ΠΟΡΕΙΑ - ΤΕΥΧΟΣ 48 by Φοιτητική Πορεία

Αντί Προλόγου

Η Αριστερά δεν υποτάσσεται στους ισχυρούς, ντόπιους και ξένους

πό το 2015 μέχρι σήμερα, όλες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τη συνεχή ευθυγράμμιση, την τελική πάντα υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στα συμφέροντα των δανειστών και της ντόπιας πλουτοκρατίας. Στα εννέα χρόνια μνημονίων, τα αντιλαϊκά κύματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Το κυβερνητικό αφήγημα για την υποτιθέμενη καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία έχει πλήρως διαψευστεί. Καμία «κανονικότητα» δεν έχει επιστρέψει. Το καθεστώς επιτροπείας διατηρείται στο ακέραιο. Όλα τα μνημόνια -των προηγούμενων κυβερνήσεων και του ΣΥΡΙΖΑ- είναι εδώ. Τα εκατοντάδες μέτρα εξαθλίωσης του λαού, κατάργησης των εργατολαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, λεηλασίας και παράδοσης της χώρας στην ΕΕ και τις ΗΠΑ μένουν ανέπαφα. Η ανεργία εξακολουθεί να μαστίζει τη νεολαία, να εξουθενώνει την ελληνική οικογένεια. Η διαρκής λιτότητα, οι συνεχείς φοροεπιδρομές, οι επερχόμενοι μαζικοί πλειστηριασμοί φουντώνουν τη φτώχια και την εξαθλίωση. Η κυβερνητική «ευσπλαχνία» εξαντλείται σε επιδόματα ελεημοσύνης. Η καταλήστευση, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της υποθηκευμένης για 99(!) ολόκληρα χρόνια Ελλάδας, προκειμένου να εξυπηρετείται το χρέος, συνεχίζεται. Η δήθεν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα αποδεικνύεται καθημερινά πως είναι μια πολιτική ασφυκτικής πρόσδεσης και υποταγής στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, και τα επιθετικά τους σχέδια. Με αυτά τα πεπραγμένα, είναι

μεγάλη πρόκληση να ισχυρίζεται η κυβέρνηση και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πως ασκεί φιλολαϊκή πολιτική, πως συγκρούεται με την ελίτ και τη διαπλοκή, πως έχει αναβαθμίσει το ρόλο και την υπόσταση της χώρας. Ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση και θράσος είναι να μιλούν στο όνομα της Αριστεράς, να παριστάνουν την Αριστερά. Η Αριστερά δεν υπογράφει και δεν εφαρμόζει μνημόνια. Δε λεηλατεί το λαϊκό εισόδημα, τα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Δεν υποτάσσεται στους ισχυρούς, ντόπιους και ξένους. Δεν υπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Δεν αλυσοδένει -πιο σφικτά- το λαό και τη χώρα με τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Δεν υπηρετεί τα σχέδια επίθεσης και πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Δεν μετατρέπει τη χώρα σε αλώνι και ορμητήριό τους, καταλύοντας κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας. Παλεύει για τα συμφέροντα του λαού και μόνο. Για δημοκρατία και ριζική κοινωνική αλλαγή, για εθνική ανεξαρτησία.

Χρεοκόπησε η δεξιά πολιτική, που υπηρέτησε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ Στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε, το πολιτικό κλίμα κυριαρχείται από μια ανούσια, τεχνητή όξυνση της αντιπαράθεσης μεταξύ των δυο κομμάτων (του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ) που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία, αλλά και των μικρότερων που φιλοδοξούν να παί-

ξουν συμπληρωματικό ρόλο σε ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας. Όλοι τους πασχίζουν να κρύψουν πως η βασική πολιτική τους γραμμή είναι κοινή. Επίθεση στο λαό, υποταγή στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, όποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τις εκλογές, θα ασκήσει αντιλαϊκή πολιτική. Οι δεσμεύσεις είναι συγκεκριμένες και αφορούν όλους. Το μνημονιακό πλαίσιο είναι απαράβατος όρος και το έχουν όλοι αποδεχθεί. Οι διαφοροποιήσεις μεταξύ τους είναι άνευ σημασίας για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Η επίκληση ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών είναι υποκριτική. Οι διαχωριστικές τους γραμμές είναι ψεύτικες. Τα διλήμματα που βάζουν στο λαό είναι κάλπικα. Με τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ δε χρεοκόπησε η Αριστερά και η αριστερή πολιτική, δε χρεοκόπησε ο «άλλος δρόμος», όπως κομπάζουν οι κάθε λογής αντιδραστικές δυνάμεις. Χρεοκόπησε η δεξιά πολιτική, η δική τους πολιτική, που υπηρέτησε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και τα συμπληρώματά τους δεν είναι μόνο χαμένη ψήφος. Είναι ψήφος ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Όσο ο λαός δεν απορρίπτει τις σειρήνες της αστικής ενσωμάτωσης και δεν οργανώνεται σε μεγάλους αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στους δυνάστες του, η μνημονιακή βαρβαρότητα δεν πρόκειται να καταργηθεί.

περιοδικό

ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Μην παραμυθιάζεσαι. Η -Δ-ΑΠοχή!

10 Απρίλη: Φοιτητικές εκλογές 2019

Ενισχύουμε τις δυνάμεις της αντίστασης και του αγώνα,

στηρίζουμε-ψηφίζουμε Φοιτητική Πορεία!

τις 10 Απρίλη ορίστηκαν οι φετινές φοιτητικές εκλογές από τη κλογικές υποσχέσεις κι αν τάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσες φορές κι αν συνεδρίαση του λεγόμενου «διαπαραταξιακού» οργάνου. Ο ίδιος, κλίσει την υποτιθέμενη «έξοδο από τα μνημόνια», ο λαός μας συνεχίζει βέβαια, ο τρόπος με τον οποίο προκηρύχθηκαν οι φετινές εκλογές, να βιώνει τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Η επιτροπεία είναι όπως επίσης και εκείνες των προηγούμενων χρόνων αντανακλά και εδώ και θα παραμείνει (τουλάχιστον) μέχρι το 2060, ενώ οι ιμπεριαλιαναπαράγει την προβληματική κατάσταση που επικρατεί στο φοιτητικό στές της ΕΕ και των ΗΠΑ τονίζουν σε κάθε τόνο ότι η χώρα πρέπει να κίνημα και τη συγκρότηση των συλλόγων. Αυτή η προβληματική κατά- «τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Και οι δεσμεύσεις αυτές σημαίνουν περαισταση αφορά το γεγονός ότι με ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων τέρω ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, μείωση του αφορολόγητου, που βασικά πρωταγωνιστούν σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, τα αρμόδια όργανα για τον αύξηση της ΔΕΗ, πλειστηριασμούς, φτώχεια και ανεργία. Αυτές είναι οι ορισμό των φοιτητικών εκλογών (και για πολλά ακόμη ζητήματα, όπως καλύτερες μέρες που τάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτές είναι οι συμφωείναι το οργανωμένο και συντονισμένο κάλεσμα σε πανελλαδικές φοι- νίες που και σύσσωμη η αστική αντιπολίτευση, με πρώτη και καλύτερη τητικές κινητοποιήσεις), η ΕΦΕΕ και η ΕΣΕΕ έχουν σταματήσει να λει- την ΝΔ, δεσμεύεται ότι θα τηρήσει. Καμία «τάξη» και «σταθερότητα» δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω τουργούν από το 1997! Για την Φοιτητική Πορεία, οι εκλογές δεν αποτελούν παρά ένα στιγ- στις πλάτες μιας χώρας που θέλουν να την μετατρέψουν σ’ ένα κανομιότυπο στη μακρόχρονη και επίμονη προσπάθεια για την ανασυγκρό- νικό νατοϊκό ορμητήριο αμερικάνικων βάσεων, στις πλάτες ενός λαού τηση του φοιτητικού κινήματος σε αγωνιστική κατεύθυνση. Δίνουμε την που καλείται να ζήσει σε συνθήκες φτώχιας και εξαθλίωσης, στις πολιτική μάχη των φοιτητικών εκλογών, για να αναδείξουμε τα προ- πλάτες της νεολαίας που της τάζουν ένα μαύρο μέλλον ελαστικής βλήματα που αντιμετωπίζουμε ως φοιτητές και ως κομμάτι του λαού, εργασίας, ανεργίας και μετανάστευσης. Το πραγματικό διακύβευμα για να προτείνουμε έναν αγωνιστικό δρόμο για τους φοιτητικούς συλ- των φοιτητικών εκλογών δεν είναι αν θα κυριαρχήσουν οι δυνάμεις λόγους. Από την άποψη αυτή, έχει σημασία να μιλήσουμε ανοιχτά και που ευθύνονται για τον αποπροσανατολισμό των φοιτητών και την καθαρά για την κατάσταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για τα δεκά- αποσυγκρότηση των συλλόγων, οι δυνάμεις που πίσω από πάρτι, δες τμήματα που συγχωνεύονται και καταργούνται, στο βωμό της εκδρομές και διανομές σημειώσεων κρύβουν τις αντιδραστικές τους ψευτοανωτατοποίησης των ΤΕΙ. Για τους χιλιάδες φοιτητές που δε θέσεις και την υποστήριξή τους στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, αλλά δικαιούνται δωρεάν σίτιση και στέγαση. Για τα συγγράμματα που αν θα ενισχυθούν οι φωνές που αγωνίζονται για συλλόγους μαζικούς αντικαθίστανται από φωτοτυπίες. Για τις γραμματείες και τις βιβλιο- και ζωντανούς, για δημοκρατικές γενικές συνελεύσεις, για όργανα θήκες που υπολειτουργούν λόγω έλλειψης διοικητικού προσωπικού. συλλογικά από και για τους φοιτητές. Στις φοιτητικές εκλογές το δίλημΓια τα πτυχία που έχουν καταλήξει να είναι διαβατήρια για την ανερ- μα δεν είναι αν πρέπει οι σύλλογοι να αποτελούν τσιφλίκι της μιας ή της γία και την ανασφάλιστη εργασία. Για τα εργασιακά δικαιώματα που άλλης παράταξης και να «σέρνονται» σε παραταξιακές φιέστες που συνεχώς συρρικνώνονται. Για τα δεκάδες «πιστοποιητικά», μεταπτυ- βαφτίζονται κινητοποιήσεις, αλλά αν θα στηριχτούν οι δυνάμεις που χιακά, διδακτορικά και σεμινάρια που χρειάζονται για να μπορέσει να παλεύουν για μια πραγματικά αγωνιστική ανασύνταξη των φοιτητιβρει κανείς δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπουδάζει. Για τους κών συλλόγων, για ενιαίους και ενωτικούς φοιτητικούς αγώνες, που χιλιάδες εργαζόμενους φοιτητές που απ’ τα 18 και 19 τους δουλεύουν αγωνίζονται για τη συσπείρωση όλων των φοιτητών στους συλλόγους, για να μπορέσουν να σπουδάσουν. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες για την ενότητα πάνω στα άμεσα αγωνιστικά αιτήματα, που προβάλνέους που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, σε αναζήτηση δουλειάς και λουν την ανάγκη σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με τους λαϊκούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, καλύτερης ζωής. Η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αντανακλά την «καμένη την πολιτική της υποδούλωσης του λαού και του ξεπουλήματος της γη» που έχει αφήσει πίσω της η πολιτική των μνημονίων. Όσες προε- χώρας.

ρχικά αυτό το κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε σένα! Ναι, σε σένα που μόλις σου ‘δωσα την ανακοίνωση και παραξενεύτηκες “τι να μας μοιράζει πάλι αυτός ο περίεργος”. Ναι, σε σένα που πρόλαβες να διαβάσεις τις δυο πρώτες γραμμές χωρίς να την πετάξεις στα σκουπίδια. Ναι σε σένα που δεν σε γνωρίζω και με γνωρίζεις προσωπικά ή μπορεί και να γνωριζόμαστε! Έχει όμως σημασία; Είχε σημασία μπροστά στην υπεράσπιση του δικαίου αν μας γνώριζαν εμένα, εσένα τον παραδίπλα αυτοί που έδωσαν την ζωή τους για να ‘μαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα; Ναι για τους Κολοκοτρώνηδες και τους Καραϊσκάκηδες μιλάω, για τους παππούδες μας και γιαγιάδες μας μιλάω, όχι μόνο δεν μας ήξεραν αλλά ούτε καν μας είχαν φανταστεί αλλά έδωσαν ακόμα και την ζωή τους για ‘μας. Το σκεπτικό του ψηφοφόρου της αποχής: “Όχι σε όλα τα κόμματα, δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο” είναι η αφετηρία του σκεπτικού σου. Σε αυτήν την ανακοίνωση δε θα αναλύσουμε γιατί δεν συμφωνούμε με αυτήν την φράση αλλά να σημειώσουμε ότι ήδη έχεις πάρει θέση, ήδη έχεις αποφασίσει που θα το “ρίξεις”. Αρχικά ξεκινάς με ένα πνεύμα τσουβαλιασμού, όλες οι παρατάξεις είναι το ίδιο, μα αλήθεια ξέρεις ποιες είναι όλες και πόσες, κι αν ναι, γνωρίζεις τόσο καλά τι λένε όλες και έβγαλες το συμπέρασμα ότι είναι όλες άχρηστες; Αλλά ας το αφήσουμε κι αυτό, η αποχή είναι πολιτική στάση, δεν είσαι ουδέτερος όταν ψηφίζεις αποχή. Η αποχή ανά τους καιρούς έχει χρησιμοποιηθεί ως πράξη αντίδρασης του ελληνικού λαού και έχει επιλεχτεί από δυνάμεις της αριστεράς σε περιπτώσεις που εκλογές και δημοψηφίσματα ήταν μια μούφα, μια κοροϊδία και δεν ήθελαν παίρνοντας μέρος σ’ αυτές να νομιμοποιήσουν την κοροϊδία των “αφεντάδων” (το πιο πρόσφατο παράδειγμα το δημοψήφισμα του 2015 για να μην αναλωθούμε σε παλιότερες περιπτώσεις). Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση η αποχή όταν αρχίζει από αυτήν την αφετηρία δεν εξυπηρετεί το παραπάνω σκεπτικό αλλά ίσα ίσα είναι η άποψη που προωθεί το κυρίαρχο σύστημα από παντού. 1)Από τα ΜΜΕ που θα σε καθηλώσουν 3 και παραπάνω ώρες με τα survivor, power of love και άλλα τέτοια για να σε κρατήσουν στην αποχή από την πραγματική ζωή. 2)Από τους καθηγητές μας (την πλειοψηφία τους) που θα σου πλασάρουν την μέρα των εκλογών ως ωραία ευκαιρία για καφέ ή κάποιοι θα βάλουν μαθήματα ή “προαιρετικά” εργαστήρια εκείνη την μέρα με την δικαιολογία τάχα μου να σε βοηθήσουν κιόλας παρεμπιπτόντως να ψηφίσεις… 3)Από το internet και τα κυρίαρχα site που θα βουίξουν αυτές τις μέρες ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα κομματόσκυλα και η μονή λύση είναι τελικώς η απαξίωση τους, είναι “να φτάσει η αποχή το 100%”. 4)Και είναι οι ίδιοι που από τη μία θα σε καλούν στο να κοιτάξεις τη σχολή σου και από την άλλη θα σου την κλείσουν, είναι οι ίδιοι που από την μία θα σου πουν να πάρεις το πτυχίο και από την άλλη θα το ‘χεις για να τυλίγεις κανά πιτόγυρο και είναι οι ίδιοι που θα βγάλουν πύρινους λόγους για την σημασία των εκλογών ως ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας όταν θα ζητιανεύουν ψηφαλάκια και την ίδια στιγμή θα κατακεραυνώνουν τις παρατάξεις και τις εκλογές στα σωματεία και στους συλλόγους γιατί είναι αυτά που αν μαζικοποιηθούν δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν… Γι’ αυτό τώρα γνωρίζεις ότι με την αποχή από τις διαδικασίες του Συλλόγου σου (συμπεριλαμβανομένων των εκλογών) καταψηφίζεις τον εαυτό σου (αφού είσαι μέλος του συλλόγου) και υπερψηφίζεις όλους αυτούς που καθημερινά μας βιάζουν την ζωή και τα όνειρα μας. Το σκεπτικό του ψηφοφόρου υποστηριχτή της ΔΑΠ: “είναι καλό παιδί, είναι φίλος, με κέρασε ποτό, χάρη στις σημειώσεις του πέρασα-του χρωστάω, παίξαμε μπάλα κλπ κλπ”. Καταρχήν η ΔΑΠ θέλει την αποχή όπως η μέλισσα το μέλι (άλλο 90 ψήφοι στους 100 κι άλλο 150 στους 500), βεβαίως γιατί μία

που τους είδατε στις εκλογές και μία που δεν τους ξαναείδατε όχι σε κάποια Γ.Σ., όχι σε κάποιο Δ.Σ., άλλα ίσως ούτε καν στη σχολή γιατί γι’ αυτό ακριβώς συμμετέχουν για να βάλουν σε εφαρμογή το παραπάνω αφήγημα της αποχής, της αποχής από τα κοινά, της αποχής από τον σύλλογό μας, της αποχής από την Γενική Συνέλευση, της αποχής από τον αγώνα για να μην υπάρχει κάνεις αύριο όταν θα σε πετάν από την εστία γιατί δεν θα χεις να πληρώσεις (γιατί θα γίνουν ιδιωτικές) όταν θα κλείσουν την λέσχη και θα τρως μόνο αν πληρώνεις, όταν θα πρέπει να χρυσοπληρώσεις τα βιβλία, όταν θα σε πετάν από την σχολή γιατί δεν θα χεις να πληρώσεις τα δίδακτρα του μήνα γιατί αυτό είναι το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ για την ΔΑΠ αλλά όχι για σένα. Όποτε μπορεί να ‘ναι το καλύτερο παιδί, μπορεί να περάσατε άψογα στο κλαμπ, μπορεί να ‘χει άψογες σημειώσεις, μπορεί να ‘ναι κι ο πιο σούπερ ποδοσφαιριστής αλλά υποστηρίζει κι αυτός κάτι που ουσιαστικά δεν τον συμφέρει στην ουσία, τουλάχιστον εσύ έχεις ευθύνη να μην το σιγοντάρεις με την ψήφο σου σ’ αυτήν την “αυτοχειρία”. Λοιπόν την επόμενη φορά που θα βγεις για κρασί και θα περιοριστείς στην μία γύρα και θα φέρεις βαρέως την δεύτερη μετρώντας τα φραγκοδίφραγκα, την επόμενη φορά που θα βγεις στο κλαμπ και θα πεις “τώρα έξω ξανά μετά από μια βδομάδα”, την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείς πότε τέλειωσαν κιόλας τα λεφτά του μήνα, την επόμενη φορά που θα λαχταρίσεις ένα ρούχο αλλά όταν δεις την τιμή θα στρίψεις το κεφάλι απ’ την άλλη σαν να μην έγινε ποτέ, την επόμενη φορά που θα κοιτάς τις αγγελίες για “οποιαδήποτε δουλειά”, τότε, εκείνη ακριβώς την στιγμή, γνωριζόμαστε ίσως περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι γιατί μας ενώνουν τα ίδια προβλήματα τα οποία κάποιοι που νομίζεις ότι γνωρίζεις καλύτερα τα διαιωνίζουν είτε εσκεμμένα είτε εν αγνοία τους και θέλουν να χανόμαστε στην αναζήτηση των ψευτολύσεων και όχι των πραγματικών λύσεων, γιατί αν γίνει αυτό κάπου εκεί “θα δεις” την Φοιτητική Πορεία, η οποία δεν σου υπόσχεται ότι θα στα λύσει όλα, όμως σου υπόσχεται ότι κι εσένα σε θέλει στον σύλλογο της σχολής μας ενεργό να συζητάμε μαζί με όλους τους άλλους για το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο μέσα από τις Γενικές μας Συνελεύσεις να σ’ ακούσω και να μ’ ακούσεις να διαφωνήσουμε ή να συμφωνήσουμε σίγουρα όμως να συζητήσουμε. Στις εκλογές την Τετάρτη 10 Απρίλη ενίσχυσε την Φοιτητική Πορεία ακόμη κι αν δεν συμφωνείς σ’ όλα αρκεί να συμφωνούμε στο ότι απ’ τις 11 του μηνός μαζί πρέπει και μπορούμε να ζωντανέψουμε ένα σύλλογο φάντασμα και να κουβεντιάσουμε τα προβλήματα μας. Γιάννης Τ., Οικονομικό Ιωαννίνων 3

περιοδικό

Η ανάγκη ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ και η στάση των πολιτικών δυνάμεων Το «διαπαραταξιακό» όργανο Αν επισκεφθεί κανείς την ιστοσελίδα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, μάλλον θα μείνει έκπληκτος διαβάζοντας ότι οι φετινές φοιτητικές εκλογές στις 10 Απρίλη ορίστηκαν από τη συνεδρίαση του λεγόμενου «διαπαραταξιακού» οργάνου. Το «διαπαραταξιακό» στην πραγματικότητα αποτελεί μία μάζωξη φοιτητοπατέρων που με παζάρια και συμφωνίες «κάτω απ’ το τραπέζι», συνεδριάζει μακριά και έξω από τους συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα, εκπροσωπώντας μονάχα τις πολιτικές δυνάμεις που το απαρτίζουν. Η κατάσταση αυτή αποτελεί συνέπεια του γεγονότος ότι με ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων που βασικά πρωταγωνιστούν σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, τα αρμόδια όργανα για τον ορισμό των φοιτητικών εκλογών (και για πολλά ακόμη ζητήματα, όπως είναι το οργανωμένο και συντονισμένο κάλεσμα σε πανελλαδικές φοιτητικές κινητοποιήσεις), η ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας) και η ΕΣΕΕ (Εθνική Σπουδαστική Ένωση Ελλάδας), έχουν σταματήσει να λειτουργούν από το 1997! Το γεγονός ότι τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών δεν παρουσιάζονται με ενιαίο τρόπο και η κάθε παράταξη δίνει τα δικά της, ότι οι σύλλογοι δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια ή ότι πολλοί από αυτούς δεν πραγματοποιούν εκλογές και βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια σε αδράνεια και υπολειτουργία, είναι μερικά μόνο από τα αποτελέσματα της διάλυσης της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ.

Η στάση των πολιτικών δυνάμεων Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και η ΠΑΣΠ, οι βασικοί υποστηρικτές της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής μέσα στο φοιτητικό κίνημα, αρνούνται να βάλουν πλάτη για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ, ακριβώς επειδή δε θέλουν να βρίσκονται σε ένα όργανο στο οποίο θα υποχρεώνονται να δέχονται την πίεση των φοιτητών και να παίρνουν θέση σε μια σειρά ζητήματα που τους αφορούν. Προτείνοντας νεφελώδη και αόριστα σχήματα όπως το «Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών» που προτείνει η ΔΑΠ στη θέση της ΕΦΕΕ, οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων

κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αναγκαιότητα ανασυγκρότησης των τριτοβάθμιων πανελλαδικών οργάνων του φοιτητικού κινήματος. Από την άλλη, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, όπως η ΠΚΣ και η ΕΑΑΚ, αντί να πιέζουν στην κατεύθυνση αυτή, όχι μόνο αδιαφορούν, αλλά βάζουν και αυτές το λιθαράκι τους στην αποσυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Η μεν ΠΚΣ, παίρνοντας τον ίσκιο της για μπόι και προωθώντας μια εντελώς διασπαστική πολιτική περιχαράκωσης θεωρεί πως το ΜΑΣ, δηλαδή η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αποτελεί πανελλαδικό όργανο των συλλόγων! Η ΕΑΑΚ, από την άλλη, με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο προτείνει να μην υπάρχει ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ επειδή θα κυριαρχούν σε αυτές οι δεξιές και ρεφορμιστικές δυνάμεις! Σύμφωνα, βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων μάλλον θα έπρεπε να καταργηθεί, αφού και σ’ αυτούς κυριαρχούν οι ίδιες παρατάξεις…

Η δική μας θέση

Για την Φοιτητική Πορεία, η πάλη για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ είναι κομμάτι της πάλης για την αγωνιστική ανασύνταξη των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος. Η ανάγκη ύπαρξης των τριτοβάθμιων οργάνων του φοιτητικού κινήματος δεν απορρέει από κάποιο εγκεφαλικό κατασκεύασμα, αλλά αποτελεί αναγκαιότητα για τη συγκρότηση των φοιτητών σε ανώτερο πανελλαδικό επίπεδο. Το φτηνό επιχείρημα ότι η ΕΦΕΕ δεν πρέπει να ανασυγκροτηθεί γιατί θα κυριαρχούν σε αυτήν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ αποτελεί επιχείρημα μιας ηττοπαθούς αντίληψης που δεν έχει πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος, που υποκλίνεται στους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης και καταλήγει στην υποστήριξη σχημάτων οργανωτικού «χυλού». Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι κυρίαρχες πολιτικές που πλήττουν τα δικαιώματά μας διαθέτουν ισχυρότατη οργάνωση, η ανάγκη ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ και η πάλη για την αγωνιστικό τους προσανατολισμό, αποτελούν κομβικό ζήτημα για κάθε δύναμη που (θέλει να) παλεύει για την αγωνιστική ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος. Η στήριξη της Φοιτητικής Πορείας στις εκλογές της 10ης Απρίλη μπορεί να συμβάλλει στην ενίσχυση αυτής της κατεύθυνσης.

Στις 10 Απρίλη στηρίζουμε - ψηφίζουμε Φοιτητική Πορεία!

Πάνω από δύο δεκαετίες χωρίς τη λειτουργία της ΕΦΕΕ

χουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες από τότε που διεξήχθη για τελευταία φορά το πανσπουδαστικό συνέδριο της ΕΦΕΕ. Η ΕΦΕΕ, που αποτελεί μάλλον μια άγνωστη έννοια για τις νέες γενιές των φοιτητών, ήταν το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος το οποίο προέκυπτε μέσα από τις φοιτητικές εκλογές. Αποτελεί διαχρονική μας θέση η πάλη για την αγωνιστική ανασύνταξη της ΕΦΕΕ. Θεωρούμε πως με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει το φοιτητικό κίνημα να οργανώσει και να συντονίσει τους αγώνες του με καλύτερους όρους. Από την άλλη, η πάλη για την αγωνιστική ανασύνταξη της ΕΦΕΕ αποτελεί κομμάτι της γενικότερης πάλης για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.

Γιατί δεν υπάρχει ΕΦΕΕ; Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την αδυναμία συγκρότησης και λειτουργίας της ΕΦΕΕ το φέρουν διαχρονικά οι κυρίαρχες φοιτητικές παρατάξεις, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Η ΔΑΠ, που χάρη στα υψηλά εκλογικά της ποσοστά θα μπορούσε να έχει καθοριστική συμβολή στην ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ, δεν επιθυμεί την ύπαρξη ενός οργάνου που αφενός θα καθιστούσε πιο εύκολη την αποκάλυψη του πραγματικού περιεχομένου της πολιτικής της, και αφετέρου, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα βοηθούσε την οργάνωση και το συντονισμό των αγώνων του φοιτητικού κινήματος. Είναι άλλοτε γνωστή η θέση της ΔΑΠ για αντικατάσταση της ΕΦΕΕ από το λεγόμενο «Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών» που σκοπός του θα είναι η… «έκδοση της ετήσιας πρότασης παιδείας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση» και «ο επαναπροσδιορισμός (βλέπε διάλυση) της δομής των οργάνων του φοιτητικού κινήματος». Από την άλλη δεν είναι μικρές οι ευθύνες των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά. Από την ΕΑΑΚ, αν και δεν έχει ενιαία γραμμή στο εσωτερικό της, μεγάλο κομμάτι της θεωρεί ότι η ανασύσταση της ΕΦΕΕ, λόγω των αρνητικών συσχετισμών που θα προκύψουν από τα ποσοστά που συγκεντρώνει η ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές, «θα προσφέρει στην κυβέρνηση έναν συνομιλητή μέσα στο φοιτητικό κίνημα». Παλιότερα μάλιστα, η ΕΑΑΚ είχε εμποδίσει προσπάθειες διεξαγωγής πανσπουδαστικού συνεδρίου που θα εξέλεγε νέο κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ. Από τη μεριά του το ΜΑΣ τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολλές φορές τη θέση του. Πριν το 2006 η ΠΚΣ είχε στήσει το ψευδώνυμο συντονιστικό των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Μάλιστα δήλωναν ότι με την ύπαρξη του συντονιστικού δεν ήταν πλέον απαραίτητη η ύπαρξη της ΕΦΕΕ. Μετά βέβαια από τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος το 2006 ενάντια στον νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το συντονιστικό τους «καπέλο» τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορούσε τα ΑΕΙ. Είχε γίνει πια φανερό ότι το συγκεκριμένο συντονιστικό ήταν μια καρικατούρα που δεν μπορούσε να εκπροσωπήσει κανέναν, ούτε καν τις παραταξιακές σκοπιμότητες της ΠΚΣ. Σε μια επόμενη περίοδο άλλαξαν υποτίθεται για λίγο στάση ψελλίζοντας και πάλι, για τους δικούς τους λόγους, δυο λόγια για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ. Μάλιστα, συμμετέχοντας στα διαπαραταξιακά μαζέματα που γίνονται κάθε χρόνο για τον καθορισμό της ημερομηνίας διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών, ανακοίνωναν προκλητικά στον Ριζοσπάστη ότι το απερχόμενο κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ αποφάσισε την τάδε ημερομηνία διεξαγωγής τους. Τα επόμενα χρόνια τα

περιοδικό

πράγματα μεταβλήθηκαν ξανά, με το ΜΑΣ να καταγγέλλει το διαπαραταξιακό μάζεμα και τις παρατάξεις που συμμετέχουν και το αποκαλούν απερχόμενο κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ. Τέλος, ας μην ξεχνάμε και τις φαεινές προτάσεις του ΜΑΣ τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τις οποίες ο κάθε σύλλογος πρέπει να αποφασίζει και να διενεργεί ξεχωριστά από τους υπόλοιπους τις εκλογές του. Πρόκειται για πρόταση που αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της ενότητας των συλλόγων και μειώνει την πολιτική σημασία της ενιαίας διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών.

Η θέση μας

Θεωρούμε την πάλη για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ κομμάτι του γενικότερου αγώνα για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Από αυτή την άποψη, όσο περισσότερο αναπτύσσονται και προσανατολίζονται σωστά οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος, τόσο περισσότερο αναγκαίος θα είναι ο συντονισμός του και τόσο περισσότερο θα απομονώνεται η πολιτική της ΔΑΠ που δεν θέλει στην πραγματικότητα αυτό τον συντονισμό. Με τον ίδιο τρόπο, σ’ αυτούς τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος θα απομονώνονται και εκείνες οι αντιλήψεις (όπως της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ) που από τα «αριστερά» αρνούνται και εναντιώνονται στην ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ, αλλά στην πραγματικότητα, με την πολιτική τους, προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στην υπόθεση της αγωνιστικής ανασύνταξης του φοιτητικού κινήματος.

περιοδικό

Για τη συζήτηση περί αναθεώρησης του άρθρου 16

ο κίνημα του 2006-7 υπεράσπισε το άρθρο 16. Από τότε, μια σειρά νόμοι και διατάξεις έχουν ουσιαστικά χτυπήσει το λαϊκό δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν παιδεία. Νόμος Διαμαντοπούλου, συγχωνεύσεις Αρβανιτόπουλου, νόμος Γαβρόγλου. Ωστόσο, η ύπαρξη του άρθρου 16, έστω και σε αυτές τις συνθήκες διαφυλάσσει ότι θα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση (ακόμα και στην τριτοβάθμια) ένα κομμάτι του λαού (με θυσίες εννοείται). Στη βάση όμως της υποχώρησης του κινήματος, τα κλασικά αστικά κόμματα, η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ επαναφέρουν τη συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16, στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας παιδείας «των λίγων κι εκλεκτών». Αυτός άλλωστε είναι ο πόθος της μεγαλοαστικής τάξης και γι’αυτό συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους για αυτή τη «μητέρα των μαχών». Αρχικά, να τονίσουμε ότι το άρθρο 16 κατοχυρώνει τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Διάφοροι στα ΜΜΕ, στο ίντερνετ, ο Μητσοτάκης κλπ. καλλιεργούν την άποψη ότι το άρθρο 16 πρέπει να αναθεωρηθεί για να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και στην Ελλάδα με σκοπό να βελτιωθεί η εκπαιδευτική διαδικασία μέσω του ανταγωνισμού δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ωστόσο, ιδιωτικές και άλλες μεταλυκειακού τύπου σχολές υπάρχουν και λειτουργούν στην Ελλάδα! Ευθύς αμέσως καταρρίπτεται λοιπόν αυτό το «επιχείρημα». Η ουσία βρίσκεται αλλού: τα πτυχία αυτών των ιδιωτικών σχολών δεν μπορούν να είναι ισάξια με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων, παρά μόνο χαμηλότερης ισχύος. Στα πλαίσια του συνεχούς χτυπήματος της ισχύος των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων, τώρα θέλουν να εξισώσουν τα πτυχία των ιδιωτικών σχολών-πανεπιστημίων με αυτά των δημοσίων, φέροντας συντριπτικό χτύπημα στα δεύτερα. Κι αυτό γιατί όποιος έχει λεφτά να αγοράσει πτυχίο θα έχει τα ίδια (και ουσιαστικά περισσότερα) δικαιώματα με κάποιον κάτοχο πτυχίου δημόσιου πανεπιστημίου. Σίγουρα αν κάποιος δεν έχει λεφτά να ξαναπληρώσει για να αγοράσει πτυχίο, αυτός είναι ο λαός και γι’αυτό δεν θα «απολαμβάνει» αυτός τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Από αυτό και μόνο φαίνεται ποιος έρχεται να ωφεληθεί από την αναθεώρηση του άρθρου 16 και αυτός δεν είναι άλλος από τους γόνους της μεγαλοαστικής τάξης. Ακόμα, μια τέτοια εξέλιξη ανοίγει την πόρτα για δίδακτρα στα δημόσια ιδρύματα (κάτι το οποίο συζητιέται και τώρα άλλωστε και έχει εν μέρει εφαρμοστεί με τον νόμο Γαβρόγλου και τη θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά), τα οποία τεχνηέντως θα εγκαταλείπονται από το κράτος, οπότε «κάπως θα πρέπει να καλύπτουν τα έξοδά τους». Αυτά άλλωστε έγιναν σε πολλές «πολιτισμένες» χώρες που εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική οδηγώντας στο πέταγμα μεγάλου κομματιού του λαού από την τριτοβάθμια (και όχι μόνο) εκπαίδευση. Αξίζει να σημειώσουμε τη στάση ορισμένων: του ΣΥΡΙΖΑ και του Γαβρόγλου, της ΝΔ και του ΚΙΝΛΑ-ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Γαβρόγλου υπερθεματίζουν εν όψει εκλογών ότι υπερασπίζονται το άρθρο 16 κόντρα στην αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει την πολιτική της υποχρηματοδότησης, του χτυπήματος στο δικαίωμα σε σίτιση-στέγαση-συγγράμματα, η κυβέρνηση του νόμου Γαβρόγλου που συνεχίζει κανονικά την αντιεκπαιδευτική επίθεση. Αξίζει εδώ να θυμήσουμε ότι στο νομοσχέδιο του Γαβρόγλου για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, συγκεκριμένα στο άρθρο 19 γράφεται το εξής: «…Οι τίτλοι σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης διεθνών οργανισμών στους οποίους μετέχει η Ελληνική Δημοκρατία είναι ισότιμοι με τους τίτλους σπουδών των ελληνικών δημοσίων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, χωρίς να απαιτείται η έκδοση πράξης αναγνώρισης..» Ο ΣΥΡΙΖΑ 6

και ο Γαβρόγλου υπερασπίζονται το άρθρο 16, αναιρώντας την ουσία του και κλείνοντας το μάτι στα κολέγια με την παραπάνω διάταξη. Όσον αφορά τη ΝΔ ας μας εξηγήσει γιατί η ΝΔ, το 1974 ήταν υπέρ του άρθρου 16 ως έχει και τώρα είναι υπέρ της αναθεώρησης του; Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: όταν η κυβέρνηση της ΝΔ το 2007 κατέθεσε νομοσχέδιο για την αναθεώρηση του, το τότε ΠΑΣΟΚ την καταψήφισε, ενώ τώρα με αστερίσκους ή και χωρίς είναι ουσιαστικά υπέρ της αναθεώρησης του. Είναι φανερό ότι τα αστικά κόμματα πάντα ήθελαν να περάσουν την θέληση της μεγαλοαστικής τάξης για μια παιδεία ταξική. Ωστόσο, όταν υπήρχαν αντιστάσεις και το κίνημα ήταν σε άλλη κατάσταση, πότε ο ένας, πότε ο άλλος υποκρινόταν ότι υπερασπίζεται τη δημόσια δωρεάν παιδεία για να μην χάσουν σοβαρά ερείσματά τους στην κοινωνία ή απλά για εκλογικούς λόγους. Το τι έπραξαν ουσιαστικά γι’ αυτό στα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι αυτό που μετράει τελικά και με αυτό το σκεπτικό δεν πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα, όταν σήμερα τα κλασικά αστικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτονται ως οι πραγματικοί εχθροί της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα και ο ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ζήτημα αποδεικνύεται αυτό που πραγματικά είναι: ψεύτικος φίλος. Μπορεί τελικά να μην ψηφίστηκε τώρα η αναθεώρηση του άρθρου 16. Όλη η πολιτική όμως που το υπονομεύει βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή. Το γάντι λοιπόν για άλλη μια φορά πρέπει να το σηκώσει το φοιτητικό κίνημα και να παλέψει για την ανατροπή του νόμου Γαβρόγλου και συνολικά της αντιλαϊκήςαντιεκπαιδευτικής επίθεσης, για να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16, όποτε κι αν αυτή ξαναέρθει. Γιώργος Ρ.

ΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ, Ο ΝΤΑΝΟΣ κολουθώντας τις «τελευταίες» και «πιο εκσυγχρονισμένες» θεωρίες και ανακαλύψεις στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, το Πάντειο Πανεπιστήμιο φιλοξένησε την Παρασκευή 22 Μαρτίου, «Επιστημονική Ημερίδα» με τίτλο «Talent and Reality Shows: Οικονομικές και Κοινωνικές Συνιστώσες». Προκειμένου να «συνεισφέρουν» στην επιστημονική έρευνα, καλεσμένοι στην Ημερίδα ήταν οι Τιμολέων Διαμαντής, νικητής του περσινού Masterchef, Λουκάς Γιώρκας νικητής του πρώτου ελληνικού X-Factor, η Έλενα «Λελίνα» Πολυχρονοπού-λου, παίκτρια στο Power of Love, η Άννα Τσακουρίδου, παίκτρια στο Next Top Model, και τελευταίος και καλύτερος, ο Γιώργος Αγγελόπουλος, γνωστός και ως Ντάνος, νικητής του προπέρσινου Survivor, που πρόσφατα απέκτησε και τη συγγραφική ιδιότητα πατώντας στα χνάρια των Βιζυηνού, Καζαντζάκη και άλλων μεγάλων μυθιστορηματογράφων της χώρας μας… Η αλήθεια είναι πως η εν λόγω μάζωξη παραπέμπει μέχρι στιγμής περισσότερο σε διαδραστικό ψυχολογικοκοινω-

ΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ, Η ΔΑΠ, ΚΑΙ ΟΙ ΕΣΤΙΕΣ... ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ε περίσσια περηφάνια ανάρτησε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στη σελίδα της στο Facebook, κείμενο με το οποίο η πρόεδρος του Φοιτητικού Συλλόγου και υπεύθυνη της ΔΑΠ Παντείου ζητά από την Πρυτανεία και τη Σύγκλητο του Παν/μίου να μεριμνήσει για την αναγκαία ανακαίνιση των εστιών του Παντείου στην Οδό Λαγουμιτζή. Σημείωση: Στις εστίες της Οδού Λαγουμιτζή έχει μπει λουκέτο από το 2003, στερώντας σε 200 τουλάχιστον συμφοιτητές μας από την επαρχία τη φοίτηση και δωρεάν στέγαση στην Αθήνα. Κι εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα, ποιες πολιτικές δυνάμεις ηγεμόνευαν στο Σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια και τι έκανε ο Σύλλογος για να διεκδικήσει τις εστίες του Παν/μίου υπό την κηδεμονία αυτών των δυνάμεων; Η απάντηση είναι φυσικά πως πρώτη δύναμη στο Πάντειο για παραπάνω από την τελευταία δεκαπενταετία κατά την οποία ανέκυψε το ζήτημα των εστιών, ήταν και είναι με απόλυτη αυτοδυναμία η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Αλλά η ΔΑΠ στο λεγόμενο «Γαλάζιο Κάστρο» όπως και σ’ όλους τους χώρους που δραστηριοποιείται, υπονομεύει σταθερά τις διεκδικήσεις των φοιτητών, απέχει από τις Γενικές Συνελεύσεις και μετατρέπει τα Διοικητικά Συμβούλια σε νεκρά, γραφειοκρατικά όργανα, κολαούζους των αντεκπαιδευτικών πολιτικών κυβερνήσεων-ΕΕ-ΔΝΤ. Δε θα μπορούσε άλλωστε να ’ταν κι αλλιώς, μια ματιά στις θέσεις και τα «οράματα» της ΔΑΠ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση φτάνει για να πείσει και τον πιο σκεπτικό πως ΔΑΠ και δωρεάν στέγαση είναι έννοιες ετερώνυμες: «ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ: ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, 16 «… Αναπόφευκτη λύση (για τη δυσαναλογία αριθμού φοιτητώνδυνατότητας υποδοχής απ’ τα ιδρύματα) είναι η μείωση των

εισακτέων σε όλες τις σχολές της χώρας» (για τη ΔΑΠ η συγχώνευση-κατάργηση 200 σχολών και τμημάτων, η γενναία μείωση εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στα χρόνια των μνημονίων δεν επαρκούν για να «λύσουν το πρόβλημα», χρειάζεται περαιτέρω μείωση των εισακτέων!), ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, 2. «Ενδελεχής αξιολόγηση των δικαιολογητικών που προσκομίζουν οι αιτούντες φοιτητική εστία» (να διπλοτσεκάρουμε λέει η ΔΑΠ, μη τυχόν και μας ξέφυγε κανένας κροίσος από το 2% του συνόλου των σπουδαστών, που στεγάζονται δωρεάν αυτή τη στιγμή…), 3. «Αξιοποίηση εκτάσεων των Παν/μιακών ιδρυμάτων από ιδιωτικές επιχειρήσεις για την κατασκευή επιπλέον εστιών, οι οποίες θα παρέχονται στους δικαιούχους έναντι συμβολικού αντιτίμου» (δηλαδή οι δικαιούχοι δωρεάν στέγασης να πληρώνουν νοίκι..)». Και ο νοών νοείτω. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει πολλάκις αποδείξει πως αποτελεί πιστό υπηρέτη των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, αυτών που επιβάλλουν λιγότερη παιδεία, λιγότερες εστίες, περισσότερη λιτότητα κι ανεργία. Είναι ικανή μονάχα για εξαγορές συνειδήσεων και υπονόμευση του συλλογικού αγώνα, γι’ αυτό και οι φοιτητές του Παντείου δε μπορούν να περιμένουν τίποτα από τη ΔΑΠ και τα υποτιθέμενα διαβήματά της. Εμείς ως Φοιτητική Πορεία καλούμε όλους τους φοιτητές να διεκδικήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες σπουδών, δωρεάν σίτιση-στέγαση-συγγράμματα, αξιοποιώντας το μοναδικό μέσο που αποδεδειγμένα αποσπά και υπερασπίζεται τις λαϊκές κατακτήσεις, τον ενωτικό, συλλογικό, οργανωμένο αγώνα.

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΣΤΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΙΟΥ! ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Φοίβος Α.

ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ νικό πείραμα παρά σε ημερίδα κοινωνικών επιστημών. Με τόσο ταλέντο βέβαια συγκεντρωμένο σε μία αίθουσα παραλίγο να προκύψει νέο Reality-Talent Show στο οποίο οι παίχτες θα έπρεπε να κάνουν πασαρέλα μετ’ εμποδίων, μαγειρεύοντας και τραγουδώντας, σκαρφιζόμενοι ταυτόχρονα το καλύτερο δώρο για τον Άγιο Βαλεντίνο. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας προξενούν οι οργανωτές της Ημερίδας, δηλαδή ο Σύλλογος Πτυχιούχων Παντείου Πανεπιστημίου, σε συνεργασία με το «Διεθνές Ίδρυμα Giuseppe Sciacca». Όπου Giuseppe Sciacca βλέπε σημερινός Γραμματέας της δικαστικής αρχής του Βατικανού. Ποιός δε γνωρίζει άλλωστε, πως στην ιστορία των κοινωνικών επιστημών ουδέποτε υπήρξε μεγαλύτερος ευεργέτης από την Καθολική Εκκλησία; Φυσικά στην παγκόσμια μητρόπολη και καθ’ όλα καθολική Αμερική, εκεί δηλαδή όπου γεννιούνται τα λογής-λογής τηλεπαιχνίδια και ριάλιτι, μπορεί στο εκπαιδευτικό σύστημα να μη διδάσκεται η Θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου, τις θεωρίες όμως των Αριστοτέλη, Μοντεσκιέ, Μαρξ, τις μαθαίνουν απ’ το δημοτικό…

Με την ημερίδα αυτή το Πάντειο Πανεμιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών αναδεικνύει την αδιάρρηκτη σύνδεση της δήθεν ακαδημαϊκής γνώσης με την κυρίαρχη (υπο)κουλτούρα που αναδύεται αδιάκοπα από τους διεφθαρμένους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και οι δύο αυτοί φορείς υπηρετούν και αναπαράγουν τις αξίες του σημερινού συστήματος, αξίες όπως ο καταναλωτισμός, η αδιαφορία για τα κοινωνικά ζητήματα και την πολιτική, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η ημιμάθεια και η αμορφωσιά, η αυτοπροβολή και ο ατομισμός, όλες αυτές οι «αξίες» που πλάθουν τους άβουλους και πειθήνιους εργαζόμενους και ψηφοφόρους του αύριο. Κι αν σε μια άλλη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας μας είχαμε έναν άλλον πολιτισμό, άλλα τραγούδια, άλλα βιβλία και άλλους διανοούμενους, είναι γιατί είχαμε κι ένα άλλο κίνημα, ένα κίνημα ισχυρό, ριζωμένο στον εργαζόμενο κόσμο, ένα κίνημα που αμφισβητούσε το καθεστώς της ξενοδουλείας και της εκμετάλλευσης. Να βάλουμε λοιπόν τα δυνατά μας για την αναζωογόνηση του μαζικού κινήματος σε σωστές ράγες, και για μια κοινωνική επιστήμη στην υπηρεσία του λαού και της κοινωνικής προόδου.

περιοδικό

Για το ζήτημα των Αστικών και μια κριτική στην Πανσπουδαστική Κ.Σ. (ΚΝΕ) Το ζήτημα της μετακίνησης των φοιτητών με τα αστικά από και προς την Πανεπιστημιούπολη είναι χρόνιο και απασχολεί όλους τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του ΤΕΙ μιας και όλοι είναι αναγκασμένοι να το χρησιμοποιούν για να πάνε στα μαθήματα! Το ζήτημα αυτό ωστόσο ανά περιόδους οξύνεται και επανέρχεται στην ημερήσια διάταξη.

