iraultzen 2017 UDA
174 Industria EAJ-PP akordioa GarbiĂąe Aranburu Amnistia Rafa Diezen gutuna
9. Biltzar Nagusia GARAI BERRI BATI BEGIRA
iraultzen LABen aldizkari nazionala 174. alea ERREDAKZIO BURUA:
Aiora Imaz DISEINUA ETA MAKETAZIOA:
Fidel Linazisoro INPRIMAKETA:
mccgraphics-elkar LEGE GORDAILUA:
GURE GARAIA Iraultzen-en 174. zenbaki hau ixtear ginela jaso dugu baieztapena: Madrilen CCOO eta UGT sindikatuek eta patronalak erabakia hartu dute EAEko ostalaritzako akordio marko sektoriala inpugnatzeko. Beste modu batera esanda, euskal negoziazio kolektiboari boikota egiten diote CCOO-UGT sindikatuek eta patronalak, eta inpugnazioaren erabakiak badu asmo garbi bat, gure hitzarmenak indargabetzea, eta, ondorioz, euskal langileak prekarizatu eta pobretzea, sektore-negoziazioaren monopolioa izatea (Estatuko hitzarmenak gailenduz) eta CCOO-UGT nahiz patronalaren finantzaketa handitzea.
SS. 734-77 IRAULTZEN ALDIZKARIAREKIN KONTAKTUAN JARTZEKO:
Rekalde Zumarkalea 62 behea 48010 TELEFONOA:
944 70 69 38 POSTA ELEKTRONIKOA:
iraultzen@lab.eus BAIONA Coursic Karrika, 13. 64100. Tf: 00 33 559 59 50 20 BILBO Errekalde Zumarkalea, 62, behea. 48010 Tf: 94 470 69 00 DONOSTIA San Blas, 1 behea. 20013 Tf: 943 22 44 00 GASTEIZ Fermin Lasuen, 13 behea. 01001 Tf: 945 25 58 77 IRUĂ‘EA Arga Ibaia kalea 12-14 behea 31014 Tf: 948 22 11 30
Hemen negoziatzeko dugun eskubidearen kontra aipatu sindikatuek aurrera daramaten praktikak agerian uzten du Lan Harremanetarako eta Babes Sozialerako Euskal Esparruarekiko duten jarrera. Gure iritziz, eta horrela adierazi dugu, Lanbide-Arteko Akordioa sinatu izana itxurakeria besterik ez zen izan haien aldetik, edo, nahiago bada, maniobra bat, justuki Madrildik egiten ari direna ezkutatzeko. Ez gara nekatuko Lan Harremanetarako eta Babes Sozialerako Euskal Esparruaren aldeko aldarria egiten. Esparru propioa behar dugu, zer eta nola negoziatzen dugun hemen erabakitzeko. Negoziazio kolektiboaren egoera arazo politiko bat dela esaten dugu eta, beraz, erabaki politikoak eskatzen ditu. Lehena etorri beharko luke Urkullu lehendakariaren eskutik, gaizki deituriko Elkarrizketa Sozialeko mahaia desegitearekin. Bertoko negoziazioesparrua errespetatzeko demokrazia joko-arauak aintzat hartu behar dira, eta Jaurlaritzak CCOO-UGTri hemen gauza bat esan eta Madrilen kontrakoa eginez gutxieneko demokratikoak apurtzea onartzen jarraitzen duen bitartean, euskal langileok nozituko ditugu ondorioak. Gure hitzarmenez ari garela, bertoko patronala ere sartzen zaigu jokoan. LAB eta ELA sindikatuok ahotan izan gaitu azken aldian. IĂąaki GarcianuĂąo, CEBEK, Bizkaiko enpresarien elkarteko lehendakaria beldur da bi sindikatuon arteko balizko ekintza batasunak izan dezakeen eraginaz. Patronalak badu arazo bat, Euskal Herrian, zorionez, badugula Estatukoaren aldean bestelako sindikalgintza eredu bat, sindikalgintza abertzale indartsu bat, konfrontaziozko sindikalgintzari emana. Benetako kontrabotere izateko bokazioz dihardugu, instituzio eta patronalaren arteko sinbiosiarekin amaitzeko. Eta hori patronalak ez du gustuko. Negoziazio kolektiboaren blokeoa patronalari zor zaio. Lege eta erreforma ezberdinek dena eman diote, eta jada beharrik ere ez du sindikatuokin negoziatu eta akordioetara heltzeko. Haren helburu eta asmoei erantzuteko ez bada, ez dago hitzarmenik. Hor dago benetako arazoa. Eta hor jarraitzen dugu, borrokan, egoera hori onartu ez eta irauli nahi dugunok. LABeko kideok garai berri bati begira jarri gara, bizitzaren prekarizazio erabatekoari aurre egiteko garaia da, prekarietatea eta pobrezia garaitzeko garaia, instituzioak herritarren gehiengoaren mesedetan izango diren politikak egitera behartzeko garaia da. Heldu da garaia benetako herri botere bat eratzeko, baina horretarako baldintzak sortu behar dira, geure klase-izaera aldarrikatuz, langile subjektua berrosatuz. Eta noski, bide horretan, aliantzek garrantzia handia izango dute, patronalarekiko borrokan indar-korrelazio askoz hobean izango garelako gehiengo sindikalaren baitan, eta, bereziki, LAB eta ELAren artean, aliantza eta elkarlanen bidean sakontzeko gai bagara. Asko dugu jokoan eta asko irabazteko; ardatz soziala oinarri izango duen burujabetza prozesua, hain zuzen ere. Jarrai dezagun lanean, aurrean dugun garai berri hori, behingoz, izan dadin langileon garaia, Gure Garaia.
gogora ekarri >OTRA EUSKAL HERRIA ES POSIBLE
4>5
Tabakalera acogió en junio una cumbre sobre el futuro de Europa, a la que asistieron agentes sociales, políticos y sindicales. La Carta de Derechos Sociales de Euskal Herria estuvo presente en el evento, en el que participaron representantes de LAB que dieron a conocer los detalles de ese instrumento elaborado como alternativa. La secretaria de Acción Social del sindicato, Bea Martxueta, señaló que otra Euskal Herria es posible en base a los parámetros recogidos en la Carta. Remarcó que se trata de un instrumento para cambiar de raíz el actual modelo económico y social, al tiempo que enumeró algunas de las propuestas del documento: poner la actividad económica al servicio de las personas, la naturaleza como dueña de derechos, solidaridad colectiva para una vida sostenible, empleo digno de calidad, derecho a la salud, derecho a la educación, derecho a la vivienda, cultura, derechos lingüísticos... “Necesitamos una participación social activa para lograr todos estos derechos”, señaló. Asimismo, Martxueta subrayó la
importancia de la movilización social. Después de esta intervención, representantes de la Carta de Derechos Sociales de Euskal Herria trasladaron a la presidenta de la cumbre, Gabi Zimmer, un ejemplar del documento. Le hicieron saber que se trata de una propuesta elaborada para poner a las personas y a la naturaleza en el centro de un nuevo modelo social. Indicaron la necesidad de concretar alianzas entre diferentes y de impulsar la movilización social, en la línea de lo relatado por Martxueta. >PREKARIETATEA AGENDA POLITIKOAN SARTZEKO GARAIA DA
Prekarietatearen aurkako borroka lehentasun bat da LABentzat. Ildo honetan, sindikatuak prekarietatearen aurkako elkarguneak antolatu ditu hilabeteotan, Hego Euskal Herriko zenbait herritan, kapitalismoak ekarritako gaitzaren aurrean alternatibak daudela erakusteko. Ostiral Duinak izeneko dinamika Gasteizen, Iruñean, Bilbon, Oreretan eta Donostian izan da. Prekarietateari aurre egiteko antolaketa, kontzientziazioa eta borroka beharrezkoak dira, kalean zein lantokian. Gaur egun, lanposturen bat izateak ez du esan nahi prekarietaterik pairatuko ez dugunik. Euskal Herrian langile txiroak daude, lanpostu prekarioengatik hilabete amaierara iristen ez direnak. Zentzu honetan, inkesta baten
ERABAKITZEKO PREST GAUDE Gure etorkizuna erabakitzearen alde gaude, erabakitzeko eskubidea behar dugulako egoera laboral eta soziala iraultzeko. Nola ziurtatu bizi proiektu duin eta aske bat edukitzeko eskubidea, geuri dagozkigun gaietan erabakiak hartzeko aukerarik ez badugu? Herri aske eta burujabe bat behar dugu izan, gure etorkizunaren jabe izateko. Honengatik guztiagatik, Gure Esku Dago dinamikak egindako herri kontsultekin eta mobilizazioekin egin dugu bat hilabeteotan; langileok ere “erabakitzeko prest” gaudelako, Bilbon ekainaren 10ean egindako mobilizazioaren leloak zioen bezala.
emaitzaren berri eman dugu, Zerbitzu pribatuen sektoreko 3.369 langileren artean egindakoa. Bada, hamar langiletatik zortzik lan baldintza prekarioak dituztela onartu dute. Prekarietatea agenda politikoan sartzeko garaia da. Urratsak eman ditzaten eskatu behar diegu eragile politikoei, eta honako hauek dira premiazkoenak:
. 1.200 euroko gutxiengo soldata bermatu . Lanaren banaketa bultzatu, asteko lanaldi osoa 35 ordura murriztuta . Bertako hitzarmen kolektiboak adostu eta blindatu . Gutxieneko orduak ezarri, lanaldi partzialean kontratatzeko garaian . Laneko ikuskaritzak kontrol eraginkorra egitea enpresei
>BOICOT DE CCOO, UGT Y LA PATRONAL A LA NEGOCIACIÓN COLECTIVA VASCA
La décisión de CCOO y UGT y de la patronal de impugnar el Acuerdo Marco Sectorial de Hostelería firmado para la Comunidad Autónoma Vasca por LAB y ELA y, por la Federación de Hostelería y Confebask es inaceptable. El acuerdo recoge la aplicación de los convenios vascos con prioridad sobre los estatales y la aplicación a las y los trabajadores de Colectividades los convenios provinciales vascos, impidiendo la aplicación del Convenio Estatal de Restauración que implicaría una reducción de salario del 50% (8.200 euros menos al año) y 50 horas más de trabajo. Desde Madrid, han decidido impugnar el acuerdo vasco con el objetivo de dejar sin efecto nuestros convenios, por lo que nos hemos visto en la obligación de denunciar esta situación. Con la estatalización de los convenios persiguen, en nuestra opinión, “precarizar las condiciones de trabajo, unificando a la baja los salarios y el resto de condiciones de trabajo con las del Estado”. Asimismo, pretenden tener el monopolio de la negociación sectorial y obtener financiación. “Actitudes como éstas deberían conllevar que el Gobierno de Urkullu disolviera la mal llamada Mesa de Diálogo Social. No hay autogobierno vasco sin negociación colectiva”, hemos advertido. En definitiva, desde LAB y ELA reiteramos nuestro compromiso con el Marco Vasco de Relaciones Laborales y Protección Social y exigimos, asimismo, que “se respeten las reglas de juego democráticas en el ámbito vasco para decidir, democráticamente, dónde y qué negociamos”.
