Kolga Tbilisi Photo 2012 Catalogue by KOLGA TBILISI PHOTO

კატალოგი გამოიცა თბილისის მერიის კულტურული ღონისძიებების ცენტრის ფინანსური მხარდაჭერით

THE CATALOGUE WAS PUBLISHED WITH THE FINANCIAL SUPPORT OF TBILISI CITY HALL, CENTER OF CULTURAL EVENTS

დამფუძნებელი FOUNDER თანაორგანიზატორი CO-ORGANIZER გამოფენების კურატორი EXHIBITION CURATOR საორგანიზაციო ჯგუფი ORGANIZING COMMITTEE

მარკეტინგული მხარდაჭერა და დიზაინი MARKETING SUPPORT AND DESIGN

დაკაბადონება MAKEUP ჟიური JUDGES

ტექსტი TEXT

ISBN 978-9941-0-4502-8

თარგმანი TRANSLATION კორექტორი COPY- EDITOR კომპიუტერული მომსახურება COMPUTER SERVICE

ბესო ხაინდრავა Beso Khaindrava თეონა გოგიჩაიშვილი Teona Gogichaishvili თინა შელჰორნი Tina Schelhorn ნინო დგვეფაძე Nino Dgvepadze გაგა გოგიჩაიშვილი Gaga Gogichaishvili მარი გარჩაგუდაშვილი Mari Garchagudashvili თამუნა ჯავახია Tamuna Javakhia თამარ ბოკუჩავა Tamar Bokuchava მარიამ ყუბუსიძე Mariam Kubusidze მარიამ მაზიაშვილი Mariam Maziashvili ნინა ცისკარიშვილი Nina Tsiskarishvili ხათუნა ხაბულიანი Khatuna Khabuliani შ.პ.ს. „პროპაგანდა“ „Propaganda HQ“, Ltd. აკაკი რაზმაძე, ირაკლი ჭუმბურიძე Akaki Razmadze, Irakli Chumburidze ინგა ალადაშვილი Inga Aladashvili ნაიჯელ დიკინსონი Nigel Dickinson ვოლფგანგ ცურბორნი Wolfgang Zurborn თინა შელჰორნი Tina Schelhorn ლიკა მამაცაშვილი Lika Mamatsashvili ვოლფგანგ ცურბორნი Wolfgang Zurborn თინა შელჰორნი Tina Schelhorn ლიკა მამაცაშვილი Lika Mamatsashvili გიგა ნანობაშვილი, გაგა ლომიძე GIGA NANOBASHVILI, GAGA LOMIDZE გიგა ნანობაშვილი, გაგა ლომიძე GIGA NANOBASHVILI, GAGA LOMIDZE ფოტოსამყარო PHOTOWORLD

www.kolga.ge www.tbilisiphoto.com

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი

ALEXANDER ROINASHVILI HONONARY PRIZE

32 – 65 70 – 89 90 – 302

გამოფენები

EXHIBITIONS ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები

AWARD WINNERS

ფოტოკონკურსის ნომინანტები

SHORTLISTED PARTICIPANTS

უკვე 10 წელი გავიდა, რაც ფოტოკონკურსი ქოლგა პირველად ჩავატარეთ. შეიძლება ითქვას, რომ განვლილი წლები, კონკურსის განვითარების თვალსაზრისით, წარმატებული გამოდგა. ჩვენ მუდმივად ვზრუნავთ ფოტოკონკურსის მასშტაბების გაზრდისთვის. სწორედ ამ მიზნით გავაფართოვეთ მისი ფორმატი და საერთაშორისო სტატუსის მოპოვებისკენ გარკვეული ნაბიჯები გადავდგით. ფოტოკვირეული “KOLGA TBILISI PHOTO 2012” წელს სახეცვლილი ფორმატით ტარდება. მისი მიზანია საერთაშორისო ფოტოგრაფიის სხვადასხვა – კლასიკური და თანამედროვე – ფოტოგრაფიული პოზიციის დაკავშირება საქართველოსთან, ქართულ ფოტოგრაფიასთან. “KOLGA TBILISI PHOTO”-ს ფარგლებში, თბილისში გაიმართა როგორც კონკურსის შედეგად შერჩეული ფოტოების, ისე რამდენიმე დიდი და პატარა გამოფენა, სადაც წარმოდგენილი იყო ისტორიული თვალსაზრისით მნიშვნელოვანი და თანამედროვე პოზიციის ამსახველი ფოტონიმუშები. საზოგადოებას საშუალება ჰქონდა გაცნობოდა, მსოფლიო მასშტაბის კლასიკური ფოტოგრაფიის გამორჩეული ოსტატის, ჟაკ-ანრი ლარტიგის შემოქმედებას, თანამედროვე ამერიკელი ფოტოგრაფების გაერთიანებულ გამოფენას, თანამედროვე გერმანული ფოტოგრაფიის გამოფენას, ომის საწინააღმდეგო თემატიკაზე შექმნილი ფოტოების შერეულ თუ წლევანდელი კონკურსის ჟიურის ერთ-ერთი წევრის, ნაიჯელ დიკინსონის შთამბეჭდავ ექსპოზიციებს. საგულისხმო იყო, ასევე, ქართველი ფოტოგრაფის, გოგი ცაგარლის ნამუშევრების გამოფენა, რომელსაც ქართული ფოტოხელოვნების განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის ტრადიციული პრიზი გადაეცა. აქვე აუცილებლად მიგვაჩნია აღვნიშნოთ თბილისის მერიის, კულტურის და ძეგლთა დაცვის სამინისტროსა და ჩვენი მუდმივი გენერალური სპონსორის – თიბისი ბანკის ძლიერი მხარდაჭერა, “KOLGA TBILISI PHOTO”-ს სათანადოდ ორგანიზების საქმეში, ისევე როგორც ჩვენი დანარჩენი პარტნიორი ორგანიზაციების (კომპანია ფოტოსამყარო, ამერიკის საელჩო საქართველოში, ბრიტანეთის საბჭო, მეიდან ჯგუფი, საქართველოს ეროვნული მუზეუმი, ზურაბ წერეთლის თანამედროვე

ხელოვნების მუზეუმი, სტრატეგიული მარკეტინგული საკონსულტაციო კომპანია „პროპაგანდა”, ჟურნალი „ტაბულა”, სამაუწყებლო კომპანია „რუსთავი 2”, სარეკლამო კომპანია „აუთდორჯი”, სოციალური ფოტოგრაფიის ფონდი კავკასიაში, „ჯორჯიან ივენთს” და ჯიემსი ჯგუფი) თანადგომა კვირეულის სათანადოდ გამართვაში. გვინდა განსაკუთრებულად გამოვყოთ “KOLGA TBILISI PHOTO”-ს ორგანიზებასა და დაგეგმვაში ჩვენი საერთაშორისო პარტნიორის, გერმანული გალერეა „ლიჰტბლიკის” და, კერძოდ, ქალბატონ თინა შელჰორნის მიერ შეტანილი განუზომელი წვლილი, რომელმაც წინამოსამზადებელი პერიოდის განმავლობაში, საერთაშორისო გამოფენების დაგეგმვის მიმართულებით ფოტოკვირეულის თანაორგანიზატორთან, თეონა გოგიჩაიშვილთან ერთად, დიდი შრომა გასწია. სასიამოვნოა იმის აღნიშვნაც, რომ წელს “KOLGA TBILISI PHOTO”-ს კონკურსში მონაწილეთა ნამუშევრები მაღალი პროფესიონალიზმით გამოირჩეოდა. წლევანდელი შერჩეული კოლექცია, ჩვენი აზრით, წინამორბედებზე უკეთესი იყო, რაც იმის მაჩვენებელია, რომ “KOLGA TBILISI PHOTO” სწორი მიმართულებით ვითარდება და მომავალში კიდევ უფრო მეტ უცხოელ და ქართველ ფოტოგრაფს მოიზიდავს და მათ ნამუშევრებს ფართო საზოგადოებას გააცნობს. გაწეული მძიმე სამუშაოსთვის მადლობას ვუხდით ჟიურის წევრებს, ქალბატონებს - თინა შელჰორნს და ლიკა მამაცაშვილს და ბატონებს - ვოლფგანგ ცურბორნს და ნაიჯელ დიკინსონს. ჩვენთვის დიდი პატივი იყო კონკურსის უცხოელ ჟიურის წევრებთან ერთად ფოტოგრაფიულ სამყაროში ისეთი ცნობილი პიროვნებების მასპინძლობა, როგორებიც არიან რიჩარდ ბრემი, გორდონ სმითი, პოკ ჩი ლაუ, უილიამ მესერი და მიმი მოლიკა, რომლებმაც ფოტოკონკურსის მონაწილეთათვის და ფოტოგრაფიით დაინტერესებული სტუდენტებისთვის საგანმანათლებლო შეხვედრები გამართეს. მიგვაჩნია, რომ მსგავსი ღონისძიებების მაღალ დონეზე ჩატარება და მათი სიმრავლე მომავალში დიდად წაადგება ჩვენს ქვეყანაში ფოტოგრაფიის განვითარებას და, ზოგადად, საქართველოს სახელის დამკვიდრებას მსოფლიო ფოტოგრაფიულ სამყაროში.

ბესო ხაინდრავა ქოლგა თბილისი ფოტოს დამფუძნებელი 4

10 years have passed since we held Kolga Photo Contest for the first time. It could be said that these years were successful in terms of the development of the contest. We’re constantly trying to increase the scale of the photo contest. For that reason, we’ve increased its format and taken certain steps toward going international. The new format was used for the 2012 Kolga Tbilisi Photo Week. The goal of the event was to link various positions of international photography – both classical and contemporary – with Georgia and Georgian photography. Within the framework of Kolga Tbilisi Photo, the city has hosted the exhibition of works by shortlisted contestants as well as several other big and small exhibitions featuring both historically significant images and photographic works depicting various positions in contemporary photography. Visitors had a chance to familiarize themselves with works by Jacques Henri Lartigue, a world-renowned classic photographic artist; group exhibitions of Contemporary American Photography, Contemporary German Photography as well as an impressive group exhibition of Images against the War and an equally impressive exposition by Nigel Dickinson, one of the judges for this year’s contest. The exhibition of works by Gogi Tsagareli, a Georgian photographer, who was awarded the traditional Alexander Roinashvili Prize for a special contribution to the development of Georgian photography, was also significant. We would also like to thank Tbilisi City Hall, Ministry of Culture and Monument Protection of Georgia, and our long-time general sponsor – TBC Bank for their generous help in organizing Kolga Tbilisi Photo as well as appreciate the contribution of other partner organizations (Photo World Company, Embassy of the United States Georgia, the

Beso Khaindrava, Founder of Kolga Tbilisi Photo 5

British Council, Meidan Group, the Georgian National Museum, Zurab Tsereteli Museum of Modern Art, Propaganda Marketing Company, Tabula Magazine, Broadcasting Company Rustavi 2, OUtdooR.ge Advertising Company, Social Photography Caucasus Foundation, Georgian Events and GMC group) to the event. We would especially like to acknowledge the participation of our international partner, Gallery Lichtblick (Germany), in organizing and planning and Tina Schelhorn’s immeasurable contribution in particular, who together with Kolga Photo Week co-organizer Teona Gogichaishvili has worked hard on international exhibition planning during the preparation period. We are also pleased to note that contestants of this year’s Kolga Tbilisi Photo were exceptionally professional. Images selected for the contest were, in our opinion, much better the ones from previous years, which means that Kolga Tbilisi Photo is developing in the right direction and that it will attract and introduce much more foreign and Georgian photographers in the future. We would like to thank our jurors – Tina Schelhorn, Lika Mamatsashvili, Wolfgang Zurborn and Nigel Dickinson. It was a great honor for us as well as for our foreigner jurors to host world-renowned photographers such as Richard Bram, Gordon Smith, Pok Chi Lau, William Messer, Mimi Mollica and Frederic Lezmi, who have held educational meetings for our contestants and students interested in photography. In our opinion, frequently holding such high-level events would greatly contribute to the development of photography in our country in the future as well as help Georgia secure its spot on the international photography scene.

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი ქართული ფოტოხელოვნების განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისათვის მიენიჭა

გიორგი ცაგარელს ALEXANDER ROINASHVILI HONONARY PRIZE AWARDED TO

GIORGI TSAGARELI FOR THE OUTSTANDING MERITS IN THE DEVELOPMENT OF GEORGIAN PHOTOGRAPHY 12.06.2012

თბილისის მერია 6

ერთხელ ალექსანდრე სააკოვმა მითხრა: „თუკი მართლა გაინტერესებს, რას წარმოადგენს დოკუმენტური ფოტოგრაფია და რეპორტაჟი, შეისწავლე გოგი ცაგარელი”. პროფესიით ტექნიკურმა ინჟინერმა ფოტოების გადაღება ოცდათორმეტი წლის ასაკში დაიწყო. პირველი ფოტო ახლადდაბადებულ შვილს გადაუღო, ძველი საბჭოური ფოტოკამერით. სწორედ ამის შემდეგ გადაწყვიტა ფოტოგრაფობის პროფესიად არჩევა. როგორც თვითონ ამბობდა, მხატვრული ფოტოგრაფია არასოდეს იტაცებდა და დოკუმენტურში იპოვა საკუთარი თავი. ძალიან საინტერესო გზა გაიარა, მუშაობდა საქინფორმში, ფოტოჟურნალებში, გაზეთ „საქართველოს ახალგაზრდობაში“, „საქართველოს საინფორმაციო სააგენტოში“, „პრაიმნიუსში“, ჟურნალ „დიალოგში“ და სხვა. საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის ბრძოლაში თავიდანვე მონაწილეობდა, როგორც ფოტოგრაფი. ჯერ კიდევ 1989 წელს, სოხუმში არეულობას დაესწრო და ფირზეც აღბეჭდა. ომის დაწყებისთანავე, სოხუმში ჩაფრინდა, შემდეგ ყარაბაღის, თბილისში სამოქალაქო დაპირისპირების ფაქტები გადაიღო. მისი

ლიკა მამაცაშვილი საქართველოს ეროვნული მუზეუმი თბილისის ისტორიის მუზეუმის კურატორი

ბოლო ფოტოები ომის თემაზე 2008 წლის აგვისტოს მოვლენებს ასახავს. „ომში ყველაფერი ცუდია, ერთის გარდა – იქ საინტერესოა ცხოვრება” – ასე ახსნა წინააღმდეგობრივი შინაგანი განწყობა და ამ მოკლე ფრაზით თითქმის ყველაფერი თქვა. თემები, რომლებსაც ის გამოფენებისთვის იყენებს, ყოველთვის განსაკუთრებული რეალიზმითაა დატვირთული. ამაზე მიუთითებს სახელწოდებებიც: „საბჭოთა არმია” 1985, „ომის სახეები” 1994, „იერუსალიმი” 1998, „მარტოსული” 2001, „ალკოჰოლიზმი” 2003, „სოციალური თერაპიის სახლი” 2004, „აუტიზმის სახეები” 2004. სხვადასხვა დროს მისი არაერთი პერსონალური გამოფენა გამართულა და მონაწილეობა აქვს მიღებული მრავალ ჯგუფურ გამოფენაში საქართველოში, დიდ ბრიტანეთში, სლოვაკეთში, ავსტრიაში. რამდენიმე ფოტოგრაფს, რომელთაც გოგი ცაგარლის შესახებ ვკითხე აზრი, ერთადერთი განმარტებით მპასუხობდნენ: ის ფანტასტიურია! ალბათ ამაზე მარტივი და სრულყოფილი დახასიათება რთული მოსაძებნია. 2012 წელს, ალექსანდრე როინაშვილის პრიზი გადაეცემა გიორგი ცაგარელს, დოკუმენტური ფოტოს განვითარებისა და სრულყოფისთვის.

Once Alexander Saakov told me: “If you really want to know more about the essence of documentary and reportage photography, study the works of Gogi Tsagareli”. An engineer by profession, he started taking photos at the age of thirty-two. His first photographs were of his newborn child and made using an old soviet camera. At this particular time, he decided to devote himself completely to photography. According to him, he has never been interested in artistic photography. He found his vocation in documentary photography. It has been a very interesting journey so far. At various times, he’s worked for Sakinform News Agency, various photography magazines, Georgian Youth Newspaper, Georgian Information Agency, Prime News Agency, Dialogi Magazine, etc. He joined the fight to maintain the territorial integrity of Georgia as a photographer from the very beginning. As early as in 1989, he witnessed and captured the disturbances in Sokhumi. As soon as the war had begun, he flew to Sokhumi. Later, he also captured civil confrontations in Tbilisi

and Nagorno-Karabakh. His latest works of the war depict the events of August 2008. “Everything about the war is bad, except one thing – it is an interesting life,” – this is how he described his controversial inner feelings and with this short statement, he managed to say almost everything. The themes he chooses for his exhibitions are always full of special realism. The titles speak for themselves: “Soviet Army” (1985), “War Faces” (1994), “Jerusalem” (1998), “The Lonely” (2001), “Alcoholism” (2003), “Social Therapy House” (2004), “Faces of Autism” (2004), etc. At diﬀerent times, he has had numerous solo exhibitions as well as participated in many group exhibitions in Georgia, the UK, Slovakia, and Austria. When asked about their opinions on Gogi Tsagareli, all photographers described Tsagareli using the same phrase: “He’s fantastic!” Probably it is very hard to ﬁnd a more perfect and simpler testimonial than that. The 2012 Alexander Roinashvili Prize goes to Giorgi Tsagareli for his contribution to the development and perfection of documentary photography.

Lika Mamatsashvili Georgian National Museum Tbilisi History Museum Curator

გიორგი ცაგარელი Giorgi Tsagareli

ფოტო: ლევან მამულოვი Photo by Levan Mamulov 9

გიორგი

ცაგარელი ქართველი ფოტოჟურნალისტი, დოკუმენტური ჟანრის ფოტოგრაფი გიორგი ცაგარელი დაიბადა 1947 წელს, თბილისში. ფოტოგრაფიით 32 წლის ასაკიდან, პირველი შვილის დაბადებისას დაინტერესდა. პროფესიით ინჟინერმა, შვილის ფოტოების გადაღება თავისი ძველი, საბჭოთა ფოტოკამერით დაიწყო. სწორედ ამ დროს, თავის მომავალ პროფესიად მან ფოტოჟურნალისტიკა აირჩია და მას შემდეგ, ამ სფეროში მოღვაწეობს. ამჟამად მუშაობს, როგორც თავისუფალი ფოტოგრაფი. სხვადასხვა დროს ფოტოჟურნალისტად მუშაობდა ისეთ სააგენტოებსა და გაზეთებში, როგორიცაა „საქართველოს გაზეთი“, „საქართელოს ახალგაზრდობა“, “საქართველოს საინფორმაციო სააგენტო“, „პრაიმ ნიუსი“, ჟურნალი “დიალოგი“ და სხვა. მან იმ არაერთი მნიშვნელოვანი მოვლენის ფირზე აღბეჭდვა მოახერხა, რომლებიც საბჭოთა თუ პოსტ საბჭოთა ტრანსფორმაციის პერიოდში მოხდა. მისი კამერა აქტიურად ასახავს დღევანდელ სოციალურ და ურბანისტულ ყოფასა და ცვლილებებს. მისი პირველი პერსონალური გამოფენა, სახელწოდებით „საბჭოთა არმია“, 1985 წელს, თბილისში ჩატარდა. მისი რჩეული ფოტონამუშევრების გამოფენა პირველად 1986

წელს მოეწყო, ხოლო მეორედ – 2002 წელს. ომის თემაზე შექმნილი ფოტოების გამოფენა „ომის სახეები“, 1994 წელს გაიმართა, ხოლო 1998 წელს – პერსონალური ექსპოზიცია „იერუსალიმი“. ის არაერთი თემატური ფოტოსერიის ავტორია, კერძოდ: „მარტოსული“ (ფოტო–ისტორია მარტოხელა და ღარიბ ადამიანზე) (2001); „ალკოჰოლიზმი“ (ყოფილ ექიმზე, რომელიც ალკოჰოლიზმითაა დაავადებული) (2003); „სოციალური თერაპიის სახლი“ (იმ ადამიანების პორტრეტები, რომლებიც სოციალური რეინტეგრაციისთვის რეაბილიტაციას გადიან) (2004); „აუტიზმის სახეები“ (სოციალური ფოტოგრაფიის კავკასიის ფონდისა და საქართველოს აუტიზმის საზოგადოების მიერ ორგანიზებული აუტიზმის მსოფლიო დღის, 2 აპრილისადმი მიძღვნილი გამოფენა) (2012). სხვადასხვა დროს, გიორგი ცაგარელი მონაწილეობდა საზღვარგარეთ გამართულ ჯგუფურ გამოფენებშიც, მათ შორის – 1999 წელს, ვენის ფოტოგალერეაში (ავსტრია), სხვა ქართველ ფოტოგრაფებთან ერთად გამართულ ერთობლივ ექსპოზიციაში Georgische Künstler/innen (ქართველი ხელოვანები) და 2006 წელს ჯგუფურ გამოფენებში ლონდონსა (დიდი ბრიტანეთი) და ბრატისლავაში (სლოვაკეთი).

www.tsagareli.ge 10

GIORGI

TSAGARELI Georgian photojournalist and documentary photographer George Tsagareli was born in 1947 in Tbilisi, Georgia. At the age of 32, after his first son was born, he got interested in photography. Engineer by profession, he started to take photos of his child with an old soviet SLR camera. This is when he chose journalistic photography as a future career and he has been working in this field ever since. Currently he is working as a freelance photographer. At different times, he has worked as a photojournalist for various agencies and newspapers, such as “Georgia’s Newspaper, “Youth of Georgia”, “Georgian Information Agency”, “Prime News”, “Dialogue” Magazine, etc. He has captured many significant events taking place in the former Soviet Union and the post-Soviet era. His works actively depict today’s social and urban lives and changes. His first solo exhibition titled “Soviet Army” took place in 1985 in Tbilisi, while personal exhibitions of his selected works were held in 1986 and 2002, for the second

www.tsagareli.ge 11

time. “The War Faces” exhibition featuring photographs of armed conflicts took place in 1994, while in 1998 Tsagareli had a personal exhibition titled “Jerusalem”. The photographer has created numerous photo series, such as “The Lonely” (a photo story about a lonely and poor man) (2001); “Alcoholism” (about a former doctor, who suffers from alcohol addiction) (2003); “The House of Social Therapy” (featuring portraits of people who undergo treatment for social reintegration) (2004); and “The Faces of Autism” (an exhibition dedicated to World Autism Awareness Day, 2 April that was organized by the Social Photography Caucasus Foundation and Autism Society of Georgia). At different times, George Tsagareli has participated in various group exhibitions held abroad, such as “Georgische Künstler/innen” (Georgian Artists) at Fotogalerie Wien in 1999 (Austria), while in 2006, together with other Georgian photographers he had group exhibitions in London (UK) and Bratislava (Slovakia).

თბილისი, საქართველო 7 ნოემბერი, 1985 Tbilisi, Georgia November 7, 1985

თბილისი, საქართველო 7 ნოემბერი, 1986 Tbilisi, Georgia November 7, 1986

კომუნისტთა და მშრომელთა პარტიის წევრების რეზიდენცია. თბილისი, საქართველო. 1987 Residence House for Members of the Communist and Labor Party. Tbilisi, Georgia. 1987 გორი, საქართველო. 1990 Gori, Georgia. 1990

შინიაზ მავლიანოვი. ტაშკენტი, უზბეკეთი. სამხედრო ჰოსპიტალი. 1988 Shiniaz Mavlianov. Тashkent, Uzbekistan. The Military Hospital. 1988 სვანეთი, საქართველო. 1987 Svanetia, Georgia. 1987

მიწისძვრა სომხეთში. 1988 Earthquake in Armenia. 1988

თბილისი, საქართველო. 1986 Tbilisi, Georgia. 1986 17

სერიიდან “ახალწვეულები”, თბილისი, საქართველო. 1985 From the Series “New Recruits”, Tbilisi, Georgia. 1985

აჭარა, საქართველო. 1989 Adjaria, Georgia. 1989 18

ცხინვალი, საქართველო. 1991 Tskhinvali, Georgia. 1991

აფხაზეთი, საქართველო. 1992 Abkhazia, Georgia. 1992

მთიანი ყარაბაღი. 1994 Nagorno-Karabakh. 1994

აფხაზეთი, საქართველო. 1993 Abkhazia, Georgia. 1993

სამტრედია, საქართველო. 1993 Samtredia, Georgia. 1993

მთიანი ყარაბაღი. 1994 Nagorno-Karabakh. 1994

ჩეჩნეთი. 1994 Chechnya. 1994

თბილისი, საქართველო. 1998 Tbilisi, Georgia. 1998 25

თბილისი, საქართველო. 1995 Tbilisi, Georgia. 1995 26

თბილისი, საქართველო. 1996 Tbilisi, Georgia. 1996 27

თბილისი, საქართველო. 1995 Tbilisi, Georgia. 1995

მესხი, საქართველო. 1998 Meskhetian, Georgia. 1998

თბილისი, საქართველო. 1998 Tbilisi, Georgia. 1998 მზის დაბნელება. თბილისი, საქართველო. 1999 Eclipse of the Sun. Tbilisi, Georgia. 1999

იერუსალიმი, ისრაელი. 1998 Jerusalem, Israel. 1998 30

ჟაკ-ანრი ლარტიგი

JACQUES-HENRI LARTIGUE ფოტოები ომის წინააღმდეგ

IMAGES AGAINST THE WAR ნაიჯელ დიკინსონი

NIGEL DICKINSON თანამედროვე ამერიკული ფოტოგრაფია

CONTEMPORARY AMERICAN PHOTOGRAPHY თანამედროვე გერმანული ფოტოგრაფია

CONTEMPORARY GERMAN PHOTOGRAPHY

EXHIBITIONS გამოფენები

ჟაკ-ანრი

ლარტიგი ჟაკ ანრი ლარტიგი მე-20 საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე ჩინებული ფოტონამუშევრების ავტორია. მიუხედავად იმისა, რომ იგი, ასევე, მხატვარი, დეკორატორი, მოდის დიზაინერი და მწერალი იყო, მისი ჭეშმარიტი მოწოდება სწრაფად წარმავალი მომენტების დაფიქსირება აღმოჩნდა. ეს არის ლარტიგის ჩინებული კლასიკური ნამუშევრების რეტროსპექტივა. 1963 წელს, იგი 69 წლის იყო, როდესაც მან თავისი ცხოვრების განმავლობაში გადაღებული მრავალი ფოტონამუშევარი ნიუ იორკის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში პირველად წარმოადგინა. იმავე წელს, მისი ფოტოებით დამშვენებული გაშლა ჟურნალ „Life“-ში იბეჭდება, რომლის ეს ნომერიც ჯონ ფიცჯერალდ კენედის გარდაცვალებას ეძღვნებოდა და რომელიც მთელ მსოფლიოში პოპულარული გახდა. მისთვის მოულოდნელად, ერთ ღამეში, ლარტიგი მე-20 საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე სახელგანთქმული ფოტოგრაფი ხდება. ფოტოგრაფიის შესახებ ცოდნა ლარტიგმა მამისგან 1900 წელს მიიღო. ანრი ლარტიგმა შვილის მონდომება დააფასა და 8 წლის ასაკში, მას პირველი ფოტოკამერა უყიდა. ასე დაიწყო მისი ბავშვობისდროინდელი კადრების ფირზე უსასრულო აღბეჭდვა, რომელიც ავტომობილებით გასვლებს, ოჯახურ დღესასწაულებს და განსაკუთრებით კი მისი უფროსი ძმის – მორისის (მეტსახელად ზისუს) გამოგონებებს მოიცავდა. თუმცა დროის სვლაზე მუდმივად დაფიქრებული ლარტიგისთვის ბავშვობის მოგონებების აღსაბეჭდად ფოტოგრაფია საკმარისი როდი აღმოჩნდა. მომენტალური სურათი სათქმელს და მოგონებას მთლიანად ვერ იტევს. ამიტომაც იგი პირადი ჟურნალის წარმოებას იწყებს – ამ საქმიანობით მთელი თავისი ცხოვრების მანძილზე იქნება დაკავებული. ამასთანავე, თითქოს უფრო პოპულარულ საქმიანობაში ჩართვის მიზნით, იგი ფერწერითა და ხატვით ინტერესდება. 1915 წელს, იგი ჟულიანის აკადემიაში აბარებს და შესაბამისად, ფერწერა მისი ცხოვრების მთავარი პროფესიული საქმიანობა ხდება და ასეთად რჩება კიდეც.

1922 წლიდან, იგი თავის ნამუშევრებს პარიზსა და საფრანგეთის სამხრეთში გამოფენს. ლარტიგი 1930-იანი წლების დასაწყისამდე მაღალ საზოგადოებასა და ფუფუნებაშია, სანამ უიღბლობა შემოსავლის სხვა წყაროების ძებნას არ აიძულებს. თუმცაღა, იგი უარს ამბობს სტაბილურ სამსახურზე და საკუთარი თავისუფლების დაკარგვაზე; ამიტომაც 1930-იან და 1940-იან წლებში მას ძლივს გააქვს თავი ნახატებით. 1950-იანი წლების დასაწყისში, გავრცელებული შეხედულების საპირისპიროდ, რომლის თანახმადაც იგი საზოგადოებისთვის სრულიად უცნობი იყო, მას, როგორც ფოტოგრაფს, შეამჩნევენ. ამის მიუხედავად, იგი ხატვას განაგრძობს. 1962 წელს, მესამე ცოლთან ერთად, იგი ლოს ანჯელესისკენ მიმავალი სატვირთო გემით მგზავრობს. გზად ისინი აღმოსავლეთ სანაპიროზე ჩერდებიან, სადაც ჩარლზ რადოს გაიცნობს რაფოს სააგენტოდან, რომელიც, თავის მხრივ, თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის ფოტოგრაფიის განყოფილების ახალგაზრდა კურატორს, ჯონ სვაროვსკის უკავშირდება. ირგვლივ ყველა აღტაცებულია. მისი ნამუშევრების პირველი რეტროსპექტივა 1975 წელს, პარიზის დეკორატიული ხელოვნების მუზეუმში იმართება. ერთი წლის შემდეგ, ლარტიგს საფრანგეთის პრეზიდენტი ვალერი ჟისკარ-დ’ესტენი ოფიციალური პორტრეტის გადაღებას სთხოვს. 1979 წელს ხელს აწერს ჩუქების ხელშეკრულებას და ლარტიგი პირველი ცოცხალი ფრანგი ფოტოგრაფი ხდება, რომელიც თავის ნამუშევრებს ერს სწირავს. „ჟაკ ანრი ლარტიგის მეგობრების ასოციაციას“ იგი ფონდის პოპულარიზაციასა და შენახვას ავალებს. 1980 წელს, როდესაც გრან პალეში მისი გამოფენა „Bonjour Monsieur Lartigue“ იხსნება, ის ხორცს ასხამს თავის ოცნებას საკუთარი მუზეუმის შესახებ. როგორც ფოტოგრაფი, მხატვარი და მწერალი, იგი მოღვაწეობას 1986 წლის 12 სექტემბრამდე განაგრძობს. ამ დღეს ის ნიცაში, 92 წლის ასაკში გარდაიცვალა. მან 100 000-ზე მეტი ფოტოსურათი, დღიურის 7 000 გვერდი და 1 500 ფერწერული ტილო დატოვა.

გამოფენა მოეწყო ჟაკ–ანრი ლარტიგის ფონდის ნებართვით.

JACQUES-HENRI

LARTIGUE Jacques Henri Lartigue gave us some of the finest photographs of the 20th century. Although also a painter, decorator, fashion designer and writer, his true vocation was as a capturer of fleeting moments. This is a retrospective of Lartigue’s great classics. Jacques Henri Lartigue is 69 years old in 1963 when he first presents a selection of his many photographs taken throughout his life in New York’s MoMa. That same year there is a photo spread of his work in the famous Life Magazine issue which commemorates the death of John Fitzgerald Kennedy, and which is publicized worldwide. To his great surprise, Lartigue becomes, overnight, one of the renowned photographers of the twentieth century. Jacques learns about photography from his father as early as the year 1900. Henri Lartigue rewards Jacques’s enthusiasm by buying him his first camera when he is 8 years old. Thus begins the endless coverage of his childhood, including automobile outings, family holidays and especially his older brother Maurice’s (nicknamed Zissou) inventions. However, ever mindful of the passage of time, photography is not quite enough to capture his childhood memories. A snapshot cannot encompass all there is to say and to remember. He thus begins keeping a journal and will continue to do so his whole life. Furthermore, as if to engage in a more renowned activity, he takes up drawing and painting. In 1915, he briefly attends the Julian Academy and thus painting becomes and remains his main professional activity. From 1922 on, he exhibits his work in shows in Paris and in the south of France. He revels

in high society and luxury until the beginning of the 1930’s until the decline of the Lartigue fortune forces him to search for other sources of income. He refuses however to take on a steady job and thus lose his freedom, and so he scarcely gets by with his painting during the 30’s and 40’s. In the beginning of the 1950’s and not in accordance with the legend in which he is a complete unknown, his work as a photographer is noticed. He nevertheless continues to paint. He embarks on a cargo ship to Los Angeles in 1962 with his third wife Florette. In a roundabout way, they stop on the East Coast and meet Charles Rado of the Rapho Agency who in turn contacts John Szwarkoski, MoMa’s photography department young curator. There is all-around enthusiasm. The first retrospective of his work is held in Paris’ “Musée des Arts Décoratifs” in 1975. One year earlier, Lartigue was commissioned by the President of France Valéry Giscard d’Estaing to shoot an official portrait photograph. In 1979, the Donation Agreement is signed and Lartigue becomes the first living French photographer to donate his work to the nation. He authorizes the Association des Amis de Jacques Henri Lartigue to preserve and promote the fund. In 1980, his dream of having his own museum comes true with the Grand Palais’ exhibit “Bonjour Monsieur Lartigue”. He continued his work as a photographer, painter and writer until his death in Nice on September 12th 1986. He was 92 years old. He left us with more than 100 000 snapshots, 7 000 pages of diary, 1 500 paintings.

