Aagje en Henk Huiskes, genietend van hun oude dag.
Pioniers van MVV ‘27 Interview met Henk en Aagje Huiskes
INTERVIEW MET
HENK EN AAGJE HUISKES
Op 01 februari 2013 werd Henk Huiskes benoemd tot erelid van MVV ‘27. Deze tachtiger mag aan de hand van zijn organisatietalent en de vele verrichtte werkzaamheden voor de club gezien worden als een van de grote pioniers die de vereniging hebben gemaakt zoals deze vandaag de dag functioneert. Om een beeld te krijgen hoe de club er in het verleden voorstond en hoe deze zich verder ontwikkelde werd een bezoek gebracht aan de familie Henk en Aagje Huiskes. Eerst maar eens vragen hoe het met ze gaat!
bij. Wandelen doet ik nauwelijks meer, wél fietsen.
Gezondheid
School
Henk steekt direct van wal: Met de gezondheid gaat het naar wens. Ik ben vanmorgen toevallig bij dokter Blaauboer geweest en alles was in orde. Voor onze leeftijd mogen we beiden zeker niet klagen. Ik heb ooit mijn knie verdraaid met het voetballen en nadien kwam er ook wat last met de rug
Ik ben op 22 december jarig en dan mocht je in Maassluis het jaar erop pas in september naar school, terwijl je dan al bijna 7 jaar oud bent. Na de verhuizing naar Maasland in een novembermaand mocht je pas in april op een Maaslandse lagere school aansluiten. Zo zou je een erg lange
Weverskade Ik ben geboren aan de Weverskade en naar de lagere school (Groen van Pinksterer) gegaan in Maassluis. Deze school werd in 1943 gebombardeerd Er is nog nooit een jongetje geweest van tien jaar oud dat zo hard naar huis (2,5 kilometer) gerend heeft als ik op die bewuste dag. Ik was in de paniek mijn fietsje vergeten en mijn vader is die ’s avonds op gaan halen.
MVV 27 2 in het seizoen 1955-1956. Staande van links naar rechts: scheidsrechter Coenradi, Jan van Zwienen, Jaap Buynink, Henk Huiskes, Rien van Eijmeren, Arie van der Akker en Annard de Baan. Zittend: Jo van den Berg, Nico Broere, Maarten van den Berg, Gerrit van Tielen en Niek Ammerlaan.
INTERVIEW MET
periode verliezen met thuis zitten. Vandaar dat ik maar in Maassluis naar de lagere school ben blijven gaan.
Vader In 1925 is mijn vader naar Maasland gekomen en had in de jaren erna heel wat achtergrondinformatie van een hoop Maaslanders. Als plaatselijke rijksveldwachter hoorde je nu eenmaal veel. Dan fietste je weleens door het dorp met je vader en trof je iemand zonder licht op zijn fiets. “Niet bekeuren, hoor”, zei ik dan tegen hem “Dat geeft zo’n heisa en schaam ik me dood”. Dan bleef het bonnenboekje in zijn zak zitten.
Beroep Uiteindelijk ben ik in 1979 gemeentesecretaris in Maassluis geworden. Begonnen in 1955 als jongste bediende, direct na mijn militaire dienst bij de afdeling Bevolking. In 1959 werd de overstap gemaakt naar de Gemeente Vlaardingen. Eigenlijk uit boosheid, want ik werd niet bevorderd en anderen op het gemeentehuis wél. Op mijn verjaardag dat jaar ben ik daar gaan solliciteren en op oudejaarsdag begonnen. Na vijf jaar werd ik door de Gemeente Maassluis weer teruggevraagd. Wat bevorderingen later werd ik uiteindelijk gemeentesecretaris en daar ben ik best trots op. Het was toen toch wel bijzonder dat je als Maaslander deze functie bekleedde in Maassluis. Tot mijn 29e jaar had ik allerlei studies gedaan, ook op zaterdagen. Hierdoor schoot het voetbal er nog wel eens bij in. Dat was wel balen, maar wel goed voor de carrière.
