ΠΟΡΕΙΑ - ΤΕΥΧΟΣ 49 by Φοιτητική Πορεία

Αντί Προλόγου

Για πολλοστή φορά δεξιά…

ετά την αρκετά δεξιά «αριστερή παρένθεση», η κυβέρνηση της ΝΔ επέστρεψε για να επιβάλει την τάξη και να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στον τόπο. Είναι αλήθεια ότι οι πρώτες μέρες της συνοδεύτηκαν από σεισμούς, πλημμύρες και καταποντισμούς, που από κάποιους αποδόθηκαν στην παραδοσιακά συνδεδεμένη με το επίθετο του νέου πρωθυπουργού ατυχία. Η συνέχεια, βέβαια, φαίνεται να είναι εξίσου καταστροφική, αποδεικνύοντας ότι οι πολιτικές επιλογές και ευθύνες κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Το «επιτελικό» κράτος, η αύξηση της αστυνομοκρατίας, η κατάργηση του ασύλου και οι προσπάθειες για περιστολή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων είναι μερικά μόνο από τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα των προθέσεων της. Όλα αυτά συνοδευμένα από μια γερή δόση επίδειξης υποτέλειας στους

ισχυρούς του κόσμου και μια βαθιά υπόκλιση στην «απέραντη σοφία» του προέδρου Τραμπ. Υποτέλεια και υπόκλιση στις δυνάμεις Ευρώπης και Αμερικής που καταπατούν απροκάλυπτα εθνικά και λαϊκά δικαιώματα, που εξαπολύουν πολέμους και δημιουργούν πλήθη προσφύγων και «παράνομων» απελπισμένων, οι οποίοι εγκαταλείπονται με προκλητική αδιαφορία να χάνουν τις ζωές τους στις θάλασσες ή μέσα σε φορτηγά, στην προσπάθεια τους να διαφύγουν την κόλαση του πολέμου ή της φτώχειας. Η εκδικητικότητα, πιο συγκεκριμένα, του αμερικανού προέδρου, που προς το παρόν στρέφεται ενάντια στους ασυνεπείς κατά την επέμβαση στη Νορμανδία λαούς, είναι πιθανό να στραφεί και σε όσους δεν συμμετέχουν στους ανά την υφήλιο πολυάριθμους πολέμους επιβολής της αμερικανικής κυριαρχίας ή, στην ακόμα πιο ακραία εκδοχή της, στους

αμέτοχους σε άλλες αμερικανικές εκδηλώσεις, όπως το Χάλοουιν και η Μέρα των Ευχαριστιών, μέρες που είναι. Καλά θα κάνουμε λοιπόν να φυλάμε τα νώτα μας και να υπακούμε, γιατί η λαϊκή σοφία, παρέα με τη σοφία του Τραμπ, διακηρύσσει ότι όποιος φυλάει τα ρούχα του, ίσως να έχει τουλάχιστον τα μισά. Σίγουρα όμως δεν είναι αυτή η σοφία που αναζητάμε. Δεν είναι αυτός ο κόσμος που θέλουμε. Δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε και να θεωρούμε δεδομένη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την υποτέλεια και την υποταγή. Υπάρχει και άλλος δρόμος. Είναι αυτός της αλληλεγγύης, του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων. Ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα ενάντια σε εγχώριες και εισαγόμενες πολιτικές εκμετάλλευσης, φτωχοποίησης και καταστολής. Αυτόν τον δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Ένα πλατύ κύμα λαϊκών κινημάτων

να κύμα πλατιάς λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας, μαζικών λαϊκών και εργατικών αγώνων διατρέχει τον πλανήτη το τελευταίο διάστημα. Στην αμερικανική ήπειρο, τις μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας -το καλοκαίρι- στη Βραζιλία κατά του ακροδεξιού προέδρου Μπολσονάρο, ακολούθησαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Χιλή και τον Ισημερινό αλλά και την Ονδούρα, την Κολομβία και την Αϊτή. Παράλληλα, οι εκπρόσωποι του ανοιχτά νεοφιλελεύθερου μοντέλου στο Μεξικό -πέρυσι- και την Αργεντινή -αυτές τις μέρες- χάνουν τις εκλογές, έκφραση μιας πλατιάς λαϊκής δυσαρέσκειας. Ο Μοράλες επανεκλέγεται στη Βολιβία και οι συνεχείς αμερικανοκίνητες πραξικοπηματικές απόπειρες κατά του Μαδούρο χρεοκοπούν παταγωδώς. Στις ΗΠΑ, οι 50.000 εργάτες της General Motors, με τη μεγαλύτερη απεργία τους από τη δεκαετία του 1970, σημειώνουν νίκες. Εκτός αμερικανικής ηπείρου, από την Καταλονία έως το Ιράκ και τον Λίβανο, μεγάλα πλήθη διαδηλώνουν -χωρίς να λείπουν αμφιλεγόμενοι προσανατολισμοί- και τα επίμονα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία συνεχίζουν να δίνουν το παρόν μετά από ένα σχεδόν χρόνο αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Οι αφορμές, η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, είναι διαφορετικές. Μπορεί να είναι και «μικρά» ζητήματα. Οι αιτίες όμως, το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται, είναι κοινές. Είναι τα 10 χρόνια σφοδρής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και στυγερής επικράτησης μιας βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που σάρωσε τις οικονομικές, κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο. Μιας κρίσης που όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά που όλα δείχνουν πως αναμένεται νέα έξαρσή της. Ο καπιταλισμός έχει περάσει ανεπίστρεπτα στην παρακμιακή φάση και δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο στην πιο άγρια μορφή παγκοσμίως. Δεν περισσεύουν πια ούτε ψίχουλα για τους λαούς. Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση επεκτείνονται ραγδαία στη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα έχουν απογειωθεί εξασφαλίζοντας τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε μια ελάχιστη μειοψηφία. Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων παίρνει χαρακτηριστικά ανοιχτής και σφοδρής σύγκρουσης και οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον των λαών σκορπίζουν το θάνατο και την καταστροφή. Στις λεγόμενες υποανάπτυκτες χώρες, οι λαοί αντιμετωπίζουν την ιμπεριαλιστική ασυδοσία και καταλήστευση, το φάσμα της γενικευμένης λιμοκτονίας και των θανατηφόρων ασθενειών. Αυτές είναι οι αιτίες. Η μεγάλη, κραυγαλέα κρίση -οικονομική, κοινωνική, πολιτική- του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Αυτές οι συνθήκες τροφοδοτούν τον παγκόσμιο αυτό κύκλο διαμαρτυρίας και μεγάλων λαϊκών κινημάτων. Οι εστίες αντίστασης πολλαπλασιάζονται, οι λαοί αφυπνίζονται, βγαίνουν στους δρόμους, αγωνίζονται. Η ελπίδα ξαναζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων, το όραμα για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ξαναζωντανεύει. Αυτή τη διαδικασία, αυτές τις διεργασίες θέλουν να ανακόψουν. Γι αυτό επιστρατεύουν την ανοιχτή καταστολή και τη στρατοκρατία, τις επεμβάσεις και τον πόλεμο. Το είδαμε στη Γαλλία και τη Χιλή πρωτίστως, με τους εκατοντάδες τραυματίες και τους δεκάδες νεκρούς. Στην πολύπαθη Μέση Ανατολή και την καταδικασμένη Αφρική, με την καταστροφή χωρών και τη λεηλασία και σφαγή λαών. Γι αυτό, επίσης, επιστρατεύουν μια λυσσώδη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, όπου γης. Τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ έχουν απογειώσει την ψευδολογία και τη χυδαιότητα. Επιχειρούν να τσακίσουν κάθε σπίθα αντίστασης, να αμαυρώσουν τις λαμπρές σελίδες της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Και δημιουργούν, σιγά-σιγά, ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες περιορισμού ή και απαγόρευσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ελεύθερης δράσης κομμουνιστικών κομμάτων και ομάδων. Παραχαράσσουν και συκοφα2

περιοδικό

ντούν το παρελθόν για να επιτεθούν στο παρόν και να ακυρώσουν το μέλλον που δεν τους ανήκει.

Η «ανάπτυξη» είναι ολόδική τους Σε αυτές τις συνθήκες, στην υπό διεθνή επιτροπεία Ελλάδα, η παρούσα κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παριστάνει την αισιόδοξη για το μέλλον της χώρας και του λαού. Σκορπίζει ψευδαισθήσεις και εφησυχασμό, δημιουργεί προσδοκίες στο λαό, παραπλανεί συστηματικά για την ισχύουσα δραματική πραγματικότητα και τους κινδύνους που παραμονεύουν, εντός και εκτός της χώρας. Η εξαπάτηση και ο αποπροσανατολισμός αποτελεί, πάντοτε, εργαλείο καίριας σημασίας για τις κυρίαρχες τάξεις και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους για να υπονομεύουν τη λαϊκή αφύπνιση και ενεργοποίηση και να διασφαλίζουν, έτσι, τη μακροημέρευσή τους. Ένα τέτοιο εργαλείο είναι και το περιβόητο νεοδημοκρατικό αφήγημα «ανάπτυξη για όλους» και «ευημερία για όλους». Η αποτύπωσή του, βέβαια, με το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, που πρόσφατα υπερψηφίστηκε στη Βουλή με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις», επιβεβαιώνει τα αντίθετα από τα ισχυριζόμενα και καταρρίπτει κάθε κυβερνητική προπαγάνδα. Κατά τα 10 τελευταία χρόνια κλιμακούμενης μνημονιακής βαρβαρότητας, η χώρα μετατράπηκε σε μια απέραντη οικονομική ζώνη φτηνής εργατικής δύναμης και κατάργησης στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Εξαθλιώθηκε ο λαός της, ξεπουλήθηκε ο πλούτος και οι υποδομές της. Σε αυτό το έδαφος, σε αυτές τις συνθήκες, αναμένονται οι περίφημες «επενδύσεις», οι οποίες προωθούνται με τον ψηφισμένο νόμο, και για τις οποίες εκλιπαρεί τους ποικίλους «επενδυτές» η κυβέρνηση της ΝΔ. «Ανάπτυξη» και «επενδύσεις» που έρχονται να δώσουν τη χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο σε αυτή τη χώρα. Οι πολυεθνικές και το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο ετοιμάζονται για τη νέα εφόρμηση. Τα διεθνή πιράνχας, οι ντόπιοι μεγαλοβιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι τρίβουν τα χέρια τους, με ικανοποίηση. Η «ανάπτυξη» είναι ολόδική τους. Δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε «για όλους». Πατάει πάνω στην εργατική υπερεκμετάλλευση, στην εργασιακή ανασφάλεια, στη συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι απέναντι και ενάντια στο λαό. Και το «επιτελικό κράτος» της ΝΔ είναι στην υπηρεσία τους, σε επιφυλακή, για να παραμερίζει κάθε εμπόδιο και περιορισμό, να τους παρέχει δώρα και παροχές, φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, να ικανοποιεί κάθε εντολή τους, να επιβάλλει δραστικά τα συμφέροντά τους. Αυτός είναι ο «εθνικός στρατηγικός στόχος» που επικαλείται ο ΣΕΒ. Και για την εξυπηρέτησή του έχει συστρατευτεί όλο το εγχώριο αστικό πολιτικό προσωπικό. Όπως είπε και η Ντ. Μπακογιάννη, «Έχουμε ενδεχομένως (…) διαφορετικές προσεγγίσεις σε επιμέρους ζητήματα, συμφωνούμε όμως όλοι στον κεντρικό στόχο». Είχαν προηγηθεί οι φιλοφρονήσεις μεταξύ του Γ. Δραγασάκη και του Άδ. Γεωργιάδη. Του πρώτου προς τον δεύτερο γιατί «σεβάστηκε το έργο» που άφησε ο ίδιος. Και του δεύτερου προς τον πρώτο γιατί «παρέλαβε συγκροτημένη εργασία» από αυτόν και στηρίχθηκε σε «ένα μεγάλο τμήμα του νομοσχεδίου» σε «προηγούμενα σχέδια νόμου». ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν κοινούς στόχους, είναι μαζί στην υπηρεσία της εγχώριας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Η περίφημη «συνέχεια του κράτους» είναι εξασφαλισμένη όσο αυτοί, μόνοι τους ή με διάφορες συμπληρωματικές δυνάμεις, εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Η υποκριτική επίκληση ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών και η διαφορετική συνθηματολογία δεν μπορούν να επισκιάσουν την πραγματική σύγκλισή τους. Είναι η απαραίτητη μάσκα για να διαιωνίζεται το καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με αγώνες! Γιατί οι φοιτητές (πρέπει να) βγαίνουν στους δρόμους Απέναντι στα μέτρα που ψηφίστηκαν ήδη ή θα ψηφιστούν το επόμενο διάστημα από τη Βουλή, οι φοιτητές όρθωσαν το ανάστημά τους. Ήδη ένα πρώτο κύμα διαδηλώσεων και καταλήψεων εμφανίστηκε σε ολόκληρη τη χώρα για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των φοιτητών, χωρίς να ξεχνάει πως οι σημερινοί φοιτητές είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι. Οι λόγοι για τους οποίους το φοιτητικό κίνημα ξαναμπαίνει με μαζικούς όρους στο προσκήνιο είναι γιατί η κυβέρνηση ψήφισε την εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των δημοσίων πανεπιστημίων με εκείνα των αποφοίτων των ιδιωτικών, πέρασε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου τον περασμένο Αύγουστο, ενώ τώρα δρομολογεί την ψήφιση νόμου για το όριο ν+2 και τη διαγραφή των φοιτητών που το ξεπερνούν. Απέναντι στα μέτρα αυτά δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι: 1. Είμαστε ενάντια στο όριο ν+2 και τις διαγραφές γιατί πρόκειται για ένα μέτρο βαθύτατα ταξικό που χτυπάει ιδιαίτερα τους εργαζόμενους φοιτητές που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί ένα ασφυκτικό, αυστηροποιημένο και εντατικοποιημένο περιβάλλον σπουδών. Πρόκειται για ένα μέτρο που αποσκοπεί στη μείωση των φοιτητών και των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αφού σύμφωνα και με το νεοφιλελεύθερο δόγμα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η εκπαίδευση και τα πτυχία «δεν είναι για όλους». Ο μέσος όρος αποφοίτησης που στις περισσότερες σχολές ξεπερνάει τα 7.5 και 8 χρόνια δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι φοιτητές είναι «τεμπέληδες» ή «απείθαρχοι» όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, αλλά στο γεγονός ότι πολλοί φοιτητές εργάζονται, άλλοι αργούν να πάρουν μετεγγραφή, άλλοι σπουδάζουν εξ αποστάσεως επειδή δεν παίρνουν δωμάτιο στην

εστία (μόνο το 8% των φοιτητών που δικαιούνται δωμάτιο στις εστίες γίνεται δεκτό σ’ αυτές), ενώ πολλοί είναι οι φοιτητές που αναγκάζονται να παρατήσουν τις σπουδές τους επειδή δε βλέπουν καμία εργασιακή προοπτική στο αντικείμενό τους. 2. Αγωνιζόμαστε για να αποσυρθεί η εξίσωση των πτυχίων μας με εκείνα των ιδιωτικών κολεγίων γιατί το μέτρο αυτό πλήττει τον ίδιο τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Με τη διάταξη αυτή, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναγνωρίζονται ως ισότιμα με τα δημόσια, δηλαδή καταστρατηγείται το άρθρο 16 του Συντάγματος (που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων), ενώ υποβαθμίζονται τα δημόσια πανεπιστήμια. Τέλος, ανοίγει ο δρόμος για δίδακτρα και για εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στα δημόσια τριτοβάθμια ιδρύματα, ακριβώς για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά. 3. Υπερασπιζόμαστε το πανεπιστημιακό άσυλο γιατί αποτελεί όρο συγκρότησης των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος. Το άσυλο δεν αποτελεί μόνο μια ιστορική δημοκρατική κατάκτηση των φοιτητών που πάλεψαν απέναντι στην αμερικανοστήριχτη χούντα, αλλά και ένα διαχρονικό αίτημα του φοιτητικού κινήματος. Ποτέ το άσυλο δεν καταπατήθηκε για την πάταξη της «εγκληματικότητας και του ναρκεμπορίου» όπως ψευδώς επισημαίνει το υπουργείο Παιδεία και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μέσα κι έξω απ’ τις σχολές, αλλά πάντα καταπατούνταν όταν οι φοιτητές αγωνίζονταν και διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. Ο στόχος τους είναι να «ξεμπερδεύουν» με τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις, να εμπεδώσουν το δόγμα «του νόμου και της τάξης». Το άσυλο και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών κατακτήθηκαν με αγώνες και με αγώνες θα τα υπερασπιστούμε! 3

περιοδικό

Οι φοιτητές στους δρόμους Η παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας

πό τις αρχές Οκτώβρη σε μια σειρά σχολές έχουν ξεκινήσει φοιτητικές κινητοποιήσεις, στη βάση των αντιεκπαιδευτικών μέτρων που ψήφισε (και εκείνων που έχει δηλώσει ότι θα εφαρμόσει) η νέα ηγεσία του υπουργείου παιδείας, υλοποιώντας και τις ευρύτερες αντιλαϊκές κατευθύνσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Κέντρο των κινητοποιήσεων είναι η Αθήνα, με τον κύριο τόνο να δίνεται από τους συλλόγους του Πολυτεχνείου, του Παντείου, του Γεωπονικού, σχολών του Πανεπιστημίου Αθήνας όπως οι σύλλογοι της Σχολής Θετικών Επιστημών, της Φιλοσοφικής, καθώς και από άλλους συλλόγους που τις τελευταίες μέρες πραγματοποιούν μαζικές γενικές συνελεύσεις και παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις. Σε μικρότερη κλίμακα και με πιο περιορισμένο αριθμό φοιτητών να συμμετέχει, πραγματοποιήθηκαν συνελεύσεις και φοιτητικές διαδηλώσεις στην Πάτρα, την Θεσσαλονίκη, τον Βόλο, τα Γιάννενα, την Ξάνθη, το Ηράκλειο και άλλες πόλεις. Για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες, έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες συνελεύσεις, ενώ οι φοιτητικές διαδηλώσεις κάθε Πέμπτη στα Προπύλαια αυξάνονται συνεχώς σε μαζικότητα και παλμό. Τα αιτήματα των φοιτητικών κινητοποιήσεων αφορούν βασικά τρία ζητήματα, τα οποία αποτελούν και το επίκεντρο των συζητήσεων μέσα στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων. Το πρώτο αφορά στη δρομολογούμενη επαναφορά των διαγραφών των φοιτητών που θα ξεπερνούν τα ν+2 έτη σπουδών. Το μέτρο αυτό εφόσον εφαρμοστεί δε θα πλήξει μόνο τους εργαζόμενους φοιτητές, αλλά στην πραγματικότητα απειλεί την πλειοψηφία των φοιτητών, όχι μόνο γιατί στις περισσότερες σχολές ο μέσος όρος αποφοίτησης ξεπερνά τα 7.5 και τα 8 χρόνια, αλλά και γιατί θα δημιουργήσει ένα άκρως αυστηροποιημένο και εντατικοποιημένο περιβάλλον σπουδών, στο πλαίσιο και του κλίματος «πειθαρχίας» -όπως ακριβώς είπε η νέα υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέωςκαι που θέλει να οικοδομήσει στα πανεπιστήμια η νέα κυβέρνηση. Το δεύτερο αίτημα στρέφεται ενάντια στην εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των δημόσιων πανεπιστημίων με εκείνα των αποφοίτων των ιδιωτικών κολεγίων που έχουν τουλάχιστον (sic!) τριετή προγράμματα σπουδών. Το μέτρο αυτό ψηφίστηκε την Πέμπτη 24/10 και αποτελεί μάλλον την τελευταία πράξη στο πολύχρονο έργο της προσπάθειας σταδιακής κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος (ή μάλλον καλύτερα της προσπέρασης και ακύρωσής του στην πράξη), το οποίο απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα αιτήματα αυτά βέβαια δένονται με τον αγώνα για την υπεράσπιση και την πάλη για την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο η κυβέρνηση κατήργησε με νόμο στις αρχές του περασμένου Αυγούστου. Ανεξάρτητα από την έκβαση των κινητοποιήσεων, η κύρια πλευρά είναι ότι μετά από ένα μεγάλο διάστημα που στους συλλόγους κυριαρχούσε ένα κλίμα αδράνειας και ένα πνεύμα ηττοπάθειας, στη βάση και των αυταπατών που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά το 2011 και τους αγώνες ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου, το φοιτητικό κίνημα ξαναβγαίνει με μαζικούς όρους στο προσκήνιο. Αναμφίβολα, η ευρύτερη πολιτική κατεύθυνση, ο βαθμός μαζικότητας, μαχητικότητας, ενότητας πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα, ο συντονισμός, οι πολιτικοί συσχετισμοί στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων είναι εκείνοι οι παράγοντες που θα επηρεάσουν σε τελική ανάλυση το πού θα οδηγηθούν οι αγώνες αυτοί. Ωστόσο, η μαζική προσέλευση φοιτητών στα αμφιθέατρα, οι αντιπαραθέσεις και η πάλη γραμμών στους συλλόγους είναι μια διαδικασία που στη βάση της πολιτικοποιούνται ταχύτατα εκατοντάδες φοιτητές, που οι περισσότεροι για πρώτη φορά παρακο-

λουθούν τέτοιες διεργασίες. Και στη βάση αυτή δοκιμάζονται τώρα ευρύτερες κατευθύνσεις και πολιτικοί προσανατολισμοί, κρίνονται οι αντοχές της μιας και της άλλης γραμμής, αποκαλύπτονται οι πραγματικοί εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι του φοιτητικού κινήματος. Από την πρώτη στιγμή των κινητοποιήσεων, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας βρέθηκαν μέσα στα αμφιθέατρα και τους δρόμους, διαδίδοντας το δικό τους αγωνιστικό μήνυμα για τον προσανατολισμό της πάλης του φοιτητικού κινήματος, καταθέτοντας τη δική τους συμβολή στους νέους φοιτητικούς αγώνες που ξέσπασαν. Η παρέμβαση της Φοιτητικής Πορείας στις σχολές, στη φάση αυτή εδράζεται σε τρεις βασικούς άξονες: 1. Πάλη κόντρα στα αντιδραστικά μέτρα που πέρασαν και εκείνα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Από την πρώτη στιγμή, οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας ανέδειξαν στις σχολές με συγκεκριμένα επιχειρήματα τις κατευθύνσεις των νέων αντιεκπαιδευτικών μέτρων, τόνισαν γιατί πρέπει να είμαστε ενάντια στις διαγραφές φοιτητών, την εξίσωση των πτυχίων και την κατάργηση του ασύλου. Με συγκροτημένο λόγο και πίστη στο δίκιο των απόψεών της, η Φοιτητική Πορεία έδωσε και δίνει τη μάχη όχι μόνο απέναντι στην κυβέρνηση και το υπουργείο, αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στα χνάρια της οποίας πάτησε η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για να πραγματοποιήσει τη νέα αντιεκπαιδευτική επίθεση, καθώς και απέναντι στις δυνάμεις των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που φανερά ή κρυφά όλο αυτό το διάστημα αποτελούν το μακρύ χέρι της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στις σχολές και τους συλλόγους. 2. Πάλη για την πλατιά φοιτητική συσπείρωση πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα. Μέσα από αντιπαραθέσεις στα αμφιθέατρα, με ανοιχτές συζητήσεις, με πλατιά διακίνηση της ανακοίνωσής της, σε κουβέντες στόμα με στόμα, τα μέλη και οι φίλοι της Φοιτητικής Πορείας, ιδιαίτερα στις συνελεύσεις των συλλόγων, παλεύουν δραστήρια κόντρα στη διασπαστική πολιτική των δύο κύριων δυνάμεων που παρεμβαίνουν σ’ αυτούς, των ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) και του ΜΑΣ (ΚΝΕ). Η πάλη αυτή αφορά στη συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα συγκεκριμένα αγωνιστικά αιτήματα που στη φάση αυτή συσπειρώνουν τους φοιτητές, κόντρα στη λογική των πολυσέλιδων «πλαισίων» που κατατίθενται στις συνελεύσεις, στα οποία όχι μόνο πακετάρονται η πολιτική ανάλυση, τα αιτήματα και οι μορφές πάλης, χωρίς δηλαδή να δίνεται η 4

δυνατότητα στους φοιτητές που π.χ. δεν έχουν πειστεί για τη μία ή την όχι μόνο γιατί κανείς δεν εκλέγεται σε αυτά, αλλά και γιατί δε λογοδοάλλη μορφή πάλης να μην μπορούν να ψηφίσουν τα αγωνιστικά αιτή- τούν σε κανέναν. Τα συντονιστικά αυτά είναι που δυσφημούν περισσόματα ή να πρέπει να συμφωνήσουν στο σύνολό της με την πολιτική τερο τον πραγματικό συντονισμό που έχουν ανάγκη οι σύλλογοι και ο ανάλυση της μιας ή της άλλης δύναμης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι οποίος δεν μπορεί παρά να γίνει στη βάση των αποφάσεων των ίδιων τέτοια και τόση η μυωπική πολιτική των δυνάμεων αυτών (αλλά και των συλλόγων, από τα εκλεγμένα τους Διοικητικά Συμβούλια ή όσων στις συνθήκες αυτές δε διαφοροποιούνται ανοιχτά, αλλά επιλέ- Συντονιστικές Επιτροπές που θα εκλέγονται από τις συνελεύσεις και θα γουν αντ’ αυτού να συνταχθούν πίσω από αυτή τη σεχταριστική πολιτι- λογοδοτούν σε αυτές και όχι από αυτόκλητους «εκπροσώπους» των κή και να γίνουν ουρά εκείνων που την πρεσβεύουν, όπως οι συλλόγων, οι οποίοι εν τέλει δεν εκπροσωπούν κανέναν πέρα από τον Αγωνιστικές Κινήσεις στην Αθήνα) που έχουν φτάσει στο σημείο να εαυτό τους. Τέλος, χρειάζεται ιδιαίτερα να ενισχυθεί το μέτωπο αντιπαψηφίζουν τα ίδια ακριβώς αιτήματα και τις ίδιες ακριβώς μορφές πάλης, ράθεσης απέναντι στις «συγκρούσεις» τυφλής βίας με τις αστυνομικές ακόμη και τις ίδιες μέρες κατάληψη σε δύο και περισσότερα πλαίσια! δυνάμεις που προβάλλουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ ως μέσα Και όλα αυτά στο όνομα κάποιων υποτιθέμενων «σχεδιασμών». Η «μαχητικοποίησης» των φοιτητών. Οι συγκρούσεις αυτές, πέρα από το αντίληψη αυτή, βέβαια, τόσο κάτω από την πίεση του κόσμου που μαζι- γεγονός ότι ποτέ και πουθενά δεν τις αποφάσισε κανένας σύλλογος και κά μπαίνει στις συνελεύσεις και ιδιαίτερα στον βαθμό που ολόκληροι κανένας φοιτητής, έχουν φανερό το στοιχείο του τυχοδιωκτισμού και σύλλογοι στο όνομα της πλαισιολαγνείας κινδυνεύουν να υιοθετήσουν του μικροαστικού εξεγερτισμού, που δεν μπορεί να δει πέρα από τη αντιδραστικές θέσεις (όπως στη σχολή Μηχανολόγων (πρώην ΣΤΕΦ) μύτη του, θεωρώντας πως ιδιαίτερα στις συνθήκες αυτές της υποχώρητου ΠΑΔΑ (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που μια ολόκληρη συνέλευση σης του φ.κ., η κρατική καταστολή και τρομοκρατία με κάποιον μαγικό ψήφισε την κατάργηση των παρατάξεων και την απαγόρευση της αφι- τρόπο ισχυροποιούν τα αγωνιστικά αντανακλαστικά των φοιτητών. Σε σοκόλλησης, επειδή αυτά συνόδευαν το μόνο πλαίσιο που καλούσε σε τελική ανάλυση, τέτοιες ενέργειες και πρακτικές δίνουν άλλοθι όχι «ανοιχτή σχολή»), όσο και κάτω από την πίεση της Φοιτητικής Πορείας μόνο στην τυφλή βία του αναρχικού χώρου, αλλά δίνουν και την αφορσε συγκεκριμένες σχολές, έχει δεχτεί πλήγματα και όσο περισσότεροι μή στα ΜΜΕ να μιλούν μόνο για «συγκρούσεις φοιτητών με την αστυφοιτητές θα μπαίνουν στα αμφιθέατρα η σεχταριστική αυτή λογική θα νομία» και να χάνεται στα ψιλά γράμματα η μαζικότητα και ο παλμός των διαδηλώσεων. χρεοκοπεί συνεχώς. Ήδη η Φοιτητική Πορεία έχει πραγματοποιήσει ανοιχτές συζητήσεις 3. Πάλη για μορφές πάλης που μπορούν να κινητοποιούν τις μέγιστες δυνατές δυνάμεις. Στο πλαίσιο που περιγράφηκε παραπάνω, οι δυνά- στους πολιτιστικούς χώρους που διαθέτει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μεις της Φοιτητικής Πορείας αγωνίζονται κόντρα στην «καταληψιομα- και Γιάννενα, ενώ η νέα έκδοση της εφημερίδας της, θα βρίσκεται ήδη νία» απ’ την οποία πάσχουν τόσο οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, όσο και της από τα μέσα Νοέμβρη στα τραπεζάκια της Φ.Π. στις σχολές. Η περίοδος ΠΚΣ, οι οποίες ανεξαρτήτως συλλόγου, συσχετισμού δύναμης, κλίματος αυτή, εν όψει και της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αποτεαπό σχολή σε σχολή, με έναν σχεδόν αυτιστικό τρόπο προτείνουν λεί αντικειμενικά μία σημαντική ευκαιρία για το άπλωμα των δεσμών παντού και πάντα κατάληψη, φετιχοποιώντας ένα ανώτερο μέσο πάλης της Φ.Π. με νέους συναγωνιστές, για το ατσάλωμα των απόψεων και του φ.κ., οδηγώντας το ίδιο το μέσο πάλης σε εκφυλισμό. Από την άλλη, των κατευθύνσεων που χρόνια παλεύει μέσα στους συλλόγους, για την βασικό στοιχείο αντιπαράθεσης της Φ.Π. με τις παραπάνω δυνάμεις πλατιά διάδοση του αγωνιστικού της μηνύματος. είναι τα λεγόμενα «ανοιχτά συντονιστικά», που πρόσφατα υιοθέτησαν και οι δυνάμεις της ΚΝΕ. Πρόκειται βέβαια για συντονιστικά καπέλα,

περιοδικό

Η τακτική της Φοιτητικής Πορείας στις Γενικές Συνελεύσεις Οι φετινές κινητοποιήσεις Με αφορμή τις κινητοποιήσεις που ξέσπασαν φέτος σε πολλές σχολές, ξαναμπήκαν με ένταση στους συλλόγους μια σειρά ζητήματα σε ό,τι αφορά στη συσπείρωση, τον συντονισμό, τις μορφές πάλης και άλλα. Οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας κατέθεσαν τη δική τους συμβολή, παλεύοντας ιδιαίτερα στο έδαφος των Γενικών Συνελεύσεων ενάντια στα λεγόμενα «πλαίσια» που διασπούν και τεμαχίζουν τους αγώνες. Μέσα από αντιπαραθέσεις στα αμφιθέατρα, με ανοιχτές συζητήσεις, με πλατιά διακίνηση της ανακοίνωσής της, σε κουβέντες στόμα με στόμα, τα μέλη και οι φίλοι της Φοιτητικής Πορείας, ιδιαίτερα στις συνελεύσεις των συλλόγων, παλεύουν δραστήρια κόντρα στη διασπαστική πολιτική των δύο κύριων δυνάμεων που παρεμβαίνουν σ’ αυτούς, των ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) και του ΜΑΣ (ΚΝΕ).

Συσπείρωση πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα κόντρα στη διάσπαση και τον τεμαχισμό Η πάλη αυτή αφορά στη συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα συγκεκριμένα αγωνιστικά αιτήματα που στη φάση αυτή συσπειρώνουν τους φοιτητές, κόντρα στη λογική των πολυσέλιδων «πλαισίων» που κατατίθενται στις συνελεύσεις, στα οποία όχι μόνο πακετάρονται η πολιτική ανάλυση, τα αιτήματα και οι μορφές πάλης, χωρίς δηλαδή να δίνεται η δυνατότητα στους φοιτητές που π.χ. δεν έχουν πειστεί για τη μία ή την άλλη μορφή πάλης να μην μπορούν να ψηφίσουν τα αγωνιστικά αιτήματα και να πρέπει να συμφωνήσουν στο σύνολό της με την πολιτική ανάλυση της μιας ή της άλλης δύναμης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι τέτοια και τόση η μυωπική πολιτική των δυνάμεων αυτών (αλλά και όσων στις συνθήκες αυτές δε διαφοροποιούνται ανοιχτά, αλλά επιλέγουν αντ’ αυτού να συνταχθούν πίσω από αυτή τη σεχταριστική πολιτική και να γίνουν ουρά εκείνων που την πρεσβεύουν) που έχουν φτάσει στο σημείο να ψηφίζουν τα ίδια ακριβώς αιτήματα και τις ίδιες ακριβώς μορφές πάλης, ακόμη και τις ίδιες μέρες κατάληψη σε δύο και περισσότερα πλαίσια! Και όλα αυτά στο όνομα κάποιων υποτιθέμενων «σχεδιασμών». Η αντίληψη αυτή, βέβαια, τόσο κάτω από την πίεση του κόσμου που μαζικά μπαίνει στις συνελεύσεις και ιδιαίτερα στον βαθμό που ολόκληροι σύλλογοι στο όνομα της πλαισιολαγνείας κινδυνεύουν να υιοθετήσουν αντιδραστικές θέσεις (όπως στη σχολή Μηχανολόγων (πρώην ΣΤΕΦ) του ΠΑΔΑ (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που μια ολόκληρη συνέλευση ψήφισε την κατάργηση των παρατάξεων και την απαγόρευση της αφισοκόλλησης, επειδή αυτά συνόδευαν το μόνο πλαίσιο που καλούσε σε «ανοιχτή σχολή»), όσο και κάτω από την πίεση της Φοιτητικής Πορείας σε συγκεκριμένες σχολές, έχει δεχτεί πλήγματα και όσο περισσότεροι φοιτητές θα μπαίνουν στα αμφιθέατρα η σεχταριστική αυτή λογική θα χρεοκοπεί συνεχώς.

Η πάλη της Φοιτητικής Πορείας μέσα στις γενικές συνελεύσεις Παλεύουμε για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα άμεσα αιτήματα που μπορούν αντικειμενικά να τους συσπειρώσουν. Στη φάση αυτή τα αιτήματα αυτά είναι «Όχι στο όριο ν+2 και τις διαγραφές φοιτητών» και «Όχι στην εξίσωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων και των ιδιωτικών κολεγίων» και «Κάτω τα χέρια από το άσυλο, άμεση επαναφορά του». Η κατεύθυνση αυτή δεν αφορά την αναγκαία πολιτική ανάλυση που ούτως ή άλλως κάνουμε πάνω σε κάθε αίτημα και πρόβλημα, αναδεικνύοντας με συγκεκριμένα επιχειρήματα ποιες είναι οι στοχεύσεις του κάθε 6

μέτρου και γιατί πρέπει να μην περάσει ή να παρθεί πίσω, αλλά αφορά βασικά τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τη μέγιστη δυνατή κινητοποίηση των φοιτητών. Και αυτή δεν μπορεί να γίνει στη βάση καμιάς πολιτικής ανάλυσης ή ενός κατεβατού αιτημάτων μέσα στο οποίο χάνεται το κύριο από το δευτερεύον, το άμεσο από το μακροπρόθεσμο. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ πάνω στους ΚΟΙΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΑΛΗΣ. Στο επίπεδο των άμεσων διεκδικήσεων λοιπόν, δε χωρά καμία ιδεολογική ή πολιτική προϋπόθεση. Αν κάποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στις διαγραφές ή ενάντια στην εξίσωση των πτυχίων, μας κάνει. Το να βάλουμε στους άλλους όρους και προϋποθέσεις και στην πραγματικότητα να εκβιάσουμε τη συμφωνία με τη δική μας γραμμή, αυτό συνιστά σεχταρισμό και έλλειψη πίστης στη δύναμη του ενιαίου φοιτητικού αγώνα. Το να έχουμε εμπιστοσύνη στις μάζες και να διδασκόμαστε από αυτές, πρακτικά σήμερα σημαίνει να δοκιμάζουμε τη γραμμή μας και τα πιστεύω μας μέσα στις μάζες και όχι έξω από αυτές, μέσα στους συλλογικούς αγώνες και όχι στους κατά φαντασία «αγώνες» των πεφωτισμένων πρωτοποριών είτε αυτές λέγονται ΜΑΣ είτε ΕΑΑΚ. Αυτές οι αντιλήψεις ταιριάζουν στην αναρχία και όχι στην αριστερά. Κανένας αγώνας ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν έγινε στη βάση κάποιου «πλαισίου». Ποιο άραγε είναι το «πλαίσιο» στις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις στην Χιλή ή το Εκουαδόρ; Ποια «πλαίσια» ψηφίζουν οι αγρότες στα μπλόκα; Ποιο ήταν το «πλαίσιο» του πολυήμερου αγώνα της Χαλυβουργίας, του σημαντικότερου ίσως αγώνα της εργατικής τάξης στη χώρα μας τα χρόνια των μνημονίων; Ή μήπως τα αιτήματα ενάντια στις απολύσεις και για αύξηση των μισθών δεν «πολιτικοποίησαν» αρκετά τους εργάτες; Όταν οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων αγωνίζονταν για να μην απολυθούν έκαναν «απολίτικο» και «συντεχνιακό» αγώνα αφού δεν είχαν τα «συνολικά πλαίσια» των ΕΑΑΚ ή του ΜΑΣ; Οι αγώνες γίνονται πάντα πάνω ένα συγκεκριμένο αίτημα που αντικειμενικά συσπειρώνει και μπορεί να κινητοποιήσει τις μέγιστες δυνατές δυνάμεις.

Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα της ζητούμενης «πολιτικοποίησης», έχουμε ουκ ολίγες φορές ακούσει το επιχείρημα ότι τα πλαίσια «πολιτικοποιούν» ενώ η ψήφιση αιτημάτων αποπολιτικοποιεί τις συνελεύσεις και τους συλλόγους. Πρόκειται, βέβαια, για ένα πολύ φτωχό επιχείρημα, καθώς είναι φανερό ότι κανένας φοιτητής δεν πολιτικοποιείται επειδή διάβασε ή πολύ περισσότερο επειδή ψήφισε το ένα ή το άλλο πλαίσιο, τον έναν ή τον άλλον «σχεδιασμό». Αν ήταν έτσι, μάλλον θα έπρεπε στις συνελεύσεις απλώς να διαβάζουμε και να ψηφίζουμε, αφού εν τέλει τα «πλαίσια» είναι εκίνα που υποτίθεται πως «πολιτικοποιούν». Την περίοδο των κινητοποιήσεων εκατοντάδες φοιτητές που μπήκαν στα αμφιθέατρα και κατέβηκαν στις διαδηλώσεις, πολιτικοποιήθηκαν ταχύτατα. Αυτό έγινε όχι επειδή πείστηκαν από τα πλαίσια της ΕΑΑΚ ή του ΜΑΣ, αλλά επειδή ο ίδιος ο αγώνας και η συμμετοχή πλατιών μαζών σε αυτόν είναι το μεγαλύτερο σχολείο πολιτικοποίησης. Ο Μαρξ έλεγε πως «κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος είναι πιο σπουδαίο από μια ντουζίνα προγράμματα» και αυτή είναι μία φράση που βρίσκει την επιβεβαίωσή της σήμερα, ιδιαίτερα στις κινητοποιήσεις αυτές. Ο κόσμος, λοιπόν, πολιτικοποιείται επειδή παλεύει και αγωνίζεται και ο ρόλος της πραγματικής αριστεράς είναι πως θα μπορέσει με τους καλύτερους δυνατούς όρους να παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία, να βαθύνει το περιεχόμενο των αγώνων, να τους μπολιάσει με την προοπτική της νίκης, να ξέρει πότε θα χρειαστεί να κάνει τακτικές υποχωρήσεις, πότε θα προχωρήσει σε πιο οξυμένες μορφές πάλης κλπ. Κανείς δεν μπαίνει αγωνιστής, αριστερός ή κομμουνιστής μέσα στο κίνημα, παρά μόνο ατσαλώνεται μέσα στους ίδιους τους αγώνες, μέσα στην ίδια τη μαζική πάλη.

Στη βάση αυτή αποδοκιμάζουμε την ψήφιση πλαισίων στις Γενικές Συνελεύσεις. Με τα πλαίσια μπαίνουν σε μία ψηφοφορία πακέτο η πολιτική ανάλυση, τα αιτήματα και οι μορφές πάλης. Π.χ. κάποιος μπορεί να θέλει να ψηφίσει το αίτημα για το ν+2, αλλά ενδεχομένως να διαφωνεί με μία μορφή πάλης όπως η κατάληψη. Πρακτικά, στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει η δυνατότητα να ψηφιστεί μαζικά το αίτημα που αντικειμενικά αυτή τη στιγμή συσπειρώνει το φοιτητικό κίνημα. Αντίστοιχα αυτό γίνεται όταν κάποιος διαφωνεί με την πολιτική ανάλυση ή με το τάδε ή δείνα αίτημα που μπαίνει σε ένα κατεβατό. Επομένως προτείνουμε στις ΓΣ την ξεχωριστή ψήφιση της πολιτικής ανάλυσης, των αιτημάτων και των μορφών πάλης. Έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί η καταρχήν αναγκαία συσπείρωση των συλλόγων πάνω στα φλέγοντα αιτήματα και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις που θα δείχνουν την αντίθεση των φοιτητών στα σχέδια υπουργείου, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, ανεξάρτητα αν αυτή θα συνοδεύεται πάντα από μαχητικές ή λιγότερο μαχητικές μορφές αγώνα. Στη φάση αυτή δεν περισσεύει κανείς και καμία αριστερή εντός και εκτός εισαγωγικών λογική δεν μπορεί να προτάσσει τη συμφωνία με το σύνολο μιας γραμμής για να μπορέσει κάποιος να κατέβει στον δρόμο και να αγωνιστεί για αυτό που καταλαβαίνει ότι είναι δίκαιο, γι’ αυτό που τον θίγει άμεσα. Μέσα στο πεδίο της πάλης και των μαζικών αγώνων χτίζονται οι συνειδήσεις, μέσα στην ανάπτυξη του κινήματος χτυπιούνται οι γραμμές και ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος.

Ποιος κλείνει τις σχολές;

Οι αγώνες και τα «πλαίσια» Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να τονίσουμε δύο ζητήματα σε ό,τι αφορά την επιχειρηματολογία των άλλων δυνάμεων απέναντι στην πάλη που δίνουμε ενάντια στα «πλαίσια». Το πρώτο που έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές είναι ότι εφόσον δεν ψηφίζονται πλαίσια, τότε μπορεί η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ να συμφωνήσει με ένα ή όλα τα αγωνιστικά αιτήματα για να κρύψουν τις αντιδραστικές τους θέσεις και απλά να ψηφίσουν για «ανοιχτή σχολή». Η αντίληψη αυτή βέβαια είναι τόσο δογματική που δεν μπορεί να δει ότι η βάση των εκατοντάδων και χιλιάδων φοιτητών που επηρεάζουν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ δεν είναι τα «παιδιά των αφεντικών» και πολύ περισσότερο οι φοιτητές που ψηφίζουν «ανοιχτή σχολή» δεν είναι όλοι «ανοιχτοσχολάκηδες και μακρύ χέρι της κυβέρνησης». Αντίθετα, οι φοιτητές αυτοί μπορούν και πρέπει καταρχήν να πειστούν για τα αγωνιστικά αιτήματα, ακόμη και αν σε μία δοσμένη φάση διαφωνούν με μία μορφή πάλης όπως είναι η κατάληψη. Η υπερψήφιση των αγωνιστικών αιτημάτων από μία πλατιά πλειοψηφία μέσα στις συνελεύσεις είναι μια διαδικασία που από μόνη της δημιουργεί άλλη δυναμική και εξασφαλίζει μία καταρχήν προοδευτική τοποθέτηση των συλλόγων απέναντι στις δρομολογούμενες αντιεκπαιδευτικές αλλαγές, ενώ από την άλλη αποτυπώνει τη μαζική πρόθεση των φοιτητών να αγωνιστούν. Στη βάση αυτή, μπορεί και ο κόσμος που επηρεάζουν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ να πειστεί, ιδιαίτερα όταν οι δυνάμεις αυτές αναγκαστούν να υπερψηφίσουν αγωνιστικά αιτήματα χωρίς να προτείνουν καμία πρόταση για την αγωνιστική υλοποίηση των αιτημάτων αυτών.

Τι ψηφίζουμε στις Γενικές Συνελεύσεις;

εν πρόλαβαν να κλείσουν τέσσερις εβδομάδες κινητοποιήσεων και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, τα ΜΜΕ, οι διοικήσεις των σχολών και οι πρυτανείες άρχισαν να κάνουν λόγο και να απειλούν τους φοιτητές με «χαμένα μαθήματα», «χαμένες εξεταστικές» κλπ. Χαμένες βέβαια είναι οι ώρες μαθημάτων όταν γίνονται καταλήψεις και διαδηλώσεις, όχι όταν ολόκληρα τμήματα και έτη δεν κάνουν μαθήματα για ολόκληρες εβδομάδες επειδή δεν υπάρχει επαρκές διδακτικό και επιστημονικό προσωπικό. Όταν εξαιτίας των δεκάδων συγχωνεύσεων και καταργήσεων τμημάτων και σχολών, οι φοιτητές δε χωράνε στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια και αδυνατούν να παρακολουθήσουν. Οι σχολές είναι «κλειστές» μόνο όταν οι φοιτητές κάνουν καταλήψεις, αλλά δεν είναι κλειστές και για τους εκατοντάδες φοιτητές που δεν παίρνουν μετεγγραφή και αναγκάζονται να σταματήσουν τις σπουδές τους; Για τους χιλιάδες φοιτητές που απειλεί να διαγράψει τώρα το υπουργείο Παιδείας επειδή

έχουν ξεπεράσει ή ενδέχεται να ξεπεράσουν τα ν+2 έτη; Για τους φοιτητές που δεν παίρνουν δωμάτιο στην εστία και αδυνατούν να σπουδάσουν; Για τους φοιτητές που τα τμήματα και οι σχολές τους συγχωνεύτηκαν ή καταργήθηκαν; Απέναντι στην προπαγάνδα τους και τον μπούσουλα των «χαμένων εξαμήνων», απαντάμε πως το φοιτητικό κίνημα αγωνίζεται πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα για ανοιχτές σχολές. Ανοιχτές σχολές με ανθρώπινους όρους σπουδών, που θα χωράνε οι φοιτητές των λαϊκών οικογενειών, που θα παρέχουν πλήρη φοιτητικά δικαιώματα, συγγράμματα, σίτιση και στέγαση. Ανοιχτές σχολές που θα εξασφαλίζουν πτυχία με αξία και όχι διαβατήρια για την ανεργία και την ελαστική εργασία. Απέναντι σ’ αυτούς που πραγματικά κλείνουν τις σχολές μας και μας πετάνε έξω απ’ αυτές, απέναντι στην πολιτική που υποβαθμίζει τα πτυχία μας και τσακίζει το παρόν και το μέλλον μας, η απάντηση είναι μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας!

περιοδικό

Για το πανεπιστημιακό άσυλο

τις 8 Αυγούστου 2019 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με νόμο που κατέθεσε στη Βουλή μαζί με την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου καταργεί τελικά το πανεπιστημιακό άσυλο δείχνοντας το βαθιά αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό τους πρόσωπο. Όλα τα προηγούμενα χρόνια συντεταγμένα οι κυρίαρχοι κύκλοι, η πιο μαύρη αντίδραση, ΜΜΕ, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, δημοσιογράφοι παπαγαλάκια το κατασυκοφάντησαν, το «βάφτισαν» παράδοξο της νεοελληνικής πραγματικότητας, το ενοχοποίησαν συνδέοντας το κάθε τόσο με τη δήθεν ανομία. Κι όμως όσες φορές οι αστυνομικές δυνάμεις καταπάτησαν το άσυλο ποτέ δεν το έκαναν για να περιορίσουν την ανομία αλλά για να χτυπηθούν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις. Και είναι απύθμενη υποκρισία η σύνδεση του πανεπιστημιακού ασύλου με την ανομία. Και αν πραγματικά η αστυνομία θέλει να πατάξει το έγκλημα και την ανομία ας την πατάξει πρώτα έξω από τα πανεπιστήμια, γιατί δεν το κάνει; To άσυλο υπήρχε στον ελλαδικό χώρο από τα αρχαία ακόμα χρόνια. Υπήρχαν μέρη, ναοί ή άλλοι ιεροί χώροι όπου καταδιωκόμενοι, κυνηγημένοι μπορούσαν να καταφύγουν ζητώντας άσυλο και προστασία. Το πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώνεται ήδη από το Μεσαίωνα από την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Μπολώνια το 1088 και κατοχυρώνεται νομοθετικά στο κείμενο Authentica habita το 1155. Στην πατρίδα μας το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου μπαίνει για πρώτη φορά το Μάιο του 1859 όταν στο πλαίσιο των γεγονότων που ονομάστηκαν «Σκιαδικά» περίπου 100 φοιτητές που καταδιώκονταν από την αστυνομία μαζί με πλήθος κόσμου μπήκε στο κτήριο του πανεπιστημίου για να προστατευθεί. H αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών θα το καταπατήσει βάναυσα στις 14 Φεβρουαρίου 1973 όταν η αστυνομία θα εισβάλει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και η Σύγκλητος θα παραιτηθεί διαμαρτυρόμενη, στις 20 Μαρτίου 1973

περιοδικό

όταν 4.000 φοιτητές θα καταλάβουν τη Νομική Αθηνών και η Σύγκλητος θα δώσει την άδεια για βίαιη εκκένωση της Νομικής και φυσικά στις 17 Νοεμβρίου 1973 όταν το τανκ θα πέσει πάνω στη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου και θα δώσει το σύνθημα να εισβάλουν στρατός και αστυνομία. Το 1975 η κυβέρνηση Καραμανλή θα απορρίψει πρόταση για ρητή αναγνώριση του πανεπιστημιακού ασύλου. Τις επόμενες δεκαετίες το άσυλο αναγνωρίζεται αν και δεν κατοχυρώνεται νομοθετικά και πάντα η υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου θα αποτελεί ένα από τα βασικά αιτήματα του φοιτητικού κινήματος για να εξασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων. Θα κατοχυρωθεί νομοθετικά με το νόμο 1268/1982. Την τελευταία δεκαετία, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων η τριτοβάθμια εκπαίδευση δέχτηκε συνεχή και απανωτά χτυπήματα από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Περικοπή των δαπανών για την παιδεία, τμήματα που καταργήθηκαν ή συγχωνεύτηκαν, διαθεσιμότητα, υποστελέχωση, μηδενικές προσλήψεις, τα ΤΕΙ που σε μια νύχτα έγιναν πανεπιστήμια χωρίς κανένα σχέδιο, καμιά προετοιμασία, χωρίς υποδομές και η ΝΔ επικεντρώθηκε στο ζήτημα του ασύλου αντί να επικεντρωθεί στα πραγματικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που υπεύθυνη για αυτά ήταν και η ίδια. Η υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι πρώτα από όλα υπόθεση των φοιτητών και του φοιτητικού κινήματος. Ήδη 35 πανεπιστημιακές σχολές στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, την Ξάνθη και την Κρήτη βρίσκονται υπό κατάληψη ζητώντας ανάμεσα στα άλλα και την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου Θανάσης Κ.

