UIT DE BRON
KREUPELBEENEN IN DE MUZYK EEN SATIRISCHE BRIEF UIT 1741 (2)
duidelijk een muziekkenner, en zijn schrijfstijl verraadt een Duitstalige achtergrond. In dit tweede en laatste artikel: het demasqué van de virtuoos. Het eerste artikel stond in het teken van een moeizame aanloop tot het musiceren en de complete chaos waarvan A. D. E. en zijn vriend getuige waren. Uiteindelijk zal het niet lukken met het door Roger gedrukte concerto op de lessenaar. Net als de soloviolist bezig is met halsbrekende arpeggio’s knapt een van zijn snaren. Er komt verzet. De verreezene Hollandsche Socrates, zo luidt de titel van een weekblad dat in 1741 dertig maandagse afleveringen heeft gekend. Later dat jaar verschenen ze ook gebundeld. Vermoedelijk zijn de bijdragen het werk geweest van een collectief. Ronduit hilarisch is de in briefvorm gestelde aflevering van 10 april, waarin een zekere A. D. E. vanuit Utrecht levendig verslag doet van de manier waarop een collegium musicum een huiskamer onveilig weet te maken. De auteur is
De Altist was de eerste der Opposanten, met de volgende verklaring: Ik schei ’er uit, een ander kan de partye opneemen. Ik heb al lang gewenscht dat dat drommels Consert uit was, en ik ben waarachtig bly, dat het eer geschied als ik verwacht; ’t is zoo moejelyk en zoo vreemd om in de maat te blyven, dat ik niet weet wat men toch heeft aan zulke bedroefde voddens en prullen, te speelen. Laten wy liever een Consertje van Schikhard maken. Daar steekt noch zang in, riep een ander; die geduurende het voornoemde
Consert met een onstelde Viool had gespeelt, en werkstellig was dezelve op zyn toon te brengen. Wat heb je ook aan Schikhard? liet zich een Derde hooren, wy zyn hier in geen Comedies of Kermis spullen, daar men zulk Janpotgies muzyk hoort speelen; als je doch verändering hebben wil neem Albinoni! dan zelje eerst hooren waar dat Compositie in steekt; hoe elke party wat te haspelen heeft; en hoe zy door malkander werken: dan moest ik die eerst bestudeerd hebben! riep de principalissimo concertino Violist; Een eigen symfonie Deze vermeende virtuoso verklaart muziek eerst tot in details te willen kennen, zelfs zo dat hij de noten uit het hoofd kan spelen. Dus nu geen Albinoni. Of hij de compositie van daarnet ook heeft bestudeerd, vraagt de vriend van A. D. E. tussen neus en lippen. Wel wis! myn Heer. Dan haalt de vriend uit zijn zak een symfonie van eigen makelij, die nog niemand kent, verdekt met een versierde Italiaansche naam, om des te beter een yders gevoelen en oordeel daar over te hooren. Die gaan ze proberen. Als
