Voces Indignadas Anuario Número especial

Page 1


R

IR POR NON CHORAR

S

UMARIO

Reir por no llorar Editorial Sistema Democrático Modelo de Estado Servicios Públicos Derechos y Libertades Erario Público Economía Neoliberal Crisis Globalización y Capitalismo Dominación de Masas Protesta Social Batería de Propuestas Cultura Hemeroteca Haz tus recortes

pág.2 pág.3 pág.4 pág.7 pág.10 pág.14 pág.16 pág.19 pág.23 pág.25 pág.28 pág.31 pág.37 pág.38 pág.39 pág.40 2


E

DITORIAL

querer y no aceptar ningún dogma, venga de donde venga.

El Movimiento 15M cumple un año. Sin embargo, no queremos celebrar ningún aniversario.

Lo que lees aquí no es La Verdad. No confíes en nada de esto. Busca información en diferentes fuentes, contrasta opiniones y extrae tus propias conclusiones. Estés de acuerdo con lo escrito o no, afila el poder de tus razonamientos. Ese sería el triunfo del escepticismo. Esa es la base de una sociedad que quiere madurar. Ese es el objetivo de este anuario.

Nos consideramos herederos de tantos otros movimientos sociales que lucharon por un mundo mejor. Seremos también padres de otros movimientos que nos sucederán y que tratarán de mejorar el futuro. Lo único que tenemos que celebrar es nuestra existencia. Estamos vivos. Somos personas normales, trabajadores, estudiantes, jubilados, liberados de las etiquetas de los medios de comunicación. No somos un movimiento efímero, ya que nuestra lucha siempre ha estado ahí y seguirá.

No sabemos qué va a traer consigo el futuro. Por nuestra parte, garantizamos seguir en nuestra labor de fomento del pensamiento crítico. El pueblo con conocimiento, con conciencia, es poderoso. Es inteligente, puede organizarse, y no hay ningún régimen que no vaya a caer cuando seamos nosotros plenamente conscientes de nuestra fuerza.

El principal objetivo de todas nuestras actividades, y en especial del anuario que tienes en tus manos, es hacernos despertar. La sociedad de la información en la que vivimos tiene a su alcance millones de páginas de información sobre cualquier tema. El conocimiento está al alcance de nuestras manos. Tenemos todo lo necesario, pero falta el ingrediente esencial. El espíritu crítico. Queremos ser una llamada al mundo. Somos capaces de saber lo que pasa, sólo tenemos que

El primer paso para el aprendizaje que todos necesitamos es abrir los ojos y leer. Te invitamos a hacerlo. Llevamos un año de actividades reivindicativas, pero los motivos que nos hicieron salir a la calle son cada día más fuertes. Te necesitamos. Bienvenido.

3


S

ISTEMA DEMOCRÁTICO Por qué no nos representan?

Han pasado treinta y cuatro años desde la aprobación de la Constitución. Nuestros padres y abuelos estaban contentos. Sí, se veía la luz después del túnel de cuarenta años. Tenían motivos para estarlo: sus hijos y nietos, con la llegada de la democracia y una constitución que garantizaría nuestros derechos y la igualdad de todos los ciudadanos, podríamos decidir sobre nuestro futuro como sociedad. Seríamos libres para hacerlo. La democracia nos daría los instrumentos necesarios para conseguirlo. Franco había dicho que lo había dejado atado y bien atado, pero se había equivocado. La democracia y la libertad habían triunfado. Pero pronto se comprobaría que pocas cosas habían cambiado. Hemos pasado de una dictadura a una dictatocracia. Vivimos en un país con una ley electoral a todas luces injusta y desproporcionada, que fomenta el bipartidismo y que todo cambie para que todo siga igual. Un sistema que permite que un partido tenga mayoría absoluta cuando realmente los ha votado una cuarta parte de la población. Que no tiene en consideración el voto blanco, el nulo y la abstención. De nosotros solo les interesa nuestro voto, que se lo entreguemos como un cheque en blanco cada cuatro años. El resto de tiempo nos quieren en silencio y sin molestar. Quieren alejarnos de la política, que no nos metamos en polítca. Eso es cosa de ellos, faltaría más. Su objetivo es provocar el desencanto y la apatía en la población. Pero eso se ha acabado. El 15M es un movimiento netamente político, apartidista, pero político. La política tiene que ser por y para el pueblo. Por lo tanto los métodos de elección tienen que cambiar ya. Se trata de que tú puedas decidir sobre tu futuro en cada decisión importante que se tome. La democracia tiene que ser participativa. La Constitución está secuestrada por los partidos políticos mayoritarios y siempre se han negado a modificarla. 4

Para reformarla se necesitan dos tercios de los votos del Congreso. De esos diputados que vienen elegidos por una injusta ley electoral. Aunque esos mismos partidos no tienen inconveniente en reformarla rápidamente si pueden sacar beneficio y perjudicarnos a nosotros,como se vió en agosto del 2011. Con una ley electoral injusta y una constitución secuestrada ¿ Cómo va a haber una democracia real? Para la mayoría de reformas importantes, como la ley electoral, los partidos mayoritarios se refugian en las leyes orgánicas que solo podrían ser modificadas por mayoría absoluta en el parlamento. Entonces, existe una democracia de verdad en el estado? ¿La hay? ¿Cómo va a haber una democracia plena, cuando los partidos políticos no son democráticos en su funcionamiento interno? ¿Cómo va a haberla cuando la financiación de los partidos es tan opaca? ¿Cómo va a existir cuando esos mismos partidos tienen cientos millones de euros de créditos con entidades bancarias que nunca acaban pagando? ¿A quién crees que beneficiarán cuando tengan que tomar una decisión en el gobierno? A ti? A mí? O a Botín? ¿Cómo va a haberla si las listas para procesos electorales he-


chas a dedo en los partidos son cerradas? ¿Cómo va a haberla cuando se amparan en una mayoría absoluta durante cuatro años para tomar decisiones contrarias a las que ponía su programa electoral y en sus campañas por el que la gente los votó? ¿Cómo va a haberla cuando este sistema fomenta la figura del político profesional, con sus sueldos, sus dietas, sus coches oficiales, asesores nombrados a dedo, su teléfono móvil y su ordenador? Todo pagado por el contribuyente.

Ese político cuyo fin será el poder y hará lo que sea con tal de mantenerlo. ¿Cómo va a haber una democracia saludable cuando los casos de corrupción en la política son cada vez más frecuentes y casi siempre esos corruptos son defendidos por su propio partido y aún condenados siguen en la vida pública? ¿Cómo va a haberla cuando esos mismos jueces que deben juzgarlos son elegidos por los propios políticos? ¿Cómo va a haberla si el jefe del estado, el rey, no ha sido votado por nadie?

Ser político es tener una vocación de servicio público, ahora parece que se ha convertido en beneficio para ellos. Este sistema es su coartada legal para todo.En un sistema así, un político honesto, con ideales, con ganas de ayudar y de transformar la sociedad tiene poco que hacer. Y si todo quedó atado y bien atado, solamente necesitamos aprender a deshacer nudos. En eso estamos. 5


PROPUESTAS PARA ALCANZAR UNA DEMOCRACIA REAL -Reforma de la ley electoral: Una persona, un voto. Eliminación de la circunscripción provincial y del sistema d´Hont. Eliminación del 5 por ciento de voto escrutado necesario para tener representación en autonómicas y municipales, y del 3 por ciento en generales. El sistema debe ser proporcional y todos los votos deben valer lo mismo. Que se tenga en cuenta el voto nulo, blanco y la abstención -Democracia participativa y democracia 4.0: La soberanía nacional reside en el pueblo, por lo tanto los ciudadanos tenemos que participar en la toma de decisiones durante la legislatura. Presupuestos, reformas, etc. Así como debe exisitir una revocación de mandato para los cargos electos. Hoy en día existen medios de sobra para hacerlo posible. Referéndums vinculantes para las decisiones más importantes -Listas abiertas: Con el fin de que el elector pueda elegir a quien vota de una lista de un partido. Sería un buen método, si quieres votar a un partido, no tener que votar a políticos corruptos que van en esas listas. Que las listas sean cerradas favorece la corrupción. -Democracia interna en los partidos y transparencia en las cuentas: Los partidos políticos deben ser los primeros en demostrar su transparencia y su respeto por la democracia. -Primarias obligatorias en todos los partidos. -Fiscalización real de las cuentas de los partidos, elaboración de audiotorías por organismos independientes de sus cuentas y que dichas cuentas sean de acceso público. -Techo de gasto a los gastos de campañas políticas de tal forma que los partidos con más presupuesto no partan con ventaja. -Eliminación de los privilegios de la clase política. -Control estricto del absentismo de los cargos electos en sus respectivos puestos. -Supresión de los privilegios en el pago de impuestos, los años de cotización y el monto de las pensiones. Equiparación del salario de los representantes electos al salario medio español más las dietas necesarias indispensables para el ejercicio de sus funciones. Límites a los regalos recibidos por cargos públicos -Eliminación de la inmunidad asociada al cargo. Imprescriptibilidad de los delitos de corrupción. -Publicación obligatoria del patrimonio de todos los cargos públicos, antes de entrar en política y cuando la abandonan. -Reducción de los cargos de libre designación. -Reforma del código penal para que haya responsabilidad penal para políticos que actúen en contradicción con su programa electoral. Programas-contrato firmados ante notario.

6


M

ODELO DE ESTADO República o Imperio?

Los países que se reparten por el globo terráqueo poseen diferentes formas de gobiernos: monarquías absolutas, monarquías parlamentarias, sistemas dictatoriales, confederaciones de estados y repúblicas; siendo este último quizás el más representativo de los individuos que la habitan. Para que exista una República tiene que existir una Constitución. Dicha Carta Magna debe ser consensuada entre todas las fuerzas políticas, nunca podría ocurrir dentro de dicho sistema que los partidos mayoritarios pacten la reforma a escondidas y sin realizar un referéndum.

