چگونه شعری ننویسیم؟ علی عبدالرضایی

‫‪ | 83‬چگونه شعری ننویسیم؟ (جلد اول)‬

‫فرصوت مطالعه داشوته‪ ،‬بیشتر فکر کرده است‪ .‬حاال در این بههم ریختگی انگار شاعر میخواهد متوسط‬ ‫نباشد‪ ،‬او قصد دارد کاری نکند‪ ،‬پس شعر را با یک انکار شروع میکند‪:‬‬ ‫«ساعت دقیقن شش صبح‬ ‫نیست‬ ‫آمدهام سیگاری نکشم»‬ ‫اینکوه ما بخواهیم با نهی و شوووعارِ «میخواهیم هیچ نکنیم» کاری بکنیم و با این نیهیلسوووم‪ ،‬حجمی از‬ ‫«نمیدانم» را پر کنیم‪ ،‬دست به عملی باشکوه زدهایم؛ به نظر من نیهیلیسم متعالی و خالق‪ ،‬نیهیلیسمیست‬ ‫که در بیمعنایی گیر نمیکند‪ ،‬بلکه سوووعی میکند معنایی تازه بیافریند‪ .‬در واقع یک نیهیلیسوووت متعالی‪،‬‬ ‫نیهیلیسووتی نیسووت که بگوید‪ :‬باشوود! چیزی نیسووت‪ ،‬همهچیز بیهوده اسووت و باید مرد‪ .‬او اگر به درک‬ ‫بیمعنایی و هیچ نرسود‪ ،‬این خط عمر را خط شوانس در نظر میگیرد و سوعی میکند در این شانسی که‬ ‫نامش زندگیسوت‪ ،‬خالقیت ایجاد کند‪ ،‬مکانیزم آن را بشناسد و در این بیمعنایی مطلق و هیچ بزرگ‪ ،‬به‬ ‫دنبال تولید معنای تازه برود‪ .‬عدهی زیادی میخواهند اکت داشته باشند و با تصور اینکه خودشان نجات‬ ‫دهنده هستند و به کار میآیند‪ ،‬دست به واکنش و فعالیت میزنند‪ .‬اما کسی که به هیچکدام اعتقادی ندارد‪،‬‬ ‫سوعی میکند برای رسیدن به معنای تازه به هیچ معنایی نرسد‪ .‬اینجاست که با یک نهی مواجه میشویم‪.‬‬ ‫شواعر در شوروع میگوید‪« :‬سواعت دقیقن شوش صوبح‪ /‬نیسوت‪ /‬آمدهام سیگاری نکشم»‪ ،‬به نظر من در‬ ‫تکنیک این شوعر‪ ،‬باید فضوای منفی و نهی را آنقدر مؤکد کنیم تا فرم شوعر سوواخته شووود؛ یعنی شعری‬ ‫بسووازیم با فرم هیچ! و این هیچ را با نهی پیش ببریم و ببینیم در نهایت به کجا خواهیم رسووید‪ ،‬پس باید‬ ‫سطرهای اضافی شعر را کنار بگذاریم‪.‬‬ ‫«از سوراخی که در ریهام‬ ‫دری باز کرده‬ ‫در ساعتی که در پنج بود‬ ‫ترک رفته‬ ‫برعکس ماندهام‬ ‫که از دورش‬ ‫کسی را هی صدا‬ ‫نجاتم دهد را‬