MASTACTVA Magazine 10/2016

Сі­мет­рыч­на Ад­праў­ны пункт «Ме­ся­ца фа­таг­ра­фіі» — экс­па­зі­цыя, пры­све­ча­ная асо­бе Ва­ле­рыя Лаб­ко. Гэ­та і са­ма «за­ўтраш­няя фа­таг­ра­фія», і тэ­ма ка­бі­не­та, ад­куль ён да­ваў на сай­ты, у рас­сыл­ку і пе­ра­піс­ку мност­ ва спа­сы­лак, вя­ліз­ныя тэк­сты, здзіў­ля­ючы ад­ра­са­таў сва­ёй над­ мер­нас­цю. Доб­ра, што гэ­та ўсё по­мніц­ца, але сет­ка­выя ста­сун­кі ад­бы­ва­лi­ся па­зней. Па­куль жа ад­да­мо на­леж­нае фа­таг­ра­фіі. Мне зда­ецца на­іўным пры­піс­ваць фа­таг­ра­фіі мі­ну­лых га­доў ры­ сы, якіх пры на­ра­джэн­ні яна не ме­ла. Парт­рэ­ты Лаб­ко бы­лі парт­ рэ­та­мі, а ву­лі­ца бы­ла ву­лі­цай з яе рыт­мам, мо­дай свай­го ча­су,

Ка­лі ж се­рыі «Бе­ла­рус­кі клі­мат», «Next Stop — Soviet» раз­гля­даць як пэў­ныя век­та­ры све­жых на­прам­каў, спро­бу пя­ра на бу­ду­чы­ ню, та­ды яны вы­гля­да­юць пе­ра­ка­наў­чы­мі. Іх успры­ня­ла Мін­ская шко­ла фа­таг­ра­фіі, і на­ступ­ныя па­ка­лен­ні аўта­раў цал­кам упэў­ не­на раз­ві­ва­юць стрыт-фа­таг­ра­фію як пра­ектную, да­да­ючы ў яе ўсё но­выя са­цы­яль­ныя пра­бле­мы, сю­жэ­ты. Ця­пер, на мо­мант на­ пі­сан­ня арты­ку­ла, аль­бо­ма «За­ўтраш­няя фа­таг­ра­фія» яшчэ ня­ма, але ён па­ві­нен рас­па­чаць «Біб­лі­ятэ­ку Ме­ся­ца» ўжо гэ­ты­мі дня­мі. Якая ж яна, тая, што зда­ры­ла­ся на за­ўтра, то-бок на­ро­джа­ная сён­ ня бе­ла­рус­кая фа­таг­ра­фія? Ад­каз на пы­тан­не — у гру­пы «Лёд».

шы­ль­да­мі. Так, яму ўда­ва­лі­ся псі­ха­ла­гіч­ныя воб­ра­зы, ён кі­ра­ваў­ся да ча­ла­ве­ка па­та­емна­га, з глы­бін­ны­мі эмо­цы­ямі, уто­ены­мі ру­ха­ мі ду­шы. Но­вы­мі та­ды бы­лі мно­гія ты­па­жы яго ге­ро­яў, ра­кур­сы, фраг­мен­ты прад­мет­на­га ася­род­дзя, спа­лу­чэн­ня пад­ра­бяз­нас­цей у рам­ках кад­ра. Гэ­та быў пры­ход по­стма­дэр­ніз­му з дыс­тан­цы­ямі, дэ­кан­струк­цы­яй, по­шу­кам зна­каў, не за­ўва­жа­ных ра­ней са­вец­кі­ мі фа­тог­ра­фа­мі. Маг­чы­ма, але так­са­ма не факт. Атмас­фе­ру, якуюне­будзь асаб­лі­вую мен­та­ль­насць у гэ­тых парт­рэ­тах і ву­ліч­ным жыц­ці мы зна­хо­дзім то­ль­кі ця­пер — яна пад­да­ецца апі­сан­ню і пе­рад­аец­ца як ку­ль­тур­ная спад­чы­на. Як сы­шоў­шая на­ту­ра, амаль ужо кла­сі­ка — вось бы Лаб­ко па­смя­яўся! Мне зда­ецца, ён мог да­ зво­ліць са­бе пе­ра­ацэн­ку, пе­ра­гляд ста­рых рэ­чаў.

Пер­шая су­по­ль­ная вы­ста­ва, але да­лё­ка не пер­шы інды­ві­ду­аль­ны дос­вед аўта­раў. Пры­чым у пер­са­на­ль­ных пра­ектах, апуб­лі­ка­ва­ ных у Се­ці­ве і ў па­пя­ро­вых вы­дан­нях, у кон­кур­сах і на­ват сыг­ ра­ных у тэ­атры. На мой по­гляд, гэ­та са­мы та­ямні­чы на сён­няш­ні дзень гурт. З па­тэн­цы­ялам, не рас­кры­тым у дэ­бют­ным сва­ім вы­ха­ дзе. Але не­як ад­ра­зу ве­рыц­ца, што ён вы­со­кі. «На­бы­ты рэ­флекс», зрэш­ты, ад­но­сіц­ца да мод­на­га сён­ня трэн­ду пра­цы са стэ­рэ­аты­ па­мі. Тым, хто ро­дам з са­вец­ка­га мі­ну­ла­га, зна­ёмыя бы­та­выя рэ­ аліі: у вы­хад­ныя мож­на і на «Лі­нію Ста­лі­на», ве­ча­рам буд­ня­га дня — ка­на­па і тэ­ле­ві­зар, ужо на пэў­най дыс­тан­цыі да вяш­чан­ня, але звык­ла мар­ну­ючы час. Яшчэ не­ка­ль­кі мі­зан­сцэн раз­ыгры­ва­ юць удзе­ль­ні­кі: вось гос­ці пры­йшлі, вось бы­лыя ад­на­клас­ні­кі ў 35