World of Warcraft: Lor'themar Theron: W Cieniu Słońca

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

1

~ W CIENIU SŁOŃCA ~ Tytuł oryginału Lor’themar Theron: In the Shadow of the Sun Projekt całości Piotr Ventas Budak Okładka Oficjalna ilustracja opowiadania In the Shadow of the Sun Korekta Ewelina Plewa Lokalizacja Przekład nazw własnych w oparciu o oficjalne lokalizacje gier i książek z uniwersum World of Warcraft Pod patronatem www.facebook.com/PradawnaKronika/ www.youtube.com/user/Ventass www.wowcenter.pl Niniejsza książka nie może być kopiowana, upubliczniana na innych portalach ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana i zapisywana elektronicznie lub magnetycznie bez zgody autora oraz osób i podmiotów posiadających do niej, lub jej fragmentów, prawa autorskie.

Niniejsza książka nie może być sprzedawana!

Jaworzno 2020 2

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Lor’themar Theron

W CIENIU SŁOŃCA

Sarah Pine tłumaczył Piotr Ventas Budak 3

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

4

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

5

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Spis treści Mapa wewnętrznego królestwa Quel’Thalas 4 Mapa Srebrnej Luny

5

Prolog

7

Rozdział I

9

Rozdział II

22

Księga Rejestru Quel’Thalas

39

Rozdział III

42

Rozdział IV

47

Epilog

61

Słowniczek nazw

63

Spis ilustracji

65

6

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Prolog Uginając się pod własnym ciężarem, kolejne stosy korespondencji pokrywały już niemal cały blat biurka Lor’themara. Liczba raportów, ewaluacji, zamówień i spisów inwentarzowych rosła w tak zastraszającym tempie, że dawno już porzucił próby ich posegregowania.

Wszystkie dokumenty dotyczyły jednego tematu – krótkiej, acz krwawej bitwy o wyspę Quel’Danas i Słoneczną Studnię. Jednak nie to zaprzątało w tej chwili myśli lorda regenta.

W jego dłoni spoczywała jedna, wciąż nieotwarta koperta. List chroniła pieczęć wykonana z purpurowego wosku, na którym odciśnięto wielkie oko, symbol Dalaranu. Wydawało mu się, że patrzy na niego oskarżycielsko, wypominając mu wszystkich swych poprzedników, nieprzeczytanych i zostawionych bez odpowiedzi. Przełamał pieczęć, wyjmując ze środka pedantycznie złożony pergamin. Od razu rozpoznał staranny i kunsztowny styl pisma pokrywającego całą stronę.

Arcymag Aethas Słoneczny Łupieżca usilnie zabiegał o audiencję, zresztą kolejny już raz, pomimo tego,

7

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

że każdą poprzednią próbę kontaktu lord regent konsekwentnie i celowo ignorował. Od czasu wydarzeń na Quel’Danas desperacko próbował lekceważyć problemy reszty świata, ale dobrze rozumiał, że w końcu owa reszta świata zmusi go do podjęcia działań.

Lor’themar westchnął ciężko i rozparł się na krześle. Ten list był znacznie krótszy od poprzednich. Tym razem Aethas nie pytał o możliwość spotkania. Od razu podał miejsce i godzinę swego przybycia. Lor’themar przesunął powoli palcem po szorstkiej krawędzi papieru.

Od dawna domyślał się, jakiej propozycji dotyczy wyprawa Aethasa, jednakże wciąż nie był do końca pewny, jaką odpowiedź chce, a jakiej powinien mu udzielić.

8

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Rozdział I W dniu przybycia Aethasa Lor’themar nie był pewien ani jednej z myśli kłębiących się w jego głowie.

Kierował się wprost do głównej sali, gdzie miał oczekiwać przybycia arcymaga. Gdy przemierzał korytarze Iglicy Słonecznej Furii, zatrzymał go Halduron, wręczając rulon materiału utkanego z miękkiej, barwionej szkarłatem wełny. Gdy Lor’themar go rozwinął, jego oczom ukazał się tabard Srebrnej Luny z wyhaftowanym wizerunkiem królewskiego złotego feniksa.

– Nie – powiedział lakonicznie, wciskając zdecydowanym ruchem kaftan swemu przyjacielowi.

– Powinieneś go założyć – upierał się przy swoim Halduron.

– A ma to jakieś znaczenie? – zapytał, wznawiając marsz. – Ktokolwiek będący w służbie Srebrnej Luny ma prawo to nosić.

– To godło naszego narodu! – zawołał za nim Halduron. – A ty jesteś jego władcą i dlatego powinieneś wyglądać jak władca!

– Jestem lordem regentem – odrzekł, nie zwalniając kroku. – Nie królem.

9

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Nie o to chodzi, Lor’themarze. Wyglądasz jak Obieżyświat, jak najzwyklejszy tropiciel!

Lor’themar zamarł w półkroku.

– Ja jestem tropicielem! – odszczeknął ostrzej niż zamierzał.

– Nie, ty byłeś tropicielem – Halduron westchnął – i nigdy więcej nim nie będziesz, Lor’themarze. Teraz wszyscy jesteśmy tego pewni.

10

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Lor’themar spuścił głowę i wziął głęboki, uspokajający oddech.

– Chodźmy, bo się spóźnimy, Halduronie.

Ruszył, a po chwili usłyszał za sobą ciche stąpania podążającego za nim towarzysza.

Rommath już czekał na nich w holu, opierając się silnie na swym kosturze i wpatrując z uporem na przeciwległą ścianę. Gdy weszli, spojrzał na Lor’themara i Haldurona, a na jego twarzy pojawił się cień dezaprobaty.

Jednakże po chwili odwrócił się z powrotem bez słowa.

Swego czasu zakwestionowałby decyzję Lor’themara, aby przybyć na spotkanie w stroju tropiciela i to w zdecydowanie ostrzejszych słowach, niż zrobił to Halduron, ale ten czas już minął. Mimo wielu chwil, gdy obecność Rommatha przy jego boku doskwierała mu równie mocno jak cierń w bucie, teraz w swym sercu znajdował tylko ogromne pokłady współczucia dla maga.

Ostateczna zdrada Kael’thasa była druzgocącym ciosem dla najwierniejszego poplecznika księcia.

Powietrze przed nimi migotało, lśniąc fioletem – niewątpliwym dowodem na używanie magii tajemnej.

Chwilę później w oślepiającym rozbłysku niebieskawobiałego światła, który wypełnił całą salę, Aethas zmaterializował się przed świtą lorda regenta.

Przybyły wyprostował się, otrzepując swe szaty, a Lor’themar nie mógł nie zauważyć, jak śmiesznie wyglądał w tej chwili mag. Wytworny i krzykliwie

11

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

purpurowy strój Kirin Toru kontrastował wyraźnie z jego miedzianymi włosami i układał się nienaturalnie na jego smukłej, elfiej sylwetce.

Na podstawie otrzymywanych listów, jak i w oparciu o zdanie postronnych, Lor’themar wyrobił sobie opinię o Aethasie. Była to, co prawda, niezwykle oddana sprawie osoba, lecz równocześnie przebiegła i zdecydowanie zbyt młoda, żeby zajmować aż tak wysoką pozycję w hierarchii Dalaranu. Z drugiej strony nie mógł przeoczyć faktu, że większość starszych i bardziej doświadczonych magów sin’dorei nie żyła. A w gruncie rzeczy ambicja Aethasa mogła wyjść im na dobre.

Przynajmniej ktoś z ich ludu nadal nosił w sercu nadzieję.

– Witaj w domu, arcymagu Słoneczny Łupieżco! – zadeklamował.

Twarz Aethasa przyozdobił przelotny uśmiech. – Dziękuję, lordzie Theronie – odpowiedział, kłaniając się dwornie. – Żałuję, że moje przybycie nie oznacza powrotu na stałe.

– To zrozumiałe – odpowiedział dyplomatycznie Lor’themar. – Z twojej korespondencji jasno wyłaniała się intencja tej wizyty. Proszę, zmierzajmy tędy. Ja i moi doradcy pragniemy wysłuchać twojego orędzia.

Przy innej okazji Lor’themar poprowadziłby ich zwyczajowo do okazałej sali spotkań usytuowanej w północnym krańcu pałacu. Była to zapierająca dech w piersiach komnata, zaprojektowana specjalnie do tego

12

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

celu. Ten dzień był jednak niezwykle pogodny, a widoczność ostra, niczym odłamek szkła i sięgała aż po horyzont. Przy takiej pogodzie byłby w stanie bez trudu dostrzec wyspę leżącą w poprzek wodnego kanału, a największym życzeniem Lor’themara było nie musieć nigdy więcej spoglądać na Quel’Danas. Z tego powodu zdecydował się poprowadzić ich do wnęki na wschód od głównego dziedzińca, skąd rozpościerał się widok na kopulaste i zacienione dachy Srebrnej Luny.

Gdy tylko usiedli, Aethas zaczął.

– Sprowadziły mnie tutaj sprawy najwyższej rangi – te, które dotyczą nas wszystkich, bez wyjątku.

13

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Rozumiem, że mogę założyć, że jest ci znany powód, dla którego Kirin Tor przeniósł swe miasto nad Północną Grań.

– Oczywiście, Malygos. – Lor’themar przytaknął. – Czego zatem oczekujesz?

Aethas potrząsnął swą głową. – Potęga i zagrożenie, jakie niesie za sobą błękitne stado przerosło nasze pierwotne oczekiwania. Pragnę oficjalnie potwierdzić nasze zaangażowanie w sprawy Kirin Toru. Konieczne przy tym jest, aby magowie Quel’Thalas i Dalaranu pracowali ściśle ramię w ramię, tak jak robili to od wielu lat w przeszłości.

