ΠΟΡΕΙΑ - ΤΕΥΧΟΣ 47 by Φοιτητική Πορεία

Αντί Προλόγου

Γιατί απορούν; Τα ΜΜΕ και οι δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από αυτά, κατακτούν το δικαίωμά τους στη συσκότιση της πραγματικότητας και στη διαστρέβλωση της αλήθειας, υποβάλλοντας τις δικές τους ερμηνείες, τις δικές τους ιεραρχήσεις, εν τέλει, τα δικά τους συμφέροντα, και μάλιστα ολοένα και πιο απενοχοποιημένα. Ο πόλεμος σε μια γειτονική μας χώρα, μετά την είδηση για τον ποδοσφαιριστή που ήρθε για τα καλοκαιρινά του μπάνια στη Μύκονο. Οι μειώσεις στις συντάξεις στην Ελλάδα, μετά τα γενέθλια του εγγονού της βασίλισσας της Βρετανίας. Η έκρηξη της ανεργίας και της φτώχιας στη χώρα μας, μετά το παρολίγον ολέθριο, τσουνάμι ύψους 12 εκατοστών στην Κέρκυρα.

ον Σεπτέμβριο 2018 είδε το φως της δημοσιότητας επιστημονική έρευνα (πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 10.000 συμπολιτών μας) η οποία διαπίστωνε ότι 2 στους 3 Έλληνες πιστεύουν στο «κακό μάτι», ενώ θεωρούν ότι λύση στην αντιμετώπιση του πονοκεφάλου είναι, συνεπώς, το ξεμάτιασμα. Η είδηση αυτή ήρθε καπάκι σε προηγούμενη διαπίστωση έρευνας, σύμφωνα με την οποία περίπου 1 στους 3 Έλληνες πιστεύει ότι «μας ψεκάζουν», προκειμένου να μας κρατούν σε κατάσταση απάθειας και αδράνειας. Προφανώς, οι επιστήμονες και οι ερευνητές πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους, και ανέδειξαν τα αποτελέσματα των ερωτημάτων που έθεσαν. Η υποδοχή των πορισμάτων είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Έκπληκτα και αιφνιδιασμένα τα ΜΜΕ, απορώντας για την κατάντια μας και για τον χωρίς τέρμα κατήφορό μας, έσπευσαν μεν να αναπαράξουν τα επιστημονικά δεδομένα με σαφή υπόνοια αποδοκιμασίας ή κριτικής προς την κοινωνία δε: «Μα καλά, πού ζείτε;!...», έμοιαζαν να κουνούν το δάκτυλο τα ΜΜΕ στο απολίτιστο πλήθος, «...Στον Μεσαίωνα;!».

ρίδας που δεν παραλείπει σε κάθε φύλλο της να αφιερώνει μια στήλη της για τα ζώδια, είναι δικαιολογημένη άραγε η απορία αυτή; Από την πλευρά του τηλεοπτικού καναλιού που κυριολεκτικώς διδάσκει τη μεταφυσική στο πρόγραμμά του, από τα πρωινάδικα μέχρι τις μεταμεσονύχτιες διαφημίσεις του, είναι ειλικρινής άραγε η απορία αυτή; Από την άποψη του ιστότοπου που κάνει πρώτο θέμα του την προφητεία του τάδε αγίου ή τη θεωρία συνομωσίας του τάδε πολιτικού προσώπου, είναι ανυπόκριτη άραγε η απορία αυτή; Ο Μαρξ έγραφε πριν από 175 χρόνια ότι η κριτική προς τη θρησκεία (και προς τη μεταφυσική αντίληψη) είναι προκείμενη, είναι προϋπόθεση, κάθε κριτικής, και φαίνεται ότι η προτροπή αυτή περιμένει ακόμη την δικαίωσή της.

Από ᾽κει κει πέρα, και για να επανέλθουμε στο σωτήριον έτος μας, ο ανορθολογισμός, η μεταφυσική -όχι επιστημονική, τεκμηριωμένη σκέψη, το τυχαίο ή περιστασιακό που παρουσιάζεται στη θέση του αναγκαίου, και η συνοδός υποκουλτούρα που σαρώνουν (και) την Προφανώς, για τους υποστηρικτές ελληνική κοινωνία, στρώνουν παράλτου ορθολογισμού και της επιστημονι- ληλα το έδαφος για ένα εύκολο, κανονικής αλήθειας, αυτή η απελπισμένη απο- κό αναποδογύρισμα, τόσο της ιστορίας ρία θα ήταν, ίσως, αναμενόμενη και, που έχει γραφτεί, όσο και της ιστορίας κυριολεκτικώς, εύλογη. που γράφεται σήμερα, σε εγχώριο και Όμως από την πλευρά της εφημε- διεθνές επίπεδο.

Στους δυσκολότερους καιρούς που έρχονται, ας οπλιστούμε με την Κοινή Λογική! Στον νέο ιστορικό μεσαίωνα στον οποίο έχουμε εισέλθει και βυθιζόμαστε ολοταχώς, θα απαιτηθεί να αντιτάξουμε τις δικές μας αντιτάξεις, και να προβάλουμε τις δικές μας ιεραρχήσεις κόντρα στις δικές τους υποκριτικές «απορίες».

περιοδικό

Παραπλάνηση του λαού και των εργαζομένων με τις γνωστές προεκλογικές παροχολογίες και τα παραμύθια για έξοδο από τα μνημόνια επιχειρεί για άλλη μία φορά ο ΣΥΡΙΖΑ.

δώ και αρκετό καιρό οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, επιδίδονται σε έναν αγώνα δημαγωγίας προκειμένου να συγκαλύψουν τους εσωτερικούς κραδασμούς και τη φθορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ και να ξανακερδίσουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Προσλήψεις, νέες θέσεις εργασίας, επαναφορά επιδομάτων και κατώτατου μισθού, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων, είναι κάποια από τα ταξίματα με τα οποία προσπαθούν να ξαναχτίσουν φιλολαϊκό προφίλ. Μεταξύ άλλων μάλιστα, τολμούν να μιλούν για «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» παρουσιάζοντας ως κατάκτηση τον νέο προϋπολογισμό λιτότητας ο οποίος όπως λένε συντάχθηκε από τους ίδιους. Στο παιχνίδι της προεκλογικής δημαγωγίας έχουν μπει για τα καλά και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με την ΑΔΕΔΥ να καλεί αυτή τη περίοδο (όχι τυχαία) τους δημόσιους υπαλλήλους να συμπληρώσουν φόρμα-αίτησης προς την διοίκηση με την οποία θα ζητάνε την αναδρομική καταβολή επιδομάτων Χριστουγέννων Πάσχα και άδειας για την περίοδο 2013-2018 επειδή καταργήθηκαν αντισυνταγματικά, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την αυταπάτη ότι οι μνημονιακοί νόμοι θα καταργηθούν με κάποιες αιτησούλες ή με κάποιες δικαστικές αγωγές! Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε πολύ ικανός λαοπλάνος και διαχειριστής της λαϊκής οργής, αρκεί να θυμηθούμε το πρόγραμμα της ΔΕΘ με το οποίο οδηγήθηκε στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας βροντοφωνάζοντας σε όλους τους τόνους ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, κουνώντας δήθεν το δάχτυλο του στη Μέρκελ για να ψηφίσει λίγους μήνες μετά το 3ο μνημόνιο που επισφράγισε μία σειρά σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων και τελικά να υπηρετήσει με την ίδια υπακοή που το έκαναν και οι προκάτοχοί του ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κάθε εντολή των ξένων δανειστών! Το σημερινό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς δεν μπορεί να έχει την ίδια τύχη αφού προσκρούει πάνω στην τετραετή μνημονιακή πολιτική που υπηρέτησε και την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι, μικροί επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες! Προσλήψεις ανέργων με ολιγόμηνες συμβάσεις και μισθούς πείνας, πεντάμηνες προσλήψεις στο δημόσιο ίσα, ίσα για τις εκλογές, επαναφορά επιδομάτων η οποία όμως θα γίνει με αιτήσεις και δικαστικές μάχες των εργαζομένων και των συνταξιούχων, ακατάσχετη ψευδολογία για επαναφορά συλλογικών συμβάσεων την ίδια ώρα που καταργούνται ή περιορίζονται συνδικαλιστικά δικαιώματα με πρώτο και κύριο αυτό της απεργίας και με την εργοδοσία να ξεσαλώνει στον ιδιωτικό τομέα δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά προκλητική κοροϊδία στα μούτρα του ελληνικού λαού. Η αλήθεια βρίσκεται στην ίδια την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε. Αύξηση της φορολογίας, εδραίωση του ΕΝΦΙΑ που υποτίθεται θα καταργούσε καθώς και τον κατώτατο μισθό πείνας τον οποίο θα επανέφερε σε προ μνημονίων επίπεδα, μείωση μισθών και συντάξεων, τσάκισμα συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση επιδομάτων, κατεδάφιση

του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας, αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, ξεπούλημα της ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠΑ και άλλων δημόσιων αγαθών, περεταίρω υποβάθμιση και διάλυση της παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας, τσάκισμα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων , επέλαση της εργοδοτικής ασυδοσίας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας στον ιδιωτικό τομέα, είναι το αποτέλεσμα της τετραετούς θητείας της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όσον αφορά την «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» την οποία ευαγγελίζονται αρκεί να δούμε ότι η χώρα μετατρέπεται σταθερά σε ένα απέραντο Νατοϊκό οπλοστάσιο, ενώ ταυτόχρονα συντελείται ένα τεράστιο έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού με χιλιάδες ακίνητα, δασικές εκτάσεις, παραλίες και πάρκα, δικαστήρια, σχολεία νοσοκομεία και πολιτιστικά κέντρα να μεταβιβάζονται σε χέρια ιδιωτών για ψίχουλα μέσω του Υπερταμείου! Όσον αφορά το τελευταίο κυβερνητικό πανηγύρι για τον περίφημο προϋπολογισμό λιτότητας ο οποίος αποτελεί πρόταση της ίδιας της κυβέρνησης και όχι των δανειστών , υποτίθεται στοπλαίσιο της «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας», αρκεί να σημειώσουμε ότι έχει δύο εκδοχές προκειμένου να διαλέξουν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Η μία περιλαμβάνει περικοπές συντάξεων και η άλλη δεν περιλαμβάνει περικοπές συντάξεων αλλά αντί αυτού έχει ισοδύναμα μέτρα οικονομικής αφαίμαξης κατά τα άλλα προβλέπονται νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα περικοπών καθώς και δυσβάσταχτα πρωτογενή πλεονάσματα ενώ η έγκρισή του αναμένεται από τους ξένους! Όσο λοιπόν και αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αποτινάξει από πάνω του τη σαπίλα και τη βαρβαρότητα της πολιτικής που υπηρέτησε προκειμένου να διασώσει την κυβέρνηση από το βούλιαγμα και τη φθορά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη! Πλήρης υποτέλεια και υποδούλωση της χώρας στα δεσμά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, συμπόρευση με φιλελεύθερες και ακροδεξιές δυνάμεις,απόλυτα πιστή εφαρμογή της πολιτικής που επιβάλλουν οι ξένοι δυνάστες του τόπου, υπηρέτηση των ξένου κεφαλαίου και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Η μεγαλύτερη προσφορά του όμως όσον αφορά την επιτυχία της εφαρμογής όλων των μνημονιακών μέτρων οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν ο μόνος που κατάφερε να αφοπλίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό το συνδικαλιστικό εργατικό και λαϊκό κίνημα καλλιεργώντας τεράστιες εκλογικές αυταπάτες οι οποίες δεν θα μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε μεγάλη απογοήτευση και αποστράτευση του κόσμου από τους συλλογικούς αγώνες! Κατάφερε να φυτέψει στη συνείδηση μίας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας ότι δεν γίνεται αλλιώς αθωώνοντας ουσιαστικά την πολιτική όλων των προηγούμενων μνημονιακών κομμάτων. Κατάφερε να αμαυρώσει την αριστερά και τις ιδέες της αφού εφάρμοσε αυτή τη πολιτική στο όνομα της. Και αν προσπαθεί ακόμα και σήμερα να συγκαταλέγεται στις δυνάμεις της αριστεράς , η ιστορία τον έχει ήδη καταχωρήσει μαζί με όλα τα αστικά κόμματα και τους λακέδες που ξεπούλησαν τη χώρα και τσάκισαν εργασιακά κοινωνικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις! Ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τέτοιες δυνάμεις. Κόντρα σε κάθε εκλογική αυταπάτη και

κάθε ψευδοδίλλημα στο οποίο επιχειρούν οι επίδοξοι διαχειριστές των μνημονίων να τον εγκλωβίσουν , οφείλει να παλέψει και να ανακτήσει όλα όσα με βίαιο τρόπο του άρπαξαν. Να ανακτήσει την πίστη του στους συλλογικούς μαζικούς αγώνες γιατί εκεί βρίσκεται η διέξοδος, γιατί μόνο έτσι θα μπει φρένο στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική! Τα μνημόνια είναι εδώ και η ανάπτυξη που μας τάζουν δεν αφορά τίποτε άλλο πέρα από τη μετατροπή της χώρας σε έναν παράδεισο των ξένων επενδυτών που θα μπορούν να αγοράζουν σε εξευτελιστικές

τιμές γη και εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα! Η απάντηση βρίσκεται στον ανυπόταχτο μαζικό εξωκοινοβουλευτικό εργατολαϊκό αγώνα με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και κάθε αντιλαϊκού μέτρου την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν υγείας παιδείας και πρόνοιας, την υπεράσπιση του κρατικού πλούτου, την εθνική ανεξαρτησίας της χώρας και την κυριαρχία του λαού στον τόπο του! Νίκη Π.

Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-βάσεις από τη χώρα μας! «Aν θέλουμε να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα, να ανα- στα αρπαχτικά μονοπώλια των ΗΠΑ και της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράβαθμίσουμε το ρόλο της χώρας μας και να την κάνουμε μέρος της δειγμα αποτελεί η παρουσία δεκάδων αμερικάνικων εταιριών-κολοσλύσης και όχι του προβλήματος – όπως ήταν τρία χρόνια πριν – αυτό σών στη φετινή ΔΕΘ, οι οποίες επιθυμούν να πραγματοποιήσουν σημαίνει ότι πρέπει να διαμορφώσουμε συμμαχίες. Και ο καλύτερος «επενδύσεις» στη χώρα, καθώς και η επιχείρηση ενεργειακής «αξιοστρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή είναι οι ΗΠΑ». Αυτή τη δήλωση ποίησης» της Βόρειας Ελλάδας, που με βάση τους σχεδιασμούς των έκανε ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας, προσθέτοντάς ΗΠΑ, θα αποτελέσει μια τεράστια ζώνη αμερικάνικων και ευρωπαϊτην σε έναν ατέλειωτο κατάλογο δηλώσεων και ενεργειών που στόχο κών οικονομικών δραστηριοτήτων. έχουν να αναβαθμίσουν τον ρόλο των ΗΠΑ στη χώρα μας και την Οι ΗΠΑ, κάτω από την επιθετική πολιτική του Τραμπ, στοχεύουν ευρύτερη περιοχή. Σύμφωνα με δηλώσεις Αμερικάνων αξιωματού- να αναβαθμίσουν την παρουσία τους στη χώρα μας, με σκοπό να χων και ιδιαίτερα του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ «οι μπορέσουν με καλύτερους όρους να προωθήσουν τα πολεμικά τους σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδας είναι οι καλύτερες των τελευταίων χρόνων». σχέδια για να παραμείνουν η μόνη και αναμφισβήτητη υπερδύναμη Η κυβέρνηση ονομάζει τις ΗΠΑ «στρατηγικό εταίρο» συσκοτίζοντας στον πλανήτη. Ο λαός μας όχι μόνο δεν έχει τίποτα να κερδίσει από σκόπιμα τον ρόλο της αμερικάνικης υπερδύναμης στην Ελλάδα. Και τις υποτιθέμενες «επενδύσεις» των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά αντίθετα, τέτοιες δηλώσεις θα ήταν πραγματικά για γέλια αν δεν εγκυμονούσαν πρέπει με κάθε τρόπο να αντισταθεί στο βάθεμα της εξάρτησης της τόσο σοβαρούς κινδύνους για τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας χώρας μας από τις ΗΠΑ, καθώς κινδυνεύει να εμπλακεί στα επικίνστους αμερικάνικους στρατιωτικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς δυνα νατοϊκά πολεμικά σχέδια που στόχο έχουν τον οικονομικό και στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη τα πλοία «Έλλη» και «Παπανικολής» του στρατιωτικό έλεγχο, την υποδούλωση και κατάκτηση ολόκληρων ελληνικού πολεμικού ναυτικού βρίσκονται στα χωρικά ύδατα της χωρών στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια και αλλού. Συρίας, παρακολουθώντας τις κινήσεις των ρωσικών πολεμικών Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά, στην ΠΓΔΜ δρομολογούπλοίων. νται σοβαρές πολιτικές εξελίξεις, κάτω από τη σκληρή πίεση των Θυμίζουμε ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν στην Ελλάδα τη βάση της Σούδας, ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ για άμεση εφαρμογή της που αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα στηρίγματα του 6ου Στόλου και Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο λαός της γειτονικής χώρας, ενώ έδειξε έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε να εξετάζεται η δημιουργία με κάθε τρόπο την αντίθεσή του στη συμφωνία, απονομιμοποιώντας και άλλης βάσης στο Τυμπάκι της Κρήτης, γιατί ακόμη και η αερο- την ουσιαστικά -κάτι που φάνηκε και από τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοναυτική βάση στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων δεν επαρκεί. Ακόμα, στά συμμετοχής στο δημοψήφισμα- τώρα ξαναγίνεται δέκτης των στη Λάρισα, πέρα από τη Βάση των drones λειτουργούν τα νατοϊκά ιμπεριαλιστικών επιβουλών και υπαγορεύσεων για να δεθεί η χώρα Στρατηγεία για την επιτήρηση των βαλκανικών χωρών και στρατηγείο του στο ιμπεριαλιστικό άρμα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η ελληνική κυβέρεπιφορτισμένο με άλλες αρμοδιότητες. Επίσης, στο Κιλκίς δρα η 71η νηση, «βασιλικότερη του βασιλέως», συντάσσεται πλήρως με τα ιμπεΑερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, ενώ στον κατάλογο των βάσεων - ριαλιστικά νατοϊκά σχέδια, τονίζοντας την ανάγκη για «άμεση εφαρμοαεροπορικού κυρίως προσανατολισμού- βρίσκονται οι βάσεις της γή της Συμφωνίας των Πρεσπών». Ανδραβίδας, του Άκτιου κ.ά. Πρέπει, τέλος, να υπογραμμιστεί η περί- Το φοιτητικό κίνημα καλείται να πάρει θέση στο πλευρό του λαϊκού πτωση του Άραξου, όπου παρά τις καταγγελίες για εγκατάσταση «ειδι- αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου, κών» όπλων, μέχρι και πυρηνικών, δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία για να αποχωρήσει η χώρα μας από την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, για να ζήσουμε σε μια Ελλάδα χωρίς ξένους «προστάτες», για να σπάκυβερνητική διάψευση. Πέρα, βέβαια, από την αναβάθμιση των τωρινών βάσεων και τη σουν τα δεσμά της υποτέλειας και της ξενοκρατίας. Με ψηφίσματα συζήτηση για τη δημιουργία νέων στην Κάρπαθο, τη Σύρο, την συλλόγων, ανακοινώσεις, διοργάνωση εκδηλώσεων, διαδηλώσεις Αλεξανδρούπολη, το Καστελόριζο και άλλα μέρη της χώρας, η εξάρ- και με κάθε άλλο μέσο που διαθέτουμε, να κάνουμε καθαρό σε τηση της χώρας μας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αφορά και το όλους τους τόνους ότι η χώρα μας δε θα γίνει μια απέραντη βάση κυριολεκτικό ξεπούλημα βασικών τομέων της ελληνικής οικονομίας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ! 3

περιοδικό

ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Με αγώνες να ανατρέψουμε το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο! Το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο του ΥΠΕΘ Στις 28/9 το υπουργείο Παιδείας έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου με τίτλο «Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Παλλημνιακό Ταμείο και άλλες διατάξεις». Στο νομοσχέδιο γίνεται λόγος για την κατάργηση του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας και τη συγχώνευσή του με το ΕΚΠΑ, το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας και το ΤΕΙ Θεσσαλίας, το οποίο μετονομάζεται σε “Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας”. Ακόμα, προβλέπεται η “ίδρυση”-μεταφορά από το ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας στο ΕΚΠΑ διαφόρων τμημάτων όπως Διοίκησης Επιχειρήσεων και Οργανισμών, Διαχείρισης Λιμένων και Ναυτιλίας, Αγροτικής Ανάπτυξης, Αγροδιατροφής και Διαχείρισης Φυσικών Πόρων, Τουριστικών Σπουδών και Εναλλακτικού Τουρισμού κ.ά. Τέλος, προωθείται η διάσπαση του τμήματος ΦΠΨ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, με τη δημιουργία τμήματος “Φιλοσοφίας” και τμήματος “Εκπαίδευσης Ενηλίκων”, ενώ η κατεύθυνση Ψυχολογίας απορροφάται από το τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ. Θυμίζουμε ότι τον Ιούνη πέρασε νομοσχέδιο που προβλέπει την πιστοποίηση της διδακτικής επάρκειας μέσω “ειδικών προγραμμάτων σπουδών”, “μεταπτυχιακών” κλπ, στη βάση και της πρότασης που είχε καταθέσει σε προηγούμενη φάση το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Στόχοι και επιδιώξεις του νομοσχεδίου Το πρόσφατο νομοσχέδιο αποτελεί μία ακόμη σκηνή στο έργο της επιχείρησης διάλυσης της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Σε ό, τι αφορά τις συγχωνεύσεις τμημάτων, αυτές γίνονται στο βωμό των μνημονιακών περικοπών, με βάση τις οποίες έχουν γίνει σήμερα δεκάδες συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και έχουν βέβαια ως άμεση συνέπεια την έξωση χιλιάδων φοιτητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η διάσπαση του ΦΠΨ και η ενδεχόμενη λειτουργία του τμήματος “Εκπαίδευσης Ενηλίκων” ως “ειδικό πρόγραμμα σπουδών” μέσα από το οποίο θα παρέχεται η επάρκεια, καθώς για το εν λόγω τμήμα δε γίνεται κανένας λόγος για συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο ή για την κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων, υπηρετεί κατά βάση την πρόθεση του υπουργείου να αποσπάσει την επάρκεια από τα υπάρχοντα πτυχία. Αυτό δεν αποτελεί μόνο πλήγμα στα πτυχία των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών, αφού δημιουργεί φοιτητές πολλών ταχυτήτων (από-

φοιτοι με και χωρίς επάρκεια), αλλά αποτελεί και κομμάτι της ευρύτερης αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, που προτάσσει τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά και της όρθωσης συνεχών ταξικών φραγμών, όπως είναι η επί πληρωμή απόκτηση της διδακτικής επάρκειας.

Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος Κανένα ίχνος “επιστημονικότητας” δεν υπάρχει στο νέο νομοσχέδιο, όπως και καμία πρόθεση δεν έχει η κυβέρνηση και το υπουργείο να “αναβαθμίσουν” την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν ενδιαφέρεται το Υπουργείο για την παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια και για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Αν το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση ενδιαφέρονταν πράγματι για την παρεχόμενη γνώση και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών δε θα άφηναν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με χιλιάδες κενά που σήμερα καλύπτονται από αναπληρωτές καθηγητές και θα πραγματοποιούσαν μόνιμους και μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών. Και εδώ βρίσκεται η ουσία. Ακριβώς επειδή η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται, αλλά αποτελεί βασική της επιδίωξη να φέρει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στα μέτρα των μνημονίων, προωθεί την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία για να πετάξει το μπαλάκι της ευθύνης όχι στην ίδια που δεν πραγματοποιεί διορισμούς και αφήνει τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, αλλά στους απόφοιτους που δεν παρακολούθησαν τα τάδε ή τα δείνα μαθήματα, που δεν έδωσαν χιλιάδες ευρώ σε παιδαγωγικά σεμινάρια, που δεν πλήρωσαν για εκείνο ή το άλλο μεταπτυχιακό κ.ο.κ. Ως Φοιτητική Πορεία θεωρούμε πως για το φοιτητικό κίνημα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από εκείνον της ενωτικής και ανυποχώρητης πάλης για να μην περάσει το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο, για την υπεράσπιση των πτυχίων και της δημόσιας-δωρεάν εκπαίδευσης. Με συσπείρωση στους συλλόγους μας, με ενότητα στα κοινά μας αιτήματα, με μαχητικούς αγώνες μέχρι τη νίκη! Κάτω το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο! Όχι στη διάσπαση του ΦΠΨ! Κάτω τα χέρια από την επάρκεια, το πτυχίο να είναι η μόνη προϋπόθεση για μόνιμη και σταθερή δουλειά! Μαζικοί και μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών!

Σχετικά με την ψήφιση του νόμου για την αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών

ε τροπολογία που κατατέθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ψηφίστηκε από τη Βουλή και συγκεκριμένα με τις ψήφους των βουλευτών των δύο κυβερνητικών εταίρων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, η απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών των καθηγητικών σχολών. Ειδικότερα, την Τρίτη 5 Ιούνη 2018, και ενώ το υπουργείο Παιδείας θα κατέθετε πρόταση νόμου στη Βουλή για αλλαγές στις δομές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ν. 4547/18 «Αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις»), στο νόμο εντάχθηκε (με τροπολογία που κατατέθηκε την ίδια μέρα) η αφαίρεση της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών. Στην εν λόγω διάταξη ορίζεται συγκεκριμένα ότι «η παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια πιστοποιείται: α) Με βεβαίωση που χορηγείται από Τμήμα Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Α.Ε.Ι.) ή από ομάδες συνεργαζόμενων Τμημάτων του ίδιου ή περισσότερων Α.Ε.Ι. σε αποφοίτους, ύστερα από παρακολούθηση ομάδας μαθημάτων που προσφέρονται στο πλαίσιο ειδικού προγράμματος σπουδών ή στο πλαίσιο του προγράμματος σπουδών πρώτου κύκλου ή και συνδυαστικά. Με απόφαση της Συνέλευσης του Τμήματος, η οποία εγκρίνεται από τη Σύγκλητο του οικείου Α.Ε.Ι., καθορίζεται η ομάδα μαθημάτων του προηγούμενου εδαφίου και καταρτίζεται τυχόν ειδικό πρόγραμμα σπουδών, το οποίο παρακολουθούν φοιτητές και απόφοιτοι Τμήματος του ίδιου ή άλλου Α.Ε.Ι. που έχουν τα ειδικά τυπικά προσόντα διορισμού στην πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις. (…) β) Με την κατοχή μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών ή διδακτορικού διπλώματος στις επιστήμες της αγωγής. γ) Με την κατοχή πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας της παρ. 5 του άρθρου 4 του ν. 3027/2002.» Με την τροπολογία αυτή προωθείται με τον πιο άμεσο τρόπο η απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία, καθώς κατοχυρώνεται και νομικά η δυνατότητα απόκτησης του Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας (ΠΠΔΕ) μέσα από την παρακολούθηση «ειδικών προγραμμάτων σπουδών» ή μέσω μεταπτυχιακών ή διδακτορικών κύκλων σπουδών. Το εν λόγω ΦΕΚ αποτελεί την τελευταία πράξη του έργου της επιχείρησης αφαίρεσης της επάρκειας, καθώς τα τελευταία χρόνια αποτελεί βασική επιδίωξη των κυβερνήσεων και των διοικήσεων του υπουργείου Παιδείας η διάλυση και υποβάθμιση συνολικά των πτυχίων, και ειδικότερα των πτυχίων των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών. Ήδη η δημιουργία του ΠΠΔΕ αυτή καθαυτή έδωσε τη δυνατότητα σε αρκετά τμήματα να ορίσουν ως μαθήματα επιλογής διάφορα παιδαγωγικά μαθήματα, προωθώντας από την πίσω πόρτα και μέσω της αλλαγής των προγραμμάτων σπουδών, την παροχή ουσιαστικά δύο διαφορετικών πτυχίων από το ίδιο τμήμα. Ταυτόχρονα, μια σειρά ιδρύματα άρχισαν να προωθούν σεμινάρια επί πληρωμή για την απόκτηση της επάρκειας σε αποφοίτους άλλων σχολών, δημιουργώντας ήδη από νωρίς τους όρους για τη δημιουργία μιας ολόκληρης

αγοράς πιστοποιητικών. Ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις του υπουργείου Παιδείας πως τα πιστοποιητικά αυτά θα δίνονται δωρεάν, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι: 1. Η απόκτηση της επάρκειας μέσω «ειδικών προγραμμάτων σπουδών» (ακόμη και αν αυτά βρίσκονται στον προπτυχιακό κύκλο σπουδών) αποτελεί χτύπημα στα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων, καθώς διασπά τα πτυχία και δημιουργεί φοιτητές (άρα και εργαζόμενους) πολλών ταχυτήτων. 2. Αποτελεί το λιγότερο ψέμα και κοροϊδία να λέγεται ανερυθρίαστα ότι τα πιστοποιητικά θα δίνονται δωρεάν, την ίδια στιγμή που η επάρκεια θα μπορεί να πιστοποιείται από μεταπτυχιακά ή διδακτορικά, όταν το ίδιο υπουργείο Παιδείας εισηγήθηκε και πέρασε νόμο το περασμένο καλοκαίρι με τον οποίο γενικεύονται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. 3. Με βάση τη διάταξη που κατατέθηκε, δίνεται η δυνατότητα να στηθεί μία ολόκληρη αγορά πιστοποιητικών επάρκειας (εντός και εκτός σχολών). Βάση για να γίνει αυτό αποτελεί η αποσύνδεση της διδακτικής επάρκειας από τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών και η σκόπιμη ασάφεια που υπάρχει γύρω από τα «ειδικά προγράμματα σπουδών» που θα παρέχουν την επάρκεια. 4. Αν το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση ενδιαφέρονταν πράγματι για την παρεχόμενη γνώση και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των καθηγητικών σχολών δε θα άφηναν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με χιλιάδες κενά που σήμερα καλύπτονται από αναπληρωτές καθηγητές και θα πραγματοποιούσαν μόνιμους και μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών. Και εδώ βρίσκεται και η ουσία της διάταξης που ψηφίστηκε. Ακριβώς επειδή η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται, αλλά αποτελεί βασική της επιδίωξη να φέρει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στα μέτρα των μνημονίων, προωθεί την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία για να πετάξει το μπαλάκι της ευθύνης όχι στην ίδια που δεν πραγματοποιεί διορισμούς και αφήνει τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, αλλά στους απόφοιτους που δεν παρακολούθησαν εκείνα ή τα άλλα παιδαγωγικά μαθήματα, που δεν πήραν εκείνο ή το άλλο μεταπτυχιακό κ.ο.κ. Το γεγονός ότι η αφαίρεση της επάρκειας ψηφίστηκε με τροπολογία της τελευταίας στιγμής και εν μέσω εξεταστικής περιόδου αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση και το υπουργείο φοβούνται την αντίδραση του φοιτητικού και συνολικότερα του εκπαιδευτικού κινήματος. Οι φετινές πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, όσο και αν χρειάζεται ακόμη πολύς δρόμος να διανυθεί για να συγκροτηθεί ένα μαζικό και μαχητικό πανεκπαιδευτικό μέτωπο αντίστασης και πάλης, αποτελούν ωστόσο σημαντική παρακαταθήκη για το επόμενο διά¬στημα. Σε κάθε περίπτωση, μοναδικό μέσο για την ανάσχεση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και για την επανακατάκτηση όλων των δικαιωμάτων που αφαιρέθηκαν τα χρόνια των μνημονίων αποτελεί η ανυποχώρητη ενωτική πάλη του φοιτητικού κινήματος μέσα από τους συλλόγους, σε αγωνιστική συμπόρευση με τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και όλο το λαό. Ιάσονας Α., Φιλοσοφική Αθήνας 5

περιοδικό

Για τις διασπαστικές κινητοποιήσεις ίναι μάλλον η ρετσινιά της περιόδου, να μπαίνουμε σε συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων, σωματείων και να ακούμε για πολυμήχανους «κεντρικούς σχεδιασμούς από τα κάτω», που με ακρίβεια καταστρώνονται σε ταξικά γραφείααπό τα «πάνω»- και φέρνουν τον κόσμο σε αναίτιες αντιπαραθέσεις και τον διασπούν. Κάθε «κεντρικός σχεδιασμός», λοιπόν, έχει και τις δικές του κινητοποιήσεις, που φυσικά εκφράζουν το σύνολο των συλλόγων, σωματείων κλπ. Την τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη, οι φοιτητικοί σύλλογοι, όσοι κατάφεραν τουλάχιστον να κάνουν συνέλευση μέσα στο διαλυτικό κλίμα που επικρατεί και εντείνεται με αυτές τις πρακτικές, βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα, κινητοποίηση Δευτέρα ή Τρίτη, ή αλλιώς ΕΑΑΚ ή ΠΚΣ, ΑΝΤΑΡΣΎΑ-ΛΑΕ ή ΚΚΕ, θα συνέχιζε ένας κακοπροαίρετος. Να δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα τη λεγόμενη «πανεκπαιδευτική» κινητοποίηση, που έγινε στις 22/10 . Θεμελιώδες ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο καλέστηκε η κινητοποίηση, κλειστή στην πραγματικότητα στη συμμετοχή, και μόνο για συλλόγους που «πήραν τη συνέλευση» τα ΕΑΑΚ και για κάποιους «ανυπότακτους» μαθητές του ΝΑΡ. Αυτό είναι μια καρικατούρα κινητοποίησης, που όχι μόνο δεν αφορά τον πλατύ φοιτητόκοσμο, αλλά εντείνει και το κλίμα απογοήτευσης που επικρατεί σε ένα κόσμο, που κατά λάθος βρέθηκε σε τέτοιου τύπου κινηματικές φιέστες. Εκτός από το ερώτημα που προκύπτει σχετικά με το ποιόν αφορούν αυτές οι κινητοποιήσεις, είναι και τι αυταπάτες καλλιεργεί η γραμμή που κρύβεται πίσω από τα βουερά συνθήματα που στοχοποιούν πρυτάνεις, υπουργούς, κοσμήτορες, πίσω από τις «καταλήψεις» υπουργείων για τον «φακό της κάμερας» . Ας ξεκινήσουμε με την μεγαλύτερη αυταπάτη που καλλιεργείται, που κάνει και τη χειρότερη ζημιά σε έναν κόσμο, ότι υπάρχουν πεφωτισμένες πρωτοπορίες, υπάρχουν τελικά σωτήρες, ήρωες που θα «σώσουν» τα δικαιώματα των φοιτητών εργαζομένων- μια ακόμα έκφραση της μικροαστικής καταβολής αυτών των χώρων. Επειδή σωτήρες δεν υπάρχουν και οι φοιτητές πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πάρουν θέση, πρέπει να δούμε ενάντια σε ποιον θα αγωνιστούν. Το να κάνεις «φαντασμαγορικές», ηχηρές παρεμβάσεις σε κοσμητείες και υπουργεία, νομίζοντας ότι μπορεί έτσι απλά να μετατοπιστεί μια κατεύθυνση στην εκπαίδευση η οποία έρχεται να φορεθεί από «έξω», μαζί με τα μνημόνια και την εποπτεία, ή όπως αλλιώς θα ονομάσουν την οικονομική, πολιτική και εθνική εξάρτηση της χώρας μας, απλά πας το κίνημα πιο πίσω, και καθυστερείς μια οργανωμένη απάντηση των φοιτητών που να αφορά την πραγματικότητα. Σε αυτή την περίοδο που οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι απέχουν από τις μαζικές διαδικασίες, εμείς πρέπει να παλεύουμε αταλάντευτα για την ενεργοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, τη συμμετοχή του κόσμου στις συνελεύσεις, στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες, παλεύοντας μέσα στον κόσμο, μέσα στους συλλόγους και στα σωματεία, απέναντι στις δυνάμεις που θέλουν τον κόσμο υποταγμένο και απογοητευμένο στον καναπέ του. Η λογική που οραματίζεται ένα κίνημα ταξικό, συμπαγές και έξω από συλλόγους, σωματεία και ομοσπονδίες κινείται στην αντίπερα όχθη και δεν έχει καμία σχέση με το πανφοιτητικό, πανεργατικό κίνημα που οραματιζόμαστε εμείς και έχει ανάγκη ο καιρός μας.

Ελευθερία Σ., Μαθηματικό Αθήνας 6

EAAK: Οι φετινές φοιτητικές κινητοποιήσεις Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα αποτέλεσε η στάση της ΕΑΑΚ πάνω σε μια σειρά κινητοποιήσεις που ξέσπασαν στις αρχές της φετινής ακαδημαϊκής χρονιάς. Οι κινητοποιήσεις αυτές, παρόλο που δεν είχαν την απαιτούμενη μαζικότητα -σε σχέση με το μέγεθος της αντιεκπαιδευτικής επίθεσης- ανέδειξαν ωστόσο σημαντικές, κατά τη γνώμη μας, πλευρές σε ό,τι αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό και τις πρακτικές όλων των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα εκείνων που αναφέρονται στην αριστερά.

Τα διασπαστικά συλλαλητήρια της ΕΑΑΚ Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε από τις φετινές φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι ότι αποτελεί πλέον πάγια τακτική όχι μόνο των δυνάμεων του ΜΑΣ, αλλά και της ΕΑΑΚ, η διοργάνωση ξεχωριστών συλλαλητηρίων, παραστάσεων διαμαρτυρίας κ.ο.κ. Πρόκειται βέβαια για κινητοποιήσεις με προαποφασισμένο πολιτικό πλαίσιο, αιτήματα, διεκδικήσεις, συνθήματα κλπ. Αλήθεια, δεν είναι αντιφατικό για τις δυνάμεις που ορκίζονται στην «άμεση δημοκρατία», στις «οριζόντιες διαδικασίες» και στη «συνδιαμόρφωση», να καλούν τους φοιτητές απλώς να επικυρώσουν τη συμμετοχή των συλλόγων τους σε κινητοποιήσεις που αποφασίστηκαν από κάποια σχήματα της ΕΑΑΚ; Πόσο ουσιαστικά διαφέρει η λογική αυτή από εκείνη του ΜΑΣ, που χρόνια τώρα ακολουθεί μια διασπαστική πολιτική, καλώντας τα δικά του παραταξιακά συλλαλητήρια, στα οποία συμμετέχουν οι «αγωνιστικοί» -κατά το ΜΑΣ- σύλλογοι; Στην πραγματικότητα, όσο κι αν θέλει η ΕΑΑΚ να κατηγορεί το ΜΑΣ για περιχαράκωση, ακολουθεί και αυτή την ίδια αδιέξοδη λογική της «ξεχωριστής πλατείας», βαφτίζει κι εκείνη «αγωνιστικούς» τους συλλόγους που κυριαρχεί κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Η διασπαστική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα Αναπαράγοντας τις διασπαστικές πολιτικές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα, η ΕΑΑΚ επιδίδεται στο να καλεί παραταξιακές κινητοποιήσεις που απευθύνονται -κατά βάση- στα μέλη και τους φίλους της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ανακοίνωση του ΝΑΡ για την απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14 Νοέμβρη, η οποία χαρακτηρίζεται «διασπαστική». Είναι τέτοιος ο πολιτικός αυτισμός του ΝΑΡ, που θεωρεί διασπαστική ενέργεια την κήρυξη απεργίας σε όλο το δημόσιο τομέα, αλλά η κήρυξη απεργίας την 1η Νοέμβρη από 7 σωματεία που ελέγχονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «μαζική απεργία απ’ τα κάτω» και δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους «να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους». Από την άλλη, ασκείται κριτική στο ΠΑΜΕ, όχι γιατί κάλεσε ξεχωριστή απεργιακή κινητοποίηση, αλλά γιατί «απέσυρε την απεργία στις 8 Νοέμβρη και συντάχθηκε πίσω από τη συμβιβασμένη και διασπαστική κίνηση της ΑΔΕΔΥ»! Η ανακοίνωση του ΝΑΡ, αφού έχει χαρακτηρίσει με όλα αυτά τα κοσμητικά επίθετα την απεργία στις 14 Νοέμβρη, στο τέλος -σαν να μη συμβαίνει τίποτα- φτάνει στο πολιτικά σχιζοφρενικό σημείο

«Αν οι σύλλογοι δε συμφωνούν μαζί μας... τόσο το χειρότερο για τους συλλόγους» να καλεί τους εργαζόμενους να «συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία στις 14/11»!

«Μαζική» απάντηση χωρίς μάζες Ακριβώς με την ίδια λογική, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και της ΛΑΕ) στο φοιτητικό κίνημα, βαφτίζουν «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια στο υπουργείο Παιδείας που καλούνται από 7-8 συλλόγους που ελέγχονται από την ΕΑΑΚ και στα οποία κατεβαίνουν το πολύ 100-150 μέλη και φίλοι της ΕΑΑΚ. Και αυτές οι κινητοποιήσεις που δεν μπορούν να συσπειρώσουν αθροιστικά ούτε τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των συλλόγων που έχουν πάρει αποφάσεις συμμετοχής, θεωρούνται για τις δυνάμεις αυτές «μαζικές» και «μαχητικές» απαντήσεις στην αντιεκπαιδευτική πολιτική.

λύσεις. Που θα αγωνίζεται για να εκφράζονται τα αιτήματα αυτά με τον πιο ενιαίο, μαζικό και ενωτικό τρόπο. Που θα προβάλλει την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης και δημοκρατικής λειτουργίας των φοιτητικών συλλόγων. Που θα προωθεί τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με τους λαϊκούς αγώνες και θα μπολιάζει την πάλη των φοιτητών με έναν αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό προσανατολισμό, που θα συνδέει τις άμεσες διεκδικήσεις για τα φοιτητικά προβλήματα με τα μεγάλα παλλαϊκά αιτήματα της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας κομμάτι αυτής της αριστεράς και θα κάνουμε -στο μέτρο των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας- ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να πάρει σάρκα και οστά αυτή η κατεύθυνση.

Το πολιτικό υπόβαθρο των διαιρετικών κινητοποιήσεων και τα «πλαίσια» Κατά την άποψή μας, η αιτία που οδηγεί τόσο τις δυνάμεις του ΜΑΣ, όσο και τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ να καλούν τα δικά τους παραταξιακά συλλαλητήρια, είναι η υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος. Και είναι η υποχώρηση αυτή που οδηγεί τις δυνάμεις αυτές να βαφτίζουν τους εαυτούς τους «μαζικό κίνημα». Η αδυναμία των δυνάμεων αυτών να σκύψουν με σοβαρότητα πάνω στα προβλήματα ανάπτυξης του φοιτητικού κινήματος και να παλέψουν για την αγωνιστική του ανασυγκρότηση, τις οδηγεί να «προσπερνούν» τα προβλήματα αυτά και να προβάλλουν ως υποκατάστατο του μαζικού φοιτητικού αγώνα, τις δικές τους κινητοποιήσεις. Η ιδεολογική και πολιτική βάση των δυνάμεων της ΕΑΑΚ είναι ο μικροαστικός εξεγερτισμός και με βάση αυτόν οι δυνάμεις αυτές ψάχνουν απαντήσεις «εδώ και τώρα», μιας και ο δύσκολος δρόμος της επίμονης και υπομονετικής προσπάθειας για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και των συλλόγων τούς φαίνεται μάλλον ανηφορικός και δύσβατος. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πλαίσια που καταθέτουν προς ψήφιση στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων. Μπορεί στα πλαίσια του ΜΑΣ και της ΕΑΑΚ να υπάρχουν τα ίδια ακριβώς αιτήματα, αλλά επειδή -σύμφωνα με τη μυωπική πολιτική τους λογική- απορρέουν από διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις, δεν μπορούν να ψηφίζονται από κοινού. Έτσι παρατηρούμε συχνά το φαινόμενο φοιτητικοί σύλλογοι να μην παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, επειδή η διαίρεσή τους σε δύο και τρία πλαίσια που λένε λίγο-πολύ τα ίδια πράγματα, δίνει τη δυνατότητα σε προτάσεις μειοψηφικές στις συνελεύσεις (όπως της ΔΑΠ) να κερδίζουν με τεχνητό τρόπο την πλειοψηφία, με αποτέλεσμα να μην παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις.

Τι αριστερά έχει ανάγκη το φοιτητικό κίνημα Εμείς στην Φοιτητική Πορεία θεωρούμε ότι οι φοιτητές πρέπει να βάλουν στην άκρη αυτές τις διασπαστικές πολιτικές, όπως και τις δυνάμεις που τις προβάλλουν. Το φοιτητικό κίνημα έχει ανάγκη μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά που θα παλεύει να ενώνει τον φοιτητόκοσμο κάτω από κοινά αιτήματα, και όχι κάτω από τις δικές της σημαίες ή τις πολιτικές της ανα7

περιοδικό

Τελικά πόσο νέες είναι οι “νέες” προτάσεις της ΔΑΠ για την παιδεία; ε το σύνθημα «Μαζί σου γίνεται», τη νέα της πρόταση για την παιδεία και τη γνωστή δημαγωγία για την υπευθυνότητα που τη διακρίνει απευθύνεται η ΔΑΠ στους φοιτητές. Όσο όμως κι αν προσπαθεί η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας να εμφανιστεί ως η υπεύθυνη δύναμη, που με τις προτάσεις της επιδιώκει να συμβάλλει στην αναβάθμιση της παιδείας, δύσκολα μπορεί να συσκοτίσει τις βαρύτατες ευθύνες που φέρει για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το φοιτητικό κίνημα. Είναι η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ που απ’ τη μεριά ζητάει την ψήφο των φοιτητών για να τους εκπροσωπεί στα όργανα των φοιτητικών συλλόγων, απ’ την άλλη έρχεται η ίδια να απαξιώσει στα μάτια των φοιτητών αυτά τα όργανα. Είναι η ΔΑΠ που μπροστά στο ενδεχόμενο να πραγματοποιηθούν γενικές συνελεύσεις για να συζητήσουν οι φοιτητές τα πραγματικά προβλήματα που τους απασχολούν, αυτή σαμποτάρει τις προσπάθειες διεξαγωγής τους η τις υπονομεύει απουσιάζοντας από αυτές τις περισσότερες φορές. Είναι η ΔΑΠ που στις περιπτώσεις που διατηρεί τους συσχετισμούς στα διοικητικά συμβούλια συλλόγων, οδηγεί αυτούς τους συλλόγους στην παράλυση και τους μετατρέπει σε άνευρα εξαρτήματα της δικής της πολιτικής. Είναι η ΔΑΠ που ενώ θα μπορούσε χάρη στα εκλογικά της ποσοστά να έχει καθοριστική συμβολή στην ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ, στην πραγματικότητα δεν θέλει το τριτοβάθμιο αυτό όργανο των φοιτητών το οποίο θα διευκόλυνε τον κοινό βηματισμό τους και την καλύτερη οργάνωση του φοιτητικού κινήματος. Συμπλήρωμα της πολιτικής της απαξίωσης και υπονόμευσης των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητών είναι και οι αντιδημοκρατικές πρακτικές της ΔΑΠ. Ιδιαίτερα σε συλλόγους όπου κατακτά την απόλυτη πλειοψηφία στα διοικητικά συμβούλια δεν είναι λίγα τα φαινόμενα φίμωσης των μικρότερων παρατάξεων, η νοθεία στις φοιτητικές εκλογές ακόμα και εκδηλώσεις που φτάνουν ή ξεπερνούν τα όρια του τραμπουκισμού. Η στάση όμως της ΔΑΠ απέναντι στα όργανα του φοιτητικού κινήματος και οι αντιδημοκρατικές της πρακτικές είναι η μία μόνο όψη του νομίσματος. Η

άλλη είναι ο πολιτικός της προσανατολισμός. Η καλλιέργεια της αποστασιοποίησης ή ακόμα και απάθειας πάνω στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός μας αποτυπώνεται και στη νέα πρόταση της ΔΑΠ για την παιδεία όπου διαβάζουμε συγκεκριμένα: «Η θεματολογία της γενικής συνέλευσης να στρέφεται αποκλειστικά γύρω από φοιτητικά ζητήματα, όπως η φοιτητική μέριμνα και η σύνδεση με την αγορά εργασίας, αλλά και γύρω από θέματα ακαδημαϊκά, όπως το πρόγραμμα σπουδών και η ποιότητα της διδασκαλίας. Να απαγορευτούν προτάσεις και ψηφίσματα που δεν έχουν σχέση με την ακαδημαϊκή καθημερινότητα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση». Τι κι αν ο λαός μας στενάζει κάτω από τα δυσβάσταχτα μέτρα των απανωτών μνημονίων των τελευταίων κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ; Τι κι αν ο πόλεμος μαίνεται στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και σήμερα χτυπάει πιο έντονα από ποτέ και τη δική μας πόρτα; Για τη ΔΑΠ όλα αυτά όχι μόνο δεν έχουν σημασία, αλλά κάθε πολιτική τοποθέτηση και κάθε συζήτηση για τα ζητήματα αυτά μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους θα πρέπει να απαγορευτεί. Κι αυτό γιατί η ΔΑΠ ως εκφραστής της κυρίαρχης πολιτικής στα πανεπιστήμια, θέλει ένα φοιτητικό κίνημα πειθήνιο και ανήμπορο να προβάλλει αντιστάσεις και να παλέψει ενάντια σ’ αυτήν ακριβώς την πολιτική της πείνας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης.

Τέλος οι «νέες» προτάσεις της ΔΑΠ για την παιδεία δεν περιλαμβάνουν τίποτα το νέο και καινούριο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για την πολιτική ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας στα ζητήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την στιγμή που όλο και μεγαλύτερα τμήματα της νεολαία μας αδυνατούν να σπουδάσουν και πετιούνται έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια υποφέρουν κάτω από το βάρος της όλο και μεγαλύτερης υποχρηματοδότησης, η ΔΑΠ με τις προτάσεις της επιχειρεί να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μειώσεις στον αριθμό των εισακτέων, αξιοποίηση περιουσίας των πανεπιστημίων από ιδιωτικές επιχειρήσεις, κατάργηση του ασύλου, θέσπιση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, κατάργηση του άρθρου 16 και ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και πολλά ακόμα περιλαμβάνει το μενού των προτάσεων της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Απέναντι στην πολιτική αυτή οι φοιτητές να δώσουν τη δική τους απάντηση. Να αποδοκιμάσουν τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ και όλους τους φορείς της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και της απαξίωσης των φοιτητικών συλλόγων. Να αγωνιστούν για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια και ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης, για φοιτητικό κίνημα μαζικό, αγωνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό. Π.Α.

