|| I TO WŁAŚNIE PODRÓŻ DO LASU DAŁA MI ZNAK||

NA RATUNEK AUTO:NARRACJI

magazyn separacja

2020

ŁAŚNIE PODRÓŻ DAŁA MI ZNAK

I TO W LASU

DO

fot. Piotr Rudowicz

Ł

u k a s z

t e w

ż

S z a l k o w s k i . D r o g a

z a w a r

o k r e s i e

w i e r s z

„

ł

a

g d z i e

ś

n a

k w a r a n t a n n y

d r z e w o ”

z

J ,

d z i

s t r o n i e s t a

t o m i k u

ł

s i

ę

k u j

ę

o b o k

ę

p i e s e k

m o j

z a

m o

ż

w i e r s z

ą

w i e c z

p r z y d r o

ż

n y

ść, chciał C z e s ł a w a M i ł o o r n ą m o d l i t w ą l i w o

b y m s z a i

a b y

ś

k t ó r y

j e s t

t o

fot. Piotr Rudowicz

" J e s t e m

m a l e

ń

k i m

S z c z

A

t o

d r z e w o

ęś

n i e

r o

p t a s z k i e m

l i w y m

ś

n i e

c a

ł

w

o g r o m n y m

d r z e w i e .

w

l e s i e ,

b o

s a m o

j e s t

y m

L a s e m .

W

n i m

, B o

m ó j

n i e

p o c z

c h c e

b y

ą ć

t e k ,

p a m i

n a z w a n e

ęć ż

i

z a n i e m ó w i e n i e

a d n y m

w y r a z e m . "

Niepowstrzymane uczucie, które nie sposób wyrazić jednym słowem, wiedzie nas w większość ścieżek którymi podążamy. Ta niewyrażalna przestrzeń w nas co każe nam szukać, stawiać wyzwania, dołączać do grup społecznych, do coraz to nowych zbiorów osób czyniących coraz to nowe praktyki które mają doprowadzić nas… no właśnie, do czego? Często odnoszę wrażenie, że nie do poczucia spokoju, nie do poczucia siebie na poziomie spokoju, spokoju wywołanego poprzez zwykłe poznanie i zaakceptowanie siebie. To poszukiwanie zazwyczaj przebiega poprzez złudne poczucie stabilności, bezpieczeństwa, przynależności, w końcu rozwoju, przecież tak nam potrzebnego. Niestety gdy spojrzymy na ten rozwój często nie jest to kierunek w którym Ty chciałbyś iść, lecz kierunek taki który pozwoli Tobie zaspokoić potrzeby otoczenia, otoczenia które nie widzi Ciebie, widzi Twoje imię, Twój zawód i wszystkie narzucone Tobie cechy poczynając od Twych narodzin.

ŁUKASZ SZALKOWSKI

I tak biegłem również. Dążyłem za tym nieokreślonym czymś co gnało mnie naprzód każdego dnia. Poczucie że muszę, albo chociaż powinienem, dążyć do czegoś, do czego? Oczywiście nie wiedziałem. Chociaż byłem w stanie określić co chcę osiągnąć, oczywiście szczątkowo, pragnienia narastają do tego stopnia że nie sposób ogarnąć ich wzrokiem, szczególnie gdy zabierają one nam szerszy zakres spojrzenia na to co rzeczywiste i nierzeczywiste. I te pragnienia właśnie garnęły w swój świat również mnie, mimo że tlił się płomień rozświetlający to co naprawdę we mnie tkwi, do czego powinienem dążyć, i choć widziałem to swym wewnętrznym choć przymrużonym okiem, górę wzięło pragnienie stabilności. Nie tylko jednak finansowej, ale również stabilności rozwojowej, aby był on ciągle, nieustannie, niekoniecznie na płaszczyźnie która była mi potrzebna. I naturalnie, biegłem wręcz do tego czego nie oczekiwałem sam, lecz wszyscy Ci którzy zdecydowanie mną nie są. A owe oczekiwanie swe wymogi powiększają dnia każdego. I nie jest to złe samo w sobie, lecz to narastanie sprawiało że by przeskoczyć postawioną poprzeczkę. Brałem coraz to większy rozbieg który pozwalał mi nabrać pędu i przeskoczyć to co pierwotnie wydawało mi się być nieprzeskakiwane. Była to permanentna próba pokonywania swych własnych granic, co było na pewno bardzo rozwijające na pewnych płaszczyznach, ale w końcu stało się to co staje się zawsze w takich sytuacjach. Nastał moment, w którym przed ukończeniem metaforycznego rozbiegu, zabrakło mi tchu. I dosłownie upadłem, upadek był końcem pewnej pogoni za tym wszystkim czego nawet nie chciałem.

