Fæðing Páls

Sjáiði þetta:

4

Eða þetta:

Því neitar enginn: Fæðingardagur minn var sögulegur dagur.

Mér var fagnað með grjótkasti og táragasi. Landsmenn og lögregla börðust. Rúður voru brotnar í þinghúsinu. Egg og grjót flugu um loftið.

Einn þingmaður hruflaðist á hendi.

Annar fékk glerbrot í augað. Þegar lögregla taldi sig ekki ráða við neitt, þrátt fyrir varalið og öflugar sveitir sjálfboðaliða, var táragasi varpað út á Austurvöll.

Upp stigu reykmekkir einsog landnámsmaðurinn Ingólfur sá þegar hann skimaði eftir kennileitum til að gefa þessum stað nafn.

Um morguninn vaknaði mamma út frá undarlegum draumi og var komin með hríðir, svo harðar að ekkert ráðrúm var til að velta fyrir sér draumum; hún var drifin upp á fæðingardeild og lá þar allan daginn og reyndi með aðstoð ljósmæðra að þvinga mig inn í þennan heim.

Það skrítna var þó að ég, sem fyrr um morguninn hafði knúið svo ákaft dyra, virtist allt í einu hafa skipt um skoðun og vildi fyrir alla muni halda mig innandyra, í skjóli frá þessari veröld, grjótkasti hennar og táragasi.

Mamma mátti rembast allan daginn og hún æpti og veinaði engu síður en mannfjöldinn á Austurvelli, þó ekki væri hún að krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu um tilveru mína.

6

Mamma var enn að rembast á fæðingardeildinni þegar pabbi ók Plymouthnum inn Kalkofnsveginn. Hann beygði inn á Hreyfilsplanið og lagði bílnum þar.

Pabbi fann óróann í loftinu.

Hann var varla stiginn út úr bílnum þegar menn komu aðvífandi að honum úr báðum áttum, en ekki til að tilkynna honum fæðingu mína með hátíðlegum hætti eða spyrja hvort hann gæti ekið þeim á ákveðinn stað, heldur afhentu þeir honum dreifibréf.

m mönnu u t s y r af fo agsirritað d n u ars fél n r n a a v l ð eða réfi var dreifib laga, m é ð f a g n u. Í því a f n ð r A g y o e h a l urfli ti ðsfélag á Aust á Hrey r r u i ð n verkalý i r n a ma bílstjór t il að ko t r u krefjas t ins sem t g a o v h ð i shús ar ningur réfið v Alþingi b almen n fi i a e r m d a.

Hitt ir fra okkann fl eiðslu. völl fyr r r a g n a r ð ó stj að tkvæ sama, önnum s þjóðara m n i r h o f l i t ur t itað af krefjas r hvatt u ð undirr g a n l i i t n n sekki r alme Alþingi öll, en v a j r r u Þar va e t v s Au il að . niður á eldur t h , u l loftinu s í koma ð i n e r n g a a s óró tkvæð á i aðein k k þjóðara elli inn e v r n u n t a s f Au Pabbi leið frá a húsið. l l a t s eg. tin bar kofnsv l a K Háreys ð i v splanið Hreyfil

Pabbi var forvitinn

Pabbi hraðaði sér til baka, lafhræddur um að lenda í ryskingum. Frá Hreyfilsplaninu ók hann í loftköstum stystu leið inn á Skeggjagötu, til tengdaforeldra sinna, en þá voru afi og amma hætt búskap inni við Ljósaland, þar sem Voga- og Heimahverfið reis síðar, við túnin þar sem mamma reikaði um í draumnum.

María, amma mín, hélt fyrst að pabbi væri drukkinn eða í annarlegur ástandi, en þegar hann gat loks stunið því upp úr sér hvað hafði gerst, sagði hún:

„Drífðu þig upp á Landspítala, þú ert orðinn faðir.”

Ég var fæddur þegar pabbi kom þangað. Mamma hélt á mér. Hún var þreytt en ánægð. Pabbi var að rifna af stolti þegar hann sá mig. Hann tók mig upp, en hélt fyrst á mér einsog nýfæddu lambi, enda mun vanari sauðburði úr Kambahreppnum en barnsfæðingum í Reykjavík.

Svo áttaði hann sig og sneri mér við.

Ég sá ekki betur en tárin streymdu niður kinnar hans en vissi ekki hvort það var út af táragasinu eða mér.

7

Var þetta svartasti dagurinn í sögu þjóðarinnar, einsog andstæðingar NATO hafa alla tíð síðan hamrað á? Hvíldi yfir honum sérstök bölvun, ákveðin af landvættum og fjallkonum? Í huga mömmu minnar voru engar slíkar hugsanir. Í hennar augum var þetta bjartur dagur. Myrkrið, sem síðar átti eftir að umlykja mig, var hvergi í augsýn. Ég var þvert á móti einsog lóan sem kemur og kveður burt snjóinn í ljóðinu eftir nafna minn Pál Ólafsson og foreldrar mínir, hin verðandi hjón, Ólafur Ólafsson og Guðrún Pálsdóttir, voru alsæl. Sú ringulreið, sem síðar átti eftir að búa um sig í höfði mínu, var þó engu að síður staðfest af ríkisstjórn og alþingismönnum þennan umrædda dag. Heimurinn varð allt í einu einsog smækkuð mynd af geðsjúkum manni, vitfirrtur og klofinn í tvennt; heimsmyndin krónísk ranghugmynd.

Til að halda ranghugmyndum geðsjúklinga í skefjum fá þeir lyf, háskammtalyf gegn sturlunareinkennum, sem hafa mikla próteinbindingu og sterk áhrif á boðkerfið til heilans, en þjóðfélögin verja sig með vopnum til að brjálæðið verði ekki alg jört. Ó svarthvíti heimur, þegar allt var í jafn föstum skorðum og sjúklingur í spennitreyju!

Nú svífur þú um huga minn einsog gömul bíómynd og rennur saman við regndropana á götunum, pollana og bílinn sem einn daginn ók inn í dauðann.