iraultzen
LABen aldizkari nazionala 169. alea 2014ko udaberria ZUZENDARIA:
Sonia GonzĂĄlez ERREDAKZIO BURUA:
EUSKAL HERRIAK BERE BIDEA
Aiora Imaz DISEINUA ETA MAKETAZIOA:
Fidel Linazisoro INPRIMAKETA:
mccgraphics-elkar LEGE GORDAILUA:
Langabetuen erdiak ez du inolako prestaziorik jasotzen. Lanean dauden 10 langiletatik 2 pobreak dira. 200.000 lagun baino gehiago pobrezia egoeran bizi dira. 35.000 familia baino gehiago inolako diru sarrera barik bizirauten dira. Eskandaluzko zenbakiak dira denak. Are eskandalagarriagoak gutxi batzuen irabazi mailen datuek ere azken urteotan etengabean gorantz egin dutela ikusita.
SS. 734-77 IRAULTZEN ALDIZKARIAREKIN KONTAKTUAN JARTZEKO:
Pokopandegi, 9, 2. Donostia 20018 TELEFONOA:
Muturreko egoerak biderkatzen ari dira. Euskal Herrian gosea pasatzen ari da. Gehiengoaren pobrezia eta prekarietate laboral zein sozialean oinarritutako sistema finkatzen ari dira: herritarrak eta herritarren eskubideak zapaltzean eta gehiengoaren kontra bortxakeria ekonomikoa aplikatzean oinarritzen den eredua. Eta hau guztia kapitalak aginduta, Europatik planifikatuta, Espainiatik inposatuta eta Euskal Herriko gobernuek aplikatuta burutzen ari da.
943 32 64 67 / 943 22 44 00 POSTA ELEKTRONIKOA:
iraultzen@labsindikatua.org BAIONA Coursic Karrika, 13. 64100. Tf: 00 33 559 59 50 20 BILBO Errekalde Zumarkalea, 62, behea. 48010 Tf: 94 470 69 00 DONOSTIA San Blas, 1 behea. 20013 Tf: 943 22 44 00 GASTEIZ Fermin Lasuen, 13 behea. 01001 Tf: 945 25 58 77 IRUĂ‘EA Arga Ibaia kalea 12-14 behea 31014 Tf: 948 22 11 30
Krisia aitzakia, gestio guztiz antidemokratikoa egiten ari dira. Hori delako euren eredua inposatzeko daukaten modu bakarra. Hor ez dago krisiaren irtenbiderik; aitzitik, Euskal Herria krisi sakon eta luzera zein menpekotasunera kondenatu nahi dute, ez dagoelako pobrezian oinarritutako eredu sozial eta ekonomikotik Euskal Herriarentzat etorkizun posiblerik. Eredu propio bat behar dugu, Madriletik edota Parisetik, banka handiaren eta multinazionalen eskutik, inportatu edo inposatuko ez dena. Eredu benetan demokratikoa, langileriaren parte hartze efektiboaz eraikiko dena. Erantzuna eta mobilizazioa dira gai hau Euskal Herriko gobernuen agenda politikoan kokatzeko daukagun tresna eta krisi hasieratik mobilizatzeari ekin diogu, 6 greba orokor tarteko. Eta, eredu horren funtsa izango den karta soziala amaiturik, tresna hori eskutan daukagula, bigarren faseari ekingo diogu: herriaren aldarrikapena errespetatzera behartuko ditugu instituzioak, herriaren aginduak direlako jarraitu eta bete behar dituzten bakarrak Bide hori egiteko prest daudenekin gu ere bide horretan gure babes osoa emateko prest gaude, instituzioek, herri osoarekin batera, ezetz borobila esan diezaieten kapitalaren aginduei eta Madrileko zein Pariseko inposaketei. Euskal Herriak bere bidea egin behar du. Bagoaz bide bide hori egiten. Eta bide horretan langileriaren, langile klase osoaren, herriaren, protagonismoa funtsa izango da Euskal Herria eraikitzeko. Gure indarrez eraikiko da ala ez da izango. Langileriaren Euskal Herria izango da ala ez da izango.
gogora ekarri
LA FSM TIENE NUEVA AREA Los días 4, 5 y 6 de febrero, se celebró en Barcelona el Congreso Fundacional de la Unión Internacional de Sindicatos (UIS) de Personas Pensionistas y Jubiladas de la FSM, a la que pertenece el sindicato LAB. Nuestro sindicato quiso hacer aportaciones relativas a los derechos de las personas mayores y pensionistas, igualdad de derechos y obligaciones entre hombres y mujeres. También se presentó y aprobó una resolución en pro de la libertad de Rafa Díez Usabiaga, encarcelado por defender los derechos sociales y un escenario de resolución en Euskal Herria.
ARP
>MARTXOAK 8, BORROKAK BADIRAU
>INCOESA, EZ DUTE ETSIKO
4>5
Hilabeteak joan, hilabeteak etorri, Incoesako langileek greba mugagabean jarraitzen dute enpresak ekoizpena deslokalizatu eta langileak Soria eta Extremadurara lekualdatzeko hartu zuen erabakiaren kontra. Denbora honetan zehar argi utzi dute ez dagoela enpresak lekualdatzeko hartu duen erabakia justifikatuko arrazoirik. Horregatik, apustu argia egin dute bai enplegua eta bai ekoizpena Bedian gelditzearen alde. 8 hilabete greba zaramatzatela, Bilboko Merkataritza arloko 2. Epaitegiak, arrazoia eman zien. Eusko Jaurlaritzaren Lan Ikuskaritzaren iritziaren gainetik, langileen ahotsa entzun eta lekualdaketa baliogabetu zuten. Eusko Jaurlaritzari ere eskari zuzena egin diote: ikusle soila izateari utzi eta gatazka honen konponbidean gakoa izatera pasatu dadila. Euskal Gobernua titular politak saltzen dabil, baina praktikan, begirale hutsak dira eta diru laguntzak onartu besterik ez dute egiten. Arantza Tapia sailburuak pleno batean, Incoesari
Egoera ekonomikoa, hobetzen ari delako mezua zabaltzen ari badira ere, agintari politikoek hartutako neurriek emergentzia egoera larrian utzi gaituzte. Martxoaren 8aren kariaz sindikatuaren asmoa krisitik “ateratzeko” aitzakipean aplikatutako errezetek emakumeongan izaten ari diren eragina ezagutzera eman eta, bereziki, jasaten ari garen enplegu suntsiketa azalaraztea zen. Honekin batera, emakumeok enplegu duin baterako dugun eskubidea aldarrikatu, eta eskubide hau bermatuko duen enplegu plan eraginkor baten beharraz ohartarazi nahi izan dugu. Espainiar Estatuak inposatutako lan erreformak enplegu prekarioa hedatu du; jada enplegua izatea ez da bizi baldintza duin batzuen berme. Gainera errezeta hauek emakumeontzat bereziki larriak izan dira: Hego Euskal Herrian 2013. urte bukaeran emakumeon langabezi tasa %16,2koa zen; langabezian dauden emakumeen %56,8a urte bat baino gehiago darama egoera horretan, %35,5ak bi urte darama lana topatu ezinik eta enplegua mantentzea lortu dutenen kasuetan ere diskriminazioak hor dirau, oraindik ere lan baldintza kaskarrenak dituzten enpleguak direlako emakumezkoei eskeintzen zaizkigunak.
2.000.000 euroko diru laguntza eman izana onartu zuen. Eusko Jaurlaritzak, informazioa ezkutatuz, informe kontrajarriak emitituz eta enplegua suntsitzea oinarri duen enpresaren proposamena ontzat emanez, langileen borroka oztopatu du. Langileen ustez, argi dago Bediako lan zentroa bideragarria
Egoera hau jasangaitza da emakumeontzat, eta jendarte osoarentzat orohar. Bizi dugun emergentzia sozial egoeran, enpleguaren arazoa konpontzeak lehentasun politikoa izan behar du, premiazkoa da enplegu politika eraginkorrak burutzea. Kalitatezko enpleguari eusteko eta enplegu duina sortzeko neurriak barnebilduko dituen enplegu plana behar dugu. Zentzu honetan, alde batetik, enplegu suntsiketa gelditu behar da, kaleratzeak burutzea errezten duten neurriekin amaiturik eta lanaldiaren luzaketa edo malgutasuna errazten edo onartzen duten neurriekin bukaturik. Bestaldetik, enplegu duina sortu behar da, honetarako lanaren banaketa eta lanaldiaren murrizketa sustatzeko neurriak bultzatu behar dira, sektore publikoan kalitateko enplegua sortzeko aukerak ere badaude jendartearen beharrak asetzeko gai izango den sistema publiko indartsu bat garatuz gero. Eta nola ez, behingoz, genero aldagaia kontuan izango duen enplegu plan bat behar dugu, gaur egun lan munduan suertatzen den diskriminazioarekin bukatzeko neurri eraginkorrak jasoko dituena. Emakumeok lan merkatura sartzeko aukera berdinak izango ditugula bermatu behar da. Horrez gain, emakumeon enplegu duinerako eskubidea bermatu beharko du, baita merkatu beltzarekin amaitzeko neurri eraginkorrak jaso ere.
dela eta bertan ekoizpena eta lanpostuak mantentzea posible dela. Baina, horretarako borondatea behar da. >ARGAL, NUEVO PACTO DE EMPRESA
El lunes, 3 de marzo, la plantilla de Argal dio por finalizada su lucha en defensa del convenio
llegando a un acuerdo con la empresa. Durante todo este tiempo se han sucedido movilizaciones en la fábrica apoyadas por toda la plantilla, que en todo momento se ha mantenido unida. El comité de Argal, ha firmado el pacto por el que llevan meses peleando. Acuerdo que, además de hacer frente a la reforma laboral,
LAB GORANTZ DOA 2013. urteko ordezkaritza sindikalaren emaitza ofizialen arabera, LAB sindikatuak 0,43 puntuko igoera izan du azken urte honetan. Bere ordezkaritza maila %17,94 izatera iritsi da. Momentu honetan EAEn inoiz izan duen ordezkaritzarik handiena dauka LAB sindikatuak eta bigarren sindikatua den CCOOkiko aldea geroz eta murritzagoa da. Nabaria da krisialdi ekonomikoa sekulako
también obliga a la empresa a crear 34 puestos de trabajo indefinidos y, lo más destacable, obliga a la empresa a que las nuevas contrataciones sean en las mismas condiciones que las del resto. El mayor objetivo de la empresa en estos meses ha sido dividir a la plantilla, intentando crear una doble escala salarial. Pero, lejos de dividirla, el efecto que ha provocado la dirección de Argal ha sido el contrario, y se han encontrado de frente con una plantilla totalmente unida que defendía sus derechos y los de quienes vendrán después. Además, han conseguido que todo el pueblo de Lumbier haya hecho suya esta lucha, saliendo a la calle en solidaridad con lo que ocurría en la planta, a sabiendas de que lo que estaba en juego no eran solo los derechos de la plantilla sino el futuro de todo el pueblo.