«Homo estiacus» ε αποκορύφωμα το ξέσπασμα της φωτιάς στον εργαστηριακό χώρο του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ηράκλειο που είχε σαν αποτέλεσμα τα 2/4 του χώρου των εστιών να καταστραφούν, είναι φανερό ότι η υποχρηματοδότηση χτυπάει «κόκκινο». Βασικές ελλείψεις μέτρων πυροπροστασίας, 10ήμερες συμβάσεις του προσωπικού συντήρησης, σωρεία ακάλυπτων λειτουργικών εξόδων, κλείσιμο του εστιατορίου μέχρι να μετατραπεί σε catering με νέα αρνητικά δεδομένα, κατάργηση της 7ετούς διαμονής, αποφάσεις Συγκλήτου ΕΚΠΑ που επιτάσσουν «οι οικότροφοι πρώτα να παραδώσουν το δωμάτιο και αφού λάβουν το σχετικό έγγραφο, τότε και μόνο τότε, να ορκιστούν », επαναπροσδιορισμός κριτηρίων μεταπτυχιακών φοιτητών (π.χ με όριο ηλικίας, τα 25 έτη!) σε συνδυασμό με την εντεινόμενη αυστηροποίηση των εισοδηματικών και κοινωνικών κριτηρίων είναι μερικά που επιγραμματικά μόνο σκιαγραφούν το τοπίο μιας τέτοιας υποβάθμισης. Σε ένα τέτοιο τοπίο αναπόσπαστο επακόλουθο είναι και τα εγκληματικά φαινόμενα. Από κλοπές, παρενοχλήσεις, μέχρι και διακίνηση ναρκωτικών, υπάρχουν πολλά περιστατικά που θα μπορούσαν να αναφερθούν έξω και μέσα στις εστίες. Την μεγαλύτερη όμως καταγγελία οφείλουμε λόγω βαρύτητας του περιστατικού να την στοχεύσουμε στη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από φασίστες πέρυσι εστιακή φοιτήτρια και μέλος της ΚΝΕ με ενεργή συνδικαλιστική δράση στις εστίες(!) και μάλιστα έξω από την πόρτα του δωματίου της(!), ενώ στο επόμενο διάστημα ακολούθησαν μια σειρά φασιστικών συνθημάτων και απειλών σε πολλούς κοινόχρηστους χώρους της εστίας. Να σημειώσουμε ότι αντίστοιχα συνθήματα φέτος συναντήσαμε στην Φιλοσοφική Αθήνας με την ακροδεξιά νεοναζιστική οργάνωση «Ελληνική Σοσιαλιστική Αντίσταση» να αποτυπώνει τα σύμβολά της σε μια σειρά σημεία στη σχολή. Συνεχίζοντας, -αν όχι τεκμηριωμένα σε φασιστοειδή περιστατικά, σίγουρα ανασταλτικά για τις συλλογικές διαδικασίες- σε γενική συνέλευση του συλλόγου εστιακών της ΦΕΠΑ, ένας άντρας εν κρυπτώ βιντεοσκοπεί τη διαδικασία του συλλόγου και βγάζει φωτογραφίες τους περευρι-

σκόμενους. Είναι προφανές ότι σταδιακά χτίζεται ένα κλίμα τρομοκρατίας. Καλλιεργείται εσκεμμένα η εντύπωση ότι όποιος συμμετέχει στα όργανα του συλλόγου του «στιγματίζεται» έως και απειλείται. Δεν είναι λίγοι οι φοιτητές που έχουν φτάσει στο σημείο να πουν ότι φοβούνται να συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες καθώς επίσης και οι γονείς που διστάζουν να στείλουν τα παιδιά τους στις εστίες. Ευθύνες βέβαια για τα παραπάνω πρέπει να αναζητηθούν εν μέρει στην μιντιακή υπερβολή που τονίζει πάντα περιστατικά ανομίας σε σχολές και εστίες αλλά ποτέ τους αγώνες των φοιτητών καθώς και τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτά τα περιστατικά. Κάνουν άλλωστε έτσι εύκολο στόχο για τις κυβερνήσεις και το άσυλο. Πρόκειται για τις ίδιες κυβερνήσεις που κατήργησαν τη φύλαξη στις εστίες και τις σχολές, που δεν παρέχουν ούτε τον στοιχειώδη φωτισμό στους εξωτερικούς χώρους, που υποσυντηρούν μέχρι και τις βασικές υλικοτεχνικές υποδομές προστασίας (κλειδαριές, πόρτες, διαχωριστικά μπαλκονιών) παρέχοντας έτσι απλόχερα τις κατάλληλες συνθήκες όπου μπορούν να φυτρώσουν τέτοια φαινόμενα. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο στρώνεται το έδαφος στην ιδιωτικοποιήση και την κατάργηση του δικαιώματος στη δωρεάν στέγαση. ΔΕΝ υπολογίζουν όμως τη δυναμική που έχει μέσα της το μαζικό φοιτητικό κίνημα που στην ώρα της διεκδίκησης γίνεται ακόμα πιο μαχητικό, όταν οι φωνές ενώνονται και είναι οι μόνες που μπορούν να σπάσουν το κλίμα της τρομολαγνείας. Ένα μικρό παράδειγμα- που όμως δείχνει τα αντανακλαστικά του συλλόγου -είναι η διαπόμπευση του «κυρίου» που βιντεοσκοπούσε τη συνέλευση στη ΦΕΠΑ, η ενημέρωση όλων των εστιακών και η λήψη μέτρων για την περιθωριοποίησή του. Μπορούμε και πρέπει να πάρουμε την κατάσταση ακόμα πιο δυναμικά στα χέρια μας, να προστατεύσουμε τους χώρους δράσης μας και να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Να βάλουμε ανάχωμα στα σχέδια της ιδιωτικοποίησης ζωντανεύοντας τα μοναδικά όπλα μας, τα συλλογικά μέσα πάλης! Γιατί μακριά από το κλίμα της απογοήτευσης, της απραξίας και της λογικής «ο σώζων εαυτό σωθήτω» βρίσκεται ο δρόμος «για να πάρουν τα όνειρα μας εκδίκηση». Αγαθούλα Σ., ΦΕΠΑ

Για τη φωτιά στις εστίες του Ηρακλείου

φωτιά που ξέσπασε το πρωί της Κυριακής, 24 υπέστησαν δεν έχει καταβληθεί ακόμα. Σεπτεμβρίου, στις φοιτητικές εστίες του Πανεπιστημίου Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως οι φοιτητές δεν Κρήτης στην Κνωσό, ήρθε να επιβεβαιώσει με τραγικό κινδυνεύουν απ’ το πανεπιστημιακό άσυλο και τους συλλογικούς τρόπο τις τρομαχτικές ελλείψεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. αγώνες που δήθεν μετατρέπουν τα τριτοβάθμια ιδρύματα σε Συγκεκριμένα οι οικότροφοι φοιτητές αναφέρουν σε σχετική «άντρα ανομίας των κουκουλοφόρων και ναρκοεμπόρων». ανακοίνωσή τους ότι «Το σύστημα συναγερμού υπολειτουργούΑντιθέτως, για την υποβάθμιση των σπουδών μας σε, το σύστημα πυρόσβεσης δε λειτούργησε και καμία ειδοποίη- ευθύνονται όλοι οι επίδοξοι υπερασπιστές του «ακαδημαϊσμού» ση από κάποιον υπεύθυνο δεν υπήρξε ποτέ». και της «αριστείας», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και η αντιΕν ολίγοις, πέρα απ’ τις ελλείψεις σε θέρμανση, ζεστό πολίτευση της ΝΔ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων που νερό και τα απαραίτητα για αξιοπρεπή διαβίωση που αποτελούν οποία ψήφισαν και με τα δύο χέρια τα μνημόνια των ΕΕ-ΔΝΤ, κοινό τόπο για τις εστίες πανελλαδικά, αποδείχτηκε πως οι εστίες που πετσόκοψαν και συνεχίζουν να πετσοκόβουν τη χρηματοδότου Πανεπιστημίου Κρήτης δεν πληρούν ούτε τις στοιχειώδεις τηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τις συνέπειες να απειπροδιαγραφές πυρανίχνευσης και πυροπροστασίας. λούν μέχρι και τις ζωές μας. Δεν υπήρξαν ευτυχώς τραυματισμοί, όμως οι υλικές Οι φοιτητές σ’ όλη τη χώρα πρέπει να σταθούν αλληλέγαπώλειες των φοιτητών σε εξοπλισμό και προσωπικά αντικείμε- γυοι στον αγώνα των εστιακών φοιτητών του Ηρακλείου για την να είναι ανυπολόγιστες. άμεση αποζημίωσή τους και τη δημόσια-δωρεάν στέγαση όλων Ύστερα απ’ το απαράδεκτο στοίβαγμα τους σε κτίριο των φοιτητών σε ασφαλή και αξιοπρεπή κτίρια. μπάσκετ, οι 69 άστεγοι φοιτητές μεταφέρθηκαν σε ξενοδοχείο στο οποίο και παραμένουν, ενώ η αποζημίωση για τις ζημιές που Φοίβος Α. 9

περιοδικό

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

Συντονισμένη επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο και τις δημοκρατικές ελευθερίες ον τελευταίο μήνα όλα τα σφυριά Κοσμητόρων, Πρυτάνεων, σει το άσυλο. Το ίδιο και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πιστή απόγονος του μεγαλοκαθηγητάδων, της ΝΔ και της κυβέρνησης βαράνε παρακράτους της Δεξιάς και χουντικών κύκλων, επίσης κάλεσε στην ανοιχτή υπονόμευση του πανεπιστημιακού ασύλου. τον Γαβρόγλου να καταργήσει το άσυλο. Εδώ ας μην ξεχάσουμε Τον χορό φέτος άνοιξε το «Πόρισμα της Επιτροπής την προερχόμενη από την ΝΔ και υφυπουργό πλέον Προστασίας Παρασκευόπουλου» που θεωρεί ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν του Πολίτη Παπακώστα, η οποία τάσσεται με την κατάργηση του τα ναρκωτικά, όσο και τα «στέκια», οι διαρκείς ή προσωρινές ασύλου για να μην υπάρχει «άβατο» για την Ελληνική Αστυνομία. Απέναντι σε όλη αυτήν την «διατεταγμένη υπηρεσία» καταλήψεις, «η παρακώλυση της λειτουργίας οργάνων ΑΕΙ» (βλ. κινητοποιήσεις φοιτητών σε συγκλήτους και κοσμητείες, τμήμα- κατασυκοφάντησης του ασύλου των αγώνων, που κατοχυρώθητα καθηγητών κλπ), ο «εκφοβισμός καθηγητών»(εδώ μάλλον θα κε από το φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα μετά τη Χούντα για να εντάσσεται κάθε λεκτική αντιπαράθεση που συμβαίνει σε κάποια μπορεί το φοιτητικό κίνημα να συνεδριάζει, να συζητάει, να κινηκινητοποίηση με στόχο βέβαια την ποινικοποίηση της κινητοποί- τοποιείται στο πανεπιστήμιο χωρίς το φόβο ότι θα συλληφθεί ησης). Στη συνέχεια, σειρά είχαν η Πρυτανεία της Παντείου η κανείς από την Αστυνομία και την Ασφάλεια, έχουμε να σημειώοποία με αφορμή ασαφούς περιστατικού παρενόχλησης φοιτή- σουμε ορισμένα πράγματα. Πρώτον, όλη αυτή η φιλολογία για τα ναρκωτικά και το τριας στο Πάντειο δεν άργησε να δηλώσει ανοιχτά την επιθυμία της που ήταν όχι η γενική αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων, αλλά ναρκεμπόριο από όλους αυτούς είναι η δικαιολογία για τη συκοη κατάργηση του ασύλου, ενώ προχώρησε σε κλείσιμο της σχο- φάντηση του ασύλου. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η αστυνομία λής στις 30/10 με αφορμή διαπληκτισμούς ανάμεσα σε μέλη της έχει τις καλύτερες προθέσεις (που δεν τις έχει) τότε γιατί ναρκεΚΝΕ και του α/α χώρου. Στη Φιλοσοφική, με αφορμή τον μπόριο γίνεται σε άπειρες πιάτσες όπου δεν υπάρχει άσυλο και η «Ρουβίκωνα» η Κοσμητεία έκλεισε τη σχολή…συμβολικά, καλώ- αστυνομία δεν το σταματά; Γιατί πχ στη Θεσσαλονίκη γίνεται ντας την Πολιτεία να πάρει μέτρα, δηλαδή δεν το είπε ανοιχτά φασαρία για το ναρκεμπόριο μες στο άσυλο και η πρώτη μεγάλη αλλά και αυτή η Κοσμητεία επί της ουσίας επιθυμεί την κατάργη- πιάτσα ναρκεμπορίου είναι στη Ροτόντα (κι εκεί μαντέψτε: δεν ση του ασύλου. Στο ίδιο μήκος κύματος, η Πρυτανεία του ΟΠΑ υπάρχει άσυλο) ούτε 100 μέτρα μακριά από τη Φιλοσοφική ΑΠΘ; (πρώην ΑΣΟΕΕ) έκλεισε επίσης το Οικονομικό Πανεπιστήμιο για Και γιατί η αστυνομία δεν συλλαμβάνει τους ναρκεμπόρους πριν μία μέρα δηλώνοντας: «Η αστυνομία παρεμβαίνει διαρκώς, αλλά μπουν στο άσυλο; Ή και εκεί που έκανε «έφοδο» έξω από το ΟΠΑ το πρόβλημα μεταλλάσσεται, χωρίς να επιλύεται» και αν και προ- αυτό τον καιρό, το αποτέλεσμα ήταν απλά για λίγες μέρες να οδηβαίνει σε μια ειλικρινή δήλωση, ότι δηλαδή το πρόβλημα των γήσει τις ναρκοπιάτσες στον παρακάτω δρόμο. Ακόμα τα μνημόναρκωτικών δεν λύνεται με την αστυνομία, το έθεσε έτσι και νια υποβάθμισαν ή και έκλεισαν δομές υγείας και για τους τοξιμόνο για να υποστηρίξει την πλήρη κατάργηση του ασύλου. κοεξαρτημένους γενικά στην Ελλάδα αλλά και πχ στο ΑΠΘ. Δεν Αντίστοιχα και στο ΑΠΘ ο Πρύτανης Μήτκας δηλώνει πώς έχει είναι λίγο αντιφατικό όλοι οι παραπάνω να είναι θερμοί υποστηδώσει η Πρυτανεία το ελεύθερο στην αστυνομία να παρεμβαίνει ρικτές των μνημονίων και ταυτόχρονα να θέλουν την ασφάλεια για να σταματάει το εμπόριο ναρκωτικών, για να συνεχίσει των φοιτητών από τα ναρκωτικά; Επίσης δεν είναι αντιφατικό βέβαια λέγοντας ό,τι και ο Πρύτανης του ΟΠΑ, δηλαδή ότι οι περι- όλοι αυτοί οι παραπάνω να θέλουν να κάνουν το ελληνικό πανεστασιακοί έλεγχοι της αστυνομίας μες στο ΑΠΘ δεν λύνουν το πιστήμιο, «ευρωπαϊκό» αλλά να ξεχνούν να μας πουν ότι η γραμπρόβλημα (οπότε ας το καταργήσουμε γενικά το άσυλο). Ακόμα, μή της ΕΕ είναι η νομιμοποίηση των (λεγόμενων ελαφρών) ναρκυκλοφορεί στο ίντερνετ επιστολή πάνω από 400 φοιτητών της κωτικών (βλέπε φεστιβάλ ΣΥΡΙΖΑ για τη νομιμοποίηση της κάνΦιλοσοφικής ΑΠΘ για το ζήτημα της ασφάλειας εκεί από τους ναβης); Δεύτερον, οι διάφοροι παράγοντες των πανεπιστημίων ναρκέμπορους κλπ, η οποία καταλήγει στο να πάρει η Πρυτανεία και η Πολιτεία μέτρα για την ασφάλεια, υπονοώντας σαφώς την προκαλούν ανοιχτά, όταν θέλουν να αντισταθούν υποτίθεται στην κατάργηση του ασύλου. Να σημειώσουμε εδώ και τη δήλωση ανομία. Όλοι αυτοί που είναι με την ασφάλεια μας, είναι ταυτότου Μπαμπινιώτη που κάλεσε τις Πρυτανείες να κλείσουν επ’ χρονα και με τα μνημόνια που έχουν τσακίσει τις ζωές μας. αόριστον τα πανεπιστήμια μέχρι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα Μιλάνε για την υποβάθμιση των πανεπιστημίων, όταν είναι τα μνημόνια που πετσόκοψαν την κρατική χρηματοδότηση στην τριτων παράνομων ενεργειών, καλώντας τες σε «αντίσταση». Από όλη αυτή την εκστρατεία κατασυκοφάντησης του τοβάθμια και όχι μόνο και όλοι αυτοί οι παραπάνω διαχειρίζονται ασύλου δε θα μπορούσαν να λείπουν τα αστικά πολιτικά κόμματα ακριβώς αυτούς τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς. Είναι και ο Υπουργός Παιδείας. Ο Γαβρόγλου από τη μία απαντάει στον και αυτοί που έχουν χτυπήσει το δικαίωμα μας στη δωρεάν σίτιΠρύτανη του ΟΠΑ, ότι οι Πρυτάνεις φταίνε που δεν καλούν την ση, ενδεικτικά αναφέρουμε τον Πρύτανη του ΠΑΜΑΚ Ζαπράνη ο αστυνομία σε περιπτώσεις κακουργημάτων (αφού έχουν αυτήν οποίος είναι λαλίστατος στο Πόρισμα Παρασκευόπουλου για την την δυνατότητα με βάση τον νόμο του). Από την άλλη με αφορμή «ασφάλεια» μας, όταν στο ΠΑΜΑΚ τρώει δωρεάν ποσοστό περίτα γεγονότα στη Φιλοσοφική διερωτάται προκλητικά πού είναι το που 30%. Βέβαια ξεχνούσαν να αντισταθούν, αντίθετα ήταν και φοιτητικό κίνημα να υπερασπίσει το άσυλο, υποτίθεται γιατί ο είναι υπέρ των συγχωνεύσεων εκατοντάδων σχολών, υπέρ του ίδιος δεν θέλει την παρέμβαση της αστυνομίας. Βέβαια, είναι ο να χρηματοδοτήσουν ιδιωτικοί φορείς τα τριτοβάθμια ιδρύματα, ίδιος Υπουργός που σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όχι απλά έχει υπέρ των διδάκτρων και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Τονίζουμε «γραμμένο» το φοιτητικό κίνημα αλλά βρίσκεται σε ανοιχτή αντι- μόνο ότι η Πρυτανεία του ΑΠΘ (που προωθεί το «αντίτιμο» στη παράθεση μαζί του, ιδιαίτερα βασικά για το νόμο του που χτυπά λέσχη του ΑΠΘ, δηλαδή την κατάργηση της δωρεάν σίτισης), ανοιχτά τα φοιτητικά δικαιώματα. Πλάι στην ύπουλη υπονόμευση μέσω του αναπληρωτή Πρύτανη Λαόπουλου είχε ταχθεί υπέρ του ασύλου από Γαβρόγλου-ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και η δεξιά αντιπο- της επιβολής διδάκτρων και στο προπτυχιακό επίπεδο, ενώ το λίτευση που μέσω του Μητσοτάκη ανοιχτά λέει πως θα καταργή- ίδιο έκανε πέρυσι και ο Αντιπρύτανης του ΠΑΜΑΚ.

περιοδικό Τρίτον, γιατί τώρα όλη αυτή η εκστρατεία; Βρισκόμαστε στον δεύτερο χρόνο της οξυμμένης επίθεσης στα δικαιώματά μας από τον νόμο Γαβρόγλου. Παρά το γεγονός ότι δεν διαμορφώθηκε ένα κίνημα μεγαλειώδες, οι αντιστάσεις των φοιτητών ανά σχολή δεν είναι μικρές. Η Φιλοσοφική Αθήνας εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σε κινητοποιήσεις. Το ίδιο και άλλες σχολές στην Αθήνα ιδιαίτερα για το ζήτημα της διδακτικής επάρκειας. Στο ΑΠΘ φέτος έχουν ξεκινήσει κάποιες κινητοποιήσεις ιδιαίτερα για το ζήτημα της δωρεάν σίτισης. Στα Γιάννενα, οι κινητοποιήσεις στην Καλών Τεχνών απέτρεψαν την συγχώνευςή της με το Μουσικό της Άρτας, όπως ήθελε ο Γαβρόγλου. Και σε άλλες σχολές πανελλαδικά γίνονται συνελεύσεις και έστω δειλά κινητοποιήσεις. Είναι φανερό ότι για να περάσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική κυβέρνησηςΕΕ-ΔΝΤ μαζί με τους Πρυτάνεις και τους Κοσμήτορες θέλουν να τσακίσουν κάθε δυνατότητα αντίστασης και κινητοποίησης των φοιτητών. Όπως στην κοινωνία χτυπιέται κάθε διαδήλωση και

πνίγεται στα χημικά, έτσι και στο πανεπιστήμιο θέλουν την περαιτέρω υπονόμευση και την πλήρη κατάργηση του ασύλου ακριβώς για να μην μπορούν οι φοιτητές να κινητοποιούνται στο πανεπιστήμιο ανεμπόδιστα χωρίς την παρέμβαση της αστυνομίας. Και αυτό το λένε ανοιχτά και με δηλώσεις τους και στο «Πόρισμα Παρασκευόπουλου». Κλείνοντας, η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι όρος για να μπορούμε να αντιστεκόμαστε στην επίθεση που δεχόμαστε. Σε αυτά τα πλαίσια, να παλέψουμε ακριβώς για την πραγματική κατοχύρωση του ασύλου, δηλαδή για την ανεμπόδιστη πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου, ενάντια μάλιστα στην υπονόμευσή του, η οποία θέλει να περιορίσει το άσυλο σε «άσυλο ιδεών και έρευνας». Γιώργος Ρ.

Lock out από την Πρυτανεία του Παντείου ή μια ακόμα καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου

τις 29/10, την ώρα που στον χώρο του Παντείου πραγματοποιούνταν συζήτηση μαθητών, μετά τη μεγάλη κινητοποίηση που είχε πραγματοποιηθεί λίγο νωρίτερα στο κέντρο της Αθήνας, η Πρυτανεία αποφάσισε κυριολεκτικά να κατεβάσει ρολά.. Έτσι, σπέρνοντας κλίμα τρόμου και υστερίας, εκκένωσε το κτίριο παραβιάζοντας κατάφωρα το πανεπιστημιακό άσυλο. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο. Πλέον με κάθε ευκαιρία έχουμε είτε απειλές για παραβίαση του ασύλου είτε παραβίασή του. Πρόσφατα είχαμε το lock out στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, το σήριαλ «Ρουβίκωνας» στη Φιλοσοφική και, ταυτόχρονα με το lock out στο Πάντειο, είχαμε την εισβολή δυνάμεων των ΜΑΤ στον χώρο του Πολυτεχνείου... Όλα αυτά δεν μπορούν να ειδωθούν ξεκομμένα ούτε από το πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου (ΣΥΡΙΖΑ) που ανοίγει πλέον διάπλατα την πόρτα (και στρώνει και κόκκινο χαλί) σε κάθε εισβολή κρατικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια, ούτε από την ολομέτωπη αντιλαϊκή-αντιεκπαιδευτική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εδώ δεν ξεχνάμε και τις μονότονα ακροδεξιές εκκλήσεις του Κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ για κατάργηση του ασύλου και ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Βέβαια, επιστρέφοντας στα γεγονότα του lock out, θα διαπιστώσουμε πως η πρυτανεία δεν ήταν μόνη της. Είχε μαζί της τα αναγκαία «πατήματα»: τους διαπληκτισμούς μεταξύ της ΠΚΣ-ΚΝΕ και δυνάμεων που πρόσκεινται στον αναρχικό χώρο. Και οι δύο αυτοί φοιτητικοί-πολιτικοί χώροι, ενώ φαινομενικά τους χωρίζει μια πολιτική άβυσσος, στην πραγματικότητα διαπνέονται από την ίδια ιδιοκτησιακή λογική για το μαθητικό, φοιτητικό, για το κάθε κίνημα εν γένει. Το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς θα κάνουν κουμάντο σε κάθε αγώνα που ξεσπά και όχι πώς θα τον μαζικοποίησουν και θα τον πολιτικοποιήσουν σε σωστή κατεύθυνση. Αυτός ακριβώς ο ανταγωνισμός για το ποιος θα έχει τους τίτλους ιδιοκτησίας του μαθητικού κινήματος, που έφτασε να πάρει και τη μορφή έντονων διαπληκτισμών, αποτέλεσε άλλοθι για μια ακόμη καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ιδιαίτερα η επίθεση αναρχικών ομάδων τόσο στο στέκι, όσο και στους ίδιους τους φοιτητές που πρόσκεινται στο ΜΑΣΠΚΣ στις 29-30/10, παρέχει την πιο ικανοποιητική εξυπηρέτηση

σε κάθε είδους αντιδραστικές φωνές και πολέμιους του ασύλου. Οι τραμπουκισμοί, τα «αντίποινα» και κάθε είδους πρακτικές «οργανωτικού ξεκαθαρίσματος», αποτελούν ευθεία καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Οι πρακτικές αυτές ορθώνονται ενάντια και όχι προς υπεράσπιση των φοιτητικών συμφερόντων και ως τέτοιες οφείλουν να απομονωθούν. Η Φοιτητική Πορεία Παντείου καταγγέλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο οποιαδήποτε απόπειρα καταπάτησης του πανεπιστημιακού ασύλου από οποιονδήποτε φορέα, πανεπιστημιακό ή μη. Θεωρεί πως οποιαδήποτε ιδιοκτησιακή λογική προς τα κινήματα της νεολαίας είναι απόλυτα αντιδημοκρατική και δίνει άλλοθι σε όλους όσους θέλουν να βάλουν τις αντιστάσεις μας στον γύψο. Καλεί το φοιτητικό κίνημα να υπερασπιστεί το άσυλο και τους συλλόγους, καθώς και να διεξάγει την πιο αποφασιστική αντιπαράθεση απέναντι στους διακηρυγμένους εχθρούς του αλλά και στους φερόμενους φίλους του.

Κάτω τα χέρια από το άσυλο! Τον λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς και όχι οι πρυτάνεις, τα ΜΑΤ κι οι εισαγγελείς! Κάτω ο νόμος Γαβρόγλου!

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

περιοδικό

Ο Ρουβίκωνας, το πανεπιστημιακό άσυλο και οι «δημοκρατικές» …ευαισθησίες της κυρίαρχης προπαγάνδας

ολύς λόγος έγινε με αφορμή την κατάληψη αίθουσας στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας από μέλη της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας». Το συγκεκριμένο περιστατικό αποτέλεσε βασικό θέμα στα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες, ενώ ανακοίνωση εξέδωσαν η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, η Κοσμητεία της Φιλοσοφικής και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Δημοκρατίας και άλλων κομμάτων έκαναν δηλώσεις σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ζητώντας «να παρθούν άμεσα μέτρα» κλπ. Ως Φοιτητική Πορεία θεωρούμε ότι: 1. H ενέργεια του Ρουβίκωνα αποτέλεσε ευκαιρία για να χτυπηθεί το άσυλο και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στις σχολές. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το γεγονός πως κοινός παρονομαστής όλων των ανακοινώσεων, δηλώσεων, άρθρων και οποιουδήποτε άλλου τύπου σχολιασμών του εν λόγω περιστατικού είναι «να καταργηθεί το άσυλο της ανομίας, να εφαρμοστεί ο νόμος και η τάξη». 2. Όλη αυτή η συζήτηση για την κατάργηση του ασύλου δεν

έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Το πρόσφατο περίφημο «Πόρισμα της Επιτροπής Παρασκευόπουλου», με σαφείς αναφορές και στοχεύσεις απέναντι στους φοιτητικούς αγώνες, τις καταλήψεις και τους συλλόγους, έδωσε το έναυσμα για να ξαναμπεί στο στόχαστρο το πανεπιστημιακό άσυλο. Αλλά και προηγούμενα, η κατάργηση του ασύλου αποτελούσε βασικό στόχο της αντιδραστικής προπαγάνδας από τη μεταπολίτευση και έπειτα. 3. Ενέργειες όπως αυτές που κατά καιρούς πραγματοποιούν ομάδες και συλλογικότητες όπως ο Ρουβίκωνας, αποτελούν άλλοθι για την ενίσχυση της κρατικής καταστολής, της καλλιέργειας ενός κλίματος τρομοκρατίας και την όξυνση του χτυπήματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Κανείς πέρα απ’ το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να μπαίνει και να πραγματοποιεί καταλήψεις σε σχολές, ιδιαίτερα μάλιστα όταν δρα μακριά και έξω από κάθε συλλογική διαδικασία, όπως είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι Γενικές Συνελεύσεις και τα άλλα συλλογικά όργανα των φοιτητών. Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Νοέμβρη, ο τριήμερος εορτασμός της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείο αμαυρώθηκε από την κατάληψη του ιστορικού χώρου του κάτω Πολυτεχνείου από μια ομάδα αναρχικών. Τέτοιες πρακτικές όχι μόνο δεν ενοχλούν την κυβέρνηση, την κυρίαρχη τάξη και τους μηχανισμούς της, αλλά αντίθετα στρέφονται αντικειμενικά ενάντια στο άσυλο, τον ελεύθερο φοιτητικό συνδικαλισμό και τους συλλόγους. 4. Η επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί πρώτα απ’ όλα επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των φοιτητών και του λαού, στο δικαίωμά μας να συζητάμε ελεύθερα, να οργανωνόμαστε στους συλλόγους μας, να αγωνιζόμαστε μέσα κι έξω απ’ τις σχολές μας. Το φοιτητικό κίνημα έδωσε τεράστιες μάχες για να κατοχυρώσει και να υπερασπιστεί το άσυλο, όχι μόνο ως άσυλο «ιδεών και ακαδημαϊκής ελευθερίας» όπως μονόπλευρα το αντιμετωπίζουν διάφορες αντιδραστικές φωνές, αλλά και για να διασφαλιστεί ότι οι φοιτητές μπορούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα να συνδικαλίζονται, να έχουν συλλόγους, να διεκδικούν οργανωμένα τα δικαιώματά τους, χωρίς καμία παρέμβαση του κράτους και των δυνάμεων καταστολής. 5. Οι αγώνες για την κατοχύρωση του ασύλου ήταν αγώνες που αναπόσπαστα συνδέθηκαν με τον αντιδικτατορικό αγώνα ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα που επέβαλε την απαγόρευση του συνδικαλισμού στα πανεπιστήμια. Ήταν αγώνες που συνδέθηκαν με τη συνολικότερη πάλη του λαού μας ενάντια στην κρατική και παρακρατική βία και τρομοκρατία, για δημοκρατικά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Η υπεράσπιση του ασύλου αφορά όλους τους φοιτητές και συνολικά τον λαό, γιατί η προσπάθεια για την κατάργηση του ασύλου έχει στόχο να τσακίσει τα δημοκρατικά δικαιώματα λαού και νεολαίας. Σκοπός τους είναι να μη διαθέτουμε φοιτητικούς συλλόγους και σωματεία, να μην έχουμε καμία δυνατότητα να παλέψουμε συλλογικά και οργανωμένα. Γι’ αυτό φτάνουν και περισσεύουν τα κροκοδείλια δάκρυα για το άσυλο. Το φοιτητικό κίνημα κατέκτησε το άσυλο με αγώνες, και με αγώνες θα το υπερασπιστεί.

Μπουτάρης και ΝΔ: Οι υπερασπιστές των ναρκωτικών, των μνημονίων και των διδάκτρων νοιάζονται για την ασφάλειά μας; κοινή καμπάνια διαφόρων παραγόντων για την κατασυκοφάντηση του ασύλου και στη Θεσσαλονίκη συνεχίζεται. Μετά από την Πρυτανεία, τις Κοσμητείες και τους μεγαλοκαθηγητάδες, τη σκυτάλη παίρνει ο Δήμαρχος Μπουτάρης ο οποίος πρότεινε ως λύση τη μόνιμη αστυνόμευση μέσα στο ΑΠΘ για την καταπολέμηση υποτίθεται του ναρκεμπορίου. Στο ίδιο μήκος κύματος, η ΝΔ μέσω του βουλευτή και Δημοτικού Συμβούλου Θεσσαλονίκης Καλαφάτη ζητά την κατάργηση του ασύλου για τον ίδιο -υποτίθεται- λόγο. Ωστόσο ας θυμίσουμε κάποια πράγματα άλλη μία φορά: αν το πρόβλημα των ναρκωτικών έχει να κάνει με το άσυλο, τότε γιατί η αστυνομία δεν σταματάει το ναρκεμπόριο στη Ροτόντα, στην Καμάρα, στο Κορδελιό και στον Δενδροπόταμο, δηλαδή σε μέρη και περιοχές όπου δεν υπάρχει πανεπιστημιακό άσυλο; Ακόμα νοιάζονται για το πρόβλημα των ναρκωτικών οι ίδιοι που ψηφίζουν κι εφαρμόζουν τα μνημόνια που έχουν κλείσει δομές Υγείας και Απεξάρτησης και στην κοινωνία και στο ΑΠΘ; Να σημειώσουμε ακόμα ότι ο Μπουτάρης που θέλει να μας σώσει από τα ναρκωτικά ήταν πρώτη φιγούρα στο φεστιβάλ για την απονομιμοποίηση της κάναβης και δήλωνε: «Είναι δυσάρεστο που ακόμα, ειδικά το υπουργείο Γεωργίας, δεν έχει προωθήσει την καλλιέργεια της βιομηχανικής και φαρμακευτικής κάνναβης, ακόμα και για την ψυχαγωγία, γιατί είναι πραγματικά ένας πολύ καλός τρόπος καλλιεργειών και πολύ καλό εισόδημα και για το κράτος και για τον παραγωγό και για όλα». Ταυτόχρονα, η ΝΔ μπορεί να καταγγέλλει ενίοτε δημαγωγικά τέτοιες κινήσεις αλλά είναι το πιστό κόμμα της ΕΕ στη χώρα μας και όπως γνωρίζουμε η ΕΕ η ίδια είναι που προωθεί την νομιμοποίηση της κάνναβης και των -λεγόμενων ελαφρών- ναρκωτικών. Γιατί συμβαίνει τώρα αυτή η εκστρατεία; Γιατί θέλουν όλοι αυτοί να εφαρμόσουν τον νόμο Γαβρόγλου, που γενικεύει τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, κόβει περαιτέρω την χρηματοδότηση, χτυπάει την ισχύ των πτυχίων(βλ. αφαίρεση διδακτικής επάρκειας), χτυπάει κι άλλο τα ΤΕΙ. Γιατί με το νέο νομοσχέδιο που φέρνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το Υπουργείο Παιδείας με λίγο πολύ

τις ευλογίες όλων των παραπάνω έρχονται νέες συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών. Γιατί στο ΑΠΘ θέλουν εκτός των άλλων αυτήν την περίοδο να επιβάλλουν την κατάργηση της δωρεάν σίτισης για όλους τους φοιτητές. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όλοι αυτοί με πρώτο τον Μπουτάρη προτείνουν ως λύση την θέσπιση διδάκτρων για τους φοιτητές του ΑΠΘ! Για να τα περάσουν όλα αυτά, τα δίδακτρα και το τσάκισμα συνολικά των δικαιωμάτων μας απαιτείται τρομοκρατία. Θέλουν οι φοιτητές να μη συζητούν, να μη δρουν ελεύθερα, να μη συνεδριάζουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι και να μη κινητοποιούνται, για τα παραπάνω, ανεμπόδιστα στο πανεπιστήμιο. Και αυτό θέλουν να πετύχουν με την μόνιμη αστυνόμευση μέσα στο ΑΠΘ και γι’αυτό θέλουν την κατάργηση του ασύλου. Άλλωστε Πρυτανείες και Κοσμητείες έδωσαν ήδη δείγματα γραφής ως προς το τι θέλουν. Έβαλαν κάγκελα στη ΣΘΕ και στο Πολυτεχνείο απειλώντας όχι τους ναρκέμπορους, αλλά τις θεατρικές, τις κινηματογραφικές και πολιτικές ομάδες του ΑΠΘ ότι αν αργούν, θα κλειδώνονται μέσα, οπότε σιγά σιγά να..φεύγουν! Αντίστοιχα και στην Πάντειο όπου η Πρυτανεία έκλεισε τη σχολή όχι ενάντια στα ναρκωτικά αλλά για να ματαιωθεί το συντονιστικό μαθητών και φοιτητών που πραγματοποιούνταν εκείνη την ώρα! Η Φοιτητική Πορεία ΑΠΘ καλεί τους Συλλόγους Φοιτητών να απαντήσουν αγωνιστικά απέναντι στην επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα μας σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα συνολικά στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Σε αυτήν την κατεύθυνση να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, το Άσυλο, για την ανεμπόδιστη πολιτική και πολιτιστική δράση στο πανεπιστήμιο, να μπορούμε ελεύθερα να κινητοποιούμαστε για να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας.

Κάτω τα χέρια από το Άσυλο! Ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση στο χώρο των πανεπιστημίων! 13

περιοδικό

Για την παρέμβασή μας στα μεταπτυχιακά ετά το νόμο Γαβρόγλου το τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλάζει άλλη μια φορά. Αλλάζει, μάλιστα, προς τις κατευθύνσεις των προτάσεων ΟΟΣΑ, του «Ευρωπαϊκού Οράματος» και των λοιπών νεοφιλελεύθερων ντιρεκτίβων. Η διδακτική επάρκεια των λεγόμενων καθηγητικών σχολών αμφισβητείται, το άσυλο υπάρχει και δεν υπάρχει, ως άλλη γάτα του Σρέντιγκερ και τα δίδακτρα απλώνονται σιγά-σιγά, αρχικά στα μεταπτυχιακά προγράμματα και δεν έχουμε λόγο να πιστέψουμε ότι δεν θα υπάρξει επέκταση στα προπτυχιακά. Τα προγράμματα σπουδών αλλάζουν πανελλαδικά φέτος με συμπτύξεις αντικειμένων, νέα δίδακτρα, που η αποσυγκρότηση των όποιων συλλογικών συνδικαλιστικών διαδικασιών, δυσχεραίνει το να δοθεί αγωνιστική απάντηση. Οι σύλλογοι μεταπτυχιακών φοιτητών, κάποτε ενεργοί, με την πάροδο του χρόνου και τις διατάξεις για τη συνδιοίκηση ατρόφησαν και αδρανοποιήθηκαν. Αυτό αφήνει τους μεταπτυχιακούς φοιτητές χωρίς ουσιαστικό λόγο στις εξελίξεις που συμβαίνουν εις βάρος τους. Παραδείγματος χάριν, οι μεταπτυχιακοί φοιτητές μπορούν να διεκδικήσουν δωρεάν σίτιση και στέγαση, αλλά δε δικαιούνται δωρεάν συγγράμματα. Έχουν όλους τους περιορισμούς και τις δυσκολίες ως προς τη σίτιση και τη στέγαση αλλά δεν έχουν το χώρο της γενικής συνέλευσης για να υπερασπιστούν αυτά τα δικαιώματα. Τα διδακτικά συγγράμματα έχουν συνήθως απαγορευτικές τιμές, σπρώχνοντας τους φοιτητές σε

άλλες λύσεις, όπως τα ηλεκτρονικά «πειρατικά» έντυπα. Λύσεις που με την παρούσα νομοθεσία θεωρούνται άτυπες και παράνομες. Η δε ύπαρξη διδάκτρων στριμώχνει οικονομικά την πλειοψηφία των φοιτητών και η διάταξη περί 30% δικαιούχων απαλλαγής από τα τέλη φοίτησης μόνο επαρκής δεν είναι για να λύσει το πρόβλημα στους περισσότερους φοιτητές. Δεν προβλέπεται για όλες τις σχολές μερική φοίτηση, με αποτέλεσμα ειδικά τα μεταπτυχιακά που περιλαμβάνουν δίδακτρα να θέτουν το έξτρα πρόβλημα του περιορισμού του χρόνου για όσους φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται. Όπου δεν υπάρχουν συνελεύσεις και σύλλογοι μεταπτυχιακών φοιτητών, πρέπει να συγκροτηθούν. Υπάρχουν πολλές διεκδικήσεις που αφορούν (και) τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Κατά την άποψή μας, ορισμένα βασικά αιτήματα και άξονες πάλης των μεταπτυχιακών μπορούν να αποτελέσουν τα παρακάτω:

• Δωρεάν σίτιση-στέγαση, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια • Δωρεάν συγγράμματα • Όχι στα δίδακτρα • Όχι στις εντατικοποιημένες σπουδές • Mέριμνα για τους εργαζόμενους φοιτητές • Κάτω ο νόμος Γαβρόγλου • Όλα τα επαγγελμπατικά δικαιώματα στο πτυχίο • Όχι στην κατάργηση της διδακτικής επάρκειας • Αγώνας στο πλευρό όλων των φοιτητών

ο νέο ακαδημαϊκό έτος άρχισε και βρήκε την Ιατρική που ακολουθεί η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, αλλά και στις διασπαστικές λογισχολή του Α.Π.Θ. στις παλιές γνώριμες συνθήκες. Μια κές ορισμένων δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά. σχολή ήρεμη, χωρίς ιδιαίτερη κινητικότητα των φοιτητών, Αριάδνη Α. αφού και η φυσική τους παρουσία καθίσταται δύσκολη και λόγω των καθημερινών κλινικών που πραγματοποιούνται στα νοσοκομεία. Η πρώτη συνέλευση του έτους καλέστηκε και το αποτέλεσμα ήταν, ένα άδειο αμφιθέατρο χωρίς καμία νέα παρουσία στο χώρο, παρά μόνο τις ήδη γνωστές φυσιογνωμίες, εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων και κάποιοι στενοί φίλοι. Εικόνα, δυστυχώς γνώριμη. Ταυτόχρονα, σ’ αυτή τη σχολή, βλέπουμε ορισμένα, πέρα από τα γενικότερα προβλήματα που παρατηρούμε και στις άλλες σχολές και ειδικότερα. Οι καθηγητικές αυθαιρεσίες, απουσίες που δικαιούμαστε αλλά δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε ποτέ, αμφιθέατρα που γίνονται υποχρεωτικά από κάποιους καθηγητές και μαθήματα που γίνονται προαπαιτούμενα από ορισμένες έδρες άτυπα και αυθαίρετα. Ακόμη, αγορά νυστεριού, λαβίδας, στηθοσκοπίου από τον ίδιο το φοιτητή, το ζήτημα των μετακινήσεων στα νοσοκομεία, σημειώσεις ή και βιβλία που χρειάζονται για να περαστεί ένα μάθημα είναι ορισμένα εμφανή προβλήματα της σχολής μας, τα οποία χρήζουν απάντησης. Γι’ αυτό πρέπει να κινηθούμε στην κατεύθυνση ενεργοποίησης του συλλόγου, κόντρα στις εκφυλιστικές πρακτικές

Χρυσάνθη Κ.

Ανταπόκριση από το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης τις 8 Οκτωβρίου ήταν η πρώτη μέρα γνωριμίας με τη σχολή μου (Μηχανικών Πληροφορικής) στο Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης (Α.Τ.Ε.Ι.Θ.). Έπρεπε να είμαστε στις 9.00 παρόντες στο αμφιθέατρο. Ωστόσο με την κατάσταση που επικρατεί στο 52, το μοναδικό λεωφορείο που έχει ορίσει ο Ο.Α.Σ.Θ. για τη μεταφορά των φοιτητών ολόκληρης της πόλης στο ΤΕΙ έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον μία ώρα νωρίτερα στον σταθμό από όπου και είναι η αφετηρία του 52 και να ελπίζουμε να προλάβουμε να φτάσουμε στην ώρα μας. Περιττό να αναφέρω πως κάθε μέρα δίνεται μάχη για να προλάβουμε και να μπορέσουμε να μπούμε σε ένα αστικό και πως μέσα στο λεωφορείο είμαστε σαν σαρδέλες μέσα στην κονσέρβα. Την πρώτη μέρα χαρακτηριστικά χρειαστήκαμε παραπάνω από μία ώρα, καθώς είχε πάρα πολύ κίνηση λόγω έργων στο δρόμο. Προσωπικά κατέβηκα από το λεωφορείο όντας ανακατεμένος και ζαλισμένος. Εν τέλει, συγκεντρωθήκαμε 180 φοιτητές σε ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 88 θέσεων. Στα πρώτα 10 λεπτά της ομιλίας του προέδρου του τμήματος ένας μαθητής έχασε προσωρινά τις αισθήσεις του, καθότι οι συνθήκες στην αίθουσα ήταν απάνθρωπες. Η «γνωριμία» διήρκησε συνολικά μιάμιση ώρα κατά την οποία μίλησαν αρκετοί καθηγητές με έναν συγκεκριμένο να ξεχωρίζει, ζητώντας από όσους φοιτητές δεν έχουν σκοπό να έρχονται στο μάθημα για να παρακολουθούν σοβαρά,

Τα προβλήματα στην Ιατρική ΑΠΘ

Για την κατάσταση στο ΙΕΚ Ιωαννίνων

να μην έρχονται καθόλου διότι δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» να μας χωράει όλους το αμφιθέατρο. Επίσης, ας αναφέρω πως για να καταφέρω να μπω στο αστικό, για να φτάσω στον σταθμό, έχασα τέσσερα λεωφορεία στη μάχη του 52 και με το πέμπτο πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό από όπου ξεκινάει και καταλήγει το 52. Κάπως έτσι, λοιπόν, ήρθε το πρώτο και μεγαλύτερο σοκ -η πρώτη «σφαλιάρα»- για να καταλάβω (εγώ και κάθε άλλος συμφοιτητής μου ελπίζω) πώς έχει η κατάσταση που επικρατεί στο ΤΕΙ της Θεσσαλονίκης. Άγγελος

κατάσταση στα δημόσια IEK είναι όπως είναι γενικά η κατάσταση της τεχνικής παιδείας στο σύνολό της καθώς και πιο συγκεκριμένα της μετα-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Με ελλείψεις σε εξοπλισμό, όπως για παράδειγμα στο τμήμα συντηρητών που δεν υπήρχαν καν τα εργαλεία για να κάνουν πρακτική ούτε οι μισοί καταρτιζόμενοι,

καθώς ούτε τα αντικείμενα για πρακτική άσκηση των καταρτιζόμενων για το μεγαλύτερο μέρος των δύο ετών λειτουργίας του τμήματος. Ένα τμήμα που παρότι απαιτούσε υποδομές λόγο της εκτενούς χρήσης χημικών για τις διεργασίες στις συντηρήσεις , δεν κατάφερε να κάνει μάθημα σε αίθουσα με θέρμανση ή τουλάχιστον με τζάμια. Η ανικανότητα στήριξης των υποδομών των τμημάτων οδήγησε το τμήμα ζαχαροπλαστικής να κάνει όλα τα πρακτικά του μαθήματα σε ιδιώτες που πληρώνονται από το ΙΕΚ για να βάζουν τους καταρτιζόμενους να καθαρίζουν τους χώρους στους οποίους έπρεπε να κάνουν πρακτική στην ειδικότητα τους! Φέτος, μέχρι και τις 26 Οκτώβρη τα μαθήματα για τους πρωτοετείς δεν έχουν ξεκινήσει με κανονικό ρυθμό ή και καθόλου για αλλά τμήματα, εφόσον δεν βρίσκουν τους αργοπληρωμένους και κακοπληρωμένους ωρομίσθιους καθηγητές για να διδάξουν στα τμήματα. Το τμήμα της μαγειρικής φέτος έκανε το ξεκίνημά του με τη διοίκηση να ανακοινώνει στους καταρτιζόμενους ότι πρέπει να πληρώσουν πάνω από 120 ευρώ για να αγοράσουν αναλώσιμα (μαχαιριά, ποδιές, παπούτσια, καπέλα, βιβλία, κτλ) για να μπορέσουν να συνεχίσουν την παρακολούθηση του κατά τ’ άλλα «δωρεάν» ΙΕΚ. Αιμίλιος Α. 15

περιοδικό

Προσπάθεια συγχώνευσης της Σχολής Καλών Τεχνών στα Γιάννενα!

Με αφορμή μια Γενική Συνέλευση χρονιά που μπήκε δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει την προηγούμενη, εφόσον τα προβλήματα που απασχολούσαν και απασχολούν, με πιο οξυμένο τρόπο αυτή τη φορά, το τμήμα μας και όχι μόνο παραμένουν. Αναλυτικότερα, οι αίθουσες χρόνο με το χρόνο μαραζώνουν, με αποτέλεσμα οι φυσικές φθορές του κτηρίου να φέρνουν με τη σειρά τους, μούχλα και συγκεκριμένα στο Αμφ. Δάκαρη να στάζει το ταβάνι. Εδώ να προσθέσουμε ότι πολλά έδρανα είναι σπασμένα και έτσι δεν μπορούμε να κάτσουμε σε αυτά. Σε άμεση σύνδεση με αυτό είναι και η έλλειψη αιθουσών, κάτι που οδηγεί στο στοίβαγμα των φοιτητών και καθιστούν την παρακολούθηση του μαθήματος ανυπόφορη. Ας μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι κατά τους χειμερινούς μήνες οι αίθουσες παγώνουν, επειδή πολύ απλά υπάρχει λιγοστό πετρέλαιο. Ένα ακόμη σημαντικό εμπόδιο στις σπουδές μας, είναι οι ελλείψεις σε καθηγητές, καθώς στα μεγαλύτερα εξάμηνα που τα μαθήματα είναι κυρίως επιλογής, περιορίζουν τα ενδιαφέροντα και τους ορίζοντες των φοιτητών. Δεν έφταναν όλα αυτά, έχουμε και την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από το τμήμα μας και κάθε λεγόμενης καθηγητικής σχολής, δηλαδή ένα σαφέστατο χτύπημα στα επαγγελματικά μας δικαιώματα, αλλά και υποβάθμισης του πτυχίου μας! Τα συγκεκριμένα ζητήματα δεν ήρθαν από το πουθενά και βέβαια έχουν κοινό παρανομαστή, που είναι η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων, το τσάκισμα κάθε επαγγελματικού δικαιώματος, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά (μήπως στη συνέχεια και στα προπτυχιακά;), την εντατικοποίηση των σπουδών, τα διετή προγράμματα σπουδών, τις συγχωνεύσειςκαταργήσεις τμημάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ κ.ά., όλα ευθυγραμμισμένα με την πολιτική ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ και των μνημονίων που όλες οι πρώην και η νυν κυβέρνηση ακολουθούν πιστά! Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γενικευμένης επίθεσης στα δικαιώματα μας και τις κατακτήσεις μας, πραγματοποιήθηκε στις 22/10 Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου του τμήματος για να συζητήσει για τα θέματα που μας «καίνε». Τα θέματα αφορούσαν την παιδαγωγική επάρκεια (απόρροια του ν. Γαβρόγλου), τη στέγαση και τα ειδικά θέματα σχολής συμπεριλαμβανομένων και των «δωρεάν» σημειώσεων. Οφείλουμε να κάνουμε ορισμένα σχόλια για τη συνέλευση: Πρώτον, η Γ.Σ είναι το ανώτερο όργανο του φοιτητι-

κού συλλόγου το οποίο αποφασίζει για όλους τους φοιτητές και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε και όχι να το εκφυλίζουμε με αντιλήψεις, «έλα μωρέ, δεν πειράζει που μας λείπουν 10-15 άτομα», γιατί αυτό δίνει τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε να μαζέψει 5, 10 άτομα και να ονομάσει αυτή τη μάζωξη Γ.Σ και να ενεργεί στο όνομα όλου του συλλόγου. Τάδε έφη η ΠΚΣ, καθώς η Γ.Σ δεν είχε την απαραίτητη απαρτία (68 είναι στο τμήμα μας και ήμασταν μόλις 41) και ήθελε απλώς να πάρει τη σφραγίδα της απόφασης και εφόσον στο τέλος δεν πήρε αυτό που ήθελε διέλυσε τη συζήτηση, λες και ο σύλλογος είναι τσιφλίκι της. Δεύτερον, το προεδρείο που απαρτιζόταν από μέλη της ΠΚΣ με τη σειρά τους υποβάθμιζαν τη διαδικασία μη τηρώντας το προαποφασισμένο 5λέπτο για τις τοποθετήσεις, που τήρησε μόνο η Φοιτητική Πορεία. Τρίτον, οι αντιπαραθέσεις που είναι λογικό να υπάρχουν, δεν τήρησαν τα όρια του πολιτικού πολιτισμού και κριτικής, μετατρέποντας τη διαδικασία σε μίνι κοινοβούλιο εκφυλίζοντας για ακόμη μια φορά τη Γ.Σ και δίνοντας πάτημα στην αντίληψη ότι «τα κόμματα για άλλη μια φόρα μαλώνουν μεταξύ τους, άρα γιατί να πάω στη συνέλευση». Τέταρτον, η ΣΣΠ και η ΠΚΣ, ο καθένας με τη σειρά του, μιλούσαν για το τι πέτυχε ο καθένας, για το πώς αγωνίζεται ο καθένας κλπ. Και ρωτάμε εμείς: σε αυτή την περίοδο που κυριολεκτικά μας παίρνουν τα πάντα, ποιος παράγοντας ήταν αυτός που ιστορικά κατακτούσε δικαιώματα; Εμείς απαντάμε το μαζικό φοιτητικό κίνημα και όχι μια παράταξη σαν άλλος ζορό! Τέλος όσον αφορά τις δωρεάν σημειώσεις που η ΠΚΣ έφερε ως πρόταση, η σκέψη μας είναι ότι αυτό που συμβαίνει είναι απαράδεκτο, δηλαδή οι καθηγητές να στέλνουν τους φοιτητές να πληρώνουν στα βιβλιοπωλεία και να εκτυπώνουν αυτά που ζητούν, αλλά και από την άλλη αυτή η πρόταση που λέγεται σε περίοδο χτυπήματος του δωρεάν συγγράμματος, δεν πρέπει να την υιοθετήσουμε γιατί πέρα ότι είναι η ίδια πρόταση της ΔΑΠ , που πέρυσι μιλούσε για ηλεκτρονικά συγγράμματα την ώρα μάλιστα που μας καθυστερούσαν τη διανομή συγγράμματος, και επειδή αυτή η πρόταση δίνει πάτημα στην πολιτική που χτυπά την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Η πάλη μας πρέπει να είναι για δωρεάν συγγράμματα και συγκεκριμένη ύλη. Γιώργος Χ., Ιστορικό Ιωαννίνων

νόμος Γαβρόγλου ήρθε ως συνέχεια των αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων των τελευταίων δεκαετιών (όπως ο νόμος Γιαννάκου, ο νόμος Διαμαντοπούλου κ.ά.), ενσαρκώνοντας για άλλη μια φορά τις επιταγές της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ. Συμπορευόμενος με τη γενική κατεύθυνση της παιδείας, ο νόμος Γαβρόγλου στοχεύει στην ελαχιστοποίηση της κρατικής χρηματοδότησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ, στην εύρεση εναλλακτικών πόρων χρηματοδότησης από τα ίδια τα πανεπιστήμια, στην υποβάθμιση του βασικού πτυχίου και τη δια βίου επί πληρωμή κατάρτιση. Στο πλαίσιο αυτό του νομοσχεδίου ήταν και η πρόταση του Κ. Γαβρόγλου για τη συγχώνευση του ΤΕΙ Ηπείρου με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πρόταση που συμπεριλάμβανε και την ίδρυση Τμήματος Μουσικών Σπουδών στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, πενταετούς φοίτησης, καθώς και μια σειρά από συγχωνεύσεις. Μια πρόταση που οικοδομήθηκε σε μια αστεία βάση του κοινού αντικειμένου της τέχνης, χωρίς να διευκρινίζεται γιατί θα έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο. Μια συγχώνευση που θα σήμαινε μοίρασμα της χρηματοδότησης στα δυο τμήματα χωρίς να διευκρινίζεται επισήμως τι θα σήμαινε αυτή η συγχώνευση για την ένταξη σ’αυτή ή για το πτυχίο. Έπειτα από την αποστασιοποίηση των καθηγητών από το ζήτημα, ο σύλλογος της καλών τεχνών έδωσε έναν αγώνα για δύο μήνες. Μέσα από τις συνελεύσεις αποφασίστηκαν μια σειρά από δράσεις όπως

διαδήλωση στο κέντρο των Ιωαννίνων, παράσταση διαμαρτυρίας στον ερχομό του Γαβρόγλου και στη σύγκλητο του πανεπιστημίου, κατάληψη του κτιρίου της Επιτροπής Ερευνών, σε αίθουσα του οποίου θα διεξάγονταν οι πρυτανικές εκλογές. Όλες οι δράσεις και ο αγώνας των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο ήταν αυτές που προκάλεσαν τη δήλωση του υπουργού «Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω τους λόγους μιας τέτοιας έντασης. Προ μηνός, σε συνάντησή μου με αντιπροσωπεία διδασκόντων της Σχολής Καλών Τεχνών με επικεφαλής τον Κοσμήτορα, καταλήξαμε ότι δεν είναι ώριμη η συμμετοχή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών στη Σχολή Καλών Τεχνών»! (Ο γρίφος ως προς την ξαφνική δήλωση του Υπουργού, λύθηκε στη συνέχεια: απαντά στην κατάληψη των φοιτητών. Ο τρόπος που έγινε η δήλωση ωστόσο, όπως επίσης και το momentum της δήλωσης, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες για τις Πρυτανικές εκλογές, εγείρει υπόνοιες πως η σκοπιμότητά της μπορεί και να συνδέεται με την προσπάθεια στήριξης συγκεκριμένων υποψηφίων Πρυτάνεων και Αντιπρυτάνεων, από μέρους του Υπουργείου.) Μια δήλωση του υπουργού Παιδείας με την οποία πήρε πίσω την απόφαση για συγχώνευση των τμημάτων, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επαναφερθεί το ζήτημα

Βαγγέλης, Καλών Τεχνών Ιωαννίνων

Η φοιτητική στέγαση απειλείται! Οι φοιτητές της Κέρκυρας σε έξωση! ε κινητοποίηση προχώρησαν οι φοιτητικοί σύλλογοι των τμημάτων Ιστορικού, Πληροφορικής, ΤΑΒΜ, Τεχνών ήχου και εικόνας του Ιόνιου Πανεπιστημίου στις 10 Οκτωβρίου, ημέρα Τετάρτη. Αφορμή της κινητοποίησης υπήρξε η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στις φοιτητικές εστίες, όσον αφορά στους πόσους φοιτητές μπορούν να προσφέρουν στέγαση. Από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους η φοιτητική μέριμνα έχει αρχίσει να «πετάει» φοιτητές στον δρόμο με αποτέλεσμα πολλοί να αναγκάζονται να φιλοξενούνται σε φιλικά τους πρόσωπα, να νοικιάζουν διαμερίσματα-«τρύπες» για τιμές που θα αντιστοιχούσαν σε επαύλεις, μέχρι και να εγκαταλείπουν την πόλη της Κέρκυρας, καθώς πλέον δεν μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά τις σπουδές τους. Με κατεύθυνση την υπεράσπιση της δικαιωματικά δωρεάν στέγασης οι φοιτητικοί σύλλογοι προχώρησαν αρχικά σε μια δυναμική παράσταση διαμαρτυρίας στο κτήριο της φοιτητικής μέριμνας με άμεσο αίτημα την παραχώρηση δωματίων σε όποιον φοιτητή το έχει ανάγκη. Αρχικά τα αιτήματα τους δεν βρήκαν θετική ανταπόκριση (αναμενόμενο), ωστόσο δεν πτοήθηκαν αλλά κλιμάκωσαν τις προσπάθειες τους παρεμβαίνοντας στην πρυτανεία δηλώνοντας πως δεν θα αποχωρήσουν από τον χώρο αν δε βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Έπειτα από πιέσεις η πρυτανεία δεσμεύτηκε να φιλοξενηθούν 54 εστιακοί σε ξενοδοχεία από την επόμενη κιόλας ημέρα (11/10) και την Δευτέρα 15 Οκτωβρίου η εστία θα ανοίξει για τους πρωτοετείς. Βέβαια το πρόβλημα δεν απαντήθηκε με μια ουσιαστική λύση, δεδομένης της αναλογίας πρωτοετών εισαχθέντων και του αριθμού των φοιτητών που μπορούν να διαμένουν στην εστία αξιοπρεπώς και όχι στοιβαγμένοι, πέντε φοιτητές σε ένα

δίκλινο δωμάτιο. Το ακόμα χειρότερο είναι πως σε μια πόλη που φέτος δέχθηκε περίπου 870 πρωτοετείς η εστία άνοιξε την πόρτα της σε μόνο 138 και οι αντιξοότητες δεν σταματούν εδώ. Μετά το πρώτο έτος οι φοιτητές που συνεχίζουν να επιθυμούν να μένουν σε χώρο της εστίας μετατοπίζονται από την πόλη σε ξενοδοχειακές μονάδες σε περιοχές που απέχουν σαράντα, μπορεί και παραπάνω, λεπτά με το λεωφορείο από τις σχολές τους δίχως δυνατότητα επιλογής. Υπό αυτές τις συνθήκες η επαναλειτουργία της εστίας και η αποδοχή 54 εστιακών από ξενοδοχεία, είναι μία πρώτη επιτυχία που πρέπει να αποτελέσει έναυσμα για συνέχιση των δίκαιων αυτών φοιτητικών διεκδικήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί πως το ζήτημα έχει τελειώσει και δεν μένουν περαιτέρω πράγματα να διεκδικηθούν. Μένουν να πραγματοποιηθούν ακόμα αρκετές κινητοποιήσεις ώστε να μπορέσουμε να πούμε πως το πρόβλημα λύθηκε και κανένας φοιτητής που θέλει να μείνει στην εστία δεν είναι στον δρόμο. Μία από αυτές είναι η προγραμματισμένη με την μορφή πορείας την πρώτη Νοεμβρίου, σύμφωνα πάντα με ανακοινώσεις των φοιτητικών συλλόγων, και ελπίζουμε να υπάρξει ανταπόκριση και συνειδητοποίηση από την πλευρά της πλειονότητας των φοιτητών. Η στέγαση είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους είτε διαμένει κάποιος σε μισθωμένο διαμέρισμά είτε όχι. Η προστασία της έχει να κάνει με την διατήρηση ενός δικαιώματος απαραίτητου αλλά και κατοχυρωμένου από τόσους προγενέστερους φοιτητικούς αγώνες. Το να το αφήσουμε στην μοίρα του υποδηλώνει μία αδιαφορία αδικαιολόγητη. Μάριος Μ., Μουσικών Σπουδών Κέρκυρας 17

περιοδικό

Φοιτητική Πορεία Ιωαννίνων:

Για τα προβλήματα σε Σίτιση-Στέγαση-Μεταφορές πολιτική των μνημονίων που σχεδόν εννιά χρόνια βιώνει με τον χειρότερο τρόπο ο λαός μας, δεν έχει αφήσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στο απυρόβλητο. Για μια ακόμη χρονιά, καλούμαστε ως φοιτητές να αντιμετωπίσουμε τα οξυμένα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική των περικοπών και της υποχρηματοδότησης. Ως Φοιτητική Πορεία θεωρούμε ότι ιδιαίτερα πάνω στα ζητήματα των Μεταφορών, της Σίτισης και της Στέγασης πρέπει να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συσπείρωση και ενότητα των φοιτητών.