EL PUEBLO LOS NECESITA Las presas y los presos vascos, las refugiadas y los refugiados vascos, han de estar entre nosotras y nosotros, en libertad, porque están en su deercho y porque el pueblo los necesita. Esta es la reivindicación de Ireki, dinámica impulsada por diversos trabajadores y trabajadoras con un punto culminante: la movilización
>INBERTSIOAK ESKATU DITUGU HEZKUNTZARAKO
Martxoak 22, maiatzak 16 eta maiatzak 23. Grebara deitu dugu hiru egun horietan, unibertsitatez kanpoko hezkuntza publikoan (irakasle, heziketa bereziko langile, sukaldari eta garbitzaile) eta Haurreskolak Partzuergoan, Euskal Autonomia Erkidegoan. Lan baldintzak hobetu eta pertsonen eta jendartearen garapen integrala lehentasun izango duen hezkuntza publiko bat aldarrikatu dugu LAB, ELA eta Steilas sindikatuok. Protestek oso jarraipen zabala izan dute. Hego Euskal Herria Europako azken muturrean dago hezkuntza inbertsio publikoari dagokionez. Hezkuntza aurrekontua 2009. urtean baino 162 milioi euro txikiagoa da. Lan taldeak mugatu dira matrikulazioa izugarri hazi den epean, eta 2.000 lanpostu inguru falta dira gure ikastetxeetan. Gainera, 10 langiletik 4 behin-behinekoak dira. Sektore batzuetan, 10etik 6. Ordezkapenak ez dira egiten edo astebete pasa ondoren egiten dira. Langileen eros-ahalmena %15 murriztu egin da. Baja hart-
zea zigortu egiten dute. Erretiroa errazteko pizgarriak kendu dituzte. Gure hezkuntza sistema txikitu eta hezkuntza erreformak inposatu dizkigute, enpresa eta finantza erakundeen mesedetan. Euskalduntzea are eta gehiago mugatu dute Eusko Jaurlaritzak ezarritako politikek. Hauek guztiak egoeraren adibide batzuk besterik ez dira. Bada, egoera horren aurrean, grebara deitu eta milaka langile kalera irten direnean, aldarrikapen horiek errealitatetik kanpo daudela dio gobernuak. Hortaz, sindikatuok arduraz joka dezala eskatu diogu Eusko Jaurlaritzari, hezkuntza publikoan ditugun arazoei hel diezaiela. Keinu hauek gertatu ezean, datorren ikasturtean jarraipena emango diogu borrokari. >LAS Y LOS TRABAJADORES DE CARREFOUR OIARTZUN MUESTRAN EL CAMINO
“Hemen lan egin, hemen negoziatu” es la reivindicación que las y los trabajadores de Carrefour Oiartzun sostuvieron a lo largo de sus movilizaciones. En este caso, la lucha dio sus frutos, ya que, tras tres días de huelga en los que el hipermercado permaneció cerrado, lograron alcanzar un buen acuerdo al margen del convenio estatal. Y es que ahí reside el problema... y la solución: las decisiones se toman en Madrid, por lo que la lucha es necesaria
del 17 de junio en Gasteiz. Durante meses, Ireki ha trasladado su demanda de los centros de trabajo a la calle a través de una recogida de firmas masiva. La iniciativa, que ha recibido el apoyo de LAB, ha llegado a su fin, pero la reivindicación seguirá vigente entre las y los trabajadores en tanto que las y los represaliados no recuperen la libertad.
>UN SERVICE PUBLIC QUI REPOSE SUR DES AGENTS QUALIFIÉS ET RECONNUS
Depuis peu la Communauté d'Agglomération Pays Basque permet une première reconnaissance institutionnelle et administrative du Pays Basque. C’est un grand pas en avant. Désormais, notre territoire est géré par une agglomération unique dotée de larges compétences. Cependant, la carrière des agents est toujours gérée par un centre de gestion basée à Pau à l’échelle du département. Dans le secteur public, il est temps de saisir les opportunités qui s’offrent à nous pour décider de l'avenir de la fonction publique locale et de ses agents, à l'échelle du Pays Basque. Nous voulons un service soutenable, voilà le sens de notre engagement dans les élections professionnelles qui se sont déroulé en juin. LAB a participé aux réunions du comité de pilotage et s'assure que les agents fusionnent dans les meilleures conditions. Nous souhaitons à ce titre une harmonisation vers le haut. Le syndicat LAB veut s'assurer de la préservation d'un vrai service public de qualité à destination de la population, qui repose sur des agents qualifiés et reconnus. Il faudra donc, dans le cadre de la nouvelle Communauté d'Agglomération Pays Basque, ouvrir enfin des débats et trouver des solutions pour en finir avec la précarité, améliorer les conditions de travail des agents... Pour cela les représentants du syndicat LAB élus lors des élections syndicales de juin seront au plus près des aspirations et des spécificités de la collectivité et l’action syndicale que mèneront les agents et les élus du personnel de la collectivité se limitera uniquement à son périmètre et à ses domaines de compétences.
para lograr acuerdos que permitan salir de la precariedad. Los sindicatos Fetico, Fasga, CCOO y UGT y la patronal ANGED alcanzaron recientemente un acuerdo para la firma del convenio estatal de grandes
almacenes. Estamos hablando de un nuevo fraude. Desde LAB animamos al sector a dar pasos en los centros de trabajo. El camino emprendido por la plantilla de Carrefour Oiartzun es un buen ejemplo a seguir.
gure gaiak
Industria aurreratu bat behar du Euskal Herriak, lan baldintza eta gizarte ikuspuntutik ere 6>7 LAB oso kezkatuta dago euskal industriaren egoerarekin. Benetako industria politika baten faltan, sektorea arrisku bizian dagoela nabarmendu du sindikatuak. Eusko Jaurlaritzaren jarrera bereziki kezkagarria da. Hain zuzen ere, Basque Industry 4.0. kontzeptua asmatu du, propaganda eta hitz ponpoxo-
en bitartez errealitatea estaltzeko. Sinestarazi nahi du industriaren eraldaketa ematen ari dela, baina ez da horrela, LABeko Industria federazioko ordezkari Zorion Ortigosak eta Jonan Goñik ohartarazitakoaren arabera. Eusko Jaurlaritza propaganda izugarria egiten ari dela adierazi du Ortigosak: “Kea saltzen ari da. Irudi hori eman nahi du; egungo industria berritzen ari dela, alegia. Datuek, ordea, garbi erakusten dute industriaren egoera ez dela batere ona. Gutxi inbertitzen da industrian; ikerkuntza, garapena eta berrikuntzari dagokionez. Teknologia baxua eta ertaina da
“Eusko Jaurlaritzak marketing departamentu indartsu bat du, baina bere ekintzak ez datoz bat dioenarekin”
nagusiki, eta, honekin batera, etorkizuna baldintza dezakeen prozesu bat ematen ari da Euskal Herrian: geroz eta gehiago dira kanpoko kapitalaren esku dauden enpresak”. Goñik irakurketa bera egin du: “Eusko Jaurlaritzak marketing departamentu indartsu bat du, baina bere ekintzak ez datoz bat dioenarekin”. Enpresa bat teknologiko aurreratua izatea ona dela berretsi du, hori etorkizunerako berme bat delako. Hori bai, industriak lan baldintza eta gizarte ikuspuntutik ere aurreratua behar duela izan aldarrikatu du: “Industriak ezin du izan teknologikoki aurreratua bakarrik, sozialki eta laboralki ere aurreratua behar du izan. Jaurlaritzak hartutako erabakiak kontrako norabidean doaz”, azaldu du. Lehiakortasuna langileen kontura irabazi nahi dutela azpimarratu du Goñik: “Ez dago inongo borondaterik lan erreformari aurre egiteko. Lan kostuetan lehiatzeko etorri zen lan erreforma, eta, horrenbestez, galtzaileak
“¿Mercedes es el modelo Euskadi?”
langileak dira. Hemen egiten dituzten murrizketak langileen aurka doaz, eta horren kontura nahi dute lehiakortasuna irabazi. Gazteek bi aukera dituzte: kanpora joan edo lan prekario batean sartu. Lan prekario bat lortuz gero, urtetan lortutako ezagutza maila galdu egingo dute, giza kapitala galduko litzateke. Bada, guk diogu horretan inbertitu egin behar dela”, esplikatu du Goñik. LABeko kideek ohartarazi dute negoziazio kolektiborik ez dagoela, hitzarmen kolektiborik ez dela bultzatzen. “Jarrera pasiboa izateaz gain, Eusko Jaurlaritzak Confebasken jarduna txalotzen du egunero, eta negoziazio kolektiborik gabe ezin da industria aurreratu bat lortu. Langile bakoitzak bere lan baldintzak negoziatu ditzala nahi dute, eta denok dakigu hartu eman hori ez dela inoiz negoziazio bat izango, inposizio bat baizik. Enpresa burua eta langilea ez daude egoera berean”, zehaztu du Goñik. Lan merkatua eraldatzeko apustu bat dagoela adierazi du, eta kontratu berriekiko sekulako eraso bat dagoela gaitzetsi du: “Kontratazio berriei baldintza okerragoak
aplikatzen zaizkie. Industriak lanpostu hobeak, egonkortasuna eta kalitate gehiago ekartzen dituela esan ohi da, baina egun ikusten dugu ez gaudela pobreziatik salbu, industrian lanean egonik ere. Gero eta prekarietate gehiago dago. Industria 4.0. saldu nahi digute, baina argi dugu ezin dela aurrera egin egoera hau ez bada konpontzen”. Ortigosak dio erraztasunak ematen zaizkiela enpresei, gero eta irabazi gehiago lor ditzaten, bete beharko lituzketen funtzio sozialak ahaztuta: “Enpresa batzuei diru publikoa oparitzen zaie, txeke zuri bat ematen zaie, konpromisorik eskatu gabe. Hala, nahi dutena egin dezakete: langileak kaleratu, lantokiak itxi, langileak lantoki batetik bestera eraman edo egoitza fiskala nahi duten lekuan utzi. Multinazionalekiko harremana beste irizpide batzuen baitan eman beharko litzateke. Laguntzak bai, baina baldintzatuak”. Beste elementu garrantzitsu bat aipatu dute sindikatuko ordezkariek. Euskal industria enpresa txikiez osatuta dago gehien bat, %8590 artean: “Beraientzat ez dago inolako eskaintzarik”, erantsi dute.