Exhibition courtesy to Donation Jacques-Henry Lartigue

ფოტოები

ომის წინააღმდეგ ვფიქრობ, ადამიანმა უნდა იმოქმედოს და საკუთარი აზრი შესაბამისი საშუალებით უნდა გამოთქვას - ჩემს შემთხვევაში ესაა ინიციატივის გამოჩენა და გამოფენის და ვებ-გვერდის მომზადება „მეგობრებს, ფოტოგრაფებს და არტისტებს, რომლებიც უკანასკნელი 25 წლის მანძილზე გალერეა „ლიჰტბლიკთან“ და არლის, ბირმინჰემის, ბრაგას, გრონინგენის, ჰიუსტონის, პერპინიანის, პლოვდივის, პორტლენდის ფესტივალებთან არიან დაკავშირებული და მათ მეგობრებს, შეუძლიათ ომის წინააღმდეგ თავიანთი ვიზუალური განაცხადი გააკეთონ.” 2003 წლის თებერვალში, კიოლნში (გერმანია) გალერეა „ლიჰტბლიკის“ კურატორმა და დირექტორმა თინა შელჰორნმა ეს იმეილი მთელ მსოფლიოში დაუგზავნა თავის მეგობრებს. ორი კვირის შემდეგ, ვებ-გვერდი ამუშავდა, სადაც 200 არტისტის ნამუშევარი განთავსდა და 250 ფოტოს გამოფენა მოეწყო მის გალერეაში. გამოფენაზე წარმოდგენილი ნამუშევრები ემოციურად დატვირთულია, მაგრამ სათქმელს ზუსტად გადმოსცემს და ვიზუალური დიალოგია დიდი თუ მცირე კონფლიქტის მიზეზებსა და შედეგებზე და ფოტოგრაფიის გზით, სინამდვილეს იმგვარად ასახავს, როგორადაც სხვა ორგანზომილებიან მედიას არ ხელეწიფება. ინტენსიური ლინკინგის გამო, 2003 წლის მარტსა და აპრილში ვებგვერდს უკვე 3 მილიონი დამთვალიერებელი ჰყავდა და მას შემდეგ ეს რიცხვი მუდმივად იზრდება. ცხრა წლის განმავლობაში, „ფოტოები ომის წინააღმდეგ”, რომელიც ერაყში აშშ-ს შეჭრის გამო ერთი ქალის რეაქციის სახით დაიწყო, გაფართოვდა და ის უკვე 800-ზე მეტი ფოტოგრაფის ვიზუალურ განაცხადს აერთიანებს 40 ქვეყნიდან. ის, ასევე, საზოგადოებრივ სივრცეებში გადავიდა და გამოფენის სახე მიიღო, რომელიც ევროპასა და ამერიკაში იმართებოდა; მისი საზღვრები იზრდებოდა, ვინაიდან თითოეულ გამოფენაში რეგიონის ფოტოგრაფებიც ერთვებოდნენ. მის მონაწილეებს შორის იყვნენ მსოფლიოში სახელგანთქმული არტ ფოტოგრაფებით და მაგნუმის

ფოტოჟურნალისტებით დაწყებული, სტუდენტებით დამთავრებული. აქვე წარმოადგენდნენ ისეთი საგანგებო თემების არქივებს, როგორიცაა ვიეტნამის ომი. „ფოტოები ომის წინააღმდეგ” დაიგეგმა და ნამუშევრები მსოფლიოს მასშტაბით გამოფინეს: ბერლინი და ბრიუსელი 2003, ჰასელტი/ ბელგია 2004, მე-7 საერთაშორისო ფოტოდღეები მანჰაიმ/ ლუდვიგსჰაფენში 2005, ფოტოკინას ფოტობაზრობა – კიოლნი 2005, ფოტოფესტივალი – ფოტოგრაფიის მე-5 საერთაშორისო ფესტივალი ლოძიში (პოლონეთი), ჯუნიორ გალერი ცინცინატის შტატში, ჩიკაგოს მშვიდობის მუზეუმი 2007, ცინგსტი 2010. 2009 წელს თინა შელჰორნმა „სუბ-პროექტი” წამოიწყო. მისი შეტყობინება ასეთი იყო: „1989 წლის 9 ნოემბერს ბერლინის კედელი დაინგრა და 1989 წელს რკინის ფარდა დაეშვა. მაგრამ ჯერ კიდევ არსებობს სასაზღვრო კედლები და უმრავლესობა ჯერ კიდევ შენდება.. აშშ/მექსიკა – ისრაელი/პალესტინა – ჩრდილოეთ/სამხრეთ კორეა – ღაზა/ეგვიპტე – სეუტა/მაროკო”.. ვფიქრობ, დროა რაიმე განსაკუთრებული მოვამზადოთ და დავიწყოთ „ფოტოები კედლების წინააღმდეგ”. თქვენი სურათები მჭირდება, თქვენი მონაწილეობა, თანაც ახლავე”. ამერიკელი ფოტოგრაფი სთივენ ბენსონი (დეტროიტი) წერდა: „გილოცავთ ამ ძალიან მნიშვნელოვანი გამოფენის და ვებ-გვერდის პროექტის დასრულებას! ფოტოები ომის წინააღმდეგ შეიძლება ერაყის ფაქტორის გამო დაიწყო, მაგრამ ის შეხედულებათა იმ სისტემას ასახავს, რომელიც ე.წ. ცივილიზებული სამყაროს ისტორიაში ამ ტრაგიკული მომენტის ფარგლებს სცდება.” თბილისის გამოფენასთან დაკავშირებით, ვებ-გვერდი განახლდება ახალი განცხადებებით მთელი მსოფლიოდან და ქართულ საზოგადოებას და ფოტოგრაფების წრეს ვთხოვთ, რომ მონაწილეობა მიიღონ და თავიანთი განაცხადი განათავსონ მისამართებზე: www.imagesagainstwar.com www.imagesagainstwalls.com

ფოტო: ჯეიმზ ლერაგერი. ჰანკ ჰენრი ბომბზე, ეროვნული ატომური მუზეუმი, ნიუ მექსიკო Photo By James Lerager. Major Hank Henry Rides the Bomb, National Atomic Museum, New Mexico 41

IMAGES

AGAINST THE WAR I think one has to act up and show his opinion in his own medium – In my case to initiate and do the exhibition and website “Friends, photographers and artists related in the past 25 years to Galerie Lichtblick and of festivals in Arles, Birmingham, Braga, Groningen, Houston, Perpignan, Plovdiv, Portland and their friends are invited to give their visual statement against war.” In February 2003, Tina Schelhorn, curator, and director of Galerie Lichtblick in Cologne, Germany, sent this e-mail to her friends in the photographic community around the world. Two weeks later, a website was launched featuring the work by 200 artists, and an exhibition of 250 images hung in her gallery – „Babylonian Hanging Style“. Densely displayed, the exhibition is an emphatic, yet nuanced, visual conversation about the causes and effects of conflict, wether large or small, and through photography reflects reality in a way no other two-dimensional medium can. Due to intense linking, the website had 3M hits by March/ April, 2003 and it has been constantly growing since. In nine years, Images Against the War that began as one woman’s reaction to the US Invasion of Iraq, has grown to include the visual statements of more than 800 photographers from over 40 countries. It also has evolved into a public projection and exhibition presented throughout Europe and America expanding with each presentation while absorbing contributions from regional photographers. Participants range from internationally renowned fine art photographers and Magnum

photojournalists to students and archives with special themes such as the Vietnam War. “IAW” was projected and exhibited worldwide: Berlin and Bruxelles, 2003; Hasselt/Belgium, 2004; 7th International Fototage in Mannheim/Ludwigshafen, 2005; photokina Imaging Fair, Cologne, 2005; 5th International Festival of Photography in Lodz/Poland, 2005; Junior Gallery, Cincinnati and the Peace Museum, Chicago, 2007; Zingst 2010. In 2009, Tina Schelhorn started a “subproject”. Her message said: “On November 9, 1989 the Berlin Wall came down and in 1989, the Iron Curtain fell. But there still exsist border walls and even more are under construction... USA/Mexico – Israel/Palestine – North/South Korea – Gaza/Egypt – Ceuta/Morocco... I think it’s time to do a special and start “Images against Walls”. I want your pictures – your participation – and I want it now.” American photographer Steven Benson (Detroit) wrote: „Congratulations! On the completion of a very important exhibition and website project. Images Against the War may have begun because of Iraq, but it reﬂects a belief system, which extends beyond this tragic moment in the history of the so-called civilized world.“ On the occasion of the exhibition in Tbilisi, the website will be updated with new entries that came in from all over the world and the public and photocommunity in Georgia is asked to participate and add their statements to:

www.imagesagainstwar.com www.imagesagainstwalls.com

ფოტო: ლიუ ჯინი. ედი ადამსის მიერ 1968 წლის 1 თებერვალს გადაღებული სახელგანთქმული ფოტოს „ლოანი კლავს ადამიანს” პატივსაცემად გაკეთებული ნამუშევარი Photo By Liu Jin. Homage to the famous Eddie Adams’ photograph of Loan Executing a Man on February 1, 1968

ფოტო: საიმონ ნორფოლკი. ავღანეთი: ქრონოტოპია Photo By Simon Norfolk. From Afghanistan: Chronotopia

ფოტო: ჩინსანგ უონგი. კიდევ ერთი საბრძოლო სერიები #6, 2001 Photo By Qingsong Wang. Another Battle Series No.6, 2001 45

ფოტო: სთივ ჰარტი. ნიუ იორკი 9/11 Photo By Steve Hart. New York 9/11

ნაიჯელ

დიკინსონი საზღვრებს გარეშე რომა არიან ადამიანები, რომელთა მატიანე მხოლოდ ერთი ქვეყნის საზღვრებში როდი იწერებოდა. მათი სამშობლო ინდოეთია, თუმცა ევროპის საზღვრებთან ოსმალეთის იმპერიის მოახლოებასთან ერთად, მათ აზიის გადაკვეთა დაიწყეს. რუმინეთის მონასტრების მათი დამონების შემდეგ, მათი დიდი ნაწილი ამერიკის კონტინენტზე გადაასახლეს. მათი ამბავი მოიცავს დიასპორას, მიგრაციას, დევნას და ეთნიკურ წმენდას. დასახლებულ თუ მომთაბარე მდგომარეობაში, ისინი მაინც ინარჩუნებენ თავიანთ ძლიერ იდენტობას, მდიდარი და ცოცხალი კულტურით. რომას წარმომადგენლები ექსტრავაგანტულები არიან და სიკაშკაშით გამოირჩევიან, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ბევრ დასახლებაში ისინი საშინელ სიღატაკეში ცხოვრობენ. „მბოლავი მთა“ – სანაგვე, სადაც სამოცი წლის წინ ნაგავსაყრელი გააკეთეს, კამბოჯის დედაქალაქ პნომპენის განაპირას მდებარეობს. მისი ზედმეტი სახელი მკვეთრი სუნის მქონე ბოლის ნაცრისფერი ღრუბლისგან მომდინარეობს, რომელიც მუდმივად წვის პროცესში მყოფი ნაგვისგან წარმოიქმნება. 24 საათის განმავლობაში, დღისით თუ ღამით, 2000მდე მუშა, მათ შორის 600 ბავშვი, ასუფთავებს ნარჩენებს და აგროვებს პოლიეთილენის პაკეტებს, ლითონებს, პლასტმასას და ქაღალდს შემდგომი გადამუშავებისთვის. ადამიანები მუშაობენ, ჭამენ და იძინებენ ნაგვით და მისი მუდმივი კვამლით გარემოცულნი და ამაში ყოველდღიურად დაახლოებით 1 აშშ დოლარს იღებენ. ეს ადგილი ცნობილია თავისი სიბინძურით, დანაშაულებათა და ავადმყოფობების სიმრავლით, ხოლო სამედიცინო ნარჩენები მუდმივი რისკის ტოლფასია. კანო ნიგერიის ჩრდილოეთი შტატების დედაქალაქია, ქვეყნის ყველაზე ნაკლებად განვითარებული ქალაქი, რომლის მოსახლეობაც 3 მილიონ ადამიანს შეადგენს. ამირა შუასაუკუნეებისდროინდელი ისლამური შარიათის ფეოდალური სამართლით ხელმძღვანელობს და ხალხს იძულებითი სიდუხჭირის მეშვეობით განაგებს. აქ ვუდუ-ანიმიზმი და მკაცრი სეგრეგაცია თანაარსებობს. მდიდრული სახლების ინტერიერში გადაღებული პორტრეტები იშვიათ და ინტიმურ სცენებს წარმოგვიდგენს, სადაც ცნობილი და მდიდარი ადამიანები მთელი თავიანთი არსით წარმოგვიდგებიან. მაგალითად, ვეტერანი გერმანელი კინოპროდიუსერის – ვოლფ ჰარტვიგის და მისი

მეუღლის, მსახიობ – ვერონიკ ვენდელის ფოტოები პარიზში. ჰარტვიგმა ბემბის ჯილდო მოიპოვა ფილმისთვის “რკინის ჯვარი”, რომელშიც მისი მეუღლე მონაწილეობდა. ასევე საგულისხმოა საფრანგეთის კლასიკური ინტერიერის, მათ შორის ვერსალის მოწინავე დიზაინერის, ჟან-ჟაკ გარსიას პორტრეტი დედამისთან და თავიანთ ძალღებთან ერთად, ნორმანდიაში მდებარე მამულში, შატო დუ შამპ დე ბატაიში. ნაიჯელ დიკინსონი ბრიტანული წარმოშობის ფოტოდოკუმენტალისტი, ფოტოჟურნალისტი და კინორეჟისორია, რომლის საქმიანობაც გარემოს, მარგინალურ სოციალურ ჯგუფებს, მდგრად განვითარებას, თვითმყოფად ტრადიციებსა და კულტურას ასახავს. შეფილდის უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, დიკინსონის პირველი გამოფენა 1983 წელს, ლონდონში, კამერაუოკის გალერეაში გაიმართა. იმავე წელს, მან სამხრეთ აფრიკაში იმოგზაურა, სადაც ფოტოები გადაიღო. 1984-85 წლებში კი მაღაროელების დიდი გაფიცვა აღბეჭდა. მოგვიანებით მან სხვადასხვა მედიასთან დაიწყო თანამშრომლობა, როგორც გაერთიანებულ სამეფოში, ისე მის საზღვრებს გარეთ. 1980-იანი წლების ბოლოს, მან დოკუმენტურად აღბეჭდა აბორიგენთა მიწათსაკუთრება და ტყის ჩეხვა ბორნეოში. ადრეულ 1990-იან წლებში იგი გაერთიანებულ სამეფოში საგზაო საპროტესტო მოძრაობას იღებდა და პარალელურად, თავისი ოცწლიანი პროექტის – „რომა საზღვრებს გარეშე“ – განხორციელებას შეუდგა. 2003 წელს, გამომცემლობა Actes Sud-მა მისი ათწლიანი ნაშრომი – Sara. Le Pèlerinage des Gitans გამოსცა. მისი ფოტონამუშევრები დაბეჭდილია ისეთ გამოცემებში, როგორებიცაა National Geographic, Stern, Le Figaro, Vogue Homme და Marie Claire. მისი ფოტოები გამოფენილი იყო ვენეციის ბიენალეს, Visa pour l’Image-ის, Rencontres d’Arles-ის და ნიუ იორკში „მოძრავი კედლების“ დოკუმენტური სერიის ფარგლებში. ამჟამად მათი ხილვა ლონდონის რივინგთონ ფლეისშია შესაძლებელი. ჯილდოები: World Press-ის ჯილდო „ცოფიანი ძროხებისთვის“ (1997 წ); „რომა საზღვრებს გარეშე“ მეორე ადგილი Eugene Smith-ის ჯილდო (2000 წ); „ხორცი“ შორთლისტი ევროპელ გამომცემელთა ჯილდოსთვის (2006 წ.); გაერთიანებული სამეფოს წლის საუკეთესო ფოტოგრაფის სპეციალური ჯილდო “კამბოჯასთვის” (2008 წ.); Critical Mass-ის სოლო გამოფენის ჯილდო “მბოლავი მთა” (2011).

ნაგავსაყრელის გადამუშავება სამხრეთ-აღმოსავლეთი აზია, კამბოჯა, პნომპენი Smokey Mountain Rubbish Dump, Phnom Pen, Cambodia 49

NIGEL

DICKINSON Beyond Borders Roma are a people whose history is not written within one country’s borders. They originated from India, traversing Asia as the Ottoman Empire pushed towards Europe’s frontiers. Enslaved by monasteries in Romania, many were later deported to the Americas. Their story is about diaspora, migration, persecution and ethnic cleansing. Sedentary or nomadic, they have a strong identity, with a rich and vibrant culture. They can be extravagant and ostentatious, though some in too many places live in abject poverty. Smokey Mountain rubbish dump, which started as a landﬁll site sixty years ago, is on the outskirts Cambodia’s capital Phnom Penh; the grey cloud of acrid smoke exuding from constantly burning garbage gives it its nickname. 24 hours a day or night, some 2,000 casual workers, including 600 children, scavenge the dumpsite, collecting plastic bags, metal, plastics and paper for recycling. People work, eat, and sleep amidst the rubbish and its constant fumes, earning about $1 per day. The place is notorious for pollution, crime, and disease, and medical waste is a constant hazard. Kano is capital of the northern states, Nigeria’s least developed metropolis of 3 million, where the Emir governs with a form of medieval Sharia Islamic feudal law, controlling his people through enforced poverty. Voodoo animism and strict segregation exist side by side. Environmental portraits share rare and intimate scenes inside their sumptuous homes, where the rich and famous reveal themselves; with veteran German ﬁlm producer, Wolf C.

Hartwig and his actress wife Véronique Vendell in Paris, he, who won a Bambi award for the movie she starred in The Cross of Iron; and France’s top classic interior designer, of the Versailles, Jean-Jacques Garcia, with his mother and their dogs, in his Normandy country estate, Château du Champ de Bataille. Nigel Dickinson, a British documentary photographer, photojournalist, and filmmaker, focuses on the environment, marginalized communities, sustainable development, identity and culture. Graduating from Sheffield UK, Dickinson’s first show was at Camerawork Gallery, London in 1983; he photographed across South Africa the same year, then the Great Miners’ Strike 1984-85; later began freelancing for media, in UK and abroad. The late 1980’s he documented indigenous land rights and deforestation in Borneo; the early 1990s, the UK Road Protest Movement and began his twenty year project Roma Beyond Borders. In 2003, ten-years’ work Sara. Le Pèlerinage des Gitans, was published by Actes Sud. Features have been published in National Geographic, Stern, Le Figaro, Vogue Homme, Marie Claire. His work has been exhibited at the Venice Biennale, Visa Pour L’image, Rencontres d’Arles, Moving Walls documentary series in New York, and currently at Rivington Place, London. Awards: “Mad Cows” World Press award 1997; Roma Beyond Borders runner up, Eugene Smith Award 2000; MEAT shortlisted European Publishers award 2006; ‘Cambodia’ Feature award, UK Press Photographers Year 2008; ‘Smokey Mountain’ Critical Mass 2011 Solo Exhibition Award.

ვოლფ ჰარტვიგი, თავის ცოლთან, მსახიობ ვერონიკ ვენდელთან ერთად

Wold C Hartwig and Veronique Vendell

სერიიდან „რომას ბოშები ევროპაში“: ტამპერე, ფინეთი, 2005 წ. From Roma Gypsies Europe: Tampere, Finland 2005

სერიიდან „რომას ბოშები ევროპაში“: სენ-მარი-დე-ლა-მერის ბოშათა ფესტივალი, 2001, საფრანგეთი From Roma Gypsies Europe: Les Saintes Maries de la Mer, Gypsy Festival, 2001, France

თანამედროვე

ამერიკული ფოტოგრაფია მარიეტ პეტი ალენი • სთივენ ალტჰაუსი • დერილ ბერდი • სთივენ ბენსონი • პოლ ბერგერი • რიჩარდ ბრემი • ქეით ბრიკი • ლუის დელგადო • სიუზენ ე. ევანსი • ბენედიქტ ჯ. ფერნანდესი • ლარი ფინკი • ჯონა ფრენკი • პოლა გილენი • მაიკლ გრეკო • სთივ ჰარტი • ქერენ ჰოიტი • ლეს კრიმსი • ბილ ქოუვენჰოვენი • ელიოთ ლენდი • პოკ ჩი ლაუ • ჯეიმზ ლერაგერი • ელეინ ლენდლი • სტეფან მარკი • მორის მათეი • ჯეფ მერმერლსტაინი • უილიამ მესერი • ფელიშა მიურეი • დენ ნელკენი • ჯასთინ ნიუჰოლი • ლორა ნოელი • დებორა ო’გრეიდი • ლუი პალუ • მაიკლ რონერი • კრის რაუშენბერგი • კენ როზენთალი • ენდრიუ სავულჩი • დონა შვარცი • ენ სიმონს-მაიერსი • გორდონ სმითი • სთენ სტრემბიცკი • ართურ თრესი • ტოში უეშინა • ბრაიან ულრიჰი • მელანი უოკერი • თოდ უოკერი გამოფენაზე წარმოდგენილია ამერიკაში მოღვაწე ფოტოგრაფების ნამუშევრები. მისი მიზანი ეროვნული იდენტობისა თუ ჭეშმარიტად ამერიკული ფოტოხელოვნების არსებობის შესახებ განცხადება როდია. იგი, უპირატესად, არსებული გაცვლითი პროცესების ესთეტიკურ და ინტელექტუალურ დონეზე დემონსტრირებასა და დღევანდელ მედია სამყაროში საერთაშორისო განზომილების ჩვენებას ცდილობს. მათი ესთეტიკური ენა სხვადასხვა წყაროს, გამოსახულებებსა და ინფორმაციას აერთიანებს. ისინი ყოველგვარი ძალდატანების გარეშე აკავშირებენ დღევანდელობის ელემენტებს თანამედროვე ისტორიის კარგად ნაცნობ გამოსახულებებთან, რომლებიც კარგა ხანია დაილექა კოლექტიურ მეხსიერებაში. ისინი, აგრეთვე, მოიცავენ

ხელოვნების ისტორიის მდიდარ ფონდს: გერმანულ ექსპრესიონიზმს, 1960-იანი და 70-იანი წლების ხელოვნების კონცეფციებს, 80-იანი წლების მიმდინარეობებსა თუ გავლენებს, განსაკუთრებით გერმანული ფოტოხელოვნების გავლენებს – პროცესს, რომელიც, რაღა თქმა უნდა, ორივე მიმართულებით ხორციელდება. ხელოვანები თანამედროვეობას კრიტიკულად განიხილავენ, პირადსა და კერძო სივრცეებს შორის მიმართებას იკვლევენ, სანიმუშო მოდელებს და მათ დანიშნულებას არკვევენ და მუდმივად საინტერესო ამბების ფოტოგრაფიულად თხრობის ძიებაში არიან. არანაკლებ მნიშვნელოვანია ბიოგრაფიული წარსულიც: საკუთარი, როგორც ხელოვანის, ისე ეროვნული იდენტობებით დაინტერესება. ამგვარი მცდელობები ნაწილობრივ პოეტური და რომანტიულია და ყოველთვის პირადულია. ამ ამერიკელ ფოტოხელოვანთა გამოფენები უკვე 25 წელია, რაც გერმანიასა და დანარჩენი ევროპის ტერიტორიაზე ტარდება: გალერეა „ლიჰტბლიკში“, კიოლნი; საერთაშორისო ფოტოდღეებზე ჰერტენში, 1995-2001 წწ.; საერთაშორისო ფოტოდღეებზე მანჰაიმში/ ლუდვიგსჰაფენში 2005 წელს, რაც მთლიანობაში აშშ-დან და საერთაშორისო ფოტოფესტივალებიდან 85 გამოფენას მოიცავს. რა თქმა უნდა, აშშ-ის საზღვრებს გარეთ ამერიკული ფოტოხელოვნების ერთ-ერთი ყველაზე მასშტაბური გამოფენის ჩატარებით, ნათელი ეფინება ბოლო ათწლეულის ტენდენციებს. იმავდროულად, ესაა ჩემი პირადი განცხადება იმის შესახებ, თუ როგორ აღვიქვამ ხილულ სამყაროს დღეს და სინამდვილის იმიჯების სინქრონულობასა და შრეებს.

თინა შელჰორნი, გალერეა „ლიჰტბლიკი“, კიოლნი

ფოტო: ელიოთ ლენდი. ბობ დილანი, ვუდსთოქი, ნიუ იორკი, 1968, ინფრაწითელი ფირი Photo By Elliott Landy. bob dylan, Woodstock, NY, 1968. Infrared ﬁlm

CONTEMPORARY

AMERICAN PHOTOGRAPHY Mariette Pathy Allen • Stephen Althouse • Darryl Baird • Steven Benson • Paul Berger • Richard Bram • Kate Breakey • Luis Delgado • Susan E. Evans • Benedict J. Fernandez • Larry Fink • Jona Frank • Paula Gillen • Michael Grecco • Steve Hart • Karen Hoyt • Les Krims • Bill Kouwenhoven • Elliott Landy • Pok Chi Lau • James Lerager • Elaine Ling • Stephen Marc • Maurice Mattei • Jeff Mermelstein • William Messer • Felicia Murray • Dan Nelken • Justin Newhall • Laura Noel • Deborah O’Grady • Louie Palu • Michael Rauner • Chris Rauschenberg • Ken Rosenthal • Andrew Savulich • Dona Schwartz • Ann Simmons-Myers • Gordon Smith • Stan Strembicki • Arthur Tress • Toshi Ueshina • Brian Ulrich • Melanie Walker • Todd Walker The exhibition has works of photographers living and working in America and proclaims no national identity or the existence of genuinely American Photography. It attempts rather to demonstrate existing exchange processes at aesthetic and intellectual levels, and shows the international dimension in today’s media world. Their own aesthetic language combines different sources, images and information. They effortlessly mix present-day elements with well-known images from contemporary history long since entrenched in collective memory. And they draw on the rich fund of

art history: German expressionism, the concept art of the 60s/70s, currents of the 1980s and inﬂuences from specially German Photography – a process that of course works in both directions. The artists submit the modern age to critical reﬂection, interrogating the relationship between private and public space, examining role patterns and their attribution, and are always on the lookout for a good story. Not least of all, biographical background plays a role: concern with one’s own identity, with one’s role as an artist, and with one’s origins. This examination is partly poetic and romantic, and it is always personal. The selection of artists is the result of more than 25 years doing shows of American Photography in Germany and all over Europe; in Galerie Lichtblick in Cologne, in Internationale Fototage Herten 1995-2001, Internationale Fototage Mannheim/ Ludwigshafen 2005 with 85 exhibitions from USA and international photo festivals. Of course, besides giving a broad overview on the tendencies of the last ten years with one of the largest exhibitions of American Photography shown outside the USA, it is a personal statement about my view on the visual world today and my perception of the synchronicity and layers of images of reality.

Tina Schelhorn, Galerie Lichtblick, Cologne

ფოტო: სთივენ ბენსონი. სამი ხეობის ელექტროსადგური, ჩინეთი Photo By Steven Benson. Three Gorges Dam, China 57

ფოტო: ლარი ფინქი. აკრძალული სურათებიდან. ოტტო დიქსის პატივსაცემად. 2001 Photo By Larry Fink. From Forbidden Pictures. Homage to Otto Dix. 2001

ფოტო: ლუი პალუ. სერიიდან: ყვირილი სატუსაღოდან 2005 Photo By Louie Palu. From: Cage Call 2005 59

თანამედროვე

გერმანული ფოტოგრაფია მისტიგრი – თანამედროვე გერმანული ფოტოხელოვნება დომინიკ აუერბახერი /ჰოლგერ ტრულზში • ანდრეი ბაროვი • უტე ბერენდი • ბარბარა ბურგი/ოლივერ შუ • დირკ გებჰარდტი • თეონა გოგიჩაიშვილი • სიბილე ფენდტი • ფრედერიკ ლეზმი • დავიდ ქლამერი • მარკ რედერი • ფრანკ რობერტი • ლუკას როთი • ფრანკ როთე • ვოლფგანგ ცურბორნი კურატორობა გამოფენების მოწყობას ან ნამუშევრების შერჩევას მაგონებს. სურათები ატომების ნაწილაკებივითაა; თითოეულ მათგანს თავისი მნიშვნელობა აქვს სერიაში და თანმიმდევრობაში. ჯგუფური გამოფენის შემთხვევაში, კონტექსტიდან და ამბიდან ნაწილების ამოღება, ან ახალი რიტმის შესაქმნელად მათი გამოყენება გიწევს. იღებ მოლეკულებს, უყურებ სივრცეს, სადაც ისინი უნდა გამოიფინონ და მათი ამა თუ იმ გზით შეკავშირებით, ეს ნაწილაკები კედელზე მუსიკალური ნოტების მიმდევრობასავით კიდია. ჩემი იდეების მიღმა სამი სიტყვაა. თქვენ ხედავთ, რომ ეს ჩემს გონებაში იდეის ტრანსფორმაციაა და არა „გერმანული“ ფოტოხელოვნების შესახებ განცხადება. ესაა ის, რაც დღეს ფოტოხელოვნებაში, განსაკუთრებით კიოლნში ხდება. მისტიგრი – მის•ტი•გრი (არსებითი სახელი) 1. პოკერის ნაირსახეობა, სადაც ჯოკერი უნივერსალური ბანქოა. 2. ჯოკერი, როდესაც მას ნებისმიერი ბანქოს ფუნქციის შესრულება შეუძლია. სახელი ფრანგული ენიდან მომდინარეობს და იგი დაახლოებით 100 წლისაა. თავდაპირველად მისი მნიშვნელობა ყვავის ვალეტი

იყო ბულიოტის ძველ თამაშში, რომელიც თანამედროვე პოკერის მსგავსია. ის ბანქოს დასტას მოყვებოდა და თამაშში ცარიელი ბანქოს ან ჯოკერის ფუნქციით იყენებდნენ. სინქრონულობა – სინ•ქრო•ნუ•ლო•ბა (არსებითი სახელი) ამ ცნების შემქმნელის, კარლ იუნგის თანახმად, ეს არის განმარტებითი პრინციპი. სინქრონულობა ხსნის „საზრისის მატარებელ დამთხვევებს “. მისი შეხედულების მიხედვით, არსებობს აკაუზალური პრინციპი, რომელიც ერთნაირი მნიშვნელობის მქონე მოვლენებს დროში მათი დამთხვევის თვალსაზრისით აკავშირებს და არა მიმდევრობით. იგი ამტკიცებდა, რომ გონებასა და აღქმის ფენომენალურ სამყაროს შორის სინქრონია არსებობს. განუსაზღვრელობის პრინციპი – გა•ნუ•საზ•ღვრე•ლო•ბა (არსებითი სახელი) „რაც უფრო ზუსტადაა განსაზღვრული ნაწილაკის მდებარეობა, მით უფრო ნაკლები სიზუსტით შეიძლება მისი იმპულსის გაზომვა, და პირიქით.“ – ვერნერ ჰაიზენბერგი, 1927 წ. ჰაიზენბერგის განუსაზღვრელობის პრინციპი კვანტური ფიზიკის „მატრიცული“ ფორმის ერთ-ერთი ფუნდამენტური კონცეფციაა და ერთდროულად ერთზე მეტი კვანტური ცვლადის გაზომვის შესაძლებლობისას, ფუნდამენტური განუსაზღვრელობების საწყისი რეალიზაციის ბაზისია. რაც უფრო მეტი სიზუსტით ვცდილობთ ნაწილაკის მდებარეობის განსაზღვრას, მით უფრო ნაკლებად შესაძლებელი ხდება ნაწილაკის იმპულსის იმავე მაღალი სიზუსტით გაზომვა.

ფოტო: ფრედერიკ ლეზმი. სერიიდან „არაბული პანორამა – დუბაი“, 2007 Photo By Frederic Lezmi. From Arabian Prospects – Dubai, 2007

CONTEMPORARY

GERMAN PHOTOGRAPHY Mistigris – German Contemporary Photography Dominique Auerbacher/Holger Trülzsch • Andrej Barov • Ute Behrend • Barbara Burg/ Oliver Schuh • Dirk Gebhardt • Teona Gogichaishvili • Sibylle Fendt • Frederic Lezmi • David Klammer • Marc Räder • Frank Robert • Lukas Roth • Frank Rothe • Wolfgang Zurborn Curating for me is more like creating or composing of an exhibition. The pictures are the particles or atoms, all with their own meaning in the series and sequencing of the artists, and for a group show you just take out parts of it, out of their context and story, and use them to create a new rhythm. You take these molecules, look at the space they will be displayed in and by combining them in this or that way you play them like notes for a melody on the walls. Three words are behind my ideas – you can see it is a transformation of an idea in my mind – not a statement on “German” Photography – but about what happens specially in Cologne in photography right now. Mistigris – mis•ti•gris (noun) 1. High poker with the joker wild. 2. The joker, when it can represent any card. The name comes from French, and is close to 100 years old. It originally meant jack of spades, in the old games of Boulliotte, similar to modern poker, and

later was used for the blank card or joker that came with a deck of cards and then for a game played with that card. Synchronicity – syn•chro•nic•i•ty (noun) It is an explanatory principle, according to its creator, Carl Jung. Synchronicity explains “meaningful coincidences”. His notion of synchronicity is that there is an acausal principle that links events having a similar meaning by their coincidence in time rather than sequentially. He claimed that there is a synchrony between the mind and the phenomenal world of perception. Uncertainty Principle – un•cer•tain•ty (noun) “The more precisely the position is determined, the less precisely the momentum is known in this instant, and vice versa”. – Werner Heisenberg, 1927. Heisenberg’s Uncertainty Principle is one of the fundamental concepts of the “matrix” form of Quantum Physics, and the basis for the initial realization of fundamental uncertainties in the ability to measure more than one quantum variable at a time. Trying to measure a particle’s position to the highest degree of accuracy, leads to an increasing uncertainty in being able to measure the particle’s momentum to an equally high degree of accuracy.