>ENPLEGUA ETA ZERBITZUA KOLOKAN
Krisi ekonomikoa hasi zenetik hartutako erabakiek zerbitzuetako langileen baldintzak okertzea eta herritarrok jasotzen ditugun
zerbitzu publikoen kaltetzea ekarri dute. Egoera hau salatzeko hainbat mobilizazio burutu ditu sindikatuak martxoan zehar. PPren Gobernuak Madriletik agindu eta EAJk aplikatzen dituen neurriak dira azken urte hauetan EAEko sektore publikoan izan diren lanpostu galeraren arrazoi nagusia. LABek bereziki salatu nahi du EAJren Gobernuak inongo oztoporik jarri ez izana Madrilen hartzen ari diren neurrien aplikazioari. Osakidetzari dagokionean, aurrekontuetan osasun publikora bideratutako dirua gutxitu da; ez dira bajak %100ean ordaintzen; egun libreak kendu dira; eta noski, langileei lanaldia dekretuz 1.614,5 orduetara luzatzeak eragin dute. Gainera, Osakidetzak eta Sindikatu Medikuak sinatutako 67 urte arte jubilatzeko aukera jasotzen duen akordioak ere langile ebentualen kontratazioa gutxitzea ekarriko du. Honen guztiaren ondorioz, Osakidetzan 2012ko urtarriletik 2013ko azarora bitartean, 2906 kontratazio gutxiago burutu dira. Osakidetzan, azken hamarkada honetan ezagututako enplegu suntsiketarik handiena egin dute. Honen aurrean, LABek enpleguaren aldeko bi ekimen burutuko ditu martxoan. Alde batetik 2013 urtean suntsitutako 2.906 enpleguen salaketa irudikatuko dugu EAEko herrialdeetako ospitale eta
eragina izaten ari dela hautatzen diren ordezkari sindikal kopuruan. Enpresa itxierak, mota guztietako presioa,... hauteskunde sindikalak asko baldintzatzen dituzten gaiak dira baina, nabarmena da LAB sindikatuak ez duela ordezkarien murrizketa hori nozitzen, ez 2013ko ezta 2012ko datuetan ere. Azken urte honetan EAEn 514 delegatu gutxiago aukeratu badira, LABek 7 delegatu gutxiago zenbatu ditu soilik.
>LAB ESTÁ EN MARCHA
Aunque pretendan lo contrario las politicas antisociales que se vienen aplicando están aumentando el paro y la precaridad lo que conlleva que cada vez viva más gente en la pobreza, incluso aunque tenga empleo. Todo esto está dando lugar a un empobrecimiento generalizado de gran parte de la población y el enriquecimiento de una minoría. Esta realidad es aun más grave en el caso de las mujeres, pues sufren más desempleo, más precariedad, pensiones más bajas, más pobreza y más desigualdad social. Por todo esto, LAB junto a otros sindicatos y agentes sociales está desarrollando una campaña contra la precariedad y la pobreza; y la exigencia a los gobiernos de Gasteiz e Iruñea de medidas concretas y urgentes como el aumento del salario minimo interprofesional, la prestación por desempleo, el aumento presupuestario para contar con unos servicios públicos universales y de calidad, garantizar el derecho a la libertad de expresion y la acción política social y sindical; y dotarnos de instrumentos propios en Euskal Herria para disponer de un sistema de protección social que garantice que todas las personas disfruten de una vida digna, autónoma y de calidad. En el marco de esta campaña se han realizado numerosas movilizaciones. El 3 de marzo con motivo de la cumbre economica que se celebraba en Bilbo, decenas de miles de personas se manifestaron y participaron en diferentes actos que se realizaron a lo largo del día. Una semana más tarde, desde el 10 al 20 de marzo, diferentes marchas recorrieron las distintas comarcas de todo Euskal Herria. La movilización ciudadana fue masiva en todas estas citas. De esta manera, los trabajadores y trabajadoras, las personas que se encuentran en el paro o las personas pensionistas hicieron oir su voz en las calles y reivindicaron otro modelo para Euskal Herria.
lan zentroetan egin diren ekimenetan. Eta bestetik, lanaldiaren luzapena salatzeko ekimen nominala burutu du sindikatuak, hau da Osakidetzako langi-
le bakoitzari inposatutako lanaldi luzapenaren aurrean Osakidetzako Zuzendaritzari bere jarreraren aurrean desadostasuna azaltzeko.
gure gaiak
Ley deOtro mutuas derecho robado 6>7
LA LISTA DE LAS REFORMAS IMPUESTAS POR LOS GOBIERNOS PARECE NO TENER FIN. DESPUÉS DE LA REFORMA LABORAL Y LA DE LA NEGOCIACIÓN COLECTIVA SE HA APROBADO EL “ANTEPROYECTO DE LEY POR LA QUE SE MODIFICA LA LEY GENERAL DE LA SEGURIDAD SOCIAL en relación con el régimen jurídico de accidentes de trabajo y enfermedades profesionales de la Seguridad Social” conocida como el Anteproyecto de la Ley de Mutuas con una clara intención, la del empoderamiento de estas aso-
ciaciones de empresarios que son las mutuas y la privatización del sistema público, tanto a nivel asistencial como de gestión. Con esta nueva reforma, los Gobiernos quieren dar un paso más en el camino emprendido en la década de los ‘90. Bajo la excusa de la coyuntura económica, del fraude en la utilización y duración de las bajas (el cual nunca ha sido realmente cuantificado), quieren descapitalizar lo público y regalarle el negocio al ámbito privado, también en un tema básico como es la salud. Para justificarlo se ha utilizado un estudio realizado por la agencia de empleo temporal Adecco que asegura que cada trabajador o trabajadora pierde en el Estado Español una media de 11,4 días de trabajo al año por absentismo tanto justificado como injustificado. La cifra
El modelo actual que tenemos y las constantes reformas van hacia el camino equivovado
facilitada engloba las horas perdidas por incapacidad temporal, las vacaciones, los festivos, y hasta «las causas de fuerza mayor», las cuales en principio no debían incluirse en eso que denominan “absentismo injustificado” (que es lo que afirman querer reducir), pero haciéndolo así los datos son superiores a los 8,4 días de Finlandia, los 7 de Dinamarca, los 6,8 de Canadá o los 4,9 días de EE. UU.
Graves consecuencias En el Anteproyecto de la Ley de Mutuas cambian la denominación de mutuas de accidentes de trabajo y enfermedades profesionales de la Seguridad Social por mutuas de la Seguridad Social, lo cual no supone únicamente un cambio semántico, sino que se trata en realidad de una reforma de calado, ya que de manera clara se marca el camino para que las mutuas patronales vayan ganando mayores competencias en la asistencia y gestión para la concesión, gestión y extinción de las diferentes prestaciones del sistema de la Seguridad Social y, principalmente, en las derivadas de contingencias comunes. El próximo cambio normativo traerá importantes cambios: la duración del convenio con una mutua pasará de 1 año a 3; las mutuas podrán citar a las personas trabajadoras desde
el primer día de baja cuando antes lo podían hacer a partir del día 16 de baja y podrán tener acceso a nuestros informes si firman convenios con Osasunbidea u Osakidetza. Todo esto va a suponer un mayor poder para estas asociaciones de empresarios, puesto que prácticamente van a tener la posibilidad de dar altas. Así mismo, van a poder obligar a hacerse reconocimientos en contingencias comunes que luego las mutuas cobrarán a Osakidetza y Osasunbidea, lo que supone financiar sanidad privada con dinero público y destruir la universalidad del sistema público de salud. También van a poder dar altas económicas y sanciones por no acudir a una cita. Además en el propio anteproyecto se deja la puerta abierta a futuras reformas. Este anteproyecto normativo va a suponer: la centralización y el robo de competencias al sistema sanitario público y a sus inspecciones médicas, en otras palabras, la privatización de
la sanidad pública; la dualización del sistema sanitario —uno de gestión privada y el otro público, descapitalizado, más cercano a la beneficencia—; la financiación de ese sistema privado con fondos públicos; el empoderamiento total de las mutuas empresariales; la falta de control real de las sus actividades...
