Kolga Tbilisi Photo 2014 Catalogue by KOLGA TBILISI PHOTO

photocatalogue 2014

დამფუძნებელი Founder თანაორგანიზატორი Co-organizer

ფოტოკვირეულის კურატორი photo Week Curator საორგანიზაციო ჯგუფი Organizing Committee

ჟიური JUDGES

თარგმანი, კორექტურა TRANSLATION, COPY-EDITING

ISBN 978-9941-0-6522-4

ბესო ხაინდრავა Beso Khaindrava თეონა გოგიჩაიშვილი Teona Gogichaishvili

თინა შელჰორნი Tina Schelhorn გაგა ლომიძე Gaga Lomidze ნინო დგვეფაძე Nino Dgvepadze გაგა გოგიჩაიშვილი Gaga Gogichaishvili მარი გარჩაგუდაშვილი Mari Garchagudashvili თამუნა ჯავახია Tamuna Javakhia თამარ ბოკუჩავა Tamar Bokuchava მარიამ ყუბუსიძე Mariam Kubusidze მაკა ყუბუსიძე maka kubusidze სოსო ნუცუბიძე Soso Nutsubidze გოგა ჩანადირი Goga Chanadiri ლიკა მამაცაშვილი Lika Mamatsashvili დინა ოგანოვა dina oganova დათო ცხადაძე Dato Tskhadadze ვოლფგანგ ცურბორნი Wolfgang Zurborn თინა შელჰორნი Tina Schelhorn ბილ კოვენჰოვენი william kouwenhoven

გიგა ნანობაშვილი, გაგა ლომიძე GIGA NANOBASHVILI, GAGA LOMIDZE

6 – 20 22 – 83 86 – 97 102 – 319

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი

Alexander Roinashvili hononary prize გამოფენები

exhibitions ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები

award winners

ფოტოკონკურსის ნომინანტები

shortlisted participants

2008 წელს, როდესაც ჩემი ქვეყნის ტერიტორიების ოკუპაცია მოხდა, ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ თანამედროვე მსოფლიოში დამოუკიდებელი სახელმწიფოების საზღვრების სამხედრო ჩარევის გზით შეცვლა შესაძლებელი იქნებოდა და ამას პრეცედენტული ხასიათი მიეცემოდა. სამწუხაროა, როდესაც ჩვენი ქვეყნისთვის ამ უმძიმესი ტრაგედიიდან ექვსი წლის შემდეგ, ჩვენი უახლოესი მეგობარი ქვეყანა უკრაინა მსგავსი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდა, იმავე სახელმწიფოს წყალობით. ალბათ ყველაფერი ის, რასაც ვაკეთებთ, აზრს დაკარგავს, თუკი არსებულ ვითარებას შევეგუებით და დავუშვებთ, რომ ძლიერ სახელმწიფოებს თავისზე სუსტების სამხედრო ძალით დამორჩილების შესაძლებლობა მიეცემათ. იმედი გვაქვს, 2015 წლის ქოლგა თბილისი ფოტოს კატალოგის შესავალ წერილში ამ თემის კვლავ წამოჭრა არ მოგვიხდება, იმ უბრალო მიზეზის გამო, რომ ასეთი თამაშის წესებს მსოფლიოს ყველა სახელმწიფო დაგმობს და არა იმიტომ, რომ ამის შესაძლებლობა, უბრალოდ, ფიზიკურად აღარ გვექნება... ...გვსურს გაგაცნოთ ერთი ქართველი ავტორი. ბატონი ჯემალ კასრაძე იმ მცირერიცხოვან ადამიანთა შორისაა, ვინც საბჭოთა საქართველოსა და დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ, ძალიან რთულ წლებში, თავისი შემოქმედებითი ნიჭისა და პირადი თავგანწირვის ხარჯზე, მომდევნო თაობებს ამ პერიოდის ძალიან ძვირფასი დოკუმენტური ფოტოკადრები დაუტოვა. მისი შემოქმედება განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსია. მრავალფეროვანი და შთამბეჭდავია გამოფენები თინა შელჰორნის კურატორობით – 32 ქალი ფოტოგრაფისა და ნათან დვირისა და კლაუდიო კამბონის მონაწილეობით. სასიამოვნოდ აღვნიშნავთ დინა ოგანოვას მიერ მომზადებულ გამოფენებს – საკუთარი ფოტოსერიითა და ადამ პანჩუკისა და ფაუსტო პოდავინის მონაწილეობით, ასევე მრავალი ავტორის მიერ გადაღებულ სპეციალურ რეპორტაჟს “ევრომაიდნიდან”, კრისტინა შესტაკის კურატორობით. National Geographic საქართველოს მიერ წარმოდგენილი 2013 წლის შემაჯამებელი გამოფენა კიდევ ერთხელ მიგვითითებს ამერიკის გეოგრაფიული საზოგადოების მიერ გაწეულ უდიდეს ღვაწლზე სამყაროს შემეცნების საქმეში. ირმა შარიქაძის პროექტი “წერილები” ხაზს უსვამს მისი ავტორის შემოქმედების განსხვავებულ სტილსა და ინდივიდუალურ ხელწერას. პოლონურ ფოტოგრაფიასთან ჩვენი კვირეულის მრავალწლიანი თანამშრომლობის გამოხატულებაა ჩვენი კონკურსის ყოფილი

მონაწილის, თომაშ კულბოვსკის და მისი მეგობრების დამოუკიდებელი ფოტოპროექტი აღმოსავლეთ ევროპის ქუჩის ფოტოგრაფიის შესახებ, რომელიც ევროპელი ფოტოგრაფების ნამუშევრებს აერთიანებს. დირკ გებჰარდტის ეგზოტიკური და შთამბეჭდავი ფოტოები ბრაზილიაში სერტაუს რეგიონის და მისი მოსახლეობის ყოველდღიური პრობლემების შესახებ მოგვითხრობს, რომელიც ერთგვარი ისტორიული ექსკურსიცაა და დღევანდელობის ქრონიკაც, სადაც უკეთესი მომავლის მოლოდინში დრო თითქოს გაჩერებულია. ...2012 წელს, როდესაც ჯულიო დი სტურკოს ძალიან ძლიერმა სერიამ “შიმშილი სომალიში” ქოლგა თბილისი ფოტოს პროექტებს შორის გამარჯვება ვერ მოიპოვა, ძალიან დაგვწყდა გული. მიგვაჩნდა რომ მისი ეს შავ-თეთრი პროექტი ერთ-ერთი გამორჩეული იყო შერჩეულ ნამუშევრებს შორის. ორი წლის თავზე, 2014 წლის კონკურსის შედეგების მიხედვით, ჯულიომ, ჯონ ტროტერთან გაიყო გამარჯვება დოკუმენტური ფოტოპროექტის ნომინაციაში, ფოტოსერიისთვის “მდინარის სიკვდილი” რითაც თავისი, როგორც მაღალი რანგის ფოტოგრაფის სტატუსი კიდევ ერთხელ დაადასტურა. გვინდა მივულოცოთ მას ეს წარმატება, ისევე როგორც ყველა გამარჯვებულს. 2014 წლის ქოლგა თბილისი ფოტო მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის ფოტოგრაფების მიერ მრავალფეროვანი ისტორიების ძლიერი ფოტოპროექტებით გადმოცემის თვალსაზრისით გამოირჩევა. დარწმუნებული ვართ, რომ კატალოგის საფუძვლიანად გაცნობა მკითხველს დიდ სიამოვნებას მიანიჭებს. უკვე მეცამეტე წელია, ვცდილობთ, ადამიანებს სხვა ადამიანების მიერ დანახული შინაგანი თუ გარეგანი სამყაროს მრავალფეროვნება ვაჩვენოთ და მათთან ერთად გავიაზროთ და განვიცადოთ ჩვენი როლი ამ სამყაროს შემეცნების საქმეში. დიდია იმედი იმისა, რომ საქმე, რომელსაც ვემსახურებით, უმნიშვნელოდ, თუმცა მაინც ტოვებს დადებით კვალს ადამიანების შინაგან სამყაროში. ამ საქმის ასე უწყვეტად კეთებაში კი უდიდესია ჩვენი პარტნიორი ორგანიზაციების – “აჭარა ნეთის”, “თიბისი ბანკის”, თბილისის მერიის, კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტროს, “ჯეოსელის”, “არდის”, “რუსთავი 2”-ის,”ფოტოსამყაროს”, “პროპაგანდას”,”არტარეას”, “მეიდან ჯგუფის”, “ეროვნული მუზეუმის”, “ტაბულას”, “National Geographic საქართველოს”, “არტავენიუს”, “ბრიტანეთის საბჭოს”, ისრაელის საელჩოს, “ჯორჯიან ივენთსის” და სხვა პარტნიორი კომპანიების მიერ შეტანილი წვლილი და გაწეული თანადგომა.

ბესო ხაინდრავა ქოლგა თბილისი ფოტოს დამფუძნებელი 4

In 2008, when some parts of my country were occupied, no one could imagine that in our day, it was possible to change boundaries of independent countries through military intervention and that it would establish a precedent. It is sad that six years after the greatest tragedy in our country’s history, our closest friend – Ukraine is facing the exact problem and because of the same state. There is probably no point in doing everything we do if we are going to get used to the present posture of affairs and let powerful countries militarily subjugate weaker ones. We hope that the introduction to the 2015 Kolga Tbilisi Photo catalogue will not include this topic simply because every country in the world is going to condemn this unfair game and not because we physically will not be able to do so… …We would like to introduce you to a Georgian author. Mr Jemal Kasradze is one of the few people, who – both in Soviet Georgia and during very hard years after regaining independence – has created very precious documentary photographs of the period for future generations thanks to his creative talent and personal selflessness. His work deserves special recognition. Diverse and impressive are exhibitions curated by Tina Schelhorn featuring 32 women photographers, artists Natan Dvir and Claudio Cambon. It is our pleasure to present exhibitions prepared by Dina Oganova featuring her own photographic series as well as works by Adam Pańczuk, Fausto Podavini and of course, a special photo essay on Euromaidan by various authors curated by Kristina Shestak. The exhibition presented by National Geographic Georgia summing up the year 2013 has once again convinced us of the prominent services of the American Geographic Society to the cause of exploration of the world. Letters project by Irma Sharikadze focuses on the exceptional style of the author’s work and her individual handwriting. The symbol of our long-term collaboration with Polish photographers

is an independent photography project by a former participant of our contest, Tomasz Kulbowski and his friends about street photography from Eastern Europe featuring images by European photographers. Dirk Gebhardt’s exotic and impressive photographs tell us a story of everyday problems of the Brazilian sertão and its citizens. It is a historical excursion and a narrative of current events, at the same time, where it seems that time has stopped in anticipation of a better tomorrow. …In 2012, when a powerful project Famine in Somalia by Giulio Di Sturco did not win at the Kolga Tbilisi Photo, it caused us sorrow. In our opinion, his black-and-white project was one of the most exceptional works among the final selection of projects. Two years later, in 2014, according to the results of the contest, Giulio shared a victory with John Trotter in Documentary Photography Project category for his series Death of a River. Giulio Di Sturco has once again proved himself to be a highly skilled photographer. We would like to congratulate him as well as the other winners on success. The 2014 Kolga Tbilisi Photo is exceptional for the number of powerful photography projects by many international photographers covering a wide range of topics. We are sure that familiarization with our catalogue will be a very enjoyable experience for our readers. For 13 years, we have been trying to show people the diversity of inner and outer worlds as seen by other people and together with them, comprehend and experience our place in this world and its exploration process. We really hope that the work we do – marginally but still – has a positive impact on inner worlds of people. Owing to great contribution and the support of Adjaranet, TBC Bank, Tbilisi City Hall, The Ministry of Culture and Monument Protection of Georgia, Geocell, ARDI, Rustavi 2, PhotoWorld, Propagranda, Artarea, Meidan Group, Georgian National Museum, Tabula, National Geographic Georgia, Art Avenue, British Council, Embassy of Israel, Georgian Events and other partners, we are able to continuously do our job. Beso Khaindrava, Founder of Kolga Tbilisi Photo

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი ქართული ფოტოხელოვნების განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისათვის მიენიჭა

ჯემალ კასრაძეს Alexander Roinashvili hononary prize awarded to

JEMAL KASRADZE

for the outstanding merits in the development of Georgian photography 1.05.2014

“...რაც თავი მახსოვს” – წერს ჯემალ კასრაძე – “ჩვენს სახლში ყოველთვის იყო ფოტოაპარატი, რომელიც მამაჩემმა მეორე მსოფლიო ომამდე შეიძინა, თუმცა არც მოხმარება იცოდა და არც ინტერესი გამოუჩენია ოდესმე. მე და ჩემი ძმა რომ წამოვჩიტდით, გადავწყვიტეთ ამ აპარატისათვის ფუნქცია დაგვებრუნებინა. გერმანული დამღა ელ – “გომზა”. ზუსტად ისეთი, პროფესიონალი ფოტოგრაფები რომ ხმარობენ. დააყენებდი სამ ფეხზე, გადაიფარებდი შავ ტილოს, დააყენებდი ფოკუსს (გამოსახულება თავდაყირა ჩანდა), ჩადებდი რკინის კასეტას კონტაქტური ბეჭდვის ფირით და “ჩიტს გამოაფრენდი”. შემდეგ იწყებოდა ალქიმიური პროცესები, ვამზადებდი “პრაიავიტელს” და “ზაკრეპიტელს” (ხსნარების სახელწოდებებს ყოველთვის რუსულად ვამბობდით), ვამჟღავნებდით ფირს, შემდეგ კი იწყებოდა წითელ შუქზე სურათების ბეჭდვის საოცარი პროცესი. მაშინ არც ფოტოგრაფიის მამამთავარი, ფრანგი ლუი დაგერი ვიცოდი და არც ნეგატივების გამომგონებელი, ინგლისელი ჰენრი ფოქს ტალბოტი. ისე, სიმართლე თუ გინდათ, არც ალექსანდრე როინაშვილი გაგვეგონა. მოგვიანებით, ფოტოაპარატი “სმენა” რომ შევიძინე, ქვეყანა ჩემი მეგონა. მერე იყო “ფედი” და საბჭოთა აპარატებიდან ყველაზე პრესტიჟული “ზენიტი”. სწორედ ამ აპარატით დავიწყე პროფესიული საქმიანობა. დღეს, როდესაც ციფრულმა კამერამ ძალიან გაამარტივა გადაღება, დროდადრო მენატრება წითელ შუქზე ჩატარებული ეს საოცარი რიტუალი, როცა მე თვითონ ვიყავი ამ სასწაულის უშუალო შემოქმედი...” ჯემალ კასრაძე დოკუმენტური ფოტოს და სპორტული ჟურნალისტიკის ოსტატია. მრავალი პუბლიკაციის ავტორია. დაიბადა 1945 წლის 27 ლიკა მამაცაშვილი თბილისის ისტორიის მუზეუმის კურატორი

იანვარს ცხინვალში. დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი ჟურნალისტიკის განხრით. პირველი ნაბიჯები, როგორც ფოტოგრაფმა, 1971 წელს, გაზეთ “ლიტერატურულ საქართველოში” გადადგა, მოგვიანებით კი სპორტულ გაზეთებში “ლელო” და “მართვე”. თითქმის 40 წლის მანძილზე თანამშრომლობდა რედაქციებთან “დილის გაზეთი”, “კაბადონი”, “დრონი”, “საქართველოს რესპუბლიკა”. 1985 წელს, ჯემალ კასრაძემ “ლელო”-ში კორესპონდენტად დაიწყო მუშაობა და წერილებს თავის ფოტოებთან ერთად აქვეყნებდა. მუშაობდა საქართველოს პარლამენტში ფოტოკორესპონდენტად და ზურაბ ჟვანიასა და ნინო ბურჯანაძის პირად ფოტოგრაფად. ავტორია სამი წიგნის: “ჩიტებით სავსე ყუთი”, “ვაჟა კაჭარავა” და “ჩემი დროის ადამიანები”. ყოვლადწმინდა სამების საკათედრო ტაძრის მშენებლობის გადაღებისათვის, სრულიად საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქმა, ილია მეორემ საპატრიარქოს სიგელით დააჯილდოვა. ჯემალ კასრაძე რჩეული ფოტოგრაფია. დოკუმენტური და სპორტული ფოტოგრაფია მისთვის სინამდვილის სარკეა, გაცოცხლებული, შენახული დრო, ის მოვლენებია, რომლებსაც ყოველთვის მთავარ მომენტში უნდა მიუსწრო, დაინახო, დააფიქსირო და სათანადოდ წარმოაჩინო. როგორც თავად ამბობს: “მთავარია მიუსწრო ხანძარს ჩაუქრობელს, ჩხუბს გაუშველებელს, გაზაფხულს აყვავებულს”. 2014 წელს, ალექსანდრე როინაშვილის პრიზი ქართულ ფოტოგრაფიაში დოკუმენტური და სპორტული ფოტოს განვითარებისათვის გადაეცემა ჩვენი დროის ფოტოგრაფიის რჩეულ წარმომადგენელს, ჯემალ კასრაძეს.

“…For as long as I can remember” – writes Jemal Kasradze – “at home, we’ve always had the camera that my father had bought before World War II. Yet, he neither knew how to use it nor was he ever interested in using it. When my brother and I grew old enough, we decided to make use of the camera. It was German, with GOMZ seal. Exactly like those ones professional photographers were using. We would attach it to a tripod, put black cloth over our heads, fix focus (the image was upside down), plug metallic holder with contact printing frame and it was time to “say cheese!” After that, it was time for alchemical processes: we would prepare developer and fixing salt (we used to call those chemicals in Russians. After developing films, we would shift to the amazing process of printing images under red light. At the time, I didn’t know who Louis Daguerre, one of the fathers of photography, was. Neither did I know anything about Henry Fox Talbot, an Englishman who invented the negative-positive process. And to be completely honest, we had never heard about Alexander Roinashvili either. Later, when I bought a Smena camera, I thought that the world was mine. After that camera, I owned FED and the most prestigious Soviet camera – Zenit. With the latter one, I started my professional career. Today, when digital photography has made the photo-shoot process noticeably simpler, I sometimes miss that amazing ritual under the red light, when I was the immediate creator of that miracle…” Jemal Kasradze is a master of documentary photography and sports

journalism. He is the author of numerous publications. He was born on January 27, 1945 in Tskhinvali and graduated from the Faculty of Philology of the Tbilisi State University where he studied journalism. He took his first steps as a photographer in 1971, working for Literaturuli Sakartvelo Newspaper. Later, he worked for sports newspapers Lelo and Martve. For almost 40 years, he has collaborated with several publications: Dilis Gazeti, Kabadoni, Droni and Sakartvelos Respublika. In 1985, Jemal Kasradze began working as a correspondent for Lelo Newspaper, in which he used to publish his texts along with his own images. He also worked for Georgian Parliament and as a personal photographer of Zurab Zhvania and Nino Burjanadze. He is the author of three books: A Box Full of Birds; Vazha Kacharava, and People of My Time. For shooting the construction of the Holy Trinity Cathedral of Tbilisi, he received a letter of recognition from the Catholicos-Patriarch of All Georgia Ilia II. Jemal Kasradze is a chosen photographer. Documentary and sports photography are mirrors of truth for him. Lively, saved times; moments that require you to be always on time for the right moment to see them, capture them and present them in a right way. Or as the photographer, himself, said: “The main thing is to be right on time to see an unextinguished fire, unsettled fight, and blossoming spring”. The 2014 Alexander Roinashvili Prize for his contribution to Georgian documentary and sports photography goes to the chosen representative of modern photography – Jemal Kasradze.

Lika Mamatsashvili Tbilisi History Museum Curator

ჯემალ კასრაძე Jemal Kasradze

თბილისის დინამო. 1981წ Dinamo Tbilisi. 1981

თბილისობა. მერაბ ბერძენიშვილი, ჭაბუა ამირეჯიბი, ნინო რამიშვილი, მელორ სტურუა. 1983 წ. Tbilisoba. Merab Berdzenishvili, Chabua Amirejibi, Nino Ramishvili, Melor Sturua. 1983. 10

ირაკლი აბაშიძე და ნოდარ დუმბაძე Irakli Abashidze and Nodar Dumbadze

უსათაურო Untitled

ლენინის მოედანი. 1989 წ. Lenin Square. 1989

ლენინის ძეგლის ჩამოგდება თბილისში. 1990 წ.

The Fall of the Monument to Lenin in Tbilisi. 1990

ზვიად გამსახურდია, პრეზიდენტის არჩევნები. 1991 წ Zviad Gamsakhurdia. Georgian Presidential Elections. 1991

საპროტესტო აქცია კინოს სახლთან. 1991 წ. 2 სექტემბერი.

A Protest next to the Cinema House. 1991. September 2.

მიტინგის ჩატარების მცდელობა ცხინვალში. 1989 წ. 23 ნოემბერი. An Attempt to Hold Protest in Tskhinvali. 1989. November 23. 15

26 მაისი. 1989. წ. May 26. 1989.

ოპოზიციის მიტინგი რესპუბლიკის მოედანზე. 1991 წ. Opposition Rally in the Republic Square. 1991

ორი პარალელური აქცია. 1991 წ. Two Parallel Demonstrations. 1991

სამოქალაქო ომის დასაწყისი. 1991 წ. The Beginning of the Civil War. 1991

თბილისის ომის შემდეგ. 1992 წ After the Tbilisi War. 1992

ხანძარი უზენაესი საბჭოს შენობაში. 1992 წ. The Supreme Soviet Building in Flames. 1992

ტროლეიბუსები სპორტის სასახლესთან. 1994 წ. Trolleybuses next to the Sports Palace. 1994

უსათაურო Untitled

სამების საკათედრო ტაძრის საძირკვლის კურთხევა. 1997 წ. Blessing of the Foundation of the Sameba Cathedral. 1997

გამოფენები

EXHIBITIONS

22 28 34 40 46 52 58 62 68 72 78

მხოლოდ ქალბატონები

ladies only ადამ პანჩუკი

Adam Pańczuk

ფაუსტო პოდავინი

FAUSTO PODAVINI დინა ოგანოვა

dina oganova კლაუდიო კამბონი

Claudio Cambon ნათან დვირი

Natan dvir

Eastreet ევრომაიდანი: ნამდვილი ამბავი

Euromaidan: the True Story ირმა შარიქაძე

irma sharikadze national geographic georgia დირკ გებჰარდტი

Dirk gebhardt

მხოლოდ ქალბატონები – თანამედროვე ქალი ფოტოგრაფები ელინ სმითსონი, ლოს ანჯელესი – კომპოზიცია მწვანე + შავ ფერებში ანაის ლოპესი, ამსტერდამი, ნიდერლანდები – მხოლოდ ბურუნდიში ბეატრის რაინჰარდტი, ნიუ იორკი, აშშ – თავი 4: კუმბა მელა ბეთსი შნაიდერი, ფენიქსი, აშშ – ტკბილია ჭაობი დონა შვარცი, მინეაპოლისი, აშშ – ცარიელი ბუდეები ელაინ ლინგი, ტორონტო, კანადა – ბაობაბები ჰელენ კ. გარბერი, სანტა მონიკა, აშშ – სანტა მონიკას პირსი ჰელენ პეტერსენი, სტორდი, ნორვეგია – მუსიკალური საკიდი/ქვემოთ კოსმოსია ილზე ბინგი, ნიუ იორკი, აშშ – ავტოპორტრეტები და 1930-იანი წლების პარიზი იზაბელ პატეერი, ანტვერპენი, ბელგია – უკაცრიელი ჯესიკა ჰაინსი, სავანა, აშშ – ჩემი ძმის ომი ჯოანა ბლექი, ედინბურგი, გაერთიანებული სამეფო – იუბილე კარენ გლეისერი, ფლორიდა, აშშ – წყაროები და ჭაობები კატარინა ჰესე, პეკინი, ჩინეთი – ადამიანური მოლაპარაკებები ლორა ჰაინდი, ლონდონი, გაერთიანებული სამეფო – ქალი დროებით თავშესაფარში

ლინდა ტრიოლერი, ნიუ იორკი, აშშ – სასტუმრო “ჩელსი” მარიეტ პეთი ალენი, ნიუ იორკი, აშშ – გენდერული მიჯნა მერიონ ბელანჯერი, გილფორდი, აშშ – ბზარი/ნაპრალი მარტინე ფუგერონი, ნიუ იორკი, აშშ – თინეიჯერთა ტომი მერი ენ ლინჩი, ნიუ იორკი, აშშ – მერლინი სამუდამოდ მელისა მური, ლონდონი, გაერთიანებული სამეფო – მიწის კიდე მიდორი მიტამურა, ტოკიო, იაპონია – ტოკიო შოკი/იკედა მიდორი რანია მატარი, ბოსტონი, აშშ – გოგონა და მისი ოთახი რებეკა ნორის უები, ბრუკლინი, აშშ – ჩემი დაკოტა რეჯინა მონფორტი, ბრუკლინი, აშშ – მტირალები შორს სანე დე უილდე, ამსტერდამი, ნიდერლანდები – ჯუჯების იმპერია სკარლეტ კოტენი, პარიზი, საფრანგეთი – Mectoub სიუზან ბარნეთი, ნიუ იორკი, აშშ – არა პირისპირ სიუზან ლიპერი, ნიუ იორკი, აშშ – ჯერ კიდევ უსათურო ვიქტორია სოროჩინსკი, ბერლინი, გერმანია – მდუმარე დიალოგები ვალდე ჰუთი, კიოლნი, გერმანია – პარიზის მაღალი მოდა 1955 უენდი საქსი, როჩესტერი, აშშ – მაცხოცხლებელ წყალში ჩაძირული

Ladies Only – contemporary Women photographers Aline Smithson, Los Angeles – Arrangement in Green + Black Anais Lopez, Amsterdam, Netherlands – Only in Burundi Beatrix Reinhardt, NY, USA – Chapter IV Kumbha Mela Betsy Schneider, Phoenix, USA – Sweet is the Swamp Dona Schwartz, Minneapolis, USA – Empty Nesters Elaine Ling, Toronto, Canada – Baobabs Helen K. Garber, Santa Monica, USA – Santa Monica Pier Helen Petersen, Stord, Norway – Windchimes/Space Below Ilse Bing, NYC, USA – Self Portraits and Paris in the 30th Isabelle Pateer, Antwerp, Belgium – Unsettled Jessica Hines, Savannah, USA – My Brother’s War Joanna Black, Edinburg, UK – Jubilee Karen Glaser, Florida, USA – Springs and Swamps Katharina Hesse, Beijing, China – Human Negotiations Laura Hynd, London, UK – Lady Into Hut Linda Troeller, NYC, USA – Chelsea Hotel

Mariette Pathy Allen, NYC, USA – The Gender Frontier Marion Belanger, Guilford, USA – Rift/Fault Martine Fougeron, NY, USA – Teen Tribe Mary Ann Lynch, NY, USA – Forever Marilyn Melissa Moore, London, UK – Lands Ends Midori Mitamura, Tokyo, Japan – Tokyo Shock/Ikeda Midori Rania Matar, Boston, USA – A Girl and Her Room Rebecca Norris Webb, Brooklyn, USA – My Dakota Regina Monfort, Brooklyn, USA – No Crybabies Sanne de Wilde, Amsterdam, Netherlands – Dwarf Empire Scarlett Coten, Paris, France – Mectoub Susan Barnett, NYC, USA – Not in Your Face Susan Lipper, NYC, USA – Not Yet Titled Victoria Sorochinski, Berlin, Germany – Silent Dialogs Walde Huth, Koeln, Germany – Paris Haute Couture 1955 Wendy Sacks, Rochester, USA – Immersed in Living Water

კურატორი: თინა შელჰორნი Curated by Tina Schelhorn 22

ილზე ბინგი – ავტოპორტრეტი 1931 Ilse Bing – Self Portrait 1931 23

კარენ გლეისერი – მწვანე ალიგატორი, 2007 – სერიიდან “წყაროები და ჭაობები” Karen Glaser – Green Gator, 2007 – From the series “Springs and Swamps”

ბეთსი შნაიდერი – სერიიდან “ტკბილია ჭაობი” Betsy Schneider – From the series “Sweet is the Swamp” 25

რეგინა მონფორტი – სუითი და სონია, ბორინქენი, ბრუკლინი, ნიუ იორკი, 1999 – სერიიდან “მტირალები შორს”

რეგინა მონფორტი – ჯეკი და სოფია, ქონი აილენდი, ბრუკლინი, ნიუ იორკი, 1999 – სერიიდან “მტირალები შორს”

Regina Monfort – Sweetie and Sonya, Borinquen, Brooklyn, New York, 1999 – From the series “No Crybabies”

Regina Monfort – Jackie and Sofia, Coney Island, Brooklyn, New York, 1999 – From the series “No Crybabies”

მერი ენ ლინჩი – კიტო, ეკვადორი 1997 – სერიიდან “მერლინი სამუდამოდ” Mary Ann Lynch – Quito, Ecuador 1997 – From the series “Forever Marilyn”

ლინდა ტრიოლერი – სერიიდან “სასტუმრო ჩელსი” Linda Troeller – From the series “The Chelsea Hotel”

ადამ პანჩუკი ადამ პანჩუკი დაიბადა 1978 წელს. ცხოვრობს ვარშავაში. თავისი პროფესიული საქმიანობიდან გამომდინარე, იგი მოგზაურობს იქ, სადაც საინტერესო თემას პოულობს. ფოტოგრაფია ქალაქ პოზნანის სახვითი ხელოვნების აკადემიის მულტიმედიური კომუნიკაციის განყოფილებაში შეისწავლა. თავისი პროექტებით, პანჩუკი კითხვებს სვამს, რომლებიც პირდაპირ თუ მეტაფორულად, ისეთ საკითხებს შეეხება, როგორიცაა მისი მოგზაურობებისას გზაზე შემხვედრი ადამიანების იდენტობა, შემეცნება, თუ ცხოვრებისადმი დამოკიდებულება. სურათებით ამაღელვებელი და ამავდროულად,

ინტიმური ამბების გადმოცემის უნიკალური ნიჭის წყალობით, პანჩუკმა არაერთი პრესტიჟული ჯილდო მოიპოვა. იგი “სპუტნიკფოტოსის” წევრია. 71-ე წლის ფოტოების ყოველწლიურ საერთაშორისო დაჯილდოებაზე მან “კარჩებებისთვის” საუკეთესო ფოტოგრაფიის წიგნის ჯილდო მოიპოვა. ნომინირებული იყო 2013 წლის Paris Photo-Aperture Foundation-ის Photobook Awards-ზე წლის პირველი ფოტოწიგნის ნომინაციაში. მისი ნამუშევრების პერსონალური გამოფენები გამართულა პოლონეთში, საფრანგეთში, აშშ-ში, კორეაში და ა.შ.

კარჩებები ადამიანებს, რომლებიც მიჯაჭვული იყვნენ იმ მიწასთან, რომელსაც თაობების მანძილზე ამუშავებდნენ, “კარჩებებს” უწოდებდნენ, პოლონეთის აღმოსავლეთის ერთ-ერთ დიალექტზე, რომელიც პოლონურისა და ბელარუსულის ნაზავია. კარჩებები საკუთარი ხელით ჩეხავდნენ ტყეებს, რომ მოსავალი დაეთესათ. სიტყვა “კარჩებს” აგრეთვე იმის აღსანიშნავად იყენებდნენ, რაც ხის მოჭრის შემდეგ რჩებოდა – ანუ იმ ფესვებიან კუნძს ეძახდნენ,

რომელიც მიწაში გაჭედილი რჩება. ყოველივე ეს ადამიანებსაც ეხებოდათ – ხელისუფალთათვის იოლი როდი იყო საკუთარი მიწიდან მათი ჩამოშორება, სტალინიზმის დროსაც კი. თავიანთ მიწასთან მიჯაჭვულობას ისინი ხშირად საკუთარ თავისუფლებას და სიცოცხლესაც კი წირავდნენ. სიკვდილის შემდეგ, როდესაც მათ ახლომდებარე მიწებზე კრძალავდნენ, კარჩები თავად იქცეოდა მიწად, რომელსაც შემდეგ უკვე მისი შთამომავლები ამუშავებდნენ.

მსახიობები ადგილობრივი სახალხო თეატრის, “ჩელადონკას” მოყვარული მსახიობები სოფელ ლუბენკადან, რომელიც პოლონეთ-ბელარუსის საზღვართან ახლოს მდებარეობს. სცენებს ისინი ძველ წესჩვეულებებსა თუ რიტუალებზე დაყრდნობით თამაშობენ, რომლებსაც თაობები ხვეწდნენ. მსახიობები ფერმერები არიან, რომლებიც დღისით მინდვრებში მუშაობენ. მხოლოდ საღამოობით თუ რჩებათ დრო სპექტაკლებზე სამუშაოდ.

ერთ წარმოდგენას, ხშირად, მთელი ოჯახი თამაშობს. ზოგჯერ კი, ერთ სპექტაკლში მსახიობთა სამი თაობა მონაწილეობს. დადგმები გარეთ, სოფლის სხვადასხვა ნაწილში იმართება. მაყურებლები კი მსახიობებს მიყვებიან იმის მიხედვით, თუ სად გადააქვთ სცენა. სულ ბოლოს, მსახიობები მაყურებელთან ერთად სუფრას მიუსხდებიან ხოლმე.

კურატორი: დინა ოგანოვა

სერიიდან “კარჩებები” From the series “Karczeby” 29

Adam Pańczuk

Adam Pańczuk (b. 1978) lives in Warsaw. In his work he travels to wherever he finds an interesting subject. He studied at the University of Economics and photography at the Multimedia Communication Department of the Academy of Fine Arts in Poznań. With his projects Pańczuk seems to be asking questions, at the same time directly and metaphorically, about identity, consciousness and attitude towards life of the people he meets along the way. His unique skill to tell gripping yet intimate stories with images has won him many prestigious awards to date. Adam is member of Sputnik Photos. Adam is represented by La Galerie Particulière and Picturetank, Paris, France.

He was awarded Best Photography Book Award in the 71st annual Pictures of the Year International for “Karczeby” in 2014, nominated in the First Photobook of the Year at the Paris PhotoAperture Foundation Photobook Awards 2013, Pictures of the Year International, II prize for picture story in category Portrait Series in 2011, Magnum Expression Award 1st Honorable Mention in 2009, BZ WBK Press Photo I prize for picture story in category /Portratuire/ in 2009, Grand Press Photo I prize for picture story in category People in 2009, etc. His solo exhibitions were held in Poland, France, USA, Korea, etc.

Karczeby / Karczebs In one of the dialects spoken in the east of Poland, which is a mixture of Polish and Belorussian, people strongly attached to the soil they had been cultivating for generations were called “Karczebs”. With their bare hands Karczebs cleared forests in order to grow crops. The word Karczeb was also used to describe what remains after a tree is cut down – a trunk with roots,

which remains stuck in the ground. This also applied to people - it was not easy for the authorities to root them out from their land, even in the Stalinism times. The price they paid for their attachment to their soil was often their freedom or life. After death, buried nearby their farmland, a Karczeb himself became the soil, later cultivated by his descendants.

Actors Amateur actors from the local folk theater “Czeladonka” from Lubenka, near the border between Poland and Belarus. They perform scenes based on old customs and rituals, cultivated by generations. The actors are farmers, who work in the fields during the day. They only have evenings to work on their plays.

One show is often played by a whole family. Sometimes even three generations of actors take part in one performance. Staging takes place outdoor in different parts of the village. The audience follows the actors as they move with their stage. In the end, the actors together with the spectators join a feast.

Curated by Dina Oganova

სერიიდან “კარჩებები” From the series “Karczeby” 31

სერიიდან “მსახიობები” From the series “Actors” 32

სერიიდან “მსახიობები” From the series “Actors” 33

ფაუსტო პოდავინი ფაუსტო პოდავინი დაიბადა რომში (იტალია) და იგი თავის მშობლიურ ქალაქში მოღვაწეობს. ელტექნიკაში წარმოების ტექნიკოსის სპეციალიზაციით ხარისხის მოპოვების შემდეგ, მან ფოტორეპორტიორის მაგისტრის ხარისხი მილანში მდებარე ჯონ კავერდაშის ფოტოგრაფიის აკადემიაში მოიპოვა. თავისი, როგორც ფოტოგრაფიის კარიერა, მან ასისტენტ- და სტუდიურ ფოტოგრაფად დაიწყო და სწრაფადვე თითქმის მთლიანად სარეპორტაჟო საქმიანობაზე გადაერთო. პოდავინი მუშაობდა რომის უნივერსიტეტის ტორ ვერგატას ფოტოგამოსახულებებისა და ვიზუალური ხელოვნების მუზეუმში (MIFAV), სადაც მჭიდროდ თანამშრომლობდა არაერთ ფოტოგრაფთან და მათი ნამუშევრების გაცნობის საშუალება მიეცა. კონკრეტულ პერიოდში, მან სრულად მიატოვა სტუდიური ფოტოგრაფია და სხვადასხვა არასამთავრობო ორგანიზაციასთან ფრილენსერად მუშაობა დაიწყო. ამ დროს გადაიღო რეპორტაჟები იტალიაში, პერუში, კენიაში და ეთიოპიაში, სადაც ამჟამად რამდენიმე პერსონალურ პროექტზე მუშაობს. 2009 წელს, მან

იტალიურ ფოტოკოლექტივ WSP-თან თანამშრომლობა დაიწყო, ხოლო 2010 წელს მასში ოფიციალურად გაწევრიანდა. მას შემდეგ, იგი WSP-ში მუშაობს როგორც ფოტოგრაფად, ძირითადად ჯგუფურ პროექტებზე, ისე სარეპორტაჟო ფოტოგრაფიის მასწავლებლად. აფრიკაში, სამხრეთ ამერიკასა და ინდოეთში განხორციელებული მრავალი პროექტის გარდა, მან მნიშვნელოვანი პროექტები თავის სამშობლოშიც გადაიღო. მაგალითად, რეპორტაჟი უნარშეზღუდულთა სპორტზე, ახალგაზრდათა გამოსასწორებელი დაწესებულებიდან და ალცჰაიმერის დაავადებაზე. პოდავინის ნამუშევრები არაერთხელ გამოფენილა რომში, მილანში, კუალა ლუმპურში, პარიზში, ბუენოს აირესში. წლების მანძილზე, მან მრავალი ჯილდო მოიპოვა, მათ შორის World Press Photo (2013), Sony Awards (2013), PX3 (2013), SDN Documentary Prize (2013), “La quatrieme Image” (2013), “The Circle of Life” (2013), FIOF-ის 2011 წლის ფოტოგრაფი, World Report Awards (2011), PDN (2012), Winephoto (2012) და National Geographic (2009).

მირელა 1 ივნისი, 2010 წ. რომი, იტალია მირელა თავის მეუღლე ლუიჯიზე 40 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში იყო დაქორწინებული. 65 წლის ასაკში, ლუიჯის ალცჰაიმერის დაავადების სიმპტომები განუვითარდა. ექვსი წლის მანძილზე, მირელა ლუიჯიზე თავად ზრუნავდა, თავიანთ სახლში, რომში. ალცჰაიმერი პროგრესირებადი დეგენერაციული დაავადებაა, რომელიც მეხსიერებაზე, ფიქრის უნარზე, ქცევაზე და ემოციებზე ახდენს გავლენას და იგი დემენციის ყველაზე გავრცელებული ტიპია. მთელს მსოფლიოში დემენციით დაავადებული 36 მილიონზე მეტი ადამიანი ცხოვრობს და მათი რაოდენობა მოსახლეობის სიცოცხლის ხანგრძლივობის ზრდასთან ერთად მატულობს. მირელასთვის ეს

ნიშნავდა იმას, რომ მისი ყოველდღიური საქმიანობა ხანგრძლივ და რთულ ოპერაციებად იქცა, რომელშიც ორივე მათგანი მონაწილებდა. გარკვეულ ეტაპზე, ლუიჯი უკვე ვეღარ ხვდებოდა, რა იყო მის წინ არსებული დანა-ჩანგლისა თუ საჭმლის დანიშნულება და მან ჭამა შეწყვიტა. მას აღარ შეეძლო დღის ღამისგან გარჩევა და მისმა არეულმა ბიოლოგიურმა საათმა – დღისით ძილმა და ღამით სიფხიზლემ – მირელას ყოველდღიური რიტმიც შეარყია. დაავადების განვითარებიდან ხუთი წლის შემდეგ, ლუიჯი ვეღარ ცნობდა საკუთარ მეუღლეს. იგი 2011 წლის მაისში გარდაიცვალა, როდესაც მირელა და ოჯახის სხვა წევრები მის საწოლთან იყვნენ.

კურატორი: დინა ოგანოვა

FAUSTO PODAVINI Fausto Podavini was born in Rome, Italy and works in his hometown. After graduating as an industrial technician specialized in electronics, he completed the Masters in Reportage at the John Kaverdash Academy of Photography in Milan. He started his photographic career as an assistant and studio photographer, quickly shifting to almost exclusively reportage work. Fausto was involved with MIFAV (Museum of the Photographic Image and Visual Arts) at the University of Rome – Tor Vergata, where he had the chance to work closely with many photographers and familiarize himself with their works. Once he had completely abandoned studio photography and started freelancing for various NGOs to realize reportages in Italy, Peru, Kenya, and Ethiopia, where he is currently working on some personal projects. In 2009, he started collaborating with the Italian collective

of photography WSP, officially becoming a member in 2010; he has since worked with WSP both as a photographer, particularly for collaborative projects, and as a reportage photography teacher. In addition to numerous projects in Africa, South America, and India, he has also done important projects in his home country, such as reportages on disabled sports, youth correctional facility, and Alzheimer’s disease. He has been exhibited in many places including Rome, Milan, Kuala Lumpur, Paris, Buenos Aires and over the years, received numerous awards, including World Press Photo 2013, Sony Awards 2013, PX3 2013, SDN Documentary Prize 2013, “La quatrieme Image” 2013, “The Circle of Life” 2013, FIOF photographer of the year 2011, World Report Awards 2011, PDN 2012, Winephoto 2012, and National Geographic 2009.

MIRELLA 01 June, 2010 Rome, Italy Mirella was married to her husband Luigi for over 40 years. At the age of 65, Luigi began to show symptoms of Alzheimer’s disease. For six years, Mirella cared for Luigi herself, at home in Rome. Alzheimer’s is a progressive degenerative illness that can affect memory, thinking, behavior, and emotion, and is the most common type of dementia. Over 36 million worldwide people live with dementia, and numbers are increasing as populations age. For Mirella, it meant that everyday tasks

became long and difficult operations involving both of them. At one point Luigi seemed no longer to understand what the cutlery and food set before him were for, and stopped eating. He appeared unable to distinguish between day and night, and his confused body clock—sleeping during the day, and staying awake at night—disrupted Mirella’s daily rhythm, too. After five years of the disease, Luigi no longer recognized his wife. He died in May 2011, with Mirella and their family at his bedside.

Curated by Dina Oganova

დინა ოგანოვა დინა ოგანოვა (ასევე ცნობილი, როგორც დიკარკა) შტატგარეშე ფოტოგრაფია. იგი 1987 წლის 26 იანვარს დაიბადა. 2009 წელს, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ბიზნესისა და ეკონომიკის ფაკულტეტი დაამთავრა. 2005-2006 წლებში, იგი იური მეჩითოვის ფოტოხელოვნების სკოლაში სწავლობდა. დინა ოგანოვას სხვადასხვა ვორქშოფში მიუღია მონაწილეობა, მათ შორის ქოლგა თბილისი ფოტოს (2011, 2012, 2013 წწ.), კიოლნის დიზაინის აკადემია “ეკოსაინის” და სხვათა მიერ ორგანიზებულ სახელოსნოებში. 2012 წელს, მან მოიპოვა ფონდ ღია საზოგადოების გრანტი ცენტრალური აზიის, სამხრეთ კავკასიის, ავღანეთის, პაკისტანის და მონღოლეთის ფოტოგრაფებისთვის და დაესწრო თომას დვორჟაკის ვორქშოპს თურქეთის ქალაქ სტამბოლში. 2013 წელს, მან მონაწილეობა მიიღო World

Press Photo-ს Joop Swart Masterclass-ში (ამსტერდამი, ნიდერლანდი). მისი ნამუშევრების სოლო და ჯგუფური გამოფენები გამართულა კიევში (უკრაინა), თბილსში (საქართველო), სიემრეაპში (კამბოჯა), ვილნიუსში (ლიტვა), ნიუ დელიში (ინდოეთი), მინეაპოლისში (აშშ), სტოკჰოლმში (შვედეთი), დაკაში (ბანგლადეში), კიოლნი (გერმანია), ოლშტინში (პოლონეთი) და სხვა. მას მოპოვებული აქვს მრავალი პრიზი და ჯილდო, მათ შორის 2013 წლის ქოლგა თბილისი ფოტოს სპეციალური პრიზი (თბილისი, საქართველო), “შავ-თეთრი განწყობა” საუკეთესო სახელოვნებო ხედვის ნომინაციაში “ჟანრი” (კიევი, უკრაინა) და ა.შ. უმუშავია ფოტოგრაფად ისეთი მხატვრული ფილმების გადასაღებ მოედნებზე, როგორებიცაა მარგო ზუბაშვილის “დინოზავრი” და ნანა ექვთიმიშვილის და სიმონ გროსის ფილმი “გრძელი ნათელი დღეები”.

მე – საქართველო “საქართველო არის ჩემი ყველაზე საყვარელი “თემა” და არა იმიტომ, რომ აქ დავიბადე ან გავიზარდე, უბრალოდ იმიტომ, რომ ყოველთვის განსაკუთრებულია ჩემთვის… მინდოდა მეჩვენებინა ის საქართველო, რომელიც ჩემშია, რომელსაც მე ვხედავ, რომელიც მაღელვებს, რომელიც მტკივა და რომელიც უზომოდ მიყვარს… “

dina oganova Dina Oganova (a.k.a. Dikarka) is a freelance photographer. She was born on January 26, 1987. In 2009, she graduated from the Ivane Javakhishvili Tbilisi State University, Faculty of Business and Economy. From 2005 to 2006 Dina Oganova studied at Yuri Mechitov Photography Art School. She attended various workshops at Kolga Tbilisi Photo (2011, 2012, 2013), Ecosign Academy for Design in Cologne (2012), etc. In 2012, she received Open Society Foundations Grant for Photographers from Central Asia, the South Caucasus, Afghanistan, Pakistan, and Mongolia and attended Thomas Dworzak’s workshops in Istanbul, Turkey. In 2013, she took part in World Press Photo’s

The Joop Swart Masterclass (Amsterdam, the Netherlands). Her personal as well as group exhibitions were held in Kiev (Ukraine), Tbilisi (Georgia), Siem Reap (Cambodia), Vilnius (Lithuania), New Delhi (India), Minneapolis (USA), Stockholm (Sweden), Dhaka (Bangladesh), Cologne (Germany), Olsztyn (Poland), etc. She has won numerous prizes and awards, including Kolga Tbilisi Photo 2013 Special Prize (Tbilisi, Georgia), Black And White Mood, Best Art Vision Nomination “Genre” (Kiev, Ukraine), etc. She worked as a set photographer for several feature films, including “Dinosaur” by Margo Zubashvili, “In Bloom” by Nana Ekvtimishvili and Simon Gross, among others.

I AM georgia Georgia is a small country. Its located on the border of Europe and Asia on the coast of Black sea. Formally part of the Soviet Union, its border Russia, Turkey, Azerbaijan and Armenia. The population of the whole country is around 4 Million 1/3 of which lives in the capital – Tbilisi. Georgia is my favorite topic to shoot, not because I was born or brought up here, but because everything is special here… I wanted to show my real Georgia, which I love everyday more and more.

კლაუდიო კამბონი კლაუდიო კამბონი უკვე 25 წელია, რაც დოკუმენტური ფოტოგრაფიითაა დაკავებული. იელის უნივერსიტეტში ბაკალავრის ხარისხის მოპოვების შემდეგ, სადაც იგი რიჩარდ ბენსონთან, ჯო ენ უოლთერსთან და სთივენ ბი. სმითთან ერთად სწავლობდა. მცირე ხნით, იგი სან ფრანცისკოს ხელოვნების ინსტიტუტში ლინდა კონორთან და ჯეკ ფალტონთან ერთად სწავლობდა. ფოტონამუშევრები მთელ მსოფლიოში აქვს გადაღებული: იტალიასა და გერმანიაში, მისი მშობლების სამშობლოში, სადაც მას სხვადასხვა დროს უცხოვრია; დასავლეთ ამერიკაში, სადაც საქონლის რანჩოებზე დამხმარედ მუშაობდა; ბანგლადეშში, სადაც ფირზე ამერიკული სავაჭრო ხომალდის უკანასკნელი მოგზაურობა, მისი დაშლა და გადამუშავება აღბეჭდა და

მექსიკაში, სადაც ქვეყნის სოფლის, თვითმყოფადი ტერიტორიების ცხოვრება გადაიღო. 2011 წელს, ფულბრაითის სტიპენდიის დახმარებით, მან ბანგლადეშისა და აღმოსავლეთი ინდოეთის რელიგიური ფესტივალების შესახებ მასშტაბური პროექტი წამოიწყო.კლაუდიო მრავალ ქვეყანაში ასწავლიდა, მისი ნამუშევრები სხვადასხვა ქვეყანაში იყო გამოფენილი. ფოტოები არაერთ გამოცემაში გამოქვეყნდა და არაერთ კოლექციაში შევიდა. 2011 წლის ზაფხულში, მისი ნამუშევრები 2011 წლის ვენეციის ბიენალეს იტალიური პავილიონის ნაწილს შეადგენდა. აქ, 81 წლით ადრე – ბებიამისი, ხოლო 101 წლით ადრე ბაბუის ნამუშევრები იყო გამოფენილი. ისინი, ორივე, მხატვრები იყვნენ. კლაუდიო კამბონი პარიზში (საფრანგეთი) მოღვაწეობს.