ფოტო: ლუკას როთი. აკვარიუმი. 2007 Photo By Lukas Roth. Aquarium. 2007

ფოტო: დირკ გებჰარდტი. Sertao do Cariri, ბრაზილია. 2012 Photo By Dirk Gebhardt. Sertao do Cariri, Brazil. 2012

ფოტო: ვოლფგანგ ცურბორნი. სერიიდან „დინება“, უსათაურო, კიოლნი. 2005 Photo By Wolfgang Zurborn. From Drift, Untitled, Cologne. 2005 65

JURY MEMBERS ჟიურის წევრები ჟიურის წევრები გერმანია

ნაიჯელ დიკინსონი გაერთიანებული სამეფო

ვოლფგან ცურბორნი გერმანია

ლიკა მამაცაშვილი საქართველო

TINA SCHELHORN GERMANY

NIGEL DICKINSON THE UK

WOLFGANG ZURBORN GERMANY

LIKA MAMATSASHVILI GEORGIA

PHOTO AWARD ფოტო კონკურსი

წელს ფოტოკონკურსი ქოლგა თბილისი ფოტო სხვადასხვა თემატიკისა და სტილის ფოტოსერიების გამოსაგზავნად დოკუმენტური და ექსპერიმენტული ფოტოგრაფიის სფეროში მოღვაწე ადამიანებს მთელი მსოფლიოდან იწვევდა. მიღებული ნამუშევრების ბრწყინვალე ხარისხის წყალობით, შესაძლებელი გახდა ისეთი ფოტოგრაფების დაჯილდოვება, რომელთაც ინტენსივობითა და უჩვეულო პერსპექტივებით, ფოტოგრაფიისთვის ახალი სტიმულის მიცემა შეუძლიათ. ქოლგა თბილისი ფოტოს ფოტოშეხვედრები 2012-ის ფარგლებში, კონკურსის მონაწილეთა 300-ზე მეტი ნამუშევრის გამოფენა ადასტურებს, რომ ფოტოგრაფია კულტურათაშორისი კომუნიკაციის საშუალებაა და ხაზს უსვამს თბილისის, როგორც საერთაშორისო ფოტოგრაფიის შეხვედრის ადგილის მნიშვნელოვნებას. დოკუმენტური ფოტოგრაფიის კატეგორიაში გამარჯვებული ემანუელე ლამი, თავისი სერიით „ჯონი”, ყოფილი მოცეკვავის მრავალშრიან პორტრეტს ქმნის, მოცეკვავის, რომელიც 1984 წელს აივ ინფექციით დაავადდა. ადამიანი შეიძლება აღფრთოვანდეს ამ პიროვნებით, რომელიც სახელის განთქმაზე ოცნებობდა და დაავადებას დიდი შინაგანი მხნეობით იტანდა. დრამატული პოლიტიკური ცვლილებების დროს დაწყებული რელიგიური დაპირისპირებები ახლო აღმოსავლეთში – ასეთია ფილიპ სპალეკის რეპორტაჟის – “წმინდა მარკოზის მემკვიდრეობის” თემა. მაგრამ ის სულისშემძვრელ სისხლიან კონფლიქტებზე როდი ამახვილებს ყურადღებას. ფოტოგრაფი მათ კულტურას ღირსეულად წარმოაჩენს. ამ მშვიდი და ფოკუსირებული შავ-თეთრი ფოტოების სერია გვიჩვენებს, თუ ყოველდღიურ სისასტიკეს როგორ ეგუება ქრისტიანი კოპტების თემი. თავისი სერიით „ჩემი ძმის ომი” ჯესიკა ჰაინსი თავისი ძმის, გარის ხსოვნის ნაკვალევს მიჰყვება, რომელმაც ვიეტნამის ომის გამოცდილებას ვერ გაუძლო და სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. მისი ომის

პერიოდის ბარათები და ფოტოები ექპერიმენტული მონტაჟის სახითაა წარმოდგენილი და ძალიან ინტიმური და ემოციური კუთხით დაგვანახებს მგრძნობიარე ბუნების მქონე პიროვნებას. ქუჩის ფოტოგრაფია საუკეთესოდაა წარმოდგენილი რეინის ფიოდოროვსის ნამუშევარში „რუტინა, ნიუ იორკი”. ნიუ იორკის ნავსადგურში, მანჰეტენის ფონზე გადაღებულ ფოტოზე ყოველდღიურობა წამით იყინება, რის გამოც რეალური ცხოვრება კომპლექსურ და აბსურდულ სპექტაკლს ემსგავსება. თორბენ ჰოკეს ნამუშევარი „გაურკვეველი ადგილები” სამყაროს ჩვენეული აღქმის შესახებ ფუნდამენტურ საკითხს წამოჭრის. სინამდვილესა და გამონაგონს შორის ზღვარი რეალურ სივრცედ, ადამიანური არსებობის მოდელისმაგვარ ხილვებად და ხელოვნურად მოდელირებულ სამყაროდ გარდაიქმნება, რომ ჰიპერრეალური ყოფიერება შექმნას. ვიზუალური სტრატეგიების მრავალფეროვნების მიუხედავად, რომლებსაც ციფრული ფოტოგრაფიის ეს არსტისტები იყენებენ, გამარჯვებულთა ნამუშევრებს სხვადასხვაგვარი ფოტოგრაფიული ხედვების გზით სამყაროს მრავალფეროვანი სუბიექტური აღქმა აერთიანებს. ზოგი მათგანი თავის ხედვას ერთი ფოტოთი გამოხატავს, სხვები კი ამას სერიებში რამდენიმე გამოსახულების ინტერაქციის საშუალებით ახორციელებს. ამ გამოფენაზე წარმოდგენილი სრულიად სხვადასხვა ტიპის ნამუშევრები კონცეპტუალური და დოკუმენტური ფოტოგრაფების თვალით დანახულ სამყაროს გვიჩვენებს, ფოტოგრაფებისას, რომლების ნამუშევრებიც ქოლგა თბილისი ფოტოს კონკურსმა შეარჩია. ეს ფოტოები სრულიად სხვადასხვაგვარ ხედვებს აერთიანებს და ჩვენც გვეხმარება, რომ უკეთ შევიცნოთ საკუთარი თავი და სამყარო, რომელშიც ვცხოვრობთ, დღესაც და სამომავლოდაც.

KOLGA TBILISI PHOTO 2012 ფოტოკონკურსის ჟიური: თინა შელჰორნი ნაიჯელ დიკინსონი ვოლფგანგ ცურბორნი ლიკა მამაცაშვილი 68

This year the Kolga Tbilisi Photo contest has motivated participants from all over the world to submit photographic series with different themes and stylistic transformations across documentary and experimental imagery. The excellent quality of the submissions made it possible to select photographers for the award who can give new impetus to the medium of photography with intense and unusual perspectives. The 300+ picture exhibition by the contest entrants within the Kolga Tbilisi Photo Meetings 2012, provides an important statement for photography as a means of communication between cultures, and highlights the importance of Tbilisi as a meeting place for international photography. Emanuele Lami, the winner in the category of documentary photography, creates through his series John a multilayered portrait of a former dancer, who became HIV positive in 1984. One can feel the fascination for this person who dreamed of being famous and who faced his illness with great personal strength. Religious conflicts in the Middle East in times of dramatic political changes are the subject of the reportage Legacy St. Mark’s by Philipp Spalek. But it’s not the spectacular bloody conflict which he directs his attention. Instead, he portrays their culture with dignity. This set of calm and focused b/w photographs show how a Christian Coptic community live with everyday violence. With her series My Brother’s War, Jessica Hines embarks on a search for traces of the memory of her brother Gary, who could not

KOLGA TBILISI PHOTO 2012 Jurors: Tina Schelhorn Nigel Dickinson Wolfgang Zurborn Lika Mamatsashvili 69

cope with his experiences in the Vietnam War and took his own life. His letters and photographs from the days of the war, layered in experimental montages, create a very personal and emotional view of a vulnerable personality. Street Photography at its best is depicted in Routine, NY by Reinis Fjodorovs. This image shot on a New York quayside, with Manhattan as a backdrop, freezes in a split second an everyday moment, rendering the theatre of real life, as a complex and absurd spectacle. The work Undefined Places by Torben Hoeke raises fundamental questions about our perception of the world. The interface, between documentary and fiction, mutates in real space, model-like visions of human existence and artificial model worlds, to create a hyper-real presence. Despite the range of visual strategies, used by these lens-basedartists, the consequent implementation of a variety of subjective views of the world, through different photographic visions, unite the work of the winners. Some portray their vision in a single photograph, whilst others through the interaction of several images in a series. The wide range of artistic images, which form this exhibition, made through the eyes of conceptual and documentary photographers, selected through The Kolga Tbilisi Photo contest, bring together a multiplicity of vision, and help us to better understand ourselves, and the world we live in, both in the present day and for the future.

WINNERS 2012

გამარჯვებულები ექსპერიმენტული ფოტო

EXPERIMENTAL PHOTO

ჯესიკა ჰაინსი

JESSICA HINES

აშშ

USA

რეპორტაჟი

REPORTAGE

ფილიპ სპალეკი

PHILIPP SPALEK

გერმანია

GERMANY

საუკეთესო მომენტი

REINIS FJODOROVS

ლატვია

LATVIA

DOCUMENTARY SERIES

ემანუელ ლამი

EMANUELE LAMI

იტალია

ITALY

კონცეპტუალური ფოტო

BEST MOMENT

რეინის ფიოდოროვსი

დოკუმენტური სერია

CONCEPTUAL PHOTO

თორბენ ჰოკე

TORBEN HÖKE

გერმანია

GERMANY

ექსპერიმენტული ფოტო

EXPERIMENTAL PHOTO ჯესიკა ჰაინსი

Jessica Hines

ხელოვანი და მთხრობელი ჯესიკა ჰაინსი ფოტოკამერის ჩვეულ მახასიათებლებს ჩამწერ მოწყობილობად იყენებს, რათა გამოიკვლიოს ილუზია და მიანიშნოს იმ ჭეშმარიტებებზე, რომლებიც ხილული სამყაროს მიღმა იმალება. ჰაინსის ნამუშევრებს საფუძვლად ცნობისმოყვარე ხასიათი უდევს, რომელსაც ბიძგი პირადმა მოგონებებმა, გამოცდილებებმა და არაცნობიერმა მისცა. თავისი შემოქმედებითი მიდრეკილებების განვითარება ჰაინსმა ცხოვრების ადრეულ ეტაპზე დაიწყო. ხელოვნების სიყვარულის გამო, მან სენტ ლუისში, ვაშინგტონის უნივერსიტეტში ჩააბარა, სადაც სახვით ხელოვნებაში ბაკალავრის ხარისხი მიიღო. თავისი ინტერესების კიდევ უფრო გასაღრმავებლად, მან ფოტოგრაფიის შესწავლა ურბანა-შამპეინში, ილინოისის უნივერსიტეტში განაგრძო, სადაც სახვითი ხელოვნების მაგისტრის ხარისხი მიიღო. ჰაინსის ლექსციები და გამოფენები იმართებოდა ისეთ დაწესებულებებში, როგორებიცაა ბორხესის კულტურის ცენტრი ბუენოს აირესში (არგენტინა); უნიტეკის ტექნოლოგიის ინსტიტუტი ოუკლენდში (ახალი ზელანდია); ჰუაჟონგის უნივერსიტეტი ვუჰანში (ჩინეთი); გალერეა Saigon Open City ხოშიმინში (ვიეტნამი); პლასტიკური ხელოვნების გალერეა/ ვერა კრუსის უნივერსიტეტი ხალაპაში (მექსიკა); გოეუნის ფოტოხელოვნების მუზეუმი პუსანში (კორეა); პინიაოს საერთაშორისო ფოტოფესტივალი (ჩინეთი); ფოტოდღეები მანჰაიმ/ლუდვიგსჰაფენში (გერმანია); ჩარლსტონის კოლეჯი ჩარლსტონში (სამხრეთ კაროლინა, აშშ); ხელოვნების მუზეუმი ფილადელფიაში (აშშ) და ფოტოგრაფიის ინსტიტუტი Spéos-ი პარიზში (საფრანგეთი). სულ ახლახანს ჰაინსმა ჰუმანიტარული დოკუმენტალისტიკის გრანტი მოიპოვა მსოფლიო ფოტოგრაფიის 2011 წლის პოლუქსის დაჯილდოვების ცერემონიალზე, რომლის ჟიურიშიც ვაშინგტონში კორკორანის ხელოვნების გალერეის მთავარი კურატორი და კვლევების ხელმძღვანელი ფილიპ ბრუკმანი იყო; მას ასევე მიღებული აქვს პირველი პრიზი სახვითი ხელოვნების პორტფოლიოსთვის 2010 წლის მსოფლიო ფოტოგრაფიის გალა-დაჯილდოვებაზე და გრან-პრი პორტფოლიოსთვის 2010 წლის ლენს ქალჩერის საერთაშორისო ექსპოზიციის დაჯილდოვების ცერემონიალზე. მონაწილეობდა ჯგუფურ გამოფენებში „სიყვარულში და ომში“, რომლის კურატორიც ადრიანა ტერეზა იყო და რომელიც ფოტოვისურას პავილიონში, 2011 წლის ნიუ იორკის ფოტოფესტივალის ფარგლებში გაიმართა და „სუბიექტური/ობიექტური“, რომელსაც ელიზაბეთ ბიონდი კურირებდა (2011 წელი, ნიუ იორკი, ნიუ იორკის შტატი).

Artist and storyteller Jessica Hines, uses the camera’s inherent quality as a recording device to explore illusion and to suggest truths that underlie the visible world. At the core of Hines’ work lies an inquisitive nature inspired by personal memory, experience and the unconscious mind. Hines began to cultivate her creative disposition early in life and her love of the arts led her to attend Washington University in St. Louis, where she earned a Bachelor of Fine Arts degree. Continuing to pursue her interests, she studied photography at the University of Illinois at UrbanaChampaign where she received a Master of Fine Arts degree. Hines’ lectures and exhibitions have been included at Centro Cultural Borges in Buenos Aires, Argentina; Unitec Institute of Technology in Auckland, New Zealand; Huazhong University in Wuhan, China; Sài Gòn Thành Phố Mở/Saigon Open City Gallery in Ho Chi Minh City, Viet Nam; Galería de Artes Plásticas, Universidad Veracruzana in Xalapa, Mexico; GoEun Museum of Photography in Busan, Korea; Pingyao International Photography Festival in Pinqyao, China; Fototage in Mannheim/Ludwigshafen, Germany; College of Charleston in Charleston, South Carolina, as well as at University of the Arts in Philadelphia and the Spéos Photographic Institute in Paris, France. Hines most recently won the Humanitarian Documentary Grant in the WPGA Annual 2011 Pollux Awards, juried by Philip Brookman, Chief Curator and Head of Research at the Corcoran Gallery of Art, Washington DC; First Prize in Fine Art Portfolio in the Worldwide Photography Gala Awards 2010; Grand Prize for portfolio in the Lens Culture International Exposure Awards 2010 and participated in a group exhibitions called In Love and War curated by Adriana Teresa at the FotoVisura Pavilion during the New York Photo Festival 2011 and Subjective /Objective, curated by Elisabeth Biondi, 2011, New York, New York.

„ჩემი ძმის ომი” 1967 წელს, ჩემი ძმა – გარი, აშშ-ის არმიამ ვიეტნამის ომში გაიწვია. ჩვენი მშობლები თავს ცუდად გრძნობდნენ, გარი კი ჩვენზე ზრუნავდა. ამის გამო, საცხოვრებლად ნათესავებთან გამიშვეს. 4 ნოემბერს, ჩემს მერვე დაბადების დღეზე, ის ვიეტნამის ქალაქ კუინიონში ჩავიდა. თინეიჯერეობის ასაკამდე მას იშვიათად ვნახულობდი. შინ დაბრუნებისას, გარის „სამსახურთან დაკავშირებული ნერვული სტრესი“ აწუხებდა, რომელიც, როგორც მოგვიანებით გამოვარკვიეთ, პოსტტრავმული სტრესული აშლილობა იყო. ჩემი ომამდე ნორმალური და გაწონასწორებული ძმა, აშშ-ის ომის ვეტერანების საქმეთა სამმართველოზე დაყრნობით, 50%-ით შრომის უუნარო გახდა. ათი წლის შემდეგ, მან სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. მისი გარდაცვალებიდან ოცდახუთი წლის შემდეგ, იძულებული გავხდი მეპოვა პასუხები იმ კითხვებზე, რომლებიც დიდი ხნის მანძილზე პასუხგაუცემელი რჩებოდა. დავუკავშირდი გარის ომისდროინდელ მეგობრებს, დავესწარი მისი ასეულის შეკრებას, პირველად მივედი მის საფლავზე და სახლში, რომელშიც იგი გარდაიცვალა; აღმოვაჩინე, რომ იგი შეყვარებული იყო და ორჯერ გავემგზავრე ვიეტნამში, რათა მისი სურათების თუ წერილების დახმარებით, გარის „ნაკვალევზე“ გამევლო. ბოლო წლის განმავლობაში, სხვა აღმოჩენებთან ერთად, გარის აქამდე უცნობი ნეგატივებიც ვიპოვე. განვაგრძობ სურათების გადაღებას, რომ უკეთ გავიგო, რა მოხდა ამდენი ხნის წინ. ფოტოკამერის საშუალებით, ვცდილობ სხვებსაც გავუზიარო ჩემი აღმოჩენები და, ამავდროულად, საბოლოოდ დავიტირო, მივიღო და თანდათანობით გავუგო ძმას, რომელსაც სინამდვილეში არასოდეს ვიცნობდი.

My Brother’s War In 1967 my brother, Gary, was sent to war in Viet Nam by the US Army. Because our parents were not well and Gary was our caretaker, I was sent to live with relatives. On November 4th, my eighth birthday, he arrived in Qui Nhom, Viet Nam. I rarely saw him again until I was in my teens. Upon returning home, Gary was classified as having a “service connected nervous condition” that we later came to know as Post Traumatic Stress Disorder. My pre-war brother, a normal and well-adjusted person had become, according to the US Veteran’s Administration, 50% disabled. He took his own life ten years later. Twenty-five years after his death, I was compelled to find answers to long unanswered questions. I contacted Gary’s wartime friends, attended his company’s reunion, visited his grave for the first time and the house where he died, discovered he had fallen in love, and twice traveled to Viet Nam to retrace Gary’s “footsteps” using his photographs and letters to serve as my guides. Among other discoveries made over this past year, I found Gary’s missing negatives from the war. I continue to make images in order to better understand what took place so long ago. Through the use of my camera, I share my discoveries and in the process, finally grieve, accept, share and slowly come to understand the brother I never really knew.

რეპორტაჟი

REPORTAGE

ფილიპ სპალეკი

Philipp Spalek

1984 წელს დაბადებულმა ფილიპ სპალეკმა თავისი ცხორების პირველი 6 წელიწადი მშობლიურ ქალაქ ბერლინში გაატარა, სანამ 1990 წელს, ოჯახთან ერთად, საცხოვრებლად სირიაში გადავიდოდა და იქ ცხოვრებისას, აღმოსავლეთ გერმანიის პოსტ-კომუნისტური მღელვარებების უმეტესი ნაწილი გამოტოვა. დამასკოში იგი ამერიკულ სკოლაში დადიოდა და ამავდროულად, არაბულ ენასაც ეუფლებოდა. 10 წლის ასაკში, იგი ისევ დაბრუნდა გერმანიაში, თუმცა ახლო აღმოსავლეთთან ურთიერთობა შეინარჩუნა. სირიაში, ეგვიპტესა და სამხეთ-აღმოსავლეთ აზიაში მოგზაურობისას, მან ფოტოგრაფიისადმი ინტერესი აღმოაჩინა. სკოლის დამთავრების შემდეგ, კვლავინდებურად არაბული ენით მოხიბლულმა და დარწმუნებულმა იმაში, რომ ენისა და კულტურის ცოდნა მას საკუთარი ამბების გადმოსაცემად წაადგებოდა, მან ფრაიბურგში შუა აღმოსავლეთმცოდნეობისა და თანამედროვე ისტორიის შესწავლა გადაწყვიტა. სწავლის პარალელურად, ქაიროს გაზეთ „ალ-შურუქში“ და გერმანიის სხვადასხვა ჟურნალ-გაზეთში ფოტოგრაფად მუშაობდა. მან სრულყოფილად შეისწავლა არაბული ენა და ამჟამად ქაიროსა და ბერლინში მოღვაწეობს.

Born in 1984, Philipp Spalek spent the first 6 years in his hometown Berlin, before he moved to Syria with his family in 1990, where he missed most of the post-communist turbulences in Eastern Germany. In Damascus, he visited an American School and got in touch with the Arabic Language. At the age of 10, he moved back to Germany, but always kept a close relationship to the Middle East. During travels to Syria, Egypt and Southeast Asia, he discovered his interest in photography. Still fascinated by the Arabic language after finishing High School, and convinced, that language and cultural knowledge would hand him the tools to tell the stories, he wants to tell, he started to study Middle Eastern Studies and Modern History in Freiburg. During his studies, he worked as a photographer for Al-Shuruq newspaper in Cairo and for various German newspapers and magazines. He learned fluent Arabic and now lives and works both in Cairo and Berlin.

წმინდა მარკოზის მემკვიდრეობა

St. Mark’s Legacy

ეგვიპტელი კოპტები შუა აღმოსავლეთის ქრისტიანული მოსახლეობის ყველაზე დიდ ნაწილს წარმოადგენენ. გასული ათწლეულების მანძილზე, მათ რელიგური ნიშნით დევნისა და შედარებითი სტაბილურობის პერიოდებში უწევდათ ცხოვრება. თუმცაღა მათი მდგომარეობა შესამჩნევად გაუარესდა ჰოსნი მუბარაქის გადაგდებისა და ქაიროსა თუ ზემო ეგვიპტის ეკლესიებზე ძალადობრივი თავდასხმების შემდეგ, რამაც ასობით ადამიანის დაშავება და 20-ზე მეტის გარდაცვალება გამოიწვია. სანამ მუსლიმთა საძმო როგორც საპარლამენტო, ისე საპრეზიდენტო ძალაუფლების ხელში ჩაგდებას ცდილობს, ხოლო ათწლეულობით რეპრესირებული სალაფის მიმდევრები ახალი ხანის დადგომის წინაშე არიან, ქრისტიანული უმცირესობა ნილოსის ხეობაში თავიანთ მომავალს შიშის თვალით უყურებს. ჩემი მიზანია გავცდე სისხლიანი რელიგიური დაძაბულობების საზღვრებს. მხოლოდ ამა თუ იმ სოციალური ჯგუფის შესახებ ცოდნით მიიღწევა აღიარება და პატივისცემა. პროექტი საკითხს ორი კუთხით ეხება. მე ისტორია და რელიგიური კულტურა მაინტერესებდა, რაც ყოველდღიურ ცხოვრებაში მნიშვნელოვან როლს ასრულებს და, იმავდროულად, მდუმარე ნაკვალევს და ბზარებს ვეძებდი, რაც ფანატიკური სისასტიკისგან დარჩა.

The Egyptian Copts constitute the largest Christian community in the Middle East. Over the past decades, they experienced a turbulent history of alternating religious persecution and relative stability. But their situation worsened dramatically with the overthrow of Husni Mubarak and the violent attacks on churches in Cairo and Upper Egypt, which left hundreds injured and more than 20 dead. While the Muslim Brothers set out to concentrate both the parliamentary and presidential power in their hands and the Salaﬁ groups witness a new dawn after decades of repression, the Christian Minority fears about its future at the Nile. My aim is to go beyond the news of bloody religious tensions. Only the knowledge of a social group leads to acceptance and respect. The project takes a dual interest. I started to cover the history and religious culture, which plays a major role in daily life and searched for the silent traces and cracks, which the sectarian violence left behind. 76

საუკეთესო მომენტი

BEST MOMENT

რეინის ფიოდოროვსი

Reinis Fjodorovs

დაიბადა რიგაში, გაიზარდა დაუგაპილსში (ლატვია). 2010 წელს დაამთავრა ლონდონის კომუნიკაციების კოლეჯი. სამი წელი ცხოვრობდა ლონდონში და მონაწილეობდა ქუჩის ფოტოგრაფიის ვორქშოპში, ჰანა უაითთან ერთად. 2010 წელსვე ის ლონდონში გამართული ქუჩის ფოტოგრაფიის კონკურსის ფინალისტი გახდა სტუდენტების კატეგორიაში. 2012 წელს მან გაზეთ “Diena”-ს ყოველწლიური ჯილდო მიიღო, კატეგორიაში „ადამიანები”. ის მონაწილეობდა რამდენიმე ჯგუფურ გამოფენაში ლატვიაში, გაერთიანებულ სამეფოში თუ ევროპის სხვა ქვეყნებში. 2011 წელს ლატვიაში გაიმართა მისი პერსონალური გამოფენა, სახელწოდებით „რამდენადაც ვარსებობთ”. რეინის ფიოდოროვსი დღემდე დაუგაპილსში ცხოვრობს და რეგიონული გამოცემებისთვის ფოტოგრაფად მუშაობს. ის, ასევე, ჩართულია სხვადასხვა პროექტში.

Born in Riga, he was raised in Daugavpils (Latvia). In 2010, he graduated from London Communication College and spent the next three years in London, where he participated in a street photography workshop with Hanna White. The same year, he became the London Street Photography Award ﬁnalist in the student category. In 2012, he won the Diena annual award in photography in the People category. He has participated in several group exhibitions in Latvia, UK and other European countries. In 2011, his solo exhibition – “As We Are” – took place in Latvia. Reinis Fjodorovs still lives in Daugavpils and works as a photographer for regional publications and participates in various projects.

რუტინა, ნიუ იორკი Routine. NY 80

დოკუმენტური ფოტო

DOCUMENTARY PHOTO ემანუელ ლამი

Emanuele Lami

დაიბადა 1983 წელს რომში. 2006 წელს რომის უნივერსიტეტში საერთაშორისო ეკონომიკის ფაკულტეტი დაამთავრა. 2007დან 2009 წლამდე ფოტოხელოვნებას სწავლობდა ბერლინის ფოტოგრაფიის ახალ სკოლაში. 2010 წლიდან თავისუფალ ფოტოგრაფად მუშაობს იტალიურ და გერმანულ ჟურნალგაზეთებში “Corriere della Sera”, “TAZ”, “Süddeutsche Zeitung Magazin”. 2011 წელს მისი ნამუშევრები ვენეციის ბიენალეზე გამოსაფენად შეარჩიეს, სადაც მან ვენეციის ბიენალეს 35 წლამდე არტისტების ტრეინინგის პრიზი მიიღო. 2012 წელს კი მან ლეიკას ტალანტების ჯილდო დაიმსახურა.

Born in Rome in 1983. In 2006 he got a degree in international economics in Rome. Between 2007 and 2009, he studied photography at the Neue Schule für Photographie in Berlin. Since 2010, he works as a freelance photographer. He has worked with various newspapers and magazines, both Italian and German, such as Corriere della Sera, TAZ, and Süddeutsche Zeitung Magazin. In 2011, his works were picked for an exhibit at the Venice Biennale, where he won the 2011 Venice Biennale Under35 Artist Training Prize; while in 2012, he won the Leica 24X36 Talents Award.

ჯონი

John

როდესაც ადამიანი ოთახში შემოდის, თან შემოაქვს მთელი თავისი ცხოვრება. მას უამრავი მიზეზი აქვს, რომ ამა თუ იმ ადგილას მოხვდეს, საკმარისია ჰკითხოთ. თუკი ყურს დაუგდებთ, ის გიამბობთ, როგორ მოხვდა აქ. როგორ დაავიწყდა, სად მიდიოდა და როგორ გამოფხიზლდა. თუკი ყურს დაუგდებთ, ის გიამბობთ იმ დროზე, როდესაც მას თავი ანგელოზი ეგონა ან უნდოდა, რომ სრულყოფილი ყოფილიყო. შემდეგ კი ბრძნული გამომეტყველებით გაიღიმებს, იმის გაცნობიერებით კმაყოფილი, რომ სამყარო არასრულყოფილია. ჯონი დაიბადა ჰოლანდიაში, სადაც ცნობილი მოცეკვავე გახდა. 1980 წელს საცხოვრებლად ბერლინში გადავიდა. 1984 წელს ის შიდსით დაავადდა. მას შემდეგ, ამ ვირუსით დაავადებული ცხოვრობს. პროექტმა 2012 წლის მარტში ლეიკას ჯილდო Leica 24x36 Talents Award დაიმსახურა.

When a man walks into a room, he brings his whole life with him. He has a million reasons for being anywhere, just ask him. If you listen, he’ll tell you how he got there. How he forgot where he was going, and that he woke up. If you listen, he’ll tell you about the time he thought he was an angel or dreamt of being perfect. And then he’ll smile with wisdom, content that he realized the world isn’t perfect. John was born in Holland, where he becomes a famous dancer. He moves to Berlin in 1980. In 1984 he gets HIV. Since then he lives with the virus. The project won the Leica 24x36 Talents Award in march 2012.

კონცეპტუალური ფოტო

CONCEPTUAL PHOTO თორბენ ჰოკე

Torben Höke

დაიბადა 1980 წელს, გერმანიის ქალაქ ბილეფელდში. 2009 წელს ბრემენის ხელოვნების უნივერსიტეტის კომპლექსური დიზაინის ფაკულტეტი დაამთავრა და იმავე წლის ოქტომბრიდან დამოუკიდებელ დიზაინერ-ფოტოგრაფად მუშაობს. მონაწილეობდა სხვადასხვა ჯგუფურ გამოფენაში, რომელთაგანაც საგულისხმოა 2009 წელს ბრემენში გამართული გამოფენა, სადაც წარმოადგინა ნამუშევარი „გაურკვეველი ადგილები“; ბერლინში გამართული გამოფენა, ნამუშევრით „ღერძი: სიყვარულივით პირდაპირი“; 2010 წელს კიოლნში, ფოტოკინაზე წარმოდგენილი ნამუშევრით „ნაქირავები ოთახები“. 2006-დან 2007 წლამდე ინდოეთში ცხოვრობდა და ფოტოპროექტში „კოლკატის მემკვიდრეობის ფოტოპროექტი“ მონაწილეობდა. 2010-დან 2011 წლამდე ვიეტნამში, ტაილანდსა და კამბოჯაში მუშაობდა. 2011 წელსვე ის ბრემენის ხელოვნების უნივერსიტეტში ლექციებს კითხულობდა. მის აღიარებათაგან აღსანიშნავია 2006 წელს World Press Photoსგან იოოპ სვორტის მასტერკლასების ნომინანტად დასახელება; 2009 წლის სექტემბერში ჰოკე Canon Proﬁfoto Förderpreis 09/2ის გამარჯვებული გახდა, 2011 წლის სექტემბერში კი Peter- Christian Schlueschen-ის სახელობის ჯილდო მოიპოვა.

Born in 1980 in Bielefeld, Germany. In 2009, he got a diploma in Integrated Design from the University of Arts in Bremen and since October of the same year, he works as an independent designer/photographer. He has participated in numerous group exhibitions in Germany, such as “Undeﬁned Places” in Bremen; “Axis: Bold as Love” in Berlin; and “Rented Rooms” at Photokina, Cologne. Between 2006 and 2007, he worked on the Kolkata Heritage Photo Project in India, while between 2010 and 2011, he worked in Vietnam, Thailand, and Cambodia. In 2011, he delivered lectures at the University of the Arts in Bremen. Among his many distinctions, in 2006 Torben Höke was nominated the World Press Photo Joop Swart Masterclass; in 2009, he received the Canon Proﬁfoto Förderpreis 09/2 as well as the Peter-Christian Schlueschen Preis in 2011.

გაურკვეველი ადგილები

Undeﬁned Places

ჩემს ფოტოებში ვცდილობ გამოვავლინო შემდგომი მეტაფიზიკური დაკვირვების დონე. ობიექტები გარდაიქმნებიან რეპრეზენტაციებად, რომლებიც კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებენ შეხედულებას როგორც არსებული სამყაროს, ისე თვით არსებობის შესახებ. გამოსახულებები, ერთსა და იმავე დროს, გამონაგონიცაა და დოკუმენტიც: თავიანთი ფუნქციური მიმართებებისგან თავისუფალ ობიექტებს შეუძლიათ შექმნან სხვა, გაურკვეველი ადგილები, სადაც ისინი შეიძლება ახალ კონტექსტში ვიხილოთ. აქ, ასევე, ჩვენი აღქმის მუშაობის საკითხიც დგება.

In my pictures, I try to reveal a further, metaphysical noticelevel. The objects turn into representations, which question an established point of view towards the existing world as well as the comprehension of existence itself. The images are both ﬁction and the document: freed from their functional relation, the objects can create another, undeﬁned places in which it is possible to meet them in a new context. That also raises the question how our perception works.

