ΞΕΛΟΓΙΑΣΜΑ
για πάντα με το χώμα. Σαν το δαδί που καίγεται στου σκοταδιού το χρώμα’’ Τότε πιαστήκαν δυνατά στα χέρια με κουράγιο κι ορκίστηκαν στο πάντοτε να μείνουν δίχως άλλο. ΖΩ Ζήσε !!! μου είπαν Και φτιάξανε κρεμάλες. Βγάλαν μαχαίρια , πιστόλια και με οδήγησαν σε γκρεμούς. Ζήσε !!! Ξαναφώναξαν και βάλανε παγίδες Αλυσίδες στα πόδια. Λουκέτο στην καρδιά. Ζήσε !!! Είπαν με πείσμα. Ζω !!! Τους απάντησα Με ένα πιστόλι στον κρόταφο. Με ένα σχοινί στο λαιμό. Με την μέρα να μικραίνει και τον ήλιο εξόριστο. Ζω!!! Με μια ψυχή που χορταίνει με ψίχουλα. Με βήματα αργά ...ματωμένα. 28