VERGETEN VOETBALLERS
Arie van der Knaap
INTERVIEW MET
ARIE VAN DER KNAAP
Er waren in mijn loopbaan weleens geruchten dat SVV belangstelling voor mij had. In de serie Vergeten Voetballers wordt Arie van der Knaap, een technische middenvelder, terug in de herinnering gehaald. In twaalf jaargangen, vanaf het seizoen 1963-1964, zorgde hij mede met zijn teamgenoten voor een groot aantal successen waarmee MVV ’27 een heuse bloeiperiode doormaakte.
Van VDL naar MVV ’27, zomer 1963 Dat had nogal wat voeten in aarde, want de komst naar Maasland werd door VDL lang tegen gehouden, alles bij elkaar ongeveer ‘n jaar. Ik was een behoorlijk bepalende voetballer in het elftal en trainer Van Bommel, een hele goede trainer overigens, was heel erg gepikeerd dat ik weg wilde. Hij heeft geprobeerd mij om te praten, maar dat werkte niet. De reden van mijn overstap was eigenlijk het feit dat mijn vrouw Dieuwke in onze verkeringstijd op zaterdag werkte als kapster en ik voetbalde op zondag. We wilde elkaar toch wat vaker zien in het weekend! Ik had eventueel ook bij de zaterdagtak van VDL kunnen gaan spelen. Daar werd echter zo hard gespeeld, dat hou je niet voor mogelijk. Het leek mij beter om te verkassen.
Bouw Als tegelzetter zat ik in de bouw en kwam vanuit Maasland de schilders van Marien van Eijmeren, die vrijwel allemaal bij MVV ’27 speelde, met regelmaat tegen. Dus ja, ik kende er al de nodigen. Het eerste elftal speelde echter op een zeer bescheiden niveau én ook Excelsior Maassluis trok aan mij. Toch heb ik gekozen voor MVV ’27 en vanaf de eerste dag was het direct fantastisch. Een warm onthaal en de bestuursleden Jaap de Bruijn, Henny Huiskes en Maarten Plooy spraken mij aan. Zij wilden van MVV ’27 een bloeiende vereniging maken, beter en groter. Hoewel MVV ’27 dus niet bepaald op een hoog niveau speelde, de 2e klasse RVB, had men toch een paar spelers in hun midden die het spelletje begrepen zoals Leen Bastemeijer, Jos Mosterd en Ted van Uffelen.
Bestuur Veel respect had ik voor de toenmalige bestuursleden die er zoveel voor deden om de vereniging beter te maken. Op de zaterdagmorgen waren zij al vroeg aanwezig om alles vlekkeloos te laten verlopen. Het veld moest ook ieder jaar weer opgeknapt worden, De oude verzakte greppels, vanuit de tijd toen het nog een weiland was, werden dan weer verder opgevuld. Het veld was ook niet helemaal vlak. Een bal die dreigde buiten de lijnen te gaan kon dan toch binnen blijven.
Kramp
Arie van der Knaap (76)
Dieuwke heet met haar achternaam Keijzer en was dochter van de tuinder aan de Maaslandse Dam. Misschien nog wel een reden om in het dorp te komen voetballen Zij luistert op de achtergrond aandachtig mee en zegt dan: Als Arie in die tijd op zaterdag had gespeeld bij MVV ’27 had hij nogal eens last van kramp. Zat je zaterdagavond in de bioscoop en sprong hij plotseling op om zijn benen te strekken. Iedereen zat stil te kijken naar de film en dan
INTERVIEW MET
kwam hij weer omhoog. Je schaamde je dood. Zei ik tegen hem: “Doe gewoon en ga zitten”. Maar ik hoorde alleen maar au au au.
Nieuwe kantine in 1965 Tot 1965 had MVV ’27 nauwelijks een onderkomen, maar in die zomer werd er een geheel van hout opgetrokken kantine neergezet op een grote betonnen plaat. Alles moest betegeld worden en dat hebben we tegen een zeer schappelijk prijsje uitgevoerd. Overigens hadden er vele mensen een
ARIE VAN DER KNAAP
grote inbreng bij het voltooien van die kantine. Het was hard werken, maar je deed dat graag voor de club. Ook in het voorjaar van 1975 konden we er flink tegenaan toen het nieuwe complex vorm kreeg. Alle vloeren en natte ruimten dienden te worden voorzien van tegelwerk.
Henk Denkers Met Henk had ik bij VDL in het eerste elftal gespeeld en hij was bijna tien jaar ouder dan ik.