– Nie. Aethas wyraźnie się zirytował, marszcząc brwi i zaciskając usta. Głos sprzeciwu nie należał bowiem do Lor’themara. Odwracając się do mówcy odwarknął. – Zadałem pytanie lordowi regentowi, nie wielkiemu magistrowi.

Rommath zaśmiał się tak twardo, że brzmiało to bardziej jak kaszel. – Dobrze więc. Niech zatem lord regent orzeknie, czy mój głos ma tutaj znaczenie.

– Śmiem twierdzić, że niezależnie od mojej odpowiedzi usłyszymy twe zdanie – odrzekł, nadając swym słowom surowy ton. – Dalejże, dołóż swój kawałek.

Oczy Rommatha świeciły jasno nawet w dobrze oświetlonym pomieszczeniu, chociaż ich blask powinien być tutaj mniej widoczny. – Jakże łaskawie z twej strony, Lor’themarze – odpowiedział, nawet na moment nie

14

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

odrywając wzroku od spojrzenia Aethasa. Jego głos przywodził na myśl przyczajonego węża. Był cichy, nieustępliwy i niebezpieczny.

– Czy to Modera przekazała ci treść orędzia, zanim wyruszyłeś, Aethasie? Te słowa brzmią, jakby nie pochodziły od ciebie. Przebrzmiewa w nich zaś jej fałszywa dyplomacja. Cóż, przynajmniej nie ośmieliła się postawić tu swej stopy osobiście. Widać zachowała w sobie choć tyle rozsądku. Przypuszczam, że powinienem być wdzięczny za tę niewielką łaskę z jej strony.

– Modera w pełni zgadza się ze mną w tej kwestii – odrzekł sztywno Aethas, nie dając się sprowokować Rommathowi.

– Zgadza się z tobą – zadumał się Rommath – a raczej to ty zgadzasz się z nią, gdyż wątpię, że przysłaliby tutaj kogoś mającego mówić w ich imieniu i potrafiącego przy tym samodzielnie myśleć.

– Niech cię, Rommath! – cierpliwość Aethasa wygasła. – Czy masz coś użytecznego do powiedzenia poza osobistymi animozjami?!

Jesteś ślepy – odparował Rommath szybko i pewnie.

– Biorą w usta większe kęsy, niż są w stanie przeżuć, a teraz jeszcze stają w obliczu zarówno Malygosa, jak i Arthasa.

Boją się i nie bez powodu. Potrzebują teraz wsparcia znacznie większego niż ich możliwości – i do kogo, jak zwykle, zwracają się w sprawach magii tajemnej? Och, prawda, do nas właśnie. Członkowie Kirin Tor będą się

15

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

zarzekać, jakiś ty dla nich cenny, jaki niezastąpiony, jak cenią sobie twe umiejętności.

W momencie, gdy staniesz się dla nich ciężarem, porzucą cię. – Przechylił głowę w bok, a jedno z jego długich uszu drgnęło niemal niezauważalnie, gdy przesunął spojrzenie najpierw na Haldurona, a później Lor’themara. – Śmiało. Zapytaj ich. Oni dobrze wiedzą.

Choć nie tak dobrze jak ja.

Aethas spojrzał twardo na Rommatha. – Quel’Thalas i Kirin Tor są sprzymierzeni z sobą od ponad dwóch tysięcy lat – powiedział. – Od dnia, gdy oficjalnie wstąpiliśmy w szeregi Hordy, sytuacja była napięta, jednakże…

Rommath zaśmiał się ponownie, tym razem znacznie głośniej.

– Od dnia, gdy wstąpiliśmy w szeregi Hordy – powtórzył. – Jak najbardziej. Suponuję, że to faktycznie niezręczna sytuacja. A ty, arcymag Słoneczny Łupieżca, oczywiście pamiętasz dobrze, dlaczego chcieliśmy dołączyć do Hordy?

Aethas nie zaszczycił go odpowiedzią. Zamiast tego spojrzał pewnie w oczy maga.

16

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Bezkresna i niewybaczalna zdrada – powiedział Rommath głosem na granicy szeptu. Jego oczy płonęły gniewem, którego nie udało się ugasić od niemal dekady. – W Dalaranie –kontynuował – pod czujnym okiem samego Kirin Tor. – Oni naprawdę nie mieli nic wspólnego z…

– Zakładam, że masz na myśli – przerwał mu Rommath – że Kirin Tor nic nie zrobił. Nie zrobił nic, aby temu zapobiec. Nie zrobił nic, aby to powstrzymać. Zamiast tego… – jego głos zaczął przybierać na sile – zostawił nas, abyśmy zgnili w celach w kanałach pod miastem. Miastem, które wielu z nas nazywało domem na równi ze Srebrną Luną. Miastem, któremu nasz książę służył tak wiernie, jakby było jego ojczyzną i to dłużej niż trwa ludzki żywot.

Miastem, o które walczyliśmy i za nie umieraliśmy na prośbę Kirin Toru. Miastem, zza murów którego obserwowali w milczeniu jak wszyscy w hańbie umykamy katu spod szubienicy. Ich miastem.

– Kirin Torem rządzi teraz nowa Rada – odparował Aethas, a Lor’themar musiał przyznać, że spokojny ton świadczył na korzyść młodego maga.

– To kłamstwo i dobrze o tym wiesz – rzekł Rommath. – Rhonin może być ich marionetką, a Modera i Ansirem wciąż zasiadają w Radzie. Są to ci sami ludzie, którzy z radością odwrócili wzrok w chwili, gdy Garithos skazywał nas wszystkich na śmierć. Wszyscy mogą teraz

17

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

zgnić w piekle, a jeszcze lepiej w armii Arthasa, jako część Plagi – szydził.

– Miejmy nadzieję, że nigdy żaden członek Rady Sześciu nie znajdzie się pod wpływem mocy Arthasa, Rommacie. – odpowiedział cicho Halduron.

– Pomimo twej osobistej pogardy dla Kirin Tor, wydajesz się być dość dobrze poinformowany, wielki magistrze – powiedział Aethas.

– Wydaje mi się, że to właśnie jeden z wielu powodów, dla których to ja jestem wielkim magistrem Srebrnej Luny, nie ty – odparł Rommath. – A jako wielki magister nigdy nie rozkażę moim magom służyć na chwałę Kirin Tor. Nigdy.

Palce Lor’themara zbielały zaciśnięte na gładkim blacie stołu, a przez twarz przebiegł niebezpieczny grymas.

Rommath cały czas stąpał po kruchym lodzie. Teraz przekroczył granicę.

– Wystarczy – powiedział chłodno. – Nie masz kompetencji, aby wygłaszać takie ultimata. Decyzja, czy posłać nasze wojska na Północną Grań leży w mojej jurysdykcji, a jeśli dam odpowiedź twierdzącą, to ty i twoi magowie będziecie postępować zgodnie z moimi rozkazami.

– A teraz – powiedział, wstając – oczywistym jest, że kontynuowanie tej rozmowy na tym poziomie skutkować będzie tylko kolejnymi osobistymi oskarżeniami. Jeśli mimo to chcecie ją kontynuować, nie

18

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

stanę waszej dwójce na drodze. Ja jednak nie mam zamiaru marnować mojego czasu. Zresztą jestem gotów się założyć, że generał tropicieli podziela moje zdanie.

– Mam pewne interesy na południu – kontynuował – i planowałem jutro wyruszyć. Nie sądzę, żeby ktoś przekonał mnie do zmiany planów. Jesteś tu mile widziany arcymagu i mogę zaoferować ci gościnę, ale zapewne nie będzie mnie przez parę dni.

Aethas nie odpowiedział, ale też nie udało mu się ukryć w pełni swej irytacji. Lor’themar był więcej niż zadowolony, widząc zdenerwowanie maga. Odwrócił się, by wyjść.

– Są tacy, którzy niezależnie od twego rozkazu wyruszą ze mną do Dalaranu, lordzie regencie – głos Aethasa rozbrzmiał w komnacie. Lor’themar zatrzymał się w półkroku i spojrzał w twarz arcymaga, gdy ten kontynuował. – Daj mi proszę chociaż swe błogosławieństwo, abym mógł przemawiać w imieniu regencji Srebrnej Luny, a daję słowo, że interesy sin’dorei będą odpowiednio zabezpieczone.

Rommath prychnął w odpowiedzi, ale powstrzymał się od komentarza. Lor’themar zaś rozważał przez chwilę prośbę Aethasa, ale młody elf znajdował się z góry na straconej pozycji. Wszyscy dobrze wiedzieli, że polityczne kwalifikacje Aethasa znajdowały się znacznie w tyle w porównaniu z jego rozmówcami w komnacie.

19

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Polecę służącemu, aby zaprowadził cię do twych kwater, arcymagu – powiedział Lor’themar.

Aethas wyszedł, starając się zachować godność, ale na odchodnym posłał w stronę Rommatha jedno czy dwa złośliwe spojrzenia. Wielki magister wydawał się stanowczy, jednak Lor’themar dostrzegł chwiejność w jego postawie, jak i liczne zmarszczki wyczerpania, które wykwitły na jego twarzy zaraz po tym, jak Aethas opuścił komnatę. Niepostrzeżenie Lor’themar zlustrował maga, dostrzegając kruchość Rommatha. Możliwe, że jego wola właśnie została złamana.

Swego czasu Lor’themar uważałby takie zachowanie za coś niegodziwego i niepojętego, aby używać w ten sposób władzy przeciw komuś. Teraz jednak rozumiał konieczność takiego stanu rzeczy.