Ας δούμε λίγο πως έχει η κατάσταση και τι μας διδάσκει! Εισιτήριο: Το εισιτήριο της μιας διαδρομής που ισχύει για τους φοιτητές ανέρχεται στα 0.60€ που σημαίνει 1.20€ την μέρα! Αυτό σημαίνει 25€ τον μήνα τουλάχιστον, ποσό το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε μόνο και μόνο για την παρακολούθηση των μαθημάτων μας, κάτι που μεταφράζεται ως έμμεσα δίδακτρα. Το οικονομικό αυτό κόστος αποκλείει με έναν έμμεσο τρόπο πολλούς φοιτητές από το να πάνε να φάνε στη λέσχη σε ώρες που δε συμπίπτουν με τις ώρες των μαθημάτων του, οπότε και θα βρίσκονται στον χώρο του πανεπιστημίου, διότι αυτό σημαίνει επιπλέον οικονομική επιβάρυνση. Συνωστισμός και μειωμένος αριθμός δρομολογίων: Και δε φτάνει που χρυσοπληρώνουμε το δικαίωμά μας στη μετακίνηση, έχουμε μια εικόνα με τα αστικά να είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτα που κυριολεκτικά δε χωράει ένας παραπάνω άνθρωπος. Αυτό φυσικά εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους όταν “κολλάς” φοιτητές στο μπαμπρίζ του αστικού. Την ίδια στιγμή λόγω του τεράστιου αριθμού φοιτητών και των αριθμητικά λίγων αστικών δεν είναι λίγες οι φορές που τα αστικά γεμίζουν από τις πρώτες στάσεις της διαδρομής με αποτέλεσμα φοιτητές που περιμένουν σε μακρινότερες στάσεις να είναι αναγκασμένοι να περιμένουν μέχρι και μία ώρα για να φτάσει αστικό που να μην έχει γεμίσει ασφυκτικά. Ελεγκτές και οδηγοί: Και δεν φτάνει που το ΚΤΕΛ θησαυρίζει στις πλάτες μας, έχεις και τους ελεγκτές οι οποίοι περιμένουν την παραμικρή παρατυπία για να κόψουν πρόστιμο και όχι πάντα με ευγενικό τρόπο. Δεν λείπουν βέβαια και ορισμένοι οδηγοί οι οποίοι βρίζουν και ειρωνεύονται φοιτητές, “γίνονται ελεγκτές” λες και αν λειτουργούν ως τσιράκια αυτών που επίσης τους εκμεταλλεύονται θα πάρουν μεγαλύτερο μισθό. Αυτό το σημειώνουμε όχι για να στραφούμε απέναντι στους εργαζομένους αλλά γιατί κι αυτούς τους θέλουμε συμμάχους στους αγώνες μας. Ιδιωτικοποίηση: Η κατάσταση με τα αστικά θα πρέπει να μας διδάξει και να βγάλουμε συμπεράσματα. Τα αστικά ΚΤΕΛ είναι ιδιωτικά και αυτό καταδεικνύει για τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων ότι το να πληρώνουμε μια υπηρεσία και 2η φορά (η πρώτη μέσα από τη φορολογία) δεν λύνει τις όποιες παθογένειες αλλά ίσα ίσα μπορεί να τις κάνει ακόμη χειρότερες μιας και η μονοπωλιακή κατάσταση αλλά και ο μοναδικός σκοπός, μεγιστοποίηση κέρδους - ελαχιστοποίηση κόστους, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτό μας απαντάει στην ιδιωτικοποίηση της λέσχης ή στην επιβολή κόμιστρων, στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που 8

κάποιοι τα θεωρούν αυτονόητα… Το ζήτημα αυτή τη φορά ήρθε στην επιφάνεια από την ΠΚΣ (ΚΝΕ) η οποία σε όλες τι σχολές μοίραζε υπογραφόχαρτα καλώντας τους φοιτητές να υπογράψουν για να διεκδικήσουμε χαμηλότερο εισιτήριο, πιο συχνά δρομολόγια κλπ βαφτίζοντας αυτό αγωνιστική ενέργεια και καλλιεργώντας σε έναν κόσμο την λογική ότι με την τζίφρα σου ή την ψήφο σου (μιας και είναι προεκλογική περίοδος) έχεις καλύψει το δικό σου μερίδιο στον αγώνα και αφήνοντας τους «πρωτοπόρους» να διεξάγουν έναν αγώνα που αφορά όλους μας. Το ζήτημα αυτό πέρασε σε μια δεύτερη φάση με την καταγγελία για λιποθυμία φοιτητή σε αστικό και την οποία καταγγελία υπογράφουν 5 πρόεδροι τμημάτων που τυχαίνει να είναι η ΠΚΣ 1η δύναμη. Σε μια λογική μη εμπιστοσύνης στον κόσμο την οποία βεβαία πάντα επικαλείται προεκλογικά η ΚΝΕ, σε μια λογική πλήρους ανάθεσης προχωράει στο ξεπέρασμα ακόμη και της διαδικασίας κατάθεσης ψηφίσματος στα ΔΣ των Συλλόγων και βγάζει ανακοινώσεις που υπογράφουν πρόεδροι χωρίς να πάρει θαρρετά την ευθύνη να υπογράψει ως φοιτητική παράταξη και να μην χρησιμοποιεί τέτοιους τακτικισμούς. Όλο αυτό το διάστημα έτρεχαν ένα κόσμο σε δημάρχους αντιδημάρχους και πρυτανείες ονομάζοντας αυτό αγώνα και εμφανίζοντας ως νίκη του αγώνα δεσμεύσεις που σε τίποτα δεν είχαν να χάσουν δίνοντας τες Δήμαρχοι και Πρυτάνεις. Την ίδια στιγμή ως άλλοι “λογιστές” μαζί με τη ΔΑΠ συγκεκριμενοποιούν τις προτάσεις για την τιμή του εισιτηρίου για τις ώρες αιχμής κλπ. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους! Ως Φοιτητική Πορεία πιστεύουμε ότι ζητήματα που αφορούν τόσο κόσμο δεν μπορεί να ξεπερνιούνται με ανακοινώσεις προέδρων, ούτε καν με αποφάσεις-σφραγίδες των Δ.Σ. χωρίς πραγματικό αντίκρισμα στους φοιτητές. Το πρόβλημα και η διεκδίκηση λύσεων πρέπει να γίνονται κτήμα των φοιτητών και να συζητιούνται συλλογικά μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις. Πιστεύουμε ότι δεν είναι αγώνας το να τρέχεις σε Δημάρχους και Πρυτάνεις, να παίρνεις δεσμεύσεις και να πανηγυρίζεις γι’ αυτό ως νίκη όταν ολομερίς κι ολονυχτίς τους κατηγορείς ως αφερέγγυους, όταν δεσμεύσεις μοιράζουν ακόμα και πρωθυπουργοί και υπουργοί. Την ίδια στιγμή, αυτό αποτελεί τεχνικό ξεπέρασμα ενός υπαρκτού προβλήματος. που είναι η έλλειψη κινήματος γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να βγει μια διαδήλωση από το να μαζευτούν 20-30-50 άνθρωποί στο δημαρχείο. Γνωρίζουμε όμως, πως ό,τι κερδήθηκε πραγματικά, κερδήθηκε όταν έλιωσαν οι σόλες των παπουτσιών και έκλεισε η φωνή από τα συνθήματα στο δρόμο μέσα από τις καταλήψεις και τις απεργίες. Αυτόν το δύσκολο προτείνει η Φοιτητική Πορεία, χωρίς να σου αυτοπαρουσιαζόμαστε ως σωτήρες και να σου υποσχόμαστε ότι θα σου λύσουμε συλλογικά προβλήματα. Σε αυτό που σε καλούμε είναι να ενώσουμε την φωνή μας, να εμπιστευτούμε το διπλανό μας να εμπιστευτούμε την δύναμή μας και από κοινού να στήσουμε τους συλλόγους μας και τον αγώνα μας.

Δωρεάν μετακίνηση για όλους τους φοιτητές! Αύξηση των δρομολογίων, επέκταση του ωραρίου λειτουργίας! Φοιτητική Πορεία Ιωαννίνων

Ανταπόκριση από την ΑΕΝ Ασπρόπυργου 2019 και μέσα σε 5 χρόνια (ρεκόρ σε σχέση με άλλες σχόλες) για τρίτη φορά αλλάζει το πρόγραμμα σπουδών για να μπορεί να προσαρμοστεί στα χαρτιά με τα διεθνή πρότυπα των ακαδημιών και τους διεθνείς κανονισμούς τις ναυτιλίας. Βέβαια, πρόκειται για μια αναβάθμιση που δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των σπουδαστών και το μόνο που εν τέλει υλοποιεί είναι να φουσκώνει με έξτρα μαθήματα το ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμα των σπουδαστών και να μεταφέρει το δεύτερο εκπαιδευτικό μπάρκο από το τέλος του 3ου εξαμήνου, στο τέλος της σχολής. Με ελάχιστους μόνιμους εκπαιδευτικούς και με καθυστέρηση στην άφιξη των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών, με φοιτητές χωρίς δικαιώματα σε σίτιση - στέγαση -δωρεάν σπουδές, χωρίς πάσο και φοιτητικό άσυλο, με κτήρια και υποδομές σε πολύ κακή κατάσταση, με απουσίες υποχρεωτικές 6 ή 7 ωρών ημερησίως, με την

τρομοκρατία και τον μπαμπούλα των απουσιών, του κακού βαθμού και του πειθαρχικού. Ιδιαίτερα η επιστράτευση διαφόρων εργαλείων για την τρομοκράτηση των σπουδαστών έχει ως βασικό στόχο τη συλλογική οργάνωση των σπουδαστών, καθώς η ΑΕΝ στον Ασπρόπυργο είναι η μόνη σχολή (από τις οχτώ σχολές εμπορικού ναυτικού που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα) που διαθέτει σύλλογο και συνδικαλιστική δράση. Αυτό αποτελεί και απόδειξη ότι μόνο μέσα από την οργανωμένη πάλη και τη συσπείρωση στους συλλόγους μας μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Από εκεί και πέρα, βασικό ζητούμενο είναι η επικράτηση μιας πραγματικά αγωνιστικής και μαχητικής κατεύθυνσης, κόντρα στον συμβιβασμό και τις αυταπάτες που σπέρνουν οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις. Γιάννης Π.

ΠΑΔΑ

πειτα από τη συγχώνευση του TEI ΑΘΗΝΩΝ με το ΤΕΙ ΠΕΙΡΑΙΑ (που είναι δύο από τα μεγαλύτερα ιδρύματα στη χώρα) συγκεκριμένα από σαράντα δύο τμήματα που λειτουργούσαν στα δύο αυτά τριτοβάθμια ιδρύματα πλέον έχουν δημιουργηθεί είκοσι έξι τμήματα -το νούμερο από μόνο του είναι συγκλονιστικό. Δηλαδή μια εφαρμογή του σχεδίου Αθηνάς έκανε ο νόμος Γαβρόγλου που επιχειρεί να συγχωνεύσει - καταργήσει όλα τα τεχνικά τριτοβάθμια ιδρύματα στη χώρα μας. Θα μεταφέρουμε κάποιες εικόνες που αποδίδουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα το ΠΑΔΑ στην εφαρμογή του. Καταρχάς, με το τέλος της εξεταστικής του Σεπτεμβρίου 2018 δίνεται τη δυνατότητα στους φοιτητές ν + 2 έτη να αποφασίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν και να πάρουν πτυχίο ΤΕΙ ή αν θέλουν να συνεχίσουν σε ΑΕΙ, στο καινούριο της χώρας, παίρνοντας κάποια έξτρα μαθήματα! Αυτό βέβαια χωρίς να γίνει καμία ενημέρωση τι θα είναι και τι διαφορετικό θα έχει από το ήδη υπάρχον ΤΕΙ που φοιτούσε κάποιος, γιατί πολύ απλά δεν έχει καμία ουσιαστική αναβάθμιση το ΠΑΔΑ. Δηλαδή το υπουργείο που έλεγε ότι αν συνεχίσουμε στο καινούριο πανεπιστήμιο θα μας προσφέρει καλύτερα επαγγελματικά δικαιώματα, η μόνη διαφορά που θα συναντήσει κανείς στο πτυχίο είναι ότι θα είναι ΠΕ από ΤΕ, τίποτα παραπάνω από ένα πτυχίο ΤΕΙ σε επαγγελματικό επίπεδο, άρα μόνο στο δημόσιο έχεις περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Σε ό,τι αφορά στο άλλο τρανταχτό επιχείρημα του υπουργείου, ότι είναι αναχρονιστικό να υπάρχει τεχνική εκπαίδευση, εμείς ως πορεία θεωρούμε απαραίτητη την τεχνική εκπαίδευση αλλά με ουσιαστική αναβάθμιση στης υποδομές των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων στα εργαστήρια και το προσωπικό. Με την επιλογές πτυχίου δημιουργείς φοιτητές πολλών ταχυτήτων όπως και εργαζόμενους αύριο που δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και ευκαιρίες άρα δημιουργείς εργαζόμενους ευέλικτους ανάλογα με τα συμφέροντα των εργοδοτών. Επιπλέoν στα μέσα Οκτωβρίου ξεκινάει το χειμερινό εξάμηνο και εκεί αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα, δηλαδή με την γραμματειακή υποστήριξη να μην μπορούν να εξυπηρετή-

σουν κανέναν φοιτητή λόγω των πολλών αλλαγών που έφεραν η συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων, με μειωμένο προσωπικό λόγω του ότι δεν υπήρχε ένα μεγάλο κομμάτι από έκτατους καθηγητές, με υπεράριθμα τμήματα σε θεωρίες και εργαστήρια σε σημείο τραγικό: εργαστήρια από 400-650 άτομα και, να δημιουργούν τμήματα 50 ατόμων. Όπως και σε μαθήματα θεωρίας που οι φοιτητές δεν χωρούσαν στην αίθουσα-αμφιθέατρο για να παρακολουθήσουν, που προσωπικά αμφιβάλω αν οι φοιτητές θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν ακόμη κι αν είχαν κάποια θέση ή αν ο καθηγητής θα μπορούσε να κάνει μάθημα. Τέλος θα σχολιάσω τις γενικές συνελεύσεις που είχαν να γίνουν στα ΣΤΕΦ από το 2012: έγιναν τρεις στο εξάμηνο που πέρασε, η 1η πήρε αγωνιστική απόφαση να κλείσει η σχολή για τον 3μερο εορτασμό του πολυτεχνείου και 2 μέρες για τα προβλήματα του πα.δ.α. που είναι μέχρι σήμερα άλυτα. Η 2η συνέλευση είχε πάνω από 500 άτομα, σε αντίθεση με την 1η που είχε περίπου 80 άτομα -βέβαια ήρθαν οι πάντες, η ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, κόσμος που τον φόβισαν πως θα χάσει το εξάμηνο, αλλά έλειπε από τη συνέλευση η ΠΚΣ που μάλλον έκρινε ότι δεν υπάρχει σύλλογος μετά της συγχώνευση των ΣΤΕΦ που αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο στην 1η συνέλευση αλλά φυσικά κατέβασαν πλαίσιο μην χάσουν! Τελικά την συνέλευση την πήρε ένας ανένταχτος γιατί οι φοιτητές που την παρακολούθησαν ήταν αρκετά αντιδραστικοί με τις παρατάξεις στις σχολές, σε σημείο φίμωσης κάθε παράταξης όταν είχε τον λόγο. Την 3η συνέλευση δεν την λες και συνέλευση αφού ήρθε μετά από κάλεσμα του ανέντακτου φοιτητή αντιπροσωπεία από τον αντιπρύτανη και λοιπούς καθηγητές να «κάνουμε διάλογο» για τα προβλήματα, λες και δεν τα ξέρουν και αφού είχε βάλει ο ανέντακτος φοιτητής άτομα στην πόρτα να ελέγχουν πάσο, όπου υπήρχαν αντιδράσεις από φοιτητές και τους σταμάτησαν με άσχημο τρόπο. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο αντιπρύτανης που είπε κάτι για το ότι δεν είστε νόμιμοι λόγω του ότι δεν υπάρχει καινούργιος σύλλογος με αφορμή την κατάληψη και έφυγε γιατί είδε τους φοιτητές να σπρώχνονται στην είσοδο. Έτσι έληξε η σημαντική σε προσέλευση 3η συνέλευση. Ιάσονας Π. 9

περιοδικό

Περί ιστορίας ...

Μαθηματικό Αθήνας: Τελικά το πανεπιστήμιο μας χωράει όλους; ολλές φορές ξεχνάμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ότι δεν έχουμε τις ίδιες ανάγκες, ότι δεν έχουμε όλοι μάτια, αυτιά, πόδια. Περνάμε και εμείς σε μια εξαναγκαστική λήθη για τους ανθρώπους με αναπηρία, που επιβάλει κάθε κράτος, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, δεν υπάρχει χώρος για αυτούς στην παραγωγή, είναι ένα επιπλέον βάρος στο γρανάζι της μηχανής, είναι ένα ανάθεμα στην «τέλεια» εικόνα μιας «τέλειας» κοινωνίας. Για έναν άνθρωπο με κάποια συγκεκριμένη αναπηρία είναι άθλος η ζωή, η εκπαίδευση, η επαγγελματική αποκατάσταση, γιατί στερείται τα πιο στοιχειώδη πράγματα για τον βιοπορισμό του. Τα επιδόματα αναπηρίας είναι πλέον πενιχρά, τα σχολεία ειδικής αγωγής όλο και μειώνονται σε αριθμό, οι παροχές σε μεταφορά και υλικοτεχνική υποστήριξη φαντάζουν πια αποκυήματα φαντασίας. Σε αυτή την κατάσταση περιθωριοποίησης των αναπήρων, αποτελεί σχεδόν ηρωική πράξη η είσοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε ένα πανεπιστήμιο της μηδαμινής χρηματοδότησης και της εθελοντικής υποστήριξης (μιας και ό,τι υπάρχει από καταρτισμένο προσωπικό είναι οι εθελοντές φοιτητές, καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι). Σε ένα μάθημα στο Μαθηματικό, γίναμε όλοι μάρτυρες μιας απαράδεκτης συμπεριφοράς μιας καθηγήτριας απέναντι

σε μια φοιτήτρια με ολική τύφλωση, η οποία ενώ ζήτησε το αυτονόητο, να ηχογραφήσει δηλαδή το μάθημα για να μεταφέρει το υλικό σε σύστημα Μπράιγ προκειμένου να έχει προσβάσιμες σημειώσεις, βρέθηκε σε τοίχο αδιαφορίας από μεριάς της καθηγήτριας, η οποία ήταν αμετάκλητη σε όποια παράκληση από την μεριά της φοιτήτριας. Όταν της ζητήσαμε τον λόγο, και την πιέσαμε, επέλεξε να υιοθετήσει μειωτικό ύφος, κάνοντας μάλιστα τη «χάρη» στη φοιτήτρια να περνάει από το γραφείο της μια στο τόσο να της λέει τα «σος». Αυτές οι συμπεριφορές αποτελούν ξεκάθαρο δείγμα καθηγητικής αυθαιρεσίας εις βάρος μάλιστα των πιο ευπαθών ομάδων του φοιτητικού κόσμου. Αυτό το περιστατικό τονίζει μια ακόμη φορά ότι απέχουμε πολύ από το αυτονόητο και ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διαβούμε έως ότου να μας χωράει όλους τούτος ο κόσμος. Βέβαια, η ελπίδα βρίσκεται μονάχα στους αγώνες, γιατί μόνο μέσα από την κινητοποίηση του συλλόγου βρέθηκαν υπόλογοι οι καθηγητές στις άθλιες συνθήκες φοίτησης, αλλά και δόθηκε λύση σε κάποια από τα πολλά προβλήματα. Ελευθερία Σ.

Για τον φασισμό

να φαινόμενο το οποίο μαστίζει τις κοινωνίες τοπικά και σε παγκόσμια κλίμακα είναι αυτό της ανόδου του φασισμού, της ακροδεξιάς και άλλων αντιδραστικών πολιτικών ρευμάτων. Σύμφωνα και με τον συμπυκνωμένο ορισμό του Δημητρόφ, ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με πιο απλά λόγια, φασισμός είναι μια δεξιά διακυβέρνηση στην πιο αντιδραστική και πιο αυταρχική μορφή της. Στον φασισμό κυβερνούν οι πιο επιθετικοί κύκλοι του χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κυριαρχία του φασισμού εμφανίζεται σε περιόδους κρίσεων. Αυτό γίνεται διότι το κεφάλαιο που βρίσκεται σε κρίση προσπαθεί να βρει τη σωτηρία του μέσα από το φασισμό, καταπατώντας έτσι την εργατική τάξη και ρίχνοντας όλο το βάρος της κρίσης στις πλάτες του λαού. Σήμερα, υπάρουν πολλά κοινά στοιχεία με την κατάσταση όπως πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κατά την περιόδο της οικονομικής κρίσης του ’29-’32, τα φασιστικά κόμματα έκαναν αισθητή την παρουσία τους και μάλιστα σε πολλές χώρες πήραν και την εξουσία. Δικτατορία του Μεταξά στη χώρα μας, ο φασίστας Μουσολίνι και ο Χίτλερ σε Ιταλία και Γερμανία αντίστοιχα, είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Αλλά και σήμερα, σε περιόδο κρίσης βλέπουμε πως τα ακροδεξιά κόμματα κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή: Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, Λεπέν στην Γαλλία, αλλά και στην Πολωνία, στην Βραζιλία, στην Ιταλία, στην Ουγγαρία και σε μια σειρά χώρες ακόμη διάφορες εθνικιστικές, ακροδεξιές και ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις σηκώνουν κεφάλι. 10

Βέβαια, σήμερα, δεν είμαστε σε καμία περίπτωση στην κατάσταση του παρελθόντος, όπου τότε τα φασιστικά κόμματα κυριαρχούσαν πολιτικά και κυβερνούσαν, χρησιμοποιώντας ανοιχτά αντιδραστικά και απάνθρωπα μέτρα. Σήμερα η κατάσταση είναι πιο ήπια καθώς το κεφάλαιο εφαρμόζει επιθετική πολιτική χρησιμοποιώντας τα ακροδεξιά κόμματα μέχρι ένα σημείο όπου μπορεί να τα ελέγξει. Ο φασισμός έχει την δυνατότητα να αναπτύσσεται και να εισχωρεί στις μάζες χάρη σε δύο λόγους. Πρώτον, τον σπέρνει το κεφάλαιο για να τσακίσει την εργατική τάξη και το κίνημά της, να καταφέρει να ορθοποδήσει και να ξανά μοιράσει τον κόσμο από την αρχή. Δεύτερον, καταφέρνει να εισχωρήσει στις μάζες επειδή βρίσκει ένα αδύναμο και διασπασμένο επαναστατικό κίνημα λόγω της κυριαρχίας λαθεμένων πολιτικών αντιλήψεων στο εσωτερικό του. Για να εμποδιστεί λοιπόν η νίκη του φασισμού πρέπει να υπάρχει αγωνιστική δραστηριότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο. Πρέπει να υπάρχει ένα αριστερό, μαζικό επαναστατικό κόμμα το οποίο να δίνει σωστή κατεύθυνση και μεθοδευμένο αγώνα ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Τέλος, θα πρέπει να υπάρχει επαναστατική επαγρύπνηση και έγκαιρη δράση της εργατικής τάξης. Να μην επιτρέψει σε καμία περίπτωση το κεφάλαιο να σπείρει τον φασισμό στις μάζες. Δεν πρέπει η εργατική τάξη να αφήνει πρωτοβουλίες στον φασισμό να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του και να ορίζει την πολιτική του κατεύθυνση ανενόχλητος. Δημήτρης Τ., Παιδαγωγικό Ιωαννίνων

αθημερινά γύρω μας ακούμε διάφορες απόψεις, επίσημες και «ανεπίσημες» για το τι είναι η ιστορία, πως πρέπει να γράψουμε την ιστορία και πως θα πρέπει να την μεταδώσουμε στη νέα γενιά. Σύμφωνα με την «επικρατέστερη» άποψη, η ιστορία είνα ένα μουσειακό έκθεμα, αποκομένο από την κοινωνία και την φύση (τους φυσικούς νόμους) και πως θα πρέπει να γράφεται με «αντικειμενικό» τρόπο και σαν «έκθεμα» θα πρέπει να μεταδίδεται στη νέα γενιά, δηλαδή αποσπασματικά και με θολό τρόπο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Η παραπάνω άποψη δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, δίοτι αναπαράγεται συνεχώς εδώ και πολλά χρόνια και είναι σύμφυτη με την φύση και τον ρόλο της άρχουσας τάξης (αστοί), δηλάδη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τη μεγιστοποίηση των κερδών της. Προσπαθεί δηλαδή η αστική τάξη με τον συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης της ιστορίας, να οδηγήσει τον λαό σε σύγχυση και σε άγνοια για την ιστορική πραγματικότητα, πολλές φορές να τον διαιρεί και να τον απομακρύνει από το καθήκον του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά να χάσει τις αλυσίδες του. Επίσης η καθοδηγούμενη ιστορική άγνοια και σύγχυση, δίνει χέρι βοηθείας στην άνοδο ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων και κομμάτων, όπως περίτρανα παρακολουθούμε όλοι σήμερα (Ουγγαρία-Βραζιλία-Αυστρία και σε πολλές άλλες χώρες), ακόμα και στην Ελλάδα, με το

εθνικιστικό δηλητήριο που χύθηκε με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών, με το πιο ανησυχητκό παράδειμα τις εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία. Επιπλέον με την άποψη αυτή, όσον αφορά το «αντικειμενικό» γράψιμο της ιστορίας και αυτούς που την υπερασπίζονται, πηγάζει μια προβληματική, αντιφατική κατάσταση. Πώς είναι δυνατόν από την μία να αντιμετωπίζεις την ιστορία ως ξένη από όλους και από όλα, και από την άλλη να προσπαθείς να γράψεις αντικειμενική ιστορία, χωρίς ωστόσο να λάβεις υπόψην σου τις συνθήκες που επικρατούν στη φύση και στην κοινωνία; Αν θέλουμε να λεγόμαστε προοδευτικοί, αν πολύ περισσότερο θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί, θα πρέπει να βλέπουμε την ιστορία πάντα μέσα στα πλαίσια της ιστορικής πορείας της κοινωνίας και της φύσης, να εμβαθύνουμε στους αντικειμενικούς κανόνες της, δηλαδή να δούμε την κίνηση που υπάρχει και που εξελίσει τις συνθήκες κάθε φορά και δεν είναι τίποτα άλλο από την πάλη των τάξεων. Αυτό θα πει αντικειμενική ιστορία. Έτσι πρέπει να απαντήσουμε στη σύγχυση και στην άγνοια. Έτσι βάζουμε φρένο σε αντιδραστικές αντιλήψεις. Έτσι αλλάζουμε την κοινωνία. Γιώργος Χ., Ιστορικό-Αρχαιολογικό Ιωαννίνων

«Χορηγίες στα σχολεία: Γάιδαρος ή δούρειος ίππος;» ντύπωση προκαλεί η απόφαση του 2ου γυμνασίου Ελευσίνας να αποδεχτεί τη χορηγία αθλητικού υλικού από διαδικτυακή εταιρία στοιχημάτων αθλητικών αγώνων στα πλαίσια ενός προγράμματος με ονομασία «Μικροί Ήρωες». Η εν λόγω στοιχηματική εταιρία πραγματοποιεί χορηγίες και εκδηλώσεις υπό τον τίτλο «Μικροί Ήρωες» με σκοπό να «…προσφέρει στα παιδιά ένα μοναδικό ταξίδι γνώσης, για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, να ανθίσουν τη φαντασία τους, να εξερευνήσουν με όρεξη και να ανακαλύψουν αυτό που αγαπούν» και παρέχει δωρεάν επισκέψεις σε προγράμματα μουσείων. Εδώ λοιπόν γεννούνται δύο εύλογες απορίες. Πρώτα και κύρια, τι δουλειά έχει στα σχολεία μια ιδιωτική εταιρία και οι χορηγίες της. Χρόνια τώρα οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν το σχολείο της αγοράς. Το αυτάρκες εκπαιδευτικό ίδρυμα που θα βρίσκει μόνο του πόρους. Ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα υποταγμένο στους εκάστοτε σχεδιασμούς των μεγαλοαστικών συμφερόντων. Πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να πάρουμε θέση και να απαντήσουμε στο αν τα σχολεία πρέπει να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι από κάθε είδους χορηγίες, στο αν τα σχολεία θέλουμε να παρέχουν πραγματική παιδεία στους μαθητές ή να υπηρετούν το κεφάλαιο. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλές ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές. Είναι επίσης γεγονός ότι πολλά κτήρια που στεγάζουν σχολεία είναι ακατάλληλα. Όταν λοιπόν έρχεται μια εταιρία να «χαρίσει» κάτι που λείπει από ένα σχολείο για να διαφημιστεί (γιατί αυτά τα περί φιλανθρωπίας είναι μόνο για όσους επιλέγουν να ζουν με αυταπάτες) θα έπρεπε να αναρωτηθούμε και να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους της έλλειψης αυτής, όποτε και θα καταλήγαμε στην ευθύνη του υπουργείου

παιδείας και στην πολιτική που ασκείται εδώ και δεκαετίες. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Για να γίνουν καλύτερα τα σχολεία μας δεν χρειάζονται χορηγίες αλλά αγώνες απέναντι σ’ αυτή την πολιτική της υποβάθμισης της παιδείας. Αποδεχόμενοι χορηγίες ιδιωτικών εταιριών και άλλων ιδρυμάτων στην ουσία βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Τ ο δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι το είδος της εταιρίας στην οποία επετράπη να μπει στο χώρο του σχολείου και να διαφημιστεί εκεί. Πρόκειται για εταιρία διαδικτυακού στοιχηματισμού. Το παράδειγμα λοιπόν που μεταφέρεται στα παιδιά από το σχολικό τους περιβάλλον είναι το πόσο καλοί είναι αυτοί οι χορηγοί, οι χορηγοί δηλαδή που πλουτίζουν από τον διαδικτυακό τζόγο. Και μη βιαστεί να πει κανείς ότι δεν μπορούν τα παιδιά ακόμα να παίξουν γιατί πρέπει να είναι πάνω από 18 χρονών. Ίσως να μη μπορούν τώρα, αλλά όταν τους το πλασάρουμε σαν ευεργέτημα θα το ψάξουν τώρα και θα συμμετέχουν αργότερα. Άλλωστε στην ιστοσελίδα του προγράμματος «Μικροί Ήρωες» (εκείνη δηλαδή που επισκέπτονται τα μικρά παιδιά) υπάρχει υπερσύνδεση που σε μεταφέρει στη στοιχηματίκη σελίδα της εταιρίας. Η πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει όλα τα απαραίτητα εκείνα στοιχεία που θα καθιστούν το σχολείο έναν λειτουργικό πυρήνα παροχής γνώσεων και αξιών. Σ’ αυτά ακριβώς τα στοιχεία συγκαταλέγονται η υλικοτεχνική υποδομή, τα λειτουργικά κτήρια και φυσικά οι δωρεάν εκπαιδευτικές επισκέψεις. Και επειδή είναι πολλοί αυτοί που θα πουν ότι τους χαρίζανε γάιδαρο και τον κοίταζαν στα δόντια, καλό είναι να αναδεικνύουμε ότι δεν πρόκειται για γάιδαρο αλλά για δούρειο ίππο. Βάιος Κ. 11

περιοδικό

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

Μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών ο M-Λ KKE, σταθερά προσηλωμένο στην υπόθεση του ΠAΣOK και του ΣΥΡΙΖΑ, προχώρησαν στη γενική ανατροπή και λαού, της Αριστεράς και στους μεγάλους στόχους του κατεδάφιση αυτών που με αιματηρούς αγώνες κατέκτησαν η αντιιμπεριαλιστικού κινήματος για την έξοδο της Ελλάδας εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι, οδήγησαν στον ξεριζωαπό την EE και το NATO, θα δώσει τη μάχη των ευρωεκλογών μό εκατοντάδες χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά και σε μια διαρτης 26ης Μάη, επιδιώκοντας να προπαγανδιστεί όσο γίνεται πιο κή χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, που έχει πάρει πλατιά μέσα στις λαϊκές μάζες και τη νέα γενιά η φωνή της αντί- τα τελευταία χρόνια δραματικές διαστάσεις. Η οικονομία της στασης ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της χώρας πέρασε κάτω από τον έλεγχο και την εποπτεία των εξάρτησης και της υποτέλειας, για να δυναμώσει ο αντιιμπερια- ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και η οικονομική πολιτική χαράσλιστικός αγώνας, προβάλλοντας το κεντρικό σύνθημα: «Έξω σεται από τους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου από την ιμπεριαλιστική EE, για μια Ελλάδα Ειρηνική, της EE, πρώτα και κύρια τους Γερμανογάλλους. Είναι αυτοί που Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική». παρά την απατηλή κυβερνητική δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ για Δυο μήνες πριν τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για «έξοδο από τα μνημόνια», συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται στην την Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να Αθήνα, να θέτουν αντιλαϊκούς όρους και προαπαιτούμενα, και προκηρυχθούν ταυτόχρονα και εθνικές εκλογές, παρά τις να υπαγορεύουν την οικονομική πολιτική, αντιμετωπίζοντας τη συνεχείς διαβεβαιώσεις του Α. Τσίπρα ότι αυτές θα γίνουν τον χώρα σαν μια επαρχία της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, οι Οκτώβρη. ντόπιες κυβερνήσεις έχουν εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώμαΣε κάθε περίπτωση το M-Λ KKE θα δώσει το αγωνι- τα της χώρας στην EE, βασικές πολιτικές αρμοδιότητες και στικό του «παρών» στις πολιτικές εξελίξεις και θα θέσει στο εξουσίες μεταφέρθηκαν εκεί και έχει υποθηκευθεί το μέλλον επίκεντρο του προεκλογικού του αγώνα όλα τα μεγάλα προ- του λαού και του τόπου. βλήματα που απασχολούν το λαό και τον τόπο, θα μιλήσει «εφ’ όλης της ύλης», προβάλλοντας το σύνολο της ιδεολογικοπολιτι★★★ κής του γραμμής. Οι Ευρωεκλογές της 26ης Μάη διεξάγονται σε ιδιαίτεΤο M-Λ KKE θα καλέσει ανοιχτά και ξεκάθαρα κάθε ρα δύσκολες συνθήκες για τον αγώνα του ελληνικού λαού, για εργαζόμενο, δημοκράτη και πατριώτη, αγωνιστή της Αριστεράς τον αγώνα όλων των λαών της Ευρώπης. να παλέψει για να φύγει η Ελλάδα από την ιμπεριαλιστική EE. Με τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ, σε Τόσα χρόνια ο λαός μας έχει γευτεί τους πικρούς καρπούς της συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, που ένταξης στην EE, την ONE, το ευρώ. Τόσα χρόνια αντί για καλυξέσπασε ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου, επιταχύνθηκε ο ρυθ- τέρευση, είδε μια καταβαράθρωση της θέσης του, αντί για βελμός κατεδάφισης όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατα- τίωση του εισοδήματος, βλέπει να μειώνεται δραστικά και να κτήσεων, επιβλήθηκε μια αιματηρή εξοντωτική λιτότητα στην λεηλατείται, αντί για ανάπτυξη, βλέπει να καταστρέφονται οι εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης, λεηλατήθηκε το παραγωγικές δυνάμεις, να εκτινάσσεται η ανεργία και να ξεριεργατικό εισόδημα, αποσαρθρώθηκε το «κράτος πρόνοιας», ζώνεται η αγροτιά. Αντί να βρίσκεται σε μια ειρηνική και δημοδεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι πετάχτηκαν στην ανεργία, κρατική Ευρώπη που του υπόσχονταν, είδε και βλέπει να σέρένας νέος εργασιακός Μεσαίωνας επιβλήθηκε. νεται η χώρα μας και όλη μαζί η EE, από κοινού με τις HΠA, σε Ταυτόχρονα οι αστικές τάξεις των χωρών της EE ληστρικούς κατακτητικούς πολέμους στα Bαλκάνια, το καρατομούν δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθε- Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, και οι λαοί της ρίες, δυναμώνουν την αστυνόμευση και την καταστολή μέσα Ευρώπης μαζί και ο δικός μας να γίνονται θύματα πολιτικής από τους ευρωτρομονόμους και τα αντικομμουνιστικά μνημό- καταπίεσης, αστυνόμευσης και καταστολής. Πλατιές λαϊκές νια, υψώνουν σιδερόφρακτα τείχη για τη βίαιη αναχαίτιση των μάζες συνειδητοποιούν, παρά την πολύχρονη αντιδραστική προσφύγων. Στο έδαφος μιας τέτοια πολιτικής, φουντώνουν ο φιλοευρωπαϊκή προπαγάνδα, πως η EE, που στο όνομά της εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ισλαμοφοβία και έγιναν τόσες θυσίες από την πλευρά τους, όχι μόνο δεν ανταποαναπτύσσεται ένα παγκόσμιο αντιδραστικό ρεύμα με ακροδεξιό κρίνεται στα συμφέροντά τους, αλλά αντίθετα η EE είναι ένας ή ανοιχτά φασιστικό περιεχόμενο, έκφραση των πιο τρομοκρα- ιμπεριαλιστικός συνασπισμός, που στρέφεται ενάντια στους τικών και επιθετικών κύκλων του μονοπωλιακού κεφαλαίου, λαούς και γίνεται θηλιά για την εργατική τάξη, την αγροτιά και που οπλίζει τα χέρια του κάθε μακελλάρη, όπως συνέβη πριν όλο το λαό. H μαζική αντίσταση, ο αδιάκοπος αγώνας απέναντι λίγες μέρες με τις αποτρόπαιες δολοφονίες στη Νέα Ζηλανδία. στην πολιτική της εξάρτησης, της υποτέλειας και τους φορείς τους, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη NΔ και τα άλλα αστικά φιλοευρωπαϊκά ★★★ κόμματα, ΚΙΝΑΛ, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, είναι ο μόνος δρόμος για την απαλλαγή της χώρας από τα οικονομικοΣαράντα χρόνια ένταξης της χώρας μας στην EE, η πολιτικά δεσμά της EE, ενταγμένη στην προοπτική της κατάκτηντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσω- σης της εθνικής ανεξαρτησίας, της πραγματικής δημοκρατίας ποι που εναλλάσσονται στην εξουσία, με τελευταίο τον ΣΥΡΙΖΑ, και του σοσιαλισμού. Προβάλλοντας το M-Λ KKE το σύνθημα: και για δεκαετίες πριν, με τη NΔ και το ΠAΣOK, πιστοί στις προ- «Έξω η Eλλάδα από την EE», θέλει να εκφράσει τις αγωνιστικές σταγές των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, προχώρησαν στην διαθέσεις πλατιών λαϊκών μαζών που ασφυκτιούν κάτω από εφαρμογή μιας σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, που την τελευ- την πολιτική υποτέλειας των ντόπιων κυβερνήσεων απέναντι ταία ιδιαίτερα δεκαετία, με τα τρία μνημόνια, πήρε το χαρακτή- στην EE, να αποκαλύψει ακόμα τις αυταπάτες που καλλιεργούρα μιας πρωτοφανούς για τα μεταπολεμικά δεδομένα αντιδρα- νται για το ρόλο και το χαρακτήρα της EE, ιδιαίτερα από δυνάστικής επίθεσης. μεις που εμφανίζονται με τις ταμπέλες της Αριστεράς. Όλο αυτό το διάστημα οι κυβερνήσεις της NΔ, του

περιοδικό

★★★ Το M-Λ KKE θα αντιπαλέψει την πολιτική αυτών των δυνάμεων που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν την πρόσδεση της χώρας μας στην EE, υπονομεύοντας με την πολιτική τους τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού μας. Τώρα, για να χρυσώσουν το χάπι, επειδή όλο και πιο πλατιά λαϊκά στρώματα κατανοούν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της EE, η ηγεσία του ΣYPIZA, πλασάρει το σοσιαλδημοκρατικό παραμύθι για την «Ευρώπη των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων», κατακεραυνώνοντας τη «νεοφιλελεύθερη Ευρώπη», και καλώντας σε συμμαχία ενάντια στις ακροδεξιές, φασιστικές δυνάμεις, που αυτοί με την πολιτική τους έχουν θρέψει. Όλη αυτή η προπαγάνδα της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού για τις «προοδευτικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις» έρχεται ακριβώς να συγκαλύψει και να εξωραΐσει το χαρακτήρα της ΕΕ και να καλλιεργήσει την απατηλή ιδέα πως η σημερινή ΕΕ δεν είναι ο αντιδραστικός εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και βασικός μοχλός των Γερμανών και των Γάλλων ιμπεριαλιστών για την επιβολή των συμφερόντων τους πάνω σε όλους τους άλλους, αλλά εκπρόσωπος και εκφραστής μιας «άλλης», ισότιμης, δημοκρατικής και προοδευτικής Ευρώπης. Από την άλλη, οι θέσεις της ηγεσίας του KKE μπορεί να καταδικάζουν συγκεκριμένες πολιτικές, Σύμφωνα και Συνθήκες της EE, αλλά συνολική πολιτική που θα μάχεται για την έξοδο της Ελλάδας από την EE ούτε προβάλλει ούτε περισσότερο την κάνει πράξη. O προσανατολισμός της ηγεσίας του KKE δεν καλεί το λαό να αγωνιστεί για να φύγει η Ελλάδα από την EE. Στην πολιτική συνθηματολογία του KKE δεν υπάρχει το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την EE», που με τον πιο συνοπτικό και πλήρη τρόπο εκφράζει τη λαϊκή – αντιιμπεριαλιστική πάλη για την αποχώρηση από την EE. Ακόμα χειρότερα η ηγεσία του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν κάνει αγώνα για άμεση έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ (και το ΝΑΤΟ), αλλά αντίθετα υποστηρίζει πως ο αγώνας του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση -που βασική της έκφραση είναι ακριβώς η πρόσδεση της χώρας μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ- θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”! Όταν αποκαλύπτεται πως το ντόπιο καθεστώς παίρνει τη μορφή μιας απροκάλυπτης ξενοκρατίας, όπου Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία, η ηγεσία του ΚΚΕ διακηρύσσει πως η αστική τάξη έχει καταστήσει την Ελλάδα κυρίαρχη, ανεξάρτητη και ιμπεριαλιστική χώρα, διαγράφει κάθε αναφορά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και καταπίεση και στρέφει τα πυρά της ενάντια σε όσους μάχονται για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα, η ηγεσία του ΚΚΕ εξωραΐζει προκλητικά το σημερινό σύστημα της εξάρτησης και της υποτέλειας, παραγνωρίζει και συγκαλύπτει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία του ιμπεριαλισμού και τον αφήνει στο απυρόβλητο και όλα αυτά στο όνομα μιας κούφιας αντικαπιταλιστικής πάλης. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και μια σειρά οργανώσεις που συνασπίζονται στα πλαίσια του «αντικαπιταλιστικού πόλου» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ★★★ H οικονομικοπολιτική ένταξη της χώρας μας στην EE εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, αλλά χτύπησε με τον πιο βάναυσο τρόπο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, του λαού και του τόπου. Ένας πραγματικά αριστερός, αντιιμπεριαλιστικός προσανατολι-

σμός πρέπει να καταδικάσει την ξενόδουλη πολιτική της μεγαλοαστικής τάξης, να αγωνιστεί για την ανατροπή του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, για να φύγει η Ελλάδα από την EE και το NATO, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την πολιτική όλων των ψευτοαριστερών δυνάμεων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλουν τη χώρα προσδεμένη στο άρμα της EE, και μετατρέπονται σε θιασώτες και απολογητές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της, παπαγαλίζοντας το παραμύθι της φιλειρηνικής και δημοκρατικής EE. Mε την καπιταλιστική κρίση, τα τρία μνημόνια, τα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα και τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους να σαρώνουν τη ζωή του λαού, μια τρομακτική διεύρυνση της φτώχειας και εξαθλίωσης έχει συντελεστεί, με την ανεργία να παραμένει στα ύψη. Το χάσμα ανάμεσα στον πόλο του πλούτου και της φτώχειας, ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλο και αγεφύρωτο, όπως στην περίοδο που τώρα διανύουμε. Πάνω στη βάση αυτής της κοινωνικής πραγματικότητας, το MΛ KKE μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών θα προβάλλει και θα παλέψει τις θέσεις του για την αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, σε μια αγωνιστική γραμμή αντίστασης στην πολιτική των κομμάτων της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού, σε αντιπαράθεση με τη ρεβιζιονιστική και συμβιβαστική πολιτική που οδήγησε το κίνημα σε καταστροφικά αδιέξοδα, στη συνθηκολόγηση και την υποταγή. H ζωή διαρκώς επιβεβαιώνει πως χωρίς την ανατροπή της ρεφορμιστικής κυριαρχίας στην Aριστερά, χωρίς την παρουσία και δράση ενός πραγματικά κομμουνιστικού κόμματος, που θα συσπειρώσει όλες τις αυθεντικές κομμουνιστικές δυνάμεις που βρίσκονται διασπαρμένες σήμερα σε διάφορες οργανώσεις, ομάδες ή παραμένουν ανέντακτες, κανένα ουσιαστικό βήμα αντίστασης στην πολιτική των αστικών κομμάτων δεν μπορεί να γίνει. Προβάλλοντας και παλεύοντας τους μεγάλους στόχους του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και τα καθήκοντα για την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, αναδεικνύοντας τις καταστροφικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και την ανάγκη ανάπτυξης του ταξικού αγώνα για την αντιμετώπισή της, το M-Λ KKE καλεί τα μέλη, τους φίλους και τους οπαδούς του κινήματός μας, να συσπειρωθούν μπροστά στη νέα πολιτική μάχη, να διαδώσουν τη γραμμή, τους στόχους και τα συνθήματα του κόμματος, για να ακουστεί όσο γίνεται πιο πλατιά η φωνή του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος.

περιοδικό

Η θεωρία της «χαμένης ψήφου» ε κάθε εκλογική μάχη είτε αφορά βουλευτικές εκλογές είτε δημοτικές και ευρωεκλογές, χρησιμοποιείται πολύ συχνά το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου». Χαμένη ή μάταιη ψήφος σύμφωνα με την προπαγάνδα των κυρίαρχων αστικών κομμάτων -και όχι μόνο- θεωρείται αυτή που πηγαίνει σε μικρά κόμματα και συνδυασμούς που δεν έχουν πιθανότητα να εκλεγούν. Με άλλα λόγια αυτή η ψήφος «πάει τζάμπα» και καλύτερο θα ήταν να «πιάσει τόπο» σε ένα από τα κόμματα που είναι πιθανό να κερδίσουν έδρες μέσα στη βουλή… Δε θα σταθούμε τόσο στο γεγονός ότι αυτό το επιχείρημα αναιρεί την αρχή της ισότητας όλων των κομμάτων και υποψήφιων συνδυασμών πριν από τις εκλογές, προεξοφλώντας τελικά ποιοι θα είναι οι «νικητές» και οι «ηττημένοι» χωρίς να έχει βγει το πόρισμα της κάλπης. Δε θα σταθούμε σε αυτό, γιατί αυτή η αρχή παραβιάζεται κατάφωρα με πολλούς τρόπους και από πολλές πλευρές. Για παράδειγμα τα κόμματα και οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όχι απλά δεν έχουν ίση προβολή και ίδιες δυνατότητες προπαγάνδας αλλά στη πραγματικότητα είναι φιμωμένα και αποκλεισμένα από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, άλλωστε στο βαθμό που τα ΜΜΕ ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση και τα μεγάλα αστικά κόμματα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς... Θα σταθούμε όμως στο πολιτικό περιεχόμενο αυτού του επιχειρήματος. Όταν οι εκπρόσωποι των αστικών επιτελείων μιλάνε για χαμένες ψήφους στη πραγματικότητα προσπαθούν να εγκλωβίσουν τους ψηφοφόρους στα όρια των αστικών κομμάτων και σε ψεύτικα διλήμματα και αυταπάτες. Προσπαθούν να περιορίσουν τις επιλογές ανάμεσα σε κόμματα τα οποία στην πραγματικότητα υπηρετούν την ίδια ακριβώς πολιτική. Απαξιώνουν πλήρως τη συνειδητή ψήφο που βασίζεται σε πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια και αποθεώνουν τη λογική του μικρότερου κακού με την οποία δήθεν ο ψηφοφόρος μπορεί κάτι να περισώσει. Ψήφισε ΠΑΣΟΚ για να μη βγει η ΝΔ, ψήφισε ΝΔ για να μη βγει το ΠΑΣΟΚ, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να μη βγει η ΝΔ και πάει λέγοντας.. Και αν οι εκπρόσωποι των αστικών επιτελείων είναι αναμενόμενο και λογικό να επιδίδονται σε μία τέτοια προπαγάνδα, φουντώνοντας τις εκλογικές αυταπάτες και διασφαλίζοντας τη συνέχιση της εφαρμοζόμενης αστικής αντιλαϊκής πολιτικής, πως άραγε απαντούν στο επιχείρημα της χαμένης ψήφου οι δυνάμεις της αριστεράς και συγκεκριμένα το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Παραθέτουμε αποσπάσματα από ανακοινώσεις και συνεντεύξεις...