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Φερέφωνο της κυβερνητικής πολιτικής στα πανεπιστήμια

πό το άνοιγμα των σχολών έως και σήμερα η ΔΑΠΝΔΦΚ κάνει καμπάνια με τίτλο «Οι φοιτητές νίκησαν». Μέσα στις νίκες περιλαμβάνονται η κατάργηση του ασύλου, οι διαγραφές που έρχονται, η εξίσωση των πτυχίων. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από το να υπερασπίζεται την πολιτική του κόμματος της, της ΝΔ, ωστόσο αποτελεί μεγάλη πρόκληση προς τους φοιτητές να παρουσιάζονται όλα αυτά ως νίκες. Τι να πρωτοπεί κανείς. Η ΔΑΠ παρουσιάζει ως νίκη την κατάργηση του ασύλου, γιατί έτσι διασφαλίζεται το άρθρο 16 και η ακαδημαϊκή ελευθερία, η οποία λένε χτυπιόταν από το άσυλο! Η «άριστη» παράταξη αποδεικνύει ότι δεν πάσχει από άγνοια ιστορίας, αλλά ότι την διαστρεβλώνει συνειδητά. Ξεχνάει ότι το άσυλο ήταν αίτημα των φοιτητών από την εποχή του Παπαδιαμάντη, το οποίο κατοχυρώθηκε ουσιαστικά με το αίμα των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Και κατοχυρώθηκε ακριβώς για να μπορούν οι φοιτητές να συζητούν και να κινητοποιούνται στο χώρο του πανεπιστημίου χωρίς να τους περιμένει στη γωνία η αστυνομία να τους συλλάβει. Αλλά αυτά δεν τα θέλει η παράταξη που θέλει οι φοιτητές να μη συζητούν και να μην κινητοποιούνται. Η υποκρισία βέβαια απογειώνεται στο ζήτημα των ναρκωτικών. Η ΔΑΠ που υπηρετεί την πολιτική που κλείνει δομές υγείας και για τους τοξικοεξαρτημένους, εκθειάζει την ΕΕ που νομιμοποιεί τα λεγόμενα ελαφρά ναρκωτικά, χρηματοδοτείται από κέντρα εξουσίας που εισάγουν στη χώρα τα ναρκωτικά, αλλά κατά τα άλλα το άσυλο ευθύνεται για αυτά! Λες και ναρκωτικά δεν υπάρχουν σε τόσες πιάτσες, κατά μεγάλη πλειονότητα έξω από το άσυλο. Παραβίαση της κοινής λογικής βέβαια είναι να λέει η ΔΑΠ και η ΝΔ ότι υπερασπίζονται το άρθρο 16 με την κατάργηση του ασύλου και την ίδια στιγμή να προωθούν την εξίσωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων με τα αντίστοιχα των ιδιωτικών κολλεγίων! Μα αυτό ακριβώς διασφαλίζει το άρθρο 16 στην ουσία του, το ότι τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων θα είναι πιο ισχυρά από αυτά των ιδιωτικών κολλε-

γίων και αυτό καταργείται τώρα! Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι για κλάματα όχι για γέλια, διότι με αυτή τη ρύθμιση όποιος μπορεί να αγοράσει πτυχίο θα βρίσκεται στην ίδια μοίρα με τους χιλιάδες των δημόσιων πανεπιστημίων που στενάζουν για να βγάλουν μια σχολή. Και αυτό παρουσιάζεται σαν νίκη σε φοιτητές του δημόσιου πανεπιστημίου, η άμεση δηλαδή υποβάθμιση του πτυχίου τους. Τέλος, το ίδιο προκλητική είναι και η καμπάνια για τις διαγραφές. Μας λέει η ΔΑΠ ότι λόγω των αιωνίων υποβαθμίζονται τα ελληνικά πανεπιστήμια, τη στιγμή που αυτοί ιδιαίτερα και με βάση το προηγούμενο καθεστώς δεν δικαιούνται παροχών μετά τα ν+2 χρόνια φοίτησης. Δεν κοστίζουν τίποτα και αυτοί υποβαθμίζουν τις σχολές και όχι η πολιτική της ΝΔ που τις έχει κλείσει με τις συγχωνεύσεις που έκανε. Δεν είναι υποβάθμιση κατά τη ΔΑΠ να δικαιούνται ελάχιστοι δωμάτιο σε εστία, το να πληρώνεις για να έχεις φαγητό στη λέσχη. Και μετά από όλα αυτά και πολλά ακόμα εμπόδια ειδικά αν χρειάζεται ο φοιτητής να δουλεύει να έχει και το μαχαίρι της διαγραφής πάνω από το κεφάλι του. Όπως είπαμε δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από τη ΔΑΠ από το να είναι φερέφωνο της κυβερνητικής πολιτικής. Και γι’ αυτό το λόγο δεν θα τη δούμε γενικά σε γενικές συνελεύσεις να απολογείται για τη στάση της αυτή. Θα πάει στις Γενικές Συνελεύσεις μόνο για να τις μπλοκάρει ώστε να μην πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Η εικόνα της ΔΑΠ και της κυβέρνησης ραγίζει μόνο με τη μαζική μας συμμετοχή στις Συνελεύσεις. Εκεί σπάνε οι αρνητικοί συσχετισμοί και μόνο βάζοντας όλες μας τις δυνάμεις για ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα μπορούμε να απομονώσουμε τη ΔΑΠ, ώστε να μην παρουσιάζει την διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας σαν νίκη των φοιτητών. Γιώργος Ρ., Νομική ΑΠΘ

περιοδικό

Για τη στάση της ΕΑΑΚ στις φοιτητικές κινητοποιήσεις

προστά στον αγώνα του φοιτητικού κινήματος που εκτυλίσσεται, το τελευταίο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια σειρά από ζητήματα που αφορούν τον τρόπο διεξαγωγής αυτού του αγώνα, τα μέσα πάλης και συντονισμού του. Από τη στάση του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε αυτά τα ζητήματα εξαρτάται εν πολλοίς αν ο αγώνας του θα προχωρήσει ή αν αντίθετα θα περιοριστούν οι δυνατότητες ανάπτυξής του και θα πισωγυρίσει. Σε αυτό δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα οδηγεί η στάση ορισμένων δυνάμεων, η οποία, αν και ντύνεται με αρκετές αγωνιστικές κορώνες, είναι επιζήμια για την υπόθεση του φοιτητικού κινήματος. Τέτοια ακριβώς είναι η στάση των ΕΑΑΚ πάνω σε κομβικά σημεία σχετικά με τη διεξαγωγή του αγώνα του φοιτητικού κινήματος. Τέτοιο κομβικό ζήτημα αποτελεί η πάγια θέση της Φοιτητικής Πορείας πως οι φοιτητές στις ΓΣ θα πρέπει να συσπειρώνονται στη βάση δύο-τριών αιτημάτων ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική του υπουργείου και όχι γύρω από τις πολιτικές αναλύσεις κάθε παράταξης. Την περίοδο που διανύουμε τέτοια αιτήματα είναι η εναντίωση στις διαγραφές των φοιτητών (ν + 2), στην κατάργηση του ασύλου και στην εξίσωση των πτυχίων μας με τα ιδιωτικά κολλέγια. Όμως, όλη αυτή η λογική υπονομεύεται από την πρακτική των ΕΑΑΚ τα οποία καταθέτουν πολυσέλιδα πλαίσια προς ψήφιση στις Γενικές Συνελεύσεις, κείμενα που περιέχουν ολόκληρη την πολιτική τους γραμμή, γεγονός που οδηγεί στη διάσπαση και περιχαράκωση των φοιτητών, υπό μια λογική καταμέτρησης της επιρροής τους και «επιβεβαίωσης» της πολιτικής τους τοποθέτησης. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που σε Γ.Σ. κατέβηκαν τρία και τέσσερα παραταξιακά πλαίσια που συμφωνούσαν μεν σε δυο-τρεις βασικούς άξονες, περιλάμβαναν όμως ένα πλήθος άλλων αιτημάτων και θέσεων, πολλές φορές άσχετων με το βασικό ζητούμενο, πράγμα που οδηγούσε σε διαίρεση του σώματος των φοιτητών και δεν επέτρεπε τη συσπείρωση των δυνάμεων που κινούνταν σε μια αγωνιστική κατεύθυνση. Σαν επακόλουθο, περιοριζόταν δραματικά το ενδεχόμενο λήψης αγωνιστικών αποφάσεων από τους Φοιτητικούς Συλλόγους. Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι φορές που παρατάξεις ουσιαστικά υπέσκαπταν και τελικώς αναιρούσαν τη δυνατότητα της συνέλευσης να λάβει μια απόφαση με μεγάλη πλειοψηφία και να δώσει έτσι ένα καθαρό και ηχηρό αγωνιστικό μήνυμα. Καταργείται, έτσι, η ενότητα των φοιτητών γύρω από τις συγκεκριμένες διεκδικήσεις, ενώ πρακτικά ζητείται έως και εκβιάζεται η αναγκαστική συμφωνία με το σύνολο των αιτημάτων των πολυσέλιδων πλαισίων, χωρίς καν να έχει προηγηθεί διάλογος πάνω σε αυτά. Δεύτερο κομβικό σημείο αποτελεί το ζήτημα των μέσων πάλης. Σε όλες τις σχολές που παρεμβαίνουν τα σχήματα των ΕΑΑΚ, το μέσο πάλης που προκρίνεται ως το μόνο αποτελεσματικό είναι αυτό της κατάληψης που μάλιστα συμπεριλαμβάνεται μαζί με τα υπόλοιπα αιτήματα στα πολυσέλιδα πλαίσιά τους. Θέτουν λοιπόν τα ΕΑΑΚ ως προαπαιτούμενο για έναν φοιτητή να παλέψει ενάντια στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα της κυβέρνησης, να δεχτεί και το μέσο πάλης της κατάληψης. Η λογική αυτή οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις στη μετατόπιση του κέντρου βάρους της συζήτησης που διεξάγεται μέσα στη συνέλευση από τα πραγματικά προβλήματα των φοιτητών στο ζήτημα κατάληψη-αντικατάληψη. Πάνω σε αυτή τη βάση βλέπουμε πολλές φορές την κατάθεση και στήριξη πλαισίων με μόνο αίτημα το άνοιγμα της σχολής ή ακόμα χειρότερα ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου να στρέφεται στην αγκαλιά της ΔΑΠ που από την ίδια της τη φυσιογνωμία τοποθετείται ενάντια στην κατάληψη, ακόμα και αν αυτό το κομμάτι των φοιτητών που τη στηρίζει δεν στηρίζει την αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης που φορέας της είναι και η ΔΑΠ. Κατά την άποψή μας κανένα μέσο πάλης δεν μπορεί να είναι φετίχ. Εμείς, 10

χωρίς να υποτιμούμε, αλλά και χωρίς να αποθεώνουμε κάποιο μέσο πάλης, πάντα θα επιλέγουμε εκείνο που κάθε φορά εξασφαλίζει τους ευνοϊκότερους όρους για να διεξαχθεί ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος με τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα. Μια τέτοια πολιτική θα λαμβάνει υπόψη τις διαθέσεις των φοιτητών και θα προβαίνει στον απαραίτητο σχεδιασμό και στην υιοθέτηση των κάθε φορά καταλληλότερων μέσων πάλης, που θα διευκολύνουν κάθε φορά το φοιτητικό κόσμο να συμμετάσχει στον αγώνα και δεν θα τον σπρώχνουν σε αντιδραστικές ή απολίτικες λύσεις. Βασική πλευρά του αγώνα του φοιτητικού κινήματος, όπως και κάθε αγώνα, είναι το ζήτημα του συντονισμού του. Ο συντονισμός αυτός θα πρέπει να ξεκινάει από τα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων, τα οποία άλλωστε είναι επιφορτισμένα με την υλοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Φυσικά όπου αυτό δεν είναι δυνατό, διότι για παράδειγμα μέσα στα ΔΣ πιθανόν να κυριαρχούν αντιδραστικές δυνάμεις, θα πρέπει να εκλέγονται αντιπρόσωποι του φοιτητικού συλλόγου από τη ΓΣ, που να λογοδοτούν σε αυτή. Από αυτή την άποψη η θέση των ΕΑΑΚ για ανοιχτά συντονιστικά, όσο κι αν ντύνεται με υπερεπαναστατικές και «αμεσοδημοκρατικές» φλυαρίες, υποσκάπτει στην πραγματικότητα τις δυνατότητες και τους όρους πραγματικού συντονισμού του φοιτητικού κινήματος. Κι αυτό γιατί αυτά τα συντονιστικά δεν καταλήγουν να είναι τίποτα παραπάνω από συντονιστικά καπέλα που δεν εκπροσωπούν κανένα παρά μόνο αυτούς που τα συγκρότησαν, οι οποίοι δεν ελέγχονται και από κανένα ακριβώς επειδή αυτά τα συντονιστικά είναι «ανοιχτά» και όχι εκλεγμένα. Τέλος, βασικό ζήτημα αποτελούν και οι λεγόμενες συγκρούσεις που πραγματοποιούνται στις τελευταίες διαδηλώσεις με τις δυνάμεις καταστολής, από ορισμένα στελέχη ή μέλη των ΕΑΑΚ. Όσο κι αν νομίζουν τα ΕΑΑΚ πως μπορούν στην βάση της σύγκρουσης με τα ΜΑΤ να διεγείρουν το αγωνιστικό αίσθημα των φοιτητών, μάλλον το αντίθετο πετυχαίνουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αντιδημοκρατική πρακτική που δεν λαμβάνει υπόψη ούτε τις διαθέσεις των φοιτητών, αλλά και ούτε τις αποφάσεις των ΓΣ. Μια πρακτική δανεισμένη από τον αναρχικό χώρο που θεωρεί πως αν μερικές δεκάδες άτομα συγκρουστούν με την αστυνομία στο όνομα του φοιτητικού κινήματος και ερήμην αυτού, αυτό θα καθορίσει την έκβαση της πάλης ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική. Στην πραγματικότητα, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα πετυχαίνουν οι φορείς αυτών των πρακτικών. Διότι λειτουργούν αποτρεπτικά προς ένα σημαντικό κομμάτι φοιτητών να κατέβει στη διαδήλωση, αφού έτσι προσφέρουν το καλύτερο άλλοθι στις δυνάμεις καταστολής, να πνίξουν στα χημικά τις φοιτητικές πορείες και να καλλιεργήσουν κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Αντιεκπαιδευτικές πολιτικές που ανατράπηκαν στο παρελθόν, δεν ανατράπηκαν διότι κάποια «φωτισμένη πρωτοπορία» ξεκόπηκε από τις μάζες και συγκρούστηκε με τα ΜΑΤ. Αντίθετα, ανατράπηκαν γιατί στους δρόμους βρίσκοντας δεκάδες χιλιάδες φοιτητές που ενώνονταν κάτω από το αίτημα να μην περάσει η πολιτική που διέλυε τα δικαιώματά τους. Κλείνοντας, το φοιτητικό κίνημα στον αγώνα που δίνει θα πρέπει να αναμετρηθεί όχι μόνο με την πολιτική του υπουργείου παιδείας που χτυπά την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θα πρέπει να απορρίψει ταυτόχρονα και όλες εκείνες τις θέσεις που έρχονται από τα «αριστερά» να υποσκάψουν τις προοπτικές του αγώνα του. Με μαζικές διαδηλώσεις να παλέψει ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης και υπουργείου που χτυπά τα δικαιώματα της νέας γενιάς. Παναγιώτης Α., Φυσικό ΑΠΘ

Ιστορίες…

νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε με νέα κυβέρνηση, τονικά, διότι από την μία υπάρχει η γνωστή περιχαράκωση της αυτή της «αριστείας», η οποία έχοντας στο πετσί της την ΠΚΣ, που ως αυτοδύναμη στο Δ.Σ. θεωρεί τον σύλλογο τσιφλίκι αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική, έδειξε κατευθείαν της και καλλιεργεί στους φοιτητές το αίσθημα της ανάθεσης και το αληθινό της πρόσωπο, καταργώντας το άσυλο στα πανεπι- από την άλλη η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που συνειδητά αποδιοργανώνει τον στήμια και κάνοντας δηλώσεις για διαγραφές φοιτητών (ν+2), σύλλογο καθώς δεν θέλει να υπάρχει καν Σύλλογος και συνάμα για εξίσωση των πτυχίων ΑΕΙ με τα ιδιωτικά κολέγια κ.ά., τα το κόμμα της είναι αυτό που υλοποιούσε και υλοποιεί αυτά τα οποία θα τα φέρει προς ψήφιση τον Δεκέμβρη. Παράλληλα η βάρβαρα μέτρα στην εκπαίδευση. Παρόλα αυτά στην αρχή της νέα ακαδημαϊκή χρόνια ξεκίνησε με τα γνωστά και χρόνια προ- χρονιάς έγιναν 2 Γενικές Συνελεύσεις με μικρό αριθμό συμμεβλήματα, όπως η συνεχής υποχρηματοδότηση της τριτοβάθ- τοχής. Στη 2η ωστόσο Γ.Σ. είδαμε την πολιτική της ΠΚΣ εν δράμιας εκπαίδευσης, που συσσωρεύτηκε όλα τα προηγούμενα σει, καθώς μία μέρα πριν την διεξαγωγή της, άλλαξε αυθαίρετα χρόνια, και την οποία συντήρησαν και όξυναν όλες οι προηγού- μαζί με την ΔΑΠ την ημερομηνία διεξαγωγής της, γιατί δεν θα μενες κυβερνήσεις και πολιτικές υπό την ομπρέλα της ΕΕ και μπορούσε να παρευρίσκεται ο πρόεδρος του Συλλόγου(!) όπως του ΟΟΣΑ. διατυμπάνιζε στους συναδέλφους φοιτητές. Αλλά η πραγματική Όσον αφορά το Ιστορικό-Αρχαιολογικό των Ιωαννί- αιτία ήταν ότι μάλλον δεν θα μπορούσε εκείνη την μέρα να νων, υπάρχουν και πιο ειδικά προβλήματα, καθώς παρατη- «πάρει» τη συνέλευση. Εντούτοις, το Ιστορικό-Αρχαιολογικό ρούνται ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, μουχλιασμένες έμεινε κλειστό 2 μέρες (μία και μία) χωρίς όρους μαζικότητας αίθουσες, ενώ τα κενά σε καθηγητικό προσωπικό καλύφτηκαν και χωρίς άλλες δράσεις, με τους υπόλοιπους φοιτητές έξω από με υπότροφους στα τέλη του Οκτώβρη. Υπάρχουν βέβαια και οποιαδήποτε κίνηση του συλλόγου. τα ζητήματα τα οποία αφορούν και το σύνολο των λεγόμενων Εμείς ως Φοιτητική Πορεία, θεωρούμε ότι ο Φ.Σ. θα καθηγητικών σχολών, που έχουν να κάνουν με την παιδαγω- πρέπει να είναι για όλους τους φοιτητές και ότι η συμμετοχή γική επάρκεια και τον περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης του καθενός μας σε αυτόν, με οποιονδήποτε τρόπο, είναι και στα Μουσεία και στους Αρχαιολογικούς χώρους, που είναι πρέπει να είναι αναγκαία και επιπλέον από κοινού όλοι οι φοισαφέστατα «χτυπήματα» κατά των εργασιακών μας δικαιωμά- τητές να πάμε κόντρα σε λογικές «μαγαζιού», ανάθεσης και των. Μάλιστα τον Μάιο παρατηρήθηκε και το φαινόμενο του αποδιοργάνωσης των Φοιτητικών Συλλόγων και όσον το δυνααποκλεισμού αποφοίτων φιλοσοφικών σχολών από διαγωνι- τόν πιο συσπειρωμένοι να σταθούμε ενάντια στην αντιεκπαισμό του ΑΣΕΠ, ο οποίος αφορούσε θέσεις γραμματειακής δευτική και αντιλαϊκή λαίλαπα που δεχόμαστε, γιατί απλά τα υποστήριξης. αιτήματα μας είναι κοινά και χρειάζεται συλλογική και ενιαία Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και η επίθεση στα τριτοβάθ- απάντηση. μια ιδρύματα συνεχίζεται, ο Φοιτητικός Σύλλογος κινείται υποΓιώργος Χ., Ιστορικό-Αρχαιολογικό Ιωαννίνων

Μια ...ματιά από τη συνέλευση του συλλόγου φοιτητών Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής Πατρών

το τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής Πατρών πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση για να συζητηθούν τρόποι ανταπάντησης στο νομοσχέδιο για την ανώτατη παιδεία, που θα καταφέρει να κάνει την ζωή κάθε φοιτητή πιο πιεστική και πάνω από όλα να φέρει ακόμα πιο κοντά τις ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιστημίων. Δυστυχώς, όμως, και παρόλο του ότι υπήρξε σημαντικός λόγος για την συνέλευση, αυτό δεν σταμάτησε τις παρατάξεις, κυρίως των ΕΑΑΚ και της ΚΝΕ, από το να δημιουργήσουν ένα τοξικό περιβάλλον στη συνέλευση μέσω της συνεχούς διαμάχης τους. Εξαιτίας αυτού του «χάους», η γενική συνέλευση κατέληξε σε ένα ανούσιο αποτέλεσμα. Οι παρατάξεις των ΕΑΑΚ και της ΚΝΕ δηλαδή, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν δύο, κατά τα άλλα, ίδιες πορείες την ίδια μέρα

αλλά για κάποιο λόγο σε δύο διαφορετικές πόλεις, μία στην Πάτρα και μία στην Αθήνα, διαχωρίζοντας τους φοιτητές σε μία εποχή που πρέπει να συνεργαζόμαστε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε τα δικαιώματα μας. Επιπρόσθετα, ενώ ήδη υπάρχει προκατάληψη από τους νέους φοιτητές απέναντι στις παρατάξεις και στην παρουσία κομμάτων στο πανεπιστήμιο, δε βοήθησε καθόλου το χαοτικό και τοξικό περιβάλλον που υπήρχε μέσα στο αμφιθέατρο στο να τραβήξει τους φοιτητές και να τους πείσει ότι αυτές οι προκαταλήψεις δεν έχουν βάση. Πέρα όμως από το γεγονός ότι η γενική συνέλευση δεν οδήγησε σε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, ο νέος φοιτητής όχι μόνο καταλήγει να μην έχει κάπου να βασιστεί αλλά όλο και απομακρύνεται από τον αγώνα για τα δικαιώματά του. Αλέξανδρος Μ. 11

περιοδικό

Ανταπόκριση από την Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης

τις 29/10 ο φοιτητικός σύλλογος Εικαστικού Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε γενική συνέλευση. Ο αριθμός των φοιτητών που συμμετείχαν ήταν ικανοποιητικός, με αυξομειώσεις καθόλη τη διάρκεια χωρίς όμως αυτό να χαλάσει την απαρτία. Η συζήτηση ήταν εποικοδομητική με αρκετές τοποθετήσεις, ερωτήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Κινήθηκε γύρω από τους νέους σχεδιασμους της κυβέρνησης δηλαδή τα ν+2 χρόνια φοίτησης, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, καθώς και την ισοβάθμιση κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημιακών πτυχίων. Συζητήθηκαν επίσης και τα ειδικά θέματα της σχολής καλών τεχνών, δηλαδή η έλλειψη υποδομών, το μεγάλο κόστος για τα υλικά και αναλώσιμά μας, η χωρική διάσπαση της σχολής μας σε όλη την πόλη, η απουσία δικής μας λέσχης καθώς και η δυσκολία μας για την μετακίνηση στη σχολή της Θέρμης λόγω της κακής συγκοινωνίας. Στο τέλος και ύστερα από πρόταση της Φοιτητικής Πορείας αποφασίστηκε να ψηφιστούν ένα προς ένα τα αιτήματα που προτάθηκαν απο φοιτητές, παρατάξεις και συλλόγους, καθώς ύστερα από συζήτηση το σώμα τον φοιτητών αποφάσισε πως οι στόχοι μας είναι κοινοί και πρέπει να δράσουμε αναλόγως.

Ακούστηκαν πολλές απόψεις όμως δεν θα μπορούσε να μην σχολιαστεί η στάση της φοιτητικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, Bloco. Οι προτάσεις τους για δράσεις ήταν άοσμες, επιδερμικές και θα λειτουργούσαν μόνο ανασταλτικά σε μια κατάσταση που απαιτεί δραστικές αποφάσεις και όχι γκράφιτι, art performances και φεστιβάλ στο προαύλιό μας, έτσι και καταψηφίστηκαν. Το Bloco προσπάθησε επανειλημμένα να σαμποτάρει την προσπάθεια για συσπείρωση στα κοινά αιτήματά μας, κωλυσιεργώντας την διαδικασία, κάνοντας τον μοναδικό υπεύθυνο της συνέλευσης και κυρίως γράφοντας λανθασμένα στα πρακτικά πως δημιουργήθηκε κοινό πλαίσιο ενώ είχε ειπωθεί ξεκάθαρα πως τα πλαίσια των συλλόγων/παρατάξεων απλά θα διαβάζονταν και δεν θα ψηφίζονταν.Κάπου εδώ να αναφέρουμε πως το Bloco έχει τις τρεις έδρες του ΔΣ και παρέλειψε να φέρει την νόμιμη σφραγίδα για την επικύρωση των πρακτικών (!) Οι φοιτητικός σύλλογος θα πρέπει να ξεμπροστιάσει και να καταγγείλει τις αντιδημοκρατικές ενέργειες της φοιτητικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ και να θυμηθεί πως τις βάσεις για το νέο πολυνομοσχέδιο έθεσε ο πρώην υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, όσο και να οι ίδιοι προσπαθούν να προβάλουν ένα πρόσωπο φιλικό προς τα συμφέροντα των φοιτητών .Στο τέλος η συνέλευση αποφάσισε κατάληψη μόνο των κτηρίων στα οποία πραγματοποιούνται τα θεωρητικά μαθήματα και συγγραφή από το συντονιστικό κατάληψης ενός δελτίου τύπου καθώς και μοίρασμα αυτού. Άλλη μια προσπάθεια για συνέλευση έγινε και στις 1/11 , που ήταν και η τελευταία μέρα της κατάληψης χωρίς όμως επιτυχία και με ελάχιστη προσέλευση. Κυριακή Τ.

Χωρίς σύλλογο παραμένει η νέα Σχολή Μηχανολόγων στο Παν. Δυτικής Αττικής

α νέα τμήματα που δημιουργούνται με την υποτιθέμενη και ψευδεπίγραφη «ανωτατοποίησή» τους και μετά τη συγχώνευση των δύο ΣΤΕΦ (ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά) και τη δημιουργία της ενιαίας Σχολής Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, δεν έχουν ακόμη συγκροτήσει ενιαίο φοιτητικό σύλλογο. Αυτό αδρανοποιεί αρκετό κόσμο, που θέλει να παλέψει για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, που τον απασχολούν μέσα στη σχολή του. Για παράδειγμα, πέρυσι, που οι φοιτητές έκαναν μαζικές γενικές συνελεύσεις, ο πρύτανης, άλλοι φορείς και οι δυνάμεις των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ τις θεώρησαν παράνομες, με την πρόφαση ότι ο σύλλογος δεν έχει σφραγίδα. Έτσι, κάποιοι φοιτητές και παρατάξεις δούλεψαν στο ότι ο σύλλογος δεν μπορεί να πάρει καμιά απόφαση. Αυτό είχε ως συνέπεια οι φοιτητές να απογοητευτούν και να μην συνεχίσουν να παλεύουν για τα πολλά προβλήματα, που κλήθηκε ο σύλλογος να αντιμετωπίσει με την συγχώνευση – κατάργηση τμημάτων. Στις πρόσφατες γενικές συνελεύσεις μάθαμε ότι κάποιοι ανεξάρτητοι φοιτητές έφτιαξαν ένα σύλλογο με εικοσιμία υπογραφές που χρειάζονται για να αναγνωριστεί ο σύλλογος από το πρωτοδικείο. Οι ΔΑΠ -

ΠΑΣΠ - BLOCO, χωρίς καν να έχουν στοιχειωδώς ανοίξει τη συζήτηση για το ζήτημα της δημιουργίας νέου συλλόγου στους φοιτητές, έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία δημιουργίας του, χωρίς επίσης να έχει πραγματοποιηθεί καταστατική συνέλευση. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε «ανεξάρτητος» (όπως η Ανεξάρτητη Φοιτητική Πρωτοβουλία που έχει ως βασικό αίτημα να απαγορευτούν οι παρατάξεις και η αφισσοκόλληση στο Πανεπιστήμιο) ή παράταξη δεν υπολογίζει τον κόσμο του συλλόγου και πράττει σύμφωνα με τα στενά κομματικά ή προσωπικά συμφέροντά του. Πιστεύουμε, ότι οι παραπάνω ενέργειες δεν εξυπηρετούν κανέναν φοιτητή και χρειάζεται να γίνει άμεσα καταστατική συνέλευση με σκοπό τη δημιουργία ενός συλλόγου που θα μπορεί να χωράει όλους τους φοιτητές και δε θα αφορά συμφωνίες και κομπρεμί ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που ευθύνονται συνολικά για τον εκφυλισμό των συλλόγων. Επομένως, ο καθένας από εμάς οφείλει να κάνει κτήμα του το ζήτημα αυτό. Ιάσονας Π., Σχολή Μηχανολόγων ΠΑΔΑ

Η κατιούσα των Ολλανδικών πανεπιστημίων

ον τελευταίο μήνα οι Έλληνες φοιτητές φαίνεται να ξαναβρήκαν το μαχητικό τους πνεύμα, κρίνοντας μεταξύ άλλων από τις πολλές γενικές συνελεύσεις. Αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο δεδομένων των καταστροφικών συνεπειών που θα έχει η μεταρρυθμιστική πολιτική Μητσοτάκη αν υλοποιηθεί. Εδώ και χρόνια, οι Έλληνες φοιτητές που έχουν κάποιες οικονομικές προϋποθέσεις, θεωρούν τα βορειοευρωπαϊκά πανεπιστήμια μια εναλλακτική λύση. Μια υποψήφια χώρα είναι η Ολλανδία εξαιτίας των σχετικά χαμηλών διδάκτρων της. Παρότι πολλοί Έλληνες έχουν την εντύπωση ότι ο ευρωπαϊκός βοράς προσφέρει καλύτερη εκπαίδευση, δεν πρέπει να παραγνωρίσουν το γεγονός ότι τα ολλανδικά πανεπιστήμια είναι φορείς αντίστοιχα πολλών προβλημάτων. Η Ολλανδία είναι ένας από τους πιο πρόθυμους αποδέκτες της εκπαιδευτικής πολιτικής της ΕΕ. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι υπήρξε μία από τις χώρες που εφάρμοσε άμεσα και πρόθυμα τις μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε η διακήρυξη της Μπολόνια το 1999. Εξάλλου, αυτό ήταν και ένας εξαίρετος τρόπος για να προσελκύσει λαμπρά μυαλά από την ανατολική και νότια Ευρώπη, και ενδεχομένως να τα πείσει να παραμείνουν και να εργαστούν στην Ολλανδία. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είχαν στόχο να κάνουν τα πτυχία και τα προγράμματα σπουδών πιο ευέλικτα, και, μαζί με αυτά, να κάνουν πιο ευέλικτους και τους υποψήφιους εργαζόμενους που κατείχαν τα πτυχία αυτά. Οι ξένοι φοιτητές που μπαίνουν σε ένα ολλανδικό πανεπιστήμιο θα αντικρίσουν καθαρούς διαδρόμους και μοντέρνες αίθουσες με ηλεκτρονικούς πίνακες. Στην βιβλιοθή-

κη, σύγχρονους υπολογιστές, αστραφτερή αρχιτεκτονική βασισμένη στο γυαλί, καθαρές τουαλέτες με αυτόματα φώτα και ενίοτε απαλή μουσική. Στους τοίχους: μόνον κάποιες επίσημες ανακοινώσεις. Θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί: αυτά μοιάζουν πράγματι με σύγχρονα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ωστόσο, τα φαινόμενα, όπως θα πρέπει να γνωρίζει κάθε (υποψήφιος) ακαδημαϊκός πολίτης, μπορεί να απατούν. Πίσω από την όμορφη βιτρίνα η οποία προσελκύει πολλούς ξένους φοιτητές, υπάρχουν πολλά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι τα δίδακτρα, τα οποία, μπορεί μεν να μην είναι 13

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

τόσο υψηλά όσο λ.χ. του Ηνωμένου Βασιλείου, ωστόσο αποτελούν ένα σημαντικό εμπόδιο για τους φοιτητές που προέρχονται από λαϊκά στρώματα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι φοιτητές έπαιρναν μικρές κρατικές υποτροφίες, αλλά αυτές πλέον έχουν καταργηθεί. Τώρα οι φοιτητές εξαναγκάζονται να πάρουν κρατικά δάνεια, το οποία μεταφράζονται σε χρέος δεκάδων χιλιάδων ευρώ σε βάρος των φοιτητών κατά την αποφοίτησή τους και πριν καλά καλά πιάσουν την πρώτη τους δουλειά. Δεν υπάρχουν καθόλου εστίες, οπότε όλοι οι φοιτητές είναι ελεύθεροι να δοκιμάσουν την τύχη τους στο ιδιωτικό πεδίο ενοικίασης ακινήτων. Ένας σταθερά αυξανόμενος αριθμός από φοιτητές απλώς μένει με τους γονείς τους ως τα 30 του σχεδόν χρόνια. Επίσης, οι φοιτητές πληρώνουν για τα βιβλία τους και τα συγγράμματα μελέτης τους, όπως και για τα γεύματά τους. Οι φοιτητικές καντίνες, στο βαθμό που ακόμη υφίστανται, έχουν ανατεθεί ως προς την εμπορική διαχείρησή τους σε τρίτα μέρη, όπως τα Starbucks. Βέβαια, κάτω από οικονομική πίεση δεν βρίσκονται μόνον οι φοιτητές. Η ποιότητα της εκπαίδευσης επίσης έχει χτυπηθεί από την προϊούσα ιδιωτικοποίηση. Υπό το βάρος της κρατικής πίεσης προκειμένου για την ταχύτερη δυνατή αποφοίτηση των φοιτητών (η οποία θυμίζει αρκετά την πρόταση του «ν+2» της Νέας Δημοκρατίας, σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα), πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα έχουν μειώσει την απαιτούμενη μελέτη για κάθε αντικείμενο προσπαθώντας να στριμώξουν όσο πιο πολλά μαθήματα σε όσο πιο μικρό χρονικό διάστημα. Επιπροσθέτως, σε ό,τι αφορά στη διάρκεια σπουδών, τα περισσότερα προπτυχιακά προγράμματα μειώθηκαν από τετραετή σε τριετή, και τα μεταπτυχιακά από διετή σε μονοετή. Αναγνωρίζοντας σιωπηρά την πτώση της ποιότητας παρεχόμενης εκπαίδευσης εξαιτίας των μεταρρυθμίσεων, πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα έθεσαν ακόμη πιο αυστηρές προϋποθέσεις εισδοχής, όπως η υψηλή βαθμολογία και άλλα προσόντα. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η εκτεταμένη χρήση αγγλικών στα ολλανδικά πανεπιστήμια δεν προέρχεται από κάποιον ευγενών προθέσεων διεθνισμό. Οι Ολλανδοί που εμπορευματοποιούν τα πανεπιστήμιά τους απλώς επιχειρούν να προσελκύσουν ξένους φοιτητές που πληρώνουν δίδακτρα. Στη συγκυρία, τα ολλανδικά πανεπιστήμια κυνηγούν όλο και περισσότερο φοιτητές εκτός ΕΕ, οι οποίοι πληρώνουν 20.000 ευρώ και παραπάνω ανά έτος. Μολονότι οι Ολλανδοί μιλούν τα αγγλικά συγκριτικά καλά, μια ακαδημαϊκού επιπέδου πραγμάτευση ενός επιστημονικού αντικειμένου είναι πάντοτε πιο εύκολη όταν γίνεται στη μητρική γλώσσα καθενός. Αυτό αποτελεί ακόμη ένα εμπόδιο για τις λαϊκές ολλανδικές οικογένειες, τα παιδιά των οποίων συχνά δεν έχουν ευχέρεια στην αγγλική γλώσσα. Ας μην αναφέρουμε πόσο παράλογο είναι για έναν Ολλανδό να μελετά -για να παραθέσουμε ένα παράδειγμα στη φιλολογίαολλανδική ποίηση …στα αγγλικά. Ένας ακόμη τρόπος με τον οποίον τα πανεπιστήμια καλύπτουν τα κενά από την σταθερά μειούμενη κρατική χρηματοδότηση, είναι οι συμφωνίες με επιχειρήσεις. Πλέον όλόκληρα παραρτήματα του πανεπιστημίου και έδρες καθηγητών χρηματοδοτούνται από εταιρίες όπως η Shell. Δεν τίθεται ερώτημα για το αν αυτό επηρεάζει την ποιότητα μιας ερεύνας και τα αποτελέσματά της. Ακόμη και πέρα από τους προφανείς 14

υποψηφίους, όπως είναι το πεδίο της Χημείας, πολλές σχολές είναι πρόθυμες να προσελύσουν κονδύλια από εταιρίες. Κάποια τμήματα φιλοσοφίας πλέον έχουν αντικαταστήσει τους καθηγητές πολιτικής θεωρίας με εκείνους «οικονομικής ηθικής» για να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα. Όμως δεν ευθύνονται μόνο οι δεξίες πολιτικές της κυβέρνησης ή η ΕΕ για την κατάσταση αυτή. Οι Ολλανδοί φοιτητές δεν έχουν να αντιτάξουν σχεδόν καμία αντίσταση ή οργάνωση. Η μοναδική φοιτητική «ένωση», στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ένωση, αλλά ένα de facto κομμάτι του υπουργείου Παιδείας. Οι φοιτητές δεν μπορούν να το αλλάξουν αυτό, καθώς η «ένωση» δεν δέχεται μέλη, ποσό δε μάλλον να τους δώσει δικαίωμα ψήφου. Σε επίπεδο λίγων συγκεκριμένων πανεπιστήμιων, οι πολιτικές των φοιτητών περιορίζονται στις επίσημες «επιτροπές αντιπροσώπευσης φοιτητών», όπου 10-15 καριερίστες πίνουν μια φορά τον μήνα τον καφέ τους με τη διοίκηση του πανεπιστημίου, αλλά κατά τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως άποψη στην πολιτική του πανεπιστημίου, ακόμα και αν το ήθελαν, και δεν συγκροτούν καμία διαδικασία συνέλευσης των φοιτητών. Πολιτικές δράσεις, όπως είναι το μοίρασμα φυλλαδίων κατά κανόνα απαγορεύονται. Βέβαια, από καιρού εις καιρόν έχουν εκδηλωθεί μικρής κλίμακας κινητοποιήσεις ή ακόμη και καταλήψεις, αλλά οι Ολλανδοί φοιτητές δεν έχουν καταφέρει να ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση ή στο εκπαιδευτικό σύστημα πολλά χρόνια τώρα. Καταγράφεται μια εξαιρετική έλλειψη πολιτικής εμπειρίας, ενώ δεν υπάρχει παράδοση αγώνων. Άλλωστε, για κάποιες δεκαετίες (’70 και ’80 κυρίως) η κατάσταση ήταν αρκετά καλή για τους φοιτητές: δεν υπήρχαν δίδακτρα και μάλιστα λάμβαναν έναν μικρό «μισθό φοιτητή» για όσο σπούδαζαν. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχουν φοιτητικές πολιτικές οργανώσεις για να μπορέσουν να χαράξουν κάποια κατεύθυνση, και, χωρίς αυτές, οι φοιτητικές διεκδικήσεις παραμένουν χωρίς καθοδήγηση, παροδικές και αναποτελεσματικές. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμα και μετά τις περικοπές στην χρηματοδότηση, η Ολλανδία ξοδεύει σίγουρα περισσότερα στην εκπαίδευση από την Ελλάδα. Ωστόσο, αν αυτά τα χρήματα πηγαίνουν στην διακόσμηση των διαδρόμων και στον σχεδιασμό πιασάρικων ιστοσελίδων αντί για καθηγητές και βιβλία, το όφελος για τους φοιτητές είναι μικρό. Παρατηρώντας τα πολλά θέματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Ολλανδοί φοιτητές, είναι φανερό ότι έχουν ήδη χάσει πολλές μάχες, τις οποίες οι φοιτητές στην Ελλάδα σήμερα ακόμη δίνουν. Το πιο σημαντικό που οι φοιτητές στην Ελλάδα μπορούν να πάρουν από την σύγκριση είναι το ακόλουθο: η μόνη εγγύηση για ποιοτική εκπαίδευση για όλους δεν είναι η δημόσια χρηματοδότηση από μόνη της, αλλά πριν και πάνω απ’ όλα ο αγώνας. Εάν οι φοιτητές δεν ασκήσουν τις δικές τους πιέσεις, τα πανεπιστήμια θα υπηρετήσουν τα συμφέροντα εκείνων των εταιριών και των πολιτικών που θα το κάνουν. Βλέποντας την σημερινή κατάσταση στην Ολλανδία, οι φοιτητές πιθανότερα θα χάσουν πολλά περισσότερα μέχρι τη στιγμή που τελικώς θα επιχειρήσουν να αποκρούσουν την επίθεση. Ρέμκο Μ.

περιοδικό

Το παραμύθι της «κανονικότητας» φέρνει εφιάλτες

κυβέρνηση της ΝΔ, που στις πρόσφατες εκλογές κατάφερε να διακίνηση ναρκωτικών, το παραεμπόριο -που ο καπιταλισμός θρέφει πάρει τη διακυβέρνηση και Δήμου και Κράτους, από την πρώτη και υποθάλπει όλα τα χρόνια- βρίσκουν την αφορμή και ξεκινάνε μέρα φρόντισε να αναδείξει τους άξονες πάνω στους οποίους θα «κυνήγι μαγισσών», ενάντια στην αριστερά και τα κεκτημένα των αγώβασίσει και θα εφαρμόσει την πολιτική της. Εξήγγειλε αμέσως το πρό- νων του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Μέσα στα πρώτα μέτρα που φρόντισαν να ψηφίσουν ήταν η κατάργραμμα των 100 ημερών, αναγέννησε με φόρα το τρίπτυχο ΠατρίςΘρησκεία-Οικογένεια, πρόσφερε τροφή για να αναπτυχθεί μίσος απέ- γηση του πανεπιστημιακού ασύλου, δηλαδή το δικαίωμα κάθε φοιτητή ναντι στον αριστερό και τον κομμουνιστή, τον ξένο, τον πρόσφυγα και να συνδικαλίζεται ελεύθερα, το δικαίωμα των φοιτητικών παρατάξεων τον μετανάστη, απέναντι σε όποιον αντιστέκεται και αγωνίζεται για μια να δρουν ανεμπόδιστα μέσα στο πανεπιστήμιο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για αστυνομικές και κρατικές παρεμβάσεις όποτε εκείνοι θα κρίκαλύτερη ζωή. Με πανίσχυρη προπαγάνδα που εξαπλώνει μέσα από όλα τα αστικά νουν απαραίτητο. Πριν από κάθε τέτοιο διάβημα φροντίζουν να έχουν μέσα μαζικής επικοινωνίας που ελέγχει η ίδια, ασκώντας τον παλιό χει- προλειάνει το έδαφος και να έχουν δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα. ριστικό γκαιμπελισμό, προσπαθεί να διαποτίσει τις συνειδήσεις των Τα δικά τους δελτία ειδήσεων, καθημερινά και συντονισμένα φρόντιζαν απλών ανθρώπων ώστε να παπαγαλίζουν στο τέλος της ημέρας ψεύτι- να δείχνουν πανεπιστημιακούς χώρους όπως η ΑΣΣΟΕ να «υποφέρουν» κες και ασύνδετες με την ελληνική πραγματικότητα έννοιες, όπως δήθεν από την ανομία που αναπτύσσεται εντός τους και πάσχιζαν να καταδείξουν τον κίνδυνο που διατρέχει το παιδί του καθενός που πάει «κανονικότητα», «ανάπτυξη», «εκσυγχρονισμός», κλπ. «Ανάπτυξη και κανονικότητα» λέει ότι εφαρμόζει λοιπόν η κυβέρ- να φοιτήσει εκεί. Με αδιάλειπτα ψέματα και πατώντας στο γεγονός ότι νηση Μητσοτάκη, από τον πρώτο μήνα, με εκκαθαρίσεις περιοχών της ο απλός κόσμος δε γνωρίζει τον νόμο, ο οποίος φρόντιζε να επιτρέπει Αθήνας από τους «μολυσμένους» πρόσφυγες, με το ξεσπίτωμα δηλαδή την είσοδο της αστυνομίας κατόπιν εισαγγελικής εντολής για περιπτώμανάδων και παιδιών από χώρους που φιλοξενούνταν στο κέντρο της σεις ανομίας και πριν την άρση του ασύλου, υλοποιούν τον κύριο άξονα πόλης, όπως στα Εξάρχεια, σε συνθήκες κάπως πιο ανεκτές από αυτές της πολιτικής τους, δηλαδή το τσάκισμα των δικαιωμάτων του φοιτητή των λεγόμενων κέντρων φιλοξενίας (όπως αυτά στη Μόρια, στη Σάμο, και κάθε ελεύθερου ανθρώπου. Η εικόνα αλλάζει, όχι για την ευημερία και ασφάλεια των πολιτών, κ.ά.). Ανθρώπινες ζωές περιφέρονται ξανά, αφού γλίτωσαν το ταξίδι του θανάτου, για να βρεθούν ποιος ξέρει πού, για πόσον καιρό και σε τι όπως προπαγανδίζουν, αλλά για την καταστολή κάθε αντίδρασης στο συνθήκες. Με εγκυκλίους που αφαιρούν και το ελάχιστο δικαίωμα στην τωρινό αλλά και επερχόμενο ξεπούλημα της χώρας, μέσω των «επενπερίθαλψη στους αιτούντες άσυλο, στερώντας τον ΑΜΚΑ από τα μικρά δύσεων» από μεγαλοκαρχαρίες, ώστε να γίνει η Αθήνα, αλλά και όλη παιδιά των προσφύγων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, πετώντας τα η Ελλάδα εξελικτικά, το τουριστομάγαζο της Ευρώπης. Μια χώρα σερέξω από τα σχολεία, σκοτώνοντας κάθε δυνατότητα ενσωμάτωσης τους βιτόρος και υπηρέτης των ξένων, μια χώρα με διαλυμένους τον πρωστην ελληνική κοινωνία, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να πείσει ότι τογενή και δευτερογενή τομέα (γεωργία-βιομηχανία), εξωραϊσμένη αφαιρεί τα αχρείαστα βάρη από την πλάτη του Έλληνα φορολογούμε- εικονικά για να πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να γίνει το ευρωπαϊκό νου και να εγείρει στον μικρονοικοκυραίο ρατσιστικές και ξενοφοβικές Λας Βέγκας, με τα παιδιά της να κάνουν το πτυχίο χαρτοπετσέτα και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους τουρίστες. Αυτή η ανάπτυξη μας τάσεις ώστε να δικαιώνει την απάνθρωπη πολιτική της. Παράλληλα με αυτές τις κινήσεις, που διακηρύσσει ότι επαναφέ- περιμένει, αυτή είναι η Ελλάδα-τουριστοατραξιόν που ονειρεύονται να ρουν την «κανονικότητα», για να κερδίσει τις εντυπώσεις των κατοίκων φτιάξουν, σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους και ξένους λύκους της γειτονιάς και να χαϊδέψει αυτιά, εξωραΐζει δήθεν πλατείες και που ακονίζουν εδώ και χρόνια τα μαχαίρια τους περιμένοντας τα φιλέτα κεντρικά κτήρια. Ακίνητα που η ζήτησή τους αυτή τη στιγμή είναι μεγά- της χώρας μας να πέσουν στο πιάτο τους. Εργατικά δικαιώματα, αγώλη και που θα ξεπουληθούν άμεσα σε μεγάλα ξένα funds για να μετα- νας, δουλειά, υγεία, παιδεία, δημόσια αγαθά όπως ρεύμα και νερό, η τραπούν και αυτά, όπως μεγάλο κομμάτι του ιστορικού κέντρου της αξιοπρεπής διαβίωση που από καιρό μας κουνά το μαντήλι, τώρα μοιΑθήνας, σε πηγές κέρδους μέσω airbnb. Την ίδια ώρα, με δεκάδες άζουν να απομακρύνονται όλο και πιο βίαια, όλο και πιο αποφασιστικά. διμοιρίες των ΜΑΤ σε κεντρικά σημεία εφαρμόζει το «Νόμος και Τάξη», Στο χέρι του κινήματος, στο χέρι των φοιτητών, των εργαζομένων και ώστε ο καθημερινός άνθρωπος να αποδέχεται ως αναγκαιότητα και να όλου του κόσμου είναι να ορθώσει ανάστημα και να σταματήσει αυτή συνηθίζει την παρουσία αστυνομικών σε κάθε ρούγα και στενό, με την επέλαση των αγρίων. Η ομορφιά στη ζωή μας θα έρθει με οργάνωαπώτερο στόχο βέβαια να «σπάσει» η ύπαρξη και δράση όποιου και ση, αντίσταση και αγώνα, όχι με δύο δέντρα σε μια πλατεία από την όποιων δεν συμβαδίζουν με την άρχουσα γραμμή πλεύσης. Είτε αυτοί οποία εξάλειψαν τον άνθρωπο. Για να οδηγήσουμε την Ιστορία εκεί που είναι αναρχικοί, είτε αριστεροί και κομμουνιστές, είτε ομοφυλόφιλοι, θέλουμε εμείς, για το προχώρημα και την αναδιοργάνωση του εργατοείτε απλώς διαφορετικοί. (Η πρόσφατη προσβολή και κακοποίηση δύο λαϊκού κινήματος, για να τραβήξουμε πίσω ό,τι μας κλέβουν πρέπει να ομοφυλόφιλων στα Εξάρχεια από δυνάμεις των ΜΑΤ είναι το ελάχιστο συναντηθούμε στους μεγάλους δρόμους. Ας είμαστε όλοι εκεί στους παράδειγμα για την εξουσία της αστυνομίας μέσα στις λαϊκές γειτονιές αυριανούς αγώνες. Ζέτα Κ. και για το τι μπορεί να επακολουθήσει.) Προβάλλοντας την ανομία, τη 15

περιοδικό

Επιστροφή στην Κανονικότητα με το δόγμα «Νόμος και Τάξη»

ριν καλά καλά κλείσει ένα εξάμηνο στην εξουσία, η νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με τις πρώτες ενέργειες και τα νομοσχέδια που έφερε στην βουλή, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τις προθέσεις της. Πατώντας πάνω στα πεπραγμένα της προηγούμενης τετραετίας του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαμορφώνει μια νέα πολιτική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από ένταση του αυταρχισμού, χτύπημα των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και περαιτέρω χτύπημα της Παιδείας, της Υγείας της Ασφάλισης και της Πρόνοιας. Από τις προεκλογικές παροχές που υποσχόταν η ΝΔ, έμεινε μόνο μια μικρή μείωση του ΕΝΦΙΑ και η «ανάπτυξη για όλους», σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει κλίμα κοινωνικής ανοχής απέναντι στις πλούσιες κρατικές παροχές που χαρίζει σε ξένους και ντόπιους «επενδυτές». Η επιστροφή στην κανονικότητα και η «ανάπτυξη» για τη ΝΔ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το δόγμα «Νόμος και Τάξη». Οι καταδρομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια και το άδειασμα καταλήψεων όπου διέμεναν πρόσφυγες και μετανάστες, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το χτύπημα στην απεργία και τα δικαιώματα των εργαζομένων με το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο μαρτυρούν τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης.