Gdy został sam, usadowił się na parapecie okiennym w swej kwaterze, rozmyślając o popołudniowej dyspucie. Z roztargnieniem miął w dłoni długą kotarę, patrząc nieobecnym wzrokiem na przypałacowe ogrody kwitnące u podnóża iglicy. Wciąż słyszał w głowie zdeterminowany głos Aethasa. Są tacy, którzy niezależnie od twego rozkazu wyruszą ze mną do Dalaranu. Lor’themar

20

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

nie mógł zaprzeczyć tej prawdzie, ale prywatnie podzielał pogardę Rommatha. W jaki sposób mógłby zaufać Aethasowi, że będzie należycie reprezentować jego regencję w Radzie, skoro już teraz stroił się w ich purpurowe piórka, a nawet stemplował własną korespondencję ich znakiem? Aethas na całego zaangażował się w Wojnę Nexiańską. To więcej niż pewne.

Ilu innych zdołałby przekabacić na swoją stronę? Jak daleko on jako lord regent, powinien się posunąć, aby chronić swych poddanych, gdy zostaną wciągnięci w te zagmatwane gierki?

Materiał kotary napiął się i zaczął pruć pod uporczywym i nieświadomym dotykiem Lor’themara.

Nawet tego nie zauważył.

21

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Rozdział II – Nie przekonuje mnie to – wyznał Halduron później tego samego wieczoru. Zastał lorda regenta wciąż siedzącego przy oknie i ponuro wpatrującego się w zachód słońca. Nie odezwał się, ale spojrzeniem skierował go w stronę szafki z alkoholami, dając znak, aby ten szczodrze sobie polał. Z wypełnionym po brzegi szkłem generał tropicieli dosiadł się do starego przyjaciela.

– Wierzę, że jego intencje są szczere – kontynuował Halduron. – Jednak nie wiem, jak daleko możemy zaufać szczerym intencjom, nawet wśród naszych ludzi.

Lor’themar wstał i podszedł do szafki, aby napełnić też swoją szklankę. – Obawiam się, że jeśli otrzyma moje upoważnienie do działania w naszym imieniu to – celowo lub nie – obieca im kiedyś coś, czego nie będę mógł lub nie będę chciał im dać. – Lor’themar zawahał się i spojrzał w stronę zdobionego sufitu. – Z drugiej zaś strony, jeśli wystarczająca liczba sin’dorei poszłaby za nim do Dalaranu i tak de facto skończyłby jako ich przywódca i działałby już bez żadnej kontroli ze strony Srebrnej Luny. Na to nie mogę pozwolić.

22

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Byłoby dla nas prościej, gdyby Rommath nie był tak uparty – zadumał się Halduron. – Przez długi czas mieszkał w Dalaranie; nosi również tytuł arcymaga. Ma wystarczająco dużo doświadczenia w kontaktach z Kirin Tor, aby wiedzieć, jak sobie z nimi radzić i jest wystarczająco lojalny wobec swego narodu, abyśmy mogli mu spokojnie zaufać. Byłby idealnym łącznikiem z Aethasem.

Słysząc słowa Haldurona, Lor’themar uśmiechnął się delikatnie. – Czy to nie dziwne, że wypowiadasz się dobrze o Rommathu?

– Nigdy nie pochwalałem jego konszachtów z M’uru ani uformowania zakonu krwawych rycerzy, zdecydowanie nie – przyznał elf – jednakże to już przeszłość. Obecnie nie mam powodu, aby w niego wątpić.

Zresztą, gdyby już miał nas zdradzić, zrobiłby to, gdy Kael’thas… – niewypowiedziane słowa ugrzęzły i zamarły w ściśniętym gardle Haldurona. Żaden z nich nie odezwał się przez dłuższy czas.

– Cóż… – odezwał się w końcu. – Zrobiłby to wtedy.

– Jakie jest więc twoje zdanie? – zmienił temat Lor’themar, ponownie sadowiąc się w oknie.

– Co powinniśmy zrobić z Aethasem i Dalaranem?

23

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Aethas uważa się za członka Kirin Tor – odpowiedział mu Halduron. – Znam również wielu z nas, którzy z radością wdzieją ponownie ich szaty. Jeśli Kirin Tor chcą ponownie wcielić w swe szeregi krwawe elfy, nie zdołamy ich powstrzymać.

– Nie, nie zdołamy – odpowiedział mu Lor’themar.

Przez moment milczał, ważąc słowa. – Jednakże intuicja podpowiada mi, że powinniśmy za wszelką cenę unikać otwartego poparcia dla Wojny Nexiańskiej. Aethas powinien składać nam w równych odstępach czasu szczegółowe raporty, a my powinniśmy określać jasno granice jego kompetencji w kontaktach z Kirin Torem. Jeśli zaś znajdą się tacy, którzy pragnęliby zaoferować im swe usługi, niech robią to pod sztandarem Kirin Toru, nie Quel’Thalas.

Kącik ust Haldurona drgnął, wykrzywiając się w ironicznym uśmiechu, ale Lor’themar udał, że nie zauważa melancholii w oczach swego przyjaciela.

– Co mówiłeś dziś rano o byciu tropicielem?

Z każdym dniem brzmisz bardziej jak król, Lor’themarze – zauważył Halduron.

Z miejsca, w którym siedział Halduron nie mógł dojrzeć, jak palce Lor’themara zaciskają się kurczowo wokół trzymanej szklanki.

24

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Kilka dni później, dosiadając swego jastrzębiego biegacza, docierał do północnego podgórza we Wschodnich Plagowiskach. Na jego twarzy wykwitła odraza, gdy spojrzał na ziemię. Był nie tylko elfem, ale też tropicielem – dzieckiem bezkresnych lasów, czystych wód i złotego listowia. Widok popękanej, skażonej ziemi oraz uschłych połaci lasu wschodniego Lordaeronu ranił mu serce i wzbudzał torsje w żołądku. Podobny los nieodzownie spotkałby całe Quel’Thalas, gdyby nie przezorność i czujność jego ludu.

Lor’themar obejrzał się za siebie. Jego śladem podążało trzech Obieżyświatów z gwardii honorowej, elity wśród elfich tropicieli. Wyruszyli wraz z nim pod nieugiętym uporem Haldurona i Rommatha.

– Wszystko wskazuje na to – powiedział Halduron – że nie powinieneś jechać.

Byłem zresztą przekonany, że porzucisz te niemądre plany wraz z wieścią o przybyciu Aethasa. Widzę jednak, że żaden z moich argumentów do ciebie nie trafi, więc zadbam chociaż, abyś miał odpowiednią eskortę. Nie, nie ma sensu się wykłócać. Jadą z tobą. – Rommath natomiast chciał wysłać paru krwawych rycerzy, ale to nie wchodziło

25

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

w rachubę. – Nie zostaną dobrze przyjęci – zauważył Lor’themar, dodając cicho – podobnie jak ja…

Na szczęście Rommath nie upierał się przy swoim.

Po długiej podróży w końcu ujrzał skalistą grań, której wypatrywał. Dla postronnych był to jeden z wielu sterczących zwisów na niskiej kamiennej ścianie, ale on wiedział więcej. Ściągnął lejce swego wierzchowca, wprowadzając go ostrym zakrętem na właściwą ścieżkę, nie zwalniając ani na chwilę tempa galopu. Nie było najmniejszego sensu ukrywać swojej obecności, skoro zwiadowcy i tak musieli ich już zauważyć.

Zgodnie z jego oczekiwaniami, mniej więcej w połowie krętej ścieżki dwie postacie zmaterializowały się nagle za skałami. Zablokowały drogę, krzyżując z sobą szybko swe długie ostrza, a po martwym i cichym krajobrazie Plagowisk poniósł się metaliczny szczęk oręża.

– Kim jest ten, który zmierza do Stróży Quel'Lithien? – zapytał jeden.

Lor’themar spojrzał na niego, unosząc brew.

– Nie bądź idiotą. Dobrze wiesz, kim jestem.

Drugi strażnik spojrzał mu prosto w oczy.

– To nie znaczy, że jesteś tu mile widziany, lordzie Theronie.

Lor’themar sięgnął po swe bliźniacze klingi, które nosił na plecach. Kłykcie strażników Quel'Lithien zbielały, zaciskając się mocniej na rękojeściach broni i ujrzał, jak palce jednego podrygują, gotowe, by dać sygnał do ataku

26

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

dziesiątkom innych, którzy zapewne obserwowali ich z ukrycia. Lord regent w milczeniu rzucił swe ostrza na ziemię, a w ślad za nimi podążyły łuk i kołczan. Skinął na swą eskortę, by zrobili to samo, a gdy już złożyli broń, ponownie uniósł brew w stronę elfa.

– Czy to wystarczający dowód moich dobrych intencji?

Pierwszy z lithieńskich zwiadowców odezwał się do niego.

– Rzeknij nam, po coś przyszedł.

– Przynoszę wieści dla lorda tropicieli Jastrzębiej Włóczni oraz wysokiej kapłanki Zaklinaczki Niebios – powiedział. – Odnośnie – odchrząknął – odnośnie księcia Kael’thasa.

Strażnicy zaczęli niepewnie zerkać na siebie, rozważając wypowiedziane słowa, ale mimo tych krótkich chwil wciąż skupiali swe spojrzenia na Lor’themarze.

Spojrzenia błękitnych i nieskażonych oczu, czego Lor’themar nie mógł nie zauważyć. W końcu jeden ze strażników ruchem głowy wskazał skalną grań.

– Niech więc się stanie – odrzekł. – Lord tropicieli zdecyduje, co należy z tobą uczynić. Podążaj za mną.