Προεκλογική περίοδος Σεπτέμβρη 2015 «Πολλοί λένε τώρα ότι η ψήφος στο ΚΚΕ ή σε άλλα μικρότερα κόμματα είναι χαμένη ψήφος. Το ΚΚΕ τι απαντάει σε αυτό;» Ο Δ. Κουτσούμπας γραμματέας του ΚΚΕ απαντάει στην παραπάνω ερώτηση μεταξύ άλλων τα παρακάτω... «..Με το χέρι στη καρδιά.. ο λαός πρέπει να αποφασίσει ότι πρέπει να στηρίξει τη μόνη γνήσια, λαϊκή αντιπολίτευση… γιατί είναι η δύναμη που υπεύθυνα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη δύναμη και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μπορεί να αξιοποιήσει την ψήφο του λαού στο μετερίζι και της Βουλής, με προτάσεις νόμου, με τροπολογίες, για την ανακούφιση των λαϊ14

κών νοικοκυριών, αλλά και μέσα στους αγώνες που αντικειμενικά θα γίνονται το επόμενο διάστημα..» Τώρα! Γνωρίζετε καλύτερα ότι ο ελληνικός λαός είναι που ζημιώθηκε από τη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012, ζημιώθηκε από τη στήριξη που πρόσφερε στα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου. (Από την εκλογικής διακήρυξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές του 2014) Σε κείμενο υποψήφιου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τίτλο «Η χαμένη ψήφος και η χαμένη τιμή της αριστεράς» στις 28/5/2012 Γίνεται η εξής αναφορά: «Η απήχηση που έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύ σημαντική. Ξεπερνάει τα επίπεδα των περιφερειακών εκλογών, όπου είχε κινηθεί πάνω από 2%. Ανεξάρτητες έρευνες που δεν είναι επί χρήμασι, όπως αυτή του πανεπιστημίου Πατρών, δείχνουν δυνατότητα σπασίματος του ορίου του 3%. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένα ισχυρό πολιτικό σήμα βαριάς καταδίκης του μαύρου μετώπου, αλλά και ηχηρό μήνυμα υπέρ μίας αναγκαίας ανατρεπτικής λογικής. Και έρχονται τώρα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να ισχυριστούν ότι «η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι χαμένη». «Δικαιούμαστε το 2,5% στις Περιφερειακές Εκλογές, να βαθυνθεί, να διευρυνθεί, να σπάσει το όριο του 3%. Χωρίς μια ενισχυμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο μαχόμενος κόσμος θα είναι πιο αδύναμος. Η αριστερά θα πάει προς τα δεξιά και αυτό δεν πρέπει να συμβεί.» ( ΑΝΤΑΡΣΥΑ για Ευρωεκλογές 2014) Από τότε μέχρι σήμερα η αριστερά σαφώς και πήγε προς τα δεξιά όχι όμως επειδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έσπασε σε εκείνες τις εκλογές το όριο του 3%, αλλά γιατί μπροστά στις τεράστιες εκλογικές αυταπάτες που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια στον κόσμο της αριστεράς οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι απλά δεν απάντησαν αλλά τις ενίσχυσαν. Γιατί όταν πας να απαντήσεις το επιχείρημα της χαμένης ψήφου λέγοντας ότι «η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι χαμένη γιατί μεταξύ άλλων μπορεί να την αξιοποιήσει και στο μετερίζι της βουλής και να ανακουφίσει με τροπολογίες και νόμους τα λαϊκά στρώματα» τι είδους απάντηση δίνεις;; Όχι απλά δεν κοντράρεις αλλά ενισχύεις και τη θεωρία της χαμένης ψήφου και τις εκλογικές αυταπάτες, δείχνοντας τη κάλπη και το κοινοβούλιο ως λύση για τα λαϊκά στρώματα. Επίσης όταν λες ότι «η ψήφος στη ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι χαμένη γιατί υπάρχει μεγάλη δυνατότητα σπασίματος του ορίου του 3%» και μάλιστα εγκαλείς το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί κάνουν ότι δεν βλέπουν τις ανεξάρτητες έρευνες του πανεπιστημίου Πατρών που δίνουν υψηλά ποσοστα... τι είδους απάντηση δίνεις;; Και τι διαφορετικό ισχυρίζεσαι από αυτόν που λέει ότι η ψήφος σε κάποιον που δεν πλησιάζει το 3% είναι χαμένη! Όταν και οι δύο αυτές δυνάμεις ισχυρίζονται ότι η πτώση των εκλογικών τους ποσοστών θα βγάλει τον ελληνικό λαό ζημιωμένο, τι ακριβώς εννοούν; Τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν αποδομούν αλλά ενισχύουν τις εκλογικές αυταπάτες, δεν κοντράρουν αλλά ενισχύουν τη θεωρία της χαμένης ψήφου που με ανήθικο τρόπο προπαγανδίζουν τα αστικά επιτελεία. Οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς οφείλουν να μπαίνουν στις εκλογές και να δίνουν τη μάχη της ψήφου, κόντρα

και λοιπές εκλογικές αυταπάτες! σε κάθε αυταπάτη που καλλιεργεί το αστικό σύστημα, κόντρα σε όσους δείχνουν στη κάλπη τη διέξοδο για τα προβλήματα του λαού και του τόπου. Για την ενίσχυση του εξωκοινοβουλευτικού παρατεταμένου αγώνα, κόντρα στην μνημονιακή πολιτική και την εξάρτηση της χώρας από τις μεγάλες δυνάμεις, γιατί αυτός ο αγώνας αποτελεί τη μόνη πραγματική διέξοδο. Γιατί «Χαμένη» είναι κάθε ψήφος, που συνεχίζει να

ρίχνει νερό στον μύλο των αυταπατών, για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και για μια άλλη διαχείριση που μπορεί να φέρει τη λύση για τα προβλήματα του λαού και του τόπου. Που κατευθύνει τον κόσμο σε λάθος ανάγνωση της πραγματικότητας για τη φύση και τα όρια του συστήματος, για τον ιμπεριαλισμό, και τον ρόλο της ντόπιας αστικής τάξης. Νίκη Π.

Οι ψεύτικοι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και η πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ το 2015 προσπαθώντας να κερδίσει τον κυβερνητικό θώκο, μέσα στα πολλά που έταζε ήταν η αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ μνημονιακά επίπεδα. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, για το μεν πρώτο η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι επανέφερε τις Συλλογικές Συμβάσεις, για το δε δεύτερο ότι σχεδόν το πλησίασε και ότι αποκαθιστά σταδιακά τον κατώτατο μισθό. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές μια πλειάδα κυβερνητικών στελεχών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, όπου σταθούν, μιλούν για αυτές τις «νίκες της κυβέρνησης». Όλα αυτά όμως αποτελούν μια απάτη.

Επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις η εργοδοσία αποδυναμώνει τους εργαζομένους και μπορεί πιο εύκολα να επιβάλει τους αντεργατικούς όρους της. Παρ όλες λοιπόν τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να είναι έρμαιοι των εργοδοτών. Η λύση για τους εργαζομένους δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατάργηση των αντεργατικών μνημονιακών νόμων, και η διεκδίκηση της υπογραφή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Για την επαναφορά του κατώτατου μισθού

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι επαναφέρει τον κατώτατο μισθό επειδή προχώρησε σε μια μικρή αύξησή του. Η αύξηση του μικτού μισθού στα 650 ευρώ (της τάξης του 11%) στην πραγματικότητα αντισταθμίζει λιγότερο από το μισό τη Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι υπάρχουν τρεις τύποι μείωση του κατώτατου μισθού των εργαζομένων που επιβλήΣυλλογικών Σύμβασεων Εργασίας. Αυτή που καλύπτει όλους θηκε το 2012. Αν όμως συνυπολογίσουμε ότι θα εφαρμοστεί τους εργαζομένους, δηλαδή η Εθνική Γενική Συλλογική και η ήδη ψηφισμένη μείωση του αφορολόγητου, η αύξηση Σύμβαση Εργασίας. Αυτή που καλύπτει μόνο τους εργαζομέ- αυτή θα γίνει ακόμα μικρότερη. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση πανηγυρίζει και την κατάργηνους στον ίδιο κλάδο, δηλαδή Συλλογική Κλαδική Σύμβαση Εργασίας. Και τέλος, η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που ση του υποκατώτατου μισθού επιχειρώντας να εμφανισθεί με φιλεργατικό προφίλ. Ότι, δηλαδή, προχωρεί σε «αναδιανομή του αφορά μόνο τους εργαζομένους σε μία επιχείρηση, δηλαδή η πλούτου» υπέρ των οικονομικά αδύνατων και φτωχών! Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Στην πραγματικότητα, όμως, ενώ διαλαλεί αυξήσεις Ας ξεκινήσουμε από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Το 2012 με τη μνημονιακή Πράξη Υπουργικού στους εργαζόμενους, έρχεται στα μουλωχτά να εφαρμόσει και Συμβουλίου 6/2012 ψηφίστηκε η κατάργηση της διαπραγμάτευ- μάλιστα αναδρομικά, από 1η Ιανουαρίου 2019, τη μείωση των σης μεταξύ ΓΣΕΕ με των εργοδοτικών οργανώσεων. Κατά συνέ- εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών κατά 50%. Ακριβέστερα, πεια λοιπόν ο κατώτατος μισθός δεν προκύπτει πλέον από συλλο- έρχεται να επιδοτήσει αναδρομικά κατά 50% από τον κρατικό κοργικές διαπραγματεύσεις, αλλά μέσα από κυβερνητική απόφαση, βανά, τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας ευαισθησία απέναντι με βάση «την ανταγωνιστικότητα και τους δείκτες παραγωγικότητας» -κάτι που εσκεμμένα αποκρύπτεται, σε όλες τις κυβερνητικές στα εργοδοτικά αιτήματα έσπευσε στην ουσία να τους επιστρέψει δηλώσεις. Κρατώντας σε ισχύ αυτήν τη βαθιά αντεργατική απόφα- ακόμη και την ελάχιστη μείωση που θα έχουν στα κέρδη τους από ση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χειρίζεται την αύξηση ή τη μείωση του την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού. Και αυτό γιατί, ενώ κατώτατου μισθού καθ όπως της ορίζουν το ντόπιο κεφάλαιο και μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι έως 25 ετών αμείβονταν με τον υποκατώτατο μισθό, από δω και μπρος οι εργοδότες θα τους δίνουν οι δανειστές. Ας περάσουμε τώρα στις Κλαδικές Συλλογικές μεν τον κατώτατο μισθό αλλά θα αντισταθμίζουν αυτό που θα Συμβάσεις Εργασίας. Με βάση τα στοιχεία του υπουργείου χάσουν από τα κέρδη τους, μέσα από την κατά 50% μείωση των Εργασίας, το 2017 υπογράφηκαν μόνο 15 Κλαδικές Συμβάσεις εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών τους στους νέους εως 25 Εργασίας, από τις εκατοντάδες που ίσχυαν στην προμνημονιακή ετών, που αναλαμβάνει το κράτος να τις καλύπτει. Αυτό δηλαδή περίοδο, και αυτές με όρους χειρότερους από αυτός που ίσχυαν που έχει υποχρέωση να αποδώσει στο κράτος ο εργοδότης, θα το αποδίδει πια ο εργαζόμενος μέσω της φορολογίας του στο κράτος, πριν τα μνημόνια. Τέλος υπάρχουν και οι Επιχειρησιακές Συλλογικές μειώνοντας αντίστοιχα τον μισθό του. Συμβάσεις Εργασίας. Είναι αυτές που στην πραγματικότητα η Φανή Μ. εργοδοσία προτιμάει, συγκριτικά μιλώντας. Και αυτό γιατί με τις

Για την υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας

περιοδικό

Εργοδοτική αυθαιρεσία-ασυδοσία, με τις κυβερνήσεις να σφυρίζουν αδιάφορα «Η στήριξη των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και προϋπόθεση για μία βιώσιμη ανάπτυξη. Βάζουμε τέλος στην αυθαιρεσία και την αδιαφορία. Προστατεύουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων». Αυτά δήλωνε το καλοκαίρι σε συνέντευξη του ο Αλέξης Τσίπρας. Oι δηλώσεις αυτές μόνο ως εξωπραγματικές μπορούν να ειδωθούν, πολύ μακριά από την πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζομένοι καθημερινά. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πάτησαν όλα αυτά τα χρόνια πάνω στους εργαζόμενους για να περάσουν τα πιο βάρβαρα και αντιλαϊκα μέτρα, που τους προστάζανε κάθε φορά οι ξένοι πατρώνες τους. Αν έβαλε σε κάτι τέλος ή τουλάχιστον φρένο ο Αλέξης Τσίπρας, είναι στα δικαιώματα των εργαζομένων και αντίθετα, αυτούς που στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει είναι η εργοδοσία και το μεγάλο κεφάλαιο. Εκατοντάδες νόμοι και τροπολογίες τσακίσαν μισθούς, ασφάλιση, περίθαλψη, συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλιστικά δικαιώματα, διευκόλυναν τις απολύσεις, πριμοδότητησαν τα ελαστικά ωράρια και την εκ περιτροπής εργασία, δημιουργώντας τάχα νέες θέσεις εργασίας, και γενικώς έδωσαν στην εργοδοσία την δυνατότητα να συνεχίσει και να ενισχύσει τις αυθαιρεσίες ενάντια στους εργαζόμενους. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

στατικά ξυλοδαρμών από εργοδότες εναντίων υπάλλήλων τους, οι οποίοι διεκδίκησαν τα αυτονόητα! - ''Εργοδότης στη Μύκονο ξυλοκόπησε μετανάστη υπάλληλο του, που τόλμησε να ζητήσει τα δεδουλευμένα του, βιντεοσκοπώντας μάλιστα το περιστατικό και απειλώντας τη ζωή του θύματος''. - ''Στην Λάρισα δύο εργάτες κτηνοτροφικής μονάδας, με καταγωγή από το Πακιστάν, δέχθηκαν απειλές και ξυλοκοπήθηκαν από μπράβους του εργοδότη τους όταν ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους''. - ''36χρονος υπέστη άγριο ξυλοδαρμό από το αφεντικό του με τη χρήση σιδερογροθιάς, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης''. - ''Εργαζόμενος διανομέας σε επισιτιστική επιχείρηση στο Περιστέρι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από αγνώστους, οι οποίοι δρούσαν εξ ονόματος του εργοδότη του''. Η ιστορία του τελευταίου είναι ένα δείγμα της πλήρους αποθράσυνσης και ασυδοσίας της εργοδοσίας και, στον αντίποδα, της ανυπαρξίας ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους για να προστατέψουν τους εργαζόμενους. Πρόκειται για άλλον ένα μετανάστη, ο οποίος κατέφυγε αρχικά στην επιθεώρηση εργασίας για να καταγγείλει τον εργοδότη του, που δεν του κολλούσε ένσημα. Για την κίνηση του αυτή απολύθηκε. Έπειτα άρχισε να δέχεται απειλητικά μηνύματα, για να υπογράψει ότι ξοφλήθηκε από τον πρώην εργοδότη του και να αποσύρει την καταγγελία. Μάλιστα απολύθηκε και από την δεύτερη δουλειά που βρήκε, όταν το αφεντικό του πληροφορήθηκε ότι έχει καταγγείλει τον προηγουμένο εργοδότη του. Στην τρίτη δουλειά που έπιασε, ενώ πήγαινε μια παραγγελία, δύο μπράβοι τον ξυλοκόπησαν, αφού πρώτα αρνήθηκε να υπογράψει ένα χαρτί με τις απαιτήσεις του εργοδότη, τον οποίο είχε καταγγείλει. Και αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα περιστατικά, τα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταφέρνουν να γίνουν γνωστά. Είναι άλλα πολλά για τα οποία ειδικά μετανάστες φοβούνται να τα καταγγείλουν, είναι άλλα που σταματάνε στα αστυνομικά τμήματα και άλλα που δεν θα βγουν ποτέ σε κάποιο δελτίο καναλιού ή κάποιας εφημερίδας.

Έχουν περάσει 6 χρόνια από την άγρια ένοπλη επίθεση στην Μανωλάδα εναντίον εργατών μεταναστών, από ιδιοκτήτη ενός κτήματος, ο οποίος, μαζί με τους μπράβους του, έστειλε στο νοσοκομείο βαριά τραύματισμένους δεκάδες εργάτες, γιατί τόλμησαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους! Σήμερα τα θύματα της Μανωλάδας παραμένουν αδικαίωτα, με τους δράστες να παραμένουν ελευθέροι όλα αυτά τα χρόνια, μετά και την τελευταία δίκη το προηγούμενο μήνα! Κατά τα άλλα τίποτα δεν έχει αλλάξει στα χωράφια της Μανωλάδας, με την εκμετάλλευση ίδια και απαράλλακτη. Χιλάδες μετανάστες να ζουν σε παραπήγματα και να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες για πενιχρά μεροκάματα, σε καθεστώς ουσιαστικά καταναγκαστικής εργασίας, καθώς σύμφωνα με το νόμο 13Α/4251/14, η άδεια παραμονής συνδέεται με τον εργοδότη, ο οποίος μπορεί ανά πάσα στιγμή να την αναιρέσει. Και αναρωτιέσαι για ποια δικαιοσύνη συζητάμε όταν ισχύουν τέτοιοι νόμοι για τους μετανάστες, όταν μένει εκτός φυλακής κάποιος που τραυματίζει δεκάδες ανθρώπους, ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ οι οποίοι ζήτούσαν το αυτονόητο, και όταν από την άλλη, όπως συνέβη και πρόσφατα, καταδικάζονται εργαζόμενες καθαρίΚαι ενώ από τις ειδήσεις πληροφορούμαστε καθημεστριες με 8 και 10 χρόνια φυλάκισης γιατί «πλαστογράφησαν» ρινά για όλα τα ριάλιτι με εκτενείς αναφορές, κουβέντα δεν γίνεμία τάξη του δημοτικού, για να μπορούν να δουλέψουν ως ται για τον χαμό εργαζομένων εν ώρα εργασίας, κάτι που το καθαρίστριες και να θρέψουν τα παιδιά τους. τελευταίο διάστημα, τείνει να γίνεται καθημερινότητα. Μέσα σε λίγους μήνες έχουμε δεκάδες θανατηφόρα τροχαία εργαζόμεΠΥΚΝΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ νων διανομέων στο χώρο του επισιτισμού, ενώ ένας άλλος κλάδος που θρηνεί πολλά θύματα τα τελευταία χρόνια είναι ο Μα είναι η Μανωλάδα, θεωρούμε, ένα μεμονωμένο χώρος της καθαριότητας στους δήμους. Σε αυτά έρχονται να περιστατικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται; Τους τελευταίους προστεθούν άλλα «μεμονωμένα» περιστατικά σε διάφορες μήνες μαθαίνουμε, κυρίως μέσα από το διαδίκτυο και στην πόλεις και σε διαφορετικούς κλάδους. Όσα δηλαδή και πάλι θα καλύτερη περίπτωση από τα «ψιλά» των εφημερίδων, για περι- βρούμε σε κάποια τοπική εφημερίδα, για να γραφτεί έπειτα και 16

κάπου στο διαδίκτυο. Και ανεφερόμαστε στα περιστατικά που βλέπουν την δημοσιότητα ως εργατικά ατυχήματα, γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα τα οποία η εργοδοσία προσπαθεί να τα παρουσιάσει ακόμη και ως αυτοκτονίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τραγικός θάνατος εργάτη στο εργοτάξιο του γηπέδου της Νέας φιλαδέλφειας που έπεσε από μεγάλο ύψος. Όσο και αν άφησε η εργοδοσία να διαρρεύσουν ψευδείς ειδήσεις περί αυτοκτονίας και ότι δεν γίνονταν εργασίες εκείνη την μέρα, τα στοιχεία μιλούσαν από μόνα τους, με βίντεο που έδειχναν την μέρα εκείνη σε συνθήκες παγετού εργάτες να δουλεύουν. Κανείς φυσικά δεν τιμωρήθηκε! Τέλος ο κατάλογος θα είναι αναρίθμητος με τα εργατικά ατυχήματα που δεν απέβησαν μοιραία, αλλά άφησαν αναπηρίες και δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα υγείας. Και θα πει κάποιος πιο «ανυποψίαστος» ίσως, και όλα αυτα πώς σχετίζονται με την εργοδοσία; Τα στοιχεία και μόνο από τον χώρο του επισιτισμού είναι ξεκαθαρά. Ελλιπής εξοπλισμός (δεν παρέχεται κράνος, μπουφάν, γάντια), μηχανάκια -που όταν αυτά παρέχονται και δεν ζητείται να χρησιμοποιούν δικά τους μέσα οι εργαζόμενοι- είναι κακοδιατηρημένα, χωρίς τους απαραίτητους ελέγχους. Ωράρια εξαντλητικά, πολλές φορές 10ωρα, ακόμα και σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και συνεχή πίεση από τους εργοδότες, ακόμα και χρονομέτρηση για την παράδοση της παραγγέλιας, δημιουργώντας έντονα στρεσογόνες καταστάσεις και αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο. Αυτά είναι ίσως τα πιο οφθαλμοφανή και χτυπητά περιστατικά από την βάρβαρη καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων. Δεν φτάνουν όμως πολλές σελίδες για να αποτυπώσουν στο σύνολο τους την καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Από τις αλυσίδες καταστημάτων που καταργούν την 8ωρη εργασία και την κάνουν 9ωρη, όπως συνέβη πρόσφατα στα LEROY MERLIN, μέχρι την υπεύθυνη στα My market, που ζητάει από τους εργαζόμενους να χαμογελάνε και να είναι και και ευγνώμονες για τα 300 ευρώ που παίρνουν γιατί άλλοι δεν έχουν καθόλου δουλειά και να τους απειλεί εμμέσως πλην σαφώς, πως αν δεν έχουν την αρμόζουσα ψυχολογική διάθεση, η απόλυση καραδοκεί. Ένα τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί και αυτό της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Lidl, που το 2107 βραβεύτηκε σε πολλές χώρες, και στην Ελλάδα, ως καλύτερος εργοδότης. Αυτό ήταν που ξεχείλησε το ποτήρι για πολλούς εργαζόμενους να μιλήσουν για τις άθλιες συνθήκες εργασίας, για τους μισθούς των 400 και 500 ευρώ, για τις μαζικές απολύσεις, χρησιμοποιώντας γελοίες προφάσεις, για τις αναγκαστικές παραιτήσεις, οδηγώντας τους εργαζόμενους στα όριά τους. Μέσα στην χρονιά το σωματείο κατήγγειλε την απόλυση καρκινοπαθούς γυναίκας, επειδή μίλησε απότομα σε πελάτη.

συσπείρωση των εργαζομένων σε αυτά. Είναι ίσως το πρωταρχικό αλλά ταυτόχρονα και αναγκαίο μέσο, μέσα από το οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν να παλέψουν συλλογικά για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν αλλά και θα έρθουν. Σωματεία που θα αποκτήσουν πνοή και θα μπορεί να ακουστεί η φωνή του κάθε εργαζόμενου, που θα βάζει απέναντι τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την εργοδοσία και θα μπορεί να τους συσπειρώσει όλους πάνω στα βασικά αιτήματα, ενάντια σε ρεφορμιστικές λογικές και μικροκομματικές επιδιώξεις. Ο εργαζόμενος κόσμος δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως από αυτούς που έφεραν τα μνημόνια, από αυτούς που τα συνέχισαν και από όποιον άλλο προτίθεται να τα διαχειριστεί, αντίθετα του μένει ο δρόμος της πάλης.

Βαγγέλης Σ.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ Και μέσα όμως σε τόσο δύσκολες συνθήκες, υπάρχει ελπίδα για τους εργαζόμενους, και αυτή δεν βρίσκεται παρά μόνο στους αγώνες. Και παρόλο που τα τελευταία χρόνια βρίσκουν το εργατικό κίνημα σε μεγάλη ύφεση και ενώ η πίεση ξένων και ντόπιων αφεντικών ήταν και παραμένει ασφυκτική για την πιστή τήρηση των μνημονίων, υπήρξαν για τους εργαζόμενους μικρές αλλά, σημαντικές νίκες. Ενδεικτικά θυμίζουμε τον νικηφόρο αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, τους αγώνες των εκπαιδευτικών μπροστά στο κίνδυνο απολύσεων, τις μάχες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας για να μην κλείσουν νοσοκομέια, όπως στην Ικαρία και πολλά άλλα. Το κοινό στοιχείο αυτών των αγώνων είναι τα σωματεία και η 17

περιοδικό

Όταν το χαμόγελο του εργαζόμενου κοστολογήθηκε 300 ευρώ... 300 ευρώ. Τόσο κοστολογήθηκε, το... χαμόγελο των εργαζόμενων στη γνωστή αλυσίδα τροφίμων My Market. Και με αυτά τα 300 ευρώ, που «τυχαίνει» να είναι και ο... μισθός τους, θα πρέπει να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και άλλες βιοτικές ανάγκες... Και να "ευχαριστούν" που τα έχουν, όπως έγραψε και η περιφερειακή διευθύντρια της εταιρείας στο... ραβασάκι της. Γράφει η ίδια: "- Επειδή έχετε δουλειά -Επειδή πληρωνόσαστε στην ώρα σας (για αυτούς που θα πουν ότι παίρνουν 300Ε θυμίζω ότι το 300 σε σχέση με το μηδέν είναι 300% περισσότερο) - Επειδή εργάζεστε σε μια εταιρεία που σας σέβεται και ακούει τα προβλήματά σας -Επειδή η εταιρεία επένδυσε χρήματα για να συνεχίζετε να εργάζεστε -Επειδή πληρώνεστε για αυτό -Επειδή οι πελάτες του καταστήματος σας πληρώνουν, και πρέπει να τους ευχαριστείτε για αυτό με ένα χαμόγελο -Γιατί θα έχουμε τόσο καλές προσφορές που πρέπει να τις διαφημίζουμε" Και συμπληρώνει με... νόημα (με το "βούρδουλα" να αχνοφαίνεται): "Ανυπομονώ να δω την ανταπόκρισή σας στα αποτελέσματα της έρευνας του μυστικού επισκέπτη που θα γίνει μέσα στο μήνα". Ο εργασιακός μεσαίωνας (χωρίς εισαγωγικά) που έχει επιβάλει η βάρβαρη πολιτική των μνημονίων, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η εργοδοτική αυθαιρεσία και βία, τα καταστρατηγημένα εργασιακά δικαιώματα δεν αποτελούν σχήμα λόγου ούτε κρύβουν κάποια διάθεση υπερβολής και εντυπωσιασμού. Αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα, μία ζούγκλα εργασιακής εκμετάλλευσης, μία κόλαση, για χιλιάδες εργαζόμενους. Άλλοτε "διακριτικά" και "κομψά" και άλλοτε "ολοφάνερα" και "ξεδιάντροπα", όπως εδώ. Και που απομακρύνθηκε από τη θέση της η Διευθύντρια (ποιος της έδωσε το πάτημα άραγε), όλα καλά; Και που στήθηκε ολόκληρο παραπολιτικό κουτσομπολιό για το αν είναι ή όχι συνδικαλιστικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όλα καλά; Και που παραιτήθηκε ο γενικός διευθυντής λειτουργίας καταστημάτων, όλα καλά; Λες και το ζήτημα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, των χαμηλών μισθών και των απαράδεκτων συνθηκών εργασίας εναπόκειται σε πρόσωπα και όχι σε πολιτικές. Λες και φταίει αποκλειστικά ο «κακός» manager, διευθυντής, entrepreneur ή ο «κακός» εργοδότης κλπ και το ζήτημα ανάγεται μόνο σε πρόσωπα και περιπτώσεις και όχι σε οικονομικές και εργασιακές πολιτικές, στα μνημόνια και στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε. Ξεκάθαρα, χωρίς αποστροφές, ξανά, ξανά και ξανά: • Οργάνωση στα Σωματεία, στα Συνδικάτα, στις Συλλογικότητες • Μαζικός και Ανυποχώρητος Αγώνας ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, τα μνημόνια και τις βάρβαρες πολιτικές κυβέρνησης, Ε.Ε, δανειστών. Γιώργος Β. 18

«ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΜΙΑΣ «...ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί κάθε προοδευτική πολιτική δύναμη, κάθε δημοκρατικό φορέα, κάθε δημοκράτη και κάθε Έλληνα πολίτη που δεν θέλει να ξανασκεπάσει την Ευρώπη το μαύρο νέφος του φασισμού, σε μια κοινή προσπάθεια ώστε να διαμορφωθεί μια λαϊκή, ριζοσπαστική, προοδευτική συμμαχία...» Οι παραπάνω γραμμές αποτελούν απόσπασμα από την πολιτική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές (03/03/2019). Προσκλητήρια ανάλογης κοπής, που αφορούν και τις βουλευτικές εκλογές, φιγουράρουν σε πληθώρα δηλώσεων τόσο του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα όσο και άλλων κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, καθορίζοντας έτσι το πλαίσιο της κυβερνητικής προπαγάνδας ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται ξανά θεατής μιας κακοστημένης προεκλογικής παράστασης. Κι αν το 2015 καλούνταν να «επιλέξει» μεταξύ «μνημονίου-αντιμνημονίου», αυτή τη φορά, το δίλημμα που του τίθεται είναι ο «προοδευτισμός και η δημοκρατία» από τη μία και «ο κίνδυνος της ανόδου της ακροδεξιάς και ο επιθετικός νεοφιλελευθερισμός» από την άλλη. Κι αυτό διότι όλη η επιχειρημοτολογία που στήθηκε γύρω από το δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», ακόμα και για τον πιο καλόπιστο έχει ξοφλήσει. Γεγονός που πιστοποιείται από το ότι, παρά την «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια» την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει ότι έχει πετύχει, τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, καθώς και αυτά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ, βρίσκονται ακόμη σε ισχύ, βυθίζοντας τα πλατιά λαϊκά στρώματα στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, προσπαθώντας να εγκλωβίσει στα εκλογικά του δίχτυα ένα δημοκρατικό και αριστερό κοινό που απογοητεύτηκε από την καθ’ όλα αντιδραστική και δεξιά πολιτική του, εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της προόδου και της δημοκρατίας έναντι της νεοφιλελεύθερης ΝΔ και της ακοδεξιάς, τόσο της φανερής (βλ. Χρυσή Αυγή) όσο και αυτής που φωλιάζει στο κόμμα του Κ. Μητσοτάκη. Και είναι γεγονός ότι η ΝΔ αποτελεί τον παραδοσιακό ιδεολογικό εκφραστή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας ενώ γνωστές είναι και οι ακροδεξιές απόψεις κορυφαίων στελεχών της (βλ. Σαμαράς, Γεωργιάδης, Βορίδης). Αυτό όμως, δεν καθιστά σε καμία περίπτωση το μέτωπο που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, λύση στο πρόβλημα της ανόδου της ακροδεξιάς ούτε βέβαια τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα-προασπιστή της δημοκρατίας, με πολιτικό προσανατολισμό που μπορεί να καταπολεμήσει τον φασισμό. Τα έργα και οι ημέρες του ως κυβέρνησης κατά την τετραετία 2015-2019 αποδεικνύουν το ακριβώς ανάποδο: ο «αντιφασισμός» του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί παρά ένα πουκάμισο αδειανό... Από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε δείγματα γραφής για του λόγου το αληθές. Αλήθεια, πόσο αριστερό μπορεί να είναι ένα κόμμα και ποιον ακριβώς αντιφασιστικό ρόλο μπορεί να παίξει στην πολιτική σκηνή όταν επιλέγει να συγκυβερνήσει με ένα ακροδέξιο δεκανίκι, όπως είναι αυτό των ΑΝΕΛ; Το γεγονός αυτό βέβαια, αποδείχτηκε στη συνέχεια σταγόνα στον ωκεανό της αντιδραστικής πολιτικής και πρακτικής που εφάρμοσε η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή ακριβώς η πολιτική της εξαθλίωσης, της πείνας και της υποτέλειας είναι

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΕΥΡΩΠΑΙΟΔΟΛΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ που εκκολάπτει το αυγό του φιδιού. Όταν μάλιστα εφαρμόζεται στο όνομα της Αριστεράς -που με την Αριστερά καμία σχέση δεν έχειτότε είναι που βρίσκουν ακόμη πιο γόνιμο έδαφος απόψεις του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», απολίτικες και επικίνδυνες απόψεις που ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι ανοίγουν το δρόμο σε φασιστικές δυνάμεις «να καθαρίσουν εκείνες» για χάρη του λαού. Και αποτελεί περισσή υποκρισία να διοργανώνονται αντιφασιστικές καμπάνιες υπό την αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή υπό τον τίτλο «Μη μένεις στο σκοτάδι» με στόχο την ενημέρωση για τη δίκη και τις εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής, τη στιγμή που, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η εν λόγω δίκη εξελίσσεται με το ζόρι, τα στελέχη της Χρυσής Αυγής κυκλοφορούν ελεύθερα και επιδίδονται ανενόχλητα σε κηρύγματα μισαλλοδοξίας και αντικομμουνιστικές κορώνες από τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Ακόμα χειρότερα, επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα δέθηκε ακόμα πιο σφιχτά στο αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό άρμα, με τον Α. Τσίπρα να αποδεικνύεται το καλύτερο παιδί των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ, στην περίοδο μάλιστα διακυβέρνσησης των ΗΠΑ από τον Τραμπ, τον εκφραστή των πιο ακραίων και μαύρων αντιδραστικών κύκλων του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ρίγος προκαλεί στον αριστερό και προοδευτικό κόσμο το σφίξιμο των χεριών και οι συμφωνίες του πρωθυπουργού τόσο με τον πλανητάρχη όσο και με τον έμπιστο του τελευταίου στη Μ. Ανατολή, του σιωνιστή, φασίστα και σφαγέα του παλαιστινιακού λαού, του Ισραηλινού Νετανιάχου. Κι αν αυτά συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το ρεσιτάλ υποτέλειας και εξάρτησης από την ΕΕ δίνεται με «μεγάλη επιτυχία». Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, δίνει όρκους αιώνιας πίστης και υποταγής στην ΕΕ, στο σιδερόφρακτο μόρφωμα που εξαιτίας της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του, χιλιάδες πρόσφυ-

γες και μετανάστες θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο ή εγλωβίζονται σε στρατόπεδα συγκέντωσης τύπου Μόρια, βρίσκοντας κλειστές τις πόρτες των περισσότερων χωρών της ΕΕ. Δίνει όρκους στην ΕΕ των αντικομμουνιστικών μνημονίων, στην ΕΕ-υμνητή της θεωρίας των δύο άκρων, που εξισώνει το φασιμό με τον κομμουνισμό, μίας από τις αντιδραστικότερες θεωρίες που υπάρχουν στο ιδεολογικό οπλοστάσιο των ιμπεριαλιστών και της ολιγαρχίας. Στην ΕΕ που δεν είναι το σπίτι των λαών αλλά ένας συνασπισμός ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και καταπίεσης των αδύναμων και εξαρτημένων ευρωπαϊκών χωρών και λαών. Είναι φανερό ότι το «προοδευτικό-δημοκρατικό» μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί άλλο ένα αφήγημα, που στόχο έχει να χτίσει αναχώματα στη λαϊκή αφύπνιση και στην ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην εξάρτηση, την καταπίεση και την υποτέλεια αλλά και να εκμεταλλευτεί τα δημοκρατικά-αντιφασιστικά αισθήματα του λαού μας για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Όμως, κανένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να χτιστεί με «πολιτικές πρώτες ύλες» τα μνημόνια, το γκρέμισμα των εργατολαϊκών κατακτήσεων δεκατιών, τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, την καταστολή και την εξαθλίωση. Κανένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να έχει αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Χωρίς να βάζει επιτακτικά στην προμετωπίδα του συνθήματα όπως «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Χωρίς να παλεύει για εθνική ανεξαρτησία. Χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά, ένα τέτοιο μόρφωμα θα είναι ένα ακόμη χρήσιμο αστικό «εργαλείο» χειραγώγησης της λαϊκής δυσαρέσκειας, εξαπάτησης του λαού και διοχέτευσης των αντιρατσιστικών-αντιφασιστικών αισθημάτων του σε ανώδυνα για το αστικό σύστημα κανάλια. Μυρτώ Σ.

περιοδικό

Ποιοι καπηλεύονται πραγματικά την Ιστορία και την Πατρίδα; ο λεγόμενο «Μακεδονικό» έφερε ξανά στην επιφάνεια τη με την περίοδο, το ποιος θα κανει το κουμάντο. Η Αγγλία, η ναζισυζήτηση γύρω από τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Έννοιες στική Γερμανία ή οι ΗΠΑ. όπως «Έθνος», «Πατρίδα», «Ιστορία», καθώς και το αποκαΕίναι ακριβώς αυτές οι πολιτικές της Δεξιάς και της λούμενο «ξεπούλημά» τους αποτέλεσαν κύριο προπαγανδιστικό Ακροδεξιάς που θα μετατρέψουν τη μετεμφυλιακή Ελλάδα σε εργαλείο για τις δυνάμεις της Δεξιάς, αλλά και της Ακροδεξιάς, κανονικό Ελ Ντοράντο του ξένου κεφαλαίου και της νατοϊκής εμποτίζοντας το δημόσιο λόγο και κομμάτια της κοινωνίας με μια πολεμικής μηχανής, με κορυφαία ίσως περίοδο την επταετία κάλπικη ρητορική μίσους, αποπροσανατολίζοντας τον λαό από τα της Χούντας (παρεμπιπτώντως, τότε δεν υπήρχε, όπως φαίνεπραγματικά του προβλήματα. ται, κανένα πρόβλημα όσον αφορά τον όρο «Μακεδονία» και τη Δεκαετίες τώρα όμως όλες αυτές οι δυνάμεις και οι χρησιμοποίησή του από τους γείτονες. Αυτό «ανακαλύφθηκε» πολιτικοί τους πρόγονοι δε λένε κουβέντα για το ξεπούλημα και αργότερα). την υποταγή της χώρας και του λαού στο ξένο κεφάλαιο και Και επειδή πολύς λόγος γίνεται, τι είναι τέλος πάντων στους νατοϊκούς ιμπεριαλιστές, την Αγγλία κάποτε, τις ΗΠΑ και αυτό το ΝΑΤΟ; Μα το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο δε δημιουργήτην ΕΕ σήμερα. Αντίθετα συναινούν και προσδένονται στην θηκε για τίποτε άλλο παρά για την ανάσχεση της επιρροής του άρχουσα τάξη και την πολιτική τους, φυλάσσοντας για τους εαυ- κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στη μεταπολεμική τούς τους τον ρόλο του εκφραστή και του εκτελεστικού οργάνου. περίοδο. Ο τρόπος που επιτυγχάνει τους σκοπούς του εδώ και Από τη Νέα Δημοκρατία του σήμερα και τον πολιτικό εφτά δεκατίες είναι ένας: Πόλεμος! της πρόγονο, την ΕΡΕ, στυλοβάτη της ξένης εξάρτησης και του Εφτά δεκαετίες τώρα το ΝΑΤΟ αποτελεί μία από τις ιμπεριαλισμού στη χώρα, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, πρω- φονικότερες πολεμικές μηχανές των ιμπεριαλιστών που εξαντεργάτη κυβερνήσεων του βάναυσου και αιματοβαμμένου δραποδίζει, αιματοκυλίζει και καταληστεύει λαούς. Για αυτήν την μετεμφυλιακού κράτους, μέχρι και διάφορες παραφυάδες του πολεμική μηχανή δε λένε κουβέντα οι δυνάμεις της Δεξιάς και χώρου, παλιότερες ή πιο νεόκοπες (π.χ. ΑΝΕΛ) που διατείνονται της «Συντήρησης» και από κοντά αυτές της ακροδεξιάς. Γιατί σε υπέρ «πίστεως και πατρίδος», υποτασσόμενες παράλληλα στο αυτήν ακριβώς η ελληνική μεγαλοαστική τάξη και το πολιτικό ακέραιο στη ντόπια πλουτοκρατία και τους ξένους πάτρωνες. της προσωπικό ορκίζεται πίστη και υποταγή προσπαθώντας να Την ίδια ώρα, ο χώρος της ακροδεξιάς και του νεοναζι- αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα. σμού, με κύριο εκφραστή τη Χρυσή Αυγή, επιδίδεται σε μια Οι έννοιες «Έθνος», «Πατρίδα», «Ιστορία» έχουν ρητορική μίσους για να στηρίξει μεταξύ άλλων και αυτή την κάλ- συγκεκριμένο περιεχόμενο. Τοποθετούνται πάντοτε σε συγκεπικη και αποπροσανατολιστική προπαγάνδα. Οι νοσταλγοί του κριμένα συμφραζόμενα και προπάντων έχουν υποκείμενα που Μουσολίνι και του Χίτλερ, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου δρουν, έχουν δηλαδή εκφραστές, γι’ αυτό και δεν είναι έννοιες στην Ελλάδα, δεν είπαν ποτέ κουβέντα για το ΝΑΤΟ, τις βάσεις, ούτε «αιώνιες», ούτε «αναλλοίωτες». Το βασικό είναι το τον πόλεμο και τις επεμβάσεις και το ότι η χώρα σέρνεται στο «ποιος», το «πώς» και το «γιατί» μιλά και εκφράζεται για αυτές. αιματοβαμμένο αυτό πολεμικό άρμα που υπηρετεί τα ξένα συμΚαθήκον κάθε προοδευτικού και αριστερού ανθρώφέροντα. που, κάθε κομμουνιστή, είναι να ξεσκεπάζει όλη αυτή την ψευΔεν είναι κρυφό άλλωστε ότι από το φασιστικό καθε- δεπίγραφη προπαγάνδα, τα ψευτοδίπολα και την κάλπικη ρητοστώς της 4ης Αυγούστου που έδινε γη και ύδωρ στον αγγλικό ρική μίσους. ιμπεριαλισμό, αποτελώντας τον προπομπό των πιο μαύρων και Να αναδεικνύει τα ζητήματα στην πραγματική τους αντιδραστικών δυνάμεων στην κατοχή (βλ. Τάγματα Ασφαλείας) βάση και στην πραγματική τους διάσταση. Να θέτει ακριβώς τον και τις κυβερνήσεις της περιόδου, αλλά και μετέπειτα, στον παραπάνω προβληματισμό: «Ποιος-Ποιον», «Πότε», «Γιατί». Εμφύλιο, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της έμπασαν τους ξένους δυνάστες στη χώρα. Το επίδικο ήταν, ανάλογα Γιώργος Β.

Η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στις επικείμενες εκλογές παραπάνω τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου θα μπορούσε κάλλιστα να αντικατασταθεί από την παροιμία, όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Κι αυτό διότι, ενώ είναι πολλές οργανώσεις που συμμετέχουν στα μετωπικά σχήματα της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κλείνουν τον αντικαπιταλισμό σε όλες τις πτώσεις, τώρα και αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου και έξω από αρχές σύγκρουση ανάμεσά τους, που καμία σχέση δεν έχει με την κουλτούρα της αριστεράς, και στην πραγματικότητα συνδέεται με την κατάρτιση δημοτικών συνδυασμών και υποψηφίων. Έτσι στην Θεσσαλονίκη, βλέπουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να εμφανίζεται τριχοτομημένη, με το ΣΕΚ να κατεβάζει δικό του ξεχωριστό δημοτικό σχήμα από το ΝΑΡ που κατεβάζει το δικό του. Το τελευταίο συνεργάζεται με το δημοτικό σχήμα που στηρίζουν αποχωρήσαντες του ΝΑΡ (που παρόλα αυτά συνεχίζουν να συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) μαζί με κομμάτι της ΛΑΕ, ενώ άλλο κομμάτι της ΛΑΕ στηρίζει ξεχωριστό υποψήφιο. Το ίδιο περίπου μπερδεμένα εμφανίζονται τα πράγματα και στην Αθήνα. Πολλά παραδείγματα θα μπορούσαμε να δώσουμε ακόμα, όπως αυτό στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όπου ένα κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποχώρησε για να προσχωρήσει στη ΛΑΕ με την ελπίδα να πετύχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, όμως θεωρούμε πως αυτό που έχει σημασία είναι η πολιτική ουσία του ζητήματος. Και αυτή έγκειται στο γεγονός πως ο φωνακλάδικος «αντικαπιταλισμός» βρίσκεται δέσμιος των εκλογικών επιδιώξεων και αυταπατών της κάθε οργάνωσης που συμμετέχει είτε στη ΛΑΕ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε σημείο μάλιστα που οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σ’ αυτές τις οργανώσεις να αφορούν στην πραγματικότητα το αν θα μπει επικεφαλής του εκάστοτε δημοτικού συνδυασμού εκείνο ή το άλλο πρόσωπο. Είναι αποκαλυπτική των παραπάνω γεγονότων η ανακοίνωση της Αριστερής Συσπείρωσης (οργάνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) για τη Συνεδρίαση του ΠΣΟ στις 17.02.19 μπροστά στις επικείμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Διαβάζουμε συγκεκριμένα πως «.. οι αντιπαραθέσεις που προκύπτουν για δήθεν “την πολιτική κατεύθυνση” των αυτοδιοικητικών σχημάτων… αφορούν σχεδόν μονοσήμαντα ζητήματα εσωτερικών συσχετισμών και ξεκαθαρισμάτων», πως «…Σε αυτό το πλαίσιο η συζήτηση για τους “επικεφαλής” αποκτά θεωρητικό πλαίσιο πολιτικής αναφοράς και όχι ουσίας καθώς πραγματικά δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα πολύ διαφορετικά πεδία επιτυχημένης παρέμβασης των τοπικών σχημάτων μέχρι σήμερα, με κριτήριο τον επικεφαλής. Στην πραγματικότητα, η συζήτηση αυτή υποκρύπτει εσωτερικές ανάγκες για συσχετισμούς εντός του Μετώπου…», πως «ανακαλύπτουμε τεχνικές διαφωνίες, αστικού περιεχομένου για τη μάχη της μαρκίζας». Για τον τρόπο δε που εκδηλώνεται η αντιπαράθεση διαβάζουμε: «Η ανταλλαγή καταγγελιών, η χρήση των κοινωνικών δικτύων για την προβολή και την επίθεση στον “αντίπαλο εντός” υποκαθιστά πλήρως την πολιτική κριτική προσδίδοντας αστικά και φιλελεύθερα στοιχεία…». Τέλος, λίγο πιο κάτω αναφέρεται πως «Παρότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται πρακτικά ένα βήμα πριν τη διάσπαση σε κεντρικούς Δήμους με την ανακοίνωση ξεχωριστών δημοτικών κινήσεων, στην τελευταία συνεδρίαση του ΠΣΟ και ειδικά στην εισήγηση δεν περιγράφονταν καμία πρόνοια για την διασφάλιση απέναντι σε αυτούς τους κινδύνους, παρά μόνο μία μάχη χαρα-

κωμάτων, όπου “νίκη” αποτελεί η φθορά του αντιπάλου…». Παραθέσαμε με πρόθεση εκτεταμένα αποσπάσματα της συγκεκριμένης ανακοίνωσης διότι μαρτυρούν το επίπεδο εκφυλισμού στο οποίο έχει φτάσει η πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Στην πραγματικότητα, ομολογείται καθαρά πως η αντιπαράθεση αφορά λιγότερο την πολική κατεύθυνση των αυτοδιοικητικών σχημάτων και περισσότερο την επιδίωξη μικροκομματικών σκοπιμοτήτων της κάθε οργάνωσης, αφού, όπως αναφέρεται, νίκη αποτελεί η φθορά του εσωτερικού αντιπάλου. Οι τελευταίες εξελίξεις στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται να υπογραμμίσουν για μια ακόμα φορά τα αγιάτρευτα αδιέξοδα του λεγόμενου «αντικαπιταλιστικού χώρου». Γιατί είναι η πολιτική κατεύθυνση των δυνάμεων που τον συγκροτούν που γεννά αυτά τα αδιέξοδα. Είναι ακριβώς η ίδια πολιτική κατεύθυνση των αυταπατών για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την υποτιθέμενη «σκληρή διαπραγμάτευση» που έκανε απέναντι στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Αυταπατών που οδήγησαν σύσσωμο αυτό το χώρο να συμμετέχει στα συλλαλητήρια στήριξης της κυβέρνησης σ’ αυτή τη «διαπραγμάτευσή» της σπέρνοντας ολέθριες αυταπάτες για τον χαρακτήρα και το ρόλο τόσο των διαπραγματεύσεων αυτών, όσο και της ίδιας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια πολιτική κατεύθυνση είναι κι αυτή των λεγόμενων «αντικαπιταλιστικών» μεταβατικών προγραμμάτων, στην πραγματικότητα ρεφορμιστικών, που λειτούργησαν ως γέφυρα για ένα σημαντικό κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ) να αποχωρήσει από αυτή και να ενσωματωθεί στην ΛΑΕ του πρώην υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Λαφαζάνη, της οποίας τα δικά της μεταβατικά προγράμματα δεν ήταν και τόσο διαφορετικά από αυτά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προσδοκώντας με αυτήν την κίνηση καλύτερα εκλογικά ποσοστά. Είναι η ίδια αυτή πολιτική κατεύθυνση που σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις και μπροστά στις αυταπάτες που η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έσπερνε πως ήταν κοντά στο να εκλέξει βουλευτή, την οδήγησε να χρησιμοποιήσει κι αυτή το αστικό ιδεολόγημα της χαμένης ψήφου προς τις μικρότερες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά. Στην πραγματικότητα, η πολιτική αυτή κατεύθυνση του υπερτονισμού του ρόλου των εκλογών και των προτάσεων ρεφορμιστικών μεταβατικών προγραμμάτων σαν κι αυτών που πρόβαλλε κι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν αναδειχθεί σε κυβέρνηση και σαν κι αυτό της ΛΑΕ, είναι πολιτική άρνησης της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής πάλης, του μόνου δηλαδή ικανού δρόμου να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή πολιτική. Παναγιώτης Α.