Αστικά: Το ζήτημα των αστικών, της μεταφοράς δηλαδή, θα πρέπει να το δούμε σε 2 σκέλη κατά τη γνώμη μας! Σκέλος 1ο: Πριν και πάνω απ’ όλα αν θες να παρακολουθείς τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο έχεις το ελάχιστό μια ταρίφα 25€ το μήνα! Αυτό συμβαίνει διότι το Πανεπιστήμιο βρίσκεται έξω από την πόλη των Ιωαννίνων και έτσι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πας και να γυρίσεις από το Πανεπιστήμιο αν δεν χρησιμοποιήσεις το Αστικό. Το φοιτητικό εισιτήριο της μιας διαδρομής είναι 60 λεπτά που σημαίνει τη μέρα 1.20 €. Μπορεί αν το δεις ξεκομμένα σαν ποσό να θεωρήσεις ότι δεν είναι και πολλά, αλλά αν το δεις σε διάρκεια μήνα και ότι αυτά είναι μόνο και μόνο για να παρακολουθείς τα μαθήματα, είναι πάρα πολλά. Σκέλος 2ο: Τα αστικά λεωφορεία στα Γιάννενα είναι ιδιωτικά και ανήκουν σε 5 - 10 επιχειρήσεις. Τα κέρδη που βγάζουν είναι υπέρογκα αν σκεφτούμε ότι εξυπηρετούν 20.000 φοιτητές περίπου κάθε χρόνο. Την ίδια στιγμή κάθε πρωί χρειάζεται να περιμένουμε στη στάση και μία ώρα μέχρι να ανεβούμε σε κάποιο αστικό καθώς όλα είναι ασφυκτικά γεμάτα κι όταν πάλι ανέβουμε να “αναρωτιόμαστε” αν θα φτάσουμε μέχρι το Πανεπιστήμιο χωρίς να σκάσουμε. Πέρα από αυτό, τα δρομολόγια σταματούν πολύ νωρίς το βράδυ με αποτέλεσμα εστιακοί φοιτητές ή φοιτητές που μένουν στα προάστια να αποκλείονται από την πόλη γιατί θα αναγκαστούν να πληρώσουν την διπλή ταρίφα των ταξί. Γιατί το λέμε αυτό; Για διάφορους θιασώτες της ιδιωτικοποίησης που σκούζουν στα κανάλια ή στα αμφιθέατρα διδασκαλίας για τις επενδύσεις ή αλλιώς ιδιωτικοποιήσεις και πως τότε όλα θα είναι καλύτερα γιατί θα πληρώνουμε λίγο μεν αλλά θα λαμβάνουμε καλύτερες υπηρεσίες. Ο κύριος στόχος για οποιαδήποτε επιχείρηση είναι η μεγιστοποίηση των κερδών και η ελαχιστοποίηση του κόστους με αποτελέσματα σαν αυτά που ζούμε καθημερινά. Λέσχη: Είμαστε απ’ τα ελάχιστα Πανεπιστήμια πλέον που όλοι οι φοιτητές ανεξαιρέτως δικαιούνται δωρεάν φαγητό. Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι αυτό δεν είναι χατίρι, ούτε προνόμιο, είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες. Την ίδια στιγμή τα κριτήρια για το ποιος δικαιούται ή όχι υπάρχουν, απλά δεν εφαρμόζονται ακόμη. Η λέσχη είναι συμβεβλημένη με ιδιωτική εταιρία που χρηματοδοτείται από το κράτος. Αν -ή για την ακρίβεια όταν- το κράτος σταματήσει αυτή τη χρηματοδότηση τότε η υπάρχουσα λειτουργία θα αλλάξει άρδην. Αυτό δεν φαίνεται πολύ μακριά μιας και ο Νόμος Γαβρόγλου μιλάει για οικονομική αυτονομία των ΑΕΙ που σημαίνει «βρείτε τα λεφτά να αυτοχρηματοδοτείστε» που σημαίνει δίδακτρα, που σημαίνει επί πληρωμή φαγητό κλπ. Την ίδια στιγμή είναι γενική ομολογία ότι μέσα σε λίγα χρόνια τόσο η ποιότητα και η ποικιλία, όσο και η ποσότητα έχουν φτάσει σε τραγικά επίπεδα. Πλέον οι μερίδες χωρίς καμία υπερβολή συναγωνίζονται επάξια σε ποσότητα τους 18

μεζέδες που προσφέρονται στα τσιπουράδικα της πόλης. Είναι γενική ομολογία ότι δεν τρως στη λέσχη για να χορτάσεις αλλά για να ξεγελαστείς μιας και η σόδα στα φαγητά θα σε φουσκώσει και μετά από μισή ώρα θα νιώθεις σαν να μην είχες φάει. Αυτό είναι απότοκο του γεγονότος ότι η χρηματοδότηση για την παιδεία τα τελευταία μόλις χρόνια έχει κουτσουρευτεί πάνω από 50%. Εστίες: Ένα θέμα το οποίο απ’ όπου και να το πιάσεις βγάζει προβλήματα. Να μιλήσεις για τα 45€ χαράτσι κάθε μήνα; Αλλά είναι για να συντηρούμε καλές συνθήκες διαβίωσης στις εστίες. Τις βλέπουμε αυτές τις “καλές συνθήκες” όταν βρωμοκοπάει μούχλα, όταν πλημυρίζουν τα δωμάτια από τα κακοδιατηρημένα υδραυλικά, όταν ζεστό νερό και θέρμανση υπάρχει μόνο για δείγμα, όταν οι εστίες είναι ετοιμόρροπες. Και σαν να μην έφτανε το χαράτσι χρειάζεται κάθε χρόνο να αποδεικνύουμε το πόσο φτωχοί είμαστε ή αν είμαστε λιγότερο φτωχοί από ότι τον προηγούμενο χρόνο σημαίνει ότι είμαστε πλούσιοι και θα μας πετάξουν απ’ τις εστίες. Εκτός αυτού πρέπει μέσα σ αυτές τις συνθήκες και όντας αντιμέτωποι με τα πολλαπλάσια προβλήματα να περνάμε το 50% των μαθημάτων για να συνεχίσουμε να έχουμε δωμάτιο όταν πολλοί από τους εστιακούς εργάζονται για να καλύψουν τα προς το ζην. Φυσικά κάθε χρόνο αυτοί που δικαιούνται δωμάτιο είναι πολλοί περισσότεροι από τα δωμάτια που υπάρχουν και ακόμη οι πρωτοετείς δεν έχουν πάρει απάντηση έχοντας χάσει το 1ο εξάμηνο ουσιαστικά μιας και μένουν στις πόλεις τους αφού προφανώς δεν μπορούν να νοικιάσουν. Τι να κάνουμε; Αρχικά πρέπει να παλέψουμε αληθινά με τον εαυτό μας ώστε να μην μας καταπιούν τα τόσα προβλήματα και να δούμε τη διέξοδο όχι σε έναν δρόμο που οδηγεί στον γκρεμό και αυτός είναι ο δρόμο της ατομικής λύσης, αλλά να δούμε την διέξοδο και την ουσιαστική λύση των προβλημάτων στο δρόμο του συλλογικού αγώνα. Είναι ανάγκη που πηγάζει από την πραγματικότητα και δεν είναι φετιχ ή ουτοπία, να γίνουμε ενεργά μέλη των συλλόγων μας, να τους ζωντανέψουμε όπου έχουν σμπαραλιαστεί και υπολειτουργούν με ευθύνη διαφόρων και να δούμε πως μπορούμε να διεξάγουμε Γενικές Συνελεύσεις ώστε να συζητήσουμε ανοιχτά, συλλογικά και δημοκρατικά με τους συναδέλφους μας όλα αυτά και άλλα θέματα που μας απασχολούν. Δεν είναι το πιο εύκολο, δεν θα δώσει λύσεις “εδώ και τώρα”, είναι ο δύσκολός δρόμος. Κι αν κλείνουμε την «οργάνωση» σ’ όλες τις πτώσεις ας την εφαρμόσουμε εκεί που στα αλήθεια ξεχνάμε και εκεί που είναι αναγκαία! Να οργανωθούμε στους συλλόγους μας, να τους κάνουμε δικούς μας και όχι τσιφλίκι της μιας ή της άλλης παράταξης. Να διεκδικήσουμε: • Δωρεάν μεταφορές από και προς τις σχολές μας, περισσότερα δρομολόγια. • Μεγαλύτερες ποσότητες - καλύτερη ποιότητα στη Λέσχη. Δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές - ούτε σκέψη για οικονομικό αντίτιμο. • Να ανεγερθούν νέες εστίες και να ενοικιαστούν περισσότερα δωμάτια σε ξενοδοχεία, κανένας φοιτητής να μην χάσει ξανά το εξάμηνο, κάνεις να μην αναγκαστεί να σταματήσει τις σπουδές του. Όχι στο χαράτσι των 45€.

Να καταδικάσουμε τις κάθε είδους αυθαίρετες απαγορεύσεις! Να μην πετιέται κάνεις φοιτητής απ’ το μάθημα επειδή άργησε!

ίγουρα όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες τουλάχιστον μία φορά κάποιου περιστατικού όπου κάποιοι καθηγητές δεν επιτρέπουν σε αργοπορημένους φοιτητές να μπουν μέσα στην αίθουσα και να παρακολουθήσουν την παράδοση. Λοιπόν ας αρχίσουμε από κάποια βασικά Σημείο 1ο: Είναι πανεπιστήμιο κι όχι σχολείο! Πόσες φορές οι ίδιοι οι καθηγητές μας έχουν πει από την πρώτη μέρα κιόλας να ξεχάσουμε το Λύκειο, να ξεχάσουμε το σχολείο τόσο στο τρόπο λειτουργίας του όσο και στον τρόπο που διαβάζαμε; Κάποιοι όμως το θυμούνται όταν τους συμφέρει κάτι τέτοιο και συμπεριφέρονται σαν καθηγητές Λυκείου που αν αργούσες στο μάθημα δε σε άφηναν να μπεις και έπαιρνες απουσία. Σημείο 2ο: Στο Πανεπιστήμιο έχουμε διαλέξεις. Το να μην επιτρέψεις σε κάποιον την παρακολούθηση μέρους αυτής απαγορεύεται και αντίκειται στην ακαδημαϊκή ελευθέρια που προφυλάσσει την ελευθερία στη γνώση για τον καθένα. Η διάλεξη ορίζεται ως μια δημόσια ομιλία για κάποιο θέμα. Το γεγονός ότι είναι κάτι δημόσιο σημαίνει ότι μπορεί να έρθει ο καθένας που επιθυμεί χωρίς περιορισμούς στο πότε θα έρθει και στο πότε θα φύγει. Δεν έχουμε βρεθεί σε κάποια Διάλεξη για κάποιο θέμα πέραν των μαθημάτων που διδασκόμαστε να έχει έρθει κάποιος ακόμη και λίγο πριν το τέλος αυτής και να μην του έχει επιτραπεί η είσοδος! Γιατί άραγε να γίνεται εδώ κάτι τέτοιο; Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλουμε από αυτά τα φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας; Κρατούμενο 1ο: όταν κάποιος καθυστερεί 10-15 λεπτά ή μισή ώρα επιλέγει (πολύ σχετικό αυτό αλλά ας κάνουμε αυτή την απλούστευση) να χάσει ένα κομμάτι της Διάλεξης, το υπόλοιπο όμως που θα χάσει δεν είναι επιλογή του, αλλά προκύπτει από απαγόρευση και ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΣΗ. Αυτά γίνονταν σε άλλες σκοτεινές εποχές. Και κάτι τέτοιο δεν αποτελεί υπερβολή αλλά είναι αυτό που στην πράξη συμβαίνει όταν απαγορεύεις σε κάποιον να μπει διαφορετική ώρα από

αυτήν που εσύ άρχισες. Κρατούμενο 2ο: Μιας και στο Οικονομικό ακούμε συνέχεια για τα λεφτά των γονιών μας (φόροι) τα οποία εμείς «δεν τα σεβόμαστε». Μάλιστα… μερικοί όμως την ξεχνάνε αυτή την καραμέλα καθώς πώς γίνεται εσύ που σε ‘χω πληρώσει για να μου μεταδώσεις μια γνώση να μου τρως κατά μία έννοια τα λεφτά μου γιατί δεν μου μαθαίνεις απαγορεύοντας μου να παρακολουθήσω τη διάλεξη -για να μην αναφερθώ στα λεφτά που δίνω στα αστικά για να πάω και να ‘ρθω. Κλείνοντας, η τακτική του εκβιασμού που σου λέει ή φεύγεις εσύ ή εγώ κι άρα θα χάσουν όλοι την παράδοση ακριβώς για να τους στρέψεις εναντίον του συναδέλφου τους όχι μόνο σαν άνθρωπο δε σε τιμά αλλά πολύ περισσότερο δεν τιμά τη θέση σου ως παιδαγωγού. Δεν προάγουμε την ασυνέπεια, το αντίθετο. Αλλά περιστατικά αδικίας και κατάφορης καθηγητικής αυθαιρεσίας δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα. Γιατί κάνεις δεν μπορεί να ξέρει τον λόγο που κάποιος άργησε και δεν έχει καμία υποχρέωση ούτε να απολογηθεί ούτε να εκλιπαρεί γι’ αυτό που απ’ τη μία έχει πληρώσει, κι απ την άλλη έχει κατακτήσει, το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Ως Φοιτητική Πορεία καλούμε όλους τους φοιτητές να καταδικάσουμε τέτοια περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας έχοντας στο μυαλό μας ότι τέτοια περιστατικά (όπως και το όριο των ν+3 μαθημάτων, την κατάργησης της εμβόλιμης εξεταστικής κλπ) εντάσσονται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο εντατικοποίησης των σπουδών μας και λυκειοποίησης του Πανεπιστημίου. Αυτά κι άλλα πολλά θα ‘πρεπε να συζητιούνται και να λύνονται μέσα από το συλλογικό μας όργανο, τον φοιτητικό σύλλογο στον οποίο όλοι μας είμαστε μέλη του, το να γίνουμε όμως και ενεργά μέλη του εναπόκειται στον καθένα μας και τότε πολλά θα είναι διαφορετικά.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής: Πόσο “αναβαθμίστηκαν” τα ΤΕΙ; οιος βλέπει την “αναβάθμιση” των ΤΕΙ όταν τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν γίνονται πολύ χειρότερα; Oυσιαστικά τα προβλήματα ξεκίνησαν από νωρίς αφού με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής συνεπάγονται συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων (από 42 τμήματα πλέον υπάρχουν 26!). Ακόμα: 1) Επιλογή πτυχίου (πτυχίο ΤΕΙ ή πτυχίο πανεπιστημίου). Δηλαδή φοιτητές πολλών ταχυτήτων! Διάσπαση πτυχίου και χτύπημα στα επαγγελματικά δικαιώματα τα οποία δεν έχουν οριστεί ακόμα για το καθεστώς επί ΠΔΑ. 2) 2/3 του έκτακτου προσωπικού απολύονται και οι όποιες κενές θέσεις υπάρχουν θα καλυφθούν από πανεπιστημιακούς υποτρόφους (δηλ. προπτυχιακοί η μεταπτυχιακοί φοιτητές που θα δουλεύουν στο ίδρυμα χωρίς να πληρώνονται), άρα μείωση του διδακτικού προσωπικού και μέσω της μη ανανέωσης των συμβάσεων. 3) Υπεράριθμα τμήματα τόσο σε εργαστήρια όσο και σε θεωρίες. Η κατάσταση, ιδιαίτερα μετά και τις συγχωνεύσεις, είναι τραγική. Δεκάδες φοιτητές στοιβάζονται σε αίθουσες και εργαστήρια, πολλοί μένουν εκτός και ο κατάλογος δεν έχει τέλος...

4) Μείωση των εισακτέων. 5) Ίδρυση των 2ετών προγραμμάτων σπουδών που θα δημιουργούν «φθηνούς» εργαζόμενους με στοιχειώδη κατάρτιση, χωρίς κανένα επαγγελματικό δικαίωμα και όπου στα ΚΕΕ (Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης) προβλέπονται για κάθε απόφοιτο 960 ώρες πρακτικής σε κάποιους από τους ενδιαφερόμενους τοπικούς φορείς, δηλαδή απλήρωτη εργασία. Η χρηματοδότηση των προγραμμάτων θα προέρχεται από τον προϋπολογισμό του ιδρύματος, χρηματοδοτήσεις ΕΣΠΑ, χορηγίες ιδιωτών κ.ά., ενώ το εκπαιδευτικό προσωπικό για τα ΚΕΕ θα προέρχεται και αυτό από το ΠΔΑ. Και υπάρχουν και άλλα θέματα όπως οι ελλείψεις στις υποδομές σε αίθουσες και εργαστήρια που λειτουργούν με παλιό τεχνολογικό υλικό. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι δεν υπάρχουν φοιτητικές εστίες. Ο μόνος δρόμος για τους φοιτητές των ΤΕΙ είναι να συσπειρωθούμε στους συλλόγους μας και να αγωνιστούμε για να ανατραπεί η πολιτική υποβάθμισης των σχολών και των πτυχίων μας! Ιάσονας Π. 19

περιοδικό

Εξαγγελίες Γαβρόγλου για το νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις επιχειρούμενες αλλαγές στο Λύκειο: Μια αναγκαία απάντηση ν ο εμπαιγμός και η κοροϊδία αποτελούσαν επιστημονικά αντικείμενα, αναμφίβολα ο καλύτερος διδάξας θα ήταν το Υπουργείο Παιδείας. Και αυτό διότι οι εξαγγελίες Γαβρόγλου στις 3/9 για τις επιχειρούμενες αλλαγές στο Λύκειο και το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι γεμάτες από κούφιες εντυποσιωθηρικές λέξεις και ηχηρές περιγραφές για να συγκαλύψουν ουσιαστικά τις βαθιά ταξικές αντιεκπαιδευτικές αλλαγές που (και) αυτή η κυβέρνηση προωθεί. Μετά τη δημοσίευση των πορισμάτων της επιτροπής Λιάκου και του «Εθνικού-Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία» και ιδιαίτερα μετά την ψήφιση των νόμων για τις αλλαγές σε ΑΕΙ-ΤΕΙ τον Αύγουστο του 2017 και των αλλαγών στις δομές εκπαίδευσης τον Ιούνιο του 2018, έρχεται τώρα η σειρά της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να μπει στην «κλίνη του Προκρούστη» για να εναρμονιστεί πλήρως με τις αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.

Αλήθειες και ψέματα για τις νέες αλλαγές

δών που έχουν αρχίσει να θεσπίζονται σε διάφορα τμήματα ΤΕΙ, οφείλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο πως πρόκειται για σχολές με πετσοκομμένα έως ανύπαρκτα επαγγελματικά δικαιώματα, με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία αποφοίτων με πτυχία-κουρελόχαρτα και καταρτισμένων ελαστικών εργαζόμενων χωρίς κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα. «Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας θα συνοδευτεί από μία λελογισμένη αύξηση της ύλης». Αλήθεια. Πράγματι, το Υπουργείο Παιδείας δε θεωρεί ότι είναι αρκετή η επικέντρωση σε τέσσερα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, δεν είναι αρκετή η αφαίρεση της Ιστορίας και της Βιολογίας από τη Γενική Παιδεία, δύο μαθημάτων που έδιναν τη δυνατότητα στους μαθητές να έρχονται σε επαφή και να αποκτούν γνώσεις για την εξέλιξη των κοινωνιών και για τον φυσικό κόσμο, αλλά αυξάνει και την ύλη, μετατρέποντας το Λύκειο σε φροντιστήριο που μοναδικό σκοπό έχει την ταχεία μετάδοση της ιδιαίτερα ογκώδους διδακτέας ύλης.

Οι πραγματικοί στόχοι των αλλαγών στο Λύκειο

«Ευνοούνται κυρίως οι μαθητές που δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια για ιδιαίτερα και φροντιστήρια». Ψέμα. Κατά την άποψή μας, ο πραγματικός στόχος των επιΣτην πραγματικότητα οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται απροκάλυ- χειρούμενων μεταρρυθμίσεων είναι να εναρμονιστεί πλήρως πτα, αφού πλέον οι μαθητές θα φτιάχνουν μηχανογραφικά από η εκπαίδευση με τις επιταγές του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, όπως αυτές τη Β’ Λυκείου, και με βάση τις επιλογές τους (οι οποίες θα μπο- περιγράφονται ιδιαίτερα στις Συνθήκες της Λισαβόνας, της ρούν να αλλάξουν μέχρι τα μέσα της Γ’ Λυκείου- μετά θα είναι Πράγας, της Μπολόνιας, στο «εκπαιδευτικό μνημόνιο» της ΕΕ οριστικές μέχρι και το τέλος της Γ’ Λυκείου), οι σχολές θα και στις προτάσεις του ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση. Τι χωρίζονται σε σχολές «χαμηλής» και «υψηλής» ζήτησης. Είναι σημαίνει εναρμόνιση της εκπαίδευσης με τις επιταγές ΕΕβεβαίως προφανής ο σκοπός του διαχωρισμού των σχολών ΟΟΣΑ; και αυτός δεν είναι άλλος από τη δημιουργία αυριανών εργα- 1. Όξυνση των ταξικών φραγμών, κατηγοριοποίηση των ζόμενων που επίσης θα είναι «χαμηλής» ή «υψηλής» ζήτησης. μαθητών και συρρίκνωση του αριθμού των εισακτέων στην Ακόμα, η όξυνση της εξειδίκευσης και του εξεταστικοκεντρι- τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γι’ αυτό το λόγο σκοπός των εξαγγεκού χαρακτήρα του «νέου» Λυκείου, στο οποίο οι μαθητές θα λιών του ΥΠΕΘ είναι η δημιουργία τριών κατηγοριών μαθητών. καλούνται να διαλέγουν σχολή ήδη από τη Β’ Λυκείου, είναι Η πρώτη αφορά τους μαθητές που θα καταφέρουν να εισαπροφανές ότι πετάει έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία τα χθούν στις «καλές» σχολές και στα τμήματα «υψηλής ζήτησης». παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τους μαθητές «των Η δεύτερη αφορά εκείνους που θα εισάγονται στα τμήματα πίσω θρανίων», οι οποίοι δε θα έχουν πλέον θέση στο Λύκειο «χαμηλής ζήτησης» ή στα διετή προγράμματα σπουδών και που που μοναδικό σκοπό έχει την εισαγωγή στην τριτοβάθμια προορίζονται να γίνουν καταρτισμένοι χαμηλόμισθοι και χωρίς εκπαίδευση και όχι την ολόπλευρη και σε βάθος μόρφωση της επαγγελματικά δικαιώματα εργαζόμενοι, ενώ η τρίτη αφορά τα νέας γενιάς. Μάλιστα, για να ξεδιαλύνει τις όποιες αμφιβολίες, παιδιά που θα πάρουν -εφόσον το καταφέρουν- το απολυτήριο το Υπουργείο ξεκαθαρίζει ότι η κατάθεση μηχανογραφικού στη Λυκείου και που οδηγούνται στο μορφωτικό, εργασιακό και Β’ Λυκείου δεν είναι υποχρεωτική για όλους τους μαθητές, κοινωνικό περιθώριο. παρά μόνο για εκείνους που θέλουν να εισαχθούν στην τριτο- 2. Υποβάθμιση της Γενικής Παιδείας. Η πολιτική των μνημοβάθμια εκπαίδευση, δείχνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την νίων προτάσσει την πλήρη σύνδεση της εκπαίδευσης με την πόρτα της εξόδου από το σχολείο για χιλιάδες μαθητές ή στην αγορά εργασίας. Ο, τιδήποτε δεν αφορά το άμεσο επιχειρηματικαλύτερη οδηγώντας αρκετούς από αυτούς στην απλήρωτη κό κέρδος και την καπιταλιστική αγορά κρίνεται περιττό και μαθητεία και τη δωρεάν εργασία. αφαιρείται. Γι’ αυτό το λόγο καταργούνται η Ιστορία και η «Εισάγεται η ελεύθερη πρόσβαση στην Ανώτατη Βιολογία και για τον ίδιο λόγο αφαιρούνται και τα Λατινικά από Εκπαίδευση με την απόκτηση του απολυτηρίου». Ψέμα. Οι την πρώτη Ομάδα Προσανατολισμού. Όσα παραπλανητικά επιμόνες σχολές στις οποίες θα υπάρχει «ελεύθερη» πρόσβαση χειρήματα κι αν παραθέσει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, θα είναι οι λεγόμενες σχολές «χαμηλής ζήτησης» και τα διετή όσες αποπροσανατολιστικές κοκορομαχίες κι αν γίνουν στα προγράμματα σπουδών που δημιουργήθηκαν πέρυσι με το δελτία των οχτώ για τα Λατινικά και την Κοινωνιολογία, δε θα νόμο Γαβρόγλου. Όταν αναφερόμαστε, βέβαια, σε σχολές μπορέσει να κρυφτεί η ουσία της συντεταγμένης προσπάθειας «χαμηλής ζήτησης» ή στα περίφημα διετή προγράμματα σπου- υποβάθμισης και συρρίκνωσης των ανθρωπιστικών και κλασι20

κών σπουδών, αφού αυτές δεν ανταποκρίνονται «στις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας». 3. Εντατικοποίηση, εξειδίκευση, κατάρτιση. Σε συνέχεια της κατάργησης μαθημάτων Γενικής Παιδείας, η Γ’ Λυκείου μετατρέπεται -όπως ρητά παραδέχεται και το Υπουργείο Παιδείαςσε «προπαρασκευαστικό έτος για το Πανεπιστήμιο», ενώ το Λύκειο χάνει εντελώς τον παιδαγωγικό και τον ευρύτερα παιδευτικό του ρόλο. Γι’ αυτό οι Ομάδες Προσανατολισμού γίνονται τέσσερις, ώστε κάθε Ομάδα να αφορά μονάχα εξειδικευμένα επιστημονικά αντικείμενα και στείρα αποστήθιση αποσπασματικών γνώσεων. Γι’ αυτό προωθούνται ιδιαίτερα τα διετή προγράμματα σπουδών απ’ τα οποία θα βγαίνει καταρτισμένο φθηνό εργατικό δυναμικό, όπως ακριβώς επιτάσσει η αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων. 4. Υποβάθμιση του ρόλου των εκπαιδευτικών και προώθηση της αξιολόγησης. Στο «νέο» Λύκειο που οραματίζεται το Υπουργείο Παιδείας, οι εκπαιδευτικοί προορίζονται να είναι απλοί διεκπεραιωτές της εξεταστικής διαδικασίας, καθώς ο παιδευτικός τους ρόλος ουσιαστικά ακυρώνεται και βασική τους αρμοδιότητα πρέπει να είναι η προετοιμασία των μαθητών για τις εξετάσεις. Η επίταση του εξεταστικοκεντρικού χαρακτήρα του σχολείου, έχει βέβαια κι ένα ακόμη αποτέλεσμα: Οι ομάδες σχολείων και εκπαιδευτικών που θα «συνεργάζονται» για τη συγκρότηση των θεμάτων των εξετάσεων και για τη διόρθωσή τους, θα αφορά τους εκπαιδευτικούς και τις σχολικές μονάδες που θα πληρούν τους όρους και τις προϋποθέσεις της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής αξιολόγησης. Με αυτό τον τρόπο τίθεται ένα ασφυκτικό πλαίσιο που βάζει επί τάπητος την υποβάθμιση ολόκληρων σχολείων και τις απολύσεις εκπαιδευτικών που θα επιλέξουν να μη συμμορφωθούν με το εξεταστικοκεντρικό και αντιπαιδαγωγικό εκπαιδευτικό μοντέλο του Υπουργείου.

Οι επιχειρούμενες αλλαγές ως κομμάτι της πολιτικής των μνημονίων Όλα αυτά έρχονται να συντρίψουν περαιτέρω τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα μιας γενιάς που καλείται να συνηθίσει ως «κανονικότητα» την ανεργία, τις επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, την απλήρωτη ή ανασφάλιστη δουλειά, τους μισθούς και τα μεροκάματα πείνας, τη μετανάστευση. Όλα αυτά έρχονται να υποβαθμίσουν ακόμη περισσότερο τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση των χιλιάδων κλειστών σχολείων, του μειωμένου κατά 30% αριθμού των εκπαιδευτικών. Φτάνουν και περισσεύουν οι ευχές του υπουργού και των παρατρεχάμενών του στους μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα, που τους πετσοκόβονται τα μορφωτικά δικαιώματα και τους στερείται η εργασιακή προοπτική. Στους αναπληρωτές και μόνιμους εκπαιδευτικούς που καλούνται κάθε χρόνο να καλύψουν χιλιάδες κενά και μεταφέρονται απ’ τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Στους γονείς που είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να πετσοκόβονται, που απολύθηκαν, που βρίσκονται στην ανεργία και που παλεύουν με νύχια και με δόντια να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Όπως ξεδιάντροπα, ψευδώς και με απόλυτο κυνισμό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπόσχεται σ’ έναν λαό ρημαγμένο από τη βαθιά ταξική και αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων ότι «βγαίνουμε από τα μνημόνια» την ίδια στιγμή που υπόσχεται στους «εταίρους» ιμπεριαλιστές ότι «θα εφαρμοστούν ως το τέλος όλες οι δεσμεύσεις της χώρας», έτσι και το Υπουργείο Παιδείας, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας, ισχυρίζεται ότι δήθεν «αναβαθμίζει» τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η μόνη απάντηση που οφείλει να δώσει το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να ακουστεί καθαρά και ξάστερα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη: Οι εξαγγελίες του ΥΠΕΘ για τις αλλαγές στο Λύκειο ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!

Μαθητική-Φοιτητική Πορεία

Τα Λατινικά, η Κοινωνιολογία και μια αναγκαία σημείωση Οφείλουμε να κάνουμε μία σημείωση για το ζήτημα της κατάργησης των Λατινικών. Είναι καταρχήν φανερό ότι η συζήτηση γύρω από το συγκεκριμένο θέμα λειτουργεί εντελώς αποπροσανατολιστικά για το ουσιαστικό περιεχόμενο των επικείμενων αλλαγών και ως τέτοια πρέπει να ιδωθεί. Από την άλλη, δεν μπορεί το θέμα αυτό να αφήνεται βορά είτε στον ψευτομοντερνισμό του ΣΥΡΙΖΑ είτε στην αρχαιοπληξία της ΝΔ. Απέναντι στην αρχαιολατρία και την προγονοπληξία που προβάλλουν διάφοροι συντηρητικοί κύκλοι εντός και εκτός εκπαίδευσης δεν αρκούν εύκολες αναγνώσεις και απόλυτες κρίσεις, κυρίως μάλιστα από οργανώσεις που (θέλουν να) αναφέρονται στο προοδευτικό κίνημα και την αριστερά. Αν συνδεθεί η κατάργηση των Λατινικών με τις εξελίξεις στις καθηγητικές σχολές και την προσπάθεια απόσπασης της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία και ιδιαίτερα με την υποβάθμιση των πτυχίων των αποφοίτων των σχολών Ανθρωπιστικών Σπουδών, τότε φαίνεται ακόμη πιο έντονα πως σκοπός του συγκεκριμένου μέτρου είναι να πλήξει περαιτέρω τα επαγγελματικά δικαιώματα των και να αιτιολογήσει με τον τρόπο αυτό λιγότερες προσλήψεις φιλολόγων, να θέσει απέναντι με συντεχνιακό τρόπο φιλολόγους και κοινωνιολόγους, αλλά και να υποβαθμίσει το περιεχόμενο των ανθρωπιστικών σπουδών. Η αριστερά και το προοδευτικό κίνημα από πολύ παλιά τάχθηκαν απέναντι στην αρχαιομανία που χαρακτήριζε

και χαρακτηρίζει όχι μόνο τις ανθρωπιστικές σπουδές γενικά, αλλά και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ειδικά. Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει ότι οι αρχαίες γλώσσες δεν έχουν θέση στην εκπαίδευση γιατί «είναι νεκρές». Τα Λατινικά (προφανώς όχι με τον τρόπο που διδάσκονται σήμερα στο σχολείο, κάτι που όμως ισχύει για όλα τα μαθήματα και για το οποίο την πλήρη ευθύνη έχουν διαχρονικά όλες οι ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας που προωθούν τη στείρα αποστήθιση και την παπαγαλία), μπορούν να συμβάλλουν στην κατανόηση όχι μόνο ρωμαϊκών κειμένων ή λατινογενών γλωσσών, αλλά και ευρύτερα στη βαθύτερη γνώση των θεμελίων ολόκληρων επιστημονικών τομέων, της φιλοσοφίας, της ευρωπαϊκής ιστορίας, της αρχαιολογίας, ακόμη και της ελληνικής γλώσσας μέσω της συγκριτικής γλωσσολογίας. Γενικότερα, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε διαλεκτικά οποιαδήποτε επιστήμη, οφείλουμε να πούμε πως κανένα γνωστικό αντικείμενο, πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στις ανθρωπιστικές σπουδές δεν μπορεί να διδάσκεται ξεκομμένο από τη μήτρα του, αλλά πρέπει να εξετάζεται στην κίνηση και την ιστορικότητά του. Από την άποψη αυτή, θεωρούμε πως η κατάργηση των Λατινικών συνιστά πισωγύρισμα και όχι πρόοδο, όσο και αν δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη πως στο πλαίσιο του αστικού εκπαιδευτικού συστήματος κανένα πρόγραμμα σπουδών δεν πρόκειται να απαντήσει στις ανάγκες του λαού για πραγματική, ουσιαστική και ολόπλευρη μόρφωση. 21

περιοδικό

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

Λίγα λόγια για τις διαφορετικές απεργίες του Νοέμβρη ίγους μήνες μετά την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημό- σουν την απεργιακή μάχη, να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουνια, η κυβέρνηση εξακολουθεί να λαμβάνει νέα αντιλαϊ- λίες σε κάθε κλάδο, περιοχή και χώρο δουλειάς”. Την επόμενη κά και αντεργατικά μέτρα. Η θέση των εργαζομένων και στιγμή άλλαξε γνώμη, και αφού τόσο η ΑΔΕΔΥ όσο και το ΕΚΑ ιδιαίτερα των νέων είναι δυσμενέστατη. Η ανεργία παραμένει ανακοίνωσαν άλλη μέρα απεργίας το ΠΑΜΕ έγραψε στο πρωσε υψηλά επίπεδα, η απλήρωτη εργασία είναι συνηθισμένο τοσέλιδο του “Ρ” (23/10/2018) το “Κάλεσμα (σσ. του ΠΑΜΕ) σε φαινόμενο, η ημιαπασχόληση είναι πια καθεστώς, ενώ τα συντονισμένο απεργιακό αγώνα στις 14 Νοέμβρη”. voucher έχουν ενταχθεί στην εργασιακή καθημερινότητα. Όσο Με παρόμοιο τρόπο συμπεριφέρεται μέσα στα σωμαγια το φαινόμενο του brain drain αυτό έχει πάρει διαστάσεις τεία και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία αφού κατάγγειλε την ΑΔΕΔΥ για χιονοστιβάδας. «γραμμή διάσπασης του κοινού απεργιακού μετώπου δημόσιου Από την άλλη όσοι νέοι εργαζόμενοι αποφασίσουν και ιδιωτικού τομέα και αποδυνάμωσης της μαζικότητας των τελικά να παραμείνουν στη χώρα, στην Ελλάδα της ανάπτυξης, κινητοποιήσεων», έβαλε απεργία στη 1 Νοέμβρη. Την ίδια στιγο κατώτατος μισθός τους για εργαζομένους άνω των 25 ορίζε- μή η συνδικαλιστική της παράταξη συμφώνησε στην διοίκηση ται 586,08€ για τους εργατοτεχνίτες άνω των 25 ετών το κατώ- του ΕΚΑ για απεργία στις 14 Νοέμβρη. τατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 26,18€, ενώ για τους κάτω των 25 Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για δήθεν διακλαδικής ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται 510,95€ και για τους εργατο- απεργίας μπερδεύει ακόμη περισσότερο τους εργαζομένους τεχνίτες κάτω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται που γνωρίζουν ότι οι πανεργατικές ή οι διακλαδικές απεργίες σε 22,83€. καλούνται από τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα. Ας θυμηΣε αυτή την πραγματικότητα η απάντηση δεν μπορεί θούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια προσπάθεια να ξεχωρίσει, έφτακαι δεν πρέπει να είναι ο μοναχικός δρόμος. Δεν μπορεί και σε στις 30 Μάη 2018 να καλεί σε απεργοσπασία. δεν πρέπει να υπάρχει τη ψευδαίσθηση ότι μόνος του ο εργαΑυτή όμως η γραμμή για το εργατικό κίνημα βαθαίνει ζόμενος μπορεί να γλυτώσει τη λαίλαπα των μέτρων. Η απά- ακόμα περισσότερο την κρίση, διασπά ακόμα περισσότερο την ντηση πρέπει και μπορεί να είναι η μαζική πάλη και αντίσταση. ενότητα των εργατικών αγώνων, εντείνει την απογοήτευση, Και αυτό μπορεί να γίνει πρώτα και κύρια μέσα από το δρόμο γεννά αναπόφευκτα ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και νέα υποτων συνδικάτων, χώρηση. Στην πραγματικότητα η γραμμή αυτή προσφέρει Στις μέρες μας όμως η λέξη συνδικάτα συγχέεται με πολύτιμες υπηρεσίες στην ντόπια ολιγαρχία, ενώ αποτελεί την ξεπουλημένη ηγεσία τους, έχει ταυτιστεί με τη φιλοκυβερ- ισχυρό ανάχωμα στην ταξική και αγωνιστική ανασυγκρότηση νητική στάση που κρατούν τα μέλη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και του εργατικού κινήματος. Μόνο από τη μαζική ενασχόληση και ΑΔΕΔΥ, δηλαδή τα στελέχη των ΔΑΚΕ (παράταξη που έχει ανα- παρουσία στα σωματεία θα μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν τα φορές στην ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (παράταξη που έχει αναφορές στο δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Είναι υπόθεση του ΠΑΣΟΚ) και ΜΕΤΑ (παράταξη που έχει αναφορές στο ΣΥΡΙΖΑ). κάθε εργαζομένου να πάει στα σωματεία του. Αν δεν έχει Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι τα συνδικάτα. Τα σωματεία σωματείο στον τόπο δουλειάς του ο εργαζόμενος πρέπει να είναι η συλλογική έκφραση των εργαζομένων σε πανεργατικό προσπαθήσει μαζί με άλλους συναδέλφους να φτιάξει. και πανελλαδικό επίπεδο ιδιωτικού και δημόσιου αντίστοιχα Έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι η συνεχιζόμενη τομέα και αποτελούν μία μεγάλη κατάκτηση του ελληνικού πίεση στις υπάρχουσες ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και συνδικαλιστικού κινήματος! Και για να μπορέσουν να σταθούν ΑΔΕΔΥ μέσα από την πάλη που δίνει ο αριστερός προοδευτικός ξανά στα πόδια τους θα πρέπει να υπάρξει από τους εργαζομέ- κόσμος, καθώς και της πίεσης και της αγανάκτησης που ασκείνους και κυρίως τους νέους, καθημερινός επίμονος αγώνας ται συνολικά από τον κόσμο της εργασίας, έχουν αποτελέσματα, για να αλλάξει ο σημερινός συσχετισμός, όπου επικρατούν οι είτε αυτές είναι στάσεις εργασίας είτε είναι απεργίες. συμβιβασμένες δυνάμεις. Το επίδικο σήμερα λοιπόν, είναι οι μαζικές και συντοΥπάρχουν και σωματεία, όπως και σύλλογοι σχολών, νισμένες κινητοποιήσεις και σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπου έχουν γραμμές που οδηγούν σε διάσπαση των εργαζομέ- πει όλοι οι αγωνιστές εργαζόμενοι να δουλεύψουν. Γιατί αν νων και των συνδικάτων. Και αυτό γιατί, σε αυτά σωματεία επι- όλοι μαζί εντείνουμε τις προσπάθειές μας για μαζικά συνδικάτα κρατούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (παράταξη που έχει αναφορές τότε αυτές οι προσπάθειες θα έχουν αποτέλεσμα. στο ΚΚΕ) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και οι δύο αυτές συνδικαλιστικές παρατάξεις με τη στάση που κρατούν διασπούν τις μαζικές και Φανή Μ. συντονισμένες κινητοποιήσεις, μιας και συνηθέστατα προτείνουν διαφορετική πλατεία για τη συγκέντρωση των σωματείων και συνδικάτων που πλειοψηφούν ή ακολουθούν διαφορετική διαδρομή στις κινητοποιήσεις. Τελευταία μάλιστα προτείνουν ο καθένας τους και διαφορετική ημέρα απεργίας. Αυτή τη φορά το ΠΑΜΕ έδωσε το προηγούμενο διάστημα ένα μεγάλο αγώνα για να επικρατήσει η 8η Νοέμβρη ως τη μέρα απεργίας του, γράφοντας με πηχυαίους τίτλους στις αρχές του Οκτώβρη (“Ρ”, 3/10/18, σελ. 9) ότι “Διεκδικούμε αγωνιστικά, μαχητικά, με απεργία στις 8 Νοέμβρη!”, καλώντας συνδικαλιστικές οργανώσεις σωματεία και συνδικάτα “να οργανώ-

Eργατικά ατυχήματα σε εποχές μνημονίων

α εργατικά ατυχήματα δεν είναι μια καινούρια ιστορία. Εργατικά ατυχήματα, δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να συμβεί στον εργαζόμενο κατά την διάρκεια της εργασίας ή με αφορμή την εργασία και το οποίο οφείλεται σε απότομο ή βίαιο γεγονός, που προκαλεί στον εργαζόμενο ανικανότητα να εργασθεί πάνω από 4 ημέρες ή και απώλεια ζωής, σημειώνονται σε όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας, από τις κατασκευές και την καθαριότητα, έως τις μεταφορές και την ενέργεια. Ωστόσο τα νούμερα της τελευταίας δεκαετίας, της εποχής των μνημονίων, είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις επίσημων φορέων (μεταξύ των οποίων της ΕΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT), υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα συμβαίνουν περίπου 35.000-40.000 εργατικά ατυχήματα κάθε χρόνο, με περισσότερους από 120 νεκρούς. Με άλλα λόγια, κατά μέσο όρο τα τελευταία χρόνια κάθε 2 ώρες συμβαίνουν 3 εργατικά ατυχήματα και κάθε 3 μέρες ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι τα πιο πρόσφατα στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί αφορούν στο 2016, όπου τα δηλωθέντα ατυχήματα ανήλθαν σε 6.515 και τα θανατηφόρα σε 72. Γιατί υπάρχει, όμως, μια τέτοια απόκλιση στα νούμερα; Είναι γνωστό ότι τα στοιχεία είναι πάντα παραπλανητικά και η καταγραφή των εργατικών ατυχημάτων σκόπιμα ελλιπής, καθώς κάποια ατυχήματα συγκαλύπτονται από την εργοδοσία και δεν δηλώνονται ποτέ στις

αρμόδιες αρχές. Επίσης, τα επίσημα στοιχεία προφανώς δεν περιλαμβάνουν εργατικά ατυχήματα σε ανασφάλιστους ή σε ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά ούτε και σε εργαζόμενους στο σπίτι, σε περιστασιακά εργαζόμενους ή σε μαθητευόμενους, οι οποίοι συνήθως διστάζουν να δηλώσουν τέτοια προβλήματα. Ωστόσο, το βασικό ερώτημα παραμένει ένα: πού οφείλεται ο μεγάλος αριθμός των εργατικών ατυχημάτων και των γενικότερων προβλημάτων υγείας των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια; Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και υψηλής ανεργίας, οι συνθήκες εργασίας υποβαθμίζονται συνεχώς και αυτή είναι η βασική αιτία των εργατικών ατυχημάτων. Όταν κάποιος αναγκάζεται να δουλέψει καθημερινά υπερωρίες και να ξεπεράσει κατά πολύ το οκτάωρο, ή να δουλέψει υπερεντατικά χωρίς διαλείμματα ή επαρκή χρόνο ξεκούρασης, γίνεται αυτομάτως επιρρεπής στο ατύχημα. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις κάνουν τα πάντα για να αυξήσουν τα κέρδη τους και, ταυτόχρονα, να μειώσουν τα λειτουργικά τους έξοδα, με αποτέλεσμα να μην τηρούν στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας ή να μην εκπαιδεύουν επαρκώς το προσωπικό τους. Επίσης, είναι κοινός τόπος να ασκούν πιέσεις στους εργαζόμενους ώστε να επιτευχθούν συγκεριμένοι (ποσοτικοί κυρίως) στόχοι, που συνήθως συνδέονται άμεσα με την αμοιβή τους στο τέλος του μήνα, ενώ δεν διστάζουν να κάνουν συνεχείς μειώσεις προσωπικού αλλά να αυξάνουν τον όγκο δουλειάς, με συνέπεια πολλές φορές ένας εργαζόμενος να πρέπει να βγάλει δουλειά που αντιστοιχεί σε δύο! Αν σε αυτά προσθέσουμε την εργασιακή ανασφάλεια (απειλή απολύσεων, μειώσεων μισθών κτλ.), τον φόβο της ανεργίας, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση της δουλειάς, οδηγού-

μαστε σε εξαιρετικά στρεσογόνες καταστάσεις για τον εργαζόμενο και, με μαθηματική ακρίβεια, στην πρόκληση εργατικού ατυχήματος. Την ίδια στιγμή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 τα στατιστικά δεν είναι πολύ διαφορετικά: σημειώνεται ένα εργατικό ατύχημα ανά 4,5 δευτερόλεπτα και ένας άνθρωπος πεθαίνει κάθε 3,5 λεπτά, ενώ, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, 6.300 άνθρωποι χάνουν κάθε ημέρα τη ζωή τους εξαιτίας ενός εργατικού ατυχήματος ή μιας επαγγελματικής ασθένειας, ανεβάζοντας τον ετήσιο αριθμό θανάτων σε πάνω από 2,3 εκατομμύρια. Πρόκειται για νούμερα που σχετίζονται άμεσα με την αύξηση των χρόνων εργασίας, των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, των ελαστικών και εργολαβικών σχέσεων εργασίας. Όσο οι δείκτες ανεργίας παραμένουν σε υψηλά επίπεδα και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κυριαρχούν στον εργασιακό τομέα, τα εργατικά ατυχήματα θα αυξάνονται. Η εργασιακή ευελιξία που απαιτείται και τελικά επιβάλλεται στους σημερινούς εργαζόμενους έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση της υγείας τους. Η εργασία στην εποχή των μνημονίων αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως πλήρως αναλώσιμους και, χωρίς αναστολές, τους αφήνει έκθετους σε εργατικά ατυχήματα. Τελικά, οι σημερινές σκληρές μέθοδοι ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των επιχειρήσεων βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Ιωάννα Ζ.

περιοδικό

Οι έκτακτοι αρχαιολόγοι στη μάχη για υπογραφή ΣΣΕ Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων (ΣΕΚΑ) έχει επιχειρήσει το τελευταίο ενάμισυ έτος (πρακτικώς, από τον Μάιο του 2017 και την πρώτη του Γενική Συνέλευση με τη νέα σύνθεση του Διοικητικού του Συμβουλίου) να επανεκκινήσει και να κλιμακώσει την πίεσή του προς τον Σύνδεσμο Ανωνύμων Τεχνικών Εταιρειών (ΣΑΤΕ) με στόχο την υπογραφή νέας ΣΣΕ για τους συμβασιούχους αρχαιολόγους. Ας σημειωθεί ότι η τελευταία υπογραφή ΣΣΕ ανάμεσα στα δύο εν λόγω συμβαλλόμενα μέρη, έγινε το 2010 (ωστόσο μέχρι σήμερα η σύμβαση των αρχαιολόγων είναι στην πράξη ενεργή, γίνεται δεκτή σε πολλές περιπτώσεις και αρκετοί συμβασιούχοι αρχαιολόγοι τη διεκδικούν ως το μοναδικό νόμιμο πλαίσιο εργασίας τους). Ο ΣΑΤΕ, από τον Δεκέμβριο του 2017, οπότε και του εστάλη η πρώτη πρόσκληση (στα τελευταία χρόνια) για έναρξη συζητήσεων με τον ΣΕΚΑ, έχει προφασισθεί διάφορους λόγους για να ακυρώσει, σίγουρα να καθυστερήσει, τις διαδικασίες. Και βεβαίως, δεν αναγνωρίζει τη σύμβαση ως ενεργή. Κομμάτι της προσπάθειας του ΣΕΚΑ αναφορικά με την πίεση που μπορεί να ασκηθεί στον ΣΑΤΕ για να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις, ήταν η απεύθυνση των συμβασιούχων αρχαιολόγων σε «συγγενικά» σωματεία, στα δύο μεγαλύτερα εργατικά κέντρα της χώρας, σε δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, καθώς και στη ΓΣΕΕ. Καρπός της προσπάθειας αυτής ήταν οι ανοικτές επιστολές προς τον ΣΑΤΕ με κοινοποίηση στον ΣΕΚΑ που συντάχθηκαν από το ΠΣΕΠ ΥΠΠΟ (Πανελλήνιο Σωματείο Έκτακτου Προσωπικού του Υπουργείου Πολιτισμού), από την Ένωση Εκτάκτου Προσωπικού Υπουργείου Πολιτισμού Μακεδονίας Θράκης και Θεσσαλίας, και από την ΠΟΕΙΔΔ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου στο Δημόσιο), με

τις οποίες καλούν τον Σύνδεσμο Τεχνικών Εταιρειών πρακτικώς να σταματήσει να κρύβεται. Δελτία Τύπου εξέδωσε η ίδια η ΓΣΕΕ καθώς και το ΕΚΘ (Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), ενώ παρόμοιες ενέργειες αναμένονται από το ΕΚΑ (Εργατικό Κέντρο Αθήνας) και την ΟΙΥΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας). Ταυτόχρονα ο ΣΕΚΑ απευθύνθηκε στα μέλη του και ζήτησε τη συμβολή τους στην προσπάθεια συγκέντρωσης υπογεγραμμένων συμβάσεων της τελευταίας τριετίας, προκειμένου η διαπραγματευτική του ομάδα να μπορεί με «χειροπιαστό» τρόπο να αποδείξει στον ΣΑΤΕ ότι η σύμβαση για την οποία διεκδικεί επανυπογραφή, στην πράξη γίνεται ούτως ή άλλως αποδεκτή, σε σημαντικό βαθμό. Η διεκδίκηση της ΣΣΕ είναι μια μάχη, το οποίο σημαίνει ότι πάνω στο τελικό επίδικο της υπογραφής ΣΣΕ, και βαδίζοντας προς αυτό, διάφορες διελκυστίνδες και πιέσεις ασκούνται από και προς πολλές κατευθύνσεις. Ο Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων θα επιχειρήσει να γίνει (μόλις) ο 17ος σύλλογος/σωματείο που θα έχει υπογράψει μέσα στο 2018 ομοιοεπαγγελματική σύμβαση εργασίας. Ανεξάρτητα από την ακριβή τελική έκβαση της προσπάθειας αυτής, είναι σημαντικό ότι ο Σύλλογος σήκωσε το κεφάλι του, αφήνοντας πίσω αντικειμενικές και -κυρίως- υποκειμενικές αδυναμίες του, και βγήκε θαρρετά μπροστά σε συλλογικό αγώνα διεκδίκησης των δικαιωμάτων του. Αυτή τη στιγμή, αρκετά μάτια είναι στραμμένα στην προσπάθεια του ΣΕΚΑ. Τυχόν θετική έκβαση της συνολικής προσπάθειας και των διαπραγματεύσεων με υπογραφή ΣΣΕ, θα έχει την ιδιαίτερη σημασία της, και όχι μόνο για τους έκτακτους αρχαιολόγους. Δημήτρης Κ.

