PRACE POGLĄDOWE pierścienia pachwinowego wewnętrznego, ważną rolę samej powięzi poprzecznej, wzmocnionej więzadłami Henlego i Hesselbacha oraz wskazał na specyficzną czynność dolnego odcinka mięśnia skośnego wewnętrznego i poprzecznego brzucha, określając ten odcinek za Langenbeckiem jako „zwieracz kanału pachwinowego”. Autor podniósł również wybitne znaczenie złączonego ścięgna czterech mięśni brzucha (łac. ten‑ do conjunctivus, ang. conjoint tendon) oraz opracował szczegółową metodę operacyjnego leczenia przepuklin pachwinowych. Pogląd autora na strukturę anatomiczną i czynność fizjologiczną kanału pachwinowego nie trafił do przekonania ówczesnych chirurgów. Przekonany o słuszności wysuniętych twierdzeń kontynuował swoje stanowisko w sprawie operacyjnego leczenia przepuklin pachwinowych. Potwierdzeniem słuszności jego poglądów są późniejsze prace innych autorów [8,9]. Lecz jego poglądy i własna metoda operacyjna nie znalazły aprobaty u chirurgów polskich. XVII Zjazd Chirurgów Polskich w Warszawie w 1949 r. nie powziął przychylnej uchwały w stosunku do stanowiska Szareckiego [2]. Technika operacji przedstawia się następująco: 1) Cięcie długości 12–15 cm, biegnące równolegle do więzadła pachwinowego, przecina skórę wraz z tkankami podskórnymi, obnażając rozcięgno mięś nia skośnego zewnętrznego. 2) Przecięcie rozcięgna na granicy widocznej między boczną i przyśrodkową częścią rozcięgna, które to części kończą się odnogami tworzącymi zewnętrzny pierścień kanału pachwinowego (przecięcie tylko fibrae intercolumnares). Wybieramy tę właśnie linię cięcia, ponieważ powstałe w ten sposób dwa płaty rozcięgna – boczny i przyśrodkowy – są mocne, zbite i dlatego stanowią doskonały materiał do plastyki przedniej ściany kanału pachwinowego. Po rozcięciu i delikatnym oddzieleniu na tępo obu płatów rozchylamy je na boki, szczególnie płat dolny, ażeby dobrze uwidocznić więzadło pachwinowe. 3) Odnalezienie worka przepuklinowego i dokładne wydzielenie częściowo na tępo, częściowo na ostro. Szczególną uwagę zwrócić na odseparowanie szyi worka w obrębie pierścienia wewnętrznego, po czym worek podkłuwamy, podwiązujemy i odcinamy (ryc. 1). Powrózek nasienny leży na swoim normalnym miejscu. Worek przepuklinowy podczas preparowania rozcinamy, by łatwiej preparować bez uszkodzenia powrózka. 4) Pierścień wewnętrzny zamykamy szwami (ryc. 2), bacznie uważając, by nie ucisnąć powrózka nasiennego ani jego naczyń krwionośnych w przepuklinie skośnej. W celu ułatwienia sobie dobrego dostępu i widoczności należy tępym hakiem ku górze i nieco przyśrodkowo unieść dolny brzeg mięśnia skośnego 78
Rycina 1. Podkłucie wydzielonego worka przepuklinowego Figure 1. Underpinning of the separated hernial sac
Rycina 2. Odciągnięcie mięśnia ku górze i zamknięcie 3–4 szwami pierścienia pachwinowego wewnętrznego Figure 2. Muscle pulled upward and the inner inguinal ring closed with 3–4 sutures
wewnętrznego i poprzecznego (ryc. 3). Po zamknięciu pierścienia mięśnie samoistnie pokrywają go. 5) Kontrolujemy okiem i palcami powrózek nasienny, a w przypadku, gdy stwierdzamy rozszerzenie LEKARZ WOJSKOWY 1/2013