ნომინანტები

SHORTLIST DAVID KLAMMER

გერმანია

Germany

დინა ოგანოვა

DINA OGANOVA

საქართველო

Georgia

ეკატერინემამამთავრიშვილი EKATERINE MAMAMTAVRISHVILI საქართველო

Georgia

ელენედამენია

ELENE DAMENIA

საქართველო

Georgia

ევაბრუნერი

EVA BRUNNER

გერმანია

Germany

111 117 115 114 110 109 108

დავიდ ქლამერი

რობერტ რუტოდი

ROBERT RUTOED

ავსტრია

Austria

ვალერიშმიდტი

VALERIE SCHMIDT

გერმანია

Germany

კარმენშპიცნაგელი

CARMEN SPITZNAGEL

გერმანია

Germany

ტომაშკულბოვსკი

TOMASZ KULBOWSKI

პოლონეთი

Poland

თორბენჰოკე

TORBEN HÖKE

გერმანია

Germany

ვადიმკოზლოვსკი

VADIM KOZLOVSKY

გიორგიაგაჯანოვი

GIORGI AGAJANOV

საქართველო

Georgia

იანქარვერი

IAN CARVER

აშშ

USA

კაამნაპატელი

KAAMNA PATEL

საფრანგეთი

France

კატარინაბელინგი

KATHARINA BEHLING

გერმანია

Germany

CONCEPTUAL კონცეპტუალური

მარკუსლოკაი

MARKUS LOKAI

გერმანია

Germany

მარტინპეტერსი

MARTIJN PETERS

ნიდერლანდები

The Netherlands

ნილჩოუდჰური

NEIL CHOWDHURY

130 126 124 122

107 106 100 104 103 105 101 96 102 98 97 99 94

BEST MOMENT დოკუმენტური

აშშ

USA

ლინნ ფილის ზეეგერი

LINN PHYLLIS SEEGER

გერმანია

Germany

უკრაინა

Ukraine

ვლადსოხინი

VLAD SOKHIN

პორტუგალია/რუსეთი

Portugal/Russia

ანკაგუჯაბიძე საქართველო

ბალინტჰირლინგი უნგრეთი

ბერენდუტე გერმანია

ANKA GUJABIDZE Georgia

BALINT HIRLING Hungary

BEHREND UTE Germany

კარინა ლინგე

CARINA LINGE

გერმანია

Germany

MISCHA CHRISTEN

შვეიცარია

Switzerland

DOCUMENTARY დოკუმენტური

დანა შტოლცგენი

DANA STÖLZGEN

208 204 271 234 175 198 196 171 193 188 184 176 182 178 172

165 167 160 151 149 158 154 143 146 144 133 138 136 134 121

მიშა ქრისტენი

გერმანია

Germany

დავიდ ქლამერი

DAVID KLAMMER

გერმანია

Germany

დინა ოგანოვა

DINA OGANOVA

საქართველო

Georgia

ელენე დამენია

ELENE DAMENIA

საქართველო

Georgia

ევგენია მაქსიმოვა

EUGENIA MAXIMOVA

ბულგარეთი/ავსტრია

Bulgaria/Austria

ფრიც ფაბერტი

FRITZ FABERT

გერმანია

Germany

ჰერნად გეზა

HERNAD GEZA

უნგრეთი

Hungary

იოჰანეს ჰაინკე

JOHANNES HEINKE

გერმანია

Germany

ქეთა ღვინეფაძე

KETA GVINEPADZE

საქართველო

Georgia

ქსენია ლიადოვა

KSENIYA LYADOVA

რუსეთი

Russia

მონიკა დელიჩი

MONIKA DELIC

ბოსნია-ჰერცეგოვინა/გერმანია

Bosnia and Herzegovina/Germany

საბინე ფონ ბასევიცი

SABINE VON BASSEWITZ

გერმანია

Germany

შტეფანი ვიგნერი

STEPHANIE WIEGNER

გერმანია

Germany

ტიტო მურაზი

TITO MOURAZ

პორტუგალია

Portugal

ალესანდრო პაჩე

ALESSANDRO PACE

იტალია

Italy

მიშა ქრისტენი

MISCHA CHRISTEN

შვეიცარია

Switzerland

დავიდ ქლამერი

DAVID KLAMMER

გერმანია

Germany

დინა ოგანოვა

DINA OGANOVA

საქართველო

Georgia

ჯანი ჯიოსუე

GIANNI GIOSUE

იტალია

Italy

ჯულიო დი სტურკო

GIULIO DI STURCO

იტალია

Italy

ჰერნად გეზა

HERNAD GEZA

უნგრეთი

Hungary

სანდრა ჰოინი

SANDRA HOYN

გერმანია

Germany

კახაბერ ემირიძე

KAKHABER EMIRIDZE

საქართველო

Georgia

კურტ ჰერბსტი

KURT HOERBST

ავსტრია

Austria

ლინდა დრაიზენი

LINDA DREISEN

გერმანია

Germany

ლუკა სპანო

LUCA SPANO

იტალია

Italy

მიშა დომოჟილოვი

MISHA DOMOZHILOV

რუსეთი

Russia

ნილ ჩოუდჰური

NEIL CHOWDHURY

აშშ

USA

პიოტრ ზბიერსკი

PIOTR ZBIERSKI

პოლონეთი

Poland

ROBERT WELSH

აშშ

USA

ტატიანა ილინა

TATIANA ILINA

რუსეთი

Russia

თორბენ ჰოკე

TORBEN HÖKE

გერმანია

Germany

ვლად სოხინი

VLAD SOKHIN

პორტუგალია/რუსეთი

Portugal/ Russia

ჟოლტ ოლაფ სამოდი

ZOLT OLAF SAMODY

უნგრეთი

Hungary

246 244 242 240 237 238

EXPERIMENTAL ექსპერიმენტული ბელ ბოგი

BELL BOGI

გერმანია

Germany

დათო აბრამიშვილი

DATO ABRAMISHVILI

საქართველო

Georgia

ალექსანდერ გერინგი

ALEXANDER GEHRING

გერმანია

Germany

ქრისტინ მატიე

CHRISTINE MATHIEU

საფრანგეთი

France

ნილ ჩოუდჰური

NEIL CHOWDHURY

აშშ

USA

პინა კონენი

PINA KOHNEN

გერმანია

Germany

284 298 282 278 269 276 271 274 261 264 257

232 220 218 216 214

რობერტ უელში

სანდრა ჰოინი

SANDRA HOYN

გერმანია

Germany

კაი ლოფელბაინი

KAI LOEFFELBEIN

გერმანია

Germany

მარიამ ამურელაშვილი

MARIAM AMURELASHVILI

საქართველო

Georgia

მორის კოლი

MAURICE KOHL

გერმანია

Germany

მიშა დომოჟილოვი

MISHA DOMOZHILOV

რუსეთი

Russia

რობერტ რუტოდი

ROBERT RUTOED

ავსტრია

Austria

სერგი ბარისაშვილი

SERGI BARISASHVILI

საქართველო

Georgia

თემო ბარძიმაშვილი

TEMO BARDZIMASHVILI

საქართველო

Georgia

ტომაშ კულბოვსკი

TOMASZ KULBOWSKI

პოლონეთი

Poland

ვერნერ მანსჰოლტი

WERNER MANSHOLT

გერმანია

Germany

ვლად სოხინი

VLAD SOKHIN

პორტუგალია/რუსეთი

Portugal/Russia

250

REPORTAGE რეპორტაჟი ჯულიო დი სტურკო

GIULIO DI STURCO

იტალია

Italy

საუკეთესო მომენტი

BEST MOMENT

დავიდ ქლამერი სერია: ბოდიბილდერები David Klammer Series: Bodybuilders 94

გიორგი აგაჯანოვი მარჯანიშვილი Giorgi Agajanov Marjanishvili 96

ეკატერინე მამამთავრიშვილი კაცი Ekaterine Mamamtavrishvili A Man 97

ელენე დამენია მშვიდობა საწოლში Elene Damenia Peace in Bed

დინა ოგანოვა ყველა წავიდა Dina Oganova Everyone Has Gone

მარტინ პეტერსი ვულკანის ადამიანები

Martijn Peters Vulcano Folks

100

იან ქარვერ სტალინის მოტეხილი ქვის თავი მისი ტანის ჩამოგდებულ ქანდაკებასთან ერთად. ძველი ფაბრიკა, დიდუბე. თბილისი 101

Ian Carver Stalin’s decapitated stone head rests alongside his fallen body. Old Factory, Didube, Tbilisi.

ევა ბრუნერი ბერლინის კედელი

Eva Brunner The Berlin Wall 102

კატარინა ბელინგი თეთრი 103

Katharina Behling Weiss

მარკუს ლოკაი ბურლესკის მოცეკვავე Lokai Markus Burlesque Dancer

კაამნა პატელი ბრძოლა მზისთვის Kaamna Patel Scramble for the Sun 105

ნილ ჩოუდჰური მონადირეები და შემგროვებლები

Neil Chowdhury Hunters and Gatherers

106

ლინ ფილის ზეეგერი ესპერანტო

107

Seeger Linn Phylli Esperanto

რობერტ რუტოდი უსათაურო Robert Rutoed Untitled

ვალერი შმიდტი აფექტის განსახიერებები საუკეთესო წამი Valerie Schmidt Figures of Aﬀect Best Moment 109

კარმენ შპიცნაგელი იყო ცხვარი

Carmen Spitznagel To Be a Sheep

110

ვლად სოხინი თხის სისხლით განბანა გრძნეული მკურნალის სახლში, მოზამბიკი

111

Vlad Sokhin Goat-blood-bath at Witchdoctor’s House, Mozambique

ვლად სოხინი ბიჭი და ბატი, მოზამბიკი

Vlad Sokhin A boy and a Goose, Mozambique

112

ვლად სოხინი ქუჩის ბავშვები, მოზამბიკი

113

Vlad Sokhin Street Kids, Mozambique

ტომაშ კულბოვსკი სიდნეის ოპერის თეატრი

Tomasz Kulbowski Sydney Opera House

114

თორბენ ჰოკე ბერი (ჰანოი, ვიეტნამი)

115

Torben Höke Monk (Hanoi, Vietnam)

თორბენ ჰოკე დაობლებული (ვარანასი, ინდოეთი) Torben Höke The Bereaved (Varanasi, India) 116

ვადიმ კოზლოვსკი ჩიტუნა Vadim Kozlovsky Birdie 117

ვადიმ კოზლოვსკი საუკეთესო წამი Vadim Kozlovsky Best Moment

119

კონცეპტუალური

CONCEPTUAL

მიშა ქრისტენი სერიიდან: თუკი რაიმე ხდება კაცი იფიქრებს, რომ ეს ხალხი წამით ერთი გრძნობითაა შეპყრობილი, რაც მათ საშუალებას მისცემს, რომ წინასწარ განჭვრიტონ მოვლენები და ამის შედეგად პარალიზებული არიან. ეს გაურკვევლობის და დაბნეულობის წამებია, როცა ადამიანმა არ იცის, რა მოხდება. ნიუ იორკი, 2008

Mischa Christen From the Series “If Something Is Happening” One might suppose that these people are experiencing a certain feeling, which lets them foresee something and they are paralyzed as a result. These are the moments of uncertainty and unawareness about what will happen. New York City, 2008

121

ანკა გუჯაბიძე ჩემი მეგობარი ტატო სადიპლომო ფილმს იღებდა აკადემიისთვის, სახელწოდებით “საზამთრო”. გამაოცა მთავარმა გმირმა გოჩამ – წითელპერანგიანმა ტანსრულმა ბიჭმა. ბრწყინვალე ადამიანია, ის ციმბირში სწავლობდა. ფილმში სხვა გმირებიც არიან.. დავითგარეჯა, 2011..

საქართველო.

აგვისტო,

122

Anka Gujabidze A friend of mine, Tato, was shooting his diploma work for the academy titled “Sazamtro” (Watermelon). I was amazed by the main character Gocha, a big guy with a red shirt. He is just perfect, he studied in Siberia. There are other characters in the movie as well… David Gareja, Georgia. August 2011...

123

ბალინთ ჰირლინგი სერიიდან: ომი მშვიდობიან ქვეყანაში მონაწილეების ფოტოები სტრაიკბოლში შეჯიბრის დროსაა გადაღებული. ამ დროს, მოთამაშეებს, ომის იმიტაციის მიზნით, თითქმის იგივე ტანსაცმელი ეცვათ და იმავე იარაღს ატარებდნენ, რასაც ომის დროს იყენებენ. სინამდვილეში კი ეს „მებრძოლები” ექიმები და მასწავლებლები არიან.. ისინი მშვიდობიან ქვეყანაში ცხოვრობენ და მხოლოდ ემოციური მგზნებარება სჭრიდებათ.

Balint Hirling From the Series: War in a Peaceful Country The photos of the participants were taken during an airsoft competetion. To imitate the war, players wear almost the same uniforms and use almost the same weapons as they do during a real war. In reality, however, the ﬁghters are doctors, teachers... who live in a peaceful country but still need some excitement in their lives.

124

უტე ბერენდი სერიიდან: ბავშვების 5 პორტრეტი მე წყვილი იმიჯებით და წიგნის კონცეფციებით ვმუშაობ, ვინაიდან ვიზუალური თხრობა ჩემთვის გამოხატვის საშუალებაა. ჩემს ნამუშევრებს წყვილებად ვალაგებ და გამოფენებსა და პუბლიკაციებში ასე წარვადგენ. ფოტოგრაფიაში, ლიტერატურისგან განსხვავებით, მომწონს ის, რომ ფოტოგრაფი პირდაპირია. გამოსახულება ძლიერად იჭრება ადამიანის წარმოსახვების სამყაროში. იმიჯებისადმი ჩემეული მიმართება დამატებით სივრცეს ქმნის, რამაც შეიძლება შემდგომი ასოციაციები აღძრას. ამით ლიტერატურული ასპექტი ახლდება. მაყურებლის ასოციაციების ვიზუალური შესაძლებლობები გამოწვევის წინაშე დგება და უფრო მალე რეაგირებს, ვიდრე ლინგვისტური სისტემების შემთხვევაში. დაწყვილებული გამოსახულებები ვიზუალურ ექოს ქმნის. დაკვირვებისას, ფორმისა და შინაარსის თვალსაზრისით სხვადასხვა მინიშნებები შეიძლება აღმოვაჩინოთ. გამოსახულებები, რომელთა ვერბალურად გადმოცემაც შეუძლებელია, ემოციური განწყობილებების დაფას გვთავაზობენ. ის არ აზუსტებს, თუ რა აღძრავს შთამბეჭდავ, ან თუნდაც, უხერხულობის თუ დისკომფორტის შეგრძნებებს. ამითაა ჩემი ნამუშევრები პოეტური. ფოტოგრაფია აზრის გამოხატვისთვის დისტანცირების და თვითგამოხატულების საშუალებას მაძლევს. მე გარეგან იმპულსებზე ვრეაგირებ, რაც ესთეტიკურ პროვოკაციას, დაუოკებელ სწრაფვას, შეცდომებს და თავისებურებებს ეფუძნება. ჩემი ნამუშევრებისთვის დამახასიათებელია ინტუიციურობა და სიცხადისკენ სწრაფვა. პოეზიის აღმოჩენა ჩემი მიზანია.

126

Ute Behrend From the Series: 5 Portraits of Children I work with pairs of images and book concepts, as the visual narrative is a means of expression to me. I arrange my images in pairs and stick to them in exhibitions and publications. What I like about photography in comparison to literature is the directness of a photograph. The image interferes vigorously with man’s realm of imagination. My way of dealing with images creates an additional space that may generate further associations. Thus, the literary aspect will be re-established. The beholder’s visual capability of association is challenged and will respond quicker than the linguistic systems. Paired images create a visual echo. Various references in form and content may be discovered in contemplation. An emotional mood-board is evoked by the images that can hardly be verbalized. It gives no explanation as to what triggers off feelings of being moved deeply or even feelings of unease or discomfort. That accounts for the poetic quality of my work. Photography offers me distance for reflection and the opportunity to explain myself. I react on outside impetus based on aesthetic provocation, insatiable longings, mistakes and peculiarities. Intuition and the search for clarity are the parameters in my artistic work. Finding poetry is the aim.

127

128

129

კარინა ლინგე სერიიდან: Einsamer Eros

Carina Linge From the Series: Einsamer Eros

ჩემს სერიაში „მარტოხელა ეროსი“ (Einsamer Eros) ახალგაზრდა ქალების და წყვილების სიმბოლურ პორტრეტებზე ვმუშაობდი, ფსიქოგრამების მსგავსი ფერწერული სურათების ფორმით. აქ გავაერთიანე ადამიანების მონაწილეობით დადგმული სცენები, ნატურმორტები, მოკლე ტექსტები და objets trouvés, რაც კონკრეტული ინდივიდების და მათი მგრძნობელობის ალუზიებს ქმნის. ტრადიციული პორტრეტებისგან განსხვავებით, სახეები უხილავი რჩება. ამის სანაცვლოდ, კლასიკური ფერწერის მხატვრული რიტორიკით ვსარგებლობ და ექსპრესიულ, ემოციურად დატვირთულ მეტაფორულ და სიმბოლურ იმიჯებს ვქმნი, რაც მნახველს საშუალებას აძლევს, რომ ფოტოზე გამოსახული ქალის შინაგან სამყაროში ჩაიხედოს. ჩემთვის პორტრეტული ხელოვნება ჰერმენევტიკულ დატვირთვას ატარებს და ინტერპრეტაციის მიზნით, ცდილობს ერთი ადამიანის ცხოვრება სხვადასხვა პერსპექტივიდან დაგვანახოს. ინტერპრეტაცია, რომელსაც ეს პერსპექტივები გვთავაზობს, ყოველთვის ინტერესის ერთ განსაკუთრებულ ასპექტს გამოხატავს, კერძოდ საკითხს, რომელიც თანამედროვე საზოგადოებაში ასე მძაფრად დგას და ინდივიდის ავტონომიურობის გარანტიას ეხება: რატომ არის, რომ მარტოხელობა სულ უფრო და უფრო ცხოვრების ჩვეულ ნირად იქცა? რატომ არის, რომ სიყვარულის წყურვილი და ბედნიერი თანაარსებობა ხშირად მიუღწეველი რჩება?

For my series „Einsamer Eros“ (Lonesome Eros), I have worked on symbolic portraits of young women and couples in the form of pictorial tableaux resembling psychograms. In these, I arrange staged images of the body, still lives, short texts and objets trouvés that offer allusions to concrete individuals and their sensibilities. In contrast to traditional portraits, the faces remain invisible. Instead, I take up the pictorial rhetoric of classical painting and create expressive, emotionally charged metaphorical and symbolic images, which allow viewers insight into the inner world of the woman portrayed. For me is portraiture a hermeneutical work in an endeavour to grasp one person´s life from a variety of perspectives, in order to interpret it. The interpretation they offer always reflects one particular aspect of interest, namely the question now so acutely raised in modern society with its guarantees of individual autonomy: why is singledom an increasingly common way of life? Why do the yearning for love and the desire for gratified coupledom so often remain unfulfilled?

130

131

ელენე დამენია სერიიდან: ქაღალდის გვირგვინი, სიზმრის ლაბირინთი და ის Elene Damenia From the Series: Paper Crown, Dream Labyrinth and Her

კარინა ლინგე Einsamer Eros Carina Linge Einsamer Eros 132

დანა შტოლცგენი სერიიდან: ყველა, ვინც ოდესღაც მიყვარდა

Dana Stölzgen From the Series: Everyone I Once Loved

რა არის საყვარელი?

What is a lover?

ის, ვისთანაც სექსი მქონდა. ის, ვისაც სექსი ჰქონდა ჩემთან.

Someone I have made love to. Someone who has made love to me.

ის, ვინც მიყვარს. ის, ვინც ოდესღაც მიყვარდა. ის, ვინც შეიძლება მყვარებოდა.

Someone I love. Someone I once loved. Someone I might have loved.

ის, ვინც დამიახლოვდა. ის, ვინც სინამდვილეში სულაც არ მიცნობდა. ის, ვინც მიმატოვა. ის, ვინც მივატოვე.

Someone who has come close to me. Someone who never really knew me. Someone who has left me. Someone whom I have left.

ეს არის მამაკაცების ფოტოების სერია. მამაკაცები, რომელთაც ოდესღაც ჩემში გრძნობები აღძრეს. იმედი მაქვს, რომ პორტრეტებზე ნაწილობრივ ისინიც არიან აღბეჭდილი და მეც, რომელიც მათ ვუყურებ.

This is a series of photographs of men. Men who at some point have touched my heart. Hopefully, the portraits show a little bit of them and a little bit of me looking at them.

თითოეულ პორტრეტს ერთვის ნატურმორტი. ეს ნატურმორტი შეიძლება ჩვენი ურთიერთობის გარკვეულ ეტაპზე მიუთითებდეს ან, შესაძლოა, თვით ამ ურთიერთობის მეტაფორაც იყოს.

Each portrait is complemented by a still life. The still life may illustrate a speciﬁc moment in our relationship or be a metaphor for the relationship itself.

134

დავიდ ქლამერი სერიიდან: განგასაგარ მელას ყარიბები იქ, სადაც წმინდა მდინარე განგი ჩაედინება ზღვაში, ყოველწლიური განწმენდის ფესტივალი – განგასაგარი იმართება. სანამ მზე ჰორიზონტს მიაღწევს, ასიათასობით ღვთისმოსავი აწყდება მარილიან მდინარეს და ატარებს რიტუალს. ეს სერია ჩემი მიმდინარე პროექტის - “რწმენის აქტის” ნაწილია, სადაც წარმოდგენილი არიან ადამიანები რელიგიურ კონტექსტში, ბნელ ფონზე, რომ თეატრალური ატმოსფერო შეიქმნას.

136

David Klammer From the Series: Pilgrims at Ganga Sagar Mela Where the holy river Ganga ﬂows into the sea the annual bathing festival of Ganga Sagar takes place every year. Just before the sun reaches over the horizon, hundreds of thousands devotees ﬂock into the salt waters to perform their ritauls. The series is part of my ongoing project “ACT of Faith” which portrays people in religious contexts with a heavily darkened background to create a theatrical atmosphere.

137

Irakli…. “Freedom for our passions for ever. Pelagia…I love you very much. If you will not be a follower of any kind of religion, have a temple in your inner universe… Remember! God is a deep thought and he is the only, because of that he will be until you are!” 06/06/2010 Godfather

Mariam… I always catch a likeness between you and a characters of tales… However, there something is still missing in you… Switch oﬀ your mind, follow the waves of the sea, which will take you to an old coast, where there is happiness… August 22 is a beautiful date... Congratulations on your return. Martha

დინა ოგანოვა დიკარკას ოთახი

Dina Oganova Dikarka’s Room

Misha… He doesn’t look like a guest, but really, he’s here for the first time. He’s been in my room since the morning and I didn’t even realize it… I was happy to see him, but I couldn’t express it as usual... I am always happy to see you! He is like an older brother, who always lectures me and observes me at the same time. – Do I often suprise you? You are looking at me in a strange way… – I would like to drink some coffee. At my place, there is never any coffee, or cigarettes or… It’s strange, here is some bread today… – Is there anything symbolical about it? There are three of us in the room and everyone is quiet… Director Anika… She is the smaller between us, she is jolly, active and generally, has a different energetics. Her eyes, full of life, and this strange gaze… If I don’t know her, I would think that I see the most sorrowful person all over the world. I even couldn’t notice how my little fish has grown up and convert into a wonderful mermaid. In spite of her age, Anika is a grown person… Fish

SeraFim… I was very afraid of thunder in my childhood, this strange lighting and thunder always associated with some trouble… Once in summer, we were in the village, suddenly it started raining, slip out the wind, lighting and thunder. I couldn’t sleep and I don’t let you to sleep.I remember, you came in my room and set down on my bed. You were talking during all night long. In the morning, when I opened my eyes, you were still sitting on my bed and looking at me with smiling… SeraFim is my brother, but we meet each other just once in a year… in summer. Brother

140

Lasha… Instead of speaking to each other, we sometimes write… I write about the summer I’d spent, while you write about me; I write about my emotions, you – about your feelings; I write about love, you write about solitude. And we both write about the sea, seagulls, music and the room… It’s our favorite place, full of joy, quarrels, friends, love… No, love is never too much… – Do you believe in love at the ﬁrst sight? – Sometimes I do but sometimes I don’t. – Try to make it simple. – OK then… Today is Tarkovsky’s birthday… – Today is our last day. – Love with your love. Lotus Flower

141

In the last two years, I’ve been feeling the smell of the same people around me. They come here, they entertain me often, but even more often they feel lonely whenever they are with me… As if they were trying to lock themselves up and hide from the world outside, but I keep opening windows and letting the sunshine in… For them, I am the lightest point in their black and white lives… They love me… Each in their own way but they keep mentioning me in their thoughts… I look so calm today, so tidy and fresh as never before. It is still raining in my damp town. The last tape on the table, is asking for a new story, new snapshots, new people… But no one here is by chance… Room № 87

142

ჰერნად გეზა სერიიდან: ხელახალი სტუმრობა “იგივე არასდროსაა იგივე” ჩემი ნამუშევარი ეხება საოცრად რთულ მიმართებას იმასთან, რაც ადამიანს თავის, თითქოსდა უცვლელ გარემოსთან აქვს. მომაჯადოებელმა ადგილებმა, რომელთაც ბავშვობიდან მოზარდობის ასაკამდე ვნახულობდი, თანდათან სულ უფრო ამქვეყნიური, კარგად ნაცნობი იერი შეიძინეს. მათ სრულიად ჩამოშორდა ჯადოსნური თვისებები, რასაც ბავშვობაში მივაწერდი. გაშინაურებამ და განმეორებითობამ მისტიური საბურველისგან გაათავისუფლეს ეს ადგილები და საგნების უსაზღვრო, თითქმის დაუსაბამო შეგრძნება მხოლოდ წამიერად ბრუნდება. ჩემი ფოტოებით ვცდილობ ხელახლა დავიჭირო ბუნების მიმართ ბავშვური გაოცება და, იმავდროულად, ამ ადგილების ნამდვილი სახე ვაჩვენო. ეს ილუზიის მექანიზმის გარკვევას ითვალისწინებს. იგივე არასდროსაა იგივე, მზერაც კი მუდმივად იცვლება და ასევეა ჩვენი აღქმაც. (2010-2011) Hernad Geza From the Series: Revisit “Same is Never the Same” My work is about the wonderfully complicated relationship that man has with his seemingly persistent environment. Enchanting scenes that I have visited since childhood through to my adolescent years have slowly devolved into something mundane, something well known, devoid of the magic that I used to encounter as a child. Familiarity and repetition has demystyﬁed these places and the vast, almost limitless sensation of things only comes back in split seconds. Through my photographs I am trying to recapture the childlike marvel towards nature and reveal the true face of these locations at the same time. It is an exploration of the mechanism of illusion. The same is never the same again, even a view changes constantly, and so does our perception. (2010-2011) 143

ევგენია მაქსიმოვა სერიიდან: სამზარეულოს ისტორიები ბალკანეთიდან

Eugenia Maximova From the Series: Kitchen Stories from the Balkans

სამზარეულო არა მხოლოდ ბალკანური ოჯახის სული და გულია, არამედ აქაური საზოგადოების სარკეცაა. სამზარეულო სრულყოფილად აღწერს გზაჯვარედინზე მდგომი ე.წ. ბალკანეთის ქვეყნების მდგომარეობას და რეგიონში აშკარად საგრძნობ იდენტობის კრიზისს წარმოაჩენს. ეს იდენტობის კრიზისი ოტომანთა დინასტიის 500-წლიანი ბატონობის და რკინის ფარდის მიღმა თითქმის 50-წლიანი იზოლაციის და ტყვეობის პირდაპირი მემკვიდრეობაა. ბალკანური ოჯახების უმრავლესობაში არც დროა და არც მატერიალური საშუალება საცხოვრებლების „კრეატიული” გაფორმებისთვის. ბევრი ახლადშექმნილი ოჯახი იძულებულია ნაქირავებ ბინაში იცხოვროს (სადაც ბინის ქირა ხშირად უფრო მაღალია, ვიდრე საშუალო თვიური ხელფასი) ან სარდინებივით გამწკრივდნენ მშობლების ბინაში, რომლებიც ხშირად უშნო, მოძველებულ ბეტონის შენობებშია და რომლებსაც ყოველ ნაბიჯზე ხვდებით, როგორც კომუნისტური ხანის დანატოვარს. ამ სახლების უმრავლესობაში თითქოს დრო გაჩერებულია.

The kitchen room is not only the soul and spirit of the Balkan home, but it is the exact mirror image of the Balkan society. The kitchen perfectly depicts the crossroad position of the so-called Balkan countries and mediates the highly perceptible sense of lost identity in the region. This lost identity is an inevitable legacy of the 500 years of Ottoman yoke and another almost 50 years of isolation and captivity behind the iron curtain. There is neither time nor money for “creative” decoration in most of the Balkan homes. Many young families are forced to live in rented properties (where the rental fee is often higher than an average monthly salary) or packed like sardines in their parents’ ﬂats – usually located in hopelessly ugly, non-renovated concrete buildings – an omnipresent heritage from the communist era. In many of those homes, time seems to stand still.

144

145

ფრიც ფაბერტი შრომის არქეოლოგია

Fritz Fabert Archaeology of Work

ჩვენი ინდუსტრიული და მილიტარისტული საზოგადოების მივარდნილ და დავიწყებულ ადგილებში მიტოვებული ნივთები არეულია ახლადდაყრილ ნაგავთან და ბუნებრივ შუალედურ პროდუქტებთან. ჩემი მიზანია ინდუსტრიული კულტურის რელიქტების ფოტოგრაფიული ასახვა, მათი გაქრობის პროცესში. ფოტოები გადავიღე Pentacon Six 6 x 6 საშუალო-ფორმატის კამერით, ხელოვნური განათების გარეშე, აღმოსავლეთ გერმანიის სხვადასხვა ადგილას.

At the knocked oﬀ and forgotten sites of our industrial and military society, remaining things are mixing up with recent waste and the by-products of spreading nature. My work is a photographic survey of the relicts of industrial culture in its process of disappearing. The photographs were taken with a Pentacon Six 6 x 6 mediumformat camera on location without artiﬁcial light at different sites in eastern Germany.

სარდაფი. ბეელიც-ჰაილშტეტენის ტუბერკულოზით დაავადებულთა სანატორიუმი. 2007 წლის ივლისი

სასხმელი ქარხანა. კირჰმოზერის რკინიგზის სარემონტო ქარხანა. 2007 წლის აგვისტო

Basement • Lungenheilanstalt Beelitz-Heilstätten • July 2007

Foundry • Reichsbahnausbesserungswerk Kirchmöser • August 2007

ბუნების დაბინძურებასთან ბრძოლის საწყობი. ტროიენბრიცენის სატრანსპორტო საშუალებების ქარხანა. 2007 წლის სექტემბერი

მექანიკური საამქრო. ჰაველის ბრანდენბურგის სახამებლის ქარხანა. 2007 წლის სექტემბერი

Depot for Control Technology • Fahrzeugwerk Treuenbrietzen • September 2007

Mechanic Workshop • Stärkefabrik Brandenburg/ Havel • September 2007

გარაჟი. ბეელიც-ჰაილშტეტენის ტუბერკულოზით დაავადებულთა სანატორიუმი. 2008 წლის აგვისტო

საწარმოო ფაბრიკა. გრენინგენის საკვებგადამამუშავებელი ქარხანა. 2008 წლის ივლისი

Garage • Lungenheilanstalt Beelitz-Heilstätten • August 2008

Production Hall • Futterverwertungswerk Gräningen • July 2008

თანამშრომელთა საცხოვრებელი. ქარხანა. 2007 წლის სექტემბერი

ელექტრონაწილების საწყობი. ტროიენბრიცენის სატრანსპორტო საშუალებების ქარხანა. 2007 წლის აგვისტო Electrical Items Depot • Fahrzeugwerk Treuenbrietzen • August 2007

ბიუკნიცის

სატანკო

Oﬃcers’ Flat • Panzerwerk Bücknitz • September 2007

146

147

148

ქსენია ლიადოვა სერიიდან: კოსმოსი თითოეული პიროვნება დიდი სამყაროა, თავისი ვარსკვლავებით, პლანეტებით და სამყაროსმიერი კანონებით. მას ყველაფერი ხელეწიფება, შეუძლია შექმნას საკუთარი კოსმოსი, შეუძლია დაანგრიოს ის. ამიტომაცაა, რომ ზოგჯერ ადამიანი გაუსაძლის შინაგან მარტოობას გრძნობს და გარშემო ვერაფერს ხედავს, ვინაიდან მის სამყაროში არავინ არსებობს, მის გარდა. იქნებ მისი ცხოვრების მიზანი, სხვა ადამიანის ძიების არსი სხვა სამყაროებთან თანაარსებობის ცოდნის შეძენაა, როდესაც საკუთარი საზღვრები გაიხსნება და ბევრი ახალი ვარსკვლავი აციმციმდება მასში. მე ვიდეო პროექტორით და ციფრული ფოტოკამერით ვიმუშავე. კოსმოსის სხვადასხვა იმიჯების მოძიების შემდეგ, შერჩეული გამოსახულებები მოდელის სხეულზე ვიდეო პროექტორის საშუალებით გადავიტანე. Kseniya Lyadova From the Series: Cosmos Each person is the huge Universe with their own stars, planets and the laws of the Universe. S/he can do everything: they can create their own space, or they can destroy. That’s why sometimes they feel deeply lonely inside and see nothing around them because no one else exists in their universe but themselves. And maybe the purpose of their life, the sense of searching someone is learning to coexist other universes, when their borders open and let many new stars shine inside them. I worked with a video projector and a digital camera. After searching for diﬀerent images of space, I used the video projector to project the chosen images on a model.