περιοδικό

Για τον πραγματικό ρόλο του ΚΚΕ 1. Για τη «σταθερότητα» των θέσεων και των αρχών και τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Το ΚΚΕ παρουσιάζεται ως η δύναμη με τις σταθερές θέσεις και αρχές. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο οπορτουνισμός που επιδεικνύει και ο τρόπος που από τη μια στιγμή στην άλλη μεταβάλλει τις θέσεις του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μάλλον είναι πρωτόφαντος στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Δεν θα σταθούμε στα περιβόητα πλαίσια αγώνα «που καθορίστηκαν με βάση τις λαϊκές ανάγκες» και από εκεί που την μία μέρα ήταν αδιαπραγμάτευτα, την άλλη άλλαζαν («αναπροσαρμόζοντας» τις λαϊκές ανάγκες) χωρίς καμία εξήγηση. Ούτε σε θέσεις όπως αυτή για το κυπριακό, που με μια ανακοίνωση του Κουτσούμπα, άλλαξε μετά από πέντε δεκαετίες, με την υποσημείωση μάλιστα… ότι «δικαιώνεται αυτή η θέση που στήριζε πάντα το ΚΚΕ». Δεν θα σταθούμε στις αναρίθμητες αλλαγές πολιτικών θέσεων, τις αλλεπάλληλες, τεράστιας σημασίας, ιστορικές και ιδεολογικές αναθεωρήσεις, στις οποίες επιδίδεται τα τελευταία χρόνια ο Περισσός και που στοιχειοθετούν την «σταθερή» μεταβολή των θέσεών του. Θα σταθούμε όμως στα όσα τα τελευταία χρόνια κομίζει το ΚΚΕ, σε σχέση με τα θέματα του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, αφού αυτές αποκτούν ιδιαίτερη σημασία λόγω των εξελίξεων και ενόψει των ευρωεκλογών. Έχοντας πλέον υιοθετήσει όλη τη θεώρηση του τροτσκιστικού οπλοστασίου και σε ένα αξιοπρόσεκτο πάντρεμα με τις ρεβιζιονιστικές βάσεις του, το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη άρνηση του λενινισμού από αυτό, όσο και αν ορκίζονται στον Λένιν οι «επιστήμονες» του Περισσού. Έτσι πρόσθεσε άλλη μια οβιδιακή μεταβολή στις θέσεις του, σε σχέση με την ΕΕ και το ρόλο της Ελλάδας σε αυτήν, όπως και σε κάθε άλλο «διακρατικό-υπερεθνικό οργανισμό» όπως εξωραϊστικά παρουσιάζονται οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί. Από εκεί που τις δεκαετίες του 70 έως και του 90 το ΚΚΕ έβλεπε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, «το βάθεμα της εξάρτησης, την καταστροφή της παραγωγής και την υποβάθμιση της οικονομίας της», χωρίς και τότε βέβαια να θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τώρα όχι απλά δεν μιλάει για εξάρτηση, αλλά ανακαλύπτει στην «συμμετοχή» στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ την «αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας» ως ενδιάμεσου ιμπεριαλιστή! Και με βάση αυτή τη σύλληψη, όχι απλά αρνείται το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία, αλλά αναπαράγοντας ατόφιες τις χρεωκοπημένες τροτσκιστικές αναλύσεις, θεωρεί ότι ο αγώνας του λαού για εθνική ανεξαρτησία είναι αγώνας που γίνεται κάτω από ξένη σημαία. Αυτή της αστικής τάξης! Δίνοντας έτσι και συγχωροχάρτι για το ρόλο της, αλλά και άλλοθι σε μια ξενόδουλη από τα γεννοφάσκια της, αστική τάξη, ότι τάχα πάλεψε ποτέ για εθνική ανεξαρτησία. Έτσι, αφού λοιπόν δεν υπάρχει εξάρτηση αλλά ιμπεριαλισμός, σύμφωνα με το ΚΚΕ το μόνο που υπάρχει μπροστά ως επαναστατικό καθήκον είναι αυτό της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού, στον οποίο παραπέμπεται η λύση των προβλημάτων και ο οποίος βέβαια θα έρθει με την υπερψήφιση και κοινοβουλευτική άνοδο του ΚΚΕ. 22

Η ηγεσία του ΚΚΕ απέρριπτε σε μια πρώτη περίοδο από τα δεξιά, το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ, κάνοντας λόγο για αποδέσμευση, εγκαταλείποντας τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, συμπλέοντας με τα αναρίθμητα ρεφορμιστικά στάδια που τότε πρόβαλε. Απορρίπτοντας τώρα τη δική της προηγούμενη γραμμή της εξάρτησης και κάνοντας λόγο για ιμπεριαλιστική Ελλάδα, καταλήγει στην ίδια θέση της αποδέσμευσης, αρνούμενη την πάλη για αποχώρηση από τον ιμπεριαλιστική ΕΕ, συνεχίζοντας την εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα από τα «αριστερά». Πίσω ακριβώς από τους κούφιους βερμπαλισμούς για λαϊκές εξουσίες και σοσιαλισμούς, κρύβεται η ίδια συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης. Στην νεοαποικιακή Ελλάδα των μνημονίων και των βάσεων, με την άρνηση του αναγκαίου αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και την μετάθεση του αιτήματος της «αποδέσμευσης από την ΕΕ» στο… σοσιαλισμό… όχι απλά δεν επιταχύνεται η άφιξη του, αλλά μόνο ενισχύεται η διαιώνιση της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης. Ακόμη, αν η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα αποποιηθεί στις σημερινές συνθήκες τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, στρώνει στην πραγματικότητα τον δρόμο σε αυτό που θεωρητικά όλοι απεύχονται. Στην άνοδο των πατριδοκάπηλων, των εθνικιστικών και των ακροδεξιών δυνάμεων. Αν δεν υψώσει σήμερα η αριστερά στην Ελλάδα, το λάβαρο του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, τότε αφήνει το περιθώριο στους λακέδες και τους απόγονους των δοσίλογων που «έχουν φορέσει τη στολή του πατριώτη» να κερδίσουν έδαφος ακριβώς στη βάση αυτής της πραγματικής ανάγκης. Για αυτό και η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, στο βαθμό που κομίζει αυτές τις θέσεις, κάθε άλλο παρά δίνει «αποφασιστική απάντηση στο φασισμό».

2. Οι εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες σφραγίζουν τον ρόλο του. Το σημερινό ΚΚΕ, ένα κόμμα που κουβαλάει στην πραγματικότητα όλο το ιδεολογικό φορτίο και τον αναθεωρητισμό του 20ου συνεδρίου και της 6ης ολομέλειας του 1956, όσο και αν με κούφιες διακηρύξεις προσπαθεί να αποποιηθεί τον ρόλο του, οι ίδιες οι πράξεις του αποδεικνύουν καθημερινά την προσήλωση του, στον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογικές αυταπάτες. Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, όξυνσης των αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, στις φάσεις κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, το σύνθημα και το αίτημα για εκλογές, ήταν πάντα η σημαία του. Αρκεί μόνο να θυμηθεί κανείς την πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας και την ξεχωριστή «συμβολή» του σημερινού ΚΚΕ στο τελευταίο μεγάλο επεισόδιο της ταξικής πάλης του λαού μας, αυτό του αγώνα του ενάντια στην επιβολή των μνημονίων. Όπου στην πιο κρίσιμη πολιτική κατάσταση που δημιούργησαν οι τεράστιες σε μαζικότητα και πρωτόγνωρη μαχητικότητα απεργιακές κινητοποιήσεις το Φθινόπωρο του 2011, το ΚΚΕ, για μία ακόμη φορά, ζήτησε επίμονα… εκλογές! Έδειξε αυτό το παραβάν, που από τη στροφή του ’56 και μετά έχει γίνει η «τήβεννος» του σημερινού ΚΚΕ. Αυτό το παραβάν που αποτελεί πάντα την καλύτερη

λύση για την κυρίαρχη τάξη και το σύστημα της. Γιατί όποιος και αν είναι ο «λόγος» που ζητάει ένα κόμμα εκλογές σε αυτές τις συνθήκες, ο ρόλος του κρίνεται από το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα ήταν να δοθεί διέξοδος σε ένα αστικό πολιτικό σύστημα που κλυδωνίζονταν από τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Αντί σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, να μιλήσει για την ανάγκη συνέχειας και κλιμάκωσης των αγώνων, όπως θα όφειλε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα, πρόσφερε την καλύτερη λύση στο σύστημα το οποίο υποτίθεται θέλει να ανατρέψει, και μάλιστα άμεσα. Πραγματοποίησε συγκέντρωση στο Σύνταγμα (και για τον ίδιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ομόνοια) για την διενέργεια εκλογών! Σε κάθε εκδήλωση και με κάθε αφορμή, από όλα του τα μέσα εκείνη την περίοδο, το ΚΚΕ ζητούσε… εκλογές. Αλλά και ο ίδιος ο λόγος για τον οποίο ζητούσε εκλογές το ΚΚΕ, είναι εξίσου αποκαλυπτικός για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες του. Εκλογές «για να ανοίξει ο δρόμος στην λαϊκή εξουσία» έλεγε η γραμματέας του. Ποια αρχή αλήθεια του μαρξισμού αποδίδει τέτοιο ρόλο στις εκλογές; Από πού και ως που, οι εκλογές (που αν άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες) μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στην πραγματική λαϊκή εξουσία; Μήπως και αυτός, ο ίδιος ο λόγος που επικαλείται το ΚΚΕ δεν είναι η επιτομή του ρεφορμισμού, τον οποίον υποτίθεται «εχθρεύεται»; Αμέσως μετά τις εκλογές, που δεν «άνοιξαν» βέβαια κανέναν δρόμο, αλλά έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το ΚΚΕ, που μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούσε τον αντιμνημονιακό αγώνα λαθεμένο και αποπροσανατολιστικό, κατέθεσε στη βουλή πρόταση για κατάργηση των μνημονίων. Και αν και θα όφειλε μια στοιχειώδη εξήγηση, για το πώς υιοθέτησε ένα αποπροσανατολιστικό αίτημα, το πρόβλημα που δημιουργείται από κάθε τέτοια κίνηση είναι βαθύτερο και πολύ σοβαρό για το κίνημα. Γιατί είναι ολέθριο λάθος, να καλλιεργεί ένα κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό και πολύ περισσότερο κομμουνιστικό, αυταπάτες για το ρόλο του κοινοβουλίου και των δυνατοτήτων του. Και αυτό είναι το πραγματικό σοβαρό ζήτημα και όχι ότι θα στριμωχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζονταν τα στελέχη του ΚΚΕ επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Γιατί ο μόνος που στριμώχνεται πραγματικά, όταν καλλιεργούνται αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κράτους και του κοινοβουλίου του, είναι ο λαός και όχι βέβαια τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα.

Τελευταία πρωτοβουλία καλλιέργειας αντίστοιχων αυταπατών, που πήρε το ΚΚΕ υπήρξε το αίτημα και η εκδήλωση-κινητοποίηση των δυνάμεων του στο συνδικαλιστικό κίνημα για την αναθεώρηση του άρθρου του συντάγματος, που «εμποδίζει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων», για να ανοίξει ο δρόμος στους διορισμούς, όπως έλεγαν τα στελέχη του. Λες και το θέμα των διορισμών και της υπεράσπισης της μόνιμης εργασίας θα κριθεί, στη βουλή στα άρθρα του συντάγματος και τους νόμους. Και όλα αυτά σε μία στιγμή που το εκπαιδευτικό κίνημα πάλευε ενάντια στο προσοντολόγιο, για μαζικούς διορισμούς. Στόχος βέβαια αυτής της κίνησης, ήταν εκτός των άλλων, και η ψηφοθηρική εκμετάλλευση της αγωνίας του κόσμου των κινητοποιήσεων και των συμβασιούχων. Η λίστα με τις πράξεις, που επιβεβαιώνουν τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες του ΚΚΕ είναι ατελείωτη. Αρκεί όμως να ρίξει κανείς μια ματιά, στα συνθήματα και στο περιεχόμενο που δίνει το ίδιο το ΚΚΕ στη συμμετοχή του σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες. Σύμφωνα με τον Περισσό, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η λύση για όλα τα προβλήματα. Ανοίγει δρόμους σε λαϊκές εξουσίες, «αναχαιτίζει την αντιλαϊκή επίθεση», ενισχύει το λαό και τους αγώνες του, μέχρι που… «δίνει αποφασιστικό χτύπημα στον φασισμό» Διαβάζουμε στην εκλογική διακήρυξη για τις ευρωεκλογές… «Τώρα! Γνωρίζετε καλύτερα ότι ο ελληνικός λαός είναι που ζημιώθηκε από τη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012» ενώ για την ψήφο στο ΚΚΕ σημειώνεται ότι… «ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ - ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ - ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑ..». Τόσο απλά και τόσο… ρεφορμιστικά. Όταν το ΚΚΕ χάνει εκλογικά ποσοστά ο λαός ζημιώνεται, ενώ αν ψηφίζει ΚΚΕ, αναχαιτίζει επιθέσεις και χτίζει σοσιαλισμούς. Πρόκειται για καθαρό, ατόφιο ρεφορμισμό. Δυστυχώς όμως για το ΚΚΕ, ο μόνος δρόμος που έχει να βαδίσει ο ελληνικός λαός, για να αναχαιτίσει επιθέσεις και πολύ περισσότερο να αλλάξει την κοινωνία, είναι ο δρόμος του ανειρήνευτου εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, μακριά από τις αυταπάτες που απλόχερα του προσφέρει το… ΚΚΕ. Βασίλης Π.

περιοδικό

Η συμφωνία των Πρεσπών μοχλός ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού και αποσύνθεσης των κομμάτων δεκανικιών (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, ΚΙΝΑΛ, κτλ.)

διαδικασία κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών από τον εν λόγω γυρολόγο, βάζοντας τέρμα στην κοινοβουλευτική το ελληνικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε ως γνωστόν εκπροσώπηση των ΑΝΕΛ. κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των αμερικανών και Όπως είναι φυσικό, οι πολιτικές εξελίξεις δεν άφησαν ευρωπαίων προστατών. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, με πρόδηλο στόχο ανεπηρέαστο και το ήδη ...ξεραμένο Ποτάμι. Το ετερόκλητο την άνευ όρων συμμόρφωση των εγχώριων υποτακτικών τους μόρφωμα του Θεοδωράκη ουσιαστικά τριχοτομήθηκε, μετά την προς τας υποδείξεις τους, πρωταγωνίστησαν σε απροκάλυπτες αποχώρηση των εραστών τού Κ. Μητσοτάκη, Αμυρά και πιέσεις και ωμούς εκβιασμούς, επιτείνοντας τη ρευστότητα και Ψαριανού -που κατά τα λοιπά πλειοδοτούσαν μέχρι την τελευεπιταχύνοντας την αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού. ταία στιγμή σε όρκους πίστης προς το κόμμα τους- αλλά και την Ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ για πλήρη στήριξη στις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ εκ μέρους του Σ. τρεισήμισι χρόνια, το κόμμα των ΑΝΕΛ, αποτέλεσε το πρώτο Δανέλλη. θύμα των «παράπλευρων απωλειών» του Μακεδονικού. Αν και Από την πλευρά της, η Φ. Γεννηματά διέγραψε από την ο αρχηγός του, Π. Καμμένος, με την ξεθωριασμένη λεοντή του κοινοβουλευτική ομάδα τον Θεοχαρόπουλο, παρά τις δημοκραμακεδονομάχου, αρνήθηκε τελικά να δώσει ψήφο εμπιστοσύ- τικές λογοκοπίες της ότι δε θα έβαζε ζήτημα «κομματικής πεινης στον Α. Τσίπρα και να στηρίξει τη συμφωνία των Πρεσπών, θαρχίας» στην ψηφοφορία για το Μακεδονικό. κομπάζοντας για την αποχώρησή του από την συγκυβέρνηση, Ωστόσο οι διαδοχικές κυβισθήσεις, οι πολιτικοί χαμαιφαίνεται πως «λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο». Η αδυναμία λεοντισμοί, οι διαγραφές και μεταγραφές που συνοδεύονται σύγκλισης της κοινοβουλευτικής ομάδας ενόψει των δύο κρίσι- από καταγγελίες για «εξαγορά και υπόγειες συναλλαγές» απομων ψηφοφοριών κατέδειξε τη βαθιά και αγιάτρευτη κρίση στο τελούν συμπτώματα ενός πολιτικού συστήματος σε βαθιά σήψη. εσωτερικό των ΑΝΕΛ, κρίση που τροφοδοτούσαν και αναπαρή- Η δυσωδία και η αποφορά του -που συνοδεύουν σε κάθε περίγαγαν όλο το προηγούμενο διάστημα οι αλληλογρονθοκοπού- πτωση την αυτογελοιοποίηση, τον πολιτικό εξευτελισμό και τον μενες δηλώσεις καταρχήν του Καμμένου. Τα επίχειρα των ηθικό ξεπεσμό των «αντιπροσώπων του λαού»- γίνονται ακόμα αλλεπάλληλων επιδείξεων καιροσκοπισμού του, ήταν η παρα- πιο αποκρουστικές σε περιόδους σαν τη σημερινή, παντελούς μονή στους υπουργικούς θώκους των Κουντουρά και Κόκκαλη, ανυποληψίας της αντιλαϊκής πολιτικής και των κομμάτων που αλλά και η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τους την υπηρετούν. Παπαχριστόπουλο και Ζουράρι. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ έκανε Στα πλαίσια αυτά, τα κόμματα δεκανίκια (ΑΝΕΛ, αρχικά «τα στραβά μάτια» για τους δύο τελευταίους, πασχίζο- ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι κτλ.), αποτελώντας ετερόκλητα αναχώματα ντας να εξασφαλίσει πάση θυσία την κοινοβουλευτική επιβίωση εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας-σωσίβια του συστήματος, του κόμματός του. Η κίνηση ωστόσο του Παπαχριστόπουλου - είναι καταδικασμένα να συνθλίβονται στις μυλόπετρες του κατόπιν της «παράκλησης» του προέδρου της βουλής Ν. «νέου διπολισμού» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Βούτση- να παραδώσει την έδρα του αφού ψηφίσει και το πρωτόκολλο εισδοχής της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, οδήγησε τον Π. Νίκος Κ. Καμμένο, κάνοντας την ανάγκη του φιλοτιμία, να διαγράψει και

Σύγχρονοι Γιάννηδες Αγιάννηδες

εράστιο σάλο είχε προκαλέσει η καταδίκη σε 10 χρόνια φυλάκιση και ο εγκλεισμός της, έστω για λίγες ημέρες, 53χρονης εργαζόμενης στο Βόλο ή οποία είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο Δημοτικού για να μπορεί να δουλεψει ως καθαρίστρια για να προσφέρει στην οικογένειά της. Παρόμοια υπόθεση καταγράφηκε στα Ιωάννινα. Καθαρίστρια καρδιοπαθής με 13 παιδιά καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη, πάλι για το απολυτήριο Δημοτικού και αυτή τη φορά μάλιστα, επειδή είχε αλλάξει την χρονολογία αποφοίτησης κατα ένα χρόνο. Αυτές οι αισχρές καταδίκες βιοπαλαιστών είναι ακραίες αλλά δυστυχώς δεν είναι μεμονομένα περιστατικά που σοκάρουν. Έρχονται να προστεθούν σε πάρα πολλά άλλα περιστατικά, όχι κατ’ ανάγκη καταδίκες. Ένα εξ αυτών ενδεικτικά είναι η σύλληψη της γερόντισσας Βουλγάρας που πουλούσε καλτσάκια τα οποία έπλεκε η ίδια για να μπορέσει να επιβιώσει. 24

Αν λάβουμε υπόψιν όλα όσα προαναφέρθηκαν, τότε κάποιος θα μπορούσε να βγάλει το λανθασμένο συμπέρασμα ότι ζούμε σε ένα πολύ αυστηρό κράτος με αμείλικτους νόμους που δεν κάνουν το χατίρι σε κανένα. Δεν είναι όμως έτσι. Μπορεί άνθρωποι φτωχοί να συλλαμβάνονται και να καταδικάζονται σαν σύγχρονοι Γιάννηδες Αγιάννηδες επειδή ήθελαν να βάλουν μια μπουκιά ψωμί στο στόμα τους, αλλά κάποιοι άλλοι την γλιτώνουν πάρα πολύ φτηνά. Φαίνεται ότι στο δικαστικό μας σύστημα όσο πιο πλούσιος και διαπλεκόμενος είσαι τόσο πιο μικρός είναι ο λογαρισμός που θα πληρώσεις και το τίμημα πολύ χαμηλό. Τα παραδείγματα που υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα είναι πάρα πολλά και θα χρειαζόταν τουλάχιστον ένας τεράστιος τόμος για να καταγραφούν. Για ποιους να πρωτογίνει λόγος; Για διεφθαρμένους πολιτικούς, εφοπλιστέςναρκέμπορους, για μαφιόζους ανθρώπους της νύχτας; Η λίστα

Trafficking - Το σημερινό «Στρατόπεδο Συγκέντρωσης»

ε τον όρο «trafficking» ή εμπόριο ανθρώπων εννοείται η παράνομη διακίνηση ατόμων. Πρόκειται για μια μορφή δουλείας που έχει ως στόχο, από την μεριά των διακινητών, την εκμετάλλευση του σώματος του θύματος, είτε σεξουαλικώς (πορνεία), είτε μέσω της βάναυσης εργασίας σε άθλιες συνθήκες. Σύμφωνα με αρκετές εκθέσεις, κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι, άντρες-γυναίκες διακινούνται παράνομα. Μάλιστα ένας αριθμός των ανθρώπων αυτών δεν είναι καν ενήλικες. Θεωρείται έγκλημα και η διεξαγωγή του καταπατά τις φυσικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το σωματεμπόριο δεν αποτελεί φαινόμενο του 21ου αιώνα. Ο τρόπος κατά τον οποίο ξεκίνησε και εξαπλώθηκε, μπορεί να αναζητηθεί στις σκοτεινές δεκαετίες ανάμεσα στο 1970 έως και το 2000 όπου πήρε μεγάλες διαστάσεις κυρίως στην ανατολική Ευρώπη και στην Ασία. Σήμερα, ένας μεγάλος αριθμός των θυμάτων προέρχεται από χώρες του τρίτου κόσμου. Πέρα από τους διακινητές οι οποίοι απευθύνονται σε πρόσωπα όπως νεαρά κορίτσια τα οποία φροντίζουν πρώτα να πλησιάσουν και να γνωρίσουν καλά, στη συνέχεια τους υπόσχονται μια ευχάριστη ζωή με ταξίδια και ανέσεις, προσφορές και οποιοδήποτε άλλο οικονομικό όφελος, μακριά από δυσκολίες χωρίς όμως να μαρτυρούν την αλήθεια, τις συγκεκριμένες δεκαετίες και ειδικότερα από το 1990-2000 ξεκινά μια σειρά πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η οποία οδήγησε μια μερίδα ανθρώπων σε απελπιστικές καταστάσεις, τις οποίες οι διακινητές δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν. Παρατηρούμε λοιπόν πως υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που διευκόλυναν και διευκολύνουν την διαιώνιση αυτού του φαινομένου. Αρχικά, η πολιτική κατάσταση που επικρατεί σε μια χώρα και κατά συνέπεια ο πόλεμος (εμφύλιος ή μη), η προσφυγιά, είναι και αυτοί παράγοντες που αφήνουν απροστάτευτες τις γυναίκες. Η ανεργία, η φτηνή εργασία και η φτώχεια που κυριαρχούν σε πολλές χώρες, δεν αφήνουν περιθώρια πολλές φορές στους παθόντες και με τη σειρά της, η κατάστασης αυτή δίνει την δυνατότητα στους διακινητές να δράσουν. Βλέπουμε λοιπόν πως τα θύματα του trafficking προέρχονται πολλές φορές, από μια χώρα διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά. Τα άτομα αυτά, τα έχουν αρπάξει με βίαιο τρόπο, τα έχουν κλείσει ή φυλακίσει για μέρες σε φορτηγά προκειμένου να τα μεταφέρουν σε κάποια άλλη χώρα ή σε κάποιο απόμερο υπόγειο όπου απουσιάζουν οι συνθήκες υγιεινής. Ο άνθρωπος αυτός αφού περάσει το «τυπικό» της διαδικασίας

σύμφωνα με τους διακινητές, πιθανότατα από την πρώτη κιόλας ημέρα θα καταλήξει να βιαστεί, να χτυπηθεί και να υπομείνει κάθε μορφή εξευτελισμού ως προς το πρόσωπό του. Επίσης φροντίζουν από πολύ νωρίς να τους αφαιρέσουν νομικά έγγραφα όπως ταυτότητα και διαβατήριο ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να ξεφύγουν και γυρίζουν πίσω σε μια άλλη, λιγότερο φρικτή πραγματικότητα ή για να μην καταφύγουν σε κάποιο αστυνομικό τμήμα. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πλέον που να αποδεικνύει ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί, αφού από την στιγμή που θα απαχθούν, αποτελούν κτήμα ενός άλλου. Χαρακτηριστική είναι μια έρευνα που αναφέρει ότι οι γυναίκες του trafficking, μέσα σε μια μόλις διετία φτάνουν σε σημείο να έχουν κάνει πάνω από 50 αμβλώσεις, έχοντας τους πλέον αφαιρέσει όλα τα όργανα αναπαραγωγής. Οι τυχερότεροι αυτής της τραγικής ιστορίας και μάλλον και οι πιο δυνατοί, καταφέρνουν να «ξεφύγουν» από την διαδικασία αυτή κόβοντας τις φλέβες τους, αφού είναι πολύ δύσκολο να δραπετεύσουν. Θυμό και οργή προκαλεί η ιστορία ενός νεαρού αγοριού στην προκειμένη περίπτωση, το οποίο κατάφερε βέβαια να γλιτώσει από το Γολγοθά που ζούσε σε μια από τις γειτονικές μας χώρες και να αναφέρει πως είχε ξεχάσει ακόμα και το όνομα του καθώς και το πρόσωπό του. Σε ερώτηση μια ψυχολόγου απάντησε πως όφειλε να το κάνει μήπως και ξεχάσει όσα πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του όπου είχε υποστεί πάνω από 400 βιασμούς. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο οι κυβερνήσεις της κάθε χώρας και οι πολιτικοί εκπρόσωποι, αδιαφορούν και διαφθείρονται όταν κυριαρχεί η φτώχεια και η εξαθλίωση, όταν προσαρμόζουν τη δικαιοσύνη στα μέτρα τους και όταν αθωώνουν εφοπλιστές παραβλέποντας μια σειρά εγκληματικών τους πράξεων. Στην περίπτωση αυτή η κοινωνία μετατρέπεται σε πεδίο δράσης διακινητών λευκής σαρκός, παιδεραστών και ναρκέμπορων. Η πολιτεία οφείλει να λάβει μέτρα εναντίον του φαινομένου, που είναι υπεύθυνο για την καταπάτηση των δικαιωμάτων και τον θάνατο τόσων συνανθρώπων μας. Η αστυνομία έχει χρέος να εξαρθρώνει και να καταδιώκει τους διακινητές και όχι να τους υποβοηθά στο έγκλημα αυτό, όπως αρκετές φορές έχει ακουστεί ότι συμβαίνει. Τέλος το ίδιο το άτομο, είναι σωστό να κατανοήσει πως όταν κάνει sex με θύμα trafficking, συμμετέχει σε όλο αυτό, είναι συνεργός και το διαιωνίζει. Θοδωρής Χ.

και εξαρτημένη ταξική δικαιοσύνη δεν θα έχει τέλος. Αξίζει να σταθούμε όμως σε μία άλλη δικαστική απόφαση η οποία βρίσκεται σε κοντράστ με τις καταδίκες των δύο καθαριστριών. Ο λόγος για την υπόθεση του πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Νίκου Γεωργιάδη. Αυτός λοιπόν καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 28 μηνών με αναστολή από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο για υπόθεση κυκλώματος παιδεραστίας που είχε αποκαλυφθεί πριν περίπου εννιά χρόνια στη Μολδαβία, όπου εκείνος υπηρετούσε σε θέση του ΟΗΕ. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για την κατηγορία της ασέλγειας κατά ανηλίκων άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής, επιβάλλοντάς του ποινή κατά συγχώνευση, καθώς η κατηγορία αφορά τρία ανήλικα παιδιά. Του επιβλήθηκε επιπλέον συνολική χρηματική ποινή 20.000 ευρώ. 28 μήνες με αναστολή για ασέλγεια κατά ανηλίκων;! Όταν οι βασανισμένοι άνθρωποι που δου-

λέψανε κιόλας, καταδικάζονται σε 10 και 8 χρόνια για το απολυτήριο Δημοτικού;! Μιλάμε για Δημοτικό! Άλλοι πλαστογραφούσαν πτυχία και διδακτορικά και παρίσταναν τους καθηγητές επειδή είχαν συζήγους κυβερνητικούς βουλευτές. Βλέπε τον σύζυγο της Γιαννακάκη. Η Μυρσίνη Λοϊζου έπαιρνε τη σύνταξη της νεκρής μάνας της. Αυτοί θα έπρεπε να καταδικαστούν ισόβια, άμα το πάμε έτσι. Εδώ δηλαδή μιλάμε για ταξική δικαιοσύνη ακραίας μορφής. Να την χαίρονται αυτήν την δικαιοσύνη οι ψευτοαριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι αυτοί οι ψευτοδημοκράτες των αστικών κομμάτων που πλένουν το στόμα τους με ροδόνερο πριν μιλήσουν για τους δικαστές και σέβονται σαν κάτι το ιερό την δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Κωνσταντίνος-Νεκτάριος Κ. 25

περιοδικό

Δυο χρόνια μετά, εφαρμόζονται τελικά οι αλλαγές στην Ειδική Αγωγή

ες, η αμοιβή από τον ΕΟΠΠΥ θα υπόκειται σε διπλό κούρεμα με βάση τη νομοθεσία περί rebate και clowback. Με άλλα λόγια, παρόλο που θα έχει δουλέψει κάποιος κάποιες ώρες, θα αποζημιωθεί για λιγότερες, με αυθαίρετο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να εξοφλούνται οι υπόλοιπες υποχρεώσεις.

επιστημονικής επιτροπής που συζήταγε επί 9 μήνες για να έρθει και να ανακοινώσει το πόρισμά της και στη συνέχεια προχωρήσει η ψήφιση. Μέσα από το πόρισμα αυτό γίνεται αφενός φανερή η προσπάθεια του υπουργείου να παραπληροφορήσει και να λασπολογήσει και αφετέρου γίνονται φανερές οι πραγματικές κατευθύνσεις και επιΠοιοι πλήττονται και ποιοι ευνοούνται διώξεις του. Βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο υπουργός Υγείας είναι η υπερΌσο και αν η κυβέρνηση κόπτεται διάγνωση, που θεωρεί πως σκόπιμα υπήργια τους γονείς και τα παιδιά και χύνει κροξε στο παρελθόν σε συγκεκριμένες διαγνωκοδείλια δάκρυα, εύκολα καταλαβαίνει στικές κατηγορίες και παρουσιάζουν μια κανείς ότι οι πρώτοι που πλήττονται και από επιδημική τάση, που δεν δικαιολογείται. τον νέο κανονισμό είναι οι ίδιοι οι γονείς και Βέβαια, να σημειώσουμε πως την ίδια στιγοι οικογένειες, που θα τους ζητηθεί να μή ο πρόεδρος της εν λόγω επιτροπής αναβάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να φέρει πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμιά κάνουν τα παιδιά τους τις αναγκαίες θεραεπιδημιολογική μελέτη όσο αφορά τον πληπείες, όσοι δεν αναγκαστούν να τις σταμαθυσμό στην ειδική αγωγή και στη θεραπεία. τήσουν μην μπορώντας να ανταπεξέλθουν. Από την άλλη ο Κ. Ξάνθος μιλάει για τους Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως τις δυο κακούς ιδιώτες (θεραπευτές) που με την Κούρεμα θεραπειών τελευταίες δεκαετίες, με ευθύνη όλων των υπερδιάγνωση κερδοσκοπούσαν όλα αυτά Πιο συγκεκριμένα με το νέο κανο- κυβερνήσεων και κάτω από τις οδηγίες της τα χρόνια. Πώς όμως γίνεται κάτι τέτοιο, νισμό περικόπτονται μια σειρά από θεραπεί- ΕΕ, δεν δόθηκε καμία μέριμνα στη δημιαφού ως τώρα οι διαγνώσεις γίνονταν μόνο ες, πολλές διαγνώσεις δεν ανανεώνονται, ουργία δημόσιων δομών, αλλά απεναντίας από γιατρούς του δημοσίου; Και αν είναι ενώ ορίζονται ανώτατα όρια θεραπειών, και στις ελάχιστες που υπήρχαν έγιναν λυσέτσι, γιατί τώρα, σύμφωνα με το νέον κανοχωρίς να υπάρχει κανένα επιστημονικό κρι- σαλέες προσπάθειες υποβάθμισής τους. νισμό, πλέον οι διαγνώσεις θα γίνονται από τήριο, αλλά με βάση τις δημοσιονομικές Την τελευταία δεκαετία αυτή η πρακτική ιδιώτες γιατρούς; Ακόμα παραλείπουν να δεσμεύσεις. Για διαγνωστικές κατηγορίες γιγαντώθηκε με τα λουκέτα και την υποχρηαναφέρουν πως ακόμα και υπερδιάγνωση που απαιτούνται χρόνια θεραπειών, πλέον ματοδότηση να αποτελεί την κυρίαρχη πολινα υπήρχε, αυτή είναι πλασματική, καθώς θα καλύπτονται θεραπείες για μερικούς τική. Έτσι, οι ανάγκες καλύπτονται αυτήν τη στην Ελλάδα οι διαγνωστικές κατηγορίες μήνες έως και 2 χρόνια, ενώ και αυτές θα στιγμή από ιδιώτες και ιδιωτικά κέντρα που που αναγνωρίζονται και για τις οποίες γράείναι κουρεμένες έως και στο μισό σε σχέση ανέρχονται κοντά στα 2000. φονται θεραπείες είναι πολύ συγκεκριμένες Οι αμέσως επόμενοι που θα επωμε το προηγούμενο διάστημα. Επιπλέον δια(αυτισμός, μαθησιακές δυσκολίες, ΔΕΠΥ). γνωστικές κατηγορίες, όπως για παράδειγμα μιστούν τα βάρη στις πλάτες τους είναι οι Εξ ου και οι διαγνώσεις κινούνται με βάση το σύνδρομο ASPERGER, δεν υπάρχουν καν εργαζόμενοι που βρίσκονται μπροστά στον αυτές για να μπορέσουν να καλυφθούν οι κίνδυνο απολύσεων, καθυστερήσεων και στη λίστα! ανάγκες των παιδιών για θεραπείες. Τέλος, μειώσεων στους ήδη κουρεμένους Πληρωμή με κουπόνι voutcher ενώ, όπως λένε και οι ίδιοι, δεν ξέρουν μισθούς τους. Πολλά μικρά ιδιωτικά κέντρα πόσα άτομα χρήζουν ειδικής αγωγής και Ως τώρα οι γονείς αποζημιώνομε τις αλλαγές αυτές βρίσκονται αντιμέτωπα θεραπείας, ψήφισαν ένα κλειστό προϋπονταν οι ίδιοι για τις θεραπείες των παιδιών με τον κίνδυνο του λουκέτου. λογισμό και μάλιστα κουρεμένο κατά 40%. από τον ΕΟΠΠΥ. Οι καθυστερήσεις σε οριΓίνεται καθαρό πως η πίτα θα μοισμένες περιπτώσεις ανά περιοχές μπορεί Πώς παλεύουμε ραστεί σε ακόμη μικρότερα κομμάτια και να έφταναν και τους 6 μήνες και με τους συγκεκριμένα σε μεγάλους επιχειρηματίες Το αίτημα που μπορεί να συσπειρώσει γονείς βέβαια να πρέπει να προπληρώνουν του χώρου, αλλά και σε άλλους νέους καλο- σήμερα και να παλέψουν από κοινού εργατους ιδιώτες για τις θεραπείες των παιδιών θελητές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μεγά- ζόμενοι, γονείς, θεραπευτές και ιδιώτες τους. Πλέον η πληρωμή θα γίνεται μέσω λες κλινικές (πχ. EUROMEDICA, «ΥΓΕΙΑ'») είναι η μη εφαρμογή του νέου κανονισμού. voutcher. Ο γονιός θα παίρνει από τον και θεραπευτήρια, ήδη απ’ όταν είχαν ξεκι- Όμως βρισκόμαστε πολύ πίσω από τις εξεΕΟΠΠΥ, δίνοντας τη γνωμάτευση, ένα κουνήσει οι συζητήσεις για τις αλλαγές, έσπευ- λίξεις. Το Σ.Ε.Μ.Ι.Σ.Ε.Α. (Σωματείο πόνι με τον αναφερόμενο αριθμό θεραπειδαν να μπουν στο χώρο της ειδικής αγωγής, Εργαζομένων σε Μονάδες Ιδρύματα ών για το παιδί, θα το δίνει στον ιδιώτη και ενώ σήμερα ζητάνε θεραπευτές, με προϋ- Σχολεία Ειδικής Αγωγής), στο οποίο αυτός μετά το πέρας των θεραπειών θα το πόθεση να έχουν συμβληθεί με τον ΕΟΠΠΥ. κυριαρχούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εδώ και δίνει στον ΕΟΠΠΥ περιμένοντας την αποζηδύο χρόνια ήταν έξω από τα πράγματα και Πώς φτάσαμε ως εδώ μίωση σε αόριστο χρόνο. Αόριστη όμως θα τις εξελίξεις. Είτε δεν έλεγε πραγματικά είναι και η αποζημίωση, καθώς, παρόλο Το υπουργείο, πριν φέρει αυτές κουβέντα είτε, όταν αναφερόταν στις επικείπου θα έχουν πραγματοποιηθεί οι θεραπεί- τις αλλαγές, είχε προχωρήσει στη σύσταση μενες αλλαγές, το μόνο που είχε να σχολιά-

νέα χρονιά βρίσκει την ειδική αγωγή στο επίκεντρο της αντιλαϊκής επίθεσης. Εξυπηρετούμενοι, γονείς και εργαζόμενοι, αναμένουν από τις αρχές του χρόνου την εφαρμογή του νέου συστήματος συνταγογράφησης. Η κυβέρνηση χτυπώντας στο σύνολό της πλέον την ειδική αγωγή και τηρώντας ουσιαστικά κατά γράμμα τις μνημονιακές επιταγές, ψήφισε το νόμο, που εδώ και 2 χρόνια προσπαθούσε να περάσει και όλο αυτό το διάστημα τρέναρε, εξαιτίας των κινητοποιήσεων και των αντιδράσεων γονέων, θεραπευτών και εργαζομένων. Το νέο σύστημα συνταγογράφησης που τέθηκε σε ισχύ από 1/1/2019 είναι ουσιαστικά το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να εφαρμοστεί το νέο κούρεμα κατά 40%, που ψηφίστηκε στον Προϋπολογισμό του 2019, και θα αφορά το μαχαίρι σε επιδόματα, θεραπείες και υπηρεσίες.

σει ήταν ότι θα ευνοηθούν οι ιδιώτες, που γενικά τρίβουν τα χέρια τους, και οι εργαζόμενοι πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη. Σήμερα, ένα μήνα μετά την ψήφιση του κανονισμού, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βλέπουν ξαφνικά το πρόβλημα, όμως και πάλι με τον ίδιο στρεβλό τρόπο. Αφού διαβάσει κανείς, στην ανακοίνωση μια παράγραφο για την κυβέρνηση, ακολουθούν 2 σελίδες για τους ιδιώτες (μικρούς, μεγάλους, επιχειρηματικούς ομίλους) που τσουβαλιάζονται όλοι μαζί. Και ενώ σωστά αναφέρει για το πώς ευνοούνται οι μεγάλοι επιχειρηματίες, με κάποιο λογικό άλμα τα βέλη στρέφονται και προς τους μικρούς επαγγελματίες του κλάδου. Και όλο αυτό το σκεπτικό έρχεται να κλείσει με το αίτημα, που είναι πάντα επίκαιρο και σωστό κατά τα άλλα, «δημόσια και δωρεάν ειδική αγωγή για όλους». Όμως στην ανακοίνωση είναι το μοναδικό αίτημα, δείχνοντας πως και στη δεδομένη στιγμή βρίσκονται πολύ μακριά από τις ανησυχίες εργαζόμενων και γονέων. Ως εργαζόμενοι στην ειδική αγωγή δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για τα συμφέροντα των εργοδοτών. Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν την οργάνωσή τους στο σωματείο, όμως αναρωτιόμαστε κάτω από ποιο αίτημα. Πρέπει να δούμε ποιος είναι ο εχθρός αυτήν τη στιγμή, και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την κυβερνητική πολιτική με τις αλλαγές που αυτή φέρνει. Είτε θέλουν κάποιοι είτε όχι, αυτό είναι που σήμερα μπορεί να συσπειρώσει εργαζόμενους, γονείς ακόμα και μικρούς επαγγελματίες του κλάδου. Η παράταξη του ΚΚΕ ερμηνεύει τα πράγματα, με το πώς θα ’θελε να είναι και όχι εξετάζοντας τις συνθήκες. Αν και κανένα μικρό ιδιωτικό κέντρο, παρά μόνο μεγάλες αλυσίδες και κλινικές, δεν έχει συμβληθεί με τον ΕΟΠΠΥ, το ΚΚΕ λέει ότι υποκρίνονται. Τι καταφέρνει τελικά με την τακτική του αυτή όμως; Να έχουν βγει μπροστά οι επιστημονικοί σύλλογοι και σωματεία εργοδοτών, οι οποίοι βάζοντας μπροστά τα δικά τους συμφέροντα, να φαίνονται σαν η μόνη φωνή στο χώρο. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν ευθύνη για το ότι το σωματείο, παρά τις εξελίξεις, συσπειρώνει μερικές δεκάδες εργαζομένων και δεν μπορεί να βγάλει συνέλευση. Είναι η τακτική του που κρατά το σωματείο απομονωμένο και που αφήνει τους εργαζόμενους δέσμιους στους συλλόγους, που κατά τα άλλα καταγγέλλει. Βαγγέλης Σ.

Μεταφυσικές θεωρίες με ...«φυσική» ταμπέλα

τις αρχές του 2019 ξέσπασε επιδημία ιλαράς στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ. Αυτή η επιδημία ήταν αναμενόμενη απόροια της άκρως επικίνδυνης απόρριψης του εμβολιασμού των παιδιών. Αυτή η πρακτική απέκτησε δημοσιότητα μέσα από ψευτοεπιστημονικά δημοσιεύματα, όπως οι εργασίες του Άντριου Γουέικφηλντ, που υποτίθεται πως συνδέουν τον αυτισμό με τον παιδικό εμβολιασμό. Να σημειώσουμε πώς τελικά ο συγκεκριμένος έχασε -και σωστά- την ιδιότητα που είχε ως γιατρός. Αυτή είναι μια εικόνα από τις πολλές που συνθέτουν το ψηφιδωτό του σύγχρονου σκοταδισμού. Λιακόπουλοι, Μεϊμαρίδες και Ελεύθερη Ώρα, εκπομπές τηλεμέντιουμ, οι «μανούλες του facebook» και άλλα, φαινόμενα αποκαρδιωτικά μα εντελώς πραγματικά που αντί να αντιμετωπίζονται συλλήβδην με απόρριψη και ειρωνικά μειδιάματα, μεγάλο μέρος του κόσμου τους δίνει βάση. Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο δοκίμιο για να ασχοληθεί κανείς με τις διάφορες εκφάνσεις του σκοταδισμού σήμερα. Καταρχάς έχουμε τις πιο ακραίες εκφάνεις όπως είναι ο Λιακόπουλος με τους Ελοχίμ, οι πιστοί της επίπεδης Γης και η Ελεύθερη Ώρα. Έχουν ανησυχητικά μεγάλη απήχηση (που από μόνο του είναι αρκούντως ανησυχητικό), αλλά κινούνται στη σφαίρα των θεωριών συνομωσίας και γενικά της γραφικότητας. Από την άλλη, έχουμε την εξέλιξη των καφετζούδων που δούλευαν τις γιαγιάδες μας: τα τηλεμέντιουμ, τη στήλη των ζωδίων σε εφημερίδες και εκπομπές, τα έργα της Μεϊμαρίδου. Δεν είναι όμως μόνο η γραφική πλευρά με τα έντυπα στο περίπτερο και η σκοτεινή πλευρά του ίντερνετ προνομιακό πεδίο του σύγχρονου μεσαίωνα. Διαφημίζεται σταθερά και συστηματικά από τα πιο «επίσημα» έντυπα και κανάλια, είναι πάντα κομμάτι της καθημερινότητας, των παραστάσεών μας. Πώς να μην είναι άλλωστε; Η ανασφάλεια του ανθρώπου για το μέλλον, η επιθυμία να ελέγξει πράγματα που δεν είναι στο χέρι του, είναι μια ριζωμένη αγωνία. Η μαγεία, η βασκανία, καμώνεται πώς έχει την απάντηση. Υπήρξε διαχρονικά, και ακόμα είναι, μια επικερδέστατη μπίζνα. Η πιο επικερδής αντίστοιχη «επιχείρηση», η πιο επίσημη όλων, η εκκλησία. Φυσικά η εκκλησία, που αναμειγνύεται στην πολιτική, υπάρχει στο επίσημο πρόγραμμα του ελληνικού σχολείου και παλεύει για να μείνει αδιαχώριστη από το κράτος. Η εκκλησία που καρπώνεται το φόβο του θανάτου και εμπορεύεται όχι μόνο τη μεταθανάτια ζωή, αλλά και το τίμιο ξύλο, κομποσκοίνια, σταυρουδάκια κι άμα λάχει δίνει και ευλογημένα στιλό για να έρθει η θεία φώτισης κατά τις πανελλήνιες. Τι γίνεται όμως όταν σε αυτό το πλέγμα ημιμάθειας και παρωχημένων αντιλήψεων πέρα από τη μεταφυσική συμμετέχει και η... φυσική; Όταν δίπλα στο σύλλογο υποστηρικτών της θεωρίας της επίπεδης Γης και τους εμβολιομάχους έχεις ξαφινκά και... κβαντικούς ηθοποιούς και το «άκρως επιλεκτικό ελληνικό DNA»; Αυτή την περίοδο έχουμε την «Ένωση Ελλήνων Φυσικών», ένα συνονθύλευμα φυσικών, ομότιμων καθηγητών αστροφυσικής, ηθοποιών, μέντιουμ και άλλων... σχετικών με το αντικείμενο να προωθεί βιβλία με τίτλους όπως «Ο κβαντικός ηθοποιός» και να μοιράζει μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση όταν στηλιτεύεται δημοσίως η επιστημονική εγκυρότητα της και το κύρος της. Να σημειώσουμε ότι η ΕΕΦ διοργανώνει σχολικούς διαγωνισμούς και παρουσιάσεις πειραμάτων σε σχολεία με το αζημίωτο. Επίσης να σημειώσουμε ότι η ΕΕΦ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ. Το τελευταίο παίρνει θέση απέναντι σε αντεπιστημονικές θέσεις και πρακτικές της εν λόγω ένωσης. Δε θέλει, δε, πτυχίο πολιτικού επιστήμονα για να παρατηρήσει κανείς ότι υπάρχει συχνά σύνδεση της ακροδεξιάς και του φασισμού με κάθε μορφή κοινωνικής και επιστημονικής οπισθοδρόμησης. Η άνοδος και η απήχηση των εθνικιστικών, ξενοφοβικών κομμάτων αλληλοτροφοδοτείται με την ευρύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση και την κυριαρχία μεταφυσικών αντιεπιστημονικών αντιλήψεων και θεωριών συνωμοσίας. Θεωρίες περί του ελληνικού DNA και των μαγικών ή εκλεκτικών ιδιοτήτων του δια στόματος φυσικών και... μεταφυσικών ρίχνουν λίγο λίπασμα ακόμα στην καλλιέργεια του εθνικισμού και κυρίως του ρατσισμού στην κοινωνία. Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει προχωρήσει πολύ, η επιστήμη έχει κάνει άλματα, η ανθρώπινη σκέψη έχει ξεπεράσει παλιές προκαταλήψεις και αντιλήψεις από εποχές που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν διάφορα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα παρά μόνο με μύθους. Φαντάζει περίεργο το πώς υπάρχουν ακόμα πολέμιοι της θεωρίας της εξέλιξης ή πώς γίνεται να ακούγονται και να λαμβάνονται στα σοβαρά αντιεπιστημονικές αντιλήψεις και σοφιστείες. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο περίεργο. Τελικά το ποιος απολαμβάνει την πρόοδο της ανθρωπότητας έχει έντονο ταξικό πρόσημο. Είναι εύκολο να το δει κανείς αν πάρουμε για παράδειγμα τις ελλείψεις της παιδείας. Δεν παρατηρούνται στο Κολέγιο Αθηνών, παρατηρούνται στη Γκράβα, στην παραμεθώριο. Είναι η στήριξη της άρχουσας τάξης σε οπισθοδρομικούς θεσμούς. Είναι και η απλή χυδαιότητα, ότι η καθυστέρηση είναι εμπορική, οπότε προωθείται. Χρυσάνθη Κ. 27

του

Προφητείες Γέροντος Σεβάσμιου του Ανθενωτικού

«Το Τέλος της Γεγραμμένης Ιστορίας» Απόσπασμα ε΄, «Θώμα μέγα», στίχοι 226-229 Και ο καιρός γαρ αδοκήτως εγγύς, οσονούπω, πάραυτα και ασκαρδαμυκτί. Αυτίκα μάλα. Μέσα σε έξι φεγγάρια θα αποφασιστεί αυτό που δεν αποφασίστηκε σε είκοσι και έξι χρόνια. Και δια της ατόπου απαγωγής και δια της εξισώσεως θα αναζητηθεί η Ιστορία, και η Μακεδονία. Και έκπληξις και ανατροπή και θώμα μέγα.