Público, universal, participativo. En definitiva, podemos decir que el modelo actual que tenemos y las constantes reformas realizadas, y las que están por venir, van hacia el camino equivocado. Se ahonda en el desmantelamiento del sistema público, avanzamos hacia un modelo centralista, privado y economicista de la salud, financiado con dinero público, que dualiza el sistema y en el que se les va a dar todo el poder a esas asociaciones de empresarios que son las mutuas. Todo ello sin ningún control, sin perseguir el fraude en el registro de enfermedades profesionales y acci-
dentes de trabajo y con la excusa de que la gestión “privada” es mejor que la pública. Es por lo que en los próximos meses vamos a desarrollar un trabajo centrado en la acción sindical para responder a estos ataques. El mismo se va a basar en informar, formar y denunciar las pretensiones de estos cambios normativos y lo que pueden suponer en la práctica en referencia a la salud y la vida de la clase trabajadora y de la población en general. LAB quiere reafirmar su compromiso en el impulso y la creación del Marco Vasco de Relaciones Laborales y de Protección Social, para que aquí podamos decidir qué modelo queremos, en definitiva un modelo público, universal, participativo, libre de mutuas, de atención integral, donde la salud de la clase trabajadora sea un derecho en sí mismo y no esté condicionada por factores económicos, sino únicamente por criterios de salud.
gure gaiak
Delegatuen Asanblada Nazionala :
2014 erronkaz beteriko urtea 8>9 URTARRILAREN 23AN GOIZEKO 9:30ETAN ZABALDU ZIREN DONOSTIAKO ATANO III PILOTALEKUKO ATEAK. URTE HASIERA GUZTIETAN BEZALA, LABEK DELEGATUEN ASANBLADA NAZIONALA EGIN DU ETA, OHIKO MODUAN, DELEGATUEK EZ DUTE HUTSIK EGIN, PISKANAKAPISKANAKA ESERLEKU GUZTIAK BETE ZITUZTEN. Aurtengoan aurkezlerik gabe, komunikabiderik gabe, sindikatuak arlo politiko, sozial eta sindikalean dituen erronkak modu lasaiagoan konpartitzeko aukera bilatu nahi izan du. Batzarra diseinatu zenean hiru atal nagusi aurreikusi ziren. Alde batetik, sindikatuak 2014. urterako dituen erronkak azaltzea, bestetik gaur egungo koiuntura politikoa eta abaguneak konpartitzea eta azkenik euskal preso politikoen kolektiboak egindako gogoeta zabaltzea. Presoek egindako ekarpenari Espainiar Estatuak ezagutzen duen errezeta bakarraz, hau da, errepresioaz, erantzun izanak eta EPPKko bitartekarien kontra burututako sarekadak guztiz baldintzatu zuen azken puntu hau.
Erronka asko eta lau ardatz Batzarraren nondik norakoak argitu ostean, datozen hilabeteetarako sindikatuak bere buruari jarri dizkion erronkak azaltzeari ekin zion Jabi Garnikak, Idazkari Nagusiaren Ondokoak. Asko dira kurtso honetarako desafioak, baina hauek lau ardatz nagusiren inguruan bildu zituen: negoziazio kolektiboa, karta soziala, berritze organizatiboa eta hauteskunde sindikalak. Negoziazio kolektiboa aberastasunaren
2014. urtea bortitza izango da langileriarentzat. Inboluzio honi aurre egiten jarraitu behar dugu orain arte egin dugun bezala
banaketarako eta lan baldintzen hobetzeko tresna da, baina orain arte ezagutu dugun eredu hori aldatu da. Garnikak azaldu zuenez, “batzuen ustez krisiarekin iritsi den kontua da hau, baina azken hamarkadan, negoziazio kolektiboaren gainbehera nabarmena zen, patronalak hainbat hitzarmen blokeatuak zituen”. Eraldaketa garai hauetan sindikatuak bestelako eredu ekonomiko eta sozial baten alde aritu behar du. Eredu berri horrek ezinbestez “lan harreman eredu berri bat jaso behar du eta bertan atal guztiak berraztertu behar dira: lan kodea, negoziazio kolektiboa, eredu produktiboa, prestakuntza, lan osasuna, parte hartze instituzionala... dena”. Antolakuntza mailan ere sindikatuan hainbat aldaketa martxan dira. Aldaketa hauek “bi oinarri dituzte, alde batetik sindikatuko militanteok ditugun zailtasunak gure sail sindikalekin, delegatuekin, afiliatuekin lan planifikatua gauzatzeko, eta bestetik, lan mundua bizitzen ari den eraldaketa”. Aldaketa hauek lana planifikatzeko asmoa dute, hau da “liberatuok denbora antolatua
Donostiako Atano III pilotalekua goraino bete zen urtarrilaren 23an egin zen Delegatuen Asanblada Nazionalean.
izatea sail sindikalekin, delegatuekin, enpresa haundi zein txikiekin hartu-eman zuzenak izateko” esplikatu zuen Garnikak. Honekin batera, arduretan ere aldaketak izango dira eta federazioetan oinarritutako antolakuntzara pasako gara. Karta sozialaren nondik norakoak ere aipatzeko parada izan zen. Duela urtebete sindikatuak giza eskubideen aldeko prozesu bat martxan jarri zuen, honen helburua indarrak batu eta “sindikalismotik haratago eragile sozialekin batera frontea osatu eta Euskal Herriak behar duen eredu soziala definitzea zen”. Ondoren, karta soziala eskutan, alderdi politiko zein euskal instituzioak interpelatzeko bertan definitzen diren eskubide sozial eta ekonomikoen defentsan bat egin dezaten balio behar du. Azken atalean, urteko erronka nagusi izango den hauteskunde sindikalei heldu zien Jabi Garnikak. Sindikatuak prozesu honi eszenatoki politiko berri batean murgilduta, 5 urteko krisi ekonomiko sakon batean eta erreformen eraginpean egingo dio aurre. “Egoera ilun honi aurre egiteko aukera bakarra gauzak ondo prestatzea” dela deritzo Garnikak, “inprobisazioari tarterik utzi gabe”. Atanora gerturatu ziren
delegatuek ondo dakite hori, beraiei esker lortu baita emaitzetan aurrera egitea eta beraiek baitira LABen proiektua enpresa eta herrietan zabaldu dutenak eta zabalduko dutenak.
Idazkari Nagusiaren hitzak Oihan Ostolazak, emplegu idazkariak, mutualitateen erreformaren ondorioak azaldu ostean, Ainhoa Etxaidek, Idazkari Nagusiak, hartu zuen hitza. “2014a urte berezia” izan behar dela esanez hasi zen eta EPPKko ordezkariak azken erabakien berri eman ezin izan arren, Ainhoak ziurtatu zuen “gai honek LABen agendan” egoten jarraituko duela. “Kolektiboak egindako azken urratsa garrantzitsutzat eta batez ere determinantetzat” jo du, “ibilbide propioa markatu dutelako, gaurko egoeraren aurrean soluzio bidean jartzen gaituena”. Presoetaz hitz egiterakoan, aipamen berezia izan zuen urteetako sufrimenduaren ostean, 197/2006 doktrina indargabetu eta kondena aspaldi beterik izan arren, kalera irtendako hainbat lagunen kasua. Horrekin batera, aldizkari honetako zuzendaria izandako Teresa Toda Iglesia berriro ere LABeko militantziarekin batera izan genuen asanbladan. Todak, besar-
kada haundi bat eman nahi izan zien urte hauetan bere ondoan egon direnei eta aipamen berezi bat egin zien hainbeste postal bidali dizkion Igor Urrutikoetxeari eta Rafa Diez Usabiagari. Horrez gain, dispertsioak suposatzen duen kostua eta sufrimendua salatu zituen, baita zein garrantzitsua den harremanari eustea azpimarratu ere eta dispertsioaren kontra borrokatzera dei egin zuen . Honi guztiari Etxaidek “presoen auzian akordio berriak bultzatzea” beharrezkoa dela gehitu zion, “hala eskatu zuten euskal herritarrek urtarrilaren 11an eta bide horretan aurrera egin behar dugu”. Arlo sozialari dagokionean, Ainhoa Etxaidek bere kezka azaldu zuen: “2014. urtea bortitza izango da langileentzat”. Inboluzio honi aurre egiten jarraitu behar dugu orain arte bezala, negoziazio kolektiboarekin egiten ari garen bezala. “Enpresetara goaz, aldaketaren iturria hori izan dadin borrokatzera” aldarrikatu zuen. Mobilizazio soziala ere ezinbestekotzat jo zuen eta karta sozialaren adibidea aipatu: 70 herri Euskal Herria nolakoa izatea nahi dugun eztabaidatzen eta krisi honek eskatzen duen akordio soziala eskuan izan dezagun. Eta amaitzeko, prozesua azkartzeko aliantzak eraikitzearen garrantzia azpimarratu zuen, alde batetik “gehiengo sindikalak mahai gainean dauden gaien aurrean jarrera adostea beharrezkoa da”, baina, horrez gain, prozesuak motorra izan dezan, “ezker abertzale indartsua behar dugu”. “Mugimendua gara, Euskal Herria aldatzea lortuko duen mugimendua” aldarrikatuz amaitu zuen.
elkarrizketa
Jabi Garnika
Jabi Garnika: LABeko Idazkari Nagusiaren Ondokoa
“Prozesu politiko honetan jendartearen papera, bultzada eta dinamizazioa oso garrantzitsuak izango dira, bestela aurreko arazo antzekoekin topatuko gara” 10>11 Estrasburgok 197/2006 dotrinaren inguruan emandako ebazpenak, Bilboko manifestazioaren debekuak, batzuen ta besteen arteko aliantzek, prozesuaren inguruko zurrumurruek titular askorako eman dute Euskal Herriko zein kanpoko medioetan. Iraultzenek gai hauen guztien inguruan LABeko Idazkari Nagusiaren Ondokoa den Jabi Garnikarekin hitz egiteko parada izan du. Azken aldian izandako gertakari garrantzitsua izan da Estrasburgok agerian utzi izana Espainiar Estatuak egin dituen injustiziak. Zer deritzo LABek, bai ebazpenaz eta bai horren aurrean Estatuak hartutako jarreraz?
