VERGETEN VOETBALLERS
Hakan Copur
INTERVIEW MET
HAKAN COPUR
Hakan komt weer thuis In de driemaandelijkse reeks van de Vergeten Voetbal ditmaal een interview met Hakan Copur (40) die twee perioden in Maasland speelde als verdedigende middenvelder of rechtsback. Mochten mensen hem echt vergeten zijn, dan kan men hem komende seizoen toch weer de hand schudden als nieuwe trainer van ons derde elftal.
Jeugdtijd bij Excelsior Maassluis In het seizoen 2001-2002 kwam ik weliswaar van Rozenburg naar MVV ‘27, maar mijn hele jeugdtijd heb ik doorgebracht bij Excelsior Maassluis. Eigenlijk op één jaar na, want als eerstejaars C-speler was SVV in Schiedam mijn club. Na dat uitstapje heb ik terug in Maassluis al die jaren in de hoogste elftallen gespeeld tot en met twee jaar bij de senioren. Als A-speler werd je door trainer Erik Gudde soms al op de bank gezet bij het eerste elftal en als senior maakte je de gehele voorbereiding van het seizoen mee. Ik speelde gedurende de zaterdag dan eerst met het tweede elftal mee en zat daarna met regelmaat op de bank bij het eerste. Gelukkig mocht ik ook zo nu en dan meedoen of in ieder geval invallen.
Hakan, gelukkig met zijn gezin in een rustige en groene omgeving.
Naar Rozenburg Vervolgens kwam de overstap naar Rozenburg waar Cor van Hoeven trainer werd. Hij had mij ’n jaar eerder, toen hij nog trainer was bij MVV ‘27, al benaderd. Cor sprak mij aan tijdens een nacompetitiewedstrijd voor promotie tegen SSS toen ik die wedstrijd kwam bekijken. Desondanks besloot ik toch nog ’n jaartje in Maassluis te blijven. Als een trainer je twee jaar achter elkaar benaderd geeft dat een goed gevoel van vertrouwen. Rozenburg was net gedegradeerd naar de eerste klasse en dat eerste jaar daarginds kon ik goed aanhaken. Met prima spelers om je heen is het gemakkelijker om te integreren. In Maassluis had dat misschien ook op den duur gekund, maar er liepen er wel een paar op mijn positie rond met heel veel ervaring en hoofdklassebagage, zoals Harold Loeve en Robert Visser. Door met die jongens mee te trainen werd je vanzelf ook beter en was het niet moeilijk om bij Rozenburg te wennen.
Volgende station: MVV ‘27 Hoe en via wie ik na twee jaar in Rozenburg bij MVV ‘27 ben gekomen weet ik eigenlijk niet meer. Het zou zomaar kunnen zijn dat Cor mij heeft aanbevolen. Rozenburg degradeerde tweemaal achter elkaar, dus speelde uiteindelijk weer op het niveau van MVV ’27. Na die twee jaar was ik ook weer op zoek naar plezier in het spelletje en dat heb ik in Maasland terug gevonden. Bij MVV ‘27 liepen gelouterde spelers rond als Arno van Nierop, Ian Bell en Bert Bakker. Toch degradeerde MVV ‘27 in mijn tweede seizoen en ontving ik een rode kaart (tweemaal geel) in de thuiswedstrijd tegen KMD. Ik kon heel slechts tegen mijn verlies en als het niet loopt, gaat het soms mis. Met nagenoeg hetzelfde elftal als een jaar eerder, zaten we duidelijk in de hoek waar de klappen vielen. Verliezen deden we met kleine cijfers, dus weggespeeld werd je nooit. Mijn verstandhouding met Martin Vermeer, die zijn tweede jaar als hoofdtrainer beleefde, was prima. Hij was niet echt een prater; tijdens de wedstrijd was het meer een kwestie van observeren. Op de
INTERVIEW MET
HAKAN COPUR
De A-selectie in het seizoen 2001-2002. Achterste rij van links naar rechts: Marco van Dijk, Maarten van der Weerd, Chiel van der Wal, Martin van Berkel, Jaap de Bruijn, Edwin Marijs, Ruud Vermeulen en elftalleider Koos Vermeulen. Middelste rij: Michel Voogt, Frank Rasens, Ronald van Mil, Wouter Jansen, Jeroen Zwaard, Jan Mosterd, Martijn van der Hoeven en Maarten Berkhout. Voorste rij: Arno van Nierop, Bert Bakker, assistenttrainer Marcel de Vetten, hoofdtrainer Martin Vermeer, hersteltrainer Nico Bakker, Hakan Copur en Ian Bell.
dinsdagen en donderdagen was het de bedoeling tactisch naar de wedstrijden toe te leveren en die dag moest het er dan ook uit komen.
zijn vertrouwen had geschaad. Het was mijn eerste seizoen met die band, dus ik baalde behoorlijk.
