DE 3 C’S DIE HET VOETBAL BEDREIGEN…??!! DOOR DE TOVENAAR VAN TIJENRAAN
De 3 C’s die het voetbal bedreigen? Hiermee bedoel ik Corona, CAR (een substituut voor VAR) en de Commercialsering van het voetbal. Om maar eens met de laatste af te trappen. De ‘finales’ van de ontknopingen in de landencompetities, de finale van de Champions League en dit jaar het EK zijn bij elkaar de jaarlijkse hoogmis voor voetballiefhebbers. Maar steeds meer gelovigen lijken hun religie en het bijhorende instituut de rug toe te keren. Of is dat uiteindelijk maar uiterlijke schijn? Graag neem ik u even mee naar Manchester, anno 2011. United of Manchester; deze voetbalclub was enkele jaren eerder opgericht door boze fans van Manchester United, als reactie op de overname van hun club door de Amerikaanse miljardair Malcolm Glazer. Die zou zich de eerste kennismaking met zijn nieuwe speeltje overigens nog lang heugen. Amper aangekomen bij Old Trafford moest de kersverse eigenaar door Engelse politieagenten in allerijl in een taxi geduwd worden om te vermijden dat woedende supporters hem zouden lynchen. Ik kon het in die dagen nauwelijks voorstellen: waarom keerde je als supporter de rug toe naar een Champions League-winnaar en koos je resoluut voor voetbal op een laag niveau in een oud en aftands stadionnetje, diep verscholen in een buitenwijk van Manchester? Maar de paar duizend Mancunians waren vastberaden, ze hadden genoeg van de
6 • DE BULT
steeds verregaande commercialisering van het voetbal, dat in hun ogen werd geregeerd door zakenmannen zonder een enkele voetbalziel en met alleen ponden, euro’s of dollartekens in hun ogen. “We’re going back to the roots, mate” werd hun strijdkreet. Een voorbeeld van deze aftakeling is snel te vinden zoals bijvoorbeeld een taxichauffeur in hartje Manchester. De man is al zijn hele leven ‘diehard’ fan, maar kan door de hoge ticketprijzen al jaren geen wedstrijd live bijwonen in het stadion. Mijn bezoek aan een van dé voetbalsteden van Engeland legde de vinger op een zere plek; het voetbal was ruw losgerukt uit haar wortels binnen de arbeidersklasse, en bleek geëvolueerd tot plezier en tijdverdrijf voor de meer vooraanstaande burger. Terug naar het heden, met name 1 mei 2021. We zijn opnieuw in Manchester beland, waar enkele uren voor de aftrap van de wedstrijd tussen Manchester United en Liverpool duizenden boze United fans de catacomben en de grasmat van Old Trafford hebben bezet. De machteloze voetbalbobo’s kunnen niet anders dan de wedstrijd te annuleren. Deze nieuwe vorm van supportersprotest, dat in Manchester eigenlijk al zestien jaar slui-
mert, kwam niet uit de lucht vallen. United was namelijk een van twaalf initiatiefnemers van de Super League, de gesloten elitecompetitie tussen Europese topclubs. Een natte droom van onder andere Juventus-voorzitter Agnelli en Real Madrid-preses Perez, met slechts één opzet: nog méér geld en inkomsten genereren voor de rijke happy few. Het protest tegen dit gedrocht was navenant, zeker in Engeland, waar zelfs in de persoon van Boris Johnson de hoogste politieke kringen zich roerden. En dus zagen de initiatiefnemers zich genoodzaakt om hun plannen voorlopig ten grave te dragen. In eerste instantie lijkt de opdracht voor de supporters geslaagd. “Football back to the people!” Het is helaas slechts een tijdelijke overwinning. Je wint een slag maar verliest uiteindelijk de oorlog! Het voetbal is reeds te lang in handen van een stel losgeslagen miljardairs, die in de televisiezenders hun ideale ‘partner in crime’ hebben gevonden. Hun ongebreidelde hebzucht zal niet verdwijnen, net als de waanzinnige salarissen en transferbedragen waarmee ze de markt op gaan. De ziel van hun club, de passie van de fans voor het logo en de clubkleuren, ze zien er het heil niet meer van in. Suppor-
ters zijn een leuke bijkomstigheid om de tribunes te vullen, maar ook niet meer dan dat. Hun plaats in het klassement is dan ook uiterst mager; hoge ticketprijzen, aanvangsuren op de meest onmogelijke momenten, bekerwedstrijden die in de meest exotische landen worden georganiseerd, etc. De gevolgen zijn dan ook navenant; de echte voetbalfan verdwijnt uit de (Engelse) stadions. Deze stoeltjes worden ingenomen door toeristen, sporadische bezoekers en vooral… liefhebbers (niet te verwarren met supporters!). Vaak zitten die laatsten ook achter hun televisie: in Europa, maar vooral in Azië. Het is op die afzetmarkt in het Verre Oosten dat de kassa doet rinkelen. Niet in een paar grauwe arbeiderswijken van Manchester, Liverpool of Londen. Laten we trouwens niet alleen met het vingertje richting Engeland wijzen. De toestand op het Europese vasteland is geen haar beter. Ook hier heeft het winstbejag van clubeigenaars de supporters definitief buitenspel gezet. Hand in hand met de almachtige televisiestations, die hun kijkpubliek, voetballiefhebbers in plaats van echte clubsupporters, op hun wenken bedient. Zo worden ook in Nederland, sinds een aantal seizoenen, alle wedstrij-