დღესასწაულები, ძალადობა, კათარზისი რელიგიური დღესასწაულები ბანგლადეშსა და აღმოსავლეთ ინდოეთში აღმოსავლეთ სუბკონტინენტი, რომელიც ბანგლადეშს და ინდოეთის ზოგიერთ ნაწილს მოიცავს, კულტურული ტრადიციებითა თუ კოლოსალური ნაირფეროვნებით მეტისმეტად მდიდარია. იქაური დღესასწაულები ამ მნიშვნელოვანი სიმდიდრის დასტურია. ისინი არამხოლოდ ამ უნიკალურ რეგიონში მცხოვრები მრავალი, ეთნიკურად, რელიგიურად თუ ლინგვისტურად განსხვავებული საზოგადოებების ხანგრძლივი ისტორიის მოწმეები არიან, არამედ იმისაც, თუ როგორი გავლენა მოახდინა ადამიანთა ამ სხვადასხვა ჯგუფმა ერთმანეთზე და რა გაიზიარეს ერთმანეთისგან, საუკუნეების მანძილზე. მათი მეტისმეტად ჰარმონიული თანაარსებობა და პერიოდული გადაკვეთა ლამაზად და რთულად ნაქსოვი კულტურული ქსოვილის დასტურია. ცალკეული ჯუთის ბოჭკოები გამოქაჩვისას შეიძლება გაწყდნენ, თუმცა თუ ისინი ძაფში არიან ჩაქსოვილი, მათი გაწყვეტა რთულია, თოკში ჩაწნულები კი თითქმის უდრეკია. ბანგლადეშსა და აღმოსავლეთ ინდოეთის ზოგიერთ ნაწილში დღესასწაულების დოკუმენტირება 2010 წელს დავიწყე. ჩემი მიზანი არამხოლოდ იმის წარმოჩენაა, თუ რას ზეიმობენ, არამედ იმისაც, რასაც ზოგჯერ ნაკლები ყურადღება ექცევა, ან უარეს შემთხვევაში – გაქრობის პირასაა. შევეცადე გამეთვალისწინებინა ძველი თუ ახალი, მეინსტრიმი თუ ექსცენტრიულობა, ცენტრალური თუ ადგილობრივი, იმ რწმენით, რომ თითოეული ელემენტი თანაბრად მნიშვნელოვანია ამ ტერიტორიაზე მცხოვრები მრავალი კულტურის გასაგებად. მე არა იმდენად

კურატორი: თინა შელჰორნი

ფაქტობრივი თუ ობიექტური ერთიანობის მოხელთებისკენ მისწრაფოდი, რაც თავისთავად შეუძლებელია, არამედ სიზუსტის სხვაგვარი ცნების – სილამაზეში სინამდვილის სულის მოხელთებისკენ. ასე კი უფრო ფუნდამენტური იდეისთვის მოვიქეცი. დღესასწაულები ჩვენი ცხოვრების ყოველდღიურობას განადიდებენ. ისინი ჩვეულის, მარად არსებული საკრალურის არაჩვეულებრივი გამოხატულებაა. ასეთ დროს, ვზეიმობთ იმას, რაც ყოველთვის ვიცოდით; შეიძლება ეს ხდებოდეს იმ გზით, რაც უკვე ყოველგვარ ლოგიკურ აზრს მოკლებულია, თუმცა ჩვენთვის მაინც ინარჩუნებს მნიშვნელობას. საერთოდაც, შეიძლება უფრო ნაკლებად მნიშვნელოვანი იყოს ის, შეგვიძლია თუ არა მსგავსი რიტუალების ახსნა, ვიდრე იმის გახსენება, თუ რა მიზანს ემსახურებიან ისინი. დღესასწაულები გვაკავშირებენ იმასთან, რაც ყოველთვის ვიყავით და რადაც პროცესში გარდავიქმნებით; ისინი არსებობენ იქ, სადაც გვახსოვს ჩვენი წარსული და წარსულთან, ჩვენს გარშემო არსებულ ბუნებასთან, სამყაროსთან თუ ჩვენს თავთან მიმართებაში ვოცნებობთ საკუთარ მომავალზე. ისტორიულიდან მითიურამდე სვლით, საწყისს ვუახლოვდებით. დჰულის დოლის ხმები, მისტიური ტაშისკვრა, მიმდევართა სიმღერა; ჩვენ ვზეიმობთ იმისთვის, რომ საკუთარი ძირძველი გულისხმა ვიგრძნოთ, გავიგოთ ერთდროულად რამდენად ასაკოვანი და ახალგაზრდა ვართ, ვიგრძნოთ ჩვენში და ყოველი ჩვენგანის გარეშემო მხიარულად, ხელუხლებლად, ლამაზად, ბობოქრად მბრუნავი ცხოვრება. ჩაიტრა სანკრანტი, შრიმანგალი, ბანგლადეში Chaitra Sankkranti, Srimangal, Bangladesh 46

Claudio Cambon Claudio Cambon has been a documentary photographer for over 25 years, since obtaining his undergraduate degree from Yale University, where he studied with Richard Benson, Jo Ann Walters and Stephen B. Smith. He also studied briefly at the San Francisco Art Institute with Linda Connor and Jack Fulton. He has photographed all over the world: in Italy and Germany, where his parents are from and where he has lived for various periods of his life, across the American West, where he worked as a hand on cattle ranches, in Bangladesh, where he documented the last voyage, breaking and recycling of

an American merchant ship, and in Mexico, where he photographed life in the rural, indigenous areas of the country. In 2011 he began a long-term project about religious festivals in Bangladesh and Eastern India under the auspices of a Fulbright fellowship. Claudio has exhibited, lectured, and been published and collected internationally. In the summer of 2011, his work formed part of the Italy Pavilion at the 2011 Venice Biennale, 81 years after his grandmother and 101 years after his grandfather, both painters, last exhibited there. He lives in Paris, France.

Festivals, Violence, Catharsis

Religious Celebrations in Bangladesh and Eastern india

“The Eastern Subcontinent, which comprises Bangladesh and parts of India, is an area of exceedingly rich cultural traditions and immense diversity, and its festivals testify to this considerable wealth. They bear witness to the long histories of the many ethnic, religious, and linguistic communities who make up this unique region, and to the ways in which these various groups have influenced each other and borrowed from one another for centuries. Their largely harmonious co-presence and occasional convergence are evidence of a beautiful and intricately woven cultural fabric. Single jute fibers may break with a tug, but if spun into twine, they become harder to tear, and when braided together into rope, they are almost unbreakable. I began to document festivals across Bangladesh and in parts of eastern India in 2010. I aim to valorize not only what is often celebrated, but also what is sometimes overlooked, or worse, at risk of disappearing. I have attempted to consider both old and new, mainstream and eccentric, central and local in the belief that each element is equally significant to understanding the many cultures of this area. I have aspired not so much to a factual

Curated by Tina Shelhorn

or objective totality, in and of itself impossible, but to a different sense of accuracy, a spirit of truthfulness in beauty. And I have also done so in order to consider a more fundamental notion. Festivals exalt the everyday substance of our lives. They are extraordinary expressions of the ordinary, of an ever present sacred. At such moments we commemorate what we have always known, perhaps in ways that no longer make logical sense, but which nevertheless hold their resonance for us. In fact, it may matter less whether we are able to explain such rituals than to recall their purpose. Festivals tie us to who we have always been and who we are becoming; they are a present wherein we remember our past and dream our future in relation to one another, the natural world that surrounds us, the universe, ourselves. Through the historic to the mythic, we thus arrive at the elemental. The dhul drum sounds, a mystic claps, devotees chant; we celebrate to feel the pulse of our own ancient heart, to know how old and young we are at the same time, to feel life itself coursing through and around us all, joyfully, rawly, beautifully, riotously.

ბონბიბი მელა, კალინჩი, ბანგლადეში Bonbibi Mela, Kalinchi, Bangladesh

მალეკ შაჰის ოროში, კუნძული კუტუბდია, ჩიტაგონგი, ბანგლადეში Malek Shah Orosh, Kutubdia Island, Chittagong, Bangladesh

პრაბარანა, რამუ, კოქს-ბაზარი, ბანგლადეში

Prabaranna, Ramu, Cox’s Bazar, Bangladesh

ნათან დვირი ნათან დვირი დაიბადა 1972 წელს, ნაჰარიაში. ის არის ისრაელელი ფოტოგრაფი, რომელიც პოლიტიკური, სოციალური თუ კულტურული პრობლემების ადამიანურ ასპექტებზე ამახვილებს ყურადღებას. თელ ავივის უნივერსიტეტში სწავლისას, მან ბიზნეს ადმინისტრირების მაგისტრის ხარისხი მოიპოვა, ხოლო სახვითი ხელოვნების სკოლაში (ნიუ იორკი) მან ფოტოგრაფიის სპეციალობით, სახვითი ხელოვნების მაგისტრის ხარისხს დაეუფლა, რის შემდეგაც ფოტოგრაფიის საერთაშორისო ცენტრში (ICP) პედაგოგად დაიწყო მუშაობა. იგი ნიუ იორკში ცხოვრობს და ფოტოსააგენტო “პოლარის იმიჯის”-ის და ფოტოგალერეა ანასტასიას სახელით, ფოტოებს მთელი მსოფლიოს გარშემო იღებს.ნათანის მთავარი პროექტები გამოფენილი იყო მრავალ სოლო და ჯგუფურ გამოფენაზე შეერთებულ შტატებში, ევროპაში, სამხრეთ ამერიკაში და ისრაელში, მათ შორის ჰიუსტონის სახვითი ხელოვნების მუზეუმში; პორტლენდის ხელოვნების მუზეუმში, კლივლენდის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში, სანტა ბარბარას ხელოვნების მუზეუმში, ოსტინის ბლენტონის ხელოვნების მუზეუმში, დეიტონა ბიჩის სამხრეთ-აღმოსავლეთის ფოტოგრაფიის მუზეუმში, პორტლენდის გალერეა “ბლუ სკაიში”, ნიუ იორკის გალერეა “ანასტასია

ფოტოში”, ჩიგაკოს შნაიდერის გალერეაში, ჰიუსტონის ფოტოგრაფიის ცენტრში, ვუდსტოკის ფოტოგრაფიის ცენტრში, მედელინის ანტიოკიის მუზეუმში, ბუენოს აირესის სინათლის ფესტივალზე, დუბროვნიკის ომის ფოტოგრაფიის მუზეუმში, ბრატისლავის ცენტრალური ევროპის ფოტოგრაფიის სახლში, ლონდონის კრისტისზე, დიუსელდორფის კულტურის რკინიგზის სადგურ ელერიზე, თელ ავივის ხელოვნების მუზეუმში და იერუსალიმის სოციო-პოლიტიკურ მუზეუმში “ზღვარზე”. ნათანის ფოტონამუშევრები დაბეჭდილია წამყვან საერთაშორისო გამოცემებში, მათ შორის “ნიუ იორკ თაიმსში”, “ნიუსუიკში”, “უოლ სთრით ჯორნალში”, “შტერნში”, “ფოკუსში”, “თაიმსში”, “დეილი მეილში”, “პარი მატჩში”, “მონდში” და “ფიგაროში”. ნათანის ნამუშევრები მთელს მსოფლიოშია აღიარებული და მას მრავალი ჯილდო აქვს მოპოვებული, მათ შორის წლის ფოტოების საერთაშორისო ჯილდო (POYi), ფოტო დისთრიქთ ნიუსის ყოველწლიური ჯილდო ფოტოგრაფიაში, ამერიკული ფოტოგრაფიის ჯილდო, საერთაშორისო ფოტოგრაფიის ჯილდო (IPA), ნიუ იორკის ფოტოფესტივალის ჯილდო, კრიტიკული მასის საუკეთესო 50-ეული, შავ-თეთრი ფოტოგრაფიის სპაიდერის ჯილდო და ჯილდო წლის ფოტოსთვის ისრაელის პრესაში.

რწმენა ამ სწრაფად ცვალებად სამყაროში, სადაც კარიერას და ფინანსურ წარმატებებს უპირატესობა ენიჭება და შეიძლება გაკერპებულიც კია, ადამიანთა ერთობები თუ პიროვნული იდენტობის კონცეფცია და თუ როგორ წარმოჩნდება ის საზოგადოებაში, საგრძნობ ევოლუციას განიცდის. ინფორმაციულმა რევოლუციამ ადამიანებს შორის მანძილი შეამოკლა და აქამდე შეუძლებელი ინტერაქციები რეალობად აქცია. თუმცა, ამ მეტად საინტერესო დროების მიუხედავად, რწმენა მაინც ერთ-ერთ ძირითად, უმნიშვნელოვანეს და აბსოლუტურ ფაქტორად რჩება, რომელიც ცალკეულ ადამიანებს თუ ადამიანთა ერთობებს განამტკიცებს და გარკვეულ საზღვრებში აქცევს. ისრაელში გავიზარდე და ამიტომაც, ადრეული ასაკიდანვე რეგულარულად მიწევდა ძლიერ რელიგიურ, სოციალურ და პოლიტიკურ რწმენებთან თუ იდეებთან შეხება. ისრაელის მთელს ტერიტორიაზე მდებარე წმინდა ადგილების წყალობით, (ფიზიკურად) პატარა ქვეყანამ იუდეველებისთვის, ქრისტიანებისთვის, მუსლიმებისთვის და მრავალი სხვა რელიგიის ადამიანებისთვის განსაკუთრებით დიდი

მნიშვნელობა შეიძინა. რეგიონის ისტორია, დღევანდელ მერყევ პოლიტიკურ სიტუაციასთან ერთობაში, კომპლექსურ და დაძაბულ რეალობას ქმნის, სადაც ადამიანები კატეგორიულად და საჯაროდ გამოხატავენ საკუთარ თავს. მე მაოცებს და ზოგჯერ მაშინებს კიდევაც ის ექსტრემალური სიტუაციები, რომლებსაც ადამიანები საკუთარი რწმენის ძიების თუ დაცვის პროცესში ქმნიან. რელიგიური ცერემონიების, პოლიტიკური მოვნლენებისა და ისრაელის მთელს ტერიტორიაზე კონფლიქტური სიტუაციების დოკუმენტირებით, ადამიანთა რწმენის პრაქტიკის სხვადასხვა მხარეს ვიკვლევ; იმას, თუ სადამდე მიყავს ამას ისინი და ადგილები, სადაც ამის დემონსტრაცია ხდება. კონკრეტული რელიგიური თუ პოლიტიკური სწრაფვების მიუხედავად, რწმენას ერთობის, საკუთრების, უსაფრთხოების და ურთიერთგაგების შეგრძნების შექმნა შეუძლია. ამავე დროს, მას შუღლის, დაშორების და აგრესიის პროვოცირების უნარიც გააჩნია. სიმშვიდე სიბრაზის, ექსტაზი რისხვის და ურთიერგაგება ფანატიზმის პირისპირ. ამონა (2006) Amona (2006)

კურატორი: თინა შელჰორნი 52

Natan dvir Natan Dvir (b. 1972, Nahariya) is an Israeli photographer who focuses on the human aspects of political, social, and cultural issues. He received his MBA from Tel Aviv University and his MFA in Photography from the School of Visual Arts (NY), after which he became a faculty member at the International Center for Photography (ICP). Based in New York City he photographs around the world represented by Polaris Images photo agency and Anastasia Photo gallery. Natan’s main projects were exhibited in many solo and group exhibitions in the United States, Europe, South America and Israel including the Museum of Fine Arts, Houston; Portland Art Museum, Museum of Contemporary Art Cleveland; Santa Barbara Museum of Art, Blanton Museum of Art, Austin; Southeast Museum of Photography, Daytona Beach; Blue Sky Gallery, Portland; Anastasia Photo Gallery, New York; Schneider Gallery, Chicago; Houston Center for Photography; Center

for Photography at Woodstock; Museo de Antioquia, Medellin; Festival de la Luz, Buenos Aires; War Photography Museum, Dubrovnik; The Central European House of Photography, Bratislava; Christie’s, London; Kultur Bahnhof Eller (Düsseldorf), Tel Aviv Museum of Art, and Museum on the Seam (Jerusalem). Natan’s work has been published by leading international publications including The New York Times, Newsweek, Wall Street Journal, Stern, Focus, The Times, Daily Mail, Paris Match, Le Monde, and Le Figaro among others. His work has received recognition wining prizes around the world including Pictures of the Year International (POYi), PDN Photo Annual, American Photography Award, International Photography Award (IPA), New York Photography Festival Award, Critical Mass Top 50, Black & White Spider Award, and the Picture of the Year Award in the Israeli press.

Belief In this rapidly changing world in which career and financial successes are revered, perhaps even idolized, communities, as well as the concept of personal identities and how they are presented within society are greatly evolving. The information revolution shortened distances between people enabling interactions never before possible. Yet even in these exciting times belief continues to be one of the basic, most significant, and profound factors defining and shaping individuals and societies alike. Having been raised in Israel, I was regularly exposed to strong religious, social, and political beliefs and ideas from an early age. Holy sites situated throughout Israel make the (physically) small country extremely important for Jews, Christians, Muslim, and many other religions. The region’s history combined with the volatile political situ-

ation today, result in a complex and intense reality in which people emphatically and publicly express themselves. I am fascinated and sometimes frightened by the extreme situations people reach in the pursuit and defense of their beliefs. By documenting religious ceremonies, political events and situations of conflict throughout Israel, I explore the various sides of how people practice their beliefs, the places it brings them to and the scenes in which they take part. Regardless of specific religious or political affinities, belief can provide a sense of community, belonging, safety, and understanding, yet might also provoke hatred, separation, and aggressiveness. Tranquility vs. anger; ecstasy vs. rage; understanding vs. fanaticism.

Curator: Tina Shelhorn შტეტლი იწვის (2005) The Shtetl Is Burning (2005) 54

პარასკევის ლოცვა (2009) Friday Prayer (2009)

ქვასთან შეხება (2008) Touching the Stone (2008)

გამოფენა Eastreet ამ ტიპის და მასშტაბის პირველი წამოწყებაა, რომელიც აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნების ქუჩის ფოტოგრაფიასთანაა დაკავშირებული. მისი გამოცხადებიდან ორ თვეზე ნაკლებ დროში, ჯამში 4 ათასზე მეტი ფოტო მივიღეთ, რომლებიც ფოტოგრაფებმა მთელი მსოფლიოდან გამოგვიგზავნეს, მათ შორის აზიიდან, ევროპიდან და ამერიკის ორივე კონტინენტიდან. ყველა ეს ფოტონამუშევარი სხვადასხვა პირობებში, სხვადასხვა დროს შეიქმნა, განსხვავებული მეთოდებისა და საშუალებების გამოყენებით, მობილური ტელეფონებიდან საშუალო ფორმატის ფირზე გადასაღებ ფოტოკამერებამდე. ყველა ეს ნამუშევარი ერთი კონცეფციით ერთიანდება: აღმოსავლეთევროპული საჯარო სივრცეების კონტექსტში ინდივიდუალური ხედვის წარმოჩენა და მისი უკეთ გაცნობა, რომელიც აღბეჭდილია სპონტანური, უნიკალური და არა დადგმული მიდგომით გამოყენებით, რის გამოც ასე ძალიან გვიყვარს ქუჩის ფოტოგრაფია. Eastreet-ი საზოგადოებისთვის აღმოსავლეთ ევროპის საყოველთაოდ ცნობილი ქუჩების გაცნობის ჩვენეული მცდელობაა. ჩვენ თვალს გადავავლებთ რეგიონის ცნობილ საჯარო სივრცეებს, სადაც დავაკვირდებით საკუთარ თავს და ჩვენს მეზობლებს, ნაცნობ ადგილებსა თუ ტერიტორიებს, რომლებიც ჩვენს მეხსიერებაშია დალექილი. ქუჩის ფოტოგრაფია რეპორტაჟისა თუ დოკუმენტირების განსაკურებული ხერხია. იგი ერთი კადრის ფარგლებში აღბეჭდავს წარმავალ მომენტებს, უნიკალურ სიტუაციებს, ასოციაციათა თუ მინიშნებათა ჯაჭვებს; გვეხმარება

იმის აღმოჩენაში, რასაც ყოველდღე გვერდით ჩავუვლით ხოლმე, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევთ. ქუჩის ფოტოგრაფი ამ ნაცნობ ადგილებში ყოველთვის პოულობს შთაგონებას, რაღაც ახალსა თუ უჩვეულოს. ამბობენ, ყველაზე რთული ფოტოების გადაღება სახლში და ახლომდებარე გარემოშია. ყველაზე იოლი კი ამის გაკეთება ტურისტულ ადგილას, ექსკურსიაზეა. Eastreet-ი ამ შეგონებას ნამდვილად უსაფუძვლოს ხდის. აღმოჩნდა, რომ ჩვენთვის ეს კარგად ნაცნობი ადგილები, ჩვენი სამეზობლოები, ხშირ შემთხვევაში, ზღვისიქითა ქვეყნებს, ეგზოტიკის თვალსაზრისით, არაფრით ჩამოუვარდება. შთამბეჭდავ მოვლენებსა თუ მასმედიის მიერ გაზვიადებულ ფენომენებს მოკლებული ჩვენი ყოველდღიური რეალობა შეიძლება არანაკლებ შთამაგონებელი იყოს. Eastreet-ი, უპირველეს ყოვლისა, ქუჩის ფოტოგრაფიის ზეიმი უნდა იყოს, მისი პოტენციალისა თუ როგორც ხელოვნების, დოკუმენტის თუ ყოველდღიური შემოქმედებითი მოღვაწეობის მნიშვნელობის. ჩვენი მიზანი აღმოსავლეთ ევროპის სრული სურათის წარმოჩენა თუ ამ ტერიტორიაზე ქუჩის ფოტოგრაფიის ამჟამინდელი მდგომარეობის შესახებ ამომწურავი პასუხის გაცემა როდია. პირიქით – იმედი გვაქვს, რომ Eastreet-ი უფრო მეტ კითხვას წამოჭრის, ვიდრე პასუხს. ჩვენი მოლოდინით, მან უნდა გაგვაოცოს, შექმნას მოულოდნელი სიტუაციები, თუ ჩვენთვის თითქოსდა აშკარა და ცნობილი ელემენტების გადათამაშებით, ისინი სრულიად ახალ კონფიგურაციებად თუ დამაინტრიგებელ ასოციაციებად გარდაქმნას. ქუჩის ფოტოგრაფიის ფუნქციაც ხომ ესაა.

კურატორები: თომაშ კულბოვსკი; იოანა კინოვსკა; ალექსანდერ ბოჩენეკი; გჟეგოჟ ოსტრეგა

ქსენია ციკუნოვა; რუსეთი Ksenia Tsykunova; Russia

არტემ ჟიტენევი; რუსეთი Artem Zhitenev; Russia 59

The Eastreet exhibition is the first initiative of this kind and scale dealing with street photography from the countries of Eastern Europe. Within less than two months of the open call we received in the whole more than 4.000 photos sent by photographers from around the world including Asia, Europe and both Americas. These photographs were made under different circumstances and in different time, using various approaches and all sorts of equipment, from mobile phones to medium format analog cameras. All of them are united by the same objective: to have a closer look at and to show an individual set in the context of Eastern Europeâ&#x20AC;&#x2122;s public spaces using that spontaneous, unique and non-posing approach for which we love street photography so much. Eastreet is our proposal to look at the proverbial streets of Eastern Europe. We peep into the well-known public spaces of the region. We watch ourselves and our neighbours, familiar places and areas that are stuck in our memories. Street photography is a special kind of reportage and document. It shows us passing moments, unique situations, a series of associations and references within one frame. It discovers something we are passing by each day paying no attention

to it. A street photographer always finds in these familiar spaces something inspiring, something new and surprising. They say the most difficult is to take pictures at home and in the nearest environment, while the easiest thing is to do it on excursion to a tourist destination. Eastreet definitely refutes this prejudice. It turns out that these well-known places, our neighbourhoods, are often no less exotic than overseas countries. Our everyday reality located far from spectacular events and phenomena fostered by the media, can be inspiring just as well. Eastreet, first of all, should be a celebration of street photography, its potential and its importance as art, document and everyday creative activity. Our goal is not to show a definitive picture or to give the final answer about the condition of street photography in Eastern Europe. Just the opposite: we hope that Eastreet will leave us with more questions than answers. We expect it to take us by surprise, to arrange unexpected scenarios, to combine seemingly evident and familiar elements into completely new configurations and intriguing associations. Just like street photography should.

Curated by Tomasz Kulbowski Joanna Kinowska; Aleksander Bochenek; Grzegorz OstrÄ&#x2122;ga

დმიტრი მუზალევი; რუსეთი Dmitry Muzalev; Russia

კრჟიშტოფ რაკონი; პოლონეთი Krzystof Racon; Poland 61

ევრომაიდანი: ნამდვილი ამბავი საერთაშორისო ფოტოპროექტი “ევრომაიდანი: ნამდვილი ამბავი” უკრაინასა და მთელს მსოფლიოში მოღვაწე საუკეთესო ფოტოჟურნალისტებისა და ფოტოდოკუმენტალისტების ნამუშევრების ნაკრებს წარმოადგენს. გამოფენის მონაწილეთა ფოტოებზე ასახულია მოვლენები ევრომაიდნის, როგორც ასეთის, გაჩენის პირველი დღეებიდვე. დემონსტრანტებისა თუ საპროტესტო მოძრაობის მონაწილეთა ყველა ემოცია, პოლიციასთან შეტაკება, დამოუკიდებლობის მოედანზე (მაიდან ნეზალეჟნოსტი) “კარვების ქალაქის” სულისკვეთება და, რაც მთავარია, ადამიანთა მზაობა საერთო მიზნის მისაღწევად ძალისხმევის გასაერთიანებლად – ამ ყველაფრის გადმოცემის ამოცანას ავტორებმა თავიანთ ნამუშევრებში წარმატებით გაართვეს თავი. 2013 წელი უკრაინის სახელმწიფოებრიობის თანამედროვე ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული იყო. სახელმწიფოს მხრიდან ევროკავშირის ასოცირებული წევრობის შეთანხმების შეჩერებამ აღაშფოთა მილიონობით უკრაინელი, რომლებიც უფრო მჭიდრო ევროპული ინტეგრაციისკენ მიისწრაფოდნენ.

Euromaidan: The True Story

The photo project “Euromaidan: The True Story” represents photographs of the best photojournalists and documentary photographers from Ukraine and the whole world. Photos of the exhibition’s participants cover the events from the first days of Euromaidan existence. In their works the authors succeeded to transmit all emotions of demonstrators and protest movement participants, clashes with the police, the spirit of the tent city on the Independence Square (Maidan Nezalezhnosti), and the main thing – people’s readiness to join efforts to achieve a common purpose. The year 2013 was one of the most remarkable in the contemporary history of Ukrainian statehood. Suspension of the European Union Association Agreement by the government aroused indignation of millions of Ukrainians, aspiring to closer European კურატორი: კრისტინა შესტაკი

ათობით და ასობით ათასი ადამიანი თავიანთი ქალაქების ქუჩებში გამოვიდა იმისთვის, რომ მშვიდობიანად ებრძოლათ ევროპულ თანამეგობრობაში გაერთიანების შესაძლებლობის დასაცავად. მასმედიამ მიტინგების ტალღას “ევრომაიდანი” უწოდა; იქედან გამომდინარე, რომ საპროტესტო მოძრაობა დედაქალაქის მთავარ მოედანზე – მაიდან ნეზალეჟნოსტიზე – დაიწყო. ბოლო ცხრა წლის განმავლობაში ყველაზე მასშტაბური მოვლენის მიმოხილვას არამხოლოდ საუკეთესო უკრაინელი ფოტოგრაფები, ოპერატორები თუ ჟურნალისტები ეწეოდნენ, არამედ ათობით მათი კოლეგაც მთელი მსოფლიოდან. მათი თვალით დანახულის წყალობით, საერთაშორისო საზოგადოებას შეეძლო თავად მიედევნებინა თვალყური 30 ნოემბრის ღამეს მშვიდობიანი დემონსტრანტების სისხლიანი დარბევისთვის, პროტესტების რადიკალიზაციისთვის, ტრაგიკული მოვლენებისთვის და ასობით ათასი ადამიანის საპროტესტო მსვლელობებისთვის, რომლებიც ქუჩებში საკუთარი ისტორიის უფლების დასაცავად გამოვიდნენ.

integration. Tens and hundreds of thousands of people took to the streets of their towns to peacefully defend the opportunity to join the European Community. Media called the wave of rallies Euromaidan as the protest action started on the capital’s main square – Maidan Nezalezhnosti. The most high-profile event in the last nine years has been covered not only by the best Ukrainian photographers, cameramen and journalists, but also dozens of their colleagues from all over the world. Through their eyes the international community could follow bloody dispersal of peaceful protesters on the night of November 30, radicalization of the protests, tragic events and rallies involving hundreds of thousands of people, which took to the streets to defend the right to have their own history.

Curated by Kristina Shestak 62

ანდრი კრავჩენკო (უკრაინა, შტატგარეშე ფოტოგრაფი) Andriy Kravchenko (Ukraine, Freelance)

იური კოზირევი (რუსეთი, სააგენტო NOOR) Yuri Kozyrev (Russia, NOOR Photo Agency)

ვლად სოდელი (უკრაინა, ჟურნალი “კომერსანტი”) Vlad Sodel (Ukraine, “Kommersant” Newspaper)

სერგეი დოლჟენკო (უკრაინა, სააგენტო European Pressphoto) Sergiy Dolzhenko (Ukraine, European Pressphoto Agency) 64

ევგენი მალოლეტკა (უკრაინა UNIAN ) Evgeniy Maloletka (Ukraine, UNIAN)

ანატოლი სტეპანოვი (უკრაინა, Demotix, შტატგარეშე ფოტოგრაფი) Anatoly Stepanov (Ukraine, Demotix, Freelance) 65

ირმა შარიქაძე

1997 წელს დაამთავრა მოსე თოიძის სახელობის ხელოვნების სასწავლებელი, კერამიკის განხრით. ეუფლებოდა პანტომიმის ხელოვნებას პანტომიმის სახელმწიფო თეატრის დასში. მალე მიხვდა, რომ მისი ნამდვილი მოწოდება მხატვრული ფოტოგრაფიაა. ირმა შარიქაძის პირველი პერსონალური გამოფენა “ფანტომი” 2004 წელს გაიმართა “თბილისობის” ფარგლებში. იმ დროიდან მოყოლებული,სხვადასხვა მხატვრულ თუ კომერციულ პროექტზე მუშაობს. დიდი წარმატება ხვდა წილად 2010 წელს მოსკოვში, გალერეა GMG-ში და 2013 წელს სანქტ პეტერბურგის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმ ERARTA-ში გამართულ ირმას პერსონალურ გამოფენას, კერძოდ, ფრიდა კალოსადმი მიძღვნილ მის საავტორო პროექტს “წერილები”. პროექტში შედის: სხვადასხვა მოცულობის 18 ფოტო, ვიდეო არტი “ფრიდას სიზმარი” და მწერალ მაკა გოგუაძის მიერ შექმნილი მისტიფიცირებული მიმოწერა ფრიდასა და მის წარმოსახვით დას, მარიცას შორის. პროექტში გამოყენებულია, აგრეთვე, სოფო გონგლიაშვილის ემალის უნიკალური სამკაულები. ამ გამოფენის ექსპონატების უმრავლესობა მოსკოვის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმმა და კერძო კოლექციონერებმა შეიძინეს. ფოტოხელოვანი კვლავაც განაგრძობს “ყველა დროის

წერილები

ქართველი ხელოვანის პროექტი “წერილები” ჩვენს საერთო კულტურულ სისხლის მიმოქცევას გვახსენებს – ხელოვნების შესაძლებლობას, გადაკვეთოს საზღვრები და მოიცვას არა მხოლოდ ადამიანები, არამედ საკუთარი თავიც. ფრიდამ საკუთარი ტყუპი და გამოიგონა, რომელიც ახლა ფრიდას იგონებს და რომელიც ირმა შარიქაძის პერსონაჟია. პროექტში “წერილები” ორივე მათგანს ვხედავთ – ფრიდას და მარიცას – ქართველი ხელოვანის ალტერ ეგოს, მის თამაშს საკუთარ პერსონაჟთან, ხასიათის სტრატეგიებთან, ისტორიისა და ხელოვნების ენებთან. ფრიდამ დაბადა მარიცა, ფრიდა ჩნდება მარიცასადმი წერილებში – დები ერთმანეთის სიმბოლური დედები ხდებიან (“სჯობს ასე გავაკეთოთ: იყავი ჩემი დედა და მე ვიქნები შენი, თუ წინააღმდეგი არ ხარ, რა თქმა უნდა”). ეს ნაზი მეტაფორა გამოსახულებისა და რეფერენტის, ხელოვანისა და პერსონაჟის რთული დიალექტიკითაა განმსჭვალული. ეს დაღვინების დიალექტიკაა, რომელიც ფრიდა კალოსკენ იყო მიმართული და, სავარაუდოდ, მისი შემოქმედების არსი განსაზღვრა. ირმა შარიქაძე საკუთარ შემოქმედებით სიმწიფეს ალექსანდრე ევანგელი

ლეგენდარული ქალების” სახეების გაცოცხლებას. მისი კვლევის ბოლო ობიექტი ცნობილი ჰოლანდიელი მოცეკვავე მატა ჰარია, რომელმაც ტრაგიკულად დაამთავრა სიცოცხლე – პირველი მსოფლიო ომის დროს, ის სიკვდილით დასაჯეს, ჯაშუშობაში ბრალდებით. ფოტოხელოვანმა ახლახანს დაამთავრა მუშაობა ამ პროექტის შემადგენელ 10-წუთიან ვიდეო-ფილმზე. ირმა შარიქაძე მუდმივად თანამშრომლობს წამყვან პერიოდულ გამოცემებში სამხრეთ კავკასიის რეგიონში, საქართველოსა და რუსეთში. ირმა შარიქაძემ თავის შემოქმედებაში ყველაზე მძლავრად ნიკო ფიროსმანისა და სერგო ფარაჯანოვის გავლენა განიცადა. ეს ორი ხელოვანი მისთვის ახლოა “არა მარტო არტისტული ხედვის, არამედ ცხოვრების გზის თავისებურების მხრივაც”, – ამბობს შარიქაძე. ფოტოხელოვან ირმა შარიქაძის დევიზი ასეთია: “მშვენიერების აღმოჩენა ჩემი მისიაა. მეტიც, ეს ბედისწერაა ჩემი. ადამიანის სილამაზე საიდუმლოა, რომელიც განუყოფელია სიყვარულისგან. სიყვარული სინათლეა, რომელიც ცხოვრების სახიფათო ბილიკებს გვინათებს და გვჩუქნის თავისუფლებას. ხელოვნების თავისუფლებას...” ირმა შარიქაძე ცხოვრობს და მუშაობს თბილისში. დების ამ გამოგონილ ბიოგრაფიას უკავშირებს. გარდა ამისა, ტყუპი დები სილამაზეს აორმაგებენ...მაყურებლის ყურადღება უმწიკვლო გამოსახულებისკენაა მიმართული და სურათის ქვეშ, ხელნაწერ ტექსტს აწყდება. შესაბამისად, მაყურებლის მიერ პროექტის აღქმა ეფუძნება არა პრიალა ჟურნალების კლიშეებს, რომლებიც პირდაპირ უკავშირდება ეფექტურ ფოტოგრაფიას, არამედ კონცეპტუალურ კოდებს... თუკი ერთსა და იმავე დროს დაც ხარ და დედაც, ეს იმას ნიშნავს, რომ ერთი მამა არსებობს, რომელიც ქმარი ხდება. სიზმარში ფრიდა ბატისტის კაბაში გამოწყობილ დედას ხედავს, თუმცა მოულოდნელად, შუქმგრძნობიარე ქსოვილის ქვეშ, მამაკაცის ბანჯგვლიან მკერდს აღმოაჩენს. ეს საზარელი სიზმარი შემოქმედებით ძალისხმევაზე მეტყველებს. ამ დროს, ინდივიდუალურობა შთამომავლობით მიღებული ტაბუსგან თავისუფლდება. ირმა შარიქაძის შეზღუდვებისგან გათავისუფლებული ძალისხმევა ცხოვრებისეული გარემოებების წინააღმდეგ ამბოხში, მამაკაცურობისკენ მისწრაფებაში ვლინდება. პროექტი ანარეკლებითაა დამუხტული... 66

ამაღლების წინათგრძნობა Presentiment of the Rapture. 67

irma sharikadze

Irma Sharikadze graduated in 1997 with a degree in ceramics from the M. Toidze School of Arts in Tbilisi, Republic of Georgia. Upon completion she took classes of pantomime and performed at the Tbilisi State Pantomime Theater for two years, but she quickly realized her true talent and passion lay in the art of photography. Her first solo exhibition “Phantom” took place in 2004 in Old Tbilisi as a part of the Tbilisoba festival. Since then Sharikadze has worked on both artistic and commercial projects with great success. Her most recent exhibition named “Letters” dedicated to Frida Kahlo, the Mexican Artist was held at the GMG Gallery in Moscow 2010 and in St Petersburg Museum of Contemporary Art Erarta 2013. Eighteen photos of different sizes, installation “Frida Maritsa”, video art ‘Frida’s Dream’, also composed by Irma Sharikadze and mistified correspondence between Frida and Maritsa(Frida’s imagined twin sister) created by Georgian writer Maka Goguadze. In the project uses the unique jewelry by Sofia Gongliashvili. Various works from this exhibition were

purchased by the Moscow Museum of Modern Arts and by private foundations. The artist is interested in and continues to assess lives of “Mythical Women of Different Times”. Her current subject is Mata Hari, a Dutch exotic dancer, who was accused of espionage during World War II for Germany and executed in France. Irma is also working on a 10 minute video art on Mata Hari. Irma has developed in close collaboration, with the leading magazines in the South Caucasus region in Georgia and Russia. Sharikadze sates Niko Pirosmani, the world famous primitive artist, and Sergei Parajanov, a famous Gerogian/Armenian film director as her main inspirers, not only for their style but also for their personal life convictions. The artist’s motto is as follows: «Finding and uncovering beauty is my mission. Moreover, it’s my fate. Human beauty is a mystery inseparable from love. Love is a light that illuminates tortuous paths of life and grants us freedom. Freedom to make art…» Irma Sharikadze lives and works in Tbilisi.

Letters ...The «Letters» project by the Georgian artist reminds us of our joint cultural blood flow, of the art’s ability to cross the borders and possess not only people, but also itself. Frida invented her twin sister who is now inventing Frida, being Irma Sharikadze’s character. In the «Letters» project we see them both – Frida and Maritsa – the Georgian artist’s alter ego, her own game with the artist’s character, character strategies, history and languages of art. ... Frida gave birth to Maritsa, Frida appears in the letters to Maritsa – the sisters become each other’s symbolic mothers. («We’d better do it like that: be my mother and I’ll be yours, if you have nothing against that, of course»). This tender metaphor is pierced by sophisticated dialectics of image and referent, artist and character. It’s a dialectics of maturing that appealed to Frida Kahlo and probably made the very essence of her art. Irma Sharikadze integrates her own ar-

tistic maturing into these two imaginary biographies of the sisters. Moreover, twin sisters double the beauty...The viewer’s attention slides along the impeccable image and stumbles at the handwritten text below the picture. Thus, the viewer’s perception of the project is based not on the clichés of the glossy magazines that directly associate with spectacular photography, but on conceptual codes... Being a sister and a mother at the same time means having the same father, who becomes a husband. In her dream, Frida sees her mother in batiste dress, but suddenly discovers hairy male chest under the light tissue. Artistic effort speaks through this rather spooky dream. At this point individuality breaks free from ancestral taboo. Irma Sharikadze’s emancipated effort shows in the rebellion against life circumstances, craving for manliness. The project is electrified by reflections...

Alexander Evangeli 68

დედის მონატრება Anguish for The Mother. 69

საფლავის შესაძლებლობა Probability of the Grave

რევოლუციის წმინდანის ნაწილები Relics of the Martyr of the Revolution 70

National Geographic საქართველო: 2013 წელი ფოტოებით აშშ-ის გეოგრაფიული საზოგადოება (National Geographic Society) 1888 წელს დაარსდა. 2013 წელს მან 125-ე საიუბილეო წელი აღნიშნა. ესაა მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სამეცნიერო და საგანმანათლებლო ორგანიზაცია, რომლის მხარდაჭერით არაერთი სამეცნიერო-კვლევითი პროექტი თუ ექსპედიცია განხორციელდა. საზოგადოება National Geographic-ი წლების განმავლობაში შთაგვაგონებს, ვიზრუნოთ ჩვენს პლანეტაზე. 2014 წლიდან საზოგადოება კვლევა-ძიების ახალ ეპოქას იწყებს! თანამედროვე ტექნოლოგიები მეტ შესაძლებლობას იძლევა გამოვიკვლიოთ ის, რაც აქამდე მიუწვდომელი იყო ჩვენთვის. პალეონტოლოგია და არქეოლოგია, გეოგრაფია, გეოპოლიტიკა,

ველური ბუნება, ხალხები და კულტურები, მაღალი ტექნოლოგიები – იმ სფეროების არასრული ჩამონათვალია, რომელსაც National Geographic-ი სწავლობს და შემდეგ მსოფლიოს ორმოცი ქვეყნის მკითხველამდე არაჩვეულებრივი სტატიებისა და შთამბეჭდავი ფოტოების სახით მიაქვს. წლევანდელ “ქოლგა თბილისი ფოტოზე” ჟურნალი National Geographic საქართველო წარმოგიდგენთ 2013 წლის განმავლობაში გამოქვეყნებულ, მსოფლიოში ცნობილი ფოტოგრაფების: მაიკლ ნიკოლსის, სტეფანი სინკლერის, ბრენტ სტირტონისა და სხვ. ნამუშევრებს. გამოფენა ეძღვნება National Geographic საქართველოს ჩვენს ქვეყანაში მუშაობის პირველ წელს.

National Geographic Georgia: 2013 In Photos National Geographic Society was founded in 1888. In 2013, it celebrated its 125th anniversary. It is one of the world’s greatest scientific and educational organizations with the support of which numerous scientific research projects and expeditions have been realized. For many years, National Geographic Society has been inspiring us to take care of our planet. In 2014, the Society starts a new era of explorations! Modern technologies give us much more opportunities to explore what was inaccessible before. Paleontology and archeology, geography, geopolitics, wild na-

ture, people and culture, hi tech – this is an incomplete list of fields National Geographic researches in order to deliver this information to its readers in 40 countries of the world as incredible articles and impressive photos. At this year’s Kolga Tbilisi Photo, National Geographic Georgia Magazine presents works published in 2013 by some of the internationally recognized photographers including Michael Nichols, Stephanie Sinclair, Brent Stirton, among others. The exhibition is dedicated to National Geographic Georgia’s first year in our country.

ჯონ შტანმაიერ ი, ძიტნაპი, მექსიკა, 2010 წელი ერთ კადრს შეუძლია პლანეტის ერთ-ერთ ყველაზე მიყრუებულ და უმშვენიერეს ადგილას გვამოგზაუროს. “მოცურავე შკეკენის წნოტში”. მაიას მითების მიხედვით, ამ წნოტს მიწისქვეშა სამყაროში მივყავართ. John Stanmeyer, Dzitnup, Mexico, 2010 A single frame can transport us to one of our planet’s far-flung and beautiful places. In this one, stalactites and a sunbeam spotlight a swimmer in the Xkeken cenote, a natural well in the Yucatán thought by the Maya to lead to the underworld

ბრენტ სტირტონი, ვირუნგის ეროვნული პარკი, კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკა, 2007 წელი მკვდარ მთის გორილას პატივით მიასვენებენ. ამ ფოტომ შეძრა მსოფლიო: ეს გადა შენების საფრთხის წინაშე მყოფი მთის გორილის მე-6 მკვლელობაა. Brent Stirton, Virunga National Park, Democratic Republic of the Congo, 2007 This image of a dead gorilla being carried like royalty by grieving rangers and locals shocked the world when it was published: The 500-pound gorilla was one of six endangered mountain gorillas that were killed.

მაიკლ ნიკოლსი, “David Sheldrick Wildlife Trust”, კენია, 2011 წელი ამ პატარა სპილოს დედა მოუკლეს. გადაშენების საფრთხის წინაშე მყოფი ველური ბუნებისთვის ფო ტოების გადაღება ნიკოლსის გატაცებაა. მან ხელი შეუწყო გაბონში ეროვნული პარკების სისტემის ჩამოყალიბებას. Michael Nichols, David Sheldrick Wildlife Trust, Kenya, 2011 A baby elephant whose mother was killed by poachers rests at a Nairobi nursery. Producing call-toaction photographs of endangered wildlife is a passion for Nichols, who was instrumental in the creation of a national park system in Gabon

რენდი ოლსონი, მუმბაი, ინდოეთი, 2011 წელი ჩერჩგ ეიტის სადგურის გადაღების პროცესი შრომატევადი აღმოჩნდა. რადგან გადაღებისთვის საუკ ეთესო ადგილი დახურული იყო უცხოელებისთვის. “4 საათის შემდეგ გადავიღეთ სურათი. ეს ინდურ ბიურ ოკრატიაზე მცირე გამარჯვება იყო” Randy Olson – Mumbai, India, 2011 Seeking to capture the throng in Churchgate Station, Olson coached a local assistant through the laborious process needed to get this shot, because the perfect vantage point was closed to foreigners. “After four hours we had this picture—and a small victory over Indian bureaucracy

სტეფანი სინკლერი, ღურის პროვინცია, ავღანეთი, 2006 წელი 40 წლის ფაიზისა და 11 წლის გულამის წინასაქორწინო ფოტოების მსგავსი გულახდილი სურათები ადამიანებთან უფრო გვაახლოებს, ვიდრე მშრალი სტატისტიკა. ავღანელი გოგონების 46% 18 წლამდე თხოვდება. Stephanie Sinclair, Ghor Province, Afghanistan, 2006 An intimate portrait—like this pre-wedding shot of Faiz, 40, and Ghulam, 11—connects us with the people behind the statistics. Some 46 percent of Afghan girls marry before they’re 18. Sinclair has brought global attention to the issue of child brides

დირკ გებჰარდტი დირკ გებჰარდტი ვიზუალური მთხრობელია. ის უპირატესობას ანიჭებს სიღრმისეულ, ხანგრძლივ პერიოდში გასაკეთებელ რეპორტაჟებზე მუშაობას ისეთი სოციალური საკითხების შესახებ, რომელსაც მედია უგულვებელყოფს. 1999 წლიდან მუშაობს ისეთი საერთაშორისო გამოცემებისთვის, როგორებიცაა Stern, Der Spiegel, Die Zeit, La Republica და ჟურნალი Time, ასევე, ისეთი არასამთავრობო ორგანიზაციებისთვის, როგორებიცაა UNICEF და Amnesty International. დირკ გებჰარდტი

არაერთი ჯილდოს მფლობელია, მათ შორისაა 2002 წელს გერმანული ფოტოსაზოგადოების ოტო შტაინერტის სახელობის ჯილდო, ასევე მისი ნამუშევრები UNICEF–მა რამდენჯერმე დაასახელა “წლის ფოტოდ”. დირკ გებჰარდტი იუპ სვარტის სახელობის მასტერკლასის მონაწილე იყო. 2011 წლიდან ის დორტმუნდის გამოყენებითი მეცნიერებების და ხელოვნების უნივერსიტეტში ფოტოჟურნალიზმის პროფესორია.

ბრაზილიის მშრალი გული – O Sertão ბრაზილიის სანაპირო – ატლანტიკის ტყეები, პალმის ხეები, კილომეტრზე გადაჭიმული ქვიშიანი სანაპიროები. მრავალფეროვანი ბუნება. ყველგან სიმწვანეა.. და წყალი! არა მხოლოდ წვიმა, არამედ წყალიც ყველგანაა – ნაკადულები, რუები, მდინარეები, გუბურები, ტბები და ზღვა – ის, რასთანაც ბრაზილია ევროპელის წარმოსახვაში ასოცირდება. ძნელი წარმოსადგენია, რომ სანაპიროდან სულ რაღაც 300 კილომეტრის მოშორებით, ამ ტროპიკული სამოთხის გულისგულში, ყოველდღიურობა სიმძიმით და უწყლობითაა დაღდასმული. პეიზაჟი, რომელიც სერტაუს აკრავს გარს, უმეტესწილად ყავისფერია, მხოლოდ რამდენიმე მწვანე ლაქით. ბუჩქებით დაფარული და გამომშრალი ტერიტორია 1,5 მილიონ კვადრატულ კილომეტრზეა გადაჭიმული, რაც გერმანიას ხუთჯერ აღემატება. ამ ტერიტორიას მთების ზოლი აკრავს საოცარი ბრტყელზედაპირიანი ბორცვებით და მდინარე სან ფრანსისკოთი. 60 მილიონ ადამიანზე მეტი ცხოვრობს ჩრდილო-აღმოსავლეთის სანაპიროზე, სადაც, ძირითადად, ექვსი ფედერალური შტატია: ბაია, სეარა, პიაუი, პერნამბუკო, მარანიაუ და რიუ გრანი დუ ნორტი. პორტუგალიელებმა ამ მხარეს თავისი სახელი შეარქვეს. 1532 წელს, პორტუგალიელების პირველი დასახლებებიდან 150 წლის შემდეგ, მათ ამ მხარეშიც მოაღწიეს. როდესაც სანაპიროს მახლობლად არსებული ამაღლებული პრერიები გადმოკვეთეს, დაღვრემილ მხარეს მოადგნენ, რომელსაც O Desertão – დიდი უდაბნო უწოდეს. დროთა განმავლობაში, დესერტაუ სერტაუდ გარდაიქმნა. აქ კაქტუსები ოთხი-ხუთი მეტრის სიმაღლეზე იზრდება და ხეებსაც კი ეკლები აქვთ; ბალახი უხეშია, ნიადაგი – მტვრიანი. აქ მხოლოდ ორი სეზონია: ცხრა თვე – გვალვაა, დანარჩენ პერიოდში, დეკემბერსა და თებერვალს შორის, შეიძლება წვიმა წამოვიდეს,

რასაც “წვიმიან სეზონს” უწოდებენ. აქ უცვლელი მხოლოდ ტემპერატურაა: მთელი წლის მანძილზე, საშუალოდ 38 გრადუსია. კოლონიზატორებს არც უცდიათ, რომ ამ მხარეში სისტემატურად დასახლებულიყვნენ. ისინი უგულვებელყოფდნენ აქაურობას და ორიენტაცია სანაპირო მხარეებისკენ ქონდათ აღებული. სერტაუ თავგადასავლების მაძიებლებმა “დაიპყრეს”, რომლებიც აქ ძვირფასი ლითონების ძიებამ მოიყვანა. სხვა მოსახლეობას მიწის არმქონე ფერმერები, გაქცეული სისხლის სამართლის დამნაშავეები და ყოფილი მონები შეადგენდნენ. ოფიციალური ინფრასტრუქტურის და სამთავრობო კონტროლის უქონლობის პირობებში, აქაური განცალკევებული საზოგადოება, ძირითადად, ჯოგურ მეცხოველეობას, რელიგიას და თვითგადარჩენის ინსტინქტს ეფუძნება. ეს ყველაფერი კი ზნეობის და ღირსების არქაულ კოდექსთანაა დაწყვილებული. ამ მხარის დიდ ნაწილში, 2010/2011 წლების წვიმიანი სეზონის შემდეგ, საკმარისი წვიმა აღარ მოსულა. გვალვამ, მუდმივმა ცხელიმა ქარებმა და სიცხემ მოსახლეობა გაანადგურა. საქონელი ეხოცებათ და ფერმერებმა თავი უნდა გადაირჩინონ. თითოეული მათგანი იძულებული გახდა, რომ პირუტყვის რაოდენობა 5-დან 10 ცხოველამდე დაეყვანა. პირუტყვს კაქტუსებით და სილოსით კვებავენ. მამაკაცები მთელი ღე უქმად სხედან, მხოლოდ მცირე ხნით გამოცოცხლდებიან ხოლმე, როდესაც პირუტყვს აჭმევენ. ისინი სიცხის და მთელი დღის მანძილზე, უქმად ყოფნის ამარა არიან დარჩენილი. ქალები თავიანთი დროის ოდნავ მეტ ნაწილს ატარებენ საშინაო საქმეების კეთებაში, მაგრამ ისინიც იძულებული არიან, მომდევნო დღეს, კვირას და თვეს – ან წვიმას დაელოდონ. ფოტოგრაფიული ესეი “ბრაზილიის მშრალი გული – O Sertão” წარმოგვიდგენს სერტაუში ცხოვრებას ორ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში. 78

dirk gebhardt Dirk Gebhardt is a visual storyteller. He prefers to photograph in depth long-term reports on social subjects neglected in the media. Since 1999, he works for international publications such as Stern, Der Spiegel, Die Zeit, La Republica and Time Magazine as well as NGOs such as UNICEF and Amnesty International. He has won sev-

eral awards, including 2002 the Otto-Steinert-Award of the German Society for Photography and has been nominated several times for UNICEF Photo of the Year and the Joop Swart Masterclass-. Since 2011, he teaches at the University of Applied Sciences in Dortmund, where he works as a professor of photojournalism.