Drugi z elfów pstryknął palcami i, zgodnie ze wcześniejszymi przewidywaniami Lor’themara, z kamiennych żlebów i szczelin zaczęło wyłaniać się kilku lithieńskich zwiadowców, aby zabezpieczyć oręż

27

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

zostawiony na ziemi przez niego i jego obstawę.

Lor’themar w milczeniu podążył za nimi.

Na końcu ścieżki pośrodku głazów i suchych zarośli widniała przed nimi Stróża Quel'Lithien. Jej niegdyś piękne drewniane elewacje wyblakły, a belki uległy wypaczeniu, co było niewątpliwie dziełem skażenia ze strony Plagi, chociaż tropiciele zakamuflowali uszkodzenia gnijącymi liśćmi. Lor’themar poczuł dziwny skurcz w żołądku, widząc przed sobą budynek i starając się nie myśleć o czasach, gdy otoczenie kwitło zielenią, a jego wizytom w tym miejscu towarzyszyły okrzyki radości, a nie obnażone ostrza. Te czasy minęły jednak bezpowrotnie.

Zsiadł ze swego biegacza, wręczając lejce jednej z tropicielek. Odprowadzając wierzchowca posłała mu podejrzliwe spojrzenie. W tym czasie jeden ze strażników, który go zatrzymał na szlaku, udał się pospiesznie do stróży. Lor’themar spoglądał, jak ten wraca, prowadząc za sobą dwa elfy, których nie widział od paru lat.

– Lor’themar Theron. – Głos kapłanki Aurory Zaklinaczki Niebios był zimny i nieuprzejmy. – Muszę przyznać, że twa obecność tutaj to dla nas zaskoczenie.

– Zdecydowanie masz tupet – powiedział okrutnie Renthar Jastrzębia Włócznia – aby pokazywać tu swoją twarz. Powinienem rozkazać swym łucznikom, aby naszpikowali cię strzałami jak jeża.

28

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Pomimo iż się ich spodziewał, te słowa go zabolały. Przymknął swe zdrowe oko, po czym otworzył je powoli.

– Mam nowiny – powiedział pozornie beztrosko – którymi pragnąłbym się z wami podzielić.

– Nie mogłeś wysłać listu? – szydził nadal Renthar.

– A przeczytalibyście go? – odparował Lor’themar, a drżenie kącika ust Aurory i pochmurny wyraz twarzy Renthara pozwoliły mu ujrzeć odpowiedź, której się spodziewał: Nie przeczytalibyście. – Nie przebyłem tej całej drogi dla byle błahej sprawy – powiedział w końcu. – Czy chociaż zechcecie wysłuchać, co mam wam do powiedzenia?

Renthar i Aurora spojrzeli na niego, po czym odwrócili się i bez słowa skierowali w stronę stróży.

Lor’themar podążył za nimi, boleśnie świadom licznych par błękitnych oczu śledzący każdy jego ruch, gdy przechodził obok.

Posterunki Obieżyświatów we Wschodnich Królestwach nigdy nie słynęły wystawnością, ale surowość Quel'Lithien była wręcz odstraszająca. Na wielu ścianach budynku widać było głębokie ślady po cięciach ostrzy, a podłogę zakrywały ciemne wybroczyny, zapewne będące śladami krwi. Jednakże elfy były wyraźnie dumne z utrzymania stróży. Kotary, choć sprane, były obszyte równym ściegiem. Starożytna mapa wschodniego Lordaeronu została równo przybita do ściany i opatrzona

29

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

licznymi adnotacjami za pomocą cienkich i delikatnych ruchów eleganckiego pisma na pożółkłym pergaminie.

Widok tego wszystkiego wzbudzał w Lor’themarze rosnący ból w klatce piersiowej, zupełnie jakby odkrył na nowo list od zapomnianej kochanki. Kiedyś też cieszył się życiem Obieżyświata, ale ta przeszłość była tak odległa, że wydawała się jedynie snem.

– Tutaj – powiedział Renthar, wskazując niedbale palcem niewielki pokoik i otwierając pchnięciem drzwi. – 30

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Zamknij je za sobą – powiedział do Lor’themara, nie oglądając się za siebie.

Lor’themar usiadł naprzeciwko Aurory. Renthar zdjął z wąskiego stołu parę fragmentów zakrwawionego skórzanego pancerza i dołączył do Zaklinaczki Niebios, wywołując na twarzy Lor’themara mimowolny uśmiech, gdyż temu sytuacja skojarzyła się z osądem przed radą trybunalską.

– Twierdziłeś, że masz nam coś do przekazania – głos Renthara przerwał ciszę. – Mów zatem.

– Kilka tygodni temu wróciła do nas ze skruchą część armii Słonecznej Furii.

Oczy Renthara i Aurory otwarły się szerzej na znak niedowierzania. Reakcja ta dała Lor’themarowi wyraźną, lecz pustą, satysfakcję.

– Na Słoneczną Studnię – powiedziała przyciszonym głosem Aurora – nie sądziłam, że to w ogóle możliwe.

– A więc – oczy Renthara zalśniły dziwnie, niemal przypominając Lor’themarowi spojrzenie Rommatha. – Czy jesteś tu z polecenia księcia, aby złożyć nam jego oficjalne przeprosiny?

– Mógłbym – odrzekł – gdyby jeszcze był wśród żywych.

Jeśli któryś z wysokich elfów przed nim wyglądał wcześniej na zszokowanego, nie umywało się to do reakcji,

31

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

jaką przyszło mu teraz oglądać. Widział, jak cały pigment odpływa z ich twarzy.

– Wyjaśnij to, do cholery! – zażądał Renthar.

Lor’themar wziął głęboki oddech i zaczął opisywać po kolei zdarzenia z niedalekiej przeszłości. Nie spodziewał się, jak bolesne dla niego będzie przekazywanie tej historii, zwłaszcza tym dwóm osobom, które tak otwarcie nim gardziły. Kolejne słowa z trudem przechodziły mu przez gardło i nieraz musiał splunąć w drugą stronę pokoju, aby w ogóle móc je wymówić. Gdy w końcu dobrnął do końca opowieści, zamrugał, jakby obudził się z głębokiego snu.

– W takiż sposób Słoneczna Studnia została nam zwrócona – powiedziała Aurora i zwróciła swą twarz do okna.

– Tak – odpowiedział Lor’themar.

Między nimi zapadła martwa cisza Plagowisk.

Lor’themar pochylił głowę, kolejny raz przeżywając ten moment zadumy, gdy bitewny pył opadł na Quel’Danas, a Słoneczna Studnia ponownie jaśniała dumą i majestatem.

Patrzył wtedy na nią dokładnie tym samym wzrokiem, który gościł teraz na twarzach Renthara i Aurory, nie znajdując krzty radości w jej blasku. Nigdy nie spodziewał się, że cena zwrócenia im Studni będzie aż tak wysoka.

Głos Aurory go zaskoczył. – Zastanawiałam się, czemu od jakiegoś czasu nasz głód magii był tak łagodny…

Nie potrzebowałam nawet… pomocy… by go zwalczyć.

32

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Magia Słonecznej Studni jest teraz inna – powiedział Lor’themar. – Dostosowanie się do niej może trochę potrwać.

– W przypadku niektórych, owszem. – Aurora uniosła rękę i zdawała się chwytać coś, czego Lor’themar nie mógł dostrzec, kręcąc palcami, jakby zwijała nimi długą wstążkę. – Jestem kapłanką Światłości. Znam dobrze tę magię.

– To wspaniały dar. – Lor’themar usłyszał własne słowa. Aurora spojrzała na niego z ukosa i wiedział, że dostrzegła jego brak przekonania.

– Jeśli książę nie żyje – powiedział Renthar – to co się stanie z koroną Quel’Thalas?

33

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Sam Kael’thas oficjalnie ogłosił, że Anasterian pozostanie ostatnim królem Quel’Thalas. Korona pozostała nieosadzona.

Renthar zmrużył oczy. – A gdyby ktoś zgłosił swe roszczenia?

– Nikt spośród żywych nie ma takich praw.

Renthar spojrzał mu prosto w oczy, a Lor’themar odpowiedział równie gwałtownym wejrzeniem. Renthar Jastrzębia Włócznia mógł wątpić we wszystko, ale akurat nie w to.

Aurora ponownie zabrała głos. – Rozumiem, że ta informacja była głównym powodem twej wizyty?

– Tak – potwierdził Lor’themar.

– W takim razie możesz już wracać do siebie – powiedział Renthar.

Lor’themar przymknął oczy. – Jest jeszcze jedna sprawa. – Teraz czas na najtrudniejsze.

– Jeszcze jedna? – spytał bez emocji Renthar. – No, mówże.

– Odkąd Słoneczna Furia wróciła do nas… – zaczął Lor’themar – a nasza pozycja w Widmowych Ziemiach jest bardziej… stabilna… Obieżyświaty nie są już tak przeciążeni, że mogliby, ja mógłbym, regularnie dostarczać wam zaopatrzenie.

Lor’themar przywykł do kpin ze strony tych, których nie mógł zadowolić, jednak nie spodziewał się bolesnego ukłucia wewnątrz wywołanego śmiechem

34

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Renthara. Nawet twarz Aurory, zazwyczaj pogodna i opanowana, zarumieniła się mocno z nieskrywaną pogardą.