Απόσπασμα κ΄, «Λέων και Αμνός», στίχοι 198-201 Τη φορά τούτη, ο Λέων δεν θα διώξει τον Αμνό. Θα σταθεί δίπλα του και ομού. Από κοινού ρασοφόροι τε και κουκουλοφόροι θα δώσουν Αγώνα υπέρ πίστεως, καινό και κενό. Συν τω καιρώ, η Ένωσις των ανομοίων θα αποδείξει την Κοινή τους προέλευση και ουσία. Και πλέον θα έλκονται μεταξύ τους και τα όμοια και τα ανόμοια.

«ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ! Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΓΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ (ΟΙΚΟΣ ΤΗΜΕΝΙΔΩΝ) ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΨΕΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΜΑΣ (ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ-ΗΡΟΔΟΤΟΣ-ΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ-ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)»

Απόσπασμα η΄, «Το Χάραγμα», στίχοι 256-259 Οι δερματοστίκτες θα γίνουν χαράκτες και οι νοτάριοι παραχαράκτες. Και θα επιχειρήσουν να αλλάξουν Αυτό που δεν αλλάζει. Και θα φέρουν το Τέλος της Γεγραμμένης Ιστορίας, και της Ορθογραφίας, όχι το Τέλος της Ιστορίας εν γένει. Και κλαυθμός και οδυρμός και σκότος και έρεβος.

«Μην παραχαράζετε την ιστορία, η Μακεδονία είναι μια» «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΙΚΗ»

«ΝΙMETZ GO HOME» (Κοινό κάλεσμα σε συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας από Απόλλωνα Καλαμαριάς, Άρη, Ηρακλή, ΠΑΟΚ)

Απόσπασμα λ΄, «Εξωνημένη εξ ονόματος», στίχοι 198-201 Ο εκποιημένος δεν θα είναι πουλημένος, και ο εξωνημένος δεν θα είναι αγορασμένος. Ο λόγος θα απλωθεί και θα λυθεί και στο τέλος της ημέρας ο Λόγος θα καταλυθεί. Και πλέον οι άνθρωποι θα απαιτηθεί να ομιλούν με πράξεις και όχι με λέξεις, διότι τα μηνύματα θα είναι τόσα πολλά, που θα έχουν απολέσει κάθε νόημα.

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» «Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΑΓΟΡΑΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»

γκρίζες

σελίδες

Στην προσπάθεια του να υποστηρίξει, ο πρωθυπουργός της χώρας, ότι βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τις μνημονιακές πολιτικές δήλωσε: «Κάναμε στροφή 360 μοιρών»

“5) Έχασε η Βενετιά βελόνι Μετά τις αποχωρήσεις του Γιώργου Αμυρά και του Γρηγόρη Ψαριανού, το Ποτάμι μένει με τρεις βουλευτές και κατά συνέπεια δεν υφίσταται κόμμα και ο Σταύρος Θεοδωράκης χάνει τα προνόμια του πολιτικού αρχηγού.

Και καλά κάνατε, εμείς τι φταίμε; Βρε, σίγουρα ο άνθρωπος έχει απασχοληθεί στον κατασκευαστικό τομέα; Άτιμο Ε.Μ.Π. …

Τι είπες τώρα; Δεν θα είναι ο Σταύρος αρχηγός κόμματος; Δεν θα είναι ο Σταύρος αρχηγός; Δεν θα είναι ο Σταύρος; Δεν θα είναι ο; Δεν θα είναι; Δεν θα; Δεν; ……….;

1) Τίποτα δεν μαθαίνουν αυτά τα παιδιά πια!

2) Καλά με οντισιόν τους προσλαμβάνετε; Μία ατάκα του Αλέξη Τσίπρα κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων του έδωσε τροφή για διάφορα στα socialmedia. Αναφερόμενος στην οικονομία, ο πρωθυπουργός είπε: Πρόκειται «για το ατού μου» Πάντως αυτός ο άνθρωπος αδικεί τον εαυτό του. Όχι μόνο έχει «ατού» στην οικονομία, είναι και άριστος στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας και το πραγματικό φόρτε του είναι στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων. Τον συμπαθούν όλοι. Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι, Ρώσοι κοκ.

3) Eaudetoilet για Παλαιστινιοφάγους και όχι μόνο Αίσθηση έχει προκαλέσει εντός και εκτός του Ισραήλ μια (σατιρική) πολιτική διαφήμιση του κόμματος Χαγιαμίν Χεχαντάς (Νέα Δεξιά), με πρωταγωνίστρια την υπουργό Δικαιοσύνης και ηγετικό του στέλεχος, Αγελέτ Σακέντ, η οποία εμφανίζεται ως μοντέλο που διαφημίζει άρωμα ονόματι… «Φασισμός». Δεκαετίες τώρα ειδικοί ερευνητές ψάχνουν να ανακαλύψουν την μυστική φόρμουλα του Ισραηλίτικου αυτού αρώματος, που κατασκευάζεται στο 12ο υπόγειο των μυστικών εγκαταστάσεων της Monsato λίγο έξω από το Τελ Αβίβ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το άρωμα, που κατασκευάζεται για λογαριασμό της κυβέρνησης του Ισραήλ, δεν το ψεκάζονται αλλά το λούζονται εδώ και χρόνια οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι.

4) Δυο μέτρα και δυο σταθμά Διατάχθηκε διοικητική εξέταση για τον Σφακιανό αλεξιπτωτιστή που εν ώρα πτώσης τραγουδούσε το Μακεδονία Ξακουστή και έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή άλλων στρατιωτών, τονίζει το ΓΕΣ. Πληροφορίες αναφέρουν πως δεν θα αποβληθεί από τη Σχολή αλλά θα πάρει μετάθεση σε μονάδα της Κρήτης. Καλά εδώ μιλάμε για αυστηρότητα και ακεραιότητα. Όχι μόνο διατάχθηκε διοικητική εξέταση που θα διαλευκάνει το ζήτημα αλλά επιβλήθηκε και η ανωτέρα των ποινών. Δυσμενής μετάθεση ενός κρητικού κάπου στην Κρήτη. Πόσο τυχερή πρέπει να νιώθει η καθαρίστρια που «έφαγε» μόνο 10 χρόνια φυλάκιση για την πλαστογραφία του πτυχίου της πέμπτης δημοτικού.

6) Μου θυμίζεις τον μπαμπά μου για αυτό σε αγαπάω Χαρακτήρισε συμπαθή και χαρισματικό μεν τον πρωθυπουργό αλλά ανέφερε ότι έχει διαφορές με την πολιτική του. «Μακάρι να μετεξελιχθεί», είπε ο Γιώργος Παπανδρέου υποστηρίζοντας ότι η Κεντροαριστερά δεν θα πρέπει να έχει στόχο την εξουσία αλλά την Αλλαγή στην χώρα. Πόσο άλλο δηλαδή να μετεξελιχθεί ο άνθρωπος; Μάλλον πικρία εκφράζει ο κ. Παπανδρέου και μικρές δόσεις ζήλιας. Ο αείμνηστος ο Ανδρέας θα ήταν περήφανος πάντως. Γιάννης Σ.

περιοδικό

ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Ορισμένα βασικά συμπεράσματα για τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στην Γαλλία ναμφίβολα οι κινητοποιήσεις στην Γαλλία συντάραξαν την παγκόσμια κοινή γνώμη, αποτέλεσαν βασική είδηση σε όλα σχεδόν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ανεξάρτητα από την τελική τους έκβαση, έσπασαν τη βιτρίνα της «δημοκρατικής» κυβέρνησης Μακρόν, αλλά και συνολικά τη βιτρίνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δήθεν «υπερασπίζεται» τα ανθρώπινα δικαιώματα. «Οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι εκείνοι που δε δίνονται» γράφουμε στα κείμενά μας, τονίζουμε στις συζητήσεις μας και πράγματι έτσι είναι. Οφείλουμε όμως να συμπληρώνουμε πως πραγματικά χαμένος θα είναι ένας αγώνας για τον οποίο θα βγουν λαθεμένα συμπεράσματα που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν στην επανάληψη των ίδιων λαθών. Από την άποψη αυτή, έχει ιδιαίτερη σημασία να διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις γύρω από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στην Γαλλία. 1. «Μια σπίθα μπορεί ν’ ανάψει φωτιά στον κάμπο». Οι εικόνες με τις διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων λαού σε δεκάδες γαλλικές πόλεις που έκαναν τον γύρο του κόσμου δεν ξέσπασαν ως κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, οι αντεργατικοί νόμοι της κυβέρνησης Μακρόν και ιδιαίτερα η αύξηση στις τιμές του πετρελαίου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και αν αρχή ήταν οι νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούσαν συγκεκριμένους κλάδους εργαζομένων, τα «κίτρινα γιλέκα» δεν άργησαν να τα φορέσουν μεγάλα κομμάτια του γαλλικού λαού, που χρόνια τώρα πλήττονται από τις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές. 2. Οι αγώνες έχουν αποτελέσματα! Σήμερα επικρατεί (ιδιαίτερα στη νεολαία) η άποψη πως «οι αγώνες δεν έχουν νόημα», πως «οι πορείες δε βγάζουν πουθενά» και μια σειρά ακόμη τέτοια ιδεολογήματα με τα οποία οι κυρίαρχες τάξεις προσπαθούν να αλώσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να σπείρουν ένα κλίμα ηττοπάθειας και μοιρολατρικής αποδοχής των εκάστοτε αντιλαϊκών μέτρων. Η απόσυρση του μέτρου της αύξησης των τιμών στα καύσιμα και το πετρέλαιο από την κατά τ’ άλλα «αποφασισμένη» και «άκαμπτη» κυβέρνηση Μακρόν, ως αποτέλεσμα της πίεσης που άσκησαν οι εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά και της ευρύτερης θετικής στάσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων της γαλλικής κοινωνίας απέναντί τους, απέδειξε ότι οι μαζικοί αγώνες είναι ο μόνος δρόμος για την ανατροπή αντιλαϊκών πολιτικών, για την κατάκτηση και τη διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων. 3. Η τρομοκρατία και η καταστολή δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο των αστικών κυβερνήσεων. Απέναντι στις εκτεταμένες σε διάρκεια κινητοποιήσεις, η γαλλική κυβέρνηση απάντησε με ένα πραγματικό όργιο καταστολής και τρομοκρατίας. Νεκροί από πλαστικές σφαίρες, χιλιάδες συλλήψεις, εκατοντάδες ακρωτηριασμένοι και τραυματίες, τόνοι δακρυγόνων και χημικών. Απ’ ότι φαίνεται, το αναφαίρετο δικαίωμα στη διαδήλωση και τη διαμαρτυρία δεν είναι αυτονόητο στην Γαλλία του 21ου αιώνα, αλλά μάλλον μοιάζει περισσότερο με κάποιο ξεχασμένο λήμμα στα βιβλία των Γάλλων Διαφωτιστών. Αυτή είναι η «δημοκρατία» της ΕΕ. Και έχει σημασία να σημειώσουμε εδώ την υποκριτική στάση σύσσωμων των ιμπεριαλιστικών χωρών και των υποτακτικών τους σε όλο τον πλανήτη, όπου όχι μόνο δεν καταδίκασαν, αλλά αντίθετα υποστήριξαν τα άγρια αντιδημοκρατικά μέτρα και τη βάρβαρη καταστολή, την ίδια στιγμή που καταγγέλουν ως «αντιδημοκρατική» την κυβέρνηση της Βενεζουέλας και όπου φυσικά αν συνέβαινε εκεί το 1/10 εκείνου που συνέβη στην

Γαλλία, θα καλούσαν σε άμεση επέμβαση «για την αποκατάσταση της δημορατίας». Δεν πρέπει βέβαια να μας κάνει την παραμικρή εντύπωση πως ο ιμπεριαλισμός έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά και πως η κυρίαρχη προπαγάνδα μπορεί να βαφτίζει «ατυχή συμβάντα» ή «αναγκαίο κακό» τις δολοφονίες και τους τραυματισμούς ανθρώπων στην Γαλλία, την ίδια στιγμή που μπορεί με την ίδια ευκολία να παρουσιάζει ως «ανθρωπιστική βοήθεια» τον βομβαρδισμό και την κατερείπωση ολόκληρων χωρών, όπως στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Λιβύη, την Συρία... 4. Η τελική έκβαση κάθε κινήματος θα κριθεί από τις δυνάμεις που θα ηγεμονεύσουν στο εσωτερικό του. Οι κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» ξεκίνησαν αυθόρμητα, βγάζοντας στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση μεγάλων κομματιών του λαού και της εργατικής τάξης της Γαλλίας. Στο αυθόρμητο, όμως, ξέσπασμα του κινήματος αυτού, δεν άργησαν να εισχωρήσουν πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα από όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού τόξου. Από γνήσιες επαναστατικές δυνάμεις, τη ρεφορμιστική γαλλική αριστερά, τον Μελανσόν κλπ, μέχρι δυνάμεις φιλικά διακείμενες στον Μακρόν, τη γαλλική δεξιά αντιπολίτευση ή και ακροδεξιές δυνάμεις που υποκίνησε το κόμμα της Λεπέν. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν η ενημέρωσή μας για τις πραγματικές διαστάσεις και τις δυνατότητες όλων των πολιτικών ρευμάτων που παρεμβαίνουν στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» είναι αρκετά ελλειμματική, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε με απόλυτη σιγουριά το συμπέρασμα πως στους αγώνες αυτούς, όπως και σε κάθε αγώνα, τα μέτωπα είναι περισσότερα από ένα. Αν η αντίσταση και η πάλη για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης Μακρόν αποτελεί το ένα μέτωπο, το άλλο μέτωπο είναι ο αγώνας που διεξάγεται φανερά και αθέατα για την πολιτική ηγεμονία στο κίνημα αυτό. Στη βάση αυτή, η ιδεολογική και πολιτική πάλη για την επικράτηση συνθημάτων και στόχων πάλης που οδηγούν σε ενίσχυση του αγωνιστικού μετώπου και ανοίγουν ελπιδοφόρες προοπτικές, σε αντιπαράθεση με αιτήματα ενσωματώσιμα που οδηγούν στον συμβιβασμό, η πάλη ανάμεσα στις ταξικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις, ανάμεσα στην επαναστατική και μεταρρυθμιστική κατεύθυνση, είναι που θα κρίνει την τελική έκβαση αυτού του αγώνα. Η ταξική πάλη διεξάγεται όχι μονοσήμαντα, αλλά σε οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Από την άποψη αυτή, αν οι κινητοποιήσεις που αυθόρμητα ξέσπασαν στην Γαλλία αποτελούν έκφραση των οικονομικών αγώνων και διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και του λαού και αναγκαίο όρο και προϋπόθεση για την εξέλιξη της ταξικής πάλης, η τελική έκβαση των αγώνων αυτών θα κριθεί από τον ευρύτερο πολιτικό τους προσανατολισμό. Ο πολιτικός προσανατολισμός αφορά την ιδεολογική και πολιτική πλευρά της ταξικής πάλης που αδιάκοπα διεξάγεται κάθε στιγμή σε όλους τους αγώνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι μαζικές κινητοποιήσεις στη χώρα μας κατά τα έτη 2010-12, που τον γνήσιο λαϊκό ριζοσπαστισμό εκείνων των αγώνων τον καρπώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, σπέρνοντας τις επιζήμιες ρεφορμιστικές εκλογικές αυταπάτες που οδήγησαν στην αναρρίχησή του στην κυβερνητική εξουσία και τη μετέπειτα απογοήτευση μεγάλων μερίδων προοδευτικών, δημοκρατικών και αριστερών ανθρώπων που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην «πρώτη φορά αριστερά».

Υποστηρίζουμε ακράδαντα πως αν οι αγώνες που αναπόφευκτα ξεσπούν και θα ξεσπάσουν δε συνδεθούν με την επαναστατική ιδεολογία, αν δεν μπολιαστούν από μία πραγματικά αριστερή πολιτική, δε θα ξεφύγουν από το έδαφος των ρεφορμιστικών αυταπατών. Αντίθετα, ακόμη και δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις θα σέρνουν τους αγώνες αυτούς σε ανώδυνα για την κυρίαρχη πολιτική μονοπάτια. Δεν είναι μάλιστα χωρίς σημασία το γεγονός ότι πίσω από κάθε εργατική και λαϊκή κατάκτηση στον περασμένο αιώνα βρίσκεται ο πρωτοπόρος ρόλος και η

δράση των κομμουνιστών. Σε κάθε περίπτωση, η έκφραση της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον γαλλικό λαό, όπως και σε κάθε λαό που αγωνίζεται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική υποδούλωση πρέπει να γίνει υπόθεση του μαζικού κινήματος, των σωματείων και των φοιτητικών συλλόγων, καθώς μόνο μέσα από εκεί μπορεί να αποκτήσει πραγματική υπόσταση. Ιάσονας Α.

Για το μακελειό νεοναζιστικής προέλευσης στη Νέα Ζηλανδία τις 15 Μαρτίου 2019, στην άλλη άκρη του πλανήτη, στη Νέα σίας της «λευκής αντικατάστασης» ή αλλιώς «λευκής γενοκτοΖηλανδία, ένα όπλο που είχε γραμμένη πάνω του τη λέξη νίας». Ο Τάραντ, βάσει και όσων έγραψε στο μανιφέστο του, ήταν «Τουρκοφάγος» σκόρπισε το θάνατο. Η επίθεση σε δύο μου- θιασώτης της ίδιας παρανοϊκής θεωρίας, σύμφωνα με την οποία σουλμανικά τζαμιά άφησε πίσω της 50 νεκρούς και πολλούς εφαρμόζεται στην Ευρώπη ένα οργανωμένο σχέδιο αντικατάτραυματίες. Στόχος του δράστη Μπρέντον Τάραντ, οι μουσουλμά- στασης των ντόπιων πληθυσμών από μουσουλμάνους μετανάνοι μετανάστες που ζουν στη χώρα. Οι λεπτομέρειες της επίθε- στες. σης, σοκαριστικές. Ο δράστης μετέδωσε ζωντανά στο ίντερνετ το Τα ταξίδια του Τάραντ ανα τον κόσμο και ειδικά στην μακελειό, ενώ μπαίνοντας στο τέμενος φώναξε «Let’s get this Ευρώπη ερευνώνται εκτενώς από την αστυνομία, για να ταυτοparty started». ποιηθεί εάν η δράση του κατά τις περιόδους αυτές έχει κάποια Ο Μπρέντον Τάραντ, 28 χρονών, Αυστραλός στην κατα- σχέση με την επίθεση στα Τεμένη, με αφορμή τα οσα είναι γραμγωγή, έχει βαθιά ποτισμένα μέσα του τα πιστέυω του Ναζισμού. μένα στο όπλο του. Με μία σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο και αντλώντας πληροφοΟ Τάραντ, μεγάλος θαυμαστής του Μπρέιβικ (διέπραξε ρίες από δημοσιογραφικές έρευνες, η φωτογραφία εξωφύλλου τη διπλή τρομοκρατική επίθεση το καλοκαίρι του 2011 στη που είχε επιλέξει στο προφίλ του ο Τάραντ ταυτίζεται με υλικό Νορβηγία, αφήνοντας πίσω του 77 νεκρους), συγκλονίζει τον που εμφανίζεται στο δεύτερο τεύχος του διαδικτυακού περιοδι- πλανήτη, θυμίζοντας πως από φασιστικές και ναζιστικές ιδεολοκού «Coexist». Πρόκειται για μια συρραφή εικόνων με σύμβολα γίες συνεχίζουν να γεννιούνται νεκροταφεία. Μας θυμίζει πως το του δυτικού κόσμου και την επιγραφή: «Θυμήσου τι σου στέρη- τέρας του Φασισμού είναι ζωντανό και απειλεί καθημερινά τις σαν». Ένα ακόμη στοιχείο που μοιράστηκε ο Τάραντ οδηγεί στο κοινωνίες ανά τον κόσμο. Σε εποχές κρίσιμες για την παγκόσμια ίδιο ανάγνωσμα. Στο πολυσέλιδο μανιφέστο που αποδίδεται στον «ισορροπία», που ο ιμπεριαλισμός δείχνει το πιο σκληρό του πρόίδιο, ο Τάραντ αναφέρεται στην 11χρονη Έμπα Άκερλουντ, η σωπο, το γνήσιο τέκνο του συστήματος, ο Φασισμός, ανασυντάσοποία σκοτώθηκε σε τρομοκρατική επίθεση στην Στοκχόλμη το σεται και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στα αυτιά ανθρώπων σε 2017. Στο δεύτερο τεύχος του ακροδεξιού περιοδικού υπάρχει όλη την υφήλιο. Χρέος κάθε ανθρώπου που μπορεί να αναγνωεκτενές αφιέρωμα στο ίδιο κορίτσι, καθώς και ξενοφοβικά κεί- ρίσει τι σημαίνει αυτό για το μέλλον της ανθρωπότητας, είναι να μενα για τη Σουηδία. Οι συντάκτες του ακροδεξιού περιοδικού πολεμήσει το «κακό» στη βάση του. Με έναν προβληματισμό σε μπορεί να είναι ανώνυμοι, διατηρούν όμως στην ιστοσελίδα τους μια παρέα, στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας, στη σχολή μας, ειδική στήλη με παραπομπές σε ομοϊδεάτες τους ανά τον κόσμο. και φυσικά με αγώνες άρρηκτα συνδεδεμένους με το λαϊκό και Όπως αναφέρουν, πρόκειται για εθνικιστικές οργανώσεις με αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. έντονη αντισημιτική δράση. Στην Ελλάδα παρουσιάζουν ως συνοδοιπόρους τους τη Χρυσή Αυγή. Στην Αυστραλία συνδέο- «Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον. νται με την ομάδα «Antipodean Resistance», η οποία εμφανίστη- Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι, κε τον Οκτώβριο του 2016 και παρέμεινε ενεργή ψηφιακά μέχρι και τον περασμένο Σεπτέμβριο, οπότε ο διαδικτυακός τους το κουρασμένο βήμα του το ξέρω και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει. πάροχος διέκοψε την πρόσβαση στην ιστοσελίδα τους. Σε άλλο Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, σημείο στην ιστοσελίδα των συντακτών του περιοδικού υπάρχει και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.» αναρτημένο βίντεο από ομιλία του Μπλερ Κοτρέλ στην Καμπέρα το 2016. Πρόκειται για τον επικεφαλής της νεοναζιστικής οργάΡενάτε Μ. νωσης στην Αυστραλία, United Patriot’s Front (UPF). Στις δημόσιες τοποθετήσεις του εξυμνεί τον Χίτλερ και μιλάει με μένος κατά των μουσουλμάνων. Και η UPF έχει εκφράσει δημοσίως τη στήριξή της στη Χρυσή Αυγή. Τον Οκτώβριο του 2018, αλλά και περίπου ένα μήνα πριν από την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Ζηλανδία, η ερευνήτρια της Ακροδεξιάς και συντάκτρια της ετήσιας έκθεσης για τον αντισημιτισμό στην Αυστραλία, Τζούλι Νέιθαν, είχε αναφερθεί στον Κοτρέλ, στην ομάδα Antipodean Resistance και στην επικίνδυνη διάδοση της θεωρίας συνωμο-

περιοδικό

NATO (ΝΟRTH ATLANTIC TREATY ORGANIZATION) ΒΟΡΕΙΟΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ

Όταν η μαύρη αντίδραση έχει την κυβερνητική εξουσία Ιούνιος 2018 80.000 άνθρωποι διαδηλώνουν στους δρόμους της Βιέννης εναντίον των σχεδίων της κυβέρνησης Κουρτς να παραταθεί η εργάσιμη ημέρα έως και στις 12 ώρες. Ο ίδιος ο Κουρτς δηλώνει πως παραμένει το 8ωρο αλλά με μεγαλύτερη ευελιξία!! Η κατάργηση του κοινωνικού κράτους και η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα γίνεται πράξη στην καρδιά της Ευρώπης. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε, ανερυθρίαστα, σε δημόσια ομιλία του, πως το 8ωρο και η σταθερή εργασία σε έναν συγκεκριμένο τομέα είναι... ξεπερασμένα, ενώ η Νέα Δημοκρατία και η Χρυσή Αυγή δεν δίστασαν να καταψηφίσουν ψήφισμα για την προστασία του οκταώρου. Ο Κουρτς εκτός των άλλων εφαρμόζει σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική, άλλο ένα σημείο που βρίσκει σύμφωνη την αξιωματική αντιπολίτευση σύμφωνα με τις κατά καιρούς δηλώσεις στελεχών της. Δεκέμβριος 2018 Ο λαός της Ουγγαρίας διαδηλώνει ενάντια στο λεγόμενο «νόμο της σκλαβιάς», που επιβάλλει συνθήκες δουλείας, καθώς επιτρέπει στους εργοδότες να απαιτήσουν μέχρι και 400 ώρες υπερωριακής απασχόλησης ετησίως από τους εργαζόμενούς τους, για τις οποίες θα μπορούν να καθυστερήσουν να τους πληρώσουν έως και τρία χρόνια. Επί της ουσίας δηλαδή το 5ήμερο 40ωρο τη βδομάδα γίνεται 6ήμερο - 48ωρο. Παράλληλα με τον «νόμο της σκλαβιάς», η ουγγρική Βουλή υπερψηφίζει και την ίδρυση νέων διοικητικών δικαστηρίων, με δικαστές διορισμένους απευθείας από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Τα δικαστήρια αυτά που θα υπάγονται στην κυβέρνηση, θα εκδικάζουν διαφορές ανάμεσα σε ιδιώτες και στο ουγγρικό δημόσιο, ενώ θα επιλαμβάνονται και ευαίσθητων θεμάτων όπως ο εκλογικός νόμος, οι διαμαρτυρίες και θέματα διαφθοράς, προοπτική που αποδυναμώνει το Ανώτατο Δικαστήριο και θεσμοθετεί παραδικαστικό καθεστωτικό μηχανισμό. Λίγο νωρίτερα η ίδια κυβέρνηση είχε επιδοθεί σε «κυνήγι αστέγων», απαγορεύοντας σε ανθρώπους να διαμένουν τη νύχτα σε δημόσιους χώρους και δίνοντας τη δυνατότητα στους άνδρες της αστυνομίας να επεμβαίνουν και να συλλαμβάνουν αστέγους. Ο Ορμπάν που ανήλθε στην εξουσία το 2010, εφαρμόζει σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική, ελέγχει ασφυκτικά τα περισσότερα ΜΜΕ, διατυπώνει οξύμωρα έναν «φιλοευρωπαϊκό» ευρωσκεπτικισμό επικαλούμενος ιδεολογήματα περί αποκλειστικά χριστιανικής Ευρώπης, ενώ έχει αλώσει μεταξύ άλλων την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση και τη Δικαιοσύνη. Τον Σεπτέμβριο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, βουτηγμένο στην υποκρισία, αποφάσισε να επιβληθούν κυρώσεις εναντίον της ουγγρικής κυβέρνησης για παραβίαση θεμελιωδών αρχών της ΕΕ. Έκτοτε, εννοείται, ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ιταλός Ματέο Σαλβίνι και το κόμμα του Λέγκα του Βορρά, άνοιξε πρόσφατα πόλεμο εναντίον των καταστημάτων μεταναστών, θέλοντας να περιορίσει το ωράριο λειτουργίας τους. Ο Σαλβίνι, παρά τις μέχρι πρότινος πομπώδεις δηλώσεις περί αντιευρωπαϊσμού και εναντίον του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλώνει πια 34

πως «θέλει μόνο να σώσει την Ευρώπη» και πως «η κυβέρνησή του δεν έχει σχέδια αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Η «Ευρώπη των λαών» αυτή που τόσα χρόνια η κυβέρνηση Τσίπρα ευαγγελίζεται και προσπαθεί να χτίσει, όχι μόνο «των λαών» δεν έγινε στα χρόνια της κρίσης, αλλά αποδείχθηκε ακόμα πιο περίτρανα ο καλύτερος ενορχηστρωτής της πιο βάρβαρης επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα! Κι αν όλο το ακροδεξιό συνονθύλευμα πρόβαλλε λαϊκίζοντας, για χρόνια, ως αντισυστημικό, φορώντας ένα αντιευρωπαϊκό προσωπείο, δεν άργησε, όπου ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης να πετάξει το μανδύα του ευρωσκεπτικισμού και να ταχθεί στο πλευρό των Γιούνκερ, Μέρκελ και λοιπών. Δεν άργησε να αποδειχθεί συστημικότερο του συστήματος και καλύτερος υπηρέτης των συμφερόντων της ολιγαρχίας κάθε χώρας, να πάρει μέτρα που πλήττουν τους αδύνατους, να περάσει αντιδραστικούς νόμους και να καταστείλει σφοδρά κάθε αντίδραση. Ας μην ξεχνάμε και τη δική μας Χρυσή Αυγή που ακόμα και στην αντιπολίτευση, δεν ξεχνά να στηρίζει συστηματικά το εφοπληστικό και όχι μόνο κεφάλαιο, και να χτυπάει κυριολεκτικά και μεταφορικά τους απεργιακούς αγώνες. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η κυβέρνηση Μπολσονάρο, πρόσφατα εκλεγμένη (τον περασμένο Οκτώβρη), στα χνάρια κι αυτή του Τραμπ, τάζει στην κυριολεξία γη και ύδωρ σε μεγαλοβιομήχανους που τρίβουν τα χέρια τους για την εκμετάλλευση της γης του Αμαζονίου. Γη στην οποία ζουν γηγενείς φυλές και η οποία βρισκόταν μέχρι τώρα υπό ειδικό καθεστώς προστασίας. Την ίδια στιγμή που έχει ταχθεί ενάντια στη ζούγκλα του Αμαζονίου, ο Μπολσονάρο προωθεί μια άλλη ζούγκλα ...αυτή στους χώρους δουλειάς και την κοινωνία συνολικά. Ενδεικτικές πάνω σε αυτό είναι δηλώσεις του, όπως: «Είμαι υπέρ των βασανιστηρίων», «οι περιθωριακοί κομμουνιστές θα είναι παράνομοι στην πατρίδα μας», «Δεν θα απασχολούσα άνδρες και γυναίκες με τον ίδιο μισθό», «Είναι ντροπή να είσαι εργοδότης σε αυτήν τη χώρα, με τόσο πολλά δικαιώματα για τους εργαζόμενους», καθώς και η πρόθεσή του για απελευθέρωση της αγοράς των όπλων και για παραχώρηση δικαιώματος οπλοκατοχής και οπλοχρησίας των πολιτών σε περιπτώσεις αυτοάμυνας ή προστασίας της περιουσίας τους. Μέσα σε αυτή την ακροδεξιά υστερία, τα δεξιά κόμματα ανά τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένης βέβαια της ΝΔ) μετατοπίζουν την ατζέντα τους σε σκληρότερες θέσεις είτε στα πλαίσια μιας ακροδεξιάς και αντιδραστικής πλειοδοσίας και προκειμένου να μη χάσουν ψηφοφόρους είτε γιατί απλά βρήκαν ευνοϊκότερες συνθήκες και ευήκοα ώτα για να ξεδιπλώσουν τις πραγματικές τους θέσεις. Όσο για τις δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» που κόπτονται κατά καιρούς για τα δικαιώματα των λαών σε Βενεζουέλα, Βόρεια Κορέα, Ιράν και αλλού, που νοιάζονται για τους λαούς που καταπιέζονται από το Σαντάμ, τον Καντάφι, ή τον Μιλόσεβιτς παλαιότερα, που οργανώνουν και στηρίζουν «πορτοκαλί επαναστάσεις»... Αυτές τώρα σωπαίνουν... Σοφία Σ.

«70 χρόνια ΝΑΤΟ, η ίδια ιστορία, χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία» έτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση του πιο επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών είναι ατελείωτες σε εγκληματικού οργανισμού στην ανθρώπινη ιστορία. όλες τις ηπείρους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ιράν, Το 1945 είναι η χρονιά που τελειώνει ο Β΄ Π Πόλεμος. Γουατεμάλα, Λίβανο, Κονγκό, Κούβα, Ινδονησία κ.ά. Το 1955, Η Σ. Ένωση έχει σηκώσει το κύριο βάρος αυτού του πολέμου Αμερικανοί, Άγγλοι και ΝΑΤΟ αρνήθηκαν την αυτοδιάθεση στην και μετά από έναν τιτάνιο αγώνα και απίστευτες θυσίες, ο πολύπαθη Κύπρο και την αρνούνται μέχρι σήμερα. Το 1989-’91 Κόκκινος Στρατός θα υψώσει την Κόκκινη Σημαία στο μετά την κατάρρευση των χωρών του Ανατολικού μπλοκ, το Ράιχσταγκ, στην καρδιά του φασιστικού κτήνους στο Βερολίνο. Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύεται. Τώρα πρέπει να βρεθεί Σε όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, οι καινούργιος εχθρός για τους ΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές. Τον κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα θα βρεθούν στην Ιανουάριο του 1991 γίνεται ο περιβόητος πόλεμος του Κόλπου. πρώτη γραμμή του αγώνα, θα σταθούν η ψυχή και ο αιμοδότης Το ΝΑΤΟ με τη μεγαλύτερη αρμάδα από τον καιρό της απόβατων λαϊκών παρτιζάνικων κινημάτων που θα αναπτυχθούν. Μια σης στη Νορμανδία, εισβάλει στο Ιράκ βομβαρδίζοντας το ανεσειρά χώρες της Ευρώπης, θα γίνουν Λαϊκές Δημοκρατίες και λέητα και μακελεύοντας το λαό του. Τον Οκτώβριο του 1992 η ισχύς του σοσιαλιστικού στρατοπέδου θα πολλαπλασιαστεί. ήρθε η σειρά της Σομαλίας. Τον Μάρτιο του 1999 γίνονται οι Έτσι στην προσπάθεια τους να ανακόψουν την εξάπλωση του ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία καταστρέφοντας τις σοσιαλισμού και για να χτυπήσουν πιο αποτελεσματικά τα λαϊκά υποδομές, ξεκοιλιάζοντας τη χώρα, δολοφονώντας το λαό της, κινήματα που αναπτύσσονταν ραγδαία θα ιδρύσουν μια νέα και μολύνοντας την με ραδιενέργεια από τις βόμβες απεμπλου«Ιερά Συμμαχία»: Στις 4 Απριλίου 1949, 12 χώρες κάτω από την τισμένου ουρανίου. Τον Οκτώβριο του 2001 το ΝΑΤΟ εισβάλει ομπρέλα των ΗΠΑ (Βέλγιο, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Δανία, ΗΠΑ, στο Αφγανιστάν με τη συμμετοχή και Ελλήνων, και το 2003 ξανά Καναδάς, Ισλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, στο Ιράκ, μόνο που τώρα εμφανίζονται ρωγμές. Έτσι η Πορτογαλία) θα υπογράψουν στην Ουάσιγκτον την ίδρυση του «Συμμαχία των Προθύμων» με ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Πολωνία και Βορειοατλαντικού Συμφώνου, του γνωστού σε όλους μας ΝΑΤΟ. άλλους συμμετέχουν στην εισβολή, ενώ Γαλλία, Γερμανία δεν Τον Οκτώβριο του 1949 ο Κινεζικός Κόκκινος Στρατός συμμετέχουν. Ακολουθούν επεμβάσεις σε Ουκρανία, Λιβύη, θα μπει στο Πεκίνο και η Κίνα γίνεται Λαϊκή Δημοκρατία. Οι Συρία, Βενεζουέλα. Σήμερα το ΝΑΤΟ έχει 29 χώρες μέλη ιμπεριαλιστές και κυρίως οι Αμερικανοί θα νιώθουν ότι τους (Αλβανία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελλάδα, «τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια τους». Το 1952 προσχωρούν Εσθονία, ΗΠΑ, Ισλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Καναδάς, Κροατία, στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα και η Τουρκία, και το 1955 η Δ. Γερμανία. Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μαυροβούνιο, Μ. Βρετανία, Αμέσως μετά την ίδρυσή του το ΝΑΤΟ θα «εγκαινιάσει» το Νορβηγία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία, μακρύ, βουτηγμένο στο αίμα των λαών μονοπάτι. Το 1950 το Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τουρκία, Τσεχία) και σύντομα ΝΑΤΟ με επικεφαλής τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στέλνει θα αποκτήσει πιο πολλά. στρατεύματα στην Κορέα στον 38ο παράλληλο ανάμεσα σε Οι λαοί όμως δεν έχουν κανένα συμφέρον να γίνονται αυτούς και Έλληνες. Όπως οι Εγγλέζοι και οι Αμερικανοί ιμπε- θύματα των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και των υποταριαλιστές δεν άφησαν τον ελληνικό λαό να γευτεί τους καρπούς κτικών τους. Δεν έχουν κανένα συμφέρον να γίνονται σφαγείς την νίκης του από το διώξιμο των Γερμανών και του επέβαλαν άλλων λαών. Οι λαοί και ανάμεσα τους και ο δικός μας πρέπει τα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο, έτσι δεν ήθελαν να αφήσουν να παλέψουν για βγουν οι χώρες τους και η δική μας από κάθε και τον κορεάτικο λαό να γευτεί τους καρπούς της νίκης του από ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και να βαδίσουν στο δρόμο της το διώξιμο των Ιαπώνων κατακτητών. Από δω και μετά οι ειρήνης, της ανεξαρτησίας και της αδελφοσύνης των λαών.

“Πόκερ στο Αιγαίο” Σχέδιο της αθηνάς Κ. 35

περιοδικό

Brexit: Κοντά τρία χρόνια αδιάκοπης και ολόπλευρης κρίσης για το Ηνωμένο Βασίλειο

οντεύουν τρία χρόνια από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για το Brexit στις 23 Ιουνίου του 2016 και όχι μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει αποχωρήσει ακόμη, παρά βρίσκεται κλονισμένο από τη βαθύτερη κρίση της πρόσφατης ιστορίας του. Όταν δημοσιοποιήθηκε τότε το αποτέλεσμα, η Τερέζα Μέι, που διαδέχθηκε τον παραιτηθέντα Κάμερον στην πρωθυπουργία, παρουσιαζόταν ως η νέα «σιδηρά κυρία» που θα τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ, για να αποσπάσει μια συμφωνία ανάλογης της βαρύτητας του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Πλέον, μετά από αδιάκοπα παζάρια, μπλόφες και εκβιασμούς με την ΕΕ, με μια σειρά παραιτήσεις κυβερνητικών στελεχών, αλλά κυρίως με απανωτές συντριπτικές ήττες στο βρετανικό κοινοβούλιο, όπου καταψηφίστηκε η συμφωνία που έφερε η Μέι για το Brexit, η πρωθυπουργία της εξελίσσεται σε καταστροφή για την ίδια. Δεχόμενη μάλιστα νέο ταπεινωτικό πλήγμα, μέσω τροπολογίας από βουλευτή του δικού της κόμματος, η πρωτοβουλία σχετικών ψηφοφοριών περνά στην αρμοδιότητα του κοινοβουλίου. Με τα χρονικά περιθώρια για επίτευξη συμφωνίας οργανωμένης εξόδου να εξαντλούνται, όχι μόνο δεν έχει επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα με την απόφαση του προέδρου της Βουλής των Κοινοτήτων, Τζον Μπέρκοου να αποτρέψει μια τρίτη ψηφοφορία, εκτός αν η Μέι φέρει μια ριζικά διαφορετική συμφωνία, πράγμα απίθανο. Η πρωθυπουργός παίζει πλέον το χαρτί της παραίτησής της, προκειμένου να υποχρεώσει τους διαφωνούντες βουλευτές των Συντηρητικών να δεχθούν τη συμφωνία. Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν τη Μέι να καταθέσει αίτηση αναβολής της ενεργοποίησης του άρθρου 50, που αφορά την έναρξη της διαδικασίας αποχώρησης, ως τα τέλη του Ιουνίου, το οποίο όμως δεν έγινε δεκτό από του 27 ηγέτες της ΕΕ. Αυτό που αποφασίστηκε είναι ότι, σε περίπτωση που ψηφιστεί η συμφωνία εγκαίρως, πράγμα δύσκολο, τότε θα δοθεί μια ικανοποιητική παράταση ενός μήνα περίπου. Σε αντίθετη περίπτωση, που είναι πολύ πιθανή, όλα θα κριθούν από τη στάση της Βρετανίας απέναντι στις ευρωεκλογές. Αν αποφασιστεί συμμετοχή, τότε θα δοθεί μεγάλη παράταση. Αν όχι, θα υπάρξει άτακτη αποχώρηση. Αναμφίβολα ο εκβιασμός από την πλευρά της ΕΕ για συμμετοχή - παρωδία στις ευρωεκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου κινείται στη λογική ανατροπής του δημοψηφίσματος

και αν περάσει θα συνιστά ένα πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Όλο το διάστημα που εξελίσσεται το παζάρι των διαπραγματεύσεων, έχουν δημιουργηθεί τρία ρεύματα μέσα στα δύο κυρίαρχα κόμματα, τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς. Το πρώτο, σαφώς ενισχυμένο στους Συντηρητικούς, αποσκοπεί σε «σκληρό» χωρίς συμφωνία Brexit. Το δεύτερο προκρίνει Brexit με μια τέτοια συμφωνία, που η έξοδος θα είναι μάλλον τυπική. Το τρίτο, συνομωτεί όλο και πιο ανοιχτά για ακύρωση του δημοψηφίσματος και παραμονή στην ΕΕ, πιθανόν και με δεύτερο δημοψήφισμα, του οποίου το αποτέλεσμα προεξοφλεί. Τα δύο τελευταία ρεύματα έχοντας κοινό τόπο, βρίσκονται σε μέτωπο αντιπαράθεσης με το πρώτο. Και αν το δεύτερο ρεύμα έμοιαζε το επικρατέστερο, τώρα, μπροστά στο αδιέξοδο, φαίνεται τα ακραία πλέον ενδεχόμενα, δηλαδή της άτακτης αποχώρησης ή της ανατροπής του δημοψηφίσματος, να κερδίζουν έδαφος. Είναι ενδεικτικό πάντως του βάθους της κρίσης, ότι ένα μεγάλο τμήμα των βουλευτών, αλλά κυριότερα το τμήμα της αστικής τάξης που εκπροσωπούν, εγκρίνουν το ενδεχόμενο ανατροπής του δημοψηφίσματος, που θα γελοιοποιήσει διεθνώς τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, θα καταστήσει το πολιτικό σύστημα στο εσωτερικό του εντελώς αναξιόπιστο και θα πλήξει τη δημοκρατική του νομιμοποίηση, τροφοδοτώντας αναμφίβολα νέα οξύτατη κρίση. Έχοντας αντίληψη αυτών των παραμέτρων, γίνεται τώρα μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η ακύρωση του Brexit ως λαϊκό αίτημα, με την οργάνωση σχετικών διαδηλώσεων, όπου κυριαρχεί το αίτημα για παραμονή στην ΕΕ και η καταγγελία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος ως προϊόν δημαγωγίας με την αρωγή του Τραμπ. Το βάθος της κρίσης έχει να κάνει με το βάθος του ερωτήματος για την πορεία που θα ακολουθήσει ο βρετανικός ιμπεριαλισμός στο διεθνές στερέωμα από εδώ και πέρα. Θα αποδεχθεί την γερμανική κυριαρχία εντός της ΕΕ, παραμένοντας σε αυτή αρκούμενος σε ένα δευτερεύοντα ρόλο για την ώρα; Ή θα την αμφισβητήσει ολοκληρωτικά, αποχωρώντας και αναζητώντας νέο ρόλο με νέα στηρίγματα, συσφίγγοντας τη σχέση του με τις ΗΠΑ του Τραμπ, που θέλει τη διάλυση της ΕΕ; Είναι ένα υπαρξιακό ερώτημα με ατελείωτες παραμέτρους. Και αν η μία απάντηση έχει ήδη την Βρετανία έτοιμη να ανταποκριθεί σε αυτήν, το Brexit ενδέχεται να απαιτήσει εκτεταμένες αλλαγές στην οικονομίας της και όχι μόνο, προκειμένου να ανταποκριθεί... Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο και από τα εθνικά ζητήματα εντός του Ηνωμένου Βασιλείου, που μπροστά στο ενδεχόμενο ενός «σκληρού» Brexit οξύνονται επικίνδυνα, ανοίγοντας ξανά πληγές του παρελθόντος, κρυμμένες εντός της ΕΕ. Το ενδεχόμενο ενός σκληρού συνόρου μεταξύ Ιρλανδίας και Β. Ιρλανδίας μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, πόσο μάλλον ένα δεύτερο δημοψήφισμα απόσχισης της Σκωτίας, στη βάση της διαφωνίας του σκωτσέζικου λαού με το Brexit, που εξαρχής το θεώρησε αποτέλεσμα ακροδεξιάς και εθνικιστικής δημαγωγίας. Σε όλο αυτό το δράμα, αναδεικνύεται και η απουσία

ενός προοδευτικού πολιτικού κέντρου, το οποίο θα σεβαστεί κατ’ αρχήν την ψήφο του βρετανικού λαού, που απέρριψε την ΕΕ, αλλά θα το κάνει αυτό με προοδευτικό και φιλολαϊκό περιεχόμενο, ενάντια στην εθνικιστική και ξενοφοβική προπαγάνδα που έχει αναπτυχθεί προς υποστήριξη του Brexit. Μοιάζει η ιδέα της αντιπαράθεσης με την ΕΕ από τέτοιες θέσεις, σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων, να είναι πολύ αδύναμη. Τις εξελίξεις έσπευσε να εκμεταλλευτεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να δικαιολογήσει την απόλυτη υποταγή της στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και την παραμονή με κάθε θυσία στην ΕΕ. Με ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έκανε λόγο για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Βρετανία εν όψει του Brexit και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, έκανε λόγο για επιτυχή «απασφάλιση» της «βόμβας Σόιμπλε», δηλαδή του «Grexit», το 2015! Την απόλυτη υποταγή στους Γερμανούς και λοιπούς ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και την ανατροπή του ελληνικού δημοψηφίσματος, το κόμμα που θα έκανε τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη, τις βαφτίζει ηρωικούς και έξυπνους ελιγμούς που λίγο πολύ... «την έφεραν» στο γερμανικό ιμπεριαλισμό! Αν όλα αυτά δεν αντιστοιχούσαν σε μια δυσβάσταχτη πραγματικότητα, θα λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τουλάχιστο διασκεδαστικός… Πράγματι ωστόσο, η περίπτωση του Brexit και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια δύναμη όπως ο βρετανικός ιμπεριαλισμός, καταδεικνύουν την αφέλεια και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν μια σειρά πολιτικές δυνάμεις το ζήτημα της εξόδου και στη χώρα μας, χώρας εξαρτημένης και όχι ιμπεριαλιστικής. Από τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διάφορους τυχάρπαστους τύπου ΕΠΑΜ, το προηγούμενο διάστημα, η έξοδος και από το ευρώ και από την ΕΕ παρουσιαζόταν λίγο πολύ ως ζήτημα απλώς μια πολιτικής απόφασης, η οποία χρειάζεται απλώς μια κατάλληλη τεχνική προετοιμασία για να διεκπεραιωθεί, το ενδεχόμενο της οποίας οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές υποτίθεται ότι τρέμουν. Από την άλλη, η κατανόηση των δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν πρέπει να οδηγεί σε υποταγή, όπως έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ τότε, συμμετέχοντας στην καταστροφολογική τρομοκρατία απέναντι στον ελληνικό λαό. Κατανοώντας τις δυσκολίες και εντάσσοντας ένα τέτοιο εγχείρημα στα πλαίσια ενός λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, τίθεται σωστά και σοβαρά το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ, για να έχει και φιλολαϊκό χαρακτήρα. Φιλολαϊκό χαρακτήρα, που ελλείψει ενός μαζικού εργατικού κινήματος στη Βρετανία που να αξιώνει κάτι τέτοιο, δε θα έχει είτε το «σκληρό» Brexit, είτε το «ήπιο», είτε και η παραμονή στην ΕΕ, καθώς όλες οι επιλογές είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της αστικής τάξης, που για όποια επιλογή επικρατήσει στους κόλπους της, το λογαριασμό θα τον στείλει στο βρετανικό λαό... Σπύρος Κ.

