O INEFABLE: POEMAS FILOSÓFICOS

Page 1


Hugo Vázquez Blanco (1º Bacharelato – B) Pt. 1 La gran cuestión es, a qué llamamos inefable Nada más que a un viaje de sentimientos salvajes Y es verdad que existen sentimientos tales Pero tal como he dicho, tan solo es un viaje: Se me apareció el diablo en un nuevo vestido No miento si te digo que esto ya lo he vivido No es nuevo, de veras que ya lo conocía de antes Y aunque lo conocía, volví a aventurarme Sentir como la suerte lentamente te esquiva Y ver como vuelve para empujarte a una esquina Te sumerges en el cielo, en lo más altivo Despiertas, te encuentras entre aplausos y gritos Despiertas de nuevo y aún hay más euforia Todos te quieren y tú sólo quieres tu gloria Esto es para siempre, lo guardas en tu memoria Piensas que es para siempre la cima de la noria Estoy en busca de la felicidad y conozco Que para nada aquello todo que brilla es oro Conozco bastante quién está detrás de todo Sí, creo que lo he nombrado en otro episodio Debo estar acompañado del llamado diablo? Es un sentimiento loco cuando lo has pensado Que aquel que ellos veían malo era tú reflejo Ríe, pero aún así él se hizo con tú manejo Sufres por querer ponerle a todo un fin Tranquilo, la lucha contra ti mismo ya acaba aquí Ahora ya sientes el verdadero nirvana Ríes y lloras por poder decir: "se acaba" La sensación de por fin haberlo derrotado Y poder gritar alto también que: te han matado Pero que, por suerte, sigues con vida y en pie Que no lo repetirías de nuevo, ni una vez


Pt. 2 Veo suficiente historia para ser contada Pero ahora ella apareció, dejando marca Yo tenía miedo de la experiencia pasada No, repetirla no me hacía ninguna gracia Os estoy hablando de un ángel en toda raya Y es el que más profundo me ha llegado al alma Cuando llegó se puso cómoda en mi hombro derecho Donde tenía que haber estado, hace tiempo Fue la razón por la que ahora llegaba tarde La invitaba rogándole fuerte, a quedarse Cuando estaba conmigo era la luz de mi día Cuando se iba, Dios mío que pronto oscurecía Cuando marcha, marca su camino con detalle Ahora hay una luz especial en la calle Algo que aprecio mucho, que ilumina la noche Es algo deslumbrante, que admiro sin reproche Miro hacia arriba y me fijo en la noche negra Bajo a mi muñeca y me pierdo en esa esfera Esto de perderse en el tiempo, sí que me llega Esto de perderse en el tiempo, sí que me quema Vente aquí, junto a mí, que quiero llorar contigo Tenerte a mi lado y poder perder el frío Tener la necesidad de vivir algo nuevo Querer de todo corazón que sea algo bueno Encontrar similitud entre frío y calor Sentir y vivir esta vida con todo dolor Para ser un pecador mientras estás rezando Y sentir sobre todo el amar y ser amado

En el fondo somos unos niños inestables He estado explicando que siento algo invalorable Pero no creas que estas son palabras reales Al fin y al cabo, todo esto es inefable


Ismael Vázquez Franco (1º Bacharelato – A)

No distingo entre la noche y el día Este sentimiento, llamado inefable Que desde aquella corrompe mi vida La casa sin tejado y siempre lloviendo Como la mirada de un triste ciego Que sale siempre a la calle temiendo Me siento vacío, no soy de piedra, navegante por el mar de los recuerdos estoy perdido, entre la espesa niebla Voy detrás de la verdadera respuesta, la que me explique este sentimiento que desde las entrañas me inquieta.


Francisco Regueiro Labandeira (1º Bacharelato – B)

Cómo expresar mis sentimientos? Eso es inefable, algo inexplicable, tanto como mis pensamientos Lo que yo sufro, o lo que yo siento, digo lo que pienso y nunca miento Cómo expresar lo inefable si mis sentimientos son vulnerables, al igual que “irrazonables” Cómo expresar lo inefable, si yo soy tan inexpresable y lo que siento tan inestable.


Raúl González González (1º Bacharelato – B)

¿Por qué? Si, ¿por qué? Por qué esa presión en el pecho Esa tremenda incapacidad de articular palabra Esa tensión que noto en cada músculo, en cada movimiento. Por qué esa lagrimilla que derramo evitando ser visto mientras huyo huyo y me escondo tras esa sonrisa: falsa. Por dentro frustración por la incapacidad: de hablarlo, de que me entiendan.


