Kunstletters #007 by Kunstletters

KUNSTLETTERS

DRIEMAANDELIJKS • OKTOBER — DECEMBER 2019

#007

KUNSTLETTERS

Achter de cover Alison Souffreau

Mijn favoriet De grotten van Lascaux

Tentotips Els Dietvorst • Sol Calero • Louise Bourgeois • Kiki Smith

Overpeysing Aleksandra Chaushova

A Paper / A Day

Vers talent Ludovic Laffineur

De gesprekken • Expo in beeld

Mijn job: tekenaar Marlies Vermeulen

Uit de webgalerie De keuze van Tinka Pittoors: Claude Dendauw Carla Meertens

Ateliergesprekken Adam Leech

Buren bij kunstenaars

2 generaties spreken 42 Jean De Groote • Emma Van Roey Painting Nights #1

Carte Blanche Alice Vanderschoot

Welkom in het herfstnummer van Kunstletters.

W E L KO M

We maken je in Kunstletters heel graag warm voor boeiende kunst en tonen daarbij veel beeldend werk. Vandaar dat we je graag verwelkomen met een beeld. Op de volgende bladzijde zie je een werk van Jesse Willems. Zijn collages bestaan uit uiterst zorgvuldig opgebouwde composities, waarbij het contrast tussen gebogen en strakke vormen een belangrijke rol speelt. Benieuwd naar meer? Tot 26 oktober 2019 toont Jesse werk in zijn solo-expo ‘Eden’ in de Artelli Gallery in Antwerpen. p. 3

Spontaneity issues, 2019, hand cut collage, 44 × 51 cm

KUNSTLETTERS

Achter de cover Alison Souffreau

AC H T E R D E COV E R

KUNSTLETTERS

Alison Souffreau leverde het werk voor de cover van dit nummer van Kunstletters. Zij is één van de 31 curatoren van het tekenproject A Paper / A Day.

ALISON SOUFFREAU 1989 Studeerde Vrije Grafiek en Tekenkunst (Sint-Lucas, Gent) en Beeldverhaal (Sint-Lukas, Brussel) Ken je misschien van: • haar bijdrage in ‘Kleine Helden, 9 Beeldverhalen die nooit de krantenkoppen halen’, geïnspireerd op de documentairereeks van Rudi Vranckx. • haar beeldverhalen voor Pulp deLuxe.

Het werk op de cover is een tekening uit één van de schetsboeken van Alison Souffreau. ‘Het heeft mijn recenter werk duidelijk beïnvloed. Ik ben zelf erg tevreden over het kleurgebruik. Ook de onbevreesdheid van het zwarte blok midden in de tekening vind ik goed gelukt.’

Alison is actief bij Kinautomat, een organisatie voor en door mensen met een passie voor film. ‘Kleur in film is een thema dat me erg aanspreekt. Ik ben een enorme filmliefhebber. Voor het online platform van Kinautomat maakte ik een reeks rond kleur in film, een persoonlijke analyse over hoe kleur onze ervaring van een film bepaalt. Ik neem iedere keer een andere kleur onder de loep en onderzoek welke gevoelens die oproept en hoe de maker van de film kleur gebruikt om zijn verhaal compleet te maken.’

AC H T E R D E COV E R

Een schetsboek is voor Alison een plek om te experimenteren en haar stijl te verfijnen, of juist helemaal uit haar comfortzone te stappen. Ze legt er haar omgeving in vast, tekent vrienden en familie. Als kind tekende ze al de hele tijd: ze maakte boekjes en geïllustreerde verhaaltjes. ‘Ik heb lang gezocht naar wat ik als tekenaar wou zeggen. Voor mij hoeft een tekening niet noodzakelijk over grote thema’s te gaan, maar het verhaal erachter is wel belangrijk. Tekenen werkt therapeutisch: ik kan mezelf echt verliezen in een tekening. Maar het is ook een manier om mijn visie te delen met anderen, om mensen te verwonderen of intenser of anders te laten kijken naar hun omgeving.’

Alison werkt zo spontaan mogelijk en houdt ervan om dingen aan het toeval over te laten. ‘Ik werk vooral met oliepastels, laag op laag, schraap weg en voeg terug toe. Ik gebruik materialen zoals gouache, acryl, kleurpotlood of stiften, maar papier blijft een constante. Ik hou er ook van om veel detail in mijn werk te stoppen. Dat breekt met het nonchalante van de pastel.’

KUNSTLETTERS

Mijn favoriet De grotten van Lascaux

Â© Lascaux IV | Montignac-Lascaux International Centre for Cave Art. End of works. An almost complete copy of the original cave (24.10.2016).

IN BEELD

KUNSTLETTERS

In deze rubriek vertelt een medewerker van Kunstwerkt over een kunstenaar, expo of beeldend werk dat een diepe indruk heeft nagelaten. Deze keer: Filip Maes. Hij is de digitale expert bij Kunstwerkt en is druk in de weer met het gloednieuwe online platform waar we binnenkort mee uitpakken. Ik ben wellicht niet de enige die als kind de grotten van Lascaux bezocht en onder de indruk was van wat de geschiedenis ons daar presenteert. Deze grot langs de Vezere werd bijna tachtig jaar geleden als bij toeval ontdekt. In de grot vind je meer dan 900 afbeeldingen van dieren, waaronder bizons, herten, neushoorns, runderen, paarden, rendieren en stieren. Het is de grot met de meeste afbeeldingen van dieren ter wereld en zelfs de grot met de grootste afbeelding ooit ontdekt.

Postmodernistische kunstenaars die bij een kunstroute ‘in dialoog gaan met de omgeving’? (Ja, de licht sarcastische toon is bedoeld.) De grotkunstenaars van Lascaux gaan een stap verder door niet in dialoog te gaan, maar te zoeken naar een echte symbiose tussen kunst en omgeving. De uitgekiende plaatsing houdt rekening met het standpunt van de bezoeker. Het perspectief en het gebruik van rotsformaties als horizon voor het landschap is van bovenaards artistieke kwaliteit. Dat hebben ook de architecten goed opgemerkt. Met hetzelfde respect laten ze hun replicagebouw met de bergkam en vallei versmelten.

Marcel Duchamp zette in 1913 de kunstwereld op zijn kop met ‘Nu descendant un escalier’. Hij schilderde een illusie van beweging in de tijd en doorbrak daarmee de gangbare manier van naar kunst kijken. Maar werken de beelden van hertenkoppen op de rotswanden in Lascaux niet op dezelfde manier? Met een extreem fijne lijnvoering tekende een kunstenaar 5 hertenkoppen alsof het stills van een animatiefilm zijn.

Breng zelf zeker een bezoek aan deze plek en stel je voor dat je in een hedendaags kunstencentrum bent. Vergeet alles wat je weet of denkt te weten over de kunstgeschiedenis en geniet van je nietigheid. IN BEELD

Sinds eind jaren 60 is de grot niet meer toegankelijk, maar je kan een replica bezoeken. Dat lijkt een afknapper. Maar niets is minder waar, zo bleek. Ik zag zelden een museum waar zo veel aandacht ging naar een eerlijke beleving van de tentoongestelde kunstwerken. Architectenbureau Snøhetta ontwierp een fantastisch, doordacht gebouw. Je vergeet zo dat je door een replica loopt. ‘Interactieve beleving’ en ‘augmented reality’ doen mij spontaan huiveren, maar hier leveren die technologische snufjes wel degelijk een meerwaarde.

Ik hou er wel van om het belang van de moderne mens en de beschaving te relativeren. Het lijkt alsof onze mensheid de laatste 2000 jaar het centrum van de tijd en het heelal zou zijn. De werken in de grotten van Lascaux zijn tot 15000 jaar oud. 15000 jaar! Waren we er niet van overtuigd dat Leonardo da Vinci of Rogier van de Weyden baanbrekend werk verricht hadden door, met hun atmosferisch perspectief, een mijlpaal in onze kunstgeschiedenis te plaatsen? Deze grotkunstenaars deden het hen vele duizenden jaren eerder voor. Niet uit toeval, maar heel beredeneerd en met een fantastisch oog voor detail, compositie en kleur.

KUNSTLETTERS

Tentotips ELS DIETVORST EN ORLA BARRY

Els Dietvorst, The Black Lamb, 2011 – 2014, video still. © Els Dietvorst

In 2010 ruilt Els Dietvorst (°1964) Brussel in voor een klein dorpje in Ierland, een gehucht met drie straten waar slechts enkele boeren en vissers wonen. Een jaar later runt ze er, samen met haar vriendin Orla Barry (°1969), een schapenboerderij. Hard labeur in weer en wind drukken een stempel op het kunstenaarsduo. Leven met vallen en opstaan: het wordt een kernaspect in hun kunstenaarspraktijk. De twee verzamelen hun ervaringen in sculpturen, film, teksten en tekeningen. Hoe kan een mens overleven in een harde omgeving? Hoe kan hij het lot in eigen handen nemen? In de tentoonstelling ‘Wintrum Frod’ vind je de antwoorden. De titel van het project is oud-Iers en betekent: wijs in de winter. Die wijsheid bestaat uit de kennis en levenservaring die extreem koude winterseizoenen en natte zomers met zich meebrengen.