Η Βενεζουέλα, ο Τραμπ και η Eurovision (οι διεθνείς ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι χειροκροτητές τους) ε αφόρμή την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα έγινε για άλλη μια φορά φανερή η θρασύτατη και ωμή επέμβαση των ΗΠΑ αλλά και της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στη διεθνή πολιτική σκηνή και στις τύχες των λαών της υφηλίου. Η επέμβαση αυτή αποκάλυψε επίσης για άλλη μια φορά την πλήρη υποταγή της χώρας μας στις πολιτικές επιταγές των ανωτέρω, οι οποίες φαίνεται ότι υπερισχύουν οποιασδήποτε εγχώριας πολιτικής ιδεολογίας ή, έστω, ιδεολογικής επίφασης. Μετά την αναγνώριση από τον Ντόναλντ Τραμπ του αυτοανακηρυγμένου Χουάν Γκουαϊδό αντί του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Νικολάς Μαδούρο, αναγνώριση που συνοδεύτηκε από απειλές στρατιωτικής επέμβασης και επιβολής κυρώσεων στις χώρες που δεν θα ακολουθούσαν την ίδια πολιτική, καταστρατηγώντας έτσι για μια ακόμα φορά από πλευράς ΗΠΑ τις έννοιες της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσηςτων λαών, ακολούθησαν οι δηλώσεις από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, μη αναγνωρίζοντας την κυβέρνηση Μαδούρο απαίτησε τη διεξαγωγή νέων εκλογών στη Βενεζουέλα. Οι αντιδράσεις των εγχώριων πολιτικών παραγόντων ήταν άμεσες. Χώροι όπως η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ έσπευσαν με δηλώσεις και tweet να συνταχθούν με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να φανούν βασιλικότεροι του βασιλέως, εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για τη δήθεν καταπίεση του λαού της Βενεζουέλας, στον οποίο, παρ’ όλα αυτά επιθυμούν να επιβάλουν εκ νέου εκλογές με το ζόρι. Η «αριστερή» κυβέρνηση Τσίπρα, παρά την αρχική, ψοφοδεή, στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του Μαδούρο και τις φημολογούμενες από την αντιπολίτευση διασυνδέσεις της με το καθεστώς του, έσπευσε και αυτή διαμέσου των εκπροσώπων της να εκφραστεί υπέρ της ανάγκης άμεσης διεξαγωγής εκλογών στη Βενεζουέλα, δήλώνωντας μάλιστα, δια στόματος Υφυπουργού Εξωτερικων, ότι η ελληνική κυβέρνηση όχι απλα συντάσσεται με την πολιτική της ΕΕ, αλλά τη συνδιαμορφώνει, στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Οι αυθαιρεσίες των ΗΠΑ έχουν προκαλέσει αναταραχές ακόμα και στο χώρο του θεάματος, με τον κατά τα άλλα «απολιτικ» διαγωνισμό της eurovision που θα διεξαχθεί το Μάιο στο Ισραήλ να απειλείται. Αφορμή αποτέλεσε ο περσινός χαιρετισμός της Ισραηλινής νικήτριας που δήλωσε ευθαρσώς «Τα λέμε του χρόνου στην Ιερουσαλήμ!» δήλωση που έγινε μάλιστα λίγες μέρες πριν τα επίσημα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ στην πόλη και επαναλήφθηκε από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου. Η πρόθεση του Ισραήλ να διεξαγάγει το διαγωνισμό -που είθισται να διοργανώνεται στην πρωτεύουσα της νικήτριας χώρας- στην Ιερουσαλήμ, προκαλεί πληθώρα αντιδράσεων από χώρες και οργανώσεις που απειλούν με μποϊκοτάζ και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, σε μια περίοδο μάλιστα αναζωπύρωσης των Ισραηλινής επιθετικότητας στην περιοχή. Η μεταφορά της πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ το Μάιο του 2018 αποτέλεσε de facto αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής της πόλης και έγινε ενάντια στις διεθνείς συμβάσεις και αποφάσεις του ΟΗΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι και αυτή η αυθαιρεσία είχε βρει θερμούς υποστηρικτές στην Ελλάδα, με βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να επικροτούν την απόφαση του Τραμπ και να υπερθεματίζουν το ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή. Η απροκάληπτα επεμβατική πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η στάση των ντόπιων χειροκροτητών τους δεν θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη και αποδεκτή. Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να κάνουν τις δικές τους επιλογές και να καθορίζουν οι ίδιοι την τύχη τους. Το δόγμα «σου επιτρέπουμε να έχεις δική σου γνώμη, εφόσον αυτή είναι ίδια με τη δική μας» καταπατά κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας και καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ιφιγένεια Γ.

περιοδικό

Bernie Sanders…ο Αλέξης Τσίπρας των ΗΠΑ

άνοδος της κυβέρνησης του Donald Trump στις 20/01/2017 σηματοδότησε μία μεγάλη αλλαγή στην πιο ισχυρή χώρα του πλανήτη. Το δόγμα «make America great again» (κάντε την Αμερική ξανά σπουδαία) που αποτελεί βασικό σύνθημα του προέδρου Trump, σήμανε για το εξωτερικό την πιο ωμή παρέμβαση των αμερικάνων ιμπεριαλιστών στο εσωτερικό των πιο αδύναμων χωρών, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την άνοδο των πιο φιλοπόλεμων και αντιδραστικών στοιχείων στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Στόχος είναι να ανακοπεί η άνοδος των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που στο μέλλον μπορεί να απειλήσουν την κυριαρχία των ΗΠΑ. Ως βασικότεροι αντίπαλοι εξ αρχής χαρακτηρίστηκαν η Κίνα και η Ρωσία. Αντίστοιχα, για το εσωτερικό σήμανε την όξυνση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την φτωχοποίηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, την περαιτέρω κίνηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε πιο δεξιά και αντιδραστική κατεύθυνση. Να θυμήσουμε επιγραμματικά ότι η κυβέρνηση Trump έσπευσε να αναθεωρήσει τις νομοθετικές ενέργειες του προηγούμενου προέδρου για την δημόσια υγεία (obamacare), μείωσε τον φόρο στις επιχειρήσεις στο 21%, άσκησε κριτική στην ζώνη ελεύθερου εμπορίου με τις χώρες της Βόρειας Αμερικής (NAFTA – ανάμεσα σε Μεξικό, ΗΠΑ, Καναδά), ακύρωσε τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου με τις χώρες του Ειρηνικού (Trans-Pacific Partnership), εκβίασε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου με αποχώρηση των ΗΠΑ, αν δεν γίνουν αποδεκτοί οι φόροι στις χώρες που επιθυμούσε, επέβαλε φόρους στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου από την Κίνα, το Μεξικό και την Ε.Ε., ξεκίνησε έναν εμπορικό πόλεμο άνευ προηγουμένου με την Κίνα. Ακύρωσε τη συμφωνία με το Ιράν και έθεσε αυτή την χώρα στο στόχαστρο των ΗΠΑ, ενώ κάτι αντίστοιχο έγινε και με την περίπτωση της Βενεζουέλας. Απέσυρε τις ΗΠΑ από την συνθήκη του Παρισιού η οποία στόχο

είχε την επιβράδυνση της κλιματικής αλλαγής με τον περιορισμό των εκπομπών διοξιδείου του άνθρακα. Επιβράδυνε την εφαρμογή ή ακύρωσε δεκάδες νόμους της προηγούμενης κυβέρνησης σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Η αντιμεταναστευτική - ρατσιστική ρητορική μπήκε πλέον απροκάλυπτα στο δημόσιο λόγο, ξεκίνησε την κατασκευή ενός τείχους ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Μεξικό, ήρε την νομοθετική προστασία των ανηλικών μεταναστών με αποτέλεσμα να φυλακίζονται σε άθλιες συνθήκες ξεχωριστά από τους γονείς τους, ενώ απέναντι στα καραβάνια των εξαθλιωμένων προέταξε τον αμερικάνικο στρατό. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την διάψευση των ελπίδων που έντεχνα είχαν καλλιεργηθεί στον αμερικάνικό λαό με την άνοδο του Μπαράκ Ομπάμα στον προεδρικό θώκο, τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και τις αρνητικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, δημιούργησαν διεργασίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, έθιξαν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του αμερικάνικου λαού και έδωσαν ώθηση στην αναζήτηση μίας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης του νέου προέδρου χιλιάδες μαθητές σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ ξεχύθηκαν στους δρόμους σε μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Επίσης οργανώθηκαν επιτυχημένες πορείες των γυναικών το Γενάρη του 2017. Το 2019 ξεκίνησε η πρώτη απεργία των εκπαιδευτικών μετά από 30 χρόνια σε διάφορες πολιτείες με προεξάρχουσες το Οκλαντ και την Καλιφόρνια. Η απεργία αυτή με αιτήματα μισθολογικών αυξήσεων και αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα ήταν επιτυχής και ξεδίπλωθηκε ένα ευρύτερο κίνημα αλληλεγγύης. Αντίστοιχα, το καλοκαίρι του 2018 έλαβε χώρα μία πολύμηνη και πολύμορφη απεργία, με χαρακτηριστικά εξέγερσης σε κάποιες περιπτώσεις, στις φυλακές με στόχο την βελτίωση των συνθηκών κράτησης και την ακύρωση της εργασιακής εκμετάλλευσης των κρατουμένων. Η άνοδος της ακροδεξιάς στις ΗΠΑ, η αύξηση των ρατσιστικών εγκλημάτων και τα τρομοκρα-

τικά χτυπήματα με ακροδεξιούς πρωταγωνιστές είχαν σαν ως τότε στο ευρύτερο αμερικάνικο κοινό, στη Βουλή των αποτέλεσμα τη διοργάνωση μαζικών αντιφασιστικών διαδηλώ- Αντιπρόσωπων το 2018 ως υποψήφια της 14ης περιφέρειας σεων, τη συνέχιση της δράσης κινημάτων, όπως το Black Lives της Νέας Υόρκης απέναντι σε πολιτικούς με μακρά καριέρα και Matter, καθώς και μαζικών διαμαρτυριών για τον περιορισμό μεγάλες διασυνδέσεις. Η ίδια δήλωνε ότι ο Bernie Sanders της οπλοκατοχής. Όλα τα παραπάνω είναι μερικά μόνο επεισό- είναι ο πολιτικός της μέντορας και είχε μία αντίστοιχη πολιτική δια της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της πιο ισχυρής χώρας πλατφόρμα που κέρδισε στις κάλπες. του πλανήτη, δείγματα πολιτικών διεργασιών και αναζητήσεων Κι αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιους ρόδινα, δεν στη βάση του αμερικάνικου λαού. χρειάζεται να ανατρέξει στα πεπραγμένα της σοσιαλοδημοκραΤην παραπάνω αναζήτηση μία εναλλακτικής πολιτικής τίας στον 20ο αιώνα για να καταλάβει πως αποτελεί μία ύπουλη πρότασης ή αν θα θέλαμε να είμαστε πιο ακριβείς, το «μάντρω- εφεδρεία του συστήματος. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία του μα» των παραπάνω διεργασιών σε πιο ασφαλείς ατραπούς για τόπου μας με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και την το πολιτικό σύστημα, ήρθε να την εκφράσει ο Bernie Sanders. γρήγορη προσαρμογή του είναι διδακτική. Ο Sanders κατηγοΟ Sanders είναι ο γερουσιαστής της πολιτείας του Vermont ρείται για δεξιά μετακίνηση από πρώην συντρόφους του και από το 2007 και είναι ο μακροβιότερος ανεξάρτητος πολιτευτής προσπαθεί διαρκώς να ακροβατήσει λεκτικά και πολιτικά. Για στην ιστορία του κογκρέσου. Ο ίδιος συγκαταλέγεται στο εκείνους όμως που γνωρίζουν να διαβάσουν ανάμεσα στις Δημοκρατικό Κόμμα, αν και οι μεταξύ τους σχέσεις δεν ήταν γραμμές, το φιλολαϊκό του προσωπείο καταρρέει γρήγορα. Να πάντα ομαλές. Είναι συνιδρυτής του Congressional θυμήσουμε ότι ήταν εκείνος που επέκρινε την κυβέρνηση Progressive Caucus (CPC), της «αριστερής πλατφόρμας» του Τραμπ για τον πόλεμο στη Συρία, όχι από κάποιο φιλειρηνικό Δημοκρατικού Κόμματος από το 1991, η οποία δυνάμωσε στο αίσθημα, αλλά γιατί δεν γινόταν με μία αποτελεσματική τακτική πέρασμα του χρόνου και αποτελεί σήμερα την πιο ισχυρή για τα αμερικάνικα συμφέροντα. Ο ίδιος μάλιστα είχε δηλώσει ομάδα μέσα στο κόμμα αυτό. Ο Sanders έγινε γνωστός ως ο παλαιότερα στο τηλεοπτικό σταθμό NBC: «Ας αναγνωρίσουμε δεύτερος υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών το 2016 όλοι ότι σε ένα κόσμο γεμάτο από αηδιαστικούς δικτάτορες, ο απέναντι στη Hillary Clinton. Αν και outsider, κέρδισε το 43% Μπασάρ Ασάντ μπορεί να τοποθετηθεί στην κορυφή της λίστας. των εκλεγμένων αντιπροσώπων απέναντι στο 55% της Hillary Είναι ένας τύπος που για να κρατηθεί στην εξουσία επέτρεψε Clinton. Παρά τις έντονες αντιδράσεις των υποστηρικτών του, 400.000 ανθρώπους στην χώρα του να δολοφονηθούν και εκαδήλωσε την υποστήριξη του στην Clinton στις προεδρικές τομμύρια να ξεριζωθούν». Ο Bernie Sanders είναι εκείνος που εκλογές απέναντι στον Donald Trump. Τον φετινό Φλεβάρη στο παρελθόν τη μια στιγμή αρνείτο να χαρακτηρίσει τον ξεκίνησε την προεκλογική του καμπάνια για τις προεδρικές Κάστρο σαν δικτάτορα, την επόμενη όμως έσπευδε να δηλώσει εκλογές του 2020 ανάμεσα σε άλλους αντίστοιχα υποψήφιους δημόσια πως το καθεστώς της Κούβας (το καθεστώς του από το Δημοκρατικό χώρο. Κάστρο δηλαδή) είναι καταπιεστικό για το λαό της! Αντίστοιχα, Ποιες είναι οι θέσεις του Bernie Sanders; Έχοντας σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη όταν ρωτήθηκε για τις προέλθει από την ιστορία του πολιτικού ακτιβισμού της δεκαε- εξελίξεις στη Βενεζουέλα, υποστήριξε τις διπλωματικές πιέσεις τίας του ’70 ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και στις φυλετικές απέναντι στη κυβέρνηση Μαδούρο δηλώνοντας αντίθετος μόνο διακρίσεις, διακρίνεται για τις σοσιαλοδημοκρατικές του από- στο ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής των ΗΠΑ. Λες και η ψεις, αν και ορισμένοι διανοούμενοι τον χαρακτηρίζουν ως παρέμβαση των ιμπεριαλιστών είναι κατακριτέα μόνο στο New Dealer. Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του σαν δημοκράτη στρατιωτικό κομμάτι της και όχι στο οικονομικό και το διπλωσοσιαλιστή και θιασώτη του σκανδιναβικού μοντέλου. ματικό! Κι ενώ τη μια στιγμή δεν δεχόταν να χαρακτηρίσει τον Υποστηρικτής του περιορισμού της οπλοκατοχής, σταθερός Μαδούρο ως δικτάτορα και να αναγνωρίσει τον Γκουαϊδό ως επικριτής του περιορισμού των δικαιωμάτων των αμερικάνων τον νόμιμο πρόεδρο της χώρας, την αμέσως επόμενη αναμαπολιτών μέσω της εφαρμογής του Patriot Act από την κυβέρ- σώντας την αμερικάνικη προπαγάνδα κάλεσε για επανάληψη νηση Bush, καταψήφισε τις προτάσεις για τον πόλεμο στο Ιράκ των εκλογών με διεθνή εποπτεία. Τις ίδιες αστείες ακροβασίες τόσο το 1991, 1992 όσο και για την εισβολή του 2003. Πιστεύει επανέλαβε στο Twitter γράφοντας χαρακτηριστικά πως: «Ο σε ένα δικαιότερο και αναδιανεμητικό σύστημα φορολογίας, λαός της Βενεζουέλας αντιμετωπίζει μία ανθρωπιστική κρίση. στην άρση των διδάκτρων για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια Η κυβέρνηση Μαδούρο πρέπει να θέσει σε προτεραιότητα τις εκπαίδευση, στην θεμελίωση της γονεϊκής άδειας και προώθη- ανάγκες του λαού της, να επιτρέψει την είσοδο της ανθρωπιστισε νομοθετήματα που διευκόλυναν την οργάνωση των εργαζο- κής βοήθειας και να απέχει από τη βία ενάντια στους διαδηλωμένων σε κάποια Ένωση και περιόριζαν σε κάποιο βαθμό τις τές». Λες και η κυβέρνηση Μαδούρο αδιαφορεί από κάποια εργοδοτικές απαιτήσεις. Επίσης, ως γερουσιαστής προώθησε ανεξήγητη παραφροσύνη για τις ανάγκες του λαού της και τον νομοθετήματα στην κατεύθυνση ενός καθολικού συστήματος οδηγεί στην ανθρωπιστική κρίση, ενώ οι ΗΠΑ και τα ανδρείκευγείας. Ο ίδιος επέκρινε έντονα τις ενέργειες του Ισραήλ στη λα τους δεν έχουν σχέση με όλα αυτά. Την χαρακτηριστική απάΓάζα το 2014, καθώς και την αμερικάνικη υποστήριξη στη ντηση στο παραπάνω σχόλιο έδωσε ο Roger Waters των Pink Σαουδική Αραβία στον πόλεμο ενάντια στην Υεμένη. Σε μία από Floyd (παλαιότερος υποστηρικτής του Sanders) γράφοντας: τις βασικές ομιλίες στο πανεπιστήμιο John Hopkins, ο Sanders «Bernie, μας δουλεύεις; Αν υιοθετήσεις την γραμμή Trump, μίλησε για την ανάγκη ενός δημοκρατικού μετώπου σε παγκό- Bolton, Abrams, Rubio, για “ανθρωπιστική παρέμβαση” και σμιο επίπεδο απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς. συμφωνήσεις στην καταστροφή της Βενεζουέλας, δεν μπορείς Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο Sanders να είσαι ένας αξιόπιστος υποψήφιος για την προεδρεία των δεν είναι ο μοναδικός υποψήφιος με χαρακτηριστικά που προ- ΗΠΑ. Ή μήπως μπορείς να είσαι, ίσως να είσαι το τέλειο σπαθούν να κατευθύνουν την απαίτηση του αμερικάνικου λαού ανδρείκελο για το 1% (για την άρχουσα τάξη δηλαδή)». για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις σε ακίνδυνες κατευθύνσεις για το καπιταλιστικό σύστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκλογή της νεαρής Alexandria Ocasio-Cortez, μίας άγνωστης Κώστας Π. 39

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

Στον πόλεμο της προπαγάνδας, βασικό όπλο η διασπορά fake news ριν από κάθε επέμβαση των ΗΠΑ σε μία χώρα προηγείται πάντα ο πόλεμος της προπαγάνδας. Η επινόηση και η διασπορά fake news παίζουν καθοριστικό ρόλο, αν όχι για την υποστήριξη της επέμβασης από την κοινή γνώμη, σίγουρα για την δημιουργία απέχθειας για τον εχθρό τους. Φυσικά η τακτική αυτή ήταν σύνηθες φαινόμενο, δεκαετίες πριν από την δημιουργία του όρου “fake news”, όταν ακόμα δεν υπήρχε διαδίκτυο. Στην σύγχρονη κοινωνία των social media η δύναμη των ψευδών ειδήσεων έχει αποκτήσει τρομακτικές δυνατότητες και αρκούν πραγματικά μερικά λεπτά για τη διασπορά τους, σε εκατομμύρια κόσμου. Αν και στις περισσότερες των περιπτώσεων, αργά ή γρήγορα, οι ειδήσεις αυτές διαψεύδονται, εντούτοις, έχουν επιτελέσει το έργο τους. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ιστορικά περιστατικά, ήταν η φωτογραφία του νεκρού κορμοράνου βουτηγμένος στο πετρέλαιο. Η φωτογραφία αυτή μαζί με άλλες ανάλογες έγινε σύμβολο της “απανθρωπιάς” του Σαντάμ Χουσεΐν, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Λίγο καιρό αργότερα ορνιθολόγοι αποκάλυψαν ότι τον Ιανουάριο (την περίοδο της Ιρακινής αποχώρησης από το Κουβέιτ) δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχουν κορμοράνοι στην περιοχή. Η φωτογραφία είχε τραβηχτεί πριν από μήνες στις ακτές της Βρετάνης, όταν μετά από ναυάγιο είχε δημιουργηθεί μια τεράστια πετρελαιοκηλίδα. Την περίοδο της εισβολής του Ιράκ στο Κουβέιτ εμφανίστηκε μια κοπέλα ενώπιoν της επιτροπής του Κογκρέσου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Νάιρα με κλάματα περιέγραψε την αγριότητα των ιρακινών στρατιωτών οι οποίοι πετούσαν τα μωρά από τις θερμοκοιτίδες για να τις στείλουν στην Βαγδάτη. Δυο χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ήταν κόρη πρεσβευτή του Κουβέιτ στην Ουάσιγκτον και η κατάθεσή της είχε στηθεί από την εξόριστη κυβέρνηση του Κουβέιτ. Βέβαια τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την μακάβρια σκηνοθεσία του «Ομαδικού Τάφου της Τιμισοάρα». Το 1989 η αντεπανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη στην ανατολική Ευρώπη. Όλα ξεκίνησαν στην πόλη Τιμισοάρα της Ρουμανίας όπου στις 15 Δεκεμβρίου, ξέσπασαν βίαιες διαδηλώσεις. Τα διεθνή δίκτυα άρχισαν να διασπείρουν από την πρώτη στιγμή ειδήσεις τρόμου, με αποκορύφωμα την παρουσίαση 19 πτωμάτων πάνω σε λευκά σάβανα σε ομαδικό τάφο. Παράλληλα μιλούσαν για 4630 νεκρούς στην πόλη. Λίγες εβδομάδες αργότερα, και ενώ Τσαουσέσκου και η γυναίκα του είχαν εκτελεστεί με διαδι-

κασίες εξπρές, αποκαλύφθηκε ότι ο τάφος ήταν από νεκροταφείο για απόρους, που είχε εκταφεί πριν ακόμα ξεκινήσουν οι διαδηλώσεις. Στην Βενεζουέλα, ο πόλεμος της προπαγάνδας έχει ξεκινήσει από την εποχή της πρώτης εκλογής του Ούγκο Τσάβες με αναρίθμητα fake news που διασπείρονται. Τους τελευταίους μήνες, μετά την αυτοανακήρυξη του Γκουαϊδό σε πρόεδρο της Βενεζουέλας και την αναγνώρισή του από τα τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η προσπάθεια αυτή έχει ενταθεί. Η εικόνα της άδειας εθνικής οδού με οδόφραγμα από κοντέινερ έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Η The Guardian και άλλα διεθνή πρακτορεία, μετέδιδαν την εικόνα ως προσπάθεια του Νικολά Μαδούρο να εμποδίσει την ανθρωπιστική βοήθεια των ΗΠΑ να φτάσει στους πεινασμένους Βενεζουελάνους. Η κατασκευή της γέφυρας ολοκληρώθηκε το 2016 και από τότε δεν λειτούργησε ποτέ! Φτιάχτηκε αποκλειστικά με κονδύλια από την Βενεζουέλα επειδή η Κολομβία δεν είχε πόρους, όμως δεν λειτούργησε ποτέ, επειδή η Κολομβία δεν ήθελε να συνεργαστεί. Ομοίως και για το φορτηγό με ανθρωπιστική βοήθεια που πυρπολήθηκε στα σύνορα με την Κολομβία. Αμερικάνοι αξιωματούχοι και όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να αποδώσουν την ενέργεια στο στρατό και την αστυνομία της Βενεζουέλας, παρόλο που λίγες ώρες αργότερα διέρρευσαν στο διαδίκτυο βίντεο με υποστηρικτές του Γκουαϊδό να πετάνε μολότοφ στο φορτηγό! Η προσπάθεια των ΗΠΑ να παρουσιάσουν τον Μαδούρο ως ένα δικτάτορα που δεν νοιάζεται για τον λαό του και τον αφήνει να λιμοκτονεί, δεν φαίνεται να φέρνει στο εσωτερικό τουλάχιστον της Βενεζουέλας, τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τα ρεπορτάζ με τα άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν υπερμεγεθυμένο το πρόβλημα της οικονομίας της χώρας, αλλά πουθενά δεν αναφέρουν ότι οφείλεται, στο μεγαλύτερο βαθμό του, στο οικονομικό εμπάργκο που υφίσταται η Βενεζουέλα από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες. Όλα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν το βασικό επιχείρημα τους, ότι η κυβέρνηση του Μαδούρο είναι παράνομη. Αλλά αλήθεια πώς ακριβώς δικαιολογείται αυτό όταν: - Οι τελευταίες προεδρικές εκλογές έγιναν τον Μάιο του 2018 μισό χρόνο πριν την προγραμματισμένη τους διεξαγωγή που ήταν τον Ιανουάριο του 2019, ικανοποιώντας και το αίτημα της αντιπολίτευσης που ήθελε πρόωρες εκλογές. - Η κυβέρνηση Μαδούρο εξελέγη με 67,8%, όταν ο ίδιος Τράμπ που την κατηγορεί ως παράνομη εκλέχθηκε με 27,2%. - Περίπου 150 εκλογικοί αντιπρόσωποι και δεκάδες δημοσιογράφοι παρακολούθησαν την διαδικασία χωρίς κανείς να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα, ούτε καν η αντιπολίτευση. Βέβαια ο κατάλογος με τα fake news ούτε αρχίζει, ούτε σταματά εδώ. Αν κάποιος ψάξει στο διαδίκτυο θα βρει εκατοντάδες ψευδείς ειδήσεις που αναπαράγονται επί δεκαετίες, χτίζοντας στη συνείδηση της κοινής γνώμης «το προφίλ του κακού». Από το πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών που ξέθαψε το Στέητ Νηπάρτμεντ το 2010, τις εικόνες από τη επιδημία έμπολα από την Λιβερία το 2014 που διάνθισαν τη φήμη ότι προέρχονται από νοσοκομείο της Βενεζουέλας, το ξεπούλημα του μεγαλύτερου καταρράκτη, σήμα-κατατεθέν της φυσικής ομορφιά της χώρας, σε κινέζους το 2017, είναι μερικά μόνο από αυτά. Λεωνίδας Σ.

περιοδικό

Pink Floyd – Οι… μουσικοί επαναστάτες το χώρο της μουσικής, έχουν υπάρξει πολλά συγκροτήματα τα οποία μέσω της τέχνης τους προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο. Να στείλουν μηνύματα, να πουν όχι στο κατεστημένο, να δημιουργήσουν έναν κόσμο όμορφο και δίκαιο για τους πολλούς και όχι για τους λίγους. Έτσι είναι και οι Pink Floyd! Με μέσο μία τεράστια γκάμα τραγουδιών, τις αμέτρητες συναυλίες τους και την επιρροή τους στο κόσμο, προσπαθούν ως συγκρότημα, αλλά και ξεχωριστά καθένα από τα μέλη (κατά κύριο λόγο ο Roger Waters), να κατακρίνουν το σύστημα, να «μορφώσουν» τους ακροατές τους και να τους κινητοποιήσουν. Το πιο γνωστό, πολιτικού περιεχομένου, άλμπουμ τους είναι το The Wall (1979) με χαρακτηριστικό το τραγούδι Another Brick in the Wall – Part II. Το τελευταίο αναφέρεται στον προβληματικό θεσμό της εκπαίδευσης. Περιγράφει με τρομακτική ακρίβεια ένα σχολείο που στόχο δεν έχει τη διαμόρφωση ενός συνειδητοποιημένου, αυτόνομου πολίτη με κριτική σκέψη. Απεναντίας, δείχνει ένα σχολείο που προσφέρει γνώση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, που καταργεί κάθε τι δημιουργικό και ξεχωριστό και που εν τέλει «πλάθει» τα παιδιά σε σχήμα γραναζιού που θα συμβάλλουν στην τεράστια «μηχανή» που αποτελεί το σύστημα. Στο βίντεο κλιπ, το οποίο είναι παρμένο από την ταινία τους (The Wall), δείχνει τους μαθητές να παρατάσσονται σε σειρές σαν στρατιώτες και να φοράνε όλα τις ίδιες μάσκες, κάτι που δείχνει ακριβώς ότι η δημιουργικότητα, η διαφορετικότητα και η ελεύθερη βούληση δεν είναι κομμάτι των εκπαιδευτικών στόχων. Πόσες αλήθειες είπαν ακόμα και 40 χρόνια πριν; Βέβαια το υπόλοιπο άλμπουμ θέτει και άλλα ζητήματα πέραν της εκπαίδευσης, όπως είναι η χρήση ναρκωτικών, ο πόλεμος, ο ναζισμός, ο φασισμός κλπ., πολλά από τα οποία εμφανίζονται στην ταινία. Ο Roger Waters στο προσωπικό του έργο, μετά την αποχώρησή του από τους Pink Floyd δημοσίευσε το άλμπουμ Amused to Death (2015) στο οποίο περιέχεται ένα τραγούδι ονόματι What God Wants. Συγκεκριμένα το πρώτο του μέρος αφορά την αντιφατική δυαδικότητα και την υποκρισία που αντιλαμβάνεται ο Waters στη δογματική θρησκεία και την εξουσία της πάνω στον άνθρωπο. Οι θρησκευόμενοι είναι πεπεισμένοι ότι τα καλά και τα άσχημα της ζωής είναι όλα θέληση του θεού και ότι δεν έχουν καμία επιρροή πάνω τους. Όπως ότι ο θεός παίρνει το μέρος κάποιας μεριάς στον πόλεμο. Ήταν δήθεν με τους Χριστιανούς στις σταυροφορίες και με τους Μουσουλμάνους στο Τζιχάντ. Κάτι που είναι ένα ψέμα που επαναλαμβάνουν στον εαυτό τους κάθε μέρα για να αποφύγουν τις ενοχές. Ή ότι μόνοι υπεύθυνοι για τα τρομερά που συμβαίνουν στην κοινωνία είμαστε εμείς που τα δεχόμαστε και συμμορφωνόμαστε με τα θελήματα των δυνατών. Η θρησκεία (ή αλλιώς το όπιο του λαού) δεν βοηθά σε τίποτα άλλο πέραν της αδρανοποίησης του ανθρώπου. Αντίθετα ο άνθρωπος θα πρέπει να παλεύει ο ίδιος για τα πιστεύω του και να μην περιμένει τη θεϊκή παρέμβαση, όπως επίσης θα πρέπει να αποδέχεται τα λάθη του και να μαθαίνει από αυτά αντί να καθησυχάζεται

ρίχνοντας την ευθύνη σε θεότητες. Ένα από τα αγαπημένα μου βέβαια άλμπουμ των Pink Floyd είναι το Animals (1977) το οποίο κριτικάρει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Μεγάλη Βρετανία κατά την εποχή που ηχογραφήθηκε. Η στιχουργική του Animals βασίστηκε ως ένα σημείο στο βιβλίο Η Φάρμα των Ζώων του Τζωρτζ Όργουελ, με το άλμπουμ να κατακρίνει τον καπιταλισμό. Ενδεικτικοί τίτλοι των τραγουδιών είναι: Dogs, Pigs (Three Different Ones) και Sheep. Καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει και έναν τύπο ανθρώπου. Το «Dogs» αποτελεί μεταφορά για τους επιχειρηματίες οι οποίοι χρησιμοποιούν την δύναμη τους για να γίνουν πλουσιότεροι και να αποκτήσουν περισσότερη εξουσία εις βάρος των υπολοίπων. Το δεύτερο γράφτηκε για την βρετανίδα Μαίρη Γουάιτχαουζ, η οποία αγωνίστηκε ενάντια στην προβολή σεξουαλικών σκηνών στην τηλεόραση, αλλά ο όρος «Γουρούνι» δεν απευθύνεται μόνο σε αυτήν, αλλά σε πολιτικά πρόσωπα γενικά, όπως φάνηκε στο λάιβ του Waters τον Ιούνιο του 2017 στην Καλιφόρνια με 65.000 θεατές, όπου, κατά τη διάρκεια αυτού του τραγουδιού, εμφάνισε στις γιγαντοοθόνες γελοιογραφίες του Ντόναλντ Τραμπ και τον σύγκρινε με τους ΚΚΚ και τους Ναζί. Ως Πρόβατα βέβαια αναφέρονται στον κόσμο που ακολουθεί τυφλά πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες και τα πρότυπα που προβάλλουν τα μέσα. Κλείνοντας, οι Pink Floyd, και πιο έντονα ο Roger Waters με τις εμφανίσεις του τα τελευταία χρόνια έχει δείξει μεγάλη αντίθεση σε πρόσωπα όπως ο Ντόναλντ Τραμπ (μέσω δηλώσεων και της προαναφερθέντας συναυλίας) και σε πολιτικές εξελίξεις όπως είναι το θέμα της Βενεζουέλας, για το οποίο ανοιχτά αποκάλεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες «Evil Empire», τον Γκουαϊδό «μαριονέτα» και έστειλε το μήνυμα: «LEAVE THE VENEZUELAN PEOPLE ALONE». Πιστεύω ότι συγκροτήματα και προσωπικότητες σαν και αυτούς έχουν υπερασπιστεί με τις πράξεις τους όλους εμάς και εχουν δώσει εκατοντάδες εναύσματα να πάρουμε την σκυτάλη. Τι περιμένουμε; Άννα Χ., Μαθηματικό Αθήνας 41

περιοδικό

ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Φεδερίκο Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα) γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1898 στο χωριό της Ανδαλουσίας, Φουέντε Βακέρος, κοντά στη Γρανάδα, στην οποία εγκαταστάθηκε αργότερα μόνιμα (1909). Ο πατέρας του, ένας πλούσιος κτηματίας, παντρεύτηκε με δεύτερο γάμο μια νεαρή δασκάλα, τη μητέρα του Φεδερίκο, η οποία αποτέλεσε σημαντική έμπνευση και επιρροή για τη μετέπειτα καλλιτεχνική του πορεία. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε παιδιά της οικογένειας, πέρασε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία αν και ταλαιπωρούνταν συχνά από ασθένειες. Από τα εφηβικά του χρόνια παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας και πιάνου δημιουργώντας τις πρώτες του μουσικές συνθέσεις, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει το ενδιαφέρον του για το θέατρο, γράφοντας θεατρικές σκηνές και οργανώνοντας παραστάσεις με μαριονέτες στο σπίτι του. Το 1914 εγγράφεται στη Φιλοσοφική και Νομική σχολή του πανεπιστημίου της Γρανάδα απ’ όπου θα αποφοιτήσει κάποια χρόνια αργότερα. Η ώρα για να γράψει το πρώτο του βιβλίο θα έρθει εκείνη την περίοδο, ύστερα από μια πολυήμερη εκδρομή, η οποία θα του χαρίσει την έμπνευση για το «Εντυπώσεις και Τοπία» το 1918. Το 1919 εγκαθίσταται στη Μαδρίτη, στη φοιτητική εστία, όπου γνωρίζει και γίνεται φίλος με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής (της λεγόμενης γενιάς του ’27) όπως τον Λουίς Μπουνιουέλ, τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον Ραφαέλ Αλμπέρτι, τον Χόρχε Γκιγιέν και πολλούς άλλους. Το πρώτο του θεατρικό έργο που ανέβηκε ήταν το «Μάγια της πεταλούδας» το 1920, το οποίο όμως στέφθηκε από αποτυχία κι έτσι ο Λόρκα αποφάσισε να μην το δημοσιεύσει. Λίγα χρόνια αργότερα, εκδίδεται και η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Βιβλίο ποιημάτων», αφιερωμένη στον αδελφό του Φρανθίσκο, ενώ ταυτόχρονα δημοσιεύονται κι άλλα ποιήματα του σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Το 1929 γίνεται

απόπειρα να ανέβει στη σκηνή το έργο του «Ο έρωτας του Δον Περλιμπλίν και της Μπελίσσα» που όμως απαγορεύεται από τη λογοκρισία. Την ίδια χρονιά ο Λόρκα θα ξεκινήσει το ταξίδι του για τις ΗΠΑ, όπου θα δώσει κάποιες διαλέξεις στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια, θα γράψει ένα διαφορετικό έργο απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει, «Ποιητής στη Νέα Υόρκη», θα κάνει νέες γνωριμίες, ένα σύντομο ταξίδι στην Κούβα και ύστερα από ενάμιση χρόνο θα ξαναγυρίσει στην Ισπανία. Το ταξίδι του στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού θα τον φέρει πιο κοντά στις μαρξιστικές ιδέες, καθώς εκεί θα έρθει σε άμεση επαφή με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στα έργα του. Με την επιστροφή του στην Ισπανία θα γνωρίσει μια νέα πολιτική κατάσταση, όπου μετά την πτώση του Πρίμο ντε Ριβέρα και τη φυγή του βασιλιά Αλφόνσο έχει ανακηρυχθεί η δημοκρατία. Αυτό το διάστημα συμμετέχει σε πολιτικές εκδηλώσεις των δημοκρατικών. Το 1932 διορίζεται διευθυντής του πανεπιστημιακού περιοδεύοντος θιάσου «La Barraca» (Η παράγκα) και ταξιδεύει μ’ αυτόν σ’ όλη την Ισπανία παρουσιάζοντας με μεγάλη επιτυχία έργα του Θερβάντες, του Τίρσο ντε Μολίνα και πολλών άλλων. Η Barraca διήρκησε περίπου δύο χρόνια και στη συνέχεια ο Λόρκα δημιούργησε ένα νέο θίασο με τον οποίο ταξίδεψε για λίγο στην Αργεντινή, παρουσιάζοντας διάφορα έργα μεταξύ των οποίων και το δικό του «Ματωμένο Γάμο». Το 1935 δημοσίευσε το «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας», το οποίο έγραψε για τον ποιητή και φίλο του που σκοτώθηκε από ταύρο στην αρένα. Εκείνη τη χρονιά η παράσταση του έργου του «Γέρμα» θα προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση των φασιστών, λόγω του περιεχομένου της, που αντίκειται στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Στις αρχές του 1936 θα γίνουν οι πρώτες αναγνώσεις του έργου του «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» από τον ίδιο σε στενούς του φίλους, το

οποίο θα είναι και το κύκνειο άσμα του. Η κατάσταση που επικρατεί πλέον στην Ισπανία είναι έκρυθμη. Η φασιστική οργάνωση του Πρίμο ντε Ριβέρα, Ισπανική Φάλαγγα, σπείρει τον τρόμο στην Ισπανία. Οι φασίστες έχουν στοχοποιήσει το Λόρκα για τις προοδευτικές του ιδέες και δράσεις αλλά και με αφορμή την ομοφυλοφιλία του. Ο συγγραφέας συμμετείχε εκείνη την περίοδο σε διαδηλώσεις του εργατικού κινήματος, ενώ με τον πύρινο λόγο του καταδίκαζε το φασισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το μανιφέστο Ισπανών συγγραφέων εναντίον του φασισμού που απήγγειλε ο ίδιος. Τον Ιούλιο του 1936 ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος με την πραξικοπηματική δικτατορία του Φράνκο. Το πραξικόπημα τον βρίσκει να επιστρέφει στη Γρανάδα για να χαιρετήσει την οικογένειά του, παρά την επικινδυνότητα που αυτό εμπεριείχε. Μερικές μέρες αργότερα ο Λόρκα συλλαμβάνεται από τους Φαλαγγίτες στο σπίτι της φιλικής οικογένειας των Ροσάλες, στην οποία είχε ζητήσει καταφύγιο και τελικά τουφεκίζεται πισώπλατα στο Βιθνάρ την αυγή της 19ης Αυγούστου. Ο Λόρκα συγκαταλέγεται στους Avan-garde καλλιτέχνες της εποχής του, ενώ το ύφος των έργων του είναι ρεαλιστικό, εμπλουτισμένο με πολλά υπερρεαλιστικά στοιχεία και πολλούς συμβολισμούς. Στοιχεία που αποτελούν έμπνευση για τον συγγραφέα είναι η φύση κι ο έρωτας, που σε πολλά έργα του αποτελεί την αφορμή για να αναδειχθούν κοινωνικά στερεότυπα της εποχής. Επίσης εμπνέεται από την τσιγγάνικη και λαϊκή ισπανική παράδοση, ενώ τα έργα του διαπνέονται από την κατανόηση της κατάστασης των φτωχών και την ανάδειξη των προβλημάτων τους, κάτι που του μετέδωσε η μητέρα του. Ο Λόρκα είναι από τους πιο πολυμεταφρασμένους θεατρικούς συγγραφείς, ενώ τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί και από πολλούς Έλληνες συνθέτες. Με αφορμή την παράσταση «Ματωμένος Γάμος», για πρώτη φορά το 1948 μελοποιούνται πέντε ποιήματά του, από τον Μάνο Χατζιδάκι σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου, έργο που εκδίδεται εν τέλει το 1965. Το 1967 ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί το «Romancero Gitano» σε απόδοση Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο όμως παρέμεινε ανέκδοτο λόγω της δικτατορίας. Τελικά κυκλοφόρησε το 1975 με ερμηνεύτρια τη Μαρία Φαραντούρη και το 1978 με την Αρλέτα. Ακόμα, με την μελοποίηση του Λόρκα ασχολήθηκε και ο Γιάννης Γλέζος με ερμηνευτές, τους Γιάννη Πουλόπουλο και Μαρία Δημητριάδη, όπως και ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Μάνος Λοΐζος, ο Χρήστος

Λεοντής και πολλοί άλλοι. Βέβαια αξίζει να αναφερθεί, ότι ο Λόρκα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για τον ποιητή Νίκο Καββαδία, η οποία πήρε τη μορφή του ομώνυμου ποιήματός του. Ο Λόρκα κατέχει δικαίως μια θέση ανάμεσα στους καλλιτέχνες που με το έργο και τη στάση τους αντιτάχθηκαν στην αδικία και προασπίστηκαν τα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων και των αγώνων τους, δίνοντάς έμπνευση στις επόμενες γενιές να συνεχίσουν αυτούς τους αγώνες. Μυρσίνη Α., Αριάδνη Α. «Το θέατρο παίρνει τα λόγια από το άψυχο χαρτί και τα μεταμορφώνει σε ζωντανή ανθρώπινη έκφραση» «Είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης» «Το τραγούδι που ποτέ δε θα το πω Αποκοιμήθηκε στα χείλη μου Τραγούδι από ζωντανά άστρα Πάνω σε μια αιώνια μέρα» «Σηκωθείτε! Σηκωθείτε! Σηκωθείτε! Γκρεμιζόμαστε από τις σκάλες Για να φάμε το μουσκεμένο χώμα Ή ανηφορίζουμε την κόψη του χιονιού Με τις πλήθιες πεθαμένες ντάλιες. Όμως μήτε λησμονιά υπάρχει μήτε όνειρο.» Σημαντικά έργα Ποιήματα • Poeta en Nueva York. - «Ποιητής στη Νέα Υόρκη» • Llanto por Ignacio Sánchez Mejías - «Μοιρολόι για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας» • Romancero gitano - «Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι» • Duente - «Ντουέντε» Θεατρικά έργα • El maleficio de la mariposa – Τα Μάγια της Πεταλούδας

Σήμα, Σφήνα, Πυξίδα: Γενέθλια πολιτιστικής αντιπρότασης!

