Vergeten voetballer Leon Alsemgeest

VERGETEN VOETBALLER

LEON ALSEMGEEST

VERGETEN VOETBALLER LEON ALSEMGEEST

Leon Alsemgeest heeft zijn geluk gevonden in Canada In de driemaandelijks reeks van de Vergeten Voetballer ditmaal het verhaal van Leon Alsemgeest (36), een speler die ruim tien jaar geleden vertrok naar Canada, de liefde achterna.Leon speelde weliswaar niet heel vaak in de basis, maar kreeg wel veel speelminuten door de talloze invalbeurten. Via een Teamsverbinding werd contact met hem gezocht, maar er moest wel rekening gehouden worden met de acht uur tijdverschil.

GEËMIGREERD NAAR CANADA Inmiddels is het al weer tien en ’n half jaar geleden dat ik naar Canada ben verhuisd. Tijdens het backpacken in Slowakije kwam ik een leuke Chinese meid tegen die in Hamilton, in de provincie Ontario, studeerde. Daar ik in Nederland al drie jaar werkervaring had opgedaan en zij nog een jaar studie te gaan had, besloot ik om naar Canada te vertrekken. Sowieso was ik altijd al geïnteresseerd in hoe het zou zijn om in het buitenland te wonen.

hard genoeg voor moeten werken. Om weer overhaast terug naar Nederland te gaan zag ik helemaal niet zitten.

Sinds ’n jaar heb ik een nieuwe vriendin genaamd Tianna. Zij werkt als een financieel adviseur bij een bank en zelf ben ik operationeel manager bij een tuinbouwbedrijf van 20 hectare groot.

Daar worden tomaten, komkommers en paprika’s opgekweekt en doorverkocht aan tuinders. We hebben zelf ook meerdere afdelingen voor het kweken van tomaten en komkommers.

groot probleem. Er zijn natuurlijk uitzonderingen in familieverband. Zo mag ik wel mijn vriendin laten komen in huis.

Verder zijn hier nu de restaurants, sportscholen, parken, skigebieden etc. open. In publieke ruimtes moet je, net als in Nederland, een mondkapje dragen.

Toch zijn er binnen Canada behoorlijke verschillen. In de provincies Ontario en Quebec is het aanzienlijk strenger en dat heeft mede te maken met de verschillende klimaten en dichtheid van bevolking in dit land.

CORONA Je mag buiten in een zogenaamde safe bubble van maximaal tien personen bij elkaar komen, maar wel met een onderlinge afstand van twee meter. Sinds eind november 2020 hebben we hier een lichte lockdown. Je mag geen mensen thuis ontvangen en dat was tijdens de kerstdagen vervelend voor veel mensen. Ik voelde dat zelf niet als een

ECHT AMATEURVOETBAL De structuur van voetbal, zoals we die in Nederland kennen, bestaat hier nauwelijks. In Hamilton werd er onderling in het eerste jaar nog wel eens getraind, maar daarna eigenlijk nooit meer. Soms was het gewoon een stuk groen in een woonwijk. Je hebt geen plekken om je te verkleden of naar het toilet te gaan.

Dus thuis omkleden en direct na de

Leon, de eerste Vergeten Voetballer die via Teams benaderd werd.

In Hamilton heb ik drie jaar gewoond, ben daarna voor mijn werk verhuisd naar Alexandria (ook Ontario) en weer later naar Montreal in Quebec.

Tenslotte gingen we voor een vervolgstudie van mijn vriendin naar Burnaby in de provincie British Columbia. Deze stad ligt vastgeplakt aan de oostkant van Vancouver.