EXPO

De film ‘The Rabbit and the Teasel’ toont levensverhalen uit het Ierse boerenleven, gecombineerd met woeste natuurbeelden. Zonder dat het expliciet onder woorden wordt gebracht, voel je dat de grote thema’s van vandaag ook het Ierse platteland onder druk zetten:

klimaatverandering, boeren die noodgedwongen onder het minimumloon moeten leven, hulpeloosheid en moedeloosheid. Het levert indringende, poëtische beelden op. ‘One Was Killed For Beauty, The Other One Was Shot, The Two Others Died Naturally’ is een geluidsinstallatie die een parabel vertelt over vier dieren van de schapenboerderij. Ze brengen een verhaal over het lot van de mensen: over overleven in een wereld die kreunt onder vernielingsdrang. Deze expo wil een aanklacht zijn tegen de losgeslagen hyperconsumptie. Door de impact van supermarkten is de relatie tussen de consument en de voedselproductie vervaagd. Orla Barry en Els Diervorst gaan op zoek naar verdwijnende expertises in de traditionele landbouw. Kan de klok nog worden teruggedraaid? Mu.ZEE, Oostende Tot 3 november 2019 www.muzee.be

KUNSTLETTERS

LOUISE BOURGEOIS

The Destruction of the Father, 1974, latex, plaster, wood, fabric and red light, Glenstone Museum, Potomac, Maryland, © The Easton Foundation/ VAGA New York, c/o Pictoright Amsterdam 2019, Photo: Ron Amstutz

Cell I, 1991 (detail), painted wood, fabric, metal, and glass, Glenstone Museum, Potomac, Maryland, © The Easton Foundation/VAGA New York, c/o Pictoright Amsterdam 2019, Photo: Ron Amstutz

Moet je de biografie van een kunstenaar kennen om zijn werk te begrijpen? Bij Louise Bourgeois (1911 – 2010) kun je er niet omheen. Haar dominante en vrouwonvriendelijke vader zorgde bij Louise voor een kindertijd vol angst, verdriet en frustraties. Kunst werd voor haar een manier om, in haar fantasie, te ontsnappen aan haar beklemmende gevoelens.

tafel. Ze zijn geabstraheerd tot bollen. Moeder, broers en zussen voeren een kannibalistische actie uit op de vader-dictator. Het is een verhaal over een perverse huiselijke hypocrisie die leidt tot verschrikkelijke wreedheden.

De alleenheerschappij van de vader kende een hoogtepunt toen zijn minnares kwam inwonen. De bedrogen echtgenote zweeg en keek gelaten de andere kant op. Moeder en dochter zochten troost en bescherming bij elkaar. Veel later zou dit voorval voor Louise de aanleiding vormen om de monumentale bronzen spinnen te maken. Ze verwijzen naar het beroep van haar moeder die een restauratieatelier runde voor kostbare laatmiddeleeuwse tapijten en gobelins. Maar als je de spinnen van Bourgeois aandachtig bekijkt, zie je ook de beschermende omarming én de bedreiging om verstrikt te geraken in een overweldigend web. ‘Maman’ (1999) is de grootste spin die Louise maakte. Het beeld doet dienst als toegangspoort tot de tentoonstelling in Museum Voorlinden.

Achter bijna elk werk van Bourgeois gaat een verhaal schuil uit de intieme sfeer. Steeds weer draait het om positieve en negatieve emoties rond verlangen, verleiding, isolement, geweld en seks. Wat Francis Bacon op canvasdoek deed, realiseerde Bourgeois in de ruimte. Hun werk brengt dezelfde kwetsbare weerbaarheid en dezelfde verwarrende gevoelens bij de toeschouwer teweeg. ‘Als je het verleden niet kunt vergeten, dan moet je het opnieuw uitvinden’, zei Louise Bourgeois. Misschien vat dat haar oeuvre het beste samen. Museum Voorlinden, Wassenaar Van 12 oktober 2019 tot 17 mei 2020 www.voorlinden.nl

EXPO

Binnen krijg je het zelden getoond werk ‘The Destruction of the Father’ (1974) te zien. Bourgeois beschouwde deze installatie als één van haar belangrijkste werken. In een diorama krijg je familieleden te zien rond een

De expo toont ook enkele ‘Cells’, installaties waarin Bourgeois haar onrust, woede, angst en eenzaamheid tot uitdrukking brengt. Het zijn stalen kooien die onmiskenbaar verwijzen naar gevangenissen. Het is duidelijk dat het traumatische verleden ook in deze werken een uitweg heeft gezocht.

KUNSTLETTERS

SOL CALERO

Archivos Olvidados, Gallery ChertLüdde, Berlin, Germany, 2019

EXPO

De Venezolaanse kunstenares Sol Calero (°1982) is een rijzende ster in de kunstwereld. Haar kleurrijke schilderijen en zaalvullende installaties zijn wereldwijd terug te vinden in museale presentaties. In haar werk gaat ze de beïnvloeding tussen verschillende culturen na. Calero heeft het over de 16e eeuwse Spaanse overheersing en de impact hiervan op de Latijns-Amerikaanse cultuur van vandaag. Haar werk onderzoekt ook hoe de economische belangen van de VS doorwegen in haar thuisland.

zelf gratis danslessen te geven. De installatie ‘El Patio’ brengt je naar een Moorse binnenkoer. De architectuur, inclusief fonteintje, verwijst naar het koloniale verleden. De geschiedenis van Zuid-Amerika is vaak zwaar en pijnlijk. Calero kijkt ernaar met een heel eigen, herkenbare ironie. Nooit verliest ze haar vleugje lichtheid en haar exotische kleurenrijkdom. Maar tegelijkertijd zet ze de beeldtaal van haar heimat in als cliché, zoals die gevormd wordt door de blik van de westerse buitenstaander.

Calero verbergt haar fascinatie voor renaissance en barok zeker niet. Niet alleen westerse maar ook Arabische elementen, die Columbus meebracht vanuit Europa, vormen voor haar een bron van inspiratie. Zo verschijnen in haar overvolle schilderijen islamitische decoratieve motieven, gecombineerd met exotisch fruit en bloemen.

Voor haar tentoonstelling in Kunsthal Extra City maakte Sol Calero een nieuw in situ werk. Het paviljoen ‘ISLA’ (eiland) roept het beeld op van een tropische vakantiebestemming, een vriendelijk oord om te rusten. Tegelijk is dat een plek waar je niet weg kan, met de oceaan als een grens en het water als een diepe barrière tussen jezelf en de denkbeeldige ‘andere kant’.

Calero assembleert haar installaties met heldere primaire kleuren, gevonden voorwerpen en verrassende rekwisieten. Het zijn uitnodigende ruimtes waar mensen zich op hun gemak kunnen voelen en waar spontaan communicatie kan ontstaan. Voor haar ‘Salsa’-project reconstrueerde ze een leegstaande dansschool, om er

Kunsthal Extra City, Antwerpen Tot 8 december 2019 www.extracitykunsthal.org André De Nys

KUNSTLETTERS

KIKI SMITH

Sinds de jaren tachtig gebruikt Kiki Smith (°1954) een heel breed gamma aan materialen en technieken om haar beeldend verhaal te brengen. Ze heeft het over het (vrouwelijk) lichaam, de natuur, mythes en spiritualiteit. Haar beelden vertellen over onze onpeilbare angsten, over wat we verborgen zouden willen houden.

Clearing, houtsnede, 2012, Courtesy of the artist.

De kwetsbaarheid van de mens is een terugkerend thema. Maar ook de verbinding van de mens met de natuur, die op haar beurt erg kwetsbaar is, neemt een belangrijke plaats in. Dat komt zeker in haar grafisch werk tot uiting. In veel van haar prenten en tekeningen leven vriendelijke dieren, bloemen, bladeren en takken harmonieus samen met vrouwelijke figuren, vaak naakt. Het lijken wel beelden van een verloren paradijs, dat we zouden moeten terugwinnen. Ze toont ook vaak hybride wezens die vragen oproepen over de grens tussen mens en dier. De prenten van Smith schommelen tussen licht en duisternis. De expo in Centre de la Gravure heet niet toevallig ‘Entre chien et loup’: het bijzondere uur waarop de dag in de nacht overgaat, het moment waarop de hond de schapen moet gaan bewaken en waarop de wolf gebruik maakt van de duisternis om uit het bos te komen. De spanning van die overgang, van rust naar ontembaar, tussen plezier en angst, zit in veel van Smiths werk. Dat blauwe uur is ook het beste tijdstip om de geur van bloemen te ruiken en naar het gezang van vogels te luisteren. In vele van haar recente kunstwerken wil Kiki Smith het serene en spirituele karakter van de natuur benadrukken. Met een opdracht. ‘Totdat hij de cirkel van zijn medeleven uitbreidt naar alle levende wezens, zal de mens zelf geen vrede vinden.’ Het is een uitspraak van Albert Schweitzer, maar Kiki Smith kan er zich vast in vinden. Centre de la Gravure, La Louvière Tot 23 februari 2020

Ward Desloovere

Wolf Girl, 1999, etching in colors. © Thirteen Moon

EXPO

www.centredelagravure.be

KUNSTLETTERS

Overpeysing Meer info op blz. 50

EXPO

KUNSTLETTERS

EXPO

KUNSTLETTERS

A Paper / A Day Klaar voor een tekenchallenge? Doe mee aan A Paper / A Day. Of je nu een doorwinterde tekenaar of een sporadische droedelaar bent: scherp je potlood, zoek een geschikt tekenblad (een krant, boodschappenlijstje, schoolschrift?) en teken mee! Misschien wordt je werk wel gekozen tot ‘tekening van de dag’?

Wat geeft je inspiratie? Bijzondere gezichten die een beetje vreemd zijn, verhalen van mensen die met bezieling vertellen, absurde details, bizarre gebeurtenissen en uitzichten. Die indrukken verwerk ik in mijn tekeningen.

SASSAFRAS DE BRUYN 29 jaar Ken je misschien van: • illustraties voor uitgeverijen Lannoo, Clavis, Van In en In de Wolken • de rubriek ‘De mooiste herinnering’ (Iedereen Beroemd, één)

KUNST ANDERS

Welke materialen gebruik je graag om te tekenen? Met potlood vertoef ik in mijn natuurlijke habitat. Daarnaast gebruik ik ook graag aquarel, acrylverf en steeds vaker kleurpotlood. Of stukken collage, door snippers oud papier of eerder geschilderde overschotten te verwerken.

