Schattenjacht door Eric
De Wilde
Verwondering en schoonheid
T
oen ik op een dag, ergens midden de jaren zestig, mijn grootmoeder een bezoekje bracht, toverde ze opeens een veloursen doosje uit de linkerzak van haar stofjas te voorschijn. Alsof het gisteren was…
“Hier baasje… voor jou… altijd zorg voor dragen hé!”
Ik krijg kippenvel en het ontroert me keer op keer, wanneer ik aan dit moment uit mijn prille jeugd terugdenk. Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. Ik had immers tot dan toe nog nooit iets zo moois en fascinerends als dit gezien, laat staan gekregen. Achteraf gezien, ben ik ervan overtuigd dat ons mémé mij op deze manier haar gevoel voor schoonheid én het genieten daarvan, wou doorgeven. Nu, vijftig jaar later, mag ik tot mijn vreugde constateren dat zij in haar opzet méér dan geslaagd is. Telkens ik haar veloersen doosje in de hand neem, en op het goudkleurig knopje druk, waardoor het deksel omhoog wipt, sta ik in vervoering voor het mysterieuze sieraad dat dit stokoude doosje herbergt. De fraaie antieke broche die zo’n honderdvijftig jaar oud is, draagt duidelijk een godsdienstige symboliek. Centraal zien we een pelikaan die zijn jongen voedt met eigen bloed, wat sinds de middeleeuwen als symbool staat voor Christus die ons voedt met zijn woord. De pelikaan is omgeven door 10 steentjes in lapis lazuli, een gesteente met een intens azuurblauwe kleur dat zowel in Afghanistan en Chili als in Centraal-Azië en China te vinden is. Het is exact hetzelfde gesteente dat men meer dan 3000 jaar geleden in Egypte gebruikte bij de versiering van het dodenmasker van Toetanchamon. In de renaissance lag de gemalen vorm van dit gesteente aan de basis van het ultramarijn, dat in de schilderkunst voor de blauwe kleur zorgde. Het magische getal 10 staat hier voor het woord van God in de vorm van de tien geboden. De 10 spirituele steentjes staan voor wijsheid, innerlijke rust en vrede en hebben, naar men beweert, een positief effect op zowel vriendschappelijke als op liefdesrelaties. Wat wil je nog meer? Voor mezelf staat deze fraaie broche, deels door haar geschiedenis, deels door de voorstelling van de pelikaan, symbool voor de mooie waarden – op alle vlak – die we als opvoeder, ouder of grootouder aan de kleinsten onder ons doorgeven wanneer we hen, zowel onbewust als bewust, als ‘won-
derwijzer’ bij hun opgroeien mogen begeleiden. Mens, hoe leeg en saai zou een mensenleven wel niet zijn, mochten verwondering, schoonheid en het genieten ervan, ons onbekend zijn. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het leven er in dat laatste geval zou uitzien en ik betwijfel sterk of ik het in dat geval wel de moeite waard zou vinden… Het is bij pure schoonheid bij nader inzien voornamelijk om de ‘betovering’ van de dingen te doen en in veel mindere mate om de grootte, algemene belangstelling ervoor of de financiële waarde. Tenslotte is de waarde van een voorwerp niet meer dan wat iemand er op een bepaald moment wil voor geven... toch? Hoe je het ook draait of keert, mooie dingen om je heen zijn als zuurstof, geven je leven dag na dag kleur en blijven je door hun schoonheid steeds opnieuw mateloos ontroeren. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik mij ervan bewust ben dat verwondering mede aan de basis ligt van het echte diepmenselijke geluk. Raar eigenlijk… maar wat ik aan die bewuste dag ‘en plus’ heb overgehouden, is een bijzondere belangstelling voor ‘doosjes’. Telkens hier of daar op een rommelmarkt er één of ander mysterieus uitziend doosje mijn pad kruist, ben ik even ‘weg’. Zalig, om op zo’n moment je fantasie even de vrije loop te laten, en je een paar ogenblikken later al dan niet te laten verrassen door de inhoud.
Mens, hoe leeg en saai zou een mensenleven wel niet zijn, mochten verwondering, schoonheid en het genieten ervan, ons onbekend zijn.
Wie weet, misschien een idee om dergelijke doosjes nooit effectief te openen, enkel in je dromen, want zoals wel eens wordt beweerd: “Héél soms is het hebben van de zaak echt wel het einde van het vermaak.”
maart’15
41