100% GESETTELD Na één jaar in die westelijke provincie is de relatie uitgegaan, maar ben wel in die stad blijven wonen. Ik ben hier een permanent resident en daar heb ik

3

MVV ’27 training of wedstrijd weer naar huis. Het kan gebeuren dat er al andere mensen aan het sporten waren en dan moest je gewoon even wachten. Kleedkamers waren ook een schaarste bij de wedstrijden, de rust duurt maximaal vijf minuten en dan sta je langs de zijlijn. Als je jezelf helemaal buiten adem hebt gelopen, heb je dus weinig tijd om bij te komen. De aanwezige scheidsrechter dient je als team zelf te betalen en die persoon rekent dan ook af met zijn grensrechters.

IETS PROFESSIONELER Hier in Burnaby is het wel beter georganiseerd en is er een competitie opgezet, geleidt door vrijwilligers. Zij hebben contact met de gemeente, spreken af wanneer er gespeeld kan worden, op welk veld en wat de huurkosten zijn.

Aan het begin van het jaar betaal je zo’n 300 Canadese dollars (is ca 200 euro). Uit die gezamenlijk pot gaat er per wedstrijd ca 70 dollar naar de scheidsrechter en zijn assistenten.

Veel ploegen in de poule hebben geen sponsor, dus moeten ook de eigen kleding en schoeisel bekostigen. Via onze teamleider hebben wij in ieder geval de shirts gratis gekregen.

In mijn oude team had je soms maar negen tot elf spelers. Uiteindelijk is dit ‘elftal’ ook uit elkaar gevallen en bleven er nog maar vijf spelers over.

Voor de resterende spelers heb ik gelukkig weer een ander team (KWL United) gevonden, zodat we nu een netwerk hebben van 21 spelers en er per wedstrijd minimaal 14 à 15 man komen opdagen.

Competitie stilgelegd.

Leuk allemaal, maar sinds maart 2020 ligt het voetbal stil vanwege de corona.

We speelden tot die tijd in de zogenaamde Second Division en waren bij de onderbreking al kampioen. Wij hadden meer wedstrijden gespeeld dan de naaste concurrent. Zij konden in puntentotaal weliswaar nog gelijk komen, maar in de onderlinge wedstrijden hadden we tweemaal gewonnen en dat was doorslaggevend. Vanwege de coronamaatregelen hebben we geen kampioensfeest kunnen houden.

Vier jaar geleden heb ik een klein scheurtje opgelopen in mijn rechtermeniscus. Dat kan niet herstellen zolang je niet onder het mes gaat. Voor het voetballen pak ik deze in met een effectief ondersteunende kniebrace, maar hardlopen op het asfalt of de stoep is te zwaar voor de knie door de harde ondergrond. Als alternatief wordt nu nog weleens op een veldje ‘n balletje getrapt met een vriend hier in de buurt.

Daarnaast kunt je op zo’n veertig minuten rijden snowboarden wat een prima tijdverdrijf is en door de bergen wandelen en zwemmen in meren in de zomer.

Leon, in het seizoen 2018-2019 met zijn ploeg KWL United winnaar van de bekerfinale met als beloning de Bradford Cup.

4

VERGETEN VOETBALLER LEON ALSEMGEEST

MVV 27 D1, voorjaarskampioen in het seizoen 1995-1996.

Achterste rij van links naar rechts: trainer/leider Gregory Aaron, leider Eric Offringa en trainer Ricardo van der Ham. Middelste rij: Bart Hanemaaijer, Merijn Plag, Jonathan van Hemert, Mark van Rijn, Luuk van der Wel, Simon Anemaat en Roel Nooteboom.

Voorste rij: Mustafa Hakimi, Branco van Trigt, Leon Alsemgeest, Dennis van Dijk, Wouter van Dorp en Dennis Klapwijk.

BELIZE In het verleden volgde ik een studie Duurzaam Toerisme aan de Hogeschool InHolland in Delft, maar daar was uiteindelijk in Nederland nauwelijks werk in te vinden. Voor een stageplek werd er gezocht in het buitenland en zodoende kwam ik uit bij Belize in Midden Amerika. Er werd daarginds een organisatie, Toledo Ecotourism Association in Punta Gorda, gevonden en die schreven terug dat ik samen met een studiegenoot mocht komen. Deze organisatie wordt geleid door de plaatselijke bewoners, de Maya’s.

