De Haute Route op toerski’s
Europ s
project
Net nog staarden we vanaf het terras van de Refuge d’Argentière naar de rood oplichtende noordwanden aan de overkant van het Argentière bassin, nu staan we rondom een krakerig radiootje in de schemer van de hutverlichting. Fransen, Zwitsers, Nederlanders en onze Oostenrijkse gids luisteren naar de voorlopige uitslag van de eerste ronde van de Franse verkiezingen. Wie krijgt in deze ronde de voorkeur van het Franse volk, Macron, Le Pen of toch Fillon? Macron lijkt te winnen en door de hut gaat een zucht van verlichting. Over de politiek zijn alpinisten onderling minder verdeeld dan de Fransen, zo lijkt het.
D
oor de politieke eensgezindheid lijkt de hut nog knusser. De idealist in mij wordt wakker. Ik knik een Fransman toe. Er zal een nieuwe wind door Europa waaien, denk ik; één die vertrouwd is onder toerskiërs. We zullen elkaar nog vaak tegenkomen deze week, misschien ook op momenten dat we liever het rijk alleen hebben, maar als we het goed doen, ondersteunen we elkaar en lopen we elkaar niet in de weg. De Fransman beantwoordt mijn knik met een vriendelijke blik. Hij gaat aan zijn tafel zitten en bestelt een fles wijn voor hem en zijn tochtgenoten. Oké, we moeten ook niet doorschieten in die Europese gedachte denk ik, terwijl ik aan mijn eigen tafel ga zitten.
Klassieker Mijn zes tochtgenoten voor de Haute Route heb ik kortgeleden leren kennen: Jaap, wiskundeleraar, Mark, inkoopmanager, Minke, net afgestudeerd, Rolf de anesthesist, fotograaf Rogier en, zoals je het verwacht, een stoere gebruinde Oostenrijkse gids, Edi. Iedereen is fit, we hebben allemaal ervaring met toerskiën en de meesten hebben alpiene ervaring. Ik ben benieuwd waarom ze voor de Haute Route uit het NKBV-winterreisprogramma kozen. De redenen lopen uiteen. Jaap en Rolf zagen dat deze tocht de enige beschikbare was voor deze week. Andere deelnemers, onder wie Mark, wilden een klassieke reis maken, eentje die je langs enkele van de beroemdste wanden en mooiste toppen van de Alpen voert. Daarom doe ik het ook, denk ik als ik naar buiten kijk. De grote noordwanden van de Droites en de Aiguille Verte zijn in het laatste licht dreigende zwarte muren geworden, maar het gesprek aan tafel brengt me weer terug in de gezelligheid van de hut. Iedereen lijkt de belangrijkste eigenschap voor een soepele omgang te bezitten: humor, ook als het jezelf betreft. Jaap maakt een vergelijking tussen mijn ski’s en die op een 100 jaar oude foto. Ik lach dankbaar om de vergelijking. Op onze eerste
34 | HOOGTELIJN 5-2017
Foto boven De weg zoeken naar Cabane de Bertol. Foto onder Col de la Chaux boven de liften van Mont Fort. Foto rechts Even de ski’s op de schouders voor de Col du Chardonnet.
| TEKST FLORIAN VAN OLDEN | FOTOGRAFIE ROGIER VAN RIJN
20_HL0517_R31_thema-hauteroute.indd 34
07-11-17 09:14