Een bijzondere zomer

“Oma mag ik een boks?”, ontroerd vertelt een bewoner over de ontmoeting met haar kleindochter. “Het is zo heerlijk om elkaar weer ‘live’ te kunnen zien. Weliswaar op veilige afstand, maar het voelt als vanouds”. De kleine, gewone en vertrouwde dingen mogen weer. Samen met je zoon lekker op het bankje zitten bij het grasveld in de zon. Een ijsje eten aan het water. Een wandeling door de wijk. “Het deed me zo goed dat mensen blij waren me weer te zien op het terrasje en dat men mij ook gemist had”. Ze zegt het met tranen in de ogen. ”Ze hebben mij gemist! Het klinkt misschien raar, maar het deed me goed”, vertelt ze verder.

Het zijn de kleine dingen die het doen en waar we niet altijd bij stilstaan. De kleine geniet-momenten van je gekend weten en je gezien voelen. Die geven zin aan het leven. En daar hoort ook het contact met de familie bij. Dikwijls hoorden we de afgelopen maanden: ‘Je mist iets pas als het er niet meer is’.

“Het zijn de kleine dingen die het doen. Daar staan we niet altijd bij stil.”

Een open deur; maar toch… De blijdschap over al die warme ontmoetingen doet de lucht als het ware trillen. Het gewone is weer heel bijzonder. ‘Ik hoef echt niet naar de supermarkt, laat mij maar even bij de Rijn gaan kijken’. Hartenwensen gaan in vervulling en stille verlangens worden voorzichtig uitgesproken. Zo ook de hoop dat we wat geweest is niet meer zullen meemaken! ‘Ik verheug me op een dagje naar de dierentuin en hoop dat het kan!’ Of: ‘misschien kom ik nog een keertje aan zee’. Wie herinnert zich niet die uitstapjes van vroeger? Je kon er weken op teren. Het is een speciale zomer dit jaar, die we waarschijnlijk niet snel zullen vergeten. Met vakanties veelal in eigen land, de nabije omgeving bekijken we met nieuwe ogen. En misschien nog een beetje onwennig genieten we van alles wat weer kan en mag. Een bijzondere zomer!

Melanie Kraanen, Brigitte Caminada, Jeanne Rens, geestelijk verzorgers - team zingeving en ethiek

“Het was voor mij net Sinterklaas: ik mocht alles weer uitpakken.”

Riek Peters blij met verhuizing naar Prinses Irenestraat in Elst

‘Eindelijk kan ik al mijn spulletjes weer kwijt’

In juli was het eindelijk zover: de bewoners van Tertzio verhuisden naar het gloednieuwe woongebouw van Pleyade aan de Prinses Irenestraat in Elst. Riek Peters is één van hen. Zij en de andere bewoners kregen veel inspraak, bijvoorbeeld in de inrichting van hun appartementen. “Ik vind het heerlijk dat we verhuisd zijn.”

De wensen van de bewoners stonden continu centraal bij de ontwikkeling van de nieuwbouwlocatie. Jackie de Turck, teamhoofd van Tertzio, vertelt: “We hebben de bewoners en familieleden vooraf uitgedaagd om na te denken over wat ze willen. Het appartement is echt van de bewoner. Ook de ontmoetingsruimtes en de tuin zijn ingericht in afstemming met de mensen.”

Zelf uitkiezen

Riek Peters woonde ruim een jaar op Tertzio, waar ze na een moeizame start helemaal haar draai vond. Toch keek ze al lange tijd uit naar de verhuizing. “Ik ben er volkomen tevreden mee. Dat ik de vloer en gordijnen zelf mocht uitkiezen, was een verrassing waar ik helemaal niet op gerekend had. Er is meer ruimte, dus ik kan eindelijk mijn eigen spulletjes weer kwijt. Die stonden zolang in de opslag. Het was voor mij net Sinterklaas: ik mocht alles weer uitpakken!”

Behoeften

Maatwerk was het toverwoord bij de verhuizing. Jackie: “We hebben per bewoner gekeken naar de behoefte van die persoon. Sommige mensen hebben we pas kort van tevoren geïnformeerd, in overleg met de familie, omdat het anders te veel onrust zou veroorzaken. Sommige mensen woonden al tien jaar op Tertzio en waren er zo aan gewend. Maar op een gegeven moment moesten er beslissingen genomen worden over het interieur van de appartementen. Dat waren ook leuke momenten, omdat mensen zelf mochten meebepalen. Iemand is tijdens het traject zelfs nog gewisseld van appartement, omdat hij toch liever op een verdieping woont dan op de begane grond. Gelukkig was er de mogelijkheid om aan deze wens tegemoet te komen.”

Meer over de locatie aan de Prinses Irenestraat leest u op pagina 14.