VERGETEN VOETBALLERS
Dieter Koenen
INTERVIEW MET
Voor de serie Vergeten Voetballers is ditmaal gekozen voor Dieter Koenen (40) die begin deze eeuw twee zeer succesvolle jaren bij MVV ’27 beleefde, maar in die periode ook zijn broer Wouter verloor. Afgesproken werd om het interview te houden op het terras bij de club, zodat er mogelijk mooie herinneringen boven zouden komen drijven. Tijdens het gesprek werd dan ook met regelmaat richting het veld gewezen. Maar eerst werd er een foto uit 1927 op tafel gelegd.
Opa Cor Verleden jaar stond er een MVV 27-elftalfoto uit 1927 in de Jubileumkrant waarop mijn opa Cor Tuitel stond afgebeeld. Hij staat linksboven in zijn nette pak, maar ik zou wel eens willen weten in wat voor hoedanigheid hij daar stond. Wat was zijn
DIETER KOENEN
functie eigenlijk en zijn er mogelijk (oud-)leden die dat nog kunnen aangeven? Onze familie zou dat zeer op prijs stellen.
Beginjaren als pupil In het seizoen 1985-1986 ben ik in de F1 begonnen onder trainer/leiders Tinus Jansen en Hendrik Jan van Vliet en iets later Frans Louter en John Alsemgeest. Willem Boschaart kunt je eigenlijk zien als de ontdekker van veel goede jeugdspelers en al die trainers daarna zagen het echt in ons zitten en dan praat ik ook zeker over teamgenoten als Maarten de Bruijn, Davy Vermaas en Remco Rodenrijs. Wij mochten in de D zelfs meedoen met het Maassluise elftal, een team samengesteld uit spelers van Excelsior Maassluis, VDL, MSV 71 en MVV 27. Tinus en Hendrik Jan droegen ons voor om in dat elftal te spelen.
Het eerste samengestelde elftal van MVV ’27 in 1927. Staande van links naar rechts: Cor Tuitel (functie onbekend), Chris Pijn, Janus Zonneveld, Kommer van Trigt, Vol van den Berg en Piet van den Berg. Middelste rij: Jan Brinkman, Jacob Bastemeijer en Frans van der Pol. Voorste rij: Han van den Berg, Maarten van den Berg en Piet van der Pol.
INTERVIEW MET
DIETER KOENEN
Woensdag 23 september 1987, De Voetbal Promotiedag bij MVV ’27. Staande van links naar rechts op de achterste rij: Ben Wijnstekers, trainer/leider Hendrik Jan van Vliet en Mario Been. Middelste rij: Michel Hanemaaijer, Dieter Koenen, Arnold Rasens, Davy Vermaas, Vincent Vermeulen, Jochem van Rijsbergen en Maarten de Bruijn. Voorste rij: Ronald van Mil, Silvano Fa, Martijn van der Hoeven, Kay Grippeling en Johan Haaring.
Davy en Maarten mochten zelfs nog ’n stapje verder en door naar de jeugdopleiding van Sparta Rotterdam. Ik hoor René van der Kooij nog zeggen hoe ’n goede voetballer Maarten wel niet was. Die extra kans voor hun was volkomen terecht, want die jongens waren echt goed. Het gaf mij persoonlijk al heel veel voldoening dat ik het tot dat Maassluise elftal had geschopt. Davy kwam later terug in ons eerste elftal en Maarten, een hele goede vriend van mij destijds, is op mysterieuze wijze verdwenen in India.
Niet tegen zijn verlies kunnen Op hele jonge leeftijd was ik best wel arrogant, ik moest en zou per sé winnen. Mijn moeder vond het verschrikkelijk en schaamde zich kapot. We wonen hier achter op de Botting en daar konden ze alles horen! Ze heeft dat vaak genoeg aangegeven, maar eigenlijk tevergeefs. Mijn vader vond het op zijn manier wel grappig en was ook trots
op ons. Wouter was nog ’n graadje erger, want hij schreeuwde werkelijk de hele boel bij elkaar. Daarentegen was mijn oudste broer Aeisso juist weer heel rustig, doch een ongelooflijke rechtsbuiten. Wat een familie!
Helden Ik was rechtsbenig, maar wanneer er flink gebikkeld moest worden, deed ik ook veel met links. Dan was ik blijkbaar vergeten dat ik dat been ook nog had. Mijn positie was rechts op het middenveld en met mijn spel moest ik de mensen voor mij een beetje uit de brand helpen. Je zou me een dragende speler kunnen noemen die aardig kon koppen. Als kleine jongen stond je bij het eerste elftal te kijken en het spel van mannen als Arno van Nierop, Jeroen Scheffers en Marcel de Vetten had grote invloed op mij. Hun instelling was een voorbeeld
INTERVIEW MET
DIETER KOENEN
de wedstrijd MVV ’27 - Den Bommel (0-1), terwijl die bezoekers eigenlijk al gedegradeerd waren. Niet echt een droomdebuut dus! Als ‘n toch op dat moment onzeker talent kwam je uit de A in een team met veel Maassluizers wat voor mij niet prettig uitpakte. Als jong pikkie hoop je dat je enigszins begeleidt wordt en ondersteund, maar dat gebeurde dus nauwelijks. Je werd gewoon keihard afgemaakt. Het seizoen erop werd Leon Booij werd vervangen door Cor van Hoeven en heb ik nog sporadisch meegedaan, maar ben vervolgens helemaal gestopt met voetballen.
