[71]
C. M. Coolidge, A Friend in Need (1903-1906).
πεζιού έπρεπε να συγκεντρωθούν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους μπροστά στη σημαντική αυτή πρόκληση. Όρισαν μάλιστα νέο dealer με καθαρό πρόσωπο, γυαλιά και λευκά γάντια. Η μπάνκα αυτή τη φορά μίλησε. Μίλησε πολύ. Μίλησε για έκτακτη εθνική ανάγκη, για χάος και άβυσσο, για κολασμένες μέρες και εξαργύρωση σε δραχμές. Απευθύνθηκε σε προσκεκλημένους και ακάλεστους παίκτες, που τώρα προσέρχονταν από διάφορες κατευθύνσεις (ακροδεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, κέντρο-απόκεντρο), μηρυκάζοντας ότι δυστυχώς κάποιοι από το πλήθος πρέπει να θυσιαστούν· δεν υπάρχει περιθώριο αποτυχίας: το deal για να πάρουμε τη δόση μας πρέπει να πετύχει. Η μπάνκα σήμανε την ώρα να διαλέξουν. Αν τώρα πάνε πάσο, τα πενήντα χρόνια μιζέριας θα διαλύσουν μόνο δύο γενιές· αν κάνουν call, οι συνέπειες είναι άγνωστες και καταστροφικές. Οι παίκτες δοκίμασαν να απλώσουν το βλέμμα τους πίσω από την μπάνκα. Οι οθόνες επαναλάμβαναν τις ίδιες λέξεις, με μουσική υπόκρουση βραδινού δελτίου: «σοκ», «κατάρρευση», «πραξικόπημα»,«ενότητα»,«ευθύνη», «κοινωνική ειρήνη». Όλα δούλευαν ρολόι.Κάποιοι πόνταραν, κάποιοι ντούκου, λίγοι αποχώρησαν και όλοι κοίταζαν εμμονικά τις μάρκες τους στην τσόχα. Έπρεπε να διαφυλαχθούν και τα κεκτημένα. Η ένταση είχε καταλάβει πυρετικά όλους τους παίκτες, επαγγελματίες κι ερασιτέχνες, ξένους και γηγενείς. Απ’ έξω, στο κατάμεστο Λουτράκι, το δειλινό έπεφτε και η μάζα αγωνιούσε για την κατάληξη της παρτίδας. Για μια στιγμή τούς πέρασε από το μυαλό να εισβάλουν και να τη διακόψουν. Επικίνδυνες σκέψεις,προγονόπληκτες,οπισθοδρομικές,«κόκκινες»,συνδικαλιστικές.Ευτυχώς πρυτανεύει η λογική και ο κανόνας του παιχνιδιού. Ακόμα. Η τελευταία μεγάλη μπλόφα φάνηκε να πιάνει. Οι φωνές του πλήθους κόπασαν για λίγο. Στην παρτίδα αυτή τα κέρδη δεν μετρούνταν με μάρκες, αλλά με τον θόρυβο και την «ανανέωση». Δεν είχε πια σημασία η συγκεκριμένη παρτίδα, τα άμεσα μέτρα, το «διακύβευμα». Τώρα μετρούσε η διάρκεια, η προσμονή κάθε επόμενης παρτίδας, ο εθισμός. Όποιος έκανε το συγκεντρωμένο πλήθος να τσιτώσει αλλά να σωπάσει, να φοβηθεί αλλά να παραμείνει στο κάδρο, κέρδιζε την παρτίδα και μαζί μια καλή θέση στο τραπέζι. Αρχικά πέρασε. Η αμφισβήτηση χαμήλωσε. Όλοι ήξεραν για την μπλόφα, όλοι περίμεναν κι επόμενη παρτίδα, όλοι φαντασιώνονταν ότι αυτή τη φορά μπορεί να ήταν ανάμεσα στους προσκεκλημένους. Ακόμα και οι ισοβίως απ’ έξω. Το επόμενο παιχνίδι πόκας περιλάμβανε έναν περίτεχνο σχεδιασμό.Θα στήνονταν παντού παραβάν και θα καλούσαν τον όχλο να ρίξει σιωπηρά ο καθένας μια μάρκα· για τη χαρά της συμμετοχής, για το εφέ ότι αυτός αποφασίζει για τους επόμενους παίκτες. Μέσα στην ένδεια, την πίκρα, την καταστολή, θα στηθεί μια γιορτή για το Λουτράκι, για τη δημοκρατία, για όλη την οικουμένη. Θα πιάσει;