The Dry Heart of Brazil – O Sertão Brazil’s coast – the Atlantic Rainforest, palm trees, kilometer-long sandy beaches. Overwhelming nature. Green as far as the eye can see… and water! Not only rain but water everywhere: rivulets, brooks, rivers, ponds, lakes and the sea dominate the image Europeans have of Brazil. It is very hard to imagine that only 300 kilometers away from the coast into the center of this tropical paradise daily life is dominated by drought and lack of water. The landscape surrounding the Sertão is mostly brown with only a few specks of green. 1.5 million Square Kilometers of dried-out shrubland – that’s five times the square footage of Germany – interrupted by mountain ridges of bizarre mesas and the Rio Sao Francisco. More than 60 million people live in the north-eastern hinterland that dominates six federal states: Bahia, Ceara, Piaui, Pernambuco, Maranhao, and Rio Grande do Norte. The Portuguese gave this area its name. They reached the backlands 150 years after the first settlement in 1532. When they crossed the elevated plains close to the coast they reached dreary swathes of land they called “O Desertão”. The grand desert. Over time, Desertão became Sertão. Cacti grow as high as four to five meters, even the trees have thorns; the grass is tough, the ground dusty. There are only two seasons here: nine months of drought and a period with a chance of rain between December and Febru-

ary – “the rainy season”. What is constant though is the temperature: a steady annual average of 38°C. The colonial rulers did not try to systematically settle in this region. They ignored it and focused on the coastal regions. The Sertão was “conquered” by adventurers on their quest for precious metals. Other settlers were landless farmers, escaped felons and former slaves. Lacking an official infrastructure and governmental control, an isolated society developed which was and still is dominated by livestock breeding, religion and survival. And all of this coupled with an archaic codex of morale and honor. There has not been sufficient rain in large areas since the rainy season of 2010/2011. The drought, the permanent hot winds and the heat itself are wearing down the population. Their cattle are dying and with them, the farmers’ will to survive. They have all had to reduce their stock to the minimum of 5 to 10 animals. They feed them cacti and silage. The men sit around idly all day except for the short time that is used for feeding the cattle. They are exposed to the heat and the monotony of idleness the whole day. The women have to spend a little more of their time on the household but they too are forced to wait for the next day, the next week or month – and for the rain. The photographic essay “The Dry Heart of Brazil – O Sertão” shows the life in the Sertão over a period of two years. 80

მე-13 ქოლგა თბილისი ფოტო გვსურს დიდი მადლობა გადავუხადოთ ყველა ფოტოგრაფს, თავიანთი ამბების და ხედვების ჩვენთვის, ჟიურისთვის გაზიარებისთვის.. ჩვენთვის სასიამოვნო იყო ჟიურის მოვალეობის შესრულება და ასეთი ძლიერი და განსხვავებული ნამუშევრების შეფასება. გამარჯვებულების და შორთლისტების შერჩევით, დღევანდელი სამყაროს ჩვენეული ხედვის და ფოტოგრაფიაში ჩვენი პრიორიტეტების სხვათათვის გაზიარების საშუალება მოგვეცა: ნარატივი, ამბავი, რიტმი, ხედვა. რეპორტაჟის ნომინაციაში გამარჯვებული არნაუ ბახის “გარეუბანი”, რომელიც პარიზის გარეუბნებში ქუჩის ბანდების ცხოვრების შესახებ მოგვითხრობს. ბანდების წევრების გუნდური ცხოვრება და ჰიპ–ჰოპ კულტურისადმი მათი თაყვანისცემა, ყოველდღიური სისასტიკის სცენებთან ერთად, მათი ყოველდღიურობის განუყრელი ნაწილია. დოკუმენტური ფოტოს ნომინაციაში წელს პრიზი გაიყო და გამარჯვებულებად გამოვლინდნენ ჯონ ტროტერი და ჯულიო დი სტურკო. ორივე ფოტოგრაფი სრულიად განსხვავებული ვიზუალური ენის საშუალებით წარმოადგენენ გარდაუვალ საფრთხეში მყოფი მდინარის გასწვრივ ტერიტორიის მძიმე ეკოლოგიურ მდგომარეობას. ტროტერის სერია მოგვითხრობს შეერთებული შტატების სამხრეთ– დასავლეთით და მექსიკის ჩრდილო–დასავლეთით, კოლორადოს მდგომარეობის შესახებ. ესაა გამოკვლევა იმის შესახებ, თუ როგორ გაწყდა კავშირი ბევრ ამერიკელსა და მათ წყლის მარაგს შორის. მისი ძლიერი ფოტონამუშევრები კონცენტრირებულია ცალკეულ ადამიანზე, რომლებიც მდინარის გასწვრივ ცხოვრობენ. ჯულიო დი სტურკოს შთამბეჭდავი ფერადი ფოტოები წარმოგვიდგენს მის სულიერ და ემოციურ დამოკიდებულებას განგისადმი – ერთსა და იმავე დროს, აღფრთოვანებას ამ წმინდა მდინარით და დაავადებათა გავრცელების საშიშროებას, რასაც წყლის მუდმივი ინდუსტრიული დაბინძურება იწვევს კონცეპტუალური ფოტოს კატეგორიაში გამარჯვებული უენდი საქსისთვის წყალი ფიზიკური და ემოციური განკურნების საშუალებად იქცა. უენდი საქსისთვის ფოტოგრაფია მნიშვნელოვანი თერაპიული საშუალებაა. თავის შვილებთან ერთად ბანაობის კამერით დაფიქსირების

პროცესში, ის ყოველდღიურობისთვის დამახასიათებელ საქმიანობას წარმოგვიდგენს. გარემო თითქოს უწონადობის მდგომარეობაშია და ქვეცნობიერი წინა პლანზე ამოდის. “ერთი კადრის” კატეგორიაში მთელი ამბის თხრობა დიდი გამოწვევაა. ფაუსტო პოდავინი ოსტატურად იყენებს შავ–თეთრი ფოტოგრაფიის შესაძლებლობებს და ინდივიდსა და უსახელო, საშიშ მასას შორის თეატრალიზებულ და დრამატულ დაპირისპირებას ქმნის. მონტაჟის ინტენსიობა და ფოკუსგარეშე გამოსახულება მის გამარჯვებულ სურათში მაყურებელს ათასგვარი შესაძლო ამბის წარმოდგენისკენ უბიძგებს. ამ წელს სიახლეა მობილური ტელეფონით გადაღებული ფოტოს კატეგორია და ამ იდეის მხარდაჭერისთვის ნომინაციაში 3 გამარჯვებული გამოვავლინეთ. ლინ ფილის ზეეგერის ერთი მობილური კადრი სინამდვილესა და გამონაგონს შორის უცნაურ ბალანსს ქმნის. ყველა ფოტო ყოველდღიურობის ჩვეულებრივ გარემოებებშია გადაღებული. მაგრამ სიგერი მობილური ტელეფონის განსაკუთრებულ ესთეტიკას მელანქოლიურ განწყობაში ჩაძირული გარემოს სიურეალისტური აღქმის პროვოცირებისთვის იყენებს. ამ კატეგორიის მეორე გამარჯვებული, სიმონა ბონანო, იუმორისტულად აღიქვამს გადამწყვეტ მომენტს. მობილური ტელეფონის საშუალებით, ის სწრაფად რეაგირებს გიგანტური ქანდაკების სასაცილო თანავარსკვლავედზე, რომელზეც გამოსახულია ემოციით დატვირთული კადრი და მეტისმეტად სტატიკური, ჯუჯისმაგვარი ფოტოგრაფი, რომელიც კამერას სამფეხაზე თითქოს არასწორი მიმართულებით ამაგრებს. ეს ბრწყინვალე შავ–თეთრი ფოტო ადასტურებს, რომ ზოგჯერ მობილურ ტელეფონსაც აქვს თავისი უპირატესობა. მარკო შპინერის მიზანი იყო იდუმალების ხეშესახებად ქცევა, როდესაც თავისი აიფონით, ბუდისტური განმარტოების ცენტრ ტარა მანდალაში, ხუთი კვირის მანძილზე იღებდა მედიტაციის პროცესს. მის მიერ შექმნილი სერიიდან “სამოთხის ჭიშკარი” სურათებზე წარმოდგენილია კონტემპლატიური წამები და ფრაგმენტები, რომლებიც ამაღლების და გარდაქმნის გამოცდილებას ასახავს.

ჟიური: თინა შელჰორნი, ვოლფგანგ ცურბორნი, ბილ კოვენჰოვენი, დათო ცხადაძე 84

THE 13th edition of KOLGA TBILISI PHOTO We would like to thank every photographer for sharing their stories and visions with us, the panel of judges. It was a delightful experience being a judge of the contest and evaluating such strong and diverse works. With our final selection of winners and shortlisted candidates, we took the opportunity to express our views on the visual world today as well as what we are looking for in photography: a narrative, a story, a rhythm, a vision. The winning reportage “Suburbia” by Arnau Bach reflects the way of life of the gangs on the streets of Parisian suburbs: gregarious lives of their members and their love for hip-hop culture, together with scenes of daily violence, which is an integral part of their everyday lives. This year’s prize for Documentary Photography is shared between John Trotter and Giulio Di Sturco. Using very different visual languages, both photographers are showing the irreversible damage to the fragile ecology along rivers. Trotter’s series about the Colorado in the Southwestern United States and Northwestern Mexico is an exploration of the disconnection many Americans have with their source of water. His strong black-and-white photographs are focusing on individual people in the context of their life along the river. The impressive color photographs by Giulio Di Sturco are showing his spiritual and emotional relation to the Ganges between fascination for this Holy River and fear for the diseases caused by constant pollution of the water from industrial waste. For Wendy Sacks, winner in the Conceptual Photography category, water has become a medium for physical and emotional healing. Photography is an important therapeutic instrument for her and by using the camera during bathing with her young children, she is at

the same time, performing her daily activities. The scenery seems to be weightless and subconscious feelings are emerging. Telling a whole story in ‘one shot’ is the greatest challenge in this category. Fausto Podavini is masterfully using the possibilities of black-and-white photography to create a theatrical and dramatic tension between the individual and the anonymous frightening mass. The radical cut and out of focus in his winning picture is forcing the fantasy of the spectator to imagine many possible stories. This year’s new category is Mobile Photo and there are 3 winners promoting this idea. The single mobile shots by Linn Phyllis Seeger are creating a strange balance between reality and fiction. All photographs were taken in ordinary, everyday situations, but Seeger is using the special aesthetic of the mobile phone to force a surrealistic perception of the surrounding world immersed in a prevailing mood of melancholy. Simona Bonanno, the second winner in this category, is playing in a humorous way with the decisive moment. With her mobile phone, she is reacting very quickly on the funny constellation of a giant sculpture illustrating an emotional snapshot and a very static, dwarf looking photographer installing the camera on a tripod seemingly in the wrong direction. This brilliant black-and-white photograph shows that being mobile is sometimes an advantage. Making the mystery more accessible was the challenge for Marco Spinner, while taking photographs with his iPhone during a fiveweek meditation at the Buddhist retreat center Tara Mandala. The images of his series “Opening the Gates to Space” are showing contemplative moments and fragments, tracing an uplifting and transformative experience. Judges: Tina Schelhorn, Wolfgang Zurborn, Bill Kouwenhowen, Dato Tskhadadze

გამარჯვებულები

ერთი კადრი

winners ერთი კადრი

ფაუსტო პოდავინი იტალია

რეპორტაჟი

არნაუ ბახი ესპანეთი

კონცეპტუალური ფოტო

უენდი საქსი აშშ

დოკუმენტური სერია

ჯონ ტროტერი აშშ

დოკუმენტური სერია

ჯულიო დი სტურკო იტალია

ჯეოსელის მობილური ფოტო

ლინ ფილის ზეეგერი გერმანია

ჯეოსელის მობილური ფოტო

სიმონა ბონანო იტალია

ჯეოსელის მობილური ფოტო

მარკო შპინერი გერმანია

one shot

fausto podavini italy

Reportage

arnau bach spain

one shot

87 88

Conceptual Photo

wendy sacks usa

Documentary Series

john trotTer

usa

Documentary Series

giulio di sturco Italy

90 92 94

geocell mobile photo

LInn phillis seeger

germany

geocell mobile photo

simona bonaNno italy

geocell mobile photo

marco spiner germany

96 96

ფაუსტო პოდავინი Fausto Podavini ქალები შავებში Woman in Black

97 86

რეპორტაჟი

Reportage

არნაუ ბახი გარეუბანი (პარიზის გარეუბნები) 2005 წლის ნოემბერში, 15 და 17 წლის ზიედ ბენა და ბუონა ტრაორა, ელექტროგენერატორისგან მიღებული დენის დარტყმით დაიღუპნენ, როდესაც პარიზის ჩრდილოეთში მდებარე თავიანთ უბანში, კლიში-სუბუაში, პოლიციას ემალებოდნენ. მათი მეგობრები და მეზობლები მალევე განრისხდნენ. დაიწყო პოლიციის წინააღმდეგ გადამწყვეტი ბრძოლა, რომელიც სწრაფად გავრცელდა საფრანგეთის დედაქალაქის გარშემო მდებარე გარეუბნების 42 კილომეტრზე. ამის შემდეგ, საფრანგეთის ყველაზე დიდი ქალაქების ყველა დანარჩენი გარეუბანიც გაეხვევა ცეცხლში. ამ რეპორტაჟის წამოწყებას საფუძვლად დაედო გაძარცვული მაღაზიების, ალში გახვეული ავტომაქანების და უკონტროლო ძალადობის ბუნდოვანი და კონტექსტსმოკლებული სურათები. ერთი წლის შემდეგ, გადავწყვიტე იქაურობა მენახა. მინდოდა უკეთ გავრკვეულიყავი იმ რეალობაში, რომელსაც მხოლოდ მაშინ გვიჩვენებდნენ, როდესაც ძალადობის გამოვლინებები მასმედიისთვის მიმზიდველი ხდებოდა. 2006, 2007, 2010 და 2012 წლებში, პარიზის 93-ე დეპარტამენტს ვსტუმრობდი, განსაკუთრებით დენა-სენ-დენის, პარიზის ყველაზე დიდი გარეუბნებიდან ერთ-ერთს. სამუშაო ადგილების ნაკლებობა და დასასვენებელი ადგილების და ინფრასტრუქტურის ფაქტობრივი არარსებობა ნიშნავს იმას, რომ ახალგაზრდები ქუჩაში საათებს ატარებენ. დაუსაქმებელთა ჯგუფები დროს თავიანთი უბნების თავისებური, ლაბირინთისმაგვარი ურბანული სტრუქტურების გარემოში კლავენ. ისინი დიდ ყურადღებას აქცევენ თავიანთ იმიჯს და ტანსაცმლის მარკების დემონსტრირებას ახდენენ. იქ, სადაც ადამიანებს საშინელ სიღატაკეში ცხოვრება აქვთ მისჯილი, მრავალცილინდრიანი მოტოციკლეტების და ბოლო თაობის მობილურების არსებობა საკმაოდ უჩვეულოა. ამ მოჩვენებითი ფუფუნების საფასურს ნარკოტიკებით ვაჭრობიდან იხდიან; საქმიანობიდან, რომლის დაწყებაც შედარებით იოლია ისეთ უბნებში, სადაც პოლიციის არსებობა არასისტემურია. ეს რეპორტაჟი პარიზის გარეუბნების ამ ბანდების ქუჩის ცხოვრების წესის ასახვას ისახავს მიზნად, რაც მათი წევრების გუნდურ ცხოვრებას და ჰიპ-ჰოპ კულტურისადმი მათ სიყვარულს გულისხმობს, ისევე როგორც ყოველდღიური ძალადობის სცენებს, რომლებიც მათი არსებობის განუყრელი ნაწილია.

Arnau Bach Suburbia (Paris Suburbs) In November 2005, Zyed Benna and Bouna Traore, 15 and 17 years old, respectively, die after being electrocuted by an electric generator while hiding from police in their neighborhood, Clichy Sous Bois, in the north of Paris. Their friends and neighbors get angry quickly. A pitched battle against police flares up, rapidly spreading to the 42 kilometers of suburbs that surround the French capital. Shortly all the other suburbs of the most important French cities would also burn. The blurred and decontextualized images of looted shops, cars in flames and uncontrollable violence triggered the start of this report. One year later I decided to go there to try to better understand a reality that was only being shown when the outbreaks of violence were attractive enough to get onto the media agenda. In 2006, 2007, 2010 and 2012 I went to department 93 in Paris, specifically to Seine St. Denis, one of Paris’s largest suburbs. Lack of jobs and the virtual absence of facilities and space for leisure means young people spend hours on the streets. Groups of friends, without any occupation, kill time on the corners of the peculiar and labyrinthine urban structure of their neighborhoods. They pay close attention to their image and show their clothes’ brand. The presence of high-cylinder motorcycles and the latest generation mobile phones are surprising in a place where people are condemned to lives of desperate poverty. This flashy lifestyle is paid for by drug trafficking, an activity that becomes relatively easy in neighborhoods where a police presence is practically anecdotal. Meanwhile, most families live on public benefits. This report seeks to reflect the way of life on the street for these gangs of the Paris Suburbs: the gregarious lives of their members and their love for hip-hop culture, together with scenes of daily violence, which are a constant presence in their everyday lives.

კონცეპტუალური

Conceptual

უენდი საქსი მაცოცხლებელ წყალში ჩაძირული ეს სერიები კათარზისული მცდელობაა. მისი იდეა მაშინ გაჩნდა, როდესაც დავინვალიდდი და ჩემს მცირეწლოვან შვილებს ვეღარ ვაბანავებდი აბაზანის გარედან. ამიტომაც აბაზანაში მეც მათთან ერთად ჩავდიოდი, რაც უფრო მიადვილდებოდა. წყალში ყოფნისას მათი ფოტოების აღბეჭდვა დავიწყე. როდესაც აპარატის ლინზაში ვიყურებოდი, მახსენდებოდა, შესწავლის მიზნით რომ ვუღებდი ბავშვებს სურათებს, როდესაც სასწრაფო დახმარების ექიმად ვმუშაობდი. ზოგიერთი ბავშვი, რომელსაც ვმკურნალობდი, ახალდაბადებული იყო, ზოგი ავად იყო, ზოგიც ჩემს თვალწინ გარდაიცვალა. ახლა კი მქონდა დრო, რომ უქმად ვყოფილიყავი და სევდით აღვვსილიყავი, ვინაიდან აღარ ვმუშაობდი. დავიწყე არა მხოლოდ საკუთარი შვილების გადაღება. ეს ფოტოები სიცოცხლეზე, სიკვდილზე, სიყვარულზე, სევდაზე და უქმად ყოფნაზე მოგვითხრობს. ჩემი სურვილია, დამთვალიერებელმა საკუთარი სულიერი ცოდნა გამოიკვლიოს, როდესაც სერიის ემოციურ და ეფემერულ ბუნებასა და შრეებზე დაფიქრდებიან; სერიის, რომელსაც “მაცოცხლებელ წყალში ჩაძირული” ქვია. Wendy Sacks Immersed in Living Water This series is a cathartic endeavor. It started when I became handicapped and I could no longer bathe my small children from outside of the tub so I got in the tub with them to make it easier. I started to photograph them in water. When I looked through the camera lens, I remembered the children I had photographed for teaching purposes when I was an Emergency Medicine Physician. Some of the children I had treated had just been born, some were sick and some even died on my watch. But now I had time to celebrate and mourn because I had stopped working. I branch out to photograph children other than my own. These images are about life, death, love, mourning, and celebration. My wish is for viewers to explore their own spiritual awareness as they take their time understanding the emotional and fluid nature and layers of the series: Immersed in Living Water

დოკუმენტური ფოტო documentary photo ჯონ ტროტერი არა წყალი, არა სიცოცხლე 2001 წლიდან, შეერთებული შტატების სამხრეთ-დასავლეთით და მექსიკის ჩრდილო-დასავლეთით, ადამიანების მიერ მდინარე კოლორადოსთვის მიყენებული მკვეთრი ცვლილებების შედეგებს ვუღებდი ფოტოებს. მდინარე კოლორადო, როგორც მალევე აღმოვაჩინე, მკვეთრად შემცირებულია იმასთან შედარებით, რაც ოდესღაც იყო და ქვემო კალიფორნიის ნახევარკუნძულსა და, როგორც ერთ დროს, მექსიკის მთავარ მატერიკს შორის მდებარე კორტესის ზღვას ის უკვე აღარ უერთდება. საზღვრის ჩრდილოეთით მდებარე ძალებს მდინარის წყლისთვის სხვა დანიშნულების წერტილები ქონდათ დაგეგმილი და 1922 წელს მდინარის ყოველწლიური დინების მოცულობა შეერთებული შტატების შვიდმა შტატმა და მექსიკამ გაიყვეს. მათ კაშხლების ფართო ქსელი ააშენეს, რითაც შეანელეს კოლორადო, რომელიც ერთ დროს მჩქეფარე მდინარე იყო. ამით საფუძველი ჩაუყარეს იმას, რაზეც შეერთებული შტატების სამხრეთ-დასავლეთი გაშენდა. მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, ყველაფრის საწყისი – 1922 წლის შეთანხმება, უფრო ოცნებებზე იყო დაფუძნებული, ვიდრე ფაქტებზე და მდინარის წყლის მომხმარებლებს 25 პროცენტით მეტ წყალს დაპირდნენ, ვიდრე იქ რეალურად არსებობს. John Trotter No Agua, No Vida Since 2001, I have been photographing the consequences of the sweeping human alteration of the Colorado River, in the Southwestern United States and Northwestern Mexico. The Colorado, I soon learned, was greatly reduced from what it once was and no longer makes its ancient rendezvous with the Sea of Cortez, between the Baja California peninsula and the Mexican mainland. Forces north of the border had other destinations planned for the river’s water, and in 1922 divided its annual flow between seven U.S. states and Mexico. They built an extensive network of dams, stilling much of the once roiling river and creating the foundation on which the Southwestern United States has been built. But as it has turned out, the foundation of everything, the premise of 1922, was based more on wishful thinking than fact and up to 25% more water has been promised to the river’s users than actually exists.

დოკუმენტური ფოტო documentary photo ჯულიო დი სტურკო მდინარის სიკვდილი კლიმატური ცვლილებები მაღლა, ჰიმალაის მთებში მდებარე მყინვარებს თვალისთვის შესამჩნევად ადნობს, ზღვის დონე იმატებს და სუნდარბანსის წყლით დაფარვით საშიშროება ჩნდება. ნიადაგის გამლაშება მდინარის ნაპირების გასწვრივ მდებარე ტერიტორიის მყიფე ეკოლოგიას გამოუსწორებელი ზიანის საფრთხის წინაშე აყენებს. მდინარისთვის და მის ნაპირებზე მცხოვრები თემებისთვის საზიანოდ, შენდება კაშხლები. საცხოვრებელი, ინდუსტრიული, ქიმიური თუ ბიოლოგიური ნარჩენებით გამოწვეული მუდმივი დაბინძურებით გავრცელებულ დაავადებათა და სიკვდილიანობის რაოდენობა გამუდმებით და ხშირად, მოულოდნელად, შეგვახსენებს ჩვენს წარმავლობას. ეს წყლები ჩემი სულიერი, ემოციური თუ მენტალური ზღვრების მრავალმხრივი გამოცდის მიზეზი იყო. ყოველთვის, როდესაც განგს ვუბრუნდები, სამუშაო მდგომარეობას ვიყენებ იმისთვის, რათა გამოვაფხიზლო და განვაგრძო ის შინაგანი დიალოგი, რომელიც გარე სამყაროსთან მაქვს. ინდოეთი ჩემში მრავალ ემოციას აღძრავს, ჩემი არასრულყოფილი და წინააღმდეგობრივი გამოცდილებები ლამაზი და წარმავალია. განგი ქალღმერთია. ზოგჯერ დაღვრემილი და სასტიკი, ის მჭიდროდ ეხვევა ადამიან-მხეცს. ბევრი ეკოლოგიური კატასტროფის შესახებ გაფრთხილება მსმენია და ადამიანის გადარჩენისთვის მიუტევებელი გაუმაძღრობაც მინახავს, ახალი ქალაქები კი ამ წმინდა მდინარეზე შენდება. ჩემი თითების ირგვლივ წყალი ცეკვავს და თამაშ-თამაშით მაქეზებს, მე კი ვდგავარ მდინარეში, მივნებდები მას და ვფიქრობ, როდემდე განაგრძობენ მოკვდავები ღმერთების გამოცდას. Giulio Di Sturco Death of a River Climate change is visibly melting the glaciers up in the Himalayas, as the sea level rises and threatens to submerge the Sundarbans. Salination of the land is posing irreversible damage to fragile ecology along the river. Dams are being constructed to the detriment of the river and the communities that live on its banks. The constant polluting of the waters from domestic, industrial, chemical and biological waste makes disease and death a constant and often casual reminder of our fragility. I have been challenged spiritually, emotionally and mentally on so many levels by these waters. Every time I return to the Ganges, I have to force myself to use the physicality of the work as a way to push through and continue the internal dialogue I have with the world around me. India stirs many emotions within me, imperfect and conflicted my experiences have been beautiful and transient. The Ganges is a goddess; moody and fierce at times she holds the human beast within her grasp. I have heard so many warnings of ecological disasters and I have witnessed man’s unforgiving greed for survival as more new cities cut through this holy river. As the water dances around my fingers, teasing me playfully, I stand within her and surrender. I wonder how long mortals can test the gods.

ჯეოსელის მობილური ფოტო Geocell mobile photo

ლინ ფილის ზეეგერი Linn Phyllis Seeger უსათაურო Untitled

სიმონა ბონანო Simona Bonanno კოცნა და ფილმი The Kiss and the Film

მარკო შპინერი კოსმოსის ჭიშკრის გახსნა მედიტაცია ხუთი კვირის განმავლობაში – როგორი შეიძლება იყოს ის? სწორედ ამაზე ვფიქრობდი თვითმფრინავის კომფორტულ სავარძელში მოკალათებული. თუმცა ამის გაგების ერთადერთი გზა იქ წასვლა და საკუთარი ხელით ამის გაკეთება იყო. სიტყვებით ამ გამოცდილების მხოლოდ ძალიან მცირე ნაწილის გადმოცემა შეიძლება. ფოტოები კი ამ საიდუმლოებას უფრო ხელმისაწვდომს ხდის. თუმცაღა პირად გამოცდილებას ვერაფერი შეედრება. ამ სერიაში ფოტოები უფრო გულიდან მომდინარეობს, ვიდრე გონებიდან. ისინი მჭვრეტელობით მომენტებს თუ ფრაგმენტებს წარმოადგენენ, სადაც ამაღლებული და გარდამქმნელი გამოცდილებაა დაფიქსირებული. ფოტოები ტარა მანდალაში – ბუდისტურ განსამარტოებელ ცენტრშია გადაღებულია, რომელიც 2400 მეტრ სიმაღლეზე, კოლორადოს საოცარი მთებით გარშემორტყმულ მხარეში მდებარეობს. სტუმრებისთვის მიმართულების მაჩვენებელზე წერია: “წითელ ბეღელთან მარჯვნივ შეუხვიეთ”. ამ მინიშნების გარეშე, ამ ადგილის პოვნა თითქმის შეუძლებელია. ეს სერია გამოიცა წიგნად, რომელიც განსამარტოებელ ცენტრს შევწირე. ამ გზით, მადლობა გადავუხადე ლამა ციულტრიმ ალიონეს, რომელმაც ტარა მანდალა 20 წლის წინ დააარსა და დღემდე წინამძღოლობს მას. და თუკი ეს წიგნი ერთ მკითხველს მაინც მედიტაციის სურვილს გაუჩენს, დიდი მიღწევა იქნება. Marco Spinner Opening the Gates to Space To meditate for five weeks – what might it be like? Resting comfortably in my airplane seat, this question occupied my mind. Well, the only way to find out was to go and do it. Words alone convey just a tiny slice of the experience. Images make the mystery more accessible. Nothing however beats doing it. In this series, the images flow more from heart than mind. They are contemplative moments and fragments tracing an uplifting and transformative experience. The images were created at Tara Mandala, a Buddhist retreat center, which is located at an altitude of 8,000 feet nestled away in the stupendous Colorado Mountains. The directions for visitors state: “Turn right at the red barn.” Without this hint, the place is rather impossible to find. The series became a book edition, which I donated to the retreat center. That’s my way of saying thank you to Lama Tsültrim Allione, who founded Tara Mandala 20 years ago and still runs the place. And if the book inspires even one reader to go and meditate himself, that would be quite an achievement. 97

ემილიანო ტიბო მექსიკა Emiliano Thibaut Mexico

118 118

ქრისთოფერ ბუთი გაერთიანებული სამეფო Christopher Booth United Kingdom

119

დარო სულაკაური საქართველო Daro Sulakauri Georgia

119

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

ნიკოლოზ მესხი საქართველო Nikoloz Meskhi Georgia

119

ფილიპო ვენტური იტალია Filippo Venturi Italy

მონა დელიჩი გერმანია Mona Delic Germany

დევიდ ლაუერი მექსიკა David Lauer Mexico

132

ქრისტიან ნილსონი შვეიცარია Christian Nilson Switzerland

მაკა გოგალაძე საქართველო Maka Gogaladze Georgia

133

113 114 114 115

Tomasz Lazar Poland

ხუან აბალე ესპანეთი Juan Aballe Spain

133

Frederic Vanwalleghem Belgium

ტომაშ ლაზარი პოლონეთი

116

ფრედერიკ ვანვალეგემი ბელგია

მარი ნაკანიმამასახლისი საქართველო Mari Nakanimamasakhlisi Georgia

116

ლუკა დესიენა გაერთიანებული სამეფო Luca Desienna United Kingdom

Mafalda Rakos Austria

117

108 109 109 110

ლევან გიორგაძე საქართველო Levan GiorgadzGeorgia

მაფალდა რაკოსი ავსტრია

117

ლოლი კანტორი აშშ Loli Kantor USA

კატარინა ჰესე გერმანია Katarina Hesse Germany

ჯონ ტროტერი აშშ John Trotter USA

118

რობერტ რუთოდი ავსტრია Robert Rutoed Austria

ენრიკო ფაბიანი ინდოეთი Enrico Fabian India

111

105 106 106

ნაფიზ მოთლაქი მალაიზია Nafise Motlaq Malaysia

ტორსტენ შუმანი გერმანია Torsten Schuman Germany

111

ბალინტ ჰირლინგი უნგრეთი Balint Hirling Hungary

ზაზა ბიგვავა საქართველო Zaza Bigvava Georgia

გაბრიელ ჰარჰოფი გერმანია Gabriele Harhoff Germany

111

თომას შელი ავსტრია Thomas Schell Austria

რულინ უენდი გაერთიანებული სამეფო Ruilin Wendy United Kingdom

ლუკა ვიდმერი გერმანია Luca Widmer Germany

112

104

ნუმო რამა ბრაზილია Numo Rama Brazil

106

103

დინა ლიტოვსკი აშშ Dina Litovsky USA

Tahir Ün Turkey

107

102

ანკა გუჯაბიძე საქართველო Anka Gujabidze Georgia

105

Filipe Bianchi Portugal

ტაჰირ იუნი თურქეთი

107

ფილიპე ბიანკი პორტუგალია

მარინა მორნი ესპანეთი Marina Morn Spain

107

ქსენია იურკოვა რუსეთი Ksenia Yurkova Russia

არია აბოლჰასანი ირანი Aria Abolhassani Iran

108

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

105

102

SHORTLIST

ერთი კადრი One shot

112

ნომინანტები

კონცეპტუალური Conceptual ალესია ნეო სინგაპური Alecia Neo Singapore ალნის სტაკლე ლატვია Alnis Stakle Latvia ატილიო ფიუმარელა გაერთიანებული სამეფო Attilio Fiumarella United Kingdom 98

ლუკას ლინდერი შვეიცარია Lukas Linder Switzerland

186 188 190 192

Dagobert Hartmann Germany

194

178 176

მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy

დაგობერტ ჰარტმანი გერმანია

ეკარტ ბარტნიკი გერმანია Eckart Bartnik Germany

196

ვივიან კოილარდსი ნიდერლანდები Vivian Keulards Netherlands

ნუმო რამა ბრაზილია Numo Rama Brazil

ქრისტოფერ კაპოციელო აშშ Christopher Capozziello USA

ევა ბრუნერი გერმანია Eva Brunner Germany

198

ტიაგო კაზანოვა პორტუგალია Tiago Casanova Portugal

178

Thais Medina Spain

ბალინტ ჰირლინგი უნგრეთი Balint Hirling Hungary

კარლოტა კარდანა გაერთიანებული სამეფო Carlotta Cardana United Kingdom

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

202

178 180 182

150 154 156 159 161

ტაის მედინა ესპანეთი

ანკა გუჯაბიძე საქართველო Anka Gujabidze Georgia

ელისონ მაკქოული შვეიცარია Alison McCauley Switzerland

გორდონ ველტერსი გერმანია Gordon Welters Germany

206

მორვარიდ კ ირანი Morvarid K. Iran

Duccio Doretti Italy

სტეფან მარინოვი ბულგარეთი Stefan Marinov Bulgaria

მარია საფრონოვა/ქეთა ღვინეფაძე საქართველო Maria Saphronova/Qeta Gvinepadze Georgia

დოკუმენტური Documentary

182

ნინო-ანა სამხარაძე საქართველო Nino-Ana Samkharadze Georgia

ტაჰირ იუნი თურქეთი Tahir Ün Turkey

184

Mike Crawford United Kingdom

ვალერია მეზენცევა უკრაინა Valeria Mezentseva Ukraine

დუჩო დორეტი იტალია

ზილკე კოჰი გერმნაია Silke Koch Germany

174

144 146

მაიკ ქროუფორდი გაერთიანებული სამეფო

სანე დე ვილდე ბელგია Sanne De Wilde Belgium

164

იასპერ ბასტიანი გერმანია Jasper Bastian Germany

პატრიკ უილქოქი ჰონგკონგი Patrik Willocq Hong Kong

168

დავიდ ფავროდი ესპანეთი David Favrod Spain

142

136

ჰიროჰიტო ნომოტო იაპონია Hirohito Nomoto Japan

140

131

ფრანსისკო დიასი აშშ Francisco Diaz USA

ოლგა ინგურაზოვა რუსეთი Olga Ingurazova Russia

170

134 135

ქრისტოფ ერმიში გერმანია Christoph Ermisch Germany

135

ბეატრის რაინჰარდტი აშშ Beatrix R Reinhardt USA

ილკინ ჰუსეინოვი აზერბაიჯანი Ilkin Huseynov Azerbaijan

266 268 272 276

ჯულიო დი სტურკო იტალია Giulio Di Sturco Italy

კ მ ასადი ბანგლადეში K M Asad Bangladesh

278

ჯოვანა დელ სარტო გაერთიანებული სამეფო Giovanna Del Sarto United Kingdom

იონას ვრეში გერმანია Jonas Wresch Germany

კირილ გოლოვჩენკო გერმანია Kirill Golovchenko Germany

280

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

ჯეიმს უითლოუ დელანო იაპონია James Whitlow Delano Japan

მარკუს რაიხმანი გერმანია Marcus Reichmann Germany

284

დმიტრი კოსტიუკოვი რუსეთი Dmitry Kostyukov Russia

Ivor Prickett United Kingdom

მარტუშკა ფრომისტი პოლონეთი Martushka Fromeast Poland

286

ქრისტინ ქეპი ნამიბია Kristin Capp Namibia

252

ქეთრინ მაკდაიდი გაერთიანებული სამეფო Katharine MacDaid United Kingdom

254

დმიტრი კოსტიუკოვი რუსეთი Dmitry Kostyukov Russia

256

დათო დარასელია საქართველო Dato Daraselia Georgia

დინა ლიტოვსკი აშშ Dina Litovsky USA

258

ვოლფგანგ მიულერი გერმანია Wolfgang Mueller Germany

დარო სულაკაური საქართველო Daro Sulakauri Georgia

262

სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy

აივორ პრიკეტი გაერთიანებული სამეფო

მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy

290

248 250

თომას შილდი უნგრეთი Tamás Schild Hungary

264

228 230 234 236

მაია ტოჩილაშვილი საქართველო Maia Tochilashvili Georgia

Lorenzo Masi Italy

რეპორტაჟი Reportage

238

224

მაფალდა რაკოსი ავსტრია Mafalda Rakos Austria

226

კოსტას მაროსი შვეიცარია Costas Maros Switzerland

ლორენცო მასი იტალია

სებასტიან კოლეტი აშშ Sebastian Collett USA

240

კონსტანცია ნოვინა კონოპკა პოლონეთი Konstancja Nowina Konopka Poland

სანე დე ვილდე ბელგია Sanne De Wilde Belgium

242

216

ლუკა დესიენა გაერთიანებული სამეფო Luca Desienna United Kingdom

222

კატია რეზვაია/მიშა დომოჟილოვი რუსეთი Katya Rezvaya/Misha Domozhilov Russia

218

ხუან აბალე ესპანეთი Juan Aballe Spain

Majid Saeedi Iran

244

იან ზაპნერი გერმანია Jan Zappner Germany

მაჯიდ საიდი ირანი

246

210 212

Ivor Prickett United Kingdom

220

214

აივორ პრიკეტი გაერთიანებული სამეფო

სუსანა ხირონი ესპანეთი Susana Giron Spain 100

სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy სიმონე საპიენცა იტალია Simone Sapienza Italy ლინ ფილის ზეეგერი გერმანია Linn Phyllis Seeger Germany

Tatiana Remneva Russia მარკო კასტელი იტალია Marco Castelli Italy ლუიზა ჩალათაშვილი საქართველო Luisa Chalatashvili Georgia ენრიკო ფაბიანი ინდოეთი Enrico Fabian India მარიამ პატიაშვილი საქართველო Mariam Patiashvili Georgia

318 318

Vakhtang Kuntsev-Gabashvili Georgia

318

ტატიანა რემნევა რუსეთი

ვახტანგ კუნცევ-გაბაშვილი საქართველო

სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy სანდრა შტაინი გერმანია Sandra Stein Germany

319

314 315 315

304,317 306,300 310 312

Reinis Fjodorovs Latvia

313

311 101

რეინის ფიოდოროვსი ლატვია

316

ნადეჟდა პავლოვა ბულგარეთი Nadezhda Pavlova Bulgaria

მიჩიკო მაკინო იაპონია Michiko Makino Japan

ფრედერიკ ვანვალეგემი ბელგია Frederic Vanwalleghem Belgium

316

მაკა კუკულავა საქართველო Maka Kukulava Georgia

Mattia Vacca Italy

მაგნუს სედერლუნდი დანია Magnus Cederlund Denmark

317

300

კატარინა ჰესე გერმანია Katharina Hesse Germany

მატია ვაკა იტალია

Natali Burduli Georgia

317

299

დიტერ ზაიცი გერმანია Dieter Seitz Germany

მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy

ნატალი ბურდული საქართველო

318

298

ქრის ბარეტი გაერთიანებული სამეფო Chris Barrett United Kingdom

თომას შელი ავსტრია Thomas Schell Austria

308,314

297315

ბოგი ბელი გერმანია Bogi Bell Germany

301

არია აბოლჰასანი ირანი Arya Abolhassani Iran

303

296,315

ჯეოსელის მობილური ფოტო geocell mobile photo

207

Tomasz Lazar Poland

მარი ნაკანიმამასახლისი საქართველო Mari Nakanimamasakhlisi Georgia

314

292

თომაშ ლაზარი პოლონეთი

კლაუდიო კამბონი საფრანგეთი Claudio Cambon France

ერთი კადრი

ONE SHOT

ფილიპე ბიანკი Filipe Bianchi

გაიღიმეთ, თქვენ სინგაპურში ხართ Smile,You’re in Singapore. დათო ქორიძე Dato Koridze მზიას წითელი ოთახი Mzia’s Red Room

ქსენია იურკოვა Ksenia Yurkova

დინა ლიტოვსკი Dina Litovsky

იაპონია Japan

მაყურებელი. მოდის კვირეული The Audience, Fashion Week

დათო ქორიძე Dato Koridze უსათაურო Untitled

ანკა გუჯაბიძე Anka Ggujabidze ქართული ცირკი “ჯანო და კომპანია” Georgian Circus “Jano and Company”

ნუმო რამა Numo Rama სისხლს მოწყურებული The Carnivorous

104

თომას შელი Thomas Schell იმედის ალი Flames of Hope

ბალინტ ჰირლინგი Balint Hirling სელფი კიევში Kiev Selfie

არია აბოლჰასანი Arya Abolhassani სერიიდან “ქალი-შუიანი” (ხალიჩის რეცხვა) From the series “Qali-Shuyan” (Washing the Carpet) 105

მარინა მორნი Marina Morn ჩრდილსაც ახლავს სინათლე XII También se Enciende la Sombra XII

ტაჰირ იუნი Tahir Ün

ყირგიზი გოგონა, ტაშკურგანი, ჩინეთი Kyrgyz Girl,Tashkurgan,China

რულინ უენდი Ruilin Wendy ზამთრის ცივი დღე A Cold Wintry Day

106

ზაზა ბიგვავა Zaza Bigvava მილანის ქვაფენილ Milan Pavement

ნაფიზ მოთლაქი Nafise Motlaq მეჩეთში წარმოთქმული სიტყვა Speech in a Mosque

რობერტ რუთოდი Robert Rutoed უსათაურო Untitled 107

ლოლი კანტორი Loli Kantor

ალფრედ და ვერონიკა შრაიერები Alfred and Veronika Schreyer

ლუკა ვიდმერი Luca Widmer

Bar 1000

oT 108

გაბრიელ ჰარჰოფი Gabriele Harhoff

ტორსტენ შუმანი Torsten Schuman

სტამბოლი Istanbul

დისკო, დისკო Disco Disco 109

ტორსტენ შუმანი Torsten Schuman მაღლა Up

კატარინა ჰესე Katharina Hesse თეატრი Theatre

ლევან გიორგაძე Levan Giorgadze ქოლგა Umbrella

ლუკა დესიენა Luca Desienna მარამურეშის ინტერპრეტირება, ანუზკა Interpreting Maramures, Anuzka

ენრიკო ფაბიანი Enrico Fabian მაიმუნი ზურგზე The Monkey on his Back

110

ფრედერიკ ვანვალეგემი Frederic Vanwalleghem მარლონ რაზონი – ტაკლობანი Marlon Razon – Tacloban

ფრედერიკ ვანვალეგემი Frederic Vanwalleghem მაჰარლიკას გზატკეცილი – ტაკლობანი Along Maharlika Highway – Tacloban

ემილიანო ტიბაუტი

Emiliano Thibaut

ჩემი პირველი სიყვარული My First Love

ჯონ ტროტერი John Trotter დენროი სთოუნერი ეკლესიაში, თავის ქალიშვილ, კეზიასთან ერთად, ბრუკლინი, ნიუ იორკი Denroy Stoner in Church with his Daughter, Kezia, Brooklyn, New York

112

მაფალდა რაკოსი Mafalda Rakos აიშატუ, კაფონტენის ლიცეუმი Aichatou, Lycée de Kafountine

მაფალდა რაკოსი Mafalda Rakos ბუბაქარი, დღევანდელ საშინაო დავალებას იწერს Boubacar, Copying Today’s Homework

მარი ნაკანიმამასახლისი Mari Nakanimamasakhlisi

ტომაშ ლაზარი Tomasz Lazar

ნაჭერი მზე Piece of the Sun

სერიიდან “ცხოვრების თეატრი” From the series “Theater of Life”

114

115

ქრისტიან ნილსონი Christian Nilson უსათაურო Untitled

ქრისტიან ნილსონი

Christian Nilson უსათაურო Untitled

ფილიპო ვენტური Filippo Venturi შეტაკების შემდეგ After the Clash 116

ფაუსტო პოდავინი Fausto Podavini სამბურუელი ბავშვები Samburu Children

დარო სულაკაური Daro Sulakauri ბათუმი Batumi

დარო სულაკაური Daro Sulakauri დაიკავე გეზი: პოლიცია აქციის მონაწილეების წინააღმდეგ სტამბოლში Occupy Gezi: Police against Protestors in Istanbul 117

ქრისთოფერ ბუთ Christopher Booth

ხუან აბალე Juan Aballe

მაკა გოგალაძე Maka Gogaladze

ზოოპარკი დაკეტვისას The Zoo at Closing Time

გოგონა სკამზე (დომინიკელთა რესპუბლიკა) Girl on Chair (Dominican Republic)

ისმაილი პანკისიდან. ხევსურეთი Ismail from Pankisi. Khevsureti 118

მონა დელიჩი Mona Delic

ნიკოლოზ მესხი Nikolozi Meskhi

დევიდ ლაუერი David Lauer

თურქული ყავის მომზადების მეთოდები Ways to Make Turkish Coffee

თბილისობა Tbilisoba

უსათაურო Untitled

119

კონცეპტუალური

Conceptual

ალესია ნეო ჰორიზონტზე 2011 წელს, ირგვლივ არსებულ სივრცეებზე, როგორც ჩვენი “მე”–ს გამოხატულებებზე დაკვირვების და მატერიალურობის, როგორც პიროვნულობის და სურვილის მნიშვნელოვანი შემადგენელი ნაწილის აღქმის გზით, ვმუშაობდი სერიებზე “საზოგადოებრივი საუბრები”. ამ სერიის ფარგლებში სინგაპურში უცხოელი მუშები გადავიღე, რომლებმაც საზოგადოებრივი სივრცე – ტროტუარები და ბაღის სკამები – თავიანთ სივრცეში მოაქციეს, ვინაიდან დაქირავებულ ბინებში საკმარისი სივრცე არ ქონდათ. ბინის მფლობელობა და უცხოელი მუშების ჭარბი ნაკადი სინგაპურის მთავარ პრობლემად იქცა. უცხოელებსა და ადგილობრივებს შორის ძალიან დელიკატური დამოკიდებულების კვლევის გზით, სერია მოგვითხრობს, თუ რა გავლენას ახდენს საერთო სივრცეების გამოყენება ყოველდღიურ მოლაპარაკებებსა და დაძაბულობებზე. ამ ნამუშევარმა მიმიყვანა ჩემს ბოლო პროექტამდე “ჰორიზონტზე”, რომელიც სინგაპურში უცხოელი მუშების შემწყნარებლობასა და აზრის თავისუფლად გამოხატვას შორის დელიკატურ ბალანსს აანალიზებს. ამ ნამუშევარში ჩინელ მიგრანტ მუშას, ა ჟენს, ვთხოვე, სინგაპურის სანაპიროზე გარკვეული ქმედება გაეკეთებინა – საკმაოდ აბსურდული ამოცანა დავუსახე – ისეთი პოზა მიეღო, თითქოს ჰორიზონტზე ეძინა. ამ პოზაში მის მკლავზე შემწყნარებლობის აღმნიშვნელი ნიშანი მოჩანს. ა ჟენმა ეს სვირინგი სინგაპურში გაიკეთა. მას მხოლოდ ერთი სვირინგი აქვს და ეს იქნება მისი უკანასკნელიც. ერთ–ორ წელიწადში ის ჩინეთში დაბრუნდება. ეს პერიოდი მან სამშობლოსგან მოშორებით გაატარა, ოჯახს დაუბარა, რომ მისთვის სახლი აეშენებინათ. მან მთელი სახლის დიზაინი შეიმუშავა. ა ჟენის სახლის ექსტერიერის და ინტერიერის კადრები მისმა ცოლმა ჩინეთში გადაიღო, ელექტრონული ფოსტით გაუგზავნა ქმარს და ბოლოს, ეს ფოტოები ხელახლა გადავიღე მე. Alecia Neo Resting on the Horizon In 2011, through observing our spaces as a reflection of self and perceiving materiality as a significant part of personality and desire, I worked on the series Public Conversations, in which I photographed foreign workers in Singapore, who have turned common public spaces, such as sidewalks and garden benches, into their private spaces due to the lack of personal space in their rented flats. Home ownership, and the huge influx of foreign workers have become major concerns in Singapore. Touching on the very fragile relationships between foreigners and locals, it explores how use of our shared spaces, reflect upon everyday negotiations and tensions. These works have led to my latest project Resting on the Horizon which explores the delicate balance between tolerance and expression in foreign workers in Singapore. In this work, I have requested that a Chinese migrant worker, Ah Zhen, performs an action at a beach in Singapore. He was asked to attempt a rather absurd task: to find sleep on the horizon. His posture reveals a tattoo on his arm, which says Tolerance. Ah Zhen had the tattoo made in Singapore. He has only one tattoo, and this will be his last. He will return to China in one or two years. During this time he has spent away from home, he left instructions for his family back home to build his house. He has designed the entire house from scratch. The exterior and interior snapshots of Ah Zhen’s home were photographed by his wife back in China, mailed to him, and finally, re-photographed by me.