ο Σάββατο 29 Μαρτίου 2019 και την Κυριακή 30 Μαρτίου 2019, Σφήνα και Πυξίδα, οι πολιτιστικοί χώροι της Πορείας σε Γιάννενα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, γιόρτασαν τα πρώτα γενέθλιά τους, συμπληρώνοντας αμφότεροι ένα γεμάτο πολιτιστικό έτος. Το μεγαλύτερο αδελφάκι τους στην Αθήνα, το Σήμα, είχε εορτάσει ήδη από τον Δεκέμβριο του 2018 τη συμπλήρωση δύο ετών πολιτιστικής δράσης. Και οι τρεις πολιτιστικοί χώροι της Πορείας προσπάθησαν, και -εκτιμούμε πως- σε σημαντικό βαθμό τα κατάφεραν, να προσφέρουν με συστηματικό τρόπο ένα πλούσιο, ζωντανό, ουσιαστικώς πολιτιστικό πρόγραμμα εκδηλώσεων, καταθέτοντας πρακτικώς την πολιτιστική αντιπρόταση της Πορείας,

κόντρα στην ηττοπάθεια έως απάθεια των καιρών, κόντρα στην υποκουλτούρα και τα πολιτιστικά σκουπίδια με τα οποία βομβαρδίζεται ανηλεώς η νεολαία και γενικώς η ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία. Βαδίζοντας πλέον στο δεύτερο ή τρίτο έτος της πολιτιστικής μας πορείας, και ενώ πολιτιστικά «σκιρτίσματα» της Πορείας εκδηλώνονται σιγά σιγά και σε άλλες πόλεις πέρα από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα, θέλουμε να συνεχίσουμε να θέτουμε υψηλά τον πήχη της πολιτιστικής μας απαίτησης και να προσπαθούμε κάθε φορά να ανταποκρινόμαστε στην αξίωσή μας αυτή. Συνεχίζουμε! 43

περιοδικό

Για το Γερμανικό Επαναστατικό Τραγούδι πό την εποχή του πολέμου των χωρικών το Μεσαίωνα και τον ηγέτη τους τον Τόμας Μίντσερ (1490-1525). Από τους επαναστατημένους Αναβαπτιστές της πόλης του Μίνστερ και τον ευγενή ιππότη επαναστάτη Φλόριαν Γκάιερ (1490- 1525) της Μαύρης Ορδής που πολέμησε και τελικά πέθανε υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των καταπιεσμένων αγροτών -γράφτηκαν τραγούδια για αυτόν. Και από την επανάσταση του 1848, τους αγώνες του Γερμανικού λαού για την ενοποίηση της κομματιασμένης Γερμανίας, μέχρι την εξέγερση των Γερμανών κομμουνιστών των Σπαρτακιστών (Ιανουάριος 1919). Από τα Γερμανικά Σοβιέτ στο Κίελο και αλλού, τους δολοφονημένους κομμουνιστές ηγέτες Ρόζα Λούξεμπουργκ (1871-1919) και Καρλ Λίμπκνεχτ (1871-1919) και μέχρι τους Γερμανούς αντιφασίστες με πρώτους τους κομμουνιστές στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα των κατακτημένων λαών και αγωνίστηκαν με αυτοθυσία ενάντια στο Ναζιστικό τέρας μέσα στην πιο βαθιά παρανομία -ήταν οι πρώτοι που γεύτηκαν στο πετσί τους τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Νταχάου ήδη από το 1933 και τον κομμουνιστή ηγέτη Έρνστ Τέλμαν (1886-1944) Γενικό Γραμματέα του ΚΚ Γερμανίας που θα δολοφονηθεί στο Μπούχενβαλντ στις 18 Αυγούστου 1944. Για πάνω από 11 χρόνια ο Τέλμαν βρισκόταν στις φασιστικές φυλακές. Οι Γερμανοί κομμουνιστές γνώριζαν την αφοβία και τη σταθερότητα του συντρόφου Τέλμαν και την πίστη του στη νίκη της δίκαιης υπόθεσης της εργατικής τάξης και στη νίκη της Σ. Ένωσης. Οι φασίστες τον φοβόντουσαν ακόμα και μέσα στη φυλακή γι’ αυτό και τελικά τον μετέφεραν στις 17 Αυγούστου 1944 στο Μπούχενβαλντ έξω από τη Βαϊμάρη και τον δολοφόνησαν την επομένη. Ο Γερμανικός λαός έχει δημιουργήσει στο πέρασμα των αιώνων με τους αγώνες του και τις θυσίες του μια πλούσια επαναστατική παράδοση και έναν πλούτο επαναστατικών τραγουδιών, τραγούδια της εξέγερσης, τραγούδια για την ανεργία, τη φτώχεια, τη μετανάστευση, τραγούδια που απαιτούσαν τη γερμανική ενοποίηση, τραγούδια για την επανάσταση, για την αλληλεγγύη, τραγούδια για τον Τέλμαν. Εξάλλου η Γερμανία είναι η χώρα όπου γεννήθηκαν οι δυο μεγάλοι επαναστάτες θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού και διαλεκτικού υλισμού, ο Κάρλ Μάρξ και ο Φρίντριχ Έγκελς, ιδρυτές της Α΄ και Β΄ Διεθνούς.

TO TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Στίχοι: Μπέρτολτ Μπρεχτ. Μουσική: Χάνς Άισλερ (Hanns Eisler) Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή Γροθιά μου η γροθιά σου Δίπλα φίλε στάσου Η πείνα είναι ντροπή Όταν σφίξουμε τα χέρια Οι λαοί αυτής της γης Θα γίνει παράδεισος μας Κι αφεντάδες της εμείς Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή Γροθιά μου η γροθιά σου Δίπλα φίλε στάσου Η πείνα είναι ντροπή Έχουν ρίξει τη διχόνοια Και μας τρων’ οι δυνατοί Δούλος τους εσύ να μείνεις Και αφεντάδες να ’ναι αυτοί Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή Γροθιά μου η γροθιά σου Δίπλα φίλε στάσου Η πείνα είναι ντροπή Δούλοι και προσκυνημένοι Βάρη άχρηστα της γης Μαύρη μοίρα τους προσμένει Σαν θα ενωθούμε εμείς Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή Γροθιά μου η γροθιά σου Δίπλα φίλε στάσου Η πείνα είναι ντροπή Προλετάριε προχώρα Με τη γνώση πας μπροστά Μονιασμένη και ενωμένη Θα νικήσει η εργατιά Βιάσου ήρθ’ η σειρά σου Έμπα και συ στη γραμμή Για να γίνεις ο αφέντης Στη δική σου την πατρίδα Στη δική σου τη ζωή Το τραγούδι της αλληλεγγύης έγινε ένας δημοφιλής εργατικός ύμνος που τραγουδιόταν σε διαδηλώσεις και συλλαλητήρια σε όλη την Ευρώπη. Η μουσική είναι του Αυστριακού συνθέτη Hanns Eisler κομμουνιστή συνεργάτη και στενού φίλου του Μπρεχτ. Ο Hanns Eisler γεννήθηκε στη Λειψία στις 6 Ιουλίου 1898 και πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου 1962. Έγραψε μουσική για έργα του Μπρεχτ. Το 1928 άρχισε να διδάσκει στη Μαρξιστική Σχολή Εργατών του ΚΚ Γερμανίας στο Βερολίνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 μαζί με τον Μπρεχτ θα γράψουν τα τραγούδια της διαμαρτυρίας. Το τραγούδι της αλληλεγγύης είναι ένα από αυτά. Είναι τραγούδια για τους φτωχούς, τους ανέργους, για τα λαϊκά στρώματα που εκείνη την περίοδο πλήττονταν άγρια από τη μεγάλη οικονομική κρίση. Μετά το 1933 η ποίηση του Μπρεχτ και η μουσική του Hanns Eisler θα απαγορευόταν από το ναζιστικό κόμμα. Ο Μπρεχτ πηγαίνει στη Δανία ενώ ο Hanns Eisler ταξιδεύει δουλεύοντας στην Ευρώπη, Πράγα, Βιέννη, Παρίσι, Λονδίνο, Μόσχα, Ισπανία, Δανία, Μεξικό, ΗΠΑ. Ο Hanns Eisler έγραψε ένα έργο πάνω σε κείμενο του θρυλικού Αμερικανού εργάτη -τραγου-

δοποιού Τζο Χίλλ, έγραψε το τραγούδι «Γλυκιά Χώρα της Ελευθερίας» (Sweet Liberty Land) που έγινε ο ύμνος του ΚΚ ΗΠΑ, έγραψε τον Εθνικό Ύμνο της Ανατολικής Γερμανίας κ.ά. TO TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Στίχοι: Μπέρτολτ Μπρεχτ. Μουσική: Κουρτ Βάιλ (Κurt Julian Weill) Aφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα Και ανάγκη σου πρώτη το ψωμί Από τα λόγια τα παχιά Μην περιμένεις τροφή Γι’ αυτό εμπρός μάρς αριστερά Ειν’ η θέση σου εκεί Στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς Αφού εργάτης είσαι και εσύ Aφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα Σαν σκουλήκι δεν θες να σε πατούν Δεν θέλεις δούλους να έχεις εσύ Μα ούτε και αφεντικά Αφού είσαι εργάτης εργάτη Το δίκιο σου δε θα βρεις πουθενά Μονάχη της η εργατιά, κερδίζει την λευτεριά Το τραγούδι γράφτηκε το 1934 μετά από παράκληση του θεατρικού παραγωγού Erwin Piscator στον Μπρεχτ να συνθέσει κάτι για τη Διεθνή Εργατική Μουσική Ολυμπιάδα στο Στρασβούργο το 1935 όπου και θα τραγουδηθεί από 3.000 εργάτες. Θα κυκλοφορήσει σε δίσκο το 1937 στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου από τον Ερνστ Μπους, μαχητή των Διεθνών Ταξιαρχιών. Η μουσική είναι του Κουρτ Βάιλ, Γερμανοεβραίου συνθέτη και συνεργάτη του Μπρεχτ σε πολλά θεατρικά έργα. Ο Κurt Julian Weill γεννήθηκε στο Ντεσάου στις 2 Μαρτίου 1900 και πέθανε στη Ν. Υόρκη στις 3 Απριλίου 1950. Έγραψε μουσική για θεατρικά όπως η «Όπερα της πεντάρας», «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα» κ.ά. Θανάσης Κ.

ΟΔΥΣΣΕΙΑ Χ

Παγίδεψες τη συνείδησή μου στο άψυχο ξόανο της φθοράς του χρόνου ενώ το πνεύμα μου αιωρείτω πάνω από τις αλύτρωτες κραυγές των κολσμένων. Πήρες τη λάμψη από τα μάτια της Τερψιχόρης και την κατακρέμνισες στον καιάδα της ανομίας. Εσύ δαίμονα του ανέμου σκόρπισες τις ελπίδες των ανθρώπων κι εγώ τώρα σαν δεύτερος Οδυσσέας ξεκινώ ταξίδι για τις ξαναμαζέψω. Μόνο που τώρα, αλί μου, είμαι πιο ευάλωτος στις πλανεύτρες Σειρήνες. Κωνσταντίνος Νεκτάριος

ΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ ΤΣΑΚΑΛΩΦ

ίναι το πρώτο ραντεβού με την γυναίκα που αγαπούσα μια ζωή. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Η θάλασσα, το ελαφρύ αεράκι, το πρόσωπό της. Θα έλεγε κανείς πως είναι ένα όνειρο που πραγματοποιείται. Κι όμως, το βλέμμα μου εχει καρφωθεί στην εξωτερική υγρασία του ποτηριού, ένα ανεξήγητο πάγωμα του βλέμματος. Όχι πάλι, όχι τώρα! Το παλιό γνώριμο αρρωστημένο συναίσθημα με κατακλύζει. Το μυαλό μου ξαναγυρνά σ’ εκείνη την καταραμένη νύχτα. Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν γύριζα στο σπίτι. Έξω έριχνε χιονόνερο και φυσούσε μανιωδώς, αλλά για άλλη μία φορά είχα επιλέξει να μην πάρω το λεωφορείο. Περπατούσα μέσα σ’ αυτόν τον χαμό σαν να μη με ένοιαζε. Πάντοτε με διέκρινε ένα αίσθημα ματαιότητας. Συνήθως όταν ξεκλείδωνα για να μπω μέσα στο σπίτι ένιωθα ανακούφιση, όχι όμως εκείνη τη φορά. Όταν μπήκα μέσα με κυρίευσε η απελπισία. Γιατί; Τι μου συμβαίνει; Αναρωτήθηκα. Για να χαλαρώσω έκανα ό,τι πιο κλισέ μπορεί να φανταστεί κανείς, έβαλα ενα ποτό. Έτσι όπως το κρατούσα στο χέρι και χωρίς να βγάλω το βρεγμένο μου πανωφόρι, κινήθηκα ασυναίσθητα προς το παράθυρο. Τα φώτα του δρόμου τρεμόπαιζαν και τα δέντρα πάλευαν να κρατηθούν στη θέση τους από τον αέρα που λυσσομανούσε. Αλλά ξάφνου η ματιά μου εντόπισε ένα ζευγαράκι στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Ο άντρας κρατούσε σφιχτά στα χέρια του την κοπέλλα

και την φιλούσε. Πώς μπορούνε σ’ αυτές τις συνθήκες; Σκέφτηκα. Αυτή η νύχτα είναι καλή μόνο για να πεθάνεις, όχι για να φιλάς μία γυναίκα. Έκλεισα βίαια την κουρτίνα σε μια προσπάθεια να καταπνίξω αυτήν την σκέψη. Έβγαλα το παλτό μου και κάθισα στην πολυθρόνα του σαλονιού. Οι σκέψεις άρχισαν να με κυριεύουν, άναρχες και μολυσμένες από αυτολύπηση. Ξαφνικά ακούστηκε ένας οξύς συνεχόμενος ήχος, ένα ξυπνητήρι που χτυπούσε καθημερινά στις τέσσερις τα ξημερώματα από το διπλανό διαμέρισμα. Πώς πέρασε έτσι η ώρα; Κάτι δεν πάει καλά. Όλο έλεγα να κάνω παρατήρηση στον γείτονα αλλά ποτέ δεν το έκανα. Το αίσθημα της ματαιότητας που λέγαμε. Τώρα όμως βρίσκομαι ξανά στο τραπεζάκι της ταβέρνας δίπλα στη θάλασσα... -Είσαι καλά; Λύσανδρε μ’ ακούς; Φωνάζει η Μαρίνα! Τι εγωισμός, ούτε τ’ όνομά της δεν ανέφερα και πριν είπα ότι την αγαπούσα μια ζωή. Ξαναχτυπά το ξυπνητήρι! Τώρα ξέρω σίγουρα ότι είμαι ξύπνιος. Κάθομαι και πάλι στην πολυθρόνα. Τι ήταν αυτό; Όνειρο μέσα στο όνειρο ή χειρότερα, εφιάλτης μέσα στον εφιάλτη. Τι σημασία έχει πια; Η μέρα μου ξεκινά και πάλι. Όσο κουραστική και ανιαρή αν προμηνύεται είναι μια λύτρωση για μένα. Η νύχτα με τρομάζει. Κωνσταντίνος-Νεκτάριος 45

περιοδικό

ANPO 1 On the Steps 1960 Nakamura Hiroshi Η δεκαετία του 1950 έχει γίνει μια χαμένη δεκαετία στις ιστορικές αναμνήσεις της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί. Η δεκαετία του ’50 επισκιάστηκε από τη δραματική αμερικανική κατοχή που ακολούθησε την ήττα της χώρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που διάρκεσε μέχρι το 1952. Και κατακλύστηκαν από αυτό που ακολούθησε: οι πολιτικές «διπλασιασμού του εισοδήματος» που ξεκίνησαν το 1960 και για πρώτη φορά επέστησαν τη διεθνή προσοχή στην οικονομική ανασυγκρότηση της Ιαπωνίας. Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν μια βασανισμένη και ταραχώδης δεκαετία. Πικρές αναμνήσεις από τον πρόσφατο πόλεμο που έληξε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχουν αναδιπλωθεί στο θέαμα ενός αγώνα πυρηνικών εξοπλισμών του ψυχρού πολέμου και ενός καυτού πόλεμου δίπλα στην Κορέα (που εκτείνεται από το 1950 έως το 1953). Η συνέχιση της παρουσίας ενός μαζικού δικτύου στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ προκάλεσε τεράστια διαμάχη, όπως και η δέσμευση της συντηρητικής κυβέρνησης να επανεξοπλίσει την Ιαπωνία υπό την αμερικανική στρατιωτική αιγίδα. Οι πρώην ηγέτες της πρόσφατης επιθετικότητας της Ιαπωνίας επέστρεψαν στο πολιτικό τιμόνι -που συμβολιζόταν πιο δραματικά από την ανύψωση του 1957 στην πρωθυπουργία του Kishi Nobusuke ο οποίος είναι γνωστός για την άγρια κυριαρχία του στο Μαντσουκούο. Με την ονομασία Μαντσουκούο («Κράτος της Μαντζουρίας») ανακηρύχθηκαν στις 18 Φεβρουαρίου του 1932 από την Ιαπωνία ως ανεξάρτητο κράτος, τα εδάφη της Μαντζουρίας που είχαν καταληφθεί από τα ιαπωνικά στρατεύματα το προηγούμενο έτος, γενόμενο ουσιαστικά προτεκτοράτο αυτής. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Kishi φυλακίστηκε για τρία χρόνια ως ύποπτος κατηγορίας εγκλημάτων πολέμου. Ωστόσο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ τον απελευθέρωσε καθώς θεωρούσαν τον Kishi ως τον καλύτερο άνθρωπο να οδηγήσει μια μεταπολεμική Ιαπωνία σε μια φιλοαμερικανική κατεύθυνση. Συνέχισε να εδραιώσει το ιαπωνικό συντηρητικό στρατόπεδο κατά των αντιληπτών απειλών του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιαπωνίας στη δεκαετία του 1950 και πιστώνεται ως βασικός παίκτης στην έναρξη του «Συστήματος του 1955», της παρατεταμένης περιόδου κατά την οποία το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα ήταν συντριπτικά κυρίαρχο πολιτικό κόμμα στην Ιαπωνία. 2 Ishii Shigeo “Decoy”, 1961 (detail)

Εάν η Ιαπωνία της δεκαετίας του 1950 γενικά έχει πέσει σε μια μαύρη τρύπα της μνήμης, τόσο περισσότερο ισχύει αυτό για τις έντονες διαμαρτυρίες της βάσης που αντιτίθενται στην ενσωμάτωση της Ιαπωνίας στην αμερικανική πολιτική ψυχρού πολέμου. Για πολλούς Ιάπωνες η δεκαετία του 1950 έμοιαζε με μια εποχή «εμφυλίου πολέμου» -όχι κυριολεκτικά με στρατιωτική έννοια, τότε σίγουρα πολιτικά και ιδεολογικά. Αυτό ήταν μια μακριά κραυγή από το συναινετικό και αρμονικό μέρος μυθοποιημένο από μεταγενέστερους εκθέτες μιας μονολιθικής «Ιαπωνίας Inc». Οι «ζωγράφοι ρεπορτάζ» ήταν μια ευρεία ετικέτα που προσαρτήθηκε σε αριστερούς καλλιτέχνες της εποχής που απέρριψαν τη συμβατική αισθητική, ενώ μαρτυρούσαν την εκδήλωση στρατιωτικών και πολιτικών γεγονότων. Τα έργα τέχνης που παρήγαγαν στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό θαμμένα σε μουσεία και ακόμη και στον δικό τους χρόνο είχαν λίγες ευκαιρίες να εκθέσουν το έργο τους και βρήκαν λίγους πρόθυμους να το αγοράσουν. Ωστόσο, η σφριγηλότητα, το όραμα, η ακεραιότητα και η πρωτοτυπία είναι εξαιρετικά. Με τους ξεχωριστούς τρόπους τους, οι τέσσερις εδώ ανοίγουν ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ που παρουσιάζονται παράθυρο σε αυτά τα ταραγμένα, παραμελημένα χρόνια. Το ακρωνύμιο ANPO, γνωστό σε όλους τους Γιαπωνέζους μιας ορισμένης ηλικίας, προέρχεται από το ιαπωνικό όνομα της διμερούς συνθήκης αμοιβαίας συνεργασίας ΗΠΑ-Ιαπωνίας Ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία η Ιαπωνία δεσμεύτηκε να ανασυστήσει και να φιλοξενήσει στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Στην ιαπωνική γλώσσα, η αναφορά στον «αγώνα του ANPO» επικεντρώνεται συνήθως στις διαμαρτυρίες ενάντια στην ανανέωση της συνθήκης ασφάλειας που συγκλόνισε το έθνος το 1960, κορυφώνοντας σε ταραχές στο Τόκιο. Οι «ξεχασμένοι ζωγράφοι ρεπορτάζ» μεταδίδουν την βαθύτερη ιστορία αυτού του παθιασμένου κινήματος των διαδηλώσεων κατά των βάσεων, εναντίον της επανασυγκράτησης, κατά της διαφθοράς. ΙΑΠΩΝΙΑ 1950 Το 1958, ο Nakamura Hiroshi, ένας από τους καλλιτέχνες που παρουσιάζονται παρακατω, παρήγαγε μια σουρεαλιστική ζωγραφική με τίτλο «Η Εποχή του Εμφυλίου Πολέμου», αναφερόμενη στην κατάσταση στην Ιαπωνία. Ο αρχικός του τίτλος ήταν «Μεταπολεμική Επανάσταση», αλλά ο Nakamura αποφάσισε ότι αυτό το έκανε υπερβολικό. Ο «εμφύλιος πόλεμος», από την άλλη πλευρά, πρότεινε ένα είδος κάθαρσης μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης, στον οποίο ο αγώνας δεν συνεπαγόταν τίποτα λιγότερο από το αν η Ιαπωνία θα μπορούσε να γίνει ένα πραγματικά ειρηνικό και δημοκρατικό έθνος αν παρέμενε κλειδωμένο στην στρατιωτική αγκαλιά των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως πολλοί από τους συμπατριώτες του, ο Nakamura επικρίθηκε έντονα τις συντηρητικές κυβερνήσεις που κυριάρχησαν στην ιαπωνική πολιτική από το 1948 και διαπραγματεύτηκαν τους όρους υπό τους οποίους η Ιαπωνία ανέκτησε κυριαρχία το 1952, μετά από έξι χρόνια και οκτώ μήνες κατοχής από τους ηγέτες των ΗΠΑ Πόλεμος ΙΙ. Όπως το είδε η πολιτική αριστερά, το τιμημα που πληρώθηκε για την ονομαστική κυριαρχία ήταν ψεύτικη ανεξαρτησία. Σύμφωνα με τη διμερή συμφωνία ασφάλειας μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας που ήταν η αντιπαροχή της Ουάσινγκτον για την κατάργηση της Κατοχής, η Ιαπωνία συμφώνησε (1) να ενταχθεί κάτω από την αμερικανική αιγίδα, (2) να επιτρέψουν τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ σε

ολόκληρη τη χώρα, (3) να παραδώσει την de-facto κυριαρχία στην Οκινάουα, η οποία είχε καταστεί η σημαντικότερη «εμπρόσθια» προβολή της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης στην Ασία, (4) να βασιστεί στην αμερικανική «πυρηνική ομπρέλα» για ασφάλεια, και (5) να δεχθεί τον οικονομικό και πολιτικό «περιορισμό» της Κίνας, όπου οι Κομμουνιστές είχαν αναδειχθεί νικηφόροι το 1949. Οι περισσότεροι συντηρητικοί που ενέκριναν τους όρους αυτούς συμφώνησαν ότι η συνθήκη για την ασφάλεια και οι συμπληρωματικές διμερείς συμφωνίες της (που επεκτείνονται το 1954) ήταν άδικες. Ήταν ευρέως αναγνωρισμένο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες απέκτησαν πιο εκτεταμένα στρατιωτικά δικαιώματα και προνόμια στην κυρίαρχη Ιαπωνία από ό,τι είχε ζητήσει από οποιονδήποτε από τους άλλους εταίρους της στο ψυχρό πόλεμο. Ωστόσο, δεδομένης της παγκόσμιας κατάστασης, οι συντηρητικοί δεν είδαν εναλλακτική λύση να πληρώνουν υψηλό τίμημα για να ξεφύγουν από την ταπείνωση της παρατεταμένης κατοχής. Η Σοβιετική Ένωση είχε δοκιμάσει το πρώτο πυρηνικό της όπλο το 1949, το ίδιο έτος που ιδρύθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Ο κορεατικός πόλεμος ξέσπασε τον Ιούνιο του 1950, αντλώντας τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη συνέχεια την Κίνα και συνεχίστηκε μεχρι το 1953. Μόλις πέντε χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου στην Ασία, όχι μόνο ως απαραίτητη στρατιωτική βάση, αλλά και ως το προβλεπόμενο «εργαστήριο» του μη κομμουνιστικού ασιατικού κόσμου. Ακόμη και ο ισχυρός αντι-κομμουνιστικός και φιλοαμερικανός πολιτικός ηγέτης Yoshida Shigeru, ο οποίος υπηρέτησε αδιάλειπτα ως πρωθυπουργός από τα τέλη του 1948 έως τα τέλη του 1954, έκρινε υπερβολικά τα αιτηματα της Ουάσινγκτον. Ήταν πρόθυμος να ανταλλάξει την Οκινάουα για αμερικανικές εγγυήσεις προστασίας, αλλά δεν καλωσόρισε τις εκτεταμένες αμερικανικές βάσεις στα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, δεν υποστήριξε την απομόνωση της Κίνας και θεώρησε τις απαιτήσεις της Ουάσινγκτον για ταχεία ανανέωση ως ιδιαίτερα ανόητες, ενώ σκληρές αναμνήσεις από τον πρόσφατο μιλιταρισμό της Ιαπωνίας ήταν ακόμα ζωντανέςς, εσωτερικά και μεταξύ των γειτόνων του έθνους. Σε έναν προβληματισμό σχετικά με την κατάσταση της χώρας που γράφτηκε λίγο μετά την αποχώρησή του από το πρωθυπουργικό αξίωμα, ο Yoshida χρησιμοποίησε γλώσσα ανάλογη με την εμφάνιση του «εμφυλίου πολέμου» του Νακαμούρα. Ένας ιδεολογικός «38ος παράλληλος» είχε χωρίσει την ιαπωνική κοινωνία σε δύο, παρατήρησε, παίρνοντας τη ζοφερή του μεταφορά από το τμήμα της Κορέας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν η ελπίδα και η προσδοκία του Yoshida και των συναδέλφων του συντηρητικών ότι οι πιο φρικτές και κατάφωρα ανισότητες της σχέσης ασφαλείας ΗΠΑ-Ιαπωνίας θα διορθωθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ημερομηνίαστόχος ήταν το 1960, όταν η διμερής συνθήκη θα προέβαινε σε αναθεώρηση -και η πορεία προς αυτή την ημερομηνία αποδείχθηκε πιο επίπονη και αμφισβητούμενη από ό,τι περίμενε κανείς, καθώς μια σειρά από ιδιαίτερα προκλητικά στρατιωτικά περιστατικά προκάλεσε εγχώρια εχθρότητα έναντι των στρατιωτικοποιημένων Σχέσεων ΗΠΑ-Ιαπωνίας. Αυτός είναι ο χώρος όπου οι καλλιτέχνες που εισήγαγαν εδώ παρήγαγαν τους πίνακες διαμαρτυρίας τους. Η γένεση του λεγόμενου ειρηνευτικού κινήματος στη μεταπολεμική Ιαπωνία χρονολογείται από τα τέλη του 1949, όταν τα σχέδια των ΗΠΑ για να μετατρέψουν την Ιαπωνία σε προπύργιο εναντίον του κομμουνισμού έγιναν για πρώτη φορά

σαφή. Οι διαμαρτυρίες έγιναν εντονότερες όταν οι όροι της συνθήκης ασφαλείας που είχαν διαπραγματευτεί κρυφά το 1951 και το 1952 και έγιναν ακόμα πιο έντονοι τα επόμενα χρόνια, καθώς η συγκεκριμένη παρουσία ενός απροσδόκητα εκτεταμένου ιστού αμερικανικών βάσεων και εγκαταστάσεων προέκυψε. 3 Ikeda Tatsuo “American Soldier, Child, Barracks”, 1953 (detail).

(Συχνά στερημενες απο πατέρες ή μεγαλυτερα αδελφια για να τους παρέχουν, κάποιες στράφηκαν στους ξένους για οικονομική υποστήριξη για τον εαυτό τους και τους εξαρτώμενους από αυτες. Η απεικόνιση του Ikeda της νεαρής γυναίκας στην περιστασιακή αγκαλιά του Τζι-άι (αγγλ. G.I. ονομάζονται οι αμερικανοί στρατιώτες. Η ονομασία προέρχεται από συντόμευση των αγγλικών λέξεων «Government Issue» ή «General Issue», αλλά αρχικά ήταν συντόμευση του «galvanized iron» (γαλβανισμένος σίδηρος), φράση που χρησιμοποιούσαν οι υπηρεσίες επιμελητείας του στρατού των ΗΠΑ για αναλώσιμο εξοπλισμό και είδη) συλλαμβάνει την αναποφασιστικότητά της, σκισμένη ανάμεσα σε μίζερη ευγνωμοσύνη και εξευτελιστική ταπείνωση. Το αμερικανικό αυτοκίνητο υποδηλώνει ευημερία, ενώ οι στρατώνες φαίνεται άθλια. Η ταυτότητα του παιδιού στο δρόμο και το αν μπορεί να είναι μικτού αίματος είναι ασαφής). Όταν οι Αμερικανοί εγκατέλειψαν τελικά τον άμεσο έλεγχο της Ιαπωνίας στις τελευταίες ημέρες του Απριλίου 1952, άφησαν μια μεικτή κληρονομιά από την πραγματική φιλία και την καλή θέληση, αφενός, και την απογοήτευση και την εχθρότητα από την άλλη. Ο τελευταίος ξέσπασε ανοιχτά μέσα σε λίγες μέρες -την 1η Μαΐου, γνωστό από τότε ως «Η Αιματηρή Πρωτομαγιά»- όταν οι συνδικαλιστές διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία στο Τόκιο σε μια ημερήσια αντιπαράθεση που άφησε πολλούς διαδηλωτές νεκρούς. Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που πυροδότησε τους διαδηλωτές ήταν η στρατιωτικοποιημένη φύση του ειρηνικού διακανονισμού. Η «Ημέρα της Αιματηρής Πρωτομαγιάς» σηματοδότησε την αρχή μιας σχεδόν δεκαετίας συνεχόμενων και ασταθών διαδηλώσεων κατά των βάσεων και του επανεξοπλισμού (antiremilitarization) που κορυφώθηκαν σε μαζικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν το Τόκιο τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1960, όταν τέθηκε σε ισχύ η συνθήκη ασφαλείας για ανανέωση. Οι κομμουνιστές και οι αριστεροί έπαιξαν σημαντικούς ρόλους σε πολλές από αυτές τις διαμαρτυρίες. Αυτό που ανησυχούσε πραγματικά η ιαπωνική κυβέρνηση και οι χειριστές της στην 47

περιοδικό

Ουάσιγκτον ήταν ο βαθμός στον οποίο αυτό το κίνημα τροφοδοτούσε τη στήριξη της βάσης -που συχνά διεγείρεται από συγκλονιστικά γεγονότα. Ένα από τα σοβαρότερα από αυτά τα γεγονότα συνέβη τον Μάρτιο του 1954, όταν μια ιαπωνική λέμβος αλιείας τόνου με την ονομασία Lucky Dragon # 5 ακτινοβολήθηκε από πυρκαγιές από μια αμερικανική θερμοπυρηνική δοκιμή (βόμβα υδρογόνου) στην Atoll Bikini, που βρίσκεται μεταξύ Χαβάης και Ιαπωνίας. Τα αλιεύματα του πλοίου ήταν μολυσμένα και φοβήθηκε ευρέως ότι μια τέτοια μόλυνση επεκτάθηκε σε άλλα αλιεύματα στην απέραντη ωκεάνια περιοχή όπου διεξήχθησαν πυρηνικές δοκιμές απο τις ΗΠΑ. Περισσότερο συγκλονιστικό, και τα 23 μέλη του πληρώματος του Lucky Dragon εμφάνισαν συμπτώματα δηλητηρίασης από ακτινοβολία και ο ραδιοεταφορέας του πλοίου πέθανε έξι μήνες μετά από οξεία ασθένεια ακτινοβολίας. («Προσεύχομαι», είπε περίφημα κοντα στο τέλος, «ότι είμαι το τελευταίο θύμα μιας ατομικής βόμβας ή μιας βόμβας υδρογόνου»). Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση προσπάθησε δυναμικά να καλύψει το τεράστιο μέγεθος αυτής της τραγωδίας, η απάντηση στην Ιαπωνία ήταν μια ξέφρενη αντίδραση που περιλάμβανε αίτημα για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων, η οποία αναφέρθηκε ότι υπογράφηκε από ένα εκπληκτικό αριθμό 30 εκατομμυρίων ατόμων, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το ήμισυ του ενήλικου πληθυσμού της Ιαπωνίας. 4 Ikeda Tatsuo “10,000 Count”, 1954 (detail) Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 παρατηρήθηκε εθνική αύξηση της αντι-βασικής δραστηριότητας. Μια από τις πιο δραματικές και πολύ δημοφιλείς από αυτές τις διαμαρτυρίες, γνωστή ως ο αγώνας Sunagawa, προέκυψε σε αντίθεση με τα κυβερνητικά σχέδια για τη δήμευση ιδιωτικών γεωργικών εκτάσεων, προκειμένου να επεκταθούν οι διαδρόμοι στο ήδη τεράστιου αεροδρομιου Tachikawa, στα περίχωρα του Τόκιο. Αρχίζοντας το 1955, τα μέλη των φοιτητών και των εργατικών συνδικάτων εντάχθηκαν υπερ των κατοίκων της Sunagawa, μια πόλη στην άκρη της βάσης, σε μια σειρά αντιπαραθέσεων με την αστυνομία που είχαν αποσταλεί για να προστατεύσουν τους κυβερνητικούς επιθεωρητές. Το 1955 και το 1956, ο γνωστός αριστερος παραγωγός ταινιων Kamei Fumio παρήγαγε τρια ντοκιμαντέρ για τον αγώνα του Sunagawa. Στις 8 Ιουλίου 1957 η αντιπαράθεση αυτή κορυφώθηκε με ταραχές που οδήγησαν σε επτά άτομα που συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για παραβίαση της βάσης των ΗΠΑ, που ήταν κακούργημα σύμφωνα με τους όρους των διμερών ρυθμίσεων ασφαλείας. 5 Nakamura Hiroshi “Sunagawa #5”, 1955 (detail)

Σε μια εντυπωσιακή απόφαση σχετικά με την υπόθεση Sunagawa (που μερικές φορές είναι γνωστη ως «Sunakawa») που παραδόθηκε στις 30 Μαρτίου 1959, το Επαρχιακό Δικαστήριο του Τόκιο διαπίστωσε ότι οι παραβάτες δεν είναι ένοχοι για το λόγο ότι η διατήρηση του «πολεμικού δυναμικού» το άρθρο εννέα του μεταπολεμικού συντάγματος του έθνους -το οποίο σήμαινε ότι η διατήρηση αμερικανικών βάσεων στο πλαίσιο της διμερούς συνθήκης για την ασφάλεια ήταν και αυτή αντισυνταγματική. Προωθούμενη από μια ξέφρενη Ουάσινγκτον, η ιαπωνική κυβέρνηση παρενέβη για να σπεύσει στην υπόθεση απευθείας στο ανώτατο δικαστήριο, το οποίο ανακάλεσε την απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου με πρωτοφανή ταχύτητα και -σε μια απόφαση μεγάλης έκτασης που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1959, ακριβώς την παραμονή της κυβέρνησης. Το χρονοδιάγραμμα για την ανανέωση της συνθήκης για την ασφάλεια του 1960 - δήλωσε ότι το άρθρο 9 δεν απαγόρευσε στην Ιαπωνία να συμμετάσχει σε αυτοάμυνα, συμπεριλαμβανομένων των συμφωνιών ασφαλείας με άλλες χώρες. (Χρόνια αργότερα πληροφορήθηκε ότι ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Τόκιο είχε συναντηθεί άμεσα με τον αρχηγό του ανώτατου δικαστηρίου της Ιαπωνίας πριν ανατραπεί η απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου). Έξι μήνες πριν από τη σύγκρουση Sunagawa που κορυφώθηκε στις συλλήψεις του Ιουλίου 1957 και την επακόλουθη δικαστική υπόθεση, ένα συγκλονιστικό περιστατικό που σχετίζεται ενός διαφορετικού είδους βίας συγκλόνισε και ενεργοποίησε το κίνημα κατά των βάσεων σε εθνικό επίπεδο. Στις 30 Ιανουαρίου, ένας αμερικανός στρατιώτης που φύλαγε μια πυροβολιστική ομάδα του Στρατού των ΗΠΑ στο νομό Gunma πυροβόλησε και σκότωσε μια 46χρονη μητέρα έξι παιδιων που είχε παραβιάσει το Πεδίο βολής για να συλλέξει τους άδειους κάλυκες που πωλούσε ως παλιοσίδερα. Αυτή η άσχημη πράξη έγινε γνωστή ως το περιστατικό «Girard», απο το όνομα του σκοπευτή, και οδήγησε σε αμφισβητούμενες νομικές διαδικασίες, καθώς και σε οξείες και συχνά επίπονες εντάσεις με τις ΗΠΑ. 6 Nakamura Hiroshi “Gunned Down”, 1957 (detail) Όταν ο Nakamura Hiroshi περιγράφει τη δεκαετία του 1950 ως «εποχή εμφυλίου πολέμου», είχε προφανώς αυτές τις αντιπαραθέσεις σχετικά με τη στρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας στο μυαλό. Ο ίδιος έλαβε τόσο τα περιστατικά Girard και Sunagawa ως υποκείμενα του έργου του, σε δύο εξίσου ισχυρές, αλλά και πολύ διαφορετικές διατυπώσεις διαμαρτυρίας. Η στρατιωτικοποίηση, ωστόσο, ήταν μόνο μία πτυχή του ό,τι ο Nakamura και οι ομοϊδεάτες συμπατριώτες του βρήκαν ενοχλητικό και γκροτέσκο στην Ιαπωνία μετά την κατάληψη. Κοινώς γνωστοί ως «ζωγράφοι ρεπορτάζ» για τον ξεχωριστό αριστερό συνδυασμό του ρεαλισμού και του σουρεαλισμού, αυτοί οι καλλιτέχνες κάλεσαν επίσης την προσοχή στην κοινωνική καταπίεση και τη θλιβερή φτώχεια, στη διαφθορά και στην επιστροφή των πρώην στρατιωτών σε υψηλές πολιτικές θέσεις· και στον «απάνθρωπο μηχανισμό» της μεταπολεμικής κοινωνίας εν γένει. 7 Yamashita Kikuji “The Tale of Akebono Village”, 1953 (detail) Αιμίλιος Α.

Mνημεία σε κίνδυνο! ο παρόν άρθρο δεν αναφέρεται σε μνημεία της Συρίας και του Ιράκ που καταστράφηκαν και συνεχίζουν να καταστρέφονται από τον ISIS - αυτή τη φορά ο λόγος γίνεται για την λεηλασία που υπόκειται η πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας στην «μετα-μνημονιακή εποχή» της. Το φλέγον ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν για πρώτη φορά συζητήθηκε η εκχώρηση 2.329 μνημείων και χώρων πολιτιστικού ενδιαφέροντος στην Εταιρία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ Α.Ε.), η οποία ανήκει στο λεγόμενο Υπερταμείο (ή αλλιώς «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας»). Αυτό σήμαινε ότι με υπουργική απόφαση και τον νόμο 4389/2016 (ως ένα από τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης), μεταβιβάζεται η δημόσια περιουσία, συμπεριλαμβανομένων και μνημείων, ως εγγύηση δανείου του δημοσίου χρέους σε έναν φορέα με «ευελιξία και λογική» ανώνυμης εταιρίας, ώστε να τα διαχειριστεί άνευ όρων για 99 χρόνια. Δηλαδή, η ΕΤΑΔ θα μπορούσε ελεύθερα να εισπράττει τα εισιτήρια των χώρων, να παραχωρεί τα μνημεία για εκδηλώσεις, διαφημιστικές καμπάνιες και ό,τι άλλο μπορεί να αποφέρει κέρδος, κατά παράβαση του άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί μάλλον «φυσική εξέλιξη» των πραγμάτων, έτσι όπως οδηγούν, δηλαδή, τα πράγματα οι δανειστές: η χώρα εμφανίζεται να μην έχει αρκετούς πόρους και πρωτογενή πλεονάσματα, να μην μπορεί να πιάσει τους δημοσιονομικούς της στόχους, με αποτέλεσμα να πρέπει ένας τρίτος φορέας να αναλάβει την εκμετάλλευση, αξιοποίηση και εξυγίανση του πολιτιστικού της αποθέματος, στην προκειμένη περίπτωση. Ύστερα από αντιδράσεις και κινητοποιήσεις υπαλλήλων του Υπουργείου Πολιτισμού, Αρχαιολόγων (Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων), αρχαιοφυλάκων αλλά και τοπικών φορέων (δήμων κτλ.), το ζήτημα οδηγήθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Οι ενάγοντες ζήτησαν την θεσμική κατοχύρωση όλων των ακινήτων του ΥΠΠΟΑ, ενώ κατέθεσαν την επίμαχη λίστα 587 Κωδικών Αριθμών Εθνικού Κτηματολογίου από 37 νομούς της χώρας,

όπως το ανάκτορο της Κνωσού, ο προϊστορικός οικισμός στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, ο αρχαιολογικός χώρος Ελευσίνας, η Σπιναλόγκα, η παλιά πόλη Χανίων, ο Λευκός Πύργος, η παλιά πόλη Κέρκυρας (μεταξύ των οποίων και Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO) κ.ά. Οι εξελίξεις οδήγησαν τα Υπουργεία Πολιτισμού και Οικονομικών να αναδιπλωθούν: λίγο καιρό αργότερα δήλωσαν περήφανα ότι «καμία μεταβίβαση ακινήτου δεν έχει συντελεστεί και ότι το άρθρο 196 του ν. 4389/2016 και η απόφαση του υπουργού Οικονομικών προβλέπουν ρητά την εξαίρεση αρχαιολογικών χώρων, μνημείων, μουσείων κ.λπ. από τη μεταβίβαση στην ΕΤΑΔ». Ακόμα κι έτσι, το πρόβλημα παραμένει μείζον: οι ανακοινώσεις του Υπουργείου Οικονομικών και του Υπερταμείου μιλούν μόνο για την κυριότητα των μνημείων, αποσιωπώντας εσκεμμένα το θέμα της διαχείρισης, δηλαδή του δικαιώματος της οικονομικής τους εκμετάλλευσης. Επιπλέον, στη δημοσιότητα έχει δοθεί ένας ελλειπής κατάλογος 2.329 μνημείων προς παραχώρηση, κι αυτό γιατί τα ακίνητα αναφέρονται όχι ονομαστικά, αλλά με αριθμούς κτηματολογίου, με αποτέλεσμα τα περισσότερα απ’ αυτά να μην μπορούν να ταυτοποιηθούν ούτε από τους ίδιους τους υπαλλήλους του ΥΠΠΟ! Σε κάθε περίπτωση, η εκχώρηση γης και φυσικού πλούτου, η εκποίηση μνημείων, μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, η εν γένει ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας σημαίνει ταυτόχρονη εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, εκποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, υποθήκευση της ιστορικής και συλλογικής μνήμης. Όλοι οι πολίτες οφείλουν να βρίσκονται απέναντι σε τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις που αποκαλούνται «ανάπτυξη» και «επενδύσεις», αλλά στην ουσία απειλούν άμεσα τη δημοκρατία, την αυτοδιάθεση, την εθνική κυριαρχία. Πρέπει να βάλουν φρένο στην πολιτική του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών, της εξάρτησης και της υποτέλειας, που γνωρίσαμε και βιώσαμε την τελευταία 8ετία. Τα βασικά και απόλυτα πολιτισμικά αγαθά της χώρας ανήκουν σε όλους και δεν παραχωρούνται! Ιωάννα Ζ.

«Κοινωνιο-φοβία»

ούμε δήθεν σε μια εποχή που υπερηφανεύεται για τις εξελίξεις σ’ όλους τους τομείς, για τις ανέσεις και για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Σε μια εποχή που το λογικό θα έλεγε πως προβλήματα όπως η μετανάστευση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η παραβίαση των δικαιωμάτων, δεν θα χωρούσαν καν σαν λέξεις στο βιβλίο των απομνημονευμάτων της... Σε μια εποχή που κάθε «ψεύτικη» πλευρά της θα έπρεπε να φωνάζει «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» για όλους. Η αλήθεια είναι όμως οδυνηρή για όλους μας. Άλλο τι θα ήταν, Άλλο τι είναι, πλέον όλοι φέρονται λες και φοβούνται την καθημερινότητα τους. Πρέπει δεν πρέπει δεν ξέρει κανείς αλλά... Φόβος για να ζητήσεις αυτά που δικαιούσαι... Φόβος να μιλήσεις σε κάποιον... Φόβος να «πειράξεις» τον διπλανό σου... Φόβος να υψώσεις τον τόνο της φωνής σου...

Φόβος να ανήκεις σε οποιαδήποτε ομάδα... Φόβος να διαμαρτυρηθείς... Φόβος να νοιαστείς για τον γύρω σου πραγματικά... Φόβος να πεις δυνατά την άποψη σου... ΦΟΒΟΣ- ΦΟΒΟΣ - ΦΟΒΟΣ ΛΑΘΟΣ! όλα αυτά απλά συμβιβασμός... Γιατί απλά δεν σκέφτηκες να βρεις την αληθινή διέξοδο, Και ψάχνεις για τις πλαγιές οδούς... Ξύπνα, άρπαξε κάθε μέρα την ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Μην σκέφτεσαι απλά τι μπορεί να γίνει αύριο. Κάντο εσύ τώρα για όλους!!! Δεν υπάρχει λόγος αυτή η εποχή να χαρακτηρίζεται από φόβο!!! Κώστας Τ. 49

περιοδικό

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

«Αντιιμπεριαλισμός» …α λα καρτ

(Με αφορμή τα τεκταινόμενα στην Βενεζουέλα)

ο εξελισσόμενο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στην Βενεζουέλα προκάλεσε την παγκόσμια κατακραυγή από την πλευρά του αριστερού και δημοκρατικού κόσμου, κάτι το οποίο συνέβη και στη χώρα μας, έστω κι αν αυτό δεν φάνηκε με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, όπως είχαν πραγματοποιηθεί σε προηγούμενες επεμβάσεις των ΗΠΑ. Όσον αφορά την Ελλάδα, η πλειονότητα των οργανώσεων που αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα κατήγγειλε το πραξικόπημα, δεν κράτησε ίσες αποστάσεις, αυτή την στιγμή θεωρεί ότι το κύριο είναι η ήττα του πραξικοπήματος και η προετοιμασία για την αποτροπή μιας ενδεχόμενης στρατιωτικής επέμβασης. Γράφουμε ωστόσο αυτό το κείμενο για να θυμήσουμε τι είπαν και έκαναν αυτές οι δυνάμεις (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τροτσκισμός) σε προηγούμενες επεμβάσεις, τι λένε για το ζήτημα του πολέμου γενικά. Όχι από κάποια «ακαδημαΪκή» διάθεση, αλλά για να τονίσουμε πως για να αντιπαρατεθεί το λαϊκό και το κομμουνιστικό κίνημα με τον ιμπεριαλισμό στο παρόν και στο μέλλον, θα πρέπει να έχει ξεκάθαρες και ορθές θέσεις πάνω σε μια σειρά θεμελιακά ζητήματα, όπως είναι και αυτό του πολέμου. Ευθύς εξ’ αρχής να σημειώσουμε ότι η σημερινή στάση των παραπάνω δυνάμεων έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που έχουν θεωρητικά για αυτά τα ζητήματα, καθώς και με την προηγούμενη στάση τους. Τα προηγούμενα χρόνια πολλάκις αυτές οι δυνάμεις κράτησαν «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στον θύτη (την ιμπεριαλιστική χώρα που επεμβαίνει) και το θύμα (μια κυρίαρχη χώρα που δέχεται την επίθεση) και δεν μπόρεσαν με σαφήνεια να διατυπώσουν τη θέση πως όταν ένας λαός δέχεται τη ιμπεριαλιστική επίθεση, εκείνη την στιγμή καθήκον είναι η πάλη για την ήττα της και όχι οτιδήποτε άλλο. Κι ότι στη βάση ακριβώς της στάσης απέναντι στην εισβολή καθορίζονται εκείνη τη στιγμή οι στόχοι, τα μέτωπα, οι συμμαχίες. Ενδεικτικά λοιπόν, παραθέτουμε ορισμένες θέσεις αυτών των δυνάμεων είτε για το ζήτημα του πολέμου γενικά, είτε όσον αφορά προηγούμενες επεμβάσεις:

Είναι σίγουρο ότι τα κόκκαλα των ανταρτών του ΕΑΜΕΛΑΣ θα τρίζουν καθώς, σύμφωνα με το (σημερινό) ΚΚΕ, υποτάσσονταν στο κεφάλαιο οι κομμουνιστές τότε επειδή έκαναν αντικατοχικό, εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ωστόσο το ερώτημα προκύπτει εκβιαστικά σήμερα στην Βενεζουέλα: τι πρέπει να κάνουν ΤΩΡΑ εκεί οι κομμουνιστές; Να παλέψουν για να γκρεμίσουν τον Μαδούρο και να πάρουν την εξουσία ή να τσακίσουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση-πραξικόπημα; ή μήπως το τελευταίο δεν έχει νόημα γιατί η Βενεζουέλα «δεν είναι σοσιαλιστική»; Το ΚΚΕ θεωρεί ότι παντού και πάντα, ανεξαρτήτως συνθηκών και στιγμής, το άμεσο καθήκον είναι ο σοσιαλισμός. Μάλιστα, αυτή τη τρομερή «αντικαπιταλιστική» του θέση το οδήγησε να κρατά ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και σε αυτές που δέχονται την επίθεση, αφού «όλοι κεφάλαιο είναι». Το να κρατάς όμως ίσες αποστάσεις την ώρα της εισβολής, στρέφεται αντικειμενικά υπέρ του ισχυρού, του εισβολέα. Για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ στήριζε το εθνοπροδοτικό "Κ"Κ Ιράκ, το οποίο την στιγμή της αμερικάνικης εισβολής έκανε «διμέτωπο αγώνα» κατά της επέμβασης και κατά του Σαντάμ. Τελικά, έκανε μονομέτωπο αγώνα κατά του Σαντάμ και γι’ αυτό πήρε Υπουργεία στην κατοχική κυβέρνηση των ΗΠΑ! Η ίδια θέση βέβαια και στην περίπτωση της Λιβύης: «…O πόλεμος λοιπόν, και από την πλευρά των επιτιθέμενων και από την πλευρά του Καντάφι είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός…» (Ριζοσπάστης 27/3/2011) (Λες και ο Καντάφι πολεμούσε στο έδαφος κάποιας 3ης χώρας!), ενώ στο ίδιο άρθρο συνεχίζει: «… Και ο δίκαιος πόλεμος σήμερα, για να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα πρέπει να συνδυάζεται με την πάλη κατά της εγχώριας αστικής τάξης και οπωσδήποτε κατά του ξένου ιμπεριαλιστή…». Σχεδόν αυτούσια αυτή η θέση επαναλήφθηκε στο τελευταίο συνέδριο της ΚΝΕ (12ο).

