A
ls je terugblikt op 2016 dan lijken de pessimisten toch wel gelijk te krijgen. De aanslagen in Brussel en Zaventem brachten het terrorisme dicht bij ons. Europa verzwakte door de Brexit. De pogingen van Obama om meer rechtvaardigheid te brengen voor de armen in Amerika dreigen te worden teruggedraaid. Een nipte meerderheid koos er voor een oorlogszuchtige, cultuurloze miljardair. In Nederland met Wilders en in Frankrijk met dochter Le Pen krijgt de onverdraagzaamheid meer en meer een aanvaard gezicht. We horen en lezen keer op keer hoe onze berichtgeving gecontroleerd wordt door machtige instanties. De grootste dreiging komt mogelijk van de opwarming van de aarde. En op kleinere schaal, in onze onmiddellijke omgeving, vallen de vertrouwde structuren weg, zonder dat er al iets degelijks in de plaats komt om mensen samen te brengen. Wij worden vreemden in eigen land. Dan bekruipt mij soms de bekoring om mij terug te trekken tussen mijn boeken en de hagen van mijn tuin. Dan bekruipt mij de bekoring om alleen maar wat rustig te profiteren en te denken het zal mijn tijd wel duren. Maar die bekoring mag niet overheersen denk ik, al was het maar omwille van onze kleinkinderen en hun leeftijdsgenoten, hier en in Aleppo en in Kongo en overal ter wereld. Welke
van de redactie
wereld kunnen wij hen achterlaten? Maar er zijn ook hoopvolle tekenen die minder in het nieuws komen. In 1971 zat ik in de gemeenteraad en ik stelde voor om al was het maar symbolisch 1000 fr. te geven aan de ontwikkelingsorganisatie 11.11.11. Ik werd luidop uitgelachen door een van de gemeenteraadsleden en mijn voorstel werd afgevoerd. Nu zie ik dat onze gemeenteraad het vanzelfsprekend vindt om een belangrijke som te geven aan verschillende projecten van ontwikkelingshulp. Het haalt de krantenkoppen niet dat vele mensen hun beroep met deskundigheid en toewijding uitoefenen maar dat is veel belangrijker dan de zoveelste relatiewissel van een of andere vip. Er zijn vele journalisten die blijven opkomen voor eerlijke berichtgeving en dichters die durven spreken over zachte waarden, bloemisten en boeren die blijven kiezen voor een eerlijk product. Er zijn politici die langzaam maar zeker bouwen aan een rechtvaardiger en meer efficiĂŤnte samenleving en mensen die soberder gaan leven om de natuur te sparen. Er zijn de vele duizenden vrijwilligers in de vele actiegroepen en sociale en culturele organisaties. Ik hoop dat in 2017 deze kleine en grote initiatieven verder mogen groeien en ik wens aan iedereen en ook aan mezelf om daaraan mee te kunnen werken. Gelukkig Nieuwjaar. Bert Vervaet
februari 2017
5