met Olga is gebeurd. Daarom spoed ik mij naar het secetariaat. Daar is het een komen en gaan van verplegend personeel, bewoners en bezoekers. In de gang staan verhuisdozen. Ik kom er nauwelijks tussen met mijn vraag waar Olga gebleven is. Er worden te veel vragen gesteld aan telefoniste Jacqueline. Olga blijkt gelukkig nog in leven, maar waar ze uithangt is onbekend, deelt ze mede met de telefoon tegen haar oor. Als ze heeft opgehangen, vertelt ze dat bewoners gemiddeld anderhalf tot twee jaar in het woonzorgcentrum blijven, dat dit hun eindhalte is. Een beetje paniekerig kijk ik om me heen en probeer me voor te stellen dat iedereen binnen twee jaar dood is. Het lukt niet, bij mij gaat het er niet in. We hebben een gesprek over de onrust die onder de bewoners leeft over de verhuizing die eraan komt. ‘Samenwonende koppels krijgen in de nieuwbouw ieder een aparte kamer,’ zegt ze tussen neus en lippen door. Op de gang loop ik Maria Teresa tegen het lijf. Ze heeft gehoord dat ik op Maurice zijn kamer getekend heb en ze ziet zo’n ingreep bij haar ook wel zitten. Ik ga meteen met haar mee. De muur van haar kamer is nagenoeg wit, waardoor witte krijtlijnen nauwelijks zichtbaar zullen zijn. Toch begin ik eraan. Op het einde
28