Wat teken je? Mijn tekeningen worden vaak omschreven als poëtische, gevoelige, mysterieuze en soms een beetje duistere beelden, ondergedompeld in warme kleuren en afgewerkt met een vleugje eigenaardigheid. Ik maak graag tekeningen met vele lagen, waarvan sommige nooit te ontrafelen vallen. Ik combineer graag het bekende met het bevreemdende en zoek steeds vaker de humoristische kant op. Veel van mijn tekeningen vinden hun kracht in de combinatie van humor en melancholie, denk ik. Waar teken je? Als het om werkopdrachten gaat: in mijn atelier, een aparte cocon in huis. Maar daarnaast ook op de trein, bij mijn ouders, op reis...

KUNSTLETTERS

HOE NEEM JE DEEL? Schets, fotografeer je tekening en deel (op Instagram) met #apaperaday19. De tekeningen vind je op www.apaperaday.be. Elke dag kiest een andere curator zijn favoriete tekening. We selecteerden 31 curatoren: illustratoren, uitgevers en organisatoren met een grote liefde voor tekenen. Hier vertellen 4 van hen over hun liefde voor potlood en papier.

FREDERIK FEYFER 41 jaar Ken je misschien van: • het grafisch bureau Uncompressed in Leuven, waar hij zaakvoerder is. • van zijn carnets de voyage die eerder verschenen in Knack Weekend

Hoe zou je je werk omschrijven? Ik maak al bijna 20 jaar jaarlijks een reis van minimum 1 maand. Ik leid een kleine grafische studio en heb die jaarlijkse break nodig om te ontsnappen aan de constante stroom van deadlines. Tijdens die reizen doe ik niks liever dan tekenen, als middel om te onthaasten. Ik teken architecturale tafereeltjes, portretten van mensen die ik onderweg tegenkom, een slapende hond of een palmboom. Ze vormen een galerij van herinneringen.

Welke materialen gebruik je graag om te tekenen? Ik teken vooral met vulpotlood en aquarel in schetsboeken. Daarnaast gebruik ik ook graag stiften en hou ik ervan collages te mengen met tekeningen. Ik gebruik gevonden papiertjes, stukjes bankbiljetten… alles wat de sfeer of het onderwerp kracht bijzet. Ik heb een passie voor typografie. Een tekening is voor mij pas af nadat ik tekst heb toegevoegd. Wie geeft je inspiratie? Ik ben gevormd door strips en graphic novels. Robert Crumb, Chris Ware, Charles Burns: ze maakten elk op hun manier een indruk. Binnen de wereld van carnets de voyage heb ik respect voor Nicolas de Crécy en Jeroen Janssens. Daarnaast heeft ook typografisch werk van ontwerpers als Alex Trochut een invloed.

KUNST ANDERS

Waar teken je? Ik teken vooral tijdens mijn reizen. Vanop stoepranden, terrasjes of om het even welke plek die me een goed uitzicht verleent. Als de omstandigheden het niet toelaten

dat ik de tekening ter plekke afwerk (door valavond, tijdsgebrek…), maak ik een foto en ga er later mee verder. Dat doe ik bij voorkeur in het land waar ik de foto nam.

KUNSTLETTERS

LEEN HUYSMANS 29 jaar Ken je misschien van: • haar werk in Reveil 18: verhalenboek, dichtbundel De Vogelmuit • de Window Walk tijdens Drawing Days 2018 in Oostende Welke materialen gebruik je graag om te tekenen? Mijn favoriete materialen zijn kleurpotloden, oliepastel, olieverf en zowat alles om in verf te krassen. Op verplaatsing gebruik ik een beperkte selectie kleurpotloden en oliepastel, aquarelverf en acrylstiften. Wat geeft je inspiratie? Die komt uit verschillende hoeken: oude foto's, structuren van materiaal, mensen, landschappen en verhalen. Soms staan een reeks objecten of personen op de perfecte plaats in het landschap en komen de kleuren en de vormen gewoon samen. Als je er op het juiste moment bij bent, merk je dat er veel schoonheid zit in het gewone, het alledaagse.

Wat teken je? Mijn tekeningen zijn eenvoudig en toch complex. Ik speel graag met tegenstellingen en structuren. Ik werk meteen op het papier met kleuren en verf. Soms maak ik een schets, maar die gebruik ik nooit als ondergrond voor de definitieve tekening. Op deze manier blijven mijn tekeningen iets schetsmatigs behouden. Hoe zou je je werk omschrijven? Mijn werken zijn als een verhaal met een open begin én een open einde. Tegenstellingen botsen met elkaar, stukken met sterk uitgewerkte details contrasteren met leeg gelaten delen en perspectieven zijn vervormd. Waar teken je? Ik teken heel graag op reis, maar daar is mijn werk meer beschrijvend. Een mooi uitgewerkte illustratie maak ik het liefst thuis. Ik kan de illustratie daar ook laten 'rijpen', zoals een goede wijn. Naast het bewust tekenen, droedel ik voortdurend. Het helpt mij mijn aandacht bij de zaak te houden.

KUNST ANDERS

KUNSTLETTERS

KEVIN VANWONTERGHEM 35 jaar Ken je misschien: • van de groepstentoonstelling The Gulf Between in de Warande (Turnhout) • als docent vrije grafiek en digitale beeldbewerking aan de Kunstacademie van Eeklo Welke materialen gebruik je graag om te tekenen? Houtskool is mijn favoriete materiaal. Je kan er zo veel mee doen en er zijn heel veel soorten. Ik werk het liefst met een heel zacht en donker type. Ik hou heel erg van de contrasten die je kan verkrijgen, van heel diep zwart tot heel lichte nuances in de lichtere zones.

Maak je vaak dagboektekeningen? Vroeger tekende ik overal. Ik had altijd een schetsboek bij me. Nu teken ik voornamelijk in mijn atelier. In mijn schetsboeken verzamel ik quotes, uitgeknipte foto's, ideeschetsen, voorstudies voor werk, titels van boeken, kunstwerken, muziek... Die schetsboeken zijn heel waardevol voor me. Ze doen dienst als miniarchieven van wat me inspireert en leveren nieuwe ideeën op.

KUNST ANDERS

Waar vind je inspiratie? Vaak zijn het thema’s met weerhaakjes die me intrigeren. De superieure houding of de controledrang van de mens ten opzichte van de natuur is daar een voorbeeld van.

Wat teken je? In mijn recente tekeningen werk ik met landschapselementen om een fictieve wereld te maken. Ik maak van het oorspronkelijke landschap een aanpasbaar object. Daarvoor vertrek ik vaak van afbeeldingen van landschappen. Ik haal ze uiteen en breng ze samen in een nieuwe context. Zo maak ik fictieve landschappen waarin realisme en bevreemding samengaan. Mijn aanpak is heel intuïtief. Tijdens het tekenen sla ik vaak ook andere wegen in, tot het plots klopt.

KUNSTLETTERS

Vers talent Ludovic Laffineur

Na passages bij Kunstenfestival Watou en Ongezien #3 pakte Ludovic Laffineur in 2018 uit met een eerste solotentoonstelling. Ludovic legde zich eerst toe op tekenen en zette pas twee jaar geleden de stap naar schilderen. In zijn werk kaart hij eigentijdse themaâ&#x20AC;&#x2122;s aan, zonder te vervallen in clichĂŠs. Het is een evenwichtsoefening waar deze autodidact wonderwel in slaagt. Een gesprek over doorzettingsvermogen, dure verftubes en de kleur van melancholie. P O RT R E T

KUNSTLETTERS

Al op jonge leeftijd dompelde Ludovic zichzelf onder in de kunst. ‘Net zoals zovele beginnende kunstenaars kopieerde ik de meesters. Picasso natuurlijk, maar vooral het kubistische werk van George Braque sprak me aan. Ik bleef lang zoekende. Natekenen is een technische oefening. Ik tekende heel voorzichtig, geïsoleerd. Daarom ging mijn voorkeur in het begin uit naar zachte pastel. Het was een stoffige, maar leerrijke periode in mijn leven. Mijn echte stappen zette ik in 2008 na de geboorte van mijn eerste dochter. In 2016 stapte ik over op schilderen.’

Je volgde nooit een kunstopleiding. Zorgt dat voor beperkingen of is het een uitdaging om zelf alles te moeten uitzoeken? Het is een zoektocht, maar ik leer graag bij. Ik maak fouten, begin opnieuw. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld dat hoe meer pigment verf bevat, hoe duurder ze is. Dat ondervond ik met scha en schande toen ik aan de kassa enkele tubes verf wilde afrekenen. De tube ceruleumblauw bleek 86,50 euro te kosten. Ik durfde hem niet terugleggen. Een dure eerste les. Mijn vader was ook een autodidact. Hij heeft tot zijn 15de gestudeerd, maar heeft zich toch via allerlei omwegen opgewerkt tot directeur van een farmaceutisch bedrijf. Hij vertelde me altijd dat je alleen maar iets kan bereiken als je er zelf in gelooft. Ondertussen is hij mijn grootste fan geworden.

P O RT R E T

Vind je gemakkelijk inspiratie voor je werken? Voor mijn figuratieve werk baseer ik me vooral op foto’s die ik maakte tijdens mijn werkverblijven in het buitenland. Ik werkte een tijd voor de Verenigde Naties en EU-instellingen. Wellicht heeft die competitieve alfaomgeving ervoor gezorgd dat ik een creatieve uitlaatklep nodig had. Maar ook andere beelden kunnen mijn aandacht trekken. Ik werk momenteel in de maritieme sector. Dat werk vormt een grote bron van inspiratie, net als mijn gezinsleven. Ik vind inspiratie in de emoties die een beeld kunnen oproepen. Ik denk in kleuren. Blauw is voor mij de kleur van de melancholie.