149

ქსენია ლიადოვა სერიიდან: ქალი პიროვნების „შინაგან სამყაროში” ჩახედვა შესაძლებელია, თუკი მას თვალებში უყურებთ. იქნებ მხოლოდ ქალის მზერას შეუძლია გამოავლინოს მისი შინაგანი სამყარო. ძალა და მშვიდი ფიქრები წარმავალისა და მარადიულის შესახებ. მე ამ მზერას ვეძებდი ქალებში. მე კარგად ვიცნობ ადამიანს, რომელსაც მხოლოდ ერთხელ შევხვედრივარ და მეტი აღარ.

Kseniya Lyadova From the Series: She It is possible to look ‘inside’ of people, when you are looking into their eyes. Probably, only woman’s sight can reveal her inner world. Force and calm thoughts about ﬂeeting moments and the eternal. I looked for this sight in the women. There’s one person I know well, but we’ve only met once and never again.

150

მონიკა დელიჩი სერიიდან: ახალი გზები დღის ძირითად ნაწილს სამსახურში ვატარებთ. ცხადია, საკმარისად არ ვმოძრაობთ. პარკური, როგორც სპორტი, არა მარტო თავისუფალი დროისთვის გამიზნული საქმიანობაა, არამედ მოძრაობის ხელოვნებაცაა. პარკურით მორბენალის მიზანია A წერტილიდან B წერტილში ეფექტურად გადაადგილება, დაბრკოლებების გადალახვის გზით. მორბენალები მოცემული გზებს უკან ჩამოიტოვებენ, ხოლო წინ ახალი, უცნობი გზები ხვდებათ. პარკურის მსგავსად, ჩემი ნამუშევარიც გარემოსთან შემოქმედებით დაპირისპირებას ითვალისწინებს და მნახველს ხელახალი ინტერპრეტაციის საშუალებას აძლევს. მე პარკურით მორბენალის უნარებით ვსარგებლობ და რუტინული სამუშაოს პირობებში მას ახალი გზების პოვნაში ვეხმარები. მსახიობი იუმორით გვიჩვენებს, თუ როგორ შეგვიძლია განსხვავებულად მუშაობა. იქნებ ჩემი ნამუშევარიც ეხმარება დამკვირვებელს, რომ გააცნობიეროს თავისი მდგომარეობა და ფიზიკური აქტივობა ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

Monica Delic From the Series: New Paths We spend most of our days at work. It is obvious that we don’t move around enough. The sport of Parkour is not only a free time activity but an art of movement. The aim of a Parkour runner is to get from point A to point B eﬃciently while overcoming obstacales, given paths are left behind and new, unknown paths are discovered. Like the sport of Parkour my work is also meant to cause a creative confrontation with the environment and allow the viewer a reinterpretation. I take advantage of the skills of the Parkour runner and let him break new grounds in work routine. In a humorous way, the actor shows us how we could perform our profession diﬀerently. Perhaps my work encourages the observer to become aware of his posture and physical activity in his daily life.

151

იოჰანეს ჰაინკე დაკარგული ცოდნა

Johannes Heinke Lost Knowledge

2004 წელს ჰერცოგის ასული ანა ამალიას სახელობის ვაიმარის ბიბლიოთეკა დაიწვა. უბედური შემთხვევა კაბელს მოკიდებულმა ცეცხლმა გამოიწვია. დაახლოებით 16000 წიგნი, რომელიც ემსხვერპლა ხანძარს, განსაკუთრებულ კლიმატურ პირობებში ინახებოდა - მათ რესტავრაციისთვის ამზადებდნენ. ექსპერტები იმედს ჯერ კიდევ არ კარგავენ, რომ ხანძარს გადარჩენილი დამალული განძის აღმოჩენას შეძლებენ. ფოტოებზე გამოსახულია დამწვარი წიგნებით სავსე დახვავებული ყუთების ნაწილი. ნაცრისფერი მუყაოებით სავსე ხის დასადგამის გვერდით ერთადერთი ყუთია მთელი ამ შეკვრიდან, საიდანაც შიგთავსი ჩანს.

In 2004, the Duchess Anna Amalia Library in Weimar, Germany burned down. A cable ﬁre caused the accident. About 16.000 Books which fell victim to the ﬁre, have been archieved under certain climatic conditions, waiting for the restoration. The experts still hope for hidden treasures that haven’t been destroyed. The photographs show an excerpt of the stacked boxes, packed with the burned books. Next to the pallet full of grey cardboards, there is one single box from the pack, revealing its content.

154

156

157

ქეთა ღვინეფაძე სერიიდან: ემაკიმონო

Keta Gvinepadze From the Series: Emakimono

ემაკიმონო - იაპონური ფერწერის ერთ-ერთი უძველესი ჟანრია, რომელიც გრაგნილზე შესრულებულ, ყოველდღიური სცენების ამსახველ ნახატებს, ანუ ე.წ. დასურათებულ მოთხრობას გულისხმობს. ფოტოპროექტის კონცეფციის იდეა გაჩნდა იაპონია-ჩინეთის ომის ქრონიკების გაცნობისას (1937-1945), რომელსაც ორივე მხრიდან უდიდესი დანაკარგი მოჰყვა. ფოტოებზე ასახულია იაპონელი დების ისტორია, რომლებიც პირობითად განასახიერებენ ომის შედეგად დაზარალებულ არასრულწლოვნებს (რეალურად, გოგონების ნათესავებს მართლაც ჰქონდათ კავშირი ამ ომთან). პროექტში გადმოცემულია მშობლების გარეშე დარჩენილი ბავშვების სახე, რომლებიც ცდილობენ, მომხდარის შემდეგ, ცხოვრების ნორმალურ რიტმს დაუბრუნდნენ, შეეგუონ რეალობას. ეს არის ერთგვარი მანიფესტი ომის წინააღმდეგ.

Emakimo is an illustrated narrative created during the 11th to 16th centuries in Japan. Emaki-mono, depicting everyday lives of people, combines both text and pictures and is drawn, painted, or stamped on a hand scroll. The concept of the photo project was born after reading the Japan-China War (1937-1945) chronicles, where both countries suﬀered huge losses. The photos depict a story of two Japanese sisters, who symbolize all the children who have been through the war and are left orphaned and homeless (in reality the girls’ relatives had a connection to the war). In this project, I tried to show the faces of the kids, who lost their parents but now they try to get on with their everyday lives and adapt to the new reality. This project is a manifesto against the war.

158

საბინე ფონ ბასევიცი სერიიდან: Unisono

Sabine von Bassewitz From the Series: Unisono

უნიფორმა ცუდი რეპუტაციით სარგებლობს: ის კონფორმიზმთან ასოცირდება და ინდივიდუალობის საპირისპიროდ ითვლება. უნიფორმის კონცეფცია მილიტარისტული მარშის მონოტონურ რიტმს ჰგავს. ჩემი ნამუშევარი შესაძლებლობას იძლევა, რომ უნიფორმა სხვა კუთხით დავინახოთ: Unisono არის ადამიანების ჯგუფი, რომელიც ნებაყოფლობით იცმევს უნიფორმას და სტრუქტურირებულ ჯგუფში კონკრეტულ როლს ასრულებს. ისინი თავიანთ უნიფორმას მზრუნველობით ეკიდებიან და აფასებენ. რატომ ერთიანდებიან ადამიანები ისეთ ჯგუფებში, სადაც უნიფორმის ტარებაა საჭირო? უნიფორმის ნებაყოფლობითი ტარება მიუთითებს ინდივიდის მისწრაფებაზე, რომ გაერთიანდეს ისეთ საზოგადოებაში, რომელიც გარკვეულ რიტუალებს იცავს. ეს ეხმარება პიროვნებას, რომ ახლო და განსაკუთრებული პერსპექტივიდან შეისწავლოს და გაეცნოს თავისი ჯგუფის მიზანს. ამგვარი მიზნები, თვით ჯგუფების მსგავსად, ერთმანეთისგან განსხვავდება. უნიფორმიან ჯგუფში გაერთიანების სურვილში, რომელიმე ჯგუფის წევრად თავის გაიგივების გარდა, განსაკუთრებული მოტივაციაც დავინახე, კერძოდ: რელიგიური, პოლიტიკური, სოციალური, ტრადიციული, სექსუალური, მუსიკალური და ზოგჯერ ზემოჩამოთვლილი მიზეზების სხვადასხვა კომბინაციაც. უნიფორმა მის პატრონს საკუთარი პიროვნების განსაკუთრებული კუთხით ვიზუალიზების და რიტუალიზების შესაძლებლობას სთავაზობს. უნიფორმის ფიგურალური ეფექტი მნიშვნელოვანია მისი მატარებლისთვის.

The uniform has a bad reputation: considered synonymous with conformity, the opposite of individuality, it is a concept that calls to mind the monotone rhythm of a military march. My work gives the uniform the opportunity to exist in a different light: Unisono presents people who voluntarily choose to wear uniforms and play a role within a structured group – and treat their uniforms with care and esteem. Why do people join groups that require a uniform? The voluntarily worn uniform communicates the longing of the individual for a community defined by set rituals – and allows a person to examine and experience their group´s purpose from an intimate and unique perspective. These purposes, like the groups themselves, vary. Apart from the general desire to achieve a sense of belonging, I was able to recognize specific motivations for joining a uniformed group, namely: religious, political, social, traditional, sexual, musical and sometimes various combinations thereof. The uniform offers its wearer the possibility to visualise and ritualise a particular dimension of their personality. Its figurative effect is important to the wearer.

160

161

162

ტიტო მურაზი Leitura(s) უხსოვარი დროიდან ადამიანებს სივრცის დაუფლების თანდაყოლილი ცდუნება აქვთ, რაც სრულიად სხვადასხვა ფორმით და გზით გამოიხატება. ეს ტერიტორია სცილდება სავარაუდო მოლოდინს; ვთქვათ, კონტროლი იმაზე, რასაც უნდა ან შეგვიძლია დავეუფლოთ და რასაც “ადგილს” ვუწოდებთ, სადაც მოვლენები ხდება, ვითარდება და განვითარების პიკს აღწევს, ვინაიდან სივრცე, თავისი არსით, უფრო ჭეშმარიტი, ორიგინალური და უსასრულოა. როდესაც ვფიქრობთ სივრცეზე, მოგონებებს მაშინვე გარკვეულ „ადგილას” გადავყავართ, რაც დადებით ან უარყოფით მოგონებებს, ჩავლილ ან ისეთ სიტუაციებს/გარემოებებს მოგვაგონებს, რომლებიც, შესაძლოა, ეს-ესაა მოხდეს. სწორედ ასეთ სივრცეებში აღმოცენდება და ქრება სხვადასხვა „ობიექტი” და ამ ორ ფენომენს შორის გარკვეული სიმბიოზი იქმნება. ეს „ობიექტები” სივრცეებს ზებუნებრივი და ღვთაებრივი ძალით აცოცხლებენ.

Tito Mouraz Leitura(s) There has been an almost innate obsession for space and its domain through the most varied forms and ways. This domain goes beyond intended expectations, such as, control that we could or should have about something to which we call “place”, where things happen, grow and bloom, since space is, in its entire deﬁnition, more genuine, original and inﬁnite. When we think about space, our reminiscence bring us immediately to a certain “place” where this can or not evoke good memories, passed situations or even situations/circumstances that might be about to happen. It is in these spaces that the most diverse “objects” emerge or stanch, creating some kind of symbiosis between these two phenomenona. These objects bring spaces to life by means of a superior and divine power.

163

164

ტიტო მურაზი ოფისი ღია სივრცეში

Tito Mouraz Open Space Oﬃce

აქ წარმოდგენილ სერიას პორტუგალიაში, 2 წლის მანძილზე ვიღებდი. სერია ასახავს ტრანსფორმირებულ ლანდშაფტს, სადაც ადამიანი წარმოდგენილია, როგორც შემოქმედებითი, აღმდგენელი და მოაზროვნე არსება. ლანდშაფტი სრულიად და ცალსახად გარდაქმნილი ჩანს. სწორედ ამ გარდაქმნამ მიიპყრო ჩემი ყურადღება და ამ პროექტის განხორციელებისკენ მიბიძგა. პროექტი ამ ლანდშაფტზეა დაფუძნებული. ამგვარად, წარმოდგენილი ნამუშევარი მიზნად ისახავს იმ რეალობის აღწერას, რომელიც ყოველდღიურად სწრაფ ცვლილებას განიცდის. ამიტომაც სურათებში ნაჩვენებია ბუნებრივ ლანდშაფტში ჩასმული წარმავალი სინამდვილე, რომელიც მზარდ ტრანსმუტაციას განიცდის. ეს სივრცეები უნიკალური და შთამბეჭდავია, თავისი უდავო ვიზუალური ზემოქმედებით, რაც იმიჯებს ძლიერ ფორმალურ და პლასტიკურ შინაარსს სძენს. მინდა ხაზგასმით აღვნიშნო, რომ ყურადღება ამ ასპექტებზე გავამახვილე და შევეცადე, ვიზუალურად გადმომეცა ის საუკეთესო მხარე, რითაც ადამიანის ეს ინტერვენცია შეიძლება თვალისთვის მომხიბლავი იყოს, ფორმალური აგების თვალსაზრისითაც და ამ სივრცეებისთვის დამახასიათებელი ფერების თუ განათების ჰარმონიულობის მხრივაც, რაც აქაურობას გამორჩეულ იერსახეს ანიჭებს. ამ გზით შეგვიძლია თვალი ვადევნოთ ადამიანის ქმედებასა და ბუნებას, სტრუქტურირებული შრეების ჰარმონიასა და იმას შორის დიალოგს, რაც მის წიაღში ვითარდება, რაც მოიცავს და გარდაქმნის მას.

The series presented here was shot in Portugal over a 2-year period and represents a transformed landscape that portrays the existence of Man as a constructive, reconstructive and contemplative being. The landscape appears completely and irreversibly transformed and it was this transformation that caught my eye and fueled my interest in conducting this project, basing it on this very landscape. Thus, the work presented aims to portray a reality that suﬀers an ongoing daily process of rapid transformation. Therefore, the pictures show a temporary reality inserted in a natural landscape undergoing progressive transmutation. They are unique and imposing spaces with a undeniable visual impact, which bestow on the images a strong formal and plastic content. I would like to emphasize that these were the aspects I concentrated on and attempted to visually portray the best that this intervention could present to the eye, both in relation to the formal conﬁguration and in relation to the chromatic and lighting harmony that characterize these spaces that create a unique environment. In this way, we can behold a dialogue between Nature and Man’s action, between harmony in a texturized cutting and what develops in it, what involves and transforms it.

165

166

სტეფანი ვიგნერი ზამთრის ინციდენტი სტოკჰოლმი, შვედეთი. 2011 ეს ფოტოები პროექტ „ზამთრის ინციდენტის“ ნაწილია. ესაა საგამოცდო პროექტი, რომლითაც კონსტფაკის დიზაინის სკოლაში თხრობის სამაგისტრო პროგრამა დავასრულე. ის კარგად დამუშავებულ, მრავალმხრივ ამბავს ეხება დადგმული ფოტოგრაფიის საშუალებით. თითოეული ფოტო მთლიანი ამბის ერთი მხარეა, რომელსაც სიუჟეტის განვითარებაში თავისი წვლილი შეაქვს და, იმავდროულად, თავისთავად მოვლენაზეც არის კონცენტრირებული. ისინი ფილმის კადრებივით, დროში გაყინულ წამებს მოგვაგონებს. თითოეული გამოსახული ელემენტი ფოტოების საერთო იდეის გადმოსაცემად ერთიანდება, მაგრამ ამბავი ფრაგმენტული რჩება. ამბის დასრულება მაყურებელზეა დამოკიდებული. მოვლენები, რომლებიც შვედური ზამთრის ლანდშაფტის ფონზე ვითარდება, თანდათან, ამბის განვითარებასთან ერთად, გაზაფხულში გადადის. აქ არის პატარა სოფელი, სადაც ბნელით მოცულ ამბებს ყვებიან აჩრდილის მსგავსი ფიგურების, ავი ზრახვების და უკაცრიელი ადგილების შესახებ. აქ არის ოჯახი და მეგობრებიც აქ არიან, რომლებიც წინ მოძრაობენ და მაინც უკან რჩებიან. ფოტოები გადაღებულია 4X5-დიუიმიანი ნეგატივით, მსხვილფორმატიანი კამერით, 2011 წლის თებერვლიდან 2011 წლის მარტამდე, სტოკჰოლმსა და შვედეთის სოფლებში. Stephanie Wiegner A Wintertime Incident Stockholm, Sweden. 2011 These photographs are part of the project “A Wintertime Incident”, the exam project with which I graduated from Konstfack’s master program Storytelling. It explores the narration of an elaborate, multi-faceted imaginary story through the means of staged photography. Each photograph is a facet of the whole narrative, contributing to the plot, while at the same time focusing on an occurrence of its own. They are like film stills, moments frozen in time, and while all depicted elements collaborate to articulate the idea of the images, the story remains fragmental. Completion lies in the viewer’s hands. Events unfold in the Swedish winter landspace, moving gradually into spring as the narrative progresses. There is a small village, populated by obscure stories, shadowy figures, sinister intentions and empty corners. There is family and there are friends, moving forward and staying behind. The photographs were shot on 4x5 inch negative film with a large format camera from February 2011 to May 2011 in Stockholm and the Swedish countryside. 167

168

169

დოკუმენტური

DOCUMENTARY

სანდრა ჰოინი სერიიდან: ბრძოლა გროშებისთვის კრივის მატჩები 6 წლიდან ბავშვებისთვის, ტაილანდი ტაილანდის ეროვნული სპორტი მუაი ტაი (ტაილანდური კრივი) მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი საბრძოლო ხელოვნებაა. ბევრისთვის ის საარსებო საშუალებაა, ვინაიდან ტაილანდში ჩვეულებრივია, როდესაც ბავშვები ტურისტებისთვის ან ადგილობრივებისთვის სანაძლეოს სანაცვლოდ ჩხუბობენ. მოჩხუბრებისთვის მინიმალური ზღვრული ასაკი არ არსებობს. თვეში ორჯერ ან სამჯერ, საარსებო გროშებისთვის ისინი მენტალური და ფიზიკური ძალების ზღვრამდე მიდიან და კრივის მატჩებში მონაწილეობენ. მხოლოდ ზოგიერთი მათგანი თუ ხდება პროფესიონალური კრივის კერპი და მდიდრდება. 25 წლის ასაკში, როგორც წესი, ისინი კარიერას ასრულებენ. Sandra Hoyn From the Series: Fighting for a Pittance Boxing Matches for Children Aged 6 and Above, Thailand Muay Thai (Thai boxing), the national sport of Thailand, is one of the toughest martial arts in the world. For many people, it secures their livelihood, as it is normal that children ﬁght for tourists and locals for betting purposes. A minimum age for the ﬁghters does not exist. For a pittance, they reach their mental and physical limits two or three times a month with boxing matches. Only a few become professional boxing idols and earn a lot of money. At the age of 25, their career is usually over. 171

ალესანდრო პაჩე L’irrequietezza della Sospensione

Alessandro Pace L’irrequietezza della Sospensione

ნამუშევარი აღწერს იტალიის ქალაქ ალკილას ახლანდელ მდგომარეობას, სამი წლის წინანდელი მიწისძვრის შემდეგ. აქაურმა ბინადრებმა, რომლებიც უეცრად გაუჩინარდნენ, სიცარიელე დატოვეს, რაც ცხადად აღიბეჭდება აქ დატოვებულ საგნებზე და მათ ავტონომიურ ობიექტებად გარდაქმნის. ამ ნივთებს თან სდევს მეხსიერების სუნთქვა და უკანასკნელი წამის ემოციები. ცხოვრება კი თავისი გზით მიდის, ისევ ცოცხლდება სივრცე. აქაურობა ნელ-ნელა იცვლება და რაღაც სხვად გარდაიქმნება.

The work describes the present situation in the city of L’Aquila, Italy, three years after the earthquake. The vanished inhabitants, having suddenly abandoned their homes, left a void that is vividly imprinted in the things that remain and renders them autonomous, animated by the indelible breath of the memory, the emotions of the ﬁnal instant. Nature takes its course, regaining its own spaces. The place slowly transforms, and changes into something else.

172

174

ლინდა დრაიზენი სერიიდან: სამედიცინო სიმულაციები გერმანია, 2010-2012. სამედიცინო სიმულაციების სამყაროში თითქმის ყველა სახის შემთხვევითობა შესაძლებლობად იქცევა. ეს არის პლასტმასის და კაბელებისგან დამზადებული სამყარო. მასში არის სცენები, რომლებიც რეალურ ცხოვრებას ოდნავ უსაფრთხოდ წარმოაჩენენ. თოჯინები, ეგრეთ წოდებული “პაციენტის სიმულატორები”, მნიშვნელოვან როლს თამაშობენ. ხელები და ფეხები, პულსი და გულისცემა, თვალის გუგა, რომელიც სინათლეზე რეაგირებს და ბევრი სხვა რეალურის მსგავსი რამ ექიმებს და სტუდენტებს მძიმე სიტუაციებისას პრაქტიკული გამოცდილების მიღებაში ეხმარება. თანამედროვე დაკვირვების ტექნიკის წყალობით, მათ შეუძლიათ მონაცემები მოაგროვონ და გააანალიზონ სამოქმედო გეგმა. უცნაური და შთამბეჭდავი სამყაროა.

Linda Dreisen From the Series: Medical Simulations Germany, 2010-2012. In the world of medical simulations, almost every accident is possible. It is a world made out of plastic and cables. Scenes that help make real life a little safer. The use of dolls, so called „Human Patient Simulators“ play an important role. With arms and legs, pulse and heartbeat, pupils that respond to light and many other real life features they help doctors and students to practice diﬃcult situations. Thanks to modern monitoring techniques they can record and analyze the scenario. A strange and fascinating world.

175

დინა ოგანოვა მე – საქართველო 177

Dina Oganova I am Georgia

მიშა ქრისტენი სერიიდან: ღამეები სათამაშო მოედანზე

Mischa Christen From the Series: Playground Nights

პარიზის ცენტრი, აღმოსავლეთის ვაგზლის მახლობლად, ქალაქის მოდური მეათე რაიონი. ყოველღამე დაახლოებით 200 ავღანელ უსახლკაროს, ძირითადად ძალიან ახალგაზრდა მამაკაცებს და უპატრონო არასრულწლოვანებს მიწაზე სძინავთ, თვალწარმტაცი ტურისტული სანახაობის, ღამით ძლიერ განათებული სენ მარტენის არხის მიმდებარე ტერიტორიაზე. სახელმწიფო მათ მკაცრ პირობებს სთავაზობს და ამით სურს, რომ ავღანელებმა საფრანგეთი დატოვონ და „მოგზაურობა” გააგრძელონ. საქველმოქმედო ორგანიზაციების მონაცემებით, ავღანეთიდან სულ უფრო მეტი უპატრონო არასრულწლოვანი ჩამოდის. „ჩვენს ქვეყანაში გაჩერება იმდენად სახიფათოა, გასაკვირი არაა, რომ ბევრი ადამიანი ტოვებს იქაურობას და ახალი ცხოვრების დაწყების მიზნით, ევროპაში მარტო მოგზაურობენ, შუა აღმოსავლეთის გავლით”. მათ, ვინც პარიზში აღმოჩნდა, ორი-სამი წელიწადი გზაში გაატარეს. ლტოლვილებთან საუბრისას, ისინი ყველაზე ხშირად ინგლისურ სიტყვა „პრობლემას” ახსენებდნენ. პარიზი/საფრანგეთი, 2009-1010

The centre of Paris, close to the Gare de l’Est, the trendy 10th Arrondissement. Every night, around 200 Afghan asylum-seekers, mostly very young men and unaccompanied minors, sleep on the ground around Canal St. Martin, a picturesque tourist spot, in the strong nightly illuminations. By oﬀering them harsh conditions, the state wants to encourage the Afghans to leave France, to continue their “journey”. Aid organisations in Paris have noticed that increasing numbers of unaccompanied minor boys are arriving from Afghanistan. “The country is so dangerous, it’s no wonder so many leave, travelling alone across the Middle East in search of a new life in Europe.” Those who turn up in Paris, have spent one or two years on the road. “Problem” was the english word mentioned by most of the refugees when I spoke with them. Paris / France, 2009-2010

178

დავიდ ქლამერი სერიიდან: კოლკატელი წიგნის გამყიდველები

David Klammer From the Series: Kolkata Booksellers

ინდოეთში, კოლკატის უნივერსიტეტის მახლობლად, ვიწრო ქუჩებში ასობით პატარა წიგნის ჯიხურია მიჯრით მიწყობილი და მცირე სივრცესაც კი ავსებენ. აქ ნებისმიერი სტუდენტი იპოვის მისთვის საინტერესო წიგნს, კომიქსებით დაწყებული, ფიზიკის წიგნებით დამთავრებული. ასეთ სივიწროვეში გამყიდველისთვისაც ძლივს მოიძებნება სკამი, რომ ჩამოჯდეს.

In the small alleys around Kolkata University in India hundreds of small book stalls are clustered to ﬁll up every little place. They cater for all of the student interest, from comic books to physics. In the congested spaces, there is hardly a chair to sit for the seller.

182

183

ჯანი ჯოსუე სერიიდან: ჩეჩენი პანკისის ხეობაში

ლტოლვილები

Gianni Giosue From the Series: The Chechen Refugees in the Pankisi Valley

დაახლოებით 200 წლის წინ, ჩეჩნური წარმოშობის რამდენიმე ადამიანი საქართველოში ჩამოვიდა და პანკისის ხეობაში დასახლდა. ადგილობრივ ენაზე მათ ქისტებს უწოდებენ. მათი ენა ჩეჩნურს ჰგავს, მაგრამ წლების განმავლობაში წეს-ჩვეულებები და ტრადიციები შეიცვალეს. იმავე ხეობაში ცხოვრობენ ჩეჩენი ლტოლვილები, რომლებიც საქართველოში რუსეთიდან გადმოვიდნენ, თავი რომ დაეღწიათ 1990-იან წლებში მათ რესპუბლიკაში ამტყდარი გამანადგურებელი ომისთვის. უკანასკნელი ათწლეულის მანძილზე, მათ არასტაბილურ მდგომარეობაში უწევთ ცხოვრება. ყველა ქისტს ქართული პასპორტი აქვს და ქართულსაც ფლობენ და ჩეჩნურსაც. მეორე მხრივ, ჩეჩენი ლტოლვილების მხოლოდ მცირე ნაწილმა იცის ქართული ენა. ..საქართველოს მოქალაქეობის მიღებას დაახლოებით 10 წელიწადი სჭირდება. იმის გამო, რომ მათმა უმრავლესობამ ჩეჩნური პასპორტები დაკარგა ან მათ პასპორტებს ვადა გაუვიდა, საქართველოს ვეღარ ტოვებენ. ამას გარდა, ვინაიდან მათ არ გააჩნიათ ქართული პასპორტები და ქართულს ვერ ფლობენ თავისუფლად, სამუშაოს შოვნა ძალიან უჭირთ. პანკისის ხეობაში არ არის ქარხნები. მათი შემოსავლის ერთადერთი წყაროა ყოველთვიური გასამრჯელო, რომელსაც მთავრობისგან იღებენ, ან მცირეოდენი თანხა, რომელსაც უცხოეთში მცხოვრები ნათესავები უგზავნიან.

About 200 years ago, some people of Chechen descent came to Georgia and started to leave in the Pankisi valley. They are called the Kists in the local language. Although they speak a language similar to Chechen, over the years, they have modified their customs and traditions. In the same valley live the Chechen refugees who came to the Republic of Georgia from Russia to escape the wars that ravaged their Republic at the end of the 90’s. They have been living there in a precarious situation for the past decade. All the Kists have a Georgian passport and are able to communicate both in Georgian and Chechen. On the other hand, only a few of the Chechen refugees are able to speak Georgian. ...It takes about 10 years to become a citizen of Georgia. Due to the fact that many of them have either lost their Russian passports or they are expired, they cannot leave Georgia. Furthermore, because of the fact that they do not possess a Georgian passport and neither do they speak Georgian fluently, it’s very difficult for them to find a job. In the Pankisi Valley there are no factories. The only source of income for them is the monthly allowance which they receive from the Government and every now and then some money from their relatives abroad.

პროექტზე მუშაობა 2010 წლის ზაფხულში დავიწყე და შემდეგ, 2011 წლის დეკემბრიდან 2012 წლის თებერვლამდე, ისევ დავბრუნდი პანკისის ხეობაში.

I have started to work on this project in the summer of 2010 and I worked there again from December 19, 2011 until February 22, 2012.

184

185

ჯულიო დი სტურკო ჩინური ჰოლივუდი კინოსტუდია “ჰენგდიანის მსოფლიო სტუდია” (Hengdian World Studios) მსოფლიოში უდიდესია და მასში ზუსტ მასშტაბებშია წარმოდგენილი “აკრძალული ქალაქის” სახელით ცნობილი ჩინეთის იმპერატორების სასახლე, რომელიც პეკინშია. Giulio Di Sturco China Hollywood Hengdian World Studios,The ﬁlm studio is the world’s largest and features a 1:1 scale reproduction of the Forbidden City in Beijing.

188

190

191

ჰერნად გეზა მყიფე გონება (2005-2010) მშვიდობით ლეოპოლდფილდო სტატისტიკის თანახმად, მსოფლიოში დაახლოებით 450 მილიონი ფსიქიურად დაავადებული ადამიანია. თანამედროვე ფსიქიატრია განუწყვეტლივ ზრუნავს, რომ პაციენტების „განკურნების” ახალი გზები გამოძებნოს, მაგრამ სერიოზულად დაავადებულთა მხოლოდ ძალიან მცირე ნაწილმა მოახერხა საზოგადოებასთან რეინტეგრაცია. უკეთეს შემთხვევაში, ახალი მეთოდების წყალობით, პაციენტებს დაავადების სიმპტომები უქრებათ; ამ მეთოდს, როგორც ჩანს, მეტ-ნაკლები წარმატებით იყენებენ პაციენტების მკურნალობისას. უნგრეთის პირველმა ეროვნულმა ფსიქიატრიული და ნერვული დაავადებების შემსწავლელმა ინსტიტუტმა, რომელიც ბუდაში 1868 წელს გაიხსნა, როგორც უნგრეთის სამეფო ფსიქიატრიული საავადმყოფო, ლეოპოლდფილდში დაიდო ბინა. „ყვითელი სახლი”, რომელიც საბოლოოდ 2008 წელს დაიხურა, უნგრეთში მენტალური პრობლემების სინონიმად იქცა. ინსტიტუტი, რომელიც ნაწილობრივ შემოწირულობებით არსებობდა და ამჟამად გასაყიდი ობიექტების სიაშია, არა მარტო ფსიქიატრიის ევოლუციის მოწმეა, არამედ უნგრეთის ისტორიაში მნიშვნელოვან კულტურულ სავიზიტო ბარათადაც იქცა ისეთი ხელოვანების წყალობით, როგორებიც არიან ლაიოშ გულაჩი, იენო რეიტო, იოზეფ ნემეშლამპერტი.. ადამიანის გონების იდუმალი მუშაობა, ალბათ, ყოველთვის მიუწვდომელი დარჩება მედიცინისთვის. არ მინდა, ჩემს ფოტოებზე ასახული ადამიანები წარმოვადგინო, როგორც ნაკლულები; უფრო პირიქით, მინდა ვაჩვენო, რომ ისინი სრულფასოვანი – გულწრფელი და კრეატიული ადამიანები არიან და ხშირად უფრო მაღალი კალიბრისაც კი, ვიდრე ჯანსაღი და ნორმალური ადამიანები.. 193

Hernad Geza Fragile Minds (2005-2010) Farewell to Leopoldfield By estimation, around 450 million people suffer from some kind of mental illness worldwide. While modern psychiatric research ceaselessly seeks for new ways to “cure” patients, only a very few of the seriously ill have succeeded to re-integrate themselves into society. At best, new methods are discovered to render patients asymptomatic; this, to various degree, appears to be applied with success in treating patients. Leopoldfield gave home to Hungary’s first national Psychiatric and Neurological Institute opening its gates in 1868 as the Hungarian royal national Asylum in Buda. The “yellow house,” permanently closed in 2008, entered Hungarian vernacular as the synonym of mental problems. The Institute which was partly established from donations and is currently for sale, has not only been bearing witness to the evolution of psychiatry but it has also became a cultural landmark in Hungarian history through artists such as Gulácsy Lajos, Rejtő Jenő, Nemes Lampérth József... The mysterious workings of the human mind will probably always remain fathomless for medical science. I would not like to present those portrayed on my photos as disadvantageous but rather as people of sterling character who demonstrate genuinity and creativity – often at a much higher caliber than a healthy and normal personality would...

194

195

კახაბერ ემირიძე სერიიდან: ვეტერანები სამი პიროვნების სახით, გადმოცემულია ქ. ბათუმის მეორე მსოფლიო ომის ვეტერანების ცხოვრება. Kakhaber Emiridze From the Series: Veterans A portrayal of three persons is the way to examine lives of the veterans of WWII in Batumi. 196

კურტ ჰერბსტი ბიდეშის ფოტოსტუდია როდესაც ბანგლადეშის სოფლებში კამერით ხელში დადიხარ, ცოტა ხანში ყოველი მხრიდან გესმის წინადადება: „Bideshi… chobi, chobi…! - უცხოელო! გადამიღე ფოტო!” და ფოტოზე აღბეჭდვის წარმოუდგენლად დიდი სურვილის მომსწრე ხდებით. როდესაც კურტ ჰერბსტი 2005 წელს სოფელ რუდრაპურს ეწვია, მას ეს სოფელი და მისი მცხოვრებლები შეუყვარდა და ბიდეშის ფოტოსტუდიის პროექტის იდეაც სწორედ მაშინ გაჩნდა. ადამიანები რუდრაპურში უბრალოდ ცხოვრობენ, ძირითადად მიწათმოქმედებას და ხელოსნობას მისდევენ. თვით ოჯახი, როგორც საზოგადოებისთვის უმაღლესი ფასეულობა, ფოტოზე მაინც იმაზე იშვიათად აისახება, ვიდრე მსოფლიოს დასავლეთ ნაწილში.. ტექნოლოგიები და ხელოვნება, უბრალოდ, ძალიან შორსაა ან მიუწვდომელია..