Los cargos no son de por vida, no cabe la posibilidad de un soberano con figura de rey por gracia de Dios, el mandato dura un periodo estipulado. En una república es condición sine qua non la división de poderes. Es decir, Poder Legislativo, a cargo de un Senado que promulga o revoca las leyes que serán la razón de ser del estado. Poder Ejecutivo, a cargo del jefe de gobierno, quien gestiona diariamente dichas leyes para el buen funcionamiento del estado. Poder Judicial, quien es el encargo de administrar justicia. Estos tres poderes deben ser independientes ya que están relacionados y la imposición de cualquiera de ellos dejaría sin efecto la decisión ciudadana.

El vocablo proviene del latín (res pública) y significa “lo público”, es decir, los ciudadanos son soberanos y gobiernan a través de sus representantes. La forma que tiene el pueblo de ejercer el poder es a través del voto. Eligen a sus representantes y estos gobiernan por y para el pueblo, siendo súbditos del mismo. Al igual que la Constitución, la República posee otro pilar fundamental: la igualdad ante la ley. En el sistema republicano no hay lugar a títulos de nobleza, cargos o venas con sangre azul. Todos los habitantes de una república se encuentran en igualdad de condiciones. Una república es autónoma y soberana, no hay nada por encima de ella, los gobernantes deciden siguiendo la doctrina dictada por sus votantes.

Mientras las monarquías se arraigan a la religión y la imponen dentro de sus territorios, en la república existe la libertad de culto. Cada ciudadano es libre de escoger y profesar cualquier religión. Ningún tipo de iglesia puede intervenir en las decisiones del estado ya que éstas son tomadas por los votantes a través de sus representantes.

La principal carta de presentación de una república es el derecho de cada individuo, sus representantes están obligados a escuchar a la ciudadanía y no pueden comenzar a recortar derechos a la población por el simple hecho de poseer mayoría gubernamental.

En España en 1931, se declara la Segunda República, que adoptaba el laicismo, dicha doctrina se basaba en una sociedad organizada aconfesionalmente de forma independiente a confesiones religiosas. Se basan en referéndums como método de participación directa, dichos 7


actos potencian e involucran a las masas en las decisiones vinculantes de un país. Este método puede solicitarlo mediante diferentes formas el pueblo si así lo que cree conveniente. Estas son algunas de las características principales de la república, un sistema en donde el pueblo es sobe-

rano y ejerce el poder. En donde hay división de poderes y cada uno controla al otro, mientras que todos son controlados por la soberanía popular. En donde lo principal es la igualdad de todos y cada uno de sus habitantes y en donde los poderes no se perpetúan en un solo individuo por obra y gracia de Dios o de algún dictador.

Nadie espera encontrarse la Inquisición Como decían los Monty Python en aquel recordado sketch “nadie espera encontrarse a la Inquisición Española”. Hoy en el siglo XXI vemos como ha mutado ese instrumento creado por la iglesia católica en 1498 y sigue teniendo el control del Estado en muchísimos aspectos. Según la Constitución, España es un Estado aconfesional. Esto quiere decir que ninguna confesión tendrá carácter estatal. Los poderes públicos tendrán en cuenta las creencias religiosas de la sociedad española. Dicho artículo de la Carta Magna no se cumple (y van varios), veamos el motivo: -Muchas (por no decir la mayoría) de las ceremonias estatales son bajo el culto católico. 8

-Casi todas las fiestas estatales y locales responden también al clero católico (paradójicamente la navidad, celebrada por millones de católicos es de origen pagana). -Las vacaciones de invierno y primavera del curso escolar coinciden con las fiestas católicas (navidad y semana santa). -Incluso en la toma de posesión de ministros y ministras no falta el crucifijo. Dentro del territorio español está


terminantemente prohibido cualquier acto de discriminación. Menos dentro de una iglesia, en donde se ven obispos homófobos proclamando en sus discursos que la homosexualidad es una enfermedad y un pecado. También puede observarse misas televisadas (de la religión católica) en donde lucen banderas preconstitucionales.

la iglesia ha ido creciendo, y de la mano de ese poder nefasto crece la impunidad. Pero no todo es dictadura, en época de Felipe González seguía llevándose a cabo el robo y secuestro de bebés, como antaño, por personal eclesiástico con una impunidad propia de un régimen totalitario. Hoy, a pocos años de comenzado el tercer milenio, la iglesia católica en España sigue siendo parte del presupuesto, mientras sanidad o educación ven recortadas sus partidas la religión sigue teniendo su puesto de preferencia a la hora de repartir el pastel.

Pero todo esto tiene un principio, el poder legitimado de la religión viene de 1939, fecha en la que un heredero de la inquisición venció a través de las armas a un gobierno elegido por el pueblo. Desde dicha fecha el poder de

PEQUEÑAS ANÉCDOTAS SOBRE LAS INSTITUCIONES Senado. -En España existe la figura del Senado. Este despilfarro puede realizar propuestas de leyes o enmienda de tales (lo mismo que el Congreso). -Regula la subsistencia de las Comunidades Autónomas, pero en caso de desacuerdo es el Congreso quien tiene la última palabra. Otra muestra de gasto inútil. -El Senado controla la acción del gobierno, en cualquier caso su función de control político está subordinada al Congreso de los Diputados, ya que el gobierno es a quien debe responder realmente. Es decir, si el Senado no está de acuerdo con algo el Congreso debe aprobarlo, en caso contrario todo esfuerzo es inútil. Diputaciones. -De las Diputaciones lo primero que debería decirse es que son un organismo arcaico, ya que tienen su origen en la Constitución de Cádiz de 1812, es decir que se rigen con el concepto de hace 200 años. Si alguien sabe algo de historia notará que en los últimos 2 siglos la cosa ha cambiado y mucho, para poner un ejemplo, España pasó por 2 repúblicas y una dictadura de 40 años en ese proceso, además que haber perdido todos sus dominios en Sudamérica. -Organizan el gobierno y la administración de una provincia, pero siempre supeditada a la Comunidad Autónoma a la que se encuentran. -Colaboran en la actividad municipal de sus provincias, y aquí vemos que de eso también se encarga el Ayuntamiento y la Autonomía, por lo tanto hace un trabajo que se podría hacer tranquilamente sin necesidad de su inversión. -Y como broche de oro y para regocijo de la democracia participativa son instituciones de elección indirecta, es decir que su presidente se elije según la cantidad de concejales en los diferentes municipios, sin que el pueblo tenga opción alguna a participar en el nombra. 9


S

ERVIZOS PÚBLICOS Por que defender os servizos públicos?

Cal é a importancia dunha sanidade pública gratuíta e de calidade? Por que defender a educación pública universal? Aos nosos gobernos gústalles falar que por tanto as axudas as persoas dos indicadores de desenvolvemento. con dependencia son vitais e non Falan da venda de vehículos coma un poden depender da vontade política. deles, falan do consumo como a fonte do benestar da nosa sociedade. Pero Os recortes en servizos públicos son os servizos públicos, a súa cali- son parte do plan económico neoliberal dade, universalidade e gratuidade o que pretende acadar novos sectores que marca a calidade de vida dos ha- económicos para o negocio privado. bitantes dun estado. No Estado Espa- Mediante o deterioro progresivo do púñol, os servizos públicos pagaron cos blico e o desprestixio paulatino, prepratos rotos da banca na actual situa- tenden chegar a crear uns sistemas elitistas, nos que os máis favorecidos ción de crise. Tódolos recortes principais lles opten a uns privilexios de primeira afectaron directamente. Debemos clase e a maioría da poboación non comprender que a educación é a base poida acceder aos seus dereitos. do futuro. Que unha formación de caDez reivindicacións a prol do enlidade é a única garantía da igualdade de oportunidades dos nosos fillos. Que sino público e de calidade: • 1. O aumento das partidas orzaa sanidade é un dereito que non se mide coas rendas de ingresos. Que mentarias adicadas a educación en tótodo ser humano ten dereito a recibir dolos niveis. Nin a crise nin calquera os tratamentos sanitarios que precise. outro pretexto poden servir cando se Que os servizos sociais son necesarios trata do futuro da mocidade do Estado. como mecanismos de integración na Moitas outras partidas orzamentarias sociedade dos máis desfavorecidos, e poden ser reducidas ou eliminadas sen O plan Estratexia Universidade 2015: • Trata a flexibilidade da formación ante as necesidades do mercado laboral • Supón un aumento de taxas para pagar, dende actual 15% da educación universitaria, o 100%, cunhas taxas anuáis cercanas aos 6000€/curso. • Cambiará o sistema de becas, facéndoas case inexistentes e de tipo crediticio cun interese fixo. • O capital privado será maioritario nas Universidades. • A gobernanza das xuntas universitarias será do sector privado. • Eliminaranse as votacións para as eleccións dos rectores, co que acabará a democracia interna en favor das xuntas universitarias dirixidas polo sector privado. • Baixará a calidade do ensino para os alumnos, e empeorarán as condicións laborais do profesorado. • Aumentará a precariedade laboral da mocidade, debido ao encadenamento de contratos de formación, á formación baseada en criterios mercantís e a desprotección do traballador fronte as grandes empresas. 10


perxudicar á maior parte da poboación e hipotecar o futuro de xeracións vindeiras.

culturais e lingüísticas das diferentes rexións do Estado e a fin dos ataques á educación nas linguas propias dos diferentes territorios.

• 2. Unha ratio adecuada de alumnos por profesor en tódolos niveis do ensino, coa consecuente mellora da calidade das condicións dos docentes e do servizo ao alumnado.