Voetballen Ongeveer in 1950 ben ik naar Maasland gekomen om te voetballen. Er waren mogelijk reeds teveel A-junioren en ik was redelijk sterk en groot, waardoor je werd neergezet in het tweede elftal bij soms veel oudere spelers, zoals Jaap Buynink, Nard de Baan, Rien van Eijmeren, Janus Zonneveld, Niek van der Lely, Jan Ouwerkerk, Kors Koene, Maarten van den Berg en Kees Stolk. De jaren daarvoor voetbalden je in de zomer ook wel mee bij nederlaagseries, hoewel je nog geen lid was. Dat mocht in die jaren.
HENK EN AAGJE HUISKES
Kees Stolk kon ontzettend hard schieten en gaf onberekenbare punters. We speelden ooit in Schiedam om te spelen tegen HBSS. Naast het voetbalterrein was een kermis met lekkere muziek daarbij. Dat voetbalde heerlijk en op een gegeven moment schiet Kees de bal de lucht is en hoor je pssssssss …. Had hij de bal lek geschoten!
Prioriteiten Aagje Huiskes-Korpel vult aan: We kregen verkering. Henk was toen 18 en ik 16 jaar en hij stelde heel duidelijk “Je kan doen wat je wilt, maar zaterdagmiddag ben ik naar de voetbal”. Ik werkte toen in de winkel van mijn vader Arend Korpel (loodgieter en elektricien), dus vond dat eigenlijk geen probleem.
Training. Trainen kregen we in de eerste jaren van Arie van der Hoek, de broer van de latere voorzitter Kardien. Ik was zo links als wat en Van der Hoek liet mij dan trainen zonder linkerschoen. Met een linker sok en een rechterschoen wilde hij mij ook leren met rechts te schieten. Zo werd ik tweebenig, waardoor de linkse wreef na afloop behoorlijk rood aangelopen was! Een bal met een veter er in en als deze in de sloot belandde werd die driemaal zo zwaar. Koppen met zo’n bal kon je beter niet doen. Met voetballen was ik zeker niet fanatiek. Je wilde niet verliezen, maar winnen ten koste van alles ook weer niet. Ik heb wedstrijden gehad dat je met 7-1 won, maar daar vond ik geen pest aan. Dan nog liever met 1-0 verliezen in een spannende pot.
Linksbuiten Op de linksbuitenpositie had ik veel concurrentie. Piet van der Meijs en ook Daan van Hemert speelde daar. Daan zat niet in militaire dienst, dus hij kwam op die positie te spelen. Door mijn dienstperiode bij de Marechaussee had ik een aardige conditie opgedaan en kwam ik daar weer met regelmaat te lopen. Mijn eerste wedstrijd was tegen Excelsior Maassluis, maar na tien minuten was het over. Mijn knie verdraaid en vervolgens jaren niet kunnen voetballen. Tegenwoordig ga je direct naar de dokter of het ziekenhuis, maar toentertijd zei men eenvoudigweg: “Het gaat vanzelf wel weer over”.
INTERVIEW MET
Zittend op mijn fiets werd ik door Cor de Vos naar huis geduwd. Dokter Noordam was op dat moment op vakantie en dokter Derksen stond soms voor de lol in vriendschappelijke wedstrijden in het doel bij MVV ’27 en was op dat moment dus ook niet beschikbaar.
De kluisboer Op Maasland voetballen was een probleem. Het weiland van kluisboer Jaap van de Berg diende als voetbalveld. Aan het begin van de Kerklaan was een klein bruggetje dat naar een pad tussen volkstuinen leidde en dan stond je ineens op het veld. Mogelijk was dat voor de oorlog een goed veld geweest, want de greppels waren toen nog vlakgemaakt. In de oorlog werd er enkele jaren niet op gevoetbald, zodat Van den Berg deze greppels weer aanbracht en het weiland weer een oor-
HENK EN AAGJE HUISKES
spronkelijke vorm kreeg. Als je daar op zaterdag kwam, moest je verplicht de koeienplakken weghalen en kwam daar iemand met een kruiwagen achteraan om de plekken met zand af te strooien. Als een wedstrijd om kwart over vier begon moest je maar afwachten of boer Van den Berg zijn koeien niet dwars over het veld naar de Bocht bracht om daar te gaan melken. Dan had de wedstrijd tijdelijk gestaakt moeten worden, omdat de koeien tussen de spelers door liepen.