Pozostało mi więc pójście inną drogą. Nie chciałem jednak wybierać drogi z miliona innych, wykreowałem sobie więc nie drogę a cały szlak, struktury różnych ścieżek które przecinały się i łączyły ze sobą w cel. Celem tym były owoce drogi którą miałem przebyć. Szlaki ułożone tym razem przeze mnie i pode mnie były spójne i łatwe do pokonania, choć pokonanie do złe słowo.

Były one wręcz bliskie mojemu sercu i temu co chciałbym tworzyć na świecie. Chciałem wejść w nie jak najszybciej, a samo wejście zapowiadało się ogromna radością i wdzięcznością.

Wystarczyła jednak jedna fala, fala która w raz zamknięciem naszych możliwości w owym dobrze znanym nam czasie, wraz z zamknięciem szkół (Powyższy opis dotyczył, jako że jestem muzykiem, poruszam się w życiu zawodowym wokół pedagogiki i pracy z ludźmi, a jeszcze konkretniej byłem animatorem muzycznym dzieci w wieku jak 3-6, miałem pracować z dziećmi jako nauczyciel gitary, oprócz tego zamierzałem z ówczesną kobietą mi towarzyszącą, założyć stowarzyszenie muzyczne i działać w jego obrębie na różnych poziomach pracy). Nowa nadchodząca fala więc zmyła w bardzo rzeczywisty sposób wszelkie ułożone szlaki, drogi i ścieżki.

Pozostawiając wszystko w takiej formie jaką nastajemy często wchodząc na plażę czy pustynię, w formie nieograniczonej przestrzeni i możliwości, lecz ileż mamy możliwości będąc na pustyni? No właśnie, miliony ziaren piasku niedających ułożyć się często nawet w marny zamek. I tak właśnie czułem się, i cała masa innych osób czuła się podobnie w momencie nastania lockdownu. Zacząłem znów więc, ulegać presji otoczenia, aby znaleźć pracę, jak najszybciej, przecież czas ucieka nam w takim tempie że ciężko nawet zauważyć gdy wraz z nim znikamy my sami.

Tak łatwo przecież zapomnieć o sobie, w takich momentach zaczynasz wręcz automatycznie, a może nie Ty lecz Twój umysł? Zaczynasz traktować siebie nie jak siebie lecz jak maszynę do zaspakajania swych potrzeb, które z kolei nie są nawet Twoje bo narzucone przez otoczenie w którym nawet nie czujesz się swobodnie, a co dopiero dobrze, choć czasem komfortowo. I zapomniałem, zapomniałem o sobie ruszając w pościg za pracą, zajęciem , za nowym celem (pewnie materialnym) no bo przecież jakim innym. Będąc jednak na niewielkiej wsi na Pomorzu (z potrzeby sytuacji pojechałem do domu rodzinnego z braku możliwości utrzymania się w mieście), było to w tym miejscu wręcz nierealne, także traciłem czas, a że życie w pewnym sensie czasem jest też to traciłem życie tylko po to aby w tym życiu się utrzymać, czy to nie absurdalne? No właśnie, jest to kwintesencja absurdu.

Wracając jednak w pięknej tej wiosce jak i miastach pobliskich było równie pięknie co bezperspektywistycznie. Dlatego też dzień w dzień podejmowałem próby niby to zdeterminowane lecz bezowocne i dość męczące. Odnosiłem wrażenie że jest to w pewnym sensie pozbawianie wiary w samego siebie dyktowane obecną sytuacją, mimo tego szedłem w to, pewnie zdecydowanie za szybkim krokiem który uniemożliwiał mi dostrzeżenie piękna które mnie otacza. Idąc bowiem szybko, nasze ciało się spina, mięśnie od stóp do czubka głowy napinają się i pogrążają w myślach, jeśli zaś zwolnisz, i będziesz czynić kroki tak aby każde stąpnięcie czuć całym ciałem, rozluźnisz mięśnie od czubka głowy aż po same kolana (jeśli rozluźnisz wszystkie możesz upaść, także od kolan w dół nie rozluźniaj w 100%) Tak czy inaczej jeśli zwolnisz, dasz sobie poczucie każdego kroku, będziesz mógł zobaczyć piękno wokół, spróbuj!