KUNSTLETTERS

Je schakelde van pastel over op olieverf, maar je aanpak blijft dezelfde. Hoe doe je dat? Ik schilder met mijn vingers en de palm van mijn hand. Zo hou ik letterlijk voeling met het canvas en de kleuren. Voor de rechte lijnen durf ik wel eens een lat te gebruiken. Bij pasteltekeningen gebruik ik een dikke fixeerlaag die ik aanbreng met een kwast in plaats van een spuitbus. Zo hou ik het geheel kleurvast en kan ik geen veranderingen meer aanbrengen. Mijn schilderijen komen wellicht niet op de meest conventionele manier tot stand. Professioneel ben ik begaan met het milieu en duurzame scheepvaart, maar thuis ben ik niet meteen een schoolvoorbeeld van ecologisch bewustzijn. Je moest eens weten hoeveel verfborstels ik al gekocht heb omdat ik vergeet mijn penselen te reinigen. Ik heb van de nood een deugd gemaakt: mijn werken vertrekken vaak vanuit een blad of canvas, waarop ik mijn borstels heb gereinigd.

Is de combinatie van een jong gezin, een drukke professionele bezigheid en een passie voor schilderen vol te houden? Schilderen is een avond- en nachtgegeven. Wanneer de kinderen in bed liggen, trek ik naar mijn atelier. Stel je er niet te veel bij voor. We zijn bezig met verbouwingen in onze woning. Een spot en een lange verlengdraad zorgen voor de enige verlichting op de zolderruimte. De volgende ochtend ben ik soms verbaasd hoe een kleur bij natuurlijk licht een volledig ander beeld geeft.

P O RT R E T

KUNSTLETTERS

Je werken zijn vaak figuratief, maar toch dring je als kijker moeilijk door in het onderwerp. Je houdt je beelden vaag of je figuren wenden zich van de toeschouwer af. Wat druk je daarmee uit? Ik schilder veel en aan een hoog tempo. Dus ik weet dat ik op een moment mijn perfecte schriftuur zal vinden. Ik zit nu volop in die zoektocht. Ik stel heel wat in vraag, zeker mijzelf. Ik ben mateloos ambitieus, maar probeer deze uit de hand gelopen hobby een plaats te geven. De themaâ&#x20AC;&#x2122;s in mijn werk zijn meestal maatschappijkritisch. Maar ik wil die niet te moraliserend brengen. Misschien wordt dat vage wel mijn signatuur.

Ik schilder met mijn vingers en de palm van mijn hand. Zo hou ik letterlijk voeling met het canvas en de kleuren.

Expo: Ludovic Laffineur stelt van 9 tot en met 23 januari 2020 tentoon â&#x20AC;&#x2030;in de Office Gallery SD Worx, Antwerpen.

www.ludoviclaffineur.be

P O RT R E T

Yves Joris

KUNSTLETTERS

een project van

De Gesprekken Z33, Hasselt • zondag 24 november ‘De Gesprekken’ in Z33 is een inspiratieen ontmoetingsdag voor beeldende kunstenaars en makers van toegepaste kunst. Schrijf je in voor: een groepsgesprek over hoe je naar buiten kan komen met je werk (promotiemogelijkheden, toonkanalen,…). Het gesprek wordt geleid door een kunstenaar of een ontwerper.

een individueel gesprek met een kunstenaar of een ontwerper waarin je inhoudelijke vragen over je werk aan bod kunnen komen.

een basisworkshop ‘Instagram voor kunstenaars’ of ‘Instagram voor ontwerpers’

De inspiratiedag vindt plaats tijdens het openingsweekend van het vernieuwde museum, met tal van activiteiten. Info en inschrijvingen: www.kunstwerkt.be

KUNSTLETTERS

Expo in Beeld

Lilicoptère, 2012 © Joana Vasconcelos, 300 × 274 × 1265 cm, FMGB Guggenheim Bilbao Museoa. Photo: Erika Ede

zonder boodschap of waarschuwing. Vasconcelos heeft het over de onderdrukking van vrouwen, identiteit en mensenrechten. Kunsthal, Rotterdam Tot 17 november 2019 www.kunsthal.nl

EXPO

De Portugese kunstenaar Joana Vasconcelos ziet het graag ‘larger than life’. Ze vormt alledaagse gebruiksvoorwerpen om tot verrassende metaforen, zoals een paar reusachtige naaldhakken samengesteld uit roestvrijstalen pannen of deze vergulde helikopter gedecoreerd met Swarovski kristallen en struisvogelveren. Haar werk is vrolijk en vol kleur, maar niet

KUNSTLETTERS

Mijn job: tekenaar Marlies Vermeulen Cartopoloog

Kaart bij opdracht voor Stichting Ulrum 2034.

KUNST ANDERS

KUNSTLETTERS

Marlies Vermeulen is nomadisch tekenaar en omschrijft zichzelf als ‘cartopoloog’: een antropoloog met cartografie als focus. Ze gaat op locatie op zoek naar verhalen, waarin bewoners hun blik op de openbare ruimte laten ontrafelen. Fijnzinnig speurt ze haar omgeving af TYPOLOGY en vertaalt de A HISTORY HISTORY of the modern roundabout TYPOLOGY verhalen in een kaart. of the modern roundabout

It’s all about the roundabout

lthough a French invention and not being typical for the

Euregio Meuse-Rhine, the roundabout is a nice example of the diversity within one single topic. Within only a couple of square kilometres, various interpretations and approaches of mobility

manifest itself in a seemingly uniform result of traffic engineering.

TRAFFIC SQUARE TRAFFISQUARE MAASTRICHT MAASTRICHT

Via Regia 50°51'13.0”N 5°39'52.5”E

DIAMETER 80M diameter SURFACE 5026 M surface Number of theoretical parkingSPLACES places 402 theoretical PARKING 2

OF THE MODERN ROUDABOUT

Modern roundabouts were first standardized by the UK's Transport Research Laboratory in the UK in 1966 to overcome capacity and safety limitations and were found to be a significant improvement over previous traffic circle and rotaries. Half of the world's roundabouts are in France, more than 30,000 as of 2008.

MULTIPLE LANES MULTIPLE LANES ROUNDABOUT ROUNDABOUT GENK GENK

HEERLEN HEERLEN

DEAR HUNTER

This map is a part of the

Temporal itinerary to – and

The accompanying complete incomplete atlas of –

TURBOROUNDABOUT TURBOROUNDABOUT

Europalaan

Cross-border marvels or astonishments of A(n) un/defined border region:

Euregio Meuse-Rhine

in de Cramer

50°54'07.2"N 5°56'12.6"E

50°57'57.9"N 5°30'07.3"E

DIAMETER 20M diameter surface SURFACE 314 M Number of theoretical parkingSPLACES places 25 theoretical PARKING

DIAMETER 20M diameter surface SURFACE 314 M

Number of

theoretical theoretical parking PARKING places SPLACES

OF THE MODERN ROUDABOUT

A "modern roundabout" is a type of looping junction in which road traffic travels in one direction around a central island and priority is given to the circulating flow. Signs usually direct traffic entering the circle to slow and to give way to traffic already on it.

SINGLE SINGLE LANE LANE- ROUNDABOUT - ROUNDABOUT

VELDWEZELT VELDWEZELT Bilzerbaan 50°51'37.0"N 5°37'30.4"E

DIAMETER 12M diameter SURFACE 113 M surface 2

Number of

theoretical theoretical parking PARKING places SPLACES

When crossing the Belgian-Dutch border and heading towards Maastricht, the surroundings drastically change from the rather chaotic ‘steenweg’ character to a highly organized 20th century functionalists’ ideal city in which the road is separated from apartments buildings by large strips of grass. This situation forms the prelude to the roundabout you’re approaching. Seemingly designed as an homage to space itself: the excessive scale of it, with a diameter of almost a hundred meter, gives the impression that the urban planners at the time were either expecting a gigantic increase of traffic or had li le program for lots of space.

The roundabout itself lets you experience centrifugal force in a subtle way: making use of it and depending on your speed, you’ll become aware of the fact that it slightly pushes you outwards, although due to the size of the roundabout you can almost eliminate this force when driving slowly, thus experiencing it as a straight road, which we found unique for a roundabout. With its perfect circle and large ‘interior space’ it’s not difficult to imagine that due to the curvature of the earth, the center of it will be a fraction higher than the road itself, the grass circle actually being a dome-shaped volume.

LIVING ON THE EDGE

The art of constructing roundabouts is inextrincably linked to the art of riding them. Only when you completely master the art, this roundabout should be taken. Don’t think this means that the more complex the roundabout, the more it asks from your endurance, focus and driving skills: no, actually it’s the opposite. It’s more a ma er of ‘le ing go’ or going with the flow. When you think too much, things might go wrong before you even know it. Locals’ advice states that the easiest way to be donated a new car by your insurance company is driving in circles on this roundabout. In just a few moments you’ll find a confused Belgian or German driver hi ing you in the flank. During the opening hours of the numerous furniture shops around the corner, this roundabout will offer you a public spectacle that’s worth viewing: especially with good weather you might need a stool and full concentration in order to not miss a thing of the numerous almost-accidents.

Maar wat wij boeiend vinden, is wat er wél functioneert en waardoor mensen wél zonder nadenken deze barrière oversteken. De andere aanpak in het buurland kan heel boeiend en enorm verrijkend zijn. Als je het wil zien.’ EVEN DE HOND UITLATEN Omdat ze voeling willen krijgen met het leven zoals het echt is in gemeenten en dorpen, gaan Marlies en Remy bij elk nieuw project gedurende een langere periode wonen en werken in de streek. Ze verblijven in hun verbouwde zeecontainer van 12 m².

Not far from one of the largest roundabouts in the Euregio Meuse-Rhine, the one depicted on the le of this map,

there’s Dear one of the smallest, too. This nicely illustrates the Kaart bij project Euregio. diversity in (dealing with) infrastructure and the adaptability it requires to smoothly go with the flow in all regions.

According to Jan Peumans, the former chairman of the Flemish Parliament, this roundabout is the first one that has been installed in Flanders. A smooth passing is barely possible over here, mainly due to its size: when not completely focused or driving a bit too fast, you cannot avoid hi ing the curb when turning right. The worn appearance of it, to which we contributed heavily, only emphasizes on the different approaches to mobility and the adaptability of the motorists to the diverse situations.