Douchen In een houten keet, die in de winter ook werd gebruikt door spruitenplukkers, verkleden wij onszelf, twee elftallen door elkaar heen. Wanneer de wedstrijd afgelopen was, wilde je jezelf nog wat opfrissen.
Fokveedag in de jaren vijftig. Van links naar rechts poseren tijdens een fokveedag op het MVV ’27-terrein: Jelle Bakker, landeigenaar Jaap van den Berg, Piet van Wel en opper (of opperwachter) Berend Jan Huiskes.
INTERVIEW MET
Met zo’n twintig teiltjes van tien liter inhoud kon je jezelf wassen. Het water kwam uit een waterput op het erf van de boer en met 40 liter melkkannen liep je heen en weer om die teiltjes te vullen. Beter was eigenlijk om maar direct naar huis te gaan, want dan kon je direct in de teil jezelf wassen.
Fokveedagen
HENK EN AAGJE HUISKES
Spelregelavonden Aagje: Deze werden in een ver verleden gehouden in Het Trefpunt en dan namen we onze pick-up en 78 toeren platen van onder andere De Zangeres zonder Naam en De Twee Pinten mee. Dat waren gezellige avonden voor de jeugd.
Clubblad
Op de zaterdag voor de watersnoodramp in 1953 (01 februari) voetbalden we bij Sunlight in Vlaardingen, waar nu tuincentrum Het Staalduinse Bos is. Na verloop van de tijd werd het duel gestaakt, want de ballen woeien bijkans de Nieuwe Waterweg in. Fietsend terug naar huis door de Zuidbuurt zijn er enkele van ons finaal van de fiets gewaaid. Het fijne van de vereniging Sunlight was trouwens dat je daar na afloop kon douchen met een echt stuk zeep erbij. Dat kon trouwens ook bij TSB, de vereniging van Shell-medewerkers. Bij TSB kon je trouwens ook goedkoop broodjes kroket krijgen. Daar had je iedere week wel willen voetballen.
De tekst voor het clubblad werkte ik tijdens mijn Vlaardingse tijd uit op zondag, tikte het ‘s maandags tussen de middag op het stadhuis uit en stencilde het daar. Piet Mosterd kwam dan vervolgens langs om het op te halen, nam het mee naar Maasland en daar werd het ’s avonds gevouwen. Toen ik weer terug was in Maassluis, kwam Tonny van Ede (oud-speler van Sparta) als vertegenwoordiger en leverancier van papier vaak langs bij de gemeente. Je sprak met hem over voetbalzaken en hij vertelde dat er zo nu en dan restanten papier over waren. Je hoefde maar aan te geven dat je weer wat nodig had en dan kon ik dat voor de halve prijs overnemen. Later had Van Ede ook wel een tweedehands stencilmachine beschikbaar die we over konden nemen. Dat loodzware kreng werd bij ons thuis aan de Noorddijk in de kelder geplaatst. Vanaf toen werd het clubblad in zijn geheel bij ons in huis in elkaar gezet. Stond je ‘s avonds zo’n 400 kopieën te draaien. Soms zat het originele stencil dubbel en kon je er weinig meer mee. Dan werd er naar een vriendin gebeld en zij tikte de tekst soms helemaal opnieuw uit.