Εξάρχεια Ένα από τα βασικά ζητήματα που αναδεικνύει σταθερά η ΝΔ τόσο προεκλογικά αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι το λεγόμενο «άβατο των Εξαρχείων». Τέλος καλοκαιριού ξεκίνησαν από την αστυνομία με την συνδρομή της ΟΠΚΕ οι επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων στην περιοχή των Εξαρχείων. Δίπλα στις επιχειρήσεις αυτές βρίσκονταν πάντα οι κάμερες που απαθανάτιζαν τα ευρήματα της «επανακατάληψης» της περιοχής. Βέβαια δεν ήταν ναρκωτικά και μολότοφ αλλά εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες που είχαν βρει στέγη, σε αυτά τα εγκαταλειμμένα κτήρια. Οι φωτογραφίες μανάδων με τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά, έκαναν τον γύρο των μέσω μαζικής επικοινωνίας, αποκαλύπτοντας τελικά, πως δεν είχαν κανένα σκοπό να χτυπήσουν την εγκληματικότητα και το εμπόριο των ναρκωτικών, αλλά να δώσουν ένα επικοινωνιακό μήνυμα, για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντυπωσιασμού και η στρατιωτικού τύπου επιχείρηση καθαρισμού της πλατείας και η απομάκρυνση του περιβόητου κοντέινερ γεμάτο… βιβλία, από πάνοπλους αστυνομικούς, όλα αυτά σε ζωντανή μετάδοση πρωινής εκπομπής. Φυσικά οι κλούβες με τα ΜΑΤ υπάρχουν γύρω από τα Εξάρχεια δεκαετίες, ενώ επεμβάσεις σε καταλήψεις από την αστυνομία γίνονταν και πριν δύο χρόνια περίπου από την κατά τα άλλα «κυβέρνηση της αριστεράς»!Βέβαια δεν πρέπει να μας διαφεύγει καθόλου ότι οι γρήγορες αυτές κινήσεις εξυπηρετούν και σε έναν άλλο σκοπό. Εξυπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών και παραγόντων του τουρισμού που έχουν κατακλείσει την περιοχή προκειμένου να την μετατρέψουν σε μια πανάκριβη γειτονιά airbnb και πολυτελών ξενοδοχείων. Ένα σχέδιο μετατροπής της περιοχής του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας σε ένα τουριστικό προορισμό στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, που δεν θα έχουν θέση φοιτητές, πορείες, άστεγοι, ναρκομανείς. 16

Πανεπιστημιακό Άσυλο Πλάι στα Εξάρχεια, βρίσκεται και το πανεπιστημιακό άσυλο. Η κυβέρνηση έτρεξε εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών, να το καταργήσει με διαδικασίες fasttrack, για να αποφύγει τις όποιες αντιδράσεις θα είχε μια τέτοια κίνηση με τα πανεπιστήμια σε κανονική λειτουργία. Φυσικά, δεν πρόκειται για μια ιδεολογική εμμονή, όπως την χαρακτήρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια κίνηση για να μπορέσει να προωθήσει ανεμπόδιστα το περαιτέρω χτύπημα και την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Για να μπορεί απέναντι σε κάθε είδους κινητοποίηση που μπορεί να ξεσπάσει, να απαντά με την αστυνομοκρατία και την παρουσία των κατασταλτικών δυνάμεων του κράτους μέσα στα πανεπιστήμια και να ποινικοποιήσει τον φοιτητικό συνδικαλισμό.

Χτύπημα των σωματείων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων Όσο για τα σωματεία και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, εδώ η νέα κυβέρνηση βρήκε κυριολεκτικά στρωμένο το δρόμο από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Καθόλου τυχαία δεν ήταν η εισβολή του ΣΔΟΕ, πριν περίπου ένα χρόνο στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά και η κατάσχεση των περιουσιακών της στοιχείων. Ξεκάθαρο ήταν και το χτύπημα στην απεργία. Με τον νόμο που πέρασε πριν ένα χρόνο με τον οποίο έβαλε ένα μεγάλο εμπόδιο στα πρωτοβάθμια σωματεία τοπικού χαρακτήρα να μπορούν να κηρύττουν απεργία, αφού αυτή πρέπει να προκηρυχθεί μόνο με απόφαση της γενικής συνέλευσης που θα συμμετέχουν το 50% των μελών του. Η ΝΔ κλιμακώνει ακόμα περισσότερο την αντεργατική πολιτική της με στόχο να καταστείλει την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων για την υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Το πολυνομοσχέδιο που έφερε στη βουλή εισάγει το «ηλεκτρονικό μητρώο» που στοχεύει στο φακέλωμα των εργαζομένων και της συνδικαλιστικής τους δράσης. Προχωράει ένα βήμα παραπέρα στο χτύπημα των απεργιών μέσα από την «ηλεκτρονική ψηφοφορία για την κήρυξή τους», ενώ αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τις συλλογικές συμβάσεις αφού με τον νέο νόμο οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών. Τέλος, τίποτα άλλο πέρα από προκλητική μπορεί να χαρακτηριστεί η στάση της κυβέρνησης που έτρεξε να εφαρμόσει τον απαράδεκτο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο «Πρόληψη και καταστολή της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας». Ζητά από όλα τα σωματεία, με καταληκτική ημερομηνία 1 Νοεμβρίου 2019, την πλήρη καταγραφή σε ειδική πλατφόρμα όλων των στοιχείων των μελών των διοικητικών συμβουλίων, ενώ σε περίπτωση που αυτό δεν συμβεί μεγάλα πρόστιμα περιμένουν όσους δεν συμμορφώνονται. Το τσουβάλιασμα αυτό των συλλογικών οργάνων των εργαζομένων με τους ανθρώπους της νύχτας και του υποκόσμου και η αντιμετώπισή τους ως εν δυνάμει «εγκληματικές οργανώσεις» έχει στόχο την τρομοκράτηση των εργαζομένων και όσων συνδικαλίζονται, όσους απεργούν και αγωνίζονται.

Η πολιτική αυτή βγάζει μπροστά Μπογδάνους και Μπαλάσκες Η πολιτική αυτή που ακολουθεί η κυβέρνηση, μιας άτυπης ρεβάνς που θέλει να πάρει για όλες τις οικονομικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού μετά την μεταπολίτευση, είναι που ενισχύει κάθε λογής αντιδραστικό και συντηρητικό στοιχείο της κυβέρνησης και του κράτους να βγαίνει μπροστά, με άλλο αέρα. Από τον Μπογδάνο που με περίσσιο θράσος κατέδωσε τον συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ στα τελευταία επεισόδια, τον γνωστό στα ΜΜΕ συνδικαλιστή της

αστυνομίας που αποκάλεσε σκουπίδια τους πρόσφυγες στις καταλήψεις, μέχρι τις υπαλλήλους του υπουργείου παιδείας που κάλεσαν την αστυνομία σε κινηματογράφο για να ελέγξουν ανήλικους που παρακολουθούσαν τη ταινία Τζόκερ και την ανακήρυξη του Άνθιμου σε επίτιμο διδάκτορα του Αριστοτέλειου πανεπιστημίου, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, αυτά είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά. Άσχετα αν αυτά συνδέονται άμεσα με οδηγίες της κυβέρνησης και των κρατικών θεσμών είναι ακριβώς οι απολήξεις αυτής της πολιτικής. Λεωνίδας Σ.

Κυβέρνηση ΝΔ: συνέχιση και κλιμάκωση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής

ανάδειξη της ΝΔ στην κυβερνητική εξουσία μετά τις εθνικές εκλογές του περασμένου Ιούλη σήμανε τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που με την διακυβέρνηση του δικαίωσε τη δεξιά πολιτική και την εμφάνισε ως μονόδρομο, φουσκώνοντας με αυτόν τον τρόπο τα πανιά της ΝΔ του Μητσοτάκη. Ήδη, με τις ευλογίες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και την ανυπόφορη στήριξη των ΜΜΕ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει τα πρώτα δείγματα γραφής. Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (ΔΕΗ, ελληνικό), η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ και των διοδίων, οι νέες φοροεπιδρομές στο λαϊκό εισόδημα και στις συντάξεις και η νέα επίθεση στο ασφαλιστικό που προετοιμάζεται, είναι μόνο λίγα από τα μέτρα που φανερώνουν το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής της δεξιάς. Μιας πολιτικής που χτυπά την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια και συνολικά τα δικαιώματα των εργαζόμενων, ενώ αντίθετα υπόσχεται κάθε είδους διευκολύνσεις σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο προκειμένου να διαιωνίζει αδιατάραχτο την κερδοφορία του στις πλάτες του λαού. Φυσικά, αυτή η πολιτική της συνέχισης και αναβάθμισης της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων και τις δημόσιες παροχές έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμα την πολιτική της καταστολής και της επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα. Διότι ξέρει πολύ καλά η κυβέρνηση πως η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, αργά ή γρήγορα και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα συναντήσει την αντίσταση των εργαζομένων στην οποία θα αντιπαρατάξει την πολιτική του «νόμου και της τάξης», των ΜΑΤ, των χημικών και της τρομοκρατίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο και κατήργησε από τις πρώτες κιόλας μέρες της η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε αυτή την κατεύθυνση επίσης και με στρωμένο το έδαφος από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πατάει και η νέα επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα σωματεία και στο δικαίωμα στην απεργία. Έτσι λοιπόν, μετά το μέτρο της προηγούμενης κυβέρνησης που προϋποθέτει την ψήφο του 51% των εγγεγραμμένων μελών κάποιου σωματείου για την κήρυξη απεργίας, η ΝΔ ψήφισε μέτρο για την καθιέρωση του συνδικαλιστικού μητρώου που θα φακελώνει τα μέλη των διοικήσεων των σωματείων και το μέτρο για την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την κήρυξη απεργίας που θα απονευρώνει και θα απαξιώνει τη λειτουργία τους.

Αυτή είναι λοιπόν η πολιτική της δεξιάς. Μια πολιτική που προσφέρει πλούσιες κρατικές παροχές, κίνητρα και κερδοσκοπική ασυδοσία στο μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την οποία τα όποια δήθεν φιλολαϊκά ψίχουλα, όπως η ελάχιστη μείωση του ΕΝΦΙΑ, δεν μπορούν να συγκαλύψουν. Από την άλλη, η κυβέρνηση της δεξιάς φρόντισε να υποβάλει από την αρχή τα διαπιστευτήριά της στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Αφού αρχικά η συμφωνία των Πρεσπών από προδοτική μετατράπηκε σε θετική στα περισσότερα σημεία της, ο Μητσοτάκης συνεχίζει την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, προσφέροντας γη και ύδωρ στους αμερικανονατοϊκούς. Εκεί αποσκοπεί ο διαβόητος «Στρατηγικός Διάλογος» και η υπογραφή πριν λίγες μέρες της λεγόμενης «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ». Γι’ αυτό ήρθε εδώ ο Πομπέο στις αρχές του Οκτώβρη. Έτσι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σ’ ένα απέραντο δίκτυο βάσεων (Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Άκτιο, Ανδραβίδα, Άραξο, Σούδα), καθιστώντας την πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να εξαπολύουν τους κατακτητικούς, ληστρικούς και αιματηρούς τους πολέμους στην ευρύτερη περιοχή. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η κατά τα λεγόμενα των ίδιων «ισχυρή αντιπολίτευση» ΣΥΡΙΖΑ που στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε ισχυρή, ούτε αντιπολίτευση. Διότι είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που με την δεξιά πολιτική της άνοιξε το δρόμο στην ΝΔ του Μητσοτάκη να ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία. Άλλωστε, το πιο ισχυρό αντιπολιτευτικό ατού του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στο επιχείρημα πως η ΝΔ «τρώει από τα έτοιμα», πως νομοθετεί δηλαδή και σημειώνει «επιτυχίες» πάνω στο έδαφος των νόμων που ψηφίστηκαν επί κυβέρνησής του. Φανερώνει με αυτόν τον τρόπο ότι η πολιτική της ΝΔ αποτελεί συνέχεια και επέκταση αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά σε αυτή την δύσκολη πραγματικότητα που διαμορφώνεται για τον λαό μας, ο μόνος δρόμος είναι η παλλαϊκή, πανεργατική αντίσταση και πάλη. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να υπερασπίσουν τα σωματεία τους από την κυβερνητική πολιτική που επιτίθεται στην λειτουργία τους. Απέναντι στην πολιτική των συμβιβασμένων ηγεσιών τους που τα απαξιώνουν, όπως επίσης και σε κάθε είδους λαθεμένες απόψεις που υποσκάπτουν από τα «αριστερά» τη λειτουργία τους, να παλέψουν μέσα από αυτά ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Παναγιώτης Α. 17

περιοδικό

Οι πρόσφυγες στο παραπέτασμα των νησιών ...και του κόσμου όλου

ε εκρηκτικό σημείο έχει φτάσει το προσφυγικό ζήτημα προσχηματική και αναξιόπιστη αν λάβει κανείς υπόψιν ότι οι στη χώρα μας. Οι συνεχιζόμενες αφίξεις από την Τουρκία, μετακινήσεις που έχουν γίνει είναι μηδαμινές ενώ οι αφίξεις η εξαθλίωση των προσφύγων και ο υπερσυνωστισμός από την Τουρκία πολύ περισσότερες. Η πραγματική πολιτική τους υπό άθλιους όρους σε κέντρα φιλοξενίας-στρατόπεδα της κυβέρνησης όμως στην διαχείριση του προσφυγικού ζητήσυγκέντρωσης, οι εξαγγελίες για απελάσεις και η πολιτική της ματος έγκειται ακριβώς στις μαζικές απελάσεις και επαναπροκαταστολής από τη μεριά της κυβέρνησης μαζί με την ακροδε- ωθήσεις στην Τουρκία, οι οποίες αποτελούν τη στόχευση του ξιά ρητορεία και προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, διαμορφώνουν διαχωρισμού που επιχειρείται να γίνει ακόμη και νομοθετικά ένα δραματικό μωσαϊκό. μεταξύ των προσφύγων που προέρχονται αποκλειστικά από Σήμερα, η εικόνα που επικρατεί στα Κέντρα Υποδοχής ορισμένες περιοχές της Συρίας, περιοριστικά αναφερόμενες, και Ταυτοποίησης (Κ.Υ.Τ.) σκιαγραφείται από ασφυκτικές συν- και όλων των υπόλοιπων, επιφυλάσσοντας άσυλο μόνο σε θήκες διαβίωσης. Ενδεικτικά, το ΚΥΤ Σάμου χωρητικότητας όσους μπορέσουν να αποδείξουν ότι ανήκουν στους πρώτους. 680 ατόμων φιλοξενεί αυτή την στιγμή περισσότερους από Κατά τα λοιπά, όταν δεν τους αντιμετωπίζει με πλήρη αδιαφο6.000 πρόσφυγες, το ΚΥΤ Μόριας στην Λέσβο, χωρητικότητας ρία και εγκατάλειψη στα ΚΥΤ, φροντίζει να απαντάει με κατα3.000 ατόμων φιλοξενεί 15.000, ενώ παρόμοιες συνθήκες επι- στολή και βία σε οποιαδήποτε αντίδρασή τους. Χαρακτηριστικό κρατούν και στα υπόλοιπα ΚΥΤ της χώρας όπως στην Κω και παράδειγμα αποτελεί η στάση της αστυνομίας στην φωτιά που την Λέρο. Οι χώροι αυτοί καταλήγουν όντως να θυμίζουν ξέσπασε στην Μόρια, όπου δεν δίστασε να ρίξει δακρυγόνα περισσότερο στρατόπεδα συγκέντρωσης παρά κέντρα φιλοξε- μέσα στο κέντρο και να ξυλοκοπήσει τους πρόσφυγες, οι οποίοι νίας. Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε σκηνές, αυτοσχέδιες παρά- αγανακτισμένοι ζητούσαν το αυτονόητο: τη μεταφορά τους σε γκες και κοντέινερ μέσα και γύρω από τα κέντρα, στοίχιση σε ασφαλές μέρος με όρους αξιοπρεπούς διαβίωσης. ουρές επί ώρες για ένα πιάτο φαΐ και τρομερά προβλήματα υγιΜάλιστα, ξεχωριστό σχόλιο πρέπει να γίνει για την εινής. Και μάλιστα αυτό το σενάριο να επιφυλάσσεται για τους αδιανόητη απόφαση άρνησης απόδοσης ΑΜΚΑ στους πρόσφυ«τυχερούς» καθώς ήδη εκατοντάδες πρόσφυγες, ιδιαίτερα αυτοί γες. Αυτό, για να το κάνουμε ξεκάθαρο, σημαίνει ότι η κυβέρπου δεν είναι από την Συρία, έχουν μεταφερθεί σε κλειστά νηση αποστερεί το δικαίωμα στην υγεία από μία ομάδα ανθρώκέντρα κράτησης, σαν κοινοί εγκληματίες, πρακτική την οποία πων, στην οποία συμπεριλαμβάνονται ακόμη και παιδιά (!!) και η κυβέρνηση αποδίδει στην «παρανομία» της εισόδου τους ζητάει από τα δημόσια νοσοκομεία και τους γιατρούς που εργάστην χώρα. ζονται σε αυτά και έχουν δώσει και όρκο να παρέχουν τις υπηΑυτές οι απαράδεκτες και επικίνδυνες συνθήκες, ρεσίες τους σε όποιον τις έχει ανάγκη ανεξαρτήτως αμοιβής, να όπου κανένα μέτρο ασφαλείας δεν υφίσταται ήταν αναπόφευ- αρνηθούν. Ας φανταστούμε την εικόνα ενός παιδιού με πυρετό κτο να οδηγήσουν σε ατυχήματα, όπως και έγινε. Πυρκαγιές που πηγαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για να του παρασχεξέσπασαν τόσο στην Μόρια, στην οποία μάλιστα και μια θεί αντιπυρετικό και την άρνηση του εφημερεύοντος γιατρού. 49χρονη προσφυγομάνα βρήκε φριχτό θάνατο, αλλά και στην Μεταχείριση χειρότερη και από αδέσποτο δηλαδή θέλει η Νέα Σάμο ύστερα από συγκρούσεις ομάδων προσφύγων, η οποία Δημοκρατία σε ανήλικα άρρωστα παιδιά. Μάλιστα και εδώ επίκατέστρεψε μεγάλο μέρος του καμπ. Από τότε οι πρόσφυγες σης η εγχώρια δημοσιογραφία έδωσε τα ρέστα της προσπαθώέχουν διασκορπιστεί σε υπαίθριους χώρους στο νησί και δεν ντας να αποδείξει πόσο άδικο είναι με τα λεφτά της φορολογίας δέχονται να επιστρέψουν προβάλλοντας το δίκαιο αίτημα τους των Ελλήνων να γιατρεύονται αλλοδαπά παιδιά ξεχνώντας να φύγουν από την Σάμο και να εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς βέβαια να μας πει πόσο δίκαιο είναι με τα ίδια λεφτά της φοροσυνθήκες διαβίωσης. Επιβάλλεται να σημειωθεί σε αυτό το λογίας των Ελλήνων να «γιατρεύονται» αλλοδαπά συμφέροντα σημείο η χυδαία στάση των ΜΜΕ, όπου βέβαια δεν αναφέρθη- μονοπωλίων και τραπεζών. κε ποτέ η εικόνα «ανθρώπινου στάβλου» και εγκλωβισμού σε Στόχος της αισχρής προπαγάνδας για την οποία έγινε αυτά τα κέντρα και οι απάνθρωποι όροι επιβίωσης, αλλά αντί- λόγος ανωτέρω δεν αποτελεί άλλος από το να στραφεί η κοινή θετα αναπαρήγαγαν ότι λίγο πολύ για τα περιστατικά ευθύνο- γνώμη εναντίον αυτών των βασανισμένων ανθρώπων προκεινται αποκλειστικά και μόνο οι πρόσφυγες, οι οποίοι παρουσιά- μένου να παρουσιαστούν ως εχθροί του λαού, ώστε να περάζονται πια ως οι θύτες και όχι τα θύματα, συγκαλύπτοντας τις σουν όλοι οι παραπάνω σχεδιασμοί όσο το δυνατόν πιο αναίματεράστιες και κύριες ευθύνες της πολιτείας, για να καταλήξουν κτα κατευνάζοντας τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά του στο συμπέρασμα ότι στην τελική και καλά να πάθουν. κόσμου, ο οποίος μέσα από αυτή την ιστορία όλο και συντηρηΑυτή βέβαια η χυδαία προπαγάνδα δεν είναι τυχαία, τικοποιείται και στρέφεται προς την ακροδεξιά ρητορική. έχει απολύτως συγκεκριμένη στόχευση και συνδέεται άρρηκτα Το προσφυγικό, αγκάθι βαθύ στα σπλάχνα της με την αντιμεταναστευτική πολιτική, την οποία θέλει να εφαρ- Ελλάδας και της Ευρώπης, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μόσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία να υπο- «παιδί» της ίδιας της «πολιτισμένης» κατά τα άλλα δύσης και γραμμιστεί βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πολιτική σηκώνει κάθε υποκριτικό πέπλο «ανθρωπισμού» με το οποίο της ΕΕ που όταν δεν σηκώνει φράχτες και τοίχους αδιαφορεί αυτή προσπαθεί να σκεπάσει τα εγκλήματα της κατά της πλήρως. Ο εκτροχιασμός της κατάστασης σε τέτοιο οριακό ανθρωπότητας. Κανένας άλλος δεν είναι ο λόγος που αυτοί οι σημείο μπορεί να την ανάγκασε μεν να μιλήσει για μεταφορά ταλαιπωρημένοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι την πόρτα μας -όσοι προσφύγων στον κεντρικό κορμό της χώρας προς αποσυμφό- φτάνουν- παρά την απελπισμένη προσπάθειά τους να βρουν ρηση των νησιών, εξαγγελία η οποία όμως φαίνεται μάλλον ως αυτό το «καλύτερο αύριο» που πολλοί αναζήτησαν για να 18

φύγουν από τη φρίκη του πολέμου, των δικτατοριών και του οικονομικού στραγγαλισμού, τα οποία όλα φέρνουν φαρδιά πλατιά την σφραγίδα της ίδιας της δύσης και των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών της. Καμία σχέση δεν έχουν οι πρόσφυγες, η πιο αδύναμη κοινωνική ομάδα και ο τελευταίος τροχός της αμάξης, με τον πραγματικό εχθρό των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων αυτής της χώρας. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός θαλασσοδέρνεται αιώνες τώρα από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ίδιων ξένων δυναστών και έχει γνωρίσει λόγω αυτού τον πόνο της μετανά-

στευσης και της προσφυγιάς. Αν θέλει πράγματι ο λαός μας να δει τον εχθρό του θα πρέπει να τολμήσει να σηκώσει το βλέμμα του λίγο πιο ψηλά και μαζί με αυτό και το ανάστημα του στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, αγώνα κοινό με τους πρόσφυγες προκειμένου να δει μια καλύτερη μέρα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ Νταγιάνα Μ.

Η κυβέρνηση της δεξιάς εκχωρεί γη και ύδωρ στους υπερατλαντικούς προστάτες της εκλιπαρώντας να εισπράξει τα εύσημα της υποτέλειας «Όχι, δε θα κάνουμε όλη τη χώρα μια βάση, θα κάνουμε όμως επιλεγμένα σημεία, θα εμβαθύνουμε λίγο τη σχέση μας». Με την παραπάνω φράση ο υπουργός άμυνας Παναγιωτόπουλος επιχείρησε κατά τα γνωστά να εξωραΐσει την πάγια πολιτική πειθήνιας υποταγής και συμμόρφωσης των εκπροσώπων της ντόπιας ολιγαρχίας προς τις υπαγορεύσεις των αμερικανών επικυριάρχων που οδηγεί δήθεν «στην αναβάθμιση της Ελλάδας σε χώρα πρώτης γραμμής». Η κυβέρνηση της ΝΔ «απογειώνει» στη συγκυρία τη «στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ», πατώντας ασφαλώς στην «προετοιμασία του εδάφους από τον ΣΥΡΙΖΑ» όπως κομπορρημονεί εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Γ. Κατρούγκαλος. Είχε προηγηθεί βέβαια ο ίδιος ο Τσίπρας ο οποίος σε μια αλησμόνητη επίδειξη πολιτικού χαμαιλεοντισμού, χαρακτήρισε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ. Οι απαιτήσεις των ΗΠΑ προς τους ντόπιους υποτακτικούς, όπως αποτυπώθηκαν ιδιαίτερα κατά την πρόσφατη επίσκεψη του αμερικανού ΥΠΕΞ Πομπέο, για συνέχιση και επέκταση σε βάθος δεκαετίας (αντί της ετήσιας ανανέωσης) της υφιστάμενης «συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας», περιλαμβάνουν: - την επέκταση και αναβάθμιση σε αμερικάνικο στρατό και εξοπλισμό στη βάση της Σούδας - την εκχώρηση τμήματος του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης για αμερικάνικη στρατιωτική βάση - την αναβάθμιση της στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ στη Λάρισα (όπου ήδη υπάρχει το νατοϊκό στρατηγείο) με τα μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη (drones) - εξοπλισμό των στρατιωτικών εγκαταστάσεων στο Στεφανοβίκειο του Βόλου, με νέα επιθετικά ελικόπτερα. Και όλα αυτά ενώ παραμένουν οι βάσεις σε Άραξο, Ανδραβίδα κτλ. Στα πλαίσια του εντεινόμενου ανταγωνισμού τους με Ρωσία, Κίνα και ΕΕ, οι ΗΠΑ βιάζονται να μετατρέψουν τη χώρα μας σε στρατιωτικό προγεφύρωμα με διακύβευμα το γεωστρατηγικό έλεγχο του φλεγόμενου τόξου που εκτείνεται από τα Βαλκάνια, την Ουκρανία, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Ήδη η χώρα μας έχει χαρακτηριστεί από τα επιτελεία της Ουάσιγκτον ως «κράτος ανάσχεσης» (μαζί με το Ισραήλ, τη

Ρουμανία και την Πολωνία), ενώ Ρωσία και Ιράν έχουν προειδοποιήσει ότι θα στρέψουν τους πυραύλους τους σε χώρες με αμερικανικές βάσεις που τις απειλούν. Γίνεται επομένως φανερό πως η περιβόητη «αναβάθμιση» και ο ηγετικός ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή που ευαγγελίζεται η ντόπια αστική τάξη και αναπαράγουν και από τα «αριστερά» το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού, δε συνιστούν παρά την ένταση και το βάθεμα της εξάρτησής της, μια πολιτική που συνιστά ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για την ειρήνη και την ασφάλεια του λαού μας και των γύρω λαών. Το διαχρονικό αφήγημα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», βάσει του οποίου επιχειρείται να δικαιολογηθεί το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας μας στους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές ως… αναγκαίο κακό, με αντάλλαγμα δήθεν την «υψηλή προστασία» τους και την ευνοϊκή στάση τους στα εθνικά θέματα, κονιορτοποιείται από τις πρόσφατες και μη εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Η εναπόθεση της λύσης του εθνικού τους ζητήματος στους σχεδιασμούς των αμερικανών αποτελεί δάσκαλο από την ανάποδη με βάση τα τεκταινόμενα στην περιοχή και για τους Κούρδους της Συρίας. Να προσθέσουμε τέλος πως οι βάσεις αποτελούν ξένο έδαφος και υπάγονται στο δίκαιο της χώρας στην οποία «παραχωρούνται», στην προκειμένη περίπτωση στο αμερικάνικο δίκαιο. Ο υπουργός άμυνας Παναγιωτόπουλος, διατυμπανίζοντας στο παραλήρημα ξενοδουλείας του πχ. πως «στη βάση της Σούδας οι Αμερικάνοι έχουν κάνει πράγματα …το λένε οι Έλληνες που είναι εκεί, πόσο διαφορετικό είναι το περιβάλλον, πόσο καλύτερες οι υποδομές» επιχειρεί χονδροειδώς να διαστρεβλώσει την (σκοπίμως αποσιωπούμενη από τα επισημα ΜΜΕ) πραγματικότητα των συχνά επαναλαμβανόμενων - ατιμώρητων φαινομένων αυτοδικίας των αμερικανών στρατιωτικών προς τους ντόπιους, που φουντώνουν το αίσθημα της εθνικής ταπείνωσης του πληθυσμού απέναντι στους υπερατλαντικούς …ευεργέτες του. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ανάγκη η νεολαία μαζί με το λαό να παλέψει για να φύγουν οι βάσεις και οι αμερικάνοι από τη χώρα μας, ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τα ντόπια στηρίγματά του, για εθνική ανεξαρτησία. Νίκος Κ.

περιοδικό

ΟΝΝΕΔ: Μαθήματα (Νέας) Δημοκρατίας

ρεις μήνες αφού αναλάμβανε το τιμόνι της ΝΔ τον Ιανουάριο του γωγής του συνεδρίου και των εκλογών. Τα κριτήρια αξιολόγησης και 2016, ο Κυριάκος Μητσοτάκης με συνοπτικές -δημοκρατικές- προώθησης των υποψηφίων φαίνεται ότι τα όρισε ο ίδιος ο Κυριάκος διαδικασίες διέλυε κυριολεκτικώς εν μία νυκτί τη νεολαία του Μητσοτάκης. Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ εξελέγη ο Κ. Δέρβος, ο οποίος και κόμματός του, καθότι, όπως σημείωνε και ο ίδιος, δεν θα ήταν δυνα- εργάστηκε περισσότερο πάνω στις υποσχέσεις και τους σχεδιασμούς τό να ανεχθεί «μια ΟΝΝΕΔ μηχανισμών η οποία θα αναπαρήγαγε τις τους οποίους έκανε (μέσω twitter) ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, παθογένειες του χθες». οραματιζόμενος ένα φυτώριο νέων στελεχών στην ΟΝΝΕΔ έτοιμα να Καλώς ή κακώς, το επίπεδο της σήψης στο εσωτερικό της νεολαί- προωθηθούν (να ανταμειφθούν) σε ανώτερα κλιμάκια: ας του κόμματος δεν αναλύθηκε περισσότερο, και τα ΜΜΕ περιορί- «Θέλω την ενεργό συμμετοχή σας. Θέλω να σας δω στο μητρώο πολιστηκαν σε θολές περιγραφές για εκλογικές δοσοληψίες, παρατυπίες τικών στελεχών. Θέλω η επόμενη κοινοβουλευτική μας ομάδα να στο όριο της προκλητικής νοθείας, και για μια «νοσηρή ατμόσφαιρα» είναι η νεώτερη στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Σας θέλω στην κατά την ακριβή φράση του ίδιου του αρχηγού της ΝΔ. Όλα αυτά τον πρώτη γραμμή» (υπογραφή: Κ. Μητσοτάκης). υποχρέωναν στην απόφαση να προτιμήσει να καταλύσει τη γαλάζια Στο 12ο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ, το οποίο πραγματοποιήθηκε τον νεολαία και να δώσει τέλος στη …νεανική διαπλοκή. «Οι εικόνες Οκτώβριο του 2019, οι διαδικασίες απλοποιήθηκαν ακόμη περισσόαπαξίωσης της ΟΝΝΕΔ στο συνέδριο της ιστορικής νεολαίας της τερο. Βρέθηκε συνολικά μόνον ένας υποψήφιος, ο Π. Μαρινάκης (με παράταξης εκπέμπουν παρακμή και τέλος εποχής» παρατηρούσε ο την υποψηφιότητά του να υπογράφεται από το 87% των συνέδρων) Κυριάκος Μητσοτάκης και εκκινούσε να πατάξει τα συμφέροντα, ξεκι- και δεν απαιτήθηκαν κάλπες και εκλογικά τρεχάματα. Ο Π. νώντας από τον προβεβλημένο, μέχρι τη στιγμή εκείνη, γραμματέα Μαρινάκης έτρεξε μόνος, και βγήκε πρώτος. Η καλή εικόνα της της ΟΝΝΕΔ, Α. Παπαμιμίκο, τον οποίο και εξωθούσε σε παραίτηση. Ο γαλάζιας όσο και δημοκρατικής νεολαίας θα μπορούσε να φτάσει τελευταίος, αποχωρούσε με αρκετές μπηχτές, αρκετά σαφείς: στο απόγειό της, αν δεν τραυματιζόταν ελαφρώς από το δημόσιο αντι«Κάποιοι προσπαθούν από το πρωί να βρουν τρόπο να με διαγράψουν μεταναστευτικό παραλήρημα της Φ. Νικητοπούλου, προέδρου της (…) χωρίς να μπορούν να βρουν τίποτα σε βάρος μου… Παραιτούμαι ΟΝΝΕΔ Πεντέλης, λίγες μόλις ημέρες μετά τον περίπου εκλογικό για να διευκολύνω τον Κυριάκο Μητσοτάκη…». Στη συνέχεια, και για θρίαμβο του Π. Μαρινάκη. να αποφύγει περισσότερη χρονοτριβή στη σύγκρουσή του με τη διαΤο διαχρονικώς (δραματικά) αστείο της υπόθεσης ΔΕΝ είναι οι πλοκή, ο αρχηγός της ΝΔ διέγραψε κατευθείαν τον πρόεδρο της επιφάσεις δημοκρατικών διαδικασιών μέσα στην …ομώνυμη κομμαΟΝΝΕΔ, Β. Γεωργιάδη, χωρίς να περιμένει την παραίτησή του, με τον τική νεολαία, καθότι στην πραγματικότητα κανείς δεν θα περίμενε τελευταίο επίσης να δηλώνει με νόημα: «Δεν γνωρίζω γιατί διαγράφη- κάτι διαφορετικό. Ούτε εκείνοι που γνωρίζουν την γαλάζια παράταξη, κα, αφού ουδέποτε κλήθηκα σε κανένα πειθαρχικό όργανο, επειδή ούτε εκείνοι που αποτελούν την γαλάζια παράταξη. προφανώς τα όργανα και το καταστατικό για κάποιους δεν έχουν Όμως οι κάθε λογής μπογδάνοι και οι βορίδηδες που απ’ ό,τι καμία αξία»… αποδεικνύεται ΔΕΝ λείπουν ούτε και από τις τάξεις της γαλάζιας νεοΩς επιστέγασμα της -δημοκρατικής- κάθαρσης που επέβαλε ο λαίας, θα μπορούσαν ίσως να είναι πιο συγκρατημένοι κάθε φορά Κυριάκος Μητσοτάκης στη νεολαία του κόμματός του, (ξανά) με ατο- που επιχειρούν να λασπολογήσουν και να συκοφαντήσουν (στην μική του απόφαση, απαγορεύτηκε η συμμετοχή οποιουδήποτε αντι- πραγματικότητα τον μεγάλο τους φόβο) τον κομμουνισμό, κατασκευπροσώπου από το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στο 10ο τακτικό συνέδριο άζοντας κατηγορίες για απολυταρχικά καθεστώτα και αυταρχικές διατης ΝΔ. Περισσότερο δημοκρατικός, πεθαίνεις. δικασίες. Ένα εξάμηνο μετά, λειτουργώντας δημοκρατικά …χωρίς νεολαία, 45 χρόνια τώρα η ΟΝΝΕΔ προσπαθεί εναγωνίως να θάψει όσο η ΝΔ, δηλαδή αυτοπροσώπως ο Κ. Μητσοτάκης, έκρινε ότι είχαν ωρι- βαθύτερα κάτω από τη λάσπη τον σοσιαλισμό, και το κάνει αυτό, κρίμάσει πλέον οι συνθήκες για ένα συνέδριο της γαλάζιας νεολαίας νοντας εξ ιδίων τα αλλότρια: γνωρίζει πώς είναι ένα σάπιο σύστημα, χωρίς παρατράγουδα, για ένα «συνέδριο επανίδρυσης της ΟΝΝΕΔ», γιατί γνωρίζει πώς λειτουργεί η ίδια, η ΝΔ, καθώς το σύστημα που όπως και ονομάστηκε. αμφότερες υπηρετούν. Αυτή τη φορά, οι υποψήφιοι είχαν την έγκριση του Προέδρου της Δημήτρης Κ. ΝΔ (με άλλα λόγια, δεν ήταν ούτε Σαμαρικοί, ούτε Καραμανλικοί), γεγονός που αποτελούσε και εγγύηση της ομαλής δημοκρατικής διεξα-

Κόμματα της κρίσης και... κομματίδια των μνημονίων Δεκανίκια του αστικού πολιτικού συστήματος με ημερομηνία λήξης

ο Ποτάμι, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία, Ένωση Κεντρώων, Πλεύση Ελευθερίας. Αυτά και σωρεία άλλων κομμάτων και κομματιδίων δημιουργήθηκαν τον επίσημο καιρό των μνημονίων, όταν κλασικά αστικά κόμματα συρρικνώνονταν ή καταβαραθρώνονταν και κυριαρχούσαν η ρευστότητα και ευρείες ανακατατάξεις. Βραχύβια, προσωποπαγή, συσπειρωμένα κυρίως γύρω από μια μικρή ομάδα προσωπικοτήτων, τα νεόκοπα αυτά μορφώματα χαρακτηρίζονταν από ανύπαρκτες ή σκιώδεις διαδικασίες που περιορίζονταν είτε στα «ιδρυτικά συνέδρια» είτε σε «έκτακτες συνδιασκέψεις», προκειμένου να αποφασίσουν τη συμμετοχή τους σε κάποιο κυβερνητικό συνασπισμό ή να επικυρώσουν τη στήριξη στην εφαρμογή των μνημονίων. Ενίοτε δε και για να... διαλυθούν!

Δεκανίκια του αστικού πολιτικού συστήματος και αρωγοί των μνημονίων Ποιος ξεχνά τον «πολύ» Πάνο Καμμένο όταν έφευγε από τη ΝΔ με εθνικιστικές τυμπανοκρουσίες και που με το γνωστό «κουτσαβάκικο» στυλ κατακεραύνωνε μνημόνια και κυβέρνηση Σαμαρά, για να γίνει και ο ίδιος μνημονιακός, προκειμένου να μη χάσει την υπουργική θέση; Ή τον Φώτη Κουβέλη που αποχωρούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας τη διαφωνία του με την τότε γραμμή, δημιουργώντας τη «ρεαλιστική» ΔΗΜΑΡ, μπαίνοντας σε συγκυβερνήσεις με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ψηφίζοντας μνημόνια και συνηγορώντας στην πλήρη υποταγή της χώρας στους δανειστές, για να ξαναγυρίσει και πάλι στον μνημονιακό πλέον ΣΥΡΙΖΑ, ως υπουργός, λίγα χρόνια μετά; Ποιος ξεχνά τον Σταύρο Θεοδωράκη και το μεταμοντέρνο «Ποτάμι» που «ξεπερνούσε» υποτίθεται το «παλιό», πλασάροντας ένα νεοφιλελεύθερο ατομικιστικό lifestyle, στηρίζοντας απόλυτα μνημονιακές πολιτικές, για να καταλήξει τελικά να φυλορροήσει σχεδόν σύσσωμο προς τα «παλιά» κόμματα ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος ξεχνά την περιβόητη πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία, αφού τα «έσπασε» με τον ΣΥΡΙΖΑ για το... χρέος και τα μνημόνια, δημιούργησε την Πλεύση Ελευθερίας, για να... αποθεώνει τον εαυτό της και να καταδεικνύει στον «απλό κόσμο», το πώς θα γίνει η Ε.Ε. πιο «δίκαιη», πιο νομοταγής και πιο «ανθρώπινη»... Ποιος ξεχνά ακόμα και το γραφικό Βασίλη Λεβέντη που ωρυόταν στα διάφορα τοπικά κανάλια της Αττικής για τα «λαμόγια», το «παπανδρέικο» και το «μητσοτακέικο», μοιράζοντας «κατάρες»; Τον ίδιο Βασίλη Λεβέντη, που σε μια φάση απονομιμοποίησης του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, ένα κομμάτι κόσμου επέλεξε να ψηφίσει «τρολάροντας» και που φάνηκε εν τέλει τόσο χρήσιμος στο να περάσουν από το κοινοβουλιο τόσα αντιλαϊκά μέτρα, συμμετέχοντας και αυτός στο πολιτικό «κομπρεμί».

Η ημερομηνία λήξης περιλαμβάνεται στη συσκευασία... Όλη αυτή η πληθώρα κομμάτων, δημιουργήθηκαν ακριβώς έχοντας ημερομηνία λήξης. Και οι ιθύνοντες το γνώριζαν. Όπως γνώριζαν ότι αν ήθελαν να πλασαριστούν σε κυβερνητικά αξιώματα, κατέχοντας θέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, έπρεπε να παρουσιάσουν «κουκιά» (το αστικό πολιτικό «παιχνίδι» ποτέ δεν βλέπει ψήφους πολιτών, παρά προστάζει για «κουκιά» που πλασάρουν στην εξουσία), τουλάχιστον ένα μόρφωμα για τα μάτια του κόσμου και κυρίως έναν τρόπο για να μην «χαθούν» ψήφοι από το αστικό πολιτικό μπλοκ εξουσίας. Ένα κανονικό «μάντρωμα» δηλαδή του κόσμου... Κι αφού πλατιές μάζες γύρισαν την πλάτη στα κλασικά 20

κόμματα εξουσίας, είτε απέχοντας από τις εκλογές, είτε στέλνοντας στα τάρταρα το ΠΑΣΟΚ και «χαρίζοντας» στη Δεξιά του Σαμαρά τα χαμηλότερα εκλογικά της αποτέλεσμα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος συγκράτησης αυτού του κόσμου. Έτσι «το πήγαν» ...παραδοσιακά: «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Στελέχη από τους κόλπους του δικομματισμού, προφασιζόμενα κάλπικες, όπως τελικά αποδείχθηκε, πολιτικές και ιδεολογικές «διαφωνίες» ύψωσαν μπαϊράκι και «έστησαν» τους δικούς τους κομματικούς μηχανισμούς. Όσοι κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, όχι μόνο «ξέχασαν» διαφωνίες και παλιές έριδες, αλλά στήριξαν, στο σύνολό τους, αυτά ακριβώς τα οποία δήλωναν προπαγανδιστικά ότι «πολεμούσαν». Διότι η «αντιμνημονιακή ψήφος» που ευαγγελίζονταν οι ΑΝΕΛ, Λεβέντης και τόσοι άλλοι ή η «στροφή στο ρεαλισμό» των Κουβέληδων μετατράπηκαν έντεχνα σε βασικό στήριγμα των μνημονιακών πολιτικών, με άμεση ψήφιση νομοσχεδίων και συναίνεση σε σειρά αντεργατικών και αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, συμβάλλοντας τελικά στην καταβαράθρωση των λαϊκών στρωμάτων. Ο στόχος όμως επετεύχθη. Η ψήφος εκείνου του κομματιού της κοινωνίας που τραβήχτηκε από τις «σειρήνες» δεν αποσπάστηκε από το αστικό πολιτικό μπλοκ. Ίσα ίσα κατευθύνθηκε σε πολιτικές εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές που ευαγγελίζονταν τα συγκεκριμένα κόμματα.

Στο ίδιο «παιχνίδι» και η ακροδεξιά Ακόμα και ο ακροδεξιός βόρβορος ειδώθηκε από μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος ως κανονικότατη συστημική εφεδρεία, με «προβιά» φυσικά «αντισυστημική». Έτσι η εξάλειψη του ΛΑΟΣ έφερε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, με αστούς δημοσιολόγους και πολιτικά πρόσωπα να κάνουν λόγο για... «σοβαρή Χρυσή Αυγή» (sic), διαβλέποντας στο πρόσωπο των φασιστών ενδεχόμενο στήριγμα. Η ίδια πάντως έδειξε εξαρχής το πραγματικό της πρόσωπο, παρέχοντας στήριξη σε εφοπλιστές και τραπεζίτες, αντιτασσόμενη σε οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση. Όμως ο βάλτος της ακροδεξιάς επεφύλασσε σειρά άλλων κομματιδίων. Μπαλτάκοι, Φαήλοι, Τζήμεροι και σωρός άλλων, οι περισσότεροι από τους οποίους είτε ξεπήδησαν από τη ΝΔ είτε κατέληξαν σε αυτήν σήμερα, δημιούργησαν τα δικά τους καθ’ όλα συστημικά «αντισυστημικά» κομματίδια...

Μία «μόδα» που συνεχίζεται μέχρι σήμερα Όπως φαίνεται πάντως, η «μόδα» των κομμάτων και των κομματιδίων με ημερομηνία λήξης και συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες δεν έχει περάσει. Από το νεόκοπο ΜέΡΑ25 του «γκουρού» των οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη που επαναφέρει το αφήγημα της «καλής» ΕΕ μέχρι κόμματα όπως το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου και άλλα τόσα που δημιουργούνται ή εξακολουθούν να «συντηρούνται» στα... χαρτιά, φαίνεται πως το αστικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να έχει ανάγκη από πρόθυμους υπηρέτες και στηρίγματα. Στόχος πάντα η υφαρπαγή της ψήφου του λαού πάση θυσία. Ουσιαστικά, πολιτικές εφεδρείες και στηρίγματα που παίρνουν το χαρακτήρα σκιωδών προσωποπαγών μορφωμάτων θα εξακολουθούν να υπάρχουν και να αναπαράγονται. Όσο η εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού συνεχίζει να υφίσταται, όσο το σύστημα «διψά» για νέα κέρδη, δεν πατάει όμως γερά στα πόδια του, όσο ο φόβος μιας νέας κρίσης συνεχίζει να πλανάται, οι πολιτικοί αγύρτες και τσαρλατάνοι θα είναι πάντα χρήσιμοι για την αστική τάξη και το πολιτικό της «παιχνίδι». Γιώργος Β. 21

περιοδικό

Το χτύπημα των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, πρώτος στόχος της κυβέρνησης της Ν.Δ.

κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παίρνοντας την σκυτάλη από την αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη μέσα στον Αύγουστο προχώρησε στην νομοθέτηση νέων αντεργατικών μέτρων. Λίγους μόνο μήνες αργότερα φέρνει και νέο πολυνομοσχέδιο με νέους αντεργατικούς νόμους χτυπώντας καίρια εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Στόχευση της κυβέρνησης να δώσει το ελεύθερο στην ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία των εργοδοτών από τη μία και από την άλλη να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους, βάζοντας περαιτέρω εμπόδια στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΧΑΡΙΣΕ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΣΕΒ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ

Μέσα στον Αύγουστο με τροπολογία η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση του άρθρου 9 του νόμου 4554/2018. Πρόκειται για το άρθρο που προέβλεπε την συνευθύνη εργοδότη και εργολάβου απέναντι στους εργολαβικούς εργαζόμενους όσο αφορά την καταβολή των αποδοχών, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις αποζημιώσεις άλλα και την τήρηση κανόνων υγιεινής και ασφαλείας. Ουσιαστικά με την κατάργηση του άρθρου αυτού χάθηκε και μια μικρή δυνατότητα των εργαζόμενων να διεκδικούν, ό,τι τους στερούσε ο εργολάβος, και από αυτόν αλλά και από τον εργοδότη που είχε αναθέσει το έργο. Δεύτερο δώρο στους εργοδότες από την κυβέρνηση, και κατάργηση του άρθρου 48 Ν. 4611/2019 που είχε ψηφιστεί και ίσχυε μόλις από τον Μάιο. Με την κατάργηση της διάταξης αυτής οι εργοδότες ουσιαστικά δεν χρειάζεται να λογοδοτούν όταν απολύουν κάποιον. Ουσιαστικά απαλλάσσει τους εργοδότες από την υποχρέωση δικαιολόγησης των απολύσεων και ρίχνει το βάρος εξ ολοκλήρου στον εργαζόμενο να αποδείξει μια καταχρηστική απόλυση, μια διαδικασία χρονοβόρα και δαπανηρή. Το πρόσχημα της κυβέρνησης ήταν ότι έτσι δεν θα φακελώνεται και δεν θα στιγματίζεται ο εργαζόμενος στην επόμενη εργασία του. Τους έπιασε ο πόνος για τους εργαζόμενους, μην φακελωθούν, ενώ την ίδια στιγμή περνάνε νόμο για το ηλεκτρονικό φακέλωμα των εργαζομένων στα σωματεία. Δεν είναι τυχαίο, ότι και οι δύο διατάξεις επικροτήθηκαν με ενθουσιασμό από ΣΕΒ και εργοδότες. Εδώ βέβαια αξίζει να τονιστεί και η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ που έκανε λόγο για κατάργηση φιλεργατικών ρυθμίσεων της κυβέρνησης του. Ουσιαστικά και η προηγούμενη ρύθμιση άφηνε μεγάλα περιθώρια ερμηνείας και δράσης στους εργοδότες, καθώς ως «βάσιμο λόγο» για την απόλυση αποδεχόταν καθετί που σχετιζόταν με την ικανότητα ή τη συμπεριφορά του εργαζομένου, ή τις λειτουργικές απαιτήσεις της επιχείρησης, της εγκατάστασης ή της υπηρεσίας, ή με άλλα λόγια την «ανταγωνιστικότητα» μιας επιχείρησης, τη μείωση των λειτουργικών εξόδων ή του εργασιακού κόστους. Δεν μπορεί να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για φιλεργατικές πολιτικές όταν για 4 χρόνια άφησε όπως είχε το αντεργατικό καθεστώς εργολαβίας-υπεργολαβίας, νομιμοποιώντας το ουσιαστικά, ενώ από την άλλη άφησε τους μηχανισμούς επιθεώρησης εργασίας παροπλισμένους όπως και προηγούμενα. ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 22

Ηλεκτρονική ψηφοφορία για την λήψη αποφάσεων των εργαζομένων Με βασικό επιχείρημα τον «εκδημοκρατισμό» των συνδικάτων, η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε άλλες δύο αντιδραστικές διατάξεις προς ψήφιση. Με το άρθρο 50 του πολυνομοσχεδίου εισάγεται η δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τη λήψη αποφάσεων σε γενικές συνελεύσεις αλλά και σε όργανα διοίκησης των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένου και για την λήψη απόφασης για κήρυξη απεργίας. Στο τέλος της διάταξης προστίθεται: «με απόφαση του Υπουργού Εργασίας είναι δυνατόν να ορίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις και κάθε λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παρούσης διάταξης». Ουσιαστικά η ΝΔ πατάει πάνω στα νομοθετήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που έβαλε το 50% συν ένα για την λήψη απόφασης στις συνελεύσεις των σωματείων, μάλιστα χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα με την ΝΔ σήμερα περί εκδημοκρατισμού. Ξεκάθαρος στόχος της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας είναι να πλήξει τις μαζικές διαδικασίες των εργαζόμενων, να τους απομακρύνει από την συνδικαλιστική δράση, προωθώντας μια επί της ουσίας συνδικαλιστική «εξατομίκευση», κάνοντας ευκολότερο τον έλεγχο και επηρεασμό του εργαζόμενου από την εργοδοσία, απομονώνοντάς τον από τις συλλογικές διαδικασίες, ενώ βάζει εκ νέου εμπόδια στην αγωνιστική έκφραση των εργαζομένων και στο δικαίωμα στην απεργία.

Ηλεκτρονικό «φακέλωμα» συνδικαλιστικών οργανώσεων και εργαζομένων! Η δεύτερη διάταξη προβλέπει τη δημιουργία Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.) στο Υπουργείο Εργασίας, στο οποίο θα υπάρχουν όλα τα στοιχεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, καταστατικά, αριθμός μελών, οικονομικές καταστάσεις. Όμως και εδώ ακολουθεί η προσθήκη ότι «με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, ρυθμίζεται κάθε θέμα σχετικά με τη δημιουργία του Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων, τη δημοσιότητα των στοιχείων του και κάθε αναγκαία τεχνική λεπτομέρεια καθώς και τη χορήγηση πληροφοριών σε σχέση με τα στοιχεία του μητρώου και με την τήρηση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, ιδίως σε σχέση με την αντιπροσωπευτικότητα συνδικαλιστικών οργανώσεων εργαζομένων». Η εν λόγω διάταξη ανοίγει το δρόμο για τον μεγαλύτερο έλεγχο των συνδικάτων από το αστικό κράτος. Στον Υπουργό Εργασίας δίνεται η εξουσία με αποφάσεις του να καθορίζει την έκταση και τον χαρακτήρα αυτού του ελέγχου που φτάνει και μέχρι το φακέλωμα εργαζομένων. Συγκεντρώνοντας εσωτερικά στοιχεία του συνδικάτου η κυβέρνηση θα παρακολουθεί τη συνδικαλιστική δράση και θα μπορεί να χρησιμοποιεί αυτά τα στοιχεία για να επεμβαίνει σε αυτήν.

Συνδικάτα εν δυνάμει «εγκληματικές οργανώσεις»

Και χωρίς να μένει σε αυτά η κυβέρνηση της ΝΔ πατώντας για ακόμη μια φορά στην αντεργατική και αντιλαϊκή

πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται με νομοθετική διάταξη να αντιμεΠρόκειται για πραγματικά προκλητική ενέργεια και τωπίσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα συνδικάτα ως εν των δύο κυβερνήσεων, τα συνδικάτα να μπορεί να θεωρηθούν δυνάμει εγκληματικές οργανώσεις. Σύμφωνα με τον νόμο «εγκληματικές οργανώσεις», που ξεπλένουν μαύρο χρήμα, ή 4557/2018 της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο «Πρόληψη και ακόμα περισσότερο «οντότητες» όπως αναφέρει η διάταξη, που καταστολή της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δρα- μπορεί να χρηματοδοτούν την τρομοκρατία. στηριότητες και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας (ενσωμάΠρόκειται για μια έντονη κλιμάκωση της αντεργατικής τωση της Οδηγίας 2015/849/ΕΕ) και άλλες διατάξεις» τα πολιτικής προσπαθώντας με κάθε τρόπο να πλήξει το οργανωΔιοικητικά Συμβούλια όλων ανεξαιρέτως των συνδικαλιστικών μένο συνδικαλιστικό κίνημα και να τρομοκρατήσει τους εργαζόοργανώσεων υποχρεούνται να καταγράψουν σε ειδική πλατ- μενους, όσους συνδικαλίζονται και απεργούν. Η απάντηση που φόρμα, που φέρει τον τίτλο «Κεντρικό Μητρώο Πραγματικών εμείς τους δίνουμε στα παραπάνω είναι ότι τα συνδικάτα και τα Δικαιούχων» (ΚΜΠΔ), τα ατομικά στοιχεία (ονοματεπώνυμο, σωματεία των εργαζομένων δεν απολογούνται ούτε δίνουν αριθμό ταυτότητας, ΑΦΜ, τηλέφωνα κλπ) των μελών των προ- λογαριασμό στην κυβέρνηση, στο κράτος και στην ΕΕ. εδρείων τους. Η ΝΔ αυτό δεν θα το άφηνε φυσικά στην τύχη του Λογοδοτούν αποκλειστικά και μόνο στα μέλη τους και στους και ως επάξιος συνεχιστής του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να το εφαρμόσει εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους δρουν και θέτοντας καταληκτική ημερομηνία. Όποιος δεν υπακούσει τις αγωνίζονται πάντα κάτω από το φως του ήλιου. εντολές, θα ακολουθήσει πρόστιμο 10.000 ευρώ και το πρόστιμο θα διπλασιαστεί αν συνεχίσει να μη συμμορφώνεται. Βαγγέλης Σ.

Το πολυνομοσχέδιο για τα εργασιακά στοχεύει στην πλήρη καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων

ε το νέο πολυνομοσχέδιο η κυβέρνηση της ΝΔ βάζει ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο των Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων. Γιατί σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο όταν μια επιχείρηση ζητήσει να ενταχθεί με καθεστώς πτώχευσης ή σε παρόμοιου τύπου ειδικά καθεστώτα, αυτόματα δεν ισχύουν οι κλαδικές ή εθνικές και τοπικές ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, αλλά για κάθε εργαζόμενο ισχύουν νέοι όροι, με βάση το ειδικό καθεστώς (και τις «ειδικές ανάγκες») της εκάστοτε επιχείρησης. Είναι προφανές ότι έτσι προωθούνται οι επιχειρησιακές ή, ακριβέστερα οι ατομικές συμβάσεις, με δυσμενέστερους όρους για τον εργαζόμενο, χαμηλότερους μισθούς, ελαστικές σχέσεις, με πρόσχημα το να «διασωθούν οι θέσεις εργασίας και να μην χαθούν εντελώς» από το ενδεχόμενο κλεισίματος της εταιρίας, όπως δηλώνει ο Υπουργός Εργασίας, Βρούτσης, όπου σταθεί. Αυτό που δε λέει ο Υπουργός, είναι πως με αυτό τον ύπουλο τρόπο ανοίγεται μεγάλο παράθυρο για να μπει μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων στην κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» και για να καταπατηθούν τα δικαιώματα χιλιάδων εργαζόμενων. Μάλιστα, αναφορές στα μέσα ενημέρωσης τονίζουν ότι μέχρι και ένα 70% των επιχειρήσεων είναι δυνατόν να ενταχθεί στην κατηγορία εξαίρεσης εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων, με συνέπεια τεράστιο ποσοστό εργαζομένων να έχει καταβύθιση των μισθών τους! Με το ίδιο νομοσχέδιο αλλάζει και η διαδικασία με την οποία η ΓΣΕΕ, οι ομοσπονδίες και τελικά τα σωματεία μπαίνουν στο στάδιο της επιδιαιτησίας με τις εργοδοτικές οργανώσεις. Εδώ θα πρέπει να εξηγήσουμε τι είναι η επιδιαιτησία ή Μεσολάβηση. Επιδιαιτησία είναι η διεξαγωγή συλλογικών διαπραγματεύσεων με τη συμβολή Μεσολαβητή και με στόχο τη διευκόλυνση των Μερών για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Αυτό μέχρι σήμερα ήταν δυνατόν να κινηθεί είτε από κοινού είτε μονομερώς. Όμως με το σημερινό νομοσχέδιο καταργείται και από δω και στο εξής απαιτείται η από κοινού αίτηση για Μεσολάβηση. Έτσι, οι εργαζόμενοι χάνουν μεγάλο μέρος της διαπραγματευτικής τους δύναμης αφού δεν είναι σε θέση να απευθυνθούν από μόνοι τους στον Μεσολαβητή, και βέβαια σε καμία περίπτωση οι εργοδοτικές οργανώσεις δεν θέλουν την επιδιαιτησία γιατί μέχρι πρότινος όλο

και κάποια αιτήματα των εργαζομένων ικανοποιούσε. Μετατρέποντας έτσι τους εργαζόμενους σε έρμαια των εργοδοτών. Τέλος ένα από τα βασικότερα πλήγματα που φέρει το νέο νομοσχέδιο στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είναι ότι δεν δικαιούνται αυτόματα όλοι οι εργαζόμενοι ενός κλάδου την εφαρμογή μιας ΣΣΕ που έχει υπογραφεί από το κλαδικό συνδικαλιστικό όργανό τους, αλλά για την επέκτασή της σε όλους τους εργαζόμενους θα πρέπει να υποβάλουν αίτηση προς τον Υπουργό Εργασίας, και το πιο προκλητικό, υποχρεούνται να τεκμηριώσουν ότι η εν λόγω σύμβαση δεν θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης, δηλαδή τα κέρδη του εργοδότη (!), αλλά ούτε και την απασχόληση, δηλαδή δεν θα προκαλέσει απολύσεις (!!). Ο εργαζόμενος καλείται να μπει στα παπούτσια του εργοδότη και να «προστατεύσει» την επιχείρηση με κάθε τρόπο! Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι υπεύθυνος για να ορίζει ποιες επιχειρήσεις εξαιρούνται από τις παραπάνω διατάξεις είναι πάντα ο Υπουργός Εργασίας. Ο Υπουργός μπορεί επίσης να εξειδικεύει κάθε περίπτωση και να κάνει αλλαγές κατά το δοκούν με αντίστοιχες Υπουργικές Αποφάσεις, κάτι το οποίο μας έχουν συνηθίσει οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Είναι σαφές ότι το πολυνομοσχέδιο έρχεται και στοχεύει στην πλήρη καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων, με ένα τέχνασμα περιπτώσεων και εξαιρέσεων. Περιλαμβάνει άρθρα τα οποία δίνουν ξεκάθαρη προτεραιότητα στις επιχειρήσεις και την «ανταγωνιστικότητά» τους. Συγχρόνως, και ως δίχτυ ασφαλείας για την καλύτερη εφαρμογή των διατάξεων, λύνει τα χέρια του Υπουργού Εργασίας, δίνοντάς του απόλυτη ελευθερία και εξουσία να κρίνει ποια επιχείρηση αντιμετωπίζει προβλήματα, να την εξαιρεί από όλες τις παραπάνω διατάξεις και να μετατρέπει τους εργαζόμενους σε έρμαια των εργοδοτών. Οι «πολλές και καλές δουλειές» του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι τελικά δουλειές χωρίς δικαιώματα, με ακόμα χαμηλότερους μισθούς, με παρεμπόδιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, με διαλυμένες συλλογικές συμβάσεις και με τη δαμόκλειο σπάθη των υπουργικών αποφάσεων, που κινούνται ανάλογα με τις ορέξεις των εργοδοτών. Φανή Μ. 23

περιοδικό

Συνεχής αύξηση των εργατικών ατυχημάτων

χεδόν σε καθημερινή βάση διαβάζουμε για νέα εργατικά ατυχήματα. Αυτά είναι βέβαια αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα που μένουν στην αφάνεια και αφορούν συνήθως ανασφάλιστους εργάτες, οι οποίοι μπροστά στην εργοδοτική τρομοκρατία, δεν τολμούν να καταγγείλουν τα περιστατικά. «Ακόμη 2 νεκροί μεταφορείς delivery τις τελευταίες μέρες», «Νέο εργατικό ατύχημα στην Θεσσαλονίκη-σοβαρά τραυματισμένος 50χρονος εργάτης», «Νέο εργατικό ατύχημα σε οικοδομή στο Ηράκλειο Κρήτης», «Τραγωδία στην Ηλεία-Νεκρός χειριστής Γκρέιντερ», «Ακρωτηριάστηκε εργάτης σε εργασίες σε σχολείο», «Νεκρός 48χρονος σε ΧΥΤΑ», «Νεκρός εναερίτης της ΔΕΗ», «Νεκρός εργάτης στο Πέραμα», «Νεκρός οικοδόμος στο Ηράκλειο Κρήτης», «Νεκρός εργάτης στην Κάρυστο». Αυτοί είναι απλά μερικοί από τους τίτλους ειδήσεων τους τελευταίους 4 μήνες. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε κοντά στα 60 περιστατικά αυτών των μηνών με πολύ σοβαρά εργατικά ατυχήματα που έχουν σημειωθεί.

Τα στοιχεία του ΣΕΠΕ για το 2017 Από την άλλη δημοσιεύτηκαν πρόσφατα τα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το έτος 2017 για τα εργατικά ατυχήματα. Τα στοιχεία δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης! 7.357 εργατικά «ατυχήματα» στις Υπηρεσίες Επιθεώρησης Α.Υ.Ε. του Σ.ΕΠ.Ε., έναντι 6.515 το 2016 και 5.930 το 2015. Το 2017 είναι η χρονιά με τα περισσότερα καταγεγραμμένα συμβάντα μετά το 2000! Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ανέρχονται σε 76, έναντι 73 του 2016, και 67 το 2015, και είναι τα περισσότερα από το 2011. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΣΕΠΕ διαχωρίζει τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που έλαβαν χώρα στους χώρους δουλειάς από τους θανάτους από παθολογικά αίτια στο ίδιο περιβάλλον. Ουσιαστικά οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποσυνδέσουν τις επιπτώσεις που έχουν οι συνθήκες εργασίας στην υγεία του εργαζόμενου, φανερές και πιο κεκαλυμμένες, όπως για παράδειγμα το άγχος που απορρέει από την εργασιακή ανασφάλεια, τον χαμηλό μισθό, την πίεση για αποδοτικότητα, τον φόβο της ανεργίας κλπ.

ρες περιπτώσεις ούτε ένσημα. Τι γίνεται όταν οι εργαζόμενοι όμως διεκδικούν από την εργοδοσία τα αυτονόητα; Βρισιές, απειλές ακόμα και περιστατικά ξυλοδαρμών είχαμε τους προηγούμενους μήνες επειδή οι εργαζόμενοι ζήτησαν από τους εργοδότες τους τα ένσημα που δικαιούνταν.

Τυχαία περιστατικά ή Εργοδοτική αυθαιρεσίαάγρια εκμετάλλευση-καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων; Όσα κροκοδείλια δάκρυα και να χύνουν όλες οι κυβερνήσεις για τους εργαζόμενους, δεν γίνεται να κρυφτεί η ευθύνη της πολιτικής τους για τους εκατοντάδες νεκρούς εργάτες και εργαζόμενους, για τους χιλιάδες σοβαρά τραυματίες τα τελευταία μόνο χρόνια. Δεν μπορεί να μην συνδέεται η πολιτική των μνημονιών με το τραγικό αυτό θέμα. Η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων δεν είναι παρά μόνο μία από τις συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής που όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία 9 χρόνια υπηρετούν πιστά κάτω από τις εντολές των ξένων αφεντικών τους. Και σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ αυτή την πολιτική έρχεται να υπηρετήσει ακόμα πιο κυνικά, δικαιωμένη κιόλας αφού παίρνει την σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποδείχτηκε ακόμα ένας πιστός υπηρέτης των ξένων εντολοδόχων του. Αυτοί είναι που έχουν δώσει το ελεύθερο στους εργοδότες να προβαίνουν σε κάθε λογής αυθαιρεσίες, να καταπατούν ωράρια, να μην δίνουν τα δεδουλευμένα, ένσημα, να απειλούν και να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους, χωρίς να είναι υπόλογοι σε κανέναν. Εφαρμόζονται πλέον σε πάρα πολλές εταιρείες τον τελευταίο χρόνο η 6ήμερη εργασία, το 9ωρο, ενώ και πριν τις εκλογές ο Κυριακός Μητσοτάκης είχε κάνει σαφές, πως έχουμε περάσει σε μια νέα εργασιακή πραγματικότητα. Αυτή για την ΝΔ περιλαμβάνει και την 7ήμερη εργασία! Δεν μας εκπλήσσει βέβαια καθώς είναι αυτοί οι ίδιοι που στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχουν ταχθεί υπέρ της 12ωρης εργασίας στην Αυστρία. Όσο συνεχίζεται και κλιμακώνεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική, χωρίς να μπορεί να υπάρξει μαζική και οργανωμένη απάντηση από τους εργαζόμενους, οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες και τα εργατικά ατυχήματα θα είναι μια θλιβερή καθημερινότητα.

Οι εκφυλιστικές συνέπειες των διορισμένων ηγεσιών στις ομοσπονδίες

ους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τα όσα εκφυλιστικά διαδραματίζονται στις τάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος, με τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ να διαλύονται και τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις να προσφεύγουν στα δικαστήρια για να ορίσουν αυτά διοικήσεις, με την αστυνομία να καλείται από τις παρατάξεις για να διασφαλίσει τη «δημοκρατία» σε συνελεύσεις και συνέδρια Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών και γενικότερα διαδικασίες πολύ μακριά από τους εργαζόμενους. Η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση βαραίνει πρωταρχικά τις δυνάμεις που ελέγχουν τις ηγεσίες των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), η συνδικαλιστική γραμμή των οποίων έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εργαζομένων, εξυπηρετώντας την κυβερνητική πολιτική και τους εργοδότες. Πολύ βαριές ευθύνες, όμως, έχουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που ακολούθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα τακτική διάλυσης συνδικαλιστικών διαδικασιών, συνδυασμένη με μια πρακτική που υπονομεύει την ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων και εμπλέκει το αστικό κράτος ακόμα περισσότερο σε αυτά, δημιουργώντας αυταπάτες και για τον ρόλο του. Τον Απρίλη εκδόθηκε προσωρινή διαταγή του Πρωτοδικείου Αθηνών για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης στη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), ενώ τον Μάη βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου που διορίζει διοίκηση στην ΟΙΥΕ, που είναι η μεγαλύτερη Ομοσπονδία του ιδιωτικού τομέα. Τα δύο αυτά γεγονότα αναμφισβήτητα σηματοδοτούν τη δραματική κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, την απομαζικοποίησή του και τον πλήρη εκφυλισμό της λειτουργίας των οργάνων του. Οι συνέπειες του διορισμού διοικήσεων στις πολυαριθμότερες ομοσπονδίες της χώρας ήταν η υπονόμευση των απεργιών τόσο στις 24 του Σεπτέμβρη όσο και στις 2 του Οκτώβρη ενάντια στο αντεργατικό και αντισυνδικαλιστικό πολυ-

νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Ενώ η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και μια σειρά εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες είχαν πάρει αποφάσεις για απεργιακή κινητοποίηση στις 24 Σεπτέμβρη, η συνδικαλιστική πλειοψηφία των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, στη διορισμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ, προχώρησαν σε μια άθλια κίνηση διάσπασης του απεργιακού μετώπου, καλώντας αρχικά τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα (Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες), στα οποία πλειοψηφούν, να απεργήσουν μια μέρα μετά, στις 25 Σεπτεμβρίου. Στη συνέχεια και κάτω από την κατακραυγή που δέχθηκαν οι συγκεκριμένες παρατάξεις, αναδιπλώθηκαν και κάλεσαν σε «γενική απεργία» στις 2 Οκτωβρίου, με το πρόσχημα πως το νομοσχέδιο προβλέπεται να ψηφιστεί «στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος του πρώτου δεκαπενθήμερου του Οκτώβρη», όπως αναφέρει το σχετικό δελτίο τύπου της ΓΣΕΕ στις 19/9. Εμφανίστηκαν, μάλιστα, ως τιμητές της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος, να καλούν υποκριτικά σε «ουσιαστική και συντονισμένη απάντηση των συνδικάτων στο κυβερνητικό νομοσχέδιο», αυτοί που έχουν το πιο βαρύ ποινικό μητρώο στη διάσπαση, το συντεχνιασμό και την υπονόμευση των εργατικών αγώνων. Όλα αυτά βέβαια είχαν σαν συνέπεια τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη απεργία να έχουν μικρότερη συμμετοχή. Εξασθενώντας στην ουσία την οποιαδήποτε δυναμική ανέπτυσσε η απεργία στις 24 Σεπτέμβρη, ως μια πρώτη απάντηση των εργαζομένων. Δίνοντας έτσι μια χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση της ΝΔ. Η δημοκρατική λειτουργία των συλλογικών οργάνων και διαδικασιών του συνδικαλιστικού κινήματος διασφαλίζεται μόνο με τη μαζική παρουσία και την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων και αν σήμερα οι ταξικοί αγωνιστές έχουν ένα χρέος, είναι να παλέψουν σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Φανή Μ.

Βαγγέλης Σ.

Ο χώρος του επισιτισμού ματώνει Πρόκειται για τον κλάδο που μετράει τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα. Στους 18 ανέρχονται οι νεκροί διανομείς τα τελευταία 2 χρόνια σύμφωνα με το σωματείο επισιτισμού. Δεν πρόκειται απλά για τυχαία περιστατικά και ατυχήματα στο δρόμο όπως αναφέρουν τα ΜΜΕ. Αντίξοες συνθήκες εργασίας, με εξαντλητικά ωράρια, πολλές φορές 10ωρα, κάτω από πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες και συνεχή πίεση από τους εργοδότες, οι οποίοι ακόμα και χρονομετρούν διαδρομές, δημιουργώντας έντονα στρεσσογόνες καταστάσεις. Ακόμα ο εξοπλισμός που παρέχεται από τους εργοδότες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, με μηχανάκια κακοδιατηρημένα, ενώ δεν παρέχονται τα βασικά, όπως κράνος, μπουφάν, γάντια. Και αυτά για ένα μεροκάματο χωρίς να δίνονται υπερωρίες και στις περισσότε24

περιοδικό

ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ

Συνέχεια του δράματος στη Συρία

υμπληρώνονται πλέον 9 χρόνια από την έναρξη του πολέμου στη σε έντονες προστριβές με τους Αμερικάνους και η κατάσταση περιεΣυρία. Τα ΜΜΕ της Δύσης συχνά χαρακτηρίζουν τον πόλεμο στη πλάκη ακόμη περισσότερο. Ο πρόεδρος Άσαντ σε δημόσια ομιλία του Συρία ως εμφύλιο, σε μια προσπάθεια να διαστρεβλώσουν την προειδοποίησε την κούρδικη ηγεσία ότι έχει αυταπάτες και ότι οι ΗΠΑ αλήθεια και να αποκρύψουν το ρόλο των ΗΠΑ και ΕΕ ως εμπρηστών θα τους χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικό χαρτί με την Τουρκία. Σύντομα αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο. Τον Οκτώβριο του 2019 η του πολέμου. Η αποσταθεροποίηση στη Συρία άρχισε να διαφαίνεται το 2011, στα Τουρκία ξεκίνησε δεύτερη πιο εκτεταμένη αυτή τη φορά επιχείρηση στα πλαίσια της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», στην οποία επενέβησαν εδάφη που ήλεγχαν οι Κούρδοι με σκοπό να τους αφανίσει, με το όνομα ΗΠΑ και ΕΕ, προωθώντας ένα συνολικότερο σχέδιο ανατροπής κυβερ- «Πηγή Ειρήνης». Οι Αμερικάνοι αποφασίζοντας ότι η Τουρκία είναι πιο νήσεων και καθεστώτων της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής σημαντική σύμμαχος από τους Κούρδους, εγκατέλειψαν τη βόρεια Συρία σύμφωνα με τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Το σχέδιο αυτό, που ανοίγοντας το δρόμο για την εισβολή χωρίς δισταγμό. Ο πρόεδρος ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ονόμαζε «εκδημοκρατι- Τραμπ περιπαίζει ουσιαστικά τους μέχρι χθες συμμάχους του δηλώνοσμός της Μέσης Ανατολής», αποτελεί συνέχεια των αιματηρών κατακτη- ντας ότι... «Οι Κούρδοι δε μας βοήθησαν στο δεύτερο Παγκόσμιο τικών πολέμων που εξαπέλυσαν οι Αμερικάνοι την προηγούμενη δεκα- Πόλεμο»!! Οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές αντιλαμβανόμενοι τους Κούρδους ως ετία εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ επί κυβέρνησης Τζορτζ έρεισμα των ΗΠΑ, υποστήριξαν την εισβολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Μπους. Αν αρχικά μέσω αυτών των πολέμων και επεμβάσεων φαινόταν Η κούρδικη ηγεσία πλήρωσε την απαράδεκτη στάση της με ένα σκληρό ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός πετυχαίνει τους μακροπρόθεσμους μάθημα όσον αφορά τη συνεργασία της με τον ιμπεριαλισμό, που η ελπίστόχους του, η εικόνα πλέον είναι διαφορετική. Άπαντες ομολογούν ότι δα είναι ότι αυτή τη φορά θα το αφομοιώσει. Πλέον βρίσκεται σε εξέλιξη ένα περίπλοκο παζάρι μεταξύ των η επιρροή του στην περιοχή είναι σε φθίνουσα πορεία και υπό αμφισβήιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, Ρωσίας, ΕΕ και της Τουρκίας. Οι διαπραγματηση από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στο βαθμό που οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και ταραχές δεν τεύσεις γίνονται στο όνομα της σταθερότητας και της ειρήνης, αλλά ήταν αρκετές για να ανατραπεί η κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Άσαντ, στην πραγματικότητα αποσκοπούν σε ζώνες επιρροής του κάθε ιμπεΗΠΑ, ΕΕ και πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου εξόπλισαν και χρηματο- ριαλισμού στη χώρα. Τόσο οι Αμερικάνοι όσο και οι Ρώσοι έχουν προδότησαν τμήματα της αντιπολίτευσης προκειμένου να ξεκινήσει ένο- βεί σε ξεχωριστές συμφωνίες με την Τουρκία με γνώμονα να αυξήπλη αντιπαράθεση εναντίον της. Η κυριότερη έκφραση αυτής της προ- σουν ή να διατηρήσουν την όποια επιρροή στη Συρία. Οι συμφωνίες σπάθειας ήταν το λεγόμενο «Εθνικό Συριακό Συμβούλιο» που συγκρο- έχουν κοινά πεδία ευθύνης τόσο εδαφικά, όσο και για τη διαχείριση τήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 2011 και αναγνωρίστηκε από ΗΠΑ, των Κούρδων, οπότε δημιουργείται ακόμη πιο έντονα ένα σκηνικό Γαλλία, Βρετανία, Τουρκία και Σαουδική Αραβία ως ο νόμιμος εκπρό- αντιπαράθεσης των δύο ιμπεριαλισμών πανω στην πολύπαθη χώρα. Δε χωράει η αμφιβολία ότι τόσο η τούρκικη εισβολή, όσο και η σωπος της Συρίας. Πρόκειται για την υποτιθέμενη «μετριοπαθή» αντιπολίτευση με τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» ένα στρατό λακέδων προοπτική του χωρισμού μιας κυρίαρχης χώρας, όπως η Συρία, σε υποτακτικών των αμερικανών αδρά υποστηριζόμενων από την ζώνες επιρροής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αποτελούν τρανταχτά Τουρκία. Οι αμερικάνοι ωστόσο δε δίστασαν να εξοπλίσουν και να ενι- παραδείγματα πλήρους και καταφανούς παραβίασης του διεθνούς σχύσουν ακόμη και το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), στην προσπάθεια να δικαίου. Όποτε συμφέρει και είναι εφικτό, στους διεθνείς οργανιρίξουν την κυβέρνηση Άσαντ. Με λίγα λόγια, ΗΠΑ και ΕΕ ξεκίνησαν σμούς και σε άλλα βήματα, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων εναντίον της Συρίας. Αργότερα, με χώρες που αποσκοπούν να παίξουν ρόλο περιφερειακής δύναμης επίσημη πρόσκληση εκ μέρους της συριακής κυβέρνησης, επενέβη όπως η Τουρκία, ορκίζονται στο διεθνές δίκαιο. Προσπαθούν να στην κατάσταση και ο ρώσικος ιμπεριαλισμός. Η ρώσικη επέμβαση παρουσιάσουν την πολιτική τους σαν να εναρμονίζεται με αυτό. Όπως τροποποίησε καθοριστικά τους συσχετισμούς υπέρ της κυβέρνησης όμως φαίνεται και στη Συρία, αυτή είναι μια στάση εντελώς υποκριτιΆσαντ. Σταδιακά έγινε φανερό ότι οι Αμερικάνοι δε θα πετύχουν το κή και όταν το συμφέρον τους επιβάλλει την παραβίαση του, το διεμέγιστο των επιδιώξεών τους δηλαδή πλήρη ανατροπή της κυβέρνη- θνές δίκαιο εξαφανίζεται τόσο στα λόγια όσο και στην πράξη. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια εξέλιξη επικίνδυνη και για τη σης Άσαντ. Προτεραιότητα απέκτησε η προοπτική κατακερματισμού χώρα μας. Τα σύνορα της Τουρκίας ορίζονται από τη συνθήκη της της Συρίας. Σε αυτήν την επιλογή ανέλαβαν δυστυχώς πολύ αρνητικό ρόλο οι Λωζάνης. Αυτή αφορά και τα ελληνοτουρκικά σύνορα και η Τουρκία Κούρδοι της βόρειας Συρίας εξ’ αιτίας της ηγεσίας τους. Οι έχει δηλώσει ανοιχτά στο πρόσφατο παρελθόν πως σκοπεύει να αναΑμερικάνοι υποσχέθηκαν στους Κούρδους δημιουργία κουρδικού θεωρήσει. Η εισβολή της Τουρκίας στη βόρεια Συρία και η πιθανή κρατιδίου στη βόρεια Συρία και «υψηλή» προστασία, προσβλέποντας μονιμοποίηση της παρουσίας της εκεί, ενδέχεται να δημιουργήσει φυσικά στην αποδυνάμωση της Συρίας και του Άσαντ και στη δημιουρ- ακριβώς ένα τετελεσμένο αναθεώρησης της συνθήκης με τις ευλογίες γία ενός τοποτηρητή των συμφερόντων τους. Η ηγεσία των Κούρδων μάλιστα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ και Ρωσίας. Αυτή στην περιοχή, γνωστή περισσότερο ως YPG, θεώρησε πως πρόκειται είναι σίγουρα μια απευκταία εξέλιξη για τη χώρα μας και το λαό μας, για ευκαιρία εκπλήρωσης του ονείρου για δημιουργία κουρδικού κρά- ο οποίος πρέπει επίσης να διδαχθεί από την περίπτωση των Κούρδων τους. Θέτοντας την υπόθεση του Κουρδιστάν πάνω από την ευρύτερη στη βόρεια Συρία. Να αντιληφθεί ότι τα δίκαιά του δε μπορεί να τα υπόθεση του αγώνα των λαών της περιοχής ενάντια στον ιμπεριαλι- βασίζει στην «υψηλή προστασία» των δήθεν συμμάχων Αμερικάνων, σμό, συμφώνησε. Μέσω αυτής της «ανίερης» συμμαχίας οι περιοχές όπως προσπαθούν διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις να τον πείπου ήλεγχαν, πλούσιες και σε πετρέλαιο, έγιναν προπύργιο των σουν. Η ακαριαία εγκατάλειψη των Κούρδων καταδεικνύει ότι «συμΑμερικανών στη Συρία, που χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τους φωνίες» και «συμμαχίες» δε σημαίνουν τίποτα για τους ιμπεριαλιστές Κούρδους, οι οποίοι μετατράπηκαν ουσιαστικά σε υποχείριο των ΗΠΑ. μπροστά στα συμφέροντά τους. Σίγουρα πάντως οι εξελίξεις αυτές Στράφηκαν αντικειμενικά ενάντια στον αγώνα του συριακού λαού. Η αποτελούν ηχηρή διάψευση όλης της σχετικής κοροϊδίας από πλευΤουρκία που θεωρεί τη δημιουργία Κουρδιστάν υπαρξιακό κίνδυνο, ράς ελληνικών κυβερνήσεων. ανέλαβε δράση εισβάλλοντας στο Αφρίν το 2018 με την επιχείρηση Σπύρος Κ. «Κλάδος Ελαίας» για να αποτρέψει το ενδεχόμενο. Άρχισε να έρχεται 26

περιοδικό

Η δυναμική είσοδος του λαϊκού παράγοντα σε Ονδούρα, Εκουαδόρ, Χιλή.

ίγους μήνες πριν, σχεδόν κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει τις πολιτικές εξελίξεις και τις μαζικές κινητοποιήσεις σε τρεις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρός της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινέρα, μόλις λίγες βδομάδες πριν το ξέσπασμα των μαζικότερων διαδηλώσεων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1990, δήλωνε ότι η χώρα του αποτελεί «όαση» σε σύγκριση με τις αναταραχές και την οικονομική ζωή των υπόλοιπων κρατών της Νότιας Αμερικής. Φυσικά, όποιος διαβάζει «πίσω από τις γραμμές» και εις βάθος την κοινωνική και πολιτική ζωή, κατανοεί ότι οι πολυπληθείς και πολύνεκρες κινητοποιήσεις που έχουν πάρει χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης στις τρεις παραπάνω χώρες δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία» ούτε ασύνδετες με τα τεκταινόμενα στην υπόλοιπη ήπειρο που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την παρέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό που στην ουσία αμφισβητείται είναι ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που επέβαλλαν οι ΗΠΑ στην περιοχή από τη δεκαετία του ’80, καθώς και όλες οι δεξιές κυβερνήσεις που υποστηρίζονται από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ο λαϊκός παράγοντας όχι μονάχα σημείωσε νίκες, αλλά φαίνεται πως η προσπάθεια του συστήματος να διοχετεύσει την λαϊκή οργή σε ακίνδυνες ατραπούς δεν θα είναι εύκολη, δημιουργώντας μία μελλοντική αγωνιστική παρακαταθήκη.

παιδείας και της υγείας, ανοίγει τον δρόμο για μαζικές απολύσεις, έχουν ιδιωτικοποιηθεί λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, το 40% των πολιτών είναι άπορο και το 20% του ΑΕΠ εξαρτάται από τα εμβάσματα των μεταναστών. Ο Ερνάντες είναι το αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ, καθώς το Ιούνη του 2009 πήρε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα από τον νόμιμο εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας Μανουέλ Σελάγια. Ο τελευταίος ήταν ένας μετριοπαθής αστός πολιτικός, μέλος του Φιλελεύθερου Κόμματος, η πρόθεση του όμως για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και οι καλές σχέσεις με τον Ούγκο Τσάβες τον έβαλαν στο στόχαστρο των ΗΠΑ.

Εκουαδόρ (Ισημερινός)

Ονδούρα

Στα μέσα του Οκτώβρη χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στο δρόμο της πρωτεύουσας Τεγκουσικάλπα ζητώντας την παραίτηση του προέδρου Juan Orlando Hernández, καθώς δικαστήριο της Νέας Υόρκης κατηγορεί τον αδερφό του και αρκετά μέλη της κυβέρνησης για διασυνδέσεις με τα καρτέλ ναρκωτικών. Είχαν προηγηθεί εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία στις 15 του Σεπτέμβρη κατά τον εορτασμό της 198ης επετείου από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας, ενώ το καλοκαίρι κατά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον τομέα της Υγείας και της Παιδείας και των φοιτητών υπήρξαν τρεις νεκροί. Για την ιστορία αξίζει να σημειώσουμε ότι η Ονδούρα είναι ένα καζάνι που βράζει από την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μέτρων της κυβέρνησης, καθώς η κυβέρνηση Ερνάντες υπονομεύει το δημόσιο χαρακτήρα της

Στις αρχές του Οκτώβρη η κυβέρνηση του Λένιν Μορένο ανακοίνωσε μια σειρά αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων ως προαπαιτουμένων για μπορέσει να δανειστεί εκ νέου από το ΔΝΤ. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι φαίνεται πως ήταν η κατάργηση της επιδότησης στα καύσιμα που αύξησε την τιμή της βενζίνης κατά 100% συμπαρασύροντας και πολλά είδη πρώτης ανάγκης (διάταγμα 883). Ακολούθησε παλλαϊκός ξεσηκωμός με τα πιο μαχητικά τμήματα να είναι η νεολαία και οι ιθαγενείς. Ο Μορένο κήρυξε την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επέβαλε στρατιωτικό νόμο και μετέφερε την έδρα της κυβέρνησης από το Κίτο στη Γουαγιακίλ. Στις συγκρούσεις με την αστυνομία από τις 3 Οκτωβρίου 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 1.340 τραυματίστηκαν και 1.152 προσήχθησαν ή συνελήφθησαν. Στην πρωτεύουσα στήθηκαν οδοφράγματα, οι δημόσιες υπηρεσίες και γενικότερα η οικονομική ζωή της χώρας παρέλυσε από παρατεταμένες απεργίες, κατελήφθη το κοινοβούλιο προσωρινά από διαδηλωτές, πυρπολήθηκαν κτήρια, όπως μία υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών και ο τηλεοπτικός σταθμός Teleamazonas. Παρά τον βαρύ φόρο αίματος ο λαός του Εκουαδόρ δεν υποχώρησε με αποτέλεσμα στις 13 του Οκτώβρη η κυβέρνηση να ανακοινώσει την αναστολή της εφαρμογής των μέτρων. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Λένιν Μορένο προέρχεται από το πολιτικό στρατόπεδο του πρώην προέδρου Ραφαέλ Κορρέα που αναδείχτηκε στο αξίωμα αυτό το 2007. Ο Κορέα ήταν ένας από τους προοδευτικούς ηγέτες των χωρών της Λατινικής Αμερικής που 27

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

περιοδικό δεν ήρθε σε οριστική ρήξη με την αστική τάξη της χώρας του και τον ιμπεριαλισμό με αποτέλεσμα να εφαρμόσει αντιλαϊκά μέτρα και να χάσει την λαϊκή υποστήριξη.

Χιλή

Μια φαινομενικά ασήμαντη αφορμή, η μικρή αύξηση της τιμής των εισιτηρίων του μετρό, οδήγησε από τις 6 του Οκτώβρη εκατομμύρια ανθρώπους στο Σαντιάγο και σε άλλες πόλεις της χώρας σε παρατεταμένες κινητοποιήσεις κατά τις οποίες 18 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους.Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σωματεία καταγγέλλουν την ωμή βία από τις δυνάμεις καταστολής, χιλιάδες συλλήψεις, οργανωμένα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, κακοποιήσεις και βιασμούς. Κι ενώ τη μία στιγμή ο Χιλιανός πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινέρα χαρακτήριζε τον λαό ως εχθρό, κήρυττε στρατιωτικό νόμο και αναζητούσε ξένο δάκτυλο, δείχνοντας την Βενεζουέλα, για την λαϊκή εξέγερση, την αμέσως επόμενη σε δημόσιο διάγγελμα ζητούσε συγγνώμη και ανακοίνωνε την αναστολή των αντιλαϊκών μέτρων, φιλολαϊκές παροχές και ανασχηματισμό της κυβέρνησης για να κατευνάσει την οργή των πολιτών. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι η Χιλή αποτελεί το πρώτο κράτος στον κόσμο που εφαρμόστηκε το νεοφιλελεύθερο δόγμα της σχολής του Σικάγο από την δεκαετία του ’70 όταν την χώρα κυβερνούσε ο δικτάτορας Πινοσέτ. Οι υπηρεσίες υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας έχουν ιδιωτικοποιηθεί και ενώ οι τιμές των αγαθών είναι υψηλές, οι μισθοί των εργαζομένων και οι συντάξεις έχουν συμπιεστεί από διαδοχικά προγράμματα λιτότητας. Το ρεύμα και το νερό έχει περάσει σε ιδιώτες. Η κοινωνική ανισότητα είναι διευρυμένη με την Χιλή να βρίσκεται στην 15η θέση στον παγκόσμιο δείχτη και τα νοικοκυριά της χώρας καταχρεωμένα στις τράπεζες, καθώς τα χρέη αγγίζουν το 48% του ΑΕΠ. Αξίζει να αναφέρουμε ως παράδειγμα ότι το κόστος των σπουδών το αναλαμβάνουν οι οικογένειες και κυρίως οι φοιτητές με δάνειο το οποίο καλούνται να αποπληρώσουν όταν βγουν στην αγορά εργασίας, ενώ στο Σύνταγμα της χώρας υπάρχουν ακόμη διατάξεις από την εποχή της δικτατορίας.

Συμπεράσματα Πρώτον: Τα πιο μαχητικά κομμάτια του λαού ήταν η νεολαία και οι ιθαγενείς επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει τους νέους ανθρώπους να είναι φορείς ιδεών αμφισβήτησης και αλλαγής και τους ιθαγενείς να συνδυάζουν χαρακτηριστικά ταξικής και φυλετικής καταπίεσης που κρατούν από την εποχή της αποικιοκρατίας. 28

Δεύτερον: Απέναντι στα έκτροπα που λαμβάνουν χώρα στη Χιλή, το Εκουαδόρ, την Ονδούρα ή αλλού οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., η ελληνική κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ τηρούν σιωπή ιχθύος. Αντιθέτως, αν αυτά συνέβαιναν στη Βενεζουέλα, θα είχαν αποτελέσει αφορμή καταγγελιών για τον δικτάτορα Μαδούρο, κυρώσεων και κάθε είδους παρεμβάσεων. Τρίτον: Απέναντι στα μέτρα του ΔΝΤ και των ντόπιων κυβερνήσεων αναπτύχθηκε το πιο πλατύ παλλαϊκό μέτωπο. Δεν ήταν απαραίτητη κάποια συμφωνία για εθνικοποίηση των τραπεζών, για εργατικό έλεγχο των επιχειρήσεων ή κάποιο άλλο αίτημα μεταβατικού προγράμματος. Αντιθέτως, ο αγώνας ενάντια στα συγκεκριμένα μέτρα είναι αυτός που αναμφίβολα πολιτικοποιεί και αφυπνίζει συνειδήσεις. Επίσης, η πρακτική της ενότητας απέναντι στα συγκεκριμένα μέτρα και η συσπείρωση του λαού και στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, είναι αντίθετη με όσα εφαρμόζει το ΚΚΕ, και άλλοι, στη χώρα μας, με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις - διαδηλώσεις, την απόρριψη των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων. Καταρρέει μπροστά στα μάτια μας η τροτσκιστική άποψη που λανσάρει τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ πως οι αγώνες απέναντι στα μέτρα είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτή η άποψη συμπυκνώνεται στην περίφημη φράση του Δ. Κουτσούμπα ότι «το δίλημμα μνημόνιο ή όχι είναι κάλπικο». Τέταρτον: Χρεοκοπούν για μια φορά ακόμη όσοι αποθεώνουν το αυθόρμητο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και στις τρεις περιπτώσεις δεν υπήρχαν στοιχεία αυθορμητισμού, είναι χαρακτηριστική η εμμονή των αστικών ΜΜΕ να περιοριστούν οι κινητοποιήσεις σε αυτό το πεδίο πολιτικής συνείδησης απορρίπτοντας την κομματική οργάνωση και τα συνδικάτα. Η αυθόρμητη λαϊκή αμφισβήτηση αναμφίβολα έχει ένα ασυνείδητο ή μισοσυνειδητό υπόβαθρο. Φτώχεια, ταξική καταπίεση, νεοφιλελευθερισμός, ιμπεριαλιστική επέμβαση. Τίποτα δεν δημιουργείται εν κενώ… Πέμπτον: Η ρεφορμιστική κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορέα, όπως και η Κίχνερ στην Αργεντινή υποτίθεται πως ήρθαν να σώσουν την χώρα από το χρέος. Κατέληξαν στην εφαρμογή αντιλαϊκών προγραμμάτων, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα να έρθουν στην εξουσία δεξιές κυβερνήσεις με ακόμη πιο αντιλαϊκά μέτρα και να επιστρέψει ο εφιάλτης του ΔΝΤ και στις δυο χώρες. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι λαοί δε μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε τέτοιες δυνάμεις. Έκτον: Ο ρεφορμιστής Κορέα στις 3 Οκτώβρη, κατά την διάρκεια δηλαδή των μαζικών κινητοποιήσεων, επανήλθε με δήθεν αριστερές θέσεις ζητώντας να παραιτηθεί η κυβέρνηση του Μορένο, ώστε να διεξαχθούν εκλογές και να επανέλθει ο ίδιος στην εξουσία. Αυτό θυμίζει την μόνιμη επωδό «να πέσει η κυβέρνηση - εκλογές τώρα» τα προηγούμενα χρόνια του εγχώριου τροτσκισμού - ρεφορμισμού και του ΚΚΕ σε περιόδους λαϊκών κινητοποιήσεων, όπως για παράδειγμα το 2012. Ευτυχώς για τον ίδιο, ο λαός του Εκουαδόρ απέρριψε το «αίτημα» αυτό και έμεινε συγκεντρωμένος στον αγώνα της απόκρουσης των μέτρων και δικαιώθηκε. Έβδομον: Παρά τα αμύθητα ποσά που έχει ξοδέψει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για να επηρεάσει τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, παρά τις βιαιότητες και τα ασύστολα ψέματα των λακέδων του, φαίνεται πως τα πράγματα δεν είναι και θα συνεχίσουν να μην είναι τόσο ρόδινα για τις ΗΠΑ.

Κώστας Π.