Iria Bodelo Grobas (1º Bacharelato – A)

Cen mil Ábrese o telón. Camiño tranquila, segura sen medo; pensando que só será un momento. Cen mil anduriñas de min van dentro, outros cen mil ollos que me fitan atentos. Cen mil anduriñas que queren saír, un nó na gorxa que o quere impedir. Cen mil ás batendo no peito, cen mil ollos que miran atentos. As anduriñas tornáronse en corvos negros, que me comen as entrañas, que me firen por dentro. Quixera correr, marchar; mais téñenme presa as cordas do medo. As voces dos corvos non queren calar, e eu, se poidera berrar! Un berro sen son. Calan os corvos, as cordas romperon, fuxo de alí, esfúmase o medo. Que pensarán os cen mil ollos? Devagar comezan a caer bágoas. Cérrase o telón. E entón, por fin, silencio.


Diego Novo Vigo (1º Bacharelato – A)

NO ACTÚO ¿Qué es algo inefable? Algo que por ley es inexplicable. En mí se encuentran las palabras atrapadas miro, escucho, pienso, NO ACTÚO Nunca pensé que me fuera a costar expresar lo que siento en mi interior, es decir explicar No lo puedo decir No lo puedo compartir Solo puedo asentir y hablar para mí. Me duele el pecho las palabras no se pronuncian espero un cacho y todavía no se enuncian. Me cansé de esperar nunca eso podré explicar. Miro Escucho Pienso NO ACTÚO.


Mario Seijas Bermúdez (1º Bacharelato – A)

Nesta sociedade abafante non hai tema inefable aínda que intrigue á humanidade todo e explicable Podemos crer que non existe a forma de expresar un sentimento xa que todo esta na nosa mente pero sabelo forma parte do coñecemento pero en realidade nada é inefable, todo é explicable mesmo atopamos novos termos para expresar o que sentimos.


Sabela Núñez Aldudo (1º Bacharelato – A)

Sentadiña fronte a xanela Mantendo en branco a miña mente Co fondo dunha voz a capela Que parece levarme ata o seguinte abrente Non hai máis guía na miña vida Que o camiño do sol cada día Como algo que non se pode tocar Pode facer sentir Aloumiños infinitos Por unhas mans que a ninguén se poder atribuír Estrela que alumea Nos diferentes lugares nos que podo vivir Vaia onde vaia, onde queira ir Sempre se vai adiantar para estar alí Coñezo o seu poder E o que pode chegarnos a facer E continuo a reflexionar Sobre a miña necesidade respecto a el Crava a súa luz Na miña mente en branco Alumeando unha idea Cunha banda sonora de transparente vo Nun mundo onde unha simple estrela A millóns de quilómetros de min Goberna sobre a miña propia autonomía


Miguel Tato López (1º Bacharelato – A)

Mantengo en mi interior una lucha salvaje para intentar descubrir eso que es inexplicable. Por mucho que peleé y por mucho que lo intente yo siempre diré que eso no se entiende. Porque si, es verdad esto a lo que llamamos inefable es, con toda seguridad algo inexplicable.

Espero que algún día yo por fin diga que descubrí el secreto de esto tan incierto.


Tomás Bermúdez Souto (1º Bacharelato – A)

Que é o inefable? É esa sensación inexplicable que ocurre de maneira constante que aparece no momento máis importante. Pero, que non te entendan non é o que te fai enloquecer senón que o fai que nin ti mesmo o acades a comprender. Algo verdadeiramente inefable non existe xa que chamamos inefable a moitas cousas que realmente podemos definir custosamente.

Se algo non se pode explicar para que temos un dicionario e unha lingua se non os conseguimos utilizar de maneira que comprendamos non só o que nos din, senón tamén o que queremos dicir.


