Postać 16 że ja przejawiałem większą ochotę do systematycznych ćwiczeń na fortepianie... I tak mi już zostało. Do Kielc wróciłem jako uczeń Średniej Szkoły Muzycznej im. Ludomira Różyckiego. Tam pod okiem mojego nauczyciela fortepianu Andrzeja Domina ukończyłem edukację z wyróżnieniem. Ale już wówczas ważny był też jazz… Nie byłbym sobą, gdybym równolegle, wręcz wbrew dyrekcji szkoły muzycznej, nie interesował się jazzem. Tworzyłem zespoły, współzakładałem z Jerzym Stępniem i kilkoma innymi pasjonatami Kielecki Klub Jazzowy, którego siedzibą była restauracja Sołtyki na ówczesnym placu Partyzantów... To były czasy! Założyłem big-band Sunday Band, w którym, ku przerażeniu nauczycieli szkoły muzycznej, grali jej uczniowie. Pamiętajmy, że to były lata głębokiej komuny, gierkowski PRL. Ten anarchistyczny okres w moim życiu skończył się wyjazdem do Warszawy na studia pianistyczne w klasie prof. Barbary Hesse-Bukowskiej. Czy teraz często bywa Pan w Kielcach, by spotkać przyjaciół, odwiedzić swoje ulubione miejsca? Niestety bardzo rzadko... Najczęściej spotykam się ze znajomymi z lat szkolnych przy okazji sporadycznych koncertów. Nagroda Grammy była przełomem w Pana życiu artystycznym? Jakie znaczenie miało to wyróżnienie? Grammy dla polskiego jazzmana to rzecz z gatunku niemożliwych... A jednak miałem to szczęście, aby w Los Angeles odebrać tę pozłacaną statuetkę, przedmiot marzeń tysięcy muzyków na całym świecie. Nagroda przyniosła
k w i e c i e ń / M A j 20 1 9
26 lutego Włodek Pawlik odebrał Doroczną Nagrodę Miasta Kielce za 2018 rok. Laureat prestiżowego wyróżnienia Grammy nie krył radości i wzruszenia.
To dla mnie szczęśliwa chwila, ponieważ urodziłem się w Kielcach 4 października 1958 roku. Sześćdziesiąt lat minęło i znowu jestem tutaj. Pragnę podziękować za to, że kielczanie docenili działalność mojej skromnej osoby – mówił artysta tuż po wręczeniu statuetki.