Existen múltiples ejemplos de la preocupante situación que vive la industria vasca. La propaganda 4.0. no se ha propagado con tanta fuerza en Nafarroa, pero la radiografía del sector es similar en este herrialde. El poder de las multinacionales es absoluto, a consecuencia de las políticas de ayudas públicas impulsadas desde las instituciones sin establecer ningún tipo de condición previa. El ejemplo de TRW es muy revelador. La reforma laboral española ha puesto a disposición de la multinacional nuevos instrumentos para realizar despidos, pese a ser una empresa que acumula ingentes beneficios. Ante esto, el Gobierno de Nafarroa se encuentra atado de pies y manos por no haber puesto condiciones a la hora de conceder subvenciones en todos estos años: “Esto es, precisamente, lo que ha de cambiar. Consideramos que el territorio debe ser atractivo para las multinacionales por el nivel de formación de las y los trabajadores y por contar con una red industrial que garantice el futuro de la actividad, más allá de las ventajas fiscales o ayudas públicas que se puedan ofrecer. Las subcontratas deberían ofrecer su producto dentro de una integridad, en lugar de competir entre ellas, construyendo así una red entre las empresas. Se debe invertir en este aspecto, al tiempo que se ha de poner el foco en las empresas pequeñas”, explica Ortigosa. Los representantes de LAB lamentan que el PNV no apueste por esa estrategia: “Hace dos años, el lehendakari Urkullu presentó a Mercedes como el modelo Euskadi. Se trata de la empresa que más beneficios acumula, no sólo en Gasteiz, también a nivel mundial. Pues bien, Inspección de Trabajo denunció a la empresa por tener en plantilla más de 500 eventuales que debían ser fijos. La eventualidad supone ventajas para la empresa; las y los trabajadores están dispuestos a cobrar menos para no perder su puesto de trabajo, por ejemplo. Para Mercedes es un chollo, para las y los trabajadores, todo lo contrario. ¿Este es el modelo Euskadi?”, señala Goñi. Otro tanto de lo mismo se puede decir de Michelin. En este caso, la diputación alavesa premió a la empresa con la medalla de Araba, cuando las contrataciones que lleva a cabo también son fraudulentas. Asimismo, los representantes de LAB han puesto como ejemplo el conflicto laboral de Pine: “Se trata de una empresa del grupo Ingeteam, vendida recientemente a Zima. El Gobierno Vasco se ha negado a darnos información de la operación y ha desechado la petición de reunión propuesta por el comité de empresa, alegando de que se trata de un asunto entre empresas privadas. ¿Esta es la política 4.0.? ¿Regalar dinero público a empresas privadas sin ningún tipo de condición para luego permitir a esas empresas hacer lo que quieran?”, pregunta Goñi.
gure gaiak
Para cambiar la fiscalidad hace falta voluntad política 8>9 Al firmar el acuerdo sobre el Cupo y los presupuestos de Estado, PP y PNV han antepuesto una vez más sus propios intereses. El PNV ha aceptado unos presupuestos antisociales a cambio de un acuerdo sobre el cupo. En esto consiste la bilateralidad política proclamada por el PNV, en someterse al chantaje político del gobierno central y tragar con unos presupuestos que consolidan las políticas de recorte del gasto social y fijan su prioridad en el pago de la deuda pública; en vez de anteponer la creación de empleo estable, con derechos y salarios dignos, o aumentar el esfuerzo en políticas sociales para equipararlo a estándares más europeos.
Acuerdo PP-PNV El cupo es la cantidad que la CAV paga al Estado español por las competencias no transferidas y se negocia desde el fracaso del modelo estatutario que, después de 40 años, sigue estando incompleto por la decisión unilateral del Estado. Hay que saber también que no tiene ninguna incidencia en aquellas cuestio-
nes relacionadas con la Caja Única de la seguridad social, tales como las pensiones, la prestación de desempleo, la formación profesional o los accidentes de trabajo; en estas materias, la garantía sigue dependiendo del Estado. Con el acuerdo alcanzado, se cierran las discrepancias surgidas entre Lakua y Madrid en torno al cálculo del Cupo definitivo del periodo 2007-2016, y el Gobierno español se compromete a devolver a las instituciones vascas 1.400 millones de euros que durante todo este tiempo ha recibido de más. No obstante, cabe recordar que el Gobierno autonómico había cuantificado estas diferencias en 1.600 millones. Sin embargo, esto no ha impedido que Erkoreka, Azpiazu y Esteban se presenten a si mismos como los “conseguidores”, tras haber firmado un pacto presionados por los ritmos del trámite parlamentario para aprobar el proyecto presupuestario.
Presupuestos antisociales Los votos del PNV han sido decisivos para tumbar las enmiendas de totalidad contra los
presupuestos presentados por el Gobierno del PP, y de esta forma se ha convertido en cooperador necesario para su aprobación. Estos presupuestos no tienen como objetivo dar una respuesta satisfactoria a los problemas de paro, precariedad, desigual y pobreza; todas ellas asignaturas pendientes en las que el Estado español se sitúa entre las peores posiciones de la Unión Europea. Al contrario, la mayor preocupación del gabinete de Rajoy consiste en consolidar un modelo de crecimiento basado en la precariedad laboral y la devaluación salarial, así como favorecer la competitividad empresarial a costa de reducir el gasto en transferencias y servicios de carácter social.
Política fiscal al servicio de la justicia social El PNV renuncia a construir una sociedad vasca más justa y solidaria que proteja el empleo de calidad, la distribución de la riqueza y el fortalecimiento, innovación y diversificación de nuestro tejido productivo. Las y los trabajadores necesitamos de una intervención
Hay que establecer un reparto más justo de las cargas fiscales para que pague más quien más tiene las rentas del capital, los beneficios empresariales y los incrementos patrimoniales. Las haciendas de Araba, Bizkaia, Gipuzkoa y Nafarroa tienen suficiente margen de actuación como para adoptar una política fiscal más progresiva; sin embargo, no podemos hacer abstracción de que nuestras instituciones únicamente tienen amplias competencias normativas sobre impuestos directos, pero no pueden regular los impuestos indirectos. En este sentido, reclamamos soberanía fiscal plena para poder ordenar el conjunto de instrumentos fiscales y dotarnos de una fiscalidad más justa y acorde a nuestras necesidades, sin injerencias ni decisiones impuestas.
La clave está en la movilización
pública radicalmente opuesta a las políticas neoliberales que aplica el PNV. Desde LAB no renunciamos a ello. Existen medidas que nos permitirían construir otro modelo. En primer lugar, debemos mejorar la capacidad recaudatoria de nuestro sistema fiscal e intensificar el esfuerzo en servicios públicos y protección social. Por otra parte, para hacer frente a las negativas consecuencias de la crisis hay que reforzar los instrumentos redistributivos del sector público.
Luchar contra el fraude fiscal también debe ser una prioridad, tanto para aumentar la recaudación como para mejorar la equidad del sistema tributario. Además, creemos que es urgente acometer una reforma fiscal dirigida a mejorar la progresividad del sistema y establecer un reparto más justo de las cargas fiscales para que pague más quien más tiene. La clase trabajadora está sometida a un sobresfuerzo tributario debido al privilegiado tratamiento fiscal que reciben
La fiscalidad atañe al conjunto de la sociedad, por lo que necesitamos un debate político y social para organizar la política fiscal al servicio de los intereses de la mayoría social. Creemos que haber conseguido que se abra un cierto nivel de debate sobre la fiscalidad es fruto de la lucha social. Es importante, pero tenemos que seguir en ese camino. Para cambiar la política fiscal y luchar contra el fraude fiscal solo hace falta voluntad política. Pero eso supondría confrontar con la patronal y los poderes económicos. Y eso solo lo vamos a conseguir si somos capaces de impulsar un proceso permanente de rebeldía, movilización y organización. Como parte de este proceso, de la mano de la Carta de Derechos Sociales de Euskal Herria, el 8 de junio realizamos una cadena humana en Bilbao, partiendo de la sede del Gobierno Vasco, para reclamar una fiscalidad justa y redistributiva, al servicio de los intereses de la mayoría social.
