53 / ΚΟΛΑΖ
/ ΑΡΘΡΟ “ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΜΟ”
Δ
ε διάβαζα κόμικς, ούτε Σούπερ Κατερίνα. Συμπλήρωνα όμως το άλμπουμ του Beverly Hills, που έδινε δώρο και κάτι αφίσες με την Κέλυ, τον Μπράντον Γουόλς και τη λοιπή παρέα. Δεν έβλεπα παιδικά, παρά μόνο εκείνο το ωραίο με τα ρακούνς στην ΕΡΤ1. Τότε, έτσι ήταν ακόμα. ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2. Όχι ότι θυμάμαι κάτι από το παιδικό. Μόνο ότι το παρακολουθούσα με κάποιο ενδιαφέρον. Α, και λίγο Πάουερ Ρέιντζερς. Ήθελα να’ μαι η Κίτρινη, μάλλον όχι γιατί μου άρεσε περισσότερο αλλά γιατί η Ροζ ήταν πάντα ρεζερβέ. Με θυμάμαι να λέω και «Κο– Κο Πάουερ Ρέιντζερς!». Ίσως εννοούσα “go - go”; Δυσεπίλυτο το μυστήριο. Σε ξέρω τι είσαι. Ετοιμάζεσαι να πεις πόσο ξενέρωτο παιδάκι ήμουνα. Ε λοιπόν, μπορώ να υπογράψω με την πιο επίσημη τζίφρα μου, ότι η ψυχούλα μου, παρότι γύρισα την πλάτη στις περισσότερες παιδικές ασχολίες, φχαριστήθηκε τη σπουδαιότερη. Το παιχνίδι. Ρόλοι. Μοναχοκόρη και μεγαλωμένη μόνο από τη δύσμοιρη μανούλα μου, έπαιξα μόνη μου με το τσουβάλι. Έπαιξα τη μαμά μωρών που κλαίγανε με μηχανισμό, αρκούδων κι ενός ελέφαντα. Μετά αναβαθμίστηκα. Έγινα εργαζόμενη μητέρα. Ήμουν η δασκάλα με τις κλεμμένες κιμωλίες. «Έπαιζα» με μεγάλη επιτυχία, την κυρία Ευγενία. Κράταγα με τον ίδιο τρόπο που κράταγε κι εκείνη την κιμωλία της κι έγραφα πάνω στο σουηδικό ξύλο της δίφυλλης ντουλάπας μου. Ο σπόγγος δεν ανήκε στα κλοπιμαία. Ήταν αγορασμένος από τον Ξυνό της γειτονιάς (σούπερ μάρκετ που αργότερα κι αυτό , όπως και πολλά άλλα, εξαγοράστηκε από μεγάλο όμιλο). Και στα διαλείμματα, το μαύρο, καλοξυσμένο μου μολύβι, γινόταν το τσιγάρο μου, στο γραφείο των δασκάλων. Αχ καημένη μάνα. Από τότε εξέπεμπα μηνύματα μελλοντικής καπνίστριας. Π’ ανάθεμά με! Στο σχολείο. Κουτσό. Πάλι πρωταγωνίστριες οι κιμωλίες. Και το Μητσάκι. Από το προνήπιο μαζί. Σε φωτογραφίες, να τραγουδάμε καθιστές στον πάγκο, με δόντια να λείπουν και χρωματιστά βρακάκια να φαίνονται. Τα χρόνια της αθωότητας. Κουτσό στα διαλείμματα. Σε εκείνα τα διαλείμματα που η κυρία Ευγενία, κάπνιζε στο γραφείο. Από το ένα ως το δέκα. Και δώσ’ του πάλι από την αρχή. Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό με τους υπόλοιπους, την ώρα της γυμναστικής. Ως παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, αγχωνόμουν λίγο με αυτό το «κομμάτι». Έχασα τη μάνα μου και ψάχνω να τη βρώ; Παναγία βόηθα! Τέλος σχολικής χρονιάς, με μεγάλο event. Μπου - γέ - λο. Και τα μυαλά στα κάγκελα. Το παιχνίδι ξεκινούσε από το σχολείο κι έφτανε μέχρι την πλατεία του Γκίκα. Οι νερόμπομπες πέφτανε βροχή, τα γέλια και τα ουρλιαχτά ακούγονταν στα γύρω τετράγωνα. Κι η ζωή ήταν τόσο ανέμελη και τόσο… βρεγμένη. Στο δωμάτιο. Ε, καθότι καλά μαθητούδια και καλά- σε γενικές γραμμέςπαιδάκια, είχαμε τα τυχερά μας από τον Άη -Βασίλη. Όχι ότι πίστεψα ποτέ και σ αυτόν. Η ξαδερφούλα μου ακόμα θυμάται πώς της χάλασα το «όνειρο». Μαρία, τι ζήτησες από τον Άη- Βασίλη; Τον «Τροχό της Τύχης». Έλα εδώ να δεις κάτι. Και τότε ανοίγει η ντουλάπα και αποκαλύπτεται ο «Τροχός». Κι όλα θα ‘ταν καλά, αν ο μήνας δεν είχε ακόμα… 23. Κρίμα. Ωστόσο, το παιχνίδι το χιλιοπαίξαμε. Κι αυτό μαζί με τις Mπάρμπι και τις Σίντι. Ε, ρε ντροπές και γέλια, άμα μας πετύχαινε καμιά φορά η θεία Κατερίνα, να παίζουμε την Μπάρμπι, που κάνει το «ξέρεις» με τον Κεν. Και κάπου εκεί γύρω που ανακαλύπτεις τη σεξουαλική σου φύση αλλά και τον έρωτα, σκάει το απόλυτο. Το ανυπέρβλητο. Το παιχνίδι που θα μπορούσε να με κάνει να πιστέψω στον Αη –Βασίλη, φτου κι απ’ την αρχή. Χτυποκάρδια Στο Τηλέφωνο. Ροζ ασύρματος, ταμπλό με καμιά εικοσαριά εφηβικά αγορίστικα φατσάκια με τα τηλέφωνα τους από κάτω. Ο σκοπός του παιχνιδιού απλός: να βρεις τον κρυφό σου θαυμαστή. Γιατί η παραμύθα ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια. Μην τα πολυλογούμε. Το απόλυτο επιτραπέζιο, γένους θηλυκού. Με τον Τέντυ να ρίχνει τις χυλόπιτες, τη μία πίσω από την άλλη. Ρε πόσα τηλέφωνα, στο 555-3030, να ‘ταν το νούμερό του; Μια φορά νομίζω μάλιστα ότι φαντάστηκα να λέει το πολυπόθητο «Έχεις δίκιο, μου αρέσεις!». Αλλά που; Μόνο ο χαζο – Βάσος το ‘λεγε με τόση ευκολία και συχνότητα.