– Gnijemy tu od pięciu lat, wygnani z naszych domów na twój rozkaz, gdyż odmówiliśmy wysysania magii z żywych istot niczym wampiry. – Renthar zaczął unosić się z miejsca, trzęsąc się z wściekłości. – A teraz chcesz zaoferować nam pomoc? Po tym wszystkim, co przeszliśmy, ośmielasz się przychodzić teraz? Po tym wszystkim, co zrobiła nam Horda na rozkaz tego bękarciego człowieczka, który śmiał zwać siebie tropicielem? Jak myślisz, jak ślepy jestem, Lor’themarze?

Powinienem cię zabić. Powinienem cię zabić i wysłać Sylwanie twoją głowę!

Mimo nieokiełznanego wybuchu wściekłości Renthara, Lor’themar zdołał wychwycić i uczepić się mocno z potoku słów jednego. Powiedział tropiciel i to nie byle jaki, a człowiek tropiciel. Jeśli Lor’themar dobrze się orientował, do ich szeregów w całej historii wcielono tylko jednego.

– Byłem przekonany – zaczął ostrożnie – że Nathanos Marris poległ w czasie walki z Plagą.

Aurora i Renthar unieśli zwolna spojrzenia na Lor’themara, a ich twarze były zastygłe i blade niczym u porcelanowych lalek. Po raz pierwszy od przybycia do Quel'Lithien na tę konfrontację Lor’themar usłyszał głośne

35

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

bicie swego serca, a gula w gardle zaczęła utrudniać mu przełykanie.

Aurora przemówiła pierwsza.

– Poległ – powiedziała.

Lor’themar wpatrywał się wytrwale w twarz Aurory. Było tu coś jeszcze, coś czającego się niczym cień w kątach komnaty i on wiedział co to było, zanim wybrzmiało.

– Poległ, jednak nie stał się częścią Plagi – dokończyła.

– Od dawien dawna był faworytem Sylwany – mruknął Renthar, odwracając wzrok. – Nie powinno nikogo dziwić, że weźmie go na swe usługi, jeszcze zanim Arthas zdoła w pełni namieszać mu w głowie i nagnie do swej woli.

– Przybywamy z rozkazu czempiona Królowej Banshee – zacytował. – Tak powiedzieli, kiedy do nas przybyli. Masz coś, co należy do niego. – Renthar ponownie odwrócił się do Lor’themara. – Trzymaliśmy tutaj kopię rejestru, w którym opisano z detalami ceremonię przyjęcia Marrisa w poczet Obieżyświatów. Przybyli i zabrali go siłą, mordując z zimną krwią każdego z moich tropicieli, jaki stanął im na drodze. Siepacze Hordy, Lor’themarze. W tym Porzuceni. Ludzie Sylwany. Twoi kamraci.

Lor’themar nie mógł wydobyć z siebie ani słowa.

Obawiał się, że nie zdoła zapanować nad drżeniem głosu.

36

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Kiedyś bez mrugnięcia okiem złożyłbym swe życie na ręce generał tropicieli. – Głos Renthara wypełniła nieznośna gorycz. – Jednak nie jesteśmy już jej ludem.

Twoim też nie.

– Renthar – zaczął Lor’themar – pomimo wszystkiego, co nas dzieli, dobrze wiesz, że nie miałbym…

Renthar wybuchł śmiechem, przerywając mu.

– Wysyłasz nas na to odludzie, w momencie, gdy jesteśmy dla ciebie niewygodni, by zewsząd o nas zapomniano, a teraz ośmielasz się litować nad naszym cierpieniem? W naszym języku nie ma wystraczająco obelg, abym mógł cię w pełni opisać, Lor’themarze. Wiem dobrze, czyje oddziały stacjonują w Trankwilionie, lordzie regencie. Tak się zastanawiam, iluż tropicieli sin’dorei zdołali zabić potajemnie pod twym nosem? Mogę tylko mieć nadzieję, że kiedyś ktoś odpłaci ci za wszystko, czegoś się dopuścił.

– A teraz, wynoś się – powiedział cicho. – Wyślij swe zapasy, jeśli tego pragniesz. Odeślę ci serca kurierów, owinięte w ich własne tabardy.

Lor’themar wstał ciężko i zebrał się do odejścia.

Pobili go z kretesem, gdy tylko opuścił swą gardę. Nawet ściany pokoju wydały się nagle mniej przyjazne. Ujrzał stojącą i wpatrzoną w niego Aurorę z wyzywająco uniesionym podbródkiem. Ani ona, ani Renthar nie odezwali się już ani słowem, ale wydawało się, że siła ich nienawiści wypchnęła Lor’themara z pomieszczenia.

37

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Nie miał powodu, by z nimi walczyć. Mógłby, co prawda, ofiarować im w zadośćuczynieniu swe dłonie, ale oni zapewne napluliby na nie i prawdę powiedziawszy, nie znalazłby w sobie siły, aby ich za to winić. Jeśli wcześniej miał nadzieję na wybaczenie – i być może miał – pochłonął ją martwy krajobraz Plagowisk podobnie jak wszystko inne, co tutaj żyło lub śniło. Ten most runął już dawno temu, a on był tym, który pierwszy podłożył pod niego ogień.

Jego trzej strażnicy czekali we frontowej sali otoczeni przez mierzących do nich z naciągniętych łuków tropicieli quel’dorei. Skierował się od razu na zewnątrz, a jego obstawa ruszyła za nim w milczeniu.

Na dziedzińcu zwiadowczyni Quel'Lithien czekała, trzymając w dłoni lejce jego jastrzębiego biegacza; kolejny dzierżył jego broń. Lor’themar odebrał swój ekwipunek, wskoczył na siodło i zawrócił wierzchowca w stronę miejsca, z którego obserwowali go Aurora z Rentharem.

Nagle zapragnął powiedzieć coś, cokolwiek, co zmniejszyłoby przepaść między nimi, ale każde słowo, jakie miał na myśli, zanim mogło opuścić jego usta zwiędło, uschło i obróciło się w pył. Zawrócił swego biegacza i nie obejrzał się więcej.

38

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Księga Rejestru Quel’Thalas Data wpisu: nieznana Miano:Nat anos Marris, człowiek tropiciel z Lordaeronu pis: Wpłynęło do mnie niezadowolenie księcia Kael’thasa Słońcobieżcy odnośnie mojej decyzji o przyjęciu Nathanosa Marrisa w poczet Obieżyświatów. Muszę z całą stanowczością zaznaczyć, że Nathanos, chociaż jest człowiekiem, jest jednym z najbardziej utalentowanych tropicieli, jakich miała

przyjemność szkolić.

Przez tysiąclecia żyliśmy w izolacji, z dala od innych kultur.

Niech stanę się pierwszą z naszego ludu, która przyzna, że w przeszłości popełnialiśmy błędy. Ludzie nigdy nie powinni mieć styczności z magią. Nie zaprzeczę temu, ale też nie skazywałabym nas za błędy naszych przodków na życie w ciągłej czujności i strachliwej rezerwie. Istnieje mnogość korzyści, jakie może przynieść koegzystencja Quel’dorei z innymi rasami. (ciąg dalszy na stronie 3) 39 Tymi oto słowami odrzucam zatem sugestię Kaela, aby

wykluczyć z naszych szeregów Nathanosa Marrisa. W

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Musimy szerzyć w naszych kręgach tolerancję.

Tymi oto słowami odrzucam zatem sugestię Kaela, aby wykluczyć z naszych szeregów Nathanosa Marrisa.

W przyszłości okaże się on dla bezcennym sprzymierzeńcem.

Ważcie na me słowa!

Podpisano przez:

Sylwanę Bieżywiatr generał tropicieli Srebrnej Luny

Kilka godzin później, gdy jechali wzdłuż Przełęczy Thalasyjskiej, zaczął prószyć śnieg. Zostawili za sobą bramy wyznaczające południowy kraniec królestwa, usilnie odwracając od nich wzrok. Kiedyś ich wspaniałe łuki zdobione bogato złotem i bielą wznosiły się pod

40

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

nieboskłon, by przejezdnym wydawało się, że wystrzeliwują z naturalniej skały niczym zastygły wodospad z marmuru i bursztynu. Arthas sforsował je, jak wszystko inne, i zostawił by marniały. Mroczne chorągwie Plagi wciąż bluźnierczo wisiały wysoko na wałach obronnych trzepocząc głośno na górskim wietrze.

– Lordzie Theronie – zawołał jeden z eskortujących go elfów – powinieneś nosić płaszcz w taką pogodę.

Lor’themar nie zaszczycił go odpowiedzią. Obecny mróz nie umywał się do chłodu, jakiego dziś zaznał i teraz niósł w sobie. Płatki śniegu masowo osiadały na jego twarzy, wywołując jedynie nieprzyjemne mrowienie.

41

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Rozdział III

Halduron i Rommath oczekiwali powrotu Lor’themara w Srebrnej Lunie. Podobnie Aethas, ku wielkiemu rozczarowaniu lorda regenta. Gdy Halduron spojrzał na niego i zapytał – Jak tam? – Lor’themar po prostu potrząsnął głową. Halduron uniósł brwi, jakby pytając go: A czegóż się spodziewał? Rommath natomiast ciągle unikał jego wzroku.

– Jak zareagowali na twój widok? – spytał Aethas.

Lor’themar odwrócił się, by na niego spojrzeć.

– Pięć lat temu kazałem wyrzucić ich z domów, o które bili się równie zaciekle, jak pozostali żyjący dziś spokojnie w Quel’Thalas – odpowiedział. – Jak sądzisz, jak mogli zareagować?

Aethas skrzywił się.

– Vereesa Bieżywiatr jest małżonką nowego przywódcy Kirin Toru. Nie lubi mnie, ani tych, których staram się reprezentować. Miałem nadzieję… ponieważ byłeś tropicielem... – Aethas wzruszył ramionami. – Pomyślałem sobie, że pomożesz usunąć przepaść między nami… Domyślam się, że jednak nie.