9. biltzarra nazioartea
Kapitalismoaren aurrean alternatibak badaudela erakutsi dute nazioarteko mintegian 10>11
LABek Nazioarteko Mintegi bat antolatu zuen Gasteizko Europa jauregian, sindikatuaren 9. Biltzar Nagusiaren bezperan. Kapitalismoari aurre egiteko alternatibak eta sindikalgintzak transnazionalen aurrean bete behar duen papera izan zen bertan hizpide. Gai hauei buruz hitz egiteko sei hizlarik hartu zuten hitza: Sortuko kide Jone Etxeberriak (Euskal Herria), Mandate sindikatuko idazkari nagusi John Douglasek (Irlanda), Central de Trabajadores de Cubako kide Milagro de la Caridad Pérez Caballerok (Kuba), EH Bilduko eurolegebiltzarkide Josu Juaristik (Euskal Herria), nazioarteko ekonomia harremanetan aditu Alejandro Teitelbaumek (Argentina) eta Transnational Institute erakundeko Mónica Vargasek (Bolivia). Hizlariek bat egin zuten elkarlanaren beharrean. Jone Etxeberriaren hitzetan, indar politikoak, sindikatuak eta jendarte antolatua elkartuz gero, alternatibak eraiki daitezke. Hori bai, bere ustez, “alternatiban sinetsi behar da, baina, sinetsi aurretik, alternatiba horrek sendoa behar du izan”. Horrela izanik, erronka eraldaketa dela berretsi zuen: “Kapitalismoaren ondorioez bakarrik kezkatzea tirita jartzea da, eta helburua ez da hori, eraldaketa baizik”. Milagro de la Caridad Pérez Caballerok
garbi utzi zuen: “Batzen gaituena indartu behar dugu, desberdintzen gaituena alde batera utzita”. Fidel Castroren esaldi bat ekarri zuen solasaldira: “Elkarrekin egin behar dute bidea bakearen aldeko borrokaren banderak eta langileen aldarrikapenek”. John Douglasek Irlandako datuak eman zituen adibide gisa, egoeraren larritasunaren jabe izateko. Esan zuen 16.000 aberats zeudela herrialdean 2008. urtean eta 92.000 aberats, 2016an: “Sistema euren zerbitzura dagoela islatzen du honek”. Kapitalismoarekiko menpekotasuna leporatu zien agintari politikoei: “Kapitalismo honek estatuetako legebiltzarrei esaten die zer egin behar duten”. Mónica Vargas Herrien Nazioarteko Itunaz aritu zen, eta jakinarazi zuen transnazionalen
gaineko kontrola egiteko neurri lotesleak ari direla proposatzen eta jasotzen : “Gure eskubideak jaso behar ditugu, herriei dagozkien eskubideak”. Josu Juaristik TTIP eta CETA gisako itunen arriskuaz ohartarazi zuen, datozen urteetako bizitzaren estandarrak finkatuko dituztelakoan: “Orain da momentua itun hauen aurka egiteko, eta elkarlana ezinbestekoa da bide horretan”. Alejandro Teitelbaumek transnazionalen definizioa egin zuen: “Egungo sistema kapitalista inperialista eta esplotatzailearen muina dira transnazionalak”. Horren aurrean, ezinbestekotzak jo zuen borrokari ikuspegi sozialista bat ematea. Biltzar Nagusiko goizeko saioan parte hartu eta gero, biltzarrera bertara etorritako nazioarteko gonbidatuek Nazioarteko Konferentzia bat gauzatu zuten biharamunean, Gasteizko Europa jauregiko beste areto batean. Palestina, Katalunia, Venezuela, Europa, Sahara eta Guadalupe herrialdeei buruzko ebazpen bana adostu zituzten. Era berean, zazpigarren ebazpen bat hitzartu zuten; euskal presoei buruzkoa, kasu honetan. Ebazpen guztiek elkartasuna izan zuten ardatz. 33 erakundeetako 45 ordezkarik hartu zuten parte konferentzian.
nazioartea 9. biltzarra
“Tenemos a LAB como faro” Durante este noveno congreso LAB ha tenido la mirada dirigida al panorama internacional. 45 representantes de 33 organizaciones sindicales diferentes participaron en la Conferencia Internacional organizada por el sindicato, entre las que se encontraban Carina Maloberti de la CTA autonoma de Argentina, Giota Tavoulari de PAME de Grecia y Paola Palmieri de USB de Italia. Todas ellas charlaron con Iraultzen sobre el rol del sindicalismo y el trabajo que está realizando LAB.
1. ¿Cómo ves la situación de la clase trabajadora y qué instrumentos tenemos para hacer frente a esta situación? 2. ¿Cuál debe ser el papel del sindicalismo en este contexto? 3. ¿Qué relación tenéis con el sindicato LAB? ¿Qué opinión te merece la labor realizada por LAB?
Carina Maloberti - CTA autonoma, ATE (Argentina) 1- Debemos organizar un escudo en defensa de nuestros intereses. Llamar a sindicalizarse y ser parte de la construcción de esta herramienta de defensa frente a un capitalismo cada vez más voraz, una herramienta para nuestros pueblos. 2- Necesitamos un sindicalismo que entienda que tiene que organizarse de forma solidaria para defender nuestras identidades nacionales, porque el liberalismo internacional pretende que nos perdamos en una gran masa amorfa sin identidad. Pregonamos un sindicalismo de liberación, revolucionario, un sindicalismo que prepara a las y los trabajadores para que defiendan sus intereses económicos, pero también su identidad e ideología. Esa es nuestra primera tarea. Y después, con los que qui-
ran luchar por la libertad y otro tipo de sociedad, permitirles organizarse políticamente. 3- LAB, no solo pregona la emancipación de su pueblo, no solo lucha contra el capitalismo, como mujer, quiero decir que LAB tiene claro que el feminismo está íntimamente relacionado con la lucha de clases. Nos enorgullece ver que LAB no cae en propuestas de un feminismo burgués. En este sentido, tenemos a LAB como faro.
Paola Palmieri – USB (Italia) 1- En Europa nos enfrentamos a muchísimos problemas cuyos únicos responsables son, en nuestra opinión, la Unión Europea y la competencia internacional. Por lo tanto, debemos informar a las y los trabajadores de la actual situación. Tenemos que movilizarnos y organizar a las y los jóvenes sin empleo, sin hogar, etc. 2- Tenemos que organizarnos
en todos los países de la Unión Europea, debemos acordar algunos objetivos importantes como la lucha contra privatización, contra la explotación, etc. Y es que hay una grandísima parte de la juventud sin empleo, sin acceso a la salud, a la educación… como consecuencia de las privatizaciones y de los intereses de los bancos y de las grandes potencias. 3- Tenemos una relación estrecha con LAB. Creemos que el trabajo y la posición de LAB en Europa. En relación a los que luchamos por la independencia respecto al Estado, creo que se asemeja a la de la gente de Donbass. Creo que hay puntos en común entre los que luchan por la autodeterminación.
Giota Tavoulari – PAME (Grezia) 1- Las clases trabajadoras se enfrentan a una gran ofensiva por parte de los capitalistas, de sus organizaciones, de la Unión
Europea y de los gobiernos. Esto es así en Grecia, en Europa y en todo el mundo. Ante esta situación tenemos que organizarnos en los centros de trabajo, en los sectores. Gracias a la lucha hemos sido capaces de arrancar pequeñas victorias, y ahora debemos reclamar lo que nos pertenece, ya que todo lo que nos rodea ha sido fabricado por las y los trabajadores. 2- Necesitamos sindicatos fuertes que cuenten con la participación de las y los trabajadores y con iniciativas de masas, sindicatos que no cedan bajo la lógica del mal menor. Necesitamos sindicatos que apoyen a la gente y que se basen en la fuerza y la participación de la gente, sindicatos que no supediten las luchas populares a los intereses capitalistas. 3- Tenemos una sólida relación de amistad y de solidaridad. LAB es una organización que lucha por la gente en su país y que siempre ha expresado su apoyo y solidaridad a la lucha de las y los trabajadores de Grecia que en los últimos años han hecho unas 240 huelgas. Tenemos una estrecha relación que queremos que se mantenga, para mejorar la situación actual.
9. biltzarra kronika
Nueva dirección para hacer frente a
nuevos retos 12>13
El Palacio Europa de Gasteiz fue el epicentro del 9 Congreso Nacional de LAB, celebrado el pasado 25 y 26 de mayo bajo el lema "LAB 4.0 Gure garaia". La cita congregó a 500 congresistas, 33 delegaciones internacionales y numerosas organizaciones invitadas provenientes de Euskal Herria: los sindicatos ELA, ESK, STEILAS y EHNE y organizaciones como Sortu, Ernai, Sare o Bilgune Feminista, entre otras. También estuvieron presentes numerosas organizaciones sociales. El punto culminante llegó con la elección de Garbiñe Aranburu como nueva secretaria general del sindicato e Igor Arroyo, como nuevo
secretario general adjunto. La propuesta del nuevo Comité Nacional recibió un apoyo del 91,5% de las y los congresistas. Las ponencias político-sindical y de organización también recibieron un apoyo abrumador. Asimismo, el congreso dio luz verde a dos resoluciones, una relativa a la resolución del conflicto y la segunda relativa a las personas migrantes. Todo esto sucedió en la primera jornada, que se inició con el apoyo a Errekaleor. Seguidamente, se presentaron las distintas delegaciones internacionales. Posteriormente, las palabras del ex secretario general Rafa Díez tomaron protagonismo, a través de una carta enviada desde la cárcel de El Dueso, leída por su hijo Naike (pag. 23). En su escrito, Díez apoyó la línea del sindicato de los últimos años, felicitando al actual equipo de dirección por el trabajo realizado y dando la bienvenida al nuevo equipo directivo. Ainhoa Etxaide, en su última intervención como secretaria general del sindicato, presentó el balance del trabajo realizado desde el 8 Congreso celebrado en 2012, con la exposición del
Informe de Gestión. Las y los congresistas presentes aceptaron por unanimidad el mencionado informe. Etxaide declaró que LAB está fuerte, con más representación que nunca, siendo el segundo sindicato en la CAV, acumulando cada vez más fuerza en Nafarroa y expandiendo la representatividad en Ipar Euskal Herria. Etxaide tuvo un recuerdo para las y los compañeros que le han acompañado durante estos años, muy especialmente para Jabi Garnika. Asimismo, deseó lo mejor al nuevo equipo que dirigirá LAB de aquí en adelante. La segunda jornada puso colofón al Congreso. Representantes internacionales dieron cuenta de las conclusiones adoptadas en la Conferencia Internacional que tuvo lugar en la víspera, en paralelo al Congreso, mientras que la música amenizó los minutos previos a la primera comparecencia pública de Garbiñe Aranburu como secretaria general. “Ahora es tiempo de condicionar el debate político, porque las y los trabajadores no podemos aceptar un nuevo fraude”, señaló Aranburu desde el atril, respaldada en el escenario por las y los representantes del nuevo Comité Nacional del sindicato. El momento más emocionante se produjo cuando las y los miembros de la Secretaría General saliente y entrante coincidieron en el escenario, entre los aplausos de los asistentes.