MVV ’27 1 in het seizoen 1964-1965 Staande van links naar rechts: Wim Doelman, Arie van der Knaap, Gerard Doelman, Jos Mosterd, Daan van Hemert, Wim Prins en grensrechter Piet Doelman. Zittend: Daan Prins, Jan Kaptein, Piet Doelman, Leen Bastemeijer en Goof de Bruijn.
INTERVIEW MET Ik kan mij nog herinneren dat oud-trainer Koos Henneveld ooit voorafgaande aan het seizoen verkondigde dat jaar met ons kampioen te gaan worden. De eerste wedstrijd tegen Transvalia werd echter een grote teleurstelling, 6-0 verlies. Dat kon helemaal niet, maar daarna wonnen we nagenoeg alles. Op de ranglijst werden we uiteindelijk tweede achter de Rotterdammers. In de beslissende wedstrijd stond ik reserve en de elftalcommissie besloot Henk op te stellen. Ik was nog te jong met mijn 17 jaar! Ik kon er mee leven, Henk was een positieve voetballer met een goede instelling.
Jan Seton Hoewel ik toch al een tijdje meedraaide heb ik van trainer Jan Seton, gekomen in de zomer van 1966, echt voetballen geleerd. Ik kon weliswaar aardig ballen, maar hij leerde je simpel en eenvoudig te spelen. Daar denk ik nog vaak aan terug en voor mij is het de beste trainer die ik ooit meegemaakt heb. Rechtsback Kees van Uffelen (zegt Arie lachend)
ARIE VAN DER KNAAP
kon totaal niet voetballen, maar Seton maakte daar een echte voetballer van. Hij was van zichzelf snel en gedreven, maar de trainer leerde hem onder andere de bal één keer te raken. Iets volkomen vreemds voor hem, hij brak bijna zijn benen, maar het werkte wel. Hij heeft maar enkele jaren meegespeeld en koos toen 100% voor zijn vak als tuinder.
Vader als vlagger Mijn vader Cor was er altijd bij als MVV ’27 speelde en heeft ‘n jaartje als grensrechter gefunctioneerd. Ik kan me nog herinneren dat we weer eens moesten spelen op de ‘eilanden’, bij Melissant. Daar werd tijdens en ook na de wedstrijd met klompen gegooid. Mijn bloedfanatieke vader was niet altijd even eerlijk en dat konden die mensen daar maar matig waarderen.
Mislukte speech Op de feestavond naar aanleiding van ons kampioenschap in de vierde klasse in mei 1970 werd ik
Zaterdag 22 november 1969, bekerwedstrijd MVV ’27 - PPSC 2-0. Arie van der Knaap gaat een kopduel aan, terwijl Leen Bastemeijer en Jan Kaptein (midden) toekijken.
INTERVIEW MET geacht als aanvoerder ook een speech te houden. Ik stikte van de zenuwen en vijf minuten van tevoren vroeg ik aan Gerie Doelman of hij dat niet wilde doen. Hij stond niet te springen om deze klus over te nemen, maar deed dat toch. Dat vond ik grandioos.
Mooie bekerserie in mei 1971 Mij staat nog bij dat Sandor Popovics ons langs een aantal hoger spelende verenigingen leidde in de beker. De man was heel gedreven en voor MVV ’27 misschien wel te professioneel. Hij was ooit uit Hongarije gevlucht en had daarna onder andere bij Sparta gespeeld. Hij kreeg al snel een trainerslicensie en in zijn Maaslandse periode kon ik het goed met hem vinden. Van die bekerserie heb ik ze niet allemaal meegedaan, want ik was weer eens geschorst.
ARIE VAN DER KNAAP
Uit het veld gestuurd Het seizoen erop ontving ik een rode kaart uit bij Haaften. Na zelf hard onderuit gehaald te zijn, trad de scheidsrechter niet op, maar tegen mijn felle protesten wél. Ik kon vertrekken! Diezelfde scheidsrechter, die verwarmingsmonteur was, kwam ik twee dagen later tegen tijdens een klus hier in Maassluis. Mijn vader zag mij al kijken en zei me: “Hou je wel in”. Tijdens de pauze keek ik hem recht in de ogen, maar hield me wijselijk in, want ik had volledig over de rooie gegaan. Mij was enkele dagen eerder flink onrecht door hem aangedaan. De scheidsrechter herkende mij ook en zei ook maar niets.
