18 PRESENT MAGAZINE JULI 2020
Schoonrewoerd. Die vroeg aan hem; “Heb je honger jongen?, kom dan maar met mij mee. Dan krijg je eten”. Want bij die bakker in Schoonrewoerd waren Duitsers ingekwartierd geweest, en ze hadden bij hun vertrek eten achtergelaten. “Heb je leren bidden?” vroeg hij aan de jonge magere mijnheer van de Brink. “En hoe doe je dat dan?” “Here zegen deze spijzen” bad hij, en mocht toen gaan eten. En zo markeerden iets zoets, iets lekkers, of gewoon íets te eten het einde van de oorlog en het begin van een beter leven in Vrijheid voor hen. Voor dat betere leven was veel geduld en veel hard werk nodig. Het was niet opeens goed. Er was niet opeens genoeg van alles. Maar de doodsangst, de onzekerheid en de onveiligheid kon men langzaam achter zich laten. De basis voor onze 75 jaar vrijheid en onze overvloed en rijkdom nú, werd daar gelegd.
“Ik ben vrij om ja te zeggen, en ik ben vrij om nee te zeggen.” A S I A AWAT
Het is een voorrecht om hierin te mogen delen met mensen die nú dezelfde nachtmerrie beleven. Ik was onder de indruk van het verhaal dat Asia Awat met mij deelde. Asia is 4 jaar geleden met haar 5 kinderen en haar man gevlucht voor het oorlogsgeweld in Syrië. Nu werkt ze als verzorgende in Graafzicht in Bleskensgraaf. Terwijl ik in het restaurant in Graafzicht op haar wacht, worden de mensen die daar net gegeten hebben teruggebracht naar hun kamers of hun woning. Wanneer ze daarmee klaar is en wij met het laatste echtpaar naar hun woning lopen vraagt ze aan mij of ik haar meteen herkend had aan haar hoofddoek. Zij is namelijk de enige draagster van een hoofddoek in Graafzicht vertelt ze lachend. Ze neemt me mee naar het kantoor voor ons gesprek.
Maar liefst twintig jaar werkte ze als verloskundige in Syrië, in de buurt van Aleppo. Zij leefde daar in een open samenleving met veel familie in haar nabije omgeving. Door de oorlog moest ze letterlijk alles achterlaten behalve haar man en haar kinderen. Ze is dankbaar, vastbesloten en sterk om de mogelijkheden die Nederland haar biedt te benutten. Dat zijn geen lege woorden wanneer je ziet wat ze al gedaan en bereikt heeft. Ze moest natuurlijk eerst de inburgeringscursus doen en de taal leren. Daaraan heeft ze ook thuis hard gewerkt. Ze deed al een jaar vrijwilligerswerk en moest opnieuw naar school omdat haar diploma’s hier niet geldig zijn. Drie maanden liep ze met blauwe plekken en bulten voor ze het fietsen onder de knie had. Nu komt ze op de fiets door weer en wind naar haar werk. Ze heeft al 100 autorijlessen gehad maar geeft niet op. Ik bewonder haar om haar moed en haar doorzettingsvermogen er ondanks de enorme verliezen die ze geleden heeft, toch te vechten voor een nieuw leven voor haar en haar gezin. Als ik haar vraag hoe zij tegen de vrijheid aankijkt is ze even stil. Dan zegt ze: “Ik heb niet meer de angst dat mijn kinderen sterven op weg naar school. Ik kan zorgeloos naar de winkel om mijn boodschappen te doen. Ik word niet veroordeeld omdat ik een hoofddoek draag. Op school ben ik met een Nederlandse vriendin van mijn leeftijd, en we hebben dezelfde kansen. Met hard werken kan ik hier opnieuw beginnen en iets opbouwen. Dat is voor mij vrijheid.” Als ik haar dan nog vraag of ze op de foto wil zegt ze na heel even te twijfelen ; “ik ben vrij om ja te zeggen, en ik ben vrij om nee te zeggen.” Ik sprak hier met een moeder die sterk is voor haar kinderen, hen voor wil houden niet op te geven bij tegenslag. Die nog geen tijd en ruimte heeft om haar hoofd te laten hangen. En ik sprak met mensen op leeftijd die in hun kinderjaren de oorlog meemaakten. Wij leven hier in vrijheid, en dat mogen we koesteren.