nië e v o l S n i t ch o t n e t t u h s n Gezi
Verrast door de schoonheid van
Triglav “Een huttentocht in Slovenië? Zijn daar bergen dan?” Dat is meestal de eerste reactie die we krijgen. Op de vlucht voor de Oostenrijkse regen ontdekten we ‘toevallig’ het hooggebergte van Nationaal Park Triglav. Om eerlijk te zijn: het was voor ons ook een verrassing hoe mooi het hier is.
W
e hadden dit jaar eigenlijk gekozen voor Huben, Oostenrijk, als vakantiedoel. Een voor ons bekende plek om Rozemarijn (8), David (6) en Floortje (4) kennis te laten maken met het huttenleven. Maar de avond voor vertrek liggen we in bed en vraag ik aan Christine: “Wat voor weer zou het zijn in Oostenrijk?” Ik kruip uit bed, duik achter de laptop en zie de weersvoorspelling voor Huben: continu regen. Tijd voor plan B dus. Een kwartier later gaan we slapen met het idee dat we eerst een weekje gaan zonnen bij het Meer van Bled (Slovenië) en dan terug naar Oostenrijk voor de geplande huttentocht.
Mythische verhalen We vinden bij Bled een leuke camping aan een woeste rivier waar
74 |
hoogtelijn 1-2013 | Tekst en foto’s Pieter Rop
we elke avond een mooi kampvuur maken. Het weer is goed, het meer is warm, de mensen zijn aardig; wat wil je nog meer? Bergen! Maar volgens de smartphone regent het nog steeds in Huben. Na een paar dagen komt er ’s avonds een medewerker van het Nationaal Park Triglav mythische verhalen vertellen over deze wilde omgeving. Dat brengt ons op een idee…
Zevenmerentocht Zo komt het dat we twee dagen later met zijn vijven op pad zijn in de vallei van de zeven meren. De eerste vallei die tot nationaal park werd verklaard. We starten op 1147 meter met een klim over een karrenspoor door een naaldbos. Het eerste uur is altijd even wennen, de rugzakken zitten niet meteen lekker. We komen bij een berghut aan op 1453 meter en zien daar het eerste meer en de bergen. In de verte ligt de Triglav (2865 m), de hoogste berg van Slovenië. Op dag twee slapen we naast die berg! We praten even met de huttenwaard die ons waarschuwt om straks toch vooral linksom te gaan met het oog op de kinderen. Rechtsom stuit je op een kleine passage met staalkabels. Op de kaart hadden we dit al gezien, maar toch erg attent! We lopen tussen de herdershutjes door over een alpenweide en vervolgen het weggetje, terwijl het bos steeds dunner wordt. Na
We zien onze tweede hut liggen: Zasavska Koc ˇa (2071 m).
Een van de zeven meren bij de eerste overnachting in Koc ˇa pri Triglavskih Jezerih.
een half uurtje komen we op Planina Dedno Polje aan. Een gehucht met zeven huizen waar in de zomer wat boeren wonen. De koeien lopen hier vrij rond met bellen om hun nek. Er staat een waterbak om je veldfles te vullen en je kunt er verse melk kopen.
Taalles in de hut Nog een uur lopen, dan is het karrenspoor afgelopen en start het smalle wandelpad dat de kinderen veel leuker vinden. Het terrein wordt meer alpien en na in totaal 3,5 uur lopen komen we bij de hut aan waar we gaan overnachten. Ze hebben een familiekamer voor ons met drie stapelbedden. De kinderen richten hun slaapplek in met hun lakenzak, knuffels en uiteraard de zaklamp. Het is gezellig druk in de hut, we eten wat en doen een spelletje Uno. Als de kids slapen, werk ik aan mijn Sloveens met studenten uit Ljubljana die goed Engels spreken. We leren dat een Koc˘a (kotje) een kleine hut is en een dom (huis) een grote hut. Verder is een waterval een slap. Lahko noc˘ !
Grillig bergweer De volgende morgen start met een discussie over het weer. Het wordt heel slecht, zegt de huttenwaard. We kunnen volgens hem beter teruggaan. Maar als je naar buiten kijkt, is het strak blauw
De kruising bij Planini Plovcarija (1660 m). Hier moet je links aanhouden. Rechtsom kom je ook bij de hut, maar alleen via een gevaarlijke passage met staalkabels.
en schijnt de zon. Iedere alpinist kent deze worsteling. Wat is wijs? We lopen al ruim twintig jaar in de bergen, maar nu voor het eerst met onze kinderen. Dat voelt als een hele verantwoordelijkheid… We kiezen voor doorzetten. Het wordt een mooie tocht langs verschillende meren en door een idyllische vallei. Wat een ongerepte natuur! We zien marmotten, gemzen en de eerste plakjes sneeuw. De kinderen worden steeds vrolijker en hebben geen aanmoediging meer nodig. Ondertussen trekt het dicht boven ons. Reden om de pauzes kort te houden en het tempo hoog. We zijn al rond de middag in de hut. Het is een heel primitieve hut zonder wastafels of watertap. De wc’s zijn klassieke poepgaten boven een rots. Als we vragen om vers water, wijst de huttenwaard naar beneden naar een hoogtelijn 1-2013 |
75