120

ალესია ნეო მაოს გაკვეთილები (რა არის ცხოვრება?) “მაოს გაკვეთილები”, ვიდეო–სერიების და ხელოვანის წიგნის საშუალებით, იდენტობის, დიასპორას და ამა თუ იმ საზოგადოებასთან მიკუთვნებულობის თემაზე მოგვითხრობს. ეს ფოტოები მილანში მცხოვრებ ჩინურის მასწავლებელ მაო უენთან თანამშრომლობის შედეგია. ამ ნამუშევრების მთავარი გმირიც იგია. ნამუშევარში მისი ცხოვრებაა აღწერილი, ჩინეთში პიონერული წარსულიდან, დღემდე, როდესაც უკვე ასაკში შესული, იტალიაში მოგზაურობს და თანამედროვე მოხეტიალე ადამიანის ტიპური სახეა, რომელიც საკუთარ შინაგან სამყაროში წვდომის გზით ცდილობს დაუახლოვდეს ადამიანებს.მაო უენი შეგვიძლია ორმაგ აუტსაიდერად მივიჩნიოთ. იტალიაში მცხოვრები ვენჩოუელი ჩინელების უმრავლესობისგან განსხვავებით, ის პეკინიდანაა და კულტურული რევოლუციის დროს მომხდარი მოვლენების სერიის გამო, იტალიაში უკიდურესად გაჭირვებულ მდგომარეობაში აღმოჩნდა. იტალიაში ჩამოსვლისას, საერთოდ არ საუბრობდა იტალიურად და იქაური ჩინელებისგანაც და იტალიელებისგანაც გაუცხოებული იყო.ხელოვანის წიგნში შესულია მაო უენის სახლის, რჩეული ნივთების და ნაწერების რეპროდუქციები, ასევე, ისეთი მწერლების წიგნების გვერდები, როგორებიცაა ემილი ბრონტე, ბერტრან რასელი, ჭუანძი და ა.შ., რომლებიც მისთვის მნიშვნელოვანია. წიგნს მუდმივად გასდევს ჭიანჭველის, როგორც სოციალური შემგუებლობის და მასობრივი საქმიანობის თემა, რაც მაო უენის მარტოობასთან მიმართებაში კონტრასტს ქმნის. Alecia Neo Lessons with Mao (Che Cosa è la Vita?) Lessons with Mao explores themes of identity, diaspora and belonging in society through a series of videos and an artist book. It is a collaboration with a Milan-based Chinese language teacher, Mao Wen, who stars as the protagonist in these works. The artwork traces his past as a Young Pioneer in China, to the present where his older self-revels in the art of wandering in Italy, revealing a portrait of a modern day vagabond who strives to reach out by searching within. Mao Wen can be regarded as a double outsider. Unlike most Chinese in Italy who are from Wenzhou, he is from Beijing and found himself destitute in Italy through a twist of events during the Cultural Revolution. When he first arrived in Italy, he also did not speak a word of Italian, and found himself estranged from both Chinese and Italian communities. The artist book features the home, selected possessions and writings of Mao Wen’s, as well as pages of books from writers, such as Emily Bronte, Bertrand Russell, Zhuangzi etc. that are significant to him. The motif of the ant runs through the book as a symbol of social conformity and mass action, which contrasts with the solitude of Mao Wen.

122

123

ალნის სტაკლე შანგრი–ლა შანგრი–ლა სიზმრისეული ადგილია ჩინეთში. მას აღწერენ, როგორც მითიურ და უტოპიურ ხეობას, რომელსაც დანარჩენი სამყაროდან დედამიწაზე ჭეშმარიტი სამოთხე – მთების ჯაჭვი ყოფს. ამჟამად, ჩინეთი მსოფლიოს ყველაზე მზარდი ეკონომიკის მქონე ქვეყნების რიცხვშია. ვარაუდობენ, რომ მომდევნო ათი წლის განმავლობაში, მისი მოსახლეობა საარაკო რიცხვს მიაღწევს. ეს პროცესი ინდუსტრიალიზაციისა და ურბანიზაციის უპრეცედენტო შედეგებს მიაღწევს – ცხოვრებისეული სინამდვილე, რომლის წინაშეც უახლოეს ათწლეულში მილიარდობით ჩინელი აღმოჩნდება. თანამედროვე ჩინეთში, მილიონებით დასახლებული ქალაქები ათასობით ოქროს მაძიებლისა თუ პროვინციელი მიზანსწრაფული ადამიანებისთვის მიმზიდველ აღთქმულ მიწად იქცა. ახლანდელი მონაცემებით, 2030 წლისთვის, ჩინეთში ქალაქის მოსახლეობა ერთ მილიარდს მიაღწევს. ამ ადამიანების დასასახლებლად 50 000 ახალი ცათამბჯენის აგებაა საჭირო, რაც 10–ჯერ აღემატება ნიუ იორკს.ფოტოსერიები ჩინეთის ეკონომიკურ აქტივობას ეხება და ქალაქის ლანდშაფტის სახეცვლილებებს იკვლევს შანხაიში, სუჯოუში, ხანჯოუში, შენჯენში და გუანჯოუში. საგანგებო ყურადღება ეთმობა ნახევრად აღებულ ძველ შენობებს, რომლის ადგილზეც ახალი ცათამჯენების რაიონი უნდა გააშენონ. ღამით, ქალაქის ლანდშაფტი ნათელს ფენს, თუ როგორ იკვეთება აპოკალიფსური მასშტაბის ქალაქის დაგეგმარების, განსახლების, შენობების ნგრევის და ახლების აშენების პროცესი. ეს ყველაფერი განსაკუთრებით შთამბეჭდავია, თუკი გავითვალისწინებთ, რომ ნახევრად აღებულ შენობებში ჯერ კიდევ ცხოვრობენ ადამიანები.

Alnis Stakle Shangri-La Shangri-La is an imaginary place in China, described as a mystical and utopian valley shielded from the world by a chain of mountains – a true paradise on Earth. At present, China is right there among the world’s most booming economies. It is estimated that over the next ten years its population growth will reach skyrocketing proportions. This will result in unprecedented levels of industrialization and urbanization – a reality of life that billions of Chinese will be facing already in the coming decade. In contemporary China, cities populated by millions have become a magnetic promised land for hordes of gold-diggers and aspiring wannabes from rural areas. According to current estimates, by 2030 the urban population of China will reach one billion. To house all these people, 50000 new skyscrapers will need to be built – an amount that equals 10 New York Cities. This series focuses on China’s hot zone of economic activity, exploring contemporary cityscape transformations in Shanghai, Suzhou, Hangzhou, Shenzhen and Guangzhou. Special attention is paid to territories with semi-cleared old buildings in preparation for construction of new skyscraper precincts. At night, the cityscape reveals how urban planning, housing, tearing down and construction transpire on an apocalyptic scale, which is particularly fascinating in view of the fact that semi-cleared buildings continue to be inhabited.

124

125

ატილიო ფიუმარელა მოცურავეები ბოლსალ ჰითში აგებული პირველი საზოგადოებრივი დაწესებულება იყო კომპლექსი, რომელიც საზოგადოებრივ ბიბლიოთეკას და აბანოს აერთიანებდა. თავისი განუმეორებელი არქიტექტურის და დანიშნულების წყალობით, ის ამ უბნის საკულტო ნაგებობად იქცა. რამდენიმეწლიანი კრიზისის შემდეგ, ორი აუზიდან ერთ– ერთი განაახლეს და ძველი ხიბლი დაუბრუნეს. სამწუხაროდ, საცურაო აუზი გალა ჯერ ისევ ყურადღების გარეშე რჩება. ბირმინგემის ქალაქის საბჭოს გადაწყვეტილებით, აბანოები 2015 წლისთვის უნდა დახურონ, ვინაიდან ამ პერიოდისთვის ახალი სპორტული ნაგებობები იხსნება. ფოტონამუშევრების მიზანია, ამ ღირებული მემკვიდრეობის დაკნინების პროცესის და აუზსა და ადამიანებს შორის ურთიერთობის ხაზგასმა. “მოცურავეები” ფირზე აღბეჭდილი არიან გარემოში, რომელიც პეპლისა და ჭუპრის იდეითაა შთაგონებული. ეს დროებითი გარსი პეპელას ახალი ცხოვრებისთვის საკმარისი ენერგიით ავსებს. ანალოგიურად, ამ წარმოსახვით სამყაროში, აუზის მომხმარებლები წვდებიან მის არსს და ამით მემკვიდრეობას სულს შთაბერავენ. Attilio Fiumarella The Swimmers One of the first public facilities built in Balsall Heath was a complex that included a Public Library and the Public Baths. Its unique architecture and gathering purpose made it the icon of the neighborhood. After several years of decline, one of the two swimming pools has been refurbished, restoring its old lustre. Sadly, the Gala pool is still left to degradation. The Birmingham City Council intends to close the Baths permanently in 2015, following the opening of a new sports facility. The body of work aims to outline the loss of this valuable heritage and also to strengthen the relationship between the pool and its people. “The swimmers” were immortalized in an atmosphere inspired by the butterfly and its cocoon. This temporary skin provides the butterfly with enough energy for a new life. In the same way, in this imaginary world, the users are gripping the swimming pool’s essence, keeping the heritage alive.

ბეატრის რაინჰარდტი კვაზულუ–ნატალის ბრძოლის ველი პროექტ “ბრძოლის ველის” იდეა სივრცეს, მეხსიერებას და ისტორიას შორის მიმართებისადმი ჩემმა ინტერესმა განაპირობა. ის ნაწილობრივ უკავშირდება ჩემს პროექტს “550 კმ. – ნავთობსადენი დრუჟბა”. როდესაც ექსტერიერის გადაღებაზე ვმუშაობ, შინაარსით დატვირთული ხედებით ვინტერესდები, რომელთაც მნიშვნელოვანი ისტორია აქვთ. თუმცა ვიღებ ფოტოებს, რომლებშიც ნაკლებად ან თითქმის არ არის შესამჩნევი წარსულის მოვლენების ან მიმდინარე დაძაბულობების კვალი. ჩემი ნამუშევრები, რომლებიც ხშირად რომანტიზმის ხანის პეიზაჟებს მოგაგონებთ, ცდილობს გამოავლინოს, რამდენად ძალუძს ფოტოგრაფიას ადგილის და მისი ისტორიის აღბეჭდვა და წარმოჩენა. მინდვრის ფოტო შეიძლება ჩვეულებრივი მინდვრის ფოტო იყოს; მას მნიშვნელობას ანიჭებს ადამიანური გამოცდილება. სწორედ ამ შეხედულების კვლევა მაინტერესებს. ეს ნამუშევარი, ასევე, უკავშირდება ჩემს ზოგად ინტერესს სივრცისადმი. სივრცის პოლიტიკა ჩემი ნამუშევრების ინტერესის მთავარი საგანია, უკანასკნელი ათი წლის მანძილზე. სივრცეები – ურბანული, პირადი, საზოგადოებრივი, ინტერიერი და ექსტერიერი, მნიშვნელობათა რთული ორგანიზმია. განსაკუთრებით მაინტერესებს, თუ როგორ მიიღწევა ზღვარი დეკორაციისა და ორგანიზების საშუალებით, იმით, თუ როგორ გამოხატავენ ინდივიდები საკუთარ თავს პირადი სივრცის ორგანიზებით და დეკორირებით; რამდენად ვლინდება ამაში კულტურული ღირებულებები, იდეალები, რწმენები, ინდივიდუალური გემოვნება და მგრძნობელობა. არანაკლებ მნიშვნელოვანია, როგორ ახერხებს ყოველდღიურობისგან დროებით გათავისუფლებას არქიტექტურა და დეკორაცია. ქალაქის ან პეიზაჟის წიაღში, ქვაში, რკინასა და კირში აღბეჭდილია სხვადასხვა ხანაში ადამიანების მისწრაფებათა ნაკვალევი. უწესრიგობა და წესრიგი მუდმივად ენაცვლებიან ერთმანეთს, იმის მიხედვით, თუ რას ასახავს პეიზაჟი – დიდებულებას თუ განადგურებას, შეზღუდულობას თუ დინამიკას. ეს აზრები ასაზრდოებს და კვებავს ჩემს ნამუშევრებს, სწორედ ესაა ჩემი პროექტების უმრავლესობის საფუძველი.

Beatrix Reinhardt

Battlefields of KwaZulu-Natal The Battlefield project has been motivated by my interest in the relationship between space, memory and history, and relates vaguely to my project 550km – the Druschba Pipeline. When working with exterior spaces I am interested in looking at charged sites with significant histories. Yet I am making images that offer little or no discernible evidence of either past events or current tension. Often invoking the conventions of romantic landscape painting, my images, attempt is to raise the question of photography’s real ability to document a place and expose its history. A picture of a field can be simply a picture of a field; its significance can only be materialized by human experience. This is the notion I am interested in exploring. This work also relates to my general interest in space. The politics of space has been the central interest in my work over the last ten years. Spaces – urban, private, public, interior and exterior, hold a complex embodiment of meanings. In particular, I have become interested in the ways in which demarcation can be achieved through decoration and organization, the way individuals express themselves through how they organize, use and decorate their spaces, and how these activities illuminate expressions of cultural values, ideals, beliefs, individual taste and sensibilities. Equally important are the ways in which architecture and decoration can reflect temporary liberation from everydayness. The stone, steel, and mortar of a city or a landscape hold embedded imprints of the collective aspirations of different eras. Disorder and order are in constant flux, as the landscape expresses grandeur or devastation, oppression or dynamism. These notions have motivated and inspired my works and are the foundation for most of my projects.

128

130

ბეატრის რაინჰარდტი სერიიდან “განმტკიცება” – თავი 4: კუმბა მელა 2013 “თავი 4: კუმბა მელა 2013” იკვლევს, თუ როგორ მიდიან ადამიანები განსაბანად და ბრუნდებიან უკან დილის საათებში. კუმბა მელა, რომლის დროსაც, ინდუისტები წმინდა მდინარეში განსაბანად იკრიბებიან, მომლოცველთა მსოფლიოს უდიდეს რიტუალადაა მიჩნეული. მას 12–წლიანი ციკლის მიხედვით ზეიმობენ და რიტუალის ჩატარების ოთხი წმინდა ადგილი ინდოეთში რიგრიგობით იცვლება: ის ხან მდინარე გოდავარის ნაპირზე, ნაშიკში (მაჰარასტრა) ტარდება, ხან მდინარე შიპრას სანაპიროზე უჯაინში (მადჰია პრადეში), ხან ჰარიდვარში მდინარე განგის სანაპიროზე (უტარაკჰანდი) ან მის შენაკადთან, ჯამნასთან და ალაჰაბადში/ პრაიაგში მდინარე სარასვატის სანაპიროზე (უტარ პრადეში). კუმბა (დოქი) ნაყოფიერებას განასახიერებს და რამდენიმე ფასეულობაზე – ძირითადად წყლის დამბადებელ და განმწმენდ თვისებებზე მიანიშნებს. ინდუისტებს სწამთ, რომ ახალი მთვარის ყველაზე მნიშვნელოვან დღეს წმინდა წყალში განბანის შემდეგ, ისინი და მათი წინაპრები ცოდვებისგან განიწმინდებიან და ამით ხელახალი დაბადების ციკლი დასრულდება. Beatrix Reinhardt Ertüchtigung series – Chapter IV: Kumbha Mela 2013 Chapter IV: Kumbha Mela 2013 investigates bathers going to and coming from their holly dip during the early morning hours. The Kumbha Mela, during which Hindus gather to bathe in a sacred river, has been described as the greatest pilgrimage in the world. It is celebrated in a 12-year cycle by rotating at four sacred places in India, on the banks of the Godavari River in Nashik (Maharastra), the Shipra river in Ujjain (Madhya Pradesh), the Ganges river in Haridwar (Uttarakhand), and convergence of the Ganges, Yamuna, and Saraswati rivers in Allahabad/Prayag (Uttar Pradesh). The Kumbha (pitcher) is a symbol of fertility and expresses several values, mostly related to the generative and purifying power of water. Hindus believe that submerging themselves in the sacred waters on the most auspicious day of the new moon will absolve them and their ancestors of sin, thus ending the cycle of rebirth.

131

ქრისტოფერ ერმიში შავი. სინათლის პროექტი / რეპორტაჟი “ვოცნებობდი” არტისტების, ფოტოგრაფების, მწერლების და ადგილობრივი თვითმხილველების თანამშრომლობით, “შავი. სინათლის პროექტის” ფარგლებში 15 განსხვავებული ამბის ფრაგმენტი შეიქმნა, ვორქშოპების სერიების სახით. მომბუნას მთებში, ინვალიდების შორეულ გეტოში. ბალა ჩისემ იცის, როგორ დალიოს წყალი ძაღლივით, “უბრალოდ, პირით”. მან წყლის ასე დალევა მაშინ ისწავლა, როდესაც ხელები მოაჭრეს და ტყეში დააგდეს, სადაც შვიდი დღის მანძილზე, სიკვდილს ებრძოდა. მისი ექვსი მეგობარი მაშინვე, ადგილზევე დახოცეს. ჩისე ღობეზე მიაბეს გაშლილი ხელებით. როდესაც ხანჯალი დაინახა, დაიყვირა, “ღმერთო!!” მას დაცინეს: “ღმერთი გყავს?” და ხანჯალი ორჯერ დაუსვეს. Christoph Ermisch Black. Light Project / Reportage “Mein Traum War” (My Dream Was) Through the collaboration of artists, photographers, writers as well as local eyewitnesses, Black.Light Project creates the fragments of 15 different stories in a series of workshops. In the Bombuna Mountains, in a remote ghetto for amputees. Balá Cissé knows how to drink water as dogs do, “just with my mouth.” He learned how to do that when they cut off his hands and left him in the forest, fighting for life for seven days. His six friends were killed on the spot, immediately. Cissé was shoved against a fence, where they extended his arms on top of the wood. When he saw the saber rise, Cissé screamed: “Oh, God!!!” They mocked him: “You have a god?” And the saber came down twice.

ქრისტოფერ ერმიში შავი. სინათლის პროექტი / რეპორტაჟი “მყუდრო ქალაქი” ევანგელისტური ინსტიტუცია ნარკოდამოკიდებულებისთვის ფრითაუნში. სახარება ძალით დევნის ეშმაკეულს.. “აქ ყველანაირი ადამიანია, მეგობარი. რასტები, ნარკომანები, ჰიპები, დრედები, ჯარისკაცები, მეამბოხეები, ქურდები, მკვლელები..” უაიქლინი ჩერდება და მის ირგვლივ შეყრილ ადამიანთა ჯგუფს უხსნის: “იცით, არ მგონია, რომ იმათზე უარესი ვიყო.” კი მაგრამ, ვინ არის უარესი? უაიქლინი ეზოში, სკამზე უძრავად მჯდომ კაცს თვალებით ჭამს. “იცით, ეს შეიძლება ეშმაკეული იყოს..” Christoph Ermisch Black.Light Project / Reportage “City of Rest” An evangelical institution for drug addicts in Freetown. Gospel exorcizes the addiction by force... “We have everything here, man. There are rastas, druggies, hippies, junkies, dreads, soldiers, rebels, thieves, murderers..” Wyclin stops to assess the group around him. ”You know, I don’t think I’m the worst of them.” And who is the worst? Wyclin glances at a man with an absorbed gaze, sitting in a chair, immobile in the middle of the courtyard. “Well, man... It might be the devil...”

134

135

ფრანსისკო დიაზი საერთაშორისო კოლაბორაციული პროექტი გლობალური თანამშრომლობის განსაკუთრებული ხედვა პროექტი ითვალისწინებს მდგრადობას და, იმავდროულად, აუჩქარებელ გავრცელებას და პოზიტიურ ჩანაფიქრს, რომელიც სხვადასხვა ქვეყნის ხელოვანებს და ფოტოგრაფებს აერთიანებს ფეისბუქის, როგორც საკუთარი პორტალის, გამოყენების გზით, სადაც შემოქმედებითი ენერგია განსაკუთრებული ნამუშევრების შექმნას ხმარდება და ეს ამ მძიმე დროებაში მსოფლიო მასშტაბით უცხო ადამიანების ჭეშმარიტი თანამშრომლობის მაგალითად იქცევა. წარმოიდგინეთ. Francisco Diaz The International Collaboration Project A unique vision of global cooperation The project is meant to be steadily, but unhurriedly expansive and positive, bringing art/photographers together from different continents using Facebook as their portal, blending creative energies to design exceptional works as an example of true cooperation amongst global strangers in these difficult times. Imagine.

136

ჰიროჰიტო ნომოტო ფასადი 2011 წლის 11 მარტის შედეგები, მასობრივი მიწისძვრა და ცუნამი, რომელიც თავს დაატყდა იაპონიის წყნარი ოკეანის სანაპიროს ჩრდილო-აღმოსავლეთ რაიონს და რომელმაც სრული განადგურება გამოიწვია. კატასტროფამ სანაპირო ზოლის ასობით კილომეტრი მოიცვა, დაახლოებით 380 000 შენობა დაზიანდა და 120 000 სრულიად დაინგრა. ეს სერია ბუნებრივი კატასტროფის მიერ დაზიანებული ზოგიერთი სტრუქტურის აღნუსხვას ითვალისწინებს. თითოეული შენობის ფასადის ფოტოები არქიტექტურის ფოტოგრაფიის ტექნიკის გამოყენებით გადავიღე, რამაც საკუთარი ემოციებისგან დისტანცირების და სცენის მაქსიმალურად ნატურალურად ასახვის საშუალება მომცა. ამ ნამუშევრის მიზანი იყო დამთვალიერებლისთვის იმის ჩვენება, თუ რა მოხდა იმ დღეს. სერიაში წარმოდგენილი შენობების უმრავლესობა დაინგრა და აღარ არსებობს. Hirohito Nomoto Façade The aftermath of the March 11, 2011, massive earthquake and tsunami that struck the Pacific coast of the north-eastern region of Japan was complete devastation. Hundreds of kilometers of coastal area were affected with approximately 380,000 buildings suffering damage and about 120,000 completely destroyed. This series is a record of some of the structures damaged by the disaster. The photographs of the facade of each building were taken using techniques of architecture photography that allowed me to keep my emotions at bay, in order to depict the scene as naturally as possible. The aim of this work was to present the viewer an image of what happened there on the day. Most of the buildings in the series were pulled down and do not exist anymore.

138

139

დავიდ ფავროდი ჰიკარი / სინათლე ეს ნამუშევარი საკუთარი მეხსიერების აგების და მისთვის ფორმის მიცემის მცდელობაა; ზოგიერთი ისეთი ფაქტის აღდგენა, რაც პირადად არ განმიცდია, მაგრამ არაცნობიერად, ზრდის პროცესში, ჩემზე გავლენა მოახდინა.ჩემი ბებია-ბაბუა ომს მოესწრნენ; ადამიანები, რომლებიც გადარჩნენ და შემდეგ გარდაიცვალნენ. მათი მოგონებები მალე ისტორიის ნაწილად იქცევა.ომის დროს განცდილის შესახებ მხოლოდ ერთხელ ვისაუბრეთ. მიამბეს, დაავადებისგან დაღუპული დების, სირცხვილის; ომისშემდგომი რეაბილიტაციის.. და საზამთროების შესახებ.მაგრამ იმ ღამის შემდეგ, ამ თემაზე აღარ გვილაპარაკია. თითქოს ჩემმა ბებია-ბაბუამ თავიანთი მოგონებები გამომცეს, თითქოს ისინი ქარს ჩურჩულით გამოატანეს, სანამ მათი მეხსიერებიდან გაქრებოდა.ასე თუ ისე, შემიძლია ვთქვა, რომ მემკვიდრეობით მერგო მათი მოგონებები. მათ ამბებს საკუთარი გამოცდილების შთაგონების წყაროდ ვიყენებ. 1. “მიშიკო” ბაბუაჩემის და იყო. ომის დროს, ის ავად გახდა. ექიმებმა დეჰიდრაციის დიაგნოზი დაუსვეს. იაპონიაში საზამთრო ძალიან პოპულარული ხილია და ის ბევრ წყალს შეიცავს. ამიტომაც მშობლები მას რეგულარულად აჭმევდნენ საზამთროს. მაგრამ დიაგნოზი მცდარი აღმოჩნდა – ის მარილის ნაკლებობით დაავადდა და მალევე გარდაიცვალა. 2. “Le tombeau des lucioles” – “ციცინათელების სასაფლაო” 1988 წელს გადაღებული იაპონური ანიმაციური ფილმია, რომლის სცენარის ავტორი და რეჟისორი ისაო ტაკაჰატაა და Studio Ghibli-მ გამოუშვა. მას საფუძვლად უდევს იმავე სახელწოდების ნახევრად ავტობიოგრაფიული რომანი, რომლის ავტორია აკიუკი ნოსაკა. 3.“Raid B-29 du 18 Juin 1945 sur Kobé” – 1945 წლის 18 ივნისს 25-მა B-29-მ წყალქვეშა ყუმბარებით დანაღმა წყალი, კობეს მახლობლად. 4. “წერტილოვანი კამუფლაჟი” – 1942 წლის მაისში, ჰიმეძის ციხესიმაგრის დასაცავად, მთავარი კოშკი დამალეს. 1943 წლის დეკემბერში მას კოშკურების და კედლების კამუფლაჟი მოყვა. 5. “ამომავალი მზე”. 6. “ღვთაებრივი ქარი”. 7. “დაბომბვები”. 8. “ბუუუუმ” – აფეთქებების და B-29-ების ხმები ჩემი ბებია-ბაბუის მეორე მსოფლიო ომთან დაკავშირებული მოგონებების მნიშვნელოვანი ნაწილია. “ბუუუუმ” – როგორც ეს დახატულია ფოტოზე, აფეთქების გამომხატველი ონომატოპეაა. David Favrod Hikari / The Light This work represents my compulsion to build and shape my own memory. To reconstitute some facts I haven’t experienced myself, but have unconsciously influenced me while growing up. My grandparents witnessed the war; survivors who finally passed away and whose memories will soon be a part of history. Only once did we speak about their experiences during the war. They told me how illness can take away your sisters; the shame; the relief after the war; and the watermelons... But after that night, we never talked about it again. As if my grandparents gave me their memories as a whisper through the air before allowing it to disappear from their minds. Somehow, I would say that I borrowed their memories. I use their stories as source of inspiration for my own testimony. 1. “Mishiko” was the sister of my grandfather. She fell ill during the war, doctors diagnosed poor hydration. In Japan, watermelon is a very popular fruit and holds much water. So her parents gave it to her regularly. But the diagnosis was wrong; it was a salt deficiency and she died shortly after. 2. “Le Tombeau des Lucioles” (Grave of the Fireflies) is a 1988 Japanese animated film written and directed by Isao Takahata and animated by Studio Ghibli. It was based on the semi-autobiographical novel of the same name by Akiyuki Nosaka. 3. “Raid B-29 du 18 Juin 1945 sur Kobé”. On June 18, 1945, 25 B-29s laid naval mines in waters near Kobe. 4. “Pixel Camouflage”. In May 1942, to preserve the Himeji Castle, the dungeon was camouflaged. In December 1943, the towers and walls followed. 5. “Rising sun”. 6. “Vent Divin”. 7. “Bombardements” 8. “Baoummm”. The sounds of the explosions and of the B-29s are very important parts of the war memories of my grandparents during WWII. Baoummm, as painted on the print, is the onomatopoeia of an explosion.

140

იასპერ ბასტიანი მდინარის გადაღმა – გაყოფილი ქალაქის ამბავი ერთ დროს ყოფილი იუგოსლავიის ერთ-ერთი ყველაზე მდიდარ ქალაქ მიტროვიცას, რომელიც კოსოვოში მდებარეობს, ახლა მდინარე იბარი ორ პარალელურ სამყაროდ ყოფს. კოსოვოელი ალბანელები სამხრეთით ცხოვრობენ, ხოლო სერბები – ჩრდილოეთით. უნდობლობისა და სიძულვილის გამო, ქალაქი დღემდე პარალიზებულია, 2000 წლის ომის შედეგად. მდინარე მოქალაქეთა ჭრილობების ფიზიკური გამოხატულებაა. კონფლიქტამდე მდინარე დასასვენებელ ადგილად მიიჩნეოდა. დღეს აქაურობა მიტოვებულია და ყველა არიდებს თავს. ფიზიკური გაყოფის ხაზგასასმელად დაშორებული პერსპექტივა შევარჩიე, რაც ეთნიკურ ჯგუფებს შორის გრძნობისმიერ დისტანციას გამოხატავს. კონფლიქტის შედეგების ნაკვალევი მოქალაქეთა სახეებსა და მათ მიერ მოთხრობილ ამბებშიც აისახება. მდინარის გამოსახულებების საპირისპიროდ, ადამიანები საკუთარი სახლების ინტიმურ გარემოცვაში არიან აღბეჭდილი. როგორც წესი, სახლი უსაფრთხოების და დაცულობის ადგილთანაა გაიგივებული, მაგრამ ფოტოებზე გამოსახული ადამიანების გამომეტყველებაში საფრთხე და ამაოება იგრძნობა. Jasper Bastian Across The River – Tales Of A Divided City Once one of the richest cities in former Yugoslavia, the city of Mitrovica in Kosovo is now cut into two parallel worlds by the river Ibar. The Kosovo-Albanians live in the southern and the Serbs in the northern section. Due to feelings of distrust and resentment, the city has been paralyzed in its development since the war in 2000. The river is a physical symbol of the deep wounds felt by the citizens. Before the conflict, the river was a place of recreation. Today it is abandoned and avoided. A remote perspective was chosen to underline the sense of physical separation, which reflects the emotional distance between the ethnical groups. The effects of the conflict can also be witnessed in the faces and stories of the citizens. In contrast to the images of the river, the people are photographed in the intimacy of their private homes. Although a home is usually a place of safety and protection, the postures of those portrayed reveal their common feelings of insecurity and futility.

მაიკ ქროუფორდი

ნოქტიურნი ნოქტიურნი ქალაქების დაფარულ კუთხეებს იკვლევს. ღამით ან ბინდისას დანახულ კუთხეებს. წამიერი მზერაა აღბეჭდილი, როდესაც ღამე თანდათან იჭრება მის ქუჩებსა და შენობებში. სათაური მე-19 საუკუნის არტისტის, ჯეიმს მაქნილ უისლერის გავლენაზე მიუთითებს და სახელწოდებაც მისი ღამეული ნახატების სერიებიდან მომდინარეობს. მდინარის პეიზაჟი თბილ, მკრთალ ტონებში იკვეთება და, ერთსა და იმავე დროს, კაშკაშად და ერთფეროვნად წარმოჩნდება. ამ ფოტოებში წარმოდგენილი დღევანდელი ქალაქი უფრო მეტად აბსტრაქტული ადგილია. რამდენიმე ფოტო მრავალშრიანია და ანარეკლები და ჩრდილები ამბავში ამბავზე მიუთითებენ, სხვები მიზანმიმართულად დიფუზიურია, სადაც არასასურველი დეტალი მიჩქმალულია და მოხაზულობა და ფორმა შენარჩუნებულია. ამავე დროს, შთაგონების წყაროა ჟან-ლიუკ გოდარის 1965 წლის ფილმი “ალფავილი”, სადაც წარმოდგენილი იყო ღამის პარიზი, როგორც სავარაუდო ფუტურისტული, დისტოპიური ქალაქი. ფილმში მთავარი გმირი Instamatic-ის მარკის იაფფასიანი აპარატით იღებს ფოტოებს. მას ეუბნებიან, რომ მისი აპარატი ძველებურად გამოიყურება. ის კი პასუხობს, “მე არ მომწონს ახალი ტექნოლოგიები”. Mike Crawford Nocturne Nocturne explores the hidden corners of cities. Corners, seen at night or observed in the twilight. Brief glimpses recorded as darkness encroaches on its streets and buildings. The title references the influence of 19th Century artist James McNeill Whistler, and is titled after his series of nocturnal paintings: Riverscapes delineated in soft, muted tones, appearing both luminous and monochromatic. The city today, seen in these photographs is a more abstract location. Some images are multilayered, using reflections and shadows to suggest stories within a story, while others are purposely diffuse, unwanted detail subdued to leave shape and form. An additional inspiration is the 1965 Jean-Luc Godard film, Alphaville which used contemporary Paris at night as the supposed setting of a futuristic, dystopian city. Throughout, the film’s protagonist photographs with a cheap Instamatic camera. He is told his camera looks old. “I don’t like new technology,” is his reply.

ნინო-ანა სამხარაძე სივრცეში დაკარგულები 13.08.2013 დღეს უკრაინაში, ყირიმში მქონდა ფრენა. სანატორიუმ “აი-პეტრიში” დავრჩი. იმ ადამიანებზე დავიწყე ფიქრი, ვინც იქ მუშაობდა. ხშირად ვლაპარაკობდით. ხშირად ვეკითხებოდი უკრაინაზე, ვთხოვდი უკრაინულად ესწავლებინათ სიტყვები. ეს ყველაფერი ძალიან გვსიამოვნებდა. მე აგვისტოში დავტოვე უკრაინა, ყირიმი. არ ვიცოდი, რატომ გადავწყვიტე ამგვარი პორტრეტების გადაღება. რატომ მათ გარეშე, რატომ ცარიელი ადგილები... ახლა მაქვს ამ კითხვაზე პასუხი... მე იქედან თან წამოვიღე ჩემი და მათი უკრაინის ნაწილი. მე თან წამოვიღე მათი ისტორიები, მათი ცხოვრების და პიროვნების.. სად არიან ახლა ისინი? სივრცეში დაკარგულები...

Nino-Ana Samkharadze Lost in Dimension 13.08.2013 I had a flight to Ukraine, Crimea. I stayed at a recreation center called “Ai Petri.” I started thinking about people who worked there. I often talked to them. I used to ask a lot of questions about Ukraine, some words in Ukrainian, all of us enjoyed this. I left Ukraine, Crimea in August... I didn’t know why I decided to take such kind of portraits.. Why without them, why empty spaces.. Now I have an answer... I’ve taken with me my and their parts of Ukraine. I’ve taken with me the stories of their life... Of their identity. Where are they now? They are lost in dimension.

147

მორვარიდ კ.

დამტვრეული ყვავილი თეირანის ყოველდღიურობის მცირე დეტალები, ყოველი მათგანი წარმოაჩენს ხასიათს, ვითარებას და ადგილის და იქ მცხოვრები ადამიანების სულს. თითოეული ფოტო შთამბეჭდავ ნარევს და განსხვავებულ გრძნობებს აერთიანებს: ტრაგედიას, ღალატს, ტკენას, სიყვარულს, რომანტიკას, იმედს, მოძრაობას და სიცოცხლეს. Morvarid K. Broken Flower Little details of daily life in Tehran, all showing the mood, the condition and the soul of the place and its people. Each image has a touching mix and morph of various feelings: tragedy, deception, hurt, love, romance, hope, movement, and life.

148

149

ოლგა ინგურაზოვა დაგვიანებული ღია ბარათები ომის შემდგომი სიცარიელე ადამიანებსაც და ქვეყანასაც ცვლის. ამის ჩვენებას შევეცადე იმ პეიზაჟის საშუალებით, რომელიც უკანასკნელი 20 წლის მანძილზე იზოლაციას, უარყოფას და დაბნეულობას გამოხატავს. ამით მივანიშნე სხვა, სამხედრო დაპირისპირების მდგომარეობაში მყოფ რეგიონებსა და ქვეყნებზე, რომლებსაც მომავალში ამ პრობლემების წინაშე ყოფნა ელოდება. აფხაზეთი შავი ზღვისპირეთში, კავკასიონის მთების სამხრეთ-დასავლეთ კალთებთან მდებარე კონფლიქტური რეგიონია. ერთ დროს, ის საბჭოთა კავშირის ზღვისპირა სუბტროპიკული კურორტი იყო, რომლის ეკონომიკასაც ტურიზმი განსაზღვრავდა. მაგრამ საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, ეს მხარე სამოქალაქო ომმა გაანადგურა და საქართველოს 1990-იანი წლების დასაწყისში გამოეყო. ყოველწლიურად აქაური ხალხი თვითგამოცხადებულ დამოუკიდებლობას ზეიმობს, მაგრამ ქვეყანა მსოფლიოს პოლიტიკურ რუკაზე არ არსებობს და აფხაზურ პასპორტს უცხოეთში არ ცნობენ. მრავალი თაობა შეიცვალა, მაგრამ უმუშევრობის, კრიმინალური მდგომარეობის, ეთნიკური დაძაბულობის და კორუფციის მაღალი მაჩვენებელი მაინც ვერ იქნა დაძლეული. Olga Ingurazova Aftermath Postcards The post-war devastation transforms both people and the land they inhabit. I attempt to show this through the landscapes that embody an isolation, neglect and confusion of the last 20 years. And make a metaphorical reference to other post-war regions and countries with underway military conflicts that will have to face those problems in the future. Abkhazia is a disputed region on the coast of the Black Sea and the Southwestern flank of the Caucasus. Once it was a subtropical seaside resort of the USSR with tourism-based economy. But it was destroyed by civil war straight after the collapse of the Soviet Union and broke away from Georgia in the early 1990’s. Every year people mark the date of the self-proclaimed independence with a parade, but their country doesn’t exist on world political maps and Abkhazian passport is invalid abroad. Several generations have already changed, but it still can’t get over the high level of unemployment, criminality, ethnic frictions and corruption.

150

151

პატრიკ უილქოქი მე ვალე ვარ, პატივი მომაგეთ ამ პროექტის საშუალებით, ინიციაციის რიტუალს სიღრმისეულად ვეზიარე და გადავწყვიტე არტისტული და დოკუმენტური ფოტოგრაფიის ნიმუში შემექმნა, რაც კონგოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში, ეკონდელი ჯუჯების ყოველდღიურ გამოცდილებასთან ახლოს იქნებოდა. ეკონდელებისთვის ქალის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი წუთი პირველი შვილის დაბადებას უკავშირდება. ახალგაზრდა დედა (როგორც წესი, 15-დან 18 წლამდე), რომელსაც ვალეს უწოდებენ («დედა, რომელიც პირველად აჩენს შვილს და თვითონვე აჭმევს») მშობლებთან ბრუნდება, სადაც განმარტოებით ცხოვრობს 2-დან 5 წლამდე (თუკი მისი ქმარი უჩინარდება). განმარტოების პერიოდში, ვალე განსაკუთრებული ზრუნვის ობიექტია. დედამისი მას ახალ საზოგადოებრივ ფუნქციას აცნობს. ამ პერიოდში სექსუალური ტაბუს მკაცრი დაცვით, მას პატრიარქის მსგავს სტატუსს ანიჭებენ. მისი განმარტოების დასასრულს რიტუალური ცეკვით და სიმღერით აღნიშნავენ. ქორეოგრაფია და სიმღერები კოდიფიცირებული სტრუქტურით გამოირჩევიან, მაგრამ თითოეული ვალესთვის ისინი საგანგებოდ იქმნება. ვალე თავისი მარტოობის ამბავს მღერის და იუმორით ხოტბას ასხამს თავის საქციელს, ხოლო მისი მოწინააღმდეგეები ეჭვს გამოთქვამენ მის მიმართ. ყოველთვის მაოცებდა ადგილობრივი ტომები, ვინაიდან მათ შეინარჩუნეს ის სიმდიდრე, რაც ჩვენ უკვე დავკარგეთ. დღესდღეობით კონგოში ინიციაციის ბევრი რიტუალი თანდათან ქრება. ვალეს რიტუალი ჯერ კიდევ უძლებს თანამედროვე ცხოვრების ზეწოლას, მაგრამ რამდენი ხანი გაგრძელდება ასე? ესაა პატივისცემის ლამაზი გამოხატულება დედობრიობის, ნაყოფიერების და ქალურობის მიმართ. ამიტომაც შევთავაზე ხუთ ვალეს, რომელთაც წელიწადზე მეტია ვიცნობდი, რომ მონაწილეობა მიეღოთ დადგმულ გადაღებებში და თავიანთი ისტორიის ნაწილი გაეზიარებინათ. თითოეული ფოტო ინტიმური ნააზრევის ვიზუალური რეპრეზენტაციაა, რომელსაც უკვე განმარტოებიდან გამოსვლის დღეს სიმღერის საშუალებით მოყვებიან. Patrick Willocq I am Walé Respect Me Through this project, I deep dive into an initiation ritual and aim to create an artistic and documentary photography, very close to the daily experience of Ekonda pygmies in the Democratic Republic of Congo. For the Ekondas, the most important moment in the life of a woman is the birth of her first child. The young mother (usually 15 to 18), called Walé (“primiparous nursing mother”), then returns to her parents where she remains secluded for a period of 2 to 5 years (usually if her husband disappears). During her seclusion, a Walé is under very special care. Her mother introduces her to her new social role. By strictly respecting the sex taboo during this whole period, she is given a similar status to that of a patriarch. The end of her seclusion is marked by a dancing and singing ritual. The choreography and the songs have a very codified structure but are unique creations specific to each Walé. She sings the story of her own loneliness, and with humor praises her behavior while discrediting her Walé rivals. I’ve always been fascinated by native tribes because I feel they have in them a wealth that we ourselves have lost. Today many initiation rituals in the Congo gradually disappear. The ritual of the Walé woman still resists pressure of modern life but for how long? It is a beautiful tribute to motherhood, fertility and femininity, which is why I proposed to five Walés, whom I know for over a year, to participate in staged set ups to witness a part of their personal history, each image being a visual representation of an intimate thought she will sing the day of her release from seclusion. 152

სანე დე ვილდე ჯუჯების იმპერია “ჩინეთის სამხრეთში, მარადიული გაზაფხულის ქალაქის, კუნმინის მახლობლად, თემატური პარკია, სადაც 77 პატარა ადამიანი ბინადრობს. იქაური მაცხოვრებლები დღეში ორჯერ სიმღერის და ცეკვის შოუს წარმოადგენენ. ამ აღთქმულ მიწას მაღალმა, მდიდარმა ადამიანმა დაუდო სათავე, რომელსაც უნდოდა “რაღაც კეთილი საქმე გაეკეთებინა” პატარა ადამიანებისთვის. კომერციულ საბურველში გახვეული ჩინური ქველმოქმედება. ამ იმპერიის ფასადი, სინთეტური მასალისგან დამზადებული კედლებით, თითქოს ნგრევის მუდმივი საფრთხის წინაშე დგას. თუმცა იმპერია მაინც მყარად დგას. სოციალური დაცვის კომერციალიზაციის შესახებ რამდენიმე ზნეობრივი საკითხით შეიარაღებულმა, თავგადასავალი წამოვიწყე. ყველა ამბავს ორი მხარე აქვს, მაგრამ ამ მხარეში თითოეული კითხვა და პასუხი წინააღმდეგობრივი მეჩვენა. ჩემი თავგადასავალი თანამედროვე ანტი-ზღაპარივით დასრულდა, ჩემს და მათ მიერ გადაღებული ფოტოების კოლექცია. ჩემი ჩანაფიქრი უკან მომიბრუნდა”. პროექტი ოქროსფერ წიგნად აიკინძა, რომელიც აერთიანებს ჩემი ფოტოების კოლაჟებს (პეიზაჟებს, პატარა ადამიანების ფოტოებს მათ საცხოვრებელ გარემოში, საკუთარ კოსტიუმებში გამოწყობილი ადამიანებს), ჩემს ტექსტებს, მათ ფოტოებს (რომლებშიც მათი პერსპექტივა და ის, თუ რას ნიშნავს მათთვის პარკში ცხოვრება, ვლინდება) და წერილებს (ვთხოვე, თავიანთი სასიყვარულო ამბავი მოეთხროთ და პარკში საკუთარ ცხოვრებაზე ესაუბრათ). წიგნის მეორე ნაწილი, “ს. საოცრებათა მხარეში”, შედგება ფოტოებისგან, რომლებშიც პატარა ადამიანები და ტურისტები, მათივე თხოვნით, ჩემთან ერთად პოზირებენ. Sanne De Wilde The Dwarf Empire ‘In southern China, near Kunming – the city of eternal spring – exists a theme park that is home to 77 little people. The inhabitants present a song-and-dance show twice a day. This Promised Land was founded by a tall, rich man who was determined to ‘do something good’ for the little people. Chinese charity dressed in commercial attire. The façade of this empire, with its walls of synthetic material, permanently seems on the verge of collapse. Nevertheless, the empire holds its ground. I embarked on an adventure with a handful of ethical questions about commercializing social care. Every story has two sides but in this place, every question and every answer seemed contradictory. My adventure ended up as a modern anti-fairytale, a collection of images of my making, and theirs. My own trick forced upon myself.’ The project was bound in a golden book, it is a collage of my photos (landscapes, photos of the little people in their living environment, portraits of them wearing their costume), my texts, their photos (wherein their perspective and how they see life in the park can be perceived) and letters (I asked them to write me their personal live-story and how they feel about life in the park). The second part of the book, ‘S. In Wonderland’, consists of photos where the little people and the tourists are posing with me, on their request.

დუჩო დორეტი ბუნება რა არის ბუნება? ის, უბრალოდ, ადამიანის გამოხატულებაა. ადამიანი რომ არ დაბადებულიყო, მისი კონცეპტიც არ იარსებებდა. ამ მიზნით შევქმენი დიპტიქი, სადაც ადამიანის და ბუნების სხეულებს ერთმანეთს ვადარებ. Duccio Doretti Nature What is Nature? It’s just a reflection of a man. Without the birth of a man, this concept would not exist and so, I created these diptychs, in which I compare the human body to the body of nature.

156

ზილკე კოჰი ცისარტყელა დაძაბულობის შემდეგ სამყარო ჩემთვის, უპირველესად, სიმბოლური სივრცეა: საუკუნეების მანძილზე, ადამიანების ოცნებები და წარმოსახვა მის დაპყრობას, დედამიწის იქეთ სამყაროების გამოკვლევას და ზოგჯერ სხვა პლანეტების კოლონიზებასაც კი უტრიალებდა. მაგრამ ადამიანთა უმრავლესობას, ჩემი ჩათვლით, კოსმოსი მხოლოდ დედამიწიდან დაუნახავს. ისღა დაგვრჩენია, ყოველდღიურ ცხოვრებაში ვიოცნებოთ: სამარილე, კვერცხის ჭიქები, თერმოსი და სხვადასხვა ტიპის ლარნაკები, რომ უცნაური საგნებით უცხო სამყაროებში გადავიდეთ. 1970 და 80-იან წლებში რაკეტის ფორმის ყოველდღიური მოხმარების ნივთების სერია გამოდიოდა. მე ყოფილი აღმოსავლეთ და დასავლეთ გერმანიის ქალაქებში, ძველმანების ბაზრიდან 1970-იანი და 80-იანი წლების (ცივი ომის დროინდელ) გამოყენებულ მასალას ვაგროვებდი. ადამიანები ცნობენ ხოლმე მასალებს და მათთან კავშირს გრძნობენ. ესა თუ ის გამოსახულება ჩვენი უტოპიური მოსაზრებების საფუძველია. Silke Koch After Gravity’s Rainbow The universe is for me primarily a symbolic space: since centuries, dreams and visions of people turning about conquering this, explore worlds beyond the earth or even to colonize other planets. But most people, including me, have seen the outer space only from the earth. What remains for me is the imagination in everyday life: saltshakers, eggcups, thermos jugs and various vases to travel with bizarre objects to strange worlds. This is a series of rocket-shaped everyday objects from the 70s and 80s. I collected the used material from the Cold War Period from flea markets of the former East and West German cities. People can recognize the material and feel connected. Particular images are the basis for our utopian notions.

158

159

სტეფან მარინოვი ღამის პეიზაჟები ღამე ხანდახან ზრდასრულებსაც კი საშიში გვეჩვენება. სიბნელე თითქმის ყველა ადამიანში უსიამოვნო გრძნობებს აღძრავს. “ღამის პეიზაჟებით” მინდა ვაჩვენო, რომ საშიში არაფერია და სიბნელეში შეიძლება ახალი საგნები აღმოაჩინო. ღამით საგნები და ადგილები ახალ სინამდვილეში, ახალი, დამოუკიდებელი ცხოვრებით იწყებენ არსებობას. ესაა ჩემი მიზანი. “ღამის პეიზაჟებით” ამ პარალელური ცხოვრების ჩვენება მინდა და ღამის სიბნელე ამაში დიდად შემიწყობს ხელს. ბნელი ღამე საგანგებოდაა შერჩეული. დარწმუნებული ვარ, რომ ამ გზით საუკეთესოდ შევძლებ სხვადასხვა საგნის ახალ სინამდვილეში წარმოჩენას. “ღამის პეიზაჟები” საგნებს სინათლეს ანიჭებს და მთელი სილამაზით ავლენს. რა იქნებოდა შენობა ქალაქის, სხვა შენობების, ადამიანების, ქუჩების გარეშე? სწორედ ამ კითხვაზე პასუხის გაცემას ვცდილობ და ღამის სიშავის საშუალებით, ახალ/პარალელურ სამყაროს ვმიჯნავ. Stefan Marinov Nightscapes The night often seems to be scary even for the grownups. The darkness brings unpleasant feelings to almost all people. With Nightscapes I want to show that there is nothing to scare about and even the dark can show you new things. In the night, objects and places are living new separate live in a new reality. This is my goal. With Nightscapes, I want to show this parallel life and the darkness of the night will be a great helper. The black of the night is chosen on purpose I do believe that with it I will show in best way different objects in their new reality. Nightscapes is bringing light and showing an object in its full beauty. What a building will look like without the city world around it, without the other buildings, without people, without streets? I am searching for that answer using the black colour of the night to separate a new/parallel world.

160

თაის მედინა დღე როდესაც წმინდანებმა ზურგი შემაქციეს არის ცხოვრებაში ისეთი წუთები, როდესაც გრძნობ, რომ ყველაფერი ინგრევა და იმას, რის გაკეთებასაც დიდი ძალისხმევით ცდილობ, შენგან დამოუკიდებელი გარემოებები ანადგურებს. ამგვარ მგომარეობაში ფიქრობ, რომ ალბათ ანგელოზებმა ზურგი შეგაქციეს, შენს ლოცვებს არ ისმენენ და აღარ გიწვდიან დახმარების ხელს. მერე საკუთარ თავს ეკითხები, “რა უნდა გავაკეთო, რომ ღვთის კეთილგანწყობა დავიმსახურო?” როგორც წესი, ამას განმარტება მოსდევს: “ვლოცულობდი, ბიბლიას ვკითხულობდი, ეკლესიაში დავდიოდი, საეკლესიო გადასახადს ვიხდიდი, მაგრამ ჩანს, ჩემი ლოცვა პასუხგაუცემელი რჩება.” ამ კითხვასა და განმარტებაშია სწორედ პრობლემა: ღმერთის რეაქციის და საკუთარი ქმედებების ერთმანეთთან დაკავშირების ტყვეობაში ექცევი. სწორად ვერ გაიგე მოწყალებასა და რწმენას შორის ბალანსი და მათი მიმართების საკითხი. განმარტების თანახმად, მოწყალება დაუმსახურებელ, გამოუმუშავებელ, დამსახურების გარეშე მიღებულ წყალობას ნიშნავს. მაშასადამე, კარგი სიახლე ისაა, რომ მოწყალებას შენთან არავითარი საერთო არ აქვს. მოწყალება ამქვეყნად შენს მოვლენამდე არსებობა. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, მოწყალება ღმერთის კომპეტენციაა. რწმენა განისაზღვრება, როგორც დადებითი პასუხი იმაზე, რაც ღმერთის წყალობით მიიღე. მაშასადამე, რწმენა ღმერთის მოწყალებაზე შენი დადებითი რეაქციაა, ან რწმენა მხოლოდ ითვისებს იმას, რაც ღმერთმა გიწყალობა. ასე რომ, რწმენა შენი კომპეტენციაა. მოწყალება და რწმენა ხელიხელჩაკიდებული არიან და მათ შორის ბალანსი უნდა არსებობდეს. ამის გააზრების შემდეგ, საკუთარ თავში განუზომელ, აქამდე არარსებულ ძალას აღმოაჩენ, რასაც შენი ცხოვრების უკეთესობისკენ შეცვლა შეუძლია და ბოლოს აცნობიერებ, რომ ღმერთის დახმარება სულაც არ გჭირდებოდა. უბრალოდ, საკუთარი თავის რწმენა უნდა გქონოდა. Thais Medina The Day The Saints Turned Their Backs On Me There’re times in your life when you feel everything is going down and all you are trying so hard to achieve is being destroyed by circumstances you can´t control. All these situations make you think that maybe the saints turned their backs on you, they are ignoring your prayers and not helping you anymore. Then you ask yourself: “What do I need to do to receive the blessings of God?”. It is usually followed by this explanation: “I have been praying, reading my Bible, going to church, and paying my tithes, yet I don’t seem to be able to get my prayers answered.” In that question and explanation lies the root of the problem: you have fallen into the trap of linking God’s response to your performance. You have not properly understood the balance of grace and faith and their relationship to each other. By definition, the word grace means unmerited, unearned, undeserved favor. Therefore, the good news is, grace has nothing to do with you. Grace existed before you ever came to be. Another way of saying it is, grace is God’s part. Faith is defined as being a positive response to what God has already provided by grace. In other words, faith is your positive response to God’s grace, or faith only appropriates what God has already provided for you. Therefore, faith is your part. Grace and faith work together, and they must be in balance. After this reflection, you discover inside yourself an incredible strength you didn´t have before, some power to make the difference and change your life for good, and then, finally, you realize you never actually needed God´s help, you just needed to believe in yourself.

