19
Θα μπορούσε να είναι δικαιολογία, αλλά όχι. Η απόλυσή μου ήταν ενορχηστρωμένη από τη στιγμή που απάντησα στον Μεγάλο. «Έχετε κάτι να πείτε, σας απασχολεί κάτι;» Και είπα: Είπα πως με εξωθούν στη φτώχεια με τη μείωση που με εξανάγκασαν να προσυπογράψω. Στο τέλος της συνάντησης δέχτηκα μια χλιαρή χειραψία κι ένα βλέμμα συμπόνιας για επιβεβαίωση, αφού το μέγεθός του στο ελληνικό στερέωμα είναι δυσθεώρητο για να μου δώσει οτιδήποτε άλλο. Οι μήνες πέρασαν και νέα δεν έρχονταν, η προσμονή μεγάλωνε. Τη μέρα που ήρθε το Νο 2, η ελπίδα έσπασε κοντέρ. Παραμυθιασμένος και παρασυρμένος από το δίκιο μου, ζήτησα ακρόαση. Με ένα έγγραφο υπόμνημα (γιατί γουστάρω το scripta manent) κάθισα απέναντί του φοβισμένος, μετανιώνοντας ήδη για την παρουσία μου εκεί. Το διάβασε και το έκλεισε λέγοντάς μου: «Θα κάνω πως δεν το διάβασα, σαν να μην ήρθες ποτέ εδώ». «I ΄m not bulshiting people» είπε, «θα σου πω κάτι. Αν θέλεις μείνε, αν όχι, εκεί είναι η πόρτα. ΟΚ;» Τον ευχαρίστησα με το καλύτερο χαμόγελό μου κι ένιωσα το παγωμένο βλέμμα του να μου τρυπάει την πλάτη, καθώς έβγαινα από την αίθουσα. Ήξερα πια, μετρούσα ανάποδα για τη συνάντηση με το πεπρωμένο που δημιούργησα. Μετάνιωνα καθημερινά, μέχρι εκείνη τη μέρα που με τέλειωσαν. Μετάνιωσα για τις εκατοντάδες ώρες που διάβαζα, για τα πτυχία που στοιβάζονται στα συρτάρια με τις αποδείξεις, για την κοινωνική αναγνώριση που αντλούσαν από το εθελοντικό μου έργο, για τις δημοσιεύσεις, για την τεχνογνωσία που πλήρωνα, χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο, και μου τη σκύλευαν καθημερινά. Για τις ιδέες μου που εφάρμοζαν χωρίς καν να μου κλείνουν το μάτι πονηρά. Κατέρρευσα, έπαθα κατάθλιψη. Τα παιδιά μου αντέδρασαν κλαίγοντας, τόσο που το ένα έγραψε στο σχολείο, όταν το ρώτησαν τι φοβάται: «Φοβάμαι που ο μπαμπάς μου δεν έχει δουλειά», εγκαταλείποντας την τάξη με κλάματα τρέχοντας. Οι «φίλοι» με απέπεμψαν σαν να ήμουν άρρωστος, ψωριάρης, και οι γονείς μου μού υπενθύμιζαν το σακατιλίκι μου καθημερινά. Απέτυχα, μου είπαν. Απέτυχα, νιώθω. Το αύριο έρχεται, το περιμένω καρτερικά... (40 χρ., 20/8/2013)