Column

Moestuinmoeder staat in brand

Olga Helmigh

Met het zweet in de naad, een knorrende maag en 21 onbeantwoorde appjes, haast ik me op een hectische vrijdagochtend naar de school van mijn dochters (8 en 4). In een vlaag van misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel (over zo ongeveer alles), heb ik me opgeworpen als moestuinmoeder. Dat houdt in dat je wekelijks met een clubje kleuters aarde omploegt en groenten, kruiden en bloemen plant. Dat klinkt overzichtelijk en simpel, maar wie ooit met kleuters heeft gewerkt, weet: het tegenovergestelde is waar.

Terwijl een jochie enthousiast begint te zwaaien met een loeizware, grote schep en een nietsvermoedend klasgenootje nét op tijd kan wegduiken, probeer ik twee andere ukken uit te leggen wat onkruid is en dat we gaan wieden. Al vlug staat er eentje woest te sjorren aan een prille aardappelplant en zie ik in mijn ooghoek dat eerder genoemd jochie de schep inmiddels heeft geloosd en vol overgave staat te stampen op pas opgekomen bloempjes. Ok. Nieuwe poging.

Hoewel het natuurlijk hartstikke gezellig is, die vrolijke kleuterchaos, had ik kunnen weten dat zo’n schooltuintje méér werk zou behelzen dan van te voren lijkt. Zo is er een ingewikkeld plantschema, een heuse groeikalender, een uitgekiende oogstplanning en oh, of we even met de hele klas salade willen maken van de verbouwde sla? Ik vrees nu al voor de aardappels en pompoenen: ik voorzie dat wij moestuinmoeders binnenkort verhit boven een pan soep of aardappelgratin staan te zwoegen.

En als dat nou het enige was is wat ik op mijn nevenactiviteitenbordje had heb. Maar néé, ik ben zo’n vreselijk sociale ouwehoer die overal graag aan meedoet en overal bij wil zijn. Dus film ik de bruiloft van de juf van mijn jongste dochter, die dus óók op school trouwde. Enorm leuk, echt genoten, maar daarna anderhalve dag kwijt aan editen. Want als ik iets doe, moet het perfect. Ik bied me aan als begeleider op schoolreis. Ik schrijf een column en een handjevol artikelen voor dit blad. En oh ja, dan heb ik ook nog een baan van 32 uur, zou het bijna vergeten! Waarvoor ik een podcast maak, artikelen voor schrijf en in denktanks zit.

En als dat hele rijtje nou nog het enige was in het leven? Maar nee, ondertussen moet je óók de was doen, stofzuigen, je katten voeren, je huwelijk leuk houden, met je vrienden koffie drinken, je ouders bellen, belasting betalen, belasting terugvragen, verjaardagen onthouden, je kinderen een beetje fatsoenlijk opvoeden, heen en weer sjezen naar zwemlessen en sportclubjes, zelf ook nog sporten, afval scheiden, onthouden wanneer dat afval wordt opgehaald, klussen op zolder, de lekke band van je fiets plakken, de tuin snoeien, je benen scheren, boodschappen doen, het kapotte riool laten maken, series kijken, mediteren, gezond koken, naar de huisarts met vermoeidheidsklachten...

Is er iemand die dit probleemloos non-stop kan? 52 weken lekker op schema? 12 maanden gaan als een rijpe banaan? 365 dagen goed in de groef zitten? Want zelf ga ik meestal een paar weken als een strak geoliede machine in turbostand, óf ik lig als een smeulend wrak naast de rails. Diegene die nu ‘ja, ik!’ roept, wil ik wel eens spreken. Hoewel, laat maar. Want dan voel ik me al helemaal zo’n onhandige zeurkous. Bovendien moet ik daar dan tijd voor maken, voor zo’n gesprek. En laat ik dát nou dus niet hebben.

Olga Helmigh (41) is journalist, geboren en getogen in Den Haag en woont nu 11 jaar in Arnhem. Eerst in de Burgemeesterswijk en nu op de Hoogkamp. Ze is getrouwd met Patrick en samen hebben ze twee dochters en twee katten.