Burgermeester
Films
De samenwerking met burgermeester Frits Groot Enzerink was prima te noemen. Ooit speelde we een kampioenswedstrijd tegen SDV aan het Toepad in Rotterdam. Voor het eerst in de geschiedenis van de vereniging werd een bus ingehuurd. De burgemeester en nog wat hoogwaardigheidsbekleders gingen met ons mee. Kom je daar, is de wedstrijd afgekeurd. Alles voor niks geregeld en je geld weg! BMI: In een krantenverslag viel te lezen dat SDV die dag, zaterdag 04 mei 1957, niet meer dan zes spelers op de been kon brengen.
Er werd ooit gesuggereerd dat we wat voor de leden en donateurs moesten doen. Maar ja, wat ga je dan doen? We besloten een film te draaien van de Franse komiek Louis de Funes en daarna zou Piet Mosterd een Rad van Avontuur organiseren. Bob Eilers zorgde voor de filmvoorstelling, maar na twee tellen breekt de band. Oei, alles en iedereen in donker en we zaten flink in de rats. Je wilde de mensen niet weer naar huis hoeven sturen. Bob kreeg het voor elkaar om de film weer te monteren en we hebben uiteindelijk een fantastische avond gehad. We telden de opbrengst en bleken f 113
Nog erger was het wanneer de jaarlijkse fokveedagen werden gehouden op het terrein van Boer Van den Berg. Paaltjes werden in de grond geslagen om zo’n honderd koeien aan vast te zetten. Naderhand moest de grote hoeveelheid drek en stro opgeruimd worden. Ook de paaltjes moesten weer verwijderd worden, maar er bleef wel eens ’n stukje achter als zo’n paal afbrak. Als je in de weken erna tegen een restant aanschopte was dat zeker niet prettig.
Sunlight-zeep
INTERVIEW MET
winst te hebben gemaakt. Daar dit zo’n succes was, hebben we met regelmaat een feestavond georganiseerd. Ook André van Duin, in de beginjaren bekend van zijn bandparodieën, kwam in die tijd bij ons langs.
Uitwedstrijden Als secretaris van de club was je veel avonden en weekenden bezig voor MVV ’27, maar met het eerste elftal ben ik als bestuurslid zelden naar uitwedstrijden gegaan. Er moesten op zo’n zaterdagmiddag nog zoveel zaken geregeld worden. Eigenlijk ben ik secretaris geworden, omdat ik vermoedde dat de doorbraak naar een nieuw complex er aan zat te komen. Er was al zo’n tien jaar over gekletst en ik had het gevoel er bij te moeten zijn. In 1967 ben ik Jos Mosterd opgevolgd als secretaris. Jos werd vervolgens tweede penningmeester en daarmee verantwoordelijk voor de kantineadministratie. Met de overige bestuursleden werd vaak flink ge-
HENK EN AAGJE HUISKES
discussieerd, maar er werd wel als één man naar buiten getreden. Ik stond er op dat er aan de bar na de vergaderingen geen tegenstrijdige meningen werden verkondigd.
Elftalcommissie Iedere maandagavond kwamen we bijeen als elftalcommissie. Dat gebeurde bij Cor Roels, Maarten van den Berg of bij ons thuis. In het begin van het seizoen werd er een aantal oefenwedstrijden gespeeld en dan stond de keuze van spelers voor de elftallenindeling grotendeels vast. Er was ook niet zoveel keuze; er waren maar een paar elftallen. Trainer Piet van Berkel moest in eerste instantie maar accepteren wie hij vervolgens ter beschikking kreeg. Na een aantal wedstrijden kon er gediscussieerd worden over een aantal spelers die er wel of niet bij moesten komen en dan vonden er veranderingen plaats. Maar Van Berkel stond zeker niet op zijn strepen als het over de keuze van spelers ging.