We zouden daar in Belize een training geven in een aantal dorpen betreffende

gastvrijheid. Het werkte niet optimaal, waarna we maar een website hebben opgezet voor de organisatie. Er was in ieder geval genoeg gelegenheid om er zelf op uit te trekken en het een en ander van het land te bekijken.

MVV 27 Nog voor mijn zesde jaar werd ik aangemeld bij de club. Jan-Willem en Kees Louter waren buurjongens en daar werd veel mee gevoetbald. De achtertuinen sloten op elkaar aan en er werd zelfs een stuk van het hekwerk weggehaald, zodat we gemakkelijker bij elkaar de tuin in konden lopen.

In de F1 werden we naast

voorjaarskampioen ook Westlands kampioen dat voor het eerst georganiseerd werd. Ondanks de jonge leeftijd kan ik het mij nog goed herinneren. We wonnen bij dat toernooi, op een gelijkspel tegen VELO na, alle wedstrijden.

In die wedstrijd schoot ik een wegdraaiende corner die of door de doelman of een verdediger in eigen doel werd gewerkt. En in de finale wonnen we met 2-1 van Lyra en scoorde beide doelpunten. Bij de prijsuitreiking werd ik vanwege die treffers de Marco van Basten van MVV 27 genoemd. Mijn vader Joop was medeorganisator van het toernooi.

5

MVV ’27 STERKE LICHTING Doordat ik in de jeugdjaren in een sterke lichting belandde, betekende het dat je ook vrij vaak kampioen werd.

Als een van de betere spelers in die jaren wil ik onze keeper Dennis Klapwijk noemen die erg goed was. Roel Nooteboom zag je met de jaren sterker en beter worden. En dan had je ook nog Mark Akkerman die tussendoor enkele jaren bij Sparta speelde, Branco van Trigt en ook Jonathan van Hemert.

Mijn positie in het veld is in de jeugdjaren sterk wisselend geweest, totdat ik René van der Kooij als trainer kreeg in de A. In F en E was ik verdediger, in D aanvaller en in C werd ik geplaatst op bijna iedere denkbare positie. Zeker

dat laatste jaar werd je net zo makkelijk neergezet als linksbuiten, spits, voorstopper, laatste man of centrale middenvelder.

RENÉ VAN DER KOOIJ Toen ik als speler in de A bij René kwam zette hij mij de eerste oefenwedstrijd in de eerste helft als test rechtsbuiten en na rust op de positie van voorstopper. Hij zei: “Vandaag gaan we beslissen op welke plek je gaat voetballen en je daarop kan specialiseren”. Na afloop zei hij: “We gaan van jou een aanvaller maken”. Ik werd vervolgens ingezet of als spits of als vleugelspeler. Ik was zeer onder de indruk van deze trainer; hij heeft ons zo’n mooi en goed voetbal laten spelen. Tijdens

de wedstrijden kon hij het spel duidelijk, tactisch en effectief omzetten.

In het laatste jaar eindigden we als vijfde en zijn we op twee punten na geen kampioen geworden! Door verlies bij Verburch in het laatste duel werden we geen kampioen. Zo klein was het verschil in de poule.

KNVB-UITNODIGING Naast het Westlands Kampioenschap voor F-spelers en de drie jaren onder René in de A heb ik als derde hoogtepunt een uitnodiging van de KNVB. Spelend in de D werd gevraagd om selectiewedstrijden te spelen voor de KNVB Regio Selectie. Later begreep ik dat ik daarmee de eerste van MVV 27 was die dat overkwam.

MVV 27 A1 in het seizoen 2001-2002.

Staande van links naar rechts: trainer/leider René van der Kooy, Bart Hanemaaijer, Redo Mounir, Dennis Klapwijk, Jonathan van Hemert, Branco van Trigt en leider Henk Nootenboom.