• 9. A laicidade completa do ensino. • 10. Un acceso digno ao mercado laboral ante o altísimo porcentaxe de paro xuvenil con todo tipo de graos de formación. Queremos solucións laborais alternativas, alén da precariedade, a temporalidade ou a emigración que semellan ser as únicas ofrecidas pola clase política até o de agora.

• 3. Uns plans de estudo constantes, á marxe do último resultado electoral, elaborados por profesionais docentes e non por políticos influenciados por intereses distintos á educación.

A loita estudantil ten futuro: Os estudantes chilenos, tras moreas de mobilizacións masivas, conseguiron que o Goberno costee a educación universitaria sen a participación de grupos financieiros privados. Non é imposíbel, non son utopías. Poderán acadarse cando loitemos unidos e con conciencia de que nós temos o poder, e o goberno deberá obedecer a voz do pobo, que é a única voz que lle confire poder.

• 4. A gratuidade de facto do ensino primario e secundario, en canto a taxas e material escolar básico, e a concesión de becas suficientes e non de xénero crediticio para garantir o dereito á educación universitaria. • 5. A fin das interferencias dos grandes grupos financieiros nas universidades e a xestión completamente pública dos servizos ofertados polas mesmas.

Contra o que nos din os políticos sobre o gasto sanitario no Estado Español, este sitúase por debaixo da media europea, cun 6.5% do PIB fronte ao 7.3% de promedio. Pola contra, é o estado con maior gasto sanitario privado, cun 28%, fronte ao menor gasto sanitario público, un 71% . A sanidade non é insostible, senon que cómpre mellorar a súa xestión e dotala dos fondos necesarios para que a súa calidade sexa a máxima posible. Os recortes en materia sanitaria do Goberno farán que os xubilados teñan que pagar unha porcentaxe dos medicamentos. A poboación activa tamén terá que pagar unha porcentaxe maior á actual. Tamén se limitará a cobertura sanitaria aos maiores de 26 anos que non teñan

• 6. A marcha atrás ou reforma fundamental dos puntos centrais da Estratexia Universidade 2015 e a súa mercantilización da formación, aumento de taxas, interferencias do sector privado no ensino público e a primacía de valores de mercado ante os puramente académicos. Cómpre, pola contra, unha universidade autónoma, formadora e non elitista. • 7. A rectificación, asimesmo, dos pasos atrás que supón o Plan Bolonia en canto a normativas de permanencia, compatibilidade do estudo e traballo... • 8. A garantía dun ensino que respecte e poña en valor as características 11


cotizado, incluídas as persoas cunha discapacidade non superior ao 65%. Os doentes que precisen traslados en ambulancia non urxentes terán que financialo en función da súa renda. Nos casos das rendas máis baixas, este custo podería ser superior a 50€ por cada traslado. Cabe destacar que esto inclúe a doentes que precisen hemodiálisis tres veces por semana, ou que precisen quimioterapia.

dereito aos tratamentos para quen os precise, sen depender da súa renda. - Paralizar as privatizacións, externalizacións, desregulacións, fragmentacións de centros e de servizos para garantir que a sanidade sexa un dereito e non un negocio privado no que prime o beneficio. - Potenciar a atención primaria, fomentar a prevención e garantir que a formación continuada non responda a intereses privados ou corporativos. - Mellorando a coordinación entre atención primaria, hospitalaria, servizos sociais e socio-sanitarios. - Transparencia no sistema, por unha ley que garantice o acceso público aos datos relativos á calidad do sistema e reforzo da inspección sanitaria. - Potenciación da investigación sanitaria no sector público e desenvolvemento dunha industria pública para os medicamentos máis habituais e necesarios, con unha dispensación dos mesmos dentro do sistema.

Medidas para a mellora da sanidade pública: - Asegurar uns orzamentos suficientes, incrementando a recaudación fiscal e buscando unha financiación destinada realmente á sanidade. - Poñer en marcha unha axencia central de compras para abaratar os costes dos recursos que precisa o sistema para funcionar. - Control e transparencia do sector farmacéutico, xunto cunha loita contra a especulación firme para garantir o 12

- Cómpre que dende tódalas políticas públicas (educación, política social, medioambiental, traballo, inmigración, urbanismo , economía ou facenda) se analice e evalúe o impacto sobre a saúde das personas que terá o desenvolvemento das mesmas. - Un sistema de saúde privatizado é máis costoso e de menor calidade, xa que as empresas privadas están para obter beneficios das súas actividades. A sanidade é un dereito, polo tanto non pode deixar fora da asistencia a ninguén.


Cando eramos máis ricos e outros países víannos con envexa, fomos destino de emigración. Persoas que abandoaron a súa terra e a súa familia para encontrar un futuro que, polo menos, lles permitira comer. Soportaron as nosas miradas e as nosas inxustizas. Pero en moitos casos, non lles preguntamos pola súa situación legal para traballar nos postos máis desfavorecidos, nas condicións máis miserables e polos salarios máis baixos. En moitos casos, de xeito ilegal. Agora, un goberno perverso pretende deixar aos inmigrantes sen atención sanitaria. Algúns colectivos médicos téñeno claro: serán insumisos ante esta medida e seguirán a atender os principios da súa vocación. Proporcionarán, diga o que diga a lei, atención sanitaria aos seres humanos que a precisen. Ningún de nós é ilegal. Ningún de nós ten máis dereitos. Calquera emigrante está máis preto de nós que a casta de gobernantes, afastada da clase traballadora, que quere dividirnos para continuar co seu sistema inxusto.

13


D

ERECHOS Y LIBERTADES

A Constitución recolle dereitos e liberdades básicas dos cidadáns do Estado Español. Pero como noutras ocasións, ás veces tan só é papel mollado... O dereito á vivenda digna. A especulación inmobiliaria do pasado foi unha burbulla que propiciou a construcción e venda de inmobles a niveis insostibles. A banca acostumou a dar crédito a calquera familia sen facer os estudios de viabilidade dos pagamentos de xeito adecuado. Gran parte das familias que accedeu a unha vivenda a través de hipotecas ten agora problemas para pagar o que debe. En moitos casos, a banca queda coa propiedade comprada, que fora aval dos hipotecados, pero os afectados seguen a ter unha débeda co banco. En resumo, están a pagar por unha vivenda que é propiedade do propio banco. O

Movemento 15M impulsou as actividades doutras plataformas como a Stop Desahucios ou a Plataforma de Afectados pola Hipoteca na loita contra os desafiuzamentos. Tamén puxo en boca de todos unha posíbel solución ao conflicto entre os afectados e as entidades: a dación en pago. É un método polo cal o banco queda co inmoble e cancela co intercambio a débeda da familia. A política inmobiliaria dos sucesivos Gobernos sempre foi similar: propuxeron incentivos fiscais para a venda de inmobles novos pero non se potenciou nin o aluguer nin a rehabilitación de vivendas vellas ou desocupadas.

Algunhas medidas en política inmobiliaria: -Incentivos fiscais ao aluguer e non á venda -Impostos sobre os inmobles baleiros e a especulación inmobiliaria. -Moratoria dos desafiuzamentos -Dación en pago retroactiva -Control da especulación inmobiliaria dos grupos finacieiros -Creación dun parque de vivenda pública en réxime de aluguer O dereito á protesta social. Dende o xurdimento do 15M asistimos a distintas restricciónse privacións de dereitos constitucionais de reunión e manifestación. Agora, a nova reforma do código penal trata de criminalizar a resistencia pacífica, que será considerada atentado contra a autoridade. Durante o último ano asistimos a cargas policiais contra manifestantes pacíficos. A policía empregouse con dureza, utilizou gases lacrimóxenos, balas de goma, calificou a estudantes

menores de idade coma o inimigo, mentres os responsábeis políticos felicitábanse polo traballo ben feito. A criminalización da protesta social é producto do medo das clases dirixentes ao poder da poboación unida, organizada e informada. Pero cada día as novas tecnoloxías fan posíbel romper o círculo da censura mediática e da criminalización política. A cidadanía é a verdadeira fonte de poder da clase política, que non está lexitimada, nin a través das súas políticas nin a través das forzas e corpos de seguridade do 14


Estado, a atacar a unha poboación que tan só expresa o seu malestar polas si-

tuación que ten que vivir e a inacción dos seus teóricos representantes.

O dereito ao traballo. Un dos principais problemas aos que se enfrenta a clase traballadora e a elevada taxa de desemprego e o desemprego xuvenil. As sucesivas reformas laborais non foron instrumentos para crear emprego, senon que, coa excusa da situación económica, asinouse a perda de dereitos laborais conseguidos durante décadas de loita da clase traballadora.