Kantinebeheer Aagje: Mevrouw de Bruijn kreeg met de opening van de nieuwe kantine in 1965 meer werk en kon dat niet in haar eentje aan en zo ben ik er al snel bijgekomen. Zaterdagochtend gingen we dan samen om acht uur met zoontje Berend Jan en de hond naar Maasland. De zaterdagen was je de gehele dag in de weer. Vrijdagavond had mevrouw De Bruijn thuis de erwtensoep al klaargemaakt. Als het heel druk was, kwam Bas van der Berg assisteren. In de rust van de wedstrijden van het eerste elftal was het zo druk en dat met maar één kassa waar mevrouw De Bruijn stond. Voor mezelf had ik een schort gemaakt met een grote buidelzak voor het vele wisselgeld. Met die zak hoefde ik niet in de buurt van de kassa te komen en liepen we elkaar niet in de weg. Maandagavonden was je er ook vaak, want dan trainde de jeugd. Soms kwamen de moeders van die jonge jongens diezelfde avond naar de kantine en volgen er goede gesprekken met name als er thuis met de jongens geen land te bezeilen was. Je was een luisterend oor en vond het prettig als je deze moeders enigszins gerust kon stellen. Het oude complex van MVV ‘27 aan de Kerklaan.
INTERVIEW MET
HENK EN AAGJE HUISKES
Eind november 1968, Sinterklaas op bezoek bij MVV ‘27 met mevrouw De Bruijn achter de bar.
Omzetverhoging Alle deuren en ramen dicht, verwarming omhoog en meer zout in de soep. Allemaal mogelijkheden om de mensen aan te zetten meer te drinken en zo kom je samen met alle bazaars en loterijen aan een eigen bedrag van f 215.000 voor het nieuwe complex. Als het een beetje druk was, moest er ook wat meer water bij de erwtensoep. Ook bloemen, die doorgedraaid waren, werden in de kantine verkocht. Als de leden het net iets te laat hadden gemaakt en ’n flink biertje hadden gedronken, kon je die bloemen goed verkopen. Je deed veel in het belang van MVV ‘27 om de omzet te verhogen.
Afwasmachine Aagje: De bezoekers werden verzocht allerlei bonnetjes in te leveren voor de aanschaf van een afwasmachine in de kantine. Je zat vervolgens aan tafel al die bonnetjes uit te zoeken. Onder andere Blueband-bonnetjes waar het vet nog aan zat. Je wist niet dat er zoveel verschillende bonnetjes
bestonden. California-soep, Van Nelle, Royco, Zeeuwsmeisje, noem maar op! Die bonnetjes moesten we uiteindelijk weer opsturen om bijvoorbeeld handdoeken en soepkommen te ontvangen. Deze werden weer ingezet bij een loterij om geld binnen te halen. Na de verloting kon de machine royaal worden gekocht. Op een gegevens moment was er dus voldoende geld verzameld om een afwasmachine aan te schaffen. Aan elektricien Janus Zonneveld werd gevraagd wat de beste machine zou zijn. Hij keek je aan met een schuin oog en zei: “Een vrouw met een schort voor”. Henk vult aan: “Daar heb ik dus mee gevoetbald, dit soort fraaie figuren”.
Oud papieractie Er werd in bestuursvergaderingen geopperd dat we meer geld moesten verdienen als vereniging. Samen met Henk Denkers is ergens eind jaren zestig voorgesteld om een container op het voetbalterrein te plaatsten voor oud papier.
INTERVIEW MET
Op een gegeven moment heb ik voorgesteld om de kinderen te motiveren door prijzen uit te delen. Dat is behoorlijk uit de hand gelopen. Het groeide de tent uit, zoveel als vervolgens aan papier binnenkwam.
Ophaalauto Aan de Spechtstraat in Maassluis had ik een buurman, Arie Spaans, die bij Werkspoor (het latere Wescon) werkte. Dat bedrijf deed geregeld auto’s de deur uit en die kon je als personeelslid kopen. Arie stelde op een gegeven moment voor om voor MVV ’27 een Bedford te kopen voor f 250. Die auto’s waren altijd in onderhoud geweest, dus er mankeerde niks aan. Het bestuur was het er mee eens en zo konden Leo Jansen, Theo van Leeuwen, Rinus van Uffelen en anderen het pad op om overal oud papier op te pikken. Werkspoor was lid van de Vereniging van Eigen Vervoerders. Dat betekende dat er voor die auto’s jaarlijks ook nog eens f 25 lidmaatschapsgeld betaald moest worden. Wij dachten dat we daar niks mee te maken hadden en konden argumenteren wat we wilden, maar kwamen hier niet onderuit. Afijn, we hebben toch jaren plezier van die auto gehad.