περιοδικό

Σκέψεις και σχόλια για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής

ο θέμα της κλιματικής αλλαγής είναι ένα πολύ σοβαρό επιστημονικό και κοινωνικό πρόβλημα, καθώς πρόκειται να επηρεάσει την ποιότητα ζωής και την ίδια τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Σαν τέτοιο θέμα, δε θα μπορούσε να μην αξιοποιηθεί πολιτικά. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητείται από επιστημονικά δεδομένα ότι το κλίμα της Γης αλλάζει, καταρχήν λόγω φυσικών μεταβολών σε μακρές περιόδους, αλλά κυρίως, αυτή τη περίοδο, λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας. Καταρχήν το θέμα της κλιματικής αλλαγής προβάλλεται όχι μόνο από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά και από κυβερνήσεις και εταιρίες που ασχολούνται με την «πράσινη» ενέργεια, συνήθως θυγατρικές πετρελαϊκών πλέον. Δεν είναι περίεργο, καθώς η «πράσινη» ενέργεια, ως απάντηση στην κλιματική μεταβλητότητα, είναι μια πολλά υποσχόμενη για κερδοφορία «μπίζνα». Ντυμένη το μανδύα της κοινωνικά υπεύθυνης επιλογής, η «πράσινη» ενέργεια διεκδικεί με ευκολία κρατικές επιδοτήσεις (μετακύλιση του επενδυτικού κόστους στην κοινωνία) για να γίνει κάρπωμα του κέρδους από ιδιωτικά μεγάλα συμφέροντα. Η δε απόδοση πολλών εναλλακτικών (στα καύσιμα) τεχνολογιών παραγωγής ενέργειας είναι αρκετά μικρή, έτσι που να χρειάζεται τέτοια έκταση εγκαταστάσεων προκειμένου να διασφαλιστεί το εν λόγω κέρδος, ώστε τελικά η καταστροφή του περιβάλλοντος να είναι σημαντικά σοβαρότερη από την υποτιθέμενη ευεργεσία απέναντί του. Παράδειγμα η ασύστολη εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, που προϋποθέτει το ξήλωμα δασικών εκτάσεων και την καταστροφή ορεινών οικοσυστημάτων. Μιας και αναφερόμαστε στην καταστροφή του περιβάλλοντος, πολλές φορές χρησιμοποιείται ως εξήγηση αυτής η κλιματική αλλαγή, την ώρα που ο κύριος παράγοντας της καταστροφής και της υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος είναι η υπερεκμετάλλευση των πόρων στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι αποξηλώσεις δασών, οι εμπρησμοί κλπ. δεν οφείλονται σε καμία κλιματική αλλαγή. Οφείλονται στην απληστία των πολυεθνικών και στην αδιαφορία για τις επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων, κυρίως των ευάλωτων και ανυπεράσπιστων απέναντι σε αυτές, τους πιο φτωχούς πληθυσμούς αυτής της γης. Αντιθέτως, συνήθως τέτοιες καταστροφές εντείνουν το πρόβλημα και φέρνουν την όποια ανθρωπογενή αλλαγή του κλίματος ένα βήμα πιο κοντά. Λέγεται ότι η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη αναμένεται να προκαλέσει αύξηση των πυρκαγιών. Ωραία. Αυτός δεν είναι όμως ο λόγος που κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα έχουμε εμπρησμούς για να αρπάξουν μια χούφτα κοράκια real estate φιλέτα, ούτε είναι ο λόγος που δεν υπήρχε σχεδιασμός και μέριμνα για την περιοχή του Ματιού που κάηκε, με πολλά θύματα, ούτε για την ανεπαρκέστατη προστασία και μέριμνα που απέτυχε να προσφέρει και να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων η πολιτεία. Γι’ αυτά ευθύνονται η αδιαφορία των φορέων, η υποτέλεια των ντόπιων κυβερνήσεων απέναντι στις έξωθεν επιβεβλημένες πολιτικές λιτότητας και περικοπών στη δημόσια σφαίρα κλπ. και καμία κλιματική μεταβλητότητα δεν μπορεί να ξεπλύνει αυτή την πραγματικότητα.

Υπάρχουν ευθύνες για την πραγματικότητα της τάσης του κλίματος ν’ αλλάξει προς το καταστροφικότερο; Βεβαίως. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που οδηγεί σε υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων του πλανήτη. Επιβαρύνει αυτό το πλαίσιο την κατάσταση; Σίγουρα. Ζούμε (οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι) όλοι μέσα σε αυτό το πλαίσιο; Ναι. Καταναλώνουμε με τους όρους αυτού του πλαισίου; Ναι. Εμείς φτιάξαμε και συντηρούμε αυτό το πλαίσιο; Όχι. Είναι οι μεγαλύτεροι ρυπαντές του πλανήτη οι πολυεθνικές εταιρίες, που λειτουργούν όλο και πιο ασύδοτα απέναντι στο περιβάλλον και στην κοινωνία; Ακριβώς. Ποιος φταίει, λοιπόν, για την κλιματική αλλαγή που επέρχεται; Η κυρίαρχη προπαγάνδα λέει ΕΣΥ, καθημερινέ άνθρωπε! Εσύ που οδηγείς με το αμάξι για τη δουλειά, και δεν πήρες τα μέσα και άφησες λίγο ακόμα αποτύπωμα άνθρακα. Όχι το εργοστάσιο της ΙΚΕΑ. Εσύ, που χρησιμοποιείς πλαστικό καλαμάκι, που χρησιμοποιείς πλαστικό ποτήρι όταν αγοράζεις καφέ πακέτο. Εσύ που έχεις τόσες ηλεκτρονικές συσκευές και κινητά και σπαταλάς ενέργεια φορτίζοντας τα, όχι η Google με το δίκτυο της. Εσύ που δεν ανακυκλώνεις τα σκουπίδια σου, όχι ο Αμερικάνικος στρατός, που αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος ρυπαντής (και δολοφόνος) του πλανήτη. Ε, όχι ρε καθημερινέ άνθρωπε. Δεν πάει έτσι ακριβώς. Η αναστροφή της κλιματικής αλλαγής θέλει πολλά παραπάνω από το να ανακυκλώνεις όλα σου τα σκουπίδια και να παίρνεις κάθε μέρα το λεωφορείο. Θέλει άλλο οικονομικό σύστημα. Θέλει μια οικονομία που αντί να λειτουργεί στη βάση του κέρδους, να λειτουργεί στη βάση των ανθρώπινων (και περιβαλλοντικών) αναγκών. Θέλει οργανωμένη κατάλληλα παραγωγή. Αλλά αυτό το σχήμα πάει κόντρα στο καπιταλισμό, κόντρα στην ασυδοσία της «ελεύθερης» αγοράς, που τσακίζει σα μπουλντόζα ότι της αντιστέκεται. Πάει κόντρα στους πετρελαϊκούς κολοσσούς, που ξερογλείφονται για το λιώσιμο της Αρκτικής, για τα κοιτάσματά της. Και το παιχνίδι στήνεται από εκεί. Το θέμα της οικολογίας είναι ένα βαθιά πολιτικό και πολυδιάστατο ζήτημα. Επηρεάζει τελικά ο τρόπος ζωής των δισεκατομμυρίων ανθρώπων του πλανήτη τη Γη και το κλίμα της; Ναι, σαφώς. Αλλά τη μεγαλύτερη επιρροή την έχουν παράγοντες έξω από το χέρι του κάθε μεμονωμένου πολίτη. Η οικολογία έχει ένα κόστος. Ένα κόστος που οι κύριοι υπεύθυνοι για την επιβάρυνση του περιβάλλοντος θέλουν να μετακυλήσουν πάνω στον κάθε καθημερινό άνθρωπο, στο λαό. Μαζί με την αίσθηση της ευθύνης. Ε, η ευθύνη του καθημερινού ανθρώπου, τελικά, δεν είναι να γυρίσει όλες τις ηλεκτρικές συσκευές του σε απόδοσης Α++, αλλά να ξεσηκωθεί απέναντι σε αυτό το σύστημα, που μαζί με τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, ισοπεδώνει και τον πλανήτη, το αύριο. Είναι να υψώσει το ανάστημά του και να διεκδικήσει, να αντισταθεί, όπως στις Σκουριές με το χρυσό, όπως σήμερα απέναντι στην εξόρυξη πετρελαίου από τη δυτική Ελλάδα, με τους όρους που αυτή δρομολογείται. Χρυσάνθη Κ.

περιοδικό

ΑΠΕ και «πράσινη»... υποκρισία.

Τα «χρώματα» της ενέργειας έχουν τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων!

ν και στην επιστημονική κοινότητα γύρω από το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής υπάρχουν αντιφατικές και αντικρουόμενες απόψεις, το θέμα έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης και μάλιστα συνδεδεμένο άμεσα με την ενέργεια. Το κυρίαρχο αφήγημα και στην χώρα μας, χρεώνει το περιβαλλοντικό πρόβλημα εξολοκλήρου στα ορυκτά καύσιμα (όχι σε όλα(!) όπως προκύπτει παρακάτω) που χρησιμοποιούνται κατά βάση στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, το βέβαιο είναι ότι η καπιταλιστική «ανάπτυξη», το παραγωγικό μοντέλο αυτού του συστήματος και όχι γενικώς ο «άνθρωπος», έχει προκαλέσει μια τεράστια οικολογική καταστροφή στον πλανήτη. Εξίσου βέβαιο είναι, ότι η οικολογία και κάθε πρόβλημα που σχετίζεται με το περιβάλλον -δυστυχώς για τους «απολίτικους» εθελοντές και οπαδούς των αισχρά κερδοσκοπικών ΜΚΟείναι ζητήματα βαθιά πολιτικά. Και οι τελευταίες εξελίξεις πιστοποιούν ακριβώς αυτό, για το οποίο εδώ και χρόνια επιμένουν οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς. Ότι δηλαδή το οικολογικό ζήτημα δεν ίπταται πάνω από τάξεις και ιδεολογίες, όπως ισχυρίζονταν όσοι καλούσαν και καλούν σε ενότητες κάτω από τέτοιες ταμπέλες. Η λύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων δεν βρίσκεται γενικώς και αορίστως στην «ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση και στην αλλαγή του τρόπου ζωής» όπως επιμένουν να την παρουσιάζουν οι δυνάμεις του συστήματος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί, οι όποιες λύσεις είναι στενά δεμένες με ευρύτερες πολιτικές διεκδικήσεις και αλλαγές, ενώ η καθολική απάντηση στο ζήτημα της οικολογίας συνδέεται αναγκαστικά με την ανατροπή του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγής. Κάθε άλλη οπτική και αντίληψη, όσες οικολογικές ευαισθησίες και αγνές προθέσεις και αν έχει, είναι καταδικασμένη να πνιγεί ανάμεσα στην στείρα άρνηση της καύσης του άνθρακα από τη μια… και στον αγώνα ενάντια στην εγκατάσταση των ανεμογεννητριών (ΒΑΠΕ) από την άλλη. Η συμφωνία «για το κλίμα και την κλιματική αλλαγή», όσο και αν ο τίτλος της παραπέμπει σε οικολογικές ανησυχίες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη οικονομική «συμφωνία» που ορίζεται από τους συσχετισμούς και τα συμφέροντα πρώτα και κύρια των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και ως τέτοια σε καμία περίπτωση δεν έχει στόχο να απαντήσει στα περιβαλλοντικά προβλήματα, όποια και αν είναι αυτά, πολύ απλά γιατί αυτά τα συμφέροντα που διαγκωνίζονται στις «ιμπεριαλιστικές συμφωνίες» αποτελούν την αιτία της καταστροφής… και όχι τη λύση της. Μοναδικός στόχος της «συμφωνίας για το κλίμα» είναι να μοιράσει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική πίτα της ενέργειας μεταξύ αυτών των συμφερόντων και στην βάση της δύναμης και επιρροής που παρουσιάζουν σε κάθε φάση. Από το «πρωτόκολλο του Κιότο» (1997) μέχρι τη «συμφωνία των Παρισίων» (2017-18) οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις κάτοχοι των ενεργειακών πηγών και τεχνολογιών, κάτω από «οικολογικές ταμπέλες» παίζουν ένα σκληρό πόκερ συμφερόντων με λυκοσυμμαχίες, προσχωρήσεις, αλλά και… με καταγγελίες και αποχωρήσεις. Για αυτό και κάθε πόρισμα αυτών των συμφωνιών και πολύ περισσότερο τις προτεινόμενες «λύσεις» τους, οι λαοί του κόσμου οφείλουν να τις βλέπουν τουλάχιστον με καχυποψία 30

ΠράσινΕΕς υποκρισίες. Σε αυτό το σκληρό παζάρι που διεξάγεται πρώτα και κύρια ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά και με τη συμμετοχή πετρελαιοπαραγωγών χωρών, η ΕΕ έχει βρεθεί στο ρόλο του «οικολόγου πράσινου»! Ο λόγος είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ, παρά τον έλεγχο κάποιων πηγών υδρογονανθράκων (όπως αυτές στην Αλγερία και στο Δέλτα του Νίγηρα) κάποιων αγωγών και των κοιτασμάτων που διαθέτουν (Βόρεια Θάλασσα) δεν ανήκουν στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες και δεν μπορούν να έχουν σοβαρή επιρροή σε κάποιες από αυτές. Σε μια φάση μάλιστα που με επεμβάσεις και πολέμους, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εκτός από τα μεγάλα κοιτάσματα που διαθέτει, έχει καταφέρει να ελέγχει ένα τεράστιο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής υδρογονανθράκων, με μοναδικούς αντιπάλους στο χώρο τη Ρωσία και το Ιράν, η ΕΕ στριμωγμένη στις νέες συνθήκες, αναζητεί διέξοδο και σφαίρες επιρροής και στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Για αυτό και σε όλες τις σχετικές διεθνείς «συμφωνίες» Γερμανία και Γαλλία βρίσκονται απέναντι στις χώρες της περίφημης «λέσχης του άνθρακα» με κύρια δύναμη τις ΗΠΑ, τις χώρες του ΟΠΕΚ αλλά και την Ρωσία. Από εκεί και πέρα είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η Γερμανία, βασικός εισηγητής των ΑΠΕ (για τις άλλες χώρες), κύριος παραγωγός ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών, εξακολουθεί να παράγει το 40% της ενέργειας της από λιγνίτη, ενώ η Γαλλία, ένθερμος υποστηρικτής και αυτή των ΑΠΕ, παράγει το 48% της ηλεκτρικής της ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες! Γενικώς το 25% και πλέον της ενέργειας που παράγεται σε χώρες της ΕΕ προέρχεται από πυρηνικά εργοστάσια. Μετά από δυο δεκαετίες προσπάθειας εγκαθίδρυσης των ΑΠΕ λιγότερο από το 16% της ενέργειας που παράγεται στην ΕΕ προέρχεται από αυτές. Και όλα αυτά συμβαίνουν στο στρατόπεδο… της «πράσινης» ενέργειας. Το ζήτημα της ενεργειακής πολιτικής μιας χώρας δεν μπορεί να υπακούει απλά σε οικολογικές διακηρύξεις. Έχει πριν και πάνω από όλα οικονομική και πολιτική διάσταση. Σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με κυρίαρχες τις ΗΠΑ βυσσοδομούν εναντίον των λαών με κάθε είδους εμπάργκο που επιβάλλουν με το παραμικρό, ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τι σημαίνει η ενεργειακή εξάρτηση μιας χώρας. Ο έλεγχος της ενέργειας μιας χώρας, αποδεδειγμένα, συνδέεται σε μεγάλο βαθμό την πολιτική επιρροή σε αυτήν. Και εκτός από τα στενά οικονομικά συμφέροντα στις διάφορες συμφωνίες αποτυπώνονται και αυτές οι βλέψεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Έτσι και οι νέες ποσοστώσεις για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ που επιβάλλονται στα πλαίσια της ΕΕ, δεν έχουν στόχο την απαλλαγή του πλανήτη από εκπομπές CO2. Έχουν στόχο την διάθεση των βιομηχανικών προϊόντων της ΕΕ αλλά και την διατήρηση των χωρών μελών -και όχι μόνο- στην σφαίρα επιρροής της Γερμανίας και της Γαλλίας. Για την «απολιγνιτοποίηση»! Υπό διωγμό, στη βάση των συμφωνιών για το κλίμα, βρίσκονται τα στερεά ορυκτά καύσιμα όπως ο λιγνίτης. Ο λόγος δεν είναι ότι η καύση τους παράγει διοξείδιο του άνθρακα, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται οι εισηγητές των συμφωνιών. Άλλωστε

στην παραγωγή ενέργειας στις χώρες μέλη της ΕΕ, τα λιγνιτικά εργοστάσια αναμένεται να αντικατασταθούν (όσα αντικατασταθούν) κυρίως από… μονάδες παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο! Από ένα άλλο ορυκτό καύσιμο δηλαδή που η καύση του παράγει… επίσης διοξείδιο του άνθρακα! Ο λόγος είναι ότι τα κοιτάσματα τύρφης-λιγνίτη-άνθρακα είναι διάσπαρτα σε όλο τον πλανήτη, δεν αποτελούν δηλαδή μονοπώλιο των ιμπεριαλιστικών κέντρων και άρα η παραγόμενη ενέργεια από λιγνίτη δεν μπορεί, ως επί το πλείστον να ελεγχθεί από αυτά. Τα ορυκτά στερεά καύσιμα είναι τόσα πολλά και «δημοκρατικά» μοιρασμένα στη Γη, που η χρήση τους δεν χωράει μέσα στις «συμφωνίες» των μεγάλων… Η Ελλάδα προορίζεται για … Τα λιγνιτικά κοιτάσματα, αποτελούν επί της ουσίας, τη μοναδική πηγή ορυκτών καυσίμων για παραγωγή ενέργειας που διαθέτει η Ελλάδα, μέχρι αυτή τη στιγμή. Η ενεργειακή πολιτική της χώρας όλα τα προηγούμενα χρόνια βασίστηκε πάνω σε αυτά, με την συμβολή ενός ποσοστού από ΑΠΕ, κυρίως υδροηλεκτρικά και ανεμογεννήτριες. Όσο και αν διαφημίζονται, με την υπάρχουσα τεχνολογία (την οποία η Ελλάδα δεν διαθέτει) οι ΑΠΕ δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές ενεργειακές ανάγκες μίας χώρας, ακόμη και αν αυτή είναι (βιομηχανικά μηδαμινή) σαν την Ελλάδα. Το ενεργειακό μείγμα -όπως λέγεται- είναι αυτό που μπορεί με τα σημερινά δεδομένα να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη ενεργειακή αυτάρκεια στη χώρα, σε περίπτωση που αυτό ήταν ζητούμενο. Για τους ντόπιους λακέδες που διαχειρίζονται το σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης και της υποτέλειας τέτοια αναγκαιότητα δεν υπάρχει. Με περισσή ευκολία υιοθετούν τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και τα πλάνα τους και βιάζονται να τα υπερκαλύψουν. Τερματισμό(!) της παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη μέχρι το 2028, υποσχέθηκε πανηγυρικά ο Μητσοτάκης! Χωρίς να μπαίνει στον κόπο να μιλήσει για τους χιλιάδες εργαζόμενους που θα απολυθούν, για ολόκληρες πόλεις και την οικονομία τους που θα καταρρεύσει, ανακοινώνει με ευκολία τη διάλυση του κύριου βιομηχανικού τομέα της χώρας. Και όλα αυτά στο όνομα μια προσχηματικής «οικολογικής ευαισθησίας». Ακόμη χειρότερα δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι θα σημάνει οικονομικά αυτό για ολόκληρη τη χώρα. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη γίνεται με το χαμηλότερο δυνατό κόστος ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα. Λόγω της επάρκειας των κοιτασμάτων εξασφαλίζονταν η σταθερότητα και στην τιμή πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος. Τι θα σημάνει για την χώρα, για τα τιμολόγια και τα λαϊκά νοικοκυριά η ολοκληρωτική εξάρτηση από τις εισαγόμενες τεχνολογίες των ΑΠΕ και το εισαγόμενο φυσικό αέριο; Αν όπως λέει ο Μητσοτάκης, σε 9 χρόνια κλείσει και η τελευταία μονάδα καύσης λιγνίτη, τι θα σημαίνει για την οικονομία και τη ζωή της χώρας η συνήθης διακύμανση της τιμής του Φ.Α.; …κέντρο φυσικού αερίου… Είναι εντυπωσιακό, το γεγονός, ότι οι κυρίαρχοι κατάφεραν να παρουσιάζουν το φυσικό αέριο σαν απάντηση στο αίτιο των περιβαλλοντικών προβλημάτων και της κλιματικής αλλαγής. Πρόκειται πράγματι για ένα πιο καθαρό καύσιμο από τον λιγνίτη (αφού δεν περιέχει θείο), αλλά δεν παύει να είναι ένα ορυκτό καύσιμο του οποίου η καύση παράγει διοξείδιο του άνθρακα. Ειδικά στην Ελλάδα των σκανδάλων του Μυτιληναίου σε βάρος της ΔΕΗ, η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια από την μονάδα φυσικού αερίου του τελευταίου, παράλογα αγοράζονταν από τη ΔΕΗ σε (αυξημένες) τιμές ΑΠΕ! Είναι κάποια απο αυτά τα δισεκατομμύρια που έκλεψε ο Μυτιληναίος από τη ΔΕΗ ώστε τώρα να κατασκευάσει νέα μονάδα παραγωγής με φυσικό αέριο και να γίνει βασικός παίχτης στην παραγωγή ενέργειας στη χώρα. Στόχος είναι οι επενδύ-

σεις θερμικών μονάδων παραγωγής ρεύματος από φυσικό αέριο να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια, μετατρέποντας αυτό το καύσιμο σε βασική πηγή ενέργειας της χώρας. Πιο απλά, στόχος είναι η απόλυτη ενεργειακή και η βαθύτερη οικονομική εξάρτηση της χώρας από αυτούς (ΗΠΑ, ΕΕ) που θα ελέγχουν τις κάνουλες του φυσικού αερίου. Οι αγωγοί φυσικού αερίου που προορίζονται να φτάνουν και να περνούν από τη χώρα καθώς και οι μονάδες LNG (υγροποιημένου αερίου) που σχεδιάζονται όπως αυτή στην Αλεξανδρούπολη αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. Όσο και αν πανηγυρίζει ο Μητσοτάκης για την απολιγνιτοποίηση, αυτό που δεν λέει είναι ότι γίνεται προς όφελος του «πράσινου» φυσικού αερίου. Ενός άλλου ορυκτού καυσίμου που η χώρα… είναι αναγκασμένη να εισάγει. … και «πράσινης» ζούγκλας Οι ΑΠΕ και κατά κύριο λόγο οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά με τον τρόπο που επιβάλλονται σε χώρες όπως η Ελλάδα, συνιστούν ένα νέο μεγάλο περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η δημιουργία βιομηχανικών πάρκων ανεμογεννητριών, όπως έχει αποδειχθεί, προϋποθέτει την καταστροφή ολόκληρων περιοχών, σε τέτοια κλίμακα που καθιστά τα περιβαλλοντικά τους «πλεονεκτήματα»… αμφιλεγόμενα. Αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων, διανοίξεις μεγάλων δρόμων για την μεταφορά των ανεμογεννητριών στα βουνά, γιγαντιαίες εκσκαφές και μπετά για την θεμελίωση τους (2 στρέμματα και 800 κυβικά μέτρα μπετό η κάθε βάση και 130 μέτρα ύψος γεννήτριας), είναι μερικά μόνο από αυτά που έχουν συμβεί με την εγκατάσταση των πρώτων ΒΑΠΕ στη χώρα μας. Οι αθρόες επιδοτήσεις για την εγκατάσταση ΑΠΕ, δηλαδή η χρηματοδότηση των βιομηχανιών του κλάδου από τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό που λούζεται τις ευεργεσίες των επενδυτών, έχουν στόχο την απορρόφηση των βιομηχανικών προϊόντων κυρίως της Γερμανίας και όχι την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής. Οι ΑΠΕ λόγω της φύσης τους δεν μπορούν να αποτελέσουν τη βάση παραγωγής ενέργειας για καμία χώρα, πολύ περισσότερο όταν η ίδια δεν διαθέτει τέτοιες τεχνολογίες όπως η Ελλάδα. Η αστάθεια που παρουσιάζουν στην παραγωγή (π.χ. εξάρτηση από αέρα) ή η μικρή τους απόδοση, τις καθιστά μέχρι σήμερα, συμπληρωματικές δομές σε μια παραγωγή «ενέργειας βάσεως» από θερμικές μονάδες. Επιπλέον, οι συνεχείς τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα, με το αζημίωτο για τους «επενδυτές» του κλάδου, απαιτούν συνεχώς την αντικατάσταση του παλιού εξοπλισμού με νέο, διαμορφώνοντας ένα υπέρογκο κόστος για τα θύματα της «πράσινης» επέλασης. Τελικά, ο τρόπος που προωθείται η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στη χώρα, έχει μέχρι τώρα καταστρέψει πολλά βουνά και οικοσυστήματα της Ελλάδας με συγκριτικά μικρό αποτέλεσμα στην παραγωγή. Σε κάθε περίπτωση το μέγεθος της πράσινης καταστροφής είναι τέτοιο, που σε ελάχιστο χρόνο, έχει μετατρέψει τους «πράσινους» φίλους των ΑΠΕ, σε… πράσινους εχθρούς τους, από άκρη σε άκρη της χώρας. Η ιστορία της πράσινης ενέργειας, προσφέρεται για συμπεράσματα. Όσο θελκτική και αν ηχούσε η παραγωγή ενέργειας από αέρα και συγκέντρωνε το ενδιαφέρον οικολόγων και όχι μόνο, η πραγματικότητα απέδειξε ότι δεν υπάρχουν αθώες λέξεις. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αυτή που ορίζει τους όρους και το περιεχόμενο των «πρασίνων» επενδύσεων. Είναι αυτή που μετατρέπει τα ελληνικά βουνά, σε νεκρά βιομηχανικά τοπία. Πίσω από τους παραπλανητικούς τίτλους για την «κλιματική αλλαγή» και τις «συμφωνίες» τους, οι ισχυροί του πλανήτη κρύβουν τους ίδιους αδυσώπητους ανταγωνισμούς και την εξυπηρέτηση των ίδιων συμφερόντων… Αυτών που ευθύνονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τα δεινά της ανθρωπότητας. Βασίλης Π. 31

ΣΟΥΠΕΡ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ:

«Ορθός Λόγος - Κοινωνία και επικοινωνία» Βρείτε τη σωστή απάντηση στα ερωτήματα και κερδίστε!

«Όπως έχω δηλώσει σθεναρά και στο παρελθόν, και απλώς για να το επαναλάβω, αν η Τουρκία κάνει κάτι που εγώ, με τη μεγάλη και ασύγκριτη σοφία μου, θεωρώ ότι είναι εκτός ορίων, θα καταστρέψω ολοκληρωτικά και θα αφανίσω την Οικονομία της Τουρκίας (το έχω κάνει στο παρελθόν!)…» (Τραμπ, 2019)

Ερώτηση 1. Κατηγορία: «πρωινός πλούτος» Ποια από τις παρακάτω εικόνες συνιστά καλύτερο δείγμα Τυπικής Λογικής; Τεκμηριώστε την απάντησή σας.

Ερώτηση 3. Κατηγορία: «εθνική επέτειος» Ποια από τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών για την 28η Οκτωβρίου είναι επιστημονικώς αρτιότερη; Αναζητήστε ιστορικά παραδείγματα.

«Θα μείνω έγκυος από τον αδελφό του άντρα μου για να μην τον χάσω από εραστή»

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε προσφυγικό για να πάρει Νόμπελ που δεν πήρε»

Ερώτηση 2. Κατηγορία: «η μετριοφροσύνη είναι για τους μετρίους» Πώς κρίνετε την μετριοφροσύνη του Ντόναλντ Τραμπ στο πέρας των ετών; Γίνεται σοφότερος ο πλανητάρχης καθώς μεγαλώνει; Εξηγήστε γιατί.

«Ο Δίας στον Τοξότη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία του ομίλου “Thomas Cook”»

«Συγνώμη, άχρηστοι και αντίζηλοι, αλλά ο δείκτης ευφυίας μου είναι ένας από τους υψηλότερους -και το γνωρίζετε όλοι! Σας παρακαλώ, μην αισθάνεστε τόσο ανόητοι ή ανασφαλείς, δεν φταίτε εσείς» (Τραμπ, 2013)

«…Στην πραγματικότητα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, τα δύο μεγαλύτερα προσόντα μου υπήρξαν η διανοητική μου σταθερότητα και το να είμαι, ας πούμε, πανέξυπνος. Η δόλια Χίλαρυ Κλίντον επίσης προσπάθησε σκληρά με αυτά τα χαρτιά και, όπως όλοι γνωρίζουν, τα έκανε τελείως μούσκεμα. Εγώ, από ΠΟΛΥ επιτυχημένος επιχειρηματίας, έγινα κορυφαίος τηλεοπτικός αστέρας, και στη συνέχεια Πρόεδρος των ΗΠΑ (στην πρώτη μου προσπάθεια). Νομίζω ότι αυτό θα με κατέτασσε όχι έξυπνο, αλλά ιδιοφυΐα… και μια πολύ σταθερή ιδιοφυΐα ως προς αυτό μάλιστα!» (Τραμπ 2018)

Α. «Χρόνια πολλά! Σήμερα η εθνική μας εορτή μάς θυμίζει όσο ποτέ τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού. Με συγκίνηση θυμόμαστε τις θυσίες των παπούδων μας για την οικογένειά τους, την επόμενη γενιά, την πατρίδα τους. Θυσίες που διασφάλισαν σε εμάς ένα πλαίσιο καθημερινότητας όπου η προσφορά στο σύνολο ευτυχώς δεν απαιτεί βία και αίμα. Ας τους τιμήσουμε λοιπόν με τη σειρά μας υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ο εθελοντισμός είναι όχι απλά κοινωνική προσφορά αλλά εθνική ευθύνη. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει απ’ αυτόν».

Β. «…Στις μέρες μας, που οι ακραίες φωνές λαϊκισμού επιδιώκουν να δυναμώσουν, που ο ατομικισμός και η αποξένωση μαστίζουν την ανθρωπότητα, είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να αναβιώσουμε αξίες, όπως η αυταπάρνηση, ο αλτρουισμός και η αλληλεγγύη, που μας επιτρέπουν, σήμερα, να ζούμε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα…».

Γ. «Κάποιοι αποσιωπούν ότι το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας ήταν εθνοσοσιαλιστικό και συνεπώς αριστερής προέλευσης».

Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργός Εργασίας, 28 Οκτωβρίου 2019

Μαριέττα Γιαννάκου, βουλευτής επικρατείας ΝΔ, 21 Αυγούστου 2017

Νίκη Κεραμέως, υπουργός Παιδείας, 24 Οκτωβρίου 2019

Ερώτηση 4. Κατηγορία: «θα έλεγα ότι είναι τρολ, αλλά δεν είναι»

Α. Ευγενία Μανωλίδου: «Ποτέ δεν θα μπορούσα να ζήσω με έναν ακροδεξιό. Ο Άδωνις είναι ένας κεντρώος με πολλές εκμοντερνισμένες αριστερές ιδέες. Θα μπορούσε να είναι και στον ΣΥΡΙΖΑ!»

B. Κωνσταντίνος Μπογδάνος: Τανκς στην ΕΡΤ; «Ψηφίστε σωστά και το ’χουμε!»

γκρίζες

σελίδες

1) Παραπονεμένα λόγια ... έχουν τα τραγούδια μας

5) Γεμίστε τα κινητά με μονάδες

Ο πρώην πρωθυπουργός διαπίστωσε τελικά το αυτονόητο. Ότι στην Ελβετία πάρα την πολύ υγρασία έχουν καλύτερη τηλεόραση

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει ήδη στα σκαριά του υπουργείου Παιδείας το νέο πρόγραμμα σπουδών των πανεπιστημίων με υποχρεωτικά μαθήματα σε κάθε έτος.

Σε κλίμα ενθουσιασμού με μαντινάδες και ρακές υποδέχθηκαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, οι κάτοικοι στο Κολυμπάρι και τις Μουρνιές Χανίων. Ο κος Τσίπρας μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στο ντοκιμαντέρ της ελβετικής τηλεόρασης για τη Novartis, λέγοντας ότι «η ελβετική τηλεόραση δεν είναι σαν τα δικά μας κανάλια που πηγαίνουν στο σπίτι του κ. Γεωργιάδη και τον ρωτάνε που είναι η υγρασία στον τοίχο σας … εκεί λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη».

2) Εκδικητές: Η τελευταία πράξη !!!

Ο πρώην υπουργός οικονομικών κος Τσακαλώτος βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» με τον Γιώργο Παπαδάκη, απαντώντας καταφατικά σε ερώτηση του δημοσιογράφου, πως τώρα είναι πιο ήρεμος που δεν έχει την ευθύνη του υπουργείου Οικονομικών και πως θα έχει χρόνο πια για να βλέπει την αγαπημένη του Σκάρλετ Γιόχανσον. Ανακουφισμένος από τον οσκαρικών διαστάσεων απαιτητικό ρόλο του στο υπουργείο Οικονομικών ο κος Τσακαλώτος παραδίδεται πλέον στην αδυναμία του στις αιθέριες υπάρξεις. Δεν τον αδικούμε!

3) «Αν είσαι μέλισσας παιδί κέντρωσε και μην λαλείς» (παροιμία)

Στο Πολιτιστικό Κέντρο της Δημοτικής Κοινότητας Μελισσίων η δημοτική αρχή ενημέρωσε τους πολίτες για την πορεία του θέματος της ενδεχόμενης φιλοξενίας ανηλίκων προσφύγων στο Νοσοκομείο Μελισσίων Αμαλία Φλέμινγκ, αλλά επίσης και για τις κινήσεις που οργανώνει ο Δήμος από εδώ και πέρα. Μερίδα πολιτών αντέδρασαν με λεγόμενα: «Να βρούμε ένα ξερονήσι που έχουμε τόσα, κι ένα Super Puma να τους πετάει σάντουιτς», αλλά και ατάκες του τύπου: «Να μην συναγελάζεται το δικό μου το παιδί που είναι Μελισσιοτόπουλο με Βούλγαρα και με διάφορους Αφγανούς». Προφανώς οι άνθρωποι έχουν προτάσεις. Δεν είναι μόνο γκρίνια και άγονη κριτική, Και ξερονήσια έχουμε! Και Super Puma έχουμε!! Και σάντουιτς έχουμε!!! Και πολλά-πολλά με περίεργους ΔΕΝ έχουμε!!!!

4) Επί το έργον

Στη συνάντηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα για την ψήφο των αποδήμων ακούστηκαν και τα παρακάτω: «Βλέπω έκανες αλλαγές στο γραφείο» είπε ο Αλέξης Τσίπρας, εννοώντας το γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή όπου και γίνεται η συνάντηση. Ο κ. Μητσοτάκης απάντησε ότι έκανε λίγες, για να του απαντήσει ο κ. Τσίπρας «Μάλιστα, τις ξεκίνησες τις μεταρρυθμίσεις όπως βλέπω».

Με βλέμμα θλίψης και νοσταλγίας ο κος Τσίπρας παρατήρησε τις αλλαγές που έγιναν στον άλλοτε δικό του εργασιακό χώρο από το νέο πρωθυπουργό. Έφυγε όμως ικανοποιημένος μιας και ο νυν πρωθυπουργός τον κάλεσε να σχεδιάσουν από κοινού τη νέα μεταρρυθμιστική πολιτική. Έτσι και έγινε. Κατεβάσανε μαζί τα χειμωνιάτικα, στρώσανε τις φλοκάτες, βάλανε τα σεμεδάκια στα τραπεζάκια και επιλέξανε μαζί τα νέα χρώματα της ταπετσαρίας.

Η ατάκα της υπουργού Παιδείας κας Κεραμέως ότι «η αστυνομία θα μπαίνει στο πανεπιστήμιο με ένα απλό τηλεφώνημα φοιτητή ή πολίτη» έρχεται να συναντήσει την πρόταση του ιστορικό κου Μαυρογορδάτου που σε άρθρο του στη «Lifo» υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, προτείνει τη σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας κατά τα αμερικανικά πρότυπα ή, εφόσον δεν είναι εφικτό, «οργάνωση ειδικού τμήματος της ΕΛ.ΑΣ. σε κάθε ΑΕΙ».

1ο 2ο 3ο 4ο

Έτος: Έτος: Έτος: Έτος:

Ιστορία του Δοσιλογισμού Ι (Θεωρία) Τακτικές Πρόληψης και Καταστολής κινητοποιήσεων (Θεωρία και Εργαστήριο) Καταστρατήγηση Ασύλου (Εργαστήριο) Πτυχιακή Μελέτη με Θέμα η ΕΛ.ΑΣ. στα πανεπιστήμια (βιβλιογραφική)

6) Να μπορούσα στα σύννεφα ... να είχα εγώ βενζινάδικο

Θυμηδία προκάλεσε στους επικριτές του ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, όταν κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για την εθνική εορτή της 4ης Ιουλίου, είπε ότι στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας κάνοντας ιστορική αναδρομή στον Ιούνιο του 1775: «ο στρατός μας κατέστρεψε τις επάλξεις, ανέλαβε τον έλεγχο των αεροδρομίων, έκανε όλα όσα έπρεπε να κάνει».

Μπορεί η πρώτη πτήση με μηχανοκίνητο αεροσκάφος να έγινε το 1903 από τους αδελφούς Ράιτ στις Ηνωμένες Πολιτείες τις Αμερικής που το 1775 δεν ήταν Ηνωμένες όλες όμως είχαν φτιάξει ήδη αεροδρόμια και προετοιμαζόντουσαν για την ένωση. Και αφού το είπε ο πλανητάρχης έτσι είναι. Ξέρετε πόσο χρόνο χρειάζεται να ταξιδέψεις από την Βόρια Ντακότα μέχρι το Χιούστον οδικώς;

7) Ρα, Ρα, Ράσπουτιν λάβερ οφ δε ράσιαν κουίν

Ανιστόρητη χαρακτήρισε την τέως εισαγγελέα διαφθοράς Ελένη Ράικου ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, στη συζήτηση στη Βουλή για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής σε βάρος του για τη Novartis και δήλωσε: «Ισχυρίζεται ότι αυτοαποκαλούμαι Ρασπούτιν. Για ιδιότητες, μηχανορραφίες, σκευωρίες, ίντριγκες, παρεμβάσεις, που όμως δεν αποδίδονται στον Ρασπούτιν, αλλά σε άλλα ιστορικά πρόσωπα» είπε ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης και πρόσθεσε: «Θα μπορούσα να αποκαλώ τον εαυτό μου, αν είχα αυτές τις ιδιότητες, Μακιαβέλι, Μέτερνιχ, Ταλεϋράνδο κ.ά. Ο Ρασπούτιν έμεινε στην ιστορία όχι για μηχανορραφίες, ίντριγκες, σκευωρίες, αλλά για κάποια φυσικά του προσόντα και για την θεωρία του ότι το αχαλίνωτο σεξ οδηγεί στην απόλυτη εξάντληση και μετά στη θέωση. Είναι άλλη μια απόδειξη ότι εγώ ποτέ δεν είπα τον εαυτό μου Ρασπούτιν» συμπλήρωσε. Μπορεί να μην γνωρίζει κανείς για το σκάνδαλο Novartis. Μπορεί οι εισαγγελείς διαφθοράς και η δικαιοσύνη να μην έχουν ιδέα για το σκάνδαλο Novartis. Μπορεί τα γραφεία των υπουργών και των πρωθυπουργών να μην έχουν ανακατευτεί στο σκάνδαλο Novartis. Μπορεί η ίδια η Novartis να μην είναι μπλεγμένη στο σκάνδαλο Novartis. Αλλά εσείς κύριε Παπαγγελόπουλε, υποτιμάτε τον εαυτό σας. Σκανδαλώδες ! ! !

Γιάννης Σ.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα έχει τη δύναμη να ακουμπάει ακόμα και σε πολιτικά ρεύματα που αναφέρονται στην αριστερά τα οποία με τη σειρά τους την ενισχύουν… περιοδικό

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

παραχάραξη της ιστορίας, η διαστρέβλωσή της και η κατασκευή ή η απόκρυψη ιστορικών γεγονότων από τους κυρίαρχους του κόσμου, με στόχο την κατασυκοφάντηση και την αμαύρωση του Κομμουνισμού, της Αριστεράς και των αγώνων της, περνάει περιόδους έξαρσης και ύφεσης σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη με την υποχώρηση ή την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος. Οι σημερινές συνθήκες, ανόδου της ακροδεξιάς και των νεοφιλελεύθερων ιδεών και υποχώρησης του εργατικού αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, στρώνουν γόνιμο έδαφος στους κάθε λογής εκπροσώπους της αστικής εξουσίας του ευρωπαϊκού και Αμερικανικού ιμπεριαλισμού για να ανασκευάζουν την ιστορία κατά πως τους βολεύει. Να στήνουν μία προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία τα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα αναφέρονται ως δικτατορίες και οι ηγέτες τους ως δικτάτορες. Να ρίχνουν τόνους λάσπης σε όλα όσα συνδέθηκαν ιστορικά με τον κομμουνισμό. Να φτιάχνουν με άλλα λόγια την λεγόμενη «κυρίαρχη» προπαγάνδα. «Κυρίαρχη» γιατί ακριβώς έχει τη δύναμη ή τη δυνατότητα να κυριαρχεί στις πλατιές μάζες ασκώντας τεράστιες πιέσεις ακόμα και σε πολιτικά ρεύματα που αναφέρονται στην αριστερά και τον κομμουνισμό και όμως όχι μόνο αδυνατούν να αντικρούσουν τη κυρίαρχη προπαγάνδα αλλά καταλήγουν να την αφομοιώνουν. Οι δύο ολοκληρωτισμοί, αυτός του Χίτλερ και αυτός του Στάλιν και άλλων ηγετών, οι δικτατορίες των κομμουνιστικών καθεστώτων και τα εγκλήματα του Σταλινισμού, η παρουσίαση του συμφώνου μη επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ ως συμφωνίας μοιράσματος του κόσμου ανάμεσα στα δύο καθεστώτα, που

αναφέρονται μέσα στο ψήφισμα, είναι σημεία στα οποία συναντιούνται πολλά πολιτικά ρεύματα. Η σοσιαλδημοκρατία και ο Ευρωκομουνισμός, ρεύματα τα οποία άλλωστε έχουν αποδείξει ότι υπηρετούν πιστά την αστική πολιτική και τον ιμπεριαλισμό, ο αναρχισμός ο οποίος αγκαλιάζει κάθε τι αντικομμουνιστικό, οι οργανώσεις του τροτσκισμού που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αναπαράγουν ατόφια τη κυρίαρχη προπαγάνδα, ενώ όσον αφορά το ΚΚΕ, στα χρόνια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, τότε που οι ηγέτες της έριχναν τόνους λάσπης στο πρόσωπο του Στάλιν και την περίοδο σοσιαλιστικής οικοδόμησης που αυτός υπηρέτησε, ήταν εκεί δίπλα τους… να τους στηρίζει σε αυτό το «ηράκλειο» έργο τους..! Στην πραγματικότητα αν θέλουμε να μιλήσουμε για την Ελλάδα εκεί συναντιούνται όλα τα πολιτικά ρεύματα με εξαίρεση το Μαρξιστικό Λενινιστικό ρεύμα. Οι εκπρόσωποι του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού που συντάσσουν και ψηφίζουν αυτό το κείμενο γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι «ολοκληρωτισμοί» της σοβιετικής ένωσης του Στάλιν και ολόκληρου του σοσιαλιστικού μπλοκ εκείνης της περιόδου αποτέλεσαν φάρο για όλες τις μικρές και μεγάλες κατακτήσεις του παγκόσμιου εργατικού, λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος, καθώς και για όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Δεν είναι ανιστόρητοι, πολύ μεθοδευμένα επιχειρούν να αμαυρώσουν στις συνειδήσεις των λαών αυτή τη περίοδο και τους ηγέτες της. Όπως ακριβώς μεθοδεύεται και η ανακατασκευή της ιστορίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Ελλάδα με στόχο να αποσυνδεθεί από τον ΕΛΑΣ το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ. Μάχη του Στάλινγκραντ, 17 Ιουλίου 1942 μέχρι 2 Φεβρουαρίου 1943

περιοδικό στικά καθεστώτα χαρακτηρίζονται ως ολοκληρωτισμοί. Στην πραγματικότητα η αναπαραγωγή τη κυρίαρχης προπαγάνδας με τις ίδιες ακριβώς λέξεις και τους ίδιους χαρακτηρισμούς «ολοκληρωτισμοί, δικτατορίες, δικτάτορες κλπ.» είναι αποτέλεσμα των τεράστιων πιέσεων που έχει τη δυνατότητα να ασκεί η δημαγωγία και η ρητορική των κυρίαρχων του κόσμου! Και απέναντι σε αυτές ακριβώς τις πιέσεις αυτά τα ρεύματα έχουν αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι είναι ευάλωτα καταλήγοντας σε όλες τις κρίσιμες φάσεις να αφομοιώνουν την προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών. Πρόσφατο παράδειγμα ο πόλεμος στη Συρία με αυτά τα ρεύματα να καταλήγουν να υποστηρίζουν το υποτιθέμενο κίνημα αντιπολίτευσης απέναντι στον Άσαντ το οποίο στήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικάνους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους, αντίστοιχη ήταν και η στάση τους απέναντι στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τον «σφαγέα» -σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα- Μιλόσεβιτς, Από την άλλη οι οργανώσεις του τροτσκισμού όπως και ενώ στον πόλεμο του Ιράκ κράταγαν ίσες αποστάσεις. του αναρχισμού προφανώς δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς λένε όταν μιλάνε για ολοκληρωτισμούς και δικτατορίες, αναφερόμενοι στα σοσιαλιστικά καθεστώτα, ή όταν αναφέρονται σε «σταλινογενή εθνικισμό» ή στα «θύματα ή τα εγκλήματα του σταλινισμού», ή όταν χρησιμοποιούν τον όρο «Σοβιετία» ταυτίζοντάς τον με την καταπίεση και πολλά άλλα… Και δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς λένε γιατί αφενός αν είχαν συνείδηση των λόγων τους, τότε η στάση τους απέναντι στις μαρξιστικές λενινιστικές οργανώσεις και τα μέλη τους θα ήταν αντίστοιχη με αυτή που κρατάνε απέναντι σε ακροδεξιές για να μην πούμε φασιστικές οργανώσεις και δεν θα υπήρχε καμία συνομιλία και καμία συμπόρευση. Δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς λένε γιατί καπηλεύονται ήρωες του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος που όχι απλά δεν στάθηκαν απέναντι αλλά πλάι στους υποτιθέμενους «δικτάτορες». Όπως συμβαίνει με τον Τσε Γκεβάρα που όχι απλά δεν ήταν πολέμιος του Στάλιν αλλά, αντιθέτως, του τροτσκισμού. Για να μη μιλήσουμε για την καπηλεία του Άρη Βελουχιώτη Αναφερόμαστε σε εκείνους τους «ορκισμένους πολέηγέτη του ΕΛΑΣ, από το τροτσκιστικό ρεύμα το οποίο όμως τη μιους του συστήματος» που μιλούν στο όνομα της επανάστασης περίοδο εκείνη στάθηκε ενάντια στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μιλώντας για τη φιλία που πρέπει να αναπτυχθεί μεταξύ αλλά αδυνατούν να κρίνουν τα γεγονότα και τη σημασία τους στο των εργατών φαντάρων προσφέροντας τελικά τις υπηρεσίες του ιστορικό τους πλαίσιο, αδυνατούν να καταλάβουν τη βαρύτητα πολιτικών εννοιών και λέξεων, αδυνατούν να σταθούν ενάντια (ανεξαρτήτως προθέσεων) στα κατοχικά στρατεύματα. Δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς λένε γιατί τελικά δεν στον ιμπεριαλισμό και τις επεμβάσεις του κρατώντας πολλές συνειδητοποιούν ότι η προπαγάνδα που αναμασούν και αναπα- φορές ίσες αποστάσεις η ακόμα γέρνοντας προς τη πλευρά των ράγουν, συμβάλλει στον αφοπλισμό του αριστερού και προοδευ- ιμπεριαλιστών. Σε αυτούς που μετά την κατάρρευση της σοβιετικού κόσμου μπροστά σε τέτοια ψηφίσματα, που θέτουν ως τικής ένωσης δυσκολεύτηκαν να υψώσουν τη κόκκινη σημαία στόχο την απαγόρευση «των συμβόλων του κομμουνισμού με το σφυροδρέπανο και έκαναν λόγο για ένα νέο αριστερό καθώς και των οργανώσεων-ομάδων που αναπαράγουν ριζο- ρεύμα. Σε αυτούς που τελικά αδυνατούν να κρατήσουν κόντρα σπαστικές ιδέες ή που εξαίρουν και εξυμνούν κάθε μορφή ολο- στη κυρίαρχη προπαγάνδα και τελικά καταλήγουν να την αφοκληρωτισμού»- αφού πρώτα σε όλο το κείμενο όλα τα σοσιαλι- μοιώνουν και να την αναπαράγουν. Σε αυτούς που τελικά ταυτίζονται με πολλά σημεία από αυτά που αναφέρονται στο αντιδραστικό ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου δηλαδή των ιμπεριαλιστών, συμβάλλοντας έτσι στην εξοικείωση των συνειδήσεων του κόσμου, με τη θεωρία των δύο άκρων με την αμαύρωση και κατασυκοφάντηση του κομμουνιστικού κινήματος με την ταύτιση των ναζιστών με τους κομμουνιστές που έδωσαν το αίμα τους για την αποτίναξη του φασισμού και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το αντιδραστικό και κατάπτυστο ψήφισμα και τις επιδιώξεις της κυρίαρχης τάξης και των ιμπεριαλιστών που θέλουν διακαώς να ξεμπερδέψουν με τις επαναστατικές ιδέες που ταρακούνησαν και γκρέμισαν και που ακόμα και σήμερα απειλούν τις καρέκλες της αυτοκρατορίας τους δεν χωράνε μισόλογα και ναι μεν αλλά... γιατί τότε συνεισφέρεις και συμβάλλεις στους στόχους και τα σχέδια τους! Νίκη Π. 37