163

ტიაგო კაზანოვა ფოტოგრაფიის მნემონიკური შესაძლებლობის გამოცდა “ფოტოგრაფიის მნემონიკური შესაძლებლობის გამოცდა” ექსპერიმენტული პროექტია, რაც ფოტოგრაფიის, როგორც სამახსოვრო შესაძლებლობის უნარს და, ასევე, ამ მედიუმის წარმავალ და ეფემერულ ბუნებას იკვლევს. მე ფოტოგრაფიის, როგორც მედიუმის მნიშვნელობა მაინტერესებს მეხსიერებასთან მიმართებაში, განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, როდესაც ფოტოკამერაზე ყველას ხელი მიუწვდება. მაგრამ აუცილებელია გამოსახულებათა როლის და ღირებულების გაცნობიერება, რომელთა ფიზიკური მდგომარეობაც ნეგატივია და ხილულად ქცევის მოლოდინშია. მნიშვნელოვანია იმის გააზრება, რომ არის თუ არა ჩვენს არქივში არსებული დავიწყებული ფოტოები, მათ შორის დაზიანებული დოკუმენტები, ფოტოგრაფიის დოკუმენტური ფუნქციის თვალსაზრისით სასარგებლო და, შესაბამისად, ჩვენი იდენტობის აღდგენისთვის ვარგისი. Tiago Casanova Test to the Mnemonic Ability of Photography Test to the Mnemonic Ability of Photography is an experimental project produced in order to explore the ability that photography has to make us remember, but also the fragility and ephemeral nature of the medium. I’m interested to explore the meanings of the photographic medium in its relation with Memory, especially at a moment where it seems that almost everyone have the access to a photographic camera. But it is necessary to understand the role and value of the body of images that in its physical state remain negative and in a state of hibernation of the visible. It’s important to realize if the forgotten images on our archives, including damaged documents, are worthless in this documentary function of photography, and consequently, if they are of interest for the construction of our identity.

164

ვივიან კოილარდსი 80439, სისხლიანი მერი და სენდვიჩი ძროხის ხორცით ჩემი ახალი სახლი ისეთი არეული, განსხვავებული და მომხიბლავი იყო. 2010 წელს საცხოვრებლად ევერგრინში (კოლორადო) გადავედი. ჩემი ოჯახი და მე – ჰოლანდიელი ემიგრანტები, სამი წლის მანძილზე, კლდოვანი მთების მთისწინეთში ვცხოვრობდით. ნიდერლანდებში ამერიკულ ფილმებსა და შოუებზე გავიზარდე. რეალურ შეერთებულ შტატებში ზოგჯერ ამ სცენებში ნაჩვენებ მსგავს ადგილებს და ადამიანებს ვხედავდი. ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა, თითქოს საგანგებოდ დაგმულ რეალურ შოუში ვცხოვრობდი. მეშინოდა, ჩემი ახალი ცხოვრება სიზმარივით არ გამქრალიყო, როდესაც შინ დავბრუნდებოდი. ადამიანებით და ადგილებით აღფრთოვანების ფოტო გამოსახულებებად გარდაქმნით, სიზმარი მეხსიერებად გადაიქცა; მეხსიერებად უცხოეთში, კლდოვან მთებში ჩემი ცხოვრების და იქ გაკეთებული აღმოჩენების შესახებ. ფოტოების გადაღებებით შემეძლო ნაკლებად გაუცხოებულად მეგრძნო თავი და მეტად გამეცნობიერებინა საკუთარი ემოციები; მეძებნა შთამბეჭდავი კადრები. ეს კლდოვანი მთების მთისპირეთში ცხოვრების ჩემეული ხედვაა, სამხარეო კოდი – 80439. Vivian Keulards 80439, Bloody Mary and Sloppy Joe My new home was so confusing, different, and intriguing. In 2010, I moved to Evergreen (Colorado). As Dutch foreigners, my family and I experienced life in the foothills of the Rocky Mountains for 3 years. In the Netherlands, I grew up with watching American movies and shows. In real in the States, I sometimes recognized similar places and people from those fiction scenes. It felt like I was living in a constructed reality show. I feared my new life would fade like a dream when I would go back home. By turning my fascination for the people and places into images, the dream became a memory. A memory of my foreign life in The Rocky Mountains and a memory of my personal discovery out there. By making the images, I was able to feel less alienated, more aware of my emotions. Looking for the moments that touched me. This is my personal view of life in the foothills of the Rocky Mountains, area code 80439.

167

ვალერია მეზენცევა დაფერფლილი ისტორია ცეცხლი ენერგიაა, რომელიც, თავისთავად, არც პოზიტიურია და არც ნეგატიური. მას ადამიანი ანიჭებს ემოციურ შეფერილობას, საკუთარი შეგრძნებებიდან თუ მოსაზრებებიდან გამომდინარე. ნებისმიერ მოვლენას ორი მხარე აქვს. მე, უბრალოდ, ავტორი ვარ, რომელიც აღადგენს და თვალს ადევნებს, როგორ მიედინება მოვლენები. თითოეული ფოტო მონტაჟის და შემდგომი დამუშავების ნაყოფი როდია. ყველა ობიექტი რეალურად, სწრაფად და მუდმივად იწვის. ბუნებრივი ცეცხლი ანიჭებს განუმეორებლობას თითოეულ ჩარჩოს. ახალ ფოტო პროექტზე “დაფერფლილი ისტორია” მუშაობისას, გვერდი ვერ ავუარე ისტორიას, რომელიც მოცემულ წამს იქმნება: არა სადმე ან ოდესმე, ვინმეს მიერ, არამედ აქვე, ახლა, ჩვენი, მეგობრების და სისხლისმიერი ძმების მიერ. Valeriia Mezentseva History in Flames Flame is the energy that has inherently neither positive nor negative effect. It is a human being that gives the flame its emotional coloring, based on his/ her own feelings or understanding. Each event has at least two points of view. I’m just an author that reconstructs and watches the events flow. None of the photos is a product of editing or post-processing. All objects are burning for real, quickly and constantly. It is natural flame that gives uniqueness to each frame. Working on the new photography project History in Flames, I could not ignore history that is being created now: not wherever, whenever and by whomever, but close enough, now and by us, our friends and blood brothers.

ტაჰირ იუნი სინძიანი: რე–კონსტრუქცია ეს ფოტოპროექტი 2013 წლის აგვისტოში დავასრულე უიგურთა ავტონომიურ რაიონში, ჩინეთში. რაიონში დაახლოებით 25–მილიონიანი მოსახლეობაა, რომლის 60 პროცენტსაც ეთნიკური უმცირესობები შეადგენს. მქონდა შესაძლებლობა, რომ უიგურთა ავტონომიური რაიონი მომენახულებინა, მათ შორის, ურუმჩის, ილის, ბორთალას, ალთაის, ჩანგჯის, აკსუს, ავატის, კესგარის, ტაშკურგანის, ყიზილსუს ავტონომიური ადმინისტრაციული ერთეულები, გავსაუბრებოდი და ფოტოები გადამეღო სხვადასხვა ეთნიკური წარმომავლობის მოსახლეობისთვის – უიგურელებისთვის, ჰანელებისთვის, ტაჯიკებისთვის, ყირგიზებისა და მონღოლებისთვის. ინტერვიუში, რომელსაც გავეცანი, სინძიანის სოციალურ მეცნიერებათა აკადემიის წევრი, სოციოლოგი ტურგუნჯან თურსუნი აღნიშნავს, რომ განვითრების პროგრამებმა, რომლებიც საბაზრო ეკონომიკაზე იყო ორიენტირებული, შედარებით განათლებული და სოციალური თვალსაზრისით, ახლოს მდგომ ჰანელ და უიგურელ ადამიანებს შორის უფსკრული წარმოშვა. თუმცა, იმის დანახვაც შესაძლებელია, თუ რამდენად სერიოზულ ინვესტიციებს გაცემს მთავრობა ეკონომიკური აღმავლობის და ქონების სამართლიანი განაწილების მიზნით, რაც, ჩემი აზრით, ხელს შეუწყობს, რომ თურსუნის მიერ ნახსენები უფსკრული ამოივსოს. დღესდღეობით ჩინეთის მთავრობას და კერძო ინვესტორებს ქალაქის გარდაქმნისთვის, განვითარებისა და ამ რაიონის მოდერნიზებისთვის მნიშვნელოვანი წვლილი შეაქვთ. ახალმა საზოგადოებრივმა ადგილებმა, საცხოვრებელმა სახლებმა და ინდუსტრიალიზაციამ რეგიონის ცხოვრების სტილი საგრძნობლად შეცვალა. მთავარი პრობლემა ქალაქის და სოფლის ცხოვრების მოდერნიზაციას გულისხმობს. ასე რომ, ჩემი მიზანია, გარდაქმნის პროცესში მყოფი ცხოვრების თანამედროვე და ტრადიციული, ისევე როგორც ქალაქური და სოფლური სტილის მოხელთება. რამდენად შეეგუება ადგილობრივი მოსახლეობა ამ მდგომარეობას? შესაძლოა, ეს ყველაზე მნიშვნელოვან საკითხად იქცეს. Tahir Ün Xinjiang: Re-Construction I completed this photography project in August 2013 at Uygur Autonomous Region in China. The region has a population of about 25 million, among whom 60 percent are ethnic minorities. I had a chance to visit the Uyghur Autonomous Region including Urumchi, Ili, Bortala, Altay, Changji, Aksu, Avati, Kasgar, Tashkurgan, Kizilsu autonomous administration, speak with and photograph many people with diverse ethnic origins like Uyghur, Han, Kazak, Hui, Xibo, Tajik, Kirghiz and Mongol. In an interview I studied, a member of Xinjiang Academy of Social Sciences, sociologist Turgunjan Tursun noted that the development programs focusing on market economy were creating a gap between better-educated and socially close Han and Uyghur peoples. However, it is possible to see serious investments by the government that could help grow the economic prosperity and fair sharing of the wealth, which I think could significantly help close the gap noted by Tursun. Nowadays, Chinese government and private investors make significant investments for the urban transformation, development and modernization of this region. The new public spaces, public housing and industrialization change considerably to the lifestyle in the region. The main problem is about modernization of urban and rural life. So, I want to determine the boundaries between the contemporary and traditional life-styles and also urban and rural life during this transformation. Can the people of the region adapt to this situation? Maybe, it can be most important question.

170

171

მარია საფრონოვა და ქეთა ღვინეფაძე მშობლიური ენა ვსაუბრობთ პერსონალურ მითზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლად არსებობს ჩვენში. ხანდახან ვიაზრებთ ამას, ხანდახან – ვერ. მითის ფესვები ჩვენი ჭეშმარიტი ბუნებიდან იზრდება; იქედან, რასაც ვერ ვხედავთ, რაც ჩვენი ირაციონალური, ცხოველური საწყისია. ურბანული ცხოვრების წესისთვის ასეთი ცხოველური საწყისები მიუღებელია. მითი, რომელიც ჩვენი ნაწილია, უმოწყალოდ საშიშია. აქედან მომდინარეობს არქეტიპული შიშები ბევრ მოზარდში; ჩვენ ვხედავთ, მაგრამ უარვყოფთ და ის ჩვენს არსებაში ამოუცნობ, შეუსწავლელ მოვლენად რჩება. ჩვენ გვჭირდება დისკუსია, ამაზე საუბარი; აღიარება, რომ ეს მითი არსებობს ჩვენშიც და არა მხოლოდ წარმართულ და მითოლოგიურ რიტუალებში. ჩვენ გვჭირდება მითის რეალობაში დანახვა და აღქმა, რადგან თითოეულ ჩვენგანს აქვს თავისი მითი, რომელიც მასში ცოცხლობს და ვითარდება. ეს გარდაუვალი და უწყვეტი პროცესია. ჩვენი უპირატესობა რამდენიმე ეპიზოდის საშუალებით ამ წვავე მომენტის ცხადად აღქმაა: – მომენტი, როცა ბუნება საკუთარ ნაწილად აღვიქვით; – მომენტი, როცა ჩვენში მითოლოგიური ცხოველი აღმოვაჩინეთ და ის საზოგადო მითოლოგიურ ჩარჩოებში მოვაქციეთ; – მომენტი, როცა ყოველდღიურობის ზედაპირზე, პერსონალური მითი კადრივით დავინახეთ; – მომენტი, როცა ჩვენი ცხოვრების დაფარული შრეები ერთმანეთს ხვდება და მას ვაცნობიერებთ, სადაც მითი მოცემული წამის რეალობად იქცევა. ამ დროს ყოველდღიური და მითოლოგიური სამყაროები ერთმანეთით იმუხტებიან. ჩვენ კი საკუთარ ცხოვრებასთან ინტერაქციის საშუალება გვეძლევა, მის სხვადასხვა დონეზე. Maria Saphronova and Qeta Gvinepadze The Mother Tongue We talk about the personal myth that exists in each of us, independently of whether we realize that or not. The roots of this myth grow from our true nature and this is a hidden, irrational animal side that cannot be easily accepted by a modern-day human being living in an urban environment. We talk about a personal part of the general myth, which irrevocably connects us to our nature. Clear evidence of this connection can scare us, appearing in the archetypical fears of many adults, we disown this evidence, they remain unacknowledged, though they are parts of us. We need to discuss accepting the existence of this myth and the possibility of personal confluence with it that survives only in rare pagan mythological rituals. But we want it in reality; every person bears a personal myth of this type, the myth develops and evolves; this is unavoidable and continuous. Our goal is to find this intense moment of clarity: – the moment of acceptance of this nature as a part of ourselves. – the moment of discovering in ourselves the mythological beast and reunion with general myth, with its united composition and its rhythm. – the moment, which develops like an image on film, the personal myth on the surface of everyday life. – the moment of the meeting and understanding of a hidden layer of our reality, in which myth becomes the truth of now, where daily and mythological worlds galvanize with each other. Then we can take possession of the interaction with our own life on its different levels.

172

დოკუმენტური ანკა გუჯაბიძე

Documentary

“აქ რამ მოგიყვანა?” – ხშირად მეკითხებოდნენ ადამიანები, ვისაც რუსთავის ქუჩებში ვხვდებოდი. ეს კითხვა, რეალურად, საკუთარი გარემოს მიმართ მათ დამოკიდებულებას უფრო გამოხატავდა, ვიდრე ჩემი პროექტისადმი გულწრფელ ინტერესს. გადაღების დროს, რუსთავი მკვდარ ქალაქს მაგონებდა, არა იმ გაგებით, რომ ამ სივრცეში ცხოვრება შეუძლებელია, არამედ იმ იდეოლოგიური მითის ნარჩენების გამო, რომელიც მისი დაარსების მიზეზი იყო. რუსთავი თეატრის დეკორაციას ჰგავს; ავტოფარეხში მოწყობილი მეორადი ტანსაცმლის მაღაზია, ცხვრები, რომლებიც საფეხბურთო მოედანზე ძოვენ ბალახს, თვითმფრინავში მოწყობილი საბავშვო ბაღი – ეს, ერთი მხრივ, უჩვეულო და შეიძლება სასაცილო სცენები ჩემთვის ქალაქის ყოფაზე მიუთითებს, სადაც ადამიანები, ცვლილებების მიუხედავად, ცხოვრების გაგრძელებას ცდილობენ. მოსახლეობის სიდიდით საქართველოს მეოთხე ქალაქი რუსთავი – ქვემო ქართლის მხარის ადმინისტრაციული ცენტრია და თბილისიდან 27 კილომეტრზე, სამხრეთ-აღმოსავლეთით მდებარეობს. 2006 წლის მონაცემებით, მოსახლეობის რაოდენობა 120 000-ს აღწევს. ქალაქის ისტორია, პირობითად, ორ პერიოდად იყოფა: ძველი ისტორია – უხსოვარი დროიდან მეცამეტე საუკუნემდე და ახალი ისტორია – 1948 წლის 19 იანვრიდან დღემდე. მეოცე საუკუნის მეორე ნახევრიდან იოსებ სტალინის სახელობის რუსთავის მეტალურგიული კომბინატი, 90 სხვა ქარხანასთან ერთად, ამიერკავკასიის რეგიონში მნიშვნელოვან ინდუსტრიულ ცენტრს წარმოადგენდა. 1991 წელს, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, რუსთავის თითქმის ყველა ქარხანა დაიხურა, უმუშევრობამ მოსახლეობის 65% მოიცვა. გასულ წლებში ორი მსხვილი საწარმო, რუსთავის მეტალურგიული ქარხანა (რომელსაც ქართული ფოლადი ეწოდება) და გეოფოლადი პრივატიზების შემდეგ აღდგა და დღეს ბრიტანულ-ქართული და ინდურ-ქართული კერძო კომპანიების მიერ იმართება.

Anka Gujabidze

“What the hell brought you here?” was a question I was repeatedly asked by people in Rustavi, whom I met in the streets of this city. The question was a reaction, and revealed the attitude of people towards their own surroundings, rather than a genuine curiosity about my project. During the shooting, I perceived Rustavi as a dead city, not in the sense that people can’t live there, but because of the remnants of the ideological myth that became the purpose of its foundation. Rustavi is like a theatrical décor; a shop of secondhand clothes in a rusty garage, sheep pasturing on a football field, an airplane turned into a kindergarten – these, at the first glance, unusual and even, comical scenes tell me a lot about the life of the city, where people, in spite of changes, try to keep on living. Rustavi is the fourth-largest city in Georgia and administrative center of the province of Kvemo Kartli. It is situated 27 km southeast of the capital, Tbilisi, with a population of about 120.000 people. The history of Rustavi can be divided into two epochs: an early period from ancient times until the city was destroyed in the 13th century, and a modern period since 1948 until the present day. During the second half of the 20th century, Rustavi was hastily rebuilt as a key industrial centre. The core of the city was the Rustavi Metallurgical Plant, which, along with 90 other large- and medium-sized factories, played a key role in supplying the Transcaucasia region with steel. After the collapse of the Soviet Union in 1991, almost all plants were shut down, unemployment reached 65 percent, and crime and poverty surged. Recently two large plants have reopened: the Rustavi Metallurgical Plant (renamed to Georgian Steel) and Geosteel, owned and managed by British-Georgian and Indian-Georgian private companies respectively.

174

175

ბალინტ ჰირლინგი “მაიდანის სოფლის” მაცხოვრებლები უკრაინელი საპროტესტო აქციების მონაწილეები, რომლებიც რამდენიმე თვე ცივ ზამთარს ებრძოდნენ, კიევის მაიდანზე პროტესტს მთავრობის წინააღმდეგ მართავდნენ. ქვეყნის რამდენიმე კუთხიდან აქ სხვადასხვა ადამიანი შეიკრიბა. ახალგაზრდები და მოხუცები, ქალები და მამაკაცები, უმცირესობები და მოხალისეები ქმნიდნენ ერთობას ერთი საერთო მიზნით: ებრძოლათ მოქმედი მთავრობის წინააღმდეგ და უკრაინა ევროკავშირთან უფრო ახლოს მიეყვანათ. უკრაინა ევროპასა და რუსეთს შორის მდებარეობს და ამის გამო, ამ ტერიტორიაზე ხშირად იყო კონფლიქტები. ეთნიკური პრობლემების გვერდის ავლით, ფულის კეთებაზე გადართულმა მთავრობამ თავისი მოსახლეობის გულისწყრომა გამოიწვია და ამის გამო, მათ კიევის ქუჩებში საპროტესტო გამოსვლები დაიწყეს. კიევის ცენტრში, მაიდანზე, ათასობით მოქალაქემ ე.წ. “კარვების სოფელი” გააშენა. ეს ხელოვნური “სოფელი” გასაოცრად კარგად იყო ორგანიზებული; ყოველდღიური ცხოვრება მკაცრი წესებით იმართებოდა. ის დიდი ძალა, რომელმაც ისინი გააერთიანა, განსხავებული მომავლის რწმენა იყო. ეს ჯერ კიდევ დაუსრულებელი ამბავია და მისი შედეგი ჯერ არავისთვისაა ცნობილი. Balint Hirling Inhabitants of “Maidan Village” Struggling against the chilly winter for several months, the Ukrainian protesters have demonstrated against the government at Maidan, Kiev. Various people came from several parts of the country. Young and old, women and men, small minorities and volunteers made up the participants with one common goal: to fight against the ruling government and bring Ukraine closer to the European Union. Ukraine is situated between Europe and Russia so there were always conflicts in this area. Beyond the ethnic problems, the money-centric government made the people angry and therefore they started to protest on the streets of Kiev. A so called “tent village” was set up by thousands of inhabitants in the center of Kiev, at Maidan. This artificial “village” was incredibly well organised, daily life was conducted by strict rules. The big power, that sticked them together was the faith in the different future. It is still an unfinished story, and nobody knows the clear outcome.

176

177

ნუმო რამა ადამიანები მძიმე კლიმატმა თანდათანობით ჩვენი მთლიანი რეგიონი შეცვალა და არსებობისთვის აუცილებელ საქმიანობებზე არსებითი გავლენა იქონია. ჩვენ გვაქვს სოციალური პროგრამები, თუმცა არ გვყავს ტექნიკოსები, რომლებიც ადამიანებს ახალი ტექნოლოგიების ათვისებაში დაეხმარებიან, რაც ჩრდილო-აღმოსავლეთში მცხოვრებ ადამიანებს მიწის დამუშავებაში დაეხმარება და მათ თანდათანობით და მდუმარე მიგრაციას წინ აღუდგება. პროექტი “ადამიანები” სოფლიდან წამოსული ადამიანების სიძლიერეზე ამახვილებს ყურადღებას. თუკი ისინი ბაზარზე საკუთარ ადგილს ვერ იპოვიან, მათი არჩევანი ნაგავსაყრელები იქნება. ამავდროულად, მრავალი ახალგაზრდა კრიმინალში ებმება. რამდენიმე ხნის წინ, მთავრობამ ახალგაზრდა ადამიანებისთვის ახალი პროგრამები შეიმუშავა. აქ, ჩემს რეგიონში, რამდენიმე კურსის სწავლება დაიწყო. ამ სემესტრში, ამ პროგრამაში მეც მივიღებ მონაწილეობას, რომლის დროსაც ოცდახუთ ახალგაზრდას მეცხენეობის და ფერმერობის ტრეინინგებს ჩავუტარებ. Numo Rama Humans Harsh climate has gradually changed our entire region and drastically affected subsistence activities. There are social programs, but no technicians to help people with new technologies that could keep people living in the northeast with working their land and prevent their gradual and silent migration. The Humans Project is focused on the strength of migrants from the countryside. Once they are unable to find their place in the market, they are left with garbage dumps as an option, while many young people become criminals. Recently, the government introduced news programs for young people. Here, in my region, several courses have been started. This semester I will take part in this program, during which I will train twenty-five youngsters in horse breeding and ranching.

178

ნუმო რამა სიკვდილის შემდეგ აქ წარმოდგენილი ნამუშევრები იმ მამაკაცების სიკვდილის შემდგომ მოპოვებულ თავისუფლებაზეა, რომლებიც ლათინური ამერიკის ერთ-ერთ ყველაზე ქაოტურ სასჯელაღსრულებით სისტემაში, ბრაზილიაში, აღმოჩნდნენ, სადაც ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში, დიქტატორული რეჟიმი ბატონობდა. ციხეში პატიმრებს აწამებდნენ, ზოგჯერ კი კლავდნენ. ზოგიერთი პატიმარი ჩემს სოფელში ცხოვრობდა და მე მათი წარმომავლობა ვიცოდი და მათ ნათესავებს ვიცნობდი. ეს გამოცდილება, გარკვეულწილად, დაკავშირებულია მამაჩემთანაც, რომელიც მცირე ხნის განმავლობაში, ჩემს მშობლიურ ქალაქში იყო დაპატიმრებული. ამის შემდეგ, მცირე თუ ხანგრძლივი პერიოდის მანძილზე დაპატიმრებული ადამიანების ცხოვრებით დავინტერესდი; ადამიანების, რომლებიც იმ სისტემის “დაცვის” ქვეშ იმყოფებიან, რომელიც არ იცვლება, რომ საზოგადოების მიმართ ოდნავ ღირსეული დამოკიდებულება მაინც გამოხატოს.

Numo Rama Posthumous This is a reflection on posthumous liberty of men who found themselves in one of the most chaotic prison systems in Latin America, in Brazil, which lived under dictatorship for a long time. In prison, inmates were subject to tortures and sometimes, death. Some prisoners lived in my rural neighborhood and I was familiar with their background and relatives. The experience is somewhat related to my father, who was also imprisoned for a short time in my hometown. Since then, I became interested in lives of people confined for short or long periods of time and are under the “protection” of a system that cannot even adjust itself to serve society with some dignity.

180

181

მატია ვაკა ს’არდია ბარბაჯა დიდი მთიანი ტერიტორიაა, რომელიც იტალიის საოცარი ბუნების მქონე კუნძულის, სარდინიის ცენტრალურაღმოსავლეთში მდებარეობს. აქვეა მრავალი იზოლირებული სოფელიც, რომელთა მაცხოვრებლებიც ჯერ კიდევ მისდევენ და პატივს სცემენ უძველეს ტრადიციებს. ისინი, ძირითადად, მეცხვარეობითა და მეცხენეობით ცხოვრობენ. სოფელ სედილოში, ყოველწლიურად, ასი ყველაზე გაბედული და მამაცი ცხენოსანი იკრიბება იმისთვის, რომ მონაწილეობა მიიღოს ველურ და დაუბრკოლებელ დოღში: ს’არდიაში. ისინი არ მონაწილეობენ ფულისთვის თუ სახელის მოსახვეჭად, არამედ იმისთვის, რომ მებრძოლი წმინდანისადმი, წმინდა კონსტანტინესადმი, თავისი ერთგულება გამოხატონ. სინამდვილეში, იგი მთლად წმინდანი არ არის, რადგან ვატიკანს იგი არასოდეს უღიარებია. თუმცაღა, სედილოს მოსახლეობისთვის, რომელიც მის ღვაწლს აღნიშნავს, იგი არის წმინდანი. მხედრები გორაკიდან თავქუდმოგლეჯით ეშვებიან და კონსტანტინეს თაღის ქვეშ, ვიწრო შესასვლელისკენ მთელი სიჩქარით მიაჭენებენ, სროლის ხმებისა და მტვრის ღრუბლების ფონზე.

Mattia Vacca S’Ardia Barbagia is a large mountainous area in the central-eastern part of Sardinia, the Italian island that has extraordinary nature. There are also many isolated villages where people still follow and respect ancient traditions. They live out mostly of sheep farming and horse breeding. In the village of Sedilo, every year, a hundred of the most daring and brave horse riders participate in a wild and unrestrained race: the S’ardia. They don’t race for money or glory but to show their devotion to a warrior saint, Saint Constantine. Actually, he is not a proper saint, according to the Vatican Church that never approved him; but he is to Sedilo’s people, who celebrate his deeds. Riders run down the hill at full gallop, pounding towards the narrow entrance below the Arc of Constantine at full speed amongst rifle shots and clouds of dust.

182

183

ლუკას ლინდერი სატიაგრაჰი სატიაგრაჰი არამოძალადე წინააღმდეგობის წევრია და/ან ადამიანი, რომელიც პოლიტიკური ნონკონფორმიზმის ფორმად სატიაგრაჰას ირჩევს. ყველაზე უფრო კი, სატიაგრაჰი სამოქალაქო მოძრაობის ნაწილია. 2012 წლის შემოდგომაზე, დაახლოებით 100.000-მა მიწის გარეშე მყოფმა ადამიანმა ქალაქ გვალიორიდან ნიუ დელიმდე დაიწყო მარშირება, რათა ინდოეთის მთავრობისგან მათი ღირსეული ცხოვრებისა და საზრდოს დაცვის უფლება მოეთხოვათ. ისინი მარშირებდნენ იმისთვის, რათა ხმამაღლა განეცხადებინათ თავიანთი კანონიერი მოთხოვნა საკუთარი წყლით, მიწით და ტყით სარგებლობაზე. იმ დროს, როდესაც სატიაგრაჰიები მასიური ერთობის სახით თავიანთ პრობლემისთვის საბრძოლველად იკრიბებოდნენ, ჩემი პროექტის მიზანი მასის უფრო ახლოდან შესწავლა იყო, რათა მეჩვენებინა იმ ადამიანების სახეები, რომლებმაც ეს ბრძოლა სახელმწიფოსთვის მძიმე რეალობად აქცია. ჩემი ყურადღების ცენტრში მოძრაობის რამდენიმე გმირი მოექცა. მათ სამიზნემდე ნახევარი გზის გავლის შემდეგ, როდესაც ეს ფოტოსურათები გადავიღე, ამ ადამიანებმა უკვე წარმატებით მოიყვანეს მოქმედებაში მექანიზმი, რომელმაც მათ სასურველი ცვლილებები მოუტანა. ამ ჯგუფის სიდიდემ, სახელმწიფოს აგრძნობინა მოსალოდნელი საშიშროება და ისიც, რომ ადამიანები თავისი მდგომარეობით უკმაყოფილო იყვნენ. 2012 წლის 8 ოქტომბერს, 10-პუნქტიანი შეთანხმება გაფორმდა, რომელმაც სატიაგრაჰიებს თავიანთი მოთხოვნების სწრაფი შესრულების იმედი მისცა. ბრძოლა, როგორც ყოველთვის, გრძელდება. Lukas Linder Satyagrahi A satyagrahi is a member of a nonviolent resistance, and/or someone who practices satyagraha as a form of political dissent. Most of all, a satyagrahi is a part of a people’s movement. In the autumn of 2012, nearly 100.000 landless people began marching from Gwalior to New Delhi, to demand from the Indian state their right to a life and livelihood in dignity. They marched to voice their rightful claim to their own water, land and forests. While satyagrahis were coming together in a massive whole to fight for their cause, the aim of my project was to look closer into the mass and show the faces of the individuals that made this struggle a hard-hitting reality for the state. I put the spotlights on a few of the heroes of the movement. Already halfway to their goal, when these photographs were taken, these people succeeded in setting the cogwheels in motion to bring about the change they wanted. The state felt a threat with the sheer size of this group and their dissatisfaction with the situation they were in. A 10-point agreement was signed on the 8th of October, 2012, that gave hope for fast implementation of the demands of the satyagrahis. The struggle, as always, goes on. 184

185

ელისონ მაკქოული Está Cayendo “ინგრევა,” – ეს იყო პასუხი, რომელსაც მუდმივად ვღებულობდი, როდესაც ძველი და ცენტრალური ჰავანას მაცხოვრებლებს მათი სახლების შესახებ ვეკითხებოდი. ეს ფოტოსურათები ჩემი სურვილის შედეგია, რაც ჰავანას შენობების ჩამოშლის პირას მყოფ დიდებულებაში ცხოვრების საკუთარი თვალით ხილვას ითვალისწინებს. კარდაკარ დავდიოდი და ვეხვეწებოდი, მაცხოვრებლებისა და მათი სახლების ინტერიერის გადაღების უფლება მოეცათ. 1982 წელს, ძველი ჰავანა იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის სიაში შევიდა. ამ თარიღის შემდეგ, მრავალი მნიშვნელოვანი შენობა აღადგინეს და ეს სამუშაოები ახლაც გრძელდება, თუმცა აქცენტი ყოველთვის შენობების შენარჩუნებაზე კეთდება, ვიდრე რიგითი მაცხოვრებლების სასიცოცხლო პირობების გაუმჯობესებასა თუ გადარჩენაზე. მართალია, კონკრეტული შენობები მაღალი სტანდარტების დაცვითაა აღდგენილი, მაგრამ სახლების აბსოლუტური უმრავლესობა სახიფათო მდგომარეობაში რჩება.სიძველეს, ნგრევას, უგულებელყოფას, ადამიანების ჭარბ რაოდენობას და კოსმეტიკურ სარემონტო სამუშაოებს ბუნებრივი ფაქტორები ემატება, რაც ჰავანას ბაროკოს, ნეოკლასიკური და არტ დეკოს სტილის შენობების სტაბილურობას საფრთხეს უქმნის. ყოველ კვირას, ძველ თუ ცენტრალურ ჰავანაში ორი ან სამი შენობა მთლიანად ან ნაწილობრივ იშლება. მაცხოვრებლებს სხვა არჩევანი არ აქვთ და ისინი ცხოვრებას აგრძელებენ შენობებში, რომლებიც ნაწილობრივ ჩამონგრეულია.კუბაში სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობის მაღალი მაჩვენებელია, განათლების დონე 99.8-პროცენტია, ყველა დონის განათლება და თითოეული მოქალაქის სამედიცინო დახმარება უფასოა, მაგრამ მთავრობას ჯერ კიდევ უწევს ბრძოლა, რომ თავის მოქალაქეებს უსაფრთხო და კომფორტული საცხოვრებელი ადგილები შეუქმნას. Alison McCauley Está Cayendo “It’s falling down,” – this was the answer I invariably received when I asked the residents of Old and Central Havana about their homes. These photographs are born from my desire to see what living inside the crumbling grandeur of Havana’s buildings looks like. I knocked on doors and begged permission to photograph the residents and the interiors of their homes. Old Havana was declared a UNESCO World Heritage site in 1982. Since this date, many key buildings have been restored and the work continues but the emphasis is always on preserving buildings rather than improving or saving the lives of the general population. While certain buildings are done up to a high standard the vast majority of the homes remain in a dangerous state. Age, decay, neglect, overcrowding and amateur repairs combine with natural factors to threaten the stability of Havana’s Baroque, Neoclassical and Art Deco buildings. There are two or three partial or total building collapses in Old and Central Havana every week. Residents have no choice but to continue to live in buildings that have partially collapsed. Cuba has high life expectancy, a 99.8% literacy rate, free education at every level and free health care for all its citizens, but the government still struggles to provide citizens with safe and comfortable housing.

187

კარლოტა კარდანა მოდი-წყვილები აქ წარმოდგენილი ფოტოგამოსახულებები დიდი პროექტის ნაწილია, რომელიც “მოდების”, იმ სუბკულტურის წყვილების შესახებ მოგვითხრობს, რომელიც ბრიტანეთში ორმოცდაათიანი წლების ბოლოს აღმოცენდა და სამოციანი წლებში ძალიან პოპულარული გახდა. საკმაოდ რთულია იმის ზუსტად განსაზღვრა, თუ რა არის ამ მოძრაობის მაცოცხლებელი ძალა, რამეთუ წლების მანძილზე, მან სხვადასხვა ფორმით ჰპოვა განვითარება. თუმცაღა მოდებს ერთმანეთთან აახლოებს ლტოლვა ყველაფერ იმისკენ, რაც ორმოცდაათიან და სამოციან წლებს უკავშირდება, განსაკუთრებით ჩაცმულობას და მუსიკას. მართალია, ყველაზე თვალშისაცემი მათი ჩაცმულობაა, მაგრამ ჩემი ამ პროექტისადმი ინტერესი მათ გარეგან იერს სცდება. სუბკულტურა და თითოეული მისი ელემენტი, იქნება ეს ჩაცმულობის სტილი, თმის ვარცხნილობა თუ სკუტერები, მხოლოდ პროექტის ჩარჩოს ქმნის. მე, როგორც გარეშე პირი, ვცდილობ მათი “ნიღბის” ქვეშ არსებული იდენტობის დანახვას და ამ პიროვნებების ისე წარმოჩენას, როგორებიც სინამდვილეში არიან და არა მათი ჩაცმულობის მიხედვით. გადავწყვიტე ყურადღება წყვილებზე გამემახვილებინა, რადგან გასაოცარია მათი ერთიანი იდენტობა და ის, თუ როგორ იქმნება აქედან რაღაც უფრო მნიშვნელოვანი. ასევე, მაინტერესებს პიროვნებისა და მის გარშემო არსებული გარემოს მიმართება, რათა დავინახო, თუ როგორ ავსებენ ისინი ერთმანეთს. შესაბამისად, როდესაც ამ ფოტოებს ვიღებდი, ამ ფორმულის განსასაზღვრად დეტალური დაგეგმვის პროცესში ჩავერთე: წყვილებმა თავად აირჩიეს, თუ რა ჩაეცვათ და სად სურდათ, რომ მათვის ფოტოები გადამეღო. ამ სურათებზე აღბეჭდილი სამყარო არის სამყარო, რომელიც მათ საკუთარი თავისთვის შექმნეს. Carlotta Cardana Mod Couples The images are from a personal project on couples who belong to the “mod scene”, a subculture that originated in Britain in the late fifties and became very popular during the sixties. It is quite difficult to pin down what lies at the heart of this movement as it has evolved in many different ways during the years, but all mods share a passion for everything related to the fifties and the sixties, especially the clothes and the music. While their style is what catches the eye at first, my interest in developing this project goes well beyond their appearance. The subculture and all of its elements, the fashion, the haircuts, the scooters, only provide the framework for this project. From an outsider point of view, I am trying to get a glimpse of their identity beyond the “mask” and to portray them for who they are, rather than for what they wear. I decided to focus on couples because I am fascinated by the way their identities blend together to produce something larger than the sum of its parts. I am also quite interested in the relationship between a person and his or her surrounding environment, in seeing how they complement each other. Consequently, I took elaborate planning out of the equation when making these pictures: the couples chose what to wear and where to be photographed. The world depicted in the pictures is entirely the world they have created for themselves. 188

189

ქრისტოფერ კაპოციელო ღმერთის, რასის და ქვეყნის სახელით ადამიანები რეალობიდან გამოდინარე როდი მოქმედებენ. ისინი რეალობის შესახებ იმ ისტორიებიდან გამომდინარე მოქმედებენ, რომლებიც მათ სწამთ. ყოველივე ეს ვრცელდება როგორც ერებსა და რელიგიებზე, ისე მთლიანად რასებზე. ამის გაგება ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან ზოგიერთი ისტორია ჭეშმარიტად სახიფათოა. მილიონობით ადამიანი შეეწირა იმ ისტორიებს, რომლებსაც გვიყვებიან. ნაცისტები ებრაელების შესახებ ყვებოდნენ, რუანდელი ჰუტუები ტუტსების შესახებ ყვებოდნენ ამბებს, თეთრკანიანები კი შავკანიანების შესახებ გვიამბობდნენ. დღეს ისტორიებს გეების, იმიგრანტების თუ მუსულმანების შესახებ ყვებიან. თუკი ადამიანები ზოგიერთ ამ ისტორიას დაიჯერებენ, ათასობით, შეიძლება მილიონობით ადამიანი დაიღუპოს. ეს ყველაფერი მხოლოდ ძილისპირული როდია. ეს არის ისტორიები სიცოცხლესა და სიკვდილზე. როდესაც კუ-კლუქს-კლანს ვუღებდი სურათებს, ძალიან მაღელვებდა ის გარემოება, თუ რა ამოძრავებდათ ფოტოსურათებზე აღბეჭდილ ადამიანებს, რომლებიც იჯერებენ იმ ისტორიებს, რომლებსაც მათგან განსხვავებული ადამიანების შესახებ უამბობენ. Christopher Capozziello For God, Race and Country People don’t act based on reality. They act based on the stories they believe about reality. This is this true about nations, and religions, and it is true about races. This is very important to understand, because some stories are truly dangerous. Millions of people have died because of stories that were told. The Nazis told stories about Jews. The Hutus in Rwanda told stories about the Tutsis. Whites have told stories about blacks. Stories are being told today about gay people, about immigrants, about Muslims. If people believe some of these stories, thousands, maybe millions of people will die. This business of storytelling is not just bedtime stories; it’s life and death stories. While photographing the Ku Klux Klan, I have been very concerned with what drives the people in these photographs to believe the stories they’ve been told about anyone how is not like them.

დაგობერტ ჰარტმანი ეკრანზე გამოტანილი ომი – ომის დისნეიფიკაცია 2009 წლის მაისში, შრი-ლანკაში დაწყებული სამოქალაქო ომი დასრულდა. იგი აზიის უახლეს ისტორიაში ყველაზე გრძელი და სისხლიანი ომი იყო. მთავრობა ახლა მეამბოხეთა ორგანიზაციის – თამილის ვეფხვების განდევნას ცდილობს, რომელიც მთელ ქვეყანას შიშის ზარს სცემდა, თვითმკვლელი ტერორისტების მიერ ჩატარებული აქტების გამო. ომის დასრულებასთან ერთად, ადგილობრივი ტურიზმის ინდუსტრია ყველაზე არაპროგნოზირებადი გზით განვითარდა. შრი-ლანკაში მთელი თაობა ისე აღიზარდა, რომ მათ არასოდეს უნახავთ თავიანთი სამშობლოს ოკუპირებული ნაწილები. ქვეყნის ჩრდილო-აღმოსავლეთი სანაპირო, რომელიც დაახლოებით სამი ათწლეული მიუწვდომელი იყო, ქვეყნის წამყვან ტურისტულ ადგილად იქცა. თუმცა იქაური ღირსშესანიშნაობები ქვეყნისთვის ჩვეული ტაძრები თუ პლაჟები როდია. ადამიანებით სავსე ავტობუსები სამხრეთიდან ქვეყნის ყოფილ ბრძოლის ველებს სტუმრობენ, რათა ომის შედეგები იხილონ და აჯანყებულთა ცხოვრებას გაეცნონ. ომისა და საშინელების “დისნეილენდი” მრავალ უცნაურ ადგილს მოიცავს: მიწისქვეშა ბუნკერებს, წყალქვეშა ნავთსაშენებს და დამარცხებულ მეამბოხეთა კამიკაძე-თვითმფრინავებს, ისევე როგორც საბრძოლო იარაღის უზარმაზარ გამოფენებსა თუ მთავრობის სპეციალური ქვედანაყოფების საბრძოლო წარმოდგენებს. თუმცაღა, ჯერ კიდევ გაურკვეველია, დაეხმარება თუ არა ეს ვრცელი სამხედრო კარნავალი და სტუმართა მოზღვავებული რაოდენობა ქვეყანას ეთნიკური კონფლიქტების მოგვარებაში. შრი-ლანკაში, ომისშემდგომი ტურიზმის სპექტაკლი ეთნიკური უმრავლესობის ომისშემდგომ ტრიუმფად გარდაიქმნება. Dagobert Hartmann Pop Up War – The Disneyfication of War In May 2009, the civil war in Sri Lanka came to an end. It was the longest and bloodiest war in the modern history of Asia. The government now forces out the defeated rebel organization Tamil Tigers, who were feared for their countrywide suicide bombings. With the end of the war, a domestic tourism industry has developed in a most unpredictable manner. An entire generation of Sri Lankans has grown up having never seen the occupied parts of their homeland. The northeast coast, which was off limits for nearly three decades, has turned into a major tourist destination. But the attractions are not typical temples and beaches found elsewhere in the country. Busloads full of people from the south flock to former battlegrounds to visit the remains of the war and get reenacted glimpses into the rebels’ lives. The “Disneyland” of war and horror covers a lot of strange sites: underground bunkers, submarine factories and kamikaze airplanes of the defeated rebels, as well as huge exhibitions of weapons and combat shows of special forces of the government. But whether the extensive military carnivals and the massive influx of visitors help to reconcile the ethnic conflicts remains questionable. The spectacle of post-war tourism in Sri Lanka is turning into a post-war triumph of the ethnic majority. 192

ეკარტ ბარტნიკი ვესტერ-სამყარო საცხობის აბრა მეხივით იყო ჩარჭობილი მიწაში მანქანასა და გამოთლილ ბიოტას ღობეს შორის, მაგრამ ვესტერვალდის ამ მზიან კვირა დილას, ახლომდებარე სახლის მაცხოვრებლები ვერაფერს ამჩნევდნენ თავიანთი თანამგზავრული ტელევიზიის მიღმა. ლანდშაფტი ისევ იქაა, მაგრამ გლობალური ქსელური კავშირების წყალობით, ადამიანები სადღაც სხვაგან არიან. რა ურთიერთობა გვაქვს მშობლიურ ლანდშაფტთან? ჯერ კიდევ არის თუ არა ჩვენი იდენტობის ნაწილი ის ლანდშაფტი, რომელშიც ვცხოვრობთ? ან ვქმნით თუ არა გარემოს ჩვენ გარშემო ჩვენი იდენტობის მიხედვით? ფოტოგრაფიის საშუალებით, მშობლიურ ლანდშაფტთან საკუთარი თავის იდენტიფიკაციის დღევანდელი კვალის საძებნელად, ტიპური გერმანული ლანდშაფტი, ვერსტერვალდი, შევარჩიე. უხსოვარი დროიდან, ვერსტერვალდი ეკონომიკურ თუ კულტურულ ცვლილებებს უწყვეტად განიცდიდა. თავისი სამეთუნეო თუ ლითონის საწარმოების მიუხედავად, ამ რეგიონს უკვე კარგა ხანია იცნობენ, როგორც სუსტი ეკონომიკის მქონე რეგიონს. Eckart Bartnik WesterWorld The bakery signboard drove like a lightning strike into the ground between car and chiseled Thuja hedge, but the inhabitants of the neighboring house did not notice anything behind their satellite TV on this sunny Sunday morning in the Westerwald. Landscape is out there, but thanks to global networking, people are somewhere else. What kind of relationship do we have to our native landscape? Do we still derive part of our identity from the landscape we live in? And – one step further – do we shape our surroundings according to our identity? I chose a typical German landscape, the Westerwald, for my photographic search for traces of today’s identification with the native landscape. Throughout history, the Westerwald was repeatedly exposed to economic and cultural changes. Despite its pottery and iron industry, this region has long been regarded as an area with a weak economy.

194

195

ევა ბრუნერი იყო ბარბარა იყო თუ არა ეს ოპტიკური ილუზია? როდესაც ბარბარას ბერლინის ღამის კლუბში პირველად შევხვდი, მისმა მკაცრმა სილამაზემ თავზარი დამცა. ვიგრძენი, რომ ამის მიღმა რაღაც იმალებოდა და ფარდის ახდა მოვისურვე... რას აღმოვაჩენ მისი პარიკის, მაკიაჟის, კაბის, ხელოვნური მკერდის, წითელი მოჭერილი წინდებისა და მაღალი ქუსლების მიღმა? გენდერული როლების თამაშის მიზნით, პარკში და სახლში, მალევე ფოტოსესია დაგვეგმეთ, რომლის დროსაც მრავალშრიანი და რთული პიროვნების მტკიცე გარეგან მეტამორფოზებს ფირზე აღვბეჭდავდი. Eva Brunner Being Barbara Was it an optical illusion? When meeting Barbara for the first time at a nightclub in Berlin I’ve been struck by her severe beauty. I felt there was more to it, and I wanted to uncover… What will I find there beyond her wig, make-up, dress, false breasts, red hold-up stockings and high heels? We soon arranged sessions to play with gender roles, in a park and at home – while I was documenting the steady exterior metamorphoses of a multi-layered and complex personality.

197

ფაუსტო პოდავინი უდიდესი კაშხალი ჰიდროელექტროსადგური გიბე III ამჟამად მშენებარე პროექტია, ეთიოპიის ორომიას რეგიონში, რომელიც ადის-აბებადან სამხრეთდასავლეთით, 250 კილომეტრში მდებარეობს. ეთიოპიის ყოფილმა პრემიერ მინისტრმა, მელეს ზენავიმ, ეთიოპიაში აფრიკის უდიდესი კაშხლის მშენებლობა 2010 წლის მარტში გამოაცხადა და იგი ეთიოპიური რენესანსის კაშხლად შერაცხა. ზენავიმ სამშენებლო კომპანიას 4.8 მილიარდი ევრო გადაურიცხა და კაშხლის მშენებლობა აპრილში დაიწყო. ეს კაშხალი აფრიკაში ყველაზე დიდი ჰიდროელექტროსადგური იქნება. ამასთანავე, კაშხალი გილგელ გიბე III აფრიკის კონტინენტზე განხორციელებული ყველაზე დიდი საინვესტიციო პროექტია. მისი მშენებლობის დასრულების შემდეგ, 240-მეტრი სიმაღლისა და 1870 მეგავატი სიმძლავრის მქონე ჰიდროელექტროსადგური მდინარე ომოს სამხრეთ-დასავლეთ ნაწილს გადაღობავს და 150 კილომეტრიან აუზს შექმნის. ეს მშენებლობა მდინარე ომოს შეცვლის. Fausto Podavini The Biggest Dam The Gibe III hydropower plant is currently under construction in the Ethiopian Oromia region, some 250 km south-west of Addis Ababa. Meles Zenawi, Ethiopia’s former Prime Minister, announced the construction of the biggest African dam in Ethiopia in March 2010, defining it as the dam of Ethiopian Renaissance. With 4.8 billion euros Zenawi gave to the construction company, the company started the construction of the dam in April. This dam will be the largest hydroelectric plant in Africa. Moreover, the Gilgel Gibe III dam is the biggest investment project ever realized in Africa. Once the dam will be completed – 240-metre high and with 1870 MW power output – it would obstruct the south-west part of the Omo River, creating a basin of 150 kilometers. This construction is going to change the Omo River.

198

199

ფაუსტო პოდავინი არასრულწლოვანთა კოლონია იტალიაში, 100-დან 3 კრიმინალური დანაშაულისთვის მსჯავრდებული 18 წლამდე ასაკისაა. ყველაზე ხშირ დანაშაულებებს განეკუთვნება ქურდობა, ნარკოტრაფიკი, ძარცვა და რეკეტი.ახალგაზრდებს აპატიმრებენ დანაშაულის ჩადენის გამო და მათ კანონის გათვალისწინებით სჯიან. თუმცა, მათი ისტორიების მოსმენის შემდეგ, იმწამსვე ვხვდებით, რომ მათ ცხოვრებაში რთულ სიტუაციებთან გამკლავება მოუწიათ, როგორიცაა ფიზიკური თუ ფსიქოლოგიური ძალადობა, ექსპლუატაცია თუ მიტოვებულობა. მთავარი პრობლემა ოჯახებთან მათი შერყეული და არაჯანსაღი ურთიერთობაა. მათ სჭირდებათ ეს კავშირი. ხშირ შემთხვევაში, ამ ახალგაზრდებს არასოდეს ქონიათ კარგი ურთიერთობა თავიანთ ოჯახებთან. მაშინაც კი, როდესაც ისინი თავისუფლად ცხოვრობდნენ საზოგადობაში. არასრულწლოვანთა გამოსასწორებელ დაწესებულებებში მოხვედრამდე, ეს ახალგაზრდები სხვადასხვა ეტაპს გადიან, იქნება ეს სოციალურ სამსახურებთან ურთიერთობა თუ შინაპატიმრობა, თუმცა უშედეგოდ. Fausto Podavini Juvenile Prison In Italy, 3 out of 100 charged with criminal offences are under the age of 18. Most frequent crimes are thievery, drug trafficking, robbery, and racketeering. Young people are arrested because they have committed a crime and punished according the law but after listening to their stories, we immediately understand that they have faced difficult situations in their lives such as physical and psychological violence, exploitation and abandonment. The main problem is their relationship with their families, it is not solid and sound, they miss this connection. In many cases, they have never had a good relationship with their families, even when they lived freely in the society. Before finding themselves in juvenile detention centers, these young people pass through different steps – social services, house arrest – without any improvement.