Bigarrenetik hasiko naiz, Estatuaren jarrerari buruz. Nik uste dut kezkatzekoa dela. Ez bakarrik ebazpen honekin, azken urteetan ikusten ari gara gatazkaren konponbidearekiko, Euskal Herrian dagoen prozesu politikoarekiko eta sozialki dagoen dinamikarekiko inboluzio etengabearen aurrean gaudela. Azken asteetan ere ikusten ari gara —adibidez abortoaren legea dela eta— atzera bueltatzen ari garela, hamarkadetan lortutako eskubideak pikutara doaz.
“Estrasburgok Estatu espainola zigortu du, adierazten du sortu dituzten legeek beren muga dituztela” “Bake prozesuan eta batez ere konponbiderako bidean presoena punto determinantea da ”
197/2006 dotrinarekin argi eta garbi gertatu da: Estrasburgoko ebazpenak aukera eman zezakeen Estatu espainolean bestelako espetxe politika bat egiteko, baina bide hori hartu beharrean, gehiago lerrokatu da lehen aipatutako inboluzioan, biktimen paperari sekulako garrantzia, protagonismo eta zentralitatea emanik. Bide horretatik gauzak egitea oso zaila da. Ebazpenak azken batean Estatu espainola zigortu du, adierazten du sortu dituzten legeek beren mugak dituztela. Hasieratik Euskal Herrian ikusten zen 197/2006 dotrina lege berezi bat zela eta bide horretatik mendekua zetorrela. Ebazpenak bidea ireki beharko luke dauden ezohiko legealdiak aztertzeko eta berkokatzeko. Bestaldetik, argi eta garbi dago poztasuna ekarri duela baldintza horretan zeuden hainbat kide kalean daudelako momentu honetan. Ebazpen hau positiboa izan arren, presoen egoerak oso larria izaten jarraitzen du. Bake prozesua zertan den momentu honetan adierazten du?
Bai. Nik uste dut denok kontziente garela momentu
“Presoek bultzada eman diote prozesuari, baieztatu dute bide horrekin bat egiten dutela”
honetan bake prozesuan eta batez ere konponbiderako bidean presoena puntu determinantea dela. Estatu espainola horretan tematzen ari da, presoen egoerarekin ez ezik, presoen inguruan mugitzen den dinamika oro ere zigortzen ari baita. Hor daude Herriraren kontrako sarekada eta bitartekarien kontrakoa, urtarrilaren 11ko manifaren debekua... Denok dakigu gai honek zentralitatea duela, Estatu espainolak ere badaki eta horregatik irmo mantendu nahi du, inolako pausurik egin gabe eta, okerrago dena,
Euskal Herrian presoen inguruan sortzen ari den olatua oztopatzen saiatzen da. Oztopoak oztopo presoen kolektiboaren inplikazioa ukaezina da, hor dago egindako adierazpena.
Adierazpena prozesuarekiko bultzada handia izan da. Hori hala ikusi da eta hala baloratu da, ezker abertzalearen ahotan ez ezik, beste eragile asko eta askorenetan ere bai. Ausartuko nintzateke esatera
PPren barruan ere barrenak mugitu dituela nahiz eta itxura eta printzipioak mantendu. Presoek bultzada eman diote, baieztatu dute bide horrekin bat egiten dutela eta egon zitezkeen duda guztiak uxatu dituzte. Orain falta da presoek prozesu horretan era aktiboan nola har dezaketen parte zehaztea. Honen ondoren, Espainiar Gobernuak beste atxiloketa batzuk eta manifestatzeko debekuaz erantzun du. Zer irakurketa egin dezakegu?
Lehen aipatu bezala, Gobernuak jarraitzen du presoen afera desataskatu gabe. Uste dut momentu honetan beraiek ere bide orria izan badutela, baina •••
elkarrizketa
Jabi Garnika
gauzak argiago izan arte ez dutela fitxa hori mugituko. Hori da problema momentu honetan. Euskal Herriak hain ongi egin izan duen bezala, beste eraso batzuen aurrean berriro ere indarrez erantzuten jakin du. Batzuek indarra kendu nahi izan badiote ere, Bilboko aldarria argia izan zen.
Bai. Denok pentsatzen genuen iazkoarekin edo duela bi urtekoarekin goia jo genuela baina aurtengo Bilboko manifestazioa beste erakustaldi bat izan zen. Alde batetik, manifestazio honetan haserrea somatzen zen Estatu espainolak presoekiko daraman politikekiko, baina, beste aldetik, jende askorentzat agente politiko eta sindikalen inplikazioak itxaropen argi txiki bat pizteko balio izan zuen. Nik uste dut manifa horrek balio izan zuela, alde batetik, Estatu espainolari atentzioa egiteko presoen gaiari dagokionean, baina horretaz gain, hemen prozesuari bidea ireki
12>13
“Ezin da prozesu politiko bat abordatu 500 preso daudenean Estatu espainol eta frantseseko kartzeletan� “Euskal biztanleriak modu positiboan baloratzen du abertzaleen arteko elkarlana�
behar zaiola, Euskal Herrian gauzak beste modu batera artikulatu behar ditugula eta aliantzak beste modu batera egin daitezkeela ere esan nahi izan du. Bilboko manifestazioa EAJk ere deitu izana ilusioa piztu zuen euskal herritarren artean. Zelan baloratzen duzu pausu hori?
Nik uste dut jende askorentzat hori dela gustuko bidea eta uste dut gainera ez dela kasualitatea inkesta askotan behin eta berriro aipatzea Euskal Herriko biztanleriak modu oso positiboan baloratzen dituela abertzaleen arteko aliantzak eta elkarlanak. Egia da arlo politikoan PNV beste lerro batetik ari dela zenbait arlotan, baina manifa horretan ikusi zen jendeak egoera hori saritu edo, behintzat, txalotzen duela. Ortuzarrek bere momentuan esan bezala, ezin gara fronteen jokoan sartu. Garrantzitsuena da nola egiten ditugun urratsak Euskal Herrian dagoen prozesuarekiko arlo sozialaren babes osoaz eta, ildo horretatik, nola indartzen den bide hori. Momentu honetan hori da funtsezkoa. Eta nik uste dut Euskal Herriko jendartean itxaropentsu edo gogoz espero duten egoera dela eta zentzu horretan alderdi politikoen apustua oso garbia izan beharko lukeela datozen aste, hilabete eta urteetarako. LABen inplikazioa bake prozesuan erabatekoa da, hitzordu garrantzitsuetan zein txikietan egon da sindikatua. Bilboko manifestazioaren ondoren indarrak bikoiztuko ditu sindikatuak?
Gure inplikazioa beti izan da erabatekoa. Sindikatuaren inplikazioak segituko du eta nik uste dut zentzu honetan bi alde bereiztu behar direla: alde batetik, agente politikoen protagonismoa momentu hauetan eta, bestetik, hor arlo sindikaletik aurrera eraman dezakegun dinamika guztia. Hau da, egia da protagonismoa alderdi politikoetan kokatzen dela baina horrek ez du esan nahi sindikalismoa edo LABen papera bigarren maila batean geratuko
denik. Nik uste dut hor alderdi politikoekin egon daitezkeen dinamiketaz gain, dinamika horien jarraipena eta lan mundura eramatea aztetu behar dugula sindikalismotik —LAB bakarrik edo beste batzuekin, guk uste dugu momentu honek eskatzen duela ezinbestez beste batzuekin lan egitea—, zer egin dezakegun momentu honetan dauden dinamikak (presoena, gure esku dago...) indartzeko eta lan mundura eramateko era natural batean jendea dinamika horien parte senti dadin. Beraz, LAB prest dago inplikatzeko konponbidea eta bakea eraikitzeko behar den lankidetza nagusitu dadin.
Lehen esan bezala sindikalismoaren rola afera honetan ez da protagonismoa edo zentralitatea hartu behar duena, baina guk garrantzia handia daukagu beste arlo batzuetan sortzen diren akordioak edo hartzen diren konpromisoen inguruan gehiengo sindikal eta sozial bat eraikitzeko. Manifa baten deialdian edo ekimen baten diseinuan parte hartzeko ez ezik, sozializazio prozesuan sindikalismoak sekulako garrantzia dauka. Askotan aztertu izan dugu beste prozesu batzuetan arlo sozialak kale egin duela, nolabait indar guztiak prozesu horietan lanean ari ziren agente politikoetan delegatu ziren. Hori ikasita, prozesu politiko honetan argi eta garbi dago jendartearen papera, bultzada eta dinamizazioa oso garrantzitsua izango direla. Ikusten ari gara PPren inboluzio horretan ez dagoela inolako gogoetarik prozesu bilateral batean kokatzeko, gauzak horrela euskal jendarteak hartu du bandera hori eta horrek esan nahi du protagonismoa ez dela soilik arlderdi politikoena, baizik eta jendarte osoarena edo bestela berriro aurreko arazo antzekoekin topatuko gara. Orain, gatazkaren konponbidea blokeaturik dago; burujabetza prozesua bultzatzeko, erabakitzeko eskubidea behingoz eskuratzea bultzatzeko, pausuak egitea horretan ere lagunduko luke? zein izango litzateke gakoa?