Jednak dzięki tym poszukiwaniom, często można dostrzec że poszukujemy z pragnienia, nie z potrzeby. A często nawet z samego pragnienia poszukiwania, do celu dlatego dochodzimy niebywale rzadko, i najczęściej okazuje się jednak że cel był iluzoryczny. I właśnie dzięki owym poszukiwaniom, dzięki temu że nic, zupełnie nic nie jawiło się na horyzoncie, pozwoliłem sobie na dzień który zmienił wszystko.

Nadszedł poranek w którym to choć poszedłem w tym samym kierunku, to jednak w zupełnie inny sposób. Bowiem codziennie rano towarzyszył mi spacer do lasu, dlaczego mi towarzyszył? Dlaczego nie był on na pierwszym planie? Właśnie dlatego że szybki krok, próby dążenia do pokonania sytuacji pozwalały mi tylko na zmianę miejsca w którym to się działo. Las nie był lasem, był miejscem jak każde inne do robienia rzeczy tych samych, podejmowania tych samych myśli i rozmyślania nad tymi samymi problemami co dzień w dzień. Tego poranka jednak pozwoliłem sobie być, doświadczać i dać wpuścić się do swego potężnego świata odbierania zmysłów. Nie wchodziłem do tego świata z atrybutami naszych czasów, atrybutami które oddzielają nasze stopy od czasem kłującej a czasem miękkiej leśnej płaszczyzny, nasz wzrok i słuch od zieleni i szumu i śpiewu, drzew i ptaków.

Lecz wszystko zaczęło się, i zaczyna się nie w lesie, nie w świątyni fauny i flory która jeśli tylko jej pozwolimy zabierze nas w świat, którym zachwycamy się w filmach czy książkach a którego nie potrafimy doświadczyć często w rzeczywistym świecie. Zaczyna się wraz z pierwszym wyjściem w świat jawy, a nawet wcześniej lecz o tym później. Zaczyna się więc w chwili pierwszego zrywu ze świata snu do świata, w którym przynajmniej większość z nas spędza dwa razy więcej czasu. To czy jesteś ze sobą zależy od tego czy spojrzysz w telefon, czy podziękujesz sobie za piękny dzień który Cię spotkał, czy odłożysz przejrzenie tego ekranu na później względem własnej przyjemności, medytacji czy chociażby przemycia twarzy. I tak właśnie zacząłem robić, chwilę porannej kąpieli zacząłem traktować jako zmycie z siebie całej przeszłości i rozpoczęcia nowego dnia jako nowego życia, opisywał to niezwykłe ceremonialne doświadczenie codzienności Henry Thoreau w utworze „Walden”, warto przebyć te historię chociażby aby dotrzeć do opisu wspomnianej przeze mnie możliwej porannej sytuacji.

Następnie możesz, tak jak zacząłem to robić i uważam że jest to niesamowicie kojące i wprowadzające w dzień. Mianowicie jeśli parzę herbatę poranną to zostaje tylko dla niej, staram się poczuć już narastające ciepło parzonej wody na herbatę czy też kawę, otaczający mnie zapach przy jej parzeniu, ulatującą z niej energię w postaci pary wodnej co bywa niesamowitym pokazem wonno-wizualnym.

Wracając jednak do lasu, to on może być Twoim, jak i był moim sygnałem do zmiany, może być nim też również park miejski, świat ten ułatwia nam zdecydowanie kontakt ze swoimi zmysłami, poprzez mnogość zapachów, dźwięków i struktur. Bowiem w dużej mierze jesteśmy zmysłami, i to nimi odbieramy rzeczywistość, doświadczyłem tego niejednokrotnie że one są tym czym możemy ułatwić sobie dojście do siebie, uspokojenie się na tyle aby być sobą w pełni, choć przez chwilę. I to właśnie podróż do lasu dała mi znak, nawet nie znak a wręcz jasną informację co powinienem robić, do czego naprawdę dążyć, oślepiające mnie wręcz poranne światło zdawało mi się mówić, że jestem właśnie tym, a na pewno mogę być tym światłem dla innych, którego przecież tak pragnie świat, słońca i radości, ale jak dać światu radość i światło gdy sami go nie mamy? Jak dać komuś miłość gdy sam jej szukasz? Nie da się.