περιοδικό

Ευρωκοινοβούλιο: Ναός Αντικομμουνισμού και παραχάραξης της Ιστορίας «Η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης». είναι ότι οι αιτίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν τα αδηφάγα Αυτός είναι ο τίτλος του κατάπτυστου ψηφίσματος που ενέκρινε συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου, ήταν η ακόρεστη το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 19 του Σεπτέμβρη, με ψήφους επιθυμία του γερμανικού ιμπεριαλισμού να καταπιεί χώρες και 535 υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά. Πρόκειται για ένα κείμενο με λαούς. Και αποτελεί περισσή υποκρισία το γεγονός ότι οι αισχρό περιεχόμενο, με πολυάριθμες αναφορές στα «εγκλήμα- εκπρόσωποι του γερμανικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού τα του ναζισμού, του κομμουνισμού και άλλων δικτατορικών σήμερα «ανατριχιάζουν» με τις καταστροφικές συνέπειες που καθεστώτων», στο στόχαστρο του οποίου δεν μπαίνει, στην είχε για την ανθρωπότητα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και «εξαπραγματικότητα, το τέρας του ναζισμού αλλά αποκλειστικά το ντλούν» την ευαισθησία τους μέχρι εκείνο το σημείο, την ίδια κομμουνιστικό κίνημα και η κομμουνιστική ιδεολογία. Από τις στιγμή που η υπογραφή τους μπαίνει, είτε φανερά είτε συγκεπρώτες κιόλας γραμμές, γίνεται αντιληπτό ότι οι κυρίαρχοι καλυμμένα, σε αναρίθμητους κατακτητικούς πολέμους στην αντιδραστικοί κύκλοι της ΕΕ, οι εμπνευστές αυτού του ψηφί- Αφρική, τη Μέση Ανατολή και αλλού. Αυτοί λοιπόν, που με σματος, αυτοί που αυτοχρίζονται ως θεματοφύλακες της ευρω- θράσος εξισώνουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό, χύνουν παϊκής μνήμης, επιθυμούν λυσσαλέα να εξασφαλίσουν επί της κροκοδείλια δάκρυα για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν ουσίας την ευρωπαϊκή λήθη για να σκιαγραφήσουν ένα ζοφερό τότε, ενώ ταυτόχρονα υψώνουν σιδερόφρακτα τείχη και καταμέλλον για τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Με μία στέλλουν μέχρι θανάτου την προσφυγιά, που γεννούν οι επεμλίστα, στην οποία αραδιάζονται «ιστορικά τεκμηριωμένες» δια- βάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στις οποίες εμπλέκοπιστώσεις, οι εισηγητές του κειμένου καταλήγουν σε μία σειρά νται άμεσα ή έμμεσα. μέτρων που πρέπει να ληφθούν από τις χώρες της ΕΕ για την Σχετικά με το περιβόητο Σύμφωνο Μολότοφυποτιθέμενη διαφύλαξη της ιστορικής αλήθειας και τη, μεταξύ Ρίμπεντροπ, οφείλουμε να σημειώσουμε τα εξής: Πρώτον, για άλλων, «διασφάλιση» της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του τη Σοβιετική Ένωση το Σύμφωνο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων κοκ. παρά μία ευκαιρία να εξασφαλίσει χρόνο και να προετοιμαστεί Αλλά ας δούμε τα πράγματα με μια πιο συγκεκριμένη υλικά και στρατιωτικά για τον πόλεμο που ήταν προ των πυλών. ματιά. Όσον αφορά στις ιστορικές αναφορές, διαβάζουμε: «Το Αποτελούν, λοιπόν, ύβρη οι ισχυρισμοί περί «φιλίας» μεταξύ Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο... λαμβάνοντας υπόψη ότι πριν από 80 φασιστικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ, όταν 20.000.000 Σοβιετικοί χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939, η κομμουνιστική Σοβιετική στρατιώτες και πολίτες έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της Ένωση και η ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν Συνθήκη μη επιθέ- Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Δεύτερον, αυτοί οι σεως, γνωστή ως Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, και τα μυστι- «φωστήρες» της ιστορίας κρύβουν επιμελώς τα ιστορικά γεγονόκά πρωτόκολλά της, με αποτέλεσμα να χωριστούν η Ευρώπη και τα πριν από την υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης, που τα εδάφη ανεξάρτητων κρατών μεταξύ των δύο ολοκληρωτικών συνοψίζονται στις επανειλημμένες, χωρίς ανταπόκριση, προκαθεστώτων και να συνασπισθούν σε σφαίρες επιρροής, γεγο- σπάθειες της Σοβιετικής Ένωσης για συγκρότηση στρατιωτικών νός που άνοιξε τον δρόμο για το ξέσπασμα του Δευτέρου συμφωνιών με τις άλλες δυνάμεις εναντίον του Χίτλερ καθώς Παγκοσμίου Πολέμου... λαμβάνοντας υπόψη ότι ως άμεση συνέ- και στη Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Γερμανίας από τη μία πεια του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, το οποίο ακολούθησε και Αγγλίας και Γαλλίας από την άλλη, που προέβλεπε την παράη Συνθήκη Ναζί-Σοβιετικών για τα σύνορα και τη φιλία μεταξύ δοση της Δ. Τσεχοσλοβακίας στους φασίστες και τελικά τον διατων δύο καθεστώτων, της 28ης Σεπτεμβρίου 1939, η Πολωνική Υπογραφή συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ Δημοκρατία ήταν η πρώτη που δέχτηκε εισβολή... τονίζει ότι ο 23 Αυγούστου 1939 Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της διαβόητης Συνθήκης μη επιθέσεως της 23ης Αυγούστου 1939 μεταξύ Ναζί και Σοβιετικών, γνωστής επίσης ως σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, και των μυστικών πρωτοκόλλων της, βάσει των οποίων δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που είχαν ως κοινό στόχο να κατακτήσουν τον κόσμο διαίρεσαν την Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής...». Μάλιστα... Η ιστορία «έβγαλε βρώμα» λοιπόν; Όχι! Η βρώμα και η δυσωδία αναβλύζουν από τα χνώτα των ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών τους εντεταλμένων, οι οποίοι πασχίζουν χρόνια τώρα να σβήσουν από τη μνήμη των λαών τα σπουδαία επιτεύγματα, τις μεγάλες νίκες και τις αναρίθμητες θυσίες του κομμουνιστικού και προοδευτικού κινήματος στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τα γεγονότα όμως είναι πεισματάρικα και μαρτυρούν την αλήθεια. Και η αλήθεια δεν είναι ότι η αιτία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το Σύμφωνο ΜολότοφΡίμπεντροπ ούτε ότι το εν λόγω Σύμφωνο αφορούσε τα «σύνορα» και τη «φιλία» μεταξύ των δύο καθεστώτων. Η αλήθεια 38

μελισμό της. Στόχος της εν λόγω Συμφωνίας από την πλευρά των «Συμμάχων» ήταν η, μέσω της ενίσχυσης του Χίτλερ, παρεμπόδιση της εξάπλωσης της σοβιετικής επιρροής και των επαναστατικών ιδεών των κομμουνιστών προς τη Δύση. Συνεχίζοντας παρακάτω, διαβάζουμε: «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο... λαμβάνοντας υπόψη ότι... η ναζιστική τυραννία... οδήγησε... στην επέκταση των ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη... λαμβάνοντας υπόψη ότι η μνήμη για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και η αναγνώριση και συνειδητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής κληρονομιάς των εγκλημάτων που διέπραξαν οι κομμουνιστικές, ναζιστική, και λοιπές δικτατορίες... λαμβάνοντας υπόψη ότι η μνήμη για τα θύματα των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και η αναγνώριση και συνειδητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής κληρονομιάς των εγκλημάτων που διέπραξαν η σταλινική, η ναζιστική και οι λοιπές δικτατορίες... υπενθυμίζει ότι το ναζιστικό και το κομμουνιστικό καθεστώς διέπραξαν μαζικούς φόνους... ζητεί μια κοινή κουλτούρα μνήμης που να απορρίπτει τα εγκλήματα των φασιστικών, σταλινικών και λοιπών ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων του παρελθόντος...». Οι συντάκτες του ψηφίσματος κάνουν διάφορες διακοσμητικές αναφορές στο ναζισμό, με σκοπό να κρατήσουν τα προσχήματα. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγνωση ολόκληρου του κειμένου, ακόμα και από τον πιο καλόπιστο, θα αποκαλύψει ότι η καμπάνα χτυπάει ξανά και ξανά για τον κομμουνισμό και το «ολοκληρωτικό» καθεστώς του Στάλιν. Είναι γνωστή, χρόνια τώρα, η μανιώδης προσπάθεια των αντιδραστικών ιμπεριαλιστικών επιτελείων να «εφεύρουν» εγκλήματα και νεκρούς-θύματα του κομμουνισμού, παραποιώντας ιστορικά γεγονότα, επινοώντας ψευδή στοιχεία, προπαγανδίζοντας αίσχη, βιάζοντας γενικά την ιστορία. Φυσικά, και σύμφωνα πάντα με το «ευρωπαϊκό ιδεώδες», ο ολοκληρωτισμός και η δικτατορία είναι έννοιες που, εν τέλει, προορίζονται αποκλειστικά για τα κομμουνιστικά καθεστώτα... Ο Μεταξάς στη Ελλάδα, ο Φράνκο στην Ισπανία και τόσοι άλλοι δικτάτορες, μάλλον είναι ανάξιοι λόγου συγκρινόμενοι με τον «αιμοδιψή», για τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ, Στάλιν ενώ, φτάνοντας στο σήμερα, η υποστήριξη πραξικοπηματιών, όπως του ανδρεικέλου των Αμερικανών, Γκουαϊδό, στη θέση του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Βενεζουέλας, αποτελεί την επιτομή της... ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Τελικά, τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και δημοκρατών που έδωσαν το αίμα τους για να μην βυθιστεί η ανθρωπότητα στο σκότος του φασισμού αποτελούν τους θύτες σύμφωνα με την ευρωπαϊκή ελίτ: Οι εκατομμύρια Σοβιετικοί στρατιώτες που θυσιάστηκαν για να νικηθεί για πάντα το τέρας του ναζισμού είναι ίδιοι με τους Γερμανούς φασίστες ιμπεριαλιστές…Όσο για τους Έλληνες ευρωβούλευτες, που αναίσχυντα ύψωσαν το χέρι τους υπερψηφίζοντας το ελεεινό αυτό κείμενο, η άποψή τους συνοψίζεται στο ότι οι 200 κομμουνιστές της Καισαριανής είναι ίδιοι με τους εκτελεστές τους, οι χιλιάδες ΕΛΑΣίτες και ΕΑΜίτες που πολέμησαν και σκοτώθηκαν για μια λεύτερη Ελλάδα, σε αντίθεση με την επίσημη κυβέρνηση της δεξιάς που λιποτάκτησε και διέφυγε στο Κάιρο, είναι ίδιοι με τους ταγματασφαλίτες και τους φασίστες... Ρίγος και ανατριχίλα διαπερνούν το νου κάθε δημοκράτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Αξίζει να σημειωθεί επίσης, η διαπίστωση ότι «η Ρωσία παραμένει το μεγαλύτερο θύμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» και «ως εκ τούτου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί τη ρωσική κοινωνία να συμβιβαστεί με το τραγικό παρελθόν της». Κόντρα στον αντιδραστικό άνεμο όμως, και παρά την

πάγια τακτική των ιμπεριαλιστών να κατασκευάζουν μυθικά τέρατα για να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, ο ρωσικός λαός έχει πολύ καλή μνήμη και γνωρίζει άριστα το λαμπρό παρελθόν του. Γνωρίζει ότι η Σοβιετική Ένωση με ηγέτη τον Στάλιν και μπροστάρηδες τους κομμουνιστές πλήρωσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος για να ηττηθεί ο Χίτλερ και να ξημερώσουν μέρες δημοκρατίας και ελευθερίας για τους λαούς. Και για να περάσουμε στον κατάλογο των προτεινόμενων μέτρων, διαβάζουμε: «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο... λαμβάνοντας υπόψη ότι, παρά το γεγονός ότι τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος αξιολογήθηκαν και τιμωρήθηκαν με τις δίκες της Νυρεμβέργης, εξακολουθεί να υφίσταται επείγουσα ανάγκη για ευαισθητοποίηση, ηθική αξιολόγηση και νομική διερεύνηση των εγκλημάτων του σταλινισμού και άλλων δικτατορικών καθεστώτων... λαμβάνοντας υπόψη ότι σε ορισμένα κράτη μέλη, οι κομμουνιστικές και ναζιστικές ιδεολογίες απαγορεύονται δια νόμου... καλεί όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να κρίνουν με σαφήνεια και βάσει αρχών τα εγκλήματα και τις επιθετικές ενέργειες που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα... ανησυχεί με τη συνεχιζόμενη χρήση των συμβόλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων σε δημόσιους χώρους και για εμπορικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας ότι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει τη χρήση των ναζιστικών και των κομμουνιστικών συμβόλων... καλεί τα κράτη μέλη... να απαγορεύσουν ουσιαστικά... κάθε άλλο ίδρυμα ή ένωση που εξαίρει και εξυμνεί τον ναζισμό και τον φασισμό ή κάθε άλλη μορφή ολοκληρωτισμού...». Η ΕΕ, μέσω του Ευρωκοινοβουλίου, υπογραμμίζει την αναγκαιότητα μιας δίκης «τύπου Νυρεμβέργης» με κατηγορούμενους τους... κομμουνιστές! Και ως γνήσιος εκπρόσωπος της «δημοκρατίας», καλεί τα κράτη μέλη της να απαγορεύσουν τα κομμουνιστικά σύμβολα, όπως ήδη συμβαίνει σε μια σειρά χωρών. Όσον αφορά στα «ιδρύματα» που «εξυμνούν μορφές ολοκληρωτισμού» και συνεπώς πρέπει να απαγορευτούν, αυτά δεν είναι άλλα από τα κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις αφού σε όλη την έκταση του ψηφίσματος γίνεται παραπάνω από σαφές ότι ο κομμουνισμός είναι ταυτόσημη έννοια του ολοκληρωτισμού. Οι ευρωπαϊκές διακηρύξεις περί «ελευθερίας», «δημοκρατίας» και «σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων» φαίνεται ότι κάπου εδώ στερεύουν. Όλος αυτός ο αντικομμουνιστικός οχετός, σε τόσο οξυμένη μάλιστα μορφή, σίγουρα εγείρει μεγάλη ανησυχία. Ωστόσο, καμία έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί, καθώς το κομμουνιστικό κίνημα είναι το μόνο που έχει τη δύναμη να γκρεμίσει εκ βάθρων τον ιμπεριαλισμό και την παγκόσμια πλουτοκρατική ολιγαρχία και ως εκ τούτου «πρέπει να κατατροπωθεί». Γιατί η κομμουνιστική ιδεολογία διακηρύττει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η Γαλλία του Μακρόν και της άγριας καταστολής του κινήματος των κίτρινων γιλέκων, η Γερμανία της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και των φρακτών, η Αυστρία του αντιδραστικού Κουρτς και των συγκυβερνήσεων με την ακροδεξιά, η Ουγγαρία του φασίστα Όρμπαν, η ΕΕ της λιτότητας και της φτώχειας, βάζουν τα δυνατά τους για την ες αεί διατήρηση αυτής της εκμετάλλευσης. Όμως, οι καταπιεζόμενοι λαοί, βαδίζοντας στο δρόμο του αγώνα και έχοντας χαραγμένες στο νου τις ανείπωτες θυσίες των κομμουνιστών και των δημοκρατών, που πριν από 74 χρόνια έθαψαν βαθιά στο χώμα το φασιστικό κτήνος, μπορούν και πρέπει να προετοιμάσουν το έδαφος για να έχουν αυτοί την τελευταία λέξη... Μυρτώ Σ. 39

περιοδικό

«Το έπος της Αλβανίας ενάντια στο… λαϊκισμό» ή αλλιώς «Η μεθοδευμένη ενίσχυση της ακροδεξιάς ρητορικής και του κράτους καταστολής στα χρόνια των μνημονίων»

ίγους μονάχα μήνες μετά τις αυτοδιοικητικές και εθνικές εκλογές και πριν καλά-καλά μπει το φθινόπωρο, ο Δήμαρχος Καλαμάτας την ίδια ακριβώς στιγμή που επέβαλλε πρόστιμο στο Μ-Λ ΚΚΕ για «ρύπανση» λόγω αφισοκόλλησης(!), διόριζε έναν υπόδικο πρώην βουλευτή της φασιστικής Χρυσής Αυγής Πρόεδρο του Συνδέσμου Ύδρευσης των δήμων Μεσσηνίας. Κι αν αυτό αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα της ανισότιμης μεταχείρισης των υποτιθέμενων «δύο άκρων» από το αστικό σύστημα, ο μηχανισμός ξεπλύματος κάθε ρατσιστικής, εθνικιστικής έως και φασιστικής άποψης και ταυτόχρονα συκοφάντησης και ελεεινολόγησης του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, έχει να επιδείξει πολλές ανάλογες υποθέσεις τα τελευταία χρόνια. Με αποκλειστικό στόχο την εξουδετέρωση των κοινωνικών αγώνων που αναπόφευκτα ξεσπάσανε στο έδαφος της κρίσης, σύσσωμος ο αστικός κόσμος με τις ευλογίες της ΕΕ επιδόθηκε σε μια πρωτοφανή επιχείρηση χειραγώγησης της λαϊκής γνώμης προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, δηλαδή προς μια κατεύθυνση συντήρησης της υπάρχουσας συνθήκης βαρβαρότητας για τα λαϊκά στρώματα και κερδοφορίας για τους ξένους δυνάστες και τους ντόπιους εντολοδόχους τους. Οι μνημονιακές συγκυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» σφιχταγκαλιάστηκαν από την πρώτη στιγμή με την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ, των νοσταλγών της Χούντας και του Μεταξά. Της Χούντας που «έφτιαξε δρόμους» και του Μεταξά «που έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας», «ίδρυσε το ΙΚΑ» και άλλα παραμύθια συγκάλυψης των πιο μαύρων δικτατοριών της σύγχρονης ιστορίας του τόπου. Η κυβερνώσα δεξιά του Αντώνη Σαμαρά εγκαινίασε τη ρητορική μίσους με τον «Ξένιο Δία», συνοδευόμενη από επιχειρήσεις «σκούπα» στο κέντρο της Αθήνας, αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας. Η ασυδοσία των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ έφτασε στο σημείο της απροκάλυπτης ληστείας μαγαζιών και των ξυλοδαρμών συνταξιούχων. Ως κανονικότητα ορίστηκε το πνίξιμο κάθε διαδήλωσης στα δακρυγόνα, οι τραυματισμοί από τα γκλοπ και τις κρότου λάμψεις, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις μαθητών και φοιτητών χωρίς καμιά αιτιολόγηση, η παρουσία αστυνομικών σε απεργίες και συνελεύσεις σωματείων, οι αλλεπάλληλες εισβολές των δυνάμεων καταστολής σε σχολεία και πανεπιστήμια. Κι αν από τη μία το μαστίγιο απέναντι στο λαό χρησιμοποιούνταν σαν εργαλείο τρομοκράτησης και αυταρχικοποίησης της δημόσιας ζωής, συμπληρωνόταν από την άλλη με το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού και του αντικομμουνισμού, δηλητήριο που ξεχείλιζε άφθονο από τα συστημικά ΜΜΕ με στόχο τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων από τους πραγματικούς τους εχθρούς και την καλλιέργεια ενός κλίματος κοινωνικού κανιβαλισμού. Οι απεργίες βαφτίστηκαν «ταλαιπωρία για τον κόσμο που θέλει να πάει στη δουλειά του», ενώ οι υποκινητές των πογκρόμ κατά μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα παρουσιάζονταν από τα ΜΜΕ ως «απλοί πολίτες αγανακτισμένοι από την εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών». Οι συγκεντρώσεις πατριδεμπορίου των «Μένουμε Ευρώπη», «Όλοι Μαζί 40

Μπορούμε», «Η Μακεδονία Είναι Μία και Ελληνική» προβάλλονταν ως δίκαιες, μαζικές και δημοκρατικές, ενώ οι απεργίες κηρύσσονταν παράνομες και τα κινήματα των εργαζομένων χαρακτηρίζονταν «μειοψηφίες τεμπέληδων συνδικαλιστών». Το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η πριμοδότηση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής από το κράτος, το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ. Ακριβώς στο σημείο που ο λαός δεν καταδεχόταν να κυβερνάται πια από τα παραδοσιακά κόμματα της κεφαλαιοκρατίας και του ευρωμονόδρομου, βρέθηκε η «αντισυστημική» λύση του φασισμού. Εγκληματίες νεοναζί παρουσιάζονταν σαν τηλεπερσόνες, περιδιαβαίνοντας στα κανάλια και τα ραδιόφωνα ο ένας μετά τον άλλο, ενώ ολόκληρα αφιερώματα στα «ανθρωπιστικά συσσίτια» μόνο για Έλληνες(!) κοσμούσαν τα εξώφυλλα των αστικών εφημερίδων. Και το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν είχε σκοπό να αφήσει την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Σε εκείνη τη συγκυρία ήταν που ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος δεν έβρισκε «τίποτα ακραίο» στις ρατσιστικές ρητορείες της κ. Σκορδέλη, μέλους της Χρυσής Αυγής που διηύθυνε κύκλωμα λαθρεμπορίας παράλληλα με τη διοργάνωση διώξεων μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα. Ταυτόχρονα ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Σαμαρά Π. Μπαλτάκος «προειδοποιούσε» τον Ηλία Κασιδιάρη περί σκευωρίας της κυβέρνησης ενάντια στη Χρυσή Αυγή, ενώ ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, όταν ήταν ακόμη «αμερόληπτος» δημοσιογράφος και όχι βουλευτής της ΝΔ, οραματιζόταν ένα «συντηρητικό συνασπισμό» με μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Κι αν αυτά θεωρούνται αναμενόμενα όταν γίνονται από τους απογόνους των δολοφόνων του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα, άλλο τόσο δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν όταν πηγάζουν από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία στον τόπο αυτό ήταν ανέκαθεν δεμένη με τα υπερατλαντικά αφεντικά και τους εγχώριους εκμεταλλευτές. Ο κ. Λοβέρδος συγκεκριμένα δε δίστασε να αποκαλέσει τη Χρυσή Αυγή «το μόνο αυθεντικό κίνημα», προφανώς σε αντιδιαστολή με το λαϊκό και αριστερό κίνημα, ενώ λίγο αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξέπλενε το φασισμό σε εθνικιστικές φιέστες στο Καστελλόριζο παρουσία υπόδικων βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Κι όταν πια η εγκληματική φύση της νεοναζιστικής οργάνωσης δε μπορούσε να κρυφτεί, ύστερα από μήνες καθυστερήσεων στήθηκε η δίκη της Χρυσής Αυγής πίσω από κλειστές πόρτες στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, απομονωμένη από την κοινή γνώμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφού συνεργάστηκε με το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ για μια τετραετία, τίμησε με την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα τη φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου στην Ουκρανία, «συνδιαμόρφωσε» την επεμβατική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια του αμερικανόπνευστου πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα ενώ οι στήλες της «Αυγής» δε σταμάτησαν να αναπαράγουν τη θεωρία των «ολοκληρωτικών καθεστώτων του Χίτλερ και του Στάλιν», τις θεωρίες περί «κακιάς Βόρειας Κορέας» αλλά «διαβολικά καλού Τραμπ». Και πώς να ξεχάσει κανείς ότι ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που όσους πρόσφυγες δεν έπνιγε στο Αιγαίο,

τους έκλεινε στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν αυτό της Μόριας, όπου μανάδες και παιδιά που ξέφυγαν από βέβαιο πνιγμό, στοιβάζονταν σε κοντέινερ μόνο για να βρεθούν αντιμέτωποι με φονικές πυρκαγιές. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ καλούν το λαό να συγκροτήσει μαζί τους «δημοκρατικό μέτωπο» ενάντια στην ακροδεξιά. Μάλλον δε λάβανε υπόψη τους τη λαϊκή ρήση, ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί». Η οικονομική βάση της δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού δεν είναι άλλη από την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων. Αν το Ευρωκοινοβούλιο που τώρα ψήφισε το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό μνημόνιο έχει μοιράσει απλόχερα τα τελευταία χρόνια 2.500.000 ευρώ σε ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις ανά την Ευρώπη, είναι ακριβώς επειδή οι κυρίαρχες τάξεις περιμένουν σε αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Αυτό ακριβώς δηλαδή που έκανε η Χρυσή Αυγή για τους εφοπλιστές-μεγαλοκαναλάρχες με επερωτήσεις στη Βουλή περί αύξησης της κρατικής χρηματοδότησης για τη ναυτιλία, με την υπερψήφιση των ιδιωτικοποιήσεων και την τρομοκράτηση των αγώνων, με την υποστήριξη της ευρωνατοϊκής πορείας της χώρας. Η ακροδεξιά ρητορική, ο αντικομμουνισμός και η κρατική καταστολή αποτέλεσαν και αποτελούν εργαλεία του ιμπεριαλισμού για τη συμμόρφωση των καταπιεσμένων τάξεων προς τα κελεύσματά τους, κι αυτή η παραδοχή διόλου δε σημαίνει πως ο κύριος εχθρός στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια σήμερα είναι ο φασισμός ή η δεξιά, αλλά συνολικά οι αυταπάτες και το το σύστημα που τους θρέφουν, τα μνημόνια που τους έβγαλαν στην επιφάνεια. Αυτή είναι και η πιο πολύτιμη συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτούς που διαφεντεύουν τον κόσμο, ότι ταύτισε τον όρο «αριστερά» με μια δεξιά πολιτική, ενίσχυσε το δόγμα πως οι κοινωνικοί αγώνες είναι καταδικασμένοι στην αποτυχία, το δόγμα πως ρεαλισμός σημαίνει μνημόνια. Ξεφούσκωσε το λαϊκό κίνη-

μα για να φουσκώσει τα πανιά της δεξιάς που έρχεται τώρα δήθεν δικαιωμένη να εφαρμόσει το αντιλαϊκό της πρόγραμμα. Μπορεί η κύρια ευθύνη να βαραίνει την ψευτοαριστερή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, όμως θα ήταν ολέθριο λάθος να παρακάμπταμε τις ευθύνες όσων στο όνομα της αριστεράς και του «Κ» αρνούνται τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, αυτών δηλαδή που στο όνομα μιας «ταξικής καθαρότητας» στενεύουν το μέτωπο του αγώνα και στέλνουν τον κόσμο στα θολά νερά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας. Σε αυτό το πλαίσιο αναδύθηκε τώρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με μια ακραιφνώς ακροδεξιά ατζέντα: κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, φακέλωμα συνδικαλιστών, καθιέρωση μητρώου εργαζομένων, διάλυση φοιτητικών παρατάξεων, επανασύσταση ομάδας ΔΕΛΤΑ, εκκενώσεις προσφυγικών καταλήψεων. Σε αυτό το πλαίσιο η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως διατείνεται πως στο έπος της Αλβανίας ο λαός μας είχε αντιμέτωπο το «λαϊκισμό» και η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, που θεωρεί την αριστερά «ψυχική νόσο», ισχυρίζεται πως αυτοί που πολέμησαν το φασισμό ήταν οπαδοί του «εθελοντισμού». Οι όροι που χρησιμοποιούν δεν είναι προϊόν αγραμματοσύνης, αλλά πολιτική επιλογή, ακριβώς επειδή δε θέλουν να κατονομάσουν το τέρας ούτε αυτούς που το τσάκισαν. Γιατί γνωρίζουν πως κατά βάθος μοιάζουν στο τέρας περισσότερο από όσο θέλουν να παραδεχτούν και απέχουν από αυτούς που πολέμησαν ενάντια σ’ αυτό, όσο απέχει η αλήθεια από το ψέμα. Όσο όμως οι πολιτικές της φτώχειας και της ξενοδουλείας έχουν ανάγκη το σφίξιμο των λουριών, το ξόρκισμα του άλλου δρόμου, το θάψιμο της ιστορίας του λαού και της νεολαίας, άλλο τόσο θα γεμίζουν σιγουριά αυτούς που αντιστέκονται, πως αφού οι από πάνω φοβούνται, τότε οι από κάτω μπορούν να νικήσουν. Φοίβος Α.

Bαδίζουμε στα χνάρια του ΔΣΕ

Συνεχίζουμε τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό

(ή 70 χρόνια από το τέλος της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ)

1946 12 - 15 Φλεβάρη: Συνέρχεται στην Αθήνα η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. 31 Μάρτη: Σε συνθήκες εκτεταμένης βίας και νοθείας πραγματοποιούνται οι βουλευτικές εκλογές. Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας, ομάδα 33 καταδιωκόμενων αγωνιστών επιτέθηκε στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου, άντρο βασανιστηρίων. Η επίθεση στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου σηματοδότησε την επίσημη έναρξη του ένοπλου αγώνα. 18 Ιούνη: Η Βουλή υιοθετεί το Γ΄ Ψήφισμα «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημόσιαν τάξιν και ασφάλειαν», με το οποίο επισημοποιούνταν («ντυνόταν» με νομικό μανδύα) η ήδη έως τότε ασκούμενη «Λευκή Τρομοκρατία» κατά των ΚΚΕ - ΕΑΜ. 5 Ιούλη: Στην Ποντοκερασιά του Κιλκίς 80 στρατιώτες προσχωρούν στους αντάρτες, γεγονός που δεν είναι μεμονωμένο, καταμαρτυρώντας την ευρεία απήχηση και επιρροή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στο νεοσύστατο «εθνικό στρατό». 26 Ιούλη: Εκτελείται στα Γιαννιτσά η δασκάλα, στέλεχος του ΚΚΕ, Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα). Ηταν η πρώτη γυναίκα που τουφεκιζόταν με απόφαση στρατοδικείου, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. 14 Αυγούστου: Ο κομμουνιστής δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Βιδάλης δολοφονείται στη Θεσσαλία από συμμορίτες του Σούρλα. 28 Οκτώβρη: Η όξυνση του ταξικού αγώνα και η συνεπακόλουθη αύξηση των αντάρτικων ομάδων πρόβαλλαν την ανάγκη ενιαίας καθοδήγησης και συντονισμού της δράσης τους. Έτσι, μετά από τη σύσκεψη των καπεταναίων στην 42

ον Αύγουστο του 1949 κλείνει η αυλαία της πάλης του ΔΣΕ με την υποχώρηση του, στην Αλβανία. Για 3,5 χρόνια, ο ΔΣΕ βρέθηκε σε ευθεία αναμέτρηση με τον αγγλικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, για να πάρουν σάρκα και οστά οι ανεκπλήρωτοι πόθοι του λαού μας, για μια Ελλάδα της λευτεριάς, της προκοπής, της ανεξαρτησίας με τον ίδιο αφέντη στον τόπο του. Πιάνοντας το κόκκινο νήμα από εκεί που το άφησε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ, πότισε τα βουνά της χώρας μας με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, εκείνων των αγωνιστών που έγραψαν τις πιο λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αυτοθυσίας στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τα ένδοξα πεδία των μαχών, από τη Βόρεια Ελλάδα και την Ήπειρο ως τη Ρούμελη και την Πελοπόννησο, στο Γράμμο, στο Βίτσι, στη Μουργκάνα, στο Μάλι-Μάδι, πιστοποιούν αυτήν την αλήθεια. Αναμφίβολα, η πάλη του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Γι’ αυτό συγκεντρώνει τα πιο λυσσασμένα πυρά της αστικής προπαγάνδας, μέσω της οποίας οι εχθροί του λαϊκού κινήματος με την αντικομμουνιστική παραχάραξη της ιστορίας προσπαθούν να σπιλώσει τον αγώνα του ΔΣΕ και να σβήσουν την προοπτική της εθνικής ανεξαρτησίας του λαού μας. Αντίστοιχα, οι διάφοροι ψεύτικοι φίλοι του λαού και του κινήματος, όλα τα εχθρικά προς τον Μαρξισμό-Λενινισμό κόμματα και ρεύματα, με το ένα χέρι βγάζουν λαθεμένη όλη τη γραμμή που γέννησε τα δύο αντάρτικα της δεκαετίας του ’40 και με το άλλο τιμούν υποκριτικά τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ. Αντίθετα με όλους αυτούς, οι κομμουνιστές αναγνωρίζουν ότι οι νικητές του 1949 -ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια ολιγαρχία- συνεχίζουν να φέρνουν νέα δεινά στον τόπο και στο λαό. Η κυριαρχία αυτών είναι η ιστορική συνθήκη που έκανε αναγκαίο τον ΔΣΕ και υπάρχει ακόμα. Γι’ αυτό είναι καθήκον να σκύψουμε στον αγώνα του ΔΣΕ, να εμπνευστούμε από αυτόν, αλλά και να διδαχθούμε από τα λάθη. Να βγάλουμε λοιπόν τα κατάλληλα συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο του αγώνα μας.

Ανθρακιά Γρεβενών (21 Οκτώβρη), πραγματοποιήθηκε στην Τσούκα Αντιχασίων μια δεύτερη σύσκεψη (28 Οκτώβρη), όπου και αποφασίστηκε η συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, με επικεφαλής τον Μάρκο Βαφειάδη. Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου θεωρείται ως η απαρχή της συγκρότησης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Φθινόπωρο: Τίθενται οι πρώτες βάσεις για την οργάνωση των υγειονομικών δομών του ΔΣΕ. 22 - 23 Νοέμβρη: Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του αστικού στρατού στα ορεινά της Λαμίας καταλήγουν σε «ολοκληρωτικήν αποτυχίαν». 27 Δεκέμβρη: Με την υπ' αρ. 19 Διαταγή του Γενικού Αρχηγείου, οι αντάρτικες δυνάμεις μετατρέπονται σε στρατό και φέρουν τον τίτλο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ).

1947 Η απελευθέρωση και η επέμβαση του αγγλικού ιμπεριαλισμού Το τέλος της Κατοχής, τον Οκτώβρη του 1944, βρίσκει το ΚΚΕ πανίσχυρο. Το ΕΑΜ, που έχει συγκροτηθεί με δική του πρωτοβουλία, είχε ήδη απελευθερώσει περιοχές της χώρας, είχε προσφέρει χιλιάδες νεκρούς και είχε αγκαλιαστεί από όλο το λαό. Και όλα αυτά, ενώ τα παλιά αστικά κόμματα είτε μετατράπηκαν σε συνεργάτες των Ναζί, είτε στην «καλύτερη» αναχώρησαν μαζί με τον βασιλιά για το Κάιρο της Αιγύπτου. Τότε ακριβώς, την ώρα της απελευθέρωσης, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός επεμβαίνει στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944, για να μην αφήσει το λαό μας, συσπειρωμένο στο ΕΑΜ, να καθορίσει ο ίδιος τις τύχες του. Παρεμβαίνει για να πάρει αυτός τη λεία και να επαναφέρει στην εξουσία τους απόντες και τους προδότες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ από την περίοδο της Κατοχής και κατά την απελευθέρωση, ενώ γενικά είναι σωστή, βλέπει με λαθεμένο τρόπο το πρόβλημα του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Θεωρούσε πως «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους Άγγλους» και γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε για την «εθνική

Κυριακή 12 Γενάρη: Μπαίνοντας το 1947, το συγκλονιστικότερο γεγονός από τη δράση των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ήταν η επιχείρηση στο Σιδηροδρομικό Σταθμό του Μπράλου (Γραβιάς), με αρχηγό τον καπετάν Διαμαντή. Αυτό το γεγονός - όπως έγραψε ο «Ριζοσπάστης», αλλά και οι άλλες εφημερίδες «επισκίασε όλες τις ειδήσεις του 48ωρου». Σύμφωνα δε με το Αρχείο του Στρατού, υπήρξε «η πλέον χαρακτηριστική εκδήλωσις της κ/συμμοριακής δράσεως εις την Ανατολικήν Στερεάν Ελλάδα, εις μικράν σχετικώς απόστασιν από της πρωτευούσης». 18 Γενάρη: Καταφτάνει στην Ελλάδα η Αμερικανική Οικονομική Αποστολή υπό τον Πολ Πόρτερ, με σκοπό την εκπόνηση προγράμματος καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και σταθεροποίησης του αστικού κράτους. 29 Γενάρη: Καταφτάνει στην Αθήνα Επιτροπή Έρευνας του ΟΗΕ για την εκτίμηση της κατάστασης στην Ελλάδα. Η Επιτροπή, με τη σύμφωνη γνώμη 8 εκ των 11 μελών της, συνέταξε απαράδεκτη ψευδή αντικομμουνιστική έκθεση, όπου χαρακτήριζε τους αντάρτες «συμμορίτες» ενισχυόμενους από το «εξωτερικό» (δηλαδή, τις σοσιαλιστικές χώρες). 12 - 13 Φλεβάρη: Το Συγκρότημα ανταρτών της Λακωνίας απελευθερώνει 224 κρατούμενους αγωνιστές από τις φυλακές Σπάρτης. 19 Φλεβάρη: Ο υπουργός Στρατιωτικών, Γ. Στράτος, θέτει στο Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας ζήτημα αλλαγής της ηγεσίας του ΓΕΣ «λόγω του ότι επιβραδύνεται ο αγών κατά των αναρχικών συμμοριών και το ηθικόν και της κοινής γνώμης, αλλά και του Στρατού, αρχίζει να κάμπτεται». 20 Φλεβάρη: Το Πρωτοδικείο Αθηνών αποφασίζει τη διάλυση της ΕΠΟΝ. 21 Φλεβάρη: Η Βρετανία γνωστοποιεί επισήμως στις ΗΠΑ πως αδυνατεί πλέον να στηρίζει οικονομικά τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας. Την επόμενη μέρα, ο διευθυντής του Γραφείου Εγγύς Ανατολής και Αφρικανικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Λ. Χέντερσον, εκτίμησε πως, «εάν οι Βρετανοί απέσυραν τους στρατιώτες τους από την Ελλάδα και εμείς δεν παρέμβουμε, οι Ελληνες κομμουνιστές 43

Bαδίζουμε στα χνάρια του ΔΣΕ αντάρτες (...) θα αποκτούσαν σίγουρα τον έλεγχο της Ελλάδας (...) Η Ανατολική Μεσόγειος και η Εγγύς Ανατολή θα χανόταν στους κομμουνιστές». 12 Μάρτη: Με πρόσχημα τη δήθεν «κομμουνιστική απειλή» σε Ελλάδα και Τουρκία, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Χ. Τρούμαν, εξαγγέλλει το ομώνυμο δόγμα. 20 Μάρτη:Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε μεταβεί προκειμένου να δώσει στοιχεία στην Επιτροπή του ΟΗΕ για το δολοφονικό όργιο κατά του ΕΑΜ, ο Γιάννης Ζέβγος, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. 5 Απρίλη: Ο κυβερνητικός στρατός ξεκινά μεγάλες επιθετικές επιχειρήσεις κατά του ΔΣΕ (Σχέδιο «Τέρμινους»), αρχικά στη Ρούμελη και κατόπιν στη Θεσσαλία και την Ηπειρο. Οι αρχικοί σχεδιασμοί του κυβερνητικού στρατού δεν υλοποιήθηκαν. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η δημιουργία των λεγόμενων «νεκρών ζωνών» με βίαιη εκτόπιση 800.000 περίπου χωρικών. 150.000 ήταν παιδιά, πολλά από τα οποία κλείστηκαν στις «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης.

ενότητα» (με κόμματα και πρόσωπααπόντες του αγώνα), ώστε να «εξασφαλιστεί η ομαλή εξέλιξη». Οι προδοτικές συμφωνίες του Λιβάνου, της Γκαζέρτας και η πλήρης συνθηκολόγηση της Βάρκιζας αποτελούν καρπούς αυτής της γραμμής. Το ηρωικό ΚΚΕ έστησε ένα από τα μεγαλύτερα εθνικοαπελευθερωτικά αντάρτικα κινήματα, ωστόσο η οπορτουνιστική πολιτική της ηγεσίας του έδωσε την ευκαιρία στους πρώην ταγματασφαλίτες και απόντες του αγώνα να ξαναβρεθούν στην εξουσία. Κι επειδή αυτοί είχαν πλήρη συνείδηση των σκοπών τους -την εδραίωση της εξουσίας του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού- ξεκινούν ένα απίστευτο κυνήγι αριστερών, κομμουνιστών, πατριωτών, εναντίον όλων αυτών που είχαν πολεμήσει λίγο πριν τους Ναζί κατακτητές.

Από τη νουβέλα «Μουργκάνα» του Χατζή ...Τώρα είναι ησυχία στη Μουργκάνα. Το μέτωπό μας είναι μακριά και μπροστά -πού είναι το μέτωπο; Στον Καλαμά, στο Πωγώνι, στην Παραμυθιά, στα Γιάννινα απ’ έξω; Εδώ κάπου-κάπου χτυπάει το κανόνι και οι δικοί μας οι όλμοι που του αποκρίνονται. Οι άλλοι κλειστήκανε με συρματοπλέγματα σε κάτι υψώματα που κράτησαν ολόγυρα στη Μουργκάνα κ’ οι δικοί μας πηγαίνουν τη νύχτα και τους χτυπούν. Δράσις περιπολιών λέγεται αυτό στη στρατιωτική γλώσσα. Στην πραγματικότητα είναι να μην κοιμούνται τη νύχτα ποτές μέσα στα συρματοπλέγματα τους και κάπου-κάπου να λείπει κανένας από τις ομάδες μας που τους χτυπούν - και γυρίζουνε το πρωί. Τα κανόνια ξαναχτυπούν, οι όλμοι δεν αργούν ν’ αποκριθούν και ξαναγίνεται ησυχία. Βρέχει. Ο ημιονηγός σιγοτραγουδάει. Τα πέταλα των μουλαριών τροχαλίζουν απάνω στο χαλικόδρομο. Στο φυλάκιο που σταματούμε, μια διμοιρία κατεβαίνει για νυχτερινή κρούση. Ο δρόμος δεν μας χωράει κι αναμερίζουμε να περάσουν. Κάποιος φωνάζει μέσα στη φασαρία και το σκοτάδι. – Λάκη, ε, ωρέ Λάκη. Μ’ ακούς; Η Ρίγκω, ρε Λάκη. : – Ε; – Σκοτώθηκε χτες. Τα πέταλα ξανατροχαλίζουν στο χαλικόδρομο που κρέμεται πάνω από τη ρεματιά. Ο ημιονηγός τραγουδάει: 44

(ή 70 χρόνια από το τέλος της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ) Ο μονόπλευρος «εμφύλιος» πόλεμος ξεκινά το 1945 Οι νέοι λοιπόν κατακτητές, οι Άγγλοι, βρίσκουν δουλειά στους πρώην συνεργάτες των Ναζί και όλοι μαζί ξεκινούν ένα όργιο τρομοκρατίας σε βάρος του ελληνικού λαού. Οι ομάδες Χ, ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου) και πολλές ακόμα, σκοτώνουν, βιάζουν, ληστεύουν. Από την Βάρκιζα ως τις νόθες εκλογές της 31ης Μάρτη 1946, ο απολογισμός είναι βαρύς: 1.289 φόνοι, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 84.931 συλλήψεις, 8.624 φυλακίσεις, 18.767 λεηλασίες-καταστροφές, 509 απόπειρες δολοφονιών, 165 βιασμοί γυναικών (τα στοιχεία αυτά είναι παρμένα από τη «Μαύρη Βίβλο» που εξέδωσε το ΕΑΜ). Την ίδια περίοδο δρουν στη χώρα μας 206 μοναρχοφασιστικές συμμορίες. Είναι

Βρέχει ο ουρανός και βρέχεσαι, χιονίζει θα κρυώσεις, θα σου βραχούνε τ’ άρματα… Είναι μια λεβεντιά και μια τρυφερότητα σ’ αυτό το τραγούδι. Η Ρίγκω σκοτώθηκε χτες. Δε θα ξανανεβεί στα βουνίσια μονοπάτια, δε θα ξαναπερπατήσει στα ντερβένια του κάμπου. Δε θα ιδεί τη λευτεριά και την ειρήνη. Για μια στιγμή ο τόπος γιομίζει πίκρα. Μα οι σύντροφοι της Ρίγκως ξαναπηγαίνουνε τώρα για τη νυχτερινή τους επίθεση στα συρματοπλέγματα. Και τραγουδούν. Πάνωθέ μας, ψηλά στις κορφές και τ’ απότομα πλάγια της, η Μουργκάνα στυλώνει την άγρια της αυστηρότητα. Είναι η εγγύηση της νίκης. Απ’ εκεί κατεβαίνουν τα τμήματά μας. Κάτω, χαμηλά στο ποτάμι π’ αναδιπλώνονται τα ήμερα χωματοβούνια, η ανοιξιάτικη φύση μοσκοβολάει. Είναι η υπόσχεση της ειρήνης, εκεί τραβούνε τα τμήματα μας κι όλο μπαίνουν βαθύτερα στον ήμερο τόπο, στις κοιλάδες του Καλαμά, στην πεδιάδα του Αχέρονα. Το τραγούδι της διμοιρίας που κατεβαίνει γιομίζει τη ρεματιά, ο αντίλαλος του σκεπάζει τα πάντα, κυριαρχεί και μας κατακλύζει. Δίχως να το μιλήσουμε, σαν από σύνθημα, αρχίζουμε και μεις στη δική μας συνοδεία και τραγουδάμε μαζί τους, μαζί με όλο το στρατό μας που μάχεται, μαζί με όλο το λαό μας που πολεμάει Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα, για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

11-12 Απρίλη: Το τάγμα του Σοφιανού (Γιώργου Ηλιάδη), μαζί με εκατοντάδες καταδιωκόμενους - μέλη των πολιτικών οργανώσεων της Καρδίτσας και των οικογενειών τους (συνολικά 1.200 άτομα, στην πλειοψηφία τους άοπλοι), επιχειρούν να διασπάσουν τον κλοιό του κυβερνητικού στρατού, διασχίζοντας τα βουνά της Νιάλας και των Αγράφων υπό εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες. Περίπου 150 αγωνιστές άφησαν την τελευταία τους πνοή στο βουνό, ενώ 10, που πιάστηκαν από τις κυβερνητικές δυνάμεις, οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 9 Μάη. Οι μελλοθάνατοι, άφοβοι μπροστά στο θάνατο, έστησαν τον ηρωικό χορό του Ζαλόγγου με πρώτη την Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, Γραμματέα της ΑΕ Σέκλιζας του ΚΚΕ. Εκπληκτοι οι άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος (...) αρνήθηκαν να τους εκτελέσουν. Το φονικό έργο θα το αναλάβουν μαυροσκούφηδες και ΜΑΥδες. 15 Απρίλη: Απέδρασαν από τη Νάξο για να πολεμήσουν με το ΔΣΕ, με απόφαση του ΠΓ, 12 αξιωματικοί εξόριστοι μετά τη Βάρκιζα. Προέρχονταν από τον αστικό στρατό, ήταν της Σχολής Ευελπίδων (εκτός από έναν), στελέχη και οπαδοί του ΚΚΕ και στελέχη του ΕΛΑΣ. 10-20 Απρίλη: Η θυσία των μαχητών του αρχηγείου Τζουμέρκων του ΔΣΕ στους Μελάτες 13 Μάη: Ο Ν. Ζαχαριάδης παραδίδει υπόμνημα στο ΚΚ (Μπ.) και τον Ι. Β. Στάλιν (με τον οποίο επίσης συναντήθηκε) εκθέτοντας την κατάσταση στην Ελλάδα και τις προοπτικές του ένοπλου αγώνα. Η ηγεσία του ΚΚ (Μπ.) ανταποκρίνεται θετικά. 26 Μάη: Ανοίγει το κολαστήριο της Μακρονήσου.