Egoera desblokeatzeko, momentu honetan gauza des-
“Frente politiko, sozial, sindikal bat artikulatu behar da� berdinak daude. Bat zentrala, eta lehen aipatu dudana: presoen afera. Ezin da abordatu prozesu politiko bat, normalizazio prozesu bat momentu honetan 500 preso daudenean Estatu espainol eta frantseseko kartzeletan. Puntu horrek zentralitatea hartu behar du, berme batzuk eman behar dira presoen afera konponbidearen norabidean kokatzeko, hau da, dispertsioarekin amaitzea, gaixo daudenak eta adinekoak kalera ateratzea... Ikusi beharko da ere nola bermatzen dugun bai presoak eta bai iheslariak ere prosezu honetan parte hartzea. Hori sindikatuarentzat lerro garrantzitsu bat da kurtso honetarako. Honetaz gain, bada herri sentimendua egiten duten dinamiken inguruko aktibazio bat, adibidez gure esku dago dinamika. Jendea puntu ilusionante batean kokatzen ari da dinamika horretako partaide
sentitzen garelako, ez da goi mailan diseinatutako dinamika baizik eta norbanakakoen dinamika eta norbanakako horiek parte dira eta indartzen dute dinamika hori. Orduan, aurrera begira, horrelako prozesu batean jendearen partehartzea ezinbestekoa izango da eta dinamika pizgarriak diren horiek bultzatu behar dira, hori da momentu honetan Euskal Herriko jendarteak faltan botatzen duena eta behar bada momentu honetan aktibazio horretan datza apustuak. Euskal Herrian trantsizio bat burutu behar dugu. Trantsizio hori posible izan dadin zein da Euskal Herriko eragileen zeregina?
Nire ustez zeregin nagusia da euskal jendarteak argi izatea bere etorkizuna erabakitzeko eskubidea izango duela eta erabakitzen duenaren jabe izango dela. Jendarteak Estatutik ezer askorik ez duela espero, zabaltzen ari den ideia da gu izan behar garela gauzak mugitzen ditugunak, jendartea aktiboa izan behar da, jendartea izan behar da dinamika guztia bultzatzen duena. Eta kasu horretan garrantzitsuena da eragile sozial eta politikoek dinamika horri babesa ematea momentu guztietan erasoak etorriko baitira leku guztietatik, behin eta berriro. Nolabait frente politiko, sozial, sindikal bat artikulatu behar da euskal jendarteari babesa emango diona.
VS.
Individual VERSUS Colectiva
Aunque quieran hacer creer lo contrario Adegi no ha propuesto nada nuevo. La patronal solamente quiere avanzar hacia la desregularización de las relaciones laborales porque les permitirá hacer y deshacer mientras que la mayoria de la población sufre las consecuencias.
Es rotundamente falso que en Adegi pretendamos imponer un modelo de relaciones individualizadas. No entendisteis bien lo que nuestro presidente, Guibelalde, quiso decir con “interlocución directa con las personas de nuestras empresas”. Lo que queremos es promover una nueva cultura empresarial, basada en “el acuerdo, el compromiso, la trasparencia”. ¡Adegi trae la “revolución”!
diote... <14
Se trata de una tercera vía, “complementaria con la negociación colectiva”. Podemos seguir negociando, a ser posible a la baja, que ya sabemos que tendremos sindicatos dispuestos a firmar lo que les pongamos por delante. Ellos también necesitan su txokito. Y después, en las empresas, ya seguiremos la “tercera vía”, vamos, que ya veremos por dónde nos pasamos lo firmado. Porque, como todo el mundo sabe y le hemos dicho a todas nuestras empresas, las condiciones recogidas en un convenio “no constituyen derechos adquiridos”. Que vayan subiendo uno por uno al despacho y allí ya nos apañaremos, a uno cinco, a otro cuatro y medio y al otro tres. Uno 50 horas más y otro que haga las funciones de tres. ¿Que alguien no está de acuerdo? Pues con todo nuestro compromiso y con toda nuestra trasparencia y participación, le enseñamos dónde está la puerta. Que estamos en un cambio de época y esta época tiene que ser nuestra. El Gobierno Vasco sí que lo entiende. Ése es el modelo de relaciones “propio, avanzado y moderno” que defiende Tapia, “impulsa la comunicación”. Como ella misma dice, la propuesta de Adegi debe ser contextualizada en un momento de bloqueo de las relaciones laborales, bloqueo del que son culpables los sindicatos que, además, con su conflictividad laboral, no están haciendo más que destruir empleo y llevar a este país a la ruina. No quieren aumentar la competitividad de nuestras empresas, que, como todo el mundo sabe, se fundamenta en aumentar la productividad y bajar los sueldos. Es que son de un insolidario...
diogu...
El nuevo modelo de Adegi es, realmente, una fórmula tan antigua que es anterior a cualquier regulación laboral. Eso sí, disfrazada de buenismo y con palabras biensonantes.
El bloqueo en la negociación colectiva no es nada nuevo, ni ha empezado con la crisis. Si hay que contextualizar por qué viene la propuesta de Adegi ahora y en lo que se fundamenta, la razón es clara: la crisis es la excusa y el momento propicio. Con la reforma laboral en la mano, la correlación de fuerzas se ha escorado totalemente a su favor. Unas relaciones laborales completamente desregularizadas donde la patronal hace y deshace a su antojo, con una visión cortoplacista, destruye empleo directamente, bien mediante despidos bien mediante alargamiento de jornadas, y destruye empleo de manera indirecta, ya que el empobrecimiento de la mayoría de la población repercute en otros sectores como, por ejemplo, el comercio o la hostelería. El modelo de relaciones laborales está estrechamente ligado con el modelo económico y social que queremos para Euskal Herria. No es un problema estrictamente laboral, es un problema político. Un modelo como el que defiende la patronal, no es avanzado ni moderno, no trae consigo más que empobrecimiento. Los gobiernos de Euskal Herria deben decidir qué tipo de modelo económico y social quieren para nuestro pueblo. Si dejan hacer a la patronal, conseguirán un modelo basado en la pobreza y desde el que será imposible reactivación económica alguna. La competitividad no se consigue bajando salarios, sino invirtiendo en valor añadido. Además, es mentira que exista un problema de productividad, ya que Euskal Herria ocupa el tercer puesto a nivel europeo, muy por encima de Francia o Alemania. Un nuevo modelo de relaciones laborales debe estar fundamentado en tres pilares básicos: su prioridad debe ser el empleo, debe estar basado en el acuerdo entre las partes y debe constituir un ejercicio político democrático. Sobre estas tres bases defenderá, luchará y hará su propuesta LAB.
errepor gaia
Por un modelo
15>
que defienda el empleo digno Las medidas que se han adoptado han estado dirigidas a allanar el camino a la patronal con el único objetivo de atacar las condiciones laborales para seguir manteniendo su cota de beneficio. El último episodio, la reforma del 2012, brindó la posibilidad de no cumplir los convenios apostando por el arbitraje obligatorio. LAB cree que el arbitraje obligatorio ataca la esencia de la negociación colectiva, por ello se posicionó en contra y seguirá sin dar cobertura a cualquier órgano cuya única utilidad sea la de empeorar condiciones y destruir empleo.
La patronal no conforme con todo lo que obtiene vía reformas laborales, quiere más y más. Quienes que diseñan las políticas y que han estado este pasado 3 de marzo en la cumbre económica de Bilbo avalan totalmente esta estrategia. Ya se oyen voces sobre la necesidad de una segunda reforma laboral y de moderar aún más los salarios. La patronal se siente protegida por los gobiernos y cada vez se presenta más agresiva. Como ejemplo, ahí está el “nuevo” modelo de relaciones laborales que quiere imponer Adegi. Además, el debate sobre los costes laborales se está llevando a cabo de una manera muy parcial e interesada. Tenemos que tener claro que esta situación no cambiará congelan- •••
errepor gaia
Eñaut Aramendi - Secrétaire d’Ipar Euskal Herria Dans quelle phase se situe la négociation collective à Ipar Euskal Herria ? Actuellement, il n'existe aucune reconnaissance locale en matière de droit social via les conventions collectives. Toutes les conventions collectives applicables sont négociées à Paris et ne prennent pas en compte les spécificités de notre territoire. Depuis quelques mois, un débat institutionnel s'est amorcé au Pays Basque. En mai 2012, LAB annonçait publiquement son axe de travail Bertan Erabaki parce qu'il nous paraissait plus que normal en tant que syndicat du Pays Basque de lutter en faveur de la négociation collective à l'échelle de notre territoire, Dans ce sens, quel travail LAB est-il en train de réaliser ? C'est pour répondre à ce manque que LAB a, depuis 2012, ouvert un axe de travail Bertan Erabaki qui reprend deux revendications majeures : la création d'un espace socio-économique permanent et un espace ouvert à la négociation collective. Parce qu'une grande partie des personnes salariées du secteur public sont rattachées à une collectivité, LAB travaille aux cotés d'autres acteurs du Pays Basque, à la création d'une Collectivité Territoriale à Statut Particulier. Cette reconnaissance pourrait nous permettre de rapprocher le lieu de négociation àu Pays Basque. Pour les personnes salariées du privé, qui dépendent des conventions collectives signées à Paris, il existe une alternative possible définie par le code du travail qui est la « Commission Paritaire Locale ». Cette dernière doit rester un objectif à atteindre dans l'attente de créer un jour des conventions collectives à l'échelle de l'ensemble du Pays Basque. Quels sont les objectifs de LAB pour les mois à venir ? Pour les mois qui arrivent, nous devrons donc appuyer un peu plus dans le débat institutionnel et surveiller de très près les évolutions possibles pour notre territoire. Nous devrons également poursuivre le travail engagé au sein du Conseil de Développement via le chantier des "mutations socio-économiques" afin d'amener progressivement cet outil vers la « Commission Paritaire Locale » qui nous aidera à la construction de négociations collectives à notre échelle, le Pays Basque.