42

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Lor’themar skrzywił się na samo wspomnienie Vereesy. – Dobrze się domyślasz – odpowiedział.

Tego popołudnia zrelacjonował szczegółowo Halduronowi swą podróż do Quel’Lithien, wspomagając się mocno kolejnymi łykami wina ze Śpiewającej Puszczy.

– Przecież to było oczywiste, że spotkasz się tam jedynie z pogardą. Zresztą dobrze o tym wiedziałeś. – Łajał go generał tropicieli. – Szczerze mówiąc, w ogóle nie rozumiem, dlaczego uparłeś się tam jechać.

– Zrobiłbyś dokładnie to samo na moim miejscu – odpowiedział Lor’themar, a Halduron zmarszczył brwi.

– Za dobrze mnie znasz – odrzekł w końcu, osuwając się na krzesło i spoglądając przez okno.

– Nie wiedzieli o Słonecznej Studni – stwierdził Lor’themar. – Chociażby z tego powodu warto było się z nimi spotkać.

– Kogo próbujesz teraz przekonać? – spytał Halduron trochę oszołomiony.

– Halduronie – powiedział szybko Lor’themar. – Pamiętasz Nathanosa Marrisa?

– Oczywiście – odpowiedział, krzywiąc się przy tym. – Co z tego?

43

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Aurora oznajmiła mi, że został wskrzeszony jako nieumarły – wyjaśnił Lor’themar. – Sylwana przyjęła go do swej świty. Teraz nosi miano Czempiona Królowej Banshee.

Halduron oparł się na krześle, balansując na jego tylnych nogach i zakładając beztrosko ręce za głowę. – To zabawne – przyznał. – Sylwana od zawsze go faworyzowała. Kae… emmm… niektórzy nie zgadzali się, aby szkolono człowieka razem z Obieżyświatami.

Ja zresztą również.

– Tropiciele z Quel’Lithien zostali zaatakowani przez grupę awanturników z Hordy. Zrobili to z polecenia

44

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Czempiona Królowej Banshee – powiedział w końcu Lor’themar.

Przednie nogi krzesła Haldurona opadły z hukiem na podłogę.

– Dlaczego Nathanos miałby chcieć atakować Quel’Lithien?

Lor’themar wzruszył ramionami. – W Quel’Lithien przechowywali kopię thalasyjskiego rejestru, w którym zamieszczono ostateczną decyzję Sylwany o przyjęciu go w poczet Obieżyświatów. Najwyraźniej tego chciał.

– Więc wysłał swoich ludzi, aby ich zaatakowali?

Z powodu jakiejś tam książki? – Głos Haldurona przepełniało niedowierzanie.

– Tak mi powiedzieli.

– Jesteś pewien, że nie skłamali?

– Przyszło mi to do głowy – przyznał Lor’themar – ale Rentharowi Jastrzębiej Włóczni można zarzucić wiele, jednak nie to, że jest łgarzem.

– I nie wyobrażam sobie, że ktoś taki jak Aurora, mógłby skazić choć jeden dzień swojego cnotliwego życia kłamstwem – dodał Halduron, wzdychając ciężko. – Myślisz, że Sylwana wie o tym?

Lor’themar potrząsnął głową. – Nie mam pojęcia.

– A sądzisz, że przejęłaby się, gdyby wiedziała?

Właśnie tego pytania tak obawiał się Lor’themar. – Tego też nie wiem, ale co, jeśli ona również jest

45

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

nieświadoma? – zakrył twarz dłońmi. – Byli w końcu jej tropicielami.

– Byli twoimi, w dniu, w którym kazałeś ich wygnać – zauważył cichym głosem Halduron.

– Uściślając, byli twoimi. – Lor’themar odbił zarzut.

Przez ułamek chwili poczuł uderzenie furii, ale był to jedynie słomiany zapał. Zwiesił ramiona, a oskarżycielskie słowa Renthara odbiły się echem w jego głowie. Wysyłasz nas na to odludzie, w momencie, gdy jesteśmy dla ciebie niewygodni, by zewsząd o nas zapomniano, a teraz ośmielasz się litować nad naszym cierpieniem?

– Nigdy nie chciałem widzieć ich martwymi – rzekł w końcu, kuląc się w sobie na próbę usprawiedliwienia swych czynów – jednak nie miałem w sobie dość siły, by stanąć na czele podzielonego narodu…

Ciężka dłoń na jego ramieniu sprawiła, że uniósł wzrok.

– Wiem – powiedział Halduron, kładąc przed nim kolejną szklanicę wina. – Weź się w garść – jego ton był szorstki, jednak bez nagany. – Zawsze czuliśmy, że pokładanie ufności w Porzuconych niesie za sobą pewne ryzyko. Jednakże któż poza nimi zaoferował nam pomoc w walce o wyzwolenie Quel’Thalas?

Lor’themar uniósł szklankę.

Promienie popołudniowego słońca oświetlały zawartość, nadając jej rdzawoczerwony odcień, przypominając mu barwę ziemi Plagowisk…

46

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Rozdział IV

Lor’themar postukał palcami o blat biurka, przeglądając pobieżnie plik notatek z kolejnych spotkań z Aethasem. Będzie musiał udzielić arcymagowi ostatecznej odpowiedzi dzisiaj, a najpóźniej jutro. Ujął grzbiet nosa między palcem wskazującym a kciukiem, lekko ściskając. Spojrzał udręczonym wzrokiem w stronę szafki mieszczącej karafki z winem, ale pukanie do drzwi wyrwało go z rozmyślań.

– Tak? – zapytał.

Posłaniec pochylił się w niskim ukłonie i przemówił do niego.

– Lordzie Theronie, twa osoba jest proszona o stawienie się w głównym holu. Bezzwłocznie.

– Nie ma mnie – odpowiedział stanowczo.

– Mój panie – powiedział posłaniec – Królowa Banshee nie ma w zwyczaju czekać.

Lor’themar poczuł, jak serca zjeżdża mu do żołądka. Ostrożnie wstał od biurka.

– To oczywiste, że nie – przyznał cicho. – Zaprowadź mnie do niej.

47

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Posłaniec obrócił się na pięcie, ale nie bez posłania mu krótkiego i zaniepokojonego spojrzenia. Lor’themar przygotował się na to, co miało nadejść i ruszył za nim.

Parę minut, których potrzebowali, aby przejść przez korytarz do holu, Lor’themar poświęcił na zebranie swych myśli. Przez te parę lat, kiedy władał Quel’Thalas, nauczył się już, że koniecznym i niemal namacalnym zabiegiem jest przyobleczenie się szczelnie przed rozmową w płaszcz autorytetu. Czuł już w sobie zmianę, od stóp aż po czubek długich uszu. Stojąc przed Sylwaną musiał postawić w stan gotowości całą swą determinację.

Gdy szedł, Halduron i Rommath dołączyli do niego w milczeniu. Twarz generała tropicieli była niczym wykuta z marmuru.

Rommath był bardziej obojętny. Wiedział czego ma się spodziewać, jednak jego strach był odległy i raczej niespersonalizowany, w przeciwieństwie do Lor’themara i Haldurona. Dla nich tragiczny los Sylwany był głęboką raną, która otwierała się za każdym razem, gdy ją widzieli, nie pozwalając, aby ich ból przygasł.

W sali, w której stała, światło zdawało się gasnąć; nie zwyczajnie przygasać czy zanikać, ale raczej załamywać i tonąć w miejscu, które zajmowała, zupełnie, jakby samo słońce zachodziło w zetknięciu z jej sylwetką.

Okrutny biały blask jej oczu sprawiał, że jej trupioblada i napięta twarz wydawała się zupełnie pozbawiona emocji.

48

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

49

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Otaczała ją jej upiorna straż, dzierżąca w szkieletowych dłoniach poczerniałe ostrza.

Gdy Lor’themar wszedł do sali, przywitało go tylko echo własnych kroków, ale nawet ono wydawało się nienaturalnie szybko cichnąć w obecności Królowej Banshee.

Jakie sprawy sprowadzają cię do Srebrnej Luny, Sylwano? – zapytał.

– Właśnie wróciłam z Orgrimmaru – powiedziała, a jej głos odbijał się od ścian. Gdy poruszała ustami, Lor’themar mógł dostrzec, jak skóra wokół nich pęka i łuszczy się niczym zrzucona wylinka węża. – Arthas ośmielił się uderzyć w samo serce Hordy.

Lor’themar poczuł suchość w ustach, a jego pierś zaczęła poruszać się szybciej, targana zrodzonym nagle niepokojem. Sylwana zamilkła na moment, aby przestudiować jego reakcję. Zacisnął swe zęby, ale zmilczał.

– Udało się skutecznie odeprzeć atak – powiedziała – ale to była jedynie zabawa ze strony Arthasa. Musimy przenieść wojnę na jego terytorium. W końcu wódz Thrall dostrzegł to, co wiemy od dawna. – Jej oczy zalśniły morderczym zapałem. – Horda szykuje się do wojny, a sin’dorei, Lor’themarze, są teraz częścią Hordy.

Jej słowa były uderzeniem porównywalnym do oberwania kamieniem. Wiedział, o co go pyta. Wiedział, że ten dzień musi w końcu nadejść. A jednak teraz, gdy stał

50

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

w przestronnej sali przytłoczony jej ogromem, zdał sobie sprawę z tego, że nie może się zdobyć na odpowiedź.

– Lor’themarze! – zniecierpliwione słowa Sylwany zatrzasnęły się na nim niczym wieko trumny. – Chcemy zniszczyć Arthasa! Raz na zawsze!