Kurt Hoerbst Bideshi Photostudio When wandering through rural Bangladesh with a camera in your hand the sentence „Bideshi… chobi, chobi…! – Stranger! Take a photo of me!” will soon be heard all around. An unbelievably delighted eagerness to be photographed is deﬁnitely there. When Kurt Hoerbst met and fell for the village Rudrapur and its dwellers in 2005 the idea for the project BIDESHI Photostudio was founded. People in Rudrapur live simple, agriculture and craftsmanship dominate everyday life. Family itself as the highest rated value in society, is nevertheless rarely preserved in a photograph as it would be in more western parts of the world… Technology and the arts simply are too far away or not affordable…

198

მიშა დომოჟილოვი მე ვარ რუსი თანამედროვე რუსული ნაციონალიზმი

Misha Domozhilov I am Russian Modern Russian Nationalism

რუსულ ენაში ორი განსხვავებული სიტყვით აღნიშნავენ სიტყვა “რუსებს”. პირველია “როსსიანე”, რაც მრავალეროვანი რუსეთის მოქალაქეებს – რუსებს ნიშნავს. მეორეა “რუსსკიე”, რაც სლავი ერებიდან ერთერთის აღსანიშნავად გამოიყენება. „მე ვარ რუსი” – ასეთი წარწერა გვხვდება ახალგაზრდა ნაციონალისტებს შორის პოპულარულ მაისურებზე. თანამედროვე რუსეთში ნაციონალისტური შეხედულებები ფართოდაა გავრცელებული. ამ სოციალური ფენომენის ერთ-ერთი მიზეზი ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკებიდან (ტაჯიკეთიდან, უზბეკეთიდან, ყირგიზეთიდან და სხვ.) რუსეთის დიდ ქალაქებში ადამიანების მიგრაციაა. ამ ერების წარმომადგენელთა მიმართ ზოგიერთი რუსი მოქალაქე პროტესტს გამოთქვამს. პრეზიდენტ მედვედევის, პრემიერ-მინისტრ პუტინის და „გაერთიანებული რუსეთის” პარტიის ტანდემმა ქვეყანაში ნაციონალისტური განწყობების აყვავებას შეუწყო ხელი. ნაციონალისტები ოპოზიციური ქუჩის აქციების ერთერთი ყველაზე აქტიური მონაწილეები არიან. არსებობს რამდენიმე სოციალური ჯგუფი და ასოციაცია, რომელთაც შეიძლება ნაციონალისტები ეწოდოს: მონარქისტები, ნაციონალ-სოციალისტები, ფეხბურთის ფანების ნაწილი, კაზაკები, ათეისტები და ა.შ. მათი უმრავლესობა არ შეესაბამება სტერეოტიპს: ნაციონალისტი ნაცისტი სქინჰედია, თუმცა ნაციზმის იდეოლოგია და ფაშიზმი ჯერ კიდევ პოპულარულია ზოგიერთ ნაციონალისტს შორის.

In the Russian language, there are two different words which are translated into the English language as “Russians”. The first is “rossiyane,” which designates Russians as citizens of the multinational country Russia. The second is “russkiye,” which is used to talk about one of Slavic nationalities. “I am Russian” is an inscription on T-shirts popular among young nationalists. Nationalist views are widespread in modern Russia. One of the main reasons of this social phenomena is the migration from such former Soviet republics as Tajikistan, Uzbekistan, Kyrgyzstan, etc to big Russian cities. Representatives of these nationalities are rejected by some Russian citizens. The tandem of president Medvedev and prime minister Putin and the party of United Russia have influenced the rise of nationalist moods in the country. Nationalists are some of the most active participants of big opposition street actions. There are several social groups and associations, which can be regarded as nationalists: monarchists, national socialists, a part of football fans, Cossacks, pagans, etc. The majority of them don’t correspond to the stereotype: the nationalist is a Nazi-skinhead, although ideologies of Nazism and fascism are still popular among some nationalists.

200

202

ნილ ჩოუდჰარი ნაშუადღევი ძველ დელიში ჩანდი-ჩოვკის სიცხისგან და ჭედვისგან თავის დაღწევის მიზნით, პირველსავე ქუჩას მივუყვები, რომელსაც ვაწყდები და სულ უფრო ვიწრო, ბნელ და ჩუმ შარაგზებზე, ზიგზაგურად სვლით, მუსლიმთა ძველი საცხოვრებელი რაიონისკენ მივემართები, სადაც მორბენალი ბიჭების ჯგუფი და ვიწრო ბილიკზე მიმავლი მოტოციკლეტი მაკრთობს. ვიღაც მეძახის. ბავშვებს უნდათ, რომ სურათები გადავუღო. პატარა ბიჭები კი ინგლისურის ცოდნის გავარჯიშებას ცდილობენ. ყველას ველაპარაკები. ბევრს დავუმეგობრდი. თვალებაწეული მივდივარ და ბევრს ვიცინი. ჩემი იქ ყოფნის შესახებ ცნობა ჩემს იქ მისვლამდე ვრცელდება და ბავშვები ჩემს სანახავად სახლებიდან გარეთ გამოდიან. ინდური ჩაის დახლთან ვჩერდები მოსასვენებლად და ახალ მეზობლებს ვიცნობ. ზედა ბინების ფანჯრებიდან გოგონები მორცხვად იყურებიან, მაშინ როცა მათი ძმები ლურჯი რეზინის ფლოსტებით დატანტალებენ და იმაზე ბჭობენ, მიუახლოვდნენ თუ არა უცხოელს. თავი ვარსკვლავი მგონია და კოკა-კოლას სმას მაშინ ვამთავრებ, როდესაც ბავშვები ყველა მხრიდან მიყურებენ. ერთი უფროსი ბიჭი მორცხვად მიახლოვდება, რამდენიმე უფრო პატარა მეგობართან ერთად, რომლებიც მის გარშემო გაჩერდნენ და რაღაცისკენ უბიძგებენ. „რაღაცის კითხვა სურს“ – ამოღერღა ერთ-ერთმა ბიჭმა და უფროს ბიჭზე მიუთითა. ის მას მზერით აჩუმებს და მოულოდნელად ხელს მიწვდის. „მე ნიტინ პურანი მქვია და გვინდოდა გვეკითხა, ბიძაჩემის გაცნობა ხომ არ გსურთ, ბატონი ჩანდერ პალ სინგის. ცნობილი ხელოვანია“. როგორ ვიტყოდი უარს? მიყვები ბავშვებს უხეშად მოპირკეთებული საცხოვრებელი სახლების ლაბირინთში. სწორი კუთხე თუ ხაზი აქ არსადაა. თითქოს შენობებიც მიწიდან ამოიზარდნენ, იმდენი ხანია ამ ადგილას დგანან. ერთ-ერთ მათგანში შევდივართ და ბნელ, მაღალ და არასტანდარტულ კიბეზე ავდივართ. როდესაც ბოლო სართულზე ავაღწიეთ, ნიტინმა ჩაურაზავ ბეტონის

ოთახში შემიპატიჟა, რომელშიც ერთი გისოსებიანი ფანჯარა იყო, საიდანაც ძველი დელის სახლების სახურავების უჩვეულოდ ჭრელი მოზაიკა მოჩანს. ოთახი უამრავი ნივთითაა გადაჭედილი. რთულია ჩრდილების გარჩევა, მაგრამ როდესაც ჩემი თვალები ცოტათი ეჩვევა, ვამჩნევ საწოლს, რომელზეც, როგორც ჩანს, საბნების გროვაა. ბიძია, ბიძია, გაიღვიძე! ასაკით პატარა ბიჭები სათითაოდ გაიკრიფნენ ოთახიდან და ნიტინთან ერთად დამტოვეს, რომელმაც შუადღის ძილიდან ბიძამისის გამოფხიზლება დაიწყო. მის საწოლთან რომის ცარიელი ბოთლი შევნიშნე. ბატონი სინგი უხალისოდ ძვრება საბნების გროვიდან და ზანტად დგება ფეხზე. ბინძურ ნაცრისფერ დჰოტიში და ძველ ბუსუსებიან ყავისფერ სვიტერში გამოწყობილი, იგი პირსაბანისკენ ფლატუნით მიემართება და თვალებზე მომდგარ სითხეს იბანს. შემდეგ ჩემკენ შემობრუნდება და მიღიმის, უკვე მზადაა, რომ მომიახლოვდეს. მამაჩემი საცხოვრებლად ინდოეთიდან გაერთიანებულ სამეფოში 1954 წელს გადავიდა. მან ოჯახთან კავშირი გაწყვიტა, შევიდა კოლეჯში და 10 წლის შემდეგ, დედაჩემზე ინგლისური ეკლესიის ტრადიციის მიხედვით იქორწინა. ჩემი დაბადებისას, ახლადშექმნილი ოჯახი ჯერ ტორონტოში, ხოლო შემდეგ სიეტლში გადაბარგდა. მე მწვანე ბარათი მომცეს, რომელზეც ჩემი ფუმფულალოყებიანი ბავშვობის სურათი იყო გამოსახული. მამაჩემი იშვიათად ლაპარაკობდა იმ ქვეყანაზე, რომელიც დატოვა და ცხოვრებაში ყველაფერ ინდურს ერიდებოდა. როდესაც 1995 წელს გარდაიცვალა, აღმოვაჩინე, რომ თითქმის არაფერი ვიცოდი იმ ადგილზე, საიდანაც იგი იყო წარმოშობით. წინაპრები ჩემთვის იდუმალებით იყო მოცული. ამიტომაც ჩემი ფოტოკამერით ინდოეთის კვლევა დავიწყე. ყოველთვის, როდესაც იქ შემხვედრს თვალებში ვუყურებ, ვფიქრობ, იქნებ ეს ჩემი ბიძაშვილის ან დიდედის სახეა, რომელიც თავის მხრივ მე მიმზერს.

204

Neil Chowdhury An Afternoon in Old Delhi Looking for a way to escape the heat and jostle of Chandi Chowk, I walk down the first side street I come to, and zigzag through a series of successively narrower, darker, and quieter byways into an old Moslem residential quarter. I am startled by a group of boys running by, or a motorcycle weaving down the narrow path, muffler perilously close to ankle. Someone calls out to me. Kids want their pictures taken. Young guys want to practice their English. I talk to everyone. Make lots of friends. I walk with my eyes up and smile a lot. Word of my presence in the neighborhood precedes my arrival and all the kids come out of the houses to check me out. I stop at a chai stand to rest and meet the neighbors. Girls peer shyly down from the upper apartment windows, as their brothers dash about in their blue flip-flops, debating whether or not to approach the Foreigner. Feeling like a celebrity, I finish my coke with kids gazing at me from all directions. An older boy shyly approaches me, with a handful of younger friends crowding around, egging him on. „He wants to ask you something,“ one of the boys blurts out, pointing to the older one. He frowns at him, and suddenly sticks his hand out at me. “I’m Nitin Puran and we wanted to ask you if you would like to meet my uncle, Mr. Chander Pal Sing. He’s a famous artist.” How could I refuse? I follow the kids, into an ancient labyrinth of rough-hewn apartments. There are no right angles or straight lines anywhere. The buildings seem to have grown from the earth, so long have they occupied this space. We enter one and make our way up a dark, steep and irregular staircase. When we reach the top floor, Nitin leads me into an unlocked concrete

room with a little barred window looking out onto the crazy quilt of old Delhi rooftops. The room is crowded with too much stuﬀ. It’s hard to see into the shadows but when my eyes adjust a bit I discern a charpoy with what looks like a pile of blankets on it. Uncle, Uncle, wake up! The younger boys have fallen away one by one, leaving me in the room with Nitin, who commences to shake Uncle in an attempt to rouse him from his afternoon nap. I notice an empty bottle of rum on the stand by his side. Mr. Sing grudgingly emerges from his pile of blankets and creaks to his feet. Clad in a dirty gray dhoti and an old pilled brown sweater, he shuﬄes to the sink and rinses the rheum from his watery eyes. He turns to me and smiles, ready for his close up. My father emigrated from India to the UK in 1954, cutting ties with his family, attending college and marrying my English mother 10 years later in a traditional Church of England ceremony. When I was born, the new family moved to Toronto, and then Seattle. I got a green card with my chubby baby picture on it. My father rarely spoke about the country he’d left behind, and seemed to avoid all things Indian in his life. When he died in 1995, I realized that I knew almost nothing of the place where he originated. With half of my heritage a mystery, I began exploring India with my camera. Each time I look into the eyes of someone I meet there, I wonder a little bit if this is the face of a cousin or great aunt looking back at me.

206

207

პიოტრ ზბიერსკი უსარგებლო ტვირთი – განვლილი დრო კაცმა რომ თქვას, ძალიან მარტივია. მე და ფოტოებით სავსე ჩემი ჩანთა სხვა არაფერია, თუ არა სიყვარული, რომელიც განმიცდია, საგნები, რომლებსაც ვეძებდი, ადამიანები, რომლებსაც შევხვდი, დანაშაულის შეგრძნება. ყველა ის გადაწყვეტილება, რომელიც ინდივიდს ორ განცალკევებულ არსებად გარდაქმნის, სადაც წარმოსახვა ყოველთვის ყალბი რჩება, მაშინ როცა სინამდვილე მუდამ ხელშეუხებელია. ფაქტობრივად, ყველაფერი გონებიდან მოდის, სამი სპილოს ზურგზე აკიდებული სამყაროდან. დახმარებისთვის ყოველთვის მას მივმართავთ, რადგანაც გვინდა, რომ მოგონებები გვქონდეს. შექმენით სათამაშო მოედანი იმისგან, რაც მოცემულ წამს გაქვთ. ერთი, ორი, დამთავრდა. და ისევ. სურათები ცოცხალია (ისევე, როგორც ჩვენ) ძირითადად იმიტომ, რომ ჩვენ მოკვდავები ვართ. შეინახეთ თქვენი სიმღერები, რადგან განსჯისთვის დიდი დრო არ არის. ყველაზე მნიშვნელოვანია ცალკეულ სახეებზე, ჟესტებზე, გრძნობების და ურთიერთობების პანტომიმაზე კონცენტრირება. მთავარია გამოცდილებით მიღებული შთაბეჭდილებები, რაც ჩემთვის აუცილებელია, რომ ფოტოები გადავიღო. სხვების პორტრეტები მეტაფორებია, რომელთა საშუალებითაც, ჩემს პირად, საკუთარ დროს და სივრცეს ვიღებ. ფოტოგრაფია არ ნიშნავს, რომ იყო ორიგინალური, ფოტოგრაფია ავთენტურობას ნიშნავს. “უსარგებლო ტვირთში” იმ ცვლილებებთან დაკავშირებულ კითხვებს ვსვამ, რომლებიც ჩვენს სინამდვილეში ვლინდება და რასაც ემოციები, პირადი საკითხები იწვევს. მასში წარმოდგენილია დაეჭვება რაიმეს ჩამოყალიბების შესახებ. ეს არის დისონანსი მოგონებებსა და აწმყოს, ისევე როგორც რეალურ პიროვნებას, ადგილსა და ჩვენს წარმოსახვაში მის არსებობას შორის. 208

Piotr Zbierski White Elephants â&#x20AC;&#x201C; Pass by Me It is very simple, actually. Me and my bag of pictures are nothing more than the love I have felt, things I have been looking for, people I have met, the feeling of guilt. All those decisions that turn an individual into two separate beings, where imagination will always remain false, whereas reality is always untouchable. Actually, it is the mind, the world on three elephants. We all resort to it because we want to have memories. Create the playground from anything you have at the moment. Step, step, stop. And again. Pictures are alive (in the same way as we are) mainly because we have to die. Save your songs, there is not much time to analyze. The most important is to concentrate on the single faces, gestures, pantomime of feelings and relations. The main point is the impression of experiences, that is necessary for me to take the pictures. Through the metaphors of portraits of the others, I photograph my private, intimate time and space. Photography is not about being original, but about being authentic. In White Elephants Iâ&#x20AC;&#x2122;m making the questions about the changes that are visible in our reality being transform by emotions, personal issues. It is making the doubt about becoming. Dissonance between memories and present as well as diďŹ&#x20AC;erences between real person, place and our imagination of it.

209

210

211

პიოტრ ზბიერსკი უსათაურო როდესაც ვენასკმა კოქტოს დღიურების შესახებ მითხრა, ასეთ ფრაგმენტს წავაწყდი, რამაც ჩემზე წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა: “და მაშინ მივხვდი, რომ ჩემი სიზმრების სამყარო ისევე სავსეა მოგონებებით, როგორც ჩემი რეალური ცხოვრება, ისიც რეალურია და უფრო მდიდარია, ეპიზოდებითაა სავსე და გარკვეულწილად უფრო ზუსტიცაა. რთული იყო მოგონებებისთვის რომელიმე ერთ სამყაროში სათანადო ადგილის მიჩენა. ისინი უჩვეულო, არეული იყო და ჩემს მეორე, უფრო დიდ და ხანგრძლივ სიცოცხლედ იქცა, ვიდრე ჩემი რეალური ცხოვრება” (ჯონათან ქეროლი, “ძაღლების მუზეუმი”).

Piotr Zbierski Untitled When Venasque told me about diaries of Cocteau, I came across the fragment, which deeply aﬀected me: “And then I realized that the world of my dreams is equally full of memories as my real life, so it is the real being and also richer, deeper, full of episodes, and more precise in many details. It was diﬃcult to properly locate memories in one or the other world. They were extraordinary, complicated, and have become my second life, twice bigger, and twice longer than my own “ (Jonathan Carroll. „Museum of dogs”).

212

213

რობერთ უელში სერიიდან: ბებია

Robert Welsh From the Series: Grandma

ჩენ სოო ლუკი ჩემი მეუღლის ბებიაა. ის 1903 წელს, ჩინეთში დაიბადა. მშობლებმა, 18 წლის ასაკში, კონკუბინატის მიზნით გაყიდეს. ის ბიზნესმენის მეოთხე ცოლი გახდა და პრივილეგირებულად ცხოვრობდა. ამგვარი ცხოვრება გაგრძელდა მანამ, სანამ 1949 წელს სათავეში კომუნისტები არ მოვიდნენ. 1970 წელს, 67 წლის ასაკში, ჩენ სოო შეერთებულ შტატებში ჩამოვიდა. ის ჩემი ოჯახის წევრად იქცა, როდესაც 1991 წელს მისი ქალიშვილი ცოლად შევირთე. ოჯახური ვიზიტების დროს ვაკვირდებოდი მის ოთახებს და პირად ნივთებს, რაც მისი ოჯახური ცხოვრების ნაწილი იყო. ამგვარი გამოცდილება იმას ჰგავს, რასაც ზოგიერთი მეცნიერი „ავტო-ტოპოგრაფიას” უწოდებს: რას გვეუბნებიან ადამიანის გარშემო არსებული მატერიალური საგნები მათი მფლობელის ცხოვრებისა და პიროვნების შესახებ. ბებიას ნივთები – სუვენირები, გაცვეთილი ტანსაცმელი, შელახული საწმენდი, - ყოველივე ძველზე, ნახმარსა და არასრულყოფილზე მიგვანიშნებს. მის სამყაროში შესვლით ნათელი ეფინება დრამატულ კონტრასტს მასსა და თანამედროვე საზოგადოების ფასეულობებს შორის, რომელიც უპირატესობას ანიჭებს ახალგაზრდას, ახალს და სრულყოფილს. ჩემი მიზანი მისი გამოცდილებების განმარტება არ არის, მაგრამ შემიძლია მაყურებელს მის სახლში შევუძღვე და მისი ნივთების საშუალებით, აღვადგინო მისი ისტორიის ფრაგმენტები. ის არა მხოლოდ ბებიაა, არამედ მარადიულობის განსახიერება და საოჯახო ისტორიის ცოცხალი წყაროა.

Chan Soo Look is my wife’s grandmother. Born in China in 1903, her parents sold her into concubinage at 18. As a concubine, she enjoyed a privileged life as the fourth wife of a businessman. That life lasted until the Communists took power in 1949. In 1970, at 67, Chan Soo came to the United States. She became family when I married her granddaughter in 1991. During family visits I would notice her surroundings and her personal objects that make up the household. This experience is akin to the idea of what some scholars call “auto-topography”: how the material objects with which people surround themselves articulate something of their lives and personalities. Grandma’s belongings – mementos, clothing worn soft, a battered mop, – suggest the value of the old, the used, and the imperfect. Entering her world betrays a dramatic contrast to the values of contemporary society, which insists on the young, the new, and the perfect. I do not presume to translate her experiences, but I can take the viewer into her home and allow her possessions to reveal fragmented parts of her story. She is not only a grandmother, but a ﬁgure of continuity, the living origin of a family story.

214

215

ტატიანა ილინა ლილიპუტი არტისტების ამბავი, რომლებიც თავიანთი პროგრამით რუსეთში იმოგზაურეს

Tatiana Ilina The story about lilliput artists who travel around Russia with their program

ლილიპუტები თავიანთ სამყაროში ცხოვრობენ – ცირკი და მსახიობის ცხოვრება მათთვის ყველაფერია. ისინი ქალაქიდან ქალაქში დადიან და ძველ საბჭოურ სასტუმროებში ცხოვრობენ, რაც მათ სახლად გარდაიქმნება ხოლმე. მათი უმრავლესობა დაბადებიდან ამ ცხოვრებით ცხოვრობს და სხვაგვარად ვერც წარმოუდგენია. ცირკი და მისი არაორდინარული გარემო მათი გულის სიღრმეში ცოცხლობს, ისინი ცირკის სული და გული არიან.

The lilliputs live in their own world – circus and actors’ life is everything for them. They move from town to town and live in old Soviet hotels that become their home. The majority live such life since they were born and can’t imagine any other. The circus and its extraordinary atmosphere lives deeply inside their hearts and they became the soul of the circus.

216

თორბენ ჰოკე სერიიდან: Doi Moi

Torben Höke From the Series: Doi Moi

Doi Moi (ვიეტნამურად განახლებას ნიშნავს) – ასე უწოდებენ 1986 წელს დაწყებულ ეკონომიკურ რეფორმას. ვიეტნამის ომის შემდეგ, გეგმიური ეკონომიკით გამოწვეული შიმშილის საფუძველზე, 1980-იანი წლების შუა ხანებში კომუნისტურმა პარტიამ გადაწყვიტა კურსი შეეცვალა. მას შემდეგ მთავრობა დიდ რეფორმებს ახორციელებს. ეს რეფორმები გულისხმობს გადაწყვეტილების მიღებაში საზოგადოების მონაწილეობის მაღალ მაჩვენებელს, ბაზარზე ორიენტირებული მონეტარული პოლიტიკის გატარებას ინფლაციის კონტროლის მიზნით, კერძო სექტორის და უცხო ქვეყნებთან ვაჭრობის გაძლიერებას. რეფორმები პირდაპირ აისახება უმუშევრობის მაჩვენებლის შემცირებაზე და მოსახლეობის ეკონომიკურ დამოუკიდებლობაზე. გამდიდრების სურვილი უკვე აღარავის აღიზიანებს. პირიქით: საშუალო ფენის წარმომადგენელთა რიცხვი გაიზარდა და ისინი თავს იწონებენ თავიანთი ნივთებით. დაბალი ფასების გამო, ვიეტნამი უცხოელი ინვესტორებისთვის მიმზიდველ მხარედ გარდაიქმნება. ეს ცხადად ვლინდება ყოველ ნაბიჯზე წამოწყებული მშენებლობების ბუმში.

Doi Moi (vietnamese for instauration) is what the initiated economic reforms since 1986 are called. Based on famine, generated by planned economy after the Vietnam war, the communist party decided a change of course in the middle of the eighties. Ever since the government realizes a large set of reforms. These reforms contains a higher level for public enterprises to make decisions, a market-oriented monetary policy for inflation-control, the increase of the private sector and the commerce with foreign countries. Direct consequences of the reforms are an effective reduction of the unemployment figuresand an added economic independence of the population. The wish to get rich doesn’t count as displeasing anymore. On the contrary: A wide middleclass arised who flaunts their belongings candidly. Because of its low price level Vietnam becomes an attractive place of location for foreign investors. This makes an appearance in the omnipresent building boom.

218

ვლად სოხინი სიონისტური ეკლესიის ეგზორცისტები

Vlad Sokhin Zion Church Exorcists

დღესდღეობით მოზამბიკში ათეულობით სიონისტური ეკლესიაა. ეკლესიის რწმენის თანახმად, ბოროტი სულები (დემონები) შეიძლება ჩასახლდეს ნებისმიერ ადამიანში და ამიტომაც ისინი უნდა გამოიდევნონ. სიონისტური ეგზორციზმის პრაქტიკით, როგორც წესი, დაკავებული არიან „წინასწარმეტყველები” – რელიგიური საზოგადოების პრივილეგირებული წარმომადგენლები, რომლებსაც დემონებზე ზემოქმედების უნარი აქვთ. ცერემონია ეკლესიაში „განკურნების ღამეს”, კვირის ლიტურგიების დროს ტარდება, ან გარეთ, წყალში. მოზამბიკის დედაქალაქ მაპუტუში, 5 კმ. მანძილზე, „მაზიონეშის სანაპიროზე”, კვირაში ორჯერ – ყოველ ხუთშაბათს და კვირას იმართება ეგზორციზმის რიტუალები, რომლებიც ყოველთვის რიტუალური სიმღერის და ყვირილიანი მუდარის თანხლებით მიმდინარეობს. ადამიანები კი, ვინც „ბოროტი სულებით” არიან შეპყრობილი, უმეტესად, არაპროგნოზირებადად აგრესიულები და სახიფათოები ხდებიან. ამგვარი სისასტიკისგან სხვების დასაცავად, მღვდლები და „წინასწარმეტყველები” შეპყრობილ ადამიანებს ხელფეხს საგანგებო თოკებით - „ტიჩაკაჩაკებით” უბოჭავენ, რომლებსაც, სიონისტური რწმენით, დემონების მოთვინიერების ღვთაებრივი ძალა გააჩნიათ.

Nowadays in Mozambique there are dozens of churches of Zion. According to the Church’s belief, the evil spirits (demons) can possess anyone and should be excelled from the people. The Zion exorcism practices are usually conducted by “prophets” – special members of the religious community, who are granted the authority over demons. The ceremonies take place in the churches during the “night of healing” or the Sunday liturgies, or in the open water. In the Mozambican capital, Maputo, on the 5 km long “Beach of Maziones”, those puriﬁcation ceremonies are held two times a week – every Thursday and Sunday. The exorcism rites are always accompanied by ritual singing and shouting conjures, and the people, who are possessed by “evil spirits”, most of the times, become unpredictably aggressive and dangerous. To protect other members from such violence, priests and “prophets” tie the feet and arms of the possessed people with “tichakachakas” – special ropes, which, according to the Zion belief, have God’s power to hold demons.

220

53 წლის მათეუს მაჩაკა, სიონის სამოციქულო ეკლესიის მღვდელი მოატიზეში. (ტეტეს პროვინცია, ცენტრალური მოზამბიკი). Mateus Machaka (53), a priest of the Zion Apostolic Church in Moatize. (Tete province, Central Mozambique).

„ქსივატსო” (კვერცხის აბაზანა) განსაწმენდელი ცერემონიალი მაზიონეშის სანაპიროზე, მაპუტუში (მოზამბიკი). “Xiwatso” (egg bath) puriﬁcation ceremony on the Beach of the Maziones in Maputo, Mozambique.

სიონისტური ეკლესიის ქალი წარმომადგენელი ეგზორციზმის ცერემონიალის დროს, მაზიონეშის სანაპიროზე, მაპუტუში (მოზამბიკი). A female member of Zion Church during the exorcism ceremony on the Beach of the Maziones in Maputo, Mozambique. 222

ადამიანების ცეკვა საკვირაო წირვის დროს, „იერუსალიმის სიონისტურ ეკლესიაში”, ქალაქ მოატიზეში (ტეტეს პროვინცია, მოზამბიკი). People dance during Sunday mass in the “Zion Church of Jerusalem” in the town of Moatize (Tete Province, Mozambique).

სიონისტური ეკლესიის წარმომადგენლები ქალის სხეულიდან დევნიან „ბოროტ სულს”, ტეტეს პროვინციაში, მდინარე რევუბოს სანაპიროზე (ჩინგოძი, ცენტრალური მოზამბიკი). Members of Zion Church taking “evil spirit” from a woman on the shore of the Revuboe River in the province of Tete (Chingodzi, Central Mozambique). 223

სიტიფანე უაისანი (33 წლის), სოფელ ტჩესას სიონისტური ეკლესიის „წინასწარმეტყველი”. (მოზამბიკი-მალავის საზღვარზე, ტეტეს პროვინცია). Sitifane Waisani (33), a “prophet” of Zion Church of Tchessa village. (MozambicanMalawian border, Tete Province).

სოფელ მანჟეს სიონისტური ეკლესიის დიაკვანი, ეგზორციზმის ცერემონიის დროს, ბიბლიას ადებს თავზე გოგონას. სიონის ეკლესიის მიმდევრები თვლიან, რომ ნებისმიერი ადამიანი, მათ შორის ბავშვებიც, შეიძლება შეიპყროს ბოროტმა სულმა. (ტეტეს პროვინცია, ცენტრალური მოზამბიკი). A deacon of the Zion Church of Manje village puts the Bible on the head of a girl during exorcism ceremony. Followers of the Zion Church believe that anyone, including children, can have a bad spirit (Tete Province, Central Mozambique).

224

სიონისტური ეკლესიის მღვდელი შეულოცავს წყალს ეგზორციზმის ცერემონიის დაწყებამდე. (მაზიონეშის სანაპირო, მაპუტუ, მოზამბიკი). A Zion Church priest conjures water before the beginning of exorcism ceremony (The Beach of Maziones, Maputo, Mozambique).

ვლად სოხინი მგლოვიარე ქალი პაპუა ახალ გვინეაში ქალების მიმართ სისასტიკის წინააღმდეგ სტატისტიკის თანახმად, პაპუა ახალ გვინეაში ქალების ორი მესამედი მუდმივად ოჯახური სისასტიკის, ხოლო ქალების დაახლოებით 50% სექსუალური ძალადობის მსხვერპლი არიან. ადგილობრივი მამაკაცები პატივით არ ეპყრობიან თავიანთ „მერის” (“მერი” ჰიბრიდულ ენაზე ნიშნავს „ქალს”), გამუდმებით სცემენ მათ, ხშირად დანებით და ცულებითაც უსწორდებიან. ტრადიციულ სოფლებში ქალებისადმი ამგვარი დამოკიდებულება ტომობრივი კულტურის ნაწილად ითვლება, მაგრამ დღეს პორტ მორსბიში ქალების მიმართ სისასტიკე თანამედროვე საზოგადოებას აშფოთებს. ყოველდღიურად პორტ მორსბის გარეუბნებში ათეულობით ჩადენილი დანაშაულის დიდი ნაწილი ქალების მიმართ აღირიცხება. პაპუას ტომების უმრავლესობაში გავრცელებულია, რომ როდესაც ბიჭი მამაკაცი უნდა გახდეს, ის მტრულად განწყობილ სოფელში უნდა წავიდეს და ღორი მოკლას. მხოლოდ ამის შემდეგ ჩათვლის მას საზოგადოება სრულწლოვნად. ინდუსტრიულ პორტ მორსბიში ღორები ქალებითაა ჩანაცვლებული. „ჯერ ბანდის ახალგაზრდა წევრმა უნდა მოიპაროს რამე, ფული ან მანქანა – და მხოლოდ შემდეგ მიიღებენ ბანდაში. ამის შემდეგ მან უნდა დაამტკიცოს, რომ მისი განზრახვა სერიოზულია და ერთგვარი „ინიციაცია” უნდა გაიაროს – ქალი უნდა გააუპატიუროს. კიდევ უკეთესია, თუკი ბიჭი ამის შემდეგ მოკლავს ქალს, რადგან პოლიციასთან ნაკლები პრობლემა ექნება”, ამბობს 32 წლის მოზესი, რომლის კისერზეც 30-ზე მეტი გაუპატიურებული ქალია. ძალიან იშვიათია, როცა ქალების წინააღმდეგ ჩადენილ სისასტიკეს სასამართლოში განიხილავენ. თავდამსხმელების უმრავლესობას ციხის საკანში რამდენიმე დღით აპატიმრებენ და შემდეგ ათავისუფლებენ. პოლიციის მტკიცებით, სამხილების ნაკლებობა მსხვერპლის შიშს უკავშირდება. 226

Vlad Sokhin Crying Meri: Violence-against-women in Papua New Guinea According to the statistics, in Papua New Guinea, two thirds of women are constantly exposed to domestic violence and about 50% of women become victims of sexual assaults. Local men don’t respect their meris (“meri” in Pidgin means “woman”), constantly beating them, often using bush knives and axes. While in traditional villages such attitudes toward women can be attributed to tribal culture, today in Port Moresby violence against women shocks modern society. Every day most of the dozens of crimes are reported to be against women from Port Moresby slum areas. In most Papua tribes, when a boy wants to become a man, he should go to enemy’s village and kill a pig. After that, his community will accept him as an adult. In industrial Port Moresby, women have replaced pigs. “First young gang member should steal something, money or a car – and he will be admitted to the gang. After that, he must prove that his intentions are serious and pass through some kind of “initiation” – rape a woman. And it is better if a boy kills her afterwards, there will be less problems with the police”, says 32 years old Moses, who had raped more than 30 women himself. It is very rare that violence-against-women cases are brought to court. Most assailants are kept in a prison cell at the police station for a couple of days and then released. The police claim the lack of conviction stems from the fact that victims often fear ﬁling a statement.

