Caro: “Op tour gaan is echt werken. Zeker als je nog weinig bekend bent. Belgische bands zijn erg verwend. Als we in België ergens arriveren, dan staat er steevast een mandje klaar met wat fruit, liggen er broodjes, is er drank … Zelfs de kleinste zaaltjes zorgen ervoor dat er iets te eten is. In de UK en zeker in de VS is dat toch even anders: je krijgt er niets, behalve je fee en zo nu en dan eens een paar dollar om iets te eten. Hoe vaak wij niet voor 100 dollar in een tochtige kelder gespeeld hebben, en op de grond geslapen …”
Over op tour zijn gesproken: er was van Oathbreaker bijna geen sprake geweest. Jullie eerste album is er pas gekomen na een lange periode van aanmodderen en twijfelen.
Gilles: “Ja. Heftige periode toen. Niemand zat toen echt goed in zijn vel, herinner ik me. En niemand had echt de drive om iets te doen met de songs die we aan het schrijven waren. Tot Ivo (de vorige drummer, red.) met zijn vuist op tafel sloeg en zei dat we die songs toch maar eens moesten opnemen. En zo geschiedde. (lacht)”
Gilles: “België is een paradijs. Het is een zwaard dat langs twee kanten snijdt. Wij appreciëren die Belgische aanpak enorm, maar we weten ook hoe het er elders aan toegaat. Oathbreaker laat zich door niets meer verrassen. Voor Belgische bands die veel in België spelen en dan pas naar de VS of de UK gaan, is het soms echt moeilijk. Ze gaan van luxe naar absoluut geen luxe. Als je dat niet gewend bent, sta je na twee weken terug thuis. Ons parcours loopt een beetje andersom: we hebben al die kleine, scruffy zaaltjes al gezien en plukken nu wel de vruchten van die energie.”
Dat net hij er nu niet meer bij is …
Caro: “Ja, dat was geen leuke beslissing, maar het kon niet anders. Ivo heeft meegeschreven aan ‘Rheia’, de meeste drumpartijen komen van zijn hand, maar op een bepaald moment heeft hij moeten afhaken. Een overbelasting van zijn achillespees. Zeer jammer, want Ivo is één van de meest hardwerkende mensen die ik ken. Zijn aanpak en overgave, dat was echt fantastisch. Hoe hij zat te werken op zijn blasts: chapeau. Wim Coppers (die met Gilles samenspeelt bij Wiegedood, red.) heeft zijn taak overgenomen.”
Caro: “Ik doe dit al sinds mijn 13e. Ik ben er nu 26. Gilles 25. Nog jong, dus.”
Voor de eerste keer hebben jullie alles zonder clicktrack opgenomen.
Gilles: “Ja, we hebben wel een stuk van ons leven on hold gezet. Op het moment dat veel leeftijdsgenoten denken aan een huis kopen of kinderen en een vaste job, zitten wij ergens in een busje, tussen twee Amerikaanse steden. Ik zou het niet anders willen, ook al betekent het dat we geen rotte frank hebben. Het is een keuze.”
Gilles: “Ja, en dat was wel een openbaring. We zijn voor de opname van ‘Rheia’ naar de studio van Jack Shirley getrokken (die ook werkt met o.a. Deafheaven, red.). Zijn aanpak verschilt nogal met wat we gewoon waren. Hij neemt alles analoog op, op tape, en werkt zonder click. Voor de tweede vorige platen namen we op zoals de meeste metalbands het doen: eerst de drum, dan de bas, en dan de gitaren. Op click, zodat alles perfect zit. Ik heb nu gezien dat je dan wel een perfecte track krijgt, maar dat de ziel er vaak uit verdwenen is. Door niet met click te spelen, hebben we meer dynamiek in de songs gekregen. De groove van een song was belangrijker dan een zeer steady tempo of een foutje. Het is de dynamiek van onze muziek enkel maar ten goede gekomen.”
Caro: “We moeten er wel op letten dat we niet uitgetourd geraken. Ik ken een aantal bands die tot acht maanden na elkaar op tour gaan, overal spelen, meestal op plekken waar het niet zo aangenaam is. Die zijn na acht maanden touren volledig op.”
theoathbreakerreigns.com
“IK ZOU HET NIET ANDERS WILLEN, OOK AL BETEKENT HET DAT WE GEEN ROTTE FRANK HEBBEN” - 26 -