– Spokojnie – potrząsnął swą głową.

– Doceniam, że ty i Thrall pragniecie, abyśmy dołączyli do was już w początkowej fazie oblężenia Północnej Grani. Jednakże jest nas zbyt mało. Otrzymałem już podobną ofertę od Kirin Toru i po prostu nie mogę posłać naszych sił na północ. Od wydarzeń na Quel’Danas…

– To nie była prośba, Lor’themarze – przerwała mu, a jej oczy błysnęły wściekłą czerwienią. – Poślesz swych żołnierzy, aby walczyli ramię w ramię z Porzuconymi.

– Sylwano… – powiedział cicho – właśnie stoczyliśmy wojnę domową. Jak myślisz, co możemy w tej chwili zaoferować?

– Czyżbyś zapomniał, kto doprowadził Quel’Thalas do obecnego stanu? Kto ostatecznie ponosi za to winę? – Spojrzała mu w twarz, szukając odpowiedzi, a kiedy jej nie znalazła, kontynuowała. – Cóż, przynajmniej ja nie zapomniałam. Nie porzuciłam swej zemsty! A ty dasz mi dokładnie to, czego zażądam: tropicieli i magów sin’dorei, a także krwawych rycerzy.

– Nie możemy ich oddać, Sylwano.

51

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Jej złuszczone usta wygięły się w pełnym szyderstwa uśmiechu.

– W takim razie ukrywaj się tu nadal niczym zbity pies, jeśli taka twa wola, Lor’themarze. – Ale jeśli wierzysz, że to ci coś da, to jesteś skończonym głupcem. Czy sądzisz, że Arthas litościwie cię zignoruje, pozwalając w spokoju lizać rany? Czy sądzisz, że JA będę tolerować taki dowód tchórzostwa? Ostrzegam cię: ci, którzy nie stoją przy Porzuconych, stoją naprzeciw nich. A ci, którzy stoją naprzeciw nich, cóż, długo już nie postoją.

– Od jakiegoś już czasu – kontynuowała – mój lud stoi na straży tych ziem i to ja sprawiłam, że znaleźliście schronienie w Hordzie. Pomożesz nam na Północnej Grani, inaczej ja przestanę ci pomagać w Quel’Thalas.

Na południu niedaleko Plagowisk, gdzie pomimo nieustannych wysiłków jego żołnierzy nieumarła Plaga wciąż szalała wzdłuż Trupiej Blizny, nie mógł sobie pozwolić na utratę wsparcia Sylwany. Nie okłamał Aurory i Renthara, mówiąc, że ich pozycja na Widmowych Ziemiach jest zabezpieczona, ale też nie był tak naiwny, aby móc wierzyć, że ten stan rzeczy zdołają utrzymać osamotnione thalasyjskie siły. Bez oddziałów Porzuconych Trankwilion szybko ugiąłby się pod falą nieumarłych, a co byłoby później?

Po raz drugi, odkąd wrócił z Quel’Lithien, przywołał z pamięci słowa Jastrzębiej Włóczni.

Nie jesteśmy już jej ludem.

52

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Będąc szczerym z samym sobą, Lor’themar musiał przyznać, że wiedział to od początku.

– Wysłać mych wycieńczonych bojami ludzi, by znaleźli więcej śmierci na Północnej Grani albo ryzykować ponowną utratę Quel’Thalas z powodu Plagi. – Z oddali usłyszał swój własny śmiech, który brzmiał bardziej jak śmiech Rommatha. – Tutaj nie ma wyboru, Sylwano.

Królowa Banshee spojrzała na niego beznamiętnie.

– Oczekuję twych oddziałów w Podmieście za dwa tygodnie, Lor’themarze – powiedziała. – Nie zawiedziesz mnie.

– Tak, moja pani.

Odwróciła się, by wyjść.

– Jak możesz nam to robić? – Lor’themar wyczuł desperacki gniew w głosie Rommatha z domieszką otwartego niedowierzania. Wielki magister widocznie wciąż wierzył, że z Sylwaną można wciąż negocjować.

– To najzwyklejszy szantaż! – kontynuował Rommath, zaciskając pięści do białości na swym kosturze.

– To ty pierwsza błagałaś, abyśmy przyjęli twą pomoc!

Sami o nią nigdy nie prosiliśmy! Jak śmiesz w jednym zdaniu nazywać się naszym sojusznikiem, by w drugim targować naszą ojczyzną niczym najpodlejsza przekupka?!

Sylwana warzyła przez chwilę odpowiedź, w niewytłumaczalny sposób patrząc na niego z góry, chociaż był wyższy od niej.

53

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Nigdy was nie zmuszałam do przyjęcia mojej oferty – powiedziała. – Zgodziliście się, a teraz proszę jedynie o waszą chęć i moc, by pokonać naszego wspólnego i największego wroga.

Rommath spojrzał na nią z nieskrywaną i czystą nienawiścią, ale Lor’themar ubiegł go, zanim ten zdołał przemówić.

– Czy jest jeszcze coś, o czym pragniesz pomówić, Sylwano? – słyszał, jak w jego głosie rozbrzmiewa brak sił, kapitulacja, a w końcu rezygnacja. Dyskutuj dalej drwił jego wewnętrzny głos. Tak, jakby jakiekolwiek dyskusje z Królową Banshee były w ogóle możliwe.

54

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Nie, skończyłam tutaj, Lor’themarze.

– Shorel'aran, Sylwano – powiedział. Jej oczy rozbłysły na brzmienie thalasyjskiego pożegnania, ale nie powiedziała nic więcej. Lor’themar obserwował jej odejście z biernym zainteresowaniem. Patrzył machinalnie, nie wiedząc za bardzo, na co innego mógłby skierować w tej chwili wzrok. Czuł się kruchy niczym źdźbło trawy w mroźną pogodę.

Kiedy Lor’themar się obrócił, zauważył z niesmakiem, że w którymś momencie spotkania pojawił się Aethas. Rozgniewał go fakt, że arcymag był świadkiem jego upokorzenia, ale nie miał już siły, by przejmować się własną dumą. Nawet pomimo całego oszołomienia, jego umysł już myślał o słaniu listów. Wojna nie była mu przecież obca. Halduron wkrótce wezwie kapitana Słońcomieńcę i porucznika Świtobieżcę. Rommath poinstruuje magów, ale może też reprezentować ich u krwawych rycerzy, w czasie gdy poślą wieść do Liadrin.

Aethas rzeczywiście otrzyma swą upragnioną szansę, aby móc się wykazać. Lor’themar przemierzał korytarz jak we śnie.

– Lor’themarze!

Zatrzymał się i obrócił do wołającego, próbując wywołać na twarzy uwagę i zainteresowanie. Tak naprawdę był niezwykle wyczerpany. Nie pragnął już niczego innego, jak móc wrócić do swego biurka i zostać samemu ze

55

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

wszystkimi niezbędnymi i bezmyślnymi zadaniami, by na chwilę zapomnieć o tym, co się tutaj wydarzyło.

Jak zwykle Rommath nie pozwolił mu na to.

– Lor’themarze! – zawołał ponownie, gdy dogonił regenta. – Nie myślisz chyba poważnie? Nie stać nas na…

– Słyszałeś ją, Rommacie – przerwał mu Lor’themar. – Wyruszymy na Północną Grań lub utracimy wsparcie Porzuconych. Zapewne również i reszty Hordy.

Wyruszamy więc. – Odwrócił się, by odejść.

– Wielu naszych po Quel’Danas wciąż przebywa w lazarecie – Rommath ciągnął dalej. – Na Słoneczną Studnię, Lor’themarze! Nawet nie zdążyliśmy godnie pochować zmarłych!

– Nie mamy wyjścia, Rommacie. Nie widzisz tego?

Zrobimy to, czego wymaga od nas Sylwana lub utracimy całe Quel’Thalas na południe od rzeki Elrendar.

– Więc utracimy! – krzyknął Rommath, a Lor’themar zamarł wstrząśnięty. Odwrócił się ponownie, widząc, że na twarzy Haldurona maluje się podobne niedowierzanie.

– Więc utracimy? – jego głos zaczął się unosić. – Czy wiesz, ilu elfów sin’dorei i quel’dorei zmarło w obronie tych ziem? Ilu nadal umiera? A ty mi mówisz, że powinienem po prostu je porzucić? Co się z tobą do cholery dzieje?!

– Woleliby raczej umrzeć na próżno, niż pozwolić, aby ich śmierć uczyniła z ciebie bezwolną marionetkę

56

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

jakiejś… jakiejś potworności w imię zadośćuczynienia za ich ofiarę!

Lor’themar nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. Rommath patrzył na niego gniewnie, ale nie ze złością czy pogardą, lecz z dziką i nietypową dla niego desperacją. Przez cały okres sprawowania regencji on i Rommath sprzeczali się ze sobą na wiele różnych tematów, ale jeszcze nigdy mag nie utracił całkowicie opanowania i kontroli nad sobą. Teraz praktycznie cały aż drżał. Kątem oka zauważył, że wokół nich zebrał się mały tłum gapiów. Nie pragnął stać się częścią widowiska.

– Nie słuchaj jej gróźb – powiedział cicho Rommath, a Lor’themar uświadomił sobie z przerażeniem, że elf go błaga. – Ona chce cię wykorzystać.

Lor’themar zacisnął gniewnie pięści. – Zrobię wszystko, aby obronić Quel’Thalas i jego lud – oznajmił. – Pozwolę się nawet wykorzystać, jeśli zajdzie taka potrzeba.

A ty wykonasz to, co ci rozkażę. Czy wyraziłem się jasno?