nazio komitea 9. biltzarra
Garbiñe Aranburu Idazkari Nagusia
Igor Arroyo Xabier Ugartemendia Idazkari Nagusiaren Ekintza sindikaleko ondokoa eta negoziazio kolektiboko Idazkaria
Gorka Berasategi Zerbitzu Publikoetako Federazioko Idazkaria
Izaskun Garcia Antolakuntza Idazkaria
Dabid Lizarralde Eraketako Bokalia
Arantxa Vazquez Zehar Lerrotako Idazkaria
Maider Jauregi Komunikazio Idazkaria
Elixabete Etxeberria Idazkari Feminista
Amaia Aurrekoetxea Euskara Idazkaria
Jagoba Zulueta Prestakuntza Idazkaria
Koldo Saenz Nazioarteko Idazkaria
Galder Sierra Donostia Eskualdeko Arduraduna
Haizea Mendia Buruntza-Goerri Eskualdeko Arduraduna
Cristina Alvarez Bilbo Eskualdeko Arduraduna
Josune Eroa Ezkerraldea MeatzaldeaEnkarterriak Eskualdeko Arduraduna
Aihotz Aiestaran Jon Kirru Iparragirre Kosta Urola Eskualdeko Debaldea Eskualdeko Arduraduna Arduraduna
Lukas Pasadin Aiara Eskualdeko Arduraduna
Gotzon Kortazar Gasteiz-LautadaErrioxa Eskualdeko Arduraduna
Saul Arangibel Ohiana Lopetegi Zerbitzu Pribatuetako Industria Federazioko Federazioko Idazkaria Idazkaria
Bea Martxueta Ekintza Sozialeko Idazkaria
Edurne Larrañaga Ekintza Sozialeko Lurralde Idazkaria
Ainhize Muniozguren Urtzi Ostolozaga Idazkaritza Juridikoko Ekintza Sozialeko Arduraduna Idazkariaren Ondokoa
Eulate Zilonizaurrekoetxea Durangaldea Eskualdeko Arduraduna
Gaizka Uharte Sakana-Larraun Eskualdeko Arduraduna
Imanol Karrera Nafarroako Bokalia
Eñaut Aramendi Ipar Euskal Herriko Bokalia
Olatz Arozena Eraketa Arduraduna
Juantxo Goien Eraketa Arduraduna
Eñaut Aramendi Ipar Euskal Herria Eskualdeko Idazkaria
Maddalen Dorador Oarso Bidasoa Eskualdeko Idazkaria
Ion Basurko Erika Bilbao Agustin Figal Busturialdea-Lea Eskumaldea Hego Uribe-Arratia Artibai Eskualdeko Eskualdeko Arduraduna Eskualdeko Arduraduna Arduraduna
Rosa Iriarte Iruñaldea-Pirinioak Eskualdeko Arduraduna
Oskar Goldaraz Erdialde-Erribera Eskualdeko Arduraduna
elkarrizketa
Garbiñe Aranburu
Garbiñe Aranburu: LABeko Idazkari Nagusia
“Ezkerreko eragileen artean aliantzak eraikitzea da gure apustua; ardatz soziala nagusi izango duen burujabetza prozesu bat martxan jarri behar dugu” 14>15
9. Biltzar Nagusian LABen Idazkari Nagusi berria izateko aho batez hautatua izan da Garbiñe Aranburu. Etxeko lanak eginda iritsi da sindikatua Biltzar Nagusi honetara eta beste horrenbeste jarri dizkio bere buruari datozen urteei begira. Arlo politiko, sindikal eta sozialari begira lan egiteko borondatea du LABek eta guztiak izan ditu aipagai Garbiñe Aranburuk. LABeko idazkari nagusi berria zara, nola ikusten duzu zure burua?
Ardura eta erantzukizun handiarekin, baina era berean ilusioz betea. Hasteko, azpimarratu nahiko nuke sindikatua dagoen lekura iritsi dela aurretik beste batzuk lan asko egin dutelako. Konkretuki, pertsona batzuk aipatu nahiko nituzke, haiekin egin dudalako nire ibilbidea zuzendaritzan eta haiekin konpartitu ditudalako azken urteak eta militantzia. Lehenik, Rafa Diez aipatu nahiko nuke. LABeko Idazkari Nagusi zela sartu nintzen zuzendaritzan, 2004ean. Ez du Biltzar Nagusian parte hartzeko aukerarik izan berriro. Jabi Garnika eta Ainhoa Etxaidek egindako lana ere ez dut ahaztu nahi, Biltzar Nagusi
honetan zuzendaritza ardurak utzi dituzte eta haiekin ibilbide luzea egitea tokatu zait. Aipatu ditudan lagun horiek eta beste batzuk egindako lanagatik ez balitz, sindikatua ez litzateke egongo gaur egun dagoen lekuan.
zea gustatuko litzaidake, atzera pausorik ez ematea. Bestalde, sindikatu kohesionatu bat ikusten dut. Eredu sindikala berritzeko eztabaida prozesu oso bat martxan jartzeko gai izan den sindikatua da gurea.
Eta sindikatua?
9. Biltzar Nagusi honetan erronka mardulak jarri dizkio LABek bere buruari. Prozesua bera ezberdina izan da parte hartzea bultzatzeari begira.
Sindikatua osasuntsu ikusten dut. Ordezkaritza mailan eta ordezkaritzari dagokionez hazten joan da. Momentu honetan bigarren sindikatua gara EAEn, Nafarroan ere inoiz baino ordezkaritza altuagoa dugu %15eko langa gaindituta eta Ipar Euskal Herrian azken hauteskundeetan oso emaitza onak lortu ditugu. Niri egoera hau egonkort-
“Momentu honetan kapitalismoarekin dugun talka horri dimentsio berri bat eman nahi diogu”
Biltzar honetan hainbat berritasun izan dira. Gure helburua ahalik eta prozesu partehartzaileena izatea zen. Ahalik eta jende gehienarengana iritsi nahi genuen. Eztabaida prozesua jarraitzeko bideak erraztu asmoz, bitarteko berriak eskaini dizkiegu militanteei. Aplikazio berezi bat martxan jarri dugu afiliazioari prozesuaren jarraipena errazteko asmoz eta Biltzar Nagusiaren inguruko informazio guztia eskura izan zezan. Horrez gain, solasaldi sorta bat ere egin dugu Biltzar Nagusiko eztabaidan landu izan ditugun gai nagusien inguruan gehiago sakontzeko. Aurtengoan zuzendaritza aukeratzeko modua ere berria izan da, hau da, azken bi Biltzar Nagusietan zerrenda itxien bidez aukeratu
zen Nazio Komitea eta oraingo honetan hautagaitza alternatiboak aurkezteko aukera egon da. Uste dugu aldaketa hau modu positiboan baloratu dela. Ponentzietan hala jasotzen zen eta hala onartu da: feminismoruntz urrats berriak emango ditu sindikatuak. Zehaztuko al zenizkiguke?
Berritasun nagusia kapitalarekin dugun gatazka birdimentsionatzea izango da. Birdimentsionatze horrek eramango gaitu feminismoan sakondu eta urrats berriak ematera. Gure burua feministatzat aldarrikatzetik praktika feministaruntz urrats berriak emateko erabakia hartu dugu Biltzar Nagusi honetan. Urrats berri horiek emateko aipatutako kapital/bizitza gatazkari erantzungo dion estrategia sozio-sindikala garatuko dugu.
“Gure burua feministatzat aldarrikatzetik praktika feministaruntz urrats berriak emateko erabakia hartu dugu Biltzar Nagusi honetan�
Bestalde, antolakuntza mailan ere erabaki berriak etorriko dira. Alde batetik, idazkaritza feminista indartuko dugu bitarteko gehiago jarriz, eta, bestalde, eskola feminista bat martxan jartzea erabaki dugu. Eskola hau formakuntzarako gune bat izango da, sindikatuko kideak lerro feminista horretan sakontzeko aukera emango diena. Diozun bezala, Biltzar Nagusi honetako aldaketa handietariko bat kapital/lana gatazkatik kapital/bizitza gatazkara pasatzea izan da. Zer esan nahi du horrek?
Momentu honetan kapitalismoarekin dugun talka horri dimentsio berri bat eman nahi diogu. Kapitala eta lanaren arteko talka bere horretan mantendu baino, areagotu egin da azken urteetan. Horregatik iruditzen zaigu •••
elkarrizketa
16>17
GarbiĂąe Aranburu
dimentsio berri bat eman behar diogula. Hain zuzen ere, garbi dago kapitalarentzat errentak eskuratzeko eremu nagusia lan harremanetan dagoela, lan harremanak prekarizatuz, soldaten eta lan baldintzen eraispenaren bidez. Lan harremanetan ematen ari den desarautze horren bitartez kapitala aberastasuna eta boterea pilatzen ari da. Gure iritziz, egoera aztertzerako orduan bestelako faktoreak kontutan hartu behar dira. Hala nola, kontutan izan behar dugu lanak bere osotasunean aitortu gabe jarraitzen duela. Hau da, lan produktibo eta erreproduktiboaren arteko banaketak bere horretan jarraitzen du eta horrek emakumeenganako zapalkuntza bat suposatzen du. Gainera, lan mundura sartzen garenean bigarren mailako langile gisa kontsideratuak gara eta horrek dakar prekarietate maila altuagoa pairatzea eta soldata baxuagoak izatea. Kontuan izan behar dugu ere sektore
“Guretzat, eta ponentzian hala jasotzen dugu, Eskubide Sozialen Karta tresna estrategiko bat da� publikoan ematen ari den pribatizazio eta merkantilizazioa, baita aplikatu diren murrizketak ere. Bestalde hainbat eskubide, etxebizitza eskubidea adibidez, garatzeko aukerarik ere ez da egon. Gainera ez dago babes sozial sistema egokirik eta inoiz behar beste garatua izan ez den ongizate estatu horretan azken urteetan murrizketak izan dira. Ikusi besterik ez dago zer gertatu den diru sarrerak bermatzeko errentarekinarekin. Honekin guztiarekin batera naturaren neurrigabeko ustiapen baten aurrean gaude. Horrek guztiak eredu hau ez dela jasangarria, ez dela bizigarria, esatera garamatza, eta, horregatik, kapitaralarekin daukagun gatazka kapitala eta bizitzaren arteko gatazka gisa ezaugarritu behar dela diogu. Ildo honetatik iritsi da ekintza soziala garatzeko beharra?