Pionieren In die jaren van ontwikkeling was je continu aan het pionieren. Je wist niet altijd hoe je zaken moest oppakken, maar kwam er soms met wat geluk goed uit. Zo ook met het oude complex aan de Kerklaan op het moment van de verhuizing. De Gemeente taxeerde de oude opstallen en de troep er omheen op f 27.500 vanwege de opheffing ervan. Echter, het was geen opheffing zoals men dat noemde, maar verplaatsing. Dit laatste levert doorgaans een hoger bedrag op. Tijdens een wedstrijd van het keurkorps tegen SV ’35 spraken wij daarover met bestuursleden van die vereniging. Voorzitter De Bruijn ging enkele dagen later met de voorzitter van SV ’35, die makelaar was, naar de Gemeente Maasland. Toen kwam er ineens een bedrag van f 47. 500 uit de hoge hoed. Op dat moment was je blij dat je de juiste mensen tegen gekomen was, anders had je als club een enorm bedrag misgelopen.
HENK EN AAGJE HUISKES
Mogelijk wist de Gemeente wel van deze regel, maar probeerde er toch onderuit te komen.
Provincie Zo had je ook de term Provinciale Subsidiëring Sportaccommodaties. Je nam contact met ze op om te horen of we voor een subsidie van f 10.000 in aanmerking konden komen voor ons nieuwe complex, maar ze stelde dat de uitkering per 01 januari a.s. vervallen zou worden. Met een brief hebben we aangegeven dat ze dat weleens duidelijker hadden kunnen aangeven via een persbericht. Prompt liet men de subsidieverstrekking toch nog maar één jaar langer doorgaan en konden we dat bedrag alsnog innen. Dat je op dat moment toch doorgezet hebt, daar ben je uiteindelijk best trots op.
Lening Zo had MVV ’27 op een gegeven moment f 215.000 bij elkaar gebracht op een benodigd bedrag van f 425.000, dus moest er nog ruim twee ton geleend worden bij de bank. Tijdens de bouw van het complex was het geld op en aannemer Joop Schoneveld wilde er mee stoppen, terwijl MVV ’27 de lening nog niet binnen had. De Gemeente Maasland had al garantie verleend en daarop goedkeuring aangevraagd bij het college van Gedeputeerde Staten. Ik nam contact op met de van de Kwakelweg afkomstige griffier Zegwaard van de Provincie. De nijpende situatie werd uitgelegd en hij zou de aanvraag boven op de stapel papieren leggen, zodat de kans groot was dat deze direct behandeld zou worden en de bank het geld zou kunnen uitkeren. Zo kwam er toch weer geld vrij om verder te bouwen. Het rentepercentage bedroeg toen voor de twee afgesloten leningen (f 100.000 en f 110.000) geloof ik 12¾% en 13½%. Gelukkig zijn de leningen later overgesloten tegen een veel lager rentepercentage.
Bungalows Firma Van der Lely aan de Weverskade bouwde in het verleden ook bungalows. We wilden horen of ze geïnteresseerd waren om er ook een paar tegen een schappelijke prijs en omgebouwd als clubhuis neer te zetten op het nieuwe complex.
INTERVIEW MET
HENK EN AAGJE HUISKES
Zomer 1975, het bestuur poseert met op de achtergrond het nieuwe complex van MVV ‘27. Staande van links naar rechts: wedstrijdsecretaris Sjaak Franken, tweede voorzitter Freek de Vos, tweede penningmeester Jos Mosterd, terreinencommissaris Adrie Nouwt, materiaalcommissaris Siem Noordam en wedstrijdsecretaris junioren Bob Eilers Zittend: voorzitter Jaap de Bruijn, algemeen secretaris Henk Huiskes opstallencommissaris Bertus van Berkel, algemeen adjunct Piet Doelman en penningmeester Maarten Plooij.