In het ideale geval 3 maanden, maar soms ook korter, afhankelijk van het budget dat de lokale overheid eraan wil of kan besteden. Het veldwerk gebeurt spontaan en op mensenmaat. ‘Als ik ’s ochtends Peer, de hond, uitlaat, leg ik al heel wat spontane contacten. Soms zijn de mensen ook nieuwsgierig naar onze wooncontainer en komen ze een kijkje nemen. Wat ons interesseert in de gesprekken met de mensen, zijn de gewoonten en rituelen, het gebruik van de ruimte.

KUNST ANDERS

‘Wij zijn gefascineerd door grensgebieden’ vertrouwt Marlies me aan het begin van mijn bezoek toe. Met ‘wij’ bedoelt ze zichzelf en haar partner Remy Kroese. Samen zijn ze de drijvende krachten achter het artistiek onderzoeksbureau Dear Hunter. Tijdens hun 3-jarige project ‘Dear Euregio’ hebben Marlies en Remy onderzocht hoe grenzen zich manifesteren. Ze trokken daarvoor naar 11 plekken in de Euregio MaasRijn. ‘De focus ligt te vaak op de nadelen die landgrenzen met zich meebrengen. Denk maar aan de moeilijkheden met openbaar vervoer of werken over de grens.

The first sensation to perceive a er having passed the outer of four consecutive and almost identical roundabouts is an ‘American’ one: the view unfolding in front of you, designed in the sixties, breathes the celebration of mobility, tha car and the kind of prosperity and freedom that it stood for back then. The roundabouts add rhythm to the linearity of the strip. Before and a er the roundabouts there’s clearly defined lanes, but the roundabouts themselves are a bit different: although they are relatively wide, there’s no defined lanes which causes some traffic anarchy. As a result, you automatically line up in order to prevent from ge ing ’stuck’ on the le lane when actually wanting to turn right. Because of this, there regularly are congestions making the Europalaan seem busier than it actually is. The most intense moments however, aren’t linked to traffic jams but to celebrations: it’s a local habit that weddings and football victories are grabbed as opportunities to ostentatiously claim the road and (sometimes) the fountain, too: hi ing the horn and showing off, transforming the retro-futuristic functional paragon of movement & speed into a catwalk for ostentatious testosterone eruptions.

KUNSTLETTERS

Observeren en participeren, dat zijn eigenlijk de belangrijkste aspecten van de veldverkenning. We gaan naar de winkel, op café, kijken wat er gebeurt, wat mensen doen…’ Marlies en Remy proberen ter plekke zoveel mogelijk verborgen kennis bloot te leggen. ‘Architecten en stedenbouwkundigen die de openbare ruimte herinrichten, hebben jammer genoeg vaak te weinig tijd om voeling te krijgen met de plek. Ze gaan enkele keren kort de locatie bekijken en nemen foto’s. Beleidsmakers wonen vaak ver weg en toch krijgen ze de middelen om alles te bepalen. De expertise van de inwoners wordt niet benut. Let wel: onze tenen krullen bij het woord ‘participatie’. Plots moet iedereen ontwerper worden en mee beslissen. Dat is grote onzin. De inwoner betrek je omdat hij inwoont, dat is zijn expertise. Het is de kunst om mee te gaan inwonen en te snappen hoe het is om ergens te zijn, te leven.’ DE INCOMPLETE ATLAS

De container die dienst doet als woon- en werkruimte.

KUNST ANDERS

De kaarten zijn getekende notities. Een antropoloog schrijft alles op in zijn notitieboekje. Ik heb mijn tekeningen.

Marlies probeert de verzamelde ‘verhalen’ om te zetten en letterlijk in kaart te brengen. ‘We vertrekken vanuit onze observaties over het gebruik van de publieke ruimte om ontwerpparameters te ontwikkelen. Dat zijn inzichten en tips die beleidsmakers kunnen gebruiken bij het uitstippelen van hun verdere visie.’ Van de verschillende kaarten van het ‘Dear Euregio’-project, maakte Marlies een incomplete atlas. ‘Zo hebben we enkele rotondes met

KUNSTLETTERS

elkaar vergeleken. Het is opvallend hoeveel je hieruit kan leren. In Nederland wijst alles zichzelf netjes uit, je hoeft bijna niet na te denken. Maar in Genk bijvoorbeeld heb je een rondpunt waar de rijstroken versmallen en er heel vaak file en chaos is. Echt grappig om ze samen te bekijken. En zo zijn er 65 markante dingen die we willen vertellen in onze atlas.’ Als Marlies een kaart tekent, is die altijd incompleet. ‘Tijdens het maakproces, ga ik voortdurend in interactie. Ik verander dingen, knip weg of voeg toe. De kaart is bedoeld als werkinstrument. Het is niet de bedoeling dat de kaart gewoon aan de muur komt te hangen omdat ze mooi is. Het is belangrijk dat ze gebruikt wordt, iets in gang zet.’

De berg Chimborazo, getekend door Humboldt.

HUMBOLDT IS EEN HELD

FIJNE LIJNTEKENINGEN

Voor haar doctoraat bestudeert Marlies ook historische kaarten. Zo is Alexander von Humboldt een waardevolle inspiratiebron voor Dear Hunter. ‘Humboldt maakte een kaart van de berg Chimborazo in Ecuador. Hij beklom de berg met zijn team en mat minutieus de temperatuur, luchtdruk en -kwaliteit. Hij beschreef welke planten op welke hoogte groeiden. Het werd een berg van woorden, met de namen van de planten. De beklommen berg ziet er ook steiler uit dan in realiteit: de moeilijke klim, zijn eigen beleving, is ook deel geworden van de tekening. Het is een erg toegankelijke kaart die je op verschillende manieren kan lezen.’

Marlies tekent met de hand, vooral met een fijn stiftje. Inkleuren doet ze niet. Tekenen is voor haar kijken, observeren. ‘Eigenlijk zijn het getekende notities. Een antropoloog schrijft alles op in zijn notitieboekje. Ik heb mijn tekeningen. Als ik teken, heb ik niet het gevoel dat ik aan het werken ben.’ www.dearhunter.eu Marianne Sneijers

KUNST ANDERS

KUNSTLETTERS

Uit de webgalerie De keuze van Tinka Pittoors

Tot 19 oktober 2019 toont Tinka Pittoors haar kleurrijke, bevreemdende sculpturen en installaties in Galerie La Forest Divonne in Brussel. Tinka bouwde de expo op rond de mythologische figuur Daphne. We vroegen haar om een keuze te maken uit de webgalerie op www.kunstwerkt.be en wat meer te vertellen over haar nieuwe tentoonstelling.

IN BEELD

KUNSTLETTERS

Tinka Pittoors koos werken van Carla Meertens en Claude Dendauw uit de webgalerie. Op de volgende pagina’s stellen we hun werk voor. Waarom deze werken? Tinka motiveert met een citaat uit ‘Een schitterend gebrek’ van Arthur Japin: ‘Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het ge-

leerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen. Die ene die het tegen alle verwachtingen in gered heeft, dat ben ik. Met in mijn oren nog het gejank van degenen die het niet haalden, moest ik leren ergens van te houden.

Ik ben niet onder gegaan. Ik heb de kant bereikt. Ik heb lief. Andere mensen dragen hun verdriet in hun hart. Ongezien holt dat hen vanbinnen uit. Het is mijn redding geweest dat ik mijn verdriet aan de buitenkant draag, waar het niemand kan ontgaan.’

Je nieuwe expo draait rond de mythologische figuur Daphne, die achternagezeten door Apollo, in een laurierboom verandert. Wat trok je aan in het verhaal? Ik heb het in mijn werk vaak over de spanning die op de relatie tussen natuur en cultuur zit. We zijn het gewend geraakt om de natuur naar onze hand te zetten en vorm te geven. In deze mythe krijg je een omgekeerde beweging: de natuur grijpt de macht. Voor mij was dat een sterk beeld om rond te werken.

Je gebruikt epoxy en keramiek, maar ook heel dagdagelijkse voorwerpen om je beelden op te bouwen. Waarom blijven in de ‘Daphne’-beelden vooral de schoenen herkenbaar als element? In de mythe start de transformatie met de voeten die wortels worden, in mijn nieuwe sculpturen vindt een omgekeerde beweging plaats. Dat voegt kwetsbaarheid aan de sculpturen toe, vind ik. Bovendien vind ik het een speels idee, dat in contrast staat met de ernstige thematiek. Want het Daphneverhaal is tragisch en behandelt voor mij ook thema’s als respect voor vrouwen, identiteit, gekwetst worden. Het lijkt wel #metoo van de Griekse mythologie.

Je sculpturen wekken de indruk heel organisch te zijn ontstaan. Klopt dat ook of ligt het idee voor een beeld vast en voer je dat uit? Ik vertrek vanuit het verhaal dat ik wil vertellen. Er is dus een idee, maar eenmaal aan het werk geeft het beeld aan wat het nodig heeft. Elk werk past uiteraard in een kijk op de wereld en volgt de vormtaal die ik doorheen de jaren heb ontwikkeld.

Succes met de expo! Daphne and me Galerie La Forest Divonne, Brussel Tot 19 oktober 2019 www.galerielaforestdivonne.fr Ward Desloovere

IN BEELD

Ook hier is kleur volop aanwezig in je beelden. Het geeft ze een vrolijkheid die verwarrend werkt. Welke rol speelt kleur in je werk? Voor mij gaat kunst om communiceren. Met te pamflettair werk wijs je die communicatie af. Het kleurrijke van mijn beelden maakt dat ze uitnodigen om verder te kijken en diepere lagen in het werk te ontdekken. Alsof een lief meisje je de hand reikt, om je vervolgens mee te sleuren en te confronteren met een hardere realiteit. Door het werk kleurrijk te maken komt de verwarring harder binnen. Bovendien vindt de schilder in mij het erg boeiend om op een slimme manier met kleur om te gaan.