200

201

გორდონ ველტერსი მიდი, ჩემო სილამაზევ სასწაული მფრთხალი და მყიფეა. ლუკასმა, ბავშვმა, რომლის მიმართ რწმენაც ყველამ დაკარგა, დანას სასწაულისადმი რწმენა დაუბრუნა. დიაგნოზი – მკერდის კიბო. მხოლოდ გერმანიაში, ყოველწლიურად ამ დაავადებით 57 ათასი ქალი ავადდება და ეს რიცხვი მატულობს. დანა 25 წლისაა, მას უყვარს და ცდის ცხოვრებას, კანქვეშ კი – კვანძს გრძნობს. მკერდის ამპუტაციისა და ქიმიოთერაპიის შემდეგ, იგი ახალ ქალაქში ახალი ცხოვრების დაწყებას ცდილობს თავისი შვილისთვის, რომელიც ამ სამყაროში საკუთარ ადგილს იმკვიდრებს. ექიმების პროგნოზების მიუხედავად. ხანმოკლე, მოუსვენარი ცხოვრება – სიკვდილისკენ და დროის წინააღმდეგ. ცხრა წლის შემდეგ, იგი საავადმყოფოს პალიატიური მკურნალობის განყოფილებაში წევს. დანამ მოახერხა სხვადასხვა ადამიანის დაკავშირება და მეგობრების წრის შექმნა, რომლებიც დასასრულისკენ მიმავალ გზაზე მის გვერდით არიან და რომელთა ცალკეული რგოლებიც ერთმანეთს ამაგრებენ. პალატას სიყვარული ავსებს, მას უსაფრთხო კალთას აფარებს და ნაზი გამომშვიდობების საბურველში ახვევს. სასწაულები გვაოცებენ. სასწაულები იშვიათია. მეგობრებიც. Gordon Welters Go, My Beauty Miracles are timid, fragile beings. Lucas, the child, whom no one believed in any more, brought the belief in miracles back into Dana’s life. Diagnosis - breast cancer. In Germany alone, 57.000 women get sick of it every year and the numbers are rising. Dana is 25, loves and challenges life while feeling the knot under the skin. After breast amputation and chemotherapy, she decides to live a new life in a different city for her son, who is trying to find his place in this world. Despite doctors’ prediction. A short, a turbulent life – towards death and against time. Nine years later, she lies in the palliative care unit of a hospital. Dana succeeded in uniting different people and in creating a circle of friends who carry her to the end and whose single chains support one other. Love fills the room, cloaks it in security and gentle farewell. Miracles astound us. Miracles are rare. Friends too.

202

203

გორდონ ველტერსი სიჩუმის მიღმა სანქტ პეტერბურგიდან (რუსეთი) სულ ოცდაათიოდე კილომეტრში მდებარე პეტერგოფი მეფე პეტრე დიდის საზაფხულო რეზიდენცია იყო. დღეს, სასახლე და პარკი, რომელსაც ხშირად “რუსეთის ვერსალს” უწოდებენ, რუსეთის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი და პოპულარული ტურისტული ადგილია. სასახლის უკან, ნაკლებად მიმზიდველ შენობათა კომპლექსი მდებარეობს. პეტერგოფის ფსიქო-ნევროლოგიური ინტერნატი №3 საჯარო დაწესებულებაა არა მხოლოდ ფსიქო-ნევროლოგიური თუ მენტალური დაავადებების მქონე ათასობით ზრდასრულისთვის, არამედ უსახლკაროთათვის, ალკოჰოლიკებისთვის და მოხუცი ადამიანებისთვის. იქ სიცოცხლე დამამცირებელია – სიკვდილის ზღვრამდე მისულ ტანჯვამდე დაყვანილი. მრავალი იქ მყოფი დღიდან დღემდე დროს ლოგინში ატარებს და ელემენტარული საშუალებებით არიან უზრუნველყოფილი. მათ სათანადო სამედიცინო ზრუნვა აკლიათ, შტატების სიმცირისა და არაპროფესიონალი მედპერსონალის გამო. ყველაზე უფრო კი, იქ ინდივიდუალური მხარდაჭერის და ადამიანური სითბოს ნაკლებობაა. ეს არის დაცვის აუცილებლობის ქვეშ მყოფი ადამიანების სახელმწიფოსგან ნაკარნახევი და საზოგადოებაში ფესვგადგმული უყურადღებობა. Gordon Welters Behind the Silence Peterhof, barely thirty kilometers from St. Petersburg (Russia) was the summer residence of Tsar Peter the Great. Today, often referred to as „the Russian Versailles“ the palace and park are among the most famous and popular tourist attractions in Russia. Behind the palace, there is a less beautiful building complex. The Psycho-neurological Internat No. 3 in Peterhof is a public institution not only for thousands of adults with psycho-neurological problems and mental illnesses, but also for homeless, alcoholics and older people. It’s an undignified life – reduced to languish until death. Many of the residents are lying in beds with the most basic supplies, day in day out. Proper medical care for them is not guaranteed due to lack of staff and unskilled nurses. Above all, there is a lack of individual support and human warmth. It’s a state-dictated and socially rooted negligence of people in need of protection.

204

205

ილკინ ჰუსეინოვი ომის ნისლი მთიანი ყარაბაღი მთიანი რეგიონია, რომლის დიდი ნაწილიც აზერბაიჯანის საზღვრებშია მოქცეული. მისი მოსახლეობის უმეტესობას სომხები შეადგენენ, რომლებსაც ზურგს მეზობლად მდებარე სომხეთი უმაგრებს. ეს ტერიტორია ამ სახელმწიფოთა შორის მოუგვარებელი კონფლიქტის საგანია. რეგიონის უდიდესი ნაწილი დე-ფაქტო დამოუკიდებელი (თუმცა, საერთაშორისო მასშტაბით არაღიარებული) სახელმწიფოა, რომელიც მთიანი ყარაბაღის რესპუბლიკის სახელითაა ცნობილი. 1988-94 წლებში რეგიონში ინტენსიური კონფლიქტი მიმდინარეობდა. ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ შეთანხმებამდე, 20-დან 30 ათასამდე ადამიანი დაიღუპა. ასობით ათასი კი დევნილად იქცა. ცეცხლის შეწყვეტის შემდეგაც კი, დაძაბულობა და კონფლიქტი გაგრძელდა და ლტოლვილების უმეტესობა სახლებს ვერ დაუბრუნდა. მათთვის, ვინც მოსაზღვრე აზერბაიჯანის სოფლებში ცხოვრობს, სიტუაცია კვლავინდებურად საშიშია, რადგან ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ შეთანხმება ირღვევა. სნაიპერების ცეცხლი, აუფეთქებელი ნაღმები და ჯერ კიდევ სოფლებზე თავდასხმის პრეცედენტები ყოველდღიურ ცხოვრებაზე მძიმე გავლენას ახდენს. Ilkin Huseynov The Fog of War The mountainous region of Nagorno-Karabakh is the subject of an unresolved dispute between Azerbaijan, within whose boundaries it largely lies, and its ethnic Armenian majority, backed by neighbouring Armenia. Most of the region is a de facto independent (though internationally unrecognized) state, known as the Nagorno-Karabakh Republic. The region was the scene of intense conflict between 1988 and 1994. By the time a ceasefire was brokered, some 20.000 to 30.000 people had been killed, and hundreds of thousands had been displaced. Even after the ceasefire, tension and sometimes conflict continued and most refugees did not return home. For those living in border villages in Azerbaijan, the situation remains dangerous, as breaches of the ceasefire persist. Sniper fire, unexploded mines, and continuing attacks on villages have a severe impact on daily life.

206

207

ილკინ ჰუსეინოვი Mühit / გარემო 1991 წელი ის პერიოდია, როდესაც პირველად გავახილე თვალები. ეს სადღაც განჯასთან მოხდა, რომელზეც იმ დროს, გარკვეულწილად, საბჭოთა კავშირის დაშლა ახდენდა გავლენას. მისი მაცხოვრებლები ტოვებდნენ ტერიტორიას და საცხოვრებლად საზღვარგარეთ მიდიოდნენ. ამის გამომწვევი მიზეზი სამუშაო ადგილების მოულოდნელი ნაკლებობა და ნორმალური მომავლისთვის გამქრალი შესაძლებლობები იქცა. უმეტესად, ოჯახებიდან წასვლა ზრდასრულ მამაკაცებს მოუწიათ. 1991 წელი, ასევე, ის წელი იყო, როდესაც მთიანი ყარაბაღის ომი მოხდა. მამაკაცთა შორის, რომელმაც განჯა მიატოვა, მამაჩემიც იყო – ჩემი დაბადებიდან ცოტა ხნის შემდეგ. ბავშვობაში მასთან შეხვედრის რამდენიმე დეტალი მახსოვს. თუმცა, დროთა განმავლობაში, რეგიონში ჩემი ვიზიტისას, დავიწყებული ადგილების გაცოცხლებისა და საკმაოდ მკაფიო მოგონებების ჩამოყალიბების საშუალება მომეცა. აქაურობის გარეთ გატარებული მცირე დროის მიუხედავად, დაბრუნებისას სახლში ყველაფერი ერთდროულად ნაცნობი და უცხო იყო. ამ გაუცხოებული ხედვით ქვეყნის გარშემო მოგზაურობა და სხვადასხვა პროფესიის ადამიანთან შეხვედრა და მათთან საუბარი დავიწყე... ეს პროცესი არ მღლიდა. მართალია, ამ ნაცნობ უცნობ სამყაროში პასუხგაუცემელი კითხვების გამო შევაბიჯე, მაგრამ გზის გაკვლევისას, კითხვებმა მხოლოდ იმატა, მიღებულმა პასუხებმა კი მხოლოდ გამაჯავრა. ასეთი მოგზაურობები თავბრუდამხვევია. ვგრძნობდი, თითქოს ვიღაცამ არამხოლოდ საბჭოთა კავშირის ცხოვრების საგრძნობი ასპექტების შენარჩუნება შეძლო (როგორც ჩემს მეხსიერებას შემორჩა – სუნის, შეხების, ტექსტურის, მასალის, სინათლის და ხმის დონეზე), არამედ იმასაც, რომ საზოგადოების ცნობიერებას გულმოდგინედ მართავდა მედია ისე, რომ ადამიანები საკუთარ რეალობაში ცხოვრობდნენ. Ilkin Huseynov Mühit / Milieu 1991 is the year I opened my eyes for the very first time. It happened somewhere around Ganja, which at the time was being affected in quite a few ways by the collapse of the USSR. Its residents were fleeing the place and moving abroad, pushed by the sudden lack of work and disappearing opportunities for a decent future. It was mostly the adult males that had to leave their families behind. 1991 also happened to be the year of the Nagorno-Karabakh War. So one of those men leaving Ganja was my own father, shortly after I was born. I recall a few details about visiting him in my early years. But throughout the time, I had the chance to relive the slippery – and yet really clear – memories of my visits to the region. Despite the short amount of time I had spent away, things back home felt both familiar and alien. With that set of estranged eyes, I started moving around the country, meeting and talking to people from all walks of life... tirelessly, relentlessly. While I went into this familiar unknown because of the questions I had, as I explored it the questions only multiplied and the answers I came up with only made me angry. Such trips could make you dizzy. It felt as if someone had managed to retain not only the more sensual aspects of life in the USSR (the way they had already been formed in my imagination: its smells, the touch, textures, the materials, the light and the sound), but it was also as if a social consciousness was being carefully constructed by the media, in a way that people lived in a reality of their own. 208

209

აივორ პრიკეტი ახალი საძოვრების ძიებაში ითვლება, რომ დღევანდელობის ერთ-ერთი ყველაზე უცნაური მიგრაციის პროცესში, რამდენიმე ათასმა ინდოელმა ფერმერმა საქართველოს ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკაში გადაინაცვლა. სამშობლოსთან შედარებით უკიდურესად იაფი სახნავი მიწით მოხიბლული, უმეტესწილად პენჯაბელი, სიქიზმის მიმდევარი ფერმერები ბოლო 2-3 წლის განმავლობაში, ქვეყანაში უწყვეტ ნაკადად ედინებოდნენ. საქართველოს ყოფილმა მთავრობამ, მიხეილ სააკაშვილის ხელმძღვანელობით, შეცვალა კანონმდებლობა და უცხოურ კომპანიებს დაფუძნებისა და მიწის იჯარით აღების საშუალება მისცა. კანონის ამ ცვლილებით ყველაზე მეტად ინდოეთი სარგებლობდა და ამ მზარდი საზოგადოების გაფართოებასთან ერთად, დედაქალაქ თბილისში ინდური რესტორნები, სასტუმროები და პროდუქტების მაღაზიები გაჩნდა. ასევე ყოველთვის მაოცებდა ის გარემოება, როდესაც ადამიანები, უკეთესი ცხოვრების ძიების პროცესში, საკუთარ სახლებს ტოვებდნენ, იქნებოდა ეს კონფლიქტით თუ ეკონომიკური მიზეზებით გამოწვეული. თუმცაღა, ინდოეთიდან კავკასიის რეგიონში ადამიანთა ამ კონკრეტული გადანაცვლების მიზეზი ოდნავ განსხვავებულია. ეს არის მიზეზი, რომელიც საკმაოდ სიმპტომურია გადავსებული და, ამავდროულად, ნახევრად მშიერი პლანეტისთვის, სადაც ვცხოვრობთ. Ivor Prickett Finding New Pastures In what must be one of the stranger modern day migrations, several thousand Indian farmers are now thought to have flocked to the former Soviet republic of Georgia. Lured by extremely cheap, arable land compared to back home, there has been a steady trickle of mostly Punjabi Sikh farmers flowing into the country over the past 2-3 years. The former government under Mikheil Saakashvili, changed legislation allowing foreign companies to set up and lease land in Georgia. The Indians have been the largest contingent to take advantage of the change in law and as this burgeoning community starts to grow, Indian restaurants, hotels and food stores are beginning to pop up in the capital Tbilisi. I have also always been intrigued by the act of leaving ones home in search of a better life, whether because of conflict or for economic reasons. But this particular movement of people, from India to the Caucasus, seems to be driven by a slightly different cause, one which seems quite symptomatic of the crowded yet underfed planet on which we now live.

210

211

იან ზაპნერი ალბანეთი: მივიწყებაში ცხოვრება ამ სერიაში წარმოდგენილია ალბანეთის მოსახლეობა და ადგილები. ალბანეთი არის მივიწყებული ქვეყანა, რომელიც ევროპის შუაგულში მდებარეობს, თუმცა მაინცდამაინც ადვილად შესამჩნევი არ არის. იქაური მოსახლეობა თავს თითქმის ყველაფრისგან მოკლებულად გრძნობს. მათი ცხოვრება მძიმეა და მისი გამოსწორების მხოლოდ მცირე იმედი არსებობს. თუმცაღა, მათ მაინც შეინარჩუნეს სიამაყე და სიმტკიცე, რომელიც პირდაპირაა დაკავშირებული მათ ადამიანურ არსთან თუ პიროვნებასთან. რაც არ უნდა ხდებოდეს, მათ საკუთარი თავის იმედი აქვთ. Jan Zappner

Albania: Living in Oblivion The series shows people and places in Albania. Albania is a country in oblivion in the middle of Europe and yet not really visible. The people there feel excluded from nearly everything. Their live is tough and with just a little hope for it getting better. But still they have a proudness and clarity directly connected to their human core and personality. They stand by themselves, no matter what happens.

212

213

ხუან აბალე ქვეყნის ფიქცია ამ სამუშაოს ესპანეთის ჩრდილოეთით, 2011 წელს შევუდექი. მას შემდეგ, “ქვეყნის ბელეტრისტიკის” წყალობით, პირენეს ნახევარკუნძულის რამდენიმე მოშორებულ მხარეში აღმოვჩნდი. ამ ფოტოსურათებს წინ უძღოდა უცნაურ დროს წამოწყებული ძიების პროცესი. ეს იყო დრო, როდესაც ჩემს და ჩემს გარშემო რამდენიმე ადამიანის ცხოვრებაში გაურკვევლობის პერიოდი იდგა. ფოტოსურათებს ეს ტექსტი დავურთე: წლობით ძიებაში ვართ, / წარმოვიდგენთ ჩვენს მომავალს უკეთეს ადგილებში, სადაც ყველაფერს თავიდან დავიწყებთ. / უკან ვიტოვებთ ქალაქს, / ათასობით მილს გავდივართ მოგზაურობაში / და ამ დროს იმედები და ოცნებები გვამოძრავებს. / იქნებ იქ ოდესღაც სოფელი იყო, / დასახლება მწვანე და ნოყიერი მდელოებით. / ახლა მხოლოდ იმისთვის ვბრუნდებით, / რომ გამოუყენებელი პეიზაჟის ნარჩენები აღმოვაჩინოთ. / ჩვენ გამონაგონს ვედევნებით, / წყნარი, სოფლის ცხოვრებისა. / ჩვენ ვეძებთ / სილამაზეს ლანდშაფტში, / სადაც ჩვენი ადგილი არ არის, / სადაც თითქოს დრო გაჩერდა. / ჩვენ საკუთარი გარდაქმნის ხარჯზე ვცხოვრობთ, / მყიფე უტოპიით ვიკვებებით. / და ვცდილობთ გავიგოთ, რას ვაკეთებთ აქ / და ვინ ვართ. Juan Aballe Country Fictions I started this body of work in the north of Spain in 2011. Since then, Country Fictions has taken me to several remote corners of the Iberian Peninsula. Behind these photographs is a search in a strange time, a period of uncertainty in my life and those of some people around me. I wrote this text to go along with the images: We search for years, / we imagine our future in better places / where we could start over. / We leave the city behind / travelling for miles and miles, / driven by hopes and dreams. / Maybe there was once a countryside, / a village with green and fertile meadows. / Now we return to find only / the remains of a disused scenery. / We pursue a fiction, / that of a peaceful rural life. / We search for beauty in a landscape / where we do not belong, / where time seems to have stopped still. / We live our own transition, our fragile utopia, / trying to understand / what we are doing here / and who we are.

214

215

კატია რეზვაია, მიშა დომოჟილოვი ჰრუშევსკის ქუჩის რევოლუციონერები უკრაინელ მანიფესტანტებსა და ბერკუტს (უკრაინული პოლიციის სპეციალური ქვედანაყოფები) შორის კონფლიქტი ჰრუშევსკის ქუჩაზე 19 იანვარს დაიწყო და რამდენიმე დღეს გასტანა. შედეგად, ორი მანიფესტანტი მოკლეს, ასობით კი დაიჭრა. რევოლუციონერებმა ქუჩაზე ბარიკადები აღმართეს და მათზე მორიგეობა დააწესეს. ჰრუშევსკის ქუჩა არამხოლოდ სისხლიანი შეტაკებების ადგილად იქცა, არამედ იანუკოვიჩის რეჟიმის წინააღმდეგ დაპირსპირების სიმბოლოდაც. ეს არის ჰრუშევსკის ქუჩის – ევრომაიდნის მთავარი ბარიკადის – რევოლუციონერების პორტრეტების სერია. Katya Rezvaya, Misha Domozhilov Revolutionaries from Hrushevskoho Street Conflict of the Ukrainian protesters with Berkut (special units of the Ukrainian police) on Hrushevskoho Street began on January 19 and lasted for several days. As a result, two protesters were killed and hundreds wounded. Revolutionaries set up barricades on the street and arranged duties on them. Hrushevskoho Street has become not only arena for bloody battles, but a symbol of the resistance to Yanukovych’s regime. This is a series of portraits of revolutionaries from Hrushevskoho Street – the main barricade of Euromaidan.

ლუკა დესიენა ეგზორცისტული კონფლიქტი ყოველ წელს, საბერძნეთის ქალაქი გალაქსიდი ომისა და კონფლიქტის პაროდიას მასპინძლობს, რომლის დროსაც ადამიანები ერთმანეთს ფქვილს ესვრიან, ფსევდო-აბორიგენულ ცეკვებს ასრულებენ და ფუტურისტულ კოსტიუმებში ეწყობიან. ყოველივე ეს ხდება ფესტივალის დროს, რომელიც “შეშლილი მაქსიდან” სცენებს მოგვაგონებს. გაცვეთილ ფუტურიზმს ჰით-რობინსონის მექანიზმებიც ემატება მაშინ, როდესაც საკუთარი ხელით შექმნილ დამცავ კოსტიუმებში გამოწყობილი ფესტივალზე მოსული საზოგადოება, ტრანსფორმირებულ მანქანებზე ამხედრებულები, ერთმანეთს ფქვილითა და წყლით უტევენ. ამ ნამუშევრით შევეცადე გამომეკვლია ის პირველადი საჭიროებები, რომლებიც ადამიანებს იზიდავს და რომლებიც ჩვენს სტერილიზებულ საზოგადოებებთან ოპოზიციაშია. ამ სერიაში აღბეჭდილია გამოხატვის თავისუფლებისადმი წყურვილი და ჩვენს პირველად არსებასთან შეერთების სურვილი. აქ აღბეჭდილია თვითგათავისუფლება, როდესაც სოფლის მოსახლეობას ავიწყდება თავისი იდენტობა, იმიჯი თუ საზოგადოებრივი მდგომარეობა და ისინი ხდებიან პიროვნებები, რომლებიც მახინჯები, საშიშები და თავისუფლები არიან. კათარზისი კონფლიქტში, რომელიც განდევნის თავად კონფლიქტს. Luca Desienna An Exorcist Conflict Every year, the Greek town of Galaxidi hosts a parody of war and conflict, where people throw flour, perform pseudo-tribal dances and wear futuristic costumes in a festival that looks like something out of Mad Max. Threadbare futurism combines with Heath-Robinson machinery as festival goers attack each other with flour and water in their DIY protective suits and mutated machinery. This work is an exploration of the primeval needs that human beings are being drawn to in opposition to our sterilized societies. This series documents the hunger for freedom of expression and the desire to reconnect with our primal being. It documents a self-liberating experience where villagers forget about their identity, image and social position, and become a person who is ugly, dangerous and free. A catharsis in conflict that exorcises conflict itself.

218

219

კონსტანცია ნოვინა-კონოპკა 1001 ცუდი საქციელი ეს არის ზაბჟეს მუშათა და მაღაროელთა ყოფილ უბანში, ბისკუპიცეში მცხოვრები ხუთი ბიჭის ამბავი. ქალაქის დანარჩენი ნაწილისთვის აქაურობა საშიშ ადგილად ითვლება, სადაც მომავლის არც პერსპექტივა და არც შესაძლებლობა არ არსებობს. აქ გაზრდილი ამ ხუთი ბიჭისთვის ეს უბანი სამყაროს ცენტრია და უკიდეგანო სათამაშო მოედანი. ბისკუპიცის ბავშვებს, დიდ ქალაქებში მცხოვრები თანატოლებისგან განსხვავებით, უფრო დიდი საცხოვრებელი სივრცე და მოქმედების თავისუფლება აქვთ. ისინი არ ცხოვრობენ დაცულ რეზიდენციებში, მათ არ აქვთ საგანგებო, სტერილური სათამაშო მოედნები. მათ შეუძლიათ იარონ ბალახზე. ისინი ფეხბურთს იქ თამაშობენ, სადაც მოესურვებათ (ქალბატონი პიეროგოვას გარდა). მათი სამყარო გვაოცებს თავისი სივრცითა თუ ფანტაზიით. ზოგჯერ, რა თქმა უნდა, მომავალი წუხილის საგნად იქცევა და ჩნდება კითხვა – რამდენი ცუდი საქციელია საჭირო იმისთვის, რომ ზრდასრული გახდე? Konstancja Nowina Konopka 1001 Bad Deeds This is a story of five boys from Biskupice, a former workers’ and miners’ district of Zabrze. For the rest of the city, this is a dangerous place, with no prospects or opportunities for the future. For these five boys who were raised here, this is the centre of the universe and an unlimited playground. Children from Biskupice, unlike their peers from large cities, have more life space and freedom of action. They do not live in gated communities, they do not have separate, sterile playgrounds. They can walk on the lawns. Nobody minds that they play football wherever they want (except for Mrs Pierogowa). Their world fascinates with space and imagination. Sometimes, however, the future becomes a worry, and this one question – how many bad deeds does it take to become an adult?

220

221

კოსტას მაროსი ეს ფოტოსურათები მულტიმედიური რეპორტაჟის ნაწილია, რომელიც როგორც ვიდეო-, ისე ფოტომასალისგან შედგება და მონღოლეთში მიმდინარე ამჟამინდელ გარდაქმნას შეეხება. ჰორიზონტალური იურტებიდან ვერტიკალურ ცათამბჯენებამდე, ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში, მონღოლეთმა საფუძვლიანი არქიტექტურული თუ სოციალური ცვლილებები განიცადა. ამჟამად, მონღოლეთის მოსახლეობის თითქმის ნახევარი დედაქალაქ ულან-ბატორში ცხოვრობს. ცვალებადი საცხოვრებელი გარემო, არასტაბილური ცხოვრების წესი და მუდმივ გადაადგილებაში მყოფი საზოგადოება. ერთი თვის განმავლობაში, ორგანიზაცია “ბაიასგალანტის”, თარჯიმნისა და მძღოლის დახმარებით, იმ ადამიანების ცხოვრების დოკუმენტირება მოვახდინე, რომლებიც ამ სოციალური გარდაქმნებისგან ყველაზე უფრო ზარალდებიან. “ტესვერლეხი” მონღოლურად გადატანას, გამკლავებას ნიშნავს. და მრავალი ადამიანისთვის, ეს ჭეშმარიტად ყოველდღიური ბრძოლაა – მხოლოდ და მხოლოდ თვითგადარჩენისთვის. Kostas Maros The photographs are part of a multimedia reportage – consisting of both a film and photography – about current transformations in Mongolia. From the horizontal position of the yurts to the vertical of the skyscrapers, Mongolia has been undergoing a profound architectural and social transition over the last few years. By now, nearly half of Mongolia’s population lives in the capital Ulan Bator. A changing living environment, an unsettled way of life, a society in a profound state of flux; For the period of a month and with the support of the aid organization ‘Bayasgalant’, a translator and a driver, I documented the lives of those who suffer most from these social transformations. ‘Tesverlekh’ signifies bearing or persevering in Mongolian. And for many, this truly is their daily struggle – sheer survival.

222

223

მაფალდა რაკოში Il y a des Jours Sombres “Il y a des Jours Sombres” (“არის ბნელი დღეები”) 2012 წლის იანვარ-ივლისში შესრულებული პროექტის სამუშაო სახელწოდებაა. მისი ადგილმდებარეობა კაზამანსია, რომელიც სამხრეთ სენეგალში მდებარეობს და რომელშიც 6 თვე გავატარე, რადგან აქ გაცვლითი პროგრამით მოხვდი და საჯარო სკოლაში დავდიოდი. ამ საცხოვრებელ გარემოში, რომელიც ასე შორს იყო ყველაფრისგან, რაც მანამდე ვიცოდი, თავი გარკვეულწილად ბრმად ვიგრძენი, რადგან ჩემს გარშემო მუდმივად მიმდინარე უმარტივესი მოვლენების გაშიფვრასაც კი ვერ ვახერხებდი. ამ სერიის მიზანია კლასში მუდამ არსებული მეგობრობისა და სიახლოვის ატმოსფეროსა და გარემოს სიუცხოვისა თუ უცნაურობის გაერთიანება. ჩემს მეგობრებსა და თანაკლასელებს წინასწარ ვკითხე, თუ როგორ სურდათ, რომ მათთვის ფოტოები გადამეღო – რა ტანსაცმელს აირჩევდნენ, რა ადგილებს, როგორ იპოზიორებენ და წარმოაჩენენ საკუთარ თავს ფოტოკამერის წინაშე? ამ პატარა კონცეფციების დაგეგმვის შემდეგ, მათთან მივდიოდი და ჩანაფიქრის სისრულეში მოყვანას ვცდილობდით. ამ ყველაფრის მიზანი ამ ძვირფასი ადამიანების გაცნობა და მათ შესახებ მეტის გაგება იყო. პიროვნებების, რომლებთანაც ასე ახლოს ვგრძნობდი თავს და ამავდროულად, ჩემთვის ბოლომდე შეუცნობელი დარჩნენ. Mafalda Rakos Il y a des Jours Sombres “Il y a des Jours Sombres” (“There are Dark Days”) is the working title of a project realized in January-July 2012. It takes place in Casamance, southern Senegal, where I spent 6 months, attending the public high school as an exchange student. In this living environment so far from what I knew, I felt blind in a way, unable to decode the simplest things that constantly happened around me. The series tries to unite the constant atmosphere of friendship and intimacy in class with the foreignness and strangeness of the surrounding. I asked my friends and colleagues how they would like to be photographed – what clothes would they choose, what places, how would they pose and present themselves to the camera? After making up these small concepts, I’d visit them and we’d try to carry it out. The attempt was to get to know and find out more about these precious persons I felt so close to but who, at the same time, remained so mysterious to me.

224

225

მაია ტოჩილაშვილი სახლში დაბრუნების მოლოდინში 1990-იანი წლების დასაწყისმა და 2008 წლის აგვისტოს ხუთმა დღემ საქართველოში 200 000-ზე მეტი ადამიანი საკუთარ ქვეყანაში იძულებით გადაადგილებული გახადა. მათ ბევრი ტკივილი, დამცირება და გაჭირვება გადაიტანეს. წლები გადის, მთავრობები იცვლებიან და ისინი კვლავ იმედს არ კარგავენ, რომ საკუთარ სახლ-კარს დაუბრუნდებიან. Maia Tochilashvili Waiting to Return Home The beginning of 1990s and five days of August in 2008, turned more than 200.000 people into internally displaced persons within Georgia. They suffered pain, humiliation and indigence. Years go by, governments change but they don’t lose hope of returning home.

226

227

მაჯიდ საიდი ავღანეთი ერთადერთი ქვეყანაა დედამიწაზე, რომელშიც ბოლო 50 წლის განმავლობაში ომი მიმდინარეობს. ზოგჯერ მას სხვა ქვეყნები ესხმოდნენ, ზოგჯერ კი აქ სამოქალაქო ომები იყო. როგორც საერთაშორისო, ისე ადგილობრივი მასშტაბით, ავღანელებს იცნობენ როგორც ომისა და სისხლისღვრის ადამიანებს. ისინი სერიოზულ ტრავმებსა თუ ტკენას განიცდიან, რომელთა მოშუშებასაც წლები ჭირდება. სწორედ ომების წყალობით, ავღანეთი გახდა ქვეყანა, როგორიც იგი დღეს არის და მხოლოდ სომალია სიღარიბის მიხედვით მეორე ადგილზე ავღანეთის შემდეგ. ომი გადარჩენილთა ყოველდღიურ ცხოვრებაზეც ახდენს გავლენას: ბავშვები მშობლებს კარგავენ, ქალები კი ქმრების გარეშე რჩებიან და როგორც მარტოხელა მშობლებს, საკუთარ შვილებსა და ცხოვრებაზე პასუხისმგებლობა უწევთ. ამ ქვეყანაში სიღატაკე ფართოდაა გავრცელებული და მის გამომწვევ მიზეზად, ბოლო რამდენიმე წელიწადში, სხვადასხვა ფაქტორი იქცა. თუმცა სიღარიბის, ნარკოდამოკიდებულების და განათლების ნაკლებობის მიუხედავად, ცხოვრება ავღანეთში გრძელდება და ადამიანები უკეთესი მომავლის იმედით ცხოვრებას აგრძელებენ. ამ ქვეყანაში, უკვე დაახლოებით 4 წელიწადია ვცხოვრობ და ზოგიერთი ზემოხსენებული სიტუაციის დემონსტრირება ჩემი რვა ფოტოსურათით შემიძლია. Majid Saeedi Afghanistan is the only country in the world that has been at war for the past 50 years. Sometimes other countries attacked it and at other times, there were civil wars. Both intentionally and locally, the Afghans are known as people of war and bloodshed. They suffer from some serious traumas and hurts that take many years to heal. The wars have transformed it to the country it is today and Somalia is the second poorest country after Afghanistan. War affects the everyday life of survivors: children lose their parents, women are left without husbands and as single mothers, they are forced to be in charge of their children’s and their own lives. Poverty is widespread in this country and it has been caused by various factors over the last several years. But despite the poverty, drug addiction, and lack of education, life still goes on in Afghanistan and people continue to live with the hope for a better tomorrow. I have lived around 4 years in this country and I can show you some of the abovementioned situations with eight of my images.

228

229

სანე დე ვილდე თოვლივით თეთრი ალბინოსები, როგორც ფოტოგრაფიული მასალა, სინათლის მიმართ მგრძნობიარენი არიან. სინათლე მათ სხეულზე შეუცვლელ ნაკვალევს ტოვებს. ფოტოს სახით დაფიქსირებული ეს სითეთრე, რომელიც მათ სხვებისგან გამოარჩევს, თითქმის ფონთან განაზავებს, სინათლე კი მთლიანად შთანთქავს. მათი თვალები ყოველივე ამას რთულად იტანენ. ისინი მეტაფორებია, სტერეოტიპების სიმბოლოები, ისინი ადამიანის სისუსტისა და ფიზიკური სიმყიფის შესახებ მცდარ წარმოდგენას კიდევ უფრო განამტკიცებენ, ოღონდ უდავო სილამაზესთან ერთად. მათი სულისშემკვრელი მოწყვლადობით აღელვებულმა, ამ სერიაში წარმოდგენილი მყიფე თეთრი სილამაზით ძლიერი შთაბეჭდილების მოხდენას შევეცადე.

Sanne De Wilde Snow White Albinos, like photographic material, are light sensitive. Light leaves an irreversible imprint on their body. This whiteness that makes them stand out, when captured in an image, almost makes them dissolve, consumed by the light. Their eyes can hardly bear it. They are a metaphor, a symbol for stereotypes, they magnify the erroneous idea of human weaknesses and physical fragility but also that of invincible beauty. Touched by their breathtaking vulnerability, in this series, I try to create a powerful impression of this fragile white beauty.

სანე დე ვილდე კეკეა სამოა – თეთრი კუნძული სერიაში “თოვლივით თეთრი” მონაწილე ერთ-ერთმა ახალგაზრდა ქალბატონმა პოლინეზიაში მდებარე ერთ-ერთი კუნძულის, სამოას შესახებ მიამბო, რომელზეც დედამისი დაიბადა. ყოველივე ამან ჩემს გონებაში პატარა მარცვალი დათესა, რომელმაც თანდათან გაღვივება დაიწყო. სამოა “თეთრ კუნძულად”, იდუმალ ადგილად წარმოვიდგინე, რომელზეც ლამაზი, ღია ფერის კანიანი ადამიანები ცხოვრობენ. სამოელები ალბინიზმის მქონე ადამიანებს “კეკეას” უწოდებენ. ეს, გარკვეულწილად არამეგობრული სიტყვა, გამოხატავს იმას, თუ როგორ “ასხივებს” და გამოარჩევს მათ თავიანთი გასხივოსნებული თეთრი კანი კუნძულის სხვა, მუქკანიანი მოსახლეობისგან. კუნძულზე არავითარ რეალურ დისკრიმინაციას არ აქვს ადგილი. კეკეა-ადამიანების უდიდესი მტერი უცოდინრობა და დაცვის საშუალებების უქონლობაა, რადგან მათი მყიფე კანი ტროპიკული მზის ქვეშ იწვება.

Sanne De Wilde Kekea Samoa – White Island A young woman from the Snow White series told me about Samoa, an island in Polynesia, where her mother was born. That planted a little seed in my head that started to grow. I imagined Samoa to be a ‘white island’, a mysterious place inhabited by beautiful fair-skinned people. Samoans call people with albinism ‘kekea’, a somewhat unfriendly word that describes how their radiant white skin makes them ‘shine’ and stand out among the other dark skinned islanders. There is no real sense of discrimination on the island; the biggest enemy of the kekea-people is ignorance and the lack of protection while their fragile skin burns up under the tropical sun.

233

სებასტიან კოლე გაქრობის წერტილი სკოლის დამთავრებიდან მეოცე წლისთავის აღსანიშნავად, ოჰაიოს შტატში მდებარე ჩემს პატარა მშობლიურ ქალაქში ჩავედი, სადაც რამდენიმე ხანს გავჩერდი. ჩემი ბავშვობის ლანდშაფტში ჩაშვებულმა, ისეთი ადამიანების დაზვერვა დავიწყე, რომლებიც ჩემი წარსულის პერსონაჟების ან იმ არქეტიპული ფიგურების “დუბლიორებად” გამოდგებოდნენ, რომლებიც ჩვენს კოლექტიურ მეხსიერებაში ცხადდებიან. ჩემი განსაკუთრებული ყურადღება ახალგაზრდებმა და ასაკოვანმა ადამიანებმა მიიპყრეს. ბავშვობაში ხშირად ვხედავდი მოჩვენებებს. შეემეძლო ტრანსში დღეები გამეტარებინა, რომლის დროსაც არამატერიალური სამყაროს სულებთან ვურთიერთობდი. ახლა, როდესაც შუა ხნის ასაკის ზღურბლთან ვიდექი, მინდოდა ერთდროულად უკანაც გამეხედა და წინაც. ფოტოგრაფია დროში მოგზაურობის ერთგვარ ფორმად იქცა, რომელმაც წარსული, აწმყო და მომავალი “მე”-ს გაერთიანების საშუალება მომცა. ადამიანების პორტრეტების გადაღებისას, ცვლილების მომენტებს ვაფიქსირებდი, როდესაც სუბიექტი თითქოს გარდაქმნის თუ გაქრობის პირას იდგა. ჩემი ნამუშევრით, ამ ზღვრული მდგომარეობების აღწერა და დროში საკუთარი თავის განთავსების დაუსრულებელი ამოცანის ხელახლა წამოწყება მსურს. Sebastian Collett The Vanishing Point On the occasion of 20th high school reunion, I returned to my small hometown in Ohio, where I remained for some time. Immersed in the landscape of my youth, I found myself scouting for people who could serve as “stand-ins” for characters from my past, or for those archetypal figures that haunt our collective memory. I was especially drawn to the young and the aging.¬ As a child, I’d often feel haunted. I could spend days absorbed in a trance, communing with the spirits of an ethereal world. Now standing at the threshold of middle age, I wanted to look back and forward simultaneously. Photography became a form of time travel, enabling an integration of past, present and future selves. Making portraits of people, I watched for moments of transition, when the subject seemed on the verge of becoming, or vanishing. Throughout my work, I seek to describe these liminal states, and to evoke the endless quest to situate the self in time.

სიმონა ბონანო 24 საათი x 90 წელზე “დეიდა სარა მარტო ცხოვრობს. იგი არასოდეს გათხოვილა და ოდესღაც თავის მშობლებთან ერთად ცხოვრობდა. მას შემდეგ კი, უკვე ოცი წელია, თავის უმცროს დასთან ერთად ცხოვრობს. ცხოვრებისთვის მას არასოდეს დაჭირვებია მუშაობა. ორმოცი წლის ასაკში მასწავლებლობდა მხოლოდ იმიტომ, რომ ცოტა მოწყენილი იყო. ის ყაისნაღით ქსოვდა, კითხულობდა, ნამცხვრებს აცხობდა და ქველმოქმედებას ეწეოდა. ახლა იგი ოთხმოცდაათი წლისაა და მთელი დღე დაკავებულია. მის მოგზაურობაში ჩართვა უდროო ისტორიაში ცხოვრებასავითაა, რომელიც ყოველდღე განუწყვეტლივ მეორდება: ყოველ საათს აქ თავისი თავისებურება, სინათლე, ობიექტი, მოძრაობა და ხმა აქვს. თაობა, რომელიც წარსულსა და აწმყოს შორის ცხოვრობს. ეს მოხუცი და გონიერი ადამიანები ჭეშმარიტად მხიბლავენ. მათ ცხოვრებაში ნებისმიერ ჩვენგანზე უფრო ხშირად უწევთ ძველი დროდან აწმყოზე მუდმივი გადმორთვა, როდესაც ისინი დროსთან ფეხის აწყობას და საკუთარ უდროო სამყაროში თავის დაცვას ცდილობენ. Simona Bonanno 24 Hours x 90 Years Aunt Sara lives alone. Never been married, she has lived once with her parents, then, since 20 years ago, with her younger sister. She has never needed to work to live. At the age of forty, she decided to teach because she was a little bored. Her activities included crocheting, reading, baking cakes, and charity work. Now, that she is ninety, she is always occupied all day long. To spend a journey with her is like living in a timeless tale that it continuously repeats itself every day: each hour in here has a habitude, a light, an object, a movement, a sound. A generation who lives between past and present. I’m truly fascinated by these old and smart people. They, more than any one of us, live constantly switching from the old era to our now trying to move with the times, protecting themselves in their timeless world.

236

237

ვოლფგანგ მიულერი გუანდუნის ღამის ცვლა მილიონობით მიგრანტმა მუშამ, რომელთაც ჩინურად “მინგონგებს” უწოდებენ, სოფლის ღარიბი რეგიონებიდან ჩინეთის ინდუსტრიულ ცენტრებში გადაინაცვლა. 2005-11 წლებში, ზოგიერთი მათგანის პირად ცხოვრებას და სამსახურში მათ საქმიანობას თვალს ვადევნებდი. ფოტოსურათებზე ჩინეთის ადგილობრივი მიგრაციის მასშტაბია ასახული, ისევე როგორც ის ყოველდღიური რეალობა, რომელსაც იგი იწვევს. მძიმე საცხოვრებელი პირობების ფონზე, ეს ნამუშევარი, რომელიც 2012 წელს ფოტოწიგნის სახით გამოიცა, ცალკეული მუშაკების ბრძოლისა და ოცნებების ინტიმურ პორტრეტებს წარმოადგენს. “გუანდუნის ღამის ცვლის” სათაურის ქვეშ გაერთიანებული რჩეული 8 ფოტოსურათი აქცენტს იმ ჯგუფებსა თუ პიროვნებებზე აკეთებს, რომლებიც გუანდუნში, ჩინეთის სამხრეთ-აღმოსავლეთის ყველაზე ინდუსტრიალიზებულ პროვინციაში, გვიან ღამით მუშაობენ. Wolfgang Mueller Guangdong Nightshift Millions of migrant workers, called “mingong” in Chinese, have moved from the poor rural regions to China’s industrial centers. Between 2005 and 2011, I followed some of them in their private and work lives. The pictures capture the scope of China’s domestic migration as well as the everyday reality it entails. Against the backdrop of harsh living conditions, this work, published as a photo book in 2012, presents intimate portraits of the struggles and dreams of individual workers. The selection of 8 pictures, Guangdong Nightshift, places the emphasis on those groups and individuals who are burning the midnight oil in the Guangdong province – the most industrialized province in the southeast of China.

238

239

დათო დარასელია პითონი ჯულიანა როშა 21 წლისაა. ის პორტუგალიური კრივის აღმოჩენაა. მართალია, მსოფლიო კრივში მამაკაცები დომინირებენ, იგი ამ სფეროში ძალიან კარგად გრძნობს თავს, ძალიან ბედნიერია და ეამაყება, რომ ქალია და თანაც მოკრივე. ჯულიანა როშა ხუთგზის ეროვნული ჩემპიონია. ჯულიანას მამამ, რომელიც სპორტის საბრძოლო სახეობების მოყვარულია, ახალგაზრდა მოკრივეს ბავშვობიდანვე ჩაუნერგა კრივის სიყვარული. ამასთანავე, ჯულიანა პორტოს უნივერსიტეტში კრიმინოლოგიის მესამე კურსის სტუდენტია. ჩემს დოკუმენტურ პროექტში მინდა განახოთ უბრალო ქალი, რომელიც ბედნიერი ცხოვრებისკენ მიისწრაფვის და საკუთარი ოცნებებისთვის იბრძვის. ამ პროექტს “პითონი” დავარქვი, რადგან კრივის სამყაროში იგი ამ სახელით გახდება ცნობილი. Dato Daraselia Python Juliana Rocha is 21 years old. She’s a prodigy in the boxing scene of Portugal. Despite the fact that the world of boxing is dominated by men, she feels herself very well in here, she’s happy and proud to be a woman and a boxer at the same time. She is a 5-time national champion. Her father, who was a big fan of combat sports, endeared a young Juliana to boxing. Besides, Juliana studies criminal science at the University of Porto. In my documentary project, I’d like to show you a simple woman, who wants to have a happy life and struggles for her dreams. I called my work “Python” because under this name she will become famous in the world of boxing.

240

241

დმიტრი კოსტიუკოვი ნინძები აქ წარმოდგენილია ნინძების პორტრეტები, ოქროს არალეგალი მომპოვებლები, ამ საქმიანობისთვის აუცილებელი ხელსაწყოებით. ეს მაღაროელები, რომლებსაც, ზურგზე აკიდებული ქვაბების “კუ-ნინძების” ბაკნებთან მსგავსების გამო, მეტსახელად “ნინძები” შევარქვი, როგორც წესი, თავიან ოჯახებთან ერთად, იმ თხრილების გვერდით ცხოვრობენ, სადაც მუშაობენ, ან, ახალი მაღაროების ძიებაში, გამუდმებით დაეხეტებიან. Dmitry Kostyukov Ninjas Portraits of Ninjas illegal gold miners with the tools they use to mine. Nicknamed “Ninja” because of the pan they carry on their back that makes them resemble the shells of the Teenage Mutant Ninja Turtle, these miners usually leave with their family next to the pit they are mining, constantly roaming around in the look for a new place to mine.

242

243

კეტრინ მაკდეიდი ჩანაწერები ალასკიდან უკვე გვიანი საღამოა, მზე კი ჯერ კიდევ ზენიტშია. ვზივარ და ხეების უკან მდებარე მთას ვუყურებ. უცებ ქუხილის ხმა ისმის და ცას პატარა თვითმფრინავები ავსებენ, თითქოს საგზაო მოძრაობა იყოს. ლოსის რქები მზის სინათლეში. ცარიელი გარაჟი. უკან მთები. ჯიპის უკანა სკამზე ნახევარი საათით ვიძინებ. წვიმაზე ვოცნებობ; მანქანის სახურავზე დაცემული წვეთების ხმა. როდესაც ვიღვიძებ, ბანაკს ვშორდები და ხრეშის ბილიკზე შეხვევისას, მანქანების სასაფლაოს ვხედავ. აქ თითქმის მარტო ვარ და ავისმომასწავებელი გრძნობით ვივსები. ჩემი წარმოსახვა კინემატოგრაფიული შიშითაა სავსე. ჩემს გვერდით მანქანაში მყოფი ჯონი 78 წლისაა და ინდიანას შტატიდანაა. თავისი მეექვსე ცოლის დაღუპვის შემდეგ, ალასკაში ბრუნდება. ბებერი როდეოს ოსტატი კოვბოი. მკითხა, მოწყენილი ვარ თუ არა. მკითხა, რა გინდაო და ვუთხარი, არ ვიცი-მეთქი. Katharine MacDaid Notes from Alaska It’s late in the evening and the sun is still high. I sit looking through trees to a mountain beyond. A thundering sounds as small planes fill the sky like road traffic. Moose antlers in the sun. An empty garage. The mountains beyond. I sleep for half an hour in the back of the jeep. I urge the rain to fall; the sound of the drops hitting the car roof. When I wake, I walk the back track out of the camp and turning down a gravel lane, I see a graveyard of cars. I’m quite alone out here and an ominous feeling covers me. My imagination is full of cinematic fear. In the car next to me, John is 78 years old and from Indiana. He is moving back to Alaska after the death of his 6th wife. An old Rodeo cowboy. He asked me if I was sad. He asked me what it was that I wanted and I said I didn’t know.

244

245

კრისტინ კაპი ბრაზილია: პერსონალური ოდისეა 2002-2009 წლებში, ფოტოებს ბრაზილიის შტატ ბაიას მრავალ კუთხეში ვიღებდი და ბრაზილიური ცხოვრების გამოკვლევა სან პაულუსა და რიო დე ჟანეიროს ურბანულ ცენტრებში განვაგრძე. ჩვეულებრივი ცხოვრების დეტალებამდე თუ ბრაზილიელი არქიტექტორის, ოსკარ ნიმეიერის მოდერნისტულ ჰორიზონტალურ კვეთებამდე დაყვანილი ამ დოკუმენტური პროექტის არსი ადგილობრივის მდგრადობა, პლაჟებსა თუ ქუჩებში დაჭერილი მომენტების მრავალმნიშვნელოვნება და იმ ინფორმაციის განმაცვიფრებელი თანხვედრაა, რომელიც როგორც სარკეში, ისე აღმოვაჩინე “ქუჩის ფოტოგრაფიაში” თუ ფოტოდოკუმენტალისტიკაში მოღვაწეობისას.

Kristin Capp Brazil: A Personal Odyssey Between 2002 and 2009, I photographed in many corners of Bahia, Brazil and continued with my exploration of Brazilian life in the urban centers of São Paulo and Rio de Janeiro. Drawn to the details of ordinary life and to the modernist iconography of Brazilian architect, Oscar Niemeyer, the essence of this personal documentary is the persistence of the local, the eloquence of moments on the beaches and streets, and the surprising juxtapositions of information that make up my own mirror of what I found while working in the tradition of ‘street photographer’ and documentarian.