– A jak myślisz, na jak długo starczy ci sił, aby dalej grać rolę popychadła?

– Na tyle, na ile będzie trzeba –odpowiedział Lor’themar nieugiętym tonem. Rommath uciekał jeszcze w swój znany upór, ale Lor’themar nie dawał się pokonać.

Wyprostował się i popatrzył na Rommatha. Ten odwzajemniał jeszcze przez chwilę spojrzenie, ale po chwili całe jego ciało wydawało się obwisać. Zamknął oczy.

57

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– Pewien przywódca sin’dorei powiedział mi kiedyś coś niezwykle podobnego, Lor’themarze – powiedział smutnie, odwracając wzrok. – Nie sprzeczałem się z nim wtedy, może dlatego, że faktycznie wierzyłem, że ma rację.

– Słowa zmroziły krew w żyłach Lor’themara.

– Pogrzebaliśmy go na Quel’Danas – powiedział Rommath i westchnął ciężko. – Powiadomię lady Liadrin i mistrza Krwawoprzysiężcę o twej decyzji, lordzie regencie. Wkrótce przedstawię ci raport o przebiegu ich przygotowań. – Wyszedł przygarbiony, nie odzywając się więcej.

Lor’themar ledwie zdolny do myślenia patrzył tępo na oddalającą się sylwetkę wielkiego magistra, póki nie zniknęła za rogiem.

– Lor’themarze. – Cichy głos Haldurona wyrwał go z transu. Odwrócił się do swego przyjaciela, tylko po to, aby spostrzec, że generał tropicieli spogląda na niego dziwnie, jakby widział go po raz pierwszy. Lor’themar chciał nim potrząsnąć, nakrzyczeć na niego, aby przestał się w niego wpatrywać w ten sposób.

– Jak brzmią rozkazy lorda regenta? – Halduron zapytał. Jego nagła formalność wydawała się niepokojąca.

– Poślij wieści do Ujścia i Enklawy Obieżyświatów – odpowiedział. – Niech wiedzą, co zostało postanowione.

Halduron zasalutował, posyłając mu na odchodnym ostatnie i niezrozumiałe spojrzenie.

58

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Lor’themar rozejrzał się wokół siebie. Jeden gniewny grymas sprawił, że przyglądający się wszystkiemu służący i strażnicy pałacowi pospiesznie powrócili do swych obowiązków. Jedyną osobą wciąż pozostającą w korytarzu był Aethas Słoneczny Łupieżca, który usilnie nie pozwalał się ignorować.

– Skoro już wybierasz się na Północną Grań, czy w takim razie wesprzesz również Kirin…

– Przeklęci Kirin Tor mogą robić, co im się tylko podoba, do cholery! To nie moje zmartwienie! – warknął Lor’themar. – Ale widząc, że wkrótce całe zastępy sin’dorei skierują swe kroki na północ, podejrzewam, że część z nich i tak w końcu zapuka do waszych wrót. Zrobisz, co w twej mocy, aby im pomóc, Aethasie. Teraz idź i znajdź Rommatha. Jestem pewien, że jego wiedza bardzo ci się przyda. – Pogarda Lor’themara w końcu go złamała. – Wierzę, że będziesz z niego zadowolony, arcymagu.

Aethas potrząsnął swą głową. – Prawdą jest, że chciałem pozyskać twe wsparcie na Północnej Grani, lordzie regencie. Jednakże nie na takich warunkach. Uwierz mi proszę, że wolałbym otrzymać pomoc zgodną z twą własną wolą, a nie ponieważ ci…

– Mojej własnej woli nic nie zagraża, dziękuję za troskę – przerwał mu pospiesznie Lor’themar, płonąc od uderzeń żądeł w słowach Aethasa. – I wciąż to moja wola włada całym Quel’Thalas.

59

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

– To oczywiste, mój panie – odpowiedział Aethas, kłaniając się pojednawczo. Lecz, gdy uniósł głowę, Lor’themar zauważył, że wbrew słowom, w jego oczach nie było widać przeprosin. Kipiąc od złości, Lor’themar obrócił się na pięcie i odszedł, zostawiając Aethasa samotnie stojącego pod mieniącymi się złotem i czerwienią sztandarami.

60

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Epilog

Dziennik lorda regenta, wpis 83.

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz powiedziałem komuś tak bezwstydne kłamstwo od czasów, gdy zostałem siłą wciągnięty do polityki. Ale okłamałem Aethasa, a on o tym wie i ja to wiem i każdy, kto był tam obecny i to słyszał, przyzna przed sobą, że również to wiedział.

W rzeczywistości moja wola niewiele znaczy. Mogę oczywiście udawać, że moja moc jest prawdziwa, ale bądźmy szczerzy – widnieje tylko na papierze. Mogę umywać ręce, odgrywać męczennika za sprawę, być ofiarą i w ostatecznym rozrachunku nic nie osiągnąć. Mogę też walczyć, pastwić się nad innymi, obwiniać ich i stać się tym wszystkim, z czym od zawsze walczyłem. Jeśli kiedykolwiek udało mi się wytłumaczyć swe decyzje za pomocą pokrętnej logiki, okłamywałem sam siebie. Jastrzębia Włócznia miał rację – zbratałem się z plugastwem. Mimo to, czy gdybym nie zniżył się do tych układów, czy udałoby nam się odtworzyć Słoneczną Studnię? On i Aurora mogą spać spokojnie, wiedząc, że nie narazili na szwank swych

61

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

czystych sumień, ale jeśli zaprzeczą, że nie skorzystali z tego, że niektórzy je skalali, będą okłamywać siebie w równym stopniu, co ja.

Teraz jestem bliski przekonania, że ostateczny cel uświęca środki. Jednakże ruiny Tarasu Mistrzów będą mnie prześladować po kres mych dni, przypominając o losie, który kuszę, postępując w ten sposób. Taką drogę wybrałem, chociaż wiem, że nie potrafię obronić przed krytyką działań, które z konieczności podejmuję. Tych dwóch prawd nie da się pogodzić, ale czasami, gdy trzymam je blisko siebie i nad nimi rozmyślam, prawie jestem w stanie je pojąć. Mógłbym nazwać ten przebłysk objawienia odkrywczym, gdybym był ignorantem, który nie rozumie, że odkrywa dokładnie to samo, co Kael’thas, a przed nim Anasterian, w czasie ich rządów i dochodzi do podobnych wniosków.

Wszystko, co możemy uczynić, to podążać narzuconą drogą z taką godnością, jaką jesteśmy w stanie unieść, ku naszej własnej chwale lub śmierci i modlić się, aby na końcu drogi, gdy wszystko zostanie już powiedziane i zrobione, cokolwiek pozostało z naszych serc. Na chwałę Słonecznej Studni, mam nadzieję, że pozostanie coś z mojego.

~ Koniec ~

62

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Słowniczek nazw Akademia Falthrien – Falthrien Academy Bulwar Przodków – Walk of Elders Dziedziniec Słońca – Court of the Sun generał tropicieli – ranger-general Iglica Krańca Mroku – Duskwither Spire Iglica Słonecznej Furii – Sunfury Spire Jastrzębia Włócznia – Hawkspear jastrzębi biegacz – hawkstrider Królewska Giełda – The Royal Exchange Królowa Banshee – Banshee Queen Krwawoprzysiężca – Bloodsworn lord regent – Regent Lord magia tajemna – arcane magic Morderczy Zgiełk – Murder Row Obieżyświat – Farstrider Plaga – Scourge / Plague Podmiasto – Undercity Porzuceni – Forsaken Północna Grań – Northrend Przystań Słonecznego Żagla – Sunsail Anchorage Rzeka Elrendar – Elrendar River

63

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Skwer Obieżyświatów – Farstriders’ Square Słoneczna Studnia – Sunwell Słoneczny Łupieżca – Sunreaver Słońcobieżca – Sunstrider Słońcomieńca – Sunbrand Spalony Gaj – Scorched Grove Srebrna Luna – Silvermoon City Stróża Quel’Lithien – Quel’Lithien Lodge Śpiewająca Puszcza – Eversong Forest Światłość – Light Świtobieżca – Dawnrunner Sylwana Bieżywiatr – Sylvanas Windrunner Taras Mistrzów – Magisters' Terrace Targowisko – Bazaar Trankwilion – Tranquillien tropiciel – ranger Trupia Blizna – The Death Scar Ujście Obieżyświatów – Farstridr Retreat Widmowe Ziemie – Ghostlands wielki magister – grand magister Wioska Rzeźkiej Bryzy – Fairbreeze Village Wojna Nexiańska – Nexus War Wschodnie Królestwa – Eastern Kingdoms Wschodnie Plagowiska – Eastern Plaguelands Wschodnie/Zachodnie Sanktuarium – East/West Sanctum Wyspa Słońcobieżców – Sunstrider Isle Zaklinaczka Niebios – Skycaller

64

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

Spis ilustracji Str. 13 https://wow.gamepedia.com/File:Silvermoon_City_TCG.jpg Str. 21 https://wow.gamepedia.com/File:Silvermoon_Day_By_Jimmy_ Lo.jpg Str. 25 https://wow.gamepedia.com/Hawkstrider#/media/File:Swift_Ha wkstrider_TCG.jpg Str. 44 https://wow.gamepedia.com/Nathanos_Blightcaller#/media/File :Order_Must_Be_Restored.jpg Str. 49 https://www.wallpaperflare.com/female-character-wearinghood-artwork-fantasy-art-sylvanas-windrunner-wallpaper233534 Str. 66 https://wow.gamepedia.com/File:Icon_of_Blood.png

65

~ W CIENIU SŁOŃCA ~

66