De expo in Galerie La Forest Divonne zit in een verrassende scenografie. Wat kunnen we verwachten? Ik heb de tentoonstellingsmuren platgelegd. De wanden fungeren nu als een groot podium. Dat geeft me de mogelijkheid om een parcours te maken waarlangs je de nieuwe sculpturen en installaties kan ontdekken. Door één grote ruimte te creëren, speelt het prachtige Victor Hortagebouw waarin de galerie huist, een opmerkelijke rol in de scenografie.

KUNSTLETTERS

CLAUDE DENDAUW Meeting Point I

‘Meeting Point I’ is gegroeid uit toevallige ontmoetingen met mensen, die op de één of andere manier mijn pad hebben gekruist. Dat leidde tot dit project over ontmoetingen die heel vluchtig zijn, maar achteraf gezien toch een blijvende indruk hebben nagelaten. ‘Meeting Point I’ is een serie, die steeds in een andere vormgeving opduikt. De eerste versie van de installatie bestaat uit enkele stoelen en een tafel, die allemaal schuin staan. Dat verwijst naar de vergankelijkheid van de dingen, die ooit in de grond zullen wegzakken. Of naar de ongemakkelijkheid om een gesprek aan te knopen. Maar het gaat ook over hoe moeilijk het soms is om stil te zitten en te luisteren naar de omgeving, of om gewoonweg een eigen evenwicht te zoeken. De installatie stond in Anderlecht tijdens ‘Mélange’, een project van Kunstwerkt. Passanten hebben er plaats genomen en koffie gedronken, waardoor er onverwachte gesprekken loskwamen. Dezelfde installatie was ook 4 maanden lang te vinden in de bossen van Ham, tijdens een zomertentoonstelling. De verschillende natuurkrachten deden hun werk, waardoor de installatie ontbond. IN BEELD

In september toonde ik de meest recente versie van ‘Meeting Point’. Het werk maakte deel uit van een tentoonstelling van Artikel 27 in Pelt.

Voor de installatie in situ kon ik gebruikmaken van voorwerpen die vluchtelingen achterlieten tijdens hun kortstondig verblijf in een opvangcentrum. Deze verloren voorwerpen van mensen op de vlucht of in een transitzone maakten deel uit van de installatie, die ook een vluchtige en tijdelijke ontmoetingsplaats is. Na een grafische opleiding aan het KASK ben ik me steeds meer gaan toeleggen op ruimtelijk werk. Al meer dan 20 jaar maak ik tekeningen, beelden, installaties, poëzie en tijdelijke ingrepen in het landschap. Een constante in mijn werk is de aanwezigheid van het vluchtige, het vergankelijke en het breekbare. Dat onderwerp weet zich elke keer opnieuw ergens binnen mijn verschillende objecten en beelden te nestelen. Ik deel mijn ervaring en kennis als kunstenaar graag met mijn leerlingen van de kunsthumaniora van het Atheneum van Ninove. Deze jongeren begeleiden en werken in mijn eigen atelier vormt voor mij een mooie combinatie. Die helpt me evenwicht vinden in de efemere chaos die het leven met zich meebrengt. Ik kan mijn beeldend werk het best omschrijven als: ‘A story of bittersweet memories of unexpected, but important things that have happened in a lifetime.’ www.claudedendauw.be

KUNSTLETTERS

IN BEELD

KUNSTLETTERS

CARLA MEERTENS

Le pigeon espion assemblage, keramiek 27 × 27 × 18 cm

Ook voor mij is het een mysterie waarom ik dit werk heb gemaakt. Volgens mij herbergt elk kunstwerk een geheim. Zo ook dus bij ‘Le pigeon espion’. In 2018 vond ik een oude foto met als titel ‘The Pigeon Photographer’. Het was een titel die me bijbleef en me aanzette om dit werk te maken. Ik vond een droge tak waar ik de figuur van een vogel in zag. Ik had ook nog fazantenpoten liggen in mijn atelier. Het leek me een grappig idee om die elementen te combineren. Ik maakte vleugels uit klei en vond een camera met veel lenzen waarmee ik figuurlijk de blik van de assemblagevogel wou vergroten. Ik monteerde het werk in een glazen kastje.

anders? Dat is voor mij de essentie van kunst, de poging om dat gevoel over te brengen, in tegenstelling tot wetenschap, waar kennis delen voorop staat. Ik start altijd met een gevonden voorwerp. Ik leg verbanden met eigen herinneringen en ervaringen, maar ook met literatuur, film, muziek, expo’s en ander artistiek werk. Soms kan een doodgewoon voorwerp me inspireren door het verhaal dat het object zelf met zich meedraagt. Het vergt in elk geval een grote alertheid van me en bereidheid om ‘met aandacht te kijken’ naar een voorwerp.

Nu zie je enkel nog het resultaat van vele uren proberen en voelen of de objecten in elkaar passen. Het is voor mij als kunstenaar een erg vreugdevol moment als de assemblage plots klopt. Ik noem het de ‘vreugde van het vinden’. Dat gevoel probeer ik te delen met de kijker. Dat is niet makkelijk, want hoe deel je de noodzaak die jij voelt voor het maken van een werk met iemand

Ik volgde een opleiding monumentale keramiek en werkte in het begin vooral met klei. De afgelopen tien jaar ben ik me terug gaan toeleggen op een oude liefde: het assembleren van verschillende materialen tot één werk. In mijn assemblages zit nog steeds een knipoog naar het verleden: er zijn vaak porseleinen of keramieken elementen in terug te vinden.

IN BEELD

KUNSTLETTERS

IN BEELD

KUNSTLETTERS

Ateliergesprek Adam Leech

Het kunstenaarsatelier: de plek waar het allemaal gebeurt. De plek achter de schermen, waar de kunstenaar inspiratie vindt, koortsachtig werkt en tot rust komt. Welke objecten verzamelt een kunstenaar om zich heen, uit noodzaak of uit genegenheid? In deze reeks selecteert Tamara Beheydt voorwerpen uit een atelier en gaat op zoek naar de verhalen erachter. Deze keer: Adam Leech. Dit wordt geen doorsnee ateliergesprek. Kunstenaar Adam Leech nam zelf contact met me op, aangespoord door een gemeenschappelijke kennis, met de vraag of hij mijn portret mocht schilderen. Al snel ontstond het idee om dat plan te combineren met een interview. Ik ging dus wel bij de kunstenaar op atelierbezoek, maar met een iets andere blik.

P O RT R E T

KUNSTLETTERS

‘Je bent de eerste persoon van wie ik doelbewust een portret zal maken,’ zegt Adam Leech terwijl hij me in zijn atelier binnenlaat. Hij heeft ook andere mensen aangesproken met dezelfde vraag. Op de meeste van zijn bestaande schilderijen figureren nochtans personages. ‘De gemakkelijkste manier om mensen te schilderen, is om online foto’s te zoeken en die naar je eigen stijl of smaak aan te passen, legt hij uit. ‘Vaak gebruik ik meerdere foto’s als bronmateriaal. Het stoort me dat die foto’s geen verhaal hebben.’ In zijn schilderijen krijgen de afgebeelde personen een suggestie van verhaal mee door hun kleding, accessoires, de omgeving, de achtergrond, of de beweging. ‘We hebben een overvloed aan afbeeldingen’, wijdt de kunstenaar uit. ‘Een kunstwerk moet geen verhaal meer hebben, het kan ook op zichzelf staan.’ Maar dat is niet waar hij naar op zoek is. ‘Ik wil echte mensen schilderen; een portret maken vanuit de persoonlijkheid, de psychologische dynamiek.’

P O RT R E T

Adam Leech werd in de Verenigde Staten geboren en studeerde aan The Art Institute of Chicago. Daarna volgde hij in 2000 een opleiding aan de Rijksacademie in Amsterdam. Na er twee jaar te zijn verbleven, verhuisde hij terug naar Chicago, maar koos iets later voor nóg een opleiding, ditmaal aan HISK in Gent. ‘Ik leerde in die periode zoveel vrienden kennen, en ook mijn vrouw’, vertelt hij.

KUNSTLETTERS

‘Ik ging een samenwerking aan met Hoet-Bekaert Gallery. En ik besloot in België te blijven.’ Samen met zijn vrouw en twee kinderen woont Leech in een herenhuis in Brussel. De zolderverdieping is ingericht als atelierruimte. FOTO’S Het valt meteen op hoe netjes de studio is: nergens is een spatje verf te bespeuren, alle penselen en verftubes mooi uitgestald. ‘Voor mij is dit rommelig, want ik ben net aan het werk geweest’, lacht Leech. Onder zijn raam heeft hij een nette rij kleine foto’s opgehangen. ‘Het zijn allemaal foto’s van mijn eigen werken. Dat overzicht van mijn werk doorheen de tijd geeft me rust’, zegt hij. ‘Ik zie patronen in mijn oeuvre, maar tegelijk waak ik erover dat ik mezelf voldoende uitdaag met nieuwe onderwerpen.’ PAPIEREN MODEL

P O RT R E T

Je kan de stijl van Adam als ‘klassiek’ omschrijven. Zijn personages beantwoorden aan een renaissancistisch schoonheidsideaal: bleke huid, een blos op de wangen, elegante gelaatstrekken. Wat hem in zijn voorgaand werk interesseerde,

waren niet zozeer ‘karakterkoppen’, maar wel de beweging van het lichaam. Op zijn werktafel staat een opmerkelijke figuur, in papier uitgeknipt en rechtgehouden door een houten stokje. ‘Ik heb doorgaans drie bronnen voor een schilderij’, verklaart hij. ‘Er zijn de klassieke schilderijen van Rubens, Bonnard, Degas. Daarnaast gebruik ik foto’s van gezichten die ik online vind. Die zijn belangrijk voor de anatomische kenmerken. Ik maak ook een knipsel om de schaduwen en de wendingen van het lichaam goed te krijgen.’ EERSTE ONDERLAAG Leech vroeg me om verschillende kledingstukken mee te brengen. In zijn oeuvre is een grote voorliefde voor textuur en textiel merkbaar. ‘Ik speel graag met die typische renaissancistische of barokke elementen, zoals glanzende stoffen, parels en bloemen’, zegt hij. ‘Maar die wil ik combineren met hedendaagse of bevreemdende delen.’ Dat doet hij bijvoorbeeld door zijn personage een hedendaags kapsel te geven, of door in zijn eigen beeld ‘gaten’ te schilderen, die de illusie doorprikken.