O QUE DEBERIAMOS SABER SOBRE A REFORMA LABORAL: -O contrato indefinido con indemnización de 45 días por ano traballado desaparece. A partir de agora todos os novos contratos indefinidos terán indemnizacións de 33 días, cun máximo de 24 mensualidades. -Despedir será aínda máis barato: as empresas poderán facelo directamente con 20 días de indemnización por ano traballado (cun máximo de 12 mensualidades) e será o traballador quen terá que recurrir á Xustiza se considera que o seu despido non está xustificado por causas económicas ou de producción. -Período de proba para os contratados de un ano nos que poderán ser despedidos sen dereito a ningunha indemnización. -Amplíanse as causas polas que se pode despedir con só 20 días de indemnización. Poderá facerse se unha empresa acredita diminución de beneficios (que non perdas) durante tres trimestres consecutivos. -Mobilidade xeográfica: poderá ordenarse unilateralmente o traslado de traballadores por causas económicas, técnicas, organizativas ou productivas, cun preaviso de 30 días. O traballador correrá cos gastos do traslado ou optará a un finiquito con 20 días de indemnización por ano e máximo de 12 mensualidades. -Os empresarios poderán baixar os salarios unilateralmente, sen necesidade de acordo, por razóns de competitividade ou productividade. -Os expedientes de regulación de emprego non precisarán da aprobación da autoridade competente. Deberán consultalo cos representantes dos traballadores, pero de non haber acordo, poderá impoñer as súas condicións e serán eles quenes deberán acudir á xustiza. -Os empregados públicos con contrato indefinido poderán ser despedidos tamén en condicións semellantes aos das empresas privadas. -Perderanse os dereitos adquiridos nos convenios que non se renoven nun máximo de dous anos. -Os traballadores que falten ao posto de traballo un 20% das xornadas en dous meses ou un 25% en catro meses poderán ser despedidos. -Suprímense os incentivos aos contratos de reincorporación da muller tras o parto. -Os desempregados que cobren prestación estarán obrigados a realizar algún tipo de traballos sociais comunitarios. 15


E

RARIO PÚBLICO

Cada día escoitamos os mesmos argumentos a prol da austeridade e os recortes. O Estado non ten cartos. Cómpre, por tanto, analizar as fontes de ingresos do Estado e en que se gastan. OS INGRESOS DO ESTADO: Ingresos tributarios: Son os que se recaudan directamente da poboación, coma os impostos ou as aportacións á seguridade social. Ingresos financieiros: Son os que proveñen de actividades financeiras, coma os créditos do FMI, Banco Mundial, outros estados, institucións privadas... Tamén se inclúe a emisión de moeda, a emisión de bonos de débeda pública, as expropiacións e nacionalizacións ou privatizacións, entre outros mecanismos. As políticas aplicadas até o de agora non favorecen o aumento dos ingresos do Estado dunha forma equitativa. Os tipos impositivos favorecen aos máis acaudalados, xa que a fiscalidade non é suficientemente progresiva. Ademáis, non se perseguirán as principáis formas de fraude fiscal e incluso os defraudadores serán amnistiados.

O REFORMAZO DA CONSTITUCIÓN: Os plans de axuste orzamentario e a subida dalgúns impostos ven directamente motivada pola reforma do artigo 135 da Constitución. PP e PSOE pactaron, seguindo as directrices do Pacto polo Euro, un límite constitucional do endebedamento das administracións públicas. As cifras concretas non se reflicten na Constitución, senon por medio dunha lei orgánica. O punto 3 da nova redacción do artigo fai referencia á prioridade absoluta do pago da débeda. En virtude da súa aplicación xustifícanse tódolos recortes incluídos o peche de hospitais ou a fin dalgúns servizos sanitarios, a subida ilimitada de calquera imposto a calquera grupo social...en definitiva, a submisión absoluta ao sistema financieiro, xa que o pago da débeda pública é máis importante que o servizo á cidadanía. Supón, ademáis, unha reforma da Carta Magna sen un referendo, nun aspecto que ningún dos dous partidos levaba no seu programa electoral, e que fixeron por imposición da política alemana. Luis de Guindos, ministro de Economía, garantiu que en 2013 lograrase baixar o déficit ao 3% e foi máis aló: en 2015 o déficit será do 1,1% e en 2016 do 0%, o que quere dicir que a dura política de austeridade continuará. Durante a primeira semana de Goberno decidiuse a maior subida de impostos en moitos anos subindo practicamente todo excepto o IVE. Agora, despois de negalo longamente, este imposto tamén será tocado. A

subida farase efectiva en 2013. A alza do IVE acompañarase de rebaixas nas cotizacións sociais, segundo declarou o ministro. Ao pagarse por igual por persoas de toda renda, o IVE convértese nun imposto inxusto e máis punitivo coas clases traballadoras. Supón, ademáis, outra promesa electoral rota por parte do Goberno do PP. De Guindos prevé recadar 8.000 millóns de euros o ano próximo coa alza de impostos indirectos sobre o consumo que non se 16


rendas do traballo. 4100 millóns se ingresarán polo IRPF e 1250 millóns das rendas do capital. Ao mesmo tempo, non se plantexan impostos ás grandes fortunas, aos bancos ou ao réxime das Sicavs. Os recortes suporán a reposición dun posto de mestre, médico ou policía de cada dez que se xubilen. Os outros nove postos non serán cubertos. O resto do emprego público conxélase indefinidamente. Tamén se encarecen as taxas xudiciais, que nalgúns casos pasan de 600 a 1200€ ou de ser gratuítas a 500 ou 750€. ONDE NON SE RECORTA? Mentres soben os impostos e se reduce o gasto social a igrexa católica segue a recibir máis de 13 millóns de euros mensuais, o que supón 156 millóns de euros durante 2012. Ademais patrimonio da Igrexa católica está exento de pagar o Imposto de Bens Inmobles (IBI), o que quere dicir que non lle afectará a subida deste imposto.

detallarán ata que cheguen os novos Orzamentos en setembro. Montoro, o ministro de Facenda, aclarou que dous terzos da subida da recaudación prevista (6.200 millóns de euros) chegarán das rendas de traballo e as de capital aportan só 1.250 millóns. O resto chegará do IBI. A subida do IRPF é progresiva pero aínda así a maior parte do aumento da recaudación a pagará o 85% dos contribuíntes que teñen rendas medias. As subvencións e os préstamos en I+D+I redúcense en 300 millóns de euros. Primeiro foron as subidas de impostos, logo o abaratamento do despido e finalmente unha gran amnistía fiscal na que o Goberno perdoaría os impostos e as multas e recaudaría só o 10% do capital branqueado (2.500 millóns de euros dos 25.000 millóns que se estiman como defraudados á Facenda). O Goberno admite que dous tercios da subida da recaudación será das

17


Entre subvencións directas, doazóns económicas, cesións de terreo e exencións de impostos, a igrexa católica recibirá un 10.000 millóns de euros. Os profesores de relixión nomeados pola igrexa reciben 110 millóns de euros de salario, ao tempo que moitos alumnos ven empeorada a calidade do seu ensino polos recortes en educación. O gasto militar total estimado para o 2012, na suma dos orzamentos para Defensa e os incluídos noutros Ministerios, é de 18.000 millóns de euros. Estos orzamentos inclúen a compra de armas, avións, helicópteros, mísiles, investigación militar, mantemento de misións de guerra nas que o Exército do Estado Español participa... Os salarios dos políticos de tódolos niveis non se viu disminuído notablemente dende o comezo da crise e os plans de axuste. De feito algúns políticos aumentárono. Tampouco rexeitaron os plans de pensións vitalicios, os coches oficiais, os seus retratos oficiais que nalgúns casos costan 400.000€... A casa real recibe máis de oito millóns de euros de asignación orzamentaria. Esta dotación non inclúe máis de seis millóns destinados ao pago dos seus empregados, o mantemento e servizo dos palacios reais, que corren a conta de Patrimonio, cun orzamento estimado de 140 millóns de euros, os vehículos oficiais nos que se desprazan os membros da familia real, que lle custan ao Parque Móbil do Estado Es-

pañol uns 50 millóns de euros, ou os gastos derivados das viaxes de estado, que os paga o Ministerio de Exteriores. A garda real, pagada polo Ministerio de Defensa, costa 45 millóns de euros máis. Os clubes profesionais de fútbol deben á Facenda uns 750 millóns de euros e á Seguridade Social máis de 10 millóns. Algúns deles están subvencionados con diñeiro público, malia non pagar despóis os impostos que beneficiarían a toda a cidadanía. 336.960 millóns de euros en axudas á banca durante o 2011, en forma de indultos, exencións fiscais e inxeccións de capital. Posteriormente, os bancos volven a prestar ao Estado parte dos cartos recibidos a uns intereses dun 4% que pagamos todos para beneficio duns poucos. O Senado, unha institución de dubidosa utilidade, costa 55 millóns de euros. A duplicidade de administracións e a excesiva representación exterior das autonomías deberían ser areas nas que se recortara xa que non afectan a maioría da cidadanía e aforrarían ao Estado uns cartos moi necesarios. O presuposto da CEOE achégase aos 600 millóns de euros. Estímase que o 70% recíbeno de subvencións estatais ou autonómicas, en total uns 400 millóns de euros para un organismo da patronal que non reporta ningún beneficio aos traballadores.

PRIVATIZACIÓNS: PAN PARA HOXE E FAME PARA MAÑÁ Outro xeito dos Estados para adquirir capital de forma inmediata é a privatización dalgunha empresa ou servizo público. As privatizacións da sanidade e da educación, suporán o encarecemento dos servizos para a poboación e a diminución da calidade e dos criterios sanitario e académico respectivamente en favor dos criterios de mercado. As privatizacións supoñen a medio prazo o empobrecemento do Estado, a perda das súas fontes de ingresos e a diminución da calidade dos servizos á poboación ao tempo que aumenta o prezo dos mesmos. 18


E

CONOMÍA NEOLIBERAL Quen é quen?

