UIT DE COMFORTZONE
Aan het werk... op de bioboerderij Nee, wwoofing heeft niets te maken met blaffende honden. Het is de afkorting van Working Weekends On Organic Farms. Micheline Peacock stroopte de mouwen op om te helpen op de boerderij in ruil voor… ja, voor wat eigenlijk?
W
woof is geen goedkope vakantie, wel een moment van ‘partage’, een uitwisseling van kennis en ervaring, zo lees ik me in op de Franse website. Het draait om samen werken, eten en ontspannen. Niet alleen nieuwsgierige toeristen als ik wwoofen, ook jonge aspirant-bioboeren proberen via Wwoof wat bij te leren. Alle deelnemende bioboerderijen vind je op de Wwoofwebsite. Eerst maak je een profiel aan waarbij je je kwaliteiten in de verf zet, waarna je boeren aanschrijft die je interessant lijken. Sommige vragen dat je minimum een week of twee komt, waarbij je een kamer, stacaravan of tent krijgt. Bij andere ben je welkom voor een weekend of zelfs een dag. Van veel boeren hoor ik niets terug, maar bij Constanza blijk ik wel welkom. En zo ga ik op weg naar Le jardin des noires terres in het noorden van Frankrijk. Voor mij is het niet ver, dus zal ik er niet overnachten. Om 8 uur schijnt de zon al veelbelovend. Vandaag worden er raapjes geplant. De boerin is hoogzwanger en doet beroep op een dagloner om haar te helpen. “Trop cool”, zegt de jongeman als ik hem vertel dat ik lerares ben geweest en nu kom wwoofen. Constanza troont Loïc en mij mee naar de serre om de stekplaten te halen. Deskundig bereidt Loïc het terrein voor, terwijl wij de babyraapjes uit de stekplaat duwen en klaarleggen ter planting. Constanza vertelt over haar oma die boerin was in Chili, de ontmoeting met haar man aan de landbouwfaculteit en de lening die de bank net heeft toegestaan voor een nieuwe serre. Ze leidt me rond op hun veld en legt uit hoe het drieslagstelsel werkt, waarom de prei daar staat en niet hier en is er bijzonder fier op dat ze matten uit hennepvezel gebruiken en geen plastic. ’s Avonds zal ze me een sms sturen dat haar toestand niet toelaat nog te werken en enkele dagen later de blijde boodschap dat hun zoontje is geboren. En zo eindigt meteen mijn eerste, korte wwoofing-avontuur. Ik vermoed dat Loïc, de dagloner, wel aan de slag is gebleven en dat hij geen tijd mocht verliezen met mij
verder op te leiden. Gelukkig kan ik snel aan de slag bij Valentin, een landbouwerveehouder-kaasmaker. Estelle (foto rechts), het leermeisje, wordt mijn opdrachtgeefster. We gaan de koeien melken en staan in een put met de uiers op ooghoogte. De brave dames staan al te dringen. We soppen de spenen een voor een in een sopje en drogen ze af met keukenrol. Dan sluiten we de koe aan op de melkmachine. We doen er telkens drie tegelijk. Estelle kent van elke koe het geboortejaar, het nummer, haar troetelnaampje en haar familierelaties met de andere koeien. De eerste dag kan ik nog niet zelfstandig werken, ik moet vooral kijken en leren om de machines te kunnen bedienen. Na het melken mag ik de melkstal schoonspuiten met de hogedrukreiniger. Vandaag wordt er ook melk afgeroomd. We gieten de vloeistof in een soort centrifuge en oogsten een flinke emmer room. Wat er allemaal precies mee moet gebeuren, ontsnapt me. Maar geen nood! Ik ben hier niet om te veel na te denken. Het is tijd om de dieren te voederen: de kalfjes drinken melk uit grote emmers, terwijl de geitjes, lammetjes en varkens een portie ‘ontbijtgranen’ krijgen die Estelle met een grote schop in een molen schept en maalt. Ik loop achter haar aan als een lastig hondje. Nu naar de kaasmakerij. We
38
