Nummer9080
???????
Nummerachtentwintigmaarttweeduizendenelf
door Inge Suys
D
ie ijle, ietwat sopraanachtige stem herkende ik uit de duizend. Mijn prins van weleer, mijn oude doch nooit verroeste liefde S. Aan de kassa van de hypermarkt, hij heeft het altijd groots gezien. “Wel, verdorie,”
cursiefje
ook zijn best. Elk weekend had hij me wel nodig voor iets: hij wist een woord niet in het Engels, hij wilde een powerpoint presentatie maken, maar dat lukte niet, hij wilde mijn mening over een boek, hij wilde rijst koken maar wist niet
Opendeurdagen dacht ik, “die is nog geen haar veranderd.” Stond daar wat te flirten met de kassajuffrouw, te scharrelen naar kleingeld in één van zijn drie portefeuilles, charmant te lachen omdat hij iets vergeten was, sprintte vervolgens de rayons door, kwam terug met een doosje kinderchocolade en lachte innemend naar de wachtenden, zodat die niet kwaad konden zijn. ‘t Was één van de enige jonkheden die binnen mocht in ons huis, en die het mocht wagen me af en toe te ontvoeren richting avontuur en amusement. Want papa was een strenge op dat vlak. Véél jongens zijn de revue gepasseerd. Wanhopig schreven ze brieven, fietsten langs m’n huis, stuurden cadeautjes en trakteerden op allerhande uitjes. Maar niemand geraakte door het examen. De ene had te grote voeten, de ander was te betweterig of te onbeschoft. Nog een ander buisde omdat hij voor Club Brugge supporterde. Een valabele reden, me dunkt. Maar S, wel, die was geslaagd. Met de hakken over de sloot, maar toch. Dus probeerden ons beider mama’s ons te koppelen. En zei iedereen dat we toch zo goed bij mekaar pasten. En S., die deed
hoe lang dat moest opstaan... enfin, elke reden was wel goed om aan de bel te hangen. En ik, ja, ik smolt ook wel af en toe, en daar stonden we dan te kletsen en te flirten aan de voordeur. Zo’n twee avonden per week. In de winter kreeg papa het op de zenuwen: “Kinders, komt binnen of blijft buiten, maar niet tussen de twee”. “Ze staan daar weer aan die voordeur, hoe is ’t mogelijk,” dacht hij luidop. “Kom” besliste hij in ons plaats en trok S met zijn kraag naar binnen. “Zet u maar op de bank, hier.” In de hall hadden we zo’n antieke bank die dienstdeed als wachtmeubel. “Kwam uit een echt Frans kasteel,” zei papa altijd, “net als onze schouw”. Ik vond het jammer voor die kasteelheer, die nu op de grond moest zitten. Daar zaten we dan, naast mekaar op de bank, knietjes tegen mekaar. Maar bon, S en ik, we legden een hele weg af. Hij pakte het nogal onhandig aan, en ik was nog zo naïef dat ik het niet doorhad als hij opperde dat de mensen zeggen dat we goed bij mekaar zouden passen. “Serieus?” zei ik, “allez gij”. Daar bleef het dan bij. Een andere keer zei hij: “Ik val op grote, slanke en slimme meiskes
9080
nummer
De Haanhoutstraat verwijst naar een uitgebreid terrein te Destelbergen dat tot op het einde van 17v eeuw grotendeels uit heide bestond. De omwonenden mochten er mits betaling van een belasting (cijns) hun vee vrij laten grazen. Na de Franse oorlogsverwoestingen in de jaren 1676-1678 was de parochie Destelbergen zodanig verarmd dat men een financiële oplossing zocht in de privatisering van deze heide. Zowel Lochristi als Destelbergen heeft nu een straat met dezelfde naam, die in elkaars verlengde liggen, maar in Destelbergen schrijft men Haenhoutstraat (met ae). De naam Haanhout (Aanouw, Hanau, Aenhouwe, Haenhauwe en dergelijke) is zeer oud. De betekenis is voor een deel onzeker. “Hout” was in de oude schrijfwijzen bijna altijd “hauwe” en betekende kapbos, waar dus het hout regelmatig gekapt werd. De betekenis van “Haan” is niet zeker. Het komt mogelijk van het Germaanse woord “hagin” dat haag of omheining betekent. Dan zou de betekenis kunnen zijn: omheind kapbos.
met kort haar”. Ik keek achter mij en vroeg me af over wie hij het had. Weer mislukt. En zo ging het door, hij kreeg een lief, ik ook, dan was het weer gedaan, vonden we mekaar terug, en begon het van voor af aan. Bovendien was hij een eeuwige twijfelaar, waar ik dan weer de zenuwen van kreeg. Zelfs een croque monsieur bestellen was een heikele kwestie: croque monsieur, croque hawai of croque madame? Ik hielp hem niet door te zeggen: “Croque monsieur? Allez, zo saai! Croque hawaï? Allez, ananas uit blik! …” waardoor hij compleet van slag geraakte en dan maar een croque madame bestelde. Als het maar een rokje aan heeft! Wel was hij altijd heel erg méé met de dingen. Zo was “den S.” één van de eersten met een gsm. Dat waren toen nog serieuze bakken, met een antenne en al, ideaal voor hem als het maar omslachtig was. “Wat kunt ge daar nu mee doen?” Probeerde ik nog. “Bellen! Overal! Wacht…Mama, tistekik he. Ik zit op de tram. Waar ben jij? “. Nutteloze info vond ik. Temeer omdat voorheen nog nooit iemand de zin “Ik zit op de tram” had moeten uitspreken. Tenzij tijdens een talencursus. Maar de doodsteek heeft hij zichzelf gegeven. Op een dag nam hij me mee op date. Bleek de plaatselijke vereniging voor fietsenherstellers te zijn. Had ons ingeschreven omdat dat altijd van pas komt als we eens een fietstochtje maken. “Ah, S., hebt ge een nieuwe vriendin?”, schalden de vriendenherstellers. “Dat zou ze wel willen, haha!” lachte hij. “Nee,” repliceerde ik,“ dat zou ik helemaal niet willen.” S. dan weer: “Vrouwen zeggen nee als ze ja bedoelen!” En dàt, beste lezer – komt ie - dàt deed de deur dicht. At last.
straatnamen door
Bert Vervaet Een andere mogelijkheid is dat “haan” komt van Hannes, dan is de betekenis “bos van Johannes”. Ook andere betekenissen zijn mogelijk. Een tijdlang vóór de afscheiding van Beervelde tot zelfstandige gemeente in 1921 heette deze straat Beerveldestraat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog onder het bestuur van burgemeester Gaston Le Roy kreeg ze de naam Joris Van Severenstraat maar die naam werd na de bevrijding spoedig weer opgeheven ten voordele van de middeleeuwse naam.
maart’11
53