•O Banco Central Europeo é, na Zona Euro, o organismo que marca a política monetaria. É o encargado de manter a estabilidade de prezos na Zona, e comezou a mercar deuda estatal para aliviar as presións as que os mercados financieiros sometían a países coma España ou Italia. •Os bancos son entidades privadas que procuran o maior beneficio posíbel nas súas operacións. Polo tanto, en moitos casos non dudan en especular directamente co benestar da cidadanía a través das súas operacións incontroladas. O BCE empréstalles cartos as entidades bancarias a un interés que soe rondar o 1%. Non obstante, os Estados reciben os préstamos dos bancos a un 4% de interese. Os bancos gañan cartos tamén a través do investimento en grandes empresas. En moitos casos financian empresas de armamento, moitas veces

prohibidos na maioría de países. •As Axencias de Calificación de débeda, o trío formado por Standard & Poor's, Moody's Investor Service y Fitch Ratings, son institucións privadas que se adican a través de análises a calificar a solvencia de bancos, estados, comunidades autónomas... O seu poder radica en que as calificacións que otorgan afectan aos intereses que los investidores están dispostos a pagar sobre a débeda dun país: Se Alemaña ten unha calificación de AAA (máxima), a confianza depositada na solvencia do estado fará da compra de débeda alemana un investimento con moi pouco risco. Polo tanto, un investidor estará disposto a mercar a súa débeda a un interese moi baixo, posto que o pago da mesma está case garantizado se as análises son correctos. No caso contrario, a calificación que recibe Grecia actualmente é de CC, o que indica que o

19


estado está ao borde da bancarrota e a imposibilidad de calquera pago aos seus acreedores é inminente. Os investidores verán entón unha operación de moito risco e esixirán ao Gobierno heleno uns intereses moito maiores. As axencias de calificación están permanentemente no punto de mira polos seus conflictos de intereses. Como exemplos, en 2007 a mayoría dos bonos CDO (Collateralized debt obligations, paquetes de distintos tipos de débeda hipotecaria, corporativa...) tiñan unha calificación de AAA e eran polo tanto un producto financieiro rendible, pero ao estourar a crise da débeda case todos foron devaluados a bono basura. Ao ano seguinte, as tres axencias admitiron ter recibido cartos do banco Lehman Brothers para manter a súa calificación intacta malia os indicios de bancarrota inminente que á fin aconteceu. •Os organismos supranacionais coma a propia Unión Euroea, a través da Comisión Europea e de institucións creadas a tal efecto coma o Mecanismo de Estabilidad Europeo (MEE) obrigan aos Estados en peor situación económica a aplicar as políticas de austeridade orzamentaria que perxudican aínda máis a economía. Estas políticas criticadas por tódolos economistas heterodoxos son contraproducentes, xa que o poder adquisitivo da poboación redúcese e a economía non se pode reactivar ao caer o consumo. Polo tanto a necesidade de endebedamento dos Estados aumenta e o ciclo continúa. •Os Estados teñen a potestade de regular os mercados financieiros mediante normativas, imposicións fiscais e control sobre as actividades especulativas que poñan en risco os dereitos fundamentais dos cidadáns. Non obstante, a non acción dos Estados motivados pola política neoliberal supón, 20

na práctica, que os poderosos grupos financieiros internacionais poidan alterar impunemente a economía real de milleiros de cidadáns a través da economía especulativa.

¿CÓMO SAÍR DO CÍRCULO? Os Estados teñen a responsabilidade de controlar as actividades do sector financieiro para que non interfiran co ben xeral. Deben polo tanto controlar o fraude fiscal, taxar as transaccións e prohibir as transaccións especulativas, procurar que o esforzo fiscal recaia sobre os máis acaudalados e combatir os vacíos legais dos que dispoñen os especuladores coma os paraísos fiscais. A creación dunha banca pública que dote de crédito a baixo interese a particulares e pequena empresa que xera economía productiva debe ser a pedra angular da nova política económica que nos proporcione unha saída alternativa á crise, en lugar de que os que a crearon para o seu propio beneficio sexan rescatados mentres outros nos seguimos afundindo. O mundo económico actual distingue entre a economía productiva e a economía especulativa. A primeira é a que depende dunha actividade que ofrece un servizo ou produce un obxecto. A economía especulativa, pola contra, xera diñeiro a partir doutro producto, coma os mercados nos que se especula sobre os prezos das materias primas nun futuro próximo. A economía especulativa complicou os seus mecanismos paulatinamente ata poder apostar polos seus propios activos financieiros. Esta economía especulativa ten un volume dez veces maior a economía real. Isto da situacións tan incomprensíbeis coma que de todos


os cartos que se contan na economía especulativa, só un dez por cento existe en moedas ou billetes, xa que o resto é tan só producto da especulación baseada na débeda.

tividade especulativa recibe só un 18% dos beneficios que percibe. Os gobernos permiten a especulación ao non combater os paraísos fiscais, nos que os especuladores non pagan impostos polos seus cartos, co que a economía especulativa, por unha banda, perxudica a todos xa que encarece os prezos de calquera materia prima e ten o poder de controlar toda a producción dos Estados, pero pola outra banda non deixa ningún beneficio aos Estados, que coa súa complicidade permiten o enriquecemento dunha élite financieira.

A desregulación dos mercados especulativos fai que estén fora de todo control e sexan, na práctica, máis poderosos que calquera estado, xa que poderían comprar toda a producción dos mesmos en calquera momento co seu capital. En España, para que un traballador cobre mil euros deberá tributar a un 32%, pero calquera ac-

SABÍAS QUE...

Los bancos tienen en activos tóxicos unos 176.000 millones de euros. El banco malo es una estrategia para que la población asuma la basura financiera. Las grandes empresas tributan de media un 17% y no el 30%. Se calcula que el fraude fiscal anual de las grandes empresas y fortunas asciende a 45.000 millones de euros. El total se sitúa en torno a los 70.000 millones de euros, mientars que los recortes han supuesto 52.000 millones. El derecho internacional permite no pagar una deuda ilegítima.

Antes de la crisis, la deuda pública era del 36% del PIB. En la actualidad llega al 70 %. El 84 % de la deuda total española es privada, pero prácticas como los rescates financieros convierten a buena parte de ella en pública. Con el dinero que se ha dado a los bancos, 141.000 millones de euros, prácticamente se podría duplicar la inversión en políticas sociales. El 55% de la deuda pública está en manos de entidades financieras españolas.

POR QUE NACIONALIZAR AS CAIXAS DE AFORROS? A linguaxe dos medios de comunicación semella dicir que os xestores das caixas, entes semipúblicos, son malos e que por iso se afunden, ao contrario que os xestores privados dos bancos. A realidade é que os xestores dos bancos privados foron condenados por estafas ou evitaron os procesos xudiciais polas súas boas relación co poder. A capitalización con fondos públicos das caixas é un novo agasallo ao sector bancario, xa que tras a inxección de capital, as caixas pasarán a formar parte de bancos privados. Isto é un atraco máis ás arcas estatais. A resposta pasa por aproveitar a capitalización con fondos públicos para retomar o control público das caixas coma banca que conceda crédito a economía real e que non penalicen aos traballadores senon que os favorezan. Lamentablemente, a coalición de facto entre o PP e o PSOE fixo o seu papel de títere da banca para acceder aos seus intereses dándolles o control das entidades salvadas con cartos de todos nós, que serven entre outras cousas para pagar as inconmensurábeis compensacións e xubilacións aos seus altos cargos. 21


Los procesos de auditoría y el no pago de la deuda ilegítima han sido la única forma que han podido encontrar países como Argentina o Ecuador para salir de la situación de crisis. Actualmente hay 12 países coordinados para la campaña internacional por la auditoría ciudadana de la deuda: Grecia, Portugal, España, Italia, Francia, Irlanda, Bélgica, Alemania, Reino Unido, Polonia, Túnez y Egipto. 22


C

RISIS

Hace pocos años los indicadores económicos del sistema financiero comenzaron a dar señales de alarma, hoy, desgraciadamente, somos espectadores de una tormenta que sopla cada vez más fuerte y que está empezando a destruir los cimientos de la sociedad, los que considerábamos más fuertes y en los que residían los principios teóricos de justicia e igualdad. Mientras los vientos huracanados se llevan por delante la sanidad universal, la educación y la cohesión social, nuestros administradores continúan pidiendo que soplemos más fuerte para evitar la tormenta. Es una situación tan grotesca e incoherente que será vista en el futuro como un despropósito impropio del siglo XXI. Es pertinente preguntarse si soplar es una buena medida para detener la tormenta, como también lo es reflexionar sobre el origen y naturaleza de esta crisis.

levantar este imperio y como chivos expiatorios al mismo tiempo. No están exentos los gobernantes de cierta responsabilidad en este oscuro proceso, pues en ocasiones o han violado la ley o la han reformulado para beneficio del imperio económico. Continúan las castas políticas carcomiendo los fundamentos de la sociedad civilizada al tiempo que ensalzan en sus discursos publicitarios el valor de la justicia y la ley. Para un ciudadano crítico y despierto es fácil reconocer que la democracia y la justicia son dos viejas prostitutas que tratan de venderse únicamente a los más viciosos.

Las fases alternantes de bonanza y crisis del sistema capitalista han sido una constante en la historia, es en el contexto actual de globalización donde el mecanismo monetario ha alcanzado un potencial muy peligroso. La ideología neoliberal ha logrado levantar un imperio en el que los intereses de grandes corporaciones multinacionales son impuestos al resto de la población mundial sin consulta y sin reflexión. El proceso ha sido brillante, pues han usado a los gobiernos como herramientas para 23


El camino que nos ha llevado a este punto ha sido largo. Podemos señalar el momento en el que el dinero dejó de ser una herramienta destinada al intercambio de bienes para convertirse en arma de dominación a través del interés y la deuda. Grandes personalidades como Margaret Thatcher o Ronald Reagan contribuyeron de manera definitiva en el

proceso “desregularizador” que imponía el credo económico conservador, llegando a sentar las bases de las políticas neoliberales que hoy desmantelan el bienestar social. ¿No es llamativo que la palabra neoliberal haga referencia a nuevo y libertad cuando la realidad es que estamos resucitando viejos regímenes al tiempo que somos cada día más esclavos?

