Verdwaalde reiziger op bezoek Op 27 oktober 2008 liep ik door de tuin, vergezeld door bL1L1rmans Ierse sette1�richti11g tuinhuisje. Plot :::.ng ik, vink voor 111e op een nfsluiting paal, een vreemde vogel ziffen, die niet eens opvloog toen ik na derde. Dnt wns op zich nl intrigerend, maar, gaf me volop de gelegenheid om hem te observeren. Ik zag ilho11et, een machtige Sllavel, een prachtig bruin-en-wit getekende vogel. Nooit gezien dnt wi t ik 111etee11. Hij dook even later naar de drinkschnnl en nam enkele slokken water. Wat later vloo
een gnninchti
IIij boven 111ij11 IIoofd, richtillg hoge bomen. In trance liet ik mijn planten voor wat ze waren en vond heel snel in de vogelgids de naam van d vree111de va el: een notellkraker! Dit hnd direct effect op 111ijn dopaminesysteem want ik wist wel dnt het een llitzonderlijke waarnemin zw
. Mnnr, zou ik he111 llog weerzien, en vooral, wie zalf 111e geloven?
Twee dngen later zag ik hem al terug, zag hoe hij okkernoten krnnkte(eigenlijk openwrikte met halfge sloten bek) op wat ik later zijn 'werkbank' ben gaan noemen: enkele boomstammetjes op de grond w hij de noot in vastklemde.
a elke gegeten noot, en dat waren er tijdens een 'sessie' toch 5 of meer.
drollk hij llit ebreid. Héél rustig, terwijl ik er vlakbij bleef stann. Diezelfde dag heeft hij ook vanuit d appelboo111(een tweede voedselbron bleek later) zijn krakellde roep laten horen, en zelfs een miauwachti geluid gemankt. Soms nam hij na de maaltijd ook een bnd en ging zich dan uitvoerig poetsen op e boomtak. Die dag wn ik vooral dolblij dat Axel Smets op de uitkijk stond en getuige kon zijn. De allereerste foto' werden genomen ... Vanaf dnt moment kwam de notenkraker bijna dagelijks, en met hem, of liever dankzij hem, een nie aflatende stroom bela11gstellenden. Dat hij niet van nattigheid hield heeft de werkgroep Dijleland onder vonden: urenlang hebben zij de regen getrotseerd zonder ook maar een glimp van de vogel op te vangen Gelukkig z1j1i een aantal van hen later teruggekeerd, en dan wél met het verhoopte resultaat. Het wa een dankbaar object natuurlijk: bijna dagelijks op post, gedurende een 6tal weken, en geen spo van schuwheid. Tenzij onze poes, die opportunistisch de ornithologen als potentiële venvenners beschou de, te dichtbij kwam. Zo heet f ie ooit tegen haar gekrast als antwoord op haar gemiauw! Dat het eell limme vogel is werd ook duidelijk toen ik een zinken teil op het grasveld bijgevuld had m water. Enkele minuten later( ik liep nog in de buurt) kwnm hij op de rand zitten om te drinken ent bnden. Dat heb ik hem nochtans geen enkele keer zien doen in de tuinvijver. a 5 of 6 december heb ik hem niet meer gezien. De bezoeken waren al wat sporadischer en korter gewor den. Er lagell nochtans nog noten, en, daar had ie er trouwens tientallen vnn verstopt in onze tuin bij de bllren. Wat ons deed vermoeden dat hij langer hier zalf blijven. En toch.. . Er waren intussen we kaper op de kust: een familie roeken was hier neergestreken en die hadden het ook gemunt op de not, natuurlijk! Daarbij waren zij ruim in de meerderheid, geen sprake van een enkele gaai of eekhoorn deze concurrentie ... Persoonlijk vermoed ik dat zijn grootste honger intussen gestild was en dat hij betere (warmere?) oor
heeft opgezocht.
Sind het ver chijnen van Gerald Driesens' artikel in Oriollls dllrf ik het niet meer te hebben over 'mï Siberi che notenkraker', als zelfs hij er niet meer zeker van is! Net als jullie ben ik benieuwd naar
polemieken over de determinatie van de notenkrakers bij ons. Ik wil het kind toch een naam geven". Mag ik ten latte, als gewone natuurliefhebber, en niet meer van de jongste trouwens, iedereen vertelle
wat een fantastische ervaring dit geweest is. Maar vooral, dat het ook jullie kan overkomen. Blijf dachtig en leergierig: het geluk zit soms in een klein (tuin)hoekje. Cli abeth de Fraine.
12
De Booml<lever - maart 2009