Aanvoerdersband
Het herstel na een wedstrijd duurde naarmate de jaren verstreken steeds langer. Het was niet alleen maar dat je de rest van het weekend moest bijkomen, maar zelf als je op dinsdagavond naar de training ging was je nog altijd moe. Op een gegeven moment stond je zaterdag ook al vermoeid aan de aftrap. Ik ging naar een dokter en het bleek dat ik een extreem hoog cholesterolgehalte had, wat vervolgens met medicijnen niet bleek te verhelpen. Mijn lever bleef cholesterol aanmaken en er kwam de weinig zuurstof in mijn lichaam, zodat de vermoeidheid te verklaren viel. In maart 2005 heb ik MVV ‘27 dan ook aangege-
Ik moest in het seizoen 2003-2004 onder Peter Broekman de aanvoerdersband overdragen aan Hessel Hazewindus, omdat ik in de strafschoppenserie in de bekerwedstrijd tegen Honselersdijk de bal in de handen van de keeper stifte. Honselersdijk won de serie en ik nam, geloof ik, de laatste Maaslandse pingel. De keeper van Honselersdijk ging bij iedere strafschop zinloos vol voor de hoek, dus dacht ik met een panenka te kunnen scoren. Hij was het blijkbaar ook ’n keer zat en bleef bij mijn poging gewoon in het midden staan. De dinsdag erop moest ik bij de trainer komen die aangaf dat ik
Fysieke problemen
INTERVIEW MET
HAKAN COPUR
Zaterdag 04 sep 2004, MVV ‘27 – Maasdijk 2-1. Hakan, in duel met Dijker Marcel Juursema, verbeten op jacht naar de bal.
ven direct met voetbal te gaan stoppen. Eigenlijk gingen die klachten al terug naar 2002, maar je wist niet beter en bleef maar door gaan. Ik was in die tijd ook al eens na de training flauw gevallen. Twee weken na mijn abrupte stoppen, speelde ik op eigen risico een soort van afscheidswedstrijd tegen SC Zuiderpark. Je had al zoveel ongemak aan gehad en dat duel durfde ik ook nog wel aan.
Herstart carrière Een jaargang heb ik vervolgens niks gedaan, maar het jaar er op meldde ik mij bij HVO. Met de juiste medicijnen was mijn ongemak inmiddels verholpen. Ik was in Vlaardingen gaan wonen en hier ging ik weer volle bak, maar speelde voornamelijk in het tweede elftal. Daarna volgde er vijf jaren bij VDL. Men ging daar van de zondag naar de zaterdag en moest in de vijfde klasse starten. Het werden mooie jaren, want we eindigden uiteindelijk in de tweede klasse.
Terug naar MVV ‘27 MVV ‘27 speelde in het seizoen 2011-2012 nacompetitie met een thuiswedstrijd tegen Monster om niet te degraderen en die wedstrijd kwam ik Arno van Nierop tegen. Enkele dagen later had ik met hem en Pim van der Hoorn een gesprek om naar MVV ‘27 terug te keren. Pim wilde dat ik leiding ging geven aan het tamelijk jonge en onervaren team van spelers en ik gaf mijn ja-woord. De volgende zaterdag verloor MVV ‘27 van Monster en degradeerde naar de derde klasse. Pim vroeg nog aan mij: “Nu kom je zeker niet meer?” Maar zo zit ik niet in elkaar, want ik was me er van bewust dat degradatie een mogelijkheid was. Ondanks mijn fanatisme bleek het goed te klikken met de jonge garde van MVV ‘27. Samen met de wat oudere Roel Nooteboom, Coen Hordijk en Dion Dickhoff konden we die jongens verder helpen op het veld. Je moet zelf ook wel wat laten zien, dan
INTERVIEW MET accepteren ze je vanzelf.
Speler van het Jaar Dat jaar, seizoen 2012-2013, liep eigenlijk fantastisch met een kampioenschap als resultaat. We waren weer terug in die tweede klasse. Het jaargang was extra mooi voor mij, want op de afsluitende dag juni werd ik verkozen tot Speler van het Jaar bij MVV ‘27. Daar was ik toch enigszins verbaasd over en had er niet op gerekend. Echter, je doet wel je best en de supporters waren altijd respectvol en positief kritisch tegenover mij. Ook een reden om nu dus weer terug te komen, weliswaar in een andere functie. Daarnaast bekroonde Het Haagse Amateurvoetbal mij tot beste voetballer van de derde klasse. Tijdens een rondvaart met een van die boten van Warbout in diezelfde maand kwam een man van die website langs met een bos bloemen en een ca-
HAKAN COPUR
deaubon voor schoenen. (Hakan zegt lachend) Die bon heb ik volgens mij nooit ingewisseld. Misschien ligt die nog ergens.
Trainerschap Daarna heb ik nog een jaartje bij MVV ‘27 gevoetbald, maar dacht er over om in dat wereldje te blijven. Daar is het spelletje gewoon te leuk voor. Er over praten en naar kijken is heerlijk, maar het zelf doen blijft het mooiste. Al die voetbaljaren heb je van alles opgestoken van al die trainers en daar wilde je wel wat mee gaan doen. Na MVV ‘27 ben ik ’n jaartje lager gaan voetballen bij CWO 4 in Vlaardingen en dan op de zondag. Dat heb ik met pijn en moeite gedaan, want ik was eigenlijk veel te fanatiek. Dat trok ik niet! Via via kwam ik bij CION terecht, nog wel gedurende dat jaar als voetballer in het eerste elftal en aansluitend nog een seizoen in het tweede team.