"Αυτό το λίγο είναι σου λέω μεγάλη πονηριά..." τίτλος του άρθρου αυτού, απ' τους στίχους γνωστού λαϊκού τραγουδιού, μπορεί να μοιάζει λίγο πιο γενικός κι αφαιρετικός σε σχέση με τις εργασιακές συνθήκες οι οποίες παραμένουν πολύ συγκεκριμένες και ζοφερές και μέσα στα χρόνια της κρίσης. Παρατηρούμε λοιπόν την τάση πολλών εργαζομένων, οι οποίοι φεύγοντας από έναν εργασιακό χώρο με κακές συνθήκες και πηγαίνοντας σ' έναν αντίστοιχο με λίγο καλύτερες, να δένουν τις μέχρι πρότινος ανησυχίες τους στο νέο τους "ήρεμο" λιμάνι. Μέσα σ' έναν κυκεώνα βέβαια ελαστικών σχέσεων εργασίας στη δίπλα κιόλας πόρτα, σ' ένα πλήθος αντεργατικών νόμων και ολοένα αυστηρότερης λιτότητας. Πόση σχέση έχει αυτή η ψευδαίσθησή τους όμως με την σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί; Καμία! Είναι η φύση της εργασίας τέτοια άλλωστε από μόνη της μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα που κι απ’ τα 500 σε λίγα παραπάνω ευρώ να πάει κανείς επί της ουσίας δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει ο εργαζόμενος να πάει σε κάτι καλύτερο αλλά ότι είναι επιζήμιες οι αντιλήψεις του εφησυχασμου. Την ίδια ώρα που οι σχέσεις εκμετάλλευσης στην αγορά εργασίας παραμένουν ίδιες κι απαράλλακτες, που το εκκρεμές της απόλυσης στέκει πάνω απ' το κεφάλι των εργαζομένων ως απειλή, που οι περικοπές μισθών και δικαιωμάτων παραμονεύουν, είναι μάταιο να θεωρούμε λοιπόν

μέσα σ' όλα αυτά ότι με κάποια παραπάνω ψιχουλάκια, λύσαμε έστω το προσωπικό μας πρόβλημα (το οποίο δεν είναι και το ζητούμενο άλλωστε). Κι επειδή οι νόμοι της εργασίας είναι αμείλικτοι μην ξεχνάμε ότι τα 500 ή 700 ευρώ τα έχουμε παράξει, αφήνοντας κέρδος στην εκάστοτε επιχείρηση, με δεκάδες παραπάνω χιλιάδες ευρώ για να μην καρπωθούμε στο τέλος ούτε το ελάχιστο απ' ό,τι στην ουσία δικαιούμαστε κι έχουμε δουλέψει. Ούτε ξαφνικά εξισώνεται η σχέση εργαζόμενων εργοδοτών με τις λίγο καλύτερες συνθήκες όπως κάποιοι μπορεί λαθεμένα να θεωρούν. Άλλωστε οι καλύτερες ή καλές συνθήκες εργασίας είναι το προβλεπόμενο, το οποίο θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο κι όχι να το κουβεντιάζουμε ως μια κάποια χάρη που μας δίνεται. Πολύ περισσότερο από σφαλερές αντιλήψεις που μπορεί να μας δημιουργούνται, αυτό που έχουμε χρέος είναι να συνειδητοποιούμε και να καταλαβαίνουμε κάθε φορά τη θέση του εργαζόμενου, τη θέση μας, τόσο στην εργασία μέσα όσο και στην κοινωνία συνολικά. Να διεκδικούμε όσα δικαιούμαστε, συλλογικά μαζί με τους συναδέλφους μας, μέσα απ’ τα σωματεία που αντιπροσωπεύουν τον κάθε κλάδο κι ειδικότητα, να μπολιάζουμε με αυτές τις ιδέες τους γύρω μας. Κι όχι να διαγωνιζόμαστε για το ποιος θα "γλιτώσει" απ' την καταιγίδα. Λίγη ώρα μάλιστα, πριν μας πάρουν την ομπρέλα! Μιχάλης Σ.

Για το πρόβλημα της μετανάστευσης ε Είναι φανερό ότι σε μια «λιγότερο ανεπτυγμένη», εξαρτη- νται σαν δυνατότητα να γνωρίσει κάποιος φοιτητής ανθρώπους μένη χώρα σαν την Ελλάδα, το να βρει κανείς (καλύτερη) άλλης εθνικότητας, άλλου πολιτισμού ή και να πάει απλά επιδοτούδουλειά στο εξωτερικό και να ζήσει εκεί αποτελούσε και μενες διακοπές και όσον μας αφορά δεν αρνούμαστε καθόλου ότι αποτελεί μία σκέψη για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. Μια σκέψη η πρώτη σκέψη χιλιάδων φοιτητών που πήγαν Erasmus ή που θα που γίνεται και πραγματικότητα για πολλούς, ιδιαίτερα σε συνθήκες πάνε θα είναι αυτή και μόνο. Αφήνουμε εδώ ασχολίαστο το ότι όλα αυτά τα ωραία περί όξυνσης της φτώχειας και της ανεργίας, όπως την περίοδο των γνωριμίας πολιτισμών κλπ μας τα προσφέρει απλόχερα η ΕΕ, για μνημονίων, την οποία (ακόμα) διανύουμε. Δεν είναι εύκολο να βρούμε τον ακριβή αριθμό των να τονίσουμε μια άλλη πτυχή του ζητήματος που αφορά τους φοιΕλλήνων μεταναστών που έφυγαν τα χρόνια των μνημονίων. τητές εξαρτημένων χωρών σαν την Ελλάδα: αν ο φοιτητής της Είμαστε δύσπιστοι ως προς τους αριθμούς που παρουσιάζουν Γερμανίας (ή της Αγγλίας και της Γαλλίας) έρχεται Erasmus στην δεξιοί κύκλοι (βλ.ΠΑΜΑΚ και Νέα Δημοκρατία) κυρίως για μια Ελλάδα μόνο για διακοπές συμβαίνει γιατί προφανώς δεν βλέπει το κάλπικη αντιπολίτευση (αφού και αυτοί ψήφισαν και εφάρμοσαν τα επαγγελματικό του μέλλον στην Ελλάδα, αλλά στην «ισχυρότερη» μνημόνια) και μιλούν για 500.000 μετανάστες με μεγάλο ποσοστό Γερμανία (ή την αντίστοιχη χώρα του). Αντίστροφα, όμως, ο «brain drain» (δηλαδή κατόχους τουλάχιστον πτυχίου). Από την άλλη Έλληνας φοιτητής, εκτός από διακοπές, πηγαίνει Erasmus ακριο ΟΟΣΑ και η ΕΛΣΤΑΤ μιλούν για 300.000 ανθρώπους που έφυγαν βώς για να δει πώς είναι τα πανεπιστήμια και η δουλεία στο εξωαπό την Ελλάδα, εκ των οποίων οι 200.000 Έλληνες κι από αυτούς τερικό γιατί τη «λύση» της μετανάστευσης την έχει σκεφτεί μάλλον προ πολλού. Κι αν δεν την είχε ήδη σκεφτεί, τη σκέφτεται αφού οι 116.000 τουλάχιστον πτυχιούχοι. Σε κάθε περίπτωση και άσχετα με αυτούς ή τους άλλους πάει Erasmus. Άλλωστε, αυτό το διαπιστώνουμε αν δούμε στις αριθμούς, η τάση φυγής στο εξωτερικό γιγαντώθηκε ιδιαίτερα για «Εμπειρίες Φοιτητών» (σε ιστοσελίδα για το Erasmus του Παν. τους νέους στα μνημονιακά χρόνια, ιδιαίτερα για τους κατόχους Πελοποννήσου), όπου διαβάζουμε για εμπειρίες φοιτητών, οι οποίπτυχίου, μεταπτυχιακού κλπ, καθώς σε αυτή τη φάση οι «ανεπτυγ- οι βρήκαν δουλειά σε «ανεπτυγμένη» χώρα και για να τους προμένες» χώρες ζητούν «μυαλά» και όχι εργατικά χέρια. Δεν υπάρχει σλάβουν σε αυτή τη δουλειά προσμετρήθηκε τοErasmus που παρέα νέων, όπου κάποιος ή κάποιοι να μην έχουν σκεφτεί σοβα- είχαν κάνει εκεί! Όσον αφορά την ιδεολογική εκστρατεία υπέρ του εξωτερά την μετανάστευση και γι’ αυτό πρέπει να αιτιολογήσουμε και να ρικού έχουμε να σημειώσουμε 2 ακόμα πράγματα: απαντήσουμε καθαρά σε αυτό το ζήτημα. 1) Διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα για τις ιμπεριαλιστικές, τις Μεγάλη ιδεολογική εκστρατεία υπέρ της μετανάστευσης «ανεπτυγμένες» χώρες. Ούτε εκεί τα πράγματα είναι εύκολα για από την κυρίαρχη προπαγάνδα τους εργαζόμενους, κάθε άλλο. Για παράδειγμα το να παρουσιάζεΑπό τη δημιουργία του ελληνικού κράτους το 1831, η ται ως μεγάλη ευκαιρία το να είσαι εργαζόμενος με 800, 1000 ή και κυρίαρχη αστική τάξη συνέδεσε τις τύχες της με τις τότε Μεγάλες 1500 ευρώ στην Γερμανία, όταν με 900 εκεί θεωρείσαι φτωχός, Δυνάμεις, μετέπειτα ιμπεριαλιστικές χώρες. Για να εξασφαλίσει την αυτό είναι τουλάχιστον ψέμα. εξουσία της απέναντι στο λαό βασίστηκε σε αυτούς και έγινε ένα 2) Η εκστρατεία υπέρ της μετανάστευσης έχει ενταθεί στα χρόνια των από τα τοπικά εξαρτήματά τους. Αυτή η κατάσταση φαίνεται πολύ μνημονίων και για έναν ακόμη λόγο: ο λαός αυτά τα χρόνια βγήκε στο περισσότερο σήμερα: η ντόπια ολιγαρχία δεν έφτιαξε ποτέ μια ανε- δρόμο, προβληματίστηκε, πίστεψε την τριετία 2010-12 ότι μπορεί να ξάρτητη οικονομία, δεν έφτιαξε ποτέ βαριά βιομηχανία, ενώ και η κερδίσει με τον αγώνα. Ακριβώς για να μην αναζητά ο λαός τη λύση όποια βιομηχανία δέχτηκε χτυπήματα τα μνημονιακά χρόνια, κατα- στον αγώνα για την αλλαγή της κατάστασης στον τόπο του, η κυρίαρχη στρέφει την ντόπια παραγωγή (με την Ελλάδα να θεωρούνταν η πιο προπαγάνδα του προβάλλει το «απλό»: «τι κάθεσαι να αγωνίζεσαι και γεωργική χώρα της ΕΕ, αναλογικά με τον πληθυσμό και την έκτασή να τρέχεις, πήγαινε αλλού που είναι καλύτερα τα πράγματα». της) και τους ντόπιους φτωχομεσαίους παραγωγούς, ξεπουλάει Η δική μας στάση κάθε μέτρο γης της χώρας άλλη μια φορά και γενικά μετατρέπει τη χώρα σε ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο με ζωτικό τομέα αυτόν Οι κομμουνιστές δεν αντιμετωπίζουν με εχθρότητα όσους των …υπηρεσιών, με πάνω από 20% ανεργία και πολύ περισσότε- πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης. Έχουν όμως καθήκον να ρη φτώχεια. Αντάλλαγμα για όλα αυτά: η ντόπια ολιγαρχία κερδίζει τους πουν την αλήθεια, να μην αφήσουν το λαό να εξαπατηθεί από μεταφέροντας πχ ξένο πετρέλαιο (εφοπλιστές), πουλώντας στο την ψευτολύση της μετανάστευσης. Η άποψή μας συνοψίζεται σε εσωτερικό τα προϊόντα που εισάγει και στήνοντας τις τράπεζές της δύο σημεία: Πρώτον, η ζωή μετανάστη θα είναι πάντα ζωή μετανάμε ξένο κεφάλαιο (τραπεζίτες). στη. Ακόμα κι αν καταφέρει παροδικά να βρει «καλές ευκαιρίες», Για να καλύψει τις ιστορικές ευθύνες της για τα παραπά- το πόσο καλές είναι σχετικό, καθώς θα είναι πάντα ο ξεριζωμένος, νω, η ντόπια ολιγαρχία επιδίδεται σε μια μεγάλη εκστρατεία εξω- ο χωρίς πολιτιστικούς και κοινωνικούς δεσμούς με τον τόπο στον ραϊσμού των ιμπεριαλιστών: «είναι φίλοι μας», «μοιραζόμαστε τις οποίο βρίσκεται και ο διπλά εκμεταλλευόμενος. Ας μην ξεχνάμε ίδιες αξίες», ή «δεν μπορούμε δίχως αυτούς». Ως συνέχεια, ιδιαίτε- μάλιστα ότι θα είναι πάντα ο αποδιοπομπαίος τράγος για τον φασιρα στα χρόνια των μνημονίων, η κυρίαρχη προπαγάνδα (βλ. σμό, όπου κι αν βρίσκεται, διότι θα «παίρνει τη δουλειά από τους Καθημερινή, ΣΚΑΙ, κομμάτι καθηγητών στα πανεπιστήμια) αφού ντόπιους». Δεύτερον, αποτελεί ύψιστο πατριωτικό καθήκον η δίνει μάχες υπέρ των μνημονίων που διαμόρφωσαν εδώ μια ζοφε- παραμονή στη χώρα και η αλλαγή της κατάστασης εδώ. Το «πάω ρή κατάσταση για το λαό, διαστρεβλώνει τις συνθήκες που επικρα- αλλού γιατί τα πράγματα εδώ είναι δύσκολα» αποτελεί μια σιωπητούν στο εξωτερικό και παρουσιάζει στην εργατική τάξη και το λαό ρή ή και ρητή μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης, της υποχώως εναλλακτική τη …μετανάστευση στις «ανεπτυγμένες» χώρες ρησης των αγώνων. Και αυτό πρέπει να αντιπαλέψουμε! Ο μόνος που είναι «οργανωμένες» κλπ. δρόμος με τον οποίο κατακτήθηκαν τα δικαιώματα είναι ο αγώνας Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτή την εκστρατεία έχουν τα προγράμ- και μόνο έτσι θα ξανακατακτηθούν και στο σήμερα. Και προοπτικά ματα Erasmus (όχι μόνο στην εξαρτημένη Ελλάδα, αλλά σε όλες τις ο μόνος τρόπος ώστε να εκλείψει το «brain drain», η μετανάστευση, «αδύναμες», εξαρτημένες χώρες της ΕΕ), τα οποία είναι προγράμ- η φτώχεια και η εκμετάλλευση είναι τα «μυαλά» να παλέψουν από ματα με τα οποία μπορεί κάποιος φοιτητής να σπουδάσει για κοινού με τα εργατικά χέρια για μια Ελλάδα εθνικά ανεξάρτητη και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (3-12 μήνες) σε χώρες της ΕΕ (και μια άλλη κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. σε μερικές ακόμα) ή και να κάνει πρακτική. Μάλιστα, παρουσιάζοΓιώργος Ρ., Νομική ΑΠΘ

περιοδικό

Η χρηματοδότηση χρηματοδότηση των αστικών πολιτικών κομμάτων είναι κού κοινοβουλίου εντόπισε όργιο παρατυπιών στη διαχείριση ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης πολιτι- της κρατική επιχορήγησης, αλλά δεν προέβη φυσικά σε καμία κής ιστορίας. Αίσθηση προκαλεί ο πακτωλός των χρη- κύρωση με την δικαιολογία ότι τα ελληνικά κοινοβουλευτικά μάτων που ανά τακτά χρονικά διαστήματα λαμβάνουν τα κόμ- κόμματα αντιμετωπίζουν δυσκολίες και χρειάζονται μία περίοματα από τον κρατικό κορβανά, δηλαδή από την φορολογία των δο προσαρμογής στις νέες οικονομικές συνθήκες! Εννοείται πολιτών οι οποίοι στενάζουν κάτω από το βάρος της οικονομι- φυσικά πως η κρατική επιχορήγηση δεν φορολογείται. Πέρα όμως από τα παραπάνω τα κόμματα του ελληνικής κρίσης. Λαμβάνοντας στο παρελθόν δάνεια με εγγύηση «αέρα», επιτυγχάνουν χαριστικές ρυθμίσεις από τις τράπεζες κού κοινοβουλίου πολλές φορές στο παρελθόν προσέφυγαν σε που ένα απλό νοικοκυριό δεν θα τις έβλεπε ούτε στα πιο τρελά «προνομιακό» δανεισμό από τις τράπεζες. Το θέμα των χρεών του όνειρα. Και όλα τα παραπάνω σε μία χώρα που στην Βουλή των κοινοβουλευτικών κομμάτων προς τις τράπεζες δεν είναι ψηφίζονται εν κρυπτώ τροπολογίες που απαλλάσσουν από ποι- καινούργιο, αλλά ήρθε ξανά στην επικαιρότητα στις αρχές του νικές ευθύνες πολιτικούς και ανώτερα στελέχη των τραπεζών Σεπτέμβρη όταν ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, και η δικαιοσύνη αποδεικνύεται επιλεκτικά τυφλή, ένα παίγνιο Άδωνης Γεωργιάδης, μετά από αγωγή που κέρδισε η τράπεζα Πειραιώς προέβη σε προκλητικές δηλώσεις σε διάφορα ΜΜΕ στην ουσία στο τσίρκο των πολιτικών εντυπώσεων. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο ζητώντας να διαγραφούν τα χρέη της αξιωματικής αντιπολίτευελληνικό πολιτικό τοπίο υπάρχουν τρεις μορφές κρατικής χρη- σης λόγω οικονομικών δυσκολιών! Δεν δίστασε μάλιστα να ματοδότησης για τα πολιτικά κόμματα. Η ετήσια που δίνεται κατά παρομοιάσει τις οικονομικές δυσκολίες της ΝΔ με εκείνες που την διάρκεια της κάθε χρονιάς, η εκλογική χρηματοδότηση σε αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός… Υπολογίζεται ότι τα κόμματα περίπτωση διεξαγωγής εκλογών ή ευρωεκλογών και η έκτακτη του παλιού δικομματισμού, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, χρωοικονομική ενίσχυση δήθεν για ερευνητικούς και επιμορφωτι- στούν πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ από διάφορα δάνεια κούς σκοπούς. Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε ότι τα που είχαν συνάψει στο παρελθόν με εγγύηση την κρατική χρηχρήματα των φορολογουμένων αντί να αξιοποιούνται για να ματοδότηση που θα λάμβαναν μέχρι το… 2020! Δηλαδή τα απολαμβάνουν οι πολίτες ουσιαστικές υπηρεσίες υγείας, παι- αστικά κόμματα λάμβαναν δάνεια προεξοφλώντας ότι στο μέλδείας και κοινωνικής πρόνοιας, αντί να γίνονται δημόσιες επεν- λον θα έπαιρναν στις εκλογές γύρω στο 40% ο καθένας, για να δύσεις και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, καταλήγουν στις εφαρμόσουν εκείνο το είδος της πολιτικής που εξυπηρετεί τα τσέπες των πολιτικών κομμάτων. Οι πολίτες ακόμα και αν δεν συμφέροντα των τραπεζιτών. Οι πολιτικές εξελίξεις όμως τους ψηφίσουν ποτέ τα συγκεκριμένα κόμματα, πληρώνουν κάθε χάλασαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια με αποτέλεσμα αυτοί που χρόνο κανονικά τα λειτουργικά τους έξοδα, αλλά και τα έξοδα κουνούν το δάχτυλο στον ελληνικό λαό να έχουν σταματήσει του προεκλογικού αγώνα και κάθε είδους άλλη δαπάνη. Το την αποπληρωμή των δανείων από το 2011. Όσον αφορά τις ύψος της κρατικής χρηματοδότησης υπολογίζεται αναλόγως με τράπεζες στις οποίες χρωστούν, τη μερίδα του λέοντος κατέτα ποσοστά που έλαβε το κάθε κόμμα στις τελευταίες εκλογές. χουν η Εθνική και η Πειραιώς, που εξαγόρασε την Αγροτική Και όλα αυτά σε ένα καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας και Τράπεζα, ενώ ακολουθούν η Eurobank και η Marfin. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας συγκάλυψης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τους πρώτους μήνες του 2018 η ίδια η αρμόδια επιτροπή του «πόθεν έσχες» του ελληνι- έδωσε εντολή για συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή

των πολιτικών κομμάτων για τα χρέη των κομμάτων. Η επιτροπή διαπίστωσε σωρεία αδικημάτων και παρατυπιών. Καταρχάς, οι τράπεζες δεν τήρησαν καμία διαδικασία ελέγχου με αποτέλεσμα να υπάρχει ακόμη και η περίπτωση να ενεχυριαστεί η ίδια κρατική χρηματοδότηση συγκεκριμένης περιόδου σε διαφορετικές τράπεζες! Από την άλλη πλευρά υπάρχει τεράστιο σκάνδαλο διαπλοκής, καθώς στην περίπτωση της ΕΤΕ και της Αγροτικής, οι κυβερνήσεις διόριζαν στο παρελθόν τα διευθυντικά στελέχη τα οποία με την σειρά τους χορηγούσαν τα δάνεια σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Σε αυτό το σημείο και για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το πού θα καταλήξει η υπόθεση, να αναφέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάποια εξεταστική επιτροπή της Βουλής και η αστική δικαιοσύνη ασχολούνται με το θέμα για να μπει έπειτα στο αρχείο. Το 2013 επί συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου ο εισαγγελέας Καλουδής εξέδωσε ένα πόρισμα που βασίστηκε στο αντίστοιχο πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος για τα δάνεια που χορηγήθηκαν στα κοινοβουλευτικά κόμματα για την περίοδο 2000-2011. Στο πόρισμα αυτό γινόταν αναλυτική αναφορά στα φαινόμενα διαπλοκής πολιτικών και ανώτατων τραπεζικών υπαλλήλων και ζητήθηκε η άσκηση δίωξης κατά συγκεκριμένων προσώπων. Η υπόθεση όμως «πάγωσε» για ένα μήνα μέχρι το βράδυ της 4ης Απριλίου 2013. Τότε τρεις βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, οι κ.κ. Δημήτριος Χριστογιάννης, Δημήτριος Τσουμάνης και Διονύσης Σταμενίτης, λίγη ώρα προτού ολοκληρωθεί η συζήτηση του νομοσχεδίου που είχε καταθέσει το υπουργείο Ανάπτυξης για «Διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις και άλλες διατάξεις», έφεραν προς ψήφιση τροπολογία που αμνήστευε –αναδρομικά- τους τραπεζίτες που άναψαν το «πράσινο φως» για την εκχώρηση των κομματικών δανείων! Την τροπολογία ψήφισαν φυσικά οι παρόντες βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι την ίδια περίοδο που τα σπίτια του ελληνικού λαού «βγαίνουν στο σφυρί» η

κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφερε το Μάρτιο του 2018 προς ψήφιση στη Βουλή τροπολογία η οποία ορίζει ότι η κρατική επιχορήγηση μέχρι και στο 50% είναι ακατάσχετη από απαιτήσεις τραπεζών, ακόμη και αν τα δάνεια που έχουν συνάψει τα πολιτικά κόμματα δεν εξυπηρετούνται. Και αν νομίσει κανείς ότι χέρι στα λεφτά του ελληνικού λαού έχουν βάλει μονάχα τα αστικά κόμματα, τότε κάνει φρικτό λάθος. Χαρακτηριστικά στις θέσεις του κεντρικού συμβουλίου της ΚΝΕ για το 12ο συνέδριο και ειδικά στη θέση 33 που αφορά την βελτίωση των οικονομικών της οργάνωσης διαβάζουμε: «Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δρουν, δρούσαν και θα δρουν πάντα στηριζόμενα στις συνδρομές και τις εισφορές των μελών και των φίλων.» Ουδέν ψευδέστερον! Χρόνια τώρα το ΚΚΕ λαμβάνει κάθε είδους κρατική χρηματοδότηση για να καλύψει τις λειτουργικές του δαπάνες. Και αν η αρπαγή των χρημάτων των πολιτών είναι μία φορά ανήθικη για τα κόμματα της αστικής τάξης, είναι πολλαπλά χειρότερη για εκείνους που λογοκοπούν δήθεν επαναστατικά στο όνομα του λαού και της εργατικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές φορές στο παρελθόν κατά την προεκλογική περίοδο το ΚΚΕ μέσα από τα ΜΜΕ που είχε στον έλεγχό του πρόβαλε σποτάκια των αστικών πολιτικών κομμάτων, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που στις σελίδες του Ριζοσπάστη υπάρχουν ολοσέλιδες διαφημίσεις των υπουργείων της κυβέρνησης και τραπεζικών ιδρυμάτων! Και αν το ΚΚΕ κομπάζει με κουτοπόνηρα επιχειρήματα ότι παίρνει τα λεφτά του αστικού κράτους και των τραπεζών, για να τα στρέψει εναντίον τους, όποιος θέλει να σκέφτεται και να πράττει ρεαλιστικά αντιλαμβάνεται ότι η οικονομική εξάρτηση έχει ως αποτέλεσμα την πολιτική εξάρτηση και την παροχή ανταλλαγμάτων. Κι αν δει κανείς τα πεπραγμένα του ρεβιζιονισμού στη χώρα μας, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι λίγες οι φορές που λειτούργησε ως «πυροσβέστης» κάθε φορά που η λαϊκή αγανάκτηση θέριευε και αναζητούσε διέξοδο. Κώστας Π.

περιοδικό

Στο κολαστήριο της Μόριας ους τελευταίους μήνες έρχονται στο φως της δημοσιότητας με την μορφή χιονοστιβάδας, μπαράζ δημοσιευμάτων για μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, που βρίσκεται στην λίστα του υπερταμείου, με τον ελληνικό λαό να παρακολουθεί άναυδος το έγκλημα να διαπράττεται μπροστά στα μάτια του, και με κανέναν να γνωρίζει τα ακριβή στοιχεία και το τέλος της λίστας αυτής. Λίγα μόλις χρόνια πριν ο Αλέξης Τσίπρας, όντας ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, στα πλαίσια μιας εκδήλωση του κόμματος στο Αμύνταιο, εκτόξευσε μύδρους εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά για τις ιδιωτικοποίησεις και το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου. Συγκεκριμένα δήλωνε για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ: «Τελείωσαν τα ψέματα. Δεν θα παίζουν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος με το μέλλον του τόπου, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το κόμμα που θα επωμιστεί μια εθνική καταστροφή». Και συνέχιζε: «Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η ΔΕΗ θα ξεπουληθεί». Μπορούμε να γεμίζουμε σελίδες με αντίστοιχα παραδείγματα, όπως χαρακτηριστική ήταν η καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ το 2013, θεωρώντας ξεπούλημα την πώλησή της για 300 εκατομμύρια ευρώ. Όμως δεν μεσολάβησε μεγάλο διάστημα για να φανεί ο πραγματικός υπόδουλος και ξενόδουλος χαρακτήρας και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στους ξένους εντολοδόχους της. Από την αρχή της διακυβέρνησης, μπήκαν στο τραπέζι οι διαπραγματεύσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, άλλοτε φανέρα και άλλοτε (κυρίως) μυστικά και πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού. Και αυτοί που φώναζαν, που έβαζαν κόκκινες γραμμές, μονομιάς τις σβήσανε και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ που θα ξεπουλιόταν για 300 εκατομμυρία τελικά ξεπουλήθηκε από την "αριστερή" Κυβέρνηση για 45 εκατομμύρια!! Μα δεν ήταν μόνο αυτό, μέρα με την μέρα μπαίναν στο πωλητήριο του ΤΑΙΠΕΔ λιμάνια, αεροδρόμια, ΔΕΚΟ και ό,τι κανείς μπορεί να φανταστεί και ό,τι πουλήθηκε προφανώς και πρόκειται για κερδοφόρες επιχειρήσεις που ξεπουλήθηκαν σε ευτελείς τιμές. Η δημιουργία του λεγόμενου Υπερταμείου το 2016 ήταν η ολοκλήρωση του έργου. Ό,τι ξεκίνησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η τωρινή με το ΤΑΙΠΕΔ, του οποίου να σημειώσουμε ότι διοικητικά στελέχη διώκονται για κακουργηματικές πράξεις που έφεραν ζημία στο δημόσιο εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, ολοκληρώνεται με το υπερταμείο (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ). Πρόκειται για ένα κατασκεύασμα των δανειστών, που ψηφίστηκε με το 3ο μνημόνιο και βάζει σε υποθήκη την κινητή και ακίνητη περιουσία του ελληνικού δημοσίου για 99 χρόνια. Θυγατρικές του Υπερταμείου είναι το Ταμείο Χρηματοπι-στωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το Ταμείο Αξιοποίησης και Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ (ΤΑΙΠΕΔ) και η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου ΑΕ (ΕΤΑΔ). Το υπερταμείο αποτελείται από ένα διοικητικό συμβούλιο, όμως τον καθοριστικό και αποφασιστικό ρόλο παίζει το εποπτικό συμβούλιο αποτελούμενο ουσιαστικά από ξένους και ντοπιους διορισμένους εντεταλμένους, οι οποίοι μπορούν να παίρνουν αποφάσεις για την αξιοποίηση-ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτούν σε κανέναν.

Είναι φανερό ότι το 3ο μνημόνιο και οι δεσμεύσεις περιλαμβάνουν το ξεπούλημα συλλήβδην της δημόσιας περιουσίας στο ντόπιο και ξένο μονωπολιακό κεφάλαιο. Και λέγοντας συλλήβδην εννούμε συλλήβδην. Ήδη έχουν ξεπουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί αεροδρόμια, λιμάνια, ΟΤΕ, ΟΣΕ ενώ στο υπερταμείο έχουν περάσει ο ΟΑΣΑ και οι θυγατρικές του (δηλαδή όλες οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας), ΕΛΤΑ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, ΟAKA, Ελληνικές Αλυκές, ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ, Διώρυγα Κορίνθου, Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας, Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης, ΔΕΘ - Helexpo και Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών. Τους τελευταίους μήνες υπογράφηκε μια λίστα από τον ίδιο τον Τσακαλώτο με κωδικούς 10.119 ακινήτων που περνούν στο υπερταμείο. Και εδώ καταλαβαίνουμε το συνολικό ξεπούλημα που προαναφέραμε. Η λίστα αυτή περιλαμβάνει πραγματικά τα πάντα: Κτήρια σχολείων, νοσοκομεία, πολιτιστικά κέντρα, αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία και μνημεία, αιγιαλούς, δάσικές εκτάσεις, περιοχές natura, πάρκα, αθλητικούς χώρους και παιδικές χαρές, αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα, ενώ να αναφερθεί ότι η λίστα των 70.000 ακινήτων (ιδιοκτησίας της πρώην Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου) που έχουν περάσει από το 2016 στο υπερταμείο δεν έχει ακόμη δημοσιοποιηθεί! Κάθε μέρα μαθαίνουμε μέσα από τα Μ.Μ.Ε. και από διοικητικά συμβούλια των εκάστοτε δήμων για εκατοντάδες δημόσια ακίνητα που βρίσκονται στο υπερταμείο. Όλη η Ελλάδα στο σφυρί και με τον λαό να παρακολουθεί ακόμη μουδιασμένος. Από την άλλη Υπουργοί και βουλευτές με περίσσιο θράσος βγαίνουν να πουν ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ψευδείς ειδήσεις και ότι ακόμα δεν έχει γίνει ταυτοποίηση, ότι οι εξαιρέσεις για αρχαιολογικούς χώρους, δασικές εκτάσεις κ.λ.π. θα ισχύσουν κανονικά και ότι δεν έχει ξεπουληθεί τίποτα. Όμως χόρτασε ο ελληνικός λαός τρία χρόνια τώρα από ψέμματα. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πλήρως ενημερωμένη για αυτά που ψήφισε και ο Τσακαλώτος το τι περιλαμβάνεται στη λίστα που υπέγραψε. Από τα προηγούμενα χρόνια έχει συσταθεί από την κυβέρνηση ειδική ομάδα από 40 "εμπειρογνώμονες'' και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουν ακριβώς αυτή τη δουλειά και να φτιάξουν τη λίστα ξεπουλήματος. Τέλος δημοσιεύτηκε έγγραφο που αποδεικνύει πέραν κάθε αμφισβήτησης ότι το Υπερταμείο έχει ήδη θέσει σε εφαρμογή την απόφαση Τσακαλώτου για την παραχώρηση προς εκμετάλλευση των 10.119 ακινήτων του Δημοσίου. Σύμφωνα με αυτό, η Εταιρία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ Α.Ε.), που έχει περάσει στο Υπερταμείο ξεπουλήματος (ΕΕΣΥΠ), ζητά από τον εκμισθωτή του συγκεκριμένου ακινήτου τα χρήματα από τα ενοίκια να κατατίθενται πλέον σε λογαριασμό της! Οι εισπράξεις λοιπόν ήδη έχουν ξεκινήσει όσο και αν η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι την συκοφαντούν. Και μια ενημέρωση, κατά τα άλλα βγήκαμε από τα Μνημόνια!!

«εδώ συντελείται μια ανθρωπιστική καταστροφή»… «Στον υπερπλήρη καταυλισμό η σωματική και σεξουαλική βία είναι συχνό φαινόμενο και η ελληνική κυβέρνηση δεν προστατεύει τους πρόσφυγες»… «Οι απόπειρες αυτοκτονίες αυξάνονται. Ακόμα και παιδιά από 6 μέχρι 8 ετών σκέπτονται την αυτοκτονία ως διέξοδο»… Πέρυσι οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» ανακοίνωσαν ότι οι πρόσφυγες με ψυχικά προβλήματα που υποβάλλονταν σε θεραπεία έχουν αυξηθεί κατά 50%. «Σήμερα είναι πολύ περισσότεροι»… Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν στον εκπρόσωπο της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», Λούκα Φοντάνα, σε συνέντευξή του που έδωσε στη γερμανικής εφημερίδας ΤΑΖ, αναφερόμενος στις καταστροφικές συνθήκες διαβίωσης στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας. Καθημερινές είναι πλέον οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις από ρεπορτάζ ξένων κυρίως ειδησεογραφικών μέσων, για την κατάσταση που επικρατεί στο hotspot - κολαστήριο στη Μόρια της Λέσβου. Παρά τις πρόσφατες μετακινήσεις προσφύγων, προς άλλα κέντρα φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα, η κατάσταση παραμένει εφιαλτική, αφού υπερδιπλάσιος πληθυσμός προσφύγων συνεχίζει να στοιβάζεται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Άθλιες συνθήκες υγιεινής, ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δημιουργούν καταστάσεις αυξανόμενης βίας και φόβου. Ο καταυλισμός χαρακτηρίζεται ως ο χειρότερος καταυλισμός προσφύγων του κόσμου, σύμφωνα με τον συντονιστή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Λ. Φοντάνα. Και όλα αυτά, με την σφραγίδα και την παρότρυνση της κομισιόν! Σε ρεπορτάζ των New York Times για τις συνθήκες που επικρατούν στη Μόρια, βρετανός αξιωματούχος που εκπροσωπούσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, φέρεται να πρότεινε να διατηρηθούν οι συνθήκες σε χαμηλά επίπεδα ώστε να λειτουργούν αποτρεπτικά για την άφιξη νέων προσφύγων στην Ελλάδα. Κάτι που φυσικά επιμελώς «ξεχάστηκε» να αναφερθεί από τα ελληνική ΜΜΕ. Η συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Όσοι πρόσφυγες καταφέρουν να

περάσουν από τα παράλια της Τουρκίας έχουν σαν μόνη λύση την παρατεταμένη παραμονή τους στα hotspots. Αυτή είναι και η μόνη θεσμικά νόμιμη οδός για την χορήγηση ασύλου σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο μόνος δρόμος για να φτάσουν στην χώρα προορισμού τους, περνά μέσα από τα κυκλώματα διακίνησης που λυμαίνονται όλα αυτά τα χρόνια, ολόκληρη την χώρα από το Αιγαίο, μέχρι τον Έβρο. Η κυβέρνηση ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες τις ΕΕ και διεκπεραιώνοντας την συμφωνία, αδιαφορεί εντελώς για τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής χιλιάδων ανθρώπων. Παρόλο που εμφανίζεται στις συνόδους της ΕΕ να ζητά καλύτερη ανακατανομή προσφύγων ανάμεσα στα κράτη-μέλη, ουσιαστικά νομιμοποιεί στο σύνολο της την αντιπροσφυγική πολιτική της ΕΕ. Η επιθυμία της όμως, για μεγαλύτερη παρουσία της Frontex στο Αιγαίο και οι νέες βάσεις που «παζαρεύει» με το ΝΑΤΟ, δεν μπορούν να κρύψουν τη βαθιά υποτελή, στάση της. Αναζητεί τη λύση στους ιμπεριαλιστικού μηχανισμούς σε μια προσπάθεια να ξεπλύνει τις δικές της ευθύνες. Σε αυτούς δηλαδή που δημιούργησαν το πρόβλημα και που με τις εκστρατείες τους ξερίζωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Αν από την μία η κυβέρνηση ακολουθεί αυτή την πολιτική, από την άλλη η συγκυβέρνηση της ΝΔ, πατώντας πάνω στις πολιτικές της ΕΕ και της κυβέρνησης, έχει στραφεί προς τα δεξιά της. Χωρίς να κάνει καμία κριτική στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, στρέφει τα πυρά της στους ανθρώπους που βρίσκονται σε ομηρία στα νησιά. Η κατάσταση στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης ειδικά στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Σάμος), δημιουργούν ασφυκτικές πιέσεις στους πρόσφυγες αλλά και στις τοπικές κοινωνίες δημιουργώντας έφορο έδαφος για την εμφάνιση ρατσιστικών και ξενοφοβικών φωνών. Αυτές τις φωνές προσπαθεί να εγκολπώσει ξανά, θέλοντας να τραβήξει ψηφοφόρους από την δεξαμενή της ΧΑ. Ειδικά σε αυτές τις τοπικές κοινωνίες προωθεί αυτή την πολιτική, με συστηματικό τρόπο, εδώ και καιρό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ΕΛΜΕ Λέσβου που η πλειοψηφούσα παράταξη ΔΑΚΕ, προκρίνει τη χρήση της λέξης «λαθρομετανάστης» από τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία του νησιού. Λεωνίδας Σ.

Βαγγέλης Σ. 29

περιοδικό

Ο μαύρος χρυσός να μην μαυρίσει το μέλλον μας και τη γη μας ιστορία με τα πετρέλαια στην Ήπειρο ξεκινάει από πολύ παλιά, από το 1919 όπου αναφέρονται για πρώτη φορά κοιτάσματα στην περιοχή. Το 1960 προχωράει η πρώτη ερευνητική γεώτρηση στη Λάβδανη. Το 2001 η εταιρεία «Enterprise» πραγματοποιεί την Γεώτρηση Δήμητρα 1 στο Καλπάκι, η οποία και διακόπτεται λόγω διαρροών και αδυναμίας διαχειρίσεων υψηλών πιέσεων. Το 2014 οι συζητήσεις για υδρογονάνθρακες ξαναφουντώνουν για να φτάσουμε στο 2017 όταν και υπογράφεται απ’ την κυβέρνηση και τον Υπουργό Περιβάλλοντος Γ. Σταθάκη η παραχώρηση 4.187 τετραγωνικών χιλιομέτρων για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων σ’ όλη την Ήπειρο στην πολυεθνική Repsol. Μόνο και μόνο το στάδιο της έρευνας σημαίνει καταστροφή καθώς μιλάμε για 11.500 γεωτρήσεις που θα χρειαστούν για την πραγματοποίησή τους τουλάχιστον 92.000 κιλά εκρηκτικών που σημαίνει απελευθέρωση πολλών τόνων επικίνδυνων αερίων. Μιλάμε για αποψίλωση 400 στρεμμάτων παρθένας δασικής έκτασης ακόμα και καταπάτηση περιοχών «Natura», για τη διάνοιξη δρόμων, για τα 220 ελικοδρόμια κλπ .Η όχληση της άγριας ζωής στη φάση των γεωφυσικών ερευνών αλλά πολύ περισσότερο στη συνέχεια, η ατμοσφαιρική και εδαφική ρύπανση, ο κίνδυνος ατυχήματος μεγάλης έκτασης στις παραγωγικές γεωτρήσεις κυρίως, σε συσχετισμό με τη σεισμικότητα της περιοχής καθώς και η ρύπανση των υδάτινων οικοσυστημάτων στις γεωτρήσεις και κατά μήκος των αγωγών και η επιβάρυνση του λιμένα εξαγωγής, με εγκαταστάσεις αποθήκευσης, επεξεργασίας και φόρτωσης, είναι θέματα που καθιστούν τη διαδικασία εξαιρετικά επικίνδυνη. Την ίδια στιγμή η Respol απολαμβάνει ειδικό καθεστώς με την αιτιολογία ότι πρόκειται για επένδυση εθνικού συμφέροντος. Ο νόμος περί υδρογονανθράκων (2289/95) που ψήφισαν όλα τα κόμματα εξουσίας δίνει το δικαίωμα στις εταιρίες της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης εκτάσεων (που σημαίνει απλά ότι σου παίρνουν το χωράφι έτσι απλά χωρίς να σε ρωτήσουν και πολύ) για την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Η Λευκίμμη συνεχίζει τον αγώνα της ενάντια στον ΧΥΤΥ έκα χρόνια μετά την κατασκευή του ΧΥΤΥ Νότιας Κέρκυρας και τις μεγάλες κινητοποιήσεις του Λευκιμμιώτικου λαού που σφράγισε με το αίμα της η Μαρία Κουλούρη, κυβέρνηση, περιφέρεια και δήμος φόρτωσαν την αδιαφορία τόσων χρόνων και στους κατοίκους της Λευκίμμης. Μετονόμασαν σε μια νύχτα τον ΧΥΤΑ σε ΧΥΤΥ και οι Λευκιμμιώτες μπήκαν ξανά σε τροχιά κινητοποιήσεων. Ένας ΧΥΤΑ που φυτεύτηκε στη θέση αυτή με πολιτικές αποφάσεις με ανύπαρκτες ή μελέτες τού «ποδαριού», χωρίς καμμιά ενημέρωση και συναίνεση των κατοίκων, χωρίς διαφάνεια δίπλα σε σπίτια, πάνω σε υδροφόρα στρώματα και αρχαιολογικούς χώρους, πάνω σε έδαφος πλούσιο, γόνιμο και παραγωγικό, σε περιοχή που ακόμα και οι επίτροποι της ΕΕ έκριναν ακατάλληλοι. Δέκα χρόνια μετά, μέρες πολιορκίας και κατοχής ξαναζεί η Λευκίμμη. Εκατοντάδες αστυνομικοί των ΜΑΤ έχουν εγκατασταθεί στη Λευκίμμη για να αντιμετωπίσουν τον «εχθρό λαό» μετά από αίτημα του δημάρχου Νικολούζου παρόλο που ο ίδιος έλεγε σε συνέντευξη του «…και προς Θεού να μη συγκρουστούμε» και ότι όποια λύση και να βρεθεί θα γίνει χωρίς τα ΜΑΤ. Ακόμα και την ώρα που τα ΜΑΤ πατούσαν το πόδι τους στο νησί ο ίδιος ψεύδονταν ασύστολα και αρνιόταν ότι τα είχε καλέσει. Εκατοντάδες αστυνομικοί που σύμφωνα με τα τοπικά ΜΜΕ κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο 10.000 15.000 ευρώ ημερησίως (σίτιση - στέγαση σε ξενοδοχεία). Η αστυνομία θα επιβάλλει σε ολόκληρες περιοχές 24ωρη απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι αγρότες που θέλουν να πάνε στα χωράφια τους να ποτίσουν πρέπει να έχουν έγγραφη άδεια της αστυνομίας. Συλλήψεις, προσαγωγές, τρομοκρατία. Η Λευκίμμη έγινε η ελληνική Λωρίδα της Γάζας. Ο παντελώς ξεχασμένος από κάθε κρατική μέριμνα Νότος, που ακόμα δεν έχει ούτε αποχέτευση, έπρεπε να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τα σκουπίδια όλης της Κέρκυρας, όλων των μεγάλων all inclusive ξενοδοχειακών μονάδων του νησιού. Το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας «δεσμευόταν» προεκλογικά ότι: «ούτε χαρτοπετσέτα δεν πρόκειται να πέσει στην Λευκίμμη» και τώρα τα σκουπίδια συνοδεύονται από τα ΜΑΤ και όπως χαρακτηριστικά είπε κάτοικος της Λευκίμμης «τα σκουπίδια τώρα έρχονται στη Λευκίμμη με τιμές αρχηγού κράτους». Τώρα ο ΧΥΤΥ Νότιας Κέρκυρας γέμισε, η αποκομιδή των σκουπιδιών στο νησί έχει σταματήσει και τα σκουπίδια συσσωρεύονται ξανά και σχηματίζουν βουνά.

Ο Ιατρικός Σύλλογος Κέρκυρας με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται ότι: «η παρατεταμένη αδυναμία αποκομιδής και διαχείρισης τους έχει δημιουργήσει ένα μόνιμο πλέον επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία περιβάλλον πέρα από κάθε όριο ανοχής και κατανόησης». Οι Λευκιμμιώτες συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, τα ΜΑΤ παραμένουν στο νησί. O δήμος δεν διαθέτει ούτε το αναγκαίο προσωπικό καθαριότητας, αφού είναι απολυμένο και απλήρωτο. Ολόκληρη η καθαριότητα από την αποκομιδή μέχρι την διαλογή έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτες εργολάβους. Ο ΧΥΤΑ Λευκίμμης επιβλήθηκε από έναν κοινωνικά άδικο, χωρίς αρχές, πρόχειρο σχεδιασμό της διάθεσης των στερεών αποβλήτων με κακέκτυπη αντιγραφή Οδηγιών και προτύπων της ΕΕ χωρίς να λαμβάνεται υπ’οψιν η νησιωτικότητα και το ορεινό ανάγλυφο της πατρίδα μας. Με κυβερνητικές εντολές με ευθύνες της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων και με τη συνενοχή των δημοτικών και περιφερειακών αρχών. Ένας ΧΥΤΑ- ΧΥΤΥ που θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην υγεία των κατοίκων, στο περιβάλλον και στην οικονομία της περιοχής. Βασικές αρχές ενός άλλου σχεδιασμού, που όπως έχει αποδειχτεί δεν είναι στις προτεραιότητες, ούτε της κυβέρνησης ούτε της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γιατί άλλα επιβάλλουν τα οικονομικά συμφέροντα, είναι: H αντιμετώπιση της ρύπανσης στην πηγή της, χωρίς μεταφορά της σε άλλες περιοχές με ενημέρωση και συναίνεση των τοπικών κοινωνιών με δημόσιο χαρακτήρα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Η μείωση και χρήση φιλικών προς το περιβάλλον συσκευασιών. Η διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση, επιλογή που ευαισθητοποιεί τον πολίτη, αξιοποιεί τα σκουπίδια και συμβάλλει στην αλλαγή του καταναλωτικού τρόπου ζωής. Έτσι θα μειωνόταν ο όγκος των σκουπιδιών στο 20% του σημερινού όγκου. Πίσω βέβαια από το πρόβλημα των σκουπιδιών και της διαχείρισης τους και στην Κέρκυρα και στο Γραμματικό και στην Κερατέα και αλλού βρίσκεται η κοινωνία της μόλυνσης, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και τα ισχυρά ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα που δεν έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες, αλλά το κέρδος. Θ. Κ.