228

ჟოლტ ოლაფ სამოდი სერიიდან: გლობალიზაციის კულუარები

Zsolt Olaf Szamody From the Series: The Back Alleys of Globalization

რეპრეზენტაცია ყოველთვის იყო იმპერიების ორგანიზების ძირითადი ელემენტი, როდესაც ათასობით ბიუროკრატი და ხელოსანი ხელსაყრელი იმიჯის შექამნაზე ზრუნავდა. ეს განსაკუთრებით აქტუალურია ევროპელი დამკვირვებლის შემთხვევაში, რომლის თვალშიც შორეული საზოგადოებები თავიანთ იდუმალებას დიდხანს ინარჩუნებდნენ. გლობალიზაციასთან ერთად, სამყაროც გაიხსნა და ეს წარმოდგენა უფრო ნიუანსური, მრავალმხრივი გახდა. გარეშე დამკვირვებლისთვის 21-ე საუკუნის ჩინეთი დინამიურ განვითარებასთან და ტექნოლოგიური მიღწევების ასლების ფართოდ გამოყენებასთან ასოცირდება. თუმცა სამოდის ობიექტივი დიდებულ ჩინეთს კი არ იკვლევს, არამედ გამალებული კონკურენციის მიღმა მცხოვრებ ადამიანებს. ის აღბეჭდავს ნანგრევებს, რომლებზეც ახალი იმპერია შენდება. დაძველებული, უფერული საცხოვრებლები, იდეოლოგიის ნამსხვრევებთან ერთად, იდეოლოგიური პროპაგანდის წერილობითი და ვიზუალური ნაკვალევია. თავისი ხიბლი აქვს მხიარული, სევდიანი ან განმარტოებული ადამიანებისთვის თვალის შევლებას, როდესაც ისინი თავიანთი საქმით არიან დაკავებული და მათი მცდელობების და იმედების დანახვას.

Representation has always been a key element in the organization of empires, with thousands of bureaucrats and artisans busying on the creation of a favorable image. This seemed particularly true for the European observer, before whom faraway, isolated societies could keep their mysteriousness for a long time. With globalization, the world opening up, this vision has become more nuanced, more comprehensive. For the superﬁcial observer, 21st-century China will bring into mind dynamic growth, and the extensive use of copied technological achievements. Yet what Szamódy’s lenses are in search of is not this triumphant China, but the humans behind the crazed race. He records the ruins on which the new empire is built. The ramshackle, bleak residential areas, as well as the wrecks of ideology, the written and visual traces of brainwashing propaganda. It has its attraction to sneak a peek of people joyful, sad or lonely as they go about their business, see their eﬀorts and hopes.

232

233

ლუკა სპანო სერიიდან: უხილავი სინათლე

Luca Spano From the Series: Black Light

ფოტოპროექტი “უხილავი სინათლე” იკვლევს, თუ რა მიმართებაა ბუნებრივ და ადამიანის მიერ შექმნილ ლანდშაფტს შორის, კალიარის (სარდინია, იტალია) შემოგარენის ღამის ხედის მაგალითზე. აქ, ამ მხარეში ორი ურთიერთდაპირისპირებული სინამდვილეა: კალიარის ტბა (რომლის დაცვაზეც ევროკავშირი და რასმანის საერთაშორისო კონვენცია ზრუნავს, მისი ბიოლოგიური მრავალფეროვნების გამო) და ხმელთაშუა ზღვის მხარეში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ინდუსტრიული მხარე, სადაც ევროპაში სიდიდით მეორე ნავთობტერმინალია, სახელწოდებით „სარასი”. უკანასკნელი სამოცი წლის მანძილზე, ტბის ტერიტორია 40 კვ.კმ-დან 13 კვ.კმ-მდე შემცირდა. ტბის გარშემო არსებულმა გარემომ არსებითი ინდუსტრიული და ურბანისტული ცვლილებები განიცადა, რამაც გარემოს ცვლილება გამოიწვია და მიწის გამოშრობაში, ინდუსტრიული ნარჩენების გაჟონვასა და სინათლის დაბინძურებაში აისახა. ამ უკანასკნელმა კოლექტიურ წარმოსახვაში სრულიად შეცვალა ლანდშაფტის აღქმა და, იმავდროულად, კულტურული და გარემოს დაცვასთან დაკავშირებული დატვირთვა შეიძინა. ფოტოები სწორედ ამ ასპექტს უსვამს ხაზს, ღამეული ლანდშაფტის ჩვენების გზით.

The photographic project “Black Light” explores the relationship between natural and man-made landscape through a night view of the landscape in the area of Cagliari, Sardinia, Italy. There are two conﬂicting realities in this area: the pond of Cagliari (protected by the European Union and by the international convention of Rasman for its biodiversity) and one of the major industrial poles in the Mediterranean area, which also contains the second biggest European oil plants named “Saras”. In the last sixty years, the area of the pond shrank from 40 km² to 13 km² and surrounding environment experienced a substantial industrial and urban growth that caused an environmental impact characterized by land drainages, industrial draining and light pollution. This last one led to cultural and environmental implication in addition to a drastic change in the perception of the landscape in the collective imagination. The images emphasize this aspect through a nocturne interpretation of the scenery.

234

235

ექსპერიმენტული

EXPERIMENTAL

დათო აბრამიშვილი

Dato Abramishvili

თაობა, რომელმაც 1990-იანებიდან დღემდე საქართველოში 3 ომი გადაიტანა. ახალგაზრდების ჯგუფი ქართულ არტ სივრცეში თავისი თამაშის წესებით მოვიდა. თამამი ლიტერატურული თუ მუსიკალური პერფორმანსებით მათ საზოგადოების ყურადღება უკვე მიიქციეს. ისინი უარს არაფერზე ამბობენ, მთავარი პოპულარობაა. ერეკლე დეისაძე, მწერალი, მუსიკოსი: “დავიბადე 1990 წლის აპრილში. მაშინ ჩემს ქვეყანაში ომი იყო. ეს ომი დღემდე გრძელდება და არ ვიცი, როდის დასრულდება. ბავშობაში მინდოდა კრიმინალური ავტორიტეტი გავმხდარიყავი, მაგრამ მივხვდი, რომ ომის მოგება სისხლისღვრის გარეშეც შეიძლება.”

This is a generation, which has been through three wars in Georgia from 1990’s until today. A group of young people emerged on the Georgian art scene playing by their rules. With their audacious literary and musical performances, they have already gained national attention. There’s nothing they wouldn’t do to be popular. Erekle Deisadze, a writer and musician: “I was born in April of 1990; there was a war in my country. This war isn’t over yet and I have no idea when it is going to end. As a child, I wanted to be an authoritative criminal but I understood that one could win a war without bloodshed.”

237

ბელ ბოგი სერიიდან: მონოლოგური დიალოგები მდუმარე შინაგანი დიალოგი საკუთარ თავთან ყოველდღიური ურთიერთობის განუყოფელი ნაწილია. ვინ არ მდგარა pro-ს და contra-ს, ჰო-ს და არა-ს, შეიძლება-ს და არ შეიძლება-ს, კარგია-სა და ცუდია-ს შორის არჩევანის წინაშე სარკის წინ დგომისას? ამგვარადვე, თვითგამოხატულება და საკუთარი თავისა და სხვების შესახებ შთაბეჭდილების ანალიზი ვიზუალიზებულია ავტოპორტრეტებში, ორლინზიანი, საშუალო ფორმატის კაბელიანი სასხლეტისა და მრავალჯერადი ექსპოზიციის მქონე ფოტოკამერის გამოყენებით. დამთხვევები ძირითადად ასე მოქმედებს: საკუთარ თავს ვერ ხედავ და არც ის იცი, როგორ იქცევი, ან თუკი სწორ გზას ვადგავარ, ეს მხოლოდ (პიროვნული) განვითარების შემდეგაა ხილული.

238

Bell Bogi From the Series: Monological Dialogues The silent inner dialogue is a constant part of everyday concern with yourself. Who doesn’t know pros and cons, yes and no, do and dont’s or good and bad in front of the mirrror? As well self reﬂection and analyzing your impression on yourself and on others is visualised with self portraits by using a cable released twin lensed medium format camera with multi exposures. Coincidence acts the main part by this: not able to see myself and not knowing how I act to myself or even if I’m in the right position is only viewable after (personal) development.

239

ალექსანდერ ნიკოლას გერინგი წერილები ბნელი ოთახიდან

Alexander Nicolas Gehring Messages from the Darkroom

სერიები „წერილები ბნელი ოთახიდან” შეისწავლის, თუ რა მიმართებაა ფოტოგრაფიასა და ოკულტიზმს შორის. მე-20 საუკუნის დასაწყისში გადაღებულ ფოტოებზე დაყრდნობით, სერიები არკვევს მაგიური თუ პარანორმალური ფენომენების აღბეჭდვის ფოტოკამერისეულ უნარს. როდესაც თანამედროვე მედია პირველ ნაბიჯებს დგამდა, ტექნიკური რევოლუციის ხანის მეცნიერები დაინტერესებული იყვნენ ოკულტური ფენომენებით და მათი ვიზუალური გამოვლინებით. ფოტოკამერების საშუალებით, ისინი ცდილობდნენ, უტყუარი მტკიცებულებები მოეპოვებინათ, რომ ოკულტური ფენომენები სინამდვილის ნაწილია. მათ სწამდათ ფოტოგრაფიული გამოსახულების ობიექტურობის და ტექნიკური შესაძლებლობების, რაც ადამიანურ თვალთმაქცობაში დაეჭვებას გამორიცხავდა. ის, რასაც ამ ფოტოგრაფიული ექსპერიმენტების შედეგად ვხედავთ, უფრო ბუნდოვანია, ვიდრე განათებული გამოსახულებები, რაც ფოტოგრაფიის ისტორიაში უნიკალური მოვლენაა.

The series Messages from the Darkroom investigates the connection between photography and the occult. Based on photographs taken in the early twentieth century, the series enquires the ability of the photographic camera to capture magical or paranormal phenomena. Scientists in this era of technical revolutions, when modern media began to make their ﬁrst steps, were interested in occult phenomena and their visual appearance. By using a photographic camera, they tried to give a solid proof for the occult phenomena to be part of reality. They believed in the objectivity of the photographic image and its technique, which allowed them to exclude any doubt or suspicion of human fraud. What we see as the result of this photographic experiments are rather obscure than illuminative images, which are unique in the history of photography.

240

241

ქრისტინ მატიე სერიიდან: მშფოთვარე დროში სიჩუმის ძიებაში

Christine Mathieu From the Series: The Quest for Silence in Turbulent Times

მედიის სენსაციონალიზმისა და საკუთარი აზრის თავს მოხვევისგან თავის დაღწევა, გამუდმებით ეთერში მყოფი დოკუმენტური ფილმების ხმაური და სიშმაგე, სიტყვების და გამოსახულებების ნამდვილი ნიაღვარი, საიდანაც მხოლოდ უაზრო იდეები წარმოიშობა. ჩვენ სულ ცოტა სიჩუმეს მაინც ვიმსახურებთ. ის, რაც ყველა განძს შორის ყველაზე ძვირფასია, ჩურჩულისა და ბუტბუტის მგომარეობამდეა დაყვანილი. დუმილის, პოეზიის და სულიერი სიმშვიდის დრო დადგა. ჩემი პორტრეტების გულწრფელობა და აბსოლუტური გულახდილობა ყველასთვის სხვადასხვა მნიშვნელობის მატარებელია. მაყურებლები გამოსახულებების ცარიელ სივრცეებს თავიანთი მნიშვნელობებით ავსებენ. ამგვარად, ისინი აქტიურად მონაწილეობენ იმ ინდივიდების შექმნაში, რომლებიც პორტრეტებზეა გამოსახული. ჩემი ნამუშევრის მიზანია, გამოვავლინო იმ სუბიექტის არსებითი მთლიანობა, რომელიც თავისუფალია დღევანდელი საზოგადოების მიერ გამუდმებით შექმნილი სტერეოტიპების ტირანიისგან.

Escape the sensationalism and the intrusion of the media, the noise and the fury of non-stop documentaries, a veritable volcano of words and images from which only meaningless ideas emerge. We are entitled to a portion of silence. That which is the most precious of all gifts is reduced to a state of whispers and murmurings. The time has come for silence, poetry and the stillness of the soul. The nakedness and the stark truth of my portraits contain diﬀerent meanings for everyone. The viewers cast their own shadows onto the empty spaces of the subjects’ faces. Thus, actively participating in the creation of the identities portrayed. Throughout my work, I aim to expose the core integrity of the subject, free from the tyranny of how we are continually portrayed in today’s society.

242

243

ნილ ჩოუდჰური სერიიდან: ინდოეთზე ოცნებიდან გამოღვიძება

Neil Chowdhury From The Series: Waking From Dreams of India

ნამუშევარში გადმოცემულია მამაჩემის მშობლიური ინდოეთის შესწავლის ჩემი დიდი ხნის ოცნება. ის ისე გარდაიცვალა, რომ ბევრი არაფერი უამბია იმ კულტურის შესახებ, რომლის წიაღშიც ის გაიზარდა, არც თავისი ადრეული ცხოვრების შესახებ საუბრობდა. მე, როგორც შერეული, ბრიტანულ-ინდური წარმომავლობის ადამიანი, ბავშვობაში მოვესწარი და ჩართული ვიყავი პოსტკოლონიურ ბრძოლებში, რომლებიც ჩემს ქვეყანაში უკვე მნიშვნელობას კარგავდა. შეერთებულ შტატებში, ინდური კულტურისგან მოშორებულ გარემოში ვიზრდებოდი, სადაც მამაჩემის ქვეყნის შესახებ წარმოსახვითი ფანტაზია ჩამომიყალიბდა, რომელიც დასავლური მედიის ეგზოტიზებული შეფასებების პირობებში მწიფდებოდა. ეს ყველაფერი სულაც არ მიბიძგებდა იმ გარემოებების დადგენისკენ, რის გამოც მამაჩემმა მოზარდობის ასაკში საკუთარი ოჯახი დატოვა, ან თანამედროვე ინდოეთის მასალასებურად შერეული მრავალფეროვნების, სიღატაკის თუ მშვენიერების აღმოსაჩენად, რის ნახვის საშუალებაც ბოლოს და ბოლოს მომეცა. ინდოეთში რამდენიმე მოგზაურობის და უამრავი ფოტო-, ვიდეომასალის თუ საჟურნალე სტატიების დაგროვების შემდეგ, ამ მასალას თავს ვუყრი ნამუშევარში, რომელიც აკავშირებს და, იმავდროულად, უპირისპირებს ინდოეთზე ჩემს სიყრმისდროინდელ ფანტაზიებს და მოწიფულ ასაკში ჩემს რეალურ გამოცდილებას და ამით კავშირს ვამყარებ ჩემი წინაპრების მიწასთან. ამ ფოტოების კომპლექსური ისტორია ჩემი საკუთარი იდენტობის აღმოჩენაზე – აღმოსავლური და დასავლური გავლენების გათავისების ხანგრძლივ პროცესზე მიანიშნებს.

This work tells the story of my lifelong dream of exploring India, the land of my father’s birth. He died without telling me much about the culture in which he grew up or the story of his early life there. As a child of mixed British and Indian heritage, I witnessed and took part in post-colonial battles playing themselves out on a domestic scale. Growing up in the United States, isolated from Indian culture fostered the cultivation of imaginative fantasy about my father’s country that ripened from a steady diet of exoticized Western media accounts. None of this prepared me for the discovery of the circumstances that drove my father away from his family as a teenager, or the masala mix of complexity, misery and beauty of contemporary India that I finally had the opportunity to see for myself. Having now made several trips, and collected a wealth of photographic images, videotape, and journal writings, I am shaping this material into a body of work that connects and contrasts my youthful fantasies of India with my adult experience building a relationship with the land of my ancestry. For me, the complex history of these images signifies the emergence of my own identity, a slow process of assimilating influences from East and West.

244

245

პინა კონენი სასწაულებრივად დაყოფილი სამყაროები

Pina Kohnen Wondrous Sliced Worlds

ადამიანური ფორმის სილამაზეს და სიდიადეს მცირე ფორმებში ვხედავ, რომლებიც შეიძლება ვერც შევამჩნიოთ და ზოგჯერ შეუიარაღებელი თვალისთვის უხილავია. ჩემს ნამუშევარში შევქმენი ახალი სამყაროები. ერთი შეხედვით, ჩემი სურათები შეიძლება მაკროკოსმოსის ნაწილებს გავდეს, მაგრამ სინამდვილეში ისინი მცირე კოსმიური სტრუქტურებია, ადამიანის მიკროკოსმოსია. ჩემი ნამუშევარი მიკროსკოპული კადრებისგან შედგება, რომელზეც აღბეჭდილია ორგანოების, ქსოვილების და უჯრედების ძალიან მცირე კონსტრუქციები. ადამიანის სხეულის ჯანსაღი და დაავადებული ნაწილების გამოსახულებათა დალაგებით და შეერთებით, ანატომიურ სტრუქტურებს საბურველი მოვხსენი და ხილული გავხადე. ჯანმრთელობა და დაავადება ერთმანეთს ემთხვევა და ჩემი სურათებით ადამიანური მიკროკოსმოსის მშვენიერებას ნათელი მოვფინე, რასაც პათოლოგიურ მუტაციებშიც შეგვიძლია მივაკვლიოთ. შესაძლოა ჩემმა ნამუშევარმა ადამიანებს პათოლოგიური ცვლილებები სრულიად სხვა სახით დაანახოს და ეს კოსმიური წესრიგის ნაწილად ჩათვალონ.

I find beauty and greatness of the human form in little, easy to overlook and sometimes invisible to the naked eye things. With my work, I have created new worlds. At first glance, my pictures might look like extracts of the macrocosm but in fact, they are showing a small cosmic structure, the microcosm of the human. My work consists of microscopic outtakes, which show the tiny construction of organs, canvas and cells. By arranging and combining pieces of healthy and diseased matter of the human body, I have uncovered and made anatomic structures visible. Health and illness coincide with each other and with my pictures, I unveil the beauty in the human microcosm, which can also be found in abnormal mutations. Perhaps my work can encourage people to see abnormal change in an altogether different light as well as observe and understand it as part of the cosmic order.

246

Ă&#x2013;solutbulla

247

Glandumikosa

Inomyo

Ă&#x201E;msmuko

Pylopapillo

Zinobugo

248

რეპორტაჟი

REPORTAGE

ჯულიო დი სტურკო შიმშილი სომალიში

Giulio Di Sturco Somali Famine

სომალი ჰუმანიტარული კრიზისის წინაშეა, რადგან გაერომ ქვეყანაში საკვების კრიზისი ოფიციალურად აღიარა შიმშილად. საკვების ნაკლებობის გამო, ათიათასობით ადამიანი დაიღუპა, ხოლო ათასობით დანარჩენი ადამიანი ქვეყნიდან გაქცევას ცდილობს და თავს ეთიოპიის თუ კენიის საზღვრებზე მდებარე ლტოლვილთა ბანაკებს აფარებს. დოლოუ სამხრეთ სომალიში ისლამური აჯანყების ეპიცენტრშია, ხოლო შიმშილი ახლა მსოფლიოს ყველაზე უკანონო სახელმწიფოს (2011 წლის ივნისის მონაცემებით) – სომალის ბაკოლისა და შაბელეს რაიონებსაც ემუქრება. სასტიკ უდაბნოში, საკვების მცირე მარაგით, ქალებსა და ბავშვებს ეთიოპიის საზღვრისკენ ფეხით სიარული უწევთ, რაც ზოგჯერ ოცდაერთი დღის განმავლობაში გრძელდება. საზღვართან ბანაკები კი უკვე გადავსებულია 21-ე საუკუნის პირველი შიმშილის მსხვერპლებით. გაეროს ბავშვთა ფონდმა აქ არასრულფასოვანი კვებისგან დაზარალებულთათვის კლინიკა და სპეციალური ბანაკი გახსნა, სადაც ლტოლვილებს დარეგისტრირება და შემდგომ, ლტოლვილთა ბანაკში გამგზავრება შეუძლიათ.

Somalia is facing a humanitarian crisis as the United Nations has officially declared the country’s food crisis to be a famine. Tens of thousands have died of malnutrition with thousands more fleeing the country, seeking refuge at camps at the Ethiopian and Kenyan borders. Doolow in Southern Somalia is on the frontline of an Islamic insurgency and famine now facing the Bakool and Shabelle Districts of Somalia, the most lawless nation on earth, July 2011. Staggering across harsh desert with meager supplies women and children flee here on foot, walking for up to twenty days, towards the Ethiopian border where camps are already overflowing with the victims of the first famine of the 21st Century. UNICEF has set up here a malnutrition clinic and a drop camp, where refugees can register and after take to a proper refugee camp.

250

253

ჯულიო დი სტურკო კამაისის შედეგები დამანგრეველი, ექვსმეტრიანი ცუნამი იაპონიის ჩრდილო-აღმოსავლეთში მდებარე კამაისის საპორტო ქალაქს ატყდება თავს, რომელსაც 11 მარტს 8.9 სიმძლავრის მიწისძრვა მოსდევს. კამაისის სახელგანთქმული ტალღასაჭრელი გინესის მსოფლიო რეკორდების წიგნში შეიტანეს, როგორც პლანეტის ყველაზე ღრმა ჯებირი. იგი, ათწლეულების მანძილზე, ტალღების მიმოქცევის და დისიპაციის შესწავლის შემდეგ აიგო, თუმცა ცუნამი მას წამებში გაუმკლავდა და ნახევარი ქალაქიც გაანადგურა.

Giulio Di Sturco Kamaishi Aftermath A devastating six-meter-high tsunami sweeps into the port city of Kamaishi in northeast Japan following an earthquake of up to 8.9-magnitude on March 11. Kamaishi famous breakwater was in the Guinness World Records as the deepest on the planet. It was a product of decades of research on wave dynamics and dissipation. But the tsunami made short work of it and destroyed half part of the city.

255

256

სანდრა ჰოინი ფილიპინელი მცირეწლოვნები ციხეში ფილიპინებში, გისოსებს მიღმა, გადაჭედილ, არაჰიგიენურ პირობებში ბევრი მცირეწლოვანი პატიმარია. ციხეში ისინი უფროს პატიმრებთან ერთად იმყოფებიან, რაც მათზე სექსუალური თუ სხვა სახის ძალადობის საფრთხეს ზრდის. პოლიცია ეჭვმიტანილებს ხშირად ორდერისა თუ სამხილების გარეშე აპატიმრებს. ზოგიერთი მათგანი უდანაშაულოა ან მცირე დანაშაულისთვის იხდის საჯელს. ფილიპინების კანონის მიხედვით, ყველა მსჯავრდებული დაკავების შემდგომ მოსამართლის წინაშე უნდა წარდგეს. ამის მიუხედავად, მათ ხშირად დიდი ხნით აპატიმრებენ, ყოველგვარი სასამართლო მოსმენის გარეშე. დაკავების შემდგომ მრავალი ახალგაზრდა ავადდება და ტრავმირებულია. Sandra Hoyn Philippine Minors in Jail In the Philippines there are many minors imprisoned in overcrowded cells under unhygienic conditions. As they are imprisoned together with adults, there is the danger of them being sexually abused or becoming victims to violence. The police often arrest suspects without a warrant or even witnesses. Some of them are innocent and imprisoned for little things. According to the Philippine law, all prisoners are to be presented to the custodial judge immediately after being arrested, but they are often imprisoned for a long time without even a court hearing. Many young people are ill and traumatized after imprisonment.

257

260

მარიამ ამურელაშვილი ძველი დაკა

Mariam Amurelashvili Old Dhaka

1947 წელს, ინდოეთის დაშლის შემდეგ, დაკა აღმოსავლეთ პაკისტანის ადმინისტრაციულ დედაქალაქად იქცა, ხოლო მოგვიანებით, 1971 წელს, დამოუკიდებელი ბანგლადეშის დედაქალაქი გახდა. ეს არის ჩემი მოგზაურობა ძველ დაკაში - მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ღარიბ ქალაქში. მდინარე ბურიგანგას და მთელი გარემოს დაბინძურების მიუხედავად, ძველი დაკას მოსახლეობას სიამაყისა და ეროვნული იდენტობის დიდი განცდა შევამჩნიე. ძველი დაკა ქალაქის ისტორიული ნაწილია, რომელიც მოსახლეობის რაოდენობის მხრივ, გადაჭედილია. მინდოდა ფირზე აღმებეჭდა ქალაქის ამ ნაწილში მცხოვრები იმ ადამიანების სულისკვეთება, რომლებიც ყოველდღიურად თვითგადარჩენისთვის და ელემენტარული მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად მუშაობენ. ქალაქი, ძირითადად, სოფლის ტიპის დასახლებებითაა გარშემორტყმული და მდიდარი წეს-ჩვეულებებითა თუ ძველი სამყაროს ცხოვრების წესით გამოირჩევა. ქალაქ დაკას ძველ ნაწილში შენობები ერთმანეთისგან მხოლოდ ერთი ფუტის დაშორებით დგანან. სახლები, რომლებმაც ვიწრო ქუჩები შთანთქეს, სიძველისა და სრული ურემონტობის გამო შეილახა. ლალბაგის, სუტრაპურის და კოტვალის რაიონები 115 სკოლას აერთიანებს, რომლებიც ამგვარ სავალალო მდგომარეობაში იმყოფებიან. მიწისძვრა ქალაქის ამ ყველაზე მჭიდროდ დასახლებული რაიონისთვის სერიოზული საფრთხეა. შვილებისთვის განათლების და უკეთესი მომავლის შანსის მისაცემად, ადამიანებს ბევრი შრომა უწევთ. მე უკიდურესი გაჭირვების მოწმე გავხდი. ამის მიუხედავად, ადამიანები მაინც იღიმებოდნენ და მხნეობას ინარჩუნებდნენ.

After the partition of India in 1947, Dhaka became the administrative capital of East Pakistan, and later, in 1971, the capital of an independent Bangladesh. This is my journey through old Dhaka. One of the poorest cities in the world. In spite of the terrible pollution of river Buriganga and the whole environment, I have witnessed a high sense of pride and national identity among old Dhaka habitants. Old Dhaka is also a historical part of Dhaka city, which is overcrowded with population. I wanted to capture the spirit of people living in this part of the city; working every day for the survival in the search of satisfaction of their basic needs. The town is mostly surrounded by rural settings and steep with customs and old world lifestyle. In the old part of the Dhaka city, buildings stand only a foot away from each other. Engulﬁng the narrow streets, these houses have weakened with age and without any renovation eﬀorts. Lalbag, Sutrapur and Kotwali areas put together, some 115 schools run in such risky condition. Earthquake poses a serious threat to this most densely populated area of the city. People have to work hard to be able to give their children education and the chance of having a better future. I have seen extreme hardship and people still smiling and keeping courage.

261

262

263

კაი ლოფელბაინი სოდომის შვილები – ელექტრონული ნარჩენები განაში (2011 წ.) განა: ნარჩენების ექსპორტი აფრიკაში

Kai Löﬀelbein Kids of Sodom – E-Waste in Ghana (2011) Ghana: Waste Export to Africa

ჩვენთვის ჩვეულია ნარჩენი ქაღალდის, ბოთლების და ა.შ. შეგროვება და ძველი თუ გაფუჭებული ელექტრონული მოწყობილობების გადამამუშავებელ ცენტრებში მიტანა. ვფიქრობთ, რომ ამგვარი ქცევით ჩვენს რესურსებს გონივრულად განვკარგავთ. (თუმცა ყოველ ჯერზე ახალი ნივთების ყიდვა არცთუ ისე გონივრულია). კანონიერი აკრძალვების მიუხედავად, ხშირ შემთხვევაში, გაუგებარია, თუ სინამდვილეში რა ბედი ეწევა ჩვენს მოწყობილობებს. გაეროს შეფასებაზე დაყრდნობით, დედამიწაზე ყოველწლიურად 50 მილიონ ტონაზე მეტი ტოქსიკური ელექტრონული ნარჩენები გროვდება. 1989 წელს, ბაზელის კონვენციის ნებაყოფლობითი რატიფიკაციის შემდეგ, ქვეყნებს კანონით ეკრძალებათ ტოქსიკური ელექტრონული ნარჩენების იმ ქვეყნებში ექსპორტი, რომლებიც ეკონომიკური თანამშრომლობისა და განვითარების ორგანიზაციის წევრები არ არიან. „სოდომი და გომორა“ - სწორედ ასე უწოდებენ ადგილობრივები ტოქსიკური ნარჩენების ნაგავსაყრელს აგბოგბლოშის რაიონში, განას დედაქალაქ აკრაში. ეს ის ადგილია, სადაც ბავშვები თუ მოზარდები შლიან კომპიუტერებს, მობილურ ტელეფონებს, ტელევიზორებსა თუ სხვა მოწყობილობებს, ადნობენ ელექტრონიკას რაიმე ფასეული ლითონის მოსაპოვებლად. ჰაერი მავნე გამონაბოლქვით ივსება, გამოიყოფა ტყვია, კადმიუმი, თუთია, ქრომი, ნიკელი თუ სხვა ქიმიური ნივთიერებები, რომლებიც შესუნთქვის შემთხვევაში, ჯანმრთელობას აზიანებენ და თავის ტკივილებს, თავბრუს ხვევებს, კანზე გამონაყარს თუ ნერვულ აშლილობებს იწვევენ; რომ აღარაფერი ვთქვათ მაღალი ტოქსიკურობის მქონე ნალექზე, რომელიც ნიადაგს აბინძურებს.

We are used to collecting waste paper, bottles etc. and bringing old or broken electrical appliances to recycling depots. By doing this we feel that we are managing our resources sensibly. (Although it might not really be very sensible to keep buying new things all the time.) But it is often unclear, despite legal bans, where our appliances really go. According to a United Nations evaluation, up to 50 million tons of toxic electronic waste accumulates annually in the whole world. With the voluntary ratiﬁcation of the Basel Convention in 1989, the countries are forbidden by law to further export toxic electronic waste to countries that are not members of the Organization for Economic Co-operation and Development (OECD). ‘Sodom and Gomorrah’ is what the locals call the toxic waste dump, Agbogbloshie, in Ghana’s capital, Accra. It is where children and adolescents dismantle computers, mobile phones, TV sets and other devices and burn the electronics for any valuable metals. Noxious fumes ﬁll the air; lead, cadmium, zinc, nickel and other chemical substances are emitted and damage the health of all who inhale them: headaches, dizziness, skin rashes and damage to the nervous system are the result. Not to mention the highly toxic residue that contaminates the soil.