Marta Vázquez Pereira (1º Bacharelato – A)

Camiñando paseniño a carón do río mergullándome nos meus recordos como se mergullan as troitas na auga fría, rápida e á vez confortable. Veñen a min sentimentos contraditorios acompañados de lugares, persoas, anos,... pero un é o que máis me afecta entre todos o que máis oculto tiña no meu ser. Aparece en min como un lóstrego coa intensidade da brisa de verán faime reaccionar todo o corpo cun calafrío que parece inacabable. Sinto como o corazón acelera o seu curso nerviosa, inqueda, triste e sentimental noto un nó no peito que me oprime e á vez que me impide dar palabra. Aparéceme na mente a imaxe dun rapaz o que me provoca un leve sorriso pero, de seguido, recordo o día da súa partida o que me fai caer bágoas dos ollos. Por qué ese recordo neste momento despois de tantos anos? Unha sombra vese ao lonxe asombrada, confusa e atrevida dispóñome a camiñar. Parece un soño pero vexo o meu recordo diante de min párome a pensar se será real, estremézome e con decisión el dame unha aperta e confirmo a realidade, sorprendida emocionada e, novamente enamorada, bicoi na meixela e marchamos. O inefable, aquilo que non se pode explicar, nas persoas os sentimetos, accións, o que nos rodea pódese tanto explicar como demostrar, non hai nada que non se poida explicar.


Vanesa Vilanova Casal (1º Bacharelato – A)

Me muero por dentro me mata el dolor un silencio interno me está consumiendo que me impide respirar. Llora mi interior de tanto sufrimiento suspira mi dolor por este sentimiento que me impide respirar . Quiero llorar y no puedo este pensamiento me devora la vida me quiere quitar y no es la muerte que me impide respirar.


Juan Leonardo Ríos Varela (1º Bacharelato – A)

Hay un cuervo sentado junto a mí o tal vez en mi cabeza azorándome, quizás es mi endeble pensamiento o solo el fruto de mi clarividencia. Ahora lo noto más cerca, presente, como si fuese parte de mi ente una facción de mi afligido rostro que me hostiga intensamente. El hacinamiento de añoranzas me lleva a pensar sobre él, el cuervo sobre sus patas nervudas es ya parte de mi singular congoja. La vehemente lluvia y el cuervo, en mi cabeza avivan el recelo, es algo inenarrable, no sé que es pero sé que ya es parte de mí. No aspiro a liberarme de él, sino a vivir con él para siempre sin saber ni como describirlo, e incluso sin saber qué es. La taciturna ausencia es ahora una presencia más que misteriosa, que remplazará a otra idéntica y que le oprimirá para siempre.


Sara Pardo Aguión (1º Bacharelato – A)

Corrompe en mí una sensación inalcanzable, algo un tanto inexplicable. Cómo expresar lo que siento, si solo de pensarlo me quedo sin aliento? En verdad existe lo inefable? Hay sensaciones inexplicables? Y es que mis sentimientos son tan inestables al igual que irrazonables. Solamente usando la razón, encontramos a todo una explicación.


Nuria Botana Méndez (1º Bacharelato – A)

Contemplo con encanto, la murmuración de estorninos. Su danza caprichosa, se asemeja a pecas en el cielo. Y mis lágrimas al no poderlas ocultar; parecen sufrimiento, cuando caen al suelo.


Daniel García Neira (1º Bacharelato – B)

Sentir é un don, pois é conter a inmensidade, unha gran carga pero, á vez, que gran necesidade o sentir! Cantas veces, a vida, semella enlouquecerte? e mesmo, ferirte? Acaso, que faríamos ante a ausencia do poder de sentir? Ollar o baleiro, perder o sentido e a capacidade de recoñecer a beleza. Que sentenza! Que crueldade! Un lamento ser fin. Vivir, sentimentos, emocións... a vida. Que fortuna! Éxtase!


Rubén Peteiro García (1º Bacharelato – B)

Como explico lo que siento Sin saber cómo hacerlo No puedo lograrlo Por eso fallo en el intento Todo se ve difuso Sin percibir nada bonito Sobre el uso De todo este sentimiento Todo este dolor Sin poder expresar Nadie lo verá Excepto yo.


Pablo Méndez Vázquez (1º Bacharelato – B)

Inefable Inefable, idea fóra do normal, que por moito que o intentes, non vas poder explicar. Cousa que só un mesmo entende, algo moi agradable, ou tamén amargo. Sentimento que entra en calquera grupo coa única condición de non ter descrición.


Francisco Sánchez Fandiño (1º Bacharelato – B)

Lo inefable... ese sentimiento por el que todos preguntan pero que nadie sabe explicar esa forma de intentar demostrar o de intentar decir con palabras algo que uno mismo no sabe definir esa sensación extraña de ardor en el pecho el latido doble del corazón al ver la persona amada la lágrima derramada al ver partir a alguien querido la rabia expresada al ser derrotados por uno mismo la decepción de no lograr llegar al propósito la sonrisa de una tarde de amigos lo inefable puede ser abstracto pero toma forma con cada gesto no es necesario ni expresarlo verbalmente si somos capaces de demostrarlo.