¿Es el camino neoliberal el único posible? Tratan los poderes económicos de convencernos, a través de los gobiernos, y éstos de los medios de comunicación, de que las políticas de austeridad son imprescindibles. Este tipo de políticas son útiles para favorecer el flujo de dinero público a manos privadas, para que los que más tienen acumulen más dinero y poder, para reducir la experiencia vital humana a una competitividad salvaje en la que el ganador obtiene un trabajo en condiciones miserables. Quizás es cierto que sea el único camino, que otros modelos de sociedad son inviables, que más vale malo conocido que bueno por conocer. Quizás no. Quizás ha llegado el momento de madurar como sociedad, superar el miedo que se nos ha inoculado y comenzar el diseño de un nuevo modelo social que actualice el sistema obsoleto que se resquebraja semana a semana asediado por unos mercados esquizofrénicos. Tenemos los recursos humanos, los conocimientos y las herramientas tecnológicas para diseñar un camino nuevo que a diferencia del actual, no termine en un barranco. 24

El primer paso será corregir el déficit democrático y llegar a desarrollar un sistema de representación real en el que los intereses de los ciudadanos se vehiculen sin ser secuestrados por intermediarios (ver democracia 4.0). Habrá que evolucionar el concepto dinero. Se eliminará el valor asociado a la moneda para que sea una herramienta de intercambio de bienes y no un mecanismo para atraer más dinero. La economía actual se basa en una miríada de índices, primas y valores que interaccionan en un proceso enajenado que nada tiene que ver con una economía real. Diseñemos una moneda libre que funde los cimientos de una economía basada en recursos, no en la magia negra de los especuladores. Fundemos una banca pública que invierta el capital de los ciudadanos en el desarrollo de una sociedad sostenible. Construyamos trenes y tranvías, colegios y centros para mayores. Desmantelemos ejércitos y administraciones, separemos religión y Estado. Esto ni es una crisis, ni es una estafa, es un crack. Es tiempo de reclamarlo todo.


G

LOBALIZACIÓN Y CAPITALISMO Nuevo método de invasión

El capitalismo globalizado está llevando al mundo a una situación de inestabilidad. Las teorías neoliberales ya no son teorías, son un conjunto de prácticas que han permitido a los sistemas económicos convertirse en monstruos indominables. La libertad del individuo, principal virtud que los economistas neoconservadores esgrimían como justificación para este modelo, ha quedado retratada finalmente. Somos consumidores que trabajamos para comprar objetos que en su mayor parte no necesitamos. La publicidad ha implantado en el ideario colectivo las coordenadas morales del éxito y del fracaso. Se nos condiciona desde edades muy tempranas, se nos educa diariamente a través de la televisión, y las barreras de protección que deberíamos levantar contra estos ataques son carcomidas con intenciones diáfanas por las distintas administraciones de la nación.

metimiento. Las normas económicas que rigen la vida de millones de personas son el medio moderno de invasión. Los golpes de estado en los distintos países intervenidos han llevado a personas no elegidas democráticamente a ostentar el poder de representación de una nación. Los que sí han sido elegidos por los pueblos (gobiernos de izquierdas o de derechas) han mostrado la misma sumisión a los poderes económicos y no han evitado el proceso de degradación social, por lo que la conflictividad entre clases continúa su escalada. Los gobiernos no llevarán a cabo los procesos necesarios para transformar el modelo económico ni para promocionar una revolución industrial que día a día se revela imprescindible. No lo harán porque los poderosos se verán desposeídos de sus sistemas de control y de sus posiciones privilegiadas. La fuerza y la inercia de las corporaciones mundiales son tan colosales que únicamente un colapso económico marcará el fin de una era y el principio de otra.

Con una educación pública degradada, un sistema sanitario de pago y una sociedad en estado de shock, el control social será prescindible, pues la masa se controlará a sí misma. Ignorante, agobiada por los precios de la vida y aterrorizada, será presa fácil para las castas de poderosos.

Ese colapso ya ha comenzado. A medida que las naciones acumulan deudas impagables (investigar el origen del dinero), el recurso que es la base de las sociedad moderna, el petróleo, es cada día que pasa más escaso. Los precios de todos los productos derivados del oro negro aumentarán: medicinas, fertilizantes, plásticos, combustibles, etc. La actividad económica y empresarial continuará hasta que se revele inviable. Los estados se verán desbordados y tratarán de imponer orden a través de una represión in-

Hace años este proceso parasitario se daba en la relación que los países del primer mundo establecían con los países tercermundistas, pero desde hace poco tiempo este tipo de ensañamiento económico ha sido dirigido a naciones que prosperaban en Europa. Utilizando como vehículo la moneda única se dispusieron los escenarios y las leyes adecuadas para iniciar el ataque financiero y finalmente, el so25


misericorde. Probablemente estallen guerras nacionales e internacionales. Los extremismos serán escuchados con anhelo, los fascismos resucitarán, y al final, las teorías económicas neoliberales provocarán el regreso de la edad media, con dos tipos de personas, las de sangre azul y las de sangre roja. Las economías globalizadas neoliberales tienen un objetivo común, una razón de ser: el crecimiento. Sus tendencias competitivas proponen un juego macabro en el que el ganador es el que consigue producir más barato obteniendo un margen de beneficio más amplio. Algunas consecuencias de esta manera de entender la industria y el comercio han sido la deslocalización (la producción primaria se trasladó a países que permiten la esclavitud moderna), la obsolescencia programada (diseño de productos que no mantengan su utilidad de manera indefinida, así se obliga a permanecer en el ciclo

consumista: comprar, tirar, comprar.) Este modelo económico industrial basado en un consumo irracional provoca unas condiciones laborales en los puntos de producción primaria cercanas a la esclavitud y una imposibilidad de los comercios locales de competir contra esas dinámicas. Los pequeños comercios tradicionales están en vías de extinción. Dejando al margen las consideraciones económicas, deben atenderse otras cuestiones de importancia capital. Este tipo de industria está provocando un desastre medioambiental que se acerca a su punto de no retorno (ver calentamiento global y capa de permafrost). Los recursos que usa la humanidad comienzan a escasear, pero el capitalismo, en su afán competitivo hace caso omiso y persevera en su dogma bautizado como crecimiento. Crecer sin control, sin orden y sin 26


sentido es una característica que define a los tumores. A diferencia de este tipo de alteraciones patológicas, los seres humanos somos autoconscientes y capaces de interpretar el contexto que nos rodea. Un tumor no sabe que al morir el organismo que lo alberga queda condenado a desaparecer.

sistemas de transportes públicos basados en energías limpias renovables que sustituyan al actual modelo irracional de transporte contaminante basado en petróleo. El decrecimiento también se aplica a la actividad económica, insistiendo en la necesidad de la re-localización de actividades y negocios, o argumentando que para reducir el número de parados se puede dividir la jornada de los trabajadores y repartir la carga laboral. Más trabajadores y menos horas de trabajo, sueldos menores pero menor necesidad de consumo. (Buscar charlas de Carlos Taibo en Youtube)

El viraje que debe efectuar la humanidad para abandonar el comportam i e n t o cancerígeno tiene varios pilares: -Llevar a cabo una revolución industrial que tenga como prioridad diseñar y producir bienes de máxima duración que una vez deteriorados, sean desmontables y reutilizables al 100% en los ciclos industriales. (Ver De Cuna a Cuna, o “Cradle to C r a d l e ” , donde se detalla un sistema de producción en el que se elimina el concepto basura. Los residuos de los procesos alimentan nuevos ciclos productivos).

Esta crisis es una oportunidad para terminar con la dictadura de los mercados, del sistema económico, del discurso publicitario y de las ideas anquilosadas propias de la Edad Media. Un nuevo mundo no sólo es posible, es imprescindible. El sistema capitalista ha creado un ejército de parados que son inútiles en la teoría neoliberal, pero cada día es más evidente que la inutilidad nace de esta concepción económica globalizada.

-Interiorizar la filosofía del decrecimiento: Consiste en alcanzar un equilibrio sostenible de consumo energético, disponer la estructuración de la sociedad de forma que el consumo se reduzca hasta niveles ecológicamente viables, desarrollando

El trabajo que tiene por delante la sociedad es enorme, en muchos frentes. Se trata de reconstruir el mundo, ni más ni menos. 27


D

OMINACIÓN DE MASAS

Una de las funciones de un gobierno es mantener el orden establecido y la paz social a través de la legislación. Cuando mantener el orden conocido supone eliminar los derechos fundamentales es moralmente injustificable defender las leyes que estructuran el plan de degradación social. El que defiende las actuaciones del gobierno y la oposición o es un privilegiado al que favorecen las legislaciones o un entusiasta que basa su argumentación en la fe o en la inercia de ideologías adquiridas tiempo atrás. Las estrategias que se desarrollan desde las altas esferas de poder son cada vez más claras: “Cuanto más grande es la mentira, más gente la creerá” Esta frase de Adolf Hitler explica porqué la gente cree que necesita un gobierno y una economía competitiva.

fíen en nosotros. A cada tijeretazo anunciado, el medio del gobierno para hacer tragar la medida ha sido acusar a los colectivos recortados de turno de vagancia, ineficiencia o deslealtad. Aplicando la máxima de “divide y vencerás” han usado los medios de comunicación para lanzar mensajes que fomentan el odio y la envidia entre las clases, creando un enemigo imaginario que evite fijar la crítica en el gobierno central. Han sido suficientemente inteligentes como para imponer los ajustes de forma escalonada, usando la progresi-

El gobierno mundial, llevado a cabo por las sinergias de intereses económicos de las grandes corporaciones, ha usado a los partidos políticos como marionetas nacionales de transmisión de “verdades”. Se nos ha contado que estamos en crisis, que debemos apretarnos el cinturón y aplicar políticas de austeridad, que debemos reformar nuestras constituciones para obligar a los ciudadanos a asumir la deuda, que los servicios públicos no son viables, que los que protestan son antipatrióticos, que los inmigrantes son parte del problema, que los terroristas nos acechan y que debemos exterminarlos en sus países de origen, que la economía volverá a crecer a medio largo plazo, que debemos parecer un país serio "El problema: Tomar a la autoridad como verdad, no a la verdad como autoridad" para que los mercados con28


vidad como táctica preventiva que evite los rechazos sociales. Una mentira repetida hasta la saciedad se convierte en verdad, y así, poco a poco, el discurso publicitario de la crisis ha ido empapando a los menos escépticos. Las personas que defienden esta argumentación deberían hacerse una serie de preguntas, por razones de higiene intelectual: -¿Hacia dónde está fluyendo el dinero que se recolecta? -¿Por qué la ciudadanía tiene que pagar por la deuda odiosa que contrajeron bancos privados españoles con bancos privados alemanes? -¿Qué otros modelos de funcionamiento económico podríamos desarrollar? -¿Qué autoridad nos impone este modelo? -¿Por qué debo ceder mi poder de decisión a un partido político cada cuatro años? -¿Por qué no puedo representarme a mí mismo? -¿Por qué debo obedecer leyes injustas? -¿Cuándo se recortarán los privilegios de las élites que nos gobiernan?

