Ergens ver weg, in het saaie Rijnsweerd-Zuid, verstopt tussen de kantoorgebouwen en het groen, ligt een legendarisch gebouw: een grauwe betonnen kolos, met eindeloze gangen en honderden deuren waarachter evenveel personen en levens verscholen gaan. Het exterieur is grauw, lelijk, en wellicht ontzagwekkend. Rijen en rijen aan ramen begroetten hen die de haast sacrale gronden betreden. Het ene raam dichtgetimmerd, het andere voorzien van een tuincentrumwaardige hoeveelheid planten, en weer een andere bekleed met iets wat ik alleen maar af kan doen als abstracte kunst. Het interieur is divers, complex, en wellicht een tikkeltje magisch. De talloze gangen wellicht nog diverser dan het scala aan ramen dat het exterieur ons biedt. Een groter contrast is haast ondenkbaar. Loze woorden voor een lelijk gebouw? Voor mij niet; want vanaf de eerste keer dat ik voet zette op het terrein van Archimedeslaan 16 was ik al onder de indruk van het gebouw en haar bewoners. Het was de eerste keer dat ik bij Aaricia thuis kwam. Ik stond voor het gebouw en belde haar, want alleen door het gebouw navigeren was een onmogelijke opgave. Ze kwam me buiten ophalen en leidde me door de ingewanden van het gebouw naar haar kamer. We liepen door ellenlange gangen vol met graffiti en posters, omhoog door trappenhuizen die het aroma van opgerookte joints in hun wanden had opgenomen, en tenslotte naar de woonkamer van haar gang, waar al muziek aan stond en een deel van de bewoners gezellig biertjes aan het drinken was. Op dat moment was ik al een beetje verliefd op de Archimedeslaan en haar inwoners. Een sentiment dat ik met velen deel.
Helaas, aan al het moois komt een eind. Afgelopen schooljaar werd bekend dat de Archimedeslaan plat zou gaan. Na jaren van uitstelling en verlenging (sommige van de bewoners wonen er al sinds 2010) kregen de bewoners te horen dat ze uiterlijk 31 juli uit hun kamers moesten zijn. Zo wordt de Archimedeslaan, met haar legendarische feesten, en haar onderlinge gemeenschap, eind dit schooljaar in het archief gedaan. Het nieuws kwam bij de inwoners hard aan. Alle ±400 studenten moesten in een periode van een half jaar een nieuw onderkomen zien te vinden in het door kamertekort geplaagde Utrecht. Niet alleen moesten ze hun kamer verlaten, ze verlaten ook een gemeenschap en een bepaalde mate van vrijheid die de lange gangen van de Archimedeslaan hen bood. Nog één laatste keer ga ik bij Aaricia en de Archimedeslaan op bezoek om met haar te praten over het leven in en om de door ons zo geliefde plek. Ik parkeer mijn fiets en bel Aaricia, zodat zij de deur open kan komen doen. Na twee jaar regelmatig bezocht te hebben zijn de gangen van de Archimedeslaan nog steeds een magisch labyrint, waarin ik altijd verdwaal en altijd nieuwe dingen ontdek.
Opgetrommeld
59