Odpowiedź jest niestety nieatrakcyjna lecz prawdziwa, zacząłem więc dążyć do światła w sobie, do odkrycia miłości do siebie i do świata, do każdego kogo spotykam. Choć robiłem to od lat, w mniejszej jednak formie to odkryłem że chciałbym robić to nieustannie, właśnie w taki sposób jaki opisałem powyżej, poprzez po prostu bycie, bycie w danym momencie, nie w ciągłym pędzie codzienności które nie skłania do niczego innego niż do większego pragnienia. Zaczynałem już dzień właśnie od krótkiego podziękowania za niego, od przemycia twarzy z intencją zaczęcia dnia jako nowego życia, poranne parzenie herbaty stało się rytuałem godnym najznamienitszego przewodnika duchowego.

Wejście do lasu przestało być spacerem, a zaczęło być nieustanną pracą nad uważnością na otoczenie i to co może nam ono dać. Dzięki temu poprawiło się wszystko, kontakt z ciałem, oddechem, ale przede wszystkim otoczeniem.

Z ludźmi których spotykam wokół, to bardzo ważne, dostrajam się do każdego kogo spotykam na swojej drodze, mając więcej przestrzeni w sobie mogę wpuścić kogoś do siebie i sprawić aby znalazła ta istota dla siebie przestrzeń, jeśli zaś gonię wciąż za myślami i nie mam czasu nawet dla siebie, jak znaleźć czas na rozmowę i relację? Czy nie staje się ona kolejną tylko pogonią? Tak, wszystko to co robię na co dzień, odbija się w moich relacjach, i to zauważyłem bardzo wyraźnie, wraz z poszerzaniem przestrzeni w sobie i swobodniejszym to poruszaniem się w sobie zaczęło zmieniać się wszystko na każdym poziomie życia.

Chciałbym dodać też jeszcze jedną rzecz, która stała się dla mnie niesamowicie ważna, a mianowicie dlaczego tak ważne jest dotarcie do miłości w swoim wnętrzu, do miłości dla siebie, całe życie poszukujemy miłości, związków czy przyjaźni a efekty to ciągłe zawody i często rozwody.

jeśli

miłości

to

szukasz

nigdy

jej nie znajdziesz,

jeśli znajdziesz ją w

sobie,

nie

nigdy

już

będziesz

musiał jej szukać.

Czuję że opisując codzienność chciałbym przeskoczyć z porannych i popołudniowych sytuacji do wieczorno nocnych, mianowicie sen, tak często lekceważony przez nas a przecież tak ważny. Dzięki całości zrozumienia możliwości poruszania się po swoim wnętrzu jak i po zewnętrzu zrozumiałem jak może zmienić się podejście do świata lunarnego, zacząłem interesować się tym czym sny są, i jak możemy tym światem kierować, sen zaczyna się już parę godzin przed tym niż zaczynamy ścielić łóżko, ma na niego wpływ wszystko. Warto więc też się do niego przygotować i pójść spać w spokojnym stanie, kiedy zacząłem dawać sobie godzinę lub nawet dwie przed snem czas, na medytację, książkę czy śpiew lub taniec, wykreował się w nich nie tyle spokój co dystans do tego co z nich przychodzi, sny są bowiem całym szeregiem rzeczy, tłumionymi sytuacjami które na co dzień od siebie odpychamy, podróżami, spotkaniami z kimś czy z sytuacją, ale przede wszystkim, wspaniałym prezentem o sobie. I taki odbiór snów zmienił naprawdę wiele, nawet najgorsze wizje senne stawały się cennymi, i stają się ciągle lekcjami lub naukami co w sobie noszę, choć oczywiście nie zawsze, lecz najczęściej. Sny to piękny świat który odzwierciedla świat realny, działa w nim również nasza podświadomość z którą na co dzień nie mamy kontaktu, warto więc wejść w nie głęboko, lecz ze sporym dystansem, akceptacją i zrozumieniem.

Czas kwarantanny pozwolił mi zrozumieć siebie na wielu płaszczyznach , chciałbym abyś Ty z tej opowieści wyniosła, abyś wyniósł wszystko to czego dowiedziałem się sam, wiem jednak że niełatwo poruszać się czasem w ten sposób, chętnie napisałbym dużo więcej na temat jak to robić lecz musiałaby to być chyba cała księga.

Napiszę tutaj więc tylko jedno zdanie które według mnie przekazuje to co powinniśmy robić, zdanie to wypowiedział mój przyjaciel podczas rozmowy, w czasie kwarantanny, rozmowa była o ulotności i zapomnieniu które nas otacza, i o tym jak można to zatrzymać. A oto ta odpowiedź którą czuję jak żadną inną książkę opisująca milionami zdań co i jak należy robić by być, lub by nie być, nie do końca wiadomo. „Nie rozmyje się wokół Ciebie to, w co serce swe stworzysz i staranność.”

P E R I O D Y K