tienen, pero no nos enseñan la realidad que podría poner en peligro el orden establecido y la paz social. Cuando la ciudadanía comienza a hacerse estas preguntas empiezan a imprimirse y a pronunciarse palabras como “antisistema” o “alborotador”. Cuando decide no acatar las decisiones injustas de los gobiernos a través de la no violencia y la resistencia pasiva, los legisladores corren a sus despachos a retorcer conceptos como “crimen organizado” o “atentado contra la autoridad” para eliminar las amenazas al orden establecido y la paz social. No se toman medidas urgentes para solucionar los problemas estructurales que genera el sistema, se intimida y se reprime, se extorsiona y se golpea. El gobierno hace un autorretrato que sugiere muchas más preguntas, que llena de asco al que lo mira, y que paradójicamente, amenaza el orden establecido y la paz social.

Todas estas preguntas amenazan directamente el orden establecido y la paz social, es por eso que son silenciadas en los canales de comunicación oficiales. Es especialmente importante el papel que juegan los medios de comunicación en este sentido. Los telediarios se han convertido en un espectáculo esperpéntico en el que es muy difícil diferenciar la verdad de la manipulación, lo importante de lo intrascendente, lo real de lo imaginario. Nos asustan, nos educan y nos entre-

En tiempos de verdades que son mentiras y de leyes que son injustas, es moralmente injustificable ser sumiso. La desobediencia es el camino 29


que nos conducirá hacia la transformación, el escepticismo, la herramienta que nos permitirá madurar como sociedad. Mientras los ciudadanos son cada vez más conscientes, mientras es cada vez más difícil acallar a los críticos, mientras la confianza en las instituciones y en los partidos se desvanece, el Estado trata de hacerse con el control de la situación. Se radicalizan los mensajes por parte del gobierno, se amenaza a la ciudadanía y se trata por todos los medios de esparcir el mejor agente controlador que se conoce: el miedo. Pero es lógico pensar que a medida que la situación empeora el miedo dará paso a la desesperación, y de la desesperación no saldrá nada productivo. Es tiempo de propuestas, de ideas, de modelos de autogestión y de un cambio de rumbo ideológico. No es tiempo de pedradas, porque las pedradas únicamente justifican las represiones y convierten a los gobiernos en lo que ellos desean

ser, no en lo que nosotros deseamos que sean. Queremos un Gobierno que sepa desintegrarse hasta el punto de devolver el poder de decisión al pueblo. Queremos que el referéndum se convierta en algo cotidiano. Queremos algo que no nos ofrecen pero que sabemos que existe. Queremos saber cómo tomarlo sin convertirnos en lo que detestamos. Jorge Bucay escribió un pequeño relato titulado El elefante encadenado, en el que un niño pequeño se pregunta cómo es posible que un animal de una fuerza titánica se mantenga atado a una estaca. Es de obligada lectura para comprender que si aprendemos a vivir atados seremos incapaces de liberarnos.

30


P

ROTESTA SOCIAL

turo cargado de esperanza. En pleno corazón de la capital de la competitividad nació una ciudad en una plaza. Esta ciudad se fundó por la fuerza de la solidaridad y por la desobediencia a la ley. Nadie planeó algo semejante, simplemente ocurrió porque tenía que ocurrir, porque la naturaleza es dinámica y cambia constantemente, porque la vida y la muerte suelen ir de la mano. Mientras el capitalismo lanza sus últimos estertores, incapaz de adaptarse a los tiempos, ineficaz ante las demandas de millones de personas, los medios de comunicación tratan de bautizar el proceso con un nombre con gancho para los titulares. En su fase inicial ignoran el suceso con la esperanza de hacerlo desaparecer a través de la no información. Más tarde comienzan las descalificaciones para tratar de minimizar la adhesión

El despertador comenzó a sonar hace un año. Unos abrieron los ojos sobresaltados y percibieron la realidad de golpe, otros llevaban ya tiempo levantados y unos pocos continúan hoy dormidos, a pesar del ruido y de los gritos. Hace un año, los gritos en las plazas, las tiendas de campaña, y el frenesí en la interacción de personas que no se conocían se convirtió en un fenómeno nacional. Mientras el pueblo bostezaba dando fin al letargo, los medios de comunicación tarareaban la nana que tan bien conocen, la que evita los chillidos molestos de una ciudadanía encendida. En esta ocasión fracasó, y a pesar de todos los intentos por acallar la conciencia colectiva que emergía en las plazas, no pudieron evitarse acontecimientos que aunque, aunque fugaces e inmaduros, son el germen de un fu-

Megáfono abierto 20 Mayo 2011 15O, Lugo. 31


de ciudadanos al movimiento, pero los intentos no sólo no fructifican, sino que alimentan la reacción en sentido opuesto. Un año después del inicio, los medios de comunicación están seriamente desacreditados, el pueblo, cada vez más consciente, crea sus propias vías de intercambio de información y opinión, reduciendo poco a poco el poder de manipulación de los medios al servicio de las castas aferradas al poder. Primero se llamó grupos de antisistema, después perroflautas y más

tarde indignados. La fecha de la primera movilización previa a las acampadas, el 15 de mayo de 2011, dio el nombre final al movimiento, que hoy por hoy se conoce como 15M, pero ese nombre, que no es más que tres letras mal pegadas, es un símbolo que une a miles de activistas por todo el planeta. Es un símbolo tan vacío que se llena con cientos de reivindicaciones, tan débil que cambia de forma según la ciudad en la que uno lo busque, el idioma que hable, o la rabia que sienta, y ahí está su poder.

A Comunidade Internacional Unida por un Cambio Global Xa levamos un ano de camiño percorrido, máis do que a maioría supoñía ao comezo de todo este movemento cidadá e pacífico, máis do que calquera político tería imaxinado nos seus peores pesadelos, moito máis do que os policías que cargaron contra manifestantes pensaban... pero aínda son poucos os pasos e nos sabemos fortes para moito máis porque nós somos todos. É por iso, porque se sinte o respaldo popular sen fronteiras xeográficas, que os diversos grupos de cidadáns indignados do mundo se teñen reunido en torno a unha mesma data e cos mesmos obxectivos: primeiro foi o 15 de Outubro de 2011, agora é o 12 de Maio de 2012. Seguimos, cada vez máis. No estado español miles de persoas se uniran entorno ó 15M baixo o lema Non somos mercadoría en maos de políticos e banqueiros, coñecemos as acampadas, participamos das asembleas populares, organizamos manifestacións e traspasamos fronteiras, alentando a través dos medios libres de comunicación e información a seguir os pasos dun pobo unido por primeira vez en moito tempo, sabedor do mal facer dos seus gobernantes. Foron 32

numerosas as cidades europeas que se uniran en diversas acción contra o Pacto polo Euro, a información xa comezara a circular pola rede moito antes e as fronteiras deixaran de existir. Pouco a pouco o mundo comezou a se erguer alentado polo bo facer da xente, polos resultados visibles dunha protesta con lóxica, con obxectivos, organizada, respectuosa e humana. Erguémonos, como ben se di no manifesto de Democracia Real Ya, fronte aos gobernantes que traballan en beneficio duns poucos, sen lles importar o custo social, humano ou medioambiental que as súas decisións poidan xerar, promovendo guerras con fins económicos e levando á miseria a pobos enteiros, despoxándonos do noso dereito a unha sociedade libre e xusta. Nos EEUU os cidadáns levaron a cabo unha acampada inspirada en España, Grecia, Exipto e Islandia, tomando Wall Street e denunciando a especulación financeira, demostrando ó mundo que os cidadáns pouco teñen que ver cos seus gobernos. Son moitas as cousas que xa se conseguiron. O primeiro e pode que máis importante foi poñer en boca da xente, de toda a xente, temas de vital


importancia que tiñamos esquecidos. chegando a acordos. A intelixencia soE unha vez feito a indignación creceu cial é a que fai medrar o mundo, as forpor si mesma e o traballo conxunto zas unidas son as que nos fan avanzar. levou a poñer patas arriba o anquiloÉ verdade, son moitas as cousas sado ideario político que agora se plan- que se conseguiron, pero aínda quetexa o sistema electoral por primeira dan moitas máis polas que loitar. O vez en trinta anos. Son numerosos os camiño é longo, imos a modo pero desahucios freados en diversas cida- dando pasos firmes, firmes porque des, a dación en pago está agora real- son colectivos, inclusivos e decisivos mente na axenda política, a presión á hora de construír un mundo para cidadá conseguiu desbloquear a ILP todas e todos, unha sociedade na que (Iniciativa Lexislativa Popular) a ese todos teñamos cabida. As xentes do respecto e o goberno xa se viu obrigado mundo estamos a demostrar que as a aprobar dúas medidas para dar barreiras e as fronteiras deixaron de maior protección ós embargados, Ban- existir no canto da busca da lóxica, o kinter ofrece agora a dación en pago mundo vaise mover. E ti? nas súas hipotecas e o Banco Santander citou ao 15-M para explicar a súa decisión de ofrecer tres anos de carencia ós clientes con hipoteca que queden en paro ou reduzan os seus ingresos o 25%. A divulgación dos salarios dos deputados, do patrimonio dos políticos e as vergoñentas cifras que temos coñecido nos últimos meses a ese respecto eran, ata a chegada do 15M, nada máis que especulacións... Por fin retomamos xuntos o que era noso, voltamos ás rúas a compartir os nosos coñecementos, aprendemos xuntos como funciona o sistema d´Hont, descubrimos o que é a dación en pago, o que son as axencias de calificación, o funcionamento da ILP, e o máis importante: demostramos aos políticos que se pode facer política en asembleas populares horizontais e inclusivas, falando, escoitando e Manifestación Internacional: 15O, Lugo (15-10-11) 33


Por que seguir sendo pacíficos? Poderiamos contestar como bos galegos dicindo por que non?

