Trine Spittaels Blom Vivant
Een groen dagbestedingsproject voor volwassenen met een verstandelijke beperking Het duurde even voor Trine Spittaels er zelf achter kwam wat haar échte droom was. Ze behaalde een professionele bachelor in de orthopedagogie, werkte vervolgens even bij AS Adventure Dendermonde, en landde uiteindelijk in Emiliani Lokeren. Dolgelukkig is ze daar, maar ze hunkerde nog naar een aanvullende uitdaging. En dat heeft ze nu gevonden in haar vzw Blom Vivant, een groen zorgproject voor mensen met een verstandelijke beperking. Je nog korte loopbaan lijkt redelijk consistent, Trine. Alleen toen je verkoopster werd bij AS Adventure kleurde je wat buiten de lijntjes? Dat zeg je terecht. De reden was eigenlijk heel simpel: ik voelde me na mijn studies op een of andere manier nog niet ‘rijp’ genoeg om in het werkveld van mijn studies te duiken. Waarom wist ik niet, maar ik wou mezelf wat tijd gunnen om daarin klaarheid te scheppen, of om op persoonlijk vlak nog verder te groeien. Daarom zocht ik mijn ‘denktijd’ te overbruggen door als verkoopster aan de slag te gaan, in AS Adventure Dendermonde. Het was een wat atypische keuze zeker, maar het bood zekerheid, en het gaf me tijd om te groeien in allerlei contacten met mensen. Alleen: de winkel had soms van die te kalme dagen waarop ik voelde dat ik op mijn honger bleef. Ik kreeg weer ambitie, alleen was het nog niet zo duidelijk in wat of waarheen precies. Tot er in de winkel eens een mama kwam met een dochter met een verstandelijke beperking. Tijdens mijn hulp bij hun zoektocht door de winkel, ervoer ik een echte aha-Erlebnis. Dit was wat ik echt wou: mensen in die sector helpen, zo heel concreet. Van het een kwam het ander, en voor ik het wist werkte ik in Emiliani Lokeren. Topsfeer daar, en ik ben er dolgelukkig. Ik doe mijn werk er héél, héél graag. Heb er een superteam ook. Toffe directie. Kortom, een droomjob. En toch lanceer je na enkele jaren nog een extra ambitie? Ook daar speelt toeval een rol. Nu ja, toeval? Soms lijkt het of dingen wel gericht op je pad komen, en dat je er alleen maar voor hoeft te zorgen dat je er open voor staat. Kijk, een van onze bewoners in Emiliani Lokeren is lid van de tractorclub Den Lozen Boer. Vorig jaar in april deden die hun jaarlijkse rondrit doorheen o.a. Lochristi. Op een bepaald moment, in Nerenhoek Zaffelare, passeerden we Janaplants, de kleinschalige niet-geautomatiseerde plantenkwekerij van ‘zorgboer’ Jan De Bock. Die combinatie van ‘groen’ en ‘zorg’
sprong bij mij onmiddellijk in het oog, en ik nam gelijk een foto. Waarom weet ik niet, maar ik deed het gewoon. ’s Avonds dacht ik er weer aan, ik bezocht de site, en legde zowaar contact. Of er misschien iets mogelijk was? Wat en hoe, wist ik nog niet, maar iets in mij was heel erg getriggerd. En wonder: boer Jan reageerde héél positief. Maar ondertussen weet je het uiteraard wel, want een halfjaar later sta je al aan het hoofd van een vzw. Wat een sprong, van een twijfelende afgestudeerde bachelor, naar iemand die heel zelfverzekerd een eigen vzw opricht, en dat op slechts een paar jaar tijd. Ja, ik sta er ook soms zelf versteld van. En ik ben best ook wel trots. Dat ik ondertussen wél dat zelfvertrouwen heb gevonden, dat ik bewust een doel durf na te streven en nu heel goed weet waarheen ik met mijn leven wil gaan. Het toffe was ook dat ik in zorgboer Jan vanaf ons eerste contact een ideale ondersteunende compagnon vond. Hij runt zijn bedrijf uiteraard op een professionele en commerciële manier, maar heeft toch ook heel veel oog voor het sociale aspect, en biedt mij daartoe de ruimte om dat daar concreet uit te bouwen. Vzw Blom Vivant zal op de locatie van Jans bedrijf mensen met een verstandelijke beperking de kans bieden om hun groene hart op te halen: snoeien, kweken, wieden, oogsten, spitten, zaaien, de dieren verzorgen … noem maar op. Ik zal de mensen begeleiden tijdens hun activiteiten, want dat is ook mijn job en roeping. Jan zal telkens ’s morgens eerst de lijnen uitzetten van wat er die dag kan of moet gebeuren op de boerderij. En uiteraard houdt hij ook wel een oogje in het zeil tijdens de dagtaak en leert hij ons de knepen van het vak. De geleverde arbeidsprestaties zijn daarbij niet van belang en we plannen ook voldoende tijd in om te genieten en relaxen in een groene omgeving. No pressure!
februari 2019
31