Sıfır: “Oyun Bitti”
Çıkmaz sokağa ulaştılar. Hayalet gözleriyle karşı duvarın köşesini işaret etti. Bir benzin bidonu ve üzerinde bir kibrit kutusu vardı orada. Katil bidonu aldı ve benzini kendi başından aşağı boşalttı. Bir kısmı ağzına doldu ama midesi bulanmadı. Öksürmedi bile. Ağzındaki iğrenç sıvıyı tükürmekle yetindi. ‘Çeşitli’ hayatı boyunca çok daha mide bulandırıcı şeyler yaşamıştı. Kibrit kutusunu eline aldığı sırada, hayaletin bağırdığını duydu: “Geride durun! Sizin için tehlikeli olabilir!” Ahmet Turan döndü ve baktı. Đki insan -adam ve kadın- orada, yüzlerinde meraklı ifadelerle onu ve hayaleti süzmekteydiler. Bugün başına bela olmuşlardı ve fırsatı olsa onlara ömürlerinin en büyük acısını yaşatırdı, ama artık zamanı kalmamıştı. Gözlerini Murat ve Dize adındaki bu iki insana -ya da kendi misaliyle, ‘karıncaya’- dikti. “Oyunun sonuna yetiştiniz!” diye bağırdı coşkuyla. Kutudan bir kibrit çıkardı ve çevik hareketlerle yaktıktan sonra çarpık bir gülümseme sundu onlara. “Oyun bitti,” diye fısıldadı. Ve kibriti kendi üzerine attı. Renk renk alevler vücudunu sararken, önce acıyı duyumsadı, doyasıya çığlık attı. Bir kırbaç gibi vücudunu saran ateşin müthiş acısı devam etti ve görünüşe göre asla dinmeyecekti. Arslan’ın dediği gibi, bu çok büyük bir ıstıraptı. Çok büyük. Vücudunu giyotinle ikiye ayırıyorlardı sanki. Darağacında asıyor, başına bir kurşun sıkıyor, suda boğuyor, uçurumdan aşağı yuvarlıyor, vücuduna elektrik veriyorlardı.
157