Ozancan Demirışık
“Sağ kalan var mı Remzi?” diye sordu. Uçurumun dibinde ezik büzük bir halde yatmaktaydı araba. “Hayır komiserim,” dedi yanındaki daha genç ve tecrübesiz polis. “Arabada iki kişi varmış, ikisi de yaşamını yitirmiş. Hikmet Latin ve Rıza Bilgin. Öğretmen ve öğrenci.” “Şoför koltuğundaki hangisiymiş?” “Öğretmen,” dedi Remzi. “Hikmet Latin.” Sırrı bir küfür savurdu. “Öğretmenin başının altından çıkmış gibi görünüyor ama emin olamayız. Lisedeki çocukların birbirini neden öldürdüğünü
anlayamayacağız.”
Durakladı,
düşüncelere
daldı.
“Anlayamıyorum. Neden öyle bir şey yapsınlar? Ne gibi bir sebep, gençlerin durup dururken birbirini katletmesini sağlayabilir? Hem de hepsinin! Neredeyse tüm öğrenciler birbirilerine saldırmış. Parmak izlerine ve öbür bulgulara bakılırsa yirmi beş gencin neredeyse hepsi birilerini öldürmüş. Kızlar da dâhil!” Remzi omuz silkti. Onun da anladığı yoktu ama bu olayı bir an önce unutmak istiyordu. Cesetleri uzaktan görünce bile midesi alt üst olmuştu. Uzun geceler boyunca kâbuslarına meze olacağına şüphe yoktu. “Neyse,” dedi Sırrı. “Arabayı kaldırıp hurdaya versinler. Soruşturma da Başkomiser itiraz etmediği sürece devam edecek. Gerçi bir işe yarayacağını sanmam ya… Hadi hayırlısı.” Remzi’nin cevabını beklemeden, canı sıkkın bir şekilde yamacı terk etti. Birkaç ay sonra olayı unutacaktı belki. Unutmasa bile eskisi kadar umursamamaya başlayacaktı. Eskisi gibi üzerine eğilmekten vazgeçecekti.
102