do los salarios durante un Los últimos datos muestran que al par de años, las pretensiones patronales son de mayor finalizar 2013, en la CAV el 60,3% de calado. Los datos muestran que las personas trabajadoras tenían el reparto de la riqueza es cada vez más desigual y que pendiente renovar su convenio el peso de los salarios en el PIB es cada vez menor mientras que las ganancias jadoras tenían pendiente renovar su convenio. siguen creciendo. En concreto, entre el 2008 y 2012 en la CAV el Producto Interior Bruto disminuyó en un 3,9% y en Nafarroa un 2,7%. CCOO abre camino a la patronal Durante el mismo periodo, los salarios se reduEn este contexto, CCOO plantea que cedajeron en un 9,24 % en la CAV y un 7,68% en mos en nuestros objetivos haciendo un acuerdo Nafarroa. Los beneficios brutos de las emprea la medida de la patronal y renunciando a la sas, en cambio, crecían en un 0,93% y un 2,13% confrontación. Ante esto LAB considera que se respectivamente. Según los datos de la EPA deben defender todos los marcos de negocia(Encuesta de Población Activa) entre los años ción y unos contenidos mínimos. Proponen 2008 y 2013 desaparecieron 203.000 puestos de también un acuerdo intersectorial que incluye empleo, esto significa que las empresas han los puntos que han bloqueado estos dos acuerobtenido más beneficios empleando a un dos hasta hoy (arbitraje y salario). Desaparece la menor numero de personas. Además, los últireferencia del IPC en los salarios y abre la puermos datos del CRL muestran que al finalizar ta de par en par a las congelaciones que desea 2013, en la CAV el 60,3% de la personas trabala patronal. En lugar de estar pensando en
enfrentarse con la patronal, parece ser, que una vez más, quieren ofrecerle esa paz social que tanto necesita. Para ello no descartan firmar acuerdos en minoría. Estrategia a la que se sumaría UGT sin mayor problema y que no disgusta a CONFEBASK. Que una minoría sindical se otorgue la mayoría es un ataque claro contra las reglas de juego de la negociación colectiva y encima para avalar a la patronal en su estrategia. CONFEBASK sueña con implantar el modelo español y navarro de concertación en la CAV. Modelo de concertación que han demostrado los datos del desempleo, reducción salarial y recorte de derechos, no es beneficioso para la clase trabajadora. A CONFEBASK le resulta imposible que una mayoría avale esa estrategia, es por ello que ahora parece que va a abrir la puerta a los acuerdos en minoría, para intentar beneficiar a CCOOUGT. Pero va incluso más allá, y solicita el voto en las elecciones sindicales para ambos sindicatos En caso de que opten por esa vía, entendemos que tiene que ser una opción que debe recibir un voto de castigo en las elecciones.
Una solución integral Resumiendo, la reforma ha dejado un modelo de relaciones laborales donde el desempleo y la precariedad son la norma. La desregulación es tal que la negociación colectiva cada vez ofrece menos oportunidades para hacer frente a estas rebajas; además, cada vez son más los colectivos que han quedado fuera de este marco. Por ello, LAB busca una solución integral: el modelo de relaciones laborales debe cambiarse en su totalidad. Debemos construir un nuevo modelo que responda a las características propias de nuestro país y debemos tener la oportunidad de poder decidir cómo tiene que ser ese nuevo modelo. Un modelo que democratice las relaciones laborales, basándose en el acuerdo y no en la unilateralidad patronal; un modelo que garantice empleo y salarios dignos a todos los colectivos; un modelo en el que exista el derecho a la negociación colectiva, entre otras cuestiones. Por todo ello, LAB, por un lado, seguirá haciendo frente a las pretensiones patronales, confrontando en los centros de trabajo y en la calle; y por otro, seguiremos interpelando a la clase política para que adopte decisiones necesarias para construir un nuevo modelo de relaciones laborales.
“BORROKA KOLEKTIBOA IZAN DA, DENOK BIDE BERA HARTU DUGU” Langileen egunerokoan ohiko bilakatu dira mehatxuak. Hau gutxi balitz erreformak esku artean izanik patronalarentzat inoiz baino errazagoa da mehatxu hauek errealitate egitea. Egoera oztopatzeko langileei aukera bakarra geratzen zaie, elkartu eta denak batera borroka egitea. Horren adibide dira Villavesa hiri garraioko langileek eta Unipapel enpresako plantilak aurrera eramandako borrokak. Beren esperientzia kontatu digute Arturo Noain Villavesako delegatuak eta Pello de la Cruz eta Irantzu Arratibel Unipapeleko ordezkariek. Erreformen babesarekin, Villabesaren kasuan, edo bestelako sal-erosketak tarteko, Unipapel enpresan gertatu den bezala, langileen lan baldintzak, baita lana bera ere kolokan geratu ziren. Arturo Noainek azaldu zuenez, enpresak hitzarmena aplikatzeari uzteko asmoa erakutsi zuen eta soldatak %10 jeistea “proposatu”. Egoera honen aurrean, langileek akordio batera iristeko hainbat saiakera egin arren, “enpresak ez zuen negoziatzeko inongo borondaterik, eta are okerragoa dena, negoziazioetan aurre joan ahala enpresaren proposamenak geroz eta kaskarragoak ziren”. Unipapeleko langileen bizipena ezberdina izan zen, Pello de la Cruzek gogoratu zuen langileek “kanpotik” jakin zutela Unipapeleko produkzioko hiru enpresak saldu egin zirela, eta denborak, zituzten susmoak egiaztatu zituen, “hemengo produkzioaren zati nagusia Logroñora eramateko asmoa zutenez, honek enpresaren itxiera ekarriko zuen”. Erasoa edozein izanda ere, langileen erantzuna berehalakoa eta irmoa izan zen. Villavesan, negoziazioek ez zutela akordio bat lortzeko aukerarik eman ikusirik, greba mugagabean hasi ziren, honen helburua “eros ahalmena mantendu eta hitzarmena erreformaren aurrean blindatzea” zen. Unipapeleko langileek, beren aldetik, hasi zuten greba bertan behera uzteko bi baldintza betetzea eskatzen zioten zuzendaritzari “bi urtez produkzioa Logroñora ez eramateko konpromisoa eta soldatak mantentzea”. Langileak momentu bakar batean ere ez zirela “kikildu” dio harrotasunez Irantzu Arratibelek, are gehiago, “produkzioa ateratzen saiatu zirenean, enpresak hanka sartu zuen, Ertzainek gure kontra erabilitako indarkeriaren aurrean kemena erakutsi genuen eta indar erakustaldi horrek eserrarazi zituen”. Hain zuzen ere, Unipapeleko ordezkariek bi egun geroago aurreakordio bat izenpetu zuten. Beren aldetik, Villabesako grebaren amaiera gazi-gozoa izan da, alde batetik Noainek argi du “borrokak balio” duela, lortutako akordiora iristeko “enpresak asko utzi du bidean”, baina aldi berean kontziente da aurrera egiteko indar nahikoa egon arren “eros ahalmenari uko egin” zaiola. Enpresa bateko zein bestekoak bat datoz borrokaren balioa azpimarratzerako orduan, baina borroka bera baino, honen gestioa eta elkarlana nabarmendu dituzte. Arratibelen ustez “gatazka kolektiboa izan da, denok bide bera hartu dugu” eta iritzi berekoa da Arturo Noain, honen hitzetan “plantilak batera egin du aurrera”.
17>
gogoan izan Gure gorputza, gure territorioa egunero da kolpatua, ukatua eta jazarria. Baina emakumeok, feministok, gure gorputzetan erabakitzeko eskubidea izan dezagun borrokatzen, jarduten, amesten jarraitzen dugu egunero. 18>19 Gure territorioan aske, libre bizi nahi dugu! Gure gorputzetan aske, gure bizitzetan, bizi tokian, lurrean, herrialdean aske. Lege arrotzei muzin egin, eta gure herrian, emakumeok aske bizi gaitezen baldintzak jorratzen segi behar dugu. Bilgune Feminista
AGEN
ERABAKITZEKO ESKUBIDEA DUGULAKO Euskal Herrian erabakitzeko eskubidearen aldeko Gure esku dago dinamika 2013ko ekainaren 8an hasi zen. Herri dinamika honek euskaldunon erabakitzeko eskubidearen alde herri aktibazioa eta atxikimendua lortzea du xede. Jendartean dagoen beharrari abagunea eman, eta honen zilegitasuna bultzatu nahi du dinamikak, erabakitzeko eskubidea gauzatuz. Herriz herri, sektorez sektore eta nazioz nazioko aktibazioaren ondorioz, 2014ko ekainaren 8an Durango eta Iruñea elkartuko dituen gizakatea gauzatu nahi dute, 123 kilometrokoa, 50.000 lagunek osatuko dutena. Martxoaren 29an Bilboko La Casillan ekitaldi bat burutuko da eta udazkenean topaketa jendetsu baten deialdia egin nahi da, ordurarte egindako guztiaren balantze bat egiteko helburuaz.
KARTA SOZIALA, GELTOKI BERRI BAT Karta Sozialak gure eredu propioaren alde borrokatzeko tresna izateko xedea du. Sindikatua beste eragile askorekin batera tresna hau sortzeko prozesuan murgilduta ibili da. Herritik eta herriarentzako tresna sortu nahi zen, erreala eta erabilgarria. Hilabeteetako lanaren ostean eta geltoki ezberdinetatik pasa ondoren, lehen fasearen azken txanpara iritsi gara. Apirilaren 5ean Atarrabiako Kultur etxean egingo den batzarrean herriz herri jasotako ekarpenak kudeatzeko irizpideak finkatuko dira eta karta eskutan izanda, aurrera begirako estrategia eztabaidatuko da. Handik hilabete eta erdira, maiatzaren 31an hain zuzen ere, Euskal Herriko Eskubide Sozialen Karta aurkeztuko da bere osotasunean eta handik aurrerako estrategia finkatuko da. Honela etapa bati amaiera eman eta aurrera begirako erronkei ekingo diegu.