KUNSTLETTERS

Terwijl we praten, maakt Adam foto’s. Ik draag een zwarte blouse en, hoewel ik op meerdere plaatsen en in verschillende houdingen poseer, is hij het meest te vinden voor de beweging waarmee ik mijn mouwen opstroop. ‘Het is een heel spontane, ongedwongen beweging’, verklaart hij zijn voorkeur. ‘Bovendien gaat je blouse dan op een natuurlijk manier kreukelen en het licht opvangen.’ In zijn atelier zal hij enkel deze foto’s maken, maar ik ben er niet zelf bij wanneer hij het portret schildert. ‘Op een ander moment

zal ik de foto’s bekijken’, zegt hij over zijn werkwijze. ‘Eerst maak ik een grisaille op het doek, een schets in grijstinten, om de compositie te bepalen. Pas daarna, al schilderend, voeg ik de kleuren toe.’ Voor onze ontmoeting hadden we enkele afbeeldingen van kunstwerken die ons inspireren uitgewisseld. Hij bewondert vooral portretten van Edvard Munch. Enkele weken later krijg ik via e-mail een glimp van het werk. Achter me hangt een schilderij, want kunst is mijn voornaamste bezigheid. Mijn ledematen zijn op

een maniëristische manier verlengd, trouw aan zijn voorkeur voor een eerder klassieke schilderstijl. ‘Dit is nog maar een eerste onderlaag in grijstinten’, zegt Leech. ‘De kleuren en textuur, huid en kleding, moeten nog volgen.’

Op 3 november 2019 opent bij The White House Gallery een solotentoonstelling van Adam Leech. In januari begint de kunstenaar aan een jaar lange residentie bij S.M.A.K.

Tamara Beheydt Foto’s: Charlotte Van Noten

P O RT R E T

KUNSTLETTERS

Buren bij Kunstenaars Op 18, 19 en 20 oktober 2019 is het zover: een nieuwe editie van Buren bij kunstenaars, het jaarlijkse open atelierweekend in West-Vlaanderen. Beeldend kunstenaars zetten de deuren van hun atelier open en gunnen je een kijkje achter de schermen. Het ideale moment om beeldend werk en inspirerende ateliers te ontdekken. We gingen alvast langs bij deze drie deelnemers.

KUNST ANDERS

KUNSTLETTERS

JEF SEYNAEVE Job: restaurator en leraar, met pensioen Discipline: schilderkunst, tekenkunst, grafiek Heeft een atelier in: Oostende Wat hangt er aan de muur in het atelier? Ik heb veel wanden in mijn atelier, en ze hangen allemaal vol met eigen werk.

Wat is het belangrijkste voorwerp in je atelier? De belangrijkste voorwerpen in mijn atelier, en in mijn leven, zijn verf en doek. Ik ben geboren in een kunstenaarsfamilie. Kunst loopt als een rode draad doorheen mijn leven. Tijdens Buren bij kunstenaars toon ik al mijn werken en laat ik ook mijn etsen en tekeningen zien.

KUNST ANDERS

Is je atelier in je huis? Mijn atelier was eerst op de tweede verdieping van ons huis. Door plaatsgebrek beslisten we om het atelier uit te bouwen. We deden een bouwaanvraag en konden een atelier

bijbouwen aan ons huis. Het is erg groot, omdat het vroeger een dubbele functie had. Ik gebruikte het om te restaureren en te schilderen. Nu is het alleen mijn schildersatelier.

KUNSTLETTERS

week in weer en wind mee aan het beeld. In de buik van de draak maakten we een oven. Daarin bakten we 365 kleine draakjes, gemaakt door kinderen van de plaatselijke scholen. Deze draakjes werden de dag erop verkocht voor het goede doel. Het evenement lokte heel veel mensen. De drakenkop is een herinnering aan die mooie dag.

ROGETTE JONCKIERE Job: lerares, met pensioen Discipline: keramiek, tekenkunst, schilderkunst Heeft een atelier in: Diksmuide Wat is het belangrijkste voorwerp in je atelier? Ieder voorwerp in mijn atelier heeft een eigen verhaal, maar er is één voorwerp dat in het oog springt. In de hoek van mijn atelier zie je een drakenkop met twee poten. Hij zit gevangen in een houten kist, die mijn man nog heeft gemaakt. Het hoofd maakte ik van het lood van ons oude dak. De drakenkop maakte deel uit van een project. Daarbij maakten we met acht kunstenaars een draak uit een mengsel van klei en cement. De draak was 3 meter hoog en 16 meter lang! Ik werkte een volledige

Is je atelier in je huis? Mijn man, die overleden is, bouwde indertijd een atelier. Daarin maakte hij de meubels voor ons nieuwe

huis. Hij doopte dat atelier tot ‘prutskotje’. Het werd later mijn keramiekatelier. Ik werk er altijd met hem in mijn gedachten. Kort daarna bouwde ik een kopie van dat ‘prutskotje’. Dat werd mijn schildersatelier. Vanuit mijn werkruimtes heb ik zicht op de tuin met vijver en kan ik heerlijk dagdromen. Er is niets dat me uit mijn concentratie haalt. Dat vind ik heerlijk. Ik werk in de voormiddag aan mijn schilderijen en in de namiddag aan mijn keramiek, of andersom. De tijd vliegt zo voorbij.

KUNST ANDERS

KUNSTLETTERS

DIRK VERKAIN Job: lasser, monteur Discipline: schilderkunst Heeft een atelier in: Koolskamp Is je atelier in je huis? Ja, mijn atelier is op mijn zolder. Eerst zat ik in een kleine kamer, maar ik had al snel meer plaats nodig. Ik verhuisde dus naar boven. Mijn zolder staat vol schilderijen en mijn huis hangt ook vol met mijn werk, van beneden tot boven. Tijdens Buren bij kunstenaars kunnen bezoekers dat ontdekken. Ik ben ondertussen twintig jaar aan het schilderen, dus ik heb wel wat doeken. Wat doe je het eerst als je je atelier binnenkomt? Ik leg altijd eerst een lp op. Muziek is voor mij heel belangrijk als ik aan het schilderen ben. Het liefst luister ik dan naar stevig werk, van rock tot extreme metal.

Hoeveel uren spendeer je in je atelier? In de winter of op koude, regenachtige dagen werk ik vooral â&#x20AC;&#x2122;s avonds in mijn atelier. Dan schilder ik en luister ik ondertussen naar muziek. Soms heb ik ook bezoek: mijn atelier is ook een exporuimte waar je mijn werken kan bekijken. Of ik nodig vrienden uit om een glaasje te drinken. Met wat muziek erbij, natuurlijk! Foto's: Evenbeeld

KUNST ANDERS

Ontdek alle deelnemende kunstenaars op www.burenbijkunstenaars.be

KUNSTLETTERS

2 generaties spreken Emma Van Roey ontmoet Jean De Groote

2 kunstenaars, 2 generaties: wat hebben ze gemeen? Waar verschillen ze grondig van elkaar? Kathleen Ramboer zoekt uit hoe kunstenaars van uiteenlopende leeftijden kijken naar kunst en de wereld. De primeur is voor Jean De Groote (64 jaar) en Emma Van Roey (26 jaar).

We komen samen in De Krook, de stadsbibliotheek van Gent. De Krook staat symbool voor kennis en cultuur, een ideale plaats voor onze ontmoeting. Het beeld ‘De passanten’ van Michaël Borremans op het Miriam Makebaplein doet dienst als meeting point.

P O RT R E T

KUNSTLETTERS

Jean De Groote

Ik voel verwantschap tussen jullie werk. Jean schildert eenvoudige objecten in een atelier dat hij als een monnikencel benadert. Emma gebruikt eenvoudige materialen als zand en hout, die symbool staan voor vergankelijkheid en stilte. Zien jullie raakvlakken? EMMA: Inderdaad, ik herken mezelf in de manier van werken van Jean. Ik kan niet voortdurend omringd worden door mensen. Ik sluit me op, niemand mag me storen. JEAN: Onthechting is een noodzaak om mijn kunst te maken. Eenvoudige voorwerpen zoals een lamp, stoel, bril… schilder je niet zomaar. Schilderen is contemplatie. EMMA: Werken zonder nadenken levert hapklare kunst, kunst zonder diepte.

P O RT R E T

Hoe kijken jullie naar de aanpak van kunst in de openbare ruimte? EMMA: Het is belangrijk dat mensen in contact komen met kunst in een alledaagse setting. Maar vaak poot een gemeentebestuur de kunstwerken ondoordacht neer. Zo zie je miskleunen opduiken. ‘De koningin van de Schelde’ van Peter Bijls aan de rotonde te Eine is een sprekend voorbeeld. JEAN: Het was een trend in de jaren 90: op elke rotonde moest en zou er kunst komen. Zo vind je overal immense metaalsculpturen als hulde aan of artistieke interpretatie van een streek. Het gevolg is een wildgroei, een overaanbod. De meeste werken zijn opvulling. Daarom is het belangrijk dat een degelijk selectiecomité knopen doorhakt. Waarom ook niet de burger, de belastingbetaler een stem geven?

KUNSTLETTERS

Emma, je werk was al te zien in S.M.A.K. in Gent. Jean, ambieer jij ook een plaatsje in een gerenommeerd museum? EMMA: Wim Lambrecht, directeur van LUCA School of Arts, organiseerde een tentoonstelling in het S.M.A.K. en koos een werk van mij voor de expo. Er is geen enkel contact uit voortgevloeid. Zo belangrijk was het nu ook weer niet. Ik had er wel een enorm fijne werkperiode tijdens de opbouw van de werken. JEAN: Het is aan curatoren om je op te volgen en voor feedback te zorgen. Wie achter je werk staat, is cruciaal. Jan Hoet bewonderde mijn werk. Dat was een grote stimulans. Een kunstenaar heeft bevestiging nodig. Je kunst moet worden gezien. Werk in een museum hebben staat prachtig op je cv. Niets meer en niets minder.