Como xa dixera Gandhi, non hai camiño para a paz, a paz é o camiño. Un dos grandes acertos de este movemento cidadán foi utilizar o cerebro e non os puños, pois de todos é sabido que contra os puños non hai razoamentos válidos. Cando as túas peticións son xustas é unha tontería recurrir á violencia, que o único que consegue e desacreditarnos publicamente e restarnos apoios da xente, e nun movemento cidadán, é básico conseguir o apoio da meirande parte da poboación, cantos máis mellor. Por que? Porque preténdense cambios para mellorar a vida da xente, de toda a xente, independentemente da sua orixe, étnia, sexo, relixión, siglas, carteira, etc. Isto supón que non queremos derrocar a un grupo dominante para substituilo por outro, non queremos deixar de ser oprimidos para ser opresores, esa é unha roda que leva moito tempo xirando, e non podemos seguir así. Queremos cambios profundos na cultura, no ideario e no imaxinario das persoas, e iso non creo que sexa posible facelo mediante o uso da

forza. Debemos ser consecuentes e dar exemplo, non ser igual que os políticos aos que criticamos que din unha cousa e fan outra. Se queremos un mundo en paz non podemos chegar a el mediante as guerra e a sen razón da violencia. A parte de que non seran cambios reais, non se trata de vencer. Tratasé de convencer. A quen beneficia que sexamos pacíficos? Eu diría que a toda a humanidade, pois estaremos demostrando que se poden conseguir cousas utilizando a razón, e cambiaremos posibles modelos de revolución do futuro, estaremos a dar exemplo para os nosos fillos e netos. Beneficia a cada un de nos pois teremos a conciencia limpa por non ser responsables de provocar dano a ninguen, por tratar con respeto a todo o mundo, incluso a quen non nos respeta e a quen non agrede deliberadamente, porque demostramos que non somos coma eles. A quen perxudica que sexamos pacíficos? A todos aqueles que teñen privilexios e queren conservalos, a todos aqueles que se estan a facer mais ricos co sufrimento da xente, a todos aqueles que queren facer negocio con dereitos básicos como a saúde e a educación, que son de todos e de todas. Agora pensemos no acontecido en este ano. Comezamos sendo acusados de estar en contacto con ETA, en noticiarios televisivos chegaron a utilizar imaxes das revoltas en Grecia mentres 34


falaban do 15M, eramos radicais de esquerdas, perrofrautas, vagos, maleantes e un sinfín de tonterias para evitar que a xente saia as súas prazas a falar libremente, a pensar libremente e a actuar libremente, non vaia ser! E claro está, en canto algún violento xurdía nunha manifestación (que os hai e os haberá), alí estaban os medios de comunicación de masas para decir que somos uns vándalos e que a violencia policial é xustificada. Neste punto paréceme importantísimo recalcar que este movemento rexeita a violencia sexa con uniforme ou sen el, e por iso pídolle a todo o mundo que sinalen sen medo a toda persoa violenta, sen corporativismos absurdos, sen discriminación algunha. Non queremos ser todos e todas iguais? Non podemos excusar comportamentos violentos nunca. Hai quen intenta argumentar que os nosos dereitos e conquistas sociais foron gracias a movementos que utilizaron a violencia, e por iso a veces é necesaria. Necesaria para que ou para quen?

A quen beneficia que sexamos violentos? Evidentemente aos que queren acabar con esta revolución, os mesmos que curiosamente prohiben e criminalizan as protestas pacíficas, eses mesmos que priorizan o diñeiro de uns poucos por enriba das persoas e da vida, os mesmos que queren acabar coa educación, pois saben que esa é unha arma mais forte ca calquera outra, os mesmos que pretenden lexislar contradecindo os dereitos humáns, os mesmos que pretenden que, desesperados, tomemos o camiño equivocado, o camiño da violencia. Somos fruto de toda a nosa historia, todos os acontecementos da humanidade trouxéronnos aquí. Somos responsábeis e de nós depende decidir se entrar no futuro pola porta grande da paz, unha porta pola que entramos todas e todos, ou entrar pola pequena porta da violencia, esa que so se abre para uns poucos. Ollo por ollo e o mundo quedará cego.

35


Algunas de las actividades de los movimientos sociales en los últimos meses • Marea verde por la educación pública • Paralización de numerosos desahucios gracias a la movilización ciudadana • Promoción de distintas iniciativas legislativas populares sobre los privilegios de los políticos, las medidas de participación ciudadana... • Marea roja por el empleo • Participación en las concentraciones sindicales como bloque crítico • Manifestaciones y concentraciones contra los abusos de la banca • Mercadillos solidarios en todo el Estado • Asambleas abiertas • Acampadas en espacios públicos • Liberación de espacios desocupados para la autogestión • Movimiento Yo No Pago, acciones de insumisión económica • Iaioflautas: Movimiento de personas mayores con numerosas acciones reivindicativas. Algunas actividades del Movimiento 15M en Lugo • Acampada • Lugo Pregunta a los partidos políticos, debate en la calle • Conferencias a pie de calle sobre educación, sanidad, economía... • Colaboración con la Plataforma por la Sanidad Pública • Mercadillo de trueque y Operación Kilo solidaria • Presentación de una moción a los partidos políticos a favor de la dación en pago • Charlas en centros educativos sobre los movimientos sociales • Colaboración con movimientos estudiantiles por la educación pública • Picnic intercultural • Concentraciones y manifestaciones en defensa de los servicios públicos • Colaboración con la Plataforma polo Aforro Público, concentraciones y manifestaciones • Acciones informativas en entidades bancarias, hospitales, centros educativos... • Acciones de protesta ante los políticos locales • Colaboración y participación en manifestaciones contra la corrupción • Acciones de difusión contra el Pacto por el Euro y el Reformazo de la Constitución • Participación en las movilizaciones contra la Reforma Laboral, y en defensa de los servicios públicos • Asambleas abiertas y reuniones públicas constantes

Algunas asociaciones o movimientos que inspiraron, colaboraron y forman parte del 15M Juventud sin futuro, STOP desahucios, Democracia Real Ya, Plataforma de Afectados por la Hipoteca, No Les Votes, Iaioflautas, Anonymous... 36


B

ATERÍA DE PROPUESTAS

MODELO ALTERNATIVO DE PRODUCCIÓN -alternativas a la producción capitalista, ecológicas y con justicia productiva

DEMOCRACIA Y MODELO DE ESTADO: -leyes electorales justas -no duplicidad de instituciones (senado, diputaciones) -ley de transparencia y lucha contra la corrupción -abolición de privilegios de clase política -república social -democracia participativa, potenciación de los referéndums, ILPs, democracia 4.0

FISCALIDAD -progresividad - gravación a grandes fortunas y grandes empresas -lucha contra el fraude -lucha contra los paraísos fiscales EQUIDAD PRESUPUESTARIA -fin de las partidas presupuestarias para la Iglesia Católica, monarquía, reducción del gasto militar -Inversión en I+D

DEFENSA DE SERVICIOS PÚBLICOS Y DEL TRABAJO -Sanidad y educación públicas, universales, gratuítas y de calidad

LIBERTAD Y ÉTICA INFORMATIVA -fomento del periodismo ético y control a los monopolios informativos

LUCHA POR LOS DERECHOS -moratoria de desahucios, dación en pago, creación de un parque de vivienda pública en régimen de alquiler, impuestos a los inmuebles vacíos. - igualdad de facto entre hombres y mujeres -renta básica universal - creación de puestos de trabajo para combatir el desempleo y el desempleo juvenil, retirada de la reforma laboral

PROTESTA SOCIAL - fin de la represión policial, presos políticos y política del miedo - Transparencia policial y control de sus actuaciones -Respeto a los derechos de reunión y manifestación

PROTECCIÓN ANTE SISTEMA FINANCIERO Y CAPITALISMO NEOLIBERAL - no rescates a la banca - creación de bancas públicas -potenciar economía productiva y gravar economía especulativa

LA CRISIS - Depuración de responsabilidades de entidades bancarias, organismos reguladores -bne, bce-, políticos, agencias de calificación -reconocimiento del crimen financiero contra la población -auditoría de la deuda

37


Con la Auditoría Ciudadana de la Deuda pretendemos analizar la deuda pública y la privada susceptible de ser pública a fin de conseguir los siguientes objetivos: 1. Evidenciar su ilegitimidad y por consiguiente exigir el NO PAGO. 2. Denunciar el sistema financiero que nos ha conducido a esta crisis para avanzar hacia un cambio de modelo social, económico, político y humano. 3. Denunciar a los representantes del aparto político estatal e internacional (BCE, FMI i UE) para promover unas medidas que restan derechos y libertades a la población y beneficiarse de privilegios por encima del resto de la población. 4. Depurar responsabilidades de los diferentes actores en la generación de deuda ilegítima tanto aquí como en el Sur. 5. Empoderar la población en relación a decisiones que tienen que ver con su futuro y sus recursos, a través de la creación de espacios de aprendizaje, democracia participativa y transparencia.

C

ULTURA

38


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.