partij. De beste 2 gingen door. Vervolgens speelden deze 2 een partij tegen de nummer 4, tegen René dus. De winnaar van deze partij zou doorgaan naar de finale. René maakte met zijn laatste bal een achterstand van 10 miljoen goed en ging dus door naar de finale. In de finale trof hij de top 3 van de kwalificatie. Naast mijzelf waren dat de Pool Martin Janczyk en de regerend wereldkampioen uit Italië Daniele Acciari. Na bal 1 had René nog een voorsprong van 10 miljoen op de andere 3 spelers. Maar na bal 2 had Martin een stevige voorsprong genomen. In bal 3 wist ik echter nog net over zijn score heen te gaan, zodat de overwinning toch nog naar Nederland ging. Martin werd tweede en René derde. Bij Daniele zat het tegen en hij eindigde dan ook als vierde. Twee Nederlanders op het podium dus!
Het leek nog het meest op een oude fabrieksloods. Maar eenmaal binnen werd het stukken beter. Twee grote ruimtes met daarin ca. 35 wedstrijdkasten, een ruimte met daarin 7 kasten voor de classics, een kantine en een gang met daarin nog 2 recreatiekasten en een AC/DC voor een set the highscore wedstrijd. Meest opvallende aspect van mijn kant: alle kasten waren voorzien van ontspiegelde glasplaten. Prachtig om te zien! Ik weet dat ze niet goedkoop zijn, maar wat zou het mooi zijn als we die ook in ons clubhuis hadden! Er waren ruim 80 deelnemers. Deze waren in twee groepen verdeeld. Elke groep speelde opnieuw volgens het Zwitsers systeem. Van beide groepen gingen de beste 16 door naar de finaleronde van zondag, waarbij de top 8 de eerste ronde mocht overslaan. De top 4 mocht zelfs de eerste twee rondes overslaan. De groepen speelden
Het podium van Zelgi 2012: Martin Janczyk (2), Albert Nomden (1) en René van Gool (3).
Naast het hoofdtoernooi had Levente ook nog een extra wedstrijdje bedacht. De Pinball Magic was ingesteld op 4 ballen en iedereen mocht 1 poging doen om een zo hoog mogelijke score neer te zetten. Uiteindelijk wist ik ook deze wedstrijd te winnen met een score van bijna 1 miljard en zo had ik op deze avond 2 mooie trofeeën te pakken! Op de zaterdag was het dan tijd voor het hoofdgerecht: het Swiss Open. Dit kampioenschap werd gespeeld in Kollbrunn,een plaatsje even onder Winterthur. De locatie was van de buitenkant gezien niet erg aantrekkelijk.
steeds om en om, wat niet erg bevorderlijk was voor je spelritme. Taco speelde een zeer constante kwalificatie en eindigde dan ook als vierde in zijn groep. René begon ook erg sterk,maar verloor op het laatst een paar partijen, zodat hij als negende eindigde en dus net geen ronde mocht overslaan. Zelf had ik mijn kruit duidelijk reeds verschoten. Mijn spel leek nog het meest op het landschap om ons heen: hoge bergen, diepe dalen. Daar schiet je natuurlijk niet veel mee op en ik eindigde dan ook als 20e in mijn groep.
NFV Spinner Magazine, jaargang 21, nummer 4
51