Όταν σου τάζουν Λαγούς με… πετροδόλαρα: Μεγάλο είναι το αφήγημα που έχουν πάρει σκοινί-κορδόνι κυβέρνηση, τοπικοί άρχοντες και αναπαράγει μερίδα των ΜΜΕ για τις «πολλές θέσεις εργασίας» και για την ανάπτυξη του «πιο φτωχού άκρου της Ελλάδας». Αρχικά αν είναι τόσο μεγάλο το κοινωνικό όφελος γιατί δεν διοργάνωσαν ούτε μισή ενημερωτική εκδήλωση πριν βγει στο φως αυτό που γίνεται με την εμφάνιση της εταιρείας στα χωριά; Αυτό έγινε μόνο αφού πιέστηκαν απ’ τις αντιδράσεις του κόσμου και τότε έφεραν στρατιά κυβερνητικών στελεχών και «αντικειμενικών» επιστημόνων με ενημερωτικές ημερίδες ως άλλοι εκπρόσωποι τύπου της εταιρείας. Λοιπόν, όσα λέγονται για τις θέσεις εργασίας είναι ψέματα, διότι εννοούν κάποιους εκατοντάδες εργάτες που θα δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες με τον κίνδυνο εργατικού ατυχήματος να είναι κάτι παραπάνω από φυσικό επακόλουθο για ένα κομμάτι ψωμί, την ίδια στιγμή που ο καρκίνος θα θερίζει. Το υπόλοιπο υψηλό αμειβόμενο προσωπικό θα είναι εξιδανικευμένοι επιστήμονες από το εξωτερικό. Την ίδια στιγμή βέβαια, δε μιλάνε για τις πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας που θα χαθούν αφού καίριο θα είναι το πλήγμα στις υφιστάμενες δραστηριότητες πρωτογενούς παραγωγής (γεωργία, κτηνοτροφία, αμπελουργία, μελισσοκο-

μία, ιχθυοκαλλιέργειες κλπ) καθώς και για τον τουριστικό χαρακτήρα της (με τα ιδιαίτερα φημισμένα οικολογικά του χαρακτηριστικά). Ένας άλλος μύθος είναι για το ότι θα απολαμβάνουμε χαμηλότερες τιμές βενζίνης, πετρελαίου, φυσικού αερίου κλπ. Μπορούμε να δούμε τι γίνεται στην Καβάλα που οι τιμές είναι ακριβώς οι ίδιες με οποιοδήποτε άλλο μέρος της χώρας ενώ εξάγουν εδώ και 30 χρόνια από την περιοχή του Πρίνου. Πρέπει να χουμε κατά νου ότι αυτοί οι μύθοι που πλασάρονται στόχο έχουν να διασπάσουν την τοπική κοινωνία όπως έκανε και η Σκανδιναβική εταιρεία εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Πρέπει να ‘χουμε καλά στο νου μας ότι η Repsol δεν έπεσε απ’ τον ουρανό αλλά η εκποίηση του υπόγειου πλούτου της χώρας στις πολυεθνικές της ενέργειας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, σε συνέχεια της πολιτικής και προηγούμενων κυβερνήσεων και σε εφαρμογή μνημονικών επιταγών που εντάσσεται στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, κανένα όφελος δε θα ‘χει για τους εργαζόμενους και όλο το λαό. Αντίθετα έρχεται να αυξήσει τα κέρδη των πολυεθνικών, που όπως δείχνει η εμπειρία αφήνουν πίσω τους «κρανίου τόπο» αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Μια ματιά αρκεί να ρίξουμε στην περιφέρεια Μπαζιλικάτα στη γειτονική Ιταλία που αυτό που άφησαν οι εξορύξεις πίσω τους είναι λεηλασία και οικολογική καταστροφή από τοξικά αέρια, μόλυνση των νερών και αποψίλωση δασικών εκτάσεων. Την ίδια στιγμή παραδοσιακές δραστηριότητες όπως η κτηνοτροφία, η γεωργία, η αλιεία χάθηκαν σταδιακά ενώ η ανεργία και η φτώχεια αυξήθηκε και τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών περιορίστηκαν σημαντικά. Παρόμοια η εικόνα σε περιοχές όπως η Νιγηρία. Αυτά σε όποιες περιοχές δεν μετατρέπονται σε εμπόλεμες ζώνες. Οι πηγές και οι δρόμοι των πηγών ενέργειας είναι ενταγμένοι στον ευρύτερο γεωπολιτικό ανταγωνισμό ισχυρών οικονομικών κέντρων, για τον έλεγχο των πηγών και των αγωγών μεταφοράς ενέργειας με προεξέχοντα τον ρόλο του Αμερικάνικού ιμπεριαλισμού που θέλει να ανακόψει την ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης από την Ρωσία. Αυτό ενισχύεται από την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον πριν λίγους μήνες, αλλά και όντας οι ΗΠΑ τιμώμενη χώρα στη ΔΕΘ 2018 δίνοντας τα πάντα στους Αμερικάνους ευελπιστώντας σε μια πιο αναβαθμισμένη παρουσία της Ελλάδας στην περιοχή. Απ’ την άλλη η Ρωσία στο ενεργειακό παιχνίδι αναβαθμίζει τις συμμαχίες της με Ιράν, Συρία, Τουρκία. Μπορεί να μην έχουμε έτοιμη την απάντηση στο ενεργειακό πρόβλημα, ούτε λέμε ότι η υπόθεση αυτή είναι εύκολη και απλή κάτι που οφείλουμε να διερευνήσουμε. Γνωρίζουμε όμως ότι η έρευνα και η εξόρυξη στο υπάρχον πλαίσιο έχει να υποσχεθεί μόνο μαύρες μέρες για το μέλλον μας. Ξέρουμε ότι ο πλούτος της Ηπείρου είναι πράσινος και όχι μαύρος. Ο λαός της Ηπείρου οφείλει και μπορεί να ανακόψει αυτή την επέλαση των πολυεθνικών. Ήδη έχουν δημιουργηθεί επιτροπές εναντία στην έρευνα και στην εξόρυξη στα χωριά και στις πόλεις της Ηπείρου που προχωρούν σε συνεχείς ενημερώσεις των τοπικών κοινωνιών. Χρειάζεται όμως η μέγιστη δυνατή συστράτευση σ’ αυτό το δύσκολό αγώνα και με ενεργή την εμπλοκή και των νέων οι οποίοι πρώτα και κύρια θα υποστούμε τις συνέπειες αυτών των ενεργειών. Γιάννης Τ. 31

περιοδικό

ΧΟΡΗΓΟΙ ΚΑΙ «ΕΥΕΡΓΕΤΑΙ»:

Όταν το κράτος εξωραΐζει τους ολιγάρχες και νομιμοποιει την ασύδοτη κερδοφορία τους ο 2007, με προεδρικό διάταγμα, καθιερώθηκε η 30η Σεπτέμβρη ως ημέρα μνήμης των εθνικών ευεργετών της χώρας μας. Η Ελλάδα, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της σύστασής της ως ανξάρτητο κράτος, είχε την «τύχη» να βρίθει από τέτοιους ευεργέτες, προσωπικότητες του πλούτου, τα ονόματα των οποίων δόθηκαν στη συνέχεια σε δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία, φυλακές κοκ. Την τελευταία δεκαετία, τη δεκαετία της κρίσης δηλαδή, οι «μεγάλοι χορηγοί» βγήκαν ορμητικά στο προσκήνιο ενώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έφεραν και εξακολουθούν να φέρνουν προς κύρωση στο κοινοβούλιο, νομοσχέδια, το ένα μετά το άλλο, περί δωρεών διαφόρων ιδρυμάτων (Σταύρος Νιάρχος, Ωνάση κοκ). Δωρεών που αφορούν στον τομέα της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας. Όμως, ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο και ο στόχος των δωρεών και των

χορηγειών των εκάστοτε ευεργετών, εν ζωή και μη, ποια η αξία τους για το αστικό κράτος και ποια η σημασία τους τελικά για το λαό; Εξετάζοντας το ζήτημα από την πλευρά των διαφόρων «προθύμων» ευεργετών, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου, σίγουρα το κίνητρο δεν ήταν και δεν είναι οι αγνές τους προθέσεις και τα βαθιά φιλανθρωπικά αισθήματά τους... Κίνητρο, σε κάθε περίπτωση, ήταν και είναι το κέρδος αφού κάθε «δωρεά» (βαρύγδουπα ποσά που στην πραγματικότητα αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των κερδών των ολιγαρχών) ισοδυναμεί με αντίστοιχες φοροαπαλλαγές. Και βέβαια, δε θα μπορούσε κανείς να παραλείψει το γεγονός ότι όλες αυτές οι χορηγείες αποτελούν τελικά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις εργοδοτικές «αμαρτίες» των εν λόγω ευεργετών. Τι κι αν οι εργάτες σε διυλιστήρια, εργοστάσια κοκ πουλούν την εργατική τους δύναμη έναντι πινακίου φακής, τι κι αν εργάζονται

κάτω από εξοντωτικές συνθήκες, τι κι αν τα εργατικά ατυχήματα διαδέχονται το ένα το άλλο; Η ανέργεση πτέρυγας καρκινοπαθών σε νοσοκομεία, οι δωρεές για την παιδεία, οι δωρεές ασθενοφόρων σίγουρα επισκιάζουν εγκλήματα όπως π.χ. αυτό του Λάτση στα ΕΛΠΕ, που είχε ως συνέπεια τον τραγικό θάνατο τριών εργατών από πυρκαγιά. Κατά τα άλλα, οι χορηγείες στο πυροσβεστικό σώμα αποτελούν κατά «κοινή» ομολογία φιλανθρωπική πράξη που προκαλεί συγκίνηση... Όσον αφορά στο σκέλος του αστικού κράτους, είναι δεδομένο ότι στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, οι παραχωρήσεις και διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο είναι συνυφασμένες με την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική. Μπορεί ο λαός να στενάζει κάτω από τα βάρβαρα μέτρα των εξοντωτικών μνημονίων και να απειλείται με έξωση από τα σπίτια του λόγω χρεών, όμως οι οφειλές των μεγαλοκαρχαριών

προς το δημόσιο διαγράφονται εν μία νυκτί με τροπολογίες που ψηφίζονται στη Βουλή (βλ. τροπολογία σε νομοσχέδιο δημοσίων υπαλλήλων που είχε κατατεθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά το 2014, η οποία παραμένει ως έχει μέχρι και τις ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι δωρεές έρχονται να επισφραγίσουν τη νόμιμη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου. Φοροδιαφυγή η οποία γίνεται με τις ευλογίες του αστικού κράτους ενώ το ίδιο αποποιείται των ευθυνών του και ρίχνει το μπαλάκι των δαπανών για ζωτικούς τομείς της κοινωνίας, όπως αυτός της Υγείας, στην ιδιωτική πρωτοβουλία ενώ ταυτόχρονα επαφίεται στις διάφορες χορηγείες για να ξεμπερδεύει με τα επαχθή δημόσια «έξοδα». Έτσι, για παράδειγμα, την ώρα που οι εργαζόμενοι πληρώνουν βαρύ τίμημα για την -κατά τα άλλα- Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, τα σχολεία είναι αντιμέτωπα με τις διαρκείς και διογκούμενες ελλείψεις σε υποδομές, ενώ οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονται, με τις υποδείξεις μάλιστα των Δημοτικών Αρχών, να εκλιπαρούν τους εφοπλιστές για να τους χορηγήσουν εξοπλισμό. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του μεγαλοεφοπλιστή Μαρτίνου, ο οποίος έχει αυτοαναγορευτεί σε «μέγα χορηγό» των σχολείων της ανατολικής Αττικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά και επιβεβαιώνουν περί του λόγου το αληθές. Κλείνοντας, αυτός που για ακόμα μία φορά την πληρώνει είναι ο λαός. Φυσικά, κάθε φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου μετακυλύει το κόστος των «ευεργεσιών» στην τσέπη των λαϊκών στρωμάτων. Οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη διπλή καταλήστευση. Από τη μια μεριά, η φοροληστρική πολιτική -ιδιαίτερα αυτή των μνημονίων- εξανεμίζει καθημερινά εδώ και μια δεκαετία τα εισοδήματά τους, χωρίς φυσικά να απολαμβάνουν ακόμα και τα στοιχειώδη αγαθά του λεγόμενου κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία, πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση). Την ίδια στιγμή, το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις επιδίδονται σε μια ακραία επιχείρηση εξωραϊσμού του μεγάλου κεφαλαίου, για να συγκαλύψουν την ασύδοτη κερδοφορία του, που γίνεται πάνω στο έδαφος της πιο βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης των εργαζομένων. Και μπροστά σ’ όλα αυτά οι εργαζόμενοι και ο λαός θα πρέπει να λένε και «ευχαριστώ» στα μεγάλα αρπακτικά της ζωής τους. Μυρτώ Σ.

Ασθμαίνει η επιχείρηση νεκρανάστασης του μεταμορφωμένου ΠΑΣΟΚ μέσω ΚΙΝΑΛ

πτά μήνες μετά την πανηγυρική ίδρυσή του -απότοκο της παντοειδούς στήριξης ισχυρών οικονομικοπολιτικών κέντρων εξουσίας που κατευθύνουν από καιρό τα νήματα στα πλαίσια της ενορχηστρωμένης προπαγανδιστικής εκστρατείας «ολικής επαναφοράς» του χρεοκοπημένου πασοκισμού- το ελπιδοφόρο «νέο εγχείρημα» πνέει τα λοίσθια. Το περιβόητο Κίνημα Αλλαγής, προϊόν παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και επί μέρους καιροσκοπικών συμβιβασμών μιας χρήσης μεταξύ των πασοκογενών, και μη, δελφίνων -επίδοξων σωτήρων της κεντροαριστεράς,αποτέλεσε από τα γεννοφάσκια του πουκάμισο αδειανό. Μοναδικό δηθεν «συλλογικό όργανο λήψης αποφάσεων» -φερεντζές της επίπλαστης ενότητας μεταξύ των αλληλοϋποβλεπόμενων στρατοπέδων και εμπέδωσης της κυριαρχίας της Φ. Γεννηματά, αποτελεί το λεγόμενο πολιτικό συμβούλιο. Η αρχηγός του κεντροαριστερού μορφώματος -με πιο χτυπητό παράδειγμα τη «συνεδρίαση» για το μακεδονικό, όπου «κλήθηκαν όλοι να ακολουθήσουν τη γραμμή του ενός» (Θεοδωράκης)- φρόντισε εξαρχής να ξεκαθαρίσει πως την «πλειοψηφία την εκφράζει ο επικεφαλής, το μόνο εκλεγμένο όργανο και μάλιστα από τη βάση». Το εν λόγω ανοιχτό πραξικόπημα της αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, αναζω-

πύρωσε την κρίση και τα διαλυτικά φαινόμενα στην κομματική βαβέλ της Φ. Γεννηματά, οδηγώντας σε πρώτη φάση στην «προαναγγελθείσα» αποχώρηση του Θεοδωράκη, που «νόμιζε πως θα μπούμε στο ΠΑΣΟΚ και θα τους πάρουμε το μαγαζί» (Ψαριανός). Τη σκυτάλη πήρε ο «αντιδεξιός» Ραγκούσης, ο οποίος με κροκοδείλια δάκρυα ξιφούλκησε κατά της αρχηγού του ΚΙΝΑΛ που «κατήργησε το όργανο επειδή διαφώνησε μαζί της ...δεν υπάρχει πιο αντιδημοκρατική, σοκαριστική απόφαση». Ωστόσο, οι περιπτώσεις των Θεοδωράκη (που «ποτέ δεν αποδέχτηκε την ήττα του στις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού», συμφωνα με την ηγεσία Γεννηματά) και Ραγκούση (ο οποίος στοχοποιεί τη Φώφη ως «υπεργολάβο του Μητσοτάκη και υπάλληλο του Μαρινάκη», για να μπει τελικά στα αζήτητα από την πρόεδρο του νέου φορέα, διότι «συμπεριφερεται ως στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ»), δεν αποτελούν παρά την κορυφή του παγόβουνου. Η ανευ όρων υποταγή και στοίχηση των υπόλοιπων δελφίνων υπό τη μπαγκέτα της Φ. Γεννηματα δεν είναι καθόλου δεδομένη και στο βαθμό που οι προσωπικές στρατηγικές έχουν την τιμητική τους, ναρκοθετούν και κάθιστουν αβέβαιο το μέλλον του «νέου εγχειρήματος». Νίκος Κ. 33

περιοδικό

«Απολύτως απαραίτητη βία και σ’ όποιον αρέσει»...

υτό απάντησε εκπρόσωπος των αστυνομικών, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη σύλληψη του Ζακ Κωστόπουλου, έξω από το διαβόητο κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Επρόκειτο για τη σύλληψη ενός νέου ανθρώπου που με ματωμένους επιδέσμους και μη μπορώντας να σταθεί στα πόδια του, χτυπήθηκε, αλυσοδέθηκε πισθάγκωνα και λίγη ώρα μετά ξεψύχησε... «Σ’ όποιον αρέσει»... Άλλωστε επρόκειτο για μια... καθαρά τυπική πρακτική, αυτό που λένε «τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!). Είναι ο ίδιος εκπρόσωπος των αστυνομικών που δηλώνει ότι δεν είδε κανένα λιντσάρισμα ούτε του προξένησε αποστροφή και αποτροπιασμό η σκηνή ενός ανθρώπου ννα ψυχοραγεί πεταμένος στο πεζοδρόμιο... Είπαμε: όλα αυτά εντάσσονται στο πλαίσιο της «απολύτως απαραίτητης βίας». Στο ίδιο μήκος κύματος κι άλλοι αστυνομικοί. «Διεθνής πρακτική», «άτομο επικίνδυνο στο οποίο έπρεπε να μπουν χειροπέδες» κλπ. Μάλλον όμως η «απολύτως απαραίτητη βία» ερμηνεύεται κατά το δοκούν μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει πρόσωπα και καταστάσεις... Άραγε, αναρωτιέται κανείς, «απολύτως απαραίτητη βία» ήταν και η πισώπλατη γκλοπιά που σώριασε τον Ζακ Κωστόπουλο στο πεζοδρόμιο; «Απολύτως απαραίτητη βία» ήταν το να ριχτούν πάνω σε έναν άνθρωπο και να τον πιέζουν με χέρια και πόδια 6-7 αστυνομικοί, έναν άνθρωπο αιμόφυρτο, λιπόθυμο, με ματωμένους επιδέσμους στο κεφάλι; «Απολύτως απαραίτητη βία» ήταν οι χειροπέδες σε έναν άνθρωπο που ψυχορραγούσε; Αλλά και πάλι, αναρωτιέται κανείς, όλη αυτή η «τυπικότητα» του «αυτά μας μαθαίνουν», αυτό το “by the book”, δεν ίσχυε στην περίπτωση του περιβόητου μαχαιριού που γυρόφερνε ο ένας από τους αστυνομικούς με γυμνά χέρια εδώ κι εκεί, αλλοιώνοντας στοιχεία; Δεν ίσχυε στην περίπτωση που λήφθηκε ως δεδομένο το ενδεχόμενο της εισβολής και της απόπειρας ληστείας, με βάση μόνο τα όσα είπε ο κοσμηματοπώλης; Δεν ίσχυε όταν δεν αποκλειόταν ο χώρος και ο ιδιοκτήτης έκανε ό,τι ήθελε, σκουπίζοντας γυαλιά και... αποδεικτικά στοιχεία; Δεν ίσχυε όταν μπροστά στους αστυνομικούς κλώτσαγαν τον αιμόφυρτο Ζακ; Αλλά σιγά... Στην Ομόνοια έγινε το σκηνικό, σε κοσμηματοπωλείο... σίγουρα ληστεία από κανά “πρεζάκι” θα ‘ταν... Σε κάτι τέτοια χτυπάς πρώτα και μετά ρωτάς... Κάτσε πρώτα να εφαρμόσουμε «απολύτως απαραίτητη βία» και μετά βλέπουμε. Αφού αυτό λένε «τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!)...

**** Δέκα, μνημονιακά, χρόνια τώρα αυτό δεν γίνεται (ας μείνουμε στο κοντινό παρελθόν και το παρόν); «Απολύτως απαραίτητη βία» δεν «πρέπει» να εφαρμοστεί στους μαθητές και τους φοιτητές που ζητούν δημόσια και δωρεάν Παιδεία, μια θέση στο μέλλον; Στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, δεν πρέπει να εφαρμοστεί η «απολύτως απαραίτητη βία»; Αφού αναστατώνουν τον κόσμο μ’ όλα αυτά που λένε και που φωνάζουν στους δρόμους. Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις... Δεν θέλουν να πληρώσουν, λένε, τα βάρη της κρίσης. Αυτά δεν “σηκώνουν” «απολύτως απαραίτητη βία». «Τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!) θα το λένε μάλλον κι αυτό... Εντολές «από πάνω»... «Απολύτως απαραίτητη βία» και «σ’ όποιον αρέσει». «Μηδενική ανοχή» και «σ’ όποιον αρέσει». «Πρώτα χτυπάμε και μετά ρωτάμε» και «σ’ όποιον αρέσει»... «Τα αστυνομικά εγχειρίδια» (sic!) το λένε και «σ’ όποιον αρέσει»... «Άνωθεν εντολές εκτελούμε» και «σ’ όποιον αρέσει»...

Ποιος ποιον Το ζήτημα όμως είναι αλλού... Ποιος ποιον; Ποιος είναι αυτός που φτιάχνει τα «εγχειρίδια» και δίνει τις εντολές και το βασικότερο, ενάντια σε ποιον; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει πότε θα ασκηθεί η «απολύτως απαραίτητη βία», ενώ σε κάποια άλλη περίπτωση θα είναι όλα «OK» και δεν θα χρειαστεί να περάσουμε ούτε χειροπέδες; Ποιος ποιον; **** Τι κι αν καταρρίπτεται το ενδεχόμενο της ληστείας; Τι κι αν εν τέλει δεν βρέθηκαν αποτυπώματα του Ζακ στο μαχαίρι, στην ταμειακή, στα ράφια με τα κοσμήματα; Τι κι αν υπάρχουν βίντεο και μαρτυρίες που παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα από αυτή του κοσμηματοπώλη; Τι κι αν κλώτσαγαν το κεφάλι του Ζακ και πέταγαν γυαλιά πάνω του όταν αυτός βρισκόταν κάτω; Τι κι αν ένας όχλος που δεν θέλησε να ρωτήσει το πώς και το γιατί έφραξε τον δρόμο σ’ έναν άνθρωπο και άρχισε να τον κλωτσάει μπροστά τους; Οι αστυνομικοί έπραξαν “by the book”, ασκώντας την «απολύτως απαραίτητη βία»... Και μην ξεχνιόμαστε «σ’ όποιον αρέσει»... Γιώργος Β.

Η πραγματικότητα πίσω από το Next Top Model «Μα ποιος τους λέει να τα κάνουν όλα αυτά;» αναφωνεί η Βίκυ Καγιά βλέποντας ένα κορίτσι 18 χρονών με μπόλικες πλαστικές επεμβάσεις σε κορμί και πρόσωπο. Ας εξετάσουμε το παράδοξο της απορίας που θέτει η κ. Καγιά. Η ίδια και οι συνεργάτες της είναι που βάζουν κορίτσια να αναρωτηθούν αν γεννήθηκαν με αυτιά, δόντια, μύτες, οπίσθια, στήθη και ύψος κατάλληλα για να ανήκουν στην κατηγορία του fashion model. H ίδια και οι συνεργάτες της στέλνουν κορίτσια που έρχονται να θυσιάσουν την αξιοπρέπεια τους στο «θεό του μόντελινγκ», καταρρακωμένα σπίτι τους, γιατί δεν ταιριάζουν στις «προδιαγραφές» που πρέπει να έχει ένα μοντέλο. Και αναρωτιούνται μετά, «γιατί δεν αποδέχονται ότι είναι plus size μοντέλα;». Με το ίδιο ύφος σαν να λένε «μα καλά, δεν βλέπουν στον καθρέφτη πριν έρθουν;». Στο ίδιο show που ακούστηκε η φράση «Embrace your curves», για να έρθουν κορίτσια με «curves», και να τα απορρίψουν ακριβώς γι' αυτές τους τις καμπύλες. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι γιατί αυτά τα κορίτσια κρέμονται από τα χείλη του οποιουδήποτε θεωρείται για κάποιο λόγο -παράλογο- κατάλληλος για να κρίνει αν γεννήθηκες με αρκετά σωστές αναλογίες ώστε να μπεις σε ένα χώρο που σε αλέθει σαν σε κρεατομηχανή, σε βλέπει σαν κρεμάστρα ρούχων ή στην καλύτερη κούκλα βιτρίνας που πάνω της θα δείξει ωραία το εκάστοτε ρούχο, και θα σε πετάξει έξω αν αντιμιλήσεις στους «γκουρού» της μόδας όπως και έγινε τις πρώτες κιόλας μέρες του ριάλιτι που μια κοπέλα τόλμησε να πει πως δεν της κάνουν τα παπούτσια. Γιατί λοιπόν; Για τον ίδιο λόγο που κορίτσια όλων των ηλικιών που θέλουν να μοιάσουν στα supermodels της Victoria Secret και όχι μόνο, υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε εξαντλητικές δίαιτες που τις οδηγούν μέχρι και στο θάνατο πολλές φορές. Που πάνε και κάνουν εν γνώσει τους φτηνές και αμφιβόλου ποιότητας επεμβάσεις σε οπίσθια και στήθος για να μοιάσουν στην Kim Kardashian, η οποία «απέκτησε αυτό το κορμί με σκληρή διατροφή και γυμναστική» (όπως ισχυρίζεται η ίδια, και φυσικά δεν ισχύει). Ουκ ολίγες φορές είδαμε κορίτσια να πεθαίνουν από αυτές ακριβώς τις πλαστικές, γιατί εν γνώσει τους έβαλαν πάνω από την υγεία τους τη φιλαρέσκεια που διδάσκει από κάθε μεριά στη γυναίκα η σύγχρονη κοινωνία. Η γυναίκα λοιπόν στη σύγχρονη κοινωνία, εκτός από τέλεια μητέρα, τέλεια καριερίστρια, τέλεια νοικοκυρά, τέλεια σύζυγος, οφείλει να είναι και σουπερμόντελ. Ακόμη χειρότερα, αν δεν θέλεις η δεν μπορείς να κάνεις όλα αυτά, αρκεί να είσαι σουπερμόντελ. Αλλά, αν δεν είσαι και σουπερμόντελ, μπορεί να μην αρκείς για σύζυγος ή καριερίστρια. Όλα όμως «οφείλεις» να τα κάνεις όσο πιο τέλεια και φιλάρεσκα μπορείς, φίλη μου γυναίκα.

Με αυτά τα πρότυπα και τις απαιτήσεις μέσα στις οποίες μεγαλώνουν κορίτσια προορισμένα να παλεύουν καθημερινά με τους καθρέπτες τους, έχουν μεγαλώσει και αυτά τα κορίτσια, και αυτές τις αντιλήψεις και ανασφάλειές τους εκμεταλλεύεται η τηλεόραση, και μας δείχνει κορίτσια να κλαίνε που δε γεννήθηκαν με τα πρότυπα που αυτή προβάλλει, έκαναν επεμβάσεις για να μοιάσουν στα πρότυπα, αλλά και πάλι, όχι, δεν αρκούν. Όσο πιο ωραία γεννιέσαι, τόσο πιο πολύ πρέπει να προσπαθήσεις να μπεις στα πρότυπά τους. Αν δε γεννηθείς supermodel, (δηλαδή μιλάμε για κάτι τυχαίο), ποτέ δεν θα είσαι αρκετή για τον «λαμπερό» τους κόσμο. Ο οποίος κολυμπάει στη σιλικόνη, αλλά εςύ, όχι, ας φρόντιζες να γεννηθείς «με τις σωστές αναλογίες». Αυτόν τον γεμάτο ανασφάλειες, ωραιοπάθεια, σιλικόνη, κενό και σεξιστικό κόσμο τους που στήνουν ολόκληρες βιομηχανίες γύρω του, βιομηχανίες που στηρίζονται στη μόδα και τα πρότυπά της. Συμπληρώματα διατροφής, χώρες που κομμάτι της οικονομίας τους στηρίζεται σε φτηνές επικίνδυνες πλαστικές επεμβάσεις, πρακτορεία μοντέλων και μάνατζερ που συστήνουν γερές δόσεις ναρκωτικών ουσιών μέρες πριν τα σόου για να καλυφτεί η αφαγία. Ας μην παραλείψουμε τη σχέση του χώρου του μόντελινγκ με το εμπόριο σαρκός. Αυτός είναι ο κόσμος της “λάμψης” που παλεύουν να μπουν αυτά τα κορίτσια και που η κ. Καγιά και οι συνεργάτες της στην εκπομπή υπηρετούν πιστά χρόνια τώρα. Είναι δηλαδή έμπειροι στο να υποβάλλουν κορίτσια σε όλο αυτό τον εξευτελισμό χωρίς τύψεις και μάλιστα πλέον φανερά και χωρίς πολλές χρυσόσκονες, μπροστά σε όλο το πανελλήνιο. Τρομάζουμε στη σκέψη τι γίνεται πίσω από τις κάμερες. Και στη σκέψη πως όλος αυτός ο εξευτελισμός που φαντάζει θελκτικός και φυσιολογικός σε πολλούς, μπασμένος μέσα στα σπίτια μας πλέον, διδάσκει πως αν δε δεχτείς να σε στύψουν και δε σε κοιτάξουν σαν τον γάιδαρο της γνωστής παροιμίας στα δόντια, δεν έχεις υποβαθμίσει αρκετά τον εαυτό σου για να ανήκεις στην ανταγωνιστική κοινωνία μας. Σαν να σου λένε: «Την επόμενη φορά που θα πας σε συνέντευξη για δουλειά, άσ’ τους να σε εξευτελίσουν όσο θέλουν, και μην αντιμιλήσεις αν σε πάρουν, γιατί κοίτα, αν δεν χωράς στους στενούς κορσέδες τους, θα πάθεις τα ίδια». Ρενάτε Μ. 35

Οι αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: εικονογραφημένη ιστορία

(μια μικρή αναδρομή στην τελευταία 8ετία, 2011-2018) Ως γνωστόν, οι αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ διακρίνονται για τη λακωνικότητά τους. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχει για σύνθημά της φράση με περισσότερες από 3 λέξεις. Κατά κανόνα αποδίδεται ένα αρκετά ευρύ νόημα, τόσο ευρύ, που τελικώς …στερείται νοήματος.

Τα κεντρικά συνθήματα που κοσμούν τις αφίσες της ΔΑΠ, κάποτε θυμίζουν νουθεσίες γιαγιάδων και ηθικοπλαστικές προτροπές, ενώ λιγότερο εκφράζουν έναν, έστω αδρό, πολιτικό προσανατολισμό. Αν απουσίαζε το σύνθημα, δεν θα άλλαζαν πολλά στην ταυτότητα της αφίσας.

Φοιτητικές εκλογές 2011, Τετάρτη 18 Μαΐου,

Φοιτητικές εκλογές 2012, Τετάρτη 16 Μαΐου,

«θα είμαι εκεί.»

«Μπορείς να τα αλλάξεις όλα»

Θα ’λεγε κανείς ότι οι «Υπάρχει λόγος», λέει η σχεδιαστές των αφισών ΔΑΠ, και υποθέτουμε της ΔΑΠ επενδύουν σε ότι εννοεί πως η ψήφος ένα καθαρόαιμο απολιστη γαλάζια παράταξη τίκ προφίλ, και, από ’κει είναι σημαντική, ακόμα και πέρα, αφήνουν κι αν δεν της φαίνεται. αρκετό χώρο για γαλάΒέβαια, ο μισοαποφασιζιο χρώμα στο φόντο. σμένος να προσέλθει Οι «ταπετσαρίες» και οι στις κάλπες φοιτητής, «κουρτίνες», οι κολλημέκαι, μαζί του, ο αναπονες σε μια αφόρητα φάσιστος ψηφοφόρος, κουραστική επανάληψη δικαιολογημένα θα δια-η μια δίπλα στην άλλημαρτυρηθούν: Ωραία αφίσες, μετατρέπονται λοιπόν, έστω ότι «υπάρ(με την ποσότητά τους, όχι την ποιότητά τους) χει λόγος» να ψηφίσουμε ΔΑΠ. στις σχολές σε επίδειξη ισχύος. Η ΔΑΠ κερδίζει, Πειράζει να τον μάθουμε κι εμείς; αν η σχολή προεκλογικώς αποκτήσει, κυριολεκτικά, χρώμα γαλάζιο.

Φοιτητικές εκλογές 2013, Τετάρτη 17 Απριλίου,

«ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ» 36

Φοιτητικές εκλογές 2014, Τετάρτη 7 Μαΐου,

«υπάρχει λόγος»

Φοιτητικές εκλογές 2015, Τετάρτη 13 Μαΐου,

«ήρθε η ώρα»

Ασφαλώς, η αφαίρεση κάθε πολιτικού νοήματος και κάθε συνδικαλιστικού γνωρίσματος από μια αφίσα, δεν αποτελεί κατάπτωση μόνο για μία φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη, αλλά και για τον φοιτητικό κόσμο γενικά, στον βαθμό μάλιστα που η ΔΑΠ έρχεται πρώτη στις κάλπες σε ΑΕΙ και ΤΕΙ τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα αρκετά ενισχυμένη. Φαίνεται ότι, για τη ΔΑΠ τουλάχιστον, τα (πολλά) λόγια (και τα συγκεκριμένα μηνύματα στις αφίσες) είναι περιττά όταν μιλούν τα ποσοστά…

Φοιτητικές εκλογές 1986 Φοιτητικές εκλογές 2016, Τετάρτη 18 Μαΐου,

«βουλιάξτε τους φελλούς» Όμως κάποια στιγμή, στις αρχές του 2016, αρχηγός της ΝΔ έγινε ο Κυριάκος Μητοστάκης. Μια από τις πρώτες ενέργειές του ως πρόεδρος της γαλάζιας παράταξης ήταν να …διαλύσει (τον Απρίλιο του 2016) με συνοπτικές διδικασίες τη νεολαία του κόμματός του, την ΟΝΝΕΔ, καταγγέλλοντας ο ίδιος «μηχανισμούς εξυπηρετήσεων και διανομής προνομίων». Η φοιτητική νεολαία τής ΝΔ σάστισε με τις εξελίξεις, και δεν ήξερε πώς να σταθεί απέναντι στον νέο αρχηγό της ΝΔ, ενόψει μάλιστα φοιτητικών εκλογών. Για τον φόβο των Ιουδαίων, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προτίμησε να μείνει στο ίδιο βαθυστόχαστο μήνυμα (και στη μορφή) αφίσας του …1986. Πρόσθεσε λίγο περισσότερο γαλάζιο, και ένα επιπλέον «λ» στους ανορθόγραφους «φελούς». Ως εκεί με τις πολλές πολλές πρωτοβουλίες

Φοιτητικές εκλογές 2012, Τετάρτη 16 Μαΐου, «Μπορείς να τα αλλάξεις όλα» Τα κεντρικά συνθήματα που κοσμούν τις αφίσες της ΔΑΠ, κάποτε θυμίζουν νουθεσίες γιαγιάδων και ηθικοπλαστικές προτροπές, ενώ λιγότερο εκφράζουν έναν, έστω αδρό, πολιτικό προσανατολισμό. Αν απουσίαζε το σύνθημα, δεν θα άλλαζαν πολλά στην ταυτότητα της αφίσας. Με άρωμα από Survivor σκέφτηκε να επανέλθει η ΔΑΠ στις εκλογές του 2017. «Πιασάρικο», σκέφτηκε.

Φοιτητικές εκλογές 2017, Τετάρτη 17 Μαΐου, «μην τους δίνεις ΑΣΥΛΙΑ»

Όμως τα πράγματα έχουν αρχίσει να διαγράφονται άσχημα και για τη φοιτητική νεολαία του κόμματος. Τον Σεπτέμβριο του 2017, σχολιάζοντας υπόθεση στην Πάτρα με πολλούς φοιτητές να παραδίδουν την ίδια εργασία υπό τις ευλογίες της ΔΑΠ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σημείωνε κομψά: «Δεν μπορούμε να διανοηθούμε πως οι φοιτητικές παρατάξεις που εκπροσωπούν τη ΝΔ θα μπορούν να ενθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές…», για να μπει στο ψήτο: «Δεν θέλω να ξαναδώ αφίσα της ΔΑΠ σε κανένα πανεπιστήμιο, πολύ απέχει η αίσθηση καλαισθησίας και τάξης που υπάρχει σήμερα από την εικόνα που εγώ θα ήθελα για το δημόσιο πανεπιστήμιο», προετοιμάζοντας το έδαφος, κυρίως, γι’ αυτό: «Αλλάζει και ο ρόλος της ΔΑΠ, δεν έχει λόγο να συμμετέχει σε φοιτητικές εκλογές που αφορούν τους λίγους και αποξενώνουν τους πολλούς. Η έμφαση πρέπει να δοθεί στη δημιουργία Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών όπου η ΔΑΠ θα μπορεί να συμμετέχει, αλλά με ενιαίο ψηφοδέλτιο, έτσι ώστε να περιοριστεί ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων στον τρόπο με τον οποίο διοικούνται τα Πανεπιστήμια». Καλού κακού, και μέχρι να αποφασιστεί το επόμενο βήμα της, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ συνεχίζει στον δρόμο που έχει χαράξει εδώ και χρόνια, αυτόν της αφίσας κενής περιεχομένου, που ισορροπεί ανάμεσα σε διαφήμιση του ΟΠΑΠ και moto τουριστικής καμπάνιας. Αφού η συνταγή, γενικώς, φαίνεται να αποδίδει, γιατί να την αλλάξουμε; Τα λίγα λόγια ζάχαρη, καθόλου λόγια μέλι.

Φοιτητικές εκλογές 2018, Τετάρτη 16 Μαΐου,

«Μαζί σου, ΓΙΝΕΤΑΙ»

γκρίζες 1) …Απαντώντας του σε άπταιστα Περσικά, αποκρίθηκε: «Μολών λαβέ» Σε ‘χαλαρή’ συζήτηση με νέους βρέθηκε πέρυσι ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας με θέμα ‘το εγχείρημα της συνεργασίας για το στήσιμο των κοινωνικών επιχειρήσεων’. Όταν ξαφνικά απευθύνθηκε σε ένα νέο επιστήμονα Βρετανικής καταγωγής του είπε: «…πας πολύ καλά στην εκμάθηση των ελληνικών. Μπορείς να γίνεις και Υπουργός Οικονομικών κάποια στιγμή». Αν ταξιδεύαμε στο χρόνο τρία καλοκαίρια πίσω, σε κάποιο προαύλιο ιδιωτικού επαγγελματικού Λυκείου, στο διάλειμμα μεταξύ νεοελληνικής γλώσσας και έκθεσης, θα μπορούσε να πει κανείς ότι την ίδια πρόταση έκανε και στον κύριο Τσακαλώτο ο πρωθυπουργός.

2) (καμένη) Γη και Ύδωρ Σε συνάντησή του στο αμερικανικό Πεντάγωνο με το Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Μάτις, ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας διαμήνυσε: «Είναι σημαντικό για την Ελλάδα οι ΗΠΑ να αναπτύξουν στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα σε μία πιο μόνιμη βάση όχι μόνο στον Κόλπο της Σούδας, αλλά επίσης στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη». Δώστα όλα μπάρμπα. Να αναβιώσει η χρυσή εποχή της Αμερικανοκρατίας. Τώρα που τα 60’s είναι και στιλιστική μόδα. Να ντυθούμε εμείς Λαμπράκηδες και Μπελογιάννηδες και εσείς Παπαδόπουλοι και Παττακοί.

3) Μέσα στα ΜΑΤΙα σου ο κόσμος όλος - Έρωτας, έρωτας κεραυνοβόλος Για την δολοφονική φωτιά στο Μάτι Αττικής ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης δήλωσε: «Η Περιφέρεια Αττικής δεν έχει ευθύνες για την πυρκαγιά στο Μάτι, γιατί από την πρώτη στιγμή που ξέσπασαν, την Κυριακή, η Ρένα Δούρου ήταν στο συντονιστικό της πυροσβεστικής». Είναι να αναρωτιέται κανείς που βρίσκεται το επιχείρημα στην παραπάνω κουβέντα. Επειδή βρέθηκε δηλαδή η περιφερειάρχης στο συντονιστικό κέντρο της πυροσβεστικής ως όφειλε, αυτομάτως οι ευθύνες της πολιτείας διαγράφονται; Αλλά βέβαια ως γνωστό η κυβέρνηση αυτή παρέλαβε χάος από την προηγούμενη και η προηγούμενη από την προπροηγούμενη κοκ. Εεε να ξεθάψουμε τον Καποδίστρια τότε να του ζητήσουμε τον λόγο.

4) Δεν μας τα λέτε καλά “Ο Βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιονγκ- Ουν και ο Νοτιοκορεάτης πρόεδρος Μουν Τζε-Ιν συμφώνησαν σήμερα (19/09/2018) σε μια σειρά μέτρων με στόχο μια συμφωνία ειρήνης ανάμεσα σε Βόρεια και Νότια Κορέα”. Αυτός ο τρελός καταπιεστικός δικτάτορας, που είναι με το χέρι στο κουμπί, έτοιμος να εξαπολύσει πυρηνικές κεφαλές που θα μετατρέψουν όλο το δυτικό ημισφαίριο σε μαύρη τρύπα πάει και υπογράφει συμφωνίες ειρήνης; Ως εδώ και μη παρέκει. Τόσα χρόνια περιμένουμε να γίνει ο κακός χαμός και εσείς μας το χαλάτε. Ντροπή!

σελίδες 5) Scoppia, scoppia mi sco- Scoppia, scoppia mi scoppia il cuor “Στη Βουλή για επικύρωση πηγαίνει τη Συμφωνία των Πρεσπών ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ, μετά το δημοψήφισμα το οποίο δεν συγκέντρωσε το επιθυμητό ποσοστό του 50% της συμμετοχής. Περισσότεροι από 1,8 εκατ. Σκοπιανοί κλήθηκαν στις κάλπες για να αποφασίσουν αν θα επικυρώσουν ή όχι τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τελικά προσήλθαν 602,077 πολίτες, ποσοστό που αντιστοιχεί στο 34.76%”. Αν θέλει ο κύριος Ζάεφ να μάθει πως μεταστρέφεται εύκολα, γρήγορα και αναίμακτα το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος παρακαλείται να προστρέξει στα αρχεία του ελληνικού κράτους, στην ημερομηνία: 5 Ιουλίου 2018 και τίτλο καταχώρησης: Ελληνικό Δημοψήφισμα - Δύο ΟΧΙ μας κάνουν ένα ΝΑΙ.

6) Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας … και των περιχώρων της “Σύμφωνα με τον νέο νόμο στην Ουγγαρία, οι άνθρωποι που «πιάνονται» να είναι άστεγοι και αρνούνται να πάνε σε καταφύγια θα έρχονται αντιμέτωποι με υποχρεωτικό πρόγραμμα εργασίας ή φυλάκιση, ενώ είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να κατάσχονται τα περιουσιακά τους στοιχεία.” Αυτή η πρόσφατη εξέλιξη στην Ουγγαρία, δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο τον συντηρητικό αέρα που πνέει πλέον στην Ευρώπη και σε συνάρτηση με την άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων σε όλη την γηραιά ήπειρο, παραπέμπει εύκολα στις προπολεμικές εποχές. Οι άστεγοι πλέον από πολίτες 2ης και 3ης κατηγορίας κατατάσσονται σε άτομα του κοινού ποινικού δικαίου με την βούλα του νόμου. Ανερυθρίαστα η ουγγρική κυβέρνηση σηκώνει το γάντι του φασισμού και βάζει στο πρόγραμμα το άνοιγμα νέου τύπου στρατοπέδων υποχρεωτικής εργασίας. Οι αντιρρησίες-παραβάτες θα αντιμετωπίζουν την πιθανή φυλάκιση και σαν να μην έφτανε αυτό η τροπολογία που κατατέθηκε στην ουγγρική βουλή περιλαμβάνει και το νόμιμο πλιάτσικο εις βάρος των αστέγων. Αυτά τα ωραία συμβαίνουν πια στην «ενωμένη και δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση!!! Γιάννης Σ.

περιοδικό

ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Ακροδεξιά;; «Φιλοευρωπαϊκή να ’ναι, κι ό,τι νά ’ναι»!! ταν το 2017 ο Ντόνταλντ Τραμπ με έναν πολιτικό λόγο ακραία ξενοφοβικό και ρατσιστικό εκλεγόταν πρόεδρος των ΗΠΑ αυτό δε μπορούσε παρά να αποτελέσει βαρόμετρο για την πορεία της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο. Στα τέλη του Οκτώβρη στη γειτονιά των ΗΠΑ, ο Ζαΐρ Μπολσονάρο, έγινε ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας με ποσοστό 56%. Το εκλογικό αποτέλεσμα δε φάνηκε να επηρεάζεται από τις δηλώσεις που κατά καιρούς έχει κάνει, όπως ότι λατρεύει τη χούντα που τυράννησε τη Βραζιλία επί είκοσι χρόνια, κάνοντας ένα μόνο λάθος: δεν καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες 30.000 ανθρώπους. Ότι λατρεύει και τον Πινοσέτ, και γενικά όλους τους Λατινοαμερικανούς δικτάτορες. Ότι λατρεύει επίσης το «στρατηγικό μυαλό» του Χίτλερ και πως τα βασανιστήρια είναι ευλογία Θεού και οι ιθαγενείς του Αμαζονίου είναι παράσιτα, οι δε Αφροβραζιλιάνοι τεμπελχανάδες. Ότι οι γυναίκες δεν αξίζουν ίσες απολαβές με τους άντρες, ενώ οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες πρόσφυγες είναι λύματα. Ότι ομοφυλοφιλία και παιδεραστία είναι ένα και το αυτό. Ότι αν έχανε τις εκλογές, δεν θα αποδεχόταν το αποτέλεσμα και θα καλούσε τον στρατό να επέμβει, για να επιβάλει «τον νόμο, την τάξη και τις χριστιανικές αξίες». Λίγο νωρίτερα, το Σεπτέμβρη, οι εκλογές στη Σουηδία -τη χώρα υπόδειγμα πετυχημένης συνταγής του καλού καπιταλισμού- έφεραν στην τρίτη θέση (με ποσοστό 17,6%) το κατεξοχήν αντιμεταναστευτικό κόμμα του 39χρονου Γίμι Οκεσον, Σουηδοί Δημοκράτες (SD). Ακόμα πιο νωρίς, στις αρχές του Σεπτέμβρη, στο Κέμνιτς της Γερμανίας, με αφορμή τη δολοφονία ενός Γερμανού πολίτη από έναν Σύρο και έναν Ιρακινό, ακροδεξιές ομάδες ένωσαν τις δυνάμεις τους για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Μέσα σε αυτές τις ομάδες και το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) -που ήρθε τρίτο στις εκλογές του Οκτώβρη του 2017-, η ισλαμοφοβική κίνηση PEGIDA και το ακροδεξιό κίνημα «Pro Chemnitz» φαίνεται να εργάζονται για να χτίσουν μια «συμμαχία» ενάντια στη μεταναστευτική πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, καλλιεργώντας κλίμα ξενοφοβίας. Παράλληλα, η ακόμα πιο δεξιά μετατόπιση της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης προς ακροδεξιές θέσεις στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη Βαυαρία, με το πρόσχημα να περιορίσει την ενίσχυση του ακροδεξιού, ρατσιστικού AfD, υιοθετώντας στην πραγματικότητα τις θέσεις του, είχε ως αποτέλεσμα να σπρώξει ένα τμήμα των ψηφοφόρων του στο AfD. Τον Οκτώβρη του περασμένου έτους οι εκλογές στην Αυστρία οδήγησαν σε κυβέρνηση συνασπισμού με τη συμμετοχή της άκρας δεξιάς και αντικαγκελάριο τον Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος FPÖ, με το πρόγραμμα της Αυστριακής κυβέρνησης να επανέρχεται στα παραδοσιακά θέματα εναντίον των μεταναστών, υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και της υπεράσπισης των παραδοσιακών αξιών, «οι οποίες απειλούνται από την μουσουλμανική εισβολή». Ο Στράχε δεν έχει άδικο να θεωρεί ότι οι ιδέες του θριάμβευσαν πανηγυρικά, αφού τις υπερασπίστηκε και η κλασική δεξιά κατά την προεκλογική περίοδο και θα υλοποιηθούν τώρα από την κυβέρνηση. Στη Γαλλία την ηγεσία της δεξιάς κέρδισε πρόσφατα ο Λορέν Βοκιέ, ακραίος και λαϊκιστής, που έκανε προεκλογική εκστρατεία, προκειμένου να εκλεγεί στις εσωκομματικές εκλογές, με θέματα στα όρια του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της

Μαρίν Λεπέν. Ακόμη και ο Εμανουέλ Μακρόν μπήκε στον πειρασμό να «χαϊδέψει» το ακροατήριο των συντηρητικών και ακραίων αντιπάλων του, ενώ ο νέος νόμος που αναμένεται να ψηφίσει η κυβέρνηση για τους μετανάστες είναι σκληρός και θεωρείται από τους αναλυτές ως ένας θρίαμβος των ιδεών της Λεπέν. Στην Ουγγαρία, ο πρωθυπουργός Ορμπάν, διάσημος πια για τη σκληρή του στάση στο μεταναστευτικό και όχι μόνο, με μια πολιτική διώξεων σε πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά και σε άστεγους και Ρομά, ανάγκασε ακόμα και το -κατά τα άλλα ανεκτικότατο στην ακροδεξιά- Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να προβεί σε κυρώσεις κατά της Ουγγαρίας «λόγω σοβαρής απειλής κατά του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων». Στην Ιταλία το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό κόμμα Λέγκα του υπουργού Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι είναι το πιο δημοφιλές στη χώρα, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Η δημοτικότητα του ακροδεξιού κόμματος έχει αυξηθεί τους τελευταίους μήνες με τον επικεφαλής του, Σαλβίνι, να είναι πανταχού παρών στα μέσα ενημέρωσης και τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης προάγοντας μια αντιμεταναστευτική πολιτική. Στην άλλη άκρη του κόσμου, τις Φιλιππίνες, το φασιστοειδές που ακούει στο όνομα Ροντρίγο Ντουέρτε και είναι πρόεδρος της χώρας από το 2016, φέρεται να εμπλέκεται σε χιλιάδες δολοφονίες και να διηύθυνε στο παρελθόν τάγμα θανάτου. Πρόσφατα δε, κήρυξε την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην επαρχία Μιντανάο, όπου διεξάγονται μάχες του κυβερνητικού στρατού με τζιχαντιστές και φέρεται να προέτρεψε στρατιώτες να βιάσουν ακόμα και τρεις γυναίκες, λέγοντας τους ότι είναι πρόθυμος να αναλάβει την ευθύνη και να μην τιμωρηθούν. Αλλά και η δική μας ακροδεξία σε τίποτα δεν έχει να ζηλέψει τις άλλες... Εκφραστές και κήρυκες του εθνικισμού, πρωτοστάτες του αντικομμουνισμού και μιας μισαλλόδοξης, σοβινιστικής και ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδονται σ’ ένα αχαλίνωτο πατριδεμπόριο, εργαλείο στα χέρια των αντιδραστικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς. Οι πολιτικοί απόγονοι των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών παρουσιάζονται να κόπτονται για την πατρίδα. Αυτοί που τάσσονται σταθερά υπέρ του κεφαλαίου, αυτοί που χτυπάνε απεργούς και συνδικαλιστές, που δολοφονούν αντιφασίστες και μετανάστες, εμφανίζονται σαν «τιμωροί» των εκπροσώπων του συστήματος, στο πλευρό, δήθεν, του λαού και ενάντια στην πλουτοκρατία. Πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τρισήμισι χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής -μιας δίκη που διεξάγεται στην ουσία μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας και με το δολοφόνο του Φύσσα να κυκλοφορεί από καιρό ελεύθερος- ακροδεξιά μορφώματα κάθε είδους, πατώντας πάνω σε αυτό ακριβώς το κλίμα ανοχής, βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Εθνικιστικές, ξενοφοβικές ομάδες όπως το ΜΑΒΗ (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου) ή η παραστρατιωτική οργάνωση «ΟΔΕΥΩ» που πρόσφατα παρέλασε με περισσό θράσος στην παρέλαση του δήμου ΕλληνικούΑργυρούπολης. Η άνοδος, όμως, της ακροδεξιάς, τόσο στην Ελλάδα όσο και ανά τον κόσμο δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Κι αν κάθε φορά που ένα νέο περιστατικό με δράστη τους υμνητές

του Χίτλερ έρχεται στο φως, βλέπουμε να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όλοι οι εκπρόσωποι του «δημοκρατικού τόξου» και οι δημοσιογράφοι, ας μην ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά ήταν είναι και θα είναι μια πολύτιμη για το σύστημα εφεδρεία εναντίον του λαϊκού κινήματος. Όταν στις αρχές του 2000 τα ΜΜΕ, θυμήθηκαν άκουσον άκουσον- την πολυφωνία της δημοκρατίας και άρχισαν να δίνουν βήμα στους υμνητές της χούντας, το τότε ΛΑΟΣ, με το οποίο άρχισαν να συνομιλούν οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις, φέρνοντας γρήγορα τους φασίστες στα έδρανα της Βουλής, αυτό αναμφισβήτητα σήμανε μια ακροδεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού. Σημερινή κατάληξη αυτής της μετατόπισης είναι η Χρυση Αυγή, η οποία, εν μέσω της κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και περίπου μια δεκαετία και εκμεταλλευόμενη αυτή την κρίση, είναι το τρίτο κόμμα στη βουλή έχοντας διαμορφώσει μια εκλογική βάση. Οι εδώ και χρόνια υπόδικοι αρχηγοί της ασκούν κανονικά το «κοινοβουλευτικό» τους έργο, την ίδια στιγμή που εκκρεμεί η δίκη τους για μια σειρά εγκλημάτων. Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό και με την αναβίωση του εθνικισμού, το «Μακεδονικό», τη λαϊκή απογοήτευση από την «πρώτη φορά Αριστερά», διόλου τυχαία τα όποια προοδευτικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας με πλούσια αντιφασιστική παράδοση και αγώνες, φαίνεται να ατονούν. Αλλαγή που παρατηρείται στην ανοχή σε μια σειρά από γεγονότα όπως η πρόσφατη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και ο χυδαίος τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε αυτή από ΜΜΕ και αστυνομία, μέχρι την ποινικοποίηση των διαμαρτυριών κατά των κατασχέσεων των λαϊκών κατοικιών και την δρομολογημένη, σταδιακή περιστολή του δικαιώματος της απεργίας. (Θυμίζουμε ότι ο Μουσολίνι στη φασιστική Ιταλία είχε κηρύξει την απεργία έγκλημα «εναντίον της κοινωνικής συλλογικότητας» που τιμωρείται με τριετή φυλάκιση και είχε θεσπίσει ποινή φυλάκισης δύο έως εννέα ετών για όποιον εργάτη απουσίαζε από τη δουλειά του πέντε ημέρες!!) Πατώντας ακριβώς στην οικονομική κρίση και την πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαών και κάνοντας σημαία τους το μεταναστευτικό, οι απολογητές του Ναζισμού ανά τον κόσμο αυτοπροβάλλονται ως αντισυστημικοί και αποπροσανατολίζουν τους λαούς, υποδεικνύοντας τους μετανάστες ως υπαίτιους για τα δεινά που οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις τους έχουν επιβάλλει. Προβάλλονται ως αντισυστημικοί οι πιο πιστοί υπηρέτες του συστήματος, οι συνεργάτες των Ναζί, αυτοί που

«έσωσαν» το σύστημα και ξελάσπωσαν τους καπιταλιστές μπροστά στα αδιέξοδα των κρίσεων του καπιταλισμού ιστορικά! Ακόμα κι όταν δεν ανεβάζουν τα εκλογικά τους ποσοστά τα ακροδεξιά κόμματα, καταφέρνουν, ωστόσο, να μετακινήσουν το πολιτικό σκηνικό προς τις δικές τους θέσεις καθώς συχνά τα υπόλοιπα κόμματα (κυρίως τα συντηρητικά) προσαρμόζουν την ατζέντα τους σε πιο ακροδεξιές θέσεις προκειμένου να αποσπάσουν ψηφοφόρους από ένα πιο ακροδεξιό ακροατήριο! Με πρόσχημα το Προσφυγικό, τόσο οι ακροδεξιές δυνάμεις όσο και μεγάλα τμήματα μέσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα προτάσσουν μια ξενοφοβική ατζέντα που βάζει στο στόχαστρο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οξύνοντας τα αντιδραστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων τους για να προωθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα όχι μόνο ενάντια στους πρόσφυγες, αλλά συνολικά στα δημοκρατικά, πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Άλλωστε το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πέρα από κούφιες διακηρύξεις περί προστασίας των δημοκρατικών αξιών, διαθέτει το αντιδραστικό θεσμικό οπλοστάσιο για το τσάκισμά τους και έχει προ πολλού στήσει τους αναγκαίους μηχανισμούς. Ενδεικτικές ήταν και οι δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αναφορικά με τη νέα κυβέρνηση της Αυστρίας: «Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει ξεκάθαρη φιλοευρωπαϊκή στάση κι αυτό είναι που έχει αξία για μένα. Θα συνεργαστούμε με όλους τους υπουργούς της Αυστρίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως συνεργάζομαι άλλωστε με τον ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο του κ. Τσίπρα και όπως έχω συνεργαστεί και με τα ακροδεξιά κόμματα στη Βουλγαρία και τη Σλοβενία. Γιατί κάνουμε ολόκληρο θέμα για την Αυστρία όταν εθελοτυφλούμε σε ό,τι αφορά άλλες χώρες; Πρόκειται για μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση και αυτό είναι που μετράει». Το ακροδεξιό μπλοκ σε όλο τον κόσμο οργανώνεται και συγκροτείται. Την ίδια στιγμή ένα μεγάλο κομμάτι της λεγόμενης αριστεράς στέκεται αμήχανο απέναντι σε έννοιες όπως η πατρίδα και το έθνος -έννοιες για τις οποίες ιστορικά οι κομμουνιστές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων- παραδίνοντάς τες βορά στα νύχια της πατριδοκάπηλης ακροδεξιάς. Η επαγρύπνηση και η ευθύνη για το ξεσκέπασμα του πραγματικού χαρακτήρα της πολιτικής των φασιστών και των συμφερόντων που υπηρετούν είναι υπόθεση των λαών. Σοφία Σ.

