Το Όνειρο ταξιδεύει στην Ορχήστρα της Φύσης

Μ Μοουσικ κόό με δρα ππαρρααμμύύθι στηριό τητες Ακούσ τε τ ο στ blet, ή ο κινητό, στο PC

στο ta

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Η ιστορία αυτή είναι ένας καμβάς γεμάτος διαφορετικούς ήχους που συναντάμε σε ένα φυσικό τοπίο. Εδώ τα παιδιά μέσα από την αφήγηση και την περιπέτεια του ήρωα, ευαισθητοποιούνται για τους γύρω ήχους που μας περιβάλλουν και δεν τους προσέχουμε. Εμβαθύνουν σε αυτούς, ενεργοποιούν τη φαντασία τους ώστε να γίνουν καλοί ακροατές. Παράλληλα μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται πώς είναι δομημένη μια ορχήστρα, μια μουσική σύνθεση. Αυτός είναι και ο σκοπός του παραμυθιού, να ανοίξει το παράθυρο της φαντασίας, της ακουστικής αντίληψης και της ευαισθητοποίησης στο περιβάλλον.

Σημείωμα για τον εκπαιδευτικό Μπορούμε να αναπαράγουμε μέσα στην τάξη όλους τους ήχους που ακούγονται στο παραμύθι, είτε με αυτοσχέδια μουσικά όργανα, είτε με τα κρουστά οργανάκια του συστήματος Orff. Για την κατανόηση της χροιάς του κάθε ήχου αλλά και και τη σταδιακή εισαγωγή των ήχων στο χτίσιμο μιας μουσικής σύνθεσης που αποδίδει μια ορχήστρα. Ελπίζω να βοηθήσει στη μουσική εκπαίδευση όσων ασχολούνται με τη μουσική αλλά και να παρακινήσει αυτούς που γοητεύονται από αυτήν. Αφιερωμένο στους γονείς μου Μαρία Μελίδου

Το

Όνειρο ταξιδεύει

στην

Ορχήστρα

της Φύσης Μαρία Μελίδου

εικονογράφηση: Ελεονώρα Βαράτη

Για να ακούσετε την αφήγηση του παραμυθιού σκανάρετε το QR code με το κινητό ή το tablet. Εναλλακτικά, πληκτρολογήστε:

https://bit.ly/2QIy5nU

Αφήγηση: Δημήτρης Αδάμ, Ζωή Αδάμ, Μαρία Μελίδου Μείξη, Μουσική επεξεργασία: Δημήτρης Αδάμ Μουσική υπόκρουση φλάουτο, φλογέρα: Μαρία Μελίδου

χαμογελαστό Όνειρο,

Κάποτε ζούσε ένα πολύ χαρούμενο, άσπρο σαν το βαμβάκι και απαλό σαν το μετάξι, που αγαπούσε πολύ τα παιδιά.

Όταν αυτά κοιμόνταν, πήγαινε στον ύπνο τους και τα τύλιγε σαν σύννεφο απαλό για να τα ταξιδέψει. Το σπίτι του ήταν ένα αστέρι μακρινό· εκεί ξεκουραζόταν από τα πολλά ταξίδια του, γιατί έκανε πολλά.

4

Το χαμογελαστό Όνειρο πήγαινε σε διάφορα μέρη της γης, σε διάφορες πόλεις και χωριά, σε θάλασσες και λίμνες. Ταξίδευε σε ποτάμια και γεφύρια, σε δάση και πλαγιές, κάμπους και λιβάδια και σε ψηλές κορφές βουνών και ακόμη πιο ψηλά, γιατί μπορούσε να πετά.

5

Καθώς βράδιαζε, άρχιζε να κατεβαίνει χαμηλά. Περιπλανιόταν στη νυχτερινή πόλη, κρυφοκοιτάζοντας στα μισοφωτισμένα παράθυρα των σπιτιών. Όταν έβλεπε μια μαμά με το παιδί της να λέει παραμύθια, τότε κατέβαινε πιο χαμηλά και στεκόταν έξω από το παράθυρο να ακούσει το παραμύθι.

6

Περίμενε τη στιγμή που το παιδί θα το ’παιρνε ο ύπνος και τότε χωνόταν στο δωμάτιο –τσουπ– απλωνόταν απαλά, τυλίγοντάς το σαν σύννεφο για να πάρει τη σκέψη του και να την ταξιδέψει. Πήγαινε σε μέρη που ξυπνητός δε θα δεις, σε τοπία ονειρικά, κι έμπλεκε σκέψεις και εικόνες κι απομεινάρια από ιστορίες. Πήγαινε σε ένα από τα ωραιότερα μέρη που ήξερε για να του δώσει τη χαρά και τη γαλήνη που έχουν τα όμορφα όνειρα. Να ξεκουράσει το σωματάκι του και το μυαλό του, να απαλύνει τις αγωνίες και τους φόβους και να το κάνει χαμογελαστό, όπως ήταν το ίδιο.