Sergio Sánchez Vázquez (1º Bacharelato – A)

Qué duro, qué difícil, es vivir con esta angustia, de no poder expresar lo que siento de no poder expresar lo que sufres. Esto es lo inefable, pero esto, existirá? O es solo vergüenza a expresar lo que sientes?


Yago Sánchez Vázquez (1º Bacharelato – A)

Lo inefable es inexplicable cómo se puede definir algo que no puedo ni decir es una sensación, una emoción que no puedes expresar con una palabra contar


Christian Fernández Freire (1º Bacharelato – A)

Lo que es encontrarte con lo inefable, algo increíblemente inexplicable, es misteriosamente espeluznante, de cierta manera se ve implacable, persiste de manera amenazante, y siempre constante. Cómo lograr esto en libros plasmar, si ni siquiera se consigue expresar, mucho menos se intenta escribir, pues si tuviera opción de aconsejar, como mucho te podría decir, no debes sufrir. No debes de sentirte acomplejado, ni mucho menos verte malparado, esto debemos creer natural, no permanezcas anonadado, pues esto es algo para ver normal, no es abismal.


Mario García Paredes (1º Bacharelato – A)

Sensación de tristeza. Cuando estoy triste, se apodera de mí, una sensación incuestionable, una sensación inexplicable, algo inefable. Mientras pienso lo que siento, en este momento, descubro algo muy raro, me muero por dentro. Intento explicar lo que me pasa, descubro que no hay manera, de salir de esta atascadera, la cual me rebasa. Es algo inefable. algo que no doy desentrañado, por mucho que me rompa la cabeza, sin palabras he quedado.


Lucía Vilariño Blanco (1º Bacharelato – B)

Os raios do sol, abrásanme a pel. Dende outubro, só pensei niso. Pecho os ollos, respiro moi forte, todos os recordos, abráianme a cabeza. A pel xa non queima. É inefábel explicalo. Érgome pensando. Abro os ollos, é noite. As bágoas afóganme. Sona un chío. Miro a pantalla. Entón, despídome da lúa. “As portas da casa están abertas pra cando queiras vir” Leo borroso. Miro a lúa. “Non quedas soa amiga, sempre volto a verte”. Isto vai por todos aqueles que abren as portas da casa.


Alejandro Miguélez Teleutsa (1º Bacharelato – B)

O inefabel. Aquilo que é indescritible. Aquilo que xera impotencia. Como expresarse? Se aquilo que sinto é inefábel. A impotencia do paso do tempo. A impotencia da velocidade das cousas. Pero non só me custa expresar a maldade do tempo. A vida tamén ten detalles, sinxelos, lindos. Pistas pequenas, que amosan que o amor tamén é inefábel Non todo é dor. Angustia, dor, luxuria, amor, envexa, pena,... como expresar todo iso que nos abraia?


Nerea Sánchez Grobas (1º Bacharelato – A)

¿Cómo definir algo inexplicable? ¿Cómo explicar lo inefable? Definir con alteza la verdadera destreza, ¿cómo expresar lo sentido? ¿cómo sentir lo expresado? Siempre buscamos una similitud que alcanzada con otra palabra adaptada. La palabra más indicada para la situación más enrevesada. Como consecuencia descubrimos que lo inefable, si es algo explicable con palabras reales o hasta con señales.


Marco Seoane Abad (1º Bacharelato – A)

No poder expresarte, querer explicar todo y acabar diciendo nada tantas noches he pensado, que otro día ya ha pasado y sigo sin poder mostrarme algo que tu piensas y sientes, algo que tienes en tu loca cabeza y que solo de pensar te entra miedo ¿Y como es que no puedes expresar todo esto? quizás sea el miedo a la respuesta o al daño que puedes hacer pero quizás, y solo quizás si existe lo llamado, lo inefable


Noelia Aguión Tojo (1º Bacharelato – A)

Mirando ao cea a meniña as bágoas lle caían non o entendía por que aquel pesadelo a perseguía Como contar todo o que lle ocorría se ninguén a escoitaba e moito menos a comprendía Todas as noites entre bágoas se durmía era algo inefable o que aquela meniña sentía


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.