CITA EN EL ABERRI EGUNA Independentistak celebrará el próximo día 20 de abril en Iruñea un Aberri Eguna "plural y participativo, abierto a los independentistas de todas las sensibilidades". Aprovecharán esta cita para que los "independentistas vascos unidos" puedan mostrar "ante el mundo" sus "deseos" y su "fuerza". Un mes antes, el 15 de marzo, la Red Independetistak aprobó su plan estratégico para 2014-2016. Esta red ha cumplido cuatro años. Comenzaron su andadura el 21 de febrero de 2010 con la presentación de la declaración “Ari gara”, y ha llegado el momento de hacer balance del trabajo desarrollado y de planificar la actividad para los próximos años. Ante la grave situación económica y social que estamos sufriendo, son cada vez más las personas que ven que la independencia es el único camino posible para construir un futuro distinto.
DA URRATS AUSARTAK BABESTUZ Euskal Iheslari Politikoen Kolektiboak Euskal Herrian abiatu den fase historiko berriari ekarpen garrantzitsua egiteko prest agertu da. Euskal preso Politikoen Kolektiboak egin bezala, Estatuak bere blokeo jarre28 DE ABRIL, UN DÍA PARA DENUNCIAR La precariedad, la subcontratación en cadena, la temporalidad, etc. Son realidades que afectan a nuestra salud . Los Gobiernos entretanto sigen haciendo reformas como el último anteproyecto conocido como el “Anteproyecto de Ley de Mutuas” que ahonda en el desmantelamiento del sistema público dejando a la clase trabajadora sin protección. En el Sindicato LAB, tenemos claro que la movilización y la lucha son las únicas armas que tenemos para avanzar en la construcción de otro modelo, modelo en el que la salud y la vida de la clase trabajadora sea el elemento principal. Por todo ello, el 28 de abril, día Internacional de la Seguridad y la Salud en el Trabajo, el sindicato realizará asambleas con los delegados y delegadas así como movilizaciones en las comarcas.
ran hartzen duela indarra eta, beraz, blokeo hori apurtzea gakoa dela hausnartuta, aldebakartasuneko ekimenaz egingo diote aurre. Urrats ausartak egiteko tenorea dela deliberatu dute eta horrela izango da. Baina jakin badakigu konponbiderantz bideratutako urrats ARP
bakoitzaren ostean, Estatuaren erantzuna ere badatorrela. Honi aurre egiteko, Euskal Herriko eragile ezberdinen jarrerak aldarazteko eta konponbide prozesuan aurrera egin ahal izateko herriaren protagonismoa, babesa, presioa, borroka dira gakoa. Beraz, ekin lanari, lantokiz lantoki, herriz herri!
DENBORAK ESANA...
<20
“Oso latza izan da” Madrildik iritsi zen albistea, 1981eko otsailaren 4an: ustezko bi ETA kide atxilotu zituzten. Hurrengo egunetan jakin zen gertatutakoaren berri, ETA militarreko ustezko lau kide autoan zihoazela Espainiako Poliziak geldiarazi zituen eta auto barrukoak lasterka ihes joan ziren. Isidro Etxabe balaz zauritu zuten, Joxe Arregi Izagirre erori egin zen eta buruan kolpea hartu zuen. Zizurkilgo 30 urteko gizona atxilo eraman zuten eta handik bederatzi egunetara hil zen Carabanchelgo espetxe ospitalean. Denborak agerian utzi zigun egun haietan gertatutakoa. Espainiako Poliziaren Segurtasunerako Zuzendaritza nagusian eduki zuten bederatzi egunez Joxe Arregi, eta handik Carabanchelgo espetxe ospitalera eraman zuten. Hilzorian zegoen. “Hematoma periorbitalak eta isuria eskuineko begian. Hainbat hematoma eskuineko sorbaldan, baita bi hanka eta besoen barruko aldean; ubeldura handiak bi ipurmasailetan, bigarren graduko erredurak bi oinazpietan. Burua nahastuta, arnasa hartu ezinik, sabelean min lausoa eta bronkopneumonia, birika bat likidoz beteta” zioen espetxeko erietxean egin zioten azterketa medikoak. Bederatzi eguneko inkomunikazio ostean “birrinduta iritsi da”, funtzionario baten hitzetan. Egoeraren larritasunak behartuta ospital zibil batera eramatea erabaki zuten baina bidean hil zen 1981eko otsailaren 13an. Ostiral batez hil zen. Asteburuan bisitan joan ziren senideen bitartez Iñaki Agirre Errazkin, Xose Lois Fernandez Gonzalez eta Lois Alonso Riveiro preso politikoek salaketa idazki bat atera ahal izan zuten larunbatean bertan, Arregirekin egin zituzten orduen berri emanez.
“Lehendabiziko begiratuan iruditu zitzaigun fisikoki txiki-txiki eginda zegoela” zioten presoek. Arregiren hitzak ere jaso zituzten bidalitako gutunean: “oso latza izan da”; “ barratik hainbatetan zintzilikatu ninduten oinetan kolpeak emanez, zerbaitekin erre ere egin zizkidaten, ez dakit zerekin; nire bular gainean saltoka ibili ziren; toki guztietan eman zizkidaten borrakadak, kolpeak eta ukabilkadak”; “uste diat hiltzekotan nagoela”... 1981eko otsailaren 16ko gauean Zizurkilgo hilerrian hartutako argazki batzuen bidez isilpean gorde nahi izan zutena publiko egin zen. Arratsaldeko ordu bateko hileta elizkizunaren ostean itxitako hilobia gauerdian berriz ireki zuten, gorpua atera, argazkiak atera eta dena amaitu ostean berriro ere zegoen bezala utzi zuten. Madrilgo prentsak isilarazi bazuen ere, torturaren zantzuak begi bistakoak ziren eta batzuen ausardiari esker lau haizetara zabaldu ziren. Tortura oso gutxitan azaleratzen den krimen bat da, argitzeko ahalegin gutxi egiten da eta horiek ezkutatzeko gezurrak bata bestearen atzetik etortzen dira. 33 urte pasatu dira eta egia jakin den arren — Santi Brouard medikuak bainuontzia egin ziotela baieztatu zuen— aitortza falta da oraindik ere. Arregiren inkomunikazio aldian gutxienez 73 poliziak hartu zuten parte, baina horietako bost baino ez zituzten atxilotu eta egin zen hirugarren epaiketetan soilik etorri zen kondena hauetako birentzat. Maribi Arregik, Joxe Arregiren arrebak, amorrua sentitu zuen ikustean lau hilabeteko espetxe zigorra jaso zutela eta bost egun besterik ez zituztela bete: “haien gezurrak gure egiak baino gehiago balio zuen”.
infoiraultzen Gida
Familia eta lan-bizitza Lan produktibo eta erreproduktiboaren arteko benetako banaketa ez dagoen bitartean, lanaldi partzialak, lanaldi murrizketa, eszedentziak eta bestelako neurri askoren ondorioa emakumea zainketa lanetaz arduratzea izango da. Honen ondorioz geroz eta prekarietate ekonomiko handiagoa pairatuko dute. Eredu hau aldatzeko konpromisoa eta neurri hauek familia eta laneko bizitza uztartzeko baliagarriak izatea guztion kontua da. Gida honetan modu laburrean jasotzen dugu familia eta laneko bizitzaren kontziliazioaren inguruan dagoen lan-legeria. Kontratuaren etenaldia amatasuna, haurdunaldian edo edoskitzaroan arriskua dagoelako lan-kontratuaren etendura, aitatasuna dela eta kontratuaren etendura, adingabeak eta senideak zaintzeko eszedentziak eta lanaldi murrizketa eta gizarte segurantzaren beste prestazioei buruzko informazioa jasotzen da.
Bideoak Lan Gatazkak Garai zailak dira langileentzat. Hau gutxi balitz erreformak esku artean izanik, patronalarentzat inoiz baino errazagoa da beren eredua inposatu eta langileen lan baldintzetan atzera egitea. Egoera
oztopatzeko langileei aukera bakarra geratzen zaie, elkartu eta denak batera borroka egitea. Horren adibide dira Villavesa hiri garraioko langileek eta Unipapel enpresako plantilak aurrera eramandako borrokak. Euren esperientzia kontatu digute Arturo Noain Villavesako delegatuak eta Pello de la Cruz eta Irantzu Arratibel Unipapeleko ordezkariek. Aldizkariko ale honetan (17.orrian) elkarrizketa hauen zertzeladatxo batzuk jasotzen dira. Delegatu hauen esanak bere osotasunean sindikatuko weborrian topatuko dituzu. Bi formatutan landu dira elkarrizketa hauek: alde batetik, bideo bat osatuz eta, bestetik, idatziz.
Txostena Nafarroako babes soziala LABek egindako azterlan batek erakutsi duenez, Errumanian eta herrialde baltikoetan baino ez dute Nafarroan baino BPGren portzentaia txikiagoa inbertitzen osasuna, desgaitasuna, biziraupena, familiahaurtzaroa, etxebizitza eta bazterketa sozialean. Pertsonako aberastasun gehien sortzen dituzten europar herrialdeetan, babes sozialeko sistema sendoak garatu dira. Nafarroa da arau horren salbuespena: sortutako aberastasuna handia izanagatik, babes sozialean inbertitutako aberastasun portzentaia Europar Batasuneko txikienetakoa da; Errumaniaren gainetik dago ozta-ozta.
Europako bataz bestekoa berdintzeko, Nafarroak %50 gehiago inbertitu beharko luke babes sozialean eta horrek hainbat egitasmori heltzea ahalbidetuko lioke, hala nola osasun sistema publikoaren hobekuntza, oinarrizko errenta, 03 urteko zikloaren doakotasuna, menpekotasunarekiko arreta bermatuko duen sare publikoa, 700 eurotik beherako pentsioak osagarritzea eta nafar herritargoaren bizi baldintzen hobekuntza nabarmena suposatuko lukeen abar luze bat.