ΚΚΕ: «Η υπεράσπιση της πατρίδας δεν έχει κανένα νόημα, αν η χώρα δεν είναι σοσιαλιστική» (ΚΟΜΕΠ, τεύχος 1, 2013) «Η υπεράσπιση του έθνους στον καπιταλισμό σημαίνει υπεράσπι-

ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «καθαρόαιμος» τροτσκισμός: Αφήνουμε ασχολίαστο εδώ το ιστορικό αμάρτημα του ΝΑΡ όταν στο ΠΡΙΝ στις 7/2/1999 γράφονταν: «…η εγκατάσταση εκεί (ενν.στο

ση του κεφαλαίου …αυτή η πολιτική υποτάσσει το λαό στο κεφάλαιο» (Ριζοσπάστης, 28/12/2010)

Κόσοβο) 20-30.000 στρατιωτών των μεγάλων ΝΑΤΟικών δυνάμεων, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στον έλεγχο της κρίσης…», τη στιγμή που εξελίσσονταν η φονική ΝΑΤΟική επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία. Ας δούμε κάτι πιο κοντινό μας χρονικά, για παράδειγμα τη στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τον πόλεμο στη Συρία: «…Έξω όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι ξένοι στρατοί από την Συρία. Ο λαός της Συρίας θα αναμετρηθεί με το αντιλαΪκό καθεστώς Άσαντ και θα τσακίσει το σκοταδιστικό ‘’Ισλαμικό Κράτος’’» (Ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Απρίλης 2018) Τη στιγμή που ΗΠΑ-Γαλλία-ΕΕ βομβάρδιζαν τη Συρία, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούσε στην ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και «διμέτωπο αγώνα»! Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και τις τοποθετήσεις των καθαρόαιμων τροτσκιστικών οργανώσεων που είτε κινούνται στην παραπάνω κατεύθυνση είτε ακόμα χειρότερα, σπάζοντας τα ρεκόρ πολιτικής τύφλωσης, υποστηρίζουν τα ανδρείκελα των ΗΠΑ. Όπως πχ. το ΣΕΚ που στήριζε ανοιχτά τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (βλέπε: μέτωπο αντιπολιτευόμενων οργανώσεων με τη συμμετοχή και «μετριοπαθών τζιχαντιστών») που χρηματιζόταν ανοιχτά από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να ανατρέψει τον Άσαντ και να εγκαταστήσει ένα καθεστώς υποτακτικών στους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Ή ακόμα την «μπαρουτοκαπνισμένη» ΟΚΔΕ που τη στιγμή της εξελισσόμενης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη, την κατήγγειλε και ταυτόχρονα καλούσε σε ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι! (βλ. Εργατική Πάλη, Απρίλης 2011).

Το θεωρητικό πρόβλημα Όλες οι παραπάνω δυνάμεις έχουν υιοθετήσει μια ανάλυση του σημερινού κόσμου, σύμφωνα με την οποία, είτε όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές (από τις ΗΠΑ μέχρι την ...Ζιμπάμπουε!) και μοιράζουν τον πλανήτη (ΚΚΕ) είτε όλες είναι γενικά και αόριστα καπιταλιστικές (ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Θεωρούν ότι η μόνη αντίθεση που υπάρχει και πρέπει να λυθεί στο σημερινό κόσμο είναι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και γι’ αυτό ο μόνος δίκαιος πόλεμος είναι η …σοσιαλιστική επανάσταση, ενώ κάθε άλλος πόλεμος είναι άδικος από όλες τις πλευρές. Στην ανάλυσή τους, δεν υπάρχει η αντίθεση ιμπεριαλισμός-λαοί. Γι’αυτό αρνούνται τη σχέση επικυριαρχίας-εξάρτησης μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών χωρών πάνω στις υπόλοιπες χώρες και λαούς του πλανήτη και αντιπαλεύουν το καθήκον αυτών των λαών (όπως και του δικού μας) να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης και να κατακτήσουν την Εθνική Ανεξαρτησία, ανοίγοντας τον δρόμο για τον Σοσιαλισμό. Αντίστοιχα, γι’ αυτό σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής επίθεσης για την κατάκτηση μια κυρίαρχης χώρας και την υποδούλωση ενός λαού, δεν αναγνωρίζουν το δίκαιο του χαρακτήρα του πολέμου από την πλευρά του για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του, της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας. Άσχετα όμως με το τι πιστεύει ο καθένας, αντικειμενικά αυτή η τοποθέτηση εξωραϊζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και κυριαρχία πάνω στη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών και εθνών του πλανήτη, ενώ τελικά στρώνει «κόκκινο χαλί» και μάλιστα από τα… «αριστερά» για την επικράτηση των εισβολέων στις περιπτώσεις των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

έθνη και τους λαούς του πλανήτη. Αν ένας πόλεμος ανάμεσά τους για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής είναι άδικος από όλες τις πλευρές, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον πόλεμο που διεξάγουν οι λαοί, έστω και μιας τυπικά μόνο ανεξάρτητης χώρας, όταν δέχονται επίθεση. Τότε οι τελευταίοι διεξάγουν έναν δίκαιο πόλεμο υπεράσπισης της πατρίδας. Μάλιστα, αυτή η στάση δεν εξαρτάται από το πόσο καταπιεστικό είναι το αστικό καθεστώς που δέχεται την επίθεση. Δεν θα απολογηθούν οι κομμουνιστές για αυτό, οι οποίοι εξ άλλου μπορεί να είναι και οι ίδιοι θύματά του. Αλλά όταν οι ιμπεριαλιστές εφορμούν για να ανατρέψουν ένα μη αρεστό σε αυτούς καθεστώς και να υποδουλώσουν έναν λαό, το κριτήριο είναι πώς στέκεται κανείς απέναντι στην εισβολή. Με βάση αυτό το κριτήριο πρέπει οι κομμουνιστές να διαμορφώνουν εκείνη την στιγμή την τακτική τους, διατηρώντας πάντα την πολιτική τους αυτοτέλεια. Ό,τι λοιπόν είπαμε στις προηγούμενες επεμβάσεις, λέμε και τώρα στην Βενεζουέλα. Ο λαός να τσακίσει το πραξικόπημα και να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση. Καθαρά και ξάστερα αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος αυτήν την στιγμή των κομμουνιστών εκεί. Χωρίς να χάνουν την πολιτική τους αυτοτέλεια και χωρίς να ξεχνούν τους ευρύτερους σκοπούς τους, οι οποίοι όμως δεν βρίσκονται ΤΩΡΑ στην ημερήσια διάταξη. Σε τελική ανάλυση, ο αγώνας για την υπεράσπιση της πατρίδας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων πραγματοποιείται τώρα όχι για να ξεχάσουμε την προοπτική, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: για να μπορεί η εργατική τάξη στη συνέχεια να παλέψει με καλύτερους όρους για να πάρει την εξουσία και να φέρει τον σοσιαλισμό. Διότι το να καταντά μια χώρα μπανανία του ιμπεριαλισμού, να υπάρχει στρατιωτική χούντα ή να είναι διαλυμένη (βλέπε Λιβύη), όλα αυτά αποτελούν συνθήκες που χειροτερεύουν τους όρους της πάλης της εργατικής τάξης και των κομμουνιστών για την εξουσία. Κλείνοντας, επαναλαμβάνουμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα έπαιξε το ρόλο που του αναλογεί στην ιστορία μόνο όταν ξεκαθάρισε τις θέσεις του πάνω στα θεμελιακά ζητήματα όπως αυτό του ιμπεριαλισμού και του πολέμου. Και το έκανε αυτό πάντα σε σύγκρουση με τα εχθρικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα. Αυτό είναι λοιπόν ένα από τα βασικά συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος: αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό δίχως αντιπαράθεση με τον οππορτουνισμό, δεν μπορεί να υπάρξει! Γιώργος Ρ.

Η δική μας θέση Αποδεχόμαστε την ανάλυση του Λένιν και θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στον ιμπεριαλισμό, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, στο οποίο μια χούφτα ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν την οικονομική, πολιτική, στρατιωτική δύναμη να καταπιέζουν τα 51

περιοδικό

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

περιοδικό

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ Γ΄ ΔΙΕΘΝΟΥΣ «Με εντολή της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας κηρύσσω την έναρξη του πρώτου διεθνούς κομμουνιστικού συνεδρίου. Πριν απ’ όλα, παρακαλώ όλους τους παρευρισκόμενους να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, των καλύτερων εκπροσώπων της ΙΙΙ Διεθνούς. Σύντροφοι! Το συνέδριό μας έχει μεγάλη κοσμοϊστορική σημασία. Αποδείχνει τη χρεωκοπία όλων των αυταπατών της αστικής δημοκρατίας. Γιατί όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στις πιο αναπτυγμένες κεφαλαιοκρατικές χώρες της Ευρώπης, όπως, λ.χ., στη Γερμανία, ο εμφύλιος πόλεμος είναι γεγονός. Η αστική τάξη έχει καταληφθεί από αλλοφροσύνη μπροστά στο αναπτυσσόμενο επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου. Αυτό εξηγείται αν πάρουμε υπόψη μας, ότι η πορεία των γεγονότων ύστερα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ευνοεί αναπόφευκτα το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου, ότι η παγκόσμια διεθνής επανάσταση αρχίζει, εντείνεται σ’ όλες τις χώρες…» Εκφωνήθηκε από τον Β.Ι.Λένιν, στις 2 Μάρτη 1919 Το βράδυ της 2ης Μάρτη 1919 στο Κρεμλίνο, ο B.I.Λένιν και 52 αντιπρόσωποι από 21 χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας εγκαινιάζουν σε συνθήκες πλήρους αποκλεισμού το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, που καθοδήγησε τα κομμουνιστικά κόμματα και τους εργαζόμενους σε όλες τις χώρες του κόσμου, από το 1919 έως το 1943. Η Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνής (ή αλλιώς ΚομιντέρνCommunist International), η ένωση δηλαδή των εθνικών κομμουνιστικών κομμάτων διαφόρων χωρών, γίνεται μετά από πρόσκληση του Λένιν στα κομμουνιστικά κόμματα, δύο χρόνια μετά την νικηφόρα Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και αφού τα σοβιέτ έχουν αντικαταστήσει την παλιά μορφή διακυβέρνησης. του κράτους. Ο Λένιν έκρινε ότι είναι απολύτως αναγκαία η ενίσχυση και εξάπλωση της επαναστατικής πάλης του προλεταριάτου και των μορφών διακυβέρνησής του, των σοβιέτ, για να κερδηθεί η δικτατορία της εργατικής τάξης και σε άλλες χώρες του κόσμου. Η Γ΄ Διεθνής κατήγγειλε τη Β΄ Διεθνή για τη στάση της στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και έθεσε το καθήκον για το ξεσκέπασμα των προδοτών του κινήματος, όσων δηλαδή στα λόγια δέχονταν το πρόγραμμα της κοινωνικής επανάστασης αλλά στην πράξη ήταν υποταγμένοι συνεργάτες της αστικής τάξης, αυτό που συνέβη με όλα τα σοσιαλπατριωτικά-ρεφορμιστικά κόμματα κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο που υπηρέτησαν τα συμφέροντα των αστικών κομμάτων στο όνομα της εθνικής ενότητας. Ο Λένιν προβάλει την ανάγκη ενίσχυσης της πίστης των λαών στην επανάσταση και στα κομμουνιστικά κόμματα, δημιουργώντας ένα κοινό κομμουνιστικό κέντρο που θα οδηγεί την πάλη των λαών. Ο Α΄ παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος για την δημιουργία και επέκταση των αποικιών και καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών είχε λήξει υπέρ της συμμαχίας της Αντάντ. Οι χώρες που την απάρτιζαν, Αγγλία, Αμερική, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία, αφού οδήγησαν εκατομμύρια εργάτες στη σφαγή του πολέμου για το άπλωμα των συνόρων τους, αφού εκμεταλλεύτηκαν τους σκλάβους των αποικιών σαν φρέσκο κρέας για την πολεμική τους μηχανή, ισχυροποιούσαν τώρα την οικονομική και πολιτική διχτατορία του χρηματιστικού κεφαλαί52

ου πάνω στους λαούς, μιλούσαν για την κόκκινη τρομοκρατία του μπολσεβικισμού, πονούσαν δήθεν για τον εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει σε μια σειρά από χώρες, εκεί δηλαδή που η εκμετάλλευση των μαζών είχε οδηγήσει σε δημιουργία επαναστατικών κινημάτων. Ας θυμηθούμε ότι μόλις έναν χρόνο πριν, το 1918, είχε ξεσπάσει η εργατική επανάσταση στη Γερμανία που πνίγηκε στο αίμα από την αστική τάξη, είχε δημιουργηθεί το ΚΚ Γερμανίας ως απότοκο της καταπίεσης των εργατών και η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ είχαν δολοφονηθεί μόλις στις 9 Γενάρη 1919. Η Γ΄ Διεθνής γεννιέται, λοιπόν, σε συγκεκριμένες συνθήκες και έρχεται να υπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες. Καλείται να ξεσκεπάσει τον διεθνή οπορτουνισμό και την υποτιθέμενη λογική της ειρηνικής συνύπαρξης των κοινωνικών τάξεων μέσα στον καπιταλισμό με το σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, να συσφίξει τους δεσμούς μεταξύ εργαζομένων άλλων χωρών, να δυναμώσει τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου, να γεννήσει στελέχη-αγωνιστές που να μπορούν να οδηγήσουν την επανάσταση. Και αυτό κάνει στα 24 χρόνια της ύπαρξής της η Κομιντέρν, μέσα από 7 παγκόσμια συνέδρια (1919 - 1920 - 1921 - 1922 - 1924 - 1928 - 1935), βοηθά τη γέννηση κομμουνιστικών κομμάτων, τη σύνδεσή τους με τις μάζες, το στερέωμα και την αναγνώρισή τους μέσα από τους αγώνες τους, συμβάλει στη διάδοση του μαρξισμού-λενινισμού διεθνώς. «Η Πρώτη Διεθνής έβαλε τα θεμέλια του διεθνούς προλεταριακού αγώνα για το σοσιαλισμό. Η Δεύτερη Διεθνής, στάθηκε η εποχή της προετοιμασίας του εδάφους για την πλατιά, μαζική διάδοση του κινήματος σε μια σειρά χώρες. Η Τρίτη Διεθνής έδρεψε τους καρπούς των εργασιών της Β’ Διεθνούς, πέταξε την οππορτουνιστική σοσιαλ-σωβινιστική, αστική και μικροαστική βρωμιά της και άρχισε να πραγματοποιεί τη δικτατορία του προλεταριάτου.» Λένιν , “Η Τρίτη Διεθνής και η θέση της στην ιστορία” Μάης 1919 Απολύτως σημαντικό για την κατάκτηση της δικτατορίας του προλεταριάτου σε μια σειρά από χώρες καθίσταται το καθήκον «να εξηγήσουν στις μάζες τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα του συστήματος των σοβιέτ», μιας και πολλοί εργάτες, ακόμα και καλλιεργημένοι, δείχνουν να μην το καταλαβαίνουν, καθώς είναι διαπαιδαγωγημένοι με το πνεύμα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αλλά μόνο όταν και οι τελευταίοι εργάτες του χωριού θα είναι οργανωμένοι στα σοβιέτ, μόνο τότε η νίκη της εργατικής τάξης μπορεί να θεωρείται εξασφαλισμένη. Υπογραμμίζεται η ανάγκη να κερδηθεί η κομμουνιστική πλειοψηφία όπου υπάρχουν και δημιουργούνται σοβιέτ εργατών, σε κάθε χώρα. Μέσα σε 22 συνολικά θέσεις για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο Λένιν συμπυκνώνει το ρόλο της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς, καταρρίπτει τη δήθεν καθαρή δημοκρατία του σοσιαλρεφορμισμού και αποδείχνει πως η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ανώτερος τύπος δημοκρατίας από την αστική δημοκρατία. Το συνέδριο ψήφισε το Πρόγραμμα της Κ.Δ που είχε συντάξει ο Β.Ι.Λένιν, καθώς και τις θέσεις του για την δικτατορία του προλεταριάτου. «Η ιστορία διδάσκει ότι καμία καταπιεζόμενη τάξη δεν έφτασε ποτέ στην κυριαρχία, χωρίς να περάσει μία περίοδο δικτατορίας,

δηλαδή κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και βίαιης καταστολής της αντίστασης που προβάλλουν πάντα οι εκμεταλλευτές, αντίστασης απεγνωσμένης, λυσσασμένης, που δε σταματούσε μπροστά σε κανένα έγκλημα», γράφει ο για Λένιν, υπενθυμίζοντας στην εργατική τάξη το ιστορικό της καθήκον, απαντώντας στους ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες, καταρρίπτοντας κάθε πασιφιστικό αστικό ιδεολόγημα. Με τις ρίζες της να φτάνουν βαθειά στην ιστορία του εργατικού κινήματος, με καθοδήγηση του Β.Ι.Λένιν, η Κομμουνιστική Διεθνής συμβάλλει στην αποκατάσταση της επαναστατικής θεωρίας του Μαρξ που είχε δυσφημιστεί από την Β΄ διεθνή και με την ανάλυση στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού, το βάθεμα στο ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου, με την επεξεργασία και ανάλυση σε μια σειρά άλλα επίμαχα ζητήματα όπως το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, τη συμμαχία του προλεταριάτου με την αγροτιά, την ανάπτυξη στρατηγικής και τακτικής σε περίοδο αποσύνθεσης του καπιταλισμού, με το ζήτημα του έθνους μέσα από την ανάλυση του Ι.Β.Στάλιν, η Γ΄ Διεθνής πλουτίζει τον μαρξισμό και γαλουχεί θεωρητικούς του μαρξισμού σε μια σειρά από χώρες, με κορυφαίο παράδειγμα τον Μάο Τσετουνγκ στην Κίνα. Με την ενίσχυση των κομμουνιστικών κομμάτων δημιουργείται μια διεθνής επαναστατική δύναμη και δυναμώνουν οι οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι εργατικές ενώσεις. Διεξάγονται μια σειρά επαναστατικοί αγώνες σε Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, ξεσπάει ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία, δημιουργούνται λαϊκά μέτωπα και πλατιά κινήματα. Το 1935, ο βούλγαρος κομμουνιστής ηγέτης Δημητρώφ έχει απελευθερωθεί, δυναμιτίζοντας τη Δίκη της Λειψίας και το ψευδές και στημένο από τον Χίτλερ κατηγορητήριο. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς συνέρχεται το 7ο παγκόσμιο συνέδριο της Κ.Δ., όπου όλη η προσοχή δίνεται στην φασιστική πολεμική επίθεση που αναπτύσσεται πολύ γρήγορα και στην επεξεργασία προγραμμάτων δράσης και ανάπτυξης διεθνούς μετώπου ειρήνης και εθνικών μετώπων πάλης ενάντια στον φασισμό. Το 7o συνέδριο, με κύριο εισηγητή τον Δημητρώφ, υποστήριξε τον αγώνα για ανάπτυξη διεθνούς μετώπου ειρήνης ενάντια στον φασισμό και τον πόλεμο, με την ανάπτυξη κινημάτων λαϊκού μετώπου, όπου ο κεντρικός άξονας θα είναι η εργατική τάξη και εργαλείο η ενότητα δράσης σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Ο Δημητρώφ τόνισε την ανάγκη διατήρησης των κομμουνιστικών κομμάτων μέσα στο λαϊκό κίνημα, το συνέδριο χάρασσε έναν νέο ταχτικό προσανατολισμό. Με την πολιτική του ενιαίου μετώπου που ανέδειξε, μέσα σε μια δεκαετία δυνάμωσε ο παγκόσμιος σοσιαλισμός, μια σειρά λαϊκές δημοκρατίες αναπτύχθηκαν και η μεγάλη αντιφασιστική νίκη τον Μάη του 1945 απέδειξε αποστομωτικά ότι αυτός ήταν ο σωστός δρόμος για τους λαούς μπροστά στη φασιστική επέλαση.

ομόφωνη απόφαση των κομμάτων η Κομμουνιστική Διεθνής διαλύθηκε. Για την ανάπτυξή τους και για να διευκολυνθούν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, ήταν απαραίτητο να καταπολεμηθεί η αστική αντιδραστική προπαγάνδα που ανέπτυσσε το επιχείρημα ότι τα κομμουνιστικά κόμματα ακολουθούν οδηγίες απ’ έξω και δεν παλεύουν για τα συμφέροντα του λαού και να συντριφθεί η συκοφαντία ότι η ΕΣΣΔ θέλει να «μπολσεβικοποιήσει» τους άλλους λαούς. Οι συνθήκες που είχαν γεννήσει την ανάγκη δημιουργίας της Γ΄ Διεθνούς είχαν αλλάξει, ο πόλεμος διαμόρφωνε άλλο τοπίο, πρόβαλαν νέες συνθήκες, νέες ανάγκες. 100 χρόνια μετά την ίδρυσή της, με τον φασισμό να ορθώνεται σήμερα διεθνώς, το μαχητικό μήνυμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ και τα συμπεράσματα της πάλης της πολύτιμα. Ο αγώνας για την κατάργηση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού συνεχίζεται, η Γ΄ Διεθνής δείχνει το δρόμο. Ζέτα Κ.

Το Ιούνιο του 1943, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και καθώς επαναστατικά κινήματα γεννιόνταν και εκδηλώνονταν σε μια σειρά διαφορετικές χώρες, με 53

Ιστορικές σελίδες από το κίνημα της νεολαίας

Οι μαχητικές διαδηλώσεις της νεολαίας και του λαού για να μη παραχωρηθεί η Μακεδονία στους Βούλγαρους το 1943 μεγάλη μάχη του Στάλινγκραντ τελειώνει το Φεβρουάριο του 1943 όπου οι Γερμανοί συντρίβονται. Η πλάστιγγα έχει γύρει πλέον οριστικά και το Στάλινγκραντ περνάει για πάντα στις καρδιές και στη μνήμη των λαών και στην αθανασία. Στις 5 Ιουλίου αρχίζει η τιτανομαχία του Κουρσκ όπου οι Γερμανοφασίστες θα νιώσουν πραγματικά την σιδερένια ανάσα του Κόκκινου Στρατού και θα χάσουν οριστικά την πρωτοβουλία στο Ανατολικό Μέτωπο. Οι μυλόπετρες του Ανατολικού Μετώπου αλέθουν τις Γερμανικές μεραρχίες τη μια μετά την άλλη και είναι όλο και πιο δύσκολο για τη Γερμανική διοίκηση να αναπληρώνει τα κενά. Στο πλαίσιο αυτό οι Γερμανοί για να αποδεσμεύσουν δυνάμεις από την Ελλάδα και να τις στείλουν στο Ανατολικό Μέτωπο αποφασίζουν να παραχωρήσουν στις Βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής -που κατέχουν ήδη τη Θράκη εκτός του Έβρου και την Ανατολική Μακεδονία- τον έλεγχο στην υπόλοιπη Μακεδονία μέχρι τον Όλυμπο. Στις 10 Ιουλίου τα πρώτα Βουλγαρικά στρατιωτικά τμήματα βρίσκονται ήδη στη Θεσσαλονίκη. Ο ελληνικός λαός με επικεφαλής το ΕΑΜ ξεσηκώνεται από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Στις 8 Ιουλίου 1943 προκήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ καλούσε το Ελληνικό λαό «σε συναγερμό για τη σωτηρία του μακεδονικού λαού από τα νύχια των αιμοβόρων εισβολέων που καταπατούν τα καθαγιασμένα χώματα των πλουσιότερων και ομορφότερων ελληνικών περιφερειών». Και η προκήρυξη τελείωνε «Θάνατος στους Βουλγάρους εισβολείς. Κάτω οι τύραννοι χιτλεροφασίστες. Ζήτω η ελληνική Μακεδονία και ο Μακεδονικός λαός. Ζήτω η Ελλάδα μας» Η ΚΕ του ΕΑΜ. Στις 10 Ιουλίου η Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ σε ανα-

κοίνωση της έλεγε «ο λαός συγκεντρωμένος γύρω από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ θα αγωνιστεί και μέσα στις πόλεις και με τα αντάρτικα Σώματά του για να ματαιώσει το μελετώμενο ξεκλήρισμα της φυλής μας μέσα στην πανάρχαια κοιτίδα της τη Μακεδονία. Θάνατος σε όλους τους τυράννους. Θάνατος στους Γερμανούς, στους Ιταλούς φασίστες. Θάνατος στους Βουλγάρους εισβολείς» κατέληγε η ανακοίνωση. Πρώτα ξεσηκώνεται η Μακεδονία. Στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης, Επτάλοφο, Νεάπολη, Τούμπα, Χαριλάου, Καλαμαριά γίνονται μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις στις οποίες παίρνουν μέρος 50.000 λαού. Στις 9 Ιουλίου 1943 από τις πρώτες πρωινές ώρες άρχισαν να μαζεύονται μπροστά από το Πανεπιστήμιο εκατοντάδες φοιτητές. Σε λίγες ώρες χιλιάδες φοιτητές βροντοφωνάζουν συνθήματα «Κάτω τα χέρια από την Ελληνική Μακεδονία», «Θάνατος στους Βουλγάρους εισβολείς». Η διαδήλωση ξεκίνησε δίπλα από το Βασιλικό Θέατρο όπου και στεγαζόταν η φοιτητική εστία. Αρχικά στο Λευκό Πύργο ήταν γύρω στους 15 χωροφύλακες. Μόλις όμως είδαν χιλιάδες φοιτητές να καταφτάνουν, ειδοποίησαν για ενισχύσεις και σε λίγο εκατοντάδες χωροφύλακες δημιούργησαν έναν κλοιό με άνοιγμα μόνο από τη θάλασσα. Η αστυνομία άρχισε να χτυπάει με τους υποκόπανους και γκλομπς τους συγκεντρωμένους. Μέσα στην Εστία μαζεύονται δεκάδες τραυματίες. Η αστυνομία αφού εκκαθάρισε το χώρο έξω, θα επιχειρήσει να αδειάσει την φοιτητική Εστία, όμως κανένας φοιτητής δεν βγαίνει αλλά αποκρούουν τις επιθέσεις της χωροφυλακής με καρέκλες και τραπέζια. Οι χωροφύλακες είδαν ότι δεν τα έβγαζαν πέρα και ειδοποίησαν τους Γερμανούς και τα Ες Ες. Τότε οι συγκεντρωμένοι παίρνουν από-

Ιστορικές σελίδες από το κίνημα της νεολαίας φαση να φυγαδεύσουν τους τραυματίες και όσους έχουν καταδι- Μοναστηράκι, του Ψυρρή, τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι ξεκινούν καστικές αποφάσεις εις βάρος τους. Έτσι ενώ κάποιοι φοιτητές προς το κέντρο. Μπροστά πάνε νεολαίοι με πλακάτ και Ελληνικές φράζουν την είσοδο με τα κορμιά τους κάποιοι άλλοι φυγάδευαν σημαίες φωνάζοντας συνθήματα όπως «Όχι στην επέκταση», τους τραυματίες και τους ΕΑΜίτες, ΕΠΟΝίτες που είχαν καταδι- «Έξω οι Βούλγαροι φασίστες από τη Μακεδονία και τη Θράκη». καστικές αποφάσεις και κινδύνευαν. Σε λίγη ώρα έφτασαν δεκά- Στις 10.03 όπως είχε προκαθοριστεί η μεγάλη διαδήλωση ανεδες φορτηγά με συνοδεία των Ες Ες και έλληνες της Ασφαλείας. βαίνει από την Ομόνοια και ενώνεται στη γωνία Πανεπιστημίου Συνέλαβαν τους φοιτητές και τους πήγαν όλους στο στρατόπεδο και Μπενάκη με κατεύθυνση προς το Σύνταγμα προς το Πολιτικό του «Παύλου Μελά». Με την πίεση όμως του λαού της Γραφείο στη Βουλή και τη Βουλγαρική πρεσβεία. Όταν η κεφαλή Θεσσαλονίκης θα απελευθερωθούν όλοι οι συλληφθέντες φοιτη- της πορείας φτάνει στην Ακαδημία, η ουρά της βρίσκεται ακόμα τές. Το βράδυ της 9ης Ιουλίου 1943 ομάδες φοιτητών θα σκεπά- στην πλατεία Ομονοίας. Όταν οι σημαίες φτάνουν μπροστά στην σουν με μαύρα πέπλα όλα τα κεντρικά αγάλματα στη πόλη, του Τράπεζα της Ελλάδος γερμανικά τανκς βγαίνουν από την Ομήρου Βότση, του Τσάμη Καρατάσου κ.ά., ενώ δεκάδες συνεργεία γρά- προχωρώντας απάνω στους διαδηλωτές και χωρίζουν στα δυο φουν συνθήματα στους τοίχους κατά των Βουλγάρων. Στις 10 το πλήθος που δεν υποχωρεί ούτε βήμα και οι συγκρούσεις γενιΙουλίου οι Γερμανοί στρατοκρατούν την πόλη. Από το πρωί έχει κεύονται. Ο ΕΠΟΝίτης φοιτητής του Πολυτεχνείου Θωμάς κηρυχθεί γενική απεργία. Αψηφώντας τις απειλές και τους κιν- Χατζηθωμάς ενώ βαδίζει μπροστά με πλακάτ στη οδό δύνους όλοι θα συμμετάσχουν στην παλλαϊκή απεργία και η Πανεπιστημίου πέφτει από ριπή πολυβόλου. Γωνία πόλη νεκρώνεται. Το απόγευμα τα Βουλγαρικά τμήματα που Πανεπιστημίου και Ομήρου η 17χρονη ΕΠΟΝίτισα Παναγιώτα περνούν από τις λεωφόρους Τσιμισκή και Νίκης αποδοκιμάζο- Σταθοπούλου ανεμίζει μια σημαία μπροστά στο τανκ. Το τανκ τη νται άγρια από τον κόσμο, στα παράθυρα, στα μπαλκόνια, στα θερίζει με μια ριπή και η ερπύστρια την πολτοποιεί. Την ίδια στιγπεζοδρόμια. Αμέσως η ΕΠΟΝ δίνει το σύνθημα για διαδήλωση μή η 19χρονη ΕΠΟΝίτισα φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας στο κέντρο μέσα από τα γερμανικά τάνκς και τις περιπόλους που Κούλα Λίλλη ορμάει επάνω στο τάνκ σκαρφαλώνει και χτυπάει χτενίζουν την πόλη. Με επικεφαλής ΕΠΟΝίτες φοιτητές, χιλιάδες με το παπούτσι της τον χιτλερικό τανκίστα πριν πέσει νεκρή από λαού διασχίζουν το κέντρο Τσιμισκή Λεωφόρο Νίκης με συνθή- τα πυρά. Η διαδήλωση μαίνεται τώρα, αληθινή ανθρωποθάλασματα κατά της βουλγαρικής κατοχής και τραγουδώντας τον σα σε όλη την περιοχή του κέντρου. Στην οδό Μασσαλίας πέφτει Εθνικό Ύμνο. Την ίδια μέρα γίνεται στο Κιλκίς συλλαλητήριο με νεκρός ο Κ. Κουκάκης. Μια γυναίκα θα γράψει στον τοίχο το συμμετοχή 15.000 λαού από ολόκληρο το νομό και ακολουθούν όνομα του με τα δάχτυλα της που τα έχει βουτήξει στο αίμα του. από τις 11 ως τις 17 Ιουλίου συλλαλητήρια στο Λαγκαδά, στα Στις 11.30 νέο κύμα ξεχύνεται από την Ομόνοια και φτάνει μέχρι χωριά του Λαγκαδά, στην Έδεσσα, στην Αριδαία, στα Γιαννιτσά, το Πολιτικό Γραφείο και τη Βουλγαρική πρεσβεία. Γίνονται κανοστην Κοζάνη, στην Βέροια και στη Θεσσαλία στο Βόλο και στην νικές μάχες, ο λαός, η νεολαία, οι ΕΠΟΝίτες με γυμνά χέρια και Καρδίτσα. Στη Νιγρίτα Σερρών πραγματοποιείται συλλαλητήριο οι φασίστες πάνοπλοι, στην οδό Κοραή, μπροστά στο Κομάντο με τη συμμετοχή πάνω από 15.000 λαού. Μπροστά στην αποφα- Πιάτσα, στη γωνία Ακαδημίας και Βασιλίσσης Σοφίας, στην πλασιστικότητα του Ελληνικού λαού και στις μεγαλειώδεις κινητοποι- τεία Κολωνακίου και στην Ομόνοια. Τριάντα νεολαίοι θα δώσουν ήσεις του οι Βουλγαρικές δυνάμεις θα ματαιώσουν προγραμμα- τη ζωή τους σε αυτήν τη μεγάλη μάχη, γύρω στους τριακόσιους τισμένη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα μάλιστα τα θα είναι οι τραυματίες και 500 οι συλληφθέντες που πέρασαν από Βουλγάρικα τμήματα που προωθούνταν προς τη Χαλκιδική, περ- στρατοδικεία ή κλείστηκαν σε στρατόπεδα αλλά τα σχέδια των νούσαν από την Θεσσαλονίκη μόνο νύχτα. Μόνο στις 22 Ιουλίου Γερμανών θα ανατραπούν. Σήμερα στο κτίριο της Τράπεζας της πέρασαν μέρα, τμήματα ιππικού με αντιαρματικά πυροβόλα και Ελλάδος, Πανεπιστημίου και Ομήρου υπάρχει εντοιχισμένη μεταγωγικά για την Χαλκιδική αλλά στην οδό Τσιμισκή και στην πλάκα με τα ονόματα των νεκρών ΕΠΟΝιτών. παραλία θα αποδοκιμαστούν έντονα από τους περαστικούς και Και αυτοί που θα φράξουν με τα κορμιά τους το δρόμο τους θαμώνες καφενείων και μαγαζιών, οι οποίοι θα χτυπάνε τις στους Γερμανούς και Βούλγαρους φασίστες και ανέτρεψαν τα καρέκλες κάτω θα σφυρίζουν και θα τους χλευάζουν και θα τρα- σχέδια του Χίτλερ το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ, το ΚΚΕ θα κυνηγηθούν, θα γουδούν τον Εθνικό ύμνο. βασανιστούν, θα εκτελεστούν, θα εξοριστούν σαν Στην Αθήνα οι πρώτες εκδηλώσεις έγιναν στις 13 «ΕΑΜοβούλγαροι» από ποιους; Από όλους αυτούς που ή την Ιουλίου 1943 από τους φοιτητές. Το ΕΑΜ είχε προτείνει και σε κοπάνισαν στο Κάιρο και στη Μέση Ανατολή όπου οργάνωναν δήθεν παράνομες μικροοργανώσεις της δεξιάς κοινή δράση για αντιεαμικές συνωμοσίες ή έκατσαν σπίτια τους και δεν έκαναν τη ματαίωση της βουλγαρικής καθόδου. Θα απορρίψουν την απολύτως τίποτα αφήνοντας άλλους να βγάλουν το φίδι από την πρόταση και θα στείλουν στο Πανεπιστήμιο την Ειδική Ασφάλεια τρύπα ή συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, στελέχωσαν τα που στις 13 Ιουλίου θα επιτεθεί και θα μακελέψει τους φοιτητές Τάγματα ασφαλείας, γερμανοτσολιάδες, φασίστες και προσκυκαι θα συλλάβει πολλά μέλη και στελέχη της ΕΠΟΝ. νημένοι, οι οποίοι έκαναν εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού, Αποκορύφωμα όλων των κινητοποιήσεων θα είναι η άρπαξαν περιουσίες, και από λακέδες των Γερμανών, αργότεμεγάλη κινητοποίηση του λαού της Αθήνας που θα ανταποκριθεί ρα έγιναν λακέδες των Άγγλων και των Αμερικάνων, μερικές στο κάλεσμα του ΕΑΜ. Στις 22 Ιουλίου τα πάντα νεκρώνουν στην δεκαετίες αργότερα πρόδωσαν την Κύπρο. Κόντρα στις σημαπόλη από την Γενική απεργία. Τανκς, πολυβόλα φρουρούν τις ντικές μάχες που δόθηκαν και κερδήθηκαν στο παρελθόν, οι στρατιωτικές διοικήσεις στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού, το σημερινοί διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας υπογράφουν Γερμανικό φρουραρχείο στην οδό Κοραή, το Κομάντο Πιάτσα, τις μνημόνια ξεπουλώντας στους ξένους την πατρίδα μας και το πρεσβείες της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας στην λαό της, παριστάνουν τους πατριώτες και σπέρνουν το μίσος οδό Βασιλίσσης Σοφίας, το Πολιτικό Γραφείο στη Βουλή και άλλα απέναντι στους γειτονικούς λαούς, οργανώνουν εθνικιστικά επίκαιρα σημεία, ενώ έφιπποι περίπολοι και θωρακισμένα αυτο- συλλαλητήρια και υποκινούν «Μακεδονικό ζήτημα». κίνητα διασχίζουν τους κεντρικούς δρόμους. Και όμως 300.000 λαού θα πλημμυρίσουν τους δρόμους της πόλης. Στις 9.30 το πρωί ανθρώπινα ποτάμια από την πλατεία Μητροπόλεως, το Θανάσης Κ.

περιοδικό

Ορισμένα στοιχεία γύρω από την ιστορία του φασισμού και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα Στις ημέρες μας παρατηρείται το φαι- τοχή στους Βαλκανικούς. Ο Μεταξάς νόμενο της ανόδου εθνικιστικών, ακρο- ίδρυσε το κόμμα των δεξιών, φασιστικών και νεοναζιστικών «Ελευθεροφρόνων». Το 1936 διορίστηκε δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα με δικτάτορας από τον υπόδουλο στο αγγλιαποτέλεσμα να σκοτεινιάζει ο διεθνής κό κεφάλαιο Βασιλια Γεώργιο. Αυτό που ορίζοντας. Στην χώρα μας έχουμε ζωντα- ακολούθησε ήταν κύματα συλλήψεων, νό το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής, διωγμών και εξοριών. Πολιτικοί ηγέτες, όπως και άλλων ακροδεξιών κομμάτων κομμουνιστές, αγωνιστές και συνδικαλικαι παραστρατιωτικών και παραθρη- στές βασανίστηκαν με πρωτοφανείς σκευτικών σκοτεινών κύκλων. Συνεπώς απάνθρωπες μεθόδους, όπως το «ρετσικαθίσταται αναγκαία η ιδεολογική πάλη νόλαδο». Πρότυπό του ήταν εκείνο της και η ιστορική γνώση με σκοπό την ανα- φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, θέτοτροπή της επανάληψης των πιο μελανών ντας ως στόχο την φυλετική ενότητα του σελίδων της ιστορίας της χώρας μας. ελληνικού έθνους. Επιπλέον ίδρυσε την Οι ακροδεξιές απόψεις και αντιλήψεις Ε.Ο.Ν, μια οργάνωση φασιστικού τύπου, στην Ελλάδα κάνουν την εμφάνιση τους όπου αναγκάζονταν να συμμετάσχουν σε άγουρο στάδιο το 1894. Στους πρω- όλοι οι νέοι ηλικίας 8-25 ετών και οι πρότεργάτες συγκαταλέγονταν ένας «εθνικός σκοποι όντας υποχρεωμένοι να χαιρεήρωας» με παντούφλες, ο αστός στρα- τούν ναζιστικά. Μετά την κήρυξη του τιωτικός Παύλος Μελάς. Εκείνος, με τη πολέμου από την Ιταλία , αρνήθηκε στους συνοδεία 85 βαθμοφόρων πραγματοποί- φυλακισμένους κομμουνιστές να πολεησαν έφοδο στα γραφεία της εφημερίδας μήσουν παραδίδοντάς τους μάλιστα «Ακρόπολις», από άρθρο της οποίας είχαν στους χιτλερικούς! ενοχληθεί, καθώς συνέδεε ειρωνικά τις Έπειτα, το 1940 ιδρύεται η οργάνωση βιαιοπραγίες αξιωματικών κατά πολιτών «Χ» από τον Γεώργιο Γρίβα, ενώ λίγο με την πλήρη κρατική ανοχή. Με την αργότερα έχουμε την εμφάνιση των χρήση τσεκουριών, αξινών και διαφό- «ταγμάτων ασφαλείας» του αρχιχαφιέ ρων άλλων εργαλείων ρήμαξαν τα πάντα Ι.Ράλλη. Από την πρώτη στιγμή οι κορωκαι άρπαξαν όσα χρηματα βρήκαν! νοφόροι Χίτες προσπάθησαν να κερδίΕνάμιση μήνα αργότερα κάποιοι εκ των σουν την εύνοια του παλατιού, κάνοντας επιδρομέων ίδρυσαν την «Εθνική παράλληλα εκστρατεία εναντίων όλων Εταιρία», μυστική οργάνωση με «αόρα- των εθνικών, απελευθερωτικών, μετώτον αρχήν» και καταστατικό σκοπό την πων και αντιστασιακών οργανώσεων "αναζοπύρωσιν του εθνικού φρονήματος (Ε.Α.Μ, Ε.Λ.Α.Σ., Ε.Π.Ο.Ν.), συνεργαζόμεδια του αλυτρωτισμού". νοι παράλληλα με τους Γερμανούς καταΑργότερα και συγκεκριμένα το 1916, κτητές. εμφανίζεται το σώμα των επίστρατων Στη δεκαετία του 1960, η ακροδεξιά που αποτελούνταν από βετεράνους των προσέφερε τις υπηρεσίες της στο παραΒαλκανικών πολέμων. Θα επιδείξουν κράτος, με αποκορύφωμα τις δολοφοαγριότητες ενατίον οπαδών του νίες των αγωνιστών Γρηγόρη Λαμπράκη Βενιζελισμού και και θα διατρανώσουν (1963) και Σωτήρη Πέτρουλα (1967). την προσήλωσή τους στον βασιλιά Πρώην προδότες ταγματασφαλίτες, Κωνσταντίνο. Φυσικά, στη συντήρηση όπως ο υπεύθυνος αξιωματικός για την και ενίσχυση του αντιδραστικού κλίματος παράδοση της σοδειάς στα SS και πρωπου ευνόησε την εμφάνιση και τη δράση τοπόρος του φασιστικού πραξικοπήματος τέτοιων ομάδων συντέλεσαν το λεγόμενο της 21ης Απριλίου 1967, Γεώργιος «Ιδιώνυμο», με το οποίο χιλιάδες κομμου- Παπαδόπουλος και πρωτοκλασάτα στενιστές, προοδευτικοί και δημοκράτες λέχη του φασιστικού συνδέσμου ΙΔΕΑ, διώχθηκαν, φυλακίστηκαν και βασανί- από καιρό σχεδίαζαν το βίαιο στρατιωτιστηκαν, καθώς και η γενικότερη αντικομ- κό τους πραξικόμημα. Τελικά, ο αμερικάμουνιστική πολιτική που υιοθέτησαν και νικος ιμπεριαλισμός, αδυνατώντας να προώθησαν οι κυβερνήσεις (βενιζελικές περάσει δια της κοινοβουλευτικής ειρηκαι αντιβενιζελικές) εκείνης της περιό- νικής οδού την επιθυμία του για την υλοδου. ποίηση των σχεδίων του στην περιοχή, Ό,τι δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν οι διέταξε πραξικόπημα και επέβαλε στυπροηγούμενοι, ήρθε να το πράξει ο γνό φασιστικό καθεστώς που απέφερε Ιωάννης Μεταξάς, στρατηγός με συμμε- οικονομικά σκάνδαλα, ρουσφέτια, πολε56

οδομικά εγκλήματα, εξορίες, βασανιστήρια, νεκρούς εκτελεσθένετες και βεβαίως την προδοσία της Κύπρου που οδήγησε στη διχοτόμησή της, κάτω και από το βάρος του εθνοπροδοτικού πραξικοπήματος. Τα τελευταία χρόνια, μετά από μεγάλη χρονική περίοδο αφάνειας και αφού κούρνιασαν για ολόκληρες δεκαετίες στη Νέα Δημοκρατία και άλλα δεξιά κόμματα, οι πολιτικοί και φυσικοί απόγονοι των προσκυνημένων γερμανοτσολιάδων, οι νοσταλγοί των δικτατοριών του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, αλλά και της χιτλερικής κατοχής, βρήκαν καταφύγιο στην Χ.Α. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που στο κλίμα της γενικότερης πολιτικής σήψης θεώρησαν πως πρόκειται για ένα κόμμα με αντισυστημική δράση και πατριωτικά αισθήματα. Όμως απτά στοιχεία ενοχοποιούν πλήρως τα μεγαλοστελέχη της εγκληματικης οργάνωσης. «Ακόμη και σήμερα νοιώθουμε Εκείνον να μας οδηγεί, χαιρετούμε τον Ήλιο και με θάρρος κραυγάζουμε HEIL HITLER». Αυτά έγραψε ο Αρχηγός της Χ.Α. Νίκος Μιχαλολιάκος στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 26, Μάιος 1987). Όπως άλλωστε και ο υποφυρερίσκος τους, Χ.Παππάς, του οποίου χιλιάδες φωτογραφίες του βρέθηκαν στο σπίτι του στα Γιάννενα με μουσουλμανικό φέσι, το οποίο έφεραν οι ομόνυμες μεραρχίες των SS στα Βαλκάνια, το 1943, καθώς και με στολή των SS, αγκυλωτούς σταυρούς, σβάστικες κ.ά. Συνεπείς σε οτιδήποτε είναι σχετικό με την υποτέλεια, τον ραγιαδισμό και τον δωσιλογισμό, δε θα μπορούσαν να παραλείψουν τη δημοσίευση στο περιοδικό τους το 1993, άρθρο του περιβόητου χαφιέ Έκτορα Τσιρονίκου, αντιπρόεδρο της δωσιλογικής κυβέρνησης Ράλλη. Όσο και αν παριστάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό το οποίο πράγματι είναι, έχουν απέναντί τους την Ιστορία και την Αληθεια. Εκείνες μπορούν να θαφτούν, ουδέποτε όμως να χαθούν. Στον καιρό μας προβάλει αναγκαία η μελέτη και η γνώση της ιστορίας. Αυτά είναι τα στοιχεία που θα δώσουν στον λαό μας πολλούς λόγους, αλλά και τη δύναμη έτσι ώστε όλοι μαζι να στείλουμε τον φασισμό εκεί που πραγματικά ανήκει, στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ! Νίκος Τ.