Η «σάμπα» του αίσχους

ία άκρως ανησυχητική κατάσταση εξελίσσεται στην Βραζιλία. Στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται πλέον ο Ζαΐρ Μπολσονάρο, πρώην στρατιωτικός, νοσταλγός της 20χρονης στρατιωτικής δικτατορίας μεταξύ ’64 και ’85 στη χώρα του, ρατσιστής μισογύνης και -τι έκπληξη;- υπέρμαχος των ιδιωτικοποιήσεων και του «λιγότερου κράτους». Αντίδραση, φασισμός και φιλελεύθερη οικονομία! Αξίζει όμως να εστιάσουμε σε κάτι δυσάρεστο για τους φίλους του ποδοσφαίρου. Τα πρώην μεγάλα αστέρια της Σελεσάο, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της υποψηφιότητας Μπολσονάρο σοκάροντας τη παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Μάλιστα όπως είναι γνωστό οι συγκεκριμένοι αθλητές προέρχονται από πολύ φτωχές λαϊκές οικογένειες, οι οποίες προφανώς θα ένιωσαν την αδικία στο πετσί τους κατά

τη διάρκεια της τότε δικτατορίας. Ένας φασίστας υποψήφιος πρόεδρος, με τον κύριο αντίπαλό του, Λούλα, από το Κόμμα των Εργατών να βρίσκεται στη φυλακή, βρίσκει ανέλπιστη υποστήριξη από αστέρες του ποδοσφαίρου που όλοι καταλαβαίνουμε τι σηματοδότησε για τους Βραζιλιάνους ψηφοφόρους και πόσο επηρέασε. Δεν γίνεται βέβαια να μη συνδέσουμε το γεγονός με την γενικότερη άνοδο της ακροδεξιάς κυρίως στην Ευρώπη και στην Ελλάδα όπου κατά καιρούς βρίσκει υποστηρικτές από δημόσια πρόσωπα από όλους τους χώρους του θεάματος. Το φίδι έχει βγει εδώ και καιρό απ’ τ’ αυγό του και σκορπίζει με μίσος το δηλητήριό του. Κωνσταντίνος Νεκτάριος Κ. 41

περιοδικό

Τραμπ,. δύο χρόνια μετά.... ριν μερικά χρόνια και όσο ήταν ακόμη πρόεδρος των ΗΠΑ, είχε γραφτεί ότι ο Ομπάμα, εκπροσωπεί τον «ιμπεριαλισμό του 21ου αιώνα», δηλαδή τον ιμπεριαλισμό με φιλανθρωπικό και ψευτοπροοδευτικό προσωπείο, υπονοώντας έτσι πως υπάρχει μια συνειδητή στροφή των Δύο χρόνια μετά και παρά τις αρχικές υποσχέσεις για ΗΠΑ προς αυτήν την κατεύθυνση. Σήμερα και κοντά δύο χρόνια πλέον, κόντρα σε τέτοιου είδους φλύαρα και ανούσια σχό- μια εξωτερική πολιτική συνεργασίας που, «θα βγάζει νόημα» λια, αλλά και σε αντίθεση με όλες τις προβλέψεις, κορυφαίος κατά τον ίδιο τον Τραμπ, βρισκόμαστε εν’ όψει ενός γενικευπολιτικός εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από μένου εμπορικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και όλων των υπολοίτη θέση του προέδρου, είναι ο απροκάλυπτα ρατσιστής, μισο- πων μεγάλων δυνάμεων, που σαν κύριο στόχο ωστόσο θέτει γύνης και τραμπούκος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διε- την Κίνα. Ο εμπορικός αυτός πόλεμος έχει τη μορφή της επιθνές πεδίο Ντόναλντ Τραμπ. Συνδυάζοντας μια ρητορική ξενο- βολής των δασμών από την πλευρά των ΗΠΑ στις εισαγωγές φοβίας και μισαλλοδοξίας με διάφορες υποσχέσεις περί τερ- από όλα τα υπόλοιπα κέντρα, τα οποία απαντούν αναλόγως και ματισμού των πολέμων και αναζωογόνησης της αμερικάνικης εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι οι δασμοί που στοχεύουν την Κίνα μόνο, ξεπερνούν σε μέγεθος τους δασμούς όλων των οικονομίας, κατάφερε να βρεθεί στο Λευκό Οίκο. Ο Τραμπ ανέλαβε πρόεδρος των ΗΠΑ σε μια περίοδο άλλων μαζί. Φαίνεται οι αμερικανοί ιθύνοντες, να διαπιστώοικονομικής δυσχέριας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εξα- νουν ότι, η εμπορική εξάπλωση της Κίνας συνιστά μία από τις σθενημένου και από τις πολυετείς εκστρατείες, που συμπίπτει κύριες αιτίες της ενδυνάμωσής της και ότι η παρούσα εμπορικαι με την ανάδυση νέων δυνάμεων στη διεθνή σκηνή, όπως η κή συμφωνία με αυτήν δε λειτουργεί πλέον για τις ΗΠΑ. Τα Κίνα και η Ρωσία, αλλά και ισχυροποίησης ήδη υπαρχουσών, προεόρτια αυτής της πολιτικής είχαν φανεί ήδη από τον πρώτο όπως η Γερμανία. Η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας στο διεθνές μήνα ανάληψης της προεδρίας από τον Τραμπ τον Ιανουάριο στερέωμα, είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο στο προσεχές μέλλον, του ’17, με την απόσυρση από το Σύμφωνο Συνεργασίας των με πολλούς αναλυτές να τη θεωρούν αναπόφευκτη εξέλιξη. Δύο Πλευρών του Ειρηνικού γνωστό ως TPP, μια νεκρή πλέον Πλαισιωμένος από μια κυβέρνηση πολυεκατομμυριούχων συμφωνία που αφορούσε, ανάμεσα σε άλλα, το ελεύθερο όπου, οι διευθυντές της CIA και της Εθνικής Υπηρεσίας εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ και μια σειρά χωρών της Ασίας, συμπεΠληροφοριών έχουν υπουργοποιηθεί, η διοίκηση Τραμπ και η ριλαμβανόμενης φυσικά και της Κίνας. Παρόμοια τύχη είχε πολιτική της συνιστά την απάντηση του αμερικάνικου ιμπερια- και η αντίστοιχη συμφωνία με την ΕΕ γνωστή ως TTIP, με τις λισμού σε αυτές τις εξελίξεις, που εναγώνια προσπαθεί να σχετικές διαπραγματεύσεις να έχουν παγώσει. Σε πολλά μέτωπα που ανοίγουν οι ΗΠΑ με πρόεδρο καθυστερήσει και να αντιστρέψει, όπως αποτυπώθηκε και στην ανακοίνωση της Νέας Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας που τον Τραμπ, στόχος από τη μία είναι να υπονομευθούν οι δύο διακήρυξε ο Τραμπ το Δεκέμβριο του ’17, που κάνει λόγο για μεγάλοι αντίπαλοι «παίκτες», Κίνα και Ρωσία, από την άλλη να στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό σε πλήρη «συνετιστεί» η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία, μιας και υπάρχει η εξέλιξη και αναγνωρίζει την Κίνα και τη Ρωσία ως τις κύριες εκτίμηση ότι τελευταία αλληθωρίζει και ξεχνάει ποιος είναι ο απειλές για τις ΗΠΑ και με τον υφυπουργό άμυνας Κόλμπι να παραδοσιακός της σύμμαχος. Αυτό έγινε τελευταία φανερό μιλάει για προετοιμασία για πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων. από το βήμα του ΟΗΕ το Σεπτέμβριο, από το οποίο ο Τραμπ Σε αντίθεση με την προηγούμενη διοίκηση του Ομπάμα, όπου καταφέρθηκε εναντίον της ενεργειακής «εξάρτησης» της ΕΕ υπήρχε μια έγνοια για εξασφάλιση μιας σχετικής εσωτερικής από τη Ρωσία. Από την υποστήριξη του Brexit ήδη πριν εκλεγεί σταθερότητας και η εξωτερική πολιτική κινούνταν περισσότερο με βάση τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, η διοίκηση πρόεδρος, την ενίσχυση των φυγόκεντρων εθνικιστικών πολιΤραμπ βλέπει τη δραστική αναδιανομή των εισοδημάτων υπέρ τικών δυνάμεων εσωτερικά της ΕΕ, που σηματοδοτήθηκε και της ολιγαρχίας σαν προϋπόθεση για να αναλάβει αυτήν την από την αποστολή Μπάνον στην Ευρώπη, τις επαναλαμβανόπροσπάθεια, γι’ αυτό και από τις πρώτες τις ενέργειες ήταν η μενες επικρίσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ για μη εκπλήρωση της προσπάθεια κατάργησης της λεγόμενης Πράξης για Προσιτή ρήτρας περί εξοπλιστικών εξόδων των χωρών μελών, τις Πρόνοια (Affordable Care Act). Ταυτόχρονα, αναπτύσσει μια απειλές για διακοπή της αμερικανικής στρατιωτικής «προσταξέφρενη πολεμοκάπηλη ρητορική ωμών απειλών απέναντι σε σίας» της ΕΕ, μέχρι την αποχώρηση από τη συμφωνία του χώρες, που θεωρεί «ανοικτούς λογαριασμούς» της, όπως οι Παρισιού για το Κλίμα, με τη δικαιολογία ότι είναι βλαπτική για Βόρεια Κορέα, Ιράν και Βενεζουέλα και δυναμιτίζοντας μια την αμερικανική οικονομία, οι ΗΠΑ του Τραμπ διαρκώς υποσειρά συμφωνίες που όριζαν τη διεθνή τάξη, οξύνει τις σχέσεις νομεύουν και εκβιάζουν την ΕΕ, προκειμένου να επιστρέψει των ΗΠΑ με όλες τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κατά στο «σωστό» δρόμο. Πάντως όσον αφορά την συμφωνία του Παρισιού, αντίστοιχη πολιτική ακολουθείται και στο εσωτερικό πολλούς σπασμωδικά και απερίσκεπτα.

των ΗΠΑ, με την αύξηση των εξοπλιστικών κονδυλίων σε πρωτοφανή υψή, ενώ ταυτόχρονα μειώθηκαν εκείνα που αφορούν, έστω θεωρητικά, την προστασία του περιβάλλοντος, όπως επίσης και με την κατασκευή νέων αγωγών πετρελαίου με την πιο γνωστή περίπτωση αυτού της Ντακότα λόγω των κινητοποιήσεων εναντίον του. Μία τέτοια πλευρά, αλλά όχι μόνο, έχει και η αποχώρηση από τη συμφωνία που αφορούσε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Στην παρθενική του ομιλία στη Γενική Σύνοδο του ΟΗΕ, ο Τραμπ χαρακτήρισε τη χώρα ως «διεφθαρμένη δικτατορία» και δήλωσε ότι η σχετική συμφωνία, που είχε υπογράψει η διοίκηση Ομπάμα μαζί με όλα τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτελεί «ντροπή» για τις ΗΠΑ, προμηνύοντας ακριβώς την αποχώρηση από αυτήν, η οποία ανακοινώθηκε το Μάιο του ’18, μαζί με νέες οικονομικές κυρώσεις σε βάρος του Ιράν, αλλά και απειλές για κυρώσεις στις χώρες που δεν εναρμονίζονται με την πολιτική των ΗΠΑ στο θέμα αυτό και διατηρούν εμπορικές σχέσεις με το Ιράν αγνοώντας τις κυρώσεις. Άλλωστε κατά τη διάρκεια της θητείας του, η Γενική Σύνοδος του ΟΗΕ για τον Τραμπ έχει γίνει βήμα ανακοίνωσης οικονομικών κυρώσεων και πολεμικών απειλών έναντι και άλλων χωρών , όπως τον Αύγουστο του ’17, όπου σε μια έκρηξη πρωτοφανούς τραμπουκισμού, απείλησε τη Βόρεια Κορέα με «φωτιά και οργή» και «ολοκληρωτική καταστροφή» ή την πιο πρόσφατη πρόβλεψη – πρόσκληση ότι, ο στρατός θα ανατρέψει την κυβέρνηση Μαδούρο. Ακόμη και μια συμφωνία που αφορούσε την εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα, ακυρώθηκε το Νοέμβριο του ’17. Ακόμη όμως και μέσω του Παλαιστινιακού ζητήματος διαταράσσει τη μέχρι τώρα διεθνή συμφωνημένη τάξη. Ήδη πριν αναλάβει πρόεδρος κατά τη μεταβατική περίοδο, ο Τραμπ είχε επιλέξει τον Ντέηβιντ Φρίντμαν για πρεσβευτή στο Ισραήλ, που είναι ένθερμος υποστηρικτής του ισραηλινού εποικιστικού προγράμματος και πολέμιος της λύσης δύο κρατών για το παλαιστινιακό ζήτημα. Τον Οκτώβριο του ’17 οι ΗΠΑ αποχώρησαν από την UNESCO κατηγορώντας τη για αντισημιτισμό. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, ο Τραμπ αποφάσισε να μεταφέρει την αμερικάνικη πρεσβεία στο Ισραήλ, από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την έτσι ως την πρωτεύουσα του, προκαλώντας διεθνείς αντιδράσεις και φυσικά την οργή των Παλαιστινίων. Μέχρι τον Αύγουστο του ’18 η αμερικάνικη συνεισφορά στην UNRWA, οργάνωση για τη στήριξη των Παλαιστίνιων προσφύγων, είχε πάψει, ενώ είχαν προηγηθεί πιέσεις στην Ιορδανία για να αποχαρακτηρίσει από πρόσφυγες 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στα εδάφη της. Αποσπώντας τη στήριξη μιας σειράς ευρωπαϊκών χωρών οι οποίες άμεσα ή έμμεσα συμφώνησαν με την ενέργεια αυτή, οι ΗΠΑ κατάφεραν να δημιουργήσουν άλλο ένα ρήγμα εντός της ΕΕ, που αφορά τη Μέση Ανατολή γενικότερα. Προεκλογικά ο Τραμπ είχε δηλώσει θαυμαστής του Ρώσου πρόεδρου Πούτιν και καλλιεργούσε προσδοκίες συνεργασίας με τη Ρωσία, με αφορμή την αντιμετώπιση του τζιχαντισμού. Μετεκλογικά αυτές οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν γρήγορα. Τον Απρίλιο του πρώτου χρόνου της προεδρίας του, δεχόμενος πιέσεις και κατηγορίες για μαλθακότητα απέναντι στους Ρώσους όσον αφορά τη Συρία, προχώρησε σε μια τυχοδιωκτική ενέργεια, δίνοντας εντολή για την εκτόξευση δεκάδων πυράυλων σε βάρος της Συρίας, με την αφορμή της υποτιθέμενης χρήσης χημικών όπλων εκ μέρους της κυβέρνησης Άσσαντ. Τον ίδιο μήνα έγινε και αιφνιδιαστική χρήση

μιας συμβατικής υπερβόμβας στο Αφγανιστάν, γνωστής ως «Μητέρας όλων των βομβών», σε μια προσπάθεια επίδειξης δύναμης, που θύμισε την ψυχροπολεμική περίοδο. Η τελευταία εξέλιξη που εντείνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, είναι η πρόσφατη απόφαση για αποχώρηση από τη συμφωνία του 1987, που είχε συναφθεί με την ΕΣΣΔ και αφορούσε τον περιορισμό στην κατασκευή πυρηνικών όπλων μεσαίου βεληνεκούς. Δίχως να παραχωρηθούν οποιαδήποτε στοιχεία, οι ΗΠΑ κατηγόρησαν τη Ρωσία ότι δεν τηρεί τη συμφωνία και αποχώρησαν μονομερώς, όπως κάνουν με όλες τις συμφωνίες επί Τραμπ. Φυσικά, εδώ δεν υπάρχει λόγος να πιστέψει κανείς ότι, οι δύο χώρες τηρούσαν τη συμφωνία, ωστόσο είναι σημαντικό το μήνυμα που εκπέμπουν οι ΗΠΑ του Τραμπ με την ενέργεια αυτή, μήνυμα επανέναρξης της κούρσας των πυρηνικών εξοπλισμών. Ο Τραμπ υποσχέθηκε στους Αμερικανούς ότι θα κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά. Μέρος αυτού του οράματος αφορούσε και το άνοιγμα των παλιών «καλών» δουλειών, της βιομηχανίας του χάλυβα και του άνθρακα, την αναζωογόνηση της λεγόμενης «Ζώνης της Σκουριάς» των κεντρικών πολιτείων, την ανανέωση των υποδομών και τη μείωση του εξωτερικού χρέους. Δύο χρόνια μετά, τίποτα από αυτά δεν έχει εκπληρωθεί καθώς φαίνεται ότι όλοι οι πόροι κατευθύνονται ακριβώς στην εξυπηρέτηση των στρατηγικών επιδιώξεων, με τα εξοπλιστικά κονδύλια να μην αφήνουν περιθώριο για πολλά. Επίσης τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι και οι επιδόσεις της οικονομίας δεν είναι καλές. Η ανάπτυξη παραμένει ασθενική, ενώ το έλλειμα και το χρέος αυξήθηκαν. Γι’ αυτό και η διοίκηση Τραμπ χρησιμοποιεί προς το εσωτερικό μια μισαλλόδοξη και ξενοφοβική ρητορική, προσπαθώντας να φορτώσει τις κακοδαιμονίες προς άλλες χώρες και στους μετανάστες, ώστε να διεγερθούν ξενοφοβικά και σωβινιστικά αντανακλαστικά. Ο Τραμπ κάνει στην κυριολεξία το άσπρο μαύρο, παρουσιάζοντας τις ΗΠΑ σαν διαχρονικό θύμα, όχι μόνο των υπολοίπων μεγάλων δυνάμεων, μέσω των προηγούμενων εμπορικών σχέσεων που ίσχυαν, αλλά ακόμη και τριτοκοσμικών χωρών που καταδυναστεύουν, επειδή δέχονται από αυτές μετανάστες, που υποτίθεται ότι αδειάζουν τα ταμεία, αλλά και επειδή παρέχουν και κάποια πενιχρή οικονομική βοήθεια στις μπανανίες που έχουν δημιουργήσει.. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν και η επιβολή του λεγόμενου Αποκλεισμού των Μουσουλμάνων, που απαγόρευε την είσοδο στις ΗΠΑ, πολιτών από διάφορες χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία στον πληθυσμό τους, ως ύποπτων για τρομοκρατία με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα. Με αυτό το μέτρο, στοχοποίησε και τους αμερικανούς μουσουλμάνους πολίτες. Ωστόσο, παρά την ισλαμοφοβική του ρητορική εντός και εκτός ΗΠΑ, υπέγραψε μια μεγάλη συμφωνία πώλησης όπλων με τη Σαουδική Αραβία, συνολικού ύψους 350 δισεκατομμυρίων δολλαρίων, ενώ η τελευταία έχει ισοπεδώσει την Υεμένη. Η ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική πολιτική είναι μάλλον και η μόνη υπόσχεση που θα τηρήσει ο Τραμπ. Με το «μεγάλο και πανέμορφο» τείχος που είχε υποσχεθεί, για να θωρακίσει τη χώρα από τους εχθρούς – μετανάστες, για την κατασκευή του οποίου δήλωνε ότι θα πληρώσει το Μεξικό, να μην πραγματοποιείται, δύο χρόνια μετά αναπτύσσονται μονάδες του στρατού στα σύνορα, προκειμένου να εμποδίσουν την είσοδο στο καραβάνι των μεταναστών, που έχει ξεκινήσει από την Ονδούρα, άλλη μια χώρα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό… Σπύρος Κ. 43

περιοδικό

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Σήμα: σβήνει δύο κεράκια! τις 17 Δεκεμβρίου 2018, το Σήμα συμπληρώνει δύο έτη ζωής και λειτουργίας, και ετοιμάζεται να σβήσει, μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα, δύο κεράκια στην τούρτα γενεθλίων του! Γιορτάζουμε διότι μέσα σε λιγότερο από 2 έτη λειτουργίας έχουμε πραγματοποιήσει περισσότερες από 100 πολιτιστικές βραδιές. Γιορτάζουμε διότι και στη φετινή σεζόν, οι φίλοι του Σήματος αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και πλαισίωσαν με την παρουσία τους και την ενεργητικότητά τους όλες τις εκδη-

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

λώσεις μας. Γιορτάζουμε διότι, ήδη από τις αρχές του Νοεμβρίου 2018, έχουμε ένα πλούσιο και, θέλουμε να πιστεύουμε, ουσιαστικό πολιτιστικό πρόγραμμα, μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου 2019, ενώ θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τον προγραμματισμό με βάθος διμήνου, που βοηθάει σημαντικά στην καλύτερη οργάνωση και ενημέρωση για τις δραστηριότητες του Σήματος. Σβήνοντας τα δύο κεράκια μας, θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους συντρόφους, συναγωνιστές και φίλους, που ενίσχυσαν από το πρώτο του βήμα το πολιτιστικό εγχείρημα της Πορείας, δίνοντάς του πνοή για να συνεχίσει το ταξίδι του. Θυμίζουμε ότι στην ιστοσελίδα της Πορείας (sima.poreia.net) μπορεί κανείς να βλέπει το πρόγραμμα εκδηλώσεων του Σήματος καθώς και ανταποκρίσεις από τις πολιτιστικές μας βραδιές, ενώ παρόμοια και άμεση εικόνα μπορεί να έχει και από τη σελίδα μας στο facebook (www.facebook.com/simaporeia). Στο e-mail του Σήματος (shmaporeia@gmail.com) μπορεί κανείς να ζητήσει να λαμβάνει με newsletter το εβδομαδιαίο και μηνιαίο/διμηναίο πρόγραμμα εκδηλώσεών μας.

1 Χρόνος ΣΦΗΝΑ, 1 χρόνος πολύμορφων εκδηλώσεων! τις 11 Νοεμβρίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την επίσημη πρώτη της ΣΦΗΝΑΣ, του πολιτιστικού χώρου Νεολαίας, που στήθηκε με πρωτοβουλία της Πορείας στα Γιάννενα. Πριν ένα χρόνο η ΣΦΗΝΑ είχε δώσει μια υπόσχεση που παράλληλα ήταν και μια πρόκληση “Όπως έχει σημειωθεί από την πρώτη στιγμή, ένας πλούτος δραστηριοτήτων, με πολιτιστικό, καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό περιεχόμενο, θα αποτελέσει το πρόγραμμα λειτουργίας του πολιτιστικού πολυχώρου της ΣΦΗΝΑΣ. Συζητήσεις, εκδηλώσεις, προβολές, εκθέσεις, δρώμενα, όλα έχουν θέση στο πρόγραμμα που θα διαμορφώσει και θα παρουσιάσει η ΣΦΗΝΑ, από το οποίο δεν θα λείπουν τα γλέντια και οι βραδιές αφιερωμένες στο τραγούδι, στον χορό, στη διασκέδαση.” Ένα χρόνο μετά ρίχνοντας μια

ματιά στη διαδρομή μπορούμε να πούμε ότι ανταποκριθήκαμε με επάρκεια σε κάτι τέτοιο αφού πραγματοποιήθηκαν 3 πολιτικές - ιδεολογικές- ιστορικές εκδηλώσεις, 2 εκδηλώσεις σχετικά με την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο, 2 εκθέσεις (σοβιετικής αφίσας, και χαρακτικής), 2 βιβλιοπαρουσιάσεις, 2 φοιτητικές συζητήσεις, 6 προβολές ταινιών, 2 θεατρικά από το θεατρικό εγχείρημα «ρε Αλέξης» και 5 γλέντια. Σίγουρα όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς την ουσιαστική και ενεργή συμμετοχή πολλών φίλων της ΣΦΗΝΑΣ πολλοί από τους οποίους αγκάλιασαν αυτό το εγχείρημα και διοργάνωσαν εξ ολοκλήρου κάποιες απ’ τις εκδηλώσεις. Για τον νέο χρόνο, η ΣΦΗΝΑ έχει πλέον τις βάσεις για να χτίσει πάνω σ’ αυτές. Σίγουρα υπάρχουν πολλά

περιθώρια να βελτιωθούμε σε όλα τα επίπεδα, αλλά επειδή η ΣΦΗΝΑ δεν είναι άψυχα ντουβάρια, χρειάζεται η ενεργή συμμετοχή όλων μας! Έτσι η ΣΦΗΝΑ σας καλεί για έναν ακόμη χρόνο να βαδίσουμε μαζί σ’ αυτή τη πολιτιστική διαδρομή που προσπαθούμε να χαράξουμε!

Με την Πυξίδα στη Θεσσαλονίκη πό το Μάρτη μέχρι σήμερα η διαδρομή της Πυξίδας επιβεβαίωσε σε άλλη μία πόλη την ανάγκη ύπαρξης των πολιτιστικών χώρων της Πορείας. Από τη βραδιά των εγκαινίων των 100 ανθρώπων μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, γλέντια και ιδιαίτερα αρκετές προβολές ταινιών, με τη συμμετοχή σε όλα αυτά δεκάδων ανθρώπων. Ταυτόχρονα, ουκ ολίγες φορές η Πυξίδα άνοιξε και λειτούργησε σαν στέκι με την έλευση μελών και φίλων της Πορείας, οι οποίοι επέλεξαν τον χώρο μας για να γνωριστούμε καλύτερα και να περάσουμε καλά. Σε μια περίοδο που ο ατομικός δρόμος κυριαρχεί, η ύπαρξη της Πυξίδας, ως ένας χώρος συνάντησης και πραγματοποίησης πολιτικών-πολιτιστικών εκδηλώσεων μπορεί να συμβάλλει στην ανταλλαγή απόψεων και στον προ-

βληματισμό, με κατεύθυνση ακριβώς την ενίσχυση του αγώνα στο σήμερα. Ακόμα, η Κινηματογραφική Ομάδα της Πυξίδας με την ευθύνη της οποίας πραγματοποιήθηκαν τόσες προβολές ταινιών απευθύνει κάλεσμα για την ενίσχυσή της. Κλείνοντας, στις μέρες μας όπου κυριαρχεί η απογοήτευση κι η μοιρολατρική αποδοχή των πραγμάτων, εκτιμούμε ότι η επόμενη περίοδος πλούσια σε δραστηριότητες θα συμβάλλει στην παραπάνω κατεύθυνση της Πορείας και της Πυξίδας και σας καλούμε να πάρετε μέρος στις πολιτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις!

περιοδικό

6o CAMPING Πορείας ο καλόκαιρι πραγματοποιήθηκε το 6ο Camping της Πορείας στο Πευκί Ευβοίας. Κατά γενική ομολογία, η Πορεία, με τη βοήθεια φίλων, συναγωνιστών και συντρόφων, μπόρεσε και έκανε ένα διακριτά θετικό βήμα, τόσο στην προετοιμασία και οργάνωση του camping, όσο και στο πρόγραμμα που παρουσίασε συνολικά και σε κάθε μία ημέρα ξεχωριστά. Σε μαζικότητα, το 6o Camping της Πορείας ξεπέρασε τα προηγούμενα, με τον τόνο να δίνεται από τα πολλά νέα πρόσωπα, γεγονός το οποίο εξάλλου αποτυπώθηκε ανάγλυφα στις συμμετοχές στη μαθητική και φοιτητική συζήτηση. Στην πρώτη ημέρα του camping, Κυριακή, 29 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε βραδινή προβολή σύντομου αφιερώματος σε μία ποδοσφαιρική, αντιφασιστική ιστορία αντίστασης: «START ΚΙΕΒΟΥ 1942. Τη Δευτέρα, 30 Ιουλίου, η Πορεία πραγματοποίησε απογευματινή πολιτική εκδήλωση-συζήτηση με τίτλο: «Οι συμφωνίες της υποτέλειας, το “τέλος των μνημονίων” και ο λαϊκός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας». Το πρόγραμμα της Δευτέρας έκλεισε με beach party, το οποίο σταμάτησε μόνο υπό το καθεστώς βροχόπτωσης, έπειτα όμως από αρκετές ώρες ξεφαντώματος. Ιδιαίτερης συμβολής στο φετινό μας πρόγραμμα υπήρξαν τα θεατρικά δρώμενα που παρουσιάστηκαν το βράδυ της Τρίτης, 31 Ιουλίου, από μέλη, φίλους και συναγωνιστές της Πορείας. Οι θεατρικές ομάδες από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας αποσπάσματα από το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ι. Καμπανέλλη, και την «Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17» της Θ. Αντωνοπούλου, έθεσαν ψηλά τον θεατρικό πήχη της Πορείας, κερδίζοντας δικαιολογημένα το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών. Η πρώτη ημέρα του Αυγούστου ήταν αφιερωμένη σε ημερήσια εκδρομή στους καταρράκτες του Δρυμώνα, στην κορυφή του (κατάφυτου) Ξηρού Όρους, και έπειτα στη παραλία της Αγίας Άννας, με σύντομη στάση στο Μουσείο Απολιθωμένων Θηλαστικών στην Κερασιά Ευβοίας. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, τα «Σύννεφα με Παντελόνια», με τον Νικόλα Δημοσθένους στις κιθάρες και τα φωνητικά, και τη Δήμητρα Καραμπεροπούλου (Πυξ Λαξ) στο ακορντεόν, στα κρουστά και τα φωνητικά, ζωντάνεψαν μελωδικά το camping μας με το έντεχνο ρεπερτόριό τους. Την Πέμπτη, 2 Αυγούστου, η Πορεία παρουσίασε αφιέρωμα στον σημαντικό Έλληνα ποιητή Νίκο Καββαδία. Το

άνοιγμα της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε από τον συναγωνιστή Β. Αλεξίου. Απαγγελίες ποιημάτων και τραγούδια μελοποιημένων κομματιών του Καββαδία από το μουσικό σχήμα της Πορείας, μας ταξίδεψαν σε περισσότερο ή λιγότερο γνωστά «λιμάνια» του ποιητή της θάλασσας. Το βράδυ της Παρασκευής, 3 Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Οι αγώνες του παλαιστινιακού λαού για πατρίδα και ελευθερία», με εμπεριστατωμένη κεντρική ομιλία από τον συναγωνιστή Π. Αλ Αχμάρ. Το Σάββατο, 4 Αυγούστου, κορυφώνοντας το πρόγραμμα διακοπών της, η Πορεία ετοίμασε ένα ξεχωριστό γλέντι σε σμυρνέικους και παραδοσιακούς σκοπούς με τους Adalou (Άγγελος Αγγέλου: λαούτο, φωνή, Γεωργία Λασσαδού: φωνή, κρουστά, Σάκης Πολύζος: κοντραμπάσο, Γιώργος Ψαθάς: βιολί). Κέφι, πολύς χορός και τραγούδια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν το πρόγραμμα του Σαββάτου! Την Κυριακή, 5 Αυγούστου, δίπλα στην παραλία και κάτω από τον έναστρο ουρανό της Εύβοιας, η Πορεία οργάνωσε μια πρωτότυπη εκδήλωση με τίτλο και θέμα «Αστρονομία και Μυθολογία», με την οποία εξάλλου ολοκληρώθηκε και το πρόγραμμα του 9ήμερου camping της Πορείας. Ενα ιδιόμορφο ταξίδι στη φύση και την ιστορία των άστρων, τα οποία προσεγγίσαμε τόσο με την άμεση παρατήρηση, όσο και με τη βοήθεια τεχνικού εξοπλισμού. Δίπλα στο επίσημο πρόγραμμα της Πορείας δρομολογήθηκαν μια σειρά αθλητικών τουρνουά σε μπάσκετ, beach βόλευ και πινγκ πονγκ, αλλά και επιτραπέζια πρωταθλήματα σε σκάκι και τάβλι. Σε όλες τις ημέρες του camping, λειτούργησε η κουζίνα της Πορείας που εργάστηκε αδιάκοπα για να προσφέρει κάθε φορά ποικιλία πιάτων σε οικονομικές τιμές, εξυπηρετώντας μεσημέρι-βράδυ. Και φέτος Το κυλικείο της Πορείας υπήρξε σταθερό σημείο αναφοράς και εξυπηρέτησης λειτουργώντας από το πρωί μέχρι το βράδυ καθημερινά. Στις βραδιές εκδηλώσεων λειτούργησε βιβλιοπωλείο της Πορείας, τροφοδοτώντας τους φίλους και συναγωνιστές με τις εκδόσεις μας, από τις πιο παλιές και κλασικές μέχρι και τις πιο πρόσφατες. Η Πορεία επιθυμεί να ευχαριστήσει θερμά όλους όσοι εργάστηκαν για το πολύ θετικό αυτό αποτέλεσμα, καθώς και όλους όσοι στήριξαν με την παρουσία τους και τη δραστήρια συμμετοχή τους το 6ο Camping μας. 45

περιοδικό

Για το Ιρλανδικό επαναστατικό τραγούδι ια 700 χρόνια ο ιρλανδικός λαός αγωνίστηκε με θάρρος και αυτοθυσία ενάντια στην αγγλική κατοχή. Πολλές εξεγέρσεις έγιναν στο πέρασμα των αιώνων που πνίγηκαν στο αίμα με σπουδαιότερες του 1641, 1798, 1848, 1867, η Πασχαλινή Εξέγερση του 1916 και τελικά ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας (1919-1921) που θα οδηγήσει σε μια κολοβή ανεξαρτησία αφού έξι κομητείες, η Β.Ιρλανδία θα παραμείνουν κάτω από την αγγλική κυριαρχία. Αυτή η πλούσια επαναστατική παράδοση θα δημιουργήσει και έναν πλούτο επαναστατικών τραγουδιών. Τραγούδια που εξυμνούν τους αγώνες των Ιρλανδών για εθνική ανεξαρτησία. Ιστορικά γεγονότα, η καθημερινή καταπίεση από τους Άγγλους δυνάστες, νεκροί ήρωες αλλά και η πίστη, η αλληλεγγύη και η αποφασιστικότητα του ιρλανδικού λαού περιγράφεται στα τραγούδια αυτά. Πολλά τραγούδια γράφτηκαν και για τις ταξιαρχίες των Ιρλανδών εθελοντών που πολέμησαν είτε στον Αμερικάνικο εμφύλιο με τους Βόρειους, είτε στον Ισπανικό Εμφύλιο με τους Δημοκρατικούς. Οι σκληροί αγώνες του ιρλανδικού λαού ενάντια στην αγγλική κυριαρχία και στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό είναι και ένα στοιχείο που ενώνει τον ιρλανδικό και τον ελληνικό λαό αφού και ο δικός μας ο λαός έδωσε σκληρούς αγώνες ενάντια στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό.

ΣΤΗ ΔΡΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ (ΤΗΕ FOGGY DEW) Καθώς περνούσα από τη ρεματιά, πηγαίνοντας στο πανηγύρι στην πόλη Ένα Πασχαλιάτικο πρωινό, γραμμές Ιρλανδών Που πορεύονταν σε διμοιρίες, πέρασαν μπροστά μου Πίπιζες δεν έπαιζαν, τύμπανα πολέμου δεν ακουγόταν Μόνο η καμπάνα των Αγγέλων χτύπαγε πάνω από τον φουσκωμένο Liffey Mες στης ομίχλης τη δροσιά Περήφανα πάνω από την πόλη του Δουβλίνου, σήκωσαν ψηλά τη σημαία του πολέμου Γιατί είναι καλύτερα να πεθαίνεις κάτω από τον Ιρλανδέζικο ουρανό Παρά στο Suvla ή στο Sud- El- Bar Κι απ’ τα λιβάδια του Βασιλικού Meath, βιαστικά ήρθαν άντρες δυνατοί Την ώρα που Βρετανοί Ούννοι με τα μεγάλα τους κανόνια Σάλπαραν μες στης ομίχλης τη δροσιά Η Βρετανία έδιωξε τις δικές μας Άγριες Χήνες, γιατί μικρά έθνη μπορούν να είναι ελεύθερα Όμως οι μοναχικοί τους τάφοι είναι δίπλα στου Suvla τα κύματα Και στης Μεγάλης Βόρειας θάλασσας τις ακτές Αχ! Πέθαναν στο πλάι του Πήρς, πολεμώντας με τον Cathal Brugha Θα φυλάξουμε τα ονόματα τους εκεί που οι Φένιανς κοιμούνται τυλιγμένα μες στης ομίχλης τη δροσιά Αχ! Οι πιο γενναίοι έπεσαν και οι καμπάνες πένθιμα και καθαρά χτυπάνε Για κείνους που πεθάναν σ’ εκείνη την Πασχαλινή παλίρροια της άνοιξης Όταν ο κόσμος με βαθύ θαυμασμό παρακολουθούσε Αυτούς τους ατρόμητους αλλά λίγους άντρες Που με τον αγώνα τους, έκαναν, το φως της λευτεριάς να λάμψει Mες στης ομίχλης τη δροσιά 46

JAMES CONNOLLY

Περνάω ξανά απ’ τη ρεματιά, με την καρδιά μου γεμάτη θλίψη Γι’ αυτούς τους γενναίους άντρες, που δεν θα δω ποτέ ξανά Όμως, στα όνειρα μου, πηγαίνω, γονατίζω και προσεύχομαι γι’ αυτούς Η σκλαβιά έπεσε δοξασμένοι νεκροί, που πέσατε μες στης ομίχλης τη δροσιά.

Eνα μεγάλο πλήθος ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Κilmeinhem Με ξέσκεπα τα κεφάλια τους, καταγής γονάτισαν Μες στη ζοφερή φυλακή βρισκόταν ένας γενναίος Ιρλανδός στρατιώτης Έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την πατρίδα του

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Liffey= To ποτάμι που διασχίζει το Δουβλίνο Suvla= Κόλπος στην Καλλίπολη, αναφορά στην εκστρατεία της Καλλίπολης το 1915 Sud- El- Bar= οχυρή θέση στα Δαρδανέλια Meath= κομητεία της Ιρλανδίας Wild Geese= Άγριες Χήνες. Έτσι ονομάστηκαν οι ιρλανδοί στρατιώτες που έφυγαν από την Ιρλανδία και μετανάστευσαν στη Γαλλία μετά τη συνθήκη του Λίμερικ το 1691. Από τότε οι Ιρλανδοί στρατιώτες που έφευγαν για να υπηρετήσουν σε διάφορους ευρωπαϊκούς στρατούς το 16ο, 17ο, 18ο αιώνα λέγονταν έτσι. Patrick Pearse= Ιρλανδός επαναστάτης. Ένας από τους ηγέτες της Πασχαλινής εξέγερσης του 1916. Εκτελέστηκε στις 3 Μαΐου 1916. Cathal Brugha= Ιρλανδός επαναστάτης. Ένας από τους ηγέτες της Πασχαλινής εξέγερσης του 1916 και του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Fenian= Ιρλανδοί επαναστάτες του 19ου αι., πρωτεργάτες της εξέγερσης των Φένιανς το 1867.

Πήγε στο θάνατο του σαν αληθινός γιός της Ιρλανδίας Αντίκρισε παλληκαρήσια το απόσπασμα Κι όταν ακούστηκε η διαταγή: «Παρουσιάστε! Στα όπλα! Πυρ! Ο James Connolly έπεσε στον ανοιχτό τάφο

Πρόκειται για ένα σχεδόν θρυλικό ιρλανδικό επαναστατικό τραγούδι. Υπάρχουν σχεδόν 150 παραλλαγές του. Η πιο γνωστή του εκδοχή γράφτηκε το 1919 από τον ιερέα Charles O’ Neill. Αναφέρεται στην Πασχαλινή Εξέγερση του 1916. Το όνομα Foggy Dew προέρχεται από ιρλανδικό λαϊκό τραγούδι του 1840 με διαφορετική μελωδία και στίχους. Η μελωδία στην εκδοχή του ιερέα Charles O’ Neill προέρχεται από ένα άλλο ιρλανδικό λαϊκό τραγούδι το «Corraga Bawn». Ο ιερέας με τους στίχους του αναφέρεται στους ιρλανδούς που πολέμησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τους Βρετανούς. Οι Ιρλανδοί ηγέτες γενικά καταδίκαζαν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σαν ιμπεριαλιστικό. Παρ’ όλα αυτά 210.000 περίπου Ιρλανδοί πολέμησαν με τους Βρετανούς. «Καλύτερα να πεθαίνεις κάτω από τον Ιρλανδέζικο ουρανό» για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας παρά σε κάποιο μακρινό μέρος όπως το Suvla ή το Sud- El- Bar για τα συμφέροντα του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Η Πασχαλινή Εξέγερση του 1916 άρχισε στις 24 Απριλίου και τελείωσε πέντε μέρες αργότερα. Οι εξεγερμένοι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τις πολυπληθέστερες δυνάμεις των Βρετανών. Το επιτελείο των εξεγερμένων βρίσκονταν στο Λίμπερτυ Χωλλ στα γραφεία της Ένωσης Ιρλανδών Εργατών Μεταφορών. Για πέντε μέρες το Δουβλίνο βρίσκονταν στα χέρια των εξεγερμένων που στην πλειοψηφία τους ήταν εργάτες. Στη φυλακή του Kilmeinhem οι Άγγλοι θα εκτελέσουν τους ηγέτες της εξέγερσης. Ο Λένιν σχολιάζοντας την εξέγερση είπε ότι ήταν πραγματικά ένα μαζικό κίνημα και όχι πραξικόπημα ορισμένων τυχοδιωκτών και πρόσθεσε ότι: «Το ατύχημα των Ιρλανδών βρίσκεται στο ότι εξεγέρθηκαν σε ακατάλληλη ώρα, τότε που η ευρωπαϊκή εξέγερση του προλεταριάτου δεν είχε ακόμα ωριμάσει».

Οι Άγγλοι βομβάρδισαν το Δικαστήριο του Δουβλίνου Τη σπίθα της λευτεριάς κόπιασαν πολύ για να σβήσουν Αλλά η κραυγή «Δεν παραδινόμαστε»!! δυνάμωνε Ήταν η φωνή του James Connolly Του Ιρλανδού επαναστάτη

Κι όταν η μαύρη σημαία υψώθηκε και η σκληρή πράξη είχε τελειώσει Ο άνθρωπος που αγάπησε τόσο πολύ την Ιρλανδία είχε φύγει Πολλές οι λυπημένες καρδιές στο Δουβλίνο εκείνο το πρωί Όταν δολοφόνησαν τον James Connolly τον Ιρλανδό επαναστάτη Κατάρα σε σένα Αγγλία, άκαρδο τέρας Οι πράξεις σου ντροπιάζουν όλους τους διαβόλους της κόλασης Λουλούδια δεν ανθίζουν, αλλά το τριφύλλι μεγαλώνει Στον τάφο του James Connolly του Ιρλανδού επαναστάτη Πέρασαν χρόνια από εκείνη την εξέγερση Όταν τα κανόνια της Βρετανίας μίλησαν με θόρυβο Όταν οι μαχητές του IRA στάθηκαν ώμο με ώμο Και το αίμα απ’ τα κορμιά τους χύθηκε στην οδό Sackville

Tραγούδι του Patrick Galvin, Ιρλανδού ποιητή και τραγουδιστή. Γραμμένο για τον James Connolly, Ιρλανδό επαναστάτη και σύμφωνα με τον Λένιν λαμπρό μαρξιστή. Ο James Connolly γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1868 από γονείς

Ιρλανδούς μετανάστες. Τη δεκαετία του 1880 θα μετέχει ενεργά στους απεργιακούς αγώνες και θα μελετάει τα έργα του Μάρξ και του Ένγκελς. Το 1896 θα ιδρύσει στο Δουβλίνο το Σοσιαλιστικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Ιρλανδίας για να συνενώσει την πάλη για το σοσιαλισμό στην Ιρλανδία με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και θα εκδίδει την εφημερίδα «Ο Σοσιαλιστής». Το Σεπτέμβριο του 1903 θα μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. Συμμετέχει δραστήρια στο σοσιαλιστικό κίνημα. Γίνεται μέλος των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου. Το 1907 ιδρύει στη Ν. Υόρκη την Σοσιαλιστική Ένωση Ιρλανδών. Το 1910 μετά την επιστροφή του στην Ιρλανδία θα καθοδηγήσει μαζί με τον Τζ. Λάρκιν το μεγαλύτερο συνδικάτο μεταφορών και ανειδίκευτων εργατών. Θα είναι από τους διοργανωτές της μεγάλης γενικής απεργίας του 1913 στο Δουβλίνο. Ο Connolly θα εναντιωθεί στο σφαγείο των ιμπεριαλιστών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και θα δηλώσει: «I know of no foreign enemy of this country except the British Government» - «Δεν ξέρω κανέναν ξένο εχθρό της Ιρλανδίας εκτός από την Βρετανική κυβέρνηση». Θα είναι ένας από τους κύριους ογανωτές της Πασχαλινής εξέγερσης του 1916 και μαζί με τους άλλους ηγέτες της εξέγερσης θα υπογράψει τη διακήρυξη για την ανεξαρτησία της Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Για τις ηγετικές του ικανότητες ο Μάικλ Κόλινς θα δηλώσει: «Θα ακολουθούσα τον Connolly και μέσα στην κόλαση». Μετά την ήττα βαριά τραυματισμένος θα συλληφθεί από τους Άγγλους. Ο James Connolly θα τουφεκιστεί στις 12 Μαΐου 1916 στις φυλακές Κilmainham Gaol. Επειδή ήταν βαριά τραυματισμένος -μάλιστα ο γιατρός που τον εξέτασε είχε πει ότι δεν θα ζούσε πάνω από μια-δυο μέρες έτσι κι αλλιώς- τον εκτέλεσαν δεμένο επάνω σε καρέκλα. Οι Άγγλοι θα ρίξουν όλους του εκτελεσμένους ηγέτες της εξέγερσης σε έναν ομαδικό τάφο. Η εκτέλεση των ηγετών της εξέγερσης θα εξοργίσει τον ιρλανδικό λαό, η εκτέλεση όμως του Connolly και ο τρόπος που έγινε θα τους εξαγριώσει. Ο Connolly είχε αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ιρλανδίας και της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό ίσως είναι και ο μόνος από τους ηγέτες της εξέγερσης που γράφτηκαν τραγούδια γι’ αυτόν. Ο Λένιν εκτιμούσε πάρα πολύ τον Connolly και μιλούσε με πολύ επαινετικά λόγια για το έργο του, στους Ιρλανδούς εργάτες που επισκέπτονταν τη Σ. Ένωση Θανάσης Κ.

περιοδικό

O Μίλτος Σαχτούρης και: Τὸ κεφάλι τοῦ ποιητῆ - Ἔκοψα τὸ κεφάλι μου // τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο // καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου - Δὲν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε, // εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο // ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε - τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους // τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο // ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια // νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει // τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου // γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους - μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ «Το σκεύος» (1971)

μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ. Μια άλλη εµπειρία που τον σηµαδεύει είναι ο θάνατος της μητέρας του (1955). Λέει ο ίδιος: «Αφού πέθανε κι η μητέρα µου, άρχισα σιγά-σιγά να γδύνοµαι μέσα κι έξω από πολλά, σιγάσιγά η όρασή µου έγινε διεισδυτικότερη και η ακοή µου οξύτερη, ώστε να βλέπω και ν’ ακούω τώρα καλύτερα τι µου αποκαλύπτουν πίσω από την πρόσοψη τους, τα πράγµατα». (Στη Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα, 26/10/1996.)

Δεν άσκησε ποτέ του κανένα βιοποριστικό επάγγελμα και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν Η ποίηση είναι για τον απέκτησε οικογένεια. Οι γονείς δίσταΣαχτούρη μια υπόθεση δύσκολη, ζαν να δώσουν το χέρι της κόρης τους τυραννική, στιγμή προσωπικού μαρτυ- στον γαμπρό Μ. Σαχτούρη. «Όχι, γιατί ρίου και αλλοφροσύνης, αρρώστια και ποιητής δεν είναι επάγγελμα» του έλεγαν και του έκλειναν την πόρτα. λύτρωση μαζί. Η εποχή που έζησε είναι ολό«Ο ποιητής είναι άχρηστος. Είναι είδος πολυτελείας. Βοηθάει κληρος ο 20ος αιώνας: Bίωσε την ορισμένους μόνο ευαίσθητους τραγική διάψευση της Μικρασιατικής ανθρώπους να ξεπεράσουν τις καταστροφής, τους σφαγιασμούς του δυσκολίες που έχει αυτή η ζωή». Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της Κατοχής «Eγώ ήμουν ανέκαθεν τρελός, επανα- και του Εμφυλίου, τον Ψυχρό πόλεμο στατημένος. Το πλήρωσα ακριβά και τις διεκδικήσεις ή τις διαψεύσεις για έναν δικαιότερο κόσμο. «Οι άνθρωποι αυτό, αλλά δεν μετάνιωσα ποτέ»1. Ο Μίλτος Σαχτούρης γεννή- εδώ γενήκαν ένα με την πέτρα». Τα θέματά του είναι εμπνευθηκε στην Ύδρα το 1919 αλλά έζησε στην Αθήνα. Ο πατέρας του ήταν ανώ- σμένα από την καθημερινή ζωή αλλά τερος νομικός σύμβουλος του κρά- και από τα δύσκολα χρόνια του τους και προόριζε το γιο του για τις Εμφυλίου και της μετεμφυλιακής νοµικές σπουδές. Το 1937 γράφηκε Ελλάδας. Ο φανταστικός κόσμος μέσα στη Νομική Σχολή, αλλά παραιτείται µε στον οποίο κινείται η ποίησή του, έχει ως υπόστρωμα τον ταραγμένο κόσμο το θάνατο του πατέρα του. Το 1940 ξέσπασε ο πόλεμος της εφιαλτικής εποχής του. και οι κάτοικοι της Αθήνας δεινοπαθούΗ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ σαν. Η μητέρα του πουλούσε οικογενειακά κειμήλια για να εξασφαλίσει τα Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουαπαραίτητα. Ο ίδιος λίγο μετά τη γερ- λούδια της // οι βραδινές καμπάνες την μανική εισβολή, αναγκάζεται να κάψει κραυγή τους // κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα // συνάζει στάλα όλα τα αντίτυπα των ποιημάτων του. «Όταν πέθανε ο πατέρας μου στάλα το αίμα // απ’ όλες τις σημαίες το 1939 και ξέσπασε ο πόλεμος το ’40, που πονέσανε // από τα κυπαρίσσια πήρα κι έκαψα όλα τα πανεπιστημιακά που σφαχτήκαν // για να χτιστεί ένα μου βιβλία. Είπα: Τέρμα η Νομική! τα πύργος κατακόκκινος // μ’ ένα ρολόι και ’καψα τρόπος του λέγειν· τα πιο πολλά δυο μαύρους δείχτες …. «ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ» (1948) τα πούλησα ή τα αντάλλαξα με γαλλικά βιβλία, συλλογές ποιημάτων. Και έκτοτε Το έργο κυκλοφόρησε στις δόθηκα απερίσπαστος χωρία αναστοσυλλογές: «Η Λησμονημένη» (1945), λές, στην ποίηση». Το χειμώνα του 1942 βαριά «Παραλογαίς» (1948), «Με το πρόσωπο άρρωστος ορκίζεται πως, αν επιζήσει θα στον τοίχο» (1952), «Όταν σας μιλώ» αφιερώσει δίχως συμβιβασμούς τη ζωή (1956), «Τα φάσματα ή η χαρά στον του στον αγώνα και στην ποίηση. Γι’ αυτό άλλο δρόμο» (1958), «Ο περίπατος» «Τα στίγματα» (1962), και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (1960), 1. ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΙΥΣΙΑΝΟΣ 21.3.2014 48

«Σφραγίδα ή όγδοη Σελήνη» (1964), «Το σκεύος» (1971), «Ποιήματα 19451971», «Χρωμοτραύματα» (1980), «Εκτοπλάσματα» (1986), «Καταβύθιση» (1990), «Έκτοτε» (1996) και «Ανάποδα γύρισαν τα ρολόγια» (1998). Στην αρχή της πορείας του κατακρίθηκε από πολλούς, ειδικά από τους ποιητές της Γενιάς του ’30. Ωστόσο, τιμήθηκε με τρία βραβεία: Το 1956 με το Α΄ Βραβείο του διαγωνισμού «Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές» της RAI για τη συλλογή του «Όταν σας μιλώ», το 1962 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» και το 1987 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα». Πέθανε το 2005. Στην ποίηση του διακρίνουμε επιδράσεις κυρίως από τον υπερρεαλισμό, τον εξπρεσιονισμό και τον υπαρξισμό. Ο Μ. Σαχτούρης ανήκει στους νεοϋπερρεαλιστές, δηλ. σε όσους ποιητές αναζητούν με επαναστατικά μέσα την ανανέωση της ποίησης. Από τον υπερρεαλισμό κρατά την τολμηρή φαντασία και την παραίσθηση, αποκτώντας μια καθαρά προσωπική φωνή. Δήλωνε ο ίδιος: «Το έχω τονίσει επανειλημμένα, ο υπερρεαλισμός έδρασε πάνω μου σαν καταλύτης. Με λευτέρωσε στην ποίηση και στη ζωή, αλλά δεν μπορώ να πω ότι η ποίησή μου είναι υπερρεαλιστική. Η ποίησή μου είναι ιδιότυπα δραματική και λυρική». (περ. Τέταρτο, Μάρτιος 1987) Το 1943 γνωρίστηκε με τον Ν. Εγγονόπουλο, μια συνάντηση που στάθηκε καθοριστική για τον ποιητή. Τα εικαστικά στοιχεία στην ποίησή του είναι κυρίαρχα. «Η ζωγραφική με βοήθησε πολύ στην ποίησή μου. Ορισμένα ποιήματα μου βγήκαν από οράματα ζωγράφων που είχα δει, και από εικόνες εν γένει. Αλλά αγαπώ και τη ζωγραφική σαν ζωγραφική. Αν δεν ήμουν ποιητής, θα ήθελα να είμαι ζωγράφος. Αυτά που ζωγραφίζω εγώ είναι ποιήματα, δεν είναι ζωγραφιές (...) Πολλές πικρίες ξεπέρασα με την εκτόνωση που κάνω γράφοντας αυτά τα ποιήματα». (περ. Τέταρτο, Μάρτιος 1987) Η χρωματολογία του λειτουργεί στο κλίμα του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου. Αυτή η ποικιλία και η κινούμενη χρωματική «άμμος» αποδίδει την ασταθή και δύσκολη εποχή, το ματωμένο διάλογο του ποιητή στον αγώνα του για δικαίωση!

2. ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Μ. ΣΑΧΤΟΥΡΗ, ΣΕΛ.21-43

3. Γ. ΔΑΛΛΑΣ, «Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Μ. ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ»

μέσα στο φωσφόρο // σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά του //καθώς και μεις στριφογυρνούμε στο σκοτάδι μας // σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά μας // δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς // δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια // δε φταίει Επίσης, έχει επηρεαστεί από το φεγγάρι για την Άνοιξη και τους το δημοτικό τραγούδι μορφικά και στι- σταυρούς // δε φταίει αν πάνω στα χουργικά, από τη θρησκεία, με πρό- μάτια μας φύτρωσαν δόντια σωπα ιδωμένα από το ειδικό ποιητικό «ΣΦΡΑΓΙΔΑ ή Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ» Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ (1964) - Ὅλοι κοιμοῦνται // κι ἐγὼ ξαγρυπνῶ // του φίλτρο και από λαϊκούς μύθους. Υπάρχουν, ωστόσο, και λίγες περνῶ σὲ χρυσὴ κλωστή // ἀσημένια Όταν σας μιλώ στιγμές στο έργο του Σαχτούρη, που ο φεγγάρια // καὶ περιμένω νὰ ξημερώσει // γιὰ νὰ γεννηθεῖ // ἕνας νέος Φεγγάρι πεθαμένο μου // γιὰ ξαναβγὲς ποιητής δεσμεύεται να καταγράψει τη ἄνθρωπος // μέσ᾿ στὴν καρδιά μου // καὶ πάλι // θέλω νὰ δῶ τὸ αἷμα σου //δὲν φωτεινή πλευρά της πραγματικότητας, τὴν παγωμένη // ἀπὸ ἄγρια φαντάσμα- ἔκαιγες λυχνάρι // φώτιζες // τὸ φοβι- αυτή που αντιπροσωπεύει την ομορσμένο πρόσωπο // θέλω νὰ δῶ // τὸ φιά, το φως και τον έρωτα. Το ποιητικό τα // καὶ τόση μαύρη πίκρα. «Ανάποδα γύρισαν τα ρολόγια» (1998) φοβισμένο πρόσωπο // τώρα // πάλι καὶ εγώ γίνεται τότε εξωστρεφές και εξοικειώνεται με τον κοινωνικό του ρόλο. Άλλα ιδιαίτερα στοιχεία στην πάλι…. «Η Λησμονημένη (1945)» «Τα ποιήματά μου δεν είναι ποίησή του είναι η κατάργηση των απαισιόδοξα. Απεναντίας, είναι σαν τα φυσικών ορίων, της λογικής και μια Τα αδέρφια μου ξόρκια. Ξορκίζουν το κακό. Μοιάζουν προσπάθεια εξορκισμού του θανάτου. Αυτό δίνεται μέσα από την εικονοποι- -Τ᾿ ἀδέρφια μου ποὺ χάθηκαν ἐδῶ με μάσκες αφρικάνικες. Με μάσκες ζώων και προγόνων, για να ξορκιστεί ο ία του, η οποία είναι γεμάτη από παρα- κάτω στὸν κόσμο// μορφωμένους χαρακτήρες, περίεργα εἶναι τ᾿ ἀστέρια ποὺ τώρα ἀνάβουν ἕνα θάνατος. Όπως συμβαίνει απαράλλαχτα και με τις μάσκες των ιθαγενών»3. ονειρώδη πλάσματα και άλλες φρικώ- ἕνα στὸν οὐρανό// καὶ νὰ ὁ μεγαλύτερος // μὲ μιὰ δεις καταστάσεις. ἀνοιξιάτικη μαύρη γραβάτα // ποῦ ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ χάθηκε μέσα σὲ σπηλιὲς θεόστραβες // - Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα // λίγοι ΕΙΚΟΝΕΣ • Φοβερή ιστορία // η μανία // του βοριά καθὼς κυλοῦσε παίζοντας //πάνω σὲ ἄνθρωποι // ποὺ δὲν εἶναι κόλαση ἡ // πάνω στο παράθυρο // σταύρωσε ἀνεμῶνες κόκκινες // γλίστρησε // μέσ᾿ ζωή τους τοῦ θηρίου τ᾿ ἄγριου τὸ ματωμένο - ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαί//μια παιδούλα • Ένα φύλλο έπεσε // από το δέντρο // στόμα… μης // ἡ Fraülein Ramser // καὶ πάντοτε «Παραλογαίς» (1948) τοῦ το βράδυ // κι άρχισε // να πηδάει // ἥλιου οἱ ἀπομείναντες // οἱ πάνω στο χώμα // ουρλιάζοντας ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι Αντλεί από τον υπαρξισμό - ψάξε καλά // βρές τους, Ποιητή! // «ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ» (1958) την αγωνία για τη ζωή και τη θέση του κατάγραψέ τους προσεχτικά // γιατί ποιητή σε έναν κόσμο εφιαλτικό. Με ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν // λιγοστεύΑπό τον εξπρεσιονισμό την ποίησή του αναζητά την αλήθεια, ουν δανείζεται τον ελεύθερο στίχο, την εκτε- την αυθεντική ζωή, την απελευθέρωση «ΧΡΩΜΟΤΡΑΥΜΑΤΑ» (1980) ταμένη χρήση της μεταφοράς και της από «πάθη και παθήματα» δίνοντας εικόνας, την απεικόνιση του κόσμου, την εντύπωση ότι ως κλόουν «μετεωρίΚαι αλλού, η παιδική ψυχή όπως την συνέλαβε με τη φαντασία και ζει και μετεωρίζεται» αναζητώντας το που είναι αγνή κα ανόθευτη, προσφέτα προσωπικά βιώματά του. Αντλεί την νόημα της ύπαρξης. ρει τα υλικά αγαθά για ένα άλλο Όπως τονίζει η Ν. κόσμο..! έμπνευσή του, όπως όλοι οι εξπρεσιονιστές, από το θέμα του πόλεμου και Αναγνωστάκη, ο Σαχτούρης, αν και Το Ψωμί την απόγνωση του ανθρώπου από τις μοναχικό άτομο, είχε αναπτυγμένη κοι- Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια νωνική συνείδηση η οποία δεν εκφρά- φραντζόλα ζεστό ψωμί, // είχε πέσει στο μηχανές. ζεται κραυγαλέα, αλλά τόσο «με υπο- δρόμο από τον ουρανό, // ένα παιδί με βλητική σεμνότητα» όσο και με «οξύ πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι // ΚΥΡΙΑΚΗ Κύματα Κυριακής τα μάτια μου // κύμα- και διαβρωτικό πόνο». Στον κλειστό έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω, // τα μοναξιάς τα χέρια μου // τρίζουν από κόσμο του ποιητή υπήρχε πάντα ένα όμως και μια μικρή, ένας μικρός ύπνο αθώο // τα δόντια μέσα στην καρ- «ευαίσθητο αυτί», που αφουγκραζόταν, άσπρος άγγελος // κι αυτή μ᾿ ένα μαχαίδιά μου // το πεθαμένο το παιδί // δεν αλλά και ένα «άγρυπνο μάτι», που ρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ξενιτεύεται // πάει κρατώντας ένα // κόκ- έβλεπε ό,τι συνέβαινε στην κοινωνία2. ουρανό // κι όλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αυτή, κινο σκυλάκι // μέσα στο μαντίλι // τέραΥιοθετεί μία ρεαλιστική απει- λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, // όλοι τρέχατα περπατούν // ανάποδα στα όνειρα… κόνιση της καθημερινής πραγματικότη- νε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε .. τας. Παραμένει αντιηρωικός ποιητής, ουρανό! «ΣΦΡΑΓΙΔΑ ή Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ» εκφραστής και απολογητής της κατα- Ας μην το κρύβουμε. (1964) κερματισμένης ύπαρξης. Διψάμε για ουρανό. «Τα φάσματα ή Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ η χαρά στον άλλο δρόμο» (1958) Κοιτάμε με τα δόντια Ηλεχτρικές κουρτίνες σ’ άλλη εποχή // Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας ηλεχτρικοί πολυέλαιοι // δυο πρωινά // καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα // Στέλλα Σ.

Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ • Ένας μπαξές γεμάτος αίμα // είν’ ο ουρανός // και λίγο χιόνι // έσφιξα τα σκοινιά μου // πρέπει και πάλι να ελέγξω // τ’ αστέρια // εγώ // κληρονόμος πουλιών // πρέπει // έστω και με σπασμένα φτερά // να πετάω. «ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ» (1958)

παράθυρα // δυο μάτια φωτισμένα // η σκιά τ’ ανθρώπου διαβαίνει // μέρα να ’ναι για νύχτα // κι η φωνή: Μην τρέχεις μη φεύγεις // σ’ αγαπώ // La voix du rêve «Η Λησμονημένη» (1945)

περιοδικό

Bella Ciao ή σ’αγαπάω-πάω; χι. Το Bella Ciao δεν γράφτηκε για να κοσμήσει το «La casa de papel». Το Bella Ciao είναι ένα τραγούδι-ύμνος της ιταλικής αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα η μουσική προέρχεται από ιταλικό παραδοσιακό τραγούδι και οι στίχοι είναι αγνώστου πατρός. Η μετατροπή του σε μπιτάκι-βιασμό ενός τραγουδιού με τέτοια τεράστια ιστορική σημασία θα έπρεπε να μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Τα χοροπηδηχτά που προκαλούν οι διασκευές του στα κλαμπ θα έπρεπε να ταρακουνάνε τη συνείδησή μας. Ένα τραγούδι που γράφτηκε με αίμα, αίμα ανθρώπων που πάλεψαν, αγωνίστηκαν, πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά, κείτεται σήμερα ευτελισμένο και κομματιασμένο κάτω απ’ τη δική μας βάρδια. Η υποκουλτούρα για ακόμα μια φορά θριαμβεύει και κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση που κατάφεραν να αλλοιώσουν έτσι ξεδιάντροπα την ιστορική μνήμη, ευτελίζοντας ένα τραγούδι-σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα.

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ Η πλάνη απάνω σε κρανίο θρονιασμένη με μίσος τα όνειρα φυσά σπαθί το σκελετωμένο χέρι με άδικο το αίμα να κυλά. Αργοσαλεύει ο θάνατος σιμά μου και σαν τυφώνας τις σκέψεις μου σκορπά ξέροντας πως η μούσα μου σωπαίνει κι έτσι με σέρνει μέσα στης λήθης τη σκλαβιά. Κωνσταντίνος Νεκτάριος 50

Όπως τότε, που με περίσσιο θράσος και με ακόμη περισσότερο λαϊκισμό, ο Νότης Σφακιανάκης εκτελούσε (με όλες τις έννοιες) την μπαλάντα του κυρ-Μέντιου. Ένα ποίημα του σπουδαίου λαϊκού ποιητή Κώστα Βάρναλη που αρχικό σκοπό είχε να αφυπνίσει τις μάζες και κατέληξε να κερδίζει επευφημίες και χειροκροτήματα στα μπουζούκια, βγαίνοντας απ τα χείλη ενός «καλλιτέχνη» που έχει κάνει αναρίθμητες ρατσιστικές δηλώσεις και τάσσεται ολοφάνερα υπέρ της ακροδεξιάς. Όχι. Όσο και αν οργανώνουν μεθοδικά να κάνουν τον λαό ανιστόρητο, όσο κι αν προσπαθούν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν τον απόηχο τόσων και τόσων αγώνων, δεν θα το επιτρέψουμε. Όσο κι αν παλεύουν με νύχια και με δόντια να καπηλευτούν τα ιερά μας, δεν θα τους περάσει. Μας ανήκουν. Δήμητρα Κ.

Είναι η νέα καμπάνια της Nike ακτιβισμός ή απλά καπιταλισμός; Gil Scott-Heron το 1971 τραγούδησε για πρώτη φορά ότι η επανάσταση δεν θα είναι μια χορηγία της Xerox, δεν θα έχει καλύτερη γεύση με μια Coca Cola, και σε κάθε περίπτωση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά. Σήμερα, αν είναι να πιστέψουμε την τελευταία καμπάνια της Nike, η επανάσταση θα έχει ραμμένο το λογότυπό της. Στις αρχές Οκτωβρίου του 2017, ο Colin Kaepernick, παίκτης του πρωταθλήματος αμερικανικού ποδοσφαίρου, κατά τη διάρκεια ακρόασης του εθνικού ύμνου, θέλοντας να διαμαρτυρηθεί για την κοινωνική αδικία και αστυνομική βία, αντί να τοποθετήσει το δεξί του χέρι στην καρδιά, γονάτισε. Περίπου ένα χρόνο αργότερα, ο ίδιος αθλητής, ο οποίος έχει αποπεμφθεί από το πρωτάθλημα λόγω αυτής της ενέργειας, ανάρτησε στο λογαριασμό του στο twitter μια ασπρόμαυρη εικόνα του προσώπου του - τα μάτια του στραμμένα πάνω μας: "Πίστεψε σε κάτι, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να θυσιάσεις τα πάντα". Από κάτω, το λογότυπο της Nike. Η εκστρατεία γιορτάζει την 30ή επέτειο του δημοφιλέστερου εταιρικού, αθλητικού σλόγκαν just do it. Είναι λοιπόν η σύμπραξη Nike-Kaepernick έκφραση του ακτιβισμού του 21ου αιώνα ή απλά μια ακόμη περίπτωση ενσωμάτωσης ριζοσπαστικών αναζητήσεων; Είναι βέβαιο ότι η Nike δεν είναι αυτή που δημιούργησε τον αθλητικό ακτιβισμό αλλά αυτή που τον εκμεταλλεύεται. Ζούμε σε μια εποχή όπου αθλητές της μαύρης κοινότητας, διαφορετικών αγωνισμάτων, δείχνουν αλληλέγγυοι μεταξύ τους, μετά από πολλά χρόνια. Ο μπασκετμπολίστας LeBron James συγχαίρει το δρομέα Caster Semenya και ο Colin Kaepernick την τενίστρια Serena Williams. Ο James και η Williams -οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, συνδέονται και αυτοί με τη Nike, εμπορικά- έχουν υποστηρίξει ανοικτά τη στάση του Kaepernick. Η Nike μπορεί να ενισχύει αυτή τη στάση, αλλά πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι κάτι τέτοιο είναι προς το οικονομικό της συμφέρον. Το κοινό της, εμφανώς διαφοροποιημένο από προηγούμενες δεκαετίες, είναι κατά τα 2/3 Αφροαμερικανοί κάτω των 35 χρόνων. Ανεξάρτητα από την πτώση της χρηματιστηριακής της αξίας, τη μέρα της ανακοίνωσης της εκστρατείας αυτής, η επιλογή του Kaepernick ως κεντρικού της προσώπου αποτελεί μια έξυπνη και μακροπρόθεσμη επιχειρηματική κίνηση. Η αντίδραση από τμήμα της αμερικανικής, και όχι μόνο, κοινωνίας ήταν αντίστοιχα προβλέψιμη. Τα hashtags #BoycottNike και #JustBurnIt πολιόρκησαν το twitter, καθώς αυτό γέμισε με βίντεο συντριπτικά λευκών Αμερικανών, κυρίως οπαδών του Trump, να καίνε παπούτσια της Nike, δηλώνοντας σε ένα πλαίσιο εθνικιστικού μιλιταρισμού ότι οι πραγματικοί ήρωες βρίσκονται στην Falluja και στην Helmand. Ο ίδιος ο Trump, βέβαια, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από μια τέτοια διαμάχη. Με δήλωσή του ανέφερε ότι «Όπως και το πρωτάθλημα αμερικανικού ποδοσφαίρου, η δημοτικότητα του οποίου έχει πέσει στα αζήτητα, έτσι και η Nike καταστρέφει τον εαυτό της από το θυμό που προκάλεσε». Κάτι τέτοιο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται: οι πωλήσεις της έχουν εκτοξευθεί. Με την υπογραφή του Kaepernick, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είχε διατηρήσει τη συμφωνία του με την εταιρεία παρά το γεγονός ότι δεν αγωνιζόταν, η Nike συνέχισε τη παράδοσή της να εμφανίζεται ριζοσπαστική, την ίδια στιγμή που οι πρακτικές της αντιπαρέρχονται εμφανώς τα προοδευτικά της διαπιστευτήρια. Όπως δήλωσε ο δημοσιογράφος Dave Zirin: «Η

Nike χρησιμοποιεί εύστοχα την εικόνα της εξέγερσης για να πουλήσει τα προϊόντα της, αλλά την ίδια στιγμή την απογυμνώνει από το πραγματικό της περιεχόμενο». Σε όλη αυτή τη συζήτηση, έχει επισκιαστεί το γεγονός ότι η Nike, μια εταιρεία με 300 εργοστάσια σε 40 χώρες, έχει, όπως είναι αναμενόμενο, μακρά ιστορία παραβίασης εργασιακών δικαιωμάτων. Ο Kaepernick συχνά επικαλείται την ιστορία και την κληρονομιά της ριζοσπαστικής παράδοσης Αφροαμερικανών αθλητών. Αλλά αυτή η παράδοση θεμελίωσε την κριτική της ενάντια στη λευκή υπεροχή μέσω της κατανόησης του τρόπου με τον οποίο ο καπιταλισμός ασκεί εξουσία, και, παράλληλα, μέσω της προώθησης ιδεών που έχουν αναφορά στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Kaepernick πρέπει απαραίτητα να κατηγορηθεί ή να θεωρηθεί ανειλικρινής σε σχέση με τις προθέσεις του. Έχει υποφέρει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον αθλητή τον τελευταίο καιρό. Παρόλα αυτά πρέπει να αναγνωρίσουμε τους περιορισμούς οποιασδήποτε ριζοσπαστικής στάσης, είτε στον αθλητισμό είτε ευρύτερα, η οποία δεν συνδέεται με μια ουσιαστική κριτική του καπιταλισμού. Είναι επίσης μια ακόμη υπενθύμιση ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός μπορεί να αγκαλιάσει, ακόμη και να προωθήσει μια φαινομενικά αντισυστημική, κομψή ρητορική, εφόσον αυτή δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την ιδεολογία του. Την ίδια στιγμή, οι πιέσεις στους μαύρους αθλητές και σε όσους στέκονται αλληλέγγυοι με αυτούς είναι ιδιαίτερα έντονες. Οι θυσίες τους είναι πραγματικές. Εκείνοι που έχουν το θάρρος να μιλήσουν εναντίον του status quo, το κάνουν σε μια εποχή όπου είναι βέβαιο ότι ο ίδιος ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα τους επιτεθεί προσωπικά, όπως επιτίθεται σε οποιονδήποτε δεν υποτάσσεται σε ένα ρηχό πατριωτισμό. Το ερώτημα είναι κατά πόσο όσοι έχουν πάρει γενναία θέση ενάντια στην κοινωνική αδικία είναι επίσης πρόθυμοι να πάρουν θέση και για τις συνθήκες οικονομικής εκμετάλλευσης που την εντείνουν. Για όσους αθλητές θέλουν να το κάνουν, η συγκυρία είναι περισσότερο από ευνοϊκή. Πρόδρομος Π. 51

περιοδικό

Για τη Σχολή της Νέας Υόρκης Τζάκσον Πόλοκ, “Νο. 8”,1949 λάδομπογιά, σμάλτο και χρώμα αλουμινίου σε μουσαμά

ομάδα καλλιτεχνών που έμειναν γνωστοί ως αφηρημένοι εξπρεσιονιστές, εμφανίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως υποδηλώνει ο όρος, το έργο τους χαρακτηρίστηκε από αφηρημένες εικόνες που εμφανίζονταν συναισθηματικά φορτισμένες με προσωπικό νόημα. Οι καλλιτέχνες όμως απέρριψαν αυτές τις επιπτώσεις του ονόματος. Επέμειναν ότι τα θέματά τους δεν ήταν «αφηρημένα», αλλά μάλλον πρωτόγονα, βαθιά ριζωμένα στο συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας. Οι πίνακές τους δεν εκφράζουν μόνο συγκίνηση. Κοινοποιούσαν τις παγκόσμιες αλήθειες για την ανθρώπινη κατάσταση. Για τους λόγους αυτούς, ένας άλλος όρος –«η Σχολή της Νέας Υόρκης»- περιγράφει αυτή την καλλιτεχνική ομάδα, (αν και ορισμένοι μεταφέρθηκαν τελικά), καθώς και τη χαρακτηριστική αισθητική που εμφανίστηκε πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη. Η άνοδος της Σχολής της Νέας Υόρκης αντικατοπτρίζει το ευρύτερο πολιτιστικό πλαίσιο των μέσων του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα την απομάκρυνση από την Ευρώπη του κέντρου της πνευματικής και καλλιτεχνικής καινοτομίας στη Δύση. Μεγάλο μέρος της σημασίας του Abstraction Expressionism πηγάζει από το καθεστώς του ως το πρώτο αμερικανικό εικαστικό κίνημα που κερδίζει διεθνή αναγνώριση. Ο Barnet Newman, ένας καλλιτέχνης που σχετίζεται με το κίνημα, έγραψε: «Αισθανθήκαμε την ηθική κρίση ενός κόσμου που μαστίζει, έναν κόσμο που καταστράφηκε από μια μεγάλη κατάθλιψη και έναν άγριο Παγκόσμιο Πόλεμο, και ήταν αδύνατο εκείνη τη στιγμή να ζωγραφίσουμε το είδος των έργων ζωγραφικής που κάναμε - λουλούδια, γυμνά και άνθρωποι να παίζουν το τσέλο». Αν και διακρίνονται από μεμονωμένα στυλ, οι «αφηρημένοι εξπρεσιονιστές» μοιράζονται κοινά καλλιτεχνικά και πνευματικά ενδιαφέροντα. Μολονότι δεν είναι ρητά πολιτικοί, οι περισσότεροι καλλιτέχνες είχαν ισχυρές πεποιθήσεις βασισμένες σε μαρξιστικές ιδέες κοινωνικής και οικονομικής ισότητας. Πολλοί επωφελήθηκαν απευθείας από την απασχόληση στο Ομοσπονδιακό Έργο Τέχνης της Διοίκησης Προόδου. Εκεί βρήκαν επιρροές από τα περιφερειακά στυλ των αμερικανών καλλιτεχνών όπως ο Thomas Hart Benton, καθώς και από τον Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό των μεξικανών muralists, συμπεριλαμβανομένων των Diego Rivera και José Orozco. 52

Η ανάπτυξη του φασισμού στην Ευρώπη έφερε ένα κύμα μεταναστών καλλιτεχνών στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930, που έδωσε στους Αμερικανούς μεγαλύτερη πρόσβαση σε ιδέες και πρακτικές του Ευρωπαϊκού Μοντερνισμού. Αναζήτησαν εκπαίδευση στο σχολείο που ίδρυσε ο γερμανός ζωγράφος Hans Hoffmann και ο Josef Albers, ο οποίος εγκατέλειψε το Bauhaus το 1933 για να διδάξει στο πειραματικό Black Mountain College στη Βόρεια Καρολίνα και αργότερα στο Πανεπιστήμιο του Yale. Αυτή η ευρωπαϊκή παρουσία κατέστησε σαφείς τις καινοτομίες του κυβισμού, καθώς και τις ψυχολογικές υπογραμμίσεις και τις αυτόματες τεχνικές ζωγραφικής του σουρεαλισμού. Ενώ ο σουρεαλισμός είχε βρει έμπνευση στις θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόϋντ, οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές στράφηκαν περισσότερο στον Ελβετό ψυχολόγο Carl Jung και στις εξηγήσεις του για τα πρωτόγονα αρχέτυπα που ήταν μέρος της συλλογικής ανθρώπινης εμπειρίας. Επίσης, στράφηκαν προς τη φιλοσοφία της ύπαρξης, η οποία έγινε δημοφιλής από τους ευρωπαίους διανοούμενους όπως ο Martin Heidegger και ο Jean-Paul Sartre. Δεδομένων των θηριωδιών του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Υπαρξισμός έγινε πιο ελκυστικός για τους Abstract Expressionists. Η θέση του Sartre, σύμφωνα με την οποία οι ενέργειες ενός ατόμου μπορεί να δώσουν σημασία στη ζωή, έδειξε τη σημασία της δημιουργικής διαδικασίας του καλλιτέχνη. Μέσω του φυσικού αγώνα του καλλιτέχνη με τα υλικά του, ο ίδιος ο πίνακας μπορεί τελικά να αποτελέσει ένα διαρκές σημάδι της ύπαρξης ενός ατόμου. Κάθε ένας από τους καλλιτέχνες που ασχολούνται με τον Abstract Expressionism ανέπτυξε τελικά ένα ατομικό ύφος το οποίο μπορεί εύκολα να αναγνωριστεί ως απόδειξη της καλλιτεχνικής του πρακτικής και συμβολής. Αν και ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός εκφράστηκε από τη γλυπτική του David Smith και τη φωτογραφία του Aaron Siskind, το κίνημα συνδέθηκε στενά με τη ζωγραφική. Οι περισσότεροι αφηρημένοι εξπρεσιονιστικοί πίνακες είναι μεγάλης κλίμακας, περιλαμβάνουν εικόνες χωρίς αντικείμενα, στερούνται σαφούς εστιακού σημείου και εμφανίζουν ορατά σημάδια της εργασίας του καλλιτέχνη, αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι συνεπή σε όλα τα παραδείγματα. Στην περίπτωση της «Γυναίκας I» του Willem de Kooning, οι ορατές πινελιές και η πυκνά εφαρμοσμένη χρωστική ουσία είναι χαρακτηριστικές του «Action Painting» που σχε-

τίζεται επίσης με τον Jackson Pollock και τον Franz Kline. Κοιτάζοντας τη «Γυναίκα Ι», μπορούμε εύκολα να φανταστούμε την διαδικασία που ακολούθησε ο De Kooning, χρησιμοποιώντας έντονες χειρονομίες, προσθέτοντας σβώλους χρώματος για να δημιουργήσει βαριά δομημένες επιφάνειες που θα μπορούσαν να επεξεργαστούν φυσικά και να επεξεργαστούν ξανά με το πινέλο και το μαχαίρι παλέτας. Η κεντρική εικόνα του De Kooning είναι σαφώς αναγνωρίσιμη, αντικατοπτρίζοντας την παράδοση του γυναικείου γυμνού σε όλη την ιστορία της τέχνης. Γεννημένος στην Ολλανδία, ο De Kooning εκπαιδεύτηκε στην ευρωπαϊκή ακαδημαϊκή παράδοση σε αντίθεση με τους Αμερικανούς συναδέλφους του. Παρά το γεγονός ότι παρήγαγε πολλά μη αντικειμενικά έργα καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του, το πρώιμο ιστορικό του μπορεί να είναι ένας παράγοντας στη συχνή επιστροφή του στη φιγούρα. Σε αντίθεση με τη δυναμική εμφάνιση της τέχνης του De Kooning, οι Mark Rothko και Barnett Newman είναι παραδείγματα για αυτό που ονομάζεται μερικές φορές «Color Imagist» ή «Color Field» στυλ του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού. Αυτοί οι καλλιτέχνες παρήγαγαν επίσης εικόνες μεγάλης κλίμακας, μη αντικειμενικές, αλλά η δουλειά τους στερείται της ενεργειακής έντασης και της χειρονομίας του Action Painting. Οι ώριμες ζωγραφιές του Rothko αποτελούν παραδείγματα αυτής της τάσης. Για τους καλλιτέχνες όπως ο Rothko, αυτές οι εικόνες προορίζονταν να ενθαρρύνουν τον διαλογισμό και τον προσωπικό προβληματισμό. Ο Adolph Gottlieb, γράφοντας με τους Rothko και Newman το 1943, εξήγησε: «Εμείς ευνοούμε την απλή έκφραση της περίπλοκης σκέψης.» Ο Vir Heroicus Sublimis του Barnett Newman, δείχνει αυτό τον υψηλό στόχο. Σε αυτή τη ζωγραφική, ο Newman βασίστηκε σε κάθετες γραμμές που τονίζουν το ζωγραφισμένο πεδίο

του φόντου για να εξυπηρετούν μια διπλή λειτουργία. Ενώ υπογραμμίζουν οπτικά την έκταση του χρώματος που τους αντικατοπτρίζει, αντανακλούν μεταφορικά τη δική μας παρουσία ως άτομα μέσα στο δυνητικά συντριπτικό περιβάλλον μας. Η ζωγραφική του Newman θυμίζει την ιδέα του 18ου αιώνα για το Υψηλό, μια φιλοσοφική έννοια που σχετίζεται με την πνευματική κατανόηση της θέσης της ανθρωπότητας ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις του σύμπαντος. Σε όλη τη δεκαετία του 1950, ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός έγινε η κυρίαρχη επίδραση στους καλλιτέχνες τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αγκάλιασε το ιδιαίτερο στυλ της ως αντανάκλαση της αμερικανικής δημοκρατίας, του ατομικισμού και των πολιτιστικών επιτευγμάτων και προώθησε ενεργά τις διεθνείς εκθέσεις του αφηρημένου εξπρεσιονισμού ως μορφή πολιτικής προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, πολλοί καλλιτέχνες δυσκολεύονταν να αναπαράγουν τη συναισθηματική αυθεντικότητα που εμπεριέχεται στις στιλιστικές καινοτομίες των De Kooning και Pollock. Το έργο τους εμφανίστηκε μελετημένο και στερείται της ίδιας ζωτικότητας των πρωτοπόρων της πρώτης γενιάς. Άλλοι είδαν τους μεταφυσικούς τόνους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού σε αντίθεση με μια κοινωνία που όλο και περισσότερο ασχολείται με μια καταναλωτική νοοτροπία, που τροφοδοτείται από την οικονομική επιτυχία και τη διάδοση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τέτοιες αντιδράσεις θα οδηγούσαν αναπόφευκτα στην εμφάνιση του Pop Art, του Μινιμαλισμού και στην άνοδο μιας σειράς νέων καλλιτεχνικών εξελίξεων στα μέσα του 20ου αιώνα.

Αποσπάσματα από συνέντευξη του Jackson Pollock Σε συνέντευξή του, ο Αμερικανός καλλιτέχνης Jackson Pollock απάντησε σε ερωτήσεις του Γουίλιαμ Ράιτ για την μοντέρνα τέχνη, καθώς και γενικότερα για την τέχνη, όπως αυτή διαμορφωνόταν στο τέλος της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές του 1950 και για την τεχνική του dripping: -Κύριε Pollock, κατα την άποψή σας, ποιό είναι το νόημα της μοντέρνας τέχνης; J.P: Η μοντέρνα τέχνη για μένα δεν είναι τίποτε περισσότερο από την έκφραση των σύγχρονων στόχων, των στόχων της εποχής που ζούμε. -Είχαν οι κλασικοί καλλιτέχνες μέσα για να εκφράσουν την εποχή τους; J.P: Ναι, και το έκαναν πολύ καλά. Όλοι οι πολιτισμοί είχαν τα μέσα και τις τεχνικές για να εκφράσουν τους άμεσους στόχους τους… Αυτό που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον είναι ότι οι σημερινοί ζωγράφοι δεν ασχολούνται με κάποιο θέμα που συμβαίνει έξω από αυτούς. Δουλεύουν από μια διαφορετική πηγή. Δουλεύουν από μέσα (τους). -Θα λέγατε ότι ο σύγχρονος καλλιτέχνης έχει λίγο ή πολύ απομονώσει την ποιότητα, η οποία έκανε τα κλασικά έργα τέχνης πολύτιμα, και απομονώνοντάς την τη χρησιμοποιεί σε μια πιο καθαρή μορφή; J.P: Οι καλοί το έχουν κάνει, ναι.

Βίλεμ Ντεκούνιν, “Γυναίκα Ι”, 1950-52

-Κύριε Pollock, έχει υπάρξει πολλή διαμάχη, και πολλά σχόλια έχουν γίνει σχετικά με τη μέθοδο ζωγραφικής που χρησιμοποιείτε. Θέλετε να μας πείτε κάτι σχετικά με αυτό; J.P: Η γνώμη μου είναι ότι οι νέες ανάγκες χρειάζονται νέες τεχνικές. Και οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν βρει νέους τρόπους και νέα μέσα για να εκφράζονται… Κάθε εποχή βρίσκει τις δικές της 53

περιοδικό

-Δεν είναι πιο δύσκολο να το ελέγχετε από ένα πινέλο; Θέλω να πω, δεν υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσει περισσότερη μπογιά κάπου που δεν θα θέλατε; Με το πινέλο μπορείς να τοποθετήσεις τη σωστή ποσότητα μπογιάς όπου θέλεις και ξέρεις ακριβώς πως θα δείχνει. J.P.: Όχι, δεν το νομίζω, με την εμπειρία μπορείς να ελέγχεις τη ροή της μπογιάς σε μεγάλο βαθμό, και δεν χρησιμοποιώ το ατύχημα (τυχαίο.)

Ο Τζάκσον Πόλοκ μπροστά από έργο του

τεχνικές. -Το οποίο επίσης θα σήμαινε ότι ο κοινός πολίτης και ο κριτικός θα έπρεπε να έχουν αναπτύξει την ικανότητά τους να ερμηνεύουν τις νέες τεχνικές. J.P: Ναι… αυτό πάντα με κάποιο τρόπο ακολουθεί. Θέλω να πω ότι, το αλλόκοτο θα φύγει και θα ανακαλύψουμε τα βαθύτερα νοήματα της σύγχρονης τέχνης. -Υποθέτω ότι κάθε φορά που σας πλησιάζει ένας απλός πολίτης σας ρωτάει πώς θα πρέπει να κοιτάνε έναν πίνακα Pollock, ή οποιοδήποτε άλλο πίνακα σύγχρονης τέχνης. Τί ψάχνουν; Πώς μαθαίνουν να εκτιμάνε τη μοντέρνα τέχνη; J.P.: Νομίζω ότι δεν θα έπρεπε να ψάχνουν αλλά να κοιτάνε παθητικά και να προσπαθούν να δεχτούν αυτό που ο πίνακας έχει να τους προσφέρει και να μην φέρνουν στο μυαλό τους θέματα ή προκαταλήψεις με αυτό που ψάχνουν. -Θα ήταν σωστό να πούμε ότι ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει από το ασυνείδητο, και ο καμβάς πρέπει να λειτουργεί ως το ασυνείδητο τού ατόμου που τον βλέπει; J.P.: Το ασυνείδητο είναι πολύ σημαντική πλευρά της σύγχρονης τέχνης και οι ασυνείδητες παρορμήσεις σημαίνουν πολλά όταν κοιτάμε έναν πίνακα. -Τότε, αν σκόπιμα ψάχνουμε για μια γνωστή έννοια ή αντικείμενο σε μια αφηρημένη ζωγραφική, αυτό θα μας αποσπάσει αμέσως την προσοχή για να την εκτιμήσουμε όπως θα έπρεπε; J.P.: Νομίζω ότι θα έπρεπε να την απολαύσουμε όπως ακριβώς απολαμβάνουμε τη μουσική. Μετά από λίγο σου αρέσει ή όχι, τουλάχιστον δωσ’ της μια ευκαιρία. -Νομίζω ότι σε όλα πρέπει να δίνεις ευκαιρία. Κανείς δεν είναι γεννημένος για να τού αρέσει η καλή μουσική, την ακούει και σταδιακά την καταλαβαίνει και αρχίζει να τού αρέσει. Αν η σύγχρονη τέχνη δουλεύει με τον ίδιο τρόπο, κάποιος θα πρέπει να υποβάλει τον εαυτό του σε αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα, προκειμένου να είναι σε θέση να την εκτιμήσει. J.P.: Νομίζω ότι αυτό θα βοηθούσε, σίγουρα. -Κύριε Pollock, οι κλασικοί καλλιτέχνες είχαν έναν κόσμο να εκφράσουν και το έκαναν παρουσιάζοντας τα αντικείμενα εκείνου του κόσμου. Γιατί ο σύγχρονος καλλιτέχνης δεν κάνει το ίδιο; 54

J.P: Ο σύγχρονος καλλιτέχνης ζει σε μία μηχανική εποχή και έχουμε μηχανικά μέσα για να παρουσιάσουμε τα αντικείμενα της φύσης (…) δουλεύει και εκφράζει έναν εσωτερικό κόσμο (…), εκφράζει την ενέργεια, την κίνηση και άλλες εσωτερικές μορφές. -Θα ήταν δυνατό να πούμε ότι ο κλασικός καλλιτέχνης εκφράζει τον κόσμο του μέσα από αντικείμενα, ενώ ο σύγχρονος καλλιτέχνης εκφράζει τον κόσμο του δείχνοντας τις επιπτώσεις που έχουν τα αντικείμενα σε αυτόν; J.P.: Ναι, ο σύγχρονος καλλιτέχνης δουλεύει με χώρο και χρόνο και εκφράζει τα αισθήματά του, παρά απεικονίζει. -Κύριε Pollock, μπορείτε να μας πείτε πως δημιουργήθηκε η σύγχρονη τέχνη; J.P.: Είναι ένα μέρος μιας μακράς παράδοσης που χρονολογείται από τον Cezanne, μέσα από τους κυβιστές, τους μετα-κυβιστές, ως τους ζωγράφους τού σήμερα. -Τότε, είναι οπωσδήποτε προϊόν εξέλιξης. J.P.: Ναι.

J.P.: Πρόκειται για ένα πρακτικό μέγεθος…9 x 18 πόδια. Αλλά απολαμβάνω να δουλεύω μεγάλα μεγέθη… Και κάθε φορά που έχω την ευκαιρία το κάνω, είτε είναι πρακτικό είτε όχι. -Μπορείτε να εξηγήσετε γιατί σας αρέσει να εργάζεστε σε ένα μεγάλο καμβά περισσότερο από ό,τι σε ένα μικρό; J.Ρ.: Για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να το εξηγήσω. Νιώθω απλά πιο άνετα σε μια μεγάλη έκταση από ό,τι σε κάτι 2x2! Αισθάνομαι περισσότερο σε σπίτι σε μια μεγάλη επιφάνεια.

-Νομίζω ότι ο ήταν ο Freud αυτός που είπε ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα ατύχημα. Αυτό εννοείτε; J.P: Υποθέτω πως αυτό γενικά εννοώ.

-Λέτε «σε μια μεγάλη επιφάνεια». Βρίσκεστε πραγματικά πάνω στον καμβά, ενώ ζωγραφίζετε; J.Ρ.: Πολύ λίγο. Κάνω κάποια βήμα στον καμβά περιστασιακά…

-Άρα στην πραγματικότητα δεν έχετε μια προκαθορισμένη εικόνα ενός καμβά στο μυαλό σας; J.P.: Έχω μια γενική ιδέα από αυτό που είμαι και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.

-Παρατηρώ πάνω στη γωνία έχετε κάτι που φτιάξατε σε γυάλινη πλάκα. Μπορείτε να μας πείτε κάτι γι’ αυτό; J.Ρ.: Λοιπόν, αυτό είναι κάτι νέο για μένα. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έχω κάνει σε γυαλί και το βρίσκω πολύ συναρπαστικό. Νομίζω ότι οι δυνατότητες χρήσης ζωγραφική σε γυαλί στη σύγχρονη αρχιτεκτονική και στη σύγχρονη κατασκευή είναι καταπληκτικές.

-Αυτό το κάνετε εξ ολοκλήρου, με όλα τα προσχέδια; J.P.: Ναι, προσεγγίζω τη ζωγραφική με την έννοια που προσεγγίζει κανείς το σχέδιο. Άμεσα. Δεν κάνω σκίτσα, και σχέδια και χρωματιστά σκίτσα σε έναν τελικό πίνακα. Η ζωγραφική νομίζω σήμερα, όσο πιο άμεση είναι, τόσο πιο «ευθεία» είναι. -Δηλαδή όλα τα έργα σας, οι τελικοί καμβάδες, είναι απόλυτα πρωτότυπα; J.P.: Ναι, είναι όλα απευθείας πίνακες. Εκτός από ένα. -Τώρα, κύριε Pollock, θα θέλετε να σχολιάσετε τη σύγχρονη τέχνη συνολικά; Ποιά είναι η θέση σας για του σύγχρονούς σας; J.P.: Η ζωγραφική τοθ σήμερα φαίνεται να είναι ασφαλώς πολύ δυναμική, πολύ ζωντανή, πολύ συναρπαστική… Η κατεύθυνση που φαίνεται να παίρνει τώρα η ζωγραφική είναι μακριά από το καβαλέτο και λαμβάνει χώρα σε κάποιο είδος τοίχου - τοιχογραφίας. -Πίστευα ότι κάποιοι από τους καμβάδες έχουν πολύ ασυνήθιστες διαστάσεις, δεν είναι αλήθεια;

-Αυτό που κάνατε στο γυαλί διαφέρει από τις συνήθεις τεχνικές σας; J.Ρ.: Γενικά θα έλεγα ότι είναι το ίδιο, ή ότι μοιάζει αρκετά… -Κύριε Pollock, δεν είναι αλήθεια ότι η μέθοδος ζωγραφικής που χρησιμοποιείτε και η τεχνική σας, είναι σημαντικές και ενδιαφέρουν μόνο κα μόνο γι΄αυτό που έχετε πετύχει με αυτές; J.Ρ.: Το ελπίζω. Φυσικά, το αποτέλεσμα είναι το ζητούμενο (…) και δεν κάνει μεγάλη διαφορά το πώς μπαίνει στο έργο το χρώμα εφ’ όσον έχει ειπωθεί κάτι. Η τεχνική είναι απλά ένα μέσο για να καταλήξουμε σε μια δήλωση. Αιμίλιος Α.

Τζάκσον Πόλοκ, “Ανοιξιάτικος Ρυθμός”

-Να πάμε πάλι πίσω σε αυτή την ερώτηση σχετικά με τη μέθοδο που πολλοί σήμερα τη θεωρούν σημαντική. Μπορείτε να μας πείτε πως αναπτύξατε τη μέθοδο ζωγραφικής σας, και γιατί ζωγραφίζετε με αυτόν τον τρόπο; J.P.: Η μέθοδος είναι φυσική ανάπτυξη από ανάγκη, και από την ανάγκη ο σύγχρονος καλλιτέχνης να βρει νέους τρόπους να εκφράζει τον κόσμο του (…) Εγώ ζωγραφίζω στο πάτωμα και δεν είναι ασυνήθιστο (…), οι Ασιάτες (Orientals) το έκαναν αυτό. -Πώς βάζετε τη μπογιά στον καμβά; Καταλαβαίνω ότι δεν χρησιμοποιείτε πινέλα ή κάτι σχετικό, σωστά; J.P.: Η μπογιά που χρησιμοποιώ είναι κυρίως ένα υγρό, μια ρέουσα μορφή μπογιάς. Τα πινέλα που χρησιμοποιώ, τα χρησιμοποιώ κυρίως ως ραβδιά και όχι ως πινέλα… Τα πινέλα δεν αγγίζουν την επιφάνεια του καμβά, είναι ακριβώς από πάνω. -Θα ήταν εύκολο να μας εξηγήσετε τα πλεονεκτήματα του να χρησιμοποιείς ένα ραβδί με υγρή μπογιά αντί πινέλο πάνω στον καμβά; J.P.: …Έχεις περισσότερη ελευθερία κίνησης στον καμβά, κινείσαι πιο εύκολα. 55

περιοδικό

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΝΕ ΓΙΑ ΤΟ 12Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ:

ΜΝΗΜΕΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ υκλοφόρησαν οι θέσεις της ΚΝΕ για το 12ο συνέδριό ενώσεις και συμμαχίες των καπιταλιστών όπως είναι η ΕΕ και της που θα πραγματοποιηθεί το Φλεβάρη του ’19. το ΝΑΤΟ, γενικότερα από τα σχέδια των καπιταλιστών», πως Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο η πολιτική τοποθέ- «κανένας λαός δεν προστατεύθηκε από τις συμμαχίες με τα τηση σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα της περιόδου που καπιταλιστικά κέντρα», πως «Το ΝΑΤΟ αποτελεί μια ιμπεριαπέρασε από το 11ο συνέδριο μέχρι σήμερα είτε υποβαθμίζεται, λιστική πολεμική μηχανή επικίνδυνη για όλους λαούς. Από είτε κυριαρχείται από γενικολογίες και φλύαρες τοποθετήσεις. την ίδρυση του έως και τις μέρες μας το ΝΑΤΟ έχει χαράξει με Αντίθετα, κυριαρχεί η καθηκοντολογία, ο οργανωτικισμός και το αίμα δεκάδων λαών τον δρόμο για να ‘’περάσουν’’ τα κέρδη η σχολαστικότητα. Ταυτόχρονα, σε μια πρωτοφανή επιχείρηση των μονοπωλίων», πως «Η ευρωπαϊκή ένωση είναι ένωση διαστρέβλωσης των γεγονότων, η ΚΝΕ παρουσιάζεται ως η καπιταλιστικών κρατών, από τη φύση της αντιλαϊκή, εχθρική μόνη δύναμη που κράτησε ψηλά τη σημαία των αγώνων της στις ανάγκες της νέας βάρδιας των εργαζομένων όλων των νεολαίας, όταν η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ας κρατών - μελών της» και πως «Η πραγματική διέξοδος βρίδούμε όμως τα πράγματα πιο συγκεκριμένα. σκεται στην καθημερινή πάλη και σύγκρουση με αυτές τις ενώσεις, στη συνεργασία των λαών, με τον λαό να έχει την ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΛΥΑΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ εξουσία στα χέρια του». Για να καταλάβουμε καλύτερα το ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ περιεχόμενο των συγκεκριμένων τοποθετήσεων της ΚΝΕ, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τη θέση του ΚΚΕ ότι η Ελλάδα είναι Χαρακτηριστικό του τμήματος των θέσεων που αφο- ιμπεριαλιστική χώρα και ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία ρούν τα πολιτικά ζητήματα της προηγούμενης και της αμέσως δεν έχει νόημα και θέτει τον λαό κάτω από τη σημαία της αστιεπόμενης περιόδου είναι η γενικολογία, η φλυαρία και η αορι- κής τάξης. Οπότε σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στολογία. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η πρώτη κιόλας θέση αφού η Ευρωπαϊκή ένωση και το ΝΑΤΟ είναι γενικά και αόριμε τίτλο «Οι ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας δεν χωράνε στα συμμαχίες των καπιταλιστικών κρατών οι οποίες γενικά στις συμπληγάδες του καπιταλισμού», η οποία καταλήγει πως: και αόριστα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, «Η αιτία (εννοεί για τα δεινά του λαού) δεν είναι άλλη παρά η και αφού και η Ελλάδα όπως και άλλες χώρες σαν την Ελλάδα αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος. Το γεγονός ότι από σύμφωνα με το ΚΚΕ είναι ιμπεριαλιστικές και συμμετέχουν σ’ τη μία βαθαίνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και αυτές τις ενώσεις, τότε προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι από την άλλη η ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματος της». η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι συμμαχίες που ενωμένοι όλοι καπιταΓια να καταλήξει πως: «Η μείωση του χρόνου εργασίας, η μεί- λιστές όλων των σύμμαχων κρατών εκμεταλλεύονται από κοιωση του ορίου συνταξιοδότησης, η ανάπτυξη του ελεύθερου νού τις εργατικές τάξεις των κρατών αυτών. Για άλλη μια φορά χρόνου, η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του κάθε η ΚΝΕ και το ΚΚΕ αποδεικνύουν ότι έχουν οριστικά ξεκόψει ανθρώπου, η αξιοποίηση όλων των σύγχρονων δυνατοτήτων με τον λενινισμό και έχουν οδηγηθεί στον πολιτικό παραλογιμπορεί να ικανοποιηθεί μόνο από μια άλλη οργάνωση της κοι- σμό. Όχι κύριοι της ΚΝΕ, ούτε η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι γενικά νωνίας και της οικονομίας, μόνο στη σοσιαλιστική – κομμου- κι αόριστα ενώσεις των καπιταλιστών που εξυπηρετούν γενινιστική κοινωνία». Πέρα όμως από το ζήτημα της γενικολογίας, κά κι αόριστα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ούτε η Ελλάδα πως η ολόπλευρη ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου και η αξιο- και μια σειρά χώρες σαν την Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστικές. ποίηση όλων των σύγχρονων δυνατοτήτων δεν μπορεί να Ενώσεις σαν την ευρωπαϊκή ένωση και το ΝΑΤΟ είναι ενώπραγματοποιηθεί στο σημερινό σύστημα της εκμετάλλευσης σεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας χούφτας πανίσχυκαι της καταπίεσης, από την άλλη δεν μπορούμε να μην παρα- ρων ιμπεριαλιστικών κρατών που εξουσιάζουν, καταπιέζουν τηρήσουμε την ηττοπαθή αντίληψη που διαπνέει την συγκε- και υποδουλώνουν όλα τα υπόλοιπα έθνη και λαούς. Τα μονοκριμένη θέση, ότι δηλαδή δεν έχουν νόημα οι αγώνες για την πώλια στα οποία αναφέρεται η ΚΝΕ δεν βρίσκονται στον καλυτέρευση των όρων ζωής στο έδαφος του καπιταλισμού, ουρανό, αλλά έχουν εθνική βάση και τα συμφέροντα τους υλοαφού αιτήματα όπως η μείωση του χρόνου εργασίας ή η μεί- ποιούνται από την πολιτική των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών ωση του ορίου συνταξιοδότησης μπορούν να ικανοποιηθούν κρατών τους. Η πραγματική λοιπόν διέξοδος για τους λαούς μόνο στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. και τις χώρες αυτές δεν βρίσκεται γενικά και αόριστα μόνο Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η τοποθέτηση της στην καθημερινή σύγκρουση και πάλη με αυτές τις ενώσεις, ΚΝΕ για τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου αλλά στην καθημερινή σύγκρουση και πάλη με αυτές τις ενώόπως αυτά αποτυπώνονται στη θέση 3 με τίτλο: «Ζούμε επι- σεις που φτάνει μέχρι την έξοδο των καταπιεζόμενων εθνών κίνδυνες εξελίξεις που έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ και του από αυτές τις ενώσεις, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της ΝΑΤΟ. Ο κίνδυνος για την εκδήλωση ενός γενικευμένου πολέ- ιμπεριαλιστικής εξάρτησης των χωρών αυτών και για την μου στην περιοχή προβάλλει ολοένα και πιο απειλητικά». Στη κατάκτηση αυτού που τόσο πολύ η ΚΝΕ και το ΚΚΕ ξορκίζουν, συγκεκριμένη θέση οι ενώσεις των ιμπεριαλιστών όπως η ΕΕ δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο αγώνας αυτός όχι μόνο και το ΝΑΤΟ παρουσιάζονται γενικά ως ενώσεις των καπιτα- δεν θέτει τον λαό κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης, αλλά λιστικών κρατών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μονο- αντίθετα στρέφεται ταυτόχρονα ενάντια στις αστικές τάξεις των πωλίων, ενώ όλοι οι πόλεμοι ανεξαιρέτως του 20ου και 21ου εξαρτημένων χωρών που λογαριάζουν πως μπορούν να αιώνα χαρακτηρίζονται ως ιμπεριαλιστικοί. εδραιώσουν ευκολότερα την αντιδραστική εξουσία τους πάνω Διαβάζουμε πιο συγκεκριμένα πως «Ο λαός μας και στους λαούς τους, αν βρίσκονται κάτω από την προστασία των η νεολαία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις διεθνείς ιμπεριαλιστών πατρώνων τους.