246

247

ლორენცო მასი ორთაბრძოლა ოფლი და შრომა ყოველდღიური ინტენსიური ვარჯიშისას, რომლის დროსაც ემზადები იმისთვის, რაც შეიძლება პროფესიულ კარიერაში უკანასკნელი შანსი აღმოჩნდეს. ლეონარდ ბუნდუ, 1974 წელს ფრიტაუნში (სიერა ლეონე) დაბადებული იტალიელი მოკრივეა, რომელიც კრივით თექვსმეტი წლის ასაკში დაინტერესდა, მას შემდეგ, რაც სამოქალაქო ომისგან გაქცევის დროს, დედამისს ფლორენციაში ჩააკითხა. ბრწყინვალე სამოყვარულო კრივის კარიერის შემდეგ, რომელიც 2000 წლის სიდნეის ოლიმპიურ თამაშებზე გამართული ჩემპიონატის მეორე რაუნდში დამარცხებით დასრულდა, მან მოღვაწეობა შეწყვიტა და დრო გაანალიზებას დაუთმო, რომლის შემდეგაც, 2005 წელს, პროფესიული ბრძოლა დაიწყო. დაუმარცხებელმა, ევროპის კრივის კავშირის მეორე ნახევრადსაშუალო წონაში გვირგვინის მოსაპოვებლად, ის ორთაბრძოლაში დანიელე პეტრუჩის დაუპირისპირდა. თავში შემთხვევითი დარტყმის შედეგად შეწყვეტილი მატჩის შემდეგ, როდესაც გამარჯვება მსაჯთა ერთსულოვანი გადაწყვეტილებით ბუნდუს ერგო, მას ბრძოლის გასაგრძელებლად რამდენიმე საინტერესო შესაძლებლობა გაეხსნა. Lorenzo Masi The Fight Sweat and labor in intense daily training to get ready for what may be the last chance of a professional career. Leonard Bundu, Italian boxer born in Freetown, Sierra Leone, in 1974, started practice boxing when he was sixteen, after he reached his mother in Florence to flee from civil war. After a brilliant amateur boxing career, ended with the defeat at the second round of the Sydney 2000 Olympic Games tournament, he stopped fighting to have a period of reflection, after which, in 2005, he started to fight as a pro. Undefeated, he challenges Daniele Petrucci to get the EBU (European Boxing Union) welterweight crown. After a match suspended for the consequences of an accidental head butt, the victory attributed to Bundu by unanimous decision of the judges, opens to him a number of interesting prospects to continue to fight.

248

249

ტამას შილდი იყო ლამაზი ბოშა აქ წარმოდგენილია სცენები და პორტრეტები სამხრეთ უნგრეთის მოწყვლადი და პრივილეგიებს მოკლებული ბოშების ცხოვრებიდან. ზოგჯერ, სიტყვა “ბოშას” წარმოთქმაც კი ან სტერეოტიპებითაა დატვირთული ან ამ სტერეოტიპებთან მივყავართ. იმის მაგივრად, რომ რომა და არა-რომა ბოშებს შორის არსებული მრავალი პრობლემა აღმენუსხა, გადავწყვიტე ლამაზი ბოშა ადამიანებისთვის გადამეღო ფოტოები, რითაც შევეცადე, მათი რეალური და შინაგანი ცხოვრების ვიზუალიზაცია მომეხდინა. ასევე ვცდილობდი მეპოვა ის საერთო თვისებები, რომლებიც ადამიანებს გვაქვს, როგორიცაა მიტოვებულობა, მისწრაფება, კუთვნილება, ღალატი და სხვა დანარჩენი. მუშაობისას არ მისარგებლია სტუდიით, დადგმული სცენებით, დამატებითი განათებით თუ შემდგომი დამუშავებით; არაფერი, რაც ამ გამოცდილების ჭეშმარიტებაში ეჭვს შეიტანდა. Tamás Schild To Be Beautiful Gypsy These are scenes and portraits from the lives of vulnerable and underprivileged Romani from Southern Hungary. At times, even uttering the word “gypsy” is considered to be loaded with and evokes stereotypes. Instead of documenting many problems Roma and non-Roma have with one another, I decided to photograph beautiful gypsy people trying to visualize their actual and inner lives. I try to find the common denominators we humans have such as abandonment, longing, belonging, betrayal and the rest. No studio, no set scenes, no extra lighting or post-processing that would question the truthfulness of the experience was used.

250

რეპორტაჟი

Reportage

დარო სულაკაური რეპორტაჟი ევრომაიდნიდან “ევრომაიდანი” უკრაინაში, კიევში, სამოქალაქო არეულობის დროს გადაღებულ ფოტოსურათთა ერთობას წარმოადგენს. სამოქალაქო არეულობა კიევში 2013 წლის 21 ნოემბერის ღამეს, ევროპასთან უფრო მჭიდრო ინტეგრაციის მოთხოვნით საზოგადოებრივი პროტესტით დაიწყო. პროტესტების მასშტაბმა იმატა და მრავალი ადამიანი პრეზიდენტ ვიქტორ იანუკოვიჩის და მისი მთავრობის გადადგომას მოითხოვდა. მრავალი დემონსტრანტი საპროტესტო აქციას 30 ნოემბერს დემონსტრანტთა ძალისმიერი დარბევისა და “უკრაინაში ცხოვრების დონის შეცვლის სურვილის” გამო შეუერთდა. 2014 წლის 25 იანვრისთვის, პროტესტის მამოძრავებელ ძალად მთავრობის მასშტაბური კორუფცია, თვითნებობა და უკრაინაში ადამიანის უფლებათა ხელყოფა გახდა. ევრომაიდნის საპროტესტო აქციებმა და მასზე მთავრობის მხრიდან ძალადობრივმა პასუხმა სამოქალაქო ომის დაწყების საფრთხე გააჩინა. Daro Sulakauri Reportage from Euromaidan Euromaidan is a group of photos taken during the civil unrest in Ukraine, Kiev. Civil Unrest in Kiev began on the night of November 21, 2013 with public protests demanding closer European integration. The scope of the protests expanded, with many calls for the resignation of President Viktor Yanukovych and his government. Many protesters joined because of the violent dispersal of protesters on November 30 and “a will to change life in Ukraine”. By January 25, 2014, the protests had been fueled by the perception of widespread government corruption, abuse of power, and violation of human rights in Ukraine. Unrest stemming from the Euromaidan protests, and subsequent, violent government response, has prompted fears of civil war.

252

დინა ლიტოვსკი მოდის კვირეული კულისებს მიღმა მოდის კვირეული, რომელიც წელიწადში ორჯერ იმართება, მოდის ინდუსტრიის ყველაზე დიდი და გლამურული მოვლენაა. მიუხედავად იმისა, რომ მოდის კვირეულის დანიშნულება ბიზნესის განვითარებაა, მის მიმართ ინტერესს ნახვის და სხვების წინაშე გამოჩენის სურვილი განაპირობებს. ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში, ერთ დროს დახურული და ექსკლუზიური ღონისძიების მაყურებელთა რიცხვმა, სოციალური მედიისა და ინსტაგრამის წყალობით, საკმაოდ იმატა. სოციალური მედიის ბუმმა ინდუსტრიის ბრენდის შექმნის პროცესისა და თაყვანისმცემლების ტრანსფორმირება გამოიწვია, რის გამოც, ინტერნეტი ვი-აი-პი პირების ახალ კლასად იქცა. ნიუ იორკსა და ლონდონში კულისებს მიღმა გადაღების დროს, საგულდაგულოდ შეფუთული მოდის იმიჯის დეტალების ფირზე აღბეჭდვით ვიყავი დაინტერესებული, რომელიც დახვეწილი ოსტატურობით გამოირჩევა, მასშტაბურად ფიქსირდება ფირზე და სწრაფად ვრცელდება. Dina Litovsky Backstage Fashion Week Held twice a year, Fashion Week is the biggest and most glamorous event of the fashion industry. Though the purpose of Fashion Week is business, the appetite is to see and be seen. In the last couple of years the audience for the previously closed off and exclusive event has gotten much bigger through social media and Instagram. The explosion of social media has transformed the industry’s branding and fan base, making the internet a new class of VIP. Shooting backstage in New York City and London, I was interested in capturing the details of the carefully packaged fashion image – expertly constructed, heavily photographed and instantly disseminated.

254

დმიტრი კოსტიუკოვი დაბინძურებული არქიპელაგი ფრანც-იოსების მიწა რუსეთის უკიდურეს ჩრდილოეთში, ჩრდილოეთის ყინულოვან ოკეანეში მდებარე არქიპელაგია. მკაცრი, ცივი კლიმატის მიუხედავად, იქაური ცხოველთა სამყარო მრავალფეროვანია და იქ პოლარული დათვებიც და მელიებიც ბინადრობენ. 1994 წელს, არქიპელაგი ბუნებრივ ნაკრძალად გამოცხადდა. თუმცა, საბჭოთა პერიოდში, კუნძულებს სამხედრო ბაზად იყენებდნენ და იქ მილიონობით კასრი დარჩა, რომლებიდანაც ზოგიერთი ძლიერ დამაბინძურებელ ქიმიკატებს შეიცავს. ამ მასალების დაშლა და ამით გამოწვეული ბიომრავალფეროვნების გაბინძურება საშინელი ეკოლოგიური კატასტროფის მიზეზი გახდება. 2012 წელს, ტერიტორიის დასასუფთავებლად, ერთობლივი ექსპედიცია დაიწყო. გამოთვლების თანახმად, ყველა კასრის მოშორებას დაახლოებით ორი წელიწადი დასჭირდება. Dmitry Kostyukov Polluted Archipelago Franz Josef Land is an archipelago situated in the Arctic Ocean, in the far north Russia. In spite of its harsh cold climate, the wildlife is diversified and includes polar bears and foxes. In 1994, the archipelago was declared a nature sanctuary. However, the islands used to serve as military base during the Soviet time. Millions of barrels, some of them containing heavy polluting chemicals have been left behind. The decomposition of this material and contamination of the biodiversity that would occur would mean a terrible ecological disaster. In 2012, a joint expedition started to clean the area. It is estimated that it would take about two years to remove all the barrels..

ფაუსტო პოდავინი მოჯაჰედი ოიუბი 1985 წელს, როდესაც ინდოეთის ქაშმირის მოსახლეობის მასობრივ აჯანყებას ვერავინ წარმოიდგენდა, ოიუბ ვაჯა მხოლოდ 20 წლის იყო და იმ საზღვარს კვეთდა, რომელიც ჯერ კიდევ ყოფს ყოფილი ჯამუ და ქაშმირის სამთავროს პაკისტანის და ინდოეთის მხარეებს. მისი დანიშნულების წერტილი ვაზირისტანში მდებარე სამხედრო-საწვრთნელი ბანაკი იყო: ეს საბჭოთა კავშირსა და ავღანეთს შორის ომის დროს ხდებოდა. ამ პერიოდის შემდეგ, ათასობით ქაშმირელი ახალგაზრდა იგივე გზას დაადგა საზღვრის გაღმა მდებარე სხვა სამხედრო ბანაკებისკენ, სადაც ინდოეთის წინააღმდეგ საბრძოლველად იარაღი აისხეს. 1990-იანი წლების დასაწყისში, როდესაც ომმა პიკს მიაღწია, ოიუბი ჯამუ ქაშმირის შტატის დედაქალაქის, სრინაგარის საქმიანი ნაწილზე პასუხისმგებელი მეთაური იყო. სხვა მეომრების მსგავსად, ისიც მისი არაოფიციალური ზედამხედველობის ქვეშ მყოფ ქალაქში მცხოვრები ახალგაზრდებისთვის ერთგვარ მითიურ არსებად იქცა. 1993 წლის სექტემბერში, როდესაც იგი ინდოეთის არმიის უფროსი ოფიცრის წინააღმდეგ ნაღმს ამონტაჟებდა, უბედური შემთხვევა მოხდა. შემთხვევის გამომწვევი მიზეზი გაუმართავი კონტაქტი იყო – მცირე ადამიანური უყურადღებობა. მოწყობილობა პატარა ოთახში აფეთქდა, სადაც იგი კიდევ ერთ მოჯაჰედთან და თავის დასთან ერთად იმყოფებოდა, რომელსაც იმ დროს სუფრასთან ჩაი მიჰქონდა. ეს ორი პიროვნება მოულოდნელად გარდაიცვალა. ოიუბი აფეთქებას სასწაულებრივად გადაურჩა, თუმცა დაკარგა მხედველობა და ინვალიდად დარჩა. ზოგიერთი მეზობლის თქმით, ეს ალაჰის ნება იყო, რომელმაც ოიუბი ჩადენილი ცოდვებისთვის დასაჯა. ოიუბ ვაჯა, რომელსაც სახელი პაკისტანელი გენერლის, ოიუბ ხანის პატივსაცემად შეურჩიეს, ახლა მარტოა საკუთარი სამყაროს მუდმივ სიბნელეში. გავიდა 20 წელი და იგი ახლა მარტოა, თავის უტოპიურ ოცნებებთან ერთად, თუმცა ინდოეთმა, სეპარატისტულმა ორგანიზაციებმა, პაკისტანელმა პოლიტიკოსებმა, სამხედრო ორგანოებმა და სამეზობლომ მიატოვა. Fausto Podavini Mujahidin Oyoub In 1985, when the mass rebellion of the Indian Kashmir population was still not expected, Oyoub Waja was only 20 years old and he was crossing the boundary that still divides the Pakistan side from the Indian side of the former J&K’s princedom. The destination was a military training camp located in Waziristan: these were the years of the Soviet-Afghan war. From that time on, thousands of Kashmiri young people would have run the same way and reached other military camps beyond the boundary to take up weapons, this time against India. In the early 90s, when the war was at its peak, Oyoub was the commander of the downtown area in Srinagar, the summer capital of J&K. He, as other militants did, almost became a myth for young people of a city that was informally under his grip. Then, in September 1993, an accident occurred while he was setting a mine towards a senior officer of the Indian army. The accident was caused by a false contact, a small human distraction. The device exploded in the small room where he stood with another mujahideen and his sister who was serving tea in that moment. These two suddenly died. Oyoub miraculously survived at the blast, though he lost his sight and remained impaired. According to some neighbors it has been Allah’s will to cause all that in order to punish Oyoub for all the things he committed. Oyoub Waja, whose name has been chosen in honor to the Pakistan general Oyoub Khan, he is now alone in the perpetual night of his own world. 20 years have passed, and now he finds himself alone, convinced of his utopias but abandoned by india, the separatists organizations, the politicians in Pakistan, its military body and his neighborhood. 258

259

ფაუსტო პოდავინი შუაში გაჭედილნი 1980 წლიდან, მისიონერების მიერ მართული ჰოსპიტალები კენიაში სახელმწიფოს მხრიდან ყოველწლიურად 36 მილიონ შილინგს იღებდა ყოველდღიური ხარჯებისთვის და კიდევ 6 მილიონს – განვითარებისთვის. “შუაში გაჭედილნი” კენიის ასეთი ჰოსპიტალების ამჟამინდელი მდგომარეობის შესახებ რეპორტაჟია. კენიის მცხოვრებთა უმეტესობა ეთანხმება იმ აზრს, რომ მათი განვითარებისთვის ყველა აუცილებელი ინსტრუმენტის მომწოდებლები, განსაკუთრებით ჯანდაცვის სფეროში, როგორც წესი, ეკლესიები თუ რელიგიური ორგანიზაციები იყვნენ; ისინი იმ მოსაზრებასაც ემხრობიან, რომ ყოველივე ეს, მრავალი წლის განმავლობაში, განვითარების ერთადერთი ყველაზე ეფექტური საშუალება იყო. თუმცა, სტრუქტურული რეფორმების პროგრამების შემოღების შემდეგ, მისიონერების ჰოსპიტალები დახურვის საშიშროების წინაშე აღმოჩდნენ. კენიაში თუ ნებისმიერ სხვა განვითარებად ქვეყანაში მოღვაწე უცხოური მისიების მიერ აუცილებელი სტრუქტურული რეფორმების პროგრამების შემოღებამ, სამწუხაროდ, სახელმწიფო დაფინანსების შეწყვეტა, საჯარო სექტორის ხარჯების შემცირება, პრივატიზაციისა და გადასახადების გაჩენა გამოიწვია. ეს სერიოზული ვალი ტვირთად აწვება ამ სამედიცინო ნაწილებს, რაც ხელს უშლის ნებისმიერ ახალ ინიციატივას თუ ძველი სამედიცინო ხელსაწყოებისა და დიაგნოსტიკური აპარატურის შეცვლას. Fausto Podavini Suspended in Midair Since 1980, hospitals managed by missionaries in Kenya have been receiving 36 millions of shillings for the ordinary expenses and 6 million for development from the government each year. “Suspended in Midair” is reportage on the current condition of mission hospitals in Kenya. The majority of the Kenyan people agree that all the essential instruments for the advancement of Kenyans, especially those for medical care, were usually provided by churches and religious organizations, and that they have been the only, or at least, the most efficient, instruments for the development for many years. However, after the Structural Adjustment Programs, the mission hospitals risk an imminent shutdown of their services. The Structural Adjustment Programs, required by foreign missions to Kenya, as well as to every other developing country, unfortunately led to a withdrawal of state funds, public sector spending cuts, privatization and taxes. This is a serious debt situation that burdens on these medical units of the missions, inhibiting any new initiative, or even just the replacement of old medical tools and diagnostic machines.

260

261

ჯოვანა დელ სარტო ჩრდილოეთ აფრიკის საგანგებო ოცნება პროექტიდან Oltre la Patria/ სამშობლოს იქეთ “ჩრდილოეთ აფრიკის საგანგებო ოცნება” ჩემი ხანგრძლივი პროექტიდან – “Oltre la Patria/სამშობლოს იქეთ” ამოღებული ნაკრებია, რომელიც 2008 წელს დავიწყე. ეს არის სამხრეთ იტალიაში მდებარე სოფლის, რიაჩეს, ისტორია, რომლის მიტოვებული სახლებიც იტალიის ტერიტორიაზე არალეგალურად მოხვედრილ ლტოლვილებს მასპინძლობენ. ამ პროდუქტიული და პოზიტიური გზით, შევეცადე გამეგო ლტოლვილების მდგომარეობა ქვეყანაში, რომლის მოსახლეობაც, საუკუნეების მანძილზე, უკეთესი ცხოვრების ძიებაში, მას ტოვებდნენ. სოფელი, ფაქტობრივად, უკაცრიელია, სამხრეთ იტალიის სხვა მრავალი, განსაკუთრებით კალაბრიის რეგიონში არსებული სოფლების მსგავსად, რაც ემიგრაციის მტკივნეული შედეგია. მე-19 საუკუნის ბოლოს და მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ დაწყებულმა იტალიური ემიგრაციის ტალღებმა სოფელში მობილურობის მექანიზმი აამოქმედეს, რამაც ორი ათწლეულის მანძილზე, ძველი ქალაქის დაცარიელება და ახალი, ზღვის პირას მდებარე რიაჩეს გაჩენა განაპირობა. ასევე, გაჩნდა რიაჩე დი სანტენა – ტურინის პროვინციაში და არაერთი სხვა რიაჩე არგენტინაში, კანადაში, ავსტრალიაში. რიაჩეს ამგვარი გავრცელება და გამრავლება ძველი ქალაქის მზარდ დაცემას უკავშირდება. 1970-იან წლებში, ძველი შენობები დაზიანდა. მათ უმრავლესობაში აღარავინ ცხოვრობს. განსაკუთრებით ეს ითქმის შედარებით ახალ შენობებზე (რომელშიც თანამედროვე ინვენტარი დგას), რომლებიც ემიგრანტებმა უკან დაბრუნების იმედით ააშენეს. ამასთანავე, 1950 წელს, ზემო რიაჩეს მოსახლეობა 3200 კაცი იყო; დღეს ძველ ქალაქში 600 ადამიანი ცხოვრობს, ზღვასთან კი – 1000. ეს რიცხვი უფრო დიდია, ვიდრე ემიგრაციამდე იყო. ემიგრაცია, მასობრივი გაქცევა – კალაბრიის მოსახლეობის ანთროპოლოგიური მდგომარეობაა. კალაბრიის იმედი მოდის ზღვიდან (...). 1 ივლისი, 1998 წელი. ახლომდებარე სანაპიროებზე (ბადოლატო) გადმოსხდომის შემდეგ, 500 ქურთმა რიაჩეს სანაპიროზე დადგა ფეხი: მიწა, საიდანაც გარბიან, ლტოლვილების თავშესაფარ მიწად იქცა. ავარიულ მდგომარეობაში მყოფი სახლები შეკეთდა, ხოლო საზღვარგარეთ თუ ჩრდილოეთ იტალიაში ემიგრირებული მეპატრონეების მიერ დიდი ხნის წინ მიტოვებული საცხოვრებლები ლტოლვილებმა სათანადო მდგომარეობაში მოიყვანეს. რიაჩეში შეიქმნა ასოციაცია “მომავალი ქალაქი – ჯუზეპე პულიზი”, რომელმაც ლტოლვილებისა და თავშესაფრის მაძიებელთა დაცვისა და მხარდაჭერის ეროვნული გეგმა შეიმუშავა. მისი ერთ-ერთი დამაარსებლის, დღეს კი ქალაქის მერის, დომენიკო ლუკანოს სიტყვები საკმაოდ მრავლისმთქმელია: “თავიდანვე ვმუშაობთ იმისთვის, რომ მულტიკულტურული სოფელი შევქმნათ, სადაც ყველა ერთ ენაზე ილაპარაკებს და ერთმანეთს გაუგებს (...) დღესდღეობით, ლტოლვილთა და თავშესაფრის მაძიებელთა საგანგებო ცენტრი მთავრობის მიერ მართული მოწესრიგებული ცენტრების ალტერნატივაა. ჩვენ, ასევე, წარმოვადგენთ მოძრაობას, რომელიც თანამედროვე გლობალიზებული საზოგადოების გაფანტვის შეჩერებას ცდილობს, რაც სოციალურ და კულტურულ სხვაობებზე აკეთებს აქცენტს და ხალხს სამხრეთიდან ჩრდილოეთისკენ გადაადგილებას აიძულებს. იმედი მაქვს, ერთ დღეს ამ ადამიანებთან ერთ ენაზე ვილაპარაკებ და არა მხოლოდ ფულზე, არამედ ადამიანის უფლებებსა და ღირსებაზეც ვისაუბრებთ”.

Giovanna Del Sarto Northern Africa Emergency Dream from Oltre la Patria/Beyond Homeland Project Northern Africa Emergency Dream is a selection from my long term project Oltre la Patria/ Beyond Homeland that I started in 2008. It is the story of a village, Riace, South of Italy, which opens its abandon houses to refugees who reached the Italian territory illegally. This is a productive and positive way to understand refugees’ situation in a country whose people have been leaving it for centuries in search of better life. The village is virtually deserted. A form of desertion which is common to many Southern Italian villages, especially in Calabria, and which is the painful result of emigration. The wave of Italian immigration at the end of the 19th century, and the one which immediately followed World War II, triggered a mechanism of mobility in the village which, in the space of a couple of decades, led to the desertion of the old town and to the creation of a new Riace, facing the sea, as well as a Riace di Santena, in the province of Turin, and the ones which exist in Argentina, Canada, Australia. The spreading and proliferation of so many Riaces is connected to a progressive decline of the old town. In the 70s, the old buildings started to deteriorate, a lot are not inhabited. Especially the most recent ones (fitted with modern appliances) build by the emigrants who hoped to come back. Besides, in 1950, Upper Riace had 3200 residents; today 600 people live in the old town and 1000 at the sea, this number is higher than it was before people left the place. Emigration, mass escape, is an anthropological condition of the people of Calabria. The hope for Calabria comes from the sea (...). The 1st of July 1998, following the trail of arrivals on nearby coasts (Badolato), 500 Kurds landed on Riace’s shores: an escaping land becomes a land which welcomes people who are escaping. The houses in disrepair were fixed and those which had been long left by their owners emigrated abroad or to the North of Italy, were also used to put up the refugees. The Association Future Town ‘Giuseppe Puglisi’ was created in Riace that adopted a national plan of protection and support for refugees and asylum seekers. The words of one of its founding fathers, and today, the mayor of the town, Domenico Lucano, are quite eloquent: “We have been working from the start in an effort to create a multicultural village where everyone would speak the same language and get on with any other (...) Today we are an emergency center for refugees and asylum seekers, an alternative to the detention centers managed by the government; we also represent an attempt to stop the spreading of the contemporary globalized society that marks the social and cultural differences and forces people to move between South and North. I hope one day to be able to speak the same language as these men and talk with them not about money, but about human rights and dignity”. 262

263

ჯულიო დი სტურკო კაკაოს ომი მადაგასკარი მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე საუკეთესო – წითელი და სტაფილოსფერი კაკაოს ხის ნაყოფის სამშობლოა, რომელსაც სულ უფრო ხშირად იყენებენ ევროპისა და ამერიკის ყველაზე დახვეწილი შოკოლადის მწარმოებლები. უმაღლესი კლასის შოკოლადის დასამზადებლად აუცილებელ კაკაოს დაუმუშავებელ ნაყოფზე მოთხოვნა ჯერ არასოდეს ყოფილა ასეთი მაღალი. კონკრეტულ ადგილას მოყვანილი კაკაოსგან წარმოებული, უმაღლესი ხარისხის შოკოლადისადმი მადის მოზღვავებამ, “მუქი ოქროსადმი” გიჟურ ციებცხელებას დაუდო სათავე. კაკაოს მოყვანით დაკავებული ფერმერებისთვის შოკოლადზე მოთხოვნის ზრდა ცვლილებების მომტანი უნდა იყოს; განსაკუთრებით სიდუხჭირეში გატარებული წლების შემდეგ. თუმცა, მათი ახლადაღმოცენებული საზრდო საშიშროების წინაშე აღმოჩნდა, რადგან შეიარაღებული ბანდიტები, რომლებიც იზოლირებულ რეგიონებში დაუსჯელად დათარეშობენ, შოკოლადის დასამზადებლად აუცილებელი ძვირფასი ნაყოფის მარაგსა და ტვირთს იტაცებენ. კაკაოს მოყვანით დაკავებული ფერმერები ამბანიაში ყოველდღიურ შიშში ცხოვრობენ. გაძარცვის შიში მათ აიძულებს, რომ დაკრეფილი მოსავალი შეძლებისდაგვარად ახლოს შეინახონ. მრავალი მათგანი მას იმავე ოთახში ინახავს, რომელშიც ძინავს. ბანდები თავზეხელაღებულად იქცევიან: იპარავენ კაკაოს როგორც ფერმერების სახლებიდან, ისე პლანტაციებიდან. ეს ბანდები უმწიფარ კაკაოსაც კი იპარავენ. შემდეგ კი ორმოებს თხრიან და დამწიფებას მიწის ქვეშ აცდიან. პლანტაციების მეპატრონეები იძულებული არიან, დღე და ღამე პატრულირება აწარმოონ მდელოებზე, რათა მათი ნაყოფი უსაფრთხოდ იყოს. კაკაო ძვირადღირებული პროდუქტია და, შესაბამისად, ამბანიაში კაკაოს პლანტაციების არსებობა საამაყოა. ბანდები კაკაოს მოპარვით მნიშვნელოვან სარგებელს ნახულობენ და თავიანთ ახლობლებს შორის პატივისცემას იმსახურებენ, რადგან ახლა უკვე თავიანთი ყოველდღიური მოთხოვნების დაკმაყოფილება შეუძლიათ. პოლიციის მხრიდან ბანდებზე იერში ხშირად მკაცრ და დაუნდობელ შეტევაში გადაიზრდება ხოლმე. ისინი ამ ორგანიზებულ დამნაშავეთა წრეებს ძებნილ ბანდათა სიის საშუალებით დასდევენ. ამ სიაში 33 წლის რაკოტონირინა ფერდინანდიც იყო, რომელიც მატსაბორილავაში, საკუთარ სახლში, გასროლით მოკლეს, როდესაც იგი პოლიციას თავის სახლში არ უშვებდა. ფერდინანდის ოჯახი ამ მოვლენის გამო შოკირებული იყო და ახლა პოლიციასა და ოჯახს შორის დიდი დაძაბულობაა. პოლიცია უსაფრთხოების დამყარებას ცდილობს, თუმცა ბანდები ძარცვას აგრძელებენ.

Giulio Di Sturco Cocoa War Madagascar is home to some of the world’s finest rich orange and red pods of cocoa, increasingly used today by Europe and America’s finest chocolatiers. Raw cocoa beans, used to make premium chocolate, have never been in higher demand. A surge in appetite for high-end chocolate sourced from single-origin growers has created a frenzied rush for the “dark gold”. For the island’s cocoa farmers, the surging demand for chocolate should be transformative, especially after years of poverty, but their newfound livelihoods are under threat from armed bandits running rampant in remote areas, hijacking stores and road shipments of the precious beans that make chocolate. The cacao farmers in Ambanja are living in fear every day. A fear of theft prompts them to store their harvested crop as close to them as possible, with most keeping it in the same room as they sleep in. Gangs do as they please, stealing cacao from the farmers’ houses and from the fields. These gangs even steal unripe cacao from the field, then dig holes in which to ripen it underground. Owners of plantations are obliged to patrol their fields every day and evening to keep crops safe. Cacao is a luxury product, thus the existence of cacao plantations in Ambanja is a source of pride. Gangs make a significant profit from stealing cacao and they gain respect in their local communities because they can now help their families meet their daily needs. Police assaults on gangs are often callous, blistering attacks. They hunt down members of these theft rings from a list of wanted gangs. On the list was Rakotonirina Ferdinand, 33 years old, who was shot dead in his house in Matsaborilava, when he tried to prevent police from entering his house. Ferdinand’s family was shocked by the shooting, and significant tension now exists between the police and the family. The police continue trying to restore security, but the gangs are determined to continue stealing.

264

აივორ პრიკეტი მოკავშირე ქვეყნების მიერ ერაყში შეჭრიდან ათწლეულის შემდეგ, ქვეყნის ნახევრადავტონომიური ნაწილი, რომელიც ქურთისტანის სახელითაა ცნობილი, ყვავის. ნავთობის მოპოვებიდან შემოსავლებისა და თურქეთთან აქამდე წარმოუდგენელი სავაჭრო თუ საქმიანი კავშირების წყალობით, რეგიონის დედაქალაქ ერბილში ხშირად ნახავთ მდიდრულ სასტუმროებს, სავაჭრო ცენტრებს თუ სწრაფ ავტომანქანებს. თუმცა, ამ სიმდიდრისა და სტაბილურობის ფასადის მიღმა, დაძაბულობა და სისხლიანი კონფლიქტები ჩქეფს, რომელიც ქურთისტანის გარდაქმნას საფრთხეს უქმნის. ერბილიდან ჩრდილო-დასავლეთით, რამდენიმე საათში, ქალაქ დაჰუკის შემოგარენში, დომიზის ლტოლვილთა ბანაკი მდებარეობს, სადაც 45 000 სირიელი ლტოლვილი ცხოვრობს. საპირისპირო მიმართულებით, ერთი საათის სავალ მანძილზე, ორად გაყოფილ ქალაქ კირკუკთან, ერაყის არმიაზე შეტევისთვის მზაობაში ათასობით ქურთი პეშმერგა-ჯარისკაცია განლაგებული. მიუხედავად იმისა, რომ საჯარო ნაწილების კონცენტრირება 2012 წლის ნოემბერში მცირე ურთიერთსროლამ გამოიწვია, ნავთობის მოპოვების უფლებების გამო დაძაბულობა წლების განმავლობაში მაინც მატულობდა. მრავალი ადამიანი ფიქრობს, რომ ეს კრიზისი ამჟამად თავის კულმინაციას აღწევს. ასეა თუ ისეა, სანამ ქურთისტანის მაგალითი ერაყზე განხორციელებული შეტევის წარმატების ისტორიადაა წარმოჩენილი, იქაური რეალობა გაცილებით უფრო რთული და ოსტატურად დაბალანსებულია. Ivor Prickett A decade after the allied invasion of Iraq, the semi-autonomous north of the country, commonly known as Kurdistan, is booming. Thanks to oil revenues and previously unfathomable trade and business links with Turkey, it is easy to find luxury hotels, shopping malls and fast cars in the regions capital, Erbil. But scratch beneath this veneer of wealth and stability and there are simmering tensions and bloody conflicts threatening to slow Kurdistan’s transformation. A few hours north west of Erbil lies the Domiz refugee camp, just outside the city of Dohuk, where some 45,000 Syrian refugees are living. One hour in the opposite direction, near the divided city of Kirkuk, there are thousands of Kurdish Peshmerga soldiers stationed in preparation for a fight against the Iraqi army. Although the massing of troops was initially sparked by a small firefight in November 2012, tensions have been simmering for years over rights to oil exploration contracts. Many wonder whether the crisis is now reaching a tipping point. So, while Kurdistan is held up as the success story of the invasion, the reality on the ground is far more complicated and finely balanced.

ჯეიმს უითლოუ დელანო სამომხმარებლო ეკოსისტემა ჩვენი თვალთახედვის არესა და წარმოდგენის მიღმა, მილიარდობით ადამიანი შრომობს სიღატაკეში, რათა უფრო წარმატებულმა საბოლოო მომხმარებელმა ნაბოძები იაფიანი საკვებით, ენერგიითა და პროდუქტებით ტკბობა შეძლოს. საკუთარი არჩევანის საპირისპიროდ, მათ მძიმე ტვირთის ტარება უწევთ, რათა უფრო წარმატებულმა საბოლოო მომხმარებელმა უკეთ და კიდევ უფრო უდარდელად იცხოვროს, იმის რწმენით, რომ იაფიანი მატერიალური კეთილდღეობა დაბადებიდანვე მოპოვებული უფლებაა და არა პრივილეგია. მრავალი მომხმარებლის რწმენით, ამ კაპიტალისტური მარდი გრასგან ნაბოძები მადლი სამუდამოდ გასტანს, ყოველგვარი შედეგების გარეშე. მრავალეროვნული კორპორაციები, ისევე როგორც მათი კოლონიური წინამორბედები, რესურსების მოპოვებით არიან დაკავებული და ამისთვის იაფ მუშახელს იყენებენ, თითქოს მიწა და ისინი, ვინც მასზე ცხოვრობენ, მთლიანად ერთჯერადი გამოყენებისთვის არიან გამიზნული. როგორც ჩანს, წარმოების ხარჯების შემცირებისა და მოგების გაზრდის მიზანს ყველაფერ დანარჩენზე მაღლა აყენებენ. აზიის აღზევებასთან ერთად, გამოჩდნენ ახალი მოთამაშეები, რომლებიც მოხმარების საგნების უდიდეს მომხმარებელთა ბაზრებად იქცნენ. რთული გზით მოპოვებული ადამიანის უფლებები და გარემოს დაცვის გადაწყვეტილებები კი სულ უფრო უკანა პლანზე ინაცვლებს. James Whitlow Delano The Consumption Ecosystem Out of sight, out of mind billions labor in poverty so that more-prosperous endconsumers can enjoy a bounty of cheap food, cheap energy and cheap goods. By no choice of their own, they must shoulder a heavy burden so that more prosperous end-consumers can live better, more fulfilling lives secure in the belief that the supply of cheap stuff is a birth right not a privilege. The bounty of this capitalistic Mardi Gras – most consumers believe – is supposed to go on forever, free from consequences. Multinational corporations, just like their colonial predecessors, extract resources and exploit cheap labor, as if the land and those who live on it are completely expendable. The goal to minimize production costs and maximize profit seems to take precedent above all else. With the rise of Asia, new players have emerged and become the biggest commodity consumer markets. Hard-fought gains in human rights and environmental protection are quickly being erased.

ჯეიმს უითლოუ დელანო მარონები: ორი ამერიკის დაუპყრობელი აფრიკელები სამხრეთ ამერიკის ამაზონის ჩრდილოეთ ჯუნგლების სიღრმეებში იმ აფრიკელების შთამომავლები ცხოვრობენ, რომლებმაც მონობის ბორკილებს თავი დააღწიეს და როდესაც მე-17 და მე-18 საუკუნეებში ნიდერლანდური კოლონიური პლანტაციებიდან გაიქცნენ, სრულიად ახალი, აფრიკის კონტინენტზე არარსებული, აფრიკული საზოგადოებების ჰიბრიდები შექმნეს. მარონთა სხვადასხვა ტომის წევრთა წინაპრების მიმართ დაუმორჩილებლობისთვის გამოყენებული დასჯის მეთოდების სისასტიკემ აფრიკელების ახალი ტერიტორიების გამაგრებისა და მათი დაცვის აუცილებლობა წარმოშვა. სურინამული ველური ინტერიერი თითქმის პირველადი სახითაა წარმოდგენილი, რადგან მარონები მიწის რესურსებს მართავენ. თუმცა რესურსებს მოწყურებულმა მრავალნაციონალურმა კორპორაციებმა მარონთა ტომების მიწებს უკვე დაადგეს თავიანთი გაუმაძღარი თვალი. James Whitlow Delano The Maroons: Americas’ Unconquered Africans Deep within the northern Amazonian rainforests of South America live descendants of Africans who threw off the chains of slavery and carved out entirely African societies, hybrids societies unlike any in Africa, when they slipped away from Dutch Colonial plantations in the 17th and 18th centuries. The brutality of punishment for disobedience, instilled in the Africans who would one day comprise various Maroon tribes heighted the urgency of securing territory of their own and defending it. Suriname’s wild interiors are largely untouched due to Maroon land stewardship but resource-hungry multinational corporations have set their covetous sights on Maroon tribes’ lands.

იონას ვრეში პოტოსის პატარა მცველები პოტოსი, ბოლივია / 2013 წ. ზუსტად 8 საათზე, იოდი თავისი სახლის ლითონის მორყეულ კარს ხსნის, რათა ჩართოს კომპრესორი, რომელიც გარშემო მდებარე მაღაროებს ჰაერით უზრუნველყოფს. დედამისი მაქსიმა (41 წლის) და ორი ძმა, ისრაელი (7 წლის) და პაული (9 წლის), ჯერ კიდევ წვანან საბნების გროვის ქვეშ, რომელიც მათ 4000 მეტრი სიმაღლის ალტიპლანოს დილის სიცივისგან იცავს ოჯახი პოტოსიში (ბოლივია) მდებარე სერო რიკოზე, “მდიდარ მთაზე” ცხოვრობს. 200 სხვა ოჯახის მსგავსად, ისინი 500-დან ერთ-ერთი ვერცხლის მაღაროს შესასვლელს იცავენ და ამისთვის თვეში 40 ევროს იღებენ, რაც ორი კვირისთვის საკმარისი პროდუქტების შესაძენად ძლივს ყოფნით. თავისი მეუღლის პენსიის გარეშე, რომელიც 35 წლის ასაკში, მაღაროში მომხდარი უბედური შემთხვევის დროს დაიღუპა, მაქსიმა იძულებული იქნებოდა თავად ემუშავა მაღაროში. თავის შვილებთან ერთად, იგი მაღაროელებს გვირაბიდან მძიმე ურიკის გამოქაჩვაში ეხმარება ან შესასვლელს ნაგვისგან ათავისუფლებს. Jonas Wresch Potosí’s Little Guards Potosí, Bolivia / 2013 At 8 o’clock sharp, Yoddy opens the shaky metal door of her house in order to turn on the compressor that provides the surrounding mines with air. Her mother Maxima (41) and her two brothers Israel (7) and Paul (9) are still lying under the pile of blankets that protects them from the morning chill of the 4000m high Altiplano. The family lives on the Cerro Rico, the “rich mountain” in Potosí, Bolivia. Like 200 other families, they guard the entrance to one of the 500 silver-mines and therefore receive a payment of 40€ per month, barely enough to buy groceries for two weeks. Without her husband‘s salary, who died in a mining accident at the age of 35, Maxima is forced to work in the mines herself. Together with her children, she helps the miners to push the heavy mining cart out of the tunnel, or free the adit of debris.

272

273

იონას ვრეში ვაშლის ხის ქვეშ ბიული, გერმანია / 2012-2013წწ. საზოგადოებაში ფასეულობათა ცვლა და მისი მზარდი ინდივიდუალიზაცია ოჯახის მოდელის განახლებას მოითხოვს და ამასთანავე, მათ დასაშვებსა და აუცილებელს ხდის. დანგრეული ოჯახებიდან შექმნილი ახალი ოჯახები, ჩემი ოჯახის მსგავსად, უფრო ხშირი ხდება. ტრადიციული ნუკლეარული ოჯახები კი თავიანთ მნიშვნელობას კარგავენ. ოჯახის კლასიკური სურათი ყოველთვის მაოცებდა და სწორედ ამიტომაც გადავწყვიტე, დეიდაჩემის, ვიოლა ვასმერისა და მისი ოჯახის ცხოვრების დოკუმენტირება. დედამისისგან მას ღმერთის ძლიერი რწმენა ერგო. მისი მეუღლე – ერვინი და მთელი მისი ოჯახი კათოლიკეა. შესაბამისად, მათი ცხოვრება სავსეა ქრისტიანული რიტუალებით. ვაშლის ხეებისა და კარტოფილის ბოსტნების გარემოცვაში, ისინი თავიანთ სამ ქალიშვილთან – ანა-მარიასთან (9 წლის), ფრანცისკა-მარიასთან (8 წლის) და ტერესია-მარიასთან (5 წლის) ერთად, ბიულში (ბადენ-ბადენთან ახლოს), ასევე მათი ოჯახის წევრის, ბაბუა ოიგენის ფერმაზე ცხოვრობენ. Jonas Wresch Under The Apple Tree Bühl, Germany / 2012-2013 Society’s change in values and its increasing individualization demand new family models, make them possible and necessary. Patchwork-families like the one that I come from become more usual, the traditional nuclear family is losing importance. The classic image of a family has always fascinated me and was the reason to start documenting the life of my aunt Viola Wassmer and her family. She inherited the strong believe in God from her mother and also her husband Erwin and his whole family are Catholics, thus their lives revolve around Christian rituals. Between apple trees and potato fields, they live with their three daughters Anna-Maria (9), Franziska-Maria (8) and Theresia-Maria (5) in Bühl close to Baden-Baden on grandfather Eugen’s farm, which is still part of the family.

კეი ემ ასადი მონობის ფასი “ეს შენობა ასი წელი იდგება” – წაიტრაბახა მეპატრონემ მის ჩამონგრევამდე ერთი დღით ადრე. მეორე დილით, იგი ჩამოინგრა. “აჰა რე” – გაიქნიეს თავი ადამიანებმა და თანაგრძნობა გამოხატეს. რა სამწუხაროა. “შოიტანერ შოიტან” – დაწყევლეს მათ შენობის მეპატრონე. ეშმაკის ეშმაკი. გარდაცვლილ ადამიანთა რიცხვმა თვალის დახამხამებაში ათასს გადააჭარბა. საკერავი ფაბრიკის შენობის ნანგრევებთან (რანა-პლაზა, სავარი) ათასობით მგლოვიარე შეიკრიბა. ისინი იმ 1127 ადამიანის სულებისთვის ლოცულობდნენ, რომლებიც 24 აპრილს, შენობის ჩამონგრევისას დაიღუპნენ, რაც მსოფლიო საკერავ ინდუსტრიაში ყველაზე საშინელი ტრაგედია იყო. ეს იყო ნოემბერში, როცა ბანგლადეშში მდებარე კიდევ ერთ საკერავ ფაბრიკაში გაჩენილი ხანძრიდან თვეების შემდეგ, რომელმაც მაშინ 112 ადამიანი შეიწირა. ეს ორი შემთხვევა განსაკუთრებული გახლდათ. მანამდე რამდენიმე სხვა უბედური შემთხვევაც მოხდა და მრავალმა ადამიანმა იმ ტრაგედიების დროს ახლობელი დაკარგა. სავარის ტრაგედია ჩვენი, როგორც ერის, წარუმატებლობის სიმბოლოა. რანაპლაზაში არსებული ბზარი, რომელმაც შენობის ნგრევა გამოიწვია, დაგვანახა, რომ თუკი ჩვენს სახელმწიფო სისტემებში არსებულ ბზარებს თვალს არ გავუსწორებთ, ჩვენ, როგორც ერი, ჩამონგრევის შედეგად დარჩენილ ნანგრევებში დავიკარგებით. ამასთანავე, ბანგლადეშის მთავრობამ საკერავი საწარმოების მუშაკებს, ფაბრიკათა მეპატრონეების თანხმობის გარეშე, პროფკავშირების ჩამოყალიბებაზე მისცა თანხმობა. ეს განცხადება გაკეთდა ერთი დღის შემდეგ, რაც მთავრობამ ამ სფეროში მინიმალური ხელფასის ზრდის გეგმა შეიმუშავა. მრავალი დასავლური კომპანია, რომელთაც ბანგლადეშში თავიანთი ბიზნესი აქვთ, საზოგადოებასთან ურთიერთობის მნიშვნელოვან კამპანიებში ჩაერთნენ, რათა მათი თანამშრომლების არაადამიანური პირობების შესახებ გაჟონილი ინფორმაციის შემდეგ, არასასურველი შედეგები შეემცირებინათ. შეერთებულ შტატებში მცხოვრებმა მრავალმა მომხმარებელმა ფაბრიკის შენობის შიგნით აღმოჩენილი სახიფათო სამუშაო პირობების შესახებ თავისი აზრი გამოთქვა. ადამიანებმა თავიანთი რისხვა საცალო მოვაჭრეებზეც გადმოანთხიეს, რომლებსაც შესაძლოა იმ კონკრეტულ შენობასთან არანაირი კავშირი არ ქონდათ, მაგრამ პროდუქციას ბანგლადეშში მდებარე ფაბრიკებიდან ღებულობენ. იაფი მუშახელი და მუშათა რაოდენობა ჩვენი სამკერვალო სექტორისთვის ნეტარებაა. თუმცა ეს ნეტარება წყევლად იქცევა, როდესაც ეს უდანაშაულო თანამშრომლები თავიანთ სიცოცხლეს არაეფექტური შრომის კოდექსის გამო წირავენ, როდესაც უსაფრთხოების სისტემა არაჯანსაღია და მათი დამქირავებელი და სახელმწიფოც კი, მათ მიმართ უყურადღებობას იჩენს. იარლიყმა “დამზადებულია ბანგლადეშში” მნიშვნელობა შეცვალა. ჩვენი მუშაკების მიერ დამზადებულ პროდუქციაზე ფასს სისხლის ფასად ადებენ. უკვე დროა ხელმძღვანელობამ უგულებელყოფილი საკერავი საწარმოების მუშაკებისთვის რაიმე რევოლუციური ნაბიჯი გადადგას. დაიღუპა ათასობით საკერავი საწარმოს მუშაკი. მათი უკანასკნელი ამოსუნთქვა ჯერ კიდევ გარს გვაკრავს. ვისწავლეთ კი რაიმე ამ საშინელი სისხლისღვრიდან? ან იქნებ უკვე შევასრულეთ ჩვენი მოვალეობა ღრმა მწუხარების გამოთქმით?

K M Asad Cost of Slavery “This building will stand a hundred years,” owner boasted just a day before its collapse. The next morning, it came down. “Aha re,” the people shook their heads and asked sympathetically. So sad. “Shoitaner shoitan,” they cursed the owner of the building. The devil’s devil. The number of dead bodies crossed thousand so fast. Thousands of mourners have gathered at the ruins of a garment factory building (Rana Plaza in Savar) to offer prayers for the souls of the 1,127 people who died in the structure’s collapse on April 24, the worst tragedy in the history of the global garment industry. It came months after a fire at another garment factory in Bangladesh in November that killed 112 workers. These two are notable. Before them, there had been a couple of other accidents and many lost their close ones in those tragedies. Savar Tragedy is a symbol of our failure as a nation. The crack in Rana Plaza that caused the collapse of the building has only shown us that if we don’t face up to the cracks in our state systems, that we as a nation will get lost in the debris of the collapse. Bangladesh’s government has also agreed to allow garment workers to form unions without permission from factory owners. That decision came a day after it announced a plan to raise the minimum wage in the industry. Many Western companies, which have businesses in Bangladesh, have engaged in significant public relations campaigns to minimize the fallout from revelations about their workers’ inhumane conditions. Dozens of consumers in the US spoke out against unsafe working conditions found in the factory building. People also unleashed their anger at retailers that did not have any connections to that specific building, but are known to source from factories located in Bangladesh. Cheap labor and quantity of laborers are blessings for our garment sector. But this blessing turns into curse when all those innocent workers sacrifice their lives under poor labor law, unhealthy security system, negligence of their owner and moreover, the government itself. The “Made in Bangladesh” tag has now changed in meaning. It costs bloods to tag a price on those products made by our workers. It is high time authority took any revolutionary step for the sake of the neglected garment workers. Thousands of garment workers had died. The last breath of those souls surrounds us. Did we learn anything at all from these terrible massacres? Or will we have completed our duty by merely expressing our deep sympathy.

276

კირილ გოლოვჩენკო უკრაინული წინსვლა (2008-2010 წწ.) “უკრაინული წინსვლა” უკრაინის მთავრობის ახალი პოლიტიკური პროგრამაა სლოგანით: “ხალხისთვის და არა პოლიტიკოსებისთვის”. მასში ვკითხულობთ: “ეს არის უკრაინის სტრატეგიული განვითარების პროგრამა... მთელი ქვეყნის პროგრესისთვის. არა მხოლოდ კონკრეტული მინისტრებისთვის თუ აღმასრულებელი დეპარატმენტისთვის, არამედ ყველასთვის, თითოეული მოქალაქისთვის...” ეს არის კანონი ქვეყნის ფინანსური კეთილდღეობისთვის... 21-ე საუკუნის ერთგვარი საგზაო ნიშანი. უკრაინა ამჟამად გარდაქმნის ფაზაშია. დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან ბოლო 17 წლის მანძილზე, მოსახლეობის კლასებს შორის უკიდურესად დიდი განსხვავება გაჩნდა, თუმცა ამის მიუხედავად, უკრაინელმა ხალხმა ჯერ კიდევ ვერ დააღწია თავი ძველ, სოციალისტურ სქემებს. და თითქმის ყველაფერი, რასაც ისინი აკეთებენ თუ რაზეც ფიქრობენ, ამ წარსულთანაა დაკავშირებული. ამ ნამუშევარში, შევეცადე, მომეძებნა ისეთი სიტუაციები თუ განწყობები, რომლებიც ახალს ძველს დაუპირისპირებდა. ამბობენ, ადამიანს გემოვნების ყიდვა არ შეუძლია. თუმცა ადამიანები მაინც განაგრძობენ თავიანთი ოცნებების განხორციელებას. როგორც ჩანს, ყველაფერი იყიდება. თუმცა, სამწუხაროდ, საბოლოო ჯამში, ეს ყველაფერი ასლის ასლის ასლის შთაბეჭდილებას ტოვებს. მაგრამ ეს მხოლოდ ახალი იდენტობის ძიების პროცესია. Kirill Golovchenko The Ukrainian Breakthrough (2008-2010) The Ukrainian Breakthrough is a new political program of the Ukrainian government with the slogan “For the people, not for the politicians”. It goes on to state, “This is a program of the strategic development of the Ukraine… for the progress of the whole land. Not just for certain ministers or the executive the department, but for everyone, for every citizen…” It is a basic affluent law of our land… a signpost for the 21st century. The Ukraine is at the moment going through a phase of transformation. Within the past 17 years, since its independence, extreme class differences have arisen in the population and yet the Ukrainian people have not yet escaped from the old socialist mental patterns. And much that they do and think carries the traces of this past. In this work, I have looked for situations and moods which show me the new in opposition to the old. It is said that one cannot buy taste. With it, people try to realize their dreams. All appears to be for sale. And then, unfortunately, it looks like a copy of the copy of the copy. But it is just a search for a new identity.

