18
Nadciśnienie tętnicze Tabela 18.2‑7. – cd. Lek
Dawkowanie
inhibitory ACE benazepryl
5–20 mg 1–2 × dz.
chinapryl
5–40 mg 1–2 × dz.
cilazapryl
2,5–5 mg 1 × dz.
enalapryl
2,5–20 mg 1–2 × dz.
fozynopryl
10–40 mg 1 × dz. (ew. 2 × dz.)
imidapryl
5–20 mg 1 × dz.
kaptopryl
25–50 mg 2–3 × dz.
lizynopryl
10–40 mg 1 × dz.
meksypryl
7,5–15 mg 1–2 × dz.
peryndopryl
4 (5)–8 (10) mg 1 × dz.
ramipryl
2,5–5 mg 1 × dz. (maks. 10 mg)
trandolapryl
2–4 mg 1 × dz.
blokery receptora angiotensynowego eprosartan
600 mg 1 × dz.
irbesartan
150–300 mg 1 × dz.
kandesartan
8–32 mg 1 × dz.
losartan
25–100 mg 1 × dz. lub w 2 dawkach podzielonych
telmisartan
20–80 mg 1 × dz.
walsartan
80–320 mg 1 × dz.
preparaty złożone benazepryl + hydrochlorotiazyd
[5+6,25 mg] [10+12,5 mg] [20+25 mg] 1 × dz.
cilazapryl + hydrochlorotiazyd
[5+12,5 mg] 1 × dz.
chinapryl + hydrochlorotiazyd
[10+12,5 mg] [20+12,5 mg] 1 × dz.
enalapryl + hydrochlorotiazyd
[10+25 mg] [10+12,5 mg] 1–2 tabl. 1 × dz.
fozynopryl + hydrochlorotiazyd
[20+12,5 mg] 1–2 tabl. 1 × dz.
lizynopryl + amlodypina
[10+5 mg] 1 × dz.
lizynopryl + hydrochlorotiazyd
[10+12,5 mg] 1–2 tabl. 1 × dz. [20+25 mg] 1 × dz.
losartan + hydrochlorotiazyd
[50+12,5 mg] 1–2 tabl. 1 × dz. [100+25 mg] 1 × dz.
peryndopryl + amlodypina
[5+5 mg] [5+10 mg] [10+5 mg] [10+10 mg] 1 × dz.
peryndopryl + indapamid
[2,5+0,625 mg] [2+0,625 mg] [4+1,25 mg] [5+1,25 mg] 1 × dz.
ramipryl + hydrochlorotiazyd
[2,5+12,5 mg] [5+25 mg] 1–2 tabl. 1 × dz.
telmisartan + hydrochlorotiazyd
[40+12,5 mg] [80+12,5 mg] 1 × dz.
trandolapryl + werapamil
[2+180 mg] 1 × dz.
walsartan + amlodypina
[80+5 mg] [160+5 mg] [160+10 mg] 1 × dz.
walsartan + hydrochlorotiazyd
[160+25 mg] 1 × dz.
walsartan + amlodypina + hydrochlorotiazyd
[160+10+25 mg] 1 × dz.
768
3) zwiększyć dawkę dotychczas stosowanego leku (co zwiększa ryzyko działań niepożądanych). Jeśli stosowanie 2 leków w małych dawkach (od począt‑ ku lub w kolejnym etapie) nie jest skuteczne, należy: 1) zwiększyć dawki dotychczas stosowanych leków 2) dodać trzeci lek w małej dawce. Zwykle stosuje się 2 lub 3 leki hipotensyjne, rzad‑ ko więcej. Korzyść z leczenia skojarzonego, wynikają‑ ca głównie z różnych mechanizmów działania leków, to przede wszystkim większa skuteczność przy mniejszych działaniach niepożądanych (w połączeniach leki można stosować w mniejszych dawkach niż w monoterapii). Połączenia leków hipotensyjnych o udokumento‑ wanej skuteczności i dobrej tolerancji: 1) połączenia preferowane a) diuretyk tiazydowy + inhibitor ACE b) diuretyk tiazydowy + ARB c) bloker kanału wapniowego + inhibitor ACE d) bloker kanału wapniowego + ARB 2) inne połączenia a) bloker kanału wapniowego + diuretyk tiazydowy b) bloker kanału wapniowego (dihydropirydynowy) + β‑bloker 3) najbardziej racjonalne połączenie 3 leków hipoten‑ syjnych to lek hamujący układ renina–angiotensyna (inhibitor ACE lub ARB) + bloker kanału wapniowego + diuretyk tiazydowy 4) inne leki, takie jak β‑blokery i α‑blokery, również można włączyć do schematu wielolekowego w zależ‑ ności od wskazań klinicznych.
➔Monitorowanie Częstość wizyt kontrolnych zależy od całkowitego ryzy‑ ka sercowo‑naczyniowego i wysokości ciśnienia tętni‑ czego u danego chorego, a także od współpracy chore‑ go (np. samodzielnego mierzenia ciśnienia tętniczego w domu). Po osiągnięciu pożądanego ciśnienia tętnicze‑ go i opanowaniu innych czynników ryzyka częstość wizyt można znacznie zmniejszyć. Wizyty kontrolne u chorych z nadciśnieniem tętniczym należy planować: 1) 2–4 tygodnie po rozpoczęciu leczenia hipotensyjnego 2) 2 tygodnie po zmianie schematu leczenia 3) po uzyskaniu docelowych wartości ciśnienia tętniczego co 3 miesiące u chorych z grupy dużego i bardzo dużego ryzyka oraz u chorych z grupy małego ryzyka leczonych niefarmakologicznie, a co 6 miesięcy u chorych z grupy małego ryzyka otrzymujących leki hipotensyjne.
➔Powikłania Nadciśnienie tętnicze może doprowadzić do: 1) przerostu lewej komory serca 2) niewydolności serca 3) przyśpieszonego rozwoju miażdżycy w tętnicach szyj‑ nych, wieńcowych, nerkowych i tętnicach kończyn dolnych 4) zwiększenia sztywności naczyń