264

268

სერგი ბარისაშვილი სერიიდან: ლუმბინის ქრისტიანული სკოლა რეპორტაჟი გადაღებულია სამხრეთ ნეპალში, ლუმბინიში (ადგილი, სადაც ბუდა დაიბადა). (ყველა ფოტო გადაღებულია ფირზე Ektachrome E100G) Sergi Barisashvili From the Series: The Christian School of Lumbini The reportage was produced in Lumbini (the place where the Buddha was born), South Nepal. (All photographs were taken using Ektachrome E100G Slide Film) 269

მიშა დომოჟილოვი ულტრები ეს ფოტო-ესსე სანქტ პეტერბურგის საფეხბურთო კლუბ „ზენიტის“ ულტრებს ეძღვნება. ულტრები ერთგული გულშემატკივრების ორგანიზებული დაჯგუფებებია, რომლებიც თავიანთი გუნდის ემოციური და თვალშისაცემი მხარდაჭერით გამოირჩევიან როგორც საკუთარ მოედანზე, ისე სტუმრად თამაშის დროს. ულტრები ერთგვარი კერძო სუბკულტურაა, რომლის შესახებაც საზოგადოებამ ბევრი არაფერი იცის. სანქტ პეტერბურგში, საფეხბურთო კლუბ „ზენიტის“ ულტრების მოძრაობაში დაახლოებით 5000 ადამიანია გაერთიანებული. ზოგიერთი მათგანი ორგანიზებული დაჯგუფებების წევრია, ზოგიერთი კი ინდივიდუალურად მოქმედებს. გულშემატკივართა თითოეულ მოძრაობაში არსებობს ორგანიზაცია, იერარქია, ლიდერი და გამორჩეული ფასეულობები. ტერასა სტადიონზე გულშემატკივრებისთვის განკუთვნილი ადგილია. „ზენიტის“ ულტრები, როგორც წესი, კარის უკან განლაგებულ რამდენიმე რიგში თავსდებიან ხოლმე, რომელსაც „გულშემატკივართა მრუდს“ უწოდებენ. Misha Domozhilov Ultras This photo-essay is dedicated to the ultras of Saint Petersburg FC Zenit. Ultras are an organized group of faithful fans, notable for emotional and showy support of their team during both home and away games. Ultras are a speciﬁc private subculture that is not well known. In Saint Petersburg, about 5000 people can be included in FC Zenit ultras` movement. Some them are part of organized groups while others are loners. There is an organization, hierarchy, leaders and distinctive values in each fan movement. The terrace is fan stands at the stadium. Zenit ultras are usually located at several stands behind the goal, which are called a Fan Curve. 271

273

მორის კოლი ჩინგ, ჩინგ, ჩინგიზ ყაენი – ახალი თაობა მონღოლეთში

Maurice Kohl Ching, Ching, Chinghis Khan – A New Generation in Mongolia

ისინი, ვინც ფიქრობენ, რომ მონღოლების უმრავლესობა თავისი იურტების წინ დალიანდაგებულ და მოქარგულ ტანსაცმელში ჩაცუცქულები სხედან და რძიან ჩაის ადუღებენ, მორის კოლის მსგავსად აღმოაჩენენ, რომ ახალგაზრდები მაინც, რომლებიც მოსახლეობის უმეტეს ნაწილს შეადგენენ, დიდად არ განსხვავდებიან ევროპელი თანატოლებისგან, თავიანთი მიდრეკილებებისა თუ პრიორიტეტების თვალსაზრისით – განსაკუთრებით კი ცენტრებში. 12-დან 18 წლამდე ახალგაზრდები, რომლებიც ბავშვობისა და ზრდასრულობის ზღვარზე იმყოფებიან – კოლის ფოტონამუშევრების ფოკუსშია მოქცეული. შესაბამისად, მის ფოტოებში ასახული არიან ახალგაზრდა მონღოლები, რომელთაც ზოგჯერ მეგობრები თუ ნათესავები უმშვენებენ გვერდს თავიანთ მშობლიურ – სოფლის თუ ურბანულ – გარემოში. თავისი ფოტონამუშევრებისთვის იგი ანალოგურ ფოტოკამერას იყენებდა და მათ საგანგებოდ დღის სინათლეზე იღებდა. მის პორტრეტებს თან ერთვოდა საყოფაცხოვრებო პირობების აღწერა (მაგ.: ყოველდღიური რუტინა) თუ პერსპექტივები (მაგ.: კარიერული მისწრაფებები/მოტივაცია). როგორც აღმოჩნდა, ახალგაზრდათა ზრდასრულ ასაკში შესვლის პერიოდი, 1992 წლიდან, მონღოლეთის კომუნისტური დიქტატორული მმართველობიდან კაპიტალისტურ, დემოკრატიულ სახელმწიფოდ ტრანსფორმაციის პირობებში ცხოვრებას დაემთხვა. ეს პროცესი კი სიჭაბუკესავით წინააღმდეგობრივია. ტრადიციებთან კავშირის გაწყვეტა ამ ასპექტის ისეთივე ნაწილია, როგორც საკუთარი კულტურის თავისებურებების ფოლკლორული თუ სულიერი მოგონებანი. თავის ფოტოსერიაში, მორის კოლმა ყურადღება გაამახვილა სპორტული კლუბების წევრებზე, მუსიკალური თუ საცირკო სკოლების მოსწავლეებზე და ბუდისტური მონასტრების მომავალ ახალგაზრდა ბერებზე. ფოტოგრაფის მიზანი იყო, იდილიური ლანდშაფტის შუაგულში მდგარი, ტრადიციულ კოსტიუმებში გამოწყობილი ადამიანების მშვიდობიანი ჯგუფის რომანტიული კლიშეს დანგრევა. კოლმა ამ სტერეოტიპს მოსახლეობის დოკუმენტურად აღბეჭდილი ფოტოები დაუპირისპირა. სურათების ნახვის შემდეგ, რამდენიმე დამთვალიერებელმა თქვა: „ისინი ჩვენსავით გამოიყურებიან!“. მორის კოლის მიერ გადაღებული მონღოლების პორტრეტების ხილვისას საკუთარ თავსაც დავინახავთ – ან, სულ მცირე, მათ ყოველგვარი გაუცხოების გარეშე შევხედავთ. და ბოლოს, სურათებზე აღბეჭდილ ადამიანებს იმედისმომცემ თანამედროვეებად აღვიქვამთ, რომლებიც იმ სამყაროში ცხოვრებენ, სადაც, როგორც ჩანს, საზღვრები გაქრა.

Whoever expects that the majority of Mongols squat in front of their yurts in their quilted and embroidered apparel, while boiling some milk tea, will realize – like Maurice Kohl did – that at least young people, who strikingly constitute the majority of the population, do not significantly differ from young Europeans in their disposition and preferences – especially in the centers. The generation on which the hopes are pinned – the young people at the age of twelve to 18 years, who are on the verge of childhood and adulthood – are in the focus of Kohl’s photographic work. Therefore, he photographed young Mongols, who were sometimes accompanied by friends or relatives, in their personal environments – whether rural or urban. Kohl chose for his takings moments of tranquility and relaxation. He took his photographs with an analogue camera exclusively by daylight. His portraits were complemented with surveys of living conditions (e.g. daily routine) and perspectives (e.g. career aspirations/motivation). The stage of growing up matches evidently the transformation of Mongolia from a communistic dictatorship into a capitalistic democracy since 1992. This process is contradictory – like in the adolescence. Breaking with tradition belongs to this aspect in the same way as the folkloric and spiritual recollection of the own culture traits. In his series of pictures, Maurice Kohl focused his attention on members of sport clubs, students of music, dance and circus school, and prospective young monks of a Buddhist monastery. The intention of the photographer consisted of breaking with romantic clichés of a peaceful group dressed in traditional costumes in the middle of an idyllic landscape. Instead, Kohl opposed this stereotype with documentary pictures of a cross section of a population. A few first viewers over here said about them: “They look just like us!” By meeting the Mongols, who have been photographed by Maurice Kohl, we also meet ourselves – at least if we look at them unreservedly. And finally, we identify the portrayed people as promising contemporaries of a world with apparently vanished borders. 274

275

რობერტ რუტოდი დამკრძალავი ბიუროს თანამშრომლები პოდიუმზე

Robert Rutöd Undertakers on the Catwalk

„აბსურდია, რომ ვიბადებით; აბსურდია, რომ ვკვდებით,“ - ჟან-პოლ სარტრი. წელიწადში ერთხელ, ევროპის მასშტაბით, დამკრძალავი ბიუროს თანამშრომლები გამოფენა-ბაზრობა „დევოტაში“ მონაწილეობენ, რომელიც დამკრძალავი და სამგლოვიარო ბიზნესისადმია მიძღნილი და რომელზეც გამოფენილია სასაფლაოებისა თუ საფლავი ქვების მასალები, კუბოები და სხვადასხვა სახის რელიგიური ხასიათის ნივთები. ამჯერად ფოტოგრაფი რობერტ რუტოდი გამოფენაბაზრობის ერთ-ერთი სტუმარი იყო. ხუთ წელიწადზე მეტია, იგი, თავისი პროექტის - „Fair(y) Tales“-ის ფარგლებში, სხვადასხვა ბაზრობას ესწრება და დარბაზებისა თუ საგამოფენო სივრცეების ბურლესკური გარემოსა და მის გარშემო პოეტური პეიზაჟების აღბეჭდვას ცდილობს. წელს „დევოტაზე“ წარმოდგენილი იყო სხვადასხვა ფერის კუბოების, დიზაინერების მიერ შექმნილი ურნებისა თუ ფერფლისგან დამზადებული სამახსოვრო ბრილიანტების ფართო ასორტიმენტი; ისვე როგორც ავტომწარმოებლების უჩვეულო ტენდენცია: იტალიური სპორტული მანქანების მწარმოებლის, „მაზერატის“ მიერ დამზადებული კატაფალკი და მოტოციკლეტი, რომელსაც გვერდით კუბოს სათავსო აქვს. საგულისხმოა, აგრეთვე, დამკრძალავი ბიუროს თანამშრომლების მოდის ჩვენება და ცხედრის გამოყენებით დამზადებული სახის ყალიბი.

„It is absurd that we are born; it is absurd that we die“ – Jean-Paul Sartre. Once a year undertakers from all over Europe take part in the „Devota“, a trade fair for the funeral and mortuary business, displaying a wide range of grave and tomb supplies, coffins, as well as diverse religious items. This time, the photographer Robert Rutöd was among the guests. For more than five years he has been haunting the trade fair scene in his project „Fair(y) Tales“, documenting the burlesque atmosphere of the halls and display areas, capturing evidence of the poetic scenery around him. This year, the „Devota“ displayed a wide range of colorful coffins, designer urns, memorial diamonds created out of ashes, and discovered an unusual automobile trend: a hearse made by Italian sports car manufacturer Maserati, and a motorcycle with a coffin side car. Other highlights included the undertaker fashion show, and a live demonstration of a facial cast made from a corpse.

დამკრძალავი ბიუროს თანამშრომლები პოდიუმზე: „შავი ბიზნესის“ წარმომადგენელთა მოდის ჩვენება. Undertakers on the catwalk: The fashion show of the „Black Business“

სუფთა ჰაერის ფანატიკოსები: მოტოციკლეტი-კატაფალკი გვერდითა სათავსოთი, რომელშიც დიზაინერის მიერ შექმნილი კუბოა. Fresh Air Fanatics: Motorcycle hearse complete with side car containing designer sculpted coﬃn

კუბოები ბავშვებისთვის და კვერცხის ფორმის კუბოები ჩანასახებისთვის: ჭრელ ან თეთრ, ვარდისფერ და ლურჯ ფერებში.

მოდი, ტკბილო სიკვდილო: სხვადასხვა ფორმისა და ფერის ურნები.

Children‘s coﬃns and egg shaped coﬃns for a fetus: Colorfully painted or in the colors white, pink, blue

Come, Sweet Death: Urns in various shapes and colors

276

277

თემო ბარძიმაშვილი სულებთან შეხვედრა

Temo Bardzimashvili Meeting with the Spirits

ყოველწლიურად, საქართველოს მაღალმთიან სოფელ ადიშში მიცვალებულებს თავიანთ ოჯახებში უხმობენ ერთკვირიანი გაერთიანებისთვის. ეს ერთდროულად დღესასწაულიცაა და მედიტაციის დროც. სვანეთში, ზღვის დონიდან 2000 მეტრ სიმაღლეზე მდებარე სოფელი ადიში, საქართველოს სხვა მაღალმთიანი სოფლების მსგავსად, იზოლირებულია და მისი მოსახლეობის რაოდენობაც სწრაფად იკლებს. დასახლების რვა ეკლესია მეტწილად მიტოვებულია. ერთ-ერთი სოფლის მოსახლე ირწმუნება, რომ მე-4 საუკუნით დათარიღებული ამ რეგიონის რუკაზე ადიში უკვე დატანილია, თუმცა, როგორც ჩანს, დღეს თოვლის მწმენდავ მანქანებსაც კი უჭირთ ამ სოფლის პოვნა. მაგრამ ავალანჩისთვის ეს არც ისე რთულია. თანამედროვე სამყაროსგან იზოლირება ნიშნავს იმას, რომ სოფლის მცხოვრებნი ტოვებენ თავიანთ მთის ფერდობს და უკეთესი ცხოვრებისთვის ბარისკენ მდებარე ველებზე გადადიან. თავიანთ აჩრდილისებრ კერაზე სულ უფრო ნაკლები ოჯახი რჩება მასპინძლად. შესაძლოა, სულ ცოტა ხანში, ადიშელთა წინაპრების სულებს, ისევე როგორც მათ შთამომავლებს, საცხოვრებელი აქ საერთოდ აღარ დარჩეთ.

Each year in the Georgian highland village of Adishi, the dead are invited home for a weeklong family reunion. It is a time for celebration, but also for contemplation. Perched more than 2,000 meters high in Georgia’s Svaneti region, Adishi, like many other Georgian mountain villages, is remote and has a rapidly decreasing population. The hamlet’s eight churches stand largely neglected. One villager claims that a 4th century map of the area features Adishi, but snowplows seem at a loss to ﬁnd the village today. Avalanches, however, have little such trouble. Isolation from the modern world means Adishi’s villagers are now abandoning their mountainside perch for a better life in the valleys below. Fewer and fewer families remain to host their ghostly kin. It may just be a matter of time before the spirits of Adishi’s ancestors – along with their descendants – will have no homes left to call their own.

278

281

ტომაშ კულბოვსკი ყინული

Tomasz Kulbowski Ice

ყინულქვეშა თევზაობა ზემბორჟიცკის რეზერვუართან ლუბლინში, პოლონეთი. ზალევ ზემბორჟიცკი, ანუ ზემბორჟიცკის რეზერვუარი და კაშხალი დიდი ფართობის მქონე ხელოვნური ტბაა, რომელიც 1974 წელს შეიქმნა და ზაფხულობით მას ვინდსერფინგისთვის, თევზაობისთვის და წყლის სხვა სპორტისთვის იყენებენ. ზამთარში იგი სრულიად უკაცრიელი ხდება და აქ მხოლოდ რამდენიმე ადამიანს თუ შეხვდებით. გამონაკლისი მეთევზეები არიან, რომლებიც ყინულის ქვეშ თევზაობენ. მათი უმეტესობა აქ წლების მანძილზე, ყოველ შაბათ-კვირას მოდის და ღია ცის ქვეშ, გაყინულ წყალზე დადგმულ სკამზე ჯდება. ამ ადამიანების უმრავლესობა იცნობს ერთმანეთს, თუმცაღა ისინი იშვიათად ურთიერთობენ, რადგან განმარტოებით ტკბობას ამჯობინებენ. თევზაობის მომენტი იმაზე უფრო ნაკლებად მნიშვნელოვანია, ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანს, რადგან ეს მხოლოდ აქ ყოფნის მიზეზია. მეთევზეთა პატარა სილუეტები თითქოს გაყინულია და ეს-ესაა სიწყნარესა და სიმშვიდეში გაუჩინარდება და თეთრი ლანდშაფტის ნაწილად იქცევა.

Ice fishing on Zemborzycki reservoir in Lublin, Poland. Zalew Zemborzycki – Zemborzycki dam reservoir is a large man-made lake build in 1974 used for windsurfing, fishing and other water sports during the summer. In winter, it becomes completely deserted, with very few people visiting. The exception being the ice anglers. Most of them are coming here every weekend for many years, sit on the stool in the open on a frozen waters. Most of them know each other but they rarely interact, they enjoy and cherish the opportunity of isolation. The act of fishing is less important than it seems, it is an excuse to be here. Their tiny silhouettes appear like frozen and waiting to dissolve in the silence and stillness, until they become a part of the white landscape.

282

283

ვლად სოხინი გრანდ ოტელი: აფრიკის ყველაზე დიდი სკვოტი

Vlad Sokhin Grande Hotel: The Africa’s Biggest Squat

როდესაც 1950-იან წლებში სასტუმროს კარი გაიღო, გრანდ ოტელს „აფრიკის სიამაყეს“ უწოდებდნენ. მოზამბიკის პორტ ბეირაში მდებარე ეს შენობა კონტინენტის ყველაზე დიდი და თანამედროვე სასტუმრო იყო - არტ-დეკოს ხელოვნების ნიმუში, პარკეტის, მარმარილოსა თუ შუშის ელემენტებით მოპირკეთებული და ინდოეთის ოკეანეზე ფართო ხედებით გარშემორტყმული. თუმცაღა, სულ რაღაც ერთ ათწლეულში, არამომგებიანობის გამო დაიხურა. მოგვიანებით, 1970იანი წლების ბოლოს, მოზამბიკში სამოქალაქო ომი დაიწყო და მომდევნო ათწლეულნახევრის განმავლობაში, შენობა ლტოლვილების თავშესაფრად იქცა. როდესაც ომი დამთავრდა, ადამიანებმა გააგრძელეს აქ ცხოვრება, რადგან წასასვლელი არსად ჰქონდათ; მათ კი ათასობით სხვა უსახლკარო, უმუშევარი მოზამბიკელი დაემატა. გრანდ ოტელი ახლა მსოფლიოს ყველაზე დიდი სკვოტია, რომლის გაბზარულ კედლებშიც დაახლოებით ექვსი ათასი სკვოტერი ცხოვრობს. ერთ დროს ელეგანტურ ვესტიბიულში ახლა თვითნაკეთი ნახშირის ღუმელებია, უმოქმედო აუზში დუმფარის ფოთლები იზრდება, უხვი ბაღები კი სიმინდისა და იუკის ნერგებით ჩაანაცვლეს. აქ ლიფტებიც კი გაძარცულია, რომლის ცარიელ შახტებსაც ახლა დიდ ნაგავსაყრელად იყენებენ და რომლებიც მაცხოვრებელთათვის სერიოზულ საფრთხეს წარმოადგენს. ბოლო წლებში, რამდენიმე ადამიანი, მათ შორის ბავშვიც, შახტაში ჩავარდა და გარდაიცვალა. „ზოგი ფიქრობს, რომ წასვლა არ გვინდა,“ - ამბობს არლინდო ვაფერო, რომელიც სკვოტადქცეულ სასტუმროში ოცდაათ წელზე მეტია ცხოვრობს. „გვინდა წასვლა, მაგრამ სად წავიდეთ? გვინდა მუშაობაც, მაგრამ ამისთვის ტრანსპორტი და ფული გვჭირდება. ამ ყველაფრის ფასი ყოველდღიურად იმატებს, ჩვენ კი სულ უფრო ვიჭედებით იქ, სადაც ვართ. აქ არ არსებობს თავისუფალი ნება“. გრანდ ოტელი მოზამბიკის მთავრობის საკუთრებაშია, თუმცა მისი მცხოვრებლების დასახმარებლად მას არაფერი გაუკეთებია. პირიქით, სასტუმროს მკვიდრნი საკუთარი თავის ამარა არიან მიტოვებული და ყოველდღიური ცხოვრების რიტუალებში ეძებენ ხსნას, რითაც თავიანთი სკვოტერობისთვის საზრისის მინიჭებას ცდილობენ.

When it opened its doors in the 1950’s, the Grande Hotel was billed as the “Pride of Africa”. Set in the lush Mozambican port of Beira, it was the largest, most modern hotel on the continent, an Art Deco masterpiece ﬁlled with parquet, marble, and glass, surrounded by sweeping views of the Indian Ocean. Yet within a decade, it had shut its doors, unable to turn a proﬁt. Then, in the late 70’s, civil war broke out in Mozambique, and the hotel became a refugee camp for another decade and a half. But when the war ended, many people stayed on, unable to return home, and thousands of other landless, unemployed Mozambicans arrived. The Grande Hotel is now the biggest squat in the world, with about six thousand squatters living inside its crumbling walls. Makeshift charcoal cook stoves dot the once-elegant lobby, lily pads grow in the stagnant swimming pool, and lavish gardens have been replaced by thirsty plots of corn and yucca. Even the elevators have been plundered, the empty shafts are now giant trash bins, as well as a serious danger for residents; in recent years, a handful of people, including several children, have fallen to their death in the shafts. “Some people think we don’t want to leave,” says Arlindo Wafero, who has been living in the hotel-turned-squat for over thirty years. “We want to leave, but where can we go? We want to work, too, but there are no jobs in Mozambique. We want to go back to where we once lived, but to do that you need transportation, and money. Every day the prices of those things get higher, and we’re more stuck where we are. Here, there’s no such thing as free will.” In fact, the Mozambican state owns the Grande Hotel, but has done nothing to aid its residents. Instead, they’re left to scrape by as they can, often clinging to the rituals of everyday life to give shape and order to the chaos of being a squatter. 284

გოგონა „გრანდ ოტელის“ წინ, რომელიც გასული საუკუნის 60-იან წლებში აფრიკის ყველაზე დიდი სასტუმრო იყო. A girl stands in front of the Grande Hotel that was the biggest hotel of Africa in the 60s of the last century.

ბიჭი „გრანდ ოტელის“ დერეფანში. უკანასკნელი რამდენიმე წლის განმავლობაში, სკვოტს არ მიეწოდება ელექტროენერგია და მის მაცხოვრებლებს სიბნელეში უწევთ ცხოვრება. A boy in a corridor of the Grande Hotel. For the last few years there is no electricity in the squat and its residents live in the dark. 285

მოსწავლეს თმა დავარცხნეს და სკოლაში მიდის. „გრანდ ოტელი“, ბეირა. A student has her hair done, going to school. Grande Hotel, Beira.

38 წლის ვერონიკა შიპასიანი და მისი 9 წლის ვაჟიშვილი თავიანთ საძინებელში. ის ამბობს, რომ ღამის მძარცველების გამო, სკვოტში ძილი ძალიან საშიშია. ისინი შეიძლება შემოიჭრან და მთელი ფული წაიღონ. Veronica Shipassiani (38) with her 9-year-old son in her bedroom. She says that it’s very scary to sleep in the squat because of the night robbers, who can break in and take all the money.

„გრანდ ოტელის“ მაცხოვრებლები შენობის კორპუსებს შორის გასასვლელთან იკრიბებიან. Grande Hotel residents gather at the passage between blocks of the building. 287

კაცი, რომელსაც „გრანდ ოტელის“ შენობის კორპუსებს შორის გასასვლელთან ძინავს. A man sleeps on the ﬂoor of the passage between building blocks in the Grande Hotel.

„გრანდ ოტელი“ მე-20 საუკუნის 60-იანი წლების ღია ბარათზე. Grande Hotel on the postcard from 60s of 20th century.

288

ბიჭი „გრანდ ოტელის“ დერეფანში სკამზე ზის. ხდება ისეც, რომ ბავშვები შენობიდან ვარდებიან, სერიოზულად სახიჩრდებიან და ზოგჯერ იღუპებიან კიდეც. A boy sits on the chair in the corridor of the Grande Hotel. It is not uncommon, when kids fall from the building to the ground that causes serious injuries and even death.

ვლად სოხინი კარგოს კულტი კარგოს კულტი მელანეზიის რელიგიური პრაქტიკაა, რომლის მიზანიც, მაგიური, რელიგიური რიტუალებისა თუ პრაქტიკების საშუალებით, დასავლური სამყაროდან „კარგოს“ (მატერიალური ბარაქის) მოპოვებაა. კარგოს კულტის მიმდევრებს სწამთ, რომ მათმა წინაპრებმა კარგო მათ დაუტოვეს, თუმცა მოხერხებული დასავლელი ხალხები არასამართლიანად დაეუფლნენ მას. მე-20 საუკუნის დასაწყისში, ჯონ ფრუს კარგოს კულტის მიმდევრები ტანას კუნძულიდან (ვანატაუ) დიდი ზომის ხის აეროხომალდებს, ასაფრენდასაფრენ ბილიკებს და ბამბუკის სადისპეტჩერო კოშკებს აშენებდნენ; „თეთრკანიანი ადამიანების რიტუალების“ გამეორებით, ისინი ცდილობდნენ, ნამდვილი თვითმფრინავები მოეზიდათ, რომლებიც კუნძულზე ტვირთს შემოიტანდნენ. დღესდღეობით ეს ტრადიცია აღარ არსებობს, თუმცა კუნძულ ტანას ხანდაზმულ მცხოვრებლებს ჯერ კიდევ ახსოვთ ის ბედნიერი დრო, როდესაც ისინი იმ ამერიკელი ჯარისკაცების ქცევას იმეორებდნენ, რომელთაც მეორე მსოფლიო ომის დროს შეხვდნენ. მათ სწამთ მითიური ადამიანის - ჯონ ფრუმის, რომელიც კუნძულ ტანაზე 1937 წელს გამოჩნდა. მან კუნძულის მაცხოვრებლებს უთხრა, რომ „წეს-ჩვეულებებით“ ეცხოვრათ. სანაცვლოდ კი ადგილობრივები „კარგოს“ მიიღებდნენ. ყოველდღე, სოფელ ლამაკარაში კულტის მიმდევრები ამერიკის დროშას აღმართავენ, რომელიც ძალაუფლებასა და მატერიალურ ბარაქას განასახიერებს და ჯერ კიდევ დასავლელებს ეკუთვნის (ლეგენდის მიხედვით, ჯონი ამერიკიდან იყო, ხოლო „ფრუმი“ შეიძლება ინგლისური „ფრომ”-ის დამახინჯებული ვერსია იყოს). ადგილობრივი მითების მიხედვით, ჯონი „კარგოთი“ უნდა დაბრუნდეს 15 თებერვალს. ყოველი წლის ამ დღეს, ლამაკარას მაცხოვრებლები აშშ-ის სამხედრო ფორმას იცვამენ, რომლებიც ათწლეულების წინ მათ ამერიკელმა სამხედროებმა გადასცეს. ბევრი მათგანი მკერდსა თუ ზურგზე აკრონიმ “U.S.A.”-ს ისახავს და ბამბუკის „შაშხანებით“ ხელში, აშშ-ის საზღვაო ქვეითების მსგავსად მიაბიჯებს. ტანას კარგოს სხვა კულტის, პრინც ფილიპეს მოძრაობის მიმდევრები სოფელ იაოჰნანენიდან ჯონ ფრუმის დღის აღსანიშნავად ლამაკარაში არ დადიან. მათ სწამთ, რომ არსებობს სხვა „ჭეშმარიტი მესია“ - ედინბურგის ჰერცოგი ფილიპე, რომელსაც აღმერთებენ. ლეგენდის მიხედვით, პრინცმა ერთხელ დატოვა კუნძული და შორეულ ქვეყანაში გაემგზავრა, სადაც ცოლად წარჩინებული ქალი შეირთო. მალე იგი დაბრუნდება ტანაზე და თავის „მშობლიურ მიწაზე“ ბრიტანეთის გვირგვინის მთელ ძალაუფლებას და ბარაქას შემოიტანს. თუმცა კუნძულის ზოგიერთი განათლებული მაცხოვრებელი ირწმუნება, რომ ტანაზე უკვე შემოედინება ბევრი კარგო. ყოველდღე ადგილობრივ აეროპორტში რამდენიმე თვითმფრინავი ჯდება, რომლებსაც შეძლებული ტურისტები ჩამოყავთ. ტანას მაცხოვრებლებმა ტურისტებისგან სარგებლის მიღება ისწავლეს, რაც იმას ნიშნავს, რომ „კარგო“ ამართლებს!

ჯონ ფრუმის კულტის მიმდევრები ამერიკის დროშის აღმართვის ყოველდღიური ცერემონიის დროს. მათთვის ამერიკის დროშა „კარგოს“ (კოკა-კოლას, თევზის და ხორცის კონსერვების თუ დასავლური ცივილიზაციის სხვა ბარაქის) სიმბოლოა. Followers of John Frum Cargo cult during the everyday ceremony of American flag raising. For them an American flag is a symbol of “cargo” (coca-cola, canned fish and meat and other benefits of Western civilization). Lamakara village, Tanna Island, Vanuatu. 290

Vlad Sokhin Cargo Cult The cargo cult is a religious practice in Melanesia and it focuses on obtaining the “cargo” (material wealth) from the Western World through magic, religious rituals and practices. Cargo cult followers believe that their ancestors destined the cargo to them, but crafty Western people unfairly took possession of it. In the first part of 20th century, the followers of John Frum cargo cult of Tanna Island (Vanuatu) build big wooden aircrafts, landing strips and bamboo control towers, duplicating all “white men rituals”, in hope they would attract real airplanes with cargo to the island. Nowadays this tradition does not exist anymore, but the elders of Tanna still remember the good old times, when they were imitating the behavior of American soldiers that they had observed during the World War II. They believe in a mythological man called John Frum, who appeared in Tanna in 1937. He told the islanders to go back to their old traditions and start to live in “custom”. In exchange for this all locals would receive “cargo”. Every day in Lamakara village, followers of the cult raise an American flag, which symbolizes power and material wealth, still owned by Westerners (by the legend, John was from America and “Frum” might be a distortion of the word “from”). In anticipation of John, who according to the local myths should come back with “cargo” on 15th of February, on this day, every year, the people of Lamakara wear U.S. military uniforms that were given to them by U.S. soldiers decades before. Many of them paint the acronym “U.S.A.” on their chests and backs and march with bamboo “rifles” in the U.S. Navy style. Adherent of another Tanna’s cargo cult – Prince Philip Movement – from Yaohnanen village, don’t go to Lamakara for celebrations of John Frum’s day. They believe that there is another “true messiah” – Prince Philip, Duke of Edinburgh, who is worshipped as a divine person. Legend says that Prince once left the island and traveled to a faraway country, where he married a powerful woman. Soon he will return to Tanna, bringing to his “motherland” all power and wealth of the British crown. However, according to the words of some educated islanders, plenty of cargo is already arriving to Tanna. Every day the local airport receives several flights that bring tourists with money. Tanna people have learned how to make profit from tourists which means that the “cargo” is working!

სოფელ ლამაკარას მცხოვრებლები მკერდზე და ზურგზე „USA“-ს იხატავენ. მათთვის აშშ საოცნებო ქვეყანაა, საიდანაც ისინი ჯონ ფრუმის დაპირებული „კარგოს“ მიღებას ელოდებიან. Lamakara villagers paint USA on theirs chests and backs. For them the United States is a dream country, from where they except to receive “cargo”, that was promised by John Frum.

292

სოფელ იპეუკელში (გოგირდის ყურე), წითელი ჯვრის სიმბოლოს გვერდით, ბიჭი ქოქოსის წყალს სვამს. წითელი ჯვარი ჯონ ფრუმის მოძრაობისთვის ყველაზე საკრალური სიმბოლოა. იგი აშშ-ის სამხედრო-სამედიცინო სამსახურის წითელი ჯვრის სიმბოლოდან გადაიღეს, როდესაც მეორე მსოფლიო ომის დროს, ადგილობრივ მაცხოვრებლებში მედიკამენტებს უსასყიდლოდ არიგებდნენ. A boy drinks coconut water near the Red Cross symbol in Ipeukel (Sulfur Bay) village. Red Cross is the most sacral symbol of the John Frum’s movement. The sign was adopted from the Red Cross symbol of the American military medical corps, when medicaments were freely distributed to the natives during the World War II.

293

ჯონ ფრუმის დღის აღნიშვნის დროს, სოფელ ლამაკარაში, კუნძულ ტანაზე, კარგოს კულტის მიმდევრები ბამბუკის „თოფებით“ მიაბიჯებენ. Followers of Cargo Cult marching with bamboo “riﬂes” during the celebration of John Frum’s Day in Lamakara village. Tanna Island.

პრინც ფილიპეს მოძრაობის მიმდევრებს ტანას კუნძულის სოფელ იაოჰნანენში ხელში ედინბურგის ჰერცოგის, პრინც ფილიპეს პორტრეტები უჭირავთ. აქაურ მაცხოვრებლებს სწამთ, რომ პრინცი ფილიპე ღვთაებრივი პიროვნებაა და ჯონ ფრუმის ძმა. ძველი ლეგენდების მიხედვით, პრინცმა ერთხელ კუნძული დატოვა და შორეულ ქვეყანაში გაემგზავრა, სადაც წარჩინებული ქალი შეირთო და ტანაზე დაბრუნებას აპირებს. Followers of Prince Philip movement in Yaohnanen village of Tanna Island hold portraits of Prince Philip, Duke of Edinburgh. People from Yaohnanen believe that Prince Philip is a divine person and brother of John Frum. According to old legends, Prince once left the island and travelled to a faraway country, where he married a powerful woman and will return to Tanna.

კუნძულ ტანას მაცხოვრებლები სოფელ ლამაკარაში, ჯონ ფრუმის სახელობის დღესასწაულის დროს, თანამედროვე ამერიკულ მუსიკაზე ცეკვავენ. Tanna islanders dance to the American modern music during John Frum’s festival in Lamakara village.

სოფელ ლამაკარას უფროსი და ჯონ ფრუმის მოძრაობის ხელმძღვანელი, 80 წლის ისააკ ვანი საკუთარ სახლში. ყოველი წლის 15 თებერვალს, იგი აშშ-ის სამხედრო ფორმას იცვამს, რომელიც ათწლეულების წინ მას აშშ-ის სამხედროებმა გადასცეს. A chief of Lamakara village and a leader of John Frum’s movement Isaac Wan (80) in his house. On February 15 of each year, he wears a US military uniform, which was given to him by the U.S. soldiers decades ago. 295

სოფელ იმალეს ბავშვები ხის თვიმფრინავებით თამაშობენ. მათი ბაბუები დიდი ზომის ხის აეროხომალდებს, ასაფრენ-დასაფრენ ბილიკებს და ბამბუკის სადისპეტჩერო კოშკებს აშენებდნენ; „თეთრკანიანი ადამიანების რიტუალების“ გამეორებით, ისინი ცდილობდნენ ნამდვილი თვითმფრინავები მოეზიდათ, რომლებიც კუნძულზე ტვირთს შემოიტანდნენ. დღესდღეობით ეს ტრადიცია აღარ არსებობს, მაგრამ კუნძულ ტანას მხცოვანებს ჯერ კიდევ ახსოვთ ის ბედნიერი დრო, როდესაც ისინი იმ ამერიკელი ჯარისკაცების ქცევას იმეორებდნენ, რომელთაც მეორე მსოფლიო ომის დროს შეხვდნენ. Kids from Imale village play with wooden planes. Their grandfathers used to build big wooden aircrafts, landing strips and bamboo control towers, duplicating all “white men rituals”, trying to attract to the island real airplanes with cargo. Although nowadays this tradition does not exist anymore, elders of Tanna still remember good old times, when they were imitating the behavior of American soldiers that they had observed during World War II.

297

ვერნერ მანსჰოლტი სენეგალი

Werner Mansholt Senegal

ეს ფოტოსერია შეიქმნა სენეგალში, დასავლეთ აფრიკაში, 2010 წლის ნოემბერ/დეკემბერში. აფრიკაში, ადამიანების გვერდით ყოფნისას ფოტოების უჩუმრად გადაღება ძალიან რთულია, რადგან თეთრკანიანები შავკანიან ადამიანთა გარემოცვაში გამოირჩევიან. ჩემი მუშაობის პრინციპია ამბის გადმოცემა კონცენტრირებული კომპოზიციით, პოზირების გარეშე და განსაკუთრებული განათებით, ადამიანთა ღირსების შეულახავად.

The series of photographs was produced in Senegal, West Africa in November/December 2010. In Africa, it is very diﬃcult to take hidden photographs close to the people, because white men stand out among black people. Finding authentic pictures without any posing in a concentrated composition and a special light is my idea of storytelling not diminishing people’s dignity.

298

300

302

303