7

Ένα βράδυ, λοιπόν, πλησίασε κάτω στη γη και κάθισε έξω από ένα παιδικό δωμάτιο. Ένα κίτρινο φως τρεμόσβηνε στο παραθύρι του. Πλησίασε και άκουσε μια γλυκιά απαλή φωνή. Το παιδάκι αυτό ήθελε να ακούει πολλά παραμύθια, γιατί πιο πολύ ήθελε να είναι δίπλα η μαμά του. Του άρεσε η παρουσία της, η μυρωδιά της, και μόνο έτσι ηρεμούσε από τα πολλά παιχνίδια. Κοιτούσε τη μαμά του στο πρόσωπο, παρατηρούσε τις εκφράσεις της κάθε φορά που περιέγραφε κάποιον ήρωα παραμυθιού και έτσι μάθαινε τον κόσμο γύρω του. Μάθαινε για τις αξίες και τις συνήθειες των ανθρώπων, μάθαινε για το καλό και το κακό, αλλά γεννιόνταν και καινούργιες απορίες στο μυαλό του, που μεγαλώνοντας θα έβρισκε τις απαντήσεις. Σαν άρχισε να κουράζεται το μυαλουδάκι του και η νύστα του να περισσεύει, το παιδάκι βυθίστηκε στον ύπνο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν η στιγμή που τρύπωσε το χαμογελαστό Όνειρο στον ύπνο του παιδιού και το έπιασε απ’ το χέρι.

8

9

Το μέρος που είχε διαλέξει αυτή τη φορά το Όνειρο ήταν ένα καταπράσινο, ηλιόλουστο λιβάδι γεμάτο λουλούδια, βότανα, παπαρούνες, μαργαρίτες, λεβάντες και φασκόμηλο. Όλα μαζί είχαν φτιάξει την πιο φρέσκια γλυκιά μυρωδιά που είχε μυρίσει ποτέ κανείς. Πέρα μακριά φαινόταν ένα δέντρο μοναχικό, τόσο φουντωτό και όμορφο, που ήθελες να βρεθείς στον ίσκιο του! Όμως σαν κάτι να είχε κάτω από το δέντρο... Στεκόταν εκεί ένα άλογο μικρό, δε φαινόταν όμως καθαρά. Έτσι, το παιδί, αφού πήρε μια ανάσα από το φρέσκο αεράκι που μοσχομύριζε, κατηφόρισε ως το δέντρο, με την περιέργεια να δει τι υπάρχει εκεί κάτω.

10

11

Καθώς πλησίασε, διέκρινε το μικρό αλογάκι να τρώει ήσυχο το χορταράκι του. Κοντοστάθηκε λίγο για να μην το τρομάξει, χωρίς όμως να το φοβάται. Το άλογο έκανε ένα χαρούμενο χλιμίντρισμα, σαν να ήθελε να χαιρετήσει το παιδί που πλησίαζε.

– Γεια σου, του είπε το παιδί. Τι ωραία που είναι εδώ! Το άλογο ξανά χλιμίντρισε δυο φορές κοφτά, σαν να του έλεγε κι αυτό “γεια σου”.

Xωρίς να φοβηθεί το παιδί, πλησίασε και χάιδεψε τη ράχη του αλόγου. Ύστερα έβαλε το χέρι του στο μέτωπο ανάμεσα από τα μάτια που λαμπύριζαν από ευχαρίστηση. Έτσι φάνηκε ότι μπορούν να είναι φίλοι. Το παιδάκι ήθελε να ανέβει στη ράχη του και είπε στο άλογο, που πίστευε ότι τον καταλάβαινε: – Θα ’θελες, καλό μου αλογάκι, να πάμε μια βόλτα; Το άλογο αμέσως κούνησε το κεφάλι του σαν να του έλεγε “ναι”. Το παιδί πήρε το θάρρος να ανέβει στη ράχη του αλόγου, χαϊδεύοντάς το, και ξεκίνησαν.

12

13

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ για την καλύτερη κατανόηση των εννοιών του παραμυθιού.

Με ποια σειρά πήγε το άλογο μέχρι το ποτάμι; Βάλε στον δρόμο του τους σωστούς αριθμούς.

2 μέτρια 3 σιγά-σιγά

1 αργά

4 γοργά

30