5 Ιούνη: Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, στρατηγός Τζ. Μάρσαλ, ανακοινώνει τις κατευθυντήριες γραμμές του ομώνυμου Σχεδίου. 19 Ιούλη: Έφτασε ο στρατηγός Ουίλιαμ Λίβσεϊ, επικεφαλής πολυμελούς στρατιωτικής αποστολής των ΗΠΑ (USAGG), για την εδραίωση της «εσωτερικής ασφάλειας» - δηλαδή τη συντριβή του ΔΣΕ - το πολύ εντός ενός έτους. 10 Αυγούστου: Το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ εκδίδει απόφαση με τίτλο «Καταστατικές Διατάξεις για την Ελεύθερη Ελλάδα», όπου αποτυπώνονταν τα βασικά δικαιώματα και ελευθερίες του λαού στις περιοχές υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ. Τέλη Αυγούστου: Συγκροτείται το Αρχηγείο Σάμου του ΔΣΕ. 45

Bαδίζουμε στα χνάρια του ΔΣΕ 11 - 12 Σεπτέμβρη: Συνέρχεται η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με κύριο θέμα την πολιτικοστρατιωτική κατάσταση και τα καθήκοντα του Κόμματος γύρω από τη «δημιουργία ελεύθερου εδάφους στην έκταση της Μακεδονίας και την απελευθέρωση ολόκληρης της Μακεδονίας και Θράκης, με κέντρο τη Θεσσαλονίκη» (Σχέδιο «Λίμνες»). 20 Σεπτέμβρη: Με επιστολή του προς την ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας ο Ν. Ζαχαριάδης εκθέτει την κατάσταση του ένοπλου λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, τονίζοντας την ανάγκη διεθνούς ηθικής και υλικής υποστήριξής του. 21 Σεπτέμβρη: Το συγκρότημα Ταϋγέτου του ΔΣΕ εξουδετερώνει τις ισχυρές δυνάμεις της Χωροφυλακής και ΜΑΥδων στο στρατηγικής σημασίας χωριό Δυρράχι, δημιουργώντας έτσι την πρώτη μεγάλη ελεύθερη περιοχή σε Μεσσηνία και Λακωνία, που εκτεινόταν από το Νότιο Ταΰγετο (Δάσος Βασιλικής) έως το Δυτικό (επαρχία Φαλαισίας, Νότια Αρκαδία). 18 - 24 Οκτώβρη: Ο ΔΣΕ διεξάγει επιχείρηση με σκοπό την κατάληψη του Μετσόβου. Παρά την αρχική επιτυχία της επίθεσης με την εξουδετέρωση των φρουρών γύρω από την πόλη, ο ΔΣΕ δεν κατάφερε να σταθεροποιήσει τις θέσεις του στο εσωτερικό της. 20 Οκτώβρη: Με την Πράξη αρ. 10 του ΓΑ του ΔΣΕ ιδρύεται η Λαϊκή Πολιτοφυλακή, με σκοπό την περιφρούρηση των ελευθεριών και δικαιωμάτων του λαού, την εσωτερική τάξη και ασφάλεια, ενώ έπαιρνε ενεργό μέρος και στον ένοπλο λαϊκό αγώνα. Δεύτερο δεκαήμερο Οκτώβρη: Συγκροτείται η Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ), η Νεολαία του ΔΣΕ, που αποτελούνταν από νέους μαχητές. Νοέμβρης: Οργανώνεται η ένταξη αεροπόρων στον ΔΣΕ, με επικεφαλής τον Νίκο Καραθάνο. Προς αυτόν το σκοπό είχε οργανωθεί απόδραση σμήνους αεροπλάνων «Σπιτφάιρ», που ωστόσο προδόθηκε, έγιναν συλλήψεις αεροπόρων και το εγχείρημα ματαιώθηκε. Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση αρνήθηκε να δώσει αεροπλάνα στον ΔΣΕ. 24 Νοέμβρη: Δολοφονείται στη Λάρισα από τη Χωροφυλακή το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Σπύρος Καλοδίκης. 25 Νοέμβρη: Το Αρχηγείο Ηπείρου του ΔΣΕ ξεκινά μεγάλη σύνθετη επιχείρηση με τελικό σκοπό τον ορεινό όγκο της Μουργκάνας. 28 Νοέμβρη: Η VII Μεραρχία του κυβερνητικού στρατού παίρνει οδηγίες για την υλοποίηση του Σχεδίου «Αλέξανδρος», με στόχο την «εκκαθάριση της Θράκης» από τις δυνάμεις του ΔΣΕ, ενισχυμένη με 6 Τάγματα Εθνοφρουράς, αλλά απέτυχε. 20 Δεκέμβρη: Το Αρχηγείο Ρούμελης συγκροτεί μια ταξιαρχία χιλίων άοπλων (εκ των οποίων 300 γυναίκες) με σκοπό την αποστολή τους στη Μακεδονία. Βάδισαν επί 42 μέρες, μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες (εχθρικά πυρά, πείνα, κούραση, κρύο), αλλά τελικά έφτασαν στον προορισμό τους. 46

φανερό ότι ο «εμφύλιος» πόλεμος επιβλήθηκε από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους συνεργάτες του, οι οποίοι, ενώ το ΚΚΕ είχε δώσει τα όπλα και εφάρμοζε τις συμφωνίες, έπραξαν τα παραπάνω για να συντρίψουν το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα και να υποτάξουν τον αδούλωτο ελληνικό λαό. Δεν θα μπορούσαν βέβαια αγωνιστές να δεχτούν παθητικά αυτήν την κατάσταση σφαγής τους. Αυτήν την περίοδο, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, ομάδες ανταρτών προσπαθούν να αμυνθούν. Το ΚΚΕ στη 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τον Ιούλη 1945 και στο 7ο συνέδριο του Οκτώβρη αποφασίζει, μεταξύ άλλων, «να αντιμετωπίσει με τη μαζική λαϊκή αυτοάμυνα την μοναρχοφασιστική δολοφονική τρομοκρατία». Στη συνέχεια, η 2η Ολομέλεια της ΚΕ θα αποφασίσει την αποχή από τις νόθες εκλογές της 31ης Μάρτη 1946 και τον προσανατολισμό προς τον ένοπλο αγώνα. Σε αυτά τα πλαίσια, ανήμερα των εκλογών της 31 Μάρτη, πραγματοποιείται η πρώτη αποφασιστική επίθεση ομάδας ανταρτών στο Λιτόχωρο Πιερίας.

(ή 70 χρόνια από το τέλος της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ) «Βροντάει ο Όλυμπος και πάλι...» Τους επόμενους μήνες, συνεχίζεται η δράση διάφορων αντάρτικων ομάδων. Οι ανάγκες του αγώνα επιβάλλουν όμως να δημιουργηθεί ένα ενιαίο διοικητικό κέντρο κι ένας ενιαίος στρατός. Στις 28 Οκτώβρη 1946 συγκροτείται στην Τσούκα Αντιχασίων το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών και αμέσως μετά θα πάρει το όνομα Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ). Ο ΔΣΕ δημιουργήθηκε και άπλωσε τη δράση του σε όλη τη χώρα του τελευταίους μήνες του 1946, κόντρα στο Γ΄ Ψήφισμα του Ιούλη 1946 το οποίο νομιμοποιούσε τις εκτελέσεις μελών και φίλων του ΚΚΕ. Στη Βόρεια και στην Κεντρική Ελλάδα, δεν αφηνόταν πλέον αναπάντητες οι επιθέσεις των συμμοριών. Η σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας ξανασηκώθηκε και αναπτερώθηκε η ελπίδα του λαού να ζήσει ελεύθερος.

Η επέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού Το 1947, αντανακλώντας τους παγκό-

25 Δεκέμβρη: Μερικές ημέρες μετά τον σχηματισμό της δημοκρατικής κυβέρνησης του βουνού, ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις της Κόνιτσας. Για πρώτη φορά στην στρατιωτική του ιστορία, ο ΔΣΕ ξεκινούσε μια τόσο μεγάλης κλίμακας επιχείρηση. 27 Δεκέμβρη: Υπογράφεται ο ΑΝ 509 περί «Ασφαλείας του Κράτους, του πολιτεύματος, του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Οι διώξεις πολλαπλασιάστηκαν.

1948 5 Γενάρη: Συγκροτείται το Ανεξάρτητο Τάγμα Εύβοιας του ΔΣΕ 8 Γενάρη: Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και η Εθνική Αλληλεγγύη θέτονται -και τυπικά πιαεκτός νόμου. 15 Γενάρη: Πραγματοποιείται στο Βίτσι η πρώτη σύσκεψη στρατιωτικών και πολιτικών στελεχών του ΔΣΕ. 20 Φλεβάρη: Σε σχετική του ομιλία ο διευθυντής του Γραφείου Εγγύς Ανατολής και Αφρικανικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Λ. Χέντερσον, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμη και αποστολής αμερικανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.

Ο Πωλ Ελυάρ για τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε ο Πωλ Ελυάρ τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ: «Το Βίτσι και ο Γράμμος, οι δυο αυτές κορφές του λεύτερου κόσμου, δεν είναι καθόλου πιο κάτω από κει που τις είχε βάλει η φαντασία μου. Αντίθετα, γιατί είδα εκεί τους μαχητές που τις στολίζουν με τον απίστευτο ηρωισμό τους, τους μαχητές πούναι η φωτιά των βουνών και ολόκληρης της Ελλάδας, τιμή για τον πολιτισμένο κόσμο που δε θέλει να πεθάνει κάτω απ’ την ασφυκτική πίεση μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών, εμπρηστών του πολέμου. Ο ήλιος και η γης είναι ολότελα δικοί τους. »Αδελφοί μου, αδελφές μου με το καλοσυνάτο και ωραίο χαμόγελο, πόσες φορές δε δάκρυσα ακούγοντας σας να τραγουδάτε, βλέποντας όλους έτσι ενωμένους στην αγάπη για την πατρίδα σας, στην εμπιστοσύνη σας για το μέλλον. Μισούμε τον πόλεμο αλλά δυστυχία σε κείνους που θα μας τον επιβάλλουν. »Φεύγω και φυλάω στην καρδιά μου σαν διαμάντι την αξέχαστη θύμηση της σωματικής και ψυχικής σας υγείας, τον

23 Δεκέμβρη: Ανακοινώνεται η συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) ή Κυβέρνησης του Βουνού, της οποίας η εξουσία κάλυπτε τις ελεύθερες από τον ΔΣΕ περιοχές. Στα τέλη του 1947 ο ΔΣΕ κυριαρχούσε σε ολόκληρη σχεδόν την ορεινή Ελλάδα, από τον Εβρο έως τη Λακωνία (σχεδόν το 1/3 της ελληνικής επικράτειας, σύμφωνα με δημοσίευμα των «New York Times») και σε 4.000 περίπου χωριά (400 στην Πελοπόννησο, 350 στη Δυτική Μακεδονία, εκατοντάδες σε Θεσσαλία, Θράκη και Ρούμελη).

24 Φλεβάρη: Καταφτάνει στην Ελλάδα ο μετέπειτα σφαγέας του κορεατικού λαού, στρατηγός Τζέιμς Βαν Φλιτ, αντικαθιστώντας τον στρατηγό Ου. Λίβσεϊ, ο οποίος κρίθηκε πως είχε αποτύχει στα καθήκοντά του, επικεφαλής 450 Αμερικανών στρατιωτικών συμβούλων που στελέχωσαν όλες τις μεγάλες μονάδες του κυβερνητικού στρατού. 25 Φλεβάρη - 8 Μάρτη: Δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού και ΜΑΥ - ΜΑΔ επιτίθενται κατά του ΔΣΕ στη Μουργκάνα (επιχείρηση «Πέργαμος»). Παρότι οι επιτιθέμενοι υπερτερούσαν αριθμητικά 3 προς 1, η επιχείρηση απέτυχε.

ενθουσιασμό σας, την αδελφοσύνη σας, την πίστη σας για τη νίκη. Το μέλλον είναι δικό σας. Επειδή είσαστε ενωμένοι τα καταπιεσμένα αδέλφια σας αύριο θάρθουνε μαζί σας. Η λευτεριά και η αδελφοσύνη είναι μεταδοτικές. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ενάντια σ’ ένα λαό πούναι ενωμένος. Κι η θάλασσα καρτερικά θα δεχτεί τους σκλάβωνές σας. »Ζήτω η Ελλάδα ενωμένη και λεύτερη! Ζήτω η αδελφοσύνη των λαών! Ζήτω η ειρήνη που χτίζεται! Με σεβασμό σας χαιρετώ»

2 Μάρτη: Συγκροτείται το Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ), το οποίο καθοδηγούσε και συντόνιζε τα τμήματα του ΔΣΕ στη Θεσσαλία, στη Ρούμελη και την Πελοπόννησο. 8 Μάρτη: Σκοτώνεται από αεροπορική επίθεση έξω από τη Βροντού Πιερίας το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Αραμπατζής. 27 Μάρτη - 7 Απρίλη: Μετά από την τελευταία αποτυχία στη Μουργκάνα ο κυβερνητικός στρατός επιχειρεί και πάλι κατά του ΔΣΕ (επιχείρηση «Ιέραξ»). Η επιχείρηση απέτυχε. 1 Απρίλη: Σκοτώνεται σε αεροπορική επίθεση στα Κρούσια το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Αδάμ Μουζενίδης. 15 Απρίλη - 3 Μάη: Ο κυβερνητικός στρατός πραγματοποιεί μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη (επιχείρηση «Χαραυγή») χωρίς επιτυχία.

Bαδίζουμε στα χνάρια του ΔΣΕ Μάης: Σύσταση της Επιτροπής Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ), η οποία ανέλαβε τη μεταφορά 25.000 παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες με την πλήρη συγκατάθεση των γονιών τους.

Μέσα Μάη: Μόλις 150 μαχητές του ΔΣΕ Κρήτης μάχονται επί 5 ολόκληρες μέρες στο φαράγγι της Σαμαριάς απέναντι σε 3.000 άντρες του κυβερνητικού στρατού και παρακρατικούς (που είχαν τη συνδρομή και αεροπορίας). Τελικά, οι ηρωικοί μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού θα υποχωρήσουν προς τα Λευκά Όρη, όπου θα ανασυνταχθούν σε μικρότερα τμήματα. 20 Μάη: Παραπέμπονται στο Στρατοδικείο της Αθήνας πάνω από 100 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού, κατηγορούμενοι «διά κομμουνιστικήν δράσιν, απόσπασιν μέρους της επικρατείας» κ.ά. Το στρατοδικείο καταδίκασε 40 σε θάνατο, 21 σε ισόβια δεσμά, 9 σε κάθειρξη δέκα χρόνων και 10 σε φυλάκιση δύο χρόνων. Οι 20 εκτελέστηκαν στο Γουδή στις 25 Ιούνη 1948. 21 Μάη: Το απόσπασμα Σουλίου του ΔΣΕ (διοικητής Χρόνης Βάης - Αχιλλέας Πετρίτης, πολιτικός επίτροπος Νίκος Φίνογλου -Γερονίκος), που είχε συγκροτηθεί μόλις το Φλεβάρη στα μετόπισθεν του εχθρού στην πολιορκημένη Μουργκάνα, πετυχαίνει μεγάλη νίκη καταλαμβάνοντας την κωμόπολη της Παραμυθιάς και τα γύρω χωριά. Οι κυβερνητικές δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν για να το παγιδέψουν και να το καταστρέψουν δεν τα κατάφεραν. Το απόσπασμα Σουλίου του ΔΣΕ μετονομάστηκε τιμητικά σε 159η Επίλεκτη Ταξιαρχία. 14 Ιούνη: Ο κυβερνητικός στρατός εξαπολύει γενικευμένη επίθεση κατά του ΔΣΕ στη Βόρεια Πίνδο (Σχέδιο «Κορωνίς»). Διακηρυγμένος σκοπός η ολοκληρωτική συντριβή του ΔΣΕ («ο Γράμμος θα γίνει ο τάφος του Κομμουνισμού»). Απέναντι σε μια δύναμη 90.000 - 100.000 αντρών (6 μεραρχίες του κυβερνητικού στρατού, πυροβολικό, αεροπορία, ΜΑΥ, ΛΟΚ και χωροφυλακή), ο ΔΣΕ παρέταξε 10.000 11.000 μαχητές. Παρά το άνισο της μάχης, οι υπερασπιστές του Γράμμου κράτησαν επί 70 ολόκληρες μέρες πολεμώντας σώμα με σώμα. Στις 20 - 21 Αυγούστου, απειλούμενος πια με περικύκλωση, ο ΔΣΕ θα υποχωρήσει συντεταγμένα με ελιγμό στο Βίτσι. 28 Ιούνη: Επέρχεται ρήξη στις σχέσεις του ΠΚΚ (Μπ.) και της Κομινφόρμ με το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας. Το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας αποπέμπεται από την Κομινφόρμ. 3 Ιούλη: Η Μάχη του «Κλέφτη» και ο ελιγμός στο Βίτσι 5 Ιούλη: Η μάχη της Χαλανδρίτσας. 48

σμιους συσχετισμούς, πραγματοποιείται η αλλαγή φρουράς και στη χώρα μας. Από τον αγγλικό περνάει στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Το Μάρτη εξαγγέλλεται το «Δόγμα Τρούμαν». Ο Τρούμαν διακήρυξε ανοιχτά την επέμβαση στην Ελλάδα και το στήσιμο προγεφυρώματος απέναντι στην ΕΣΣΔ. Εκπονείται το Σχέδιο Μάρσαλ -σχέδιο οικονομικής υποδούλωσης στις ΗΠΑ διάφορων χωρών της Ευρώπης. Αντίστοιχα, υπογράφτηκε η Ελληνοαμερικάνικη συμφωνία που μετέτρεψε τη χώρα σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Ο «Εθνικός» Στρατός ενισχύθηκε με πάνω από 5.000 φαντάρους και στελέχη του αμερικανικού στρατού και εκατοντάδες χιλιάδες τόνους πολεμικού υλικού, συνολικού ποσού 50.000 δολλαρίων τότε (αντίστοιχα: 200.000 δολλάρια σήμερα). Κατόπιν, άλλα από τα αγαθά της αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα ήταν και οι βόμβες ναπάλμ που ρίχτηκαν πρώτη φορά στο Γράμμο, αλλοιώνοντας τον φλοιό του. Όπως επίσης και η Μακρόνησος, το ελληνικό Νταχάου, αλλά και τα παιδομαζώματα της βασίλισσας Φρειδερίκης, η οποία οδηγούσε τα παιδιά σε αντίστοιχα Μακρονήσια, στα «Ιδρύματα»-Κολαστήρια.

«Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη!» Ο ΔΣΕ λοιπόν βρίσκεται αντιμέτωπος ανοιχτά με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Επιστέγασμα της πάλης του είναι η δημιουργία της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) στις απελευθερωμένες περιοχές τον Αύγουστο 1947, που ανάλαβε να προωθήσει το λαϊκοδημοκρατικό έργο (διανομή της γης κ.ά.). Τον Σεπτέμβρη, η 3η Ολομέλεια της ΚΕ απο-

Δήμος Ρεντής* «Θα πολεμήσουμε γι’ αυτή τη μικρή ελιά Καταμεσής στον κάμπο, Γι’ αυτήν την πέτρα, που δροσίζει η πρωινή πάχνη. Θα πολεμήσουμε για το χαμόγελο του κοριτσιού Καταμεσής στην άνοιξη. Θα πολεμήσουμε για τα χαρούμενα παιδικά παιχνίδια, Στις γαλανές ακρογιαλιές, Για την καυτερή άμμο, γι’ αυτόν το σβώλο Απ’ το παχύ ματωμένο πατρικό χώμα. Θα πολεμήσουμε...» *Κομμουνιστής δημιουργός και αγωνι-

(ή 70 χρόνια από το τέλος της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ) φασίζει: «να μετατοπιστεί αποφασιστικά το κέντρο βάρους για όλη την κομματική δουλειά στο στρατιωτικοπολεμικό τομέα, για την ανάδειξη του ΔΣΕ στη δύναμη εκείνη που θα φέρει στο πιο σύντομο χρονικό διάστημα στη δημιουργία της Λεύτερης Ελλάδας, βασικά σ’ όλες τις περιοχές της Βόρειας Ελλάδας». Το Γενάρη του 1948 πραγματοποιείται η σύσκεψη πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΔΣΕ που επεξεργάστηκε στρατιωτικά λάθη και αδυναμίες και σχετικά πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα. Η σύσκεψη κλείνει με το σύνθημα «όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη» και δίνει ώθηση στον αγώνα του ΔΣΕ. Στις μάχες της επόμενης περιόδου σε Θράκη-Μακεδονία ο αστικός στρατός καθηλώνεται χωρίς να πετυχαίνει τα σχέδια του, ωστόσο η έλλειψη εφεδρειών του ΔΣΕ, δεν επιτρέπει ένα αποφασιστικό χτύπημα κατά του εχθρού. Αξιοσημείωτες μάχες αυτής της περιόδου είναι αυτές στη Μουργκάνα, που σε πρώτη φάση είναι νικηφόρες για τον ΔΣΕ. Η εποποιία του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948 όταν μερικές χιλιάδες αντάρτες του ΔΣΕ (ταλαιπωρημένοι και με κακό οπλισμό) άντεξαν 70 μέρες απέναντι σε δεκάδες χιλιάδες του Κυβερνητικού Στρατού, άρτια εξοπλισμένους. Το ίδιο και στον ελιγμό στο Βίτσι, αμέσως μετά, όπου τα σχέδιο του κυβερνητικού στρατού ανατράπηκαν, στο βαθμό όπου ο ΔΣΕ είχε εκεί την πρωτοβουλία, αν και υποχωρούσε! Την ίδια περίοδο η ηρωική αντεπίθεση στο Μάλι-Μάδι έφερε μια αποφασιστική νίκη του ΔΣΕ σε βάρος των υπέρτερων από κάθε άποψη δυνάμεων του εχθρού. στής της ΕAMικής Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, ο Ρεντής αποτελεί πραγματικά ένα από τα φωτεινότερα παραδείγματα αφανούς αλλά ξεχωριστού καλλιτέχνη που σφράγισε με το έργο του το λαϊκό πολιτισμό. Χιλιάδες έχουν έρθει σ’ επαφή με το πολύπλευρο έργο του, έχουν σιγοτραγουδήσει τα τραγούδια του χωρίς να γνωρίζουν το δημιουργό που βρίσκεται από πίσω. Ο ίδιος έγραψε τραγούδια που έχουν μεγαλώσει γενιές ολόκληρες αγωνιστών όπως το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», το «Σαν ατσάλινο τείχος» και το «Ο Μπελογιάννης ζει», και επιδόθηκε γενικότερα σε μια πλουσιότατη καλλιτεχνική παραγωγή χωρίς να γνωστοποιεί σχεδόν ποτέ την ταυτότητά του.

28 - 29 Ιούλη: Μέσα στη φωτιά της μάχης συνέρχεται στην Πέτρα Μούκα του Γράμμου η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. 28 Αυγούστου: Ξεκινά η επιχείρηση «Ταύρος». Οι κυβερνητικές δυνάμεις (4 ταξιαρχίες πεζικού, 4 τάγματα Εθνοφρουράς, 1 ίλη ιππικού, 60 πυροβόλα, τεθωρακισμένα και αεροπορία, συνολικά 10.000 άντρες) επιτίθενται στις θέσεις του ΔΣΕ στη Μουργκάνα (4 ελαφρά τάγματα, 200 περίπου μαχητών το καθένα). Οι υπερασπιστές της Μουργκάνας, παρά τον εξαιρετικά άνισο συσχετισμό δυνάμεων (1/10 υπέρ του αστικού στρατού), κράτησαν ηρωικά μέχρι και τις 16 Σεπτέμβρη, όπου με έναν πετυχημένο και τολμηρό ελιγμό κατάφεραν να ξεγελάσουν τον αντίπαλο και να περάσουν με ασφάλεια στα Ζαγόρια. 30 Αυγούστου: Μετά από την κατάληψη του Γράμμου ο κυβερνητικός στρατός (δύναμη 25.000, υποστηριζόμενη από αεροπορία και άρματα μάχης) εξαπολύει συνδυασμένη επίθεση κατά του ΔΣΕ στο μέτωπο Βίτσι - Μάλι Μάδι (δύναμη 9.000). Ο ΔΣΕ απώθησε τον κυβερνητικό στρατό από το Μάλι Μάδι. 3ο δεκαήμερο Σεπτέμβρη: Σκοτώνεται σε μάχη στον Αγιο Χριστόφορο Κολλινών Αρκαδίας το αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και διοικητής της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Πελοποννήσου, Ηλίας Κιαπές. Οκτώβρης: Δεδομένων των εξελίξεων στα διάφορα μέτωπα του πολέμου, η πρεσβεία των ΗΠΑ επεξεργάζεται σχέδια εκκένωσης των 6.600 Αμερικανών στρατιωτικών και πολιτών που βρίσκονταν στην Ελλάδα. Στις 16 Οκτώβρη κατέφτασε εσπευσμένα στην Αθήνα ο ίδιος ο Τζ. Μάρσαλ, διαβεβαιώνοντας ότι οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να ενισχύουν τις κυβερνητικές δυνάμεις. 16 Οκτώβρη: Η 18η Ταξιαρχία του ΔΣΕ, έχοντας διεισδύσει από το Βίτσι στο Σινιάτσικο, συντρίβει τη φρουρά της Πτολεμαΐδας και κυριαρχεί στην πόλη. Οι επιτυχίες της συνεχίστηκαν το επόμενο δίμηνο. Η 18η Ταξιαρχία ανακηρύχτηκε «Επίλεκτη Μονάδα» του ΔΣΕ. 25 Οκτώβρη: Πραγματοποιείται η ιδρυτική σύσκεψη της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ενωσης Γυναικών (ΠΔΕΓ). 26 Οκτώβρη: Σκοτώνεται σε ενέδρα της Χωροφυλακής στη θέση «Πλακοσέλι» της Κρήτης το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Γιώργης Τσιτήλος. 11 Δεκέμβρη: Οι δυνάμεις του ΔΣΕ (Ι και ΙΙ Μεραρχία, η Σχολή Αξιωματικών του ΚΓΑΝΕ και η Ταξιαρχία Ιππικού) πραγματοποιούν μεγάλη επιθετική επιχείρηση με επιτυχία κατά του κυβερνητικού στρατού, της χωροφυλακής και των ΜΑΥδων που έδρευαν στην Καρδίτσα. 12 Δεκέμβρη: Ο μοναρχοφασιστικός στρατός υιοθετεί το Σχέδιο Επιχειρήσεων «Περιστερά» με σκοπό τη συντριβή του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο προβλέποντας την «πλήρη εξόντωση» κάθε λαϊκού στηρίγματος του ένοπλου αγώνα με γενικευμένες εκκαθαρίσεις μεταξύ του άμαχου πληθυσμού. 49

Bαδίζουμε στα χνάρια του ΔΣΕ 1949 Γενάρης 1949: Εκτελείται στη Θεσσαλονίκη το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Αρίστος Βασιλειάδης. 11 Γενάρη: Ο ΔΣΕ επιτίθεται κατά των κυβερνητικών δυνάμεων στη Νάουσα και καταλαμβάνει την πόλη 19-21 Γενάρη: Σε μια επιχείρηση που θεωρείται η πιο σημαντική πολεμική ενέργεια του ΔΣΕ στη Ρούμελη, καταλαμβάνεται το Καρπενήσι. Ο ΔΣΕ κράτησε το Καρπενήσι 18 μέρες, εξασφαλίζοντας πολύτιμα εφόδια και στρατολογώντας νέους μαχητές. 30-31 Γενάρη: Συνέρχεται στο Γράμμο η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η Ολομέλεια ανάμεσα σ' άλλα εκτίμησε πως ο ΔΣΕ δεν μπόρεσε «να πραγματοποιήσει στο σύνολό της τη δική του στρατηγική επιδίωξη, γιατί το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες εφεδρείες». 2 Φλεβάρη: Τμήματα του ΔΣΕ μπαίνουν στα Τρίκαλα. 6 Φλεβάρη: Εκτελείται στη Θεσσαλονίκη το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστας Φαρμάκης. 11-12 Φλεβάρη: Ο ΔΣΕ πραγματοποιεί μεγάλη επιχείρηση κατά των πολύ καλά οχυρωμένων κυβερνητικών δυνάμεων στη Φλώρινα. Έπειτα από σφοδρότατες μάχες, ο ΔΣΕ ηττάται με βαρύτατες απώλειες. Ο μοναρχοφασιστικός στρατός, σε μια αποτρόπαια πράξη βαρβαρότητας, εκτέλεσε επιτόπου δεκάδες τραυματίες και αιχμαλώτους του ΔΣΕ, ενώ κατόπιν έριξε σε ομαδικό λάκκο εκατοντάδες μαχητές του, νεκρούς και ημιθανείς μαζί. 20 Φλεβάρη: Δολοφονείται στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών μετά από άγριο βασανισμό ο Μήτσος Παπαρήγας, μέλος της ΚΕΕ του ΚΚΕ και ΓΓ της ΓΣΕΕ. 5-6 Μάρτη: Συνέρχεται η 2η στρατιωτικοπολιτική σύσκεψη κομματικών στελεχών του ΔΣΕ. 20-21 Μάρτη: Οι δυνάμεις του ΚΓΑΝΕ του ΔΣΕ επιχειρούν κατά του κυβερνητικού στρατού στην Άρτα, όπου ωστόσο είχε προλάβει να συγκεντρώσει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις απ' ό,τι είχε υπολογιστεί. Στις σφοδρές μάχες που ακολούθησαν, ο ΔΣΕ υπέστη μεγάλες απώλειες και στις 28 Μάρτη υποχώρησε στον Αχελώο. 31 Μάρτη - 1 Απρίλη: Δυνάμεις της VIII Μεραρχίας κ.ά. τμήματα του ΔΣΕ ανακαταλαμβάνουν το Γράμμο, με αιφνιδιαστική επίθεση κατά των θέσεων του κυβερνητικού στρατού, στο Σμόλικα καταλαμβάνουν τη Γύφτισσα, την Μπολιάνα, το Ταμπούρι κ.ά. Η επιχείρηση αυτή του Δημοκρατικού Στρατού ήταν από τις πλέον πετυχημένες του ένοπλου αγώνα, με τις αμυνόμενες κυβερνητικές δυνάμεις να υπερτερούν αριθμητικά 5 προς 1. Ταυτόχρονα, όμως, θα αποτελούσε και την τελευταία μεγάλη νικηφόρα επιχείρηση του ΔΣΕ. 2 Απρίλη: Λίγες εκατοντάδες μαχητές της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ στα όρια της φυσικής τους αντοχής πραγματοποιούν ηρωική διείσδυση στη Ρούμελη. Εναντίον τους κινητοποιήθηκαν πάνω από 40.000 στρατιώτες (χώρια οι υπόλοιποι ένοπλοι αστικοί σχηματισμοί): Το σύνολο των δυνάμεων των ΔΑΚΕΣ86 (επιχείρηση «Πύραυλος»). Η καταδίωξη της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ κράτησε κοντά 2 μήνες. Σταδιακά η Μεραρχία αποδεκατίστηκε. 4 Απρίλη: Ιδρύεται ο ιμπεριαλιστικός στρατιωτικός συνασπισμός του ΝΑΤΟ. 20 Απρίλη: Η ΠΔΚ διατυπώνει για μία ακόμη φορά πρόταση ειρήνευσης. Η πρό50

Μετά από την ήττα του κυβερνητικού στρατού στο Μάλι-Μάδι θα υπάρξουν μαζικές λιποταξίες στις γραμμές του, καθαιρέσεις ανώτερων αξιωματικών, ενώ ήταν τέτοιος ο κλονισμός στις τάξεις του εχθρού όπου ο Αμερικανός αρχιστράτηγος Βαν Φλιτ δήλωσε σε σύσκεψη στρατιωτικών στην Καστοριά: «...διερωτήθη αν δεν έμενε πλέον στους αμερικανούς, παρά να αναχωρήσουν» (από το βιβλίο «Φωτιά και Τσεκούρι» του δεξιού, αντικομμουνιστή πολιτικού Ε. Αβέρωφ).

Η ήττα και η υποχώρηση του ΔΣΕ Μετά τις ηρωικές μάχες του 1948, το 1949 ανοίγει με την 5η Ολομέλεια της ΚΕ που συνδέει την τύχη του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας στην Eλλάδα με τη μαχητική ικανότητα του ΔΣE και την εξασφάλιση των στρατηγικών εφεδρειών. Τελικά και λόγω της προδοσίας του Τίτο που είχε κλείσει τα σύνορα για τον ΔΣΕ, η πλάστιγγα θα γείρει προς τον κυβερνητικό στρατό. Συντρίβει τον ΔΣΕ σε Ρούμελη και Ανατολική Μακεδονία-Θράκη και ρίχνει όλα τα πυρά στις τελικές μάχες σε ΓράμμοΒίτσι το καλοκαίρι του 1949. Νέες λαμπρές σελίδες ηρωισμού γράφονται, αλλά τελικά στις 27 Αυγούστου καταρρέει το μέτωπο και τις επόμενες μέρες ο ΔΣΕ υποχωρεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.

Η επόμενη μέρα Η επόμενη μέρα βρίσκει τη χώρα κατεστραμμένη με το λαό να ζει μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Ανοίγεται η περίοδος της αμερικανοκρατίας, με την Ελλάδα προτεκτοράτο των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα. Το λαϊκοδημοκρατικό και το κομμουνιστικό κίνημα είχαν ηττηθεί στρατιωτικά, όχι όμως πολιτικά. Οι κομμουνιστές, οι δημοκράτες, οι αγωνιστές θα ξαναβγούν άμεσα μπροστά σε όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες της περιόδου και ο λαός θα συνεχίσει να ακουμπάει στο κομμουνιστικό κίνημα με το οποίο έχει δημιουργήσει ακατάλυτους δεσμούς αίματος. Γι’ αυτό το καθεστώς της αμερικανοκρατίας συνεχίζει το πογκρόμ σε βάρος των κομμουνιστών, των δημοκρατών, των πατριωτών. Αυτοί, στη Μακρόνησο και στους άλλους τόπους εξορίας, θα γράψουν νέες σελίδες ηρωισμού. Το αδιάλλακτο πνεύμα των κομμουνιστών προσωποποιείται στον κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Μπελογιάννη, ο οποίος έδωσε τη ζωή του, για να μείνει

(ή 70 χρόνια από το τέλος της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ) ανοιχτός ο δρόμος του αγώνα για μια Ελλάδα Λεύτερη, Ανεξάρτητη, Σοσιαλιστική. Ωστόσο, αυτό που δεν κατάφερε με τις διώξεις ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια αντίδραση, δηλαδή το να λυγίσει τους κομμουνιστές για να αμαυρώσει την προοπτική της λευτεριάς για το λαό μας, το κατάφερε ο ρεβιζιονισμός (αναθεώρηση), ξεριζώνοντας την επαναστατική ψυχή του ΚΚΕ. Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ επιβάλλεται στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μια καταστροφική γραμμή, που αντί για την επανάσταση προβάλλει το «ειρηνικό-κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό». Αντίστοιχα, στο ΚΚΕ πραξικοπηματικά στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ το Μάρτη του 1956 επιβάλλεται αυτή η γραμμή και καθαιρείται ο ΓΓ Ν. Ζαχαριάδης. Η κατοπινή ηγεσία του ΚΚΕ, των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη θεώρησε ότι ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν ανώριμος και τυχοδιωκτικός. Αυτή η γραμμή άρνησης στην ουσία του επαναστατικού αγώνα του ΔΣΕ κυριαρχεί όλες τις επόμενες δεκαετίες στο ΚΚΕ, το οποίο μετατράπηκε σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα.

Σήμερα 70 χρόνια μετά, ο διεθνής ορίζοντας έχει σκοτεινιάσει. Ο κίνδυνος του πολέμου και παγκόσμια και ιδιαίτερα στην περιοχή μας είναι πιο έντονος. Τα δεσμά της εξάρτησης και από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στη χώρα μας είναι πιο σφιχτά. Ο λαός μας στενάζει κάτω από την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, οι οποίοι επιβάλλουν συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα, έχουν εκτινάξει τη φτώχεια και την ανεργία για το λαό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η χώρα μας έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο, με στρατιωτικές βάσεις σε όλη τη χώρα. Απέναντι σε όλα αυτά, είναι επιτακτική η ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το κομμουνιστικό κίνημα και να ανασυσταθεί ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, με τη θετική εμπειρία και χωρίς τα λάθη του ΚΚΕ που έφτιαξε τον ΔΣΕ. Με αυτά τα πολιτικά συμπεράσματα συμμετέχουμε στους αγώνες του σήμερα. Τιμάμε τον αγώνα του ΔΣΕ δίνοντας όλες μας τις δυνάμεις στον αγώνα για Ψωμί, Δουλεία, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό. Κείμενα - Επιμέλεια Γιώργος Ρ.

ταση αυτή μεταφέρθηκε από την ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ λαμβάνοντας διεθνή διάσταση. 24 Απρίλη: Εκτελείται στην Αθήνα το αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής της ΓΣΕΕ, Γιώργης Δημητρίου. 31 Μάη: Γαλλική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον κορυφαίο κομμουνιστή ποιητή Πολ Ελυάρ καταφτάνει στην Ελεύθερη Ελλάδα. 21 Ιούνη: Σκοτώθηκε ο διοικητής της 2ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, ο θρυλικός Διαμαντής. 2 Ιούλη: Εκτελείται στην Αθήνα το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Βασίλης Μαρκεζίνης. 11 Ιούλη: Η Γιουγκοσλαβία κλείνει τα σύνορά της με την Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης σε άρθρο του με τίτλο «Το στιλέτο του Τίτο χτυπά πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα» καταγγέλλει ανοιχτά τη στάση της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας. 20 Ιούλη: Ξεκίνησαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον του ΔΣΕ στη Σάμο. Συνολικά ο ΔΣΕ Σάμου είχε 197 νεκρούς. 2 Αυγούστου: Ξεκινά μεγάλη επιχείρηση του κυβερνητικού στρατού στο Γράμμο και το Βίτσι (Σχέδιο «Πυρσός») με σκοπό την ολοκληρωτική συντριβή του ΔΣΕ. 10 Αυγούστου: Σφοδρότατη επίθεση του μοναρχοφασιστικού στρατού στον κεντρικό τομέα του Βίτσι και δημιουργία σοβαρού κινδύνου περικύκλωσης και εξόντωσης των δυνάμεων του ΔΣΕ. Νύχτα 14-15 Αυγούστου: Τα αντάρτικα τμήματα εγκατέλειψαν το Βίτσι και ελίχτηκαν προς το Γράμμο. 25 Αυγούστου: Ο κυβερνητικός στρατός (που είχε ενισχυθεί, ξεπερνώντας τις 100.000) άρχισε την τελική του επίθεση κατά του Γράμμου. 28 Αυγούστου: Ξεκίνησε η σύμπτυξη του ΔΣΕ, που στις 29 προς 30 άφησε και τα τελευταία του δύο προπύργια σε Κάμενικ και Γκόλιο, ολοκληρώνοντας επιτυχώς τη συντεταγμένη υποχώρησή του προς την Αλβανία. Για εκείνους, καθώς επίσης και για χιλιάδες άλλους καταδιωκόμενους αγωνιστές και τις οικογένειές τους, ξεκινούσε πια το μακρύ ταξίδι της πολιτικής προσφυγιάς. 29 Αυγούστου: Το ΓΕΣ αποφασίζει τη μετακίνηση σημαντικών δυνάμεων από το Γράμμο - Βίτσι προς την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη για την αντιμετώπιση των εκεί θυλάκων του ΔΣΕ, που αριθμούσαν περίπου 1.500 μαχητές. Οι επιχειρήσεις κράτησαν έως και τις αρχές του 1950. 31 Αυγούστου: Σκοτώνεται σε ενέδρα στην Καστανιά Λακωνίας το αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και διοικητής της ΙΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ, Στέφανος Γκιουζέλης. 22 Σεπτέμβρη: Εκτελείται στου Γουδή το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Στέργιος Αναστασιάδης. 26 Σεπτέμβρη: Εκτελείται στου Γουδή το αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Βαγγέλης Καββαδίας. 9 Οκτώβρη: («το όπλο παρα πόδας») Η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε στην Αλβανία, κηρύσσει τον τερματισμό του ένοπλου αγώνα και τη μεταφορά του κέντρου βάρους της δουλειάς του Κόμματος «στην οργάνωση και καθοδήγηση των οικονομικών και πολιτικών αγώνων όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου Λαού». 51

περιοδικό

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Η πολιορκία του Λένινγκραντ

8 Σεπτεμβρίου 1941 - 27 Ιανουαρίου 1944

πολιορκία του Λένινγκραντ είναι μια από τις πιο επικές πολιορκίες στην ιστορία των πολέμων. Θα ξεκινήσει στις 8 Σεπτεμβρίου 1941 και θα λήξει οριστικά στις 27 Γενάρη 1944. Αρχίζει δηλαδή μερικούς μήνες πριν το Περλ Χάρμπορ και θα τελειώσει λίγους μήνες πριν την απόβαση στη Νορμανδία. Θα κρατήσει 29 μήνες, 872 μέρες. Οι Γερμανοφασίστες εισβολείς δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν την πόλη του Λένιν με έφοδο και έτσι αποφάσισαν να την αναγκάσουν να παραδοθεί με ανελέητους βομβαρδισμούς και κανονιοβολισμούς. Μόνο από τον Σεπτέμβριο του 1941 μέχρι το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου θα ρίξουν περίπου 70 χιλιάδες εκρηκτικές και εμπρηστικές βόμβες και η πόλη θα βομβαρδιστεί 272 φορές. Στο Λένινγκραντ θα συγκροτηθούν αμέσως μεραρχίες λαϊκής εθνοφυλακής για την άμυνα της πόλης. Οι ναύτες του Στόλου της Βαλτικής θα κατέβουν από τα καράβια τους και θα πολεμήσουν στη στεριά. Εδώ στην πολιορκία του Λένινγκραντ θα δοξαστεί το σώμα των πεζοναυτών που είχε δημιουργηθεί νωρίτερα στις σκληρές μάχες στην πόλη του Ταλίν την πρωτεύουσα τις Εσθονίας. Οι Γερμανοί δεν θα μπορέσουν να ενωθούν με τους συμμάχους τους, τους Φινλανδούς φασίστες και έτσι η λαβίδα δεν θα κλείσει. «O Δρόμος της Ζωής» όπως τον ονόμασαν οι Σοβιετικοί θα μείνει ανοικτός. Η παγωμένη λίμνη Λαντόγκα στα βόρεια της πόλης. Από εδώ θα περνάνε φορτηγά ακόμα και τρένα για τροφοδοτούν την πολιορκημένη πόλη. Στις 18 Νοεμβρίου 1941 η λίμνη Λαντόγκα πάγωσε και στις 22 του ίδιου μήνα πάνω στον λεπτό πάγο που ακόμα δεν είχε σκληρύνει αρκετά θα περάσουν τα πρώτα φορτηγά. «O Δρόμος της Ζωής» κατασκευάστηκε με πρωτοβουλία του Στρατιωτικού Συμβουλίου του Μετώπου του Λένινγκραντ και της Επιτροπής Πόλης του Κόμματος. Παρόλα αυτά, τα εφόδια που θα περνάνε από τη Λίμνη Λαντόγκα δεν θα καλύπτουν ούτε το ένα τρίτο των αναγκών της πόλης. Οι προμήθειες επαρκούσαν μόλις για τέσσερεις μήνες. Τα άλογα θα φαγωθούν. Θα φτιάχνουν ψωμί από άχυρο, από σπόρους από έλατα, από πριονίδι. Θα τρώνε βρώμη και βαμβακόσπορους μετά από ειδική επεξεργασία. Θα φτιάχνουν μπισκότα με κόλα από ταπετσαρίες μετά από επεξεργασία. Το νερό στους σωλήνες θα παγώσει, τα καύσιμα δεν επαρκούσαν. Θα ανοίγουν τρύπες στον πάγο για να πιουν νερό. Θα καίνε τα ξύλινα σπίτια, φράχτες, έπιπλα, κάποιοι και τα βιβλία τους για να ζεσταθούν. Ωστόσο κάποιοι θα προτιμήσουν να πεθάνουν από το κρύο παρά να κάψουν τα βιβλία τους. Από τις 20 Νοεμβρίου 1941 θα μειωθεί ξανά για 5η φορά η μερίδα του ψωμιού σε 250 γραμμάρια για τους εργάτες και 125 γραμμάρια για όλους τους άλλους. Παρά τις απίστευτες στερήσεις και τις δυσκολίες και κάτω από την καθοδήγηση των μπολσεβίκων και του κομμουνιστικού κόμματος ο λαός του Λένινγκραντ, πολίτες και στρατιώτες, θα δώσει μεγαλειώδη παραδείγματα πατριωτισμού, αλύγιστης θέλησης, παλληκαριάς και ακλόνητης πίστης στη νίκη. Κάθε πρωί χιλιάδες εργάτες, θα βρίσκονται στις θέσεις τους στα εργοστάσια μπροστά στις μηχανές. Τα εργοστάσια θα παράγουν πολεμοφόδια νύχτα-μέρα. Όλοι όσοι μπορούν να κινηθούν δουλεύουν. Τα σχολεία δεν θα σταματήσουν να λειτουργούν, θα γίνονται μαθήματα σε καταφύγια. Από την πείνα και τους βομβαρδισμούς περίπου 1.500.000 θα πεθάνουν. Μόνο τον πρώτο χειμώνα του αποκλεισμού θα χαθούν πάνω από 600.000 52

άνθρωποι, αλλά η πόλη του Λένιν θα αντέξει, δεν θα λυγίσει, οι Γερμανοφασίστες κατακτητές δεν θα μπουν στην πόλη. Σε όλη την απέραντη Σ. Ένωση οι εργαζόμενοι θα προσφέρουν τρόφιμα για το πολιορκημένο Λένινγκραντ. Από το «Δρόμο της Ζωής» κατόρθωσαν να περάσουν σημαντικές ποσότητες φορτίων και έτσι από τον Ιανουάριο του 1942 οι αρχές της πόλης θα έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τη μερίδα του ψωμιού σε 400 γραμμάρια για τους εργάτες, 300 γραμμάρια για τους υπαλλήλους και 250 γραμμάρια για όλους τους άλλους. Στις αρχές του 1942 θα φτάσει στο πολιορκημένο Λένινγκραντ μετά από πολλές μέρες πορεία μέσα από τα Γερμανικά μετόπισθεν φάλαγγα μεταγωγικών με τρόφιμα που έστειλαν οι παρτιζάνοι της επαρχίας του Λένινγκραντ. Στις 12 Ιανουαρίου 1943 ο Κόκκινος Στρατός των μετώπων Λένινγκραντ και Βόλχοφ μαζί με τα πληρώματα του στόλου της Βαλτικής που είχε τιμηθεί με το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας και ο πολεμικός στολίσκος της λίμνης Λαντόγκα περνάνε στην επίθεση με αντικειμενικό σκοπό την διάσπαση του αποκλεισμού του Λένινγκραντ και στις 18 Ιανουαρίου 1943 μετά από σκληρές μάχες θα πετύχουν τη διάσπαση του αποκλεισμού. Η διάσπαση του αποκλεισμού του Λένινγκραντ θα ανακουφίσει σημαντικά την πόλη αλλά ο κίνδυνος δεν έχει περάσει. Παρά τις προσπάθειες των Γερμανών και των Φινλανδών φασιστών συμμάχων τους, το Λένινγκραντ δεν θα πέσει. Και στις 27 Ιανουαρίου 1944 μετά από την επίθεση του Κόκκινου Στρατού οι Γερμανοφασίστες θα διωχτούν οριστικά από την πόλη. Είκοσι ομοβροντίες από 324 πυροβόλα θα αναγγείλουν την οριστική λύση της πολιορκίας και οι κάτοικοι ξέφρενοι από χαρά θα πλημμυρίσουν τους δρόμους της πόλης που θα φωτίζονται από τις λάμψεις των κανονιών που έριχναν τους χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ πρόεδρος των ΗΠΑ θα απονέμει τιμητικό δίπλωμα στην πόλη του Λένινγκραντ που θα γράφει : «Εξ ονόματος του λαού των ΗΠΑ απονέμω το δίπλωμα αυτό στην πόλη του Λένινγκραντ για να τιμήσω τους γενναίους πολεμιστές του και τους πιστούς πατριώτες, άντρες, γυναίκες και παιδιά που ενώ ο κατακτητής τους είχε απομονώσει από το υπόλοιπο τμήμα του λαού τους και παρά τους συνεχείς βομβαρδισμούς και τα ανείπωτα δεινά από το κρύο, την πείνα και τις αρρώστιες, υπεράσπιζαν με επιτυχία την αγαπημένη τους πόλη σε όλη την κρίσιμη περίοδο από τις 8 Σεπτεμβρίου 1941 ως τις 18 Ιανουαρίου 1943 συμβολίζοντας έτσι το ατρόμητο πνεύμα των λαών της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και όλων των λαών του κόσμου που αντιστέκονται στις δυνάμεις της επίθεσης» Στις 26 Ιανουαρίου 1945 η πόλη-ηρωίδα θα τιμηθεί με το παράσημο Λένιν το ανώτερο παράσημο στην ΕΣΣΔ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πρώτο διάταγμα στα χρόνια του πολέμου για την απονομή του τίτλου του «Ήρωα της Σ. Ένωσης» θα δοθεί εδώ. Θα το υπογράψει στις 8 Ιουλίου 1941 ο Πρόεδρος του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ε.Σ.Σ.Δ. Μ.Ι.Καλίνιν για τους υπερασπιστές του Λένινγκραντ πιλότους ανθυποσμηναγούς Μ.Π. Ζούκοφ, Σ.Ι. Ζντορόβτσεφ και Π.Τ. Χαριτόνοφ.

Θανάσης Κ.

περιοδικό

Κάποτε θα ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα!

