Maður sér ekki vel nema með hjartanu Nanna Úlfsdóttir í viðtali við Þorvald Kristinsson
Það var morgun einn í október 1971 að ég sá Nönnu í fyrsta sinn, í Árnagarði Háskóla Íslands, á ganginum þar sem nemendur í þjóðfélagsfræði og íslensku áttu sameiginlegt reyksvæði. Það var á þeim árum þegar þjóðinni leyfðist að reykja í öruggu og vernduðu umhverfi. Ljóshærð, tággrönn og stælt, svolítið eins og úr öðru landi. Aldarfjórðungi síðar hittumst við á vettvangi Samtakanna ’78. Þá hafði hún með eftirminnilegum hætti sagt okkur af sjálfri sér í blaðaviðtali og ennþá jafn grönn og stælt og um árið. Á vordögum 2013 bað ég Nönnu um að segja mér sögu sína. Við komum víða við en töluðum lengst um sameiginlegt áhugamál beggja – ástina á tímum þagnarinnar, ástina á tímum sýnileikans.
16