278

მარკუს რაიჰმანი სხვა ასეთი ადგილი სად არის? იული, ივო, პატარა კარლა და ჩვილი მარია ნორმალური ოჯახია. თუმცა ისეთ ადგილას ცხოვრობენ, სადაც, სტატისტიკური მონაცემებით, ისინი არასოდეს იცხოვრებდნენ: ოთხი წლის წინ, ოჯახი სოფელში საცხოვრებლად გადავიდა და ძველ, დანგრევის პირას მისულ ფერმაზე დასახლდა, რომელიც მეკლენბურგწინა პომერანიაში მდებარეობს; აღმოსავლეთ გერმანიის მხარეში, რომელსაც ამჟამად ყველაზე უფრო ხშირად ტოვებენ ახალგაზრდა, განათლებული ადამიანები. მაგრამ ოჯახს თავისი ცხოვრების ალტერნატიული გზა დოგმად არ უქცევია. ისინი არც ფერმერები და არც ჰიპები არ არიან. ახალმა გარემომ მათი ცხოვრების წესი შეცვალა იმდენად, რამდენადაც ტემპი შენელდა. მათი პირადი ბედნიერების ძიებას 2010 წლიდან ვადევნებ თვალ-ყურს. შედეგად, მივიღეთ ნორმალური, ახალგაზრდა ოჯახის დროში გაწელილი პორტრეტი; ოჯახის, რომელიც ყველაფერია, ნორმალურის გარდა. Marcus Reichmann A Place to Be Juli, Ivo, little Karla and baby Marla are a normal family. But they live in a place where statistics would never usually place them: four years ago, the family moved to the country and settled down on an old, dilapidated farm in Mecklenburg-Vorpommern, the eastern German state which is currently suffering the most from the departure of young, educated people. However, the family has not made a dogma of their alternative way of living. They are neither organic farmers nor hippies, yet their new surroundings have changed their lives in that things have been decelerated. I accompanied them on their quest for personal happiness since 2010. The result is a long term portrait of a normal young family – or a family that is anything but normal.

281

მარკუს რაიჰმანი დასავლეთი საჰარა – უკანასკნელი კოლონია აფრიკის ჩრდილო-დასავლეთში, ძირითადად უდაბნო ტერიტორია – დასავლეთი საჰარა, უკვე ათწლეულებია მაროკოსა და ალჟირის მხარდაჭერის ქვეშ მყოფ პოლისარიოს ფრონტს შორის კონფლიქტის საგანია. 1884 წელს, დასავლეთი საჰარა ესპანეთის ბატონობის ქვეშ მოექცა, ხოლო 1934 წელს – ესპანეთის პროვინციად გამოცხადდა. შემდგომ ათწლეულებში, ნაციონალური ცნობიერებისა და ანტიკოლონიური განწყობის თანდათანობითმა ამაღლებამ ესპანური საჰარის ძირძველი მოსახლეობის, მომთაბარე საჰრავების, მხრიდან, 1970-იან წლებში პარტიზანული ომი გამოიწვია. მას შემდეგ, რაც ესპანეთმა იძულებით დატოვა ქვეყანა, მან დასავლეთი საჰარა მაროკოსა და მავრიტანიას “მიყიდა”. პოლისარიოს ფრონტმა გააგრძელა დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლა და მალევე მავრიტანიამ მშვიდობის შესახებ შეთანხმებას მოაწერა ხელი. 1976 წლის 27 თებერვალს, პოლისარიომ ტერიტორია საჰარის არაბთა დემოკრატიულ რესპუბლიკად გამოაცხადა და 4 მარტს თავისი პირველი მთავრობა დანიშნა. 1991 წლის აპრილში, გაერომ “მინურსო” (გაერთიანებული ერების მისია დასავლეთ საჰარის რეფერენდუმისთვის) ჩამოაყალიბა. მისი მიზანი 1990 წლის უსაფრთხოების სხდომაზე მიღებული რეზოლუციის სამშვიდობო გეგმის განხორციელება იყო. 1991 წლის სექტემბერში, გაეროს შუამავლობით მიღებული ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ შეთანხმება შევიდა ძალაში. სამშვიდობო გეგმა გარდამავალ პერიოდში აღმოჩნდა, რომელსაც 1992 წლის იანვარის რეფერენდუმი მოჰყვა და რომელზეც დასავლეთ საჰარის მოსახლეობას დამოუკიდებლობასა და მაროკოსთან ინტეგრაციას შორის უნდა გაეკეთებინათ არჩევანი. მაროკო დღემდე უარს აცხადებს რეფერენდუმის ჩატარებაზე მაშინ, როდესაც ადამიანები ოკუპირებულ ზონაში, ადამიანის ელემენტარულ უფლებებს მოკლებულ რეჟიმში ცხოვრობენ. პარალელურად, დაახლოებით 200 000 ლტოლვილი, რომელიც ომს გაექცა და სამხრეთ ალჟირში მდებარე ბანაკებს შეაფარა თავი, თავიანთ ქვეყანაში დაბრუნებას უკვე 40 წელზე მეტია ელოდებიან. Marcus Reichmann Western Sahara – The Last Colony A mainly desert territory in north-west Africa, Western Sahara is the subject of a decades-long dispute between Morocco and the Algerian-backed Polisario Front. Western Sahara fell under Spanish rule in 1884, becoming a Spanish province in 1934. A gradual increase in national consciousness and anticolonial sentiment during the subsequent decades led to a guerrilla insurgency by the Spanish Sahara’s indigenous inhabitants, the nomadic Saharawi, in the early 1970s. After Spain had to move out of the country, it “sold” the Western Sahara to Morocco and Mauretania. The Polisario Front continued their struggle for independence and soon Mauretania signed a peace agreement. Polisario declared the Sahrawi Arab Democratic Republic (SADR) on February 2, 1976 and announced its first government on March 4. In April 1991, the UN established MINURSO, the United Nations Mission for a Referendum in Western Sahara. Its brief was to implement a peace plan outlined in a 1990 Security Council resolution. In September 1991, the UN-brokered ceasefire was declared. The peace plan provided a transition period leading to a referendum in January 1992. Western Saharans would choose between independence and integration with Morocco. To this day, Morocco refuses to hold the referendum, while people in the occupied zone live under a regime striped of basic human rights. Meanwhile, about 200 000 refugees that had fled the war zone to the camps in south Algeria, have been waiting to go back to their country for over 40 years. 282

283

მარტუშკა ფრომისტი მზის სხივებში გახვეული “მზის სხივებში გახვეული, კოსტიუმირებული ბომპო არ ვარ. მთვარის შუქში გახვეულმა, ჩავიცვი. როდესაც ყველა მსუნთქავ, მოძრავ არსებას ძინავს, როდესაც მზეს ძინავს, მე ბომპოდ გადავიცვამ. მოდი, აიღე ჩემი ბომპოს სხეული. მოდი, აიღე ოქროს ცხენი. მოდი, აიღე ვერცხლის ცხენი. მოდი, ვიფრინოთ ცის კაბადონზე” – ბომპოს სიმღერა, დევიდ ჰოლმბერგის წიგნიდან “წესრიგი პარადოქსში”. “მზის სხივებში გახვეული” არის პროექტი, რომელიც ნეპალში, შამანურ რიტუალებს ეძღვნება. სიაბრუ ბესი, ჩინეთის საზღვრიდან 13 კილომეტრში მდებარე სოფელია, რომლიდანაც გოსაიკუნდასა და ლანტანგისკენ პოპულარული სალაშქრო მარშრუტები იწყება. მალევე გავაცნობიერე, რომ ეს ტერიტორია გაჯერებულია კულტურით, რომელიც გამვლელებისთვის იოლი შესამჩნევი არ არის. გამიმართლა და სიაბრუ ბესიში მოღვაწე ბომპოებთან თუ ჯჰანკრიებთან (შამანებთან) მჭიდრო კავშირი მქონდა. ბომპოები სოფელს სულიერების ცენტრად მიიჩნევენ. ჩემთვის დიდი პატივი იყო საგანგებო სამკურნალო პროცედურებზე, დაბრკოლებების მოსაცილებელ პუჯებსა თუ ეგზორციზმის წარმოდგენაზე დასწრება. Martushka Fromeast In the Midst of the Sun Rays “In the midst of the sun rays, a costumed bompo I am not. In the midst of the moon rays, I have dressed. When all breathing, moving beings sleep, when the sun sleeps, I dress as a bompo. Come take my bompo’s body. Come take a golden horse. Come take a silver horse. By the sky trail let’s fly” – Bompo’s chant in David H. Holmberg “Order in Paradox”. In the Midst of the Sun Rays is a project on shamanistic rituals in Nepal. Syabru Besi is a village situated just 13 kilometers from the Chinese border, on a start of the popular trekking routes to Gosaikunda and Lantang. I soon realized that this area is packed with culture, which may not be immediately visible to passers-by. I was fortunate to be able to experience a close relationship with the Bompos or Jhankris (shamans) who congregate in Syabru Besi, which is considered a spiritual focal point for the Bompo. I was privileged to witness special healing procedures, pujas to remove obstacles and exorcisms.

284

მასიმო ბარბერიო სიცილს ტირილი მოყვება – ტაქსიმის არეულობა თურქეთში საპროტესტო აქციების მიზეზი, ტაქსიმ-გეზი პარკში მისი დანგრევის გეგმის წინააღმდეგ გამართული მჯდომარე აქციის კანონის დარღვევით სასტიკი დარბევა გახდა. შედეგად, მხარდამჭერმა საპროტესტო აქციებმა და გაფიცვებმა მთელი თურქეთი მოიცვა, რომელთა დროსაც პრობლემათა ფართო სპექტრს აპროტესტებდნენ, როგორიცაა პრესის, გამოხატვის, შეკრების თავისუფლება და მთავრობის მხრიდან თურქების სეკულარიზმში შეჭრა. ცუდი მოპყრობისა და პოლიციის მხრიდან წამების ფაქტების გამო, თითქმის 200-მა ადამიანმა თურქეთის ადამიანის უფლებათა დაცვის ფონდის მკურნალობისა და რეაბილიტაციის ცენტრებს მიმართა. ტაქსიმის არეულობა თურქეთის უფრო დიდი პოლიტიკური კრიზისის პირველი ნაბიჯი იყო, რომელიც ყოველდღიურად სულ უფრო შესამჩნევი ხდება. Massimo Barberio After Laughter Comes Tears – Taksim Unrest Protests in Turkey were sparked by outrage at a brutal eviction of a sit-in at the Gezi Park protesting against the demolition plan. Subsequently, supporting protests and strikes took place across Turkey protesting a wide range of concerns, such as freedom of the press, freedom of expression, freedom of assembly, and the government’s encroachment on Turkey’s secularism; almost 200 people have applied to Turkish Human Rights Foundation’s treatment and rehabilitation centers because of bad treatment and police torture. The Taksim unrest has been the first step of a bigger political crisis in Turkey that is becoming bigger day by day.

286

მასიმო ბარბერიო დაუსრულებელი ისტორია – სამხრეთის ანტიფაშიზმი ეს არის იმ ახალგაზრდათა ყოველდღიური ცხოვრება, რომლებიც გამანეიტრალებელი პატიოსნებით, ამჟამინდელი ვითარების შეცვლას ცდილობდნენ. მე მათ გვერდით ვიყავი ადამიანთა უფლებების და იმიგრანტებისთვის უკეთესი პირობებისთვის მანიფესტაციებზე, როდესაც ისინი საცხოვრებლების პრობლემის გამო ტერიტორიებს იკავებდნენ, ან როდესაც კონცერტებს აწყობდნენ, ან საავადმყოფოს მოსანახულებლად მიდიოდნენ; მათ მუდმივად უწევთ ქუჩებში იტალიის კანონმდებლობით აკრძალული ფაშიზმის წინააღმდეგ ბრძოლის განახლების დემონსტრირება, ვინაიდან ამ იდეოლოგიას ისევ იყენებენ ძალაუფლების განსამტკიცებლად და ზოგიერთი პოლიტიკური პარტიის შიგნით მის მიმართ სამარცხვინო “ნოსტალგია” სუფევს. ფაშიზმის ფენომენზე დაკვირვებაში გატარებული წლების შემდეგ, როდესაც მისი დაშვება სხვადასხვა რესურსის თუ, ზოგადად, მედიის საშუალებით გასაოცრად იმატებს, ყოველ ნაბიჯზე ვაცნობიერებდი, რომ საფრთხე მემუქრებოდა. თუმცა, “საკითხით დაინტერესებულმა ფოტოგრაფმა მხარე უნდა აირჩიოს” და ასეც მოვიქეცი. ძალადობასთან და მუქარასთან აღრეულ ფაშიზმთან, მილიტარიზმთან თუ რეპრესიებთან პირისპირ შეხვედრის შემდეგ, ბეწვის ხიდზე მდგომ ადამიანად იქცევი, სიკეთესა და ბოროტებას შორის მუდმივი ბრძოლის ველზე: ადამიანური ბუნებისთვის დამახასიათებელ დაუსრულებელ ისტორიაში ჩაფლული.

Massimo Barberio The Neverending Story – South Antifa The daily life of young men whom, with a disarming candour, were trying to change the current state of affairs. I’ve followed them during manifestations for human rights and better immigrants’ conditions, in the course of squatting to solve the housing emergency, when they organized concerts, or when they had to go to the hospital, in the streets were they endlessly have to reaffirm the fight against fascism, forbidden by the Italian law, but practiced as power’s tool and within political parties, unashamedly “nostalgic”. After years witnessing the fascism phenomenon and the unbelievable growth of resources and general media consent around it, I learnt that at every step I’ll be in danger, but “the concerned photographer takes side” and so do I. Having to face racism, militarism, repression all mixed up with violence and threats, makes yourself a man on the wire and put you on the verge of the perpetual battle between good and evil: deeply in the neverending story of the human nature.

288

289

სუსანა ხირონი ამერიკის უკანასკნელი მეფე მთლიანად ამერიკის კონტინენტზე ერთადერთი მოქმედი მონარქიული წყობა ბოლივიურ ანდებში შემორჩა. ეს არის აფრო-ბოლივიელი მეფის, დონ ხულიო პინედოს არაჩვეულებრივი ამბავი. იგი კონგოს ყოფილი მეფის, უჩიჩოს, პირდაპირი შთამომავალია და ამერიკის კონტინენტზე, შეცდომით, კოლონიური პერიოდის დროს, ესპანელების მიერ აფრიკიდან წამოყვანილ მრავალ მონასთან ერთად მოხვდა. ეს 1882 წელს მოხდა. მას შემდეგ, რაც აფრო-ბოლივიელთა თემმა იგი მონარქად აკურთხა, სამეფო ტრადიციები აქ დღემდე გრძელდება. მის ინსტიტუციურ ფიგურას ბოლივიის კონსტიტუცია და გაერო აღიარებს. ამ ძველ, ჰასიენდას ტიპის სახლებსა და მონათმფლობელთა კოკას პლანტაციების გარშემო, დღეს 16 000 აფრო-ბოლივიელი ცხოვრობს, რომლებიც აიმარას ხალხებთან თანაარსებობენ. ისინი პირველი შავკანიანი მონების შთამომავლები არიან და არამხოლოდ თავიანთი მეფის ფიგურას სცემენ პატივს, არამედ თავიანთი კულტურული იდენტობის შენარჩუნებასაც ცდილობენ. მეფე დედოფალ ანხელიკაზეა დაქორწინებული. მათი შვილი, პრინც როლანდო კი მომავალში მეფობაზე ოცნებობს. დღეს, დონ ხულიო პინედო 72 წლისაა. მას არასოდეს უნდოდა მეფობა. მეტიც, თავს მეფედ არ გრძნობს. იგი, უბრალოდ, თავმდაბალი ფერმერია, რომელიც ლა პასის ჩრდილოეთით მდებარე ჩრდილოეთ იუნგასის პროვინციის ტროპიკულ შუაგულში მოღვაწეობს. Susana Giron The Last King of America The only existing monarchy in the entire American continent survives on the Bolivian Andes. This is the amazing story of Don Julio Pinedo, AfroBolivian king. He is a direct descendant of the former Congolese King, Uchicho, who come to America by error among the many slaves brought from Africa by the Spaniards in the colonial era. It was in 1882. Crowned as a monarch by the Afro-Bolivian community, the royal tradition survives until today. His institutional figure is recognized by the Bolivian Constitution and the United Nations. These old hacienda houses and slavery coca fields, today give home to 16,000 Afro-Bolivians coexisting with the Aymara. They are descendants of the first black slaves, they respect the figure of their King while they struggle to maintain their cultural identity. The king is married to the Queen Angelica, while their son, Prince Rolando, dreams of becoming the next king in the future. Today, Don Julio Pinedo is 72 years old; he never wanted to be a king. In fact, he doesn’t feel himself as a king. He is just a humble farmer in the heart of the tropical North Yungas province, in the north of La Paz.

თომაშ ლაზარი მოდის ფილოსოფია პოლონეთის მოდის კვირეული პოლონეთის ქალაქ ლოძში იმართება და იგი ქვეყნის ყველაზე დიდი მოდის კვირეულია. მასზე წარმოდგენილია აღიარებული დიზაინერების ნამუშევრები (“დიზაინერ ავენიუ”), დამატებითი მოდის ჩვენებები (“OFF პროგრამის გარეთ”) და დიზაინერთა სტენდები (“შოურუმი”). გარდა ამისა, ტარდება ვორქშოპები და სემინარები (“დაე, იცოდნენ”). 2013 წლის მოდის კვირეულს 15 000-ზე მეტი ადამიანი დაესწრო.

Tomasz Lazar FashionPhilosophy Fashion Week Poland takes place in Łódź, Poland and is the biggest fashion week in the country. The event features recognized designers’ shows (“Designer Avenue”), off fashion shows (“OFF Out of Schedule”) and designers’ stands (“Showroom”) as well as workshops and seminars (“Let Them Know”). The 2013 edition of the Fashion Week, was attended by more than 15.000 people.

თომაშ ლაზარი მოძრაობა “დაიკავე უოლ სტრიტი” 2011 წლის 17 სექტემბერს, სოციალური უთანასწორობისა და კორპორაციების მხრიდან მთავრობაზე გავლენის წინააღმდეგ გამართული საპროტესტო აქციებით დაიწო. მან 15 ნოემბრამდე გასტანა, როდესაც ნიუ იორკის პოლიციის დეპარტამენტმა მომიტინგეები ზუკოტის პარკს ჩამოაშორა, 200 მათგანი კი დააკავა. პროტესტმა შეერთებული შტატების სხვა ქალაქებიც მოიცვა და საერთაშორისო მედიის ყურადღებაც მიიპყრო. Tomasz Lazar Occupy Wall Street movement started on September 17, 2011 with protests against social inequalities and influence of corporations on the government. It lasted until November 15, when the NYPD removed the protesters from Zuccotti Park, arresting 200 of them. The protest spread to other U.S. cities and gained attention in international media.

ჯეოსელის მობილური ფოტო

geocell mobile photo არია აბოლჰასანი კედელი ყველა ნივთს აქვს რაღაც დეტალი, რაც მის მთლიანობაზე მიუთითებს. ყველა წიგნს აქვს თავისი ყდა, რომელიც მის შინაარსზე მიუთითებს. ყველა ადამიანს აქვს თავისი სახე, რომელიც მის გუნებაზე მიუთითებს. კედლები სახეებივით, ყდებივით და დეტალებივითაა, რომლებიც ქალაქის შინაგან მდგომარეობას გვამცნობენ. ეს კედლები მიუთითებენ იმაზე, თუ რა ხდება ჩემს ქალაქში. ჩემს ქალაქში სეირნობისას თუ ხეტიალისას, ამ ლამაზი, დეტალური, კონცეპტუალური და პარადოქსული სცენის ხილვა შეიძლება, რომელიც თავად ქალაქს მთლიანად აღწერს. Arya Abolhassani The Wall Every Thing has some details to show the whole thing. Every book has its cover to show what is inside of it, Even every man has its own face showing how he feels. Walls are like faces, covers and the details, which show the inside of a city. These walls show what is going on in my city. While walking around and wandering in my city you see this beautiful, detailed, conceptual and paradoxical scene, which describes the city itself completely.

296

ბოგი ბელი აგათა – ჩემი საკუთარი ფეხი თავდაპირველი ჩანაფიქრი და მთავარი იდეა, 2011 წლის შემოდგომაზე, საავადმყოფოში გატარებული დროის შესახებ ფოტოდღიურის წარმოებას ითვალისწინებდა. შესაბამისად, ავიღე ჩემი აიფონი და ყველა შთაბეჭდილების დაფიქსირება დავიწყე: პალატების, სხვა პაციენტების და ჩემი ყოველდღიური საკვების. თუმცა, იმის გამო, რომ ერთი წლით ადრე, ნახევარი წელი სხვა საავადმყოფოში და იმ დროსაც მძიმე მდგომარეობაში ვიყავი, წმ. აგათას საავადმყოფოში ყოფნამ განკურნების პროგნოზითა და ფოტო-გამოკვლევებით უფრო ღრმა მნიშვნელობა შეიძინა. მომენტალურმა ვიზუალურმა აღქმამ და პერსონალის ძალიან სწრაფმა მოქმედებამ წარსული გამახსენა და გადავწყვიტე, რომ ამ ფოტოებით ჩემი ფიქრები და ემოციები დამეფიქსირებინა და არა უბრალოდ ფაქტები აღმეწერა. Bogi Bell Agatha – A Personal Leg My initial intention and basic idea was to keep a photographic diary about my hospital stay in autumn 2011. Therefore, I took my iPhone and photographed all impressions I got: rooms, other patients and my daily meals. But, because I had stayed more than six months in another hospital a year before and still was strongly affected by the disease, the stay in St. Agatha Hospital with prediction of healing and photographic examination gained to a much more deeper meaning. The immediate visual perception and the very fast workflow brought the past agile in my mind and I decided that these photos should show my thoughts and emotions instead of being a pure documentation.

297

კრის ბარეტი რიტორიკის კერპები ეს არის ფოტოსურათებისა და ტექსტის სერია, რომელიც ჩრდილოეთ კორეის საზოგადოებას, მედიას და ვიზუალური რეპრეზენტაციის პოლიტიკას იკვლევს და მისი ავტორი ვარ მე, კრის ბარეტი, გაერთიანებულ სამეფოში მოღვაწე შტატგარეშე ფოტოჟურნალისტი, რომელიც წარსულში ჩრდილოეთ კორეაში იყო. ამ პროექტისთვის გამოსახულებები შექმნილია ციფრული პროცესიდან, რომელიც როგორც “შექმნილი”, ისე “ნაპოვნი” გამოსახულების კონცეფციას იკვლევს. ამ ნამუშევრის იდეა ეფუძნება ინტერესს, თუ როგორ წარმოადგენს დასავლური მედია ჩრდილოეთ კორეას და როგორი დამაინტრიგებელი გზით იყენებს ჩრდილოეთ კორეა სოციალურ მედიას “Flat Earth News”-თან ერთად, რომელმაც ციფრული რევოლუციის გამო, ბოლოხანს ჟურნალისტიკის სფეროში ცვლილებები განიცადა. სახელწოდება “რიტორიკის კერპეპი” კორეის ცენტრალური ტელევიზიის საკულტო დიქტორზე, რი ჩხუნ-ხიზე მიუთითებს. რი ვეტერანი დიქტორია, რომელიც არა ჟურნალისტიკას, არამედ სამსახიობო ოსტატობას ეუფლებოდა. პროექტი იკვლევს, თუ როგორ აღვიქვამთ “ჩვენ” (ამ შემთხვევაში, დასავლური საზოგადოება და მედია) მასალას ჩრდილოეთ კორეიდან. ჩემი სამუშაო პროცესი ჩრდილოეთ კორეული ინტერნეტ-ახალი ამბების, ფილმების, ლიტერატურისა თუ ფოტოების შესწავლისგან შედგება, როდესაც თავიდან ვიღებ ან ახლებურ ინტერპრეტაციას ვუკეთებ ჩრდილოეთ კორეის მთავრობის მიერ ატვირთულ ვიდეოებს, რომლებსაც ინტერნეტში ვპოულობ. სმარტფონის გამოყენებით, შემდეგ ამ გამოსახულებებს პოლაროიდის სურათებად ვაქცევ, რითაც ავთენტურობის ესთეტიკაზე ვთამაშობ. ჩემი აზრით, ეს ნამუშევრები სერიოზული საკითხის ცოცხალი კონტექსტუალიზაციაა – ანუ ის, თუ როგორ უნდა “წავიკითხოთ” კორეის სახალხო დემოკრატიული რესპუბლიკა თუ დასავლური მედიის მიმოხილვის შედეგები.

Chris Barrett Icons Of Rhetoric Icons Of Rhetoric is a series of images and text that explore North Korean society, media and politics of visual representation. Myself, Chris Barrett a UK based freelance photojournalist who has visit North Korea in the past. The images for this project are created from a digital process exploring the concept of both ‘created’ and ‘found’ images. The idea for the work stems from an interest in the way North Korea is presented in the Western media, coupled with North Korea’s own intriguing use of social media in conjunction with current climate of ‘Flat Earth News’ – in which a shift in journalism has taken place in recent years because of the digital revolution. The name ‘Icons of Rhetoric’ refers to Korean Central Television’s iconic newsreader Ri Chun-hee. Ri is a veteran newsreader who originally did not study journalism, but performance arts. The project is an exploration in to how ‘we’ (intended as Western societies and media) receive and perceive images from North Korea. My working process includes the studying of North Korean news footage online, movies, literature and photographs where I then re-take or re-interpret the video I find online which has been uploaded by North Korean authorities. Using a smartphone I then turn these images into Polaroids, playing on the aesthetic of authenticity. I feel the work offers a vital contextualization of an important issue, that of how to ‘read’ the DPRK and the effects of western media coverage. Under Kim Jong Un’s rule, North Korea has made a conscious decision to be more proactive in the media world. It has increased the number of programs and broadcastings, it has ventured into the IT market, producing tablets and OS; furthermore, its officials have given interviews to mainstream media both in the UK and US and in 2013 we have seen the very first live tweeted image of a North Korean leader by Sky News. Icons of Rhetoric portrays and analyzes the above developments adding to the work of specialists such as BR Myers, David Shim, Heonik Kwon and Sonia Ryang, to gain a better understanding of the DPRK in this increased time of visual content and media activity in the much cited but much misunderstood ‘most close off country in the world’. 298

დიტერ ზაიცი ათენის რეპი ეს სერია საბერძნეთში კრიზისის ამსახველი ჩემი ხანგრძლივი პროექტის ნაწილია. მასზე წარმოდგენილია თვითორგანიზებული, არაკომერციული რეპ-კულტურა ათენში. კრიზისის ერთ-ერთი მიზანი ახალგაზრდობის დაუსაქმებლობის მეტისმეტად დიდი მაჩვენებელია. ამ, ყოველგვარ სახსარს მოკლებული ადამიანებისთვის კომერციული კულტურის დიდი ნაწილი მიუწვდომელია. თუმცა დიდია კრეატიული უნარი, რომლითაც ისინი საკუთარი თავის გასართობ სხვადასხვა საშუალებას ქმნიან. ყოველ შაბათ-კვირას, საჯარო სივრცეები ათენში განსაკუთრებულად პოპულარულ რეპ-მოღვაწეებს ეთმობა. ამ პერფორმანსში მონაწილეობის მიღება ნებისმიერს შეუძლია. კომპოზიციათა უმეტესობა პოლიტიკას ეხება. რადიკალური ანტირასიზმი როგორც გამომსვლელების, ისე დამსწრე საზოგადოების ძირითადი პრინციპია. ფოტოებზე წარმოდგენილია კაშკაშა და მხურვალე ატმოსფერო, პოლიტიკური შეხედულებების დემონსტრაცია და ასევე ის, რომ ეს ახალგაზრდული კულტურა ბერძნული ტრადიციის ორგანული ნაწილია. Dieter Seitz Athens Rap The series is part of my long-term project on the crisis in Greece. It shows a performance of selforganized, non-commercial rap culture in Athens. An extremely high unemployment of young people is one of the results of the crisis. Having no money, these people do not have access to most commercial cultural offers. But there is much creative power to invent various forms of self-entertainment. Every weekend especially the popular rap scene of Athens occupies public places. Everyone can participate in the performance. Most songs deal with politics. Radical anti-racism is common sense of actors and audience. The photos show the vivid and burning atmosphere, the political commitment, and also how this youth culture is embedded in Greek tradition.

299

კატარინა ჰესე პეკინის ცა “პეკინის ცა” ხანგრძლივი პროექტია, რომელიც ჩინეთის დედაქალაქის ფასადის შესახებ მოგვითხრობს. მიუხედავად იმისა, რომ 2012 წელს, პირველი ფოტოები მხოლოდ გართობის მიზნით გადავიღე, შედეგი მოულოდნელი იყო და ხანგრძლივი ექსპერიმენტული პროექტის გაკეთება გადავწყვიტე, რათა მენახა, თუ როგორი იქნებოდა პეკინი, ნაცრისფერი რომ ყოფილიყო. დაბინძურებული ცა ფილტრის (ამ შემთხვევაში, ყვავილების ვაზით) საშუალებით შევცვალე. Katharina Hesse Beijing Sky “Beijing Sky” is a long-term project dealing with the façade of China’s capital. While the first images in 2012 were only taken for fun, the result was unexpected which led me to the idea to do an experimental long-term project to see what Beijing could look like if it is ever grey, polluted sky was replaced through a filter (a flower vase in this case) .

300

მაკა კუკულავა უსათაურო 2013 Maka Kukulava Untitled 2013

301

მაკა კუკულავა მაგიდები 2013 Maka Kukulava Tables 2013

302

ნადეჟდა პავლოვა ბუდეები “სწორედ აქაა ნამდვილი ადამიანები რომ ჩიტებივით კვდებიან, ფართოდ გაშლილი მკლავებით, გაფართოვებული გუგებით.” – ანტონი ნენოვი “კლდე” სად იწყება ფრინველების ცხოვრება? საკმარისია თავი მაღლა აწიო და შემოდგომა-ზამთრის შიშველი ხეების კენწეროები შეათვალიერო, რომლებზეც ბუდეებია დახვეული. ჯოხებისა და ტალახის პატარა, შეუხედავი ბურთებისა თუ ერთად მოგროვილი ჯოხების ასიმეტრიული ფორმების თვალიერების უცაბედად დაწყებული თამაში, ქალაქის ნაცრისფერი ასფალტისგან და ტალახიანი ტროტუარებისგან თვალის მოსვენების უკონტროლო საშუალებად იქცევა, როდესაც მზერას თეთრ ღრუბლებთან და ფრინველთა სახლებთან შერეული, ქარში მოძრავი ხის ტოტები წარმოუდგება. შედეგად მიღებული, თითქმის კალიგრაფიული გამოსახულებები, სპონტანური, ექსპრესიული და მოულოდნელი აღმოჩენებია. Nadezhda Pavlova Nests “It is there where real people die like birds With arms wide spread, With pupils wide open” – “The Rock” by Antoni Nenov Where does the life of birds begin? It is enough to raise your head and look at the bare autumn-winter tree-tops with the nests cuddled in them. The randomly started game of the gaze of looking for the small unsightly balls of sticks and mud or the asymmetrical shapes of the sticks gathered as one is turning into an uncontrollable escape of the eye from the gray city asphalt and the muddy sidewalks into the swaying tree branches in the wind which intertwine white clouds and birds’ homes. The nearly calligraphic images produced are spontaneous, expressive, and surprising findings.

303

მარი ნაკანიმამასახლისი ეს სერია სიმბოლოებზეა, რომელიც ჩემს ქალაქში მხვდება. Mari Nakanimamasakhlisi This series is about the symbols I come across in my city,

304

მარი ნაკანიმამასახლისი მკითხავები ხელის გულზე მთელ ჩვენს ცხოვრებას ხედავენ. მე შევეცადე მთელი სამყარო დამტეოდა ხელის გულზე Mari Nakanimamasakhlisi Fortunetellers are able to see your whole life on a palm. I tried to contain the whole universe on my palm.

305

თომას შელი ლიპიცანური ულაყების წვრთნა დილის ვარჯიში ლიპიცანური ცხენებისა და მათი მხედრების წლობით წვრთნის ერთგვარი ექსკურსია. კლასიკური ვენური მუსიკის ფონზე, მხედრები და მათი ცხენები მარტივ, მოსადუნებელ და, ასევე, კონკრეტული მოძრაობის დასახვეწ და სრულყოფილებაში მოსაყვან სავარჯიშოებს ასრულებენ. ეს სერია, გარკვეულწილად, პატივს მიაგებს ფოტოგრაფიის საწყის ეტაპზე მოძრაობის შესწავლას. სურათები საგანგებოდ დამახინჯებული და უცნაური გზით დამუშავდა, რათა ამ სკოლის სიძველეზე მიგვეთითებინა და, ამავდროულად, ამ ტრადიციის უკუსვლა თუ მის შესანარჩუნებლად დღეს გამართული ბრძოლა ცხადი გაგვეხადა. მობილური ფოტოგრაფიით შექმნილი სერია ესპანური ცხენოსნობის სკოლაში წარმოდგენილი სრული წარმოებისა და ინსტიტუციის, როგორც ასეთის, დიდ ანტითეზას ასახავს და, იმავდროულად, ანალოგურ და ციფრულ ფოტოგრაფიას შორის შთამომავლობით მომდინარე ბრძოლას გამოხატავს. Thomas Schell The Training of the Lipizzaner Stallions The Morning Exercise offers an insight into the years of training of the Lipizzaners and their riders. Accompanied by classical Viennese music the riders and their horses do simple relaxing exercises and exercises aimed at refining and perfecting a certain movement. The series is an homage to old motion studies at the initial time of photography. The distorted and odd processing of the images should indicate the antiquity of the school to get an idea of the dwindling of tradition and the struggle to preserve tradition in this day and age. Implemented in mobile photography, this represents just a great antithesis of the total production and the institution as such represented in THE SPANISH RIDING SCHOOL, but also reflects the inheritance battle between analog and digital photography.

306

მასიმო ბარბერიო

სამხრეთის ანტიფაშიზმი (ყოველდღიური ცხოვრება, რომელიც მთავარ პროექტს “დაუსრულებელი ისტორია” მოიცავს) ეს არის იმ ახალგაზრდათა ყოველდღიური ცხოვრება, რომლებიც გამანეიტრალებელი პატიოსნებით, ამჟამინდელი ვითარების შეცვლას ცდილობდნენ. მე მათ გვერდით ვიყავი ადამიანთა უფლებების და იმიგრანტებისთვის უკეთესი პირობებისთვის მანიფესტაციებზე, როდესაც ისინი საცხოვრებლების პრობლემის გამო ტერიტორიებს იკავებდნენ, ან როდესაც კონცერტებს აწყობდნენ, ან საავადმყოფოს მოსანახულებლად მიდიოდნენ; მათ მუდმივად უწევთ ქუჩებში იტალიის კანონმდებლობით აკრძალული ფაშიზმის წინააღმდეგ ბრძოლის განახლების დემონსტრირება, ვინაიდან ამ იდეოლოგიას ისევ იყენებენ ძალაუფლების განსამტკიცებლად და ზოგიერთი პოლიტიკური პარტიის შიგნით მის მიმართ სამარცხვინო “ნოსტალგია” სუფევს. ფაშიზმის ფენომენზე დაკვირვებაში გატარებული წლების შემდეგ, როდესაც მისი დაშვება სხვადასხვა რესურსის თუ, ზოგადად, მედიის საშუალებით გასაოცრად იმატებს, ყოველ ნაბიჯზე ვაცნობიერებდი, რომ საფრთხე მემუქრებოდა. თუმცა, “საკითხით დაინტერესებულმა ფოტოგრაფმა მხარე უნდა აირჩიოს” და ასეც მოვიქეცი. ძალადობასთან და მუქარასთან აღრეულ ფაშიზმთან, მილიტარიზმთან თუ რეპრესიებთან პირისპირ შეხვედრის შემდეგ, ბეწვის ხიდზე მდგომ ადამიანად იქცევი, სიკეთესა და ბოროტებას შორის მუდმივი ბრძოლის ველზე: ადამიანური ბუნებისთვის დამახასიათებელ დაუსრულებელ ისტორიაში ჩაფლული.

Massimo Barberio

South Antifa (daily life covering The Neverending Story main project) The daily life of young men whom, with a disarming candour, were trying to change the current state of affairs. I’ve followed them during manifestations for human rights and better immigrants’ conditions, in the course of squatting to solve the housing emergency, when they organized concerts, or when they had to go to the hospital, in the streets were they endlessly have to reaffirm the fight against fascism, forbidden by the Italian law, but practiced as power’s tool and within political parties, unashamedly “nostalgic”. After years witnessing the fascism phenomenon and the unbelievable growth of resources and general media consent around it, I learnt that at every step I’ll be in danger, but “the concerned photographer takes side” and so do I. Having to face racism, militarism, repression all mixed up with violence and threats, makes yourself a man on the wire and put you on the verge of the perpetual battle between good and evil: deeply in the neverending story of the human nature.

307

მატია ვაკა ხანგრძლივი დამშვიდობება ყოველწლიურად, 11 ივლისს, აღმოსავლეთ ბოსნიაში მდებარე პატარა, ოდესღაც მივიწყებულ, გზის ბოლოს მდებარე ქალაქ სრებრენიცაში კუბოების ზღვა დაკრძალვისთვის რიგებად ეწყობა. საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლოს თქმით, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, ევროპის მიწაზე ყველაზე საშინელი გენოციდი სწორედ სრებრენიცას ტერიტორიაზე განხორციელდა, როდესაც ბოსნიელი სერბების ძალებმა 8000-ზე მეტი მუსულმანი დახოცა. იზოლირებულ ტერიტორიას, რომელიც, რაოდენ ირონიულადაც არ უნდა ჟღერდეს, გაეროს ჯარები იცავდა, ულმობელი მეთაურის, გენერალი რატკო მლადიჩის, მიერ მართულმა არმიამ გადაუარა. 2011 წლის მაისში, 15-წლიანი დევნის შემდეგ, მლადიჩი სერბეთის ერთ-ერთ პატარა სოფელში აიყვანეს და ახლა იგი რადოვან კარაჯიჩს, თავის ომისდროინდელ პრეზიდენტს და “ბალკანეთის ნახევარკუნძულის ყასაბს”, ჰააგაში შეუერთდა. 4000ზე მეტი გვამის პარკი ჯერ კიდევ სამაცივრო კამერაში ინახება და დაკარგული ადამიანებისთვის საერთაშირისო ორგანიზაციის ექსპერტთა მხრიდან მათ გახსნას და შემოწმებას ელოდება, რომლის მისიაც გვამების აწყობა და იდენტიფიცირებაა. Mattia Vacca A Long Goodbye Every year, on July 11, a sea of coffins is lined up for the funeral in the small, used to be forgotten at-the-end-of-the-road town called Srebrenica in eastern Bosnia.The International Criminal Court said the most terrible crimes of genocide on European soil since the Second World War were committed in Srebrenica area when the Bosnian Serb forces massacred more than 8.000 of Muslims after the enclave, ironically under U.N. protection as a safe heaven, was overrun by an army led by its ruthless commander; General Ratko Mladić. In May 2011, after more than 15 years on the run, Mladić was captured in a small village in Serbia and he joined Radovan Karadžić, his wartime president and another “Butcher of the Balkans”, in The Hague. Over 4.000 body bags are still in a cold store, waiting to be opened and checked by the experts of ICMP (International Commission of Missing Persons), whose mission is to complete the bodies and identify them.

308

მატია ვაკა პრაღის ელიტური სასახლის მცველები სასახლის მცველები ჩეხეთის რესპუბლიკის სპეციალური ქვედანაყოფია, რომელიც უშუალოდ ჩეხეთის რესპუბლიკის პრეზიდენტის სამხედრო სამსახურს ემორჩილება. სასახლის მცველების შტატს ჩეხეთის რესპუბლიკის შეიარაღებული ძალებიდან არჩევენ და წვრთნიან. ნებაყოფლობითი სამხედრო სამსახურის შემოღების შემდეგ კი, მათ რიგებს პირდაპირ სამოქალაქო სექტორიდან, კონკრეტული კრიტერიუმების გათვალისწინებით აკომპლექტებენ. მშვიდობიან დროს, პრეზიდენტისა და მისი სტუმრებისთვის განკუთვნილი შენობების გარე უსაფრთხოების უზრუნველყოფა და დაცვა, ძირითადად, ამ ნაგებობებთან მიმართებაში ყარაულის მოვალეობების შესრულებას გულისხმობს. კერძოდ, ამ შენობა-ნაგებობების უცხო პირების შეღწევისგან დაცვას თუ მათ დასაცავად, ძალებისა თუ რესურსების გამოყოფას. არასამხედრო კრიზისით გამოწვეული საგანგებო მდგომარეობების დროს, სასახლის მცველის პასუხისმგებლობის ტერიტორიაზე, ან ჩეხეთის რესპუბლიკის მიმართ სამხედრო საშიშროებით გამოწვეული კრიზისის დროს, სასახლის მცველი კონკრეტულ მისიებს ასრულებს, რომლებიც პრეზიდენტის კონკრეტულ სამოქმედო გეგმებშია განსაზღვრული. Mattia Vacca Elite Prague Castle Guard The Castle Guard is a specific unit of the Armed Forces of the Czech Republic directly subordinate to the Military Office of the President of the Czech Republic. The Castle Guard service personnel are selected and recruited from the Armed Forces of the Czech Republic, and, after the introduction of all-volunteer service, through direct recruitment from the civilian sector based on specific criterions. The provision of external security and defense of facilities used by the President and his guests in the peacetime primarily involves performance of guarding duties in relation to defined structures, specifically safeguarding facilities against access by unauthorized persons and assigning forces and assets to defend them. In states of emergency resulting from non-military crises called in the Castle Guard’s area of territorial responsibility, or during the state of crisis following a military threat to the Czech Republic, the Castle Guard performs specific missions defined under particular plans of the President. 309

მიჩიკო მაკინო ტოკიო კინგიო გამოსახულება, რომელსაც ხედავთ, შესაძლოა არ შეესაბამებოდეს სინამდვილეს, შუქ-ჩრდილის თვალსაზრისით. მასში ყველაფერს ორი მხარე აქვს: სილამაზეს და სიმახინჯეს, სათნოებას და მანკიერებას, სინათლეს და სიბნელეს და ა.შ. და ყველაფერი დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ შეხედავთ, როგორ აღიქვამთ მას. შიბუიას გადაკვეთაზე, შინჯუკუს სადგურთან და მთავარ, გინზას ქუჩასთან იმ ხედს ვაფიქსირებ, რომელსაც იქ ვხედავ, შემდეგ კი აწმყოზე ფიქრს ვიწყებ, რომელიც წარსულიდან მომავალთანაა დაკავშირებული. შესაძლოა, ფოტოსურათებზე სამყაროს ერთი კონკრეტული მომენტი იყოს ასახული. თუმცა ყოველთვის უცნაური გრძნობა მეუფლება – რომ ჩემი ფოტოსურათების მიღმა, შესაძლოა, სხვა სამყარო იყოს, სხვა განზომილება. Michiko Makino Tokyo Kingyo The view you see might not be true in the lights and in the shadows. Everything has two sides in it: beauty and ugliness, vice and virtue, light and darkness, etc. And it depends on how you look at it and how you understand it. At the crossing of Shibuya, at the station of Shinjuku and the main street of Ginza, I photograph the scenery I see there and then think about the present time linked from the past and to the future. Photographs might be the capture of one single moment of the world. However, I always have a strange feeling that there might be another world behind my photographs, another dimension.

310

რეინის ფიოდოროვსი ტრამვაი მეორე მსოფლიო ომის დასრულებამ ლატვიის ინდუსტრიალიზაციის ჰიპერ-ზრდა გამოიწვია, რაც საბჭოთა რეჟიმის მიერ იყო ინიცირებული და ურბანიზაციის ზრდას და საბჭოთა ქვეყნებიდან, განსაკუთრებით რუსეთიდან, მუშახელის მოზღვავებას დაუდო საფუძველი. ყოველივე ამან დემოგრაფიული სიტუაციის დისბალანსი გამოიწვია, რომელიც ჯერ კიდევ იგრძნობა. ლატვიის სიდიდით მეორე ქალაქი, დაუგავპილსი, საბჭოთა ინდუსტრიალიზაციის პროგრამის აშკარა მაგალითია, რამეთუ მისი ამჟამინდელი მოსახლეობის 70 პროცენტზე მეტი რუსულენოვანია. ამ ფოტოებზე აღბეჭდილია ემიგრანტები ყოფილი საბჭოთა ქვეყნებიდან, რომლებიც აქ სამუშაოსა და უკეთესი ცხოვრების ძიებამ ჩამოიყვანა. საბჭოთა რეჟიმის დაცემისა და ევროკავშირთან ლატვიის მიერთების შემდეგ, საწარმოების ყოფილი თანამშრომლები შეცვლილ და მეტისმეტად უცხო პოლიტიკურ თუ ეკონომიკურ ვითარებაში აღმოჩნდნენ, რომლის მიმართაც ახლაც მტრულად არიან განწყობილი. ქალაქში მოძრავი ტრამვაი, რომელიც ათწლეულების მანძილზე არ შეცვლილა, გარდასული დროის ექსპრესიული მეტაფორა და ცოცხალი მეხსიერებაა. მისით, ძირთადად, უფროსი თაობის წარმომადგენლები სარგებლობენ და იგი ერთგვარი ნოსტალგიის, შერეული რეალობებისა თუ უხერხულობის განწყობას ქმნის. მათი ჩურჩულით საუბრის მანერა, ჩაცმულობა, ვარცხნილობა და აქსესუარებიც კი ერთ დროს პატივცემული ავტორიტარული რეჟიმის ასოციაციას გარკვეულ დეტალს მატებს. ეს სერია გადაღებულია iPhone 4S-ის საშუალებით, რომელმაც ფოტომომენტების იმწამიერი და უწყვეტი დაფიქსირების საშუალება მომცა. Reinis Fjodorovs Tram The end of World War II brought hyper growth of industrialization in occupied Latvia introduced by the soviet regime that generated urbanisation and influx of workers from Soviet countries, predominantly Russia. That created an imbalance of demographic situation that is still felt. Daugavpils, the second biggest city of Latvia, is a vivid example of Soviet industrialisation programme as more than 70% its current population are Russian-speakers. This photos documents emigrants from former Soviet Countries that came in search for work and better way of life. After collapse of the Soviet regime and Latvia becoming part of the European Union the former industry workers found themselves in changed and utterly unfamiliar political and economic setting that is still regarded with animosity. A tram, unaltered since decades, makes its way through the city as an expressive metaphor and living memory of past times. Primarily used by older generation it creates a setting of nostalgia, fused realities and sense of bewilderment. The whispering manner of talking, the clothing, the hairstyle, even the accessories add to an atmosphere reminiscent of once upon revered authoritarian regime. This serie has been captured with iphone 4s that allowed capturing the photo moment in an immediate and uninterrupted way.

311

სიმონა ბონანო ვარსკვლავების მტვერი გუბეში ყურება ჩემს სამყაროს ეფექტურ ხედვას მატებს: მუქი ცა, იდუმალი შენობები და ვეებერთელა სილუეტები კაშკაშა ვარსკვლავების მტვერთან ერთად იფანტება. Simona Bonanno Stardust Looking through a puddle changes my world in a spectacular vision: dark skies, mysterious buildings and huge silhouettes sprinkle with a sparkling stardust.

312

სიმონე საპიენცა პლასტმასა, თამაში და სამოქალაქო ჟურნალისტიკა “პლასტმასა, თამაში და სამოქალაქო ჟურნალისტიკა” არის პროექტი, რომელიც სტრაიკბოლის თამაშში “ომის მუდმივი მაცდურობის” სიუზან ზონტაგისეულ ანალიზს ეფუძნება. პროექტი იკვლევს თამაშის ფაზებს და ფოტოკამერის შესაძლებლობას, მოიტყუოს – თითქოსდა სერია ნებისმიერ ომში ჩართულ ქვეყანაშია გადაღებული. გარდა ამისა, პროექტში მნიშვნელოვან როლს სმარტფონი და ინსტაგრამი თამაშობენ, რადგან ისინი ახალი ამბების ფოტოების იმ უზარმაზარ რაოდენობასთან ერთგვარი გადაძახილია, რომელსაც სამოქალაქო ჟურნალისტები იღებენ. Simone Sapienza Plastic, Game and Citizen Journalism Plastic, Game and Citizen Journalism is a project that focuses on Susan Sontag’s analysis of ‘the perennial seductiveness of war’ in the airsoft game. The project explores the phases of the game and the camera’s ability to lie so the series could have been shot in any country that is at war. Moreover, the smartphone and Instagram have important roles in the project since they recall the huge quantities of news pictures made by citizen journalists.

313

ლინ ფილის ზეეგერი Linn Phyllis Seeger უსათაურო Untitled

ლინ ფილის ზეეგერი Linn Phyllis Seeger

ნატალი ბურდული Natali Burduli

უსათაურო Untitled

დანისლული ღრუბელი.. Smoky Cloud.. მატია ვაკა Mattia Vacca საბუნებისმეტყველო მუზეუმი Natural Science Museum 314

არია აბოლჰასანი Arya Abolhassani სერიიდან “გადასასვლელი” From the series “Crossing”

მაგნუს სედერლუნდი Magnus Cederlund ქალი ლუდით Woman with Beer

ბოგი ბელი Bogi Bell გამოპარული Bugged Out

315

ფრედერიკ ვანვალეგემი Frederic Vanwalleghem ვიქტორია Victoria

თომას შელი Thomas Schell მეორე დილას, ერთი დღით ადრე The Morning After and the Day Before

თომას შელი Thomas Schell ეს ნაშუადღევი This Afternoon

მარკო კასტელი Marco Castelli მიზანში ამოღება The Shooting

ტატიანა რემნევა Tatiana Remneva თანამედროვე არქიტექტურის წიაღში Inside Contemporary Architecture

316

ბათუმი Batumi

მარი ნაკანიმამასახლისი Mari Nakanimamasakhlisi კოსმოსის უცნაურობა Space Oddity

ენრიკო ფაბიანი Enrico Fabian

მარი ნაკანიმამასახლისი Mari Nakanimamasakhlisi

ლუიზა ჩალათაშვილი Louisa Chalatashvili

ჯუთით მოჩარჩოებული Framed by Jute

ენრიკო ფაბიანი Enrico Fabian გაცვეთილი კლოუნი The Exploited Clown

წამქეზებელი Firestarter

მარი ნაკანიმამასახლისი Mari Nakanimamasakhlisi ყვითელი Yellow

მარიამ პატიაშვილი Mariam Patiashvili უსათაურო Untitled

ვახტანგ კუნცევ-გაბაშვილი Vakhtang Kuntsev-Gabashvili საყვარელი სახლი Sweet Home

სიმონა ბონანო Simona Bonanno ხალხი და ცეცხლსასროლი იარაღი People and Shotguns

სანდრა შტაინი Sandra Stein კბილების გამოხეხვა Zähne Putzen

318

კლაუდიო კამბონი Claudio Cambon ახალი მეჩეთი, სუნელების ბაზარი და გალათას ხიდი, სტამბოლი New Mosque, Spice Market and Galata Bridge, Istanbul

319