Zittend: Leon Alsemgeest, Roberto Fa, Roel Nooteboom, Reinier van Zanten, Simon Anemaat en Mohammed Doygun.

6

VERGETEN VOETBALLER LEON ALSEMGEEST Echter, voor de voorselectie had men voor iedere positie twee spelers op de lijst. Drie wedstrijden lang mocht je ’n helft laten zien wat je kon, maar ik viel helaas af.

PROMOTIE VIA DE NACOMPETITIE Vanwege een leeftijdgrens verschuiving heb ik drie jaar in de C gespeeld, maar speelde in dat laatste jaar wel vaak mee met B1 als invaller. Spelend in die laatste leeftijdscategorie was er vervolgens een vervroegde overgang naar A. In de selectie ben ik opgenomen tot mijn vertrek naar Canada in de zomer van 2010. Heel veel hele wedstrijden met het eerste elftal heb ik niet gespeeld, maar invalbeurten des te meer.

Mijn debuut maakte ik in een vriendschappelijk duel tegen Zwaluwen (BMI, zaterdag 21 augustus 2004, 3-2 winst) Aan het einde van het seizoen volgde via de nacompetitie promotie naar de tweede klasse. Wat ik mezelf kan herinneren is de finale in Rozenburg tegen Rijnmond Hoogvliet Sport (2-0 winst).

Ook in dit duel mocht ik als invaller minuten maken.

FIETSEN NAAR ROZENBURG Van trainer Peter Broekman moesten we met z’n allen op de fiets naar Rozenburg. Je begint met de voorbereiding op de wedstrijd en ziet dat het steeds drukker wordt op het complex.

Dat er zoveel mensen kwamen kijken naar de wedstrijd maakte enorme indruk op me. Het werd een spannend duel waar pas in de slotfase de tweede treffer werd gescoord door Ruud Vermeulen. Hij schoot hard op doel en voor de zekerheid, je weet nooit of de keeper de bal loslaat, liep ik door en hoefde verder niet meer te reageren. Na afloop ging iedereen uitgelaten naar de kantine om te feesten, maar ik moest nog eerst naar de Kwakelweg om met z’n allen een familiefoto te

Zat 20 sep 2008, ’s Gravenzande - MVV 27 1-2. Op aangeven van Ruud Vermeulen schuift Leon Alsemgeest de bal langs doelman Simon Dijkshoorn en zet daarmee de eindscore op het bord. maken. Na het afscheid van de familie ben ik snel terug gegaan naar MVV 27.

DIEPTEPUNT Als dieptepunt in het voetballeven moet ik de blessures noemen. In het laatste jaar in de A kreeg ik een knieblessure en tijdens de voorbereiding in de selectie, net voor aanvang van de competitie, raakte ik geblesseerd aan de ene enkel. Een maand na het herstel was mijn andere enkel aan de beurt. Dus in bijna heel 2004 heb ik weinig wedstrijden kunnen spelen.

Zoals eerder aangegeven moest ik het vaak hebben van vele invalbeurten. De concurrentie voorin was dan ook zeker niet mals: Arno van Nierop, Arnold Bos, Mark Akkerman en Melvin Muller.

Ik vermoed wel dat ik het laatste stapje had kunnen maken. Er was een verschil tussen de Leon als basisspeler en die van invaller. Dat had, denk ik, te

maken met mijn uithoudingsvermogen en die was beter in de tijd in de A. Toen zat ik nog op school in Delft en fietste je elke dag heen en weer. Bovendien ligt de snelheid bij de senioren ook nog eens hoger dan bij de junioren.

Ruud Spierings hield voorafgaande aan een wedstrijd zijn teambespreking en kreeg ik een basisplek toebedeeld. Toen zei Koen Herlaar lachend: “Kunnen we Leon niet eerst ’n paar minuten op de bank zetten en daarna laten invallen?”. Op die manier kon ik kennelijk beter mijn krachten verdelen.

7