Trainingsveld In mijn herinnering staat dat de trainingsopkomst doorgaans goed was, maar het trainingsveld liet qua kwaliteit wel eens duidelijk te wensen over. De
Zaterdag 16 mei 1970, de kampioenswedstrijd Rozenburg - MVV ’27 1-3. De kampioensfoto met staande van links naar rechts: grensrechter Cor van der Knaap, trainer Gerrit van der Klooster, voorzitter Jaap de Bruijn, Arie van der Knaap, Leo Jansen, Jos Mosterd Jan Kaptein, Henk Denkers en Wil Boer. Zittend: Leen Bastemeijer, Bram van der Lely, Siem van der Meer, Arie van Tielen, Piet Doelman, Gerard Doelman en Cor Groenendaal.
INTERVIEW MET financiën om te renoveren waren er even niet, dus hebben we dat als groep ooit zelf maar opgepakt. Als alternatief hebben we een aantal trainingen grond lopen sjouwen om het veld uit te vlakken. Je deed dat zonder morren, want het was voor je eigen vereniging. De saamhorigheid was enorm groot. Had je de hele dag hard gewerkt, ging je ’s avonds toch nog even door.
Transfer Er waren in mijn loopbaan weleens geruchten dat SVV belangstelling voor mij had, maar dan had ik weer op zondag moeten spelen. Op dat moment was ik zo’n 26 jaar oud, zat bij mijn vader in het bedrijf en had tevens het gevoel dat die overstap veel te groot zou zijn. Er liepen trouwens wel betere voetballers om mij heen. Zoals aangegeven was het voor mij niet meer dan een gerucht, want concreet werd het nooit.
Gestopt in de selectie Gedurende het seizoen 1974-1975 heb ik niet veel meer gespeeld. De oude garde van de zestiger jaren haakten een voor een af én dus kwam er een nieuwere generatie spelers bij. Zelf had ik moeite om er bij te blijven. Je raakte wat vaker geblesseerd en dan was het moeilijk je plek te heroveren. De keuze om het jaar daarna lager te gaan voetballen was niet moeilijk en met al die oude knakkers erbij hadden we vervolgens nog enkele leuke jaren.
Centrale middenvelder In de jeugd van VDL speelde ik in de rol van laatste man. In de selectie zette de trainer mij op de positie van centrale middenvelder. Freek Bastemeijer, de oudere broer van Leen en Nico, stond achter mij als stopperspil en die wilde men logischerwijs niet verplaatsten. Op het middenvelder stond ik als eerstejaars senior met Jo Koole van 36 jaar oud en aan de andere kant Stijn Bevaart van 38. De eerste helft ging dat nog best, maar na de rust waren zij helemaal op en kreeg ik automatisch veel meer te doen.
Gerechtigheid Ik ben nog weleens geschorst geweest. Als de scheidsrechter in mijn ogen geen recht sprak, dan
ARIE VAN DER KNAAP
haalde ik dat zelf wel op. Het heeft me wel wat wedstrijden gekost, maar ik wilde gewoon gerechtigheid. Zo heb ik best vaak in de clinch gelegen met scheidsrechters In de jaren zestig was het voetbal erg hard in die Rotterdams Bond, maar omdat we een goed elftal hadden promoveerden we meerdere keren en kon je dat enigszins ontvluchten. Wij moesten het van verzorgd voetbal hebben, maar hadden gelukkig zelf in ons team toch ook wel een paar mannetjesputters.
Zaalvoetbal Sponsor Wim van de Bosch (van Stomerij van den Bosch) had naar mijn idee geopperd dat er een zaalvoetbalteam moest komen bij MVV ’27, maar wie mij toen als speler benaderd heeft weet ik niet meer. Willem Bosschaart, een zeer gedreven en technische voetballer, zorgde dat er een team samengesteld werd. In het veld kreeg hij de nodige schoppen, maar in de zaal mocht er geen lichamelijk contact zijn en kwam hij veel beter uit de verf Dat zaalvoetbal heb ik vier jaar gedaan en tot en met het seizoen 1983-1984 op het veld. Al jaren eerder had ik het bedrijf overgenomen van mijn vader. Je weet dat sporten een risico met zich meeneemt én zeker als je een bedrijf hebt. Er werd wél nog fanatiek getennist in die tijd en naar de wintersport gegaan.
De juiste klik Op een van de feestavonden bij MVV ’27 kwam voorzitter Jaap de Bruijn met de opmerking dat er veel spelersvrouwen op hetzelfde tijdstip zwanger waren. Dat was zeker een opmerkelijk feitje en ook leuk, want die vrouwen konden het onderling ook goed met elkaar vinden. In de zomer zat er dan een grote groep vrouwen met een dikke buik gezellig bij elkaar op het strand, terwijl wij daar lekker aan het voetballen waren tegen soms tegenstanders die je uit de competitie kenden.