ολλοί είναι οι ποιητές που έχουν περάσει από τη σύγχρονη ποίηση και λογοτεχνία αλλά λίγοι είναι αυτοί που έχουν καταφέρει να αφήσουν το στίγμα τους και να επηρεάσουν πολλές γενιές Ελλήνων. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης. Γεννημένος την 1η Μαίου του 1909 στη Μονεμβασία από τον Ελευθέριο Ρίτσο, κληρονόμο τεράστιας κτηματικής περιουσίας και βασιλόφρoνα και την Ελευθερία Βουζαναρά, κόρη πλούσιων εμπόρων. Μεγαλωμένος με άλλα τρία αδέρφια έζησε πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Δεχόμενος επιρροή από την καλλιεργημένη μητέρα του και εξερευνώντας τη βιβλιοθήκη της γνώρισε για πρώτη φορά την Αριστερά, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνο τον πατέρα του. Αυτή η καλλιέργεια αντανακλάται και στα μαθητικά του χρόνια στα οποία όπως είπε και ο ίδιος χαρακτηριστικά έφτιαχνε μαργαρίτες και παπαρούνες σβήνοντας τους αριθμούς καθώς του άρεσε πολύ η ζωγραφική, το πιάνο και η ποίηση. Η πρώτη οικονομική δυσκολία της οικογένειας ήρθε με την αγροτική μεταρρύθμιση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος μοιράζοντας τα τσιφλίκια τούς έκανε να χάσουν σχεδόν τα πάντα. Άλλη μία δυσάρεστη εξέλιξη της ζωής τους ήταν ο ταυτόχρονος θάνατος του μεγάλου του αδερφού και της μητέρας του από φυματίωση. Αυτό το περιστατικό τον έφερε πιο κοντά στην αδερφή του Λούλα που αποτελούσε μαζί με την ποίηση τη μόνη του διέξοδο. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1927 εισήλθε και ο ίδιος στο νοσοκομείο Σωτηρία όπου λόγω της φυματίωσης του έμεινε για 3 χρόνια. Εκεί μέσα γνώρισε διάφορους αριστερούς και συνδικαλιστές ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο δάσκαλος του ο Βασίλης τον οποίο εκτέλεσαν λίγα χρόνια αργότερα οι Γερμανοί. Εκτός από αυτούς γνώρισε και έκανε πολύ καλή του φίλη τη Μαρία Πολυδούρη η οποία επίσης έπασχε από φυματίωση. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του λόγω οικονομικών προβλημάτων έπρεπε να μεταφερθεί και έτσι από το νοσοκομείο Σωτηρία πήγε στην Καψαλώνα όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες κάτι που τον ενέπνευσε να γράψει τις πρώτες του ποιητικές συλλογές «Τρακτέρ» και «Πυραμίδες». Το 1932 η οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με μια ακόμα συμφορά αφού ο πατέρας του Γιάννη Ρίτσου έχασε τα λογικά του και έτσι το 1934 αναγκάστηκαν να τον μεταφέρουν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο του Δαφνίου. Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ενώ ξεκίνησε να αρθρογραφεί και στον Ριζοσπάστη. Τον Μάιο του 1936 οι εργατικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη είχαν κορυφωθεί με τη μεγάλη απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών να πνίγεται στο αίμα από την κυβέρνηση Μεταξά με συνολικά 12 νεκρούς ανάμεσα στους οποίους και ο 25χρονος Τάσος Τούσης. Ο Ρίτσος βλέποντας τη φωτογραφία στην οποία αποτυπώνεται η μητέρα του Τούση να σπαράζει πάνω από τη σωρό του γιου της συγκλονίστηκε αλλά και εμπνεύστηκε γράφοντας τα πρώτα τρία μέρη του Επιταφίου. Λόγω οικονομικών δυσκολιών αναγκάστηκε να κάνει τη δουλειά του ηθοποιού και του χορευτή κάτι για το οποίο δεν ήταν υπερήφανος και αυτό που οδήγησε στο να υποτροπιάσει η υγεία του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του στο Σανατόριο της Πάρνηθας. Στα δικά του προβλήματα υγείας ήρθε να προστεθεί ότι και η αδερφή του η Λούλα έχασε τα λογικά της και μεταφέρθηκε στο Δαφνί όπου λίγο καιρό αργότερα είδε εκεί τον πατέρα της να πεθαίνει.

Σχεδόν σε όλη την Κατοχή ο Ρίτσος ήταν καθηλωμένος από την ασθένεια του αλλά μετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ. Στη συνέχεια με τα γεγονότα των Δεκεμβριανών πολλές σημειώσεις και ποιήματα του Ρίτσου καίγονται από το πρόσωπο στο οποίο τα είχε εμπιστευτεί λόγω φόβου ενώ και κάποια αντίτυπα του Επιταφίου είχαν την ίδια τύχη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Μεταξύ του 1945 και του 1947 συγγράφει τη Ρωμιοσύνη ενώ το 1948 εξορίζεται στη Λήμνο και πιο συγκεκριμένα στο Κοντοπούλι. Ένα χρόνο αργότερα μεταφέρεται στο κολαστήριο της Μακρονήσου για το οποίο προτιμά να μην μιλά παρά μόνο μέσω των ποιημάτων του. Από εκεί έφυγε τον Ιούλιο του 1950 ενώ φυλακίστηκε ξανά παρόλο που ήταν βαριά άρρωστος. Αυτό οδήγησε σε εξεγέρσεις για την απελευθέρωση του ποιητή από εξέχοντες καλλιτέχνες όπως ο Pablo Neruda. Στις 30 Μαρτίου του 1952 εκτελούνται ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του. Ο Ρίτσος φανερά επηρεασμένος από το γεγονός γράφει το ποίημα «Ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο» το οποίο κυκλοφόρησε με σκίτσο του Μπελογιάννη φιλοτεχνημένο από τον Pablo Picasso. To 1956 τον προσκάλεσαν στη Σοβιετική Ένωση μαζί με άλλους διανοούμενους της εποχής και επιστρέφοντας από το πολυπόθητο ταξίδι κάθε αριστερού της εποχής γράφει και δημοσιεύει στην εφημερίδα Αυγή 36 κείμενα με τίτλο «Η Σοβιετική Ένωση σήμερα». Η εξορία θα τον ξαναβρεί το 1967 με την χούντα των Συνταγματαρχών όπου θα μεταφερθεί στη Γυάρο και αργότερα στο Παρθένι της Λέρου. Εκεί θα διαγνωσθεί με καρκίνο και θα σταλεί στη Σάμο για κατ’οίκον περιορισμό. Στις 17 Νοεμβρίου 1973 ο ποιητής θα ζήσει από κοντά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και μετά από αυτό θα συνθέσει το «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας» όπου αναλύει με τρόπο ποιητικό το χρονικό εκείνης της εξέγερσης. Ακολούθως έπονται τα γεγονότα στην Κύπρο που ήταν ένα σοκ αλλά και μια έμπνευση για τον ποιητή. Αργότερα, τα χρόνια της Μεταπολίτευσης θα γίνουν τα χρόνια της αναγνώρισης για τον ποιητή. Αρχίζουν οι βραβεύσεις και οι διακρίσεις. Αρχίζει και γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό ακόμα και σ’ αυτούς που δεν γνώριζαν από ποίηση. Τα Μέσα δημοσιεύουν άρθρα και φωτογραφίες του. Μετά από εξορίες, διώξεις και απομόνωση η αγάπη του κόσμου εκφράζεται με πρωτόγνωρες εκδηλώσεις. Ένα από τα σημαντικότερα βραβεία για τον ίδιο ήταν το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη και τη Φιλία των Λαών. Αυτό που δεν μπόρεσε να κερδίσει παρόλο που ήταν δυο φορές υποψήφιος ήταν το βραβείο Νόμπελ που λέγεται ότι δεν το πήρε για πολιτικούς λόγους. Ο Γιάννης Ρίτσος πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου του 1990. Η σωρός του ενταφιάστηκε στη γενέτειρα του τη Μονεμβασία. Έτσι λοιπόν ο Γιάννης Ρίτσος παραμένοντας πάντα στο πλευρό της εργατικής τάξης δε συνθέτει ποιήματα μόνο γι’ αυτήν αλλά γράφει κι ο ίδιος ως εργάτης, ως εργάτης της ποίησης. Με το λόγο του στηλιτεύει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και δε διστάζει να στρατευτεί πολιτικά μέσω της τέχνης του και να αποτελέσει έμπνευση για πολλούς αγωνιστές παραμένοντας πάντα επίκαιρος. «Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία και η ομορφιά του ανθρώπου» Γεωργία Χ. - Μυρσίνη Α. 53

περιοδικό

Οι άνθρωποι της αβύσσου του Τζακ Λόντον

εκινώντας πάντοτε από τα βιογραφικά, καθώς μάλλον το Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο εύστοχη αποδόμηση του σαθρού επιέργο δεν αποστασιοποιείται από τον δημιουργό του, ο Τζακ χειρήματος ότι «έκανε περιουσία επειδή δούλεψε πολύ και σκληΛόντον γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1876, πέθανε στις 22 ρά». Γιατί αυτοί οι άνθρωποι για ένα πιάτο φαΐ που δεν τρώνε ούτε Νοεμβρίου 1916 και ήταν επαναστάτης. οι σκύλοι, για ένα μπάνιο επικίνδυνο και για έναν ύπνο που χειΑναγκάστηκε να δουλέψει από πολύ μικρός και άλλαξε ρότερο δεν έχουμε φανταστεί, δουλεύουν πολύ σκληρά, και πολπολλές δουλειές «του ποδαριού». Παρά την αγάπη του για τη μόρ- λές ώρες, πιο σκληρά και πιο πολύ από κάθε επιχειρηματία. Και φωση, οι συνθήκες της ζωής του δεν του την επέτρεψαν, αλλά, αυτοί δεν έχουν τόπο να ξεκουραστούν, δουλεύουν ήδη κουρααυτοδίδακτος, κατάφερε να γράψει πάνω από 50 βιβλία, και μάλι- σμένοι. Και όχι μόνο δεν κάνουν περιουσίες, αλλά εξακολουθούν στα να αποκτήσει και μια περιουσία από τη συγγραφή. να είναι το κατακάθι της κοινωνίας με αβέβαιο το αυριανό τους Στο βιβλίο του «Οι άνθρωποι της αβύσσου» πρωταγω- ξεροκόμματο. νιστής είναι η φτωχολογιά του Λονδίνου. Ο Τζακ Λόντον το 1902 Ο Τζακ Λόντον τονίζει ακόμα περισσότερο αυτό τον παριστάνει τον απένταρο Αμερικανό ναύτη στην Αγγλία και περι- εξευτελισμό των φτωχών ανθρώπων, περιγράφοντας την στέψη γράφει το Ιστ Εντ, την άλλη όψη της τότε πλούσιας και τρανής του βασιλιά Εδουάρδου Ζ΄, μια τελετή πλουσιοπάροχη και επιΑγγλίας. Η φρίκη που περιγράφεται σε αυτό το έργο δεν είναι βλητική, με συνοδεία στρατιωτών και τα συναφή, αλλά το Ιστ Εντ μυθοπλασία, όσο κι αν θα θέλαμε, είναι το πραγματικό βίωμα του εξακολουθεί να υπάρχει, και υπάρχει «στην καρδιά της μεγαλύσυγγραφέα και ο ίδιος καταθέτει πως «κανένα άλλο βιβλίο δε μου τερης, της πλουσιότερης και της πιο ισχυρής αυτοκρατορίας που στοίχισε τόση νιότη και τόσα δάκρυα, όσο η μελέτη της οικονομι- γνώρισε ποτέ ο κόσμος». κής εξαθλίωσης των φτωχών». Ο συγγραφέας, ανάμεσα σε πολλές τραγικές φιγούρες, Στην αρχή, οι άνθρωποι του Ιστ Εντ του φάνηκαν άγριοι γνώρισε κάποιον που ήταν στο βρετανικό ναυτικό 40 χρόνια. και επιτηδευμένα δουλικοί, μα η όψη τους άλλαξε μόλις φόρεσε Υπηρέτησε σε 2 πολέμους, απέκτησε 3 σειρήτια, ώσπου μια μέρα ο παλιόρουχα σαν τα δικά τους και έγινε ένα με αυτούς. Το πρώτο υποπλοίαρχος του έβρισε τη μάνα και πιάστηκαν στα χέρια. Ο ναυθέμα που θίγεται είναι η στέγαση. Το ενοίκιο κοστίζει πάνω από το τικός έχασε το δικαίωμα του στα κτήματα και τη σύνταξη, απολύθημισό μεροκάματο του εργάτη, τα σπίτια θυμίζουν τρώγλες, και σε κε, καταδικάστηκε σε 50 μαστιγιές και 2 χρόνια φυλακή. Γιατί οι πολλές περιπτώσεις τρεις άνθρωποι νοικιάζουν ένα κρεβάτι ή το άστεγοι και οι πάμφτωχοι, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν νοικιάζουν με βάρδιες. Και αυτοί είναι οι τυχεροί! Γιατί οι άτυχοι είναι τεμπελχανάδες. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, έχουν υπηπεριπλανώνται στο αφιλόξενο για τους φτωχούς Λονδίνο. ρετήσει την πατρίδα τους σε όλη τους τη ζωή με αντίκρισμα να τους Το δεύτερο θέμα που θίγεται είναι ο ύπνος. Ο ύπνος τη πετάει το σύστημα στο περιθώριο και να τους οδηγεί στον πάτο. νύχτα απαγορεύεται από τον Νόμο. Αν ένας άστεγος κλείσει τα Ο Λόντον όμως είδε ή άκουσε και ιστορίες ανθρώπων μάτια του, βρίσκεται κάποιος αστυφύλακας λέγοντας «επ τι κάνεις που πάλεψαν ενάντια στο κατεστημένο. Ο Νταν Κάλεν, εργάτης εσύ εκεί;», τον σηκώνει όρθιο και τον διώχνει. Έτσι, τις νύχτες στα που αγαπούσε τα βιβλία και το πνεύμα, πρωτοστάτησε στη στενά του κρύου και βροχερού Λονδίνου, περιφέρονται τα κου- «Μεγάλη Απεργία των Λιμενεργατών». Από τότε του έκοψαν τα φάρια άσιτων, εξαντλημένων ανθρώπων που δεν έχουν που να μεροκάματα, και αρρωσταίνοντας, πέθανε φτωχός και μόνος σε ακουμπήσουν τα κορμιά τους, για να τα ζεστάνουν, να τα ξεκου- ένα μικρό και βρωμερό δωμάτιο. «Φουκαρά Νταν Κάλεν! Ένας ράσουν, να τα ανακουφίσουν. Ο Τζακ Λόντον γράφει: «Κι έτσι, άγνωστος Ιούδας, που αγαπούσε τη γνώση. Που μοχθούσε με το αγαπητοί μου πονόψυχοι άνθρωποι, αν τύχει ποτέ κι επισκεφτείτε σώμα του τη μέρα και μελετούσε άγρυπνος τις νύχτες. Που αγάτο Λονδίνο και δείτε αυτούς τους ανθρώπους να κοιμούνται στα πησε το όνειρο και πολέμησε γενναία για την Υπόθεση. Πατριώτης, παγκάκια και στο γρασίδι, σας παρακαλώ, μη σκεφτείτε πως είναι που αγαπούσε παράφορα την ελευθερία του ανθρώπου, ατρόμητεμπελόσκυλα που προτιμάνε τον ύπνο απ’ τη δουλειά. Να ξέρετε τος αγωνιστής. (…) Αν πέθανε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε ότι το κατεστημένο τους υποχρεώνει να σέρνονται όλη νύχτα και να γίνει σοφός και δεν έγινε, αυτό το ονομάζω τραγωδία». ότι τη μέρα δεν έχουν πού αλλού να παν να κοιμηθούν». Ο Φρανκ Καβίλα κόβει το λαιμό της γυναίκας του και των Το τρίτο θέμα που θίγεται είναι το Άσυλο. Για να περάσει παιδιών γιατί έχασε τη δουλειά του και δεν μπορεί να τους θρέψει. μια νύχτα ένας άστεγος στο άσυλο πρέπει να πληροί ορισμένες Άλλοι μην έχοντας χρήματα να τα θάψουν, κρατούν προϋποθέσεις· να είναι άφραγκος, η οποία προϋπόθεση επιβε- μέρες τα πεθαμένα παιδιά τους στο σπίτι. βαιώνεται με αυστηρό σωματικό έλεγχο (λες και αν έχεις μια Άλλοι αυτοκτονούν, και αν δεν πεθάνουν, δικάζονται για πένα, παύεις να θεωρείσαι άστεγος), να περιμένει στην ουρά από την απόπειρα αυτοκτονίας τους. τη μία το μεσημέρι για να προλάβει την είσοδο του αργά το απόΚαι η λίστα δεν έχει τελειωμό. γευμα, να ξεπληρώσει το κρεβάτι, το μπάνιο και το φαγητό με Η Άβυσσος χαρακτηρίζεται ως μια μηχανή. Ο χρόνιος σκληρή δουλειά το επόμενο πρωί. Και για να μην υπάρχουν υποσιτισμός και οι κακουχίες οδηγούν σε ασθένειες, σε πνευμαπαρανοήσεις, με τη λέξη κρεβάτι, εννοούμε ένα καραβόπανο που τική, ηθική και σωματική κατάπτωση. Έτσι, καμία ευκαιρία να σχηματίζει μια μικρή και άβολη αιώρα, με τη λέξη μπάνιο εννο- ξεφύγουν από αυτήν δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι, οι άνθρωποι ούμε πως με το νερό του ίδιου κουβά πλένονται 22 άτομα και, της αβύσσου. τέλος, με τη λέξη φαγητό, εννοούμε ένα μικρό πιάτο χυλό, δηλαδή Στο τελευταίο κεφάλαιο, συγκρίνει τον πρωτόγονο λαό μίγμα καλαμποκιού και νερού, και ένα κομμάτι ψωμί σκληρό σαν Ινούιτ με τον πολιτισμένο λαό της Αγγλίας και διαπιστώνει ότι πέτρα. Οι εργασίες για να ξεπληρώσεις αυτά τα τρία αγαθά είναι αφού ο πολιτισμένος λαός που έχει αυξήσει την παραγωγική του πολύωρες και οι τυχεροί εμπλέκονται με τα σκουπίδια του νοσο- δύναμη κατά πολύ, ζει χειρότερα από τον απολίτιστο, πάει κάτι κομείου κινδυνεύοντας να κολλήσουν κάθε λογής ασθένεια και φοβερά λάθος. «Και δεν μπορεί κανένα μέλος της τάξης των διατρώνε τα αποφάγια των αρρώστων. Το πιο σκληρό όμως είναι ότι χειριστών να ισχυριστεί μπροστά στο δικαστήριο της για να εξασφαλίσεις μια νύχτα στο άσυλο, περιμένοντας στην Ανθρωπότητας ότι δεν είναι ένοχο». ουρά, και δουλεύοντας όλη την επόμενη μέρα, σου είναι αδύνατον να βρεις μεροκάματο. Δήμητρα Κ.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Γκουστάβ Κουρμπέ Ο ζωγράφος Γκουστάβ Κουρμπέ γεννήθηκε στην Γαλλία το 1819 και πέθανε εξόριστος στην Ελβετία το 1877. Θεωρείται πλέον από τις σημαντικότερες μορφές της γαλλικής τέχνης και πρωτεργάτης του μοντέρνου (κοινωνικού) ρεαλισμού. Είναι επαναστάτης και ανανεωτής της τέχνης του, κυρίως όσον αφορά το θεματικό περιεχόμενο, καθώς εισάγει το κοινωνικό σχόλιο και την ταξική αναφορά, αλλά και όσον αφορά την γενική του στάση σε σημαντικά ζητήματα όπως η ανεξαρτησία του καλλιτέχνη. Στο πρόσωπό και στο έργο του βλέπουν έναν πρωτοπόρο και δάσκαλο πολλά από τα νεότερα καλλιτεχνικά ρεύματα, όπως ο ιμπρεσιονισμός. Δραστήριος σοσιαλιστής, συμμετείχε ενεργά στην Παρισινή κομμούνα το 1871, με την ήττα της οποίας συνελήφθη, οι πίνακές του δημεύτηκαν και στην συνέχεια εξορίστηκε. Μετά τις εκλογές του 1869, το καθεστώς του Ναπολέοντα του τρίτου προσπάθησε να διευρύνει την βάση υποστηρικτών του. Παρά το γεγονός ότι ο Κουρμπέ ήδη είχε φάκελο στα αρχεία της αστυνομίας, ο υπουργός των τεχνών άδραξε την ευκαιρία να τον παρασημοφορήσει με την κορδέλα της Λεγεώνας της τιμής. Το παρακάτω γράμμα είναι η απάντηση του Κουρμπέ προς τον υπουργό. [ Έχει ενδιαφέρον το γεγονός πως η άποψή του Κουρμπέ σχετικά με την ανάμιξη του κράτους στα ζητήματα της τέχνης συμπίπτει απολύτως με αυτή ενός επίσης διάσημου και συνονόματου συνάδελφου, του Γκούσταφ Κλίμτ (1862-1918), όπως την εξέφρασε εγγράφως ο ίδιος μετά τον σάλο που προκλήθηκε με την ανάθεση που του έγινε από το αυστριακό κράτος για να τοιχογραφήσει τρεις πανεπιστημιακές σχολές της Βιέννης, και την απόρριψη τελικά των προσχεδίων που υπέβαλε. ]

«Συνάντηση ή Καλημέρα Κ. Κουρμπέ», (1854)

Προς τον κύριο Μορίς Ρίτσαρντ, Υπουργό των καλών τεχνών Ενώ βρισκόμουν στο σπίτι του φίλου μου Ιούλιου Ντουπρέ, στο νησί του Αδάμ, έμαθα για ένα διάταγμα που με ανακηρύσσει ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Αυτό το διάταγμα, που με βάση τις κοινώς γνωστές απόψεις μου για τους καλλιτεχνικούς επαίνους και τους τίτλους ευγενείας θα έπρεπε να το έχω αποφύγει, εκδόθηκε χωρίς την συγκατάθεσή μου, και εσείς εξοχότατε κρίνατε σκόπιμο να πάρετε την πρωτοβουλία…

«Σε απόγνωση», αυτοπροσωπογραφία (1844-45)

Τέτοιες μέθοδοι σας τιμούν εξοχότατε, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε την στάση μου ούτε την απόφασή μου. Οι Δημοκρατικές μου πεποιθήσεις μου απαγορεύουν να δεχτώ μια διάκριση που ανήκει ουσιαστικά στην μοναρχική τάξη. Οι αρχές μου απορρίπτουν αυτή την παρασημοφόρηση της Λεγεώνας της Τιμής, που έλαβε χώρα εν τη απουσία μου. Ποτέ, υπό καμία συνθήκη και για κανένα λόγο δεν θα την έκανα δεκτή. Πολύ λιγότερο θα το κάνω σήμερα, όταν οι προδοσίες πολλαπλασιάζονται σε κάθε πλευρά, και η ανθρώπινη συνείδηση θλίβεται από τόσες εγωιστικές ακυρώσεις. Η τιμή δεν βρίσκεται σε κάποιο τίτλο ή σε κάποια κορδέλα. Βρίσκεται στις πράξεις και στα κίνητρα τους. Ο αυτοσεβασμός και η συνέπεια στις ιδέες του καθενός αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της. Τιμώ τον εαυτό μου παραμένοντας πιστός στις αρχές που είχα καθ’ όλα τη διάρκεια της ζωής μου. Αν τις πρόδιδα θα εγκατέλειπα την τιμή, μόνο και μόνο για να φορέσω ένα σημάδι της. Τα αισθήματά μου σαν καλλιτέχνη, εξίσου, με κάνουν να αντιτίθεμαι σε μια κρατική επιβράβευση. Το κράτος είναι ανίκανο σε θέματα τέχνης. Όταν αναλαμβάνει να επιβραβεύσει, σφετερίζεται το δημόσιο γούστο. Η παρέμβασή του είναι καθόλα αποθαρρυντική και διαλυτική, καταστροφική για τον καλλιτέχνη, τον οποίον παραπλανά για να βγει τεικά αυτό κερδισμένο. Καταστροφική επίσης για την τέχνη, την οποία περιορίζει σε επίσημους κανόνες και καταδικάζει στην πιο στείρα μετριότητα. Θα ήταν σοφό από μέρους του απλά να απέχει. Την ημέρα που το κράτος θα μας αφήσει ήσυχους, θα έχει κάνει το καθήκον του απέναντί μας. Επιτρέψτε μου έτσι εξοχότατε, να απορρίψω την τιμή που σκεφτήκατε να μου αποδώσετε. Είμαι πενήντα χρονών, και πάντοτε έζησα ελεύθερος. Αφήστε με να τελειώσω την ζωή μου έτσι ελεύθερος. Όταν θα είμαι νεκρός θα έχουν να λένε για μένα: Δεν ανήκε ποτέ σε καμιά σχολή, σε καμιά εκκλησία, σε κανένα ίδρυμα, σε καμιά ακαδημία και πολύ περισσότερο σε κανένα καθεστώς, εκτός αν το καθεστώς αυτό ήταν το καθεστώς της ελευθερίας. μετάφραση - εισαγωγή: Στάθης Π. 55

περιοδικό

Σύντομο οδοιπορικό της Μέλπως Αξιώτη

Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα. Πατέρας της ο Μυκονιάτης συνθέτης Γιώργος Αξιώτης. Μητέρα της η αριστοκράτισσα Καλλιόπη Βάβαρη. Οι γονείς της χωρίζουν. Μεγαλώνει στη Μύκονο μαζί με τον πατέρα της. Τελειώνει το Σχολαρχείο στη Μύκονο. Το 1918 μπαίνει εσώκλειστη στις Ουρσουλίνες της Τήνου. Το 1922 έρχεται στην Αθήνα και ζει με τη μητέρα της. Η πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας έγινε το 1933 με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά του διηγήματός της «Απ’ τα χτες ως το σήμερα». Το όνομά της, όμως έγινε πασίγνωστο, όταν πήρε το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών στις 18 Μαρτίου 1939 για το πρώτο της μυθιστόρημα Δύσκολες Νύχτες. « [...] Έδειχνε με το δάχτυλο η μάσκα και προχωρούσε. Στήσανε πολυβόλα, και τους εγάζωσε η ριπή. Εσβάρνιζε το αίμα. Tους άλλους που απομείνανε, τους βάλανε στη μέση, και μαζί με τον ήλιο που εβάδιζε στον ουρανό, τραβούσαν προς τη δύση. Δεν τους ξανάδε κανείς, επέρασαν πολλά σύνορα, εχάθηκαν στην Ευρώπη, μέσα στα στρατόπεδα. Τρέχανε πίσω οι μάνες, και κανά δυο που γλίτωσαν, τρέχανε να κρυφτούνε σε φούστες και σε πιθάρια, να μην τους ξαναβρούν». (Μέλπω Αξιώτη, Εικοστός Αιώνας, Κέδρος, Αθήνα 1982, σ. 123-124) Κυρίαρχο στοιχείο εδώ στη γραφή της Αξιώτη είναι η αυθορμησία της γραφής. Το γλωσσικό του ιδίωμα και η τολμηρή ορθογραφία του, έγιναν αντικείμενο των πλέον αντιφατικών κριτικών, επαίνων και κατακρίσεων, από τους πνευματικούς κύκλους της εποχής. Πίσω όμως από αυτή την αυθορμησία υπάρχει μια συνειδητή τεχνική, που αναδεικνύει τη συγγραφική μαστοριά και την πρωτότυπη αισθητική τεχνοτροπία της. Γενικά το έργο της Αξιώτη τοποθετείται στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου. Η γραφή της επηρεάστηκε από τις νεωτεριστικές τάσεις της γενιάς του Τριάντα (ιδιαίτερα από την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου), το ρεύμα του Σουρεαλισμού, την εμφάνιση του Φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα και την ένταξή της στο Κομμουνιστικό κόμμα και στο ΕΑΜ. Κατά την προπολεμική περίοδο ήρθε σε επαφή με τους αθηναϊκούς λογοτεχνικούς κύκλους και γνωρίστηκε με το Νίκο Εγγονόπουλο, το Γιώργο Θεοτοκά, το Νίκο Καββαδία, τον Κλέωνα Παράσχο, το Γιώργο Σεφέρη τον Γ. Ρίτσο. Το 1936 εντάσσεται στο ΚΚΕ, δένοντας έκτοτε τη ζωή της και το έργο της με τους αγώνες και την ιδεολογία του. Στη διάρκεια της Κατοχής γράφει για ΕΑΜικά έντυπα. Ήταν στη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας «Σοβιετικά Νέα», με επικεφαλής την Ηλέκτρα Αποστόλου. Συνεργάστηκε στον παράνομο Τύπο, μαζί με τις ∆ιδώ Σωτηρίου, Έλλη Αλεξίου, Έλλη Παππά, Τιτίκα ∆αμασκηνού και άλλες ελληνίδες της αντίστασης. Στα έργα της καταγράφει τη σύγχρονη Ιστορία του τόπου μας. Κατοχή - Αντίσταση - Κορύφωση της ταξικής σύγκρουσης το Δεκέμβρη του 1944 - Εποποιία του ΔΣΕ. Τα στοιχεία της είναι παρμένα απ’ τον παράνομο Τύπο της εποχής, τις νόμιμες εφημερίδες, τις αναφορές των υπευθύνων των εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, τα αρχεία της Εθνικής Αλληλεγγύης, και τη ζωή των αγωνιστών. «Στην αντιφασιστική πάλη ενάντια στην ξενική κατοχή 56

ξεπηδά ένας νέος παράγοντας, πρώτη φορά τόσο σημαντικός και τόσο μαζικός, στην ιστορία των ελληνικών αγώνων. Είναι η γυναικεία συμβολή… [...] Κύματα κοριτσιών στη διαδήλωση να καλύπτουν τα τανκς. Τα εχτελεστικά αποσπάσματα να γαζώνουν το στήθος της κι αυτή να στέκει αγέρωχη φωνάζοντας: Ζήτω η λευτεριά! .. Να κουβαλά ζαλίγκα τ’ αντάρτικα πολεμοφόδια στ’ απάτητα ρουμάνια, όπου δεν επλησίαζε μήτε πουλί πετάμενο. [...] Να θάβει τα πρώτα παιδιά της και να ετοιμάζει γρήγορα να ρίξει και τα υπόλοιπα στου χάρου τον αγώνα. [...] Αυτών όλων τη θυσία δε θα τη λησμονήσει η Γη...»1. Περιγράφει με βαθιά ανθρωπιά κι αγάπη τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, που μάχονται για τη ζωή και το μέλλον, με την αδάμαστη δύναμη και θέληση. Τις ανατολικές ηρωικές συνοικίες, τους μαχητές του λόχου Λόρδου Μπάιρον, το 12χρονο αετόπουλο που αρνήθηκε να παραδώσει το όπλο του γεμάτο, αυτούς που έπαιρναν τη θέση στις μάχες αυτών που έφευγαν..! Έργα εκείνης της περιόδου είναι η έκδοση «Χρονικά», με τα κείμενα: «Απάντηση σε 5 ερωτήματα», «Πρωτομαγιές 1886 - 1945», «Οι Ελληνίδες φρουροί της Ελλάδας», «Αθήνα 1941 - 1945» και το μυθιστόρημα «Εικοστός αιώνας». Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία, την Ιταλία, την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, την Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση. Στα 18 χρόνια της εξορίας συνέχισε να αγωνίζεται μέσω άρθρων σε περιοδικά και συμμετοχών της σε Συνέδρια, λόγους και άλλες εκδηλώσεις του εκεί αριστερού κινήματος. Μάλιστα στο Παρίσι θα έλθει σε επαφή με όλες τις μεγάλες φυσιογνωμίες της αριστερής διανόησης, όπως τους Λουί Αραγκόν, Πωλ Ελυάρ, Αντρέ και Αλις Μπονάρ, Πάμπλο Νερούδα κ.ά. Από το Παρίσι ξεκίνησε και η πορεία προς την πανευρωπαϊκή της καταξίωση ως λογοτέχνιδας με τη μετάφραση του μυθιστορήματός της Εικοστός αιώνας, αρχικά στα γαλλικά (1949) και στη συνέχεια στα γερμανικά, ιταλικά, ρωσικά και πολωνικά. Υπήρξε συγγραφέας πολύ πιο μοντέρνα από όσο άντεχε η εποχή της. Αυτοβιογραφική, μια διανοούμενη, που έζησε μια ζωή εξόριστη από το πατρικό της, τη χώρα της, τη γλώσσα της, την ιδεολογία της, συντροφιά με την ίδια βαλίτσα. «Ριζοσπαστική» θεματολογικά και μορφολογικά. Στο λεξιλόγιό της χρησιμοποιεί μια αυθεντική λαϊκή γλώσσα, τους ιδιωματισμούς της Μυκόνου, αλλά και λέξεις ναυτικών. Η ίδια μιλώντας για τη γραφή της, δηλώνει ότι επηρεάστηκε από τον παππού της, Παναγιώτη Αξιώτη, ο οποίος ήταν «λογογράφος» και τη «μπόλιασε» με αγάπη για τον λαό και τη γλώσσα του. « […] Ο πάπους μου με είχε μάθει ν’ αγαπώ το λαό, πως ο λαός είναι ο μέγας δάσκαλος… είχε γράψει κι’ ο ίδιος πολλά μυκονιάτικα διηγήματα γεμάτα αγάπη για το φτωχό κόσμο κι’ ήταν ο πρώτος που έκαμε γνωστή στην Ελλάδα τη ρούσσικη φιλολογία με μεταφράσεις στη δημοτική του Πούσκιν, Λέρμοντοφ, Τολστόι. Ο πατέρας με είχε μάθει ν’ αγαπώ τη Ρωσία, όπου εκεί είχε γεννηθεί κι’ ο ίδιος και μεγάλωσε. Τον αγαπούσα λοιπόν το λαό, την αγαπούσα και τη Ρωσία, και σίγουρα εκείνες οι δυο αγάπες μαζί, με είχανε πάει εμένα πια ίσαμε το Κ.Κ.Ε. Είχα δηλαδή κάμει νερά, είχα φύγει απ’ την τάξη μου»2. 1. (Μέλπω Αξιώτη, Άπαντα. Γ' τόμος. Χρονικά, Αθήνα, Κέδρος, 1980, σ. 195-198 2. (Μαρτυρίες και κείμενα από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα 1999, 17-18.).

Το 1964 με απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης επέστρεψε στην Ελλάδα. Η μακρά απουσία της στο εξωτερικό και η αποκοπή της από τη μητρική ελληνική γλώσσα, συνέβαλε στην περιστολή της συγγραφικής δημιουργίας της. Εντούτοις μέσα από τις αντίξοες συνθήκες ζωής, που αντιμετώπισε, μπόρεσε να δημιουργήσει ένα έργο πολιτικά δυνατό, γλωσσικά ολοζώντανο, με ξεχωριστή αισθητική τεχνοτροπία: Θέλετε να χορέψουμε, Μαρία; (μυθιστόρημα, 1940), Σύμπτωση (ποιητική συλλογή, 1939), Κοντραμπάντο (ποιητική συλλογή, 1959), Θαλασσινά (ποιητική συλλογή, 1961), Εικοστός Αιώνας (1946, μυθιστόρημα), Σύντροφοι, Καλημέρα! (1953, διηγήματα), Το σπίτι μου (1965), Η Κάδμω (1972), Απάντηση σε πέντε ερωτήματα (ιστορικό χρονικό, 1945), Πρωτομαγιές (ιστορικό χρονικό, 1945), Οι Ελληνίδες φρουροί της Ελλάδας (ιστορικό χρονικό, 1945), Αθήνα 1941-1945 (ιστορικό χρονικό, 1946), Ρεπυμπλίκ-Βαστίλλη («Άγρα», Αθήνα 2014). Η Μέλπω Αξιώτη, στο κύκνειο άσμα της «Κάδμω», μιλά για την αφόρητη μοναξιά μιας παλιννοστούσας. Ξεχειλίζει η πίκρα. Πίκρα για ό,τι χάθηκε. «Να μη θυμάσαι, να ξεχνάς. Να μη βλέπεις, σαν τον τυφλό, να μην ακούς, σαν τον κουφό, να μην αγγίζεις σαν το λεπρό, να μην αγαπάς, σαν τον χαζό. Αλλά δε μπορείς να μη θυμάσαι. Τα πράγματα σου παρουσιάζονται. Αν και μπερδεύτηκαν μέσα σε τόπους που δεν τους βλέπει πια η συνήθεια»3. Το συνολικό έργο της Αξιώτη, βρίσκεται στον πυρήνα του παγκόσμιου μοντερνισμού. Ένας ελληνικός ριζοσπαστικός μοντερνισμός ριζωμένος στην παράδοση, στη γλώσσα, στη λέξη, στη ντοπιολαλιά. Μα αιχμηρός και ευθύβολος Τα κείμενα της διδάσκονται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης (Παρίσι, Βερολίνο, Ζυρίχη), τώρα και στα ελληνικά». Πέθανε σε ηλικία 68 ετών το Μάιο του 1973 σε οίκο ευγηρίας. Στέλλα Σ. Η Μέλπω Αξιώτη ήταν στη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας «Σοβιετικά Νέα», με επικεφαλής την εικονιζόμενη ηρωίδα, Ηλέκτρα Αποστόλου, στέλεχος του ΚΚΕ, που βασάνισαν και δολοφόνησαν, το 1944 Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών

«για όσους ξαποσταίνουν» θέλει δύναμη κι υπομονή ο αγώνας σύντροφοι τα πράγματα, ο κόσμος δε θ’ αλλάξει έτσι μόνος του κάποιος πρέπει να βάλει τα χέρια του στα κουπιά κι ας μη δει τη θάλασσα ποτέ του να χαράξει τους χάρτες της ανάγκης, πρέπει κάποιος της αλληλεγγύης, του δίκαιου κι ας μην περπατήσει ποτέ σε τέτοιους δρόμους θέλει κουράγιο αυτός ο δρόμος θέλει πίστη ότι μπορεί να υπάρξει θέλει αφοσίωση για να γίνει και θυσίες πάνω μας να περπατήσει κάποτε η νέα επανάσταση ίσως φαντάζει δύσκολο αυτό το μονοπάτι, μα δε είναι, είναι το αναγκαίο και πρέπει να το πάμε όλο με τη γροθιά σφιγμένη, με το βήμα σταθερό μη σταματάτε σύντροφοι ίσως μοιάζει μοναχική, μα δεν είναι αγώνα του η επιλογή γιατί όταν παλεύεις για την αλλαγή του κόσμου τον έχεις ολόκληρο μαζί σου ίσως δεν τον βλέπεις δίπλα σου, μα τον κουβαλάς στην καρδιά σου κάθε βήμα σου είναι η αναπνοή του τι νομίζεις θα συμβεί αν σταματήσεις, πόσο θ’ αντέξει ο άνθρωπος δίχως ν’ αναπνέει; αυτή είναι η αποστολή μας σύντροφε να είμαστε η ανάσα του κόσμου τούτου Βάιος Κ.

3. Μέλπω Αξιώτη, Η Κάδμω, Κέδρος, Αθήνα 1972, σ. 31-34 & 37-40]

περιοδικό

Δες Άκου Μίλα... Καλλιτεχνικά ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ Εκ…ρη…ξη… Ακρωτηριασμένο χέρι παιδιού στον αέρα Εύθραυστα πόδια ελαφίσια που σπάνε Φτωχή πεταλούδα που σέρνεται στη σκόνη Εκ…ρη…ξη… Σπίτια που καταρρέουν Σχολειά ισοπεδωμένα Καλαμπόκι φλεγόμενο με χιλιάδες αναμμένες φωλιές. Γέφυρες ανατιναγμένες Πόλη κατεστραμμένη, σε ερείπια. Έκρηξη Αγωνία Που βογκά Που θρηνεί Εκεί κοντά στο δελτίο απ’ τον ασύρματο στριγκλίζει: «Επιτυχία! Ο εχθρικός στόχος κατόπιν της επιθέσεώς μας κατεστράφη».

Το πουλί ζήτησε απ’ το ποτάμι Να βάλει τα κύματά του να χορέψουν. Και για να ζήσει η ποίηση ελεύθερη Η γη ζήτησε απ’ τ’ αντάρτικα τουφέκια Να πυρπολήσουν τη σκοτεινιά της νύχτας Και να πεθάνουν στην αγκαλιά του ήλιου. Σέρκο Μπέκες (1940-2013) Σαν αφορμή της συλλογής των έργων εδώ θα είναι το ζήτημα του πολέμου, τα δεινά του, η μορφή του, οι συνέπειές του και πως αναφέρθηκαν σε αυτόν διάφοροι καλλιτέχνες

και ζωγραφική για να περάσουν τη μέρα. Ο Λιβανέζικος εμφύλιος πόλεμος έδωσε πολλά για των νεαρό Kanso να ζωγραφίσει. Η ζωγραφική του The Vortices of Wrath (Λίβανος 1977) είναι μια τέλεια απεικόνιση της χώρας την περίοδο του πολέμου. Τα σκοτεινά γκρι και μαύρα κάνουν για μια ζοφερή, θλιβερή διάθεση. Στο κέντρο, φαίνεται ότι υπάρχει μια πάλη εξουσίας μεταξύ μορφών. Υπάρχει μια δύναμη που προσπαθεί να υπερισχύσει της άλλης. Ο τρόπος με τον οποίο ο Kanso χρησιμοποιεί θολές εικόνες δίνει μια ανατριχιαστική αίσθηση. Ενώ στο πίσω μέρος φαίνεται ότι υπάρχουν μορφές που μοιάζουν με σκελετούς. Τα κτυπήματα του πινέλου του είναι πολύ εμφανή και δίνουν στη ζωγραφιά του ζωή, παρόλο που είναι όλα σχετικά με το θάνατο.

Είναι σαφές ότι ο Kanso επέστησε από την εποχή του πολέμου τον τρόπο που κάνει τους πίνακες τόσο επίσημα. Οι πόλεμοι και τα αποκαλυπτικά θέματα αποτελούν το επίκεντρο των εργασιών του Kanso από τις αρχές του εβδομήντα. Παρέχουν την πρωταρχική βάση για τα ζωγραφικά έργα μεγάλης κλίμακας που ανταποκρίνονται στον πόλεμο και απεικονίζουν τα αποκαλυπτικά οράματα. Ο Λιβανέζικος εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν η μόνη επιρροή στη δουλειά του Kanso, αλλά και οι πόλεμοι στο Βιετνάμ και ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή.

Οι συνέπειες του πολέμου Peter Paul Rubens

Μοχάμεντ Χακί (1953- ) Μετάφραση στα ελληνικά: Τζεμίλ Τουράν

Ο δρόμος για την ελευθερία και την ένωση των Κούρδων μοιάζει, ακόμη και σήμερα, δύσβατος και μακρύς. Ωστόσο, οι Κούρδοι ποιητές εξακολουθούν να γράφουν ποίηση τόσο φυσικά όσο ανασαίνουν, δικαιώνοντας με τον πιο απτό τρόπο τον ορισμό που είχε δώσει ο Σεφέρης: «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα».

ΑΓΡΥΠΝΙΑ Πέρασαν κιόλας τα δυο τρίτα της νύχτας Κοιμήσου μωρό μου Ακούμπησες το κεφαλάκι σου στα χέρια μου Μην περιμένεις και μένα Απόψε θα ξαγρυπνήσω Δεν θα κοιμηθώ Εσύ κοιμάσαι εύκολα Η φύση πρόσωπο έχει αυστηρό και σκληρή ανάσα Φοβάμαι πως ο ήχος του ανέμου Το καταύγασμα των δέντρων Και της βροχής η ορμή – μη δώσει ο Θεός – Θα σε ξυπνήσουν ή θα λύσουν Τους μικρούς κρίκους στην αλυσίδα των ονείρων σου Κοιμήσου μωρό μου Ακούμπησε το κεφαλάκι σου στο χέρι μου Ξάπλωσε στην αγκαλιά μου Μην περιμένεις εγώ να κοιμηθώ Θα αγρυπνώ από πάνω σου Δεν θα κοιμηθώ. Αμπντουλά Πασέβ (1946- )

ΤΟ ΟΠΛΟ

Nabil Kanso

Guercino (1591 – 1666), Cupid restraining Mars, 1640

Για να δώσουν ευτυχία στο βουνό Τα δέντρα παρακάλεσαν τον άνεμο Να κάνει μουσική μαζί τους σα να ’ταν φλάουτα. Για να ελαφρύνει την πλήξη του κήπου 58

Το 1958, ο Nabil Kanso αναγκάστηκε να σταματήσει να πηγαίνει στο σχολείο στο Λίβανο λόγω του εμφυλίου πολέμου. Στη βιογραφία του, μιλάει για το πώς πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του στα σπίτια φίλων και οικογενειών και έκανε σκίτσα

Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας. Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες ω, μην τρομάζετε καθόλου που είμαι αθώρητη κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει. Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε κι είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα, μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν. Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια όλη-όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συγνεφιασμένο.

Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα, κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει τι το παιδί που σαν κομμάτι εφημερίδα κάηκε δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει. Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με, φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται και να μπορούν να τρώνε καραμέλες. Ναζίμ Χικμέτ (απόδοση Γιάννη Ρίτσου)

Το μουσείο των κεριών, Σάουκι Μπζίε, Λίβανος Εκεί όπου ανατέλλει ο ήλιος των βασιλέων Λιώνουν τα κεριά που μοιάζουν στους ανθρώπους Ο κόσμος φανερώνεται στους τυράννους αυτού του κόσμου Σερβίρονται σαν σε ένα πιάτο γεμάτο δάκρυα Για να μοιραστούν οι άνθρωποι τη θλίψη τους ισόνομα. Κι όταν δύσει ο ήλιος Και στη γη ξεσπά κάτι σαν επανάσταση Τότε τα κεριά γίνονται οι βασιλείς που φέρουν το ίδιο σχήμα με τους προγενέστερους τυράννους. Και τότε λιώνουν οι βασιλείς.

επιλογή κειμένων: Αιμίλιος Α. 59

περιοδικό

«Υιοθέτησε την πόλη σου»: επικίνδυνες καινοτομίες στο Δήμο Αθηναίων

ίγο καιρό μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης έφερε στη δημοσιότητα ένα νέο και φιλόδοξο πρότζεκτ για τους δημότες της Αθήνας, υπό τον τίτλο «Υιοθέτησε την πόλη σου» και τον υπότιτλο «Γίνε συμμέτοχος στην αλλαγή της Αθήνας». Όπως ανακοίνωσε ο ίδιος σε εκδήλωση του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου, πρόκειται για «το πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων, με το οποίο καλούνται οι κάτοικοί της, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, ιδρύματα και φορείς αλλά και κάθε ενδιαφερόμενος να υιοθετήσουν έναν δρόμο, ένα πεζοδρόμιο, ένα πάρκο, μία πλατεία, μία παιδική χαρά, μία γειτονιά, ακόμα κι ένα δέντρο ή ένα παγκάκι της πρωτεύουσας, αναλαμβάνοντας, ταυτόχρονα, και την ευθύνη για την φροντίδα και τη συντήρησή του, με τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων όπου και όταν χρειάζεται». Για να είμαστε δίκαιοι, η όλη ιδέα δεν είναι καινούρια: είχε ξεκινήσει στα τέλη του 2015 από τον τέως Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη με τη σύσταση του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Σύμπραξη για την Αθήνα» (Athens Partnership). Το σκεπτικό ήταν εξαρχής να προωθηθεί η συνεργασία του Δήμου με τον ιδιωτικό τομέα, είτε στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, δηλαδή προσφορές σε είδος, είτε στο πλαίσιο χορηγικών προγραμμάτων, δηλαδή συνεισφορές σε χρήματα σε τομείς όπως η καθαριότητα, ο φωτισμός, το πράσινο, οι άστεγοι, ο πολιτισμός, η κοινωνική αλληλεγγύη, οι τεχνολογίες, ο αθλητισμός, η εκπαίδευση αλλά και σε μεγάλα ή μικρά δημόσια έργα. Το έναυσμα για να επανέλθει η «καινοτόμος ιδέα» με τρόπο επιτακτικό από τον Κώστα Μπακογιάννη έδωσε ο επικείμενος εορτασμός των Χριστουγέννων και η έλλειψη επαρκούς χριστουγεννιάτικου φωτισμού (η τελευταία προμήθεια υλικού έγινε το 2003, με αποτέλεσμα ολόκληρες περιοχές να μένουν έξω από το εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά δημοσιεύματα). Λοιπόν, καλούμαστε να αποδείξουμε επιτέλους ότι αγαπάμε αυτή την πόλη, ότι τη νοιαζόμαστε, ότι τη θέλουμε όμορφη και καθαρή -να την υιοθετήσουμε, όπως θα κάναμε με ένα κατοικίδιο ή με ένα παιδί! Ο Κ. Μπακογιάννης μίλησε για «ένα νέο μοντέλο άσκησης δημόσιας

πολιτικής, όπου αλληλεπιδρούν το Δημόσιο με τις επιχειρήσεις, με την κοινωνία των πολιτών, με τα πανεπιστήμια, με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», εξήγησε ότι «η ευθύνη για την πόλη είναι κατά 50% του δήμου, είναι όμως και κατά 50% ευθύνη του δημότη», και κατέληξε ότι «το πρόγραμμα “Υιοθέτησε την πόλη σου”, βασίζεται στην πολύ απλή διαπίστωση πως ό,τι είναι δημόσιο δεν είναι κρατικό και ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους τους δημότες». Δεν ξέχασε να αναφέρει ότι στο τέλος οι Αθηναίοι θα επιβραβεύονται για το ρόλο τους ως ευσυνείδητοι πολίτες. Και ο δήμος, με τα δημοτικά τέλη που θα συνεχίσει να εισπράττει, θα αναλάβει να διευκολύνει τους πολίτες στο έργο τους. Ξαφνικά, με έναν λαϊκίστικο και εύσχημο τρόπο, αλλά και με μια επίκληση στο συναίσθημα, ο δήμαρχος μεταθέτει τις ευθύνες από την πόλη και το κράτος στον πολίτη, συγκαλύπτει τη δραματική μείωση πόρων, έμψυχων και υλικών, νομιμοποιεί και καθιερώνει την ανάμειξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη δημόσια σφαίρα, συρρικνώνει το κράτος και τις ευθύνες του, δημιουργεί σύγχυση ως προς τους ρόλους κράτους-πόλης και πολίτη, και τις έννοιες κρατικού και δημόσιου. Η εν λόγω καινοτομία δεν είναι βέβαια πατέντα ελληνική, αλλά θεωρείται «ένα διεθνές μοντέλο καλής πρακτικής για την αντιμετώπιση αναγκών και προβλημάτων»: οι αρχές στη Ρώμη ήδη αναζητούν μεγάλες εταιρείες αλλά και γενναιόδωρους απλούς πολίτες που θα χρηματοδοτήσουν ανασκαφές, την αποκατάσταση τμημάτων του Κολοσσαίου καθώς και την επισκευή βρυσών, υδραγωγείων, αγαλμάτων, αρχαιολογικών χώρων και ιστορικών palazzos – μια μορφή «υιοθεσίας», όπου κάθε χορηγός θα αναλαμβάνει να προστατεύσει ένα μνημείο. Κάποιοι από εσάς μπορεί να αναρωτηθείτε: ποια θα είναι η φυσική συνέχεια του καινοτόμου αυτού πρότζεκτ; Θα είναι μάλλον το εξής: «Υιοθέτησε ένα απορριμματοφόρο, ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο, ένα αστυνομικό τμήμα» - αλλιώς δεν πρόκειται να λειτουργήσουν. Με άλλα λόγια, ο απόλυτος θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού! Ιωάννα Ζ.