έναν όρο τόσο εξειδικευμένο; Μου φάνηκε ότι περισσότερο θέλησε να κάνει επίδειξη των δικών του γνώσεων... Από το Σχολείο μου έφυγα μετά από τρία χρόνια, όταν δηλαδή μετοίκησα στην Παραλία Διστόμου Βοιωτίας, στα νεότευκτα Άσπρα Σπίτια. Μιλάμε για τον πρότυπο, πάνω σε σχέδια του ομίλου Δοξιάδη, οικισμό που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του Αλουμινίου της Ελλάδος, του πρώτου μεγάλου εργοστασίου που απέκτησε ο τόπος μας. Εκεί βρέθηκα μετά τον γάμο μου. Καθόλου δεν μου άρεσε που θα άφηνα την πόλη μου, την γενέτειρά μου αλλά «όπου γη και πατρίς» έλεγε ο άντρας μου. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μετάνιωσα για την αλλαγή αυτή. Ο τόπος ήταν ωραίος. Τα Άσπρα Σπίτια κατηφόριζαν ανάμεσα στις ελιές προς τη θάλασσα, έναν προστατευμένο κόλπο. Σχολείο ακόμη δεν υπήρχε. Τo κοντινότερο βρισκόταν στο Δίστομο σε ικανή απόσταση από την παραλία του. Χιλιόμετρα είκοσι ένα χωρίζουν το Δίστομο από την Παραλία Διστόμου. Αλλά τι χιλιόμετρα και σε τι είδους δρόμο… Τότε, και το τότε αναφέρεται στα 1964, ο δρόμος ήταν στενός τόσο όσο να περνάει μόνο ένα λεωφορείο. Άρα, αν κάποιο κατέβαινε, έπρεπε να περιμένει, στο φαρδύτερο δυνατόν σημείο, για να μπορέσει να περάσει, πολύ προσεχτικά, το άλλο που ανέβαινε. Όσο για την ποιότητα του δρόμου... Αλλού λακκούβες, αλλού πέτρες και λίγη άσφαλτος για να θυμόμαστε ότι αυτή η επαρχιακή οδός ήταν κάποτε ασφαλτοστρωμένη. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν κατέβαινε μόνο στα Άσπρα Σπίτια. Ο πρώτος λόγος ύπαρξής της ήταν η σύνδεση του Διστόμου με την Αντίκυρα, το κοντινό σε απόσταση ενάμισι χιλιομέτρου χωριό, στο οποίο υπάρχει μια βάση της Αεροπορίας. Να προσθέσω ότι ο δρόμος αυτός ανήκε στις δυσκολότερες διαδρομές του ράλι Ακρόπολις! Aυτόν τον δρόμο παίρναμε, λοιπόν, με τα παιδιά που έπρεπε να πάνε σχολείο. Αξίζει να σταθούμε λίγο στο μεταφορικό μέσον που μας είχε παράσχει το ΚΤΕΛ. Επρόκειτο για ένα παμπάλαιο ξεχαρβαλωμένο λεωφορείο, που τριζοβολούσε από όλες τις μεριές. Το είχαμε ονομάσει «Βασίλω». Γιατί; Γιατί έτσι, χωρίς λόγο. Με κάθε ανεβοκατέβασμα έτριζε και όλο και πιο πολύ. Είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε. Τη μέρα λοιπόν που άρχισε να ψιλοχιονίζει υψώσαμε φωνή διαμαρτυρίας, δηλώσαμε ότι δεν ξαναμπαίνουμε μέσα σε αυτό το σαράβαλο...Και τα καταφέραμε. Μας έστειλαν ένα ευπρεπέστερο και ασφαλέστερο. Πηγαίναμε λοιπόν στο Γυμνάσιο του Διστόμου, όχι όμως στο κυρίως κτήριο αλλά σε μια πρόσθετη αίθουσα σε μικρή απόσταση. Η αίθουσα ήταν φωτεινή και με μεγάλα παράθυρα και για θέρμανση είχε μια σόμπα όλη κι όλη. Η σόμπα αυτή, που λειτουργούσε με πετρέλαιο έδινε αφορμή για σκανταλιές. Τη μπούκωναν τα δεκαεξάχρονα αγγελούδια, οι μαθητές μου, με στουπιά, ίσως και κάποιες εφημερίδες και τι να κάνει και αυτή; Διαμαρτυρόταν με ένα πουφ και να σου ένας μαύρος καπνός να γεμίζει την αίθουσα.. Αναγκαστικά, διακοπή του μαθήματος, αερισμός της αίθουσας και φυσικά αθώες, τάχα μου, απορίες του είδους «μα γιατί δεν λειτουργεί σωστά, τι στην ευχή παθαίνει» που συμμεριζόμουν φαινομενικά και εγώ, γιατί και τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;
32