Elftal van de Eeuw In de omschrijving als genomineerde speler van het Elftal van de Eeuw (voorjaar mei 2000) stond dat ik bij verre uitwedstrijden tijdens het wachten op de veerboot nog wel eens een borreltje dronk.
INTERVIEW MET
ARIE VAN DER KNAAP
MVV ’27 Heren 1 Zaal in het seizoen 1977-1978; het eerste zaalvoetbalteam van MVV ‘27. Staande van links naar rechts: Wim Arkesteijn, sponsor Wim van den Bosch, Jan Kaptein, Arie van der Knaap, Egbert van der Worp, Jos Mosterd en Bas van den Berg. Zittend: Wim Bosschaart, Lou Robbemond, Theo de Koning, Hans Bakker en Wil Boer.
Echt goed kan ik mij dat niet herinneren. Het zal best gebeurd zijn, maar het is me ontschoten. Om aan te halen wie mijn beste medespelers waren in het verre verleden denk ik al gauw aan Jos Mosterd, Leen Bastemeijer en Jan Kaptein. Maar vergeet ook Leo Jansen niet, een zeer technisch begaafde voetballer. Deze genoemde spelers konden dan ook weer niet zonder de onverzettelijkheid van mannen als onder andere Bram van der Lely, Piet Doelman, Gerie Doelman en de genoemde Kees van Uffelen. Samen vormden die mensen een prima draaiend elftal.
Drukke dag Mij werd verteld dat ik gekozen was in dat Elftal van de Eeuw en dus moest er later in de middag nog even gevoetbald worden. Echter, er waren die dag ook tennisverplichtingen in de competitie.
Eerst had ik een moeilijke driesetter die gewonnen werd en vervolgens moest er ook nog gedubbeld worden wat ook weer een partij werd van drie sets. Flink vermoeid meldde ik mij bij MVV ’27. Mijn vrouw had al gezegd dat dat eigenlijk niet verstandig was, maar ik had het idee dat het wél te doen was. Alleen ik had geen voetbalschoenen meer en moest deze lenen van Arie Mosterd. Het wedstrijdje duurde gelukkig niet al te lang en je kon op eigen verzoek regelmatig wisselen.
Tropische vissen Als hobby had ik door willen gaan met tropische vissen. In mijn jeugd had mijn vader wel veertig bakken met vissen staan in dat klein plaatsje van hem. Rond mijn tiende jaar heb ik de Latijnse vissennamen uit mijn hoofd geleerd en nog altijd is dat blijven hangen. Toen we nog in de Paulus
INTERVIEW MET Potterstraat woonde had ik uit ruimtegebrek drie bakken met vissen boven op elkaar in mijn kamertje neergezet. Alleen toen er één uit elkaar barstte, stond de kamer vol met water en dreven overal spartelende vissen. Ook hier heb ik het geprobeerd in mijn garage. Bij een temperatuur van rond de 24°C zag je in de winter de stoom er van af komen. Alles zat onder de schimmel en dat resulteerde helaas in de beëindiging van die mooie hobby. Verder zocht ik later ook wat ontspanning in de sport door te gaan tennissen en golfen, maar vanwege enkele heupoperaties is dat ook verleden tijd.
Nog altijd actief Zoon Marvin heeft het tegelzettersbedrijf overgenomen en ondanks mijn leeftijd ben ik daar nog zo’n drie dagen in de week aan het werk. Nu met de kerstperiode zijn we twee weken gesloten en dat bevalt me eigenlijk maar matig. Thuis zittend wordt ik alleen maar dik. Het is heerlijk om mee
ARIE VAN DER KNAAP
te helpen in de zaak. Het is minder zwaar voor mij dan vroeger, hoef dan ook geen tegels meer te plakken of te zetten. De tegels voegen of snijden en lijm maken is wat mijn taak is. De hele week aan het werk blijven kan en wil ik niet meer, want het lichaam begint toch aardig te slijten.
Gezin Samen met Dieuwke heb ik twee zoons, te weten Marvin en Erlend. Dankzij de dochters Nikki en Isabeau van Marvin kom ik om de twee weken weer bij MVV ’27. Zijn zoon is nog te jong om te voetballen. De begintijd van het damesvoetbal bij MVV ’27 in de jaren zeventig heb ik van dichtbij meegemaakt, maar in die jaren is het sterk verbeterd. Er wordt heel veel aandacht aan gegeven. Tijdens die wedstrijden ‘s morgens kijk ik om me heen, maar zie nauwelijks bekenden staan. Wat dat betreft kan ik beter ‘s middags terug komen om wat ouwe maatjes te treffen.