Een vertegenwoordiger van die zaak gaf, tegen de regels in, het telefoonnummer van de grote baas en zakenman Kees van der Lely die in Zwitserland woonde. Ik belde naar Zwitserland, maar Van der Lely stelde dat er al met zijn broer in Maassluis gesproken was en hij daar niet tussen wilde komen. Zo ging dit plan niet door en kreeg ik het lid op mijn neus.
Sandor Popovics Sandor Popovics was boekhouder bij de eigenaren van de voetbalvereniging Quick in Den Haag. Hij woonde in Maassluis, wilde graag voetbaltrainer worden, maar had geen ploeg om te trainen. Wij woonden zo’n 200 meter bij hem vandaan en hij belde bij ons aan, omdat hij gehoord had dat ik secretaris van MVV ’27 was. Wij hadden al trainer Gerrit van der Klooster in dienst, een bescheiden en nette man. Popovics is
alsnog trainer geworden bij Quick, maar toen nog steeds zonder papieren. Begin januari 1971 werd er bij MVV ’27 na twee jaar een opvolger voor Van ’t Klooster gezocht en kwam men via mij toch weer uit bij Popovics. Dat is naderhand een goede vriend van me geworden en zijn ooit voor een week of drie samen naar Hongarije geweest. Hij was toen tien jaar in Nederland en mocht toch eindelijk eens terug naar zijn vaderland achter het IJzeren Gordijn. Met onze Simca 1000 was het toch een hele rit die zomer!
Kerstkrans Er was een langdurig conflict met het bestuur van de RK-kerk en koster Alsemgeest. Als het eerste elftal op zaterdagmiddag laat speelde, dan konden de kerkgangers hun auto niet kwijt op de gemeenschappelijke parkeerplaats. Herhaaldelijk werd daarover geklaagd. Ik was het daar wel mee eens,
INTERVIEW MET
want het was ook nog hun eigen weg waar iedereen gebruik van maakte. Naast de adverteerders en de mensen die veel voor de club deden, gaven we toen ook de pastoor en de koster een kerstkrans. Het probleem van het parkeren verdween hier niet mee, maar we hebben nooit meer een wanklank gehoord.
Gestopt In 1982 ben ik gestopt met voetballen, tegelijkertijd met Freek de Vos en Maarten Plooij. Ik had weer eens mijn knie verdraaid en dat was eigenlijk de aanleiding. Gevolg was dat de knie zeven weken in het gips moest. Aagje vult aan: Toen Henk weer uit het gips was, kreeg zoon Berend Jan een blessure tijdens de judo en moest ook voor zeven weken in het gips. Niet veel later gingen we op wintersport en moest ik na een val vijf weken in het gips. Zo kregen allemaal binnen één jaar gips ons portie gips.
HENK EN AAGJE HUISKES
Erelid van MVV ‘27 Het lijkt een vrij late erkenning voor de werkzaamheden de je gedaan hebt voor de vereniging, maar dat is niet geheel juist. Met mijn bestuursfunctie als secretaris ben ik gestopt in februari 1978. Eigenlijk wilde we als bestuur al vrij snel na de opening van het nieuw complex stoppen. Veel zin in het organiseren van wedstrijden had ik eigenlijk niet meer. Joop de Baan stelde tijdens een ledenvergadering voor om mij erelid te maken, maar ik voelde mij nog vrij jong. Het was te vroeg en daarbij wist je niet wat je nog meer voor de club zou gaan doen. Dus het is zeker wel voorgesteld, maar mijn eigen schuld dat ik het niet eerder ben geworden. Voor mijn gevoel heb ik er mede aan bijgedragen er een echte goed georganiseerde vereniging van te maken.
Vrijdag 01 februari 2013, Piet Broekman, Henk Huiskes en Freek de Vos worden tot erelid van MVV ‘27 benoemd. De drie heren zijn reeds meer dan 60 jaar lid van de vereniging.