Bai. Bizitza duinerako eskubidea jarri behar dugu erdigunean eta horrek lan munduan ematen den prekarizazio prozesuari aurre egin behar izatea dakar. Horrekin batera, argi dugu ezin dugula mugatu soldatapeko langileen lan baldintzen hobekuntzara, langile kolektibo guztiei eskaini behar dizkiegu alternatibak. Eta LAB izan behar da erreferente bat langile kolektibo horientzat guztientzat. Alde batetik, gure praktika sindikalak eta antolatzeko moldeak egokituz, eta, bestetik, bizitzaren prekarizaziori aurre egingo dion eredu alternatibo baten, bestelako eredu sozio-ekonomiko baten eraikuntzan sakonduz. Horrek ekintza sozialeko egitura garatzeko beharra eskatzen du.
Horrek guztiak antolakuntzan eragina izango du. Zein izango dira aldaketa nagusiak?
Aldaketa nagusia egitura bera sortzea eta indartzea izango da, federazioen pare jartzea ekintza sozialeko egitura hori. Federazioen pare jartzeak esan nahi du zuzendaritzatik eskualdeetaraino izango duela garapena. Bertan Karta Soziala, ekosozialismoa, politika publikoak edo pentsiodunena bezalako gaiak landuko ditugu. Horrez gain, kolektibo ezberdinekin aliantzak eraikitzeko bidea izango da. Gai hauek orain arte landu badira ere, egitura honen sorrerarekin lanketa indartzea erabaki dugu. Eskubide Sozialen Kartaren bidez zabaldutako bidea ere erabakigarria izango da egoera sozialari aurre egiteko orduan?
Guretzat, eta ponentzian hala jasotzen dugu, tresna estrategiko bat da. Burujabetza prozesuak eratzailea izan behar du, hau da, estatugintza prozesu bat. Eta, gure ustez eraldatzailea ere izan behar du, gaur egungo eredutik eredu berrira eramango gaituen prozesu bat izan behar du eta horretarako iruditzen zaigu karta soziala bitarteko ezinbestekoa dela. Hau diogu Eskubide Sozialen Kartan gehiengo sozial eta sindikal zabal bat elkartzen garelako eta gehiengo horrek eraldaketaren aldeko apustu argi bat egiten duelako. Gainera, Karta osatzen dugun eragileok eraldaketa horretarako burujabetza beharrezkoa dela defenditzen dugu. Iruditzen zaigu, burujabetza prozesua aldarrikatzen dugunean, kartak paper garrantzitsua duela. Beraz, gure apustua Eskubide Sozialen Karta indartzea izango da. Azken hilabeteetan ELArekiko gerturatze bat egon da. Bide honetatik jarraitzea garrantzitsua da?
Egia da azken urteetan ELArekin desberdintasun handiak izan ditugula, estrategia ezberdinak eraman ditugula aurrera. Ponentzian azaltzen genuen bezala, kapital/bizitza gatazkaren aurrean beste eredu bat eraiki behar da, eta, horretarako, estatu propio bat behar dugu, euskal errepublika.
Gure ustez, burujabetza prozesu oso bati esker iritsiko gara helmugara, eta erronka horretarako aliantzak behar ditugu. Aliantzen atalean ELA da gure aliatu nagusia. Esparru politikoan zein esparru sozial eta sindikalean elkarlanean aritzeak aukera handiak emango lituzkeela uste dugu. Patronala eta kapitalaren aurrean konfrontazioa indartu behar dugu, baita instituzioen aurrean interpelazio gaitasuna handitu ere, bestelako politika publikoak egitera behartzeko. Horrez gain, sindikalgintza abertzaleak zer esan handia du herri honek behar duen burujabetza prozesua sustatu eta ardatz sozialaren gainean garatu dadin. ETAren armagabetzea burutu ostean, zer nolako urratsak eman beharko lirateke, zuen ustez, euskal gatazkaren konponbidean.
Zentzu horretan, Biltzar Nagusian ebazpen bat onartu dugu. Ebazpen horretan elementu desberdinak jasotzen ditugu, baina, gure ustez, momentu honetan lehentasunezkoa da preso eta iheslarien aferari irtenbidea ematea, hau da, larriki gaixo dauden preso guztiak baldintza gabe askatzea eta euskal preso eta iheslari politiko guztiak askatzeko prozesua abiatzea. Beraz, datozen hilabeteetan gure indarrak horretan jarriko ditugu. Zentzu honetan, zer lanketa aurreikusten da?
LABen datorren urteko plangintzan lerro nagusienetariko bat izango da honako hau, baina ikusi beharko da zer urrats emango ditugun. Gai honen inguruan, kurtso honetan hainbat ekimen burutu dira. Besteak beste Ireki ekimena aipatuko nuke. Datorren kurtsoari begira presoen aldeko lerroarekin lanean jarraitu behar dugula eta lantokietan presente egon behar duela argi dugu. Horrez gain, gure apustua izango da beste sindikatuak borroka honetara batzea. Burujabetza beharra azpimarratzen du maiz sindikatuak. Zer ekarriko dio euskal langileriari?
Gaur egun bizi dugun oldarraldi neoliberalari aurre egiteko ezinbestekoa da burujabetza prozesua martxan jartzea eta, burujabetza prozesu horren bidez, Estatu batera iristea. Egunero lantoki zein kalean ikusten dugun bizitzaren prekarizazioari aurre egite-
“Lehentasunezkoa da preso eta iheslarien aferari irtenbidea ematea. Gure indarrak horretan jarriko ditugu� ko eredu ekonomiko eta sozial berri bat beharrezkoa dela diogu, baina ezinezkoa ikusten dugu aldaketa sozial hori bere osotasunean gauzatzea aldaketa politikorik gabe. Estatu egiturak behar-beharrezko ditugu herri honek eskatzen duen aldaketa eraiki nahi badugu. Bien bitartean, gaur egungo politika publikoek beste norabide bat hartu behar dutela diogu, eskuduntza mugatuak izan arren urratsak emateko aukera baitago borondatea izanez gero. Hala ere, benetako eta sakoneko aldaketa nekez lortuko dugu erabakitzeko ahalmenik gabe. Horregatik diogu langileek egunerokoan dituzten arazoei irtenbidea topatzeko modu bakarra burujabetza prozesu hori martxan jartzea dela. Zein da LABek langileei egiten dien eskaintza datorren kurtsoari begira?
Bizitzaren prekarizazioari aurre egin eta bizitza duinaren aldeko borroka egiteko ekintza sindikal eta soziala indartu behar dugu. Soldatapeko langileen lan baldintzen defentsatik harago, LABek lanaren aitortza osoa egin eta langile kolektibo guztientzat izan behar du eskaintza sindikala. Datorren kurtsoari begira LABentzat langile klasea berrosatzea lehentasunezko erronka izango da. Azken batean, kapitalismoak langilegoa zatitzea lortu du, klase gisa gure indarra ahulduz. Guk argi dugu gure indarra kolektiboan dagoela, eta, beraz, gure eskaintza langile klasea osatzen duten kolektibo ezberdin horiek LABen parte sentitu eta batzea da. Helburu honekin, kolektibo ezberdinak saretzeari begira, hain zuzen ere, antolakuntza mailan erabaki berriak hartu ditugu. Ezinbestekoa da langileen mobilizazio eta aktibazioan urrats berriak ematea, kalean eta lantokietan. Langileon kontrabotere gaitasuna handitu behar dugu, patronalaren asmoei
aurre egin eta instituzioak herritarren gehiengoaren mesedetan izango diren erabaki politikoak hartzera derrigortzeko. Ezkerreko eragile sindikal, sozial eta politikoen artean aliantzak eraikitzea da gure apustua; ardatz soziala nagusi izango duen burujabetza prozesu bat martxan jarri behar dugu. Aliantza berriak eraikitzeko urratsak ematen ari gara, bidea egiten ari gara eta LABentzat garrantzia berezia du ELArekin eta euskal gehiengo sindikalarekin egin beharreko aliantzak. Patronalarekin dugun borrokan indar harremana askoz hobean kokatzen garelako; herri honek behar duen burujabetza prozesuari eduki soziala emateko eta langileek burujabetza prozesu horrekin bat egin dezaten. Podeis encontrar la versiĂłn en castellano de esta entrevista en la pagina web del sindicato, www.lab.eus
gogoan izan
"Hay que leer a Marx para actualizarse,
18>19
no para hacer historia” Alejandro Teitelbaum
"Lo que nos une, y no lo que nos separa, es lo que debemos potenciar en esta coyuntura” Milagro de la Caridad Pérez Caballero
AGEN
VÍA PARA CAMBIAR EL MUNDO La Vía Campesina aglutina a 200 millones de campesinos y campesinas en todo el mundo. Esta organización, integrada por 170 organizaciones de 60 países, va a celebrar su VII Conferencia Internacional en Derio (Euskal Herria) el próximo mes de julio bajo el lema “Alimentamos nuestros pueblos y construimos movimiento para cambiar el mundo”. Han querido subrayar así que La Vía Campesina está formada por personas productoras de alimentos sanos y sostenibles para dar de comer a la población. Para ello, es necesario poder acceder a bienes comunes como la tierra, el agua o las semillas, que están siendo saqueados en todo el mundo por las grandes multinacionales. También han querido remarcar la necesidad de construir un movimiento para poder avanzar hacia la soberanía alimentaria.