Hedendaagse kunst is meestal gelaagd. Moet je een kunstwerk begrijpen? EMMA: Je moet niet alles willen verklaren. Ik werk vaak repetitief, naai het ene streepje na het andere. Heb je daar uitleg bij nodig?

Emma Van Roey

Lezen jullie kunstrecensies? EMMA: Dat is een vereiste voor een kunstenaar, vind ik. Ik wil graag weten wat anderen over mijn werk denken. Ik pas er wel voor op dat recensies mijn werk niet sturen, dat ze mijn creaties niet beĂŻnvloeden. JEAN: Ik lees ze ook. Het is essentieel wie het commentaar schrijft.

JEAN: Wat duiding kan een vereiste zijn, zoals bij het

werk van Emma. Ze start vanuit niets en komt tot iets buitengewoons. Maar de schepping mag een mysterie blijven. Goed werk is niet te verklaren. Heb je kennis van kunststijlen, stromingen en periodes nodig om goede kunst te maken? EMMA: Het is een eerste vereiste om een goede kunstenaar te worden. Je moet weten wat er in de kunst en in de wereld omgaat. JEAN: Het is een voorwaarde, dat staat vast. Zonder kennis werk je in het luchtledige en maak je alleen toevalstreffers. Zo vind ik dat kunstgeschiedenis voor 10-jarigen zou moeten worden verplicht. EMMA: Op mijn middelbare school doceerde geen enkele leraar kunstgeschiedenis. Iedereen bleek stomverbaasd toen ik vertelde dat ik kunstenaar wou worden. Zijn sociale media het middel bij uitstek om je kunst te promoten? EMMA: Ik hou via Instagram een overzicht bij van mijn werk. Dat is handig. Ik publiceer enkel aan het einde van een project. Het scheppingsproces is een intiem traag proces dat ik afscherm. Andere mensen wil ik daar niet bij betrekken. JEAN: Een kunstenaar is een slechte beoordelaar van eigen werk. Instagram zorgt voor bevestiging en helpt twijfels overwinnen. Op Instagram plaats ik fotoâ&#x20AC;&#x2122;s van de verschillende fases van een schilderij. Ook een schilderij in het atelier tonen helpt om aandacht te trekken en de kijker langer vast te houden.

Jean De Groote

KUNSTLETTERS

Over welke eigenschappen moet je als kunstenaar beschikken? EMMA: Doorzettingsvermogen en interesse in de wereld rondom je zijn essentieel. Zelf heb ik rust nodig om uren na elkaar te werken. Niemand mag me storen. Uiterlijk ben ik kalm, maar in mijn hoofd vliegen de onderwerpen voorbij. JEAN: Ik beschouw Emma als een filosoof aan het werk. Ik kom ook over als een rustig type, maar innerlijk voer ik een gevecht. Je worstelt met de onmogelijkheid om weer te geven wat in je zit. Daarom grenst de genialiteit van een kunstenaar vaak aan de waanzin. Ik waardeer de bevlogenheid van een kunstenaar, de verwondering, de vechtlust. Kunst kan de wereld redden!

www.jeandegroote.com www.emmavanroey.com

Emma Van Roey stelt van 4 tot 27 oktober tentoon in Re-Mains in Gent. De expo 'Une histoire de solitude' van Jean De Groote loopt tot 19 oktober 2019 in Galerie Siegfried De Buck in Gent. Kathleen Ramboer

Emma Van Roey

P O RT R E T

Voor welke nog levende kunstenaar hebben jullie bewondering? EMMA: Lieselotte Vloeberghs creëert met haar tekeningen, performances en installaties een eigen bevreemdende wereld die zijn geheimen niet prijsgeeft. Met haar mystieke thema’s laat ze je telkens zoekend achter. JEAN: Mijn bewondering gaat uit naar Gerhard Richter. Hij is 85 jaar, maar blijft een vernieuwer en een bescheiden man. Elke kunstenaar is schatplichtig aan Richter. Ook voor Walter Swennen heb ik veel respect. EMMA: De naam Francis Alÿs schiet me ook te binnen. JEAN: Die vergat ik nog te vernoemen. De kunst van Francis Alÿs zet aan tot nadenken.

Expo’s:

KUNSTLETTERS

Painting Nights #1 Schilder tussen de dino’s na sluitingstijd Museum voor Natuurwetenschappen, Brussel zaterdag 30 november 2019

Painting Nights: dat is jouw schildersatelier voor één avond op een bijzondere plek. Voor deze eerste editie trekken we naar het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel. Kom je mee schilderen na sluitingstijd?

Op 30 november 2019 houdt het museum de deuren open na sluitingstijd, exclusief voor ‘Painting Nights’schilders. Neem plaats aan een schildersezel of -tafel tussen de Tyrannosarus Rex en de beroemde Iguanodons van Bernissart. Je hebt een hele avond de tijd om vrij te schilderen, voor één keer naar dood in plaats van levend model! Er is ook een lesgever aanwezig die je feedback geeft, als je dat wilt. Het resultaat is niet belangrijk: Painting Nights is bovenal veel schildersplezier op een inspirerende plaats.

Blokkeer 30 november (17u30 – 22u) alvast in je agenda voor Painting Nights #1.

Foto: Evenbeeld

Een ticket kost 12 euro. Meer info en inschrijvingen: www.kunstwerkt.be.

KUNSTLETTERS

Carte Blanche Alice Vanderschoot Meer info op blz. 50

IN BEELD

KUNSTLETTERS

Diana, shooting for the stars (plasticrete, pigment, staal) Foto: Galerie Thomas Serruys

CARTE BLANCHE: ALICE VANDERSCHOOT In ‘Carte Blanche’ (blz 48 en 49) krijgt een kunstenaar vrij spel. BLANCO, de platformfunctie van de atelierorganisatie NUCLEO, duikt geregeld op met projecten waarin het kunstenaars vraagt te reageren op een 'lege zone'. Deze keer vormen 2 lege vellen papier en een carte blanche het speelveld. De kunstenaars worden geselecteerd i.s.m. de partners binnen de Vlaamse koepel van atelierorganisaties UFO:

NUCLEO uit Gent, Studio Start uit Antwerpen, Cas-co uit Leuven, Vonk uit Hasselt/Genk en De Tank van het Entrepot uit Brugge. In dit nummer: Alice Vanderschoot (via De Tank van het Entrepot, Brugge). ALICE: Diana, godin van de jacht

en de maan, staat als ree afgebeeld, of toch als een deel ervan. Op de schraag rust een Euphorbia als een speer. Ik maakte een reeks vormen, gebaseerd op deze cactusachtigen. Mijn beelden ontstaan door het assembleren

van vormen die vaak archetypische of mythische kenmerken dragen. Ik ben gefascineerd door populaire en oude beeldcultuur en zet de ambacht van het beeldhouwen centraal. Al neemt die soms absurde vormen aan. Door herhaaldelijk copy-pasten van objecten ontstaan nieuwe personages, andere connotaties. Alice stelt tentoon: Assemblage Exquis, expo in Galerie Gevaert, Zwevezele. Tot en met 19 oktober 2019. • The Road Is Clear, groepsexpo in In De Ruimte, Gent. Van 29 november tot en met 1 december 2019. •

www.alicevanderschoot.be

OVERPEYSING

CO LO F O N

In ‘Overpeysing’ (op blz 12 en 13) zet Charlotte Peys haar indrukken over een expo, een atelierbezoek of oeuvre om in tekst en beeld. Het resultaat zijn poëtische reportages in tekeningen en gebiedende wijsheden. Charlotte liet zich deze keer inspireren door de virtuoze en uiterst gedetailleerde potloodtekeningen van Aleksandra Chaushova. In haar expo in M-Leuven toont deze Bulgaarse kunstenares ook een nieuwe reeks pasteltekeningen op donker beschilderd papier. Ze stond daarvoor stil bij de betekenis van bureaucratie en de dagdagelijkse voorwerpen die er symbool voor kunnen staan. De expo loopt nog tot 3 november 2019. www.mleuven.be

KUNSTLETTERS

WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER: Tamara Beheydt, André De Nys, Zoë Hoornaert, Yves Joris, Magalie Lagae, Jonas Nachtergaele, Filip Maes, Charlotte Peys, Sarah Poesen, Kathleen Ramboer, Magalie Lagae, Marianne Sneijers, Olu Vandenbussche, Alice Vanderschoot, Annemie Vingerhoets. Hoofdredactie: Ward Desloovere Vormgeving: Wilderzicht

ABONNEREN? PRIMA IDEE! Een abonnement kost 15 euro (4 nummers). Een groepsabonnement kost 35 euro (5 ex. van 4 nummers) Alle info: www.kunstwerkt.be | 09 235 22 70 KUNSTLETTERS.BE Meer lezen, meer bekijken? Kunstletters leeft ook volop online. Op kunstletters.be vind je uitgebreide versies van de bijdragen in dit blad, met extra beeldmateriaal. Bovendien kan je er ook terecht voor meer artikels, expotips en video.

Druk: Stevens Print Verantwoordelijke uitgever: Hilde De Leeuw

Je vindt Kunstletters ook op Facebook en Instagram. Vragen, tips, opmerkingen: info@kunstletters.be

MEEWERKEN AAN KUNSTLETTERS? Heb jij een eigen kijk op wat er aan beeldende creativiteit te ontdekken valt? Een kunstenaar, trend, project of techniek die zo de moeite waard is dat je het graag wil of móet delen? Werk mee. Stuur je idee met een schets van wat je in een stuk wil vertellen of tonen naar info@kunstletters.be.

Kunstletters is een magazine van Kunstwerkt vzw, Bijlokekaai 7C, 9000 Gent

CO LO F O N