VDL Na vier jaar heb ik de (voetbal)draad weer opgepakt, nadat René Verhagen vroeg om bij VDL te komen spelen. Daar speelde je op zondag en dat was eigenlijk niet mijn ding. Maar op de zaterdagen werkte ik bij Trefzeker en dan kon er ook niet gevoetbald worden. De keuze was dus niet al te groot. Portretfoto, gemaakt voorafgaande aan het seizoen 20032004.
voor mij en ik beschouwden ze eigenlijk als mijn helden.
Wouter Naast een lach was er ook een traan. In januari 2005 overleed mijn twee jaar oudere broer Wouter aan kanker op de leeftijd van slechts 28 jaar. Hij was niet alleen mijn broer, maar tevens mijn beste vriend. In mei van dat jaar promoveerde wij via de nacompetitie naar de tweede klasse en droeg ik deze promotie aan hem op. Na al die jaren heb ik het nog steeds moeilijk mee om me daar over te uiten Aan toenmalig voorzitter Rob Zwaard heb ik vanuit die moeilijke tijd groot respect over gehouden. Hij zag wat ik meemaakte, praatte met me en kwam ook regelmatig bij mijn ouders langs met een bloemetje.
Debuut Ik maakte mijn debuut in één tijdens de afscheidswedstrijd van Fred Rijnenberg op 11 mei 1996 in
Terug bij MVV ‘27 Na twee jaar in Maassluis ben ik weer terug gekomen bij MVV ’27 en trof met Peter Broekman een prima trainer. We werden kampioen en de sfeer langs de kant was uitstekend. Ik weet nog altijd (Dieter wijst naar het veld) waar vaste supporters als Piet Broekman en de Vermeulens stonden. Bij de eerste de beste training wilde ik mezelf even laten gelden en dacht Arno van Nierop even een flinke beuk te verkopen. Nou, ik vloog zelf de andere kant op; wat was die gozer sterk. En (hard lachend) hij niet zeiken, want je kreeg gewoon een schop terug. Donderdagavond na de training van de selectie gingen we regelmatig met een grote groep naar de Pynas en ook Peter Broekman, Fred Rijnenberg en Marcel de Vetten waren daar vaak bij. Die periode was het voor mij een eer als schoffelaar achter jongens als Arno van Nierop en Ruud Vermeulen te staan. Over schoffelaars gesproken, Jeroen Zwaard kon daar trouwens ook wat van als linksback. Tijdens mijn carrière was ik door mijn spel wel een kaartenpakker en dat gaf (zegt hij hard lachend) veel voldoening. Er mag gesteld worden
INTERVIEW MET
DIETER KOENEN
dat ik soms iets van een waas voor mijn ogen had. Natuurlijk wordt je daarop aangesproken door je trainer en medespelers, maar ik heb er wel van genoten. Mannetjesputters als Gert Jan de Lijster en Joop van Berkel lieten mij vroeger zien hoe dat moest. Daarnaast herinner ik mij uit die periode ook de gehaktballen van Riet en Gerard Jordaan, mogelijk volgens het oorspronkelijke recept van Jan Ruinard. Zij hielden er de nodigen voor ons achter, zodat we die na de wedstrijd konden nuttigen.
Hoofd leeg maken Het jaar er op was ik helemaal uitgerangeerd, want het hoofd wilde niet meer. De mooie momenten van het kampioenschap, de promotie een jaar later, en nog veel meer de zware tijd rondom het overlijden van Wouter. Ik was er helemaal klaar mee en besloot ’n jaartje als backpacker naar Australië te gaan om het hoofd leeg te maken. Dat had ik echt nodig en ben toen weer helemaal helder en een stuk volwassener terug gekomen. Na die trip heb ik nog even onder Peter Broekman gespeeld die trouwens de fijnste trainer ooit voor mij is geweest. Later ook nog onder Ruud Spierings, wat trouwens geen succes bleek. Vervolgens heb ik als oproepkracht weinig meer gespeeld en dat was geen ramp. Recentelijk ben ik wel weer gevraagd om bij het veteranenteam te komen als een soort mental coach. Veel meer dan dat zal mijn inbreng niet worden, want spelen zit er niet meer in. Binnenkort wordt ik voor de derde maal aan mijn rug geopereerd. Momenteel ben ik vrijgezel, maar ben niet meer zo wild als vroeger. Hou me bewust graag rustig.
Dieter, anno 2018.
daarbij horen. We leveren enorm veel containers met producten over de hele wereld. Bijna ieder land heeft weer zijn eigen importvergunningen en dat maakt het dat je alert moet zijn en blijven. Als je dan vanuit Japan weer bericht krijgt dat de lading zonder problemen is gearriveerd, geeft dat de nodige voldoening. Volgend jaar vier ik mijn 12.5 jaar jubileum bij BVB, want voor mijn vertrek naar Australië was ik daar dus al in dienst.
Bas van Buuren Sinds mijn sabbatical werk ik weer voor onze hoofdsponsor Bas van Buuren. Daar heb ik een functie als specialist voor het exportgedeelte en ben verantwoordelijk voor de documenten die
Na het gesprek gaat Dieter met een hele grote grijns op zijn gezicht naar huis. Het heeft het toch maar mooi even gezegd!