UN FESTIVAL SOLIDARIO Hatortxu Rock nació hace 20 ediciones con dos objetivos claros, denuncia de la situación que viven las presas políticas vascas, las refugiadas y las deportadas, así como sus familiares y el intento de paliar las consecuencias de la política de dispersión. Estos dos objetivos no han cambiado, ya que la situación, lejos de mejorar, ha empeorado en muchos de los casos. Todavía son más de 300 los y las ciudadanas de Euskal Herria las que están dispersadas en prisiones de los estados español y francés, con el castigo añadido que ello supone para sus familiares y amigos. Mientras la situación lo requiera, Hatortxu Rock seguirá trabajando, hasta que todos y todas estén en casa. Este año el festival solidario Hatortxu Rock se celebrará en Lakuntza, del 27 al 30 de julio, y en él no fallarán viejos conocidos del festival solidario.
EN DEFENSA DE LOS DERECHOS SOCIALES La consejera de Empleo y Políticas Sociales del Gobierno de Gasteiz, Beatriz Artolazabal, presentó a finales de mayo las propuestas para reformar la normativa que regula la Renta de Garantía de Ingresos (RGI) y el sistema de inserción social. Las medidas planteadas tienen como fin endurecer aún más las condiciones para acceder a las prestaciones, por lo que agentes sociales y sindicales integrantes de la Carta de Derechos Sociales de Euskal Herria nos hemos visto obligados a salir a la calle para mostrar nuestro rechazo y para dejar claro que existen alternativas. En este sentido, desde la mayoría sindical vasca hemos convocado protestas para el 29 de junio en Donostia, Bilbo y Gasteiz. Estas movilizaciones darán continuidad al calendario de protestas llevado a cabo a lo largo del mes de junio con objeto de dar visibilidad a los colectivos más afectados.
DA ERRONKAZ BETERIKO URTEA Atzean utzi dugu datozen urteetarako bide orria marraztu digun 9. Biltzar Nagusia. Hemendik aurrera norabide horretan urratsak eman behar ditugu. Kurtso hasierarekin batera, urrian, LABeko Delegatuen Nazio Batzarra burutuko dugu Donostiako Atano frontoian. Batzarrean datozen hilabeteetan sindikatuaren ildo nagusien berri eta izango ditugun erronkei aurre egiteko beharko dugun indarra biltzeko aukera izango dugu. Batzarraren ostean, mobilizatuko gara. Egoerak horrela eskatzen duela baloratuz, bizitza duina izateko eskubidea aldarrikatuko du LABek, baita aldaketa hori ahalbidetuko duen euskal estatua eraikitzeko beharra ere. Helburu horrekin burujabetzaren bidean urrats berriak eman behar ditugula argi du sindikatuak.
ONGI ETORRI RAFA 2009ko urriaren 13an izan zen Bateragune auziko operazioa, Baltasar Garzon epailearen aginduz. Beste kideekin batera kartzelara eraman zuten Rafa Diez Usabiaga, LABeko Idazkari Nagusi ohia bakeari ateak ireki nahian lanean ibiltzeagatik. Egun hartan, Estatu espainolak, beste askotan egin duen moduan, gatazkaren konponbiderako proposamenei ordezkari politikoak atxilotuz erantzun zien. Atxiloketa haiek ezker abertzaleak independentziarako proiektua soilik bide demokratikoetatik gauzatzeko planteatzen zuen estrategia aldaketa “zapuztea” zuten helburu. Urteak pasa diren arren, ez dute holakorik lortu, gure iparrorratzak independentzia markatzen du eta euskal herritarren eskutik egingo dugu bidea. Urte luze hauetan Euskal Herriaren mobilizazio gaitasuna agerikoa izan da. Hamaika manifestazio egin dira eta babes adierazpenak ere ez dira falta izan. Atxilotuek herriaren erantzuna goraipatu zuten, “poza sentitu dugu, ikusirik nolako erantzun antolatu itzela eman zaion sektore politiko independentistak zapaltzeko hamaikagarren saioari”. Otegik, Zabaletak, Rodriguezek eta Jacintok bezalaxe, zigorra oso osorik beteta irtengo da Rafa espetxetik. 2017ko abuztuan du kartzelatik irteteko eguna LABeko idazkari nagusi ohiak, eta han izango gara gu ere merezi duen ongi etorria ematen.
DENBORAK ESANA...
<20
La reivindicación de la amnistía sigue vigente, 40 años después 7 muertos, 33 heridos, 93 detenciones, 4 casos de denuncias de torturas... Este año se cumplen 40 años de los sucesos luctuosos ocurridos con motivo de la II Semana pro-Amnistía, dinámica de protesta y reivindicación que tuvo lugar entre los días 8 y 16 de mayo de 1977 con el fin de lograr la amnistía para los presos y presas políticas vascas. Cuatro décadas después, las instituciones únicamente han reconocido como víctima a uno de los fallecidos, José Luis Cano, y nunca se han dirimido responsabilidades políticas y jurídicas. Orereta fue uno de los municipios más golpeados por la represión. José Luis Cano era natural de esa localidad. Recibió un disparo en la nuca mientras estaba siendo golpeado en una calle de Iruñea por la Policía Armada. Ocurrió el 13 de mayo, día en el que se convocaron paros en Nafarroa. Ese mismo día, Luis Santamaría falleció de un infarto tras recibir impactos de bala en su balcón mientras presenciaba los incidentes que costaron la vida a Cano. Gregorio Maritxalar también fue tiroteado cuando se encontraba en su balcón, en este caso en el barrio de Beraun de Orereta, donde se quería llevar a cabo una asamblea popular. Murió diez días después, a consecuencia de la heridas de un impacto de bala. En la víspera, Orereta ya se había teñido de luto. El 12 de mayo, en el marco de una jornada de lucha, la Guardia Civil abrió fuego real contra la multitud. Resultado: un fallecido, Rafael Gómez, y siete personas heridas de bala, dos de ellas ingresadas en estado crítico. El ensañamiento policial continúo en los días posteriores de aquel
mayo de triste recuerdo. Manuel Fuentes murió en Ortuella por disparos de la Guardia Civil, mientras que Francisco Javier Nuñez fue golpeado por los antidisturbios en Bilbo. Dos días después, a la salida del Palacio de Justicia donde interpuso la denuncia por lo ocurrido, varias personas le propinaron una paliza y le obligaron a beber una botella de coñac y otra de aceite de recino. Falleció días después, tras debatirse entre la vida y la muerte en el hospital. Se contabilizó una séptima víctima mortal, Clemente del Caño, trabajador de la autopista Behobia-Bilbo. Murió atropellado el 8 de mayo en Oiartzun, cuando retiraba una barricada obligado por la Guardia Civil. Manifestaci n en Orereta El pasado 13 de mayo, 40 años después de aquellas muertes, miles de personas recorrieron las calles de Orereta para recordar a los fallecidos y volver a reivindicar la puesta en libertad de las presas y presos vascos. Juan Mari Olano, portavoz de la dinámica Kalera Kalera, recordó que “cuando este pueblo estaba ocupado por las fuerzas del franquismo y nos recibían a golpes y tiros, las y los ciudadanos salimos a la calle. Al final obligamos al Gobierno de Adolfo Suárez a vaciar de presos políticos vascos las cárceles. Desde entonces no ha cesado la represión”. Remarcó que, en el momento actual, al igual que hace 40 años, “es imprescindible que presos, refugiados y huidos políticos estén en casa, en la calle con nosotros y nosotras”.
.
infoiraultzen 163 días: la huelga de las bandas Dokumentala
Duela 50 urte, frankismo garaian, egindako grebari buruzko dokumentalean lagundu du LABek Ipar Hegoa fundazioaren bidez. 1966 urtean, Laminación de Bandas Echévarri enpresako 800 langilek 6 hilabete iraungo zuen grebari ekin zioten. Diktadura garaian, greba erabat debekatua zegoen eta ‘delito de lesa patria’ moduan zigortu zitekeen. Baina 800 langileek eta hauen familiek, beste enpresa eta langileen elkartasunarekin 1967ko maiatzaren 15era arte iraungo zuen greba gogorra egin zuten. Frankismo garaiko greba luzeena izan zen eta lan errebindikazio batetik abiatuta 163 egunetan Euskal Herrian, estatu zein nazioarte mailan langileriaren sinbolo bihurtu zen. Greba ez zen irabazi —horretarako diktadura garaitu beharko zen— eta
Bandaseko langileen eta haien familien artean koste izugarria izan zuen. 300 langilek bidean kaleratzeak, atxiloketak, errepresio bortitza jasan zuten. 50 urte betetzen diren honetan, borroka horren kontakizuna jasotzeko Doxa Producciones ekoiztetxeak dokumentala egin du. Guk ere lagundu dugu, euskal sindikalgintzaren borrokaren kontakizuna ez galtzea oso garrantzitsua jotzen dugulako. Honetan ere ‘errelatoaren borroka’ ez galtzeko lan mardula dugulako, eta gure aurrekoek borrokatutako guztia gaur egun ditugun borrokekin erabat lotuta dagoelako. Momentuz EITB nahieran atalean ikusi dezakezue, ondoko loturan: http://www.eitb.tv/eu/bideoa/163-diasla-huelga-de-bandas/5839/133050/163dias-la-huelga-de-bandas/
Protección Sozial Página web El neoliberalismo está llevando a cabo una especie de cruzada contra la universalidad y la gratuidad. Han puesto el sistema público universal en la cuerda floja. Ante esta situación, el sindicato LAB apuesta claramente por un sistema propio de protección social.
Frente a las políticas que nos impiden vivir con dignidad, reivindicamos la construcción de otro modelo de protección social. La discusión no es económica, sino política. Hacer frente al paro, a la precariedad y a la pobreza es una responsabilidad política. En Euskal Herria hay suficiente riqueza para llevar a cabo otras políticas públicas, para construir otro sistema de protección. La clave está en el reparto de la riqueza. En referencia a estos temas, el sindicato ha creado una nueva sección en su página web (www.lab.eus/eu/sozio-ekonomia/babessoziala). En la misma, el sindicato LAB quiere dar a conocer las reflexiones, análisis y actividades que hace sobre el tema de la protección social. Además encontrareis en esta sección los artículos, noticias e informes que hagan referencia al trabajo realizado en defensa de un sistema propio.