περιοδικό

Συνεχίζοντας διαβάζουμε στη ίδια θέση πως ‘’δικτάτορα’’ Σαντάμ από την εξουσία. Τέλος αποτελεί διαστρέ«Ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται σε διάφορες περιοχές, βλωση της ιστορίας το τσουβάλιασμα των δύο παγκόσμιων όπως στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Ουκρανία, την πολέμων. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος ήταν και από τις δύο Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Αφγανιστάν» και πως «Το ΟΧΙ των πλευρές ιμπεριαλιστικός και άδικος. Αντίθετα ο Β’ παγκόσμιος κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι μέρος της πόλεμος ήταν άδικος, επιθετικός και ιμπεριαλιστικός από την πάλης κατά των αιτιών που τον προκαλούν, κατηγορηματική πλευρά των δυνάμεων του άξονα και δίκαιος και αντιφασιστικαταδίκη του καπιταλισμού που τον γεννά. Ο 20ος αιώνας με κός από την πλευρά των συμμαχικών δυνάμεων. Χάρη σε δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και εκατοντάδες αυτή την διάκριση το κομμουνιστικό κίνημα μπόρεσε να παίξει τοπικούς και οι πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα προσφέ- καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις και να εμπνεύσει εκατοντάδες ρουν πολλές αποδείξεις. Το ΟΧΙ των κομμουνιστών στον ιμπε- εκατομμύρια μαζών να ριχτούν στον αγώνα ενάντια στον φασίριαλιστικό πόλεμο είναι ΟΧΙ στην οικονομική, στην εσωτερική στα κατακτητή. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η δημικαι εξωτερική πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης και των ουργία μετά το τέλος του πολέμου, του σοσιαλιστικού στρατοιμπεριαλιστικών συμμαχιών σε συνθήκες ‘’ιμπεριαλιστικής πέδου που αγκάλιαζε το ένα τρίτο της γης. Η τοποθέτηση της ειρήνης’’, συνέχεια της οποίας είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλε- ΚΝΕ και του ΚΚΕ για τον χαρακτήρα του Β’ παγκοσμίου πολέμος». Ώστε λοιπόν η ΚΝΕ θεωρεί ότι όσοι πόλεμοι έγιναν από μου αποτελεί προσβολή στη μνήμη των δεκάδων εκατομμυκαταβολής ιμπεριαλισμού είναι όλοι ιμπεριαλιστικοί. Η τοπο- ρίων που έδωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της αντιφασιστιθέτηση αυτή της ΚΝΕ σχετικά με το ζήτημα του πολέμου, απέ- κής νίκης και του σοσιαλισμού. χει από την ανάλυση που έκανε το κομμουνιστικό κίνημα κατά Κλείνοντας την κριτική στο κομμάτι των θέσεων που τη διάρκεια του 20ου αιώνα, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη. αφορά τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου αξίζει να θυμηθούΠοτέ το κομμουνιστικό κίνημα δεν καθόρισε τον χαρακτήρα με τα λόγια του Λένιν: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαραενός πολέμου με γενικολογίες και αοριστολογίες. Αντίθετα για κτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' να καθορίσει το χαρακτήρα του εκάστοτε πολέμου έθετε τα όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλερωτήματα ποιος, ποιον και κάτω από ποιες συνθήκες. Από ληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύαυτή την άποψη, οι πόλεμοι σε μια σειρά από χώρες, όπως στο γει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναΙράκ, στη Λιβύη ή στην Παλαιστίνη δεν είναι γενικά και αόρι- ζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο στα ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Είναι πόλεμοι που εξαπέλυσαν οι απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι ιμπεριαλιστές και από τη μεριά τους είναι άδικοι και κατακτη- σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε τικοί, ενώ από τη μεριά των λαών των χωρών αυτών είναι μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς δίκαιοι. Αλήθεια, τι θα έπρεπε να πουν οι κομμουνιστές στις πόθους». χώρες αυτές σύμφωνα με την ΚΝΕ; Όχι στον ιμπεριαλιστικό Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΝΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΠΑΛΗΣ πόλεμο; Ή αντίθετα να πολεμήσουν ενάντια στην ιμπεριαλιστιΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ κή εισβολή. Και αλήθεια ποια ήταν η στάση των Ελλήνων κομμουνιστών απέναντι στην εισβολή των δυνάμεων του άξονα το Στο επόμενο κομμάτι των θέσεων της ΚΝΕ παρου’40; Ήταν όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή κάλεσμα του λαού να ριχτεί ολόψυχα στην υπόθεση του εθνικοαπελευθερωτικού σιάζεται με σχολαστική λεπτομέρεια ο προγραμματισμός δράαγώνα; Αλλά ας είμαστε καλοπροαίρετοι. Μπορεί το όχι στον σης της μέχρι το 13ο συνέδριο, ενώ ταυτόχρονα γίνεται αποιμπεριαλιστικό πόλεμο να σημαίνει για την ΚΝΕ όχι σε μια λογισμός της δράσης της για την περίοδο από το 11ο συνέδριο ενδεχόμενηιμπεριαλιστική εισβολή και απόκρουση αυτής. μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα κομμάτια γίνεται προσπάθεια να Τότε τι ακριβώς σημαίνει η τοποθέτηση πως «Το ΟΧΙ των κομ- παρουσιαστεί η ΚΝΕ ως η μόνη επαναστατική νεολαία στην μουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ΟΧΙ στην οικονο- Ελλάδα και ως ο μόνος γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων μική, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική κάθε αστικής της νέας γενιάς. Συγκεκριμένα διαβάζουμε πως «Η ΚΝΕ είναι κυβέρνησης» και επίσης τι εννοεί η ΚΝΕ όταν λέει ότι «Σε η μοναδική ζωντανή δύναμη στην νεολαία που παλεύει οργααυτό των αγώνα θα πρωτοστατήσουμε, στο πλευρό του κόμ- νωμένα και μαχητικά ενάντια στη χειροτέρευση της ζωής της, ματος μας, για να βγουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, βιοπαλαι- που μπορεί να εναντιωθεί στα σχέδια που έχει το σημερινό στές αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, τα παιδιά τους, νικητές σύστημα για τη νεολαία, να εμπνεύσει και να συσπειρώσει απέναντι τόσο σε κάθε πιθανό ξένο εισβολέα όσο και απέναντι γύρω της ευρύτερες νεανικές δυνάμεις για το άνοιγμα του στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέ- δρόμου για την επαναστατική ανατροπή», πως «Η ΚΝΕ έπαιξε μων…». Αλήθεια στη Συρία και ενώ μαίνεται ο πόλεμος τι θα καθοριστικό ρόλο να εκφραστούν ‘’σκιρτήματα’’ μαχητικής πρότεινε η ΚΝΕ και το ΚΚΕ στο λαό της; Να αντιταχθούν στην δράσης στους χώρους νεολαίας, μέσα σε μια περίοδο, που οικονομική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνη- κυβέρνηση και οι υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος κάνουν σης και να γκρεμίσουν την καπιταλιστική εξουσία; Δυστυχώς, τα πάντα για να επικρατήσει ‘’σιγή νεκροταφείου’’», πως όσο καλοπροαίρετοι και αν είμαστε δεν μπορούμε να μη βλέ- «Εμείς πρωτοστατούμε και ηγούμαστε στον αγώνα, όχι μόνο πουμε ότι αυτή η λογική της ΚΝΕ οδηγεί στην υιοθέτηση της επειδή πρώτοι πυροδοτούμε αγωνιστικές διεργασίες, χαραλογικής των ίσων αποστάσεων απέναντι στον ιμπεριαλισμό κτηριστικό που έχουμε κατοχυρωμένο και χρειάζεται να από τη μία και την χώρα που δέχεται την επίθεση από την άλλη, παραμείνει, αλλά γιατί η γραμμή μας συμβάλλει στο δυνάμωμα επειδή τάχα αυτή είναι καπιταλιστική. Δεν είναι η πρώτη φορά της οργάνωσης, της διεκδίκησης, της συμμετοχής στην πάλη», βέβαια που η ΚΝΕ και το ΚΚΕ υιοθετούν αυτή τη λογική. Τα στην ίδια κατεύθυνση είναι και ο απολογισμός που κάνει η ίδια έλεγαν και κατά την αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ το 2003, ΚΝΕ σχετικά με την παρέμβαση των δυνάμεων της στα πανετότε που το αδερφό τους κόμμα, το ΚΚ Ιράκ, στήριξε την ιμπε- πιστήμια και τα ΤΕΙ. Συγκεκριμένα, και αφού η θέση 15 μας ριαλιστική επέμβαση και συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνη- πληροφορεί πως «Η πορεία του ΜΑΣ είναι κρίσιμο στοιχείο ση των Αμερικάνων με το πρόσχημα της απομάκρυνσης του της ανασύνταξης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήμα57

Ιστορικές σελίδες από το κίνημα της νεολαίας

περιοδικό

τος», στη συνέχεια αναφέρεται πως «συντελούνται και σημαντικές διεργασίες κάτω από τη δική μας καθοριστική παρέμβαση, που εκφράζεται με την ενίσχυση του ΜΑΣ και με ορισμένα -μικρά ακόμα- βήματα που γίνονται στους συλλόγους που είναι πρώτη δύναμη η Πανσπουδαστική ΚΣ», ενώ λίγο πιο κάτω πληροφορούμαστε ότι: «Η πρωτοπόρα δουλειά των δυνάμεων μας συνέβαλε να συμμετέχουν στις διαδικασίες των συλλόγων νέοι που αρχικά αδιαφορούσαν για τους συλλόγους, απείχαν από τις διαδικασίες τους» και πως «Σαν αποτέλεσμα των προσπαθειών μας εκφράζεται η αναγνώριση του ΜΑΣ από ευρύτερα τμήματα φοιτητών ως το πιο ζωντανό, μαχητικό κομμάτι του φοιτητικού κινήματος». Παραθέσαμε σκοπίμως εκτεταμένα κομμάτια από τις θέσεις της ΚΝΕ για να μπορέσουμε να δείξουμε καλύτερα την ασυνέπεια λόγων και έργων, την κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τους οπορτουνιστικούς χειρισμούς της συγκεκριμένης οργάνωσης πάνω σε μια σειρά από ζητήματα. Απόδειξη γι’ αυτά αποτελεί η στάση των δυνάμεων της ΚΝΕ σε εκείνους τους χώρους της νεολαίας όπου τα προηγούμενα χρόνια αναπτύχθηκαν μια σειρά από κινητοποιήσεις. Τέτοιοι ήταν οι χώροι των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Αλήθεια πώς η ΚΝΕ εναντιώνεται στα σχέδια που έχει το σημερινό σύστημα για τη νεολαία, όταν ήταν οι δυνάμεις της που στο ζήτημα του κοψίματος της επάρκειας από της καθηγητικές σχολές πρότειναν τη διαρκή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών βάζοντας από την πίσω πόρτα το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών; Πώς ακριβώς έπαιξε καθοριστικό ρόλο να εκφραστούν ‘’σκιρτήματα’’ μαχητικής δράσης στους χώρους νεολαίας, όταν σχετικά με το ζήτημα της διάσπασης του ΦΠΨ τοποθετήθηκε χαιρετίζοντας την ίδρυση τμήματος φιλοσοφίας στο οποίο μάλιστα πρότεινε να διδάσκεται και μάθημα διαλεκτικού υλισμού; Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η ΚΝΕ την πρωτοπόρα στάση της στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και πως πρώτη εκείνη πυροδοτεί αγωνιστικές διεργασίες, όταν πριν από μερικά χρόνια εν μέσω απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων πρότεινε το σπάσιμο της απεργίας με το επιχείρημα να διευκολυνθούν οι εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών και όταν την ίδια ακριβώς τοποθέτηση είχε και για τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου; Και πώς ακριβώς η γραμμή της ΚΝΕ συμβάλλει στο δυνάμωμα της οργάνωσης, της διεκδίκησης και της συμμετοχής στην πάλη όταν οι δυνάμεις του ΜΑΣ ήταν που διέσπασαν τον ενιαίο σύλλογο της φιλοσοφικής στην Αθήνα με το πρόσχημα ότι αυτός είναι ‘’αντιδραστικός’’ και ‘’εκφυλισμένος’’, δημιουργώντας δικό τους σύλλογο – φάντασμα στο τμήμα του ιστορικού – αρχαιολογικού και όταν την ίδια πρακτική ακολούθησαν και στο ΤΕΙ της Λαμίας πριν από μερικά χρόνια εντείνοντας με αυτόν τον τρόπο τα υπαρκτά φαινόμενα εκφυλισμού. Και μήπως την ίδια πολιτική κατεύθυνση δεν εξυπηρετούσε η αλήστου μνήμης πρόταση του ΜΑΣ να αποφασίζει ο κάθε σύλλογος την ημερομηνία διεξαγωγής ξεχωριστών εκλογών («τις μέρες που οι ίδιοι οι σύλλογοι θα αποφασίσουν»), βάζοντας με αυτό τον τρόπο βόμβα στα θεμέλια της ενότητας των συλλόγων και μειώνοντας την πολιτική σημασία της ενιαίας διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών. Αλλά ας επιστρέψουμε και στο πιο πρόσφατο παρελθόν. Ποια ήταν η στάση του ΜΑΣ κατά τη διάρκεια των αγώνων των σπουδαστών των ΤΕΙ ενάντια στην ανωτατοποίηση των ΤΕΙ που έφερε και μια σειρά από συγχωνεύσεις τμημάτων; Αν εμπιστευθούμε της θέσεις της ΚΝΕ τότε μαθαίνουμε πως «Είναι πείρα η δράση μας μπροστά στη δημιουργία του πανεπιστημίου της δυτικής αττικής, που η επεξεργασμένη 58

θέση, η αφομοίωσή της από τις δυνάμεις της ΚΝΕ, το σχέδιο δράσης που αναπτύξαμε, η ειδική διαμόρφωση πλαισίων πάλης και αιτημάτων συνέβαλαν στην ένταση της διαπάλης, τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων και πως «Η εύστοχη αποκάλυψη αυτού μπορεί να αντιμετωπίσει και τις αυταπάτες που καλλιεργούνται ενόψει της ‘’πανεπιστημιοποίησης’’ των ΤΕΙ στους φοιτητές των ΤΕΙ από τη μία και τις συντεχνιακές λογικές που μπορεί να προωθούνται στους φοιτητές των πανεπιστημίων από την άλλη». Είναι τέτοιου μεγέθους η αντιστροφή και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας που το πιθανότερο είναι πως οι καθοδηγητές της ΚΝΕ εκτιμούν ότι οι φοιτητές διαθέτουν μνήμη χρυσόψαρου. Κι αυτό γιατί την ώρα που στα ΤΕΙ ξεσπούσαν την προηγούμενη ακαδημαϊκή χρονιά αγώνες ενάντια στην ‘’ανωτατοποίηση’’ και τις συγχωνεύσεις οι δυνάμεις του ΜΑΣ απλά καλούσαν τους φοιτητές να προβληματιστούν για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανωτατοποίησης και στην πραγματικότητα, αυτοί που στις θέσεις της ΚΝΕ παρουσιάζονται ως πρωτοπόροι στην οργάνωση του αγώνα, δεν μπήκαν ποτέ σε αυτόν. Φυσικά, πλάι στην αντιστροφή της πραγματικότητας δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στο κρεσέντο επαναστατικής λογοκοπίας και ρεφορμισμού που αναδεικνύεται από τις τοποθετήσεις της ΚΝΕ σε μια σειρά από ζητήματα όπως αυτό του χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Διαβάζουμε συγκεκριμένα πως «Η μελέτη και η προβολή της πρότασης του κόμματος για την ενιαία ανώτατη εκπαίδευση στη σοσιαλιστική κοινωνία μπορεί να αναβαθμίσει συνολικά την παρέμβαση μας, να δώσει απαντήσεις στις αγωνίες των νέων. Μπορεί να αποτελέσει βάση ζύμωσης, δημιουργίας συνολικότερου κριτηρίου για το τι είναι σύγχρονο, αναγκαίο και νέο, να αναδείξει την υπεροχή των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής στον τομέα της έρευνας, της εργασιακής αποκατάστασης των αποφοίτων, της γενικότερης μορφωτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας των νέων. Η θέση μας μπορεί να αποτελέσει βάση διεκδίκησης σήμερα φωτίζοντας την ανάγκη για συνολικότερη σύγκρουση με το σημερινό σύστημα, την ανάγκη να τεθούν σε άλλη βάση και σκοπό η έρευνα, η επιστήμη προκειμένου να εξασφαλιστούν οι διευρυμένες λαϊκές ανάγκες». Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την τοποθέτηση, η ΚΝΕ προβάλλει τη θέση της ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης στη σοσιαλιστική κοινωνία που θα αποτελέσει όχι μόνο βάση ζύμωσης και ανάδειξης της υπεροχής των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, αλλά και διεκδίκηση στην σημερινή καπιταλιστική κοινωνία που θα φωτίσει την ανάγκη για συνολική σύγκρουση με το σύστημα. Και ύστερα από αυτό εμείς μείναμε να αναρωτιόμαστε τι από τα δύο αποτελεί μεγαλύτερη φαιδρότητα: Το ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν επεξεργαστεί ήδη πρόταση για το πώς θα είναι η παιδεία στο σοσιαλισμό, ή το γεγονός ότι μπερδέψαν το μαρξισμό με τον ρεφορμισμό και ζητούν να διεκδικήσει ο λαός σήμερα αιτήματα που είναι υλοποιήσιμα μόνο στη σοσιαλιστική κοινωνία (γιατί δήθεν αυτό θα φέρει αυτήν την κοινωνία πιο κοντά), ενώ στις αρχές των θέσεων της η ΚΝΕ, όπως γράφτηκε και παραπάνω, μας πληροφορούσε πως η μείωση του χρόνου εργασίας και η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης δεν είναι αιτήματα υλοποιήσιμα στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα;

Τα ηρωικά παιδιά (Α los ninios heroes) χεδόν όλοι οι λαοί στον ένα ή στον άλλο βαθμό έχουν αγωνιστικές παραδόσεις. Αγώνες για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία, την υπεράσπιση της πατρίδας, Αγώνες για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η νεολαία βρίσκεται σχεδόν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Στις 25 Απριλίου 1846 αρχίζει ο Αμερικανομεξικάνικος πόλεμος. Στις ΗΠΑ είναι γνωστός σαν Μεξικάνικος πόλεμος ενώ στο Μεξικό σαν Αμερικάνικη εισβολή. Ήρθε σαν συνέχεια της απόσχισης του Τέξας και της ανακήρυξης της λεγόμενης Δημοκρατίας του Τέξας και της προσάρτησής της από τις ΗΠΑ. Ο μόλις εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ James Polk έστειλε στρατεύματα στην περιοχή του Τέξας που συγκρούστηκαν με Μεξικάνικες δυνάμεις. Κι αυτήν ήταν η αφορμή για να κηρύξουν οι ΗΠΑ τον πόλεμο στο Μεξικό. Θα τελειώσει στις 2 Φεβρουαρίου 1848. Ο πόλεμος θα λήξει με τη συνθήκη της Γουαδελούπης Χιντάλγκο και οι ΗΠΑ αρπάζουν από το Μεξικό τεράστια εδάφη. Τα εδάφη που σήμερα αποτελούν τις πολιτείες της Αριζόνα, της Καλιφόρνιας, του Νέου Μεξικού, της Νεβάδα, της Γιούτα, του Κολοράντο, του Γουαϊόμινγκ και του Τέξας. Το Μεξικό αναγκάζεται να δεχτεί σαν νέο σύνορο με τις ΗΠΑ τον ποταμό Ρίο Γκράντε. Οι ΗΠΑ θα πληρώσουν στο Μεξικό 15 εκατ. δολάρια με τον όρο το Μεξικό να μην προβάλει ποτέ ξανά καμιά διεκδίκηση για το Τέξας. Ένας άδικος και κατακτητικός πόλεμος από την πλευρά των ΗΠΑ που θα καταγγελθεί από πολλούς Αμερικανούς. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά του πολέμου θα ψηφίσουν 14 αντιπρόσωποι. Ανάμεσα τους ο Τζων Κουίνσυ Άνταμς ο πρώην 6ος πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Αβραάμ Λίνκολν, ο μελλοντικός 16ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Σθεναρά εναντίον του πολέμου θα ταχθεί και ο Φρέντερικ Ντάγκλας ο περίφημος αφροαμερικάνος ηγέτης του κινήματος κατά της δουλείας. Πολλοί από τους αμερικανούς στρατιωτικούς ηγέτες

που αναδείχτηκαν αργότερα στον Αμερικάνικο Εμφύλιο θα συμμετάσχουν σαν νεαροί αξιωματικοί στον πόλεμο όπως ο Γκραντ, ο Τζωρτζ Μακλέλαν, ο Ουίλιαμ Σέρμαν, ο Ρόμπερτ Λη, ο Στόνγουωλ Τζάκσον και άλλοι. Με την έναρξη του πολέμου δυο αμερικάνικα στρατιωτικά σώματα θα εισβάλουν στο Μεξικό. Ένα υπό τις διαταγές του στρατηγού Ουίνφιλντ Σκότ και το άλλο υπό τις διαταγές του στρατηγού Ζάκαρυ Τέιλορ μελλοντικού 12ου προέδρου των ΗΠΑ (1849-1850). Οι αμερικανοί εισβολείς γρήγορα θα καταλάβουν τη Σάντα Φέ πρωτεύουσα του Νέου Μεξικού και την παράκτια περιοχή του Ειρηνικού Άλτα Καλιφόρνια και θα κινηθούν νότια. Στο μεταξύ το αμερικάνικο ναυτικό απέκλεισε την Μεξικάνικη ακτή του Ειρηνικού. Τελικά μετά από σκληρές μάχες θα καταλάβουν την πρωτεύουσα,την πόλη του Μεξικού καθώς και το λιμάνι της Βέρα Κρουζ. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1847 2.000 περίπου Αμερικανοί του Ουίνφιλντ Σκοτ πολιορκούν το οχυρό του Τσαπούλ Τεπέκ (Chapultepec) «Το Λόφο με τους Γρύλους» στη γλώσσα των αρχαίων Αζτέκων, ένα λόφο 200 μέτρων, σημείο κλειδί για την άμυνα της πρωτεύουσας της πόλης του Μεξικού. Το υπερασπίζονται 880 Μεξικανοί του στρατηγού Νίκολα Μπράβο. Ανάμεσα τους 50 δόκιμοι Ευέλπιδες από 13 έως 19 ετών. Οι Μεξικάνοι θα πολεμήσουν δυο ώρες πριν ο στρατηγός Νίκολα Μπράβο διατάξει υποχώρηση. Έξι δόκιμοι θα μείνουν και θα πολεμήσουν μέχρι ενός. Η παράδοση αναφέρει ότι ο τελευταίος που έμεινε ζωντανός, ο Χουάν Εσκούτια, για να μην πέσει η σημαία στα χέρια του εχθρού και για να μην πιαστεί και ο ίδιος, θα τυλιχτεί με αυτήν και θα πέσει από το οχυρό. Από τότε οι Νίνιος Χερόες θα γίνουν για τον Μεξικάνικο λαό σύμβολο απέναντι στον Αμερικάνικο επεκτατισμό και αργότερα απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Θανάσης Κ.

Παναγιώτης Α. 59

περιοδικό

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Η Κομμούνα του Παρισιού Γαλλία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η χώρα των Λωρραίνης στη Γερμανία. Η Γερμανία κατ’ αυτόν τον τρόπο θα επαναστάσεων στην Ευρώπη, αφού με αφετηρία το 1789 εκπλήρωνε το όνειρο του Βίσμαρκ για ένωση σε ένα κράτος μετά και την αστική επανάσταση που ξεκινάει στα τέλη του 18ου τον πόλεμο και την υπεροχή του κράτους με τα μεγαλύτερα σύνοαιώνα, η ιστορία της δε σταματά να γεννά επαναστατικά κινήματα ρα στην ήπειρο, μετά την προσάρτηση των γαλλικών περιοχών. για τουλάχιστον εκατό χρόνια ακόμα και συνδέεται με τον πρώτο «Η μεταφορά της Εθνοσυνέλευσης στις Βερσαλλίες, το πνίξιμο των βηματισμό του εργατικού επαναστατικού κινήματος και τις κατα- δημοκρατικών εφημερίδων, η προσπάθεια να φορτωθούν τα έξοδα κτήσεις του. Σαράντα χρόνια μετά την επανάσταση που έριξε τη του πολέμου στους φτωχούς, οι ένοπλοι εργάτες του Παρισιού και βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΔ και έδωσε ένα είδος δημοκρατίας η μοναρχική συνέλευση. Η σύγκρουση αναπόφευκτη» (Λένιν, Τόμος 9ος, Άπαντα) στη Γαλλία, ακολουθεί η επανάσταση του 1830 (γνωστή και ως Η κίνηση του Θιέρσου να πάρει τα κανόνια από την Ιουλιανή ή Les Trois Glorieuses στα γαλλικά, «οι τρεις ένδοξες μέρες») η οποία έφερε το πρώτο Σύνταγμα στη χώρα και καθαί- Εθνοφρουρά των εργατών στις 18 Μάρτη 1871, όπλα που ο λαός ρεσε από τον θρόνο τον Κάρολο Ι (από τον οίκο των Βουρβώνων). είχε πληρώσει, δίνει την αφορμή για να ξεσπάσει επανάσταση Η περίοδος που ακολούθησε ονομάστηκε Ιουλιανή Μοναρχία και από τους ένοπλους εργάτες και μικροαστούς εργαζόμενους του ανατράπηκε το 1848 με την επανάσταση του Φεβρουαρίου, που Παρισιού, με την Εθνοφρουρά και το προλεταριάτο συσπειρωμέοδήγησε νικηφόρα στη δημιουργία της Δεύτερης Γαλλικής νο γύρω της, «την εργατική τάξη και την μικροαστική τάξη που είχε Δημοκρατίας. Η συντηρητική στροφή όμως της εκλεγμένης εισχωρήσει σ’ αυτήν» (Λένιν), απέναντι στον Θιέρσο, τους κυβέρνησης έφερε στην προεδρία τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα Βερσαλιέρους του, τους μοναρχικούς και τα αντιδραστικά στοιΒοναπάρτη (ή Μικρό), ο οποίος τέσσερα χρόνια μετά ανέστειλε χεία της γαλλικής κοινωνίας. Ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στην την εθνοσυνέλευση και εγκαινίασε τη Δεύτερη Γαλλική Κομμούνα και την κυβέρνηση των Βερσαλλιών είχε επίσημα Αυτοκρατορία. Επικράτησε ως το 1870 και τον πόλεμο με την αρχίσει. «Τα ξημερώματα της 18ης του Μάρτη 1871 το Παρίσι ξύπνησε με μια Πρωσία*(1) που ξεκίνησε με στόχο εδαφικές προσαρτήσεις. Η παρισινή κοινωνία ήταν σε αναταραχή, ο λαός ή πει- βροντερή ιαχή: Ζήτω η Κομμούνα!» (Κ.Μαρξ, Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία») νούσε ή σκοτωνόταν, η ανεργία στις γραμμές του προλεταριάτου Με την κατάληψη του Δημαρχείου από την εθνοφρουρά μάστιζε, «η αύξηση του πλούτου και της ανικανότητας των κυβερνώντων» (Μαρξ) ενώ οι γάλλοι στρατιώτες οδηγούνταν σταδιακά ξεκινάει η δράση της Κομμούνας, ενός πρωτόλειου τρόπου διακυπρος την ήττα, προκαλούσαν αναβρασμό στην εργατική τάξη. Η βέρνησης, όπου το κράτος πέρασε στα χέρια της εργατικής τάξης μάχη του Σεντάν σ’ αυτόν τον πόλεμο ήταν καθοριστική. Η αλλά δεν ολοκληρώθηκε το «τσάκισμα της παλιάς κρατικής μηχαΔεύτερη Αυτοκρατορία*(2) του Ναπολέοντα Γ΄ κατέρρευσε, ο νής από την εργατική τάξη» (Μαρξ, Ο Εμφύλιος πόλεμος στη ίδιος φυλακίστηκε από τον Βίσμαρκ και 100.000 γάλλοι στρατιώ- Γαλλία). Μελετώντας επιστημονικά τα ιστορικά γεγονότα και τα τες αιχμαλωτίστηκαν. Τον Ιούλιο του 1871 οι Γάλλοι εργάτες πραγ- κινήματα, ιδιαίτερα της επαναστατικής περιόδου 1848-1850, όπου ματοποίησαν μεγάλες αντιπολεμικές διαμαρτυρίες. Οι φιλελεύθε- οι Μαρξ και Ένγκελς συμμετείχαν στην επανάσταση στη Γερμανία, ροι είχαν ήδη αρπάξει την εξουσία μετά τη φυλάκιση του ο Μαρξ οδηγείται ήδη από το 1852 στο πρωτότυπο συμπέρασμα ότι Ναπολέοντα Γ΄ και είχαν εκλέξει πρωθυπουργό τον Αδόλφο «η εργατική τάξη δεν μπορεί απλώς να πάρει στα χέρια της την παλιά κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοΘιέρσο, αυτόν τον «τερατώδη νάνο» όπως ο Μαρξ τον αποκαλεί. Το 1871 στο Παρίσι οι εργάτες πήραν για πρώτη φορά πούς. Πρέπει να την τσακίσει». Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1847) στην ιστορία την κρατική εξουσία στα χέρια τους και ίδρυσαν ένα ο Μαρξ δεν απαντάει με ακρίβεια για το πώς, «να αντικατασταθεί με πρωτότυπο επαναστατικό είδος κυβέρνησης, την Κομμούνα του την οργάνωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη» και «με την Παρισιού. Έκαναν την «έφοδο προς τον ουρανό» των 72 ημερών, κατάχτηση της δημοκρατίας» έγραφε στο Μανιφέστο. Ο Μαρξ περίπου ο Μαρξ στήριξε ένθερμα όταν ήταν πια γεγονός, αν και είχε μενε την πείρα του μαζικού κινήματος να ανακαλύψει τους τρόπροειδοποιήσει για την ήττα της, στην διακήρυξη της Ιης Διεθνούς πους μέσα από την ταξική πάλη. Μετά την Κομμούνα, η μοναδική τον Σεπτέμβρη του 1870: «…η γαλλική εργατική τάξη βρίσκεται διόρθωση που έγινε στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» βασίστηκε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Κάθε απόπειρα ανατρο- στην επαναστατική πείρα των Κομμουνάρων του Παρισιού. Η Κομμούνα υλοποίησε για πρώτη φορά μέτρα ανακούπής της νέας κυβέρνησης, τη στιγμή που ο εχθρός χτυπάει κιόλας τις πόρτες του Παρισιού θα ήταν απεγνωσμένη τρέλα… οι Γάλλοι φισης για τους φτωχούς, σημαντικά πολιτικά και οικονομικά διαπολίτες δεν πρέπει να κυριαρχηθούν από τις εθνικές αναμνήσεις τάγματα, αλλά καθυστέρησε ή δεν αποφάσισε στρατηγικές κινήτου 1792»*(3) έλεγε ο Μαρξ απευθυνόμενος στους εργάτες και σεις όπως την κατάληψη της Τράπεζας της Γαλλίας και την άμεση επίθεση στις Βερσαλλίες. Η κατάληψη του ιδρύματος της τράπεεργαζόμενους της Γαλλίας. Ο Αδ. Θιέρσος είχε ξεπουλήσει τον πόλεμο, είχε ξεπου- ζας, όπως εξηγεί ο Μαρξ, θα ήταν το πιο σημαντικό μέτρο γιατί θα λήσει όμως και την ειρήνη. Γι’ αυτόν το λόγο αποτραβήχτηκε στις έσπρωχνε ολόκληρη την αστική τάξη να πιέσει την κυβέρνηση για Βερσαλλίες, όπου μπορούσε να δολοπλοκεί και να κάνει νέα αντι- ειρήνη με την Κομμούνα. Όμως η σύνθεση της Κομμούνας ήταν δραστική σύνθεση της εθνοσυνέλευσης με τους μοναρχικούς, κυρίως μπλανκιστές*(4) που επικρατούσαν στην Κεντρική ενώ φοβόταν για τα όπλα τα οποία ακόμα κρατούσε στα χέρια του Επιτροπή της Εθνοφρουράς και μια μειοψηφία προυντονιστές*(5), το γαλλικό προλεταριάτο. Ο γαλλικός στρατός θα συνέχιζε να μέλη της Διεθνούς, με ουτοπικά σχέδια ειρηνικής «εξάλειψης του πολεμάει μέχρι τη μάχη του Μετς, όπου ο πρωθυπουργός κράτους». Αν το Παρίσι μπόρεσε εξαρχής ν’ αντισταθεί, το έκανε Θιέρσος συνθηκολόγησε με την Πρωσία και υπέγραψε σύμφωνο τον Μάρτη του 1871 -δήθεν- ειρήνης με τον πρωθυπουργό Όττο γιατί είχε ήδη αντικαταστήσει τον στρατό με την Εθνοφρουρά των Φον Βίσμαρκ, αυριανό Καγκελάριο της Γερμανίας. Η Συνθήκη εργατών, γι’ αυτό και το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας αφορούαυτή επέβαλλε στη Γαλλία περίπου δύο δισεκατομμύρια φράγκα σε την κατάργηση του μόνιμου στρατού τη θέση του οποίου αποζημίωση -τα οποία θα έπεφταν στην πλάτη του λαού με φορο- έπαιρνε ο οπλισμένος λαός. Στα πολιτικά μέτρα της Κομμούνας λογίες- καθώς και την προσάρτηση της Αλσατίας και της επίσης ανήκουν η κατάργηση της γραφειοκρατίας με υπαλλήλους

περιοδικό αιρετούς και ανακλητούς ανά πάσα στιγμή και με μισθό όχι μεγαλύτερο από το μισθό ενός μέσου εργάτη της εποχής (όχι παραπάνω από 6.000 φράγκα). Η Κομμούνα τέλος κάνει το πολύ σημαντικό βήμα, χωρίζει την Εκκλησία από το Κράτος και εισάγει για πρώτη φορά τη δωρεάν εκπαίδευση. Στα οικονομικά της μέτρα ανήκουν η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας των αρτεργατών, η απαγόρευση προστίμων, η καταγραφή εγκαταλειμμένων κτιρίων και μεταβίβασή τους σε συνεργατικές εργατών (με ενδεχόμενη αποζημίωση των ιδιοκτητών αργότερα), η αναστολή της πώλησης των ενεχύρων και η παράταση των προθεσμιών πληρωμής για τα ενοίκια των κατοικιών. Η κατάρρευση της Κομμούνας επήλθε λόγω ελλείψεων και αδυναμιών στην οργάνωση και την άμυνα καθώς και εξαιτίας του λιγοστού χρόνου που είχε για να προετοιμαστεί. Ο Θιέρσος πολύ γρήγορα οργάνωσε με τον Βίσμαρκ την καταστολή της Κομμούνας και με τη βοήθεια των Πρώσων στρατιωτών και όλης της αντίδρασης η Κομμούνα πνίγεται στο αίμα τη «ματωμένη βδομάδα» 21-28 Μάη 1871. Ακολούθησαν φρικαλεότητες, εξορίες και επισταμένη συκοφαντία της Κομμούνας και των μελών της. Χιλιάδες γυναικόπεδα και εργάτες σκοτώθηκαν στους δρόμους, πέθαναν στις φυλακές και μέχρι την 1η Γενάρη είχαν καταδικαστεί σε εξορία και φυλακή. Βασικά λάθη της Κομμούνας που την οδήγησαν νωρίς στην ήττα της αποτέλεσαν η διατήρηση της κρατικής μηχανής της αστικής τάξης, το ότι δηλαδή παρασύρθηκε από τη θεωρία των προυντονιστών για δήθεν «δίκαια ανταλλαγή και εγκαθίδρυση ανώτερης δικαιοσύνης». Άφησε έτσι να επικρατήσει η μικροαστική ιδεολογία στις γραμμές της, συν το γεγονός ότι το προλεταριάτο στάθηκε ανεκτικό απέναντι στην αστική τάξη και δεν πραγματοποίησε ποτέ την επίθεση στις Βερσαλλίες. «Η Κομμούνα γεννήθηκε αυθόρμητα· κανένας δεν την είχε προετοιμάσει συνειδητά και σχεδιασμένα» γράφει ο Λένιν τον Απρίλη του 1911 και εξηγεί παρακάτω, συγκρίνοντας με την πείρα του 1917, πως ήταν κρίσιμο ότι η Κομμούνα δεν κατάφερε να πάρει τους αγρότες στο πλευρό της, το γεγονός δηλαδή ότι οι αγροτικές μάζες παρέμεναν προσκολλημένες στην αστική τάξη και τα συμφέροντα της. Αν και η Κομμούνα τους φώναζε «η νίκη μας είναι η ελπίδα σας», οι αγρότες ταύτιζαν όλο το βιος τους με τον βοναπαρτισμό. Θεμελιακή διαφορά με τη νικηφόρα επανάσταση του Οκτώβρη 1917 στη Σοβιετική Ένωση, όπου δημιουργούνται τα σοβιέτ εργατών-εργατών γης, αγροτών και εργατών-στρατιωτών, όπου υπάρχει και κυριαρχεί το κομμουνιστικό κόμμα στην καθοδήγηση της επανάστασης. Αυτή η έλλειψη ενός εργατικού κόμματος που θα έπαιρνε την εξουσία και θα έδινε τον σωστό προσανατολισμό για τη νίκη ευθύνεται κυρίαρχα που, παρά την επαναστατική θέρμη των μελών της, η Κομμούνα πνίγηκε μέσα στις προυντονικές και μπλανκιστικές αντιλήψεις, εξηγεί αναλυτικά ο Λένιν. Παρόλα τα λάθη και τις αστοχίες της, όμως, η Κομμούνα έδειξε καθαρά ότι αποτελεί θανάσιμη απειλή για τον παλιό κόσμο, «γι’ αυτό η αστική κοινωνία δεν μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχα όσο στο Δημαρχείο του Παρισιού ανέμιζε η κόκκινη σημαία του προλεταριάτου» (Λένιν, Στη μνήμη της Κομμούνας, 04/1911). Η Κομμούνα έγινε ο φάρος της επανάστασης, το γεγονός που αναλύθηκε και προκάλεσε διαφωνίες και πολιτική αντιπαράθεση στον καιρό του αλλά και χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση των εργατών έγινε το σχολείο των επόμενων επαναστατών σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί ο χαρακτήρας της, παρότι κάποιοι θέλησαν να πείσουν ότι ήταν μόνο εθνικός, ήταν ταυτόχρονα βαθιά κοινωνικός και προλεταριακός. Σαφώς εθνικός την ώρα που το Παρίσι πολιορκείται από ξένο εισβολέα. Με τα μέλη της Κομμούνας όμως να είναι μόνο αναγνωρισμένοι εκπρόσωποι των εργατών, οι αποφάσεις της Κομμούνας είχαν παράλληλα βαθιά προλεταριακό και διεθνιστικό χαρακτήρα. Με το δρόμο που ηρωικά χάραξε, η Κομμούνα φώτισε το παγκόσμιο προλεταριάτο, δίδαξε τους

εργάτες όλου του κόσμου. Την ώρα που συμβαίνουν τα γεγονότα, ο Ένγκελς γράφει στον πρόλογό του στον «Εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία»: «Χάρη στην οικονομική και πολιτική ανάπτυξη της Γαλλίας απ’ το 1789, διαμορφώθηκε εδώ και πενήντα χρόνια μια τέτοια κατάσταση στο Παρίσι, που καμιά επανάσταση δε μπορούσε να ξεσπάσει σ’ αυτό χωρίς να πάρει προλεταριακό χαρακτήρα». Η Κομμούνα του Παρισιού είναι η πρώτη θυσία της εργατικής τάξης που πήγε την υπόθεση της επανάστασης μπροστά γιατί με την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου έδειξε στην πράξη ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος οργάνωσης του κράτους πέρα από τις αστικές κυβερνήσεις, τους υπαλλήλους τους και τη βαθιά φοροληστεία του λαού από τους κεφαλαιοκράτες. Μπορεί το 1871 οι εργάτες να έχασαν την εξουσία μέσα απ’ τα χέρια τους, ήρθε όμως ο Οκτώβρης του 1917 για να ολοκληρώσει το έργο που ξεκίνησε η Κομμούνα. Με την ανάλυση των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν πάνω στα διδάγματα της Κομμούνας, με την αυτοτελή οργάνωση του προλεταριάτου όπως έδειξε η Κομμούνα, οδηγήθηκε η επανάσταση του 1917, δημιουργήθηκαν τα σοβιέτ και κράτησαν την εξουσία. Το κράτος στα χέρια της εργατικής τάξης για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Όχι το γνωστό αστικό κοινοβουλευτικό κράτος, όπως εξηγεί ο Μαρξ, μα ένα κράτος χωρίς αστυνομία και τακτικό στρατό, χωρίς προνομιούχους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους που εξουσιάζουν το λαό. Με αυτό το νέο είδος κράτους που πρόβαλε η Κομμούνα, και που ο Μαρξ το ονόμασε «πολιτική μορφή που ανακαλύφθηκε επιτέλους και με την οποία μπορεί να συντελεστεί η οικονομική απελευθέρωση των εργαζομένων». (Κ.Μαρξ, Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία) Vive la Commune! Ζέτα Κ.

*1 Στον γερμανικό χώρο κυριαρχούσαν δύο κράτη, η Αυστρία και η Πρωσία, μα υπήρχαν και πολλά γερμανικά κρατίδια τα οποία ενώθηκαν το 1871, μετά τη συνθηκολόγηση του Θιέρσου, όπου ο Γουλιέλμος Α΄ ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. *2 Δεύτερη Αυτοκρατορία ονομάστηκε η περίοδος διακυβέρνησης από τον Ναπολέοντα Γ΄ (ή Λουδοβίκου Βοναπάρτη), που διήρκεσε από το 1852 μέχρι το 1870, όταν συλλαμβάνεται από τον Βίσμαρκ. *3 Το 1792 ξεκινούν οι συγκρούσεις με τις χώρες που συνασπίστηκαν εναντίον της επαναστατημένης Γαλλίας -πόλεμοι που διαρκούν ως το 1802- και αποτελεί και τη χρονιά που πλήθος λαού συνέλαβε τον Λουδοβίκο ΙΣΤ και μέσα σε μια μέρα τον οδήγησε στην γκιλοτίνα.. *4 Μπλανκί Λουί Ογκύστ: Γάλλος επαναστάτης, εκπρόσωπος του ουτοπικού κομμουνισμού. Επιχείρησε να πάρει την εξουσία με μια μικρή ομάδα επαναστατών-διανοουμένων, αλλά δεν καταλάβαινε τον αποφασιστικό ρόλο της οργάνωσης των μαζών στην επαναστατική πάλη. Παρά την εκτίμηση που του είχαν, ο Μαρξ και ο Λένιν του άσκησαν κριτική για τα λάθη του. *5 Προυντόν: Γάλλος κοινωνιολόγος και οικονομολόγος, θεωρητικός της μικροαστικής τάξης και ένας από τους θεμελιωτές του αναρχισμού. Δέχτηκε εξουθενωτική κριτική από τον Μαρξ που στο βιβλίο του «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας» αποδείχνει πως οι θέσεις του Προυντόν για το κράτος και την «ειρηνική του εξάλειψη» δε στέκουν επιστημονικά. * Όλα τα στοιχεία για το έργο της Κομμούνας πάρθηκαν από το βιβλίο «Ο Λένιν για την Κομμούνα του Παρισιού, Μαρξιστική Λενινιστική Βιβλιοθήκη) και από το βιβλία του Κ. Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» και «18η Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη».

περιοδικό

200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ ΣΦΡΑΓΙΣΕ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ο 1989-91, με την τυπική παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες, ο Φράνσις Φουκουγιάμα κηρύττει το «Τέλος της Ιστορίας», πιστεύοντας πως ενταφιάζει εσαεί τα κομμουνιστικά ιδεώδη. Φέτος, 10 χρόνια ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ, ο Φουκουγιάμα ζητά την «επιστροφή του σοσιαλισμού» κι όσο κι αν οι κυρίαρχες τάξεις της πλουτοκρατίας το αντεύχονται, ο μαρξισμός εμφανίζεται πιο επίκαιρος από ποτέ.

Τα πρώτα χρόνια Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1918 στην πόλη Τριρ της Πρωσίας. Παιδί εβραϊκής, μεσοαστικής οικογένειας με προοδευτικές ιδέες, υπήρξε μελετηρός και οξυδερκής στα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Βόννης, του Βερολίνου και της Ιένας, όπου και εξέδωσε την διδακτορική του διατριβή πάνω στις διαφορές μεταξύ της επικούρειας και δημοκρίτειας φιλοσοφίας. Αγαπούσε το ρεύμα του ρομαντισμού στη μουσική και τη λογοτεχνία, γράφοντας πολλά ποιήματα και ο ίδιος, τα περισσότερα αφιερωμένα στην Τζένη Βεστφάλλεν, εφηβικό έρωτα και μέλλουσα σύζυγό του με την οποία θα αποκτήσει τρεις κόρες. Στο πανεπιστήμιο θα συνδεθεί με τον κύκλο των «αριστερών εγελιανών», μια προοδευτική ομάδα φοιτητών και καθηγητών επηρεασμένη από τη φιλοσοφική σκέψη του Χέγκελ, του θεμελιωτή της σύγχρονης διαλεκτικής που ο ίδιος ο Μαρξ θεωρούσε δάσκαλό του.

Ενηλικίωση Ακατάλληλος για ακαδημαϊκή καριέρα λόγω των ριζοσπαστικών του απόψεων, ο Μαρξ εργάζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1840 ως δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης και εκδότης προοδευτικών εφημερίδων σε Γερμανία και Γαλλία (Εφημερίδα του Ρήνου, Γαλλογερμανικά Χρονικά, Vorwarts [Εμπρός]). Την περίοδο αυτή θα συγγράψει και τα πρώτα του φιλοσοφικά έργα (Κριτική της Θεωρίας του Κράτους του Χέγκελ, Το Εβραϊκό Ζήτημα) και θα αφήσει πλήθος ανέκδοτων χειρόγραφων στα οποία παρατηρού62

νται και οι πρώτες προσπάθειες ψηλάφησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Εκείνη την περίοδο συνδέεται και αντιπαρατίθεται με επιφανείς προσωπικότητες του σοσιαλιστικού ρεύματος και του εργατικού κινήματος όπως οι Μπάουερ, Ρούγκε, Χάινε, Προυντόν και Μπακούνιν. Ταυτόχρονα, η αντισυστημική του αρθρογραφία συγκεντρώνει τα βλέμματα των αυταρχικών ευρωπαϊκών κρατών. Στα μέσα της δεκαετίας του 1840 ο Μαρξ γνωρίζεται με τον Φρίντριχ Ένγκελς. Πρόκειται για την απαρχή μιας αφοσιωμένης φιλίας που έμελλε να ταράξει τα βαλτωμένα νερά της αστικής φιλοσοφίας. Ο Ένγκελς, γιος Γερμανού βιομήχανου, θα αποτελέσει οικονομικό στήριγμα για τον Μαρξ καθ’ όλη τη διάρκεια της φτωχικής ζωής του.

Διαλεκτικός Υλισμός Με τα έργα τους «Η Κατάσταση της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία», «Η Αγία Οικογένεια (ή Η Κριτική της Κριτικής Κριτικής)», «Η Γερμανική Ιδεολογία», «Η αθλιότητα της Φιλοσοφίας» καθώς και τις ανέκδοτες «Θέσεις για τον Φόυερμπαχ», οι Μαρξ και Ένγκελς θα θέσουν τα θεωρητικά βάθρα του επιστημονικού σοσιαλισμού. Αντλώντας από και ταυτόχρονα υπερβαίνοντας τόσο τον μεταφυσικό υλισμό του Φόυερμπαχ όσο και την ιδεαλιστική διαλεκτική του Χέγκελ, οι Μαρξ και Ένγκελς για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης εκθέτουν συγκροτημένα τη θεωρία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού. Θα μιλήσουν για το υλικό υπόβαθρο των ανθρώπινων ιδεών, την ιστορικότητα των κοινωνικών θεσμών, τις ταξικές αντιθέσεις και τον ζωογόνο ρόλο των μαζών. Χαρακτηριστική για την αντίληψη του Μαρξ τόσο όσον αφορά το ρόλο της φιλοσοφίας όσο και των κοινωνικών αγώνων είναι η 11ηθέση για τον Φόυερμπαχ: «Οι φιλόσοφοι απλά ερμήνευσαν τον κόσμο με διάφορους τρόπους, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε».

Κομμουνισμός Το 1845 ο Μαρξ απελαύνεται από το Παρίσι και μετακομίζει στις Βρυξέλλες. Εκεί θα συνδεθεί με την εργατική οργάνωση «Ένωση των Δικαίων», η οποία κάτω απ’ την επιρροή του θα μετονομα-

στεί σε «Ένωση των Κομμουνιστών». Το Φλεβάρη του 1848, εκδίδεται το έργο των Μαρξ - Ένγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», ένα μνημειώδες έργο συμπύκνωσης της βασικής αρχής της κομμουνιστικής ιδεολογίας πως «Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών, είναι ιστορία ταξικών αγώνων». Στο «Μανιφέστο» ξεσκεπάζεται ολοκληρωτικά η αθλιότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ενώ οι προλετάριοι καλούνται να αναλάβουν το ιστορικό τους καθήκον: συγκροτώντας το επαναστατικό τους κόμμα και διεκδικώντας την πολιτική εξουσία, ν’ ανοίξουν το δρόμο για την αταξική κοινωνία, την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» αναλύονται για πρώτη φορά οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που οδηγούν στις οικονομικές κρίσεις, στο τσάκισμα των μικρομεσαίων στρωμάτων και την αριθμητική αύξηση της εξαθλιωμένης εργατικής τάξης, η οποία οδηγείται αναπόφευκτα στην κοινωνική επανάσταση: «Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο». Λίγες ημέρες αργότερα, το επαναστατικό κύμα της «Άνοιξης των Λαών» θα σαρώσει τη «γερασμένη Ευρώπη» από τη Γαλλία και τη Γερμανία, μέχρι την Αυστρία και την Πολωνία. Ο Μαρξ από το Παρίσι και ο Ένγκελς στη γερμανική Ρηνανία θα ενισχύσουν ποικιλοτρόπως τις εργατικές εξεγέρσεις. Σ’ αυτές τις συνθήκες γράφονται τα βιβλία «Οι Ταξικοί Αγώνες στη Γαλλία» και «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», δύο υποδείγματα συγκεκριμένης εφαρμογής της γενικής αλήθειας του μαρξισμού στην ταξική ανάλυση ενός ιστορικού γεγονότος.

Η Διεθνής Το 1864 ιδρύεται η Διεθνής Ένωση των Εργατών, που θα μετονομαστεί αργότερα σε «Α’ Σοσιαλιστική Διεθνή». Ο Μαρξ εκλέγεται στο Γενικό Συμβούλιο και συντάσσει την ιδρυτική της διακήρυξη. Η Διεθνής θα παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση της εργατικής τάξης στον δυτικό κόσμο. Στους κόλπους της

Διεθνούς θα ξεσπάσει ένας σφοδρός μέχρι το τέλος της ζωής του να μελετά αγώνας ανάμεσα στον Μαρξ και τον και να γράφει. «Το Κεφάλαιο» αποτελεί Μπακούνιν, όταν ο δεύτερος υιοθετεί ένα ανεκτίμητο εργαλείο στα χέρια της ουτοπικές και μικροαστικές θέσεις ενά- εργατικής τάξης, η οποία οφείλει να το ντια στην «πολιτική» και στο εργατικό χρησιμοποιήσει κατά την αντίληψη πως κράτος, αρνούμενος να το αντιληφθείως «η μαρξιστική διδασκαλία δεν είναι δόγμα, απαραίτητο εργαλείο μετάβασης απ’ τον αλλά οδηγός για δράση». καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Η αντιΔικτατορία του Προλεταριάτου παράθεση θα λήξει με τη επικράτηση του Μαρξ και τη διαγραφή του Μπακούνιν και των αναρχικών από τη Διεθνή. Η Το 1870-71, στην περίοδο του γαλλοΔιεθνής θα διαλυθεί το 1872, μετά την πρωσικού πολέμου, το παρισινό προλεήττα της Παρισινής Κομμούνας και θα ταριάτο -κόντρα στους πρώσους επιδροδώσει τη θέση της στα εθνικά κομμουνι- μείς και την γαλλική πλουτοκρατίαστικά κόμματα, αφήνοντας μια σπουδαία πραγματοποιεί την πρώτη «έφοδο στον παρακαταθήκη για την πρωτοπόρα οργά- ουρανό», εγκαθιδρύοντας την νωση της εργατικής τάξης, που θα αξιο- «Κομμούνα του Παρισιού» η οποία θα ποιηθεί αργότερα από τους κυβερνήσει τη γαλλική πρωτεύουσα για Μπολσεβίκους και την Γ’ Κομμουνιστική δύο μήνες ώσπου να πνιγεί στο αίμα από την αντίδραση. Ο Μαρξ θα δει στην Διεθνή. Παρισινή Κομμούνα την ενσάρκωση της «Το Κεφάλαιο» «δικτατορίας του προλεταριάτου» και θα καθορίσει τα βασικά της χαρακτηριστικά Με την αιματηρή καταστολή της αλλά και τις ελλείψεις της. Μέσα απ’ την Φεβρουαριανής Επανάστασης ο Μαρξ πείρα της Κομμούνας ο Μαρξ θα συνειεγκαθίσταται στο Λονδίνο όπου μελετά δητοποιήσει πως οι εργάτες δεν μπολεπτομερειακά τη ζωή της αναπτυγμένης ρούν να χρησιμοποιήσουν το γραφειοαγγλικής εργατικής τάξης και τον κεφα- κρατικό αστικό κράτος για την απελευθέλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Ύστερα ρωση της κοινωνίας απ’ τα δεσμά του από μια πολύχρονη και επίπονη μελέτη, κεφαλαίου, αντιθέτως, πρέπει να το τσατο 1867, κι ενώ έχει προηγηθεί η έκδοση κίσουν, δημιουργώντας ένα νέου τύπου του «Σχεδίου για μια Κριτική της κράτος, τη δημοκρατική δικτατορία των Πολιτικής Οικονομίας», ο Μαρξ παρου- εργατών. Κι αυτό ακριβώς έκανε η σιάζει στον κόσμο ένα διορατικό έργο Παρισινή Κομμούνα, αντικαθιστώντας απαράμιλλης σχολαστικότητας, στο οποίο τον τακτικό στρατό από τις λαϊκές πολιτοξεκλειδώνει τα μυστικά του εμπορευμα- φυλακές, εξισώνοντας το μισθό των τικού τρόπου παραγωγής και της συσ- δημοσίων υπαλλήλων με τον εργατικό σώρευσης του κεφαλαίου. Στον πρώτο μισθό, θεσπίζοντας την αιρετότητα και τόμο του «Κεφαλαίου» ο Μαρξ αποδει- ανακλητότητα δικαστών και βουλευτών, κνύει πως η αξία των εμπορευμάτων κάνοντας πράξη το διαχωρισμό κράτουςκαθορίζεται από τον χρόνο αφηρημένης εκκλησίας. Οι αντιπρόσωποι της εργασίας που καταναλώνεται για την Κομμούνας δεν αποτελούσαν τους παραγωγή τους, καταδεικνύοντας πως η εκλεγμένους δυνάστες της κοινωπροέλευση της αξίας δεν είναι παρά η νίας, αλλά τους εργαζόμενους ζωντανή εργασία, η εργατική δύναμη, το υπαλλήλους της. Όμως η μοναδικό εμπόρευμα που διαθέτουν στα Κομμούνα δεν έλαβε τις απαραίχέρια τους οι εργάτες. Στο «Κεφάλαιο» ο τητες πρωτοβουλίες για την προΜαρξ επεξηγεί την αντίθεση που προκύ- σέλκυση των αγροτών στον πτει απ’ το κυνήγι του κέρδους, μεταξύ αγώνα για μια δικαιότερη κοινωτης αξίας χρήσης (χρησιμότητας) ενός νία, ούτε αξιοποίησε όσο έπρεπε προϊόντος και της ανταλλακτικής του τα απαραίτητα εργαλεία για την αξίας, αχρηστεύοντας βουνά από παρα- κατάπνιξη της αστικής αντεπαγόμενα προϊόντα, αλλά κυριότερα, ανα- νάστασης, γεγονός που σφράπτύσσει τη θεωρία της υπεραξίας, σύμ- γισε την καταδίκη της. Τα φωνα με την οποία το κεφάλαιο δεν είναι χαρακτηριστικά αυτά θα παρά απλήρωτη εργασία επενδυμένη σε συγκεντρώσει ο Λένιν στο ένα εμπόρευμα, την οποία καρπώνονται κοσμοϊστορικό του έργο οι καπιταλιστές. Θα ακολουθήσουν ο «Κράτος και Επανάσταση», δεύτερος και τρίτος τόμος (ο τρίτος θα θέτοντας τα θεμέλια για τις εκδοθεί από τον Ένγκελς μετά το θάνατο εφόδους του 20ου αιώνα. του Μαρξ) και οι «Θεωρίες για την Επίλογος Υπεραξία». Όμως παρά τα χρόνια μελέτης, τις χιλιάδες σελίδες και την πληρότητα του έργου, ο Μαρξ δε θα σταματήσει Σήμερα, που οι εργα-

τικοί αγώνες περνούν μια περίοδο παρατεταμένης αδράνειας και αποδιοργάνωσης και το κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται στο περιθώριο, ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες οι αγώνες των λαών ξεσπάνε καθημερινά ανά την υφήλιο. Από τις μεγαλειώδεις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις του ’12-’13 στην Ελλάδα, μέχρι τον ανυπόταχτο αγώνα του λαού της Παλαιστίνης, απ’ τα αντάρτικα κινήματα σε Τουρκία και Ινδία, ως τις μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, μπορούμε ακόμα με πλέρια σιγουριά να διακηρύττουμε πως ο τροχός θα γυρίσει. Σήμερα οι αντιδραστικοί όλων των χωρών, και πρώτα-πρώτα των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, προσπαθούν να ποτίσουν τους λαούς με το δηλητήριο του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας ώστε να επιβάλλουν τα ληστρικά τους συμφέροντα, γι’ αυτό έχουν ανοίξει μια μανιασμένη εκστρατεία ενάντια στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και τα κεκτημένα των εργαζομένων. Αυτό το γεγονός, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, είναι η τρανή απόδειξη πως οι κυρίαρχες τάξεις δεν είναι παντοδύναμες, γι’ αυτό, 200 χρόνια μετά τη γέννηση του Μαρξ, 130 χρόνια από την εποχή που γράφτηκαν οι παρακάτω γραμμές, αυτές παραμένουν πάντα επίκαιρες: Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε! Φοίβος Α.