plas over stak en werd lid (trompet) van “Dutch Boy” Drum & Bugle corps uit Kitchenar in Ontario Canada. In 1992 speelde ik euphonium en werd sectieverantwoordelijke. “Dutch Boy” was toen het eerste Canadees korps dat mocht meedingen in de Finale van de Drumcorps International (DCI) Wereldkampioenschappen. Hierdoor behoorde de band tot de absolute wereldtop van de showkorpsen. Kun je die ervaring uitleggen? Het eerste jaar was dit voor mij een echte ontdekking. Iets dat ik eigenlijk niet kon vatten op het moment zelf. Ik gleed mee (go with the flow) en probeerde zo goed mogelijk te repeteren om het gewenste niveau te behalen en mij te bewijzen. Pure motivatie en zelfdiscipline. Het jaar daarop ben ik veel bewuster naar DC getrokken. Het was eigenlijk
dankzij mijn Nederlandse vriend Marco Groeneveld dat ik opnieuw een kans kreeg. Budgettair was dit helemaal niet gepland. Marco was de toenmalige drum major van “Dutch Boy” en belde mij drie weken voor de tour op en zei dat ik mij geen zorgen moest maken over de financiële tussenkomst die je als lid moest betalen. Enkel het vliegticket was ter mijnen laste en geheel onverwacht liep ik dus een tweede seizoen bij “Dutch Boy”. De overstap van een Europees showkorps naar een DCI corps moet een grote stap geweest zijn? Johan Delacauw had mij vooraf redelijk goed voorbereid gebriefd. Wanneer je aankomt word je ook meegezogen in de sfeer van zelfdiscipline en motivatie in een professioneel kader. Je wordt er mee geconfronteerd maar je past je wel snel aan. Ik denk dat dit het geval is