CETAri EZ Blog Kanada eta Europar Batasunaren arteko merkatu librea sustatzeko Nazioarteko Hitzarmen Ekonomikoa da CETA. Bere bitartez, gure eguneroko bizitzan ondorioak izango dituzten lege aldaketak onartuko dira.
Neoliberalismoan sakonduko da, estatuen eta herrien subirautza gutxitu eta mugatuz, eta korporazio handien eskubideak handituz eta egikaritaz erraztuz. TTIP edo CETA bezalako nazioarteko hitzarmenen inposaketan atzera egitera behartu pertsonak eta planeta multinazionalen aurretik jar dezaten lortu behar dugu guztion inda reta mobilizazioaren bidez. Cetariez.eus web orriak CETAren kontrako borrokarako tresna bat izateko helburua du. Autonomia Erkidegoek ez dute eskumenik CETA onartzeko, baina bertan dauden alderdietako batzuk izan dira bai Europar Batasunean, bai Espainiar Parlamentuan bere negoziazioa eta onarpena bultzatu dutenak. Beraz, orain eskumen ezaren aitzakiapean eskuak garbitu nahi badituzte ere, erantzukizun zuzena daukate. Egoera aldatzea denon esku dago. Herritar zaren heinean, behartu CETA babesten duten alderdietako parlamentari guztiak beste norabide bat hartzera eta zure eskubideak babestera.
21>
tartea hartu MOTXILADUN UMEA. Documental Esta película pedagógica que ha producido Kurkuluxeta Kultur Elkartea analiza la realidad que existe entre las y los niños y las cárceles. “Motxiladun umea” es una película en favor de los derechos de las y los más pequeños. La violación de los derechos de las niñas y niños queda al descubierto, al igual que la necesidad que tienen de ser protegidos. Aunque es ficción, se basa en hechos reales. Nos cuenta la historia de Maider, una menor de edad cuya madre está en la cárcel. La relación de ambas y el desarrollo personal de la menor están sujetas a esta circunstancia. Esta situación es, además, más grave porque la madre vive a cientos de kilómetros, por consiguiente se le niega el derecho a recibir la afectividad y la educación de sus padres. Tristemente, en la actualidad hay cientos de niños y niñas vascas que sufren como Maider, no ya en la ficción, sino en la realidad. El documental “La niña de la mochila” se puede ver en internet. La película está grabada en euskara y se puede ver subtitulada en castellano, francés, inglés, catalán, y gallego
EKAITZAREN ZIPRIZTINAK. Miren Garate Kronika-liburu honek krisia esan zaion horren errepasoa egiten du. Ez ditu zergatiak bilatzen, ez irtenbideak proposatzen: jendartean utzitako ondorioetan zentratzen da, gogorrago ala leunago guztiok harrapatu baikaitu zaparradak. Liburua osatzeko, hogei hitz aukeratu ditu Miren Garatek, alfabetoaren arabera ordenatuta, eta honako gai hauek jorratu ditu testigantzen eta erreportajeen bidez: atzerrira joandakoak; berdintasunean krisiak nola eragin duen; dibertsitate falta edo zenbait kolektibok lan merkatuan sartzeko dituzten zailtasunak; ekintzailetza; finantzei lotutako engainuak; gazteen arazoak; hartzekodunen konkurtsoak eta enplegua erregulatzeko espedienteak; ikerketa eta garapenaren egoera; janari bankuak; kon-tsumoa; lanuzteak; mobbing-a; nekazaritzaren etorkizuna; osasun arazoak; prekarietatea; Stop Kalera-tzeak elkartea; teknologia aurrerapenek ekar dezaketena; unibertsitatea; xenofobia jarrerak eta zahartzaroa eta pentsioak. Gai bakoitzean, protagonista batek lehen pertsonan eskaintzen du bere lekukotasuna, eta ondoren kazetariaren erreportai landua dator.
<22 1- Ama espetxean daukan eta Maider izena duen adingabeko neska baten istoria kontatzen du 2- 1966 urtean, enpresa honetako 800 langilek 6 hilabete iraungo zuen grebari ekin zioten 3- Marx aktualizatzeko irakurri behar dela dio, ez historia egiteko 4- Biltzar Nagusiko lehen egunean gure babesa eman genien 5- Urkullurentzat zein enpresa da eredugarria? 6- PP eta EAJren arteko akordioa zeren ingurukoa da? 7- Beste askori bezala, hitzarmen honi ere ezetz esan diogu. 8- Nolakoak dira PPren Gobernuaren aurrekontuak? 9- Presoen aldeko zer ekimen azpimarratu du LABeko Idazkari Nagusi berriak? 10- 2018ko ekainaren 2an hitzordu berri bat dugu 11- Zein aldarrikapenen aldeko mobilizazioei erantzun zien poliziak, errepresioaren bidez, duela 40 urte?
zure txokoa
✍✉✍✉✍✉✍✉ RAFAren gutuna Kaixo lagunok!
teak beste, Emakumeen aldeko borrokan bideak ireki genituen gure
Duela bederatzi urte Barakaldoko Kongresuan lekukoa eman
egituretatik hasita, Euskararekiko ere urrats esanguratsuak eman
nion Ainhoari eta, oraingoan, Ainhoak Garbiñeri pasatu dio. Etapa
zituen eta ditu LABek sindikatu barruan zein langile mugimenduan,
emankorra gidatu dute Jabik eta Ainhoak urte hauetan zehar, beste
izaera nazionalarekiko LAB da egitura nazionala daukan sindikatu
kide guztiekin batera. Eta ziur naiz lankide berriek ondo beteko
bakarra, eta belaunaldi berriei lekua utzi zien lehen sindikatua izan
dutela aurrean jartzen zaien erronka, baita sindikatu osoak ere.
gara.
Denok, norbanako guztiek osatzen baitugu LAB.
Beraz, LABek gaitasuna erakutsi du eredu propioa egokitu eta
Tarte horren gehiena espetxean igaro arren gertutik jarraitu dut
berritzen joateko. Orain arte horrela izan da eta aurrera begira, testuin-
sindikatuaren jarduera eta gertutik sentitu ere zuen babesa.
gurua oso aldakorra bada ere, horrela izango da. Hori dela eta, gogo-
Ekitaldiak, bisitak edo gutunen bitartez erakutsitako elkartasun kei-
ratu nahi nituzke bide horretan sindikatuari ekarpen handiak eman eta
nuek indarra eman didate espetxealdiari aurre egiteko. Beraz, mila
egun gurekin ez ditugunak: Joselu Cereceda, Manu Aranburu, Felix
esker bihotzez zuen babesagatik.
“Neron”, Elkoroiribe, Alberto Pelaez, Jon Solagurenbeaskoa, Igor
Urte hauetan, lurralde guztietan LABekiko langileen konfiantza handituz joan da. Neoliberalismoaren erasoaldiak sindikalismoaren
Urrutikoetxea, Periko, Idigoras… ziur izan dauden tokian daudela, oso harro izango direla egungo LAB ikusten.
jarduerari min egin dion arren, hor egon zarete Euskal Herriko lan-
Hau esanda, egoerari buruzko aipamen txiki bat helarazi nahi
gileriak dituen borroka txikietan zein orokorretan klase botereaz
dizuet. Ezker Abertzalearen aldaketa estrategikoak fase berria ireki du
borrokatuz. Zentzu horretan, sindikatuaren sorreran hor ginenak
Euskal Estatuaren aldeko borrokari aukera berriak eskainiz. Fase eta
oso harro egon behar gara gure sindikatuak egindako lana eta ekar-
erronka berriek tresna berriak behar dituzte. Gaur egun, nire ustez,
penaz. Nire aburuz, gauza askotan aitzindari izan gara eta, txinaurri
aldaketa politiko eta sozialaren alde indar asko artikulatu dira, baina
lana baliatuz, legitimazioa apurka-apurka lortzen joan gara. Nioen
hauek nahiko sakabanaturik daude. Palanka berriak behar ditugu ilu-
bezala gauza askotan asmatu eta aitzindaritza eraman dugu:
sio kolektiboari bideak eraikitzeko.
Lehena eta zentrala sindikatuaren izaera izan da. Klase sindika-
Aldaketa egiteko orduan, etor daitekeen eszenatoki berri baten
tu abertzale izateaz gain sindikatu soziopolitikoa garela hasieratik
aurrean, badago elementu bat etsaiek ondo erabiltzen dutena: beldu-
argi geneukan. Beti genion klase borroka ez zela bukatzen enpresa
rra. Agintari batek zioen: “es terrible que el pueblo pierda el miedo”.
baten hormetan, klase borrokaren profila eta dimentsioa eredu
Hori da egin beharrekoa, euskal langileriak konfiantza eta ilusioa
sozioekonomikoarekin lotuta zegoelako, aldaketa politikoarekin
behar du aldaketari begira “beldurra” gal dezan.
lotuta zegoelako hain zuzen ere. Hortik zetorren kontrabotere lana ere. Eta kapitalismoaren bilakaera ikusita, izaera horretan erabat
El Duesotik, baina bihotza eta burua zuekin izanda, animoak eta aurrera GORA LAB, GORA EUSKAL LANGILERIA!
asmatu dugula esan dezakegu. Badaude beste eremu batzuk non LAB aitzindari izan den, bes-
Rafa Diez Usabiaga - LABeko Idazkari Nagusi ohia
23>
7.Biltzar Nagusian Ainhoa Etxaidek hartu zuen Rafa Diezek pasatako lekukoa. Lehenengo aldiz emakume batek hartu zuen sindikatuaren gidaritza, eta aurten GarbiĂąe Aranburuk hartu du Idazkaritza Nagusiaren ardura. Hemendik aurrera 40 urteko ibilbideari jarraipena eman eta elkarrekin aurrera egiten segitzea dagokigu.