MVV ‘27 in het seizoen 2012-2013. Achterste rij van links naar rechts: Milano Naarden, Joey van Oosten, Adam van Buuren, Leon van Kersbergen, Pieter van Rijs en Roberto van der Pol. Middelste rij: verzorger Egbert van der Worp, Stanly Klop, Arnoud Katz, Roel Nooteboom, Glenn Mostert, Jesse Lub, Lars Kloet, Erik van Geest, Kevin Bouter en fysiotherapeut Paul Husslage. Voorste rij: Hakan Copur, Sebastiaan Vogelzang, keeperstrainer John van der Meij, leider John Emmerig, hoofdtrainer Pim van der Hoorn, assistent-trainer Arno van Nierop, Dion Dickhoff en Coen Hordijk.
INTERVIEW MET In dat team werd je een verlengstuk van de trainer en bovendien wilde ik graag nog maar een keer in de week trainen. Al met al was ik aansluitend twee jaar lang trainer bij het tweede elftal van CION en ben die club nog altijd dankbaar dat ik die kans heb gekregen. Het eerste jaar zat je dan op de bank bij je eigen elftal en sloot vervolgens aan bij één. Dat werd eigenlijk een beetje druk langs de lijn, samen met het hoofdduo Najim Nasri en Slobodan Dutina. Een op een kunt je nog wel een discussie aangaan, maar met drie verschillende meningen langs de lijn wordt dat erg lastig. Afgelopen seizoen ben ik dan ook alleen voor mijn eigen elftal gegaan.
Terug naar MVV ‘27 Vorig seizoen zat ik met CION 2 in de afdeling met MVV ‘27 3 en zodoende kwam je weer veel oude bekenden tegen. Uiteraard ook Arno die ik vertelde wat ik allemaal
HAKAN COPUR
deed en bezig was met een trainerscursus. Binnen de kortste keren zat ik met hem en John Emmerig aan tafel en de overstap werd beklonken. Je kijkt uiteraard ook naar eventuele doorgroeimogelijkheden in Maasland, maar begin voorlopig samen met Jacco de Haas maar eens met het derde elftal. De ambitie is er zeker naar om ooit een eerste elftal te kunnen trainen, waar dan ook. Om zo ver te komen zal ik na een tussenjaar moeten gaan voor de volgende opleiding UEFA B (was vroeger de TC 2) en met dat papiertje mag je tot aan de tweede klasse trainen.
CION-mentaliteit CION op het veld staat weliswaar bekend om de enorme strijd, maar tegelijkertijd is het een enorm warme club. De buitenwacht heeft vaak een bepaalde mening over die club, maar als men toch eens wist met hoeveel vrijwilligers en hun enthousiasme die kleine vereniging in stand wordt gehouden. Dat is werkelijk fantastisch om te zien.
Zaterdag 12 oktober 2013, MVV ‘27 – Zevenhoven 4-3. Hakan (rechts) kijkt toe hoe Dion Dickhoff succesvol uitverdedigt.
INTERVIEW MET
HAKAN COPUR
Dat idee van veel strijd, maar ook met goede technisch voetballers, kwam ook uit mijn eerste voetperiode bij MVV ‘27 naar boven. Echter, momenteel schort het daar zelfs een beetje aan. Het mag best wel weer een beetje pittiger.
de renovatie van de zeesluizen bij IJmuiden, waar ons bedrijf alle remmingswerken en stempelramen hebben geleverd en aangebracht. Met onze projecten ga ik het hele land door, maar niet naar het buitenland.
Hoofduitvoerder
Gezinsleven in een rustige omgeving
Als hoofduitvoerder ben ik werkzaam bij VDS in Rotterdam. Men produceert stalen constructies voor onder andere momenteel bruggen in de buurt van Dordrecht over de N3. Tevens wordt er gewerkt aan projecten offshore. Tot een jaar geleden werkte ik nog bij VSF (Volker Staal en Funderingen), maar de staalbouwafdeling van dat bedrijf met zo’n 50 man personeel werd in juni 2018 overgenomen door VDS. Een van de aansprekende projecten waar ik verleden jaar werkzaam was, is OpenIJ. Dat staat voor
Met Naz ben ik getrouwd in 2010 en we hebben een dochtertje met de naam Lara. Sinds 2016 wonen we in noord-Schiedam in een heerlijke wijk. In het verleden woonde ik tien jaar in het drukke centrum van Vlaardingen, maar zoiets hoeft van mij niet meer. Hier is het heerlijk en ruim wonen in een groene omgeving. Ik heb niets te klagen, het is net een vakantiepark. Bij thuiskomst uit je werk heb je het gevoel dat je op zo’n park aankomt. Tenslotte kan ik zeggen dat ik uitzie naar mijn nieuwe functie bij MVV ‘27. Tot in augustus!