Blog OSAEUS
OSAEUS osasungintza euskalduntzeko webgunea da. Egungo osasungintzako euskarararen egoera ikusirik, osasungintzan euskara lan hizkuntza eta zerbitzu hizkuntza bilakatzeko urrrats ugari egin behar dira. Bide horretan LAB sindikatuak ezinbestekoa ikusi du indarrak batzea osasungintza euskalduntzearen mesedetan. Testuinguru horretan kokatzen da osaseus web orria. Tresna honen bitartez langilegoan eta orohar jendartean, euskararen aldeko jarrera aktiboa bultzatu nahi da. OSAEUS web orrian osasungintzan euskararen normalkuntzarekin lotura duten gaien berri emango dugu, LABen azterketa eta ekimenez gain, normalizazioan
lagundu dezaketen dinamika, tresna eta azterketak ere bilduko dira. Lan tresna bat izatea da helburu, beraz, euskararen aldeko dinamikaren mesedetan LAB sindikatuak pertsona ororen esku martxan jartzen duen tresna da.
DBUS Oferta de trabajo Dbus, la compañia de autobuses de Donostia, actualizará la bolsa de trabajo para los siguientes puestos de trabajo: - Conductor-Perceptor Polivalente - Conductor-Perceptor Polivalente (Personas con discapacidad) - Limpieza- Repostaje - Limpieza- Repostaje (Personas con discapacidad) - Limpieza Marquesinas (Personas con discapacidad) - Mecanico Electricista Polivalente Entre los requisitos que se deben cumplir para poder realizar los examenes de acceso a los puestos de trabajo se ecuentran la de poseer el carnet D y el CAP (Certificado de Aptitud Profesional). En el caso de las personas con discapacidad deberan presentar un documento de la Diputacion que certifique una discapacidad del 33%. Para más información pueden acercarse a la sede de LAB de Gros o llamar al 943 45 86 40.
21>
tartea hartu DOCUMENTAL, “Asier ETA biok”
WEBGUNEA Ahotsa.info
Zuzendariak: Aitor Merino eta Amaia Merino.
<22
Asier Aranguren eta Aitor Merinoren adiskidetasunean sakontzen du filmak. Biak Iruñean hazi ziren 80. hamarkada korapilatsuan. Bakoitzaren bizimoduak aldendu zituen. Asier Aranguren, konpromiso politikoak horretara bultzatuta, ETAn sartu zen eta Aitor Merinok Madrilera jo zuen aktore izateko. Aranguren frantses estatuan atxilotu eta 8 urte egon zen kartzelan. 2010ean kalera atera zenean, Merinok euren adiskidetasunaren inguruko dokumentala osatzea erabaki zuen, zinema munduko bere lagun madrildarrei Asierrekin zuen harremana ulertarazteko. Aipatu ahaleginaren emaitza da Merino anai-arreben dokumentala, azken urteotako gertakariak aipatzen dira bertan, Aitor eta Asierren arteko adiskedetasunaren lekuko moduan, askotan umoretik jotzen duen kronika biziki pertsonalean. Nabarmentzekoa da Asier Arangurenen ezin izan zuela urtarrilaren 17ko estreinaldian izan, berriz ere atxilotua eta kartzeleratua izan baitzen EPPKko bitartekari-taldearen kontrako operazioan.
Euskal Herrian bestelako informazioa zabaldu nahi duten medioei ateak ixten zaizkio behin eta berriz. Espainiako Audientzia Nazionalak Ateak ireki ataria ixteko agindu ostean, haiek utzitako hutsunea bete nahian ahotsa.info izango da Nafarroako herri mugimenduen oihartzuna. Nafarroan oso une interesgarri eta erabakagarriak bizitzen ari dira, eta aldaketa gauzatzeko garrantzitsua da herri mugimenduari ahotsa ematea . Eragile sozial, politiko eta sindikalek aldaketa hori nolakoa izango den eta zeintzuk izan behar diren aldaketaren edukiak eguneroko lanarekin zehazten dituzte, eta ahotsa.infok horiek lau haizetara zabaldu nahi ditu. Auzolanean eraikitako komunikabidea da. Helburu nagusia Nafarroan eraldaketa sozial eta politikoa bultzatzen duten mugimendu sozialen borroka dinamikei oihartzuna ematea da eta bide horretan, Nafarroako eskubide urratze guztien berri emango dute.
1. Sindikatuko aurtengo erronka nagusia izango da 2. CCOOen proposamenak ____i bidea errazten dio 3. Nongoa zen Joxe Arregi, 1981ean torturatua hil zuten gaztea 4. Honela definitu zuen 2014. urtea langileentzat 5. Emakumeen nazioarteko eguna ospatzen da egun honetan 6. Webgune hau Nafarroako herri mugimenduen ohiartzuna izango da 7. Enpresa honetako langileek modu guztietako mobilizazioak egin dituzte lekualdatzearen kontra 8. Gatazkaren konponbidea desblokeatzeko gai honi heldu behar zaio 9. “Gure ____ dago” ekimenak zita garrantzitsua du ekainaren 8an 10. Delegatuen Asanbladan omenaldia egin zitzaion 11. Osasungintza euskalduntzeko orria martxan da 12. ____ hiri garraioko lengileek greba luzea egin zuten hitzarmenaren alde 13. Enpresa honetako langileek borroka bertan behera utzi dute akordio batera iritsi ondoren 14. FSMk arlo berria du
zure txokoa
✍✉✍✉✍✉✍✉ CLASE DE CONCIENCIA DE CLASE En mi empresa estamos en crisis. Somos 600 en frente de 10 que mandan (especialmente un par), quienes por su puesto no están en crisis. Yo les digo que hay que luchar y moverse, pero… De esos 600: algunos fueron reclutados por los 10 que mandan: les dan dinero o un pequeño poder, son unos 50. Son los representantes en el taller del orden, la policía laboral y encargadillos varios. O tecnócratas grises, aunque algunos van vestidos con colores porque dicen ser modernos y progres. Algunos declaran que a ellos ni les va ni les viene el asunto: ellos están bien. Son los tiburones, los reptiles, los zorros. Algunos ingenieros que construyen máquinas capaces de sustituirnos a todos. Unos pocos que se lucran de la vaca productiva que actúan como veterinarios. Otros son simples parásitos. Algunos dicen que para qué moverse si siempre ganan los mismos. Su frase favorita: “no vais a conseguir nada”. Son los nihilistas puros. Son unos 10. Son pocos, pero parecen tener mucha fuerza. Son tóxicos. Resignados y escépticos. Algunos se contagian enseguida de ellos. Bajan la moral de la gente. Son los aliados perfectos de una empresa. Algunos dicen que no tienen tiempo, que tienen hijos, que no saben, que…, en fin; algunos tienen una gran capacidad para tener un porqué: son unos 110. Los paralizados. Algunos dicen que pasan. Parecen empleados felices aunque a veces se sientan jodidos en el bolsillo y en su dignidad. Son unos 70. Unos cuantos dicen estar conformes con los postulados de la empresa y que “todos harías lo mismo si pudierais”. Se refieren a los privilegios y los sueldazos del grupo de los 10. Son los listos. Algunos son los pelotas. Son unos 90. Muchos dicen que no saben, que no entienden, que a lo mejor, la empresa hace lo que tiene que hacer. En ocasiones se quejan. De estos, unos cuantos se quejan en muchas ocasiones o están todo el día quejándose al de al lado, sobre todo si protesta ante la empresa, pero nunca a la empresa. Algunos parece como que te empujan a ponerte delante de las bayonetas, pero nunca arriesgan. Son unos 50. Más “paralelizados”
Bastantes dicen o, no lo dicen, tener miedo a que les voten, a que les bajen de categoría (¿a dónde?, ¡si ya estás en el suelo!), a que les degraden, a que les machaque el encargado, a que les sancionen, a ser mal vistos por la empresa… Los atados y los bien atados. Son unos 100. Algunos dicen que tendría que moverse todo el mundo y hasta que no sea así, ellos no se mueven: son unos 40. Algunos dicen que ya se movieron una vez y que nadie les apoyó: son los quemados. Unos 20. Algunos dicen que están agotados de moverse y que ya no pueden más: son unos 15. Algunos declaran que sí están por la labor, pero no están de acuerdo con los que se mueven. En ocasiones “están” con el grupo de los 110, los paralizados, y en otras ocasiones con el de los 70, los felices jodidos. Algunas veces incluso se les ve con el de los 20, los quemados. Son unos 40. De estos, algunos son conocidos y suelen juntarse en muchas ocasiones con el grupo VIP de los Diez. Les llaman sindical-posibilistas. Otros les llaman simplemente sinvergüenzas, vendidos y traidores. Unos cuantos son los que te dan ánimos al mismo tiempo que unas palmaditas en la espalda de forma condescendiente y una sonrisa ñoña en la cara. Unos poquitos parecen incombustibles y siempre están luchando, pero no pueden arrastrar a los otros 595. Son 5. Pero 2 de ellos dicen tener diferentes visiones a los otros 2 y nadie entiende al quinto que ve unidad donde hay división y, además, nadie le pidió que hiciera de mediador, aunque él lo intenta una y otra vez. ¿Entienden Vd. ahora porqué hemos llegado a la actual situación? Al final, da 0, pudieron con todos. La culpa no es realmente nuestra, pero tenemos que aprender la lección y saber que 600, o 550, como queráis, pueden con 10, con diferencia. Pero con mucha diferencia. Sólo con una sola idea: solidaridad. Con ella, tenemos sin duda alguna, poder para cambiar las cosas. Empezamos de nuevo ya.
Víctor Abarzuza Fontellas
23>
ABORTATZEAGATIK EPAIKETARIK EZ. KAS, 1983. Neure gorputza delako, neuk erabakitzen dut. PPren Gobernuak ezarri nahi duen abortoaren legearen ondorioz orain eskubide den hori delitu izatera pasako da. Ama izateko edo ez izateko erabakia bakoitzarena eta librea izan behar duelako ez